What do you think?
Rate this book
Wodka & Ranja #2
Groene Ranja
Jasmijn (6) en Imke (4) zijn tijdens een heftige ruzie tussen hun dronken moeder en haar vriend uit huis gehaald door de buurvrouw. Ze worden twee dagen later naar een kindertehuis gebracht, omdat hun moeder niet meer voor hen kan zorgen.
De zusjes houden heel veel van hun moeder en wonen liever bij haar, ondanks dat het niet zo goed ging thuis. Er was bijna geen eten, hun kleding was kapot, ongewassen of te klein en ze werden vaak alleen gelaten. In het kindertehuis wonen ze in een groep met meerdere kinderen. Alles is er anders en de zusjes moeten erg wennen. Ook hier probeert Jasmijn haar zusje te beschermen. Elke dag kijken ze uit naar hun moeder, in de hoop dat ze worden opgehaald, maar na zes weken is mama nog steeds niet op bezoek geweest. Pas als mama helemaal stopt met drinken, mogen ze weer bij haar wonen.
Zal het mama lukken om te stoppen?
Yvonne Sonke (pseudoniem van Yvonne Schoolderman-van Betlehem) publiceerde ruim 250 blogs, ervaringen als patiënt en verpleegkundige vormden hiervoor de basis. Daarna schreef zij vooral korte verhalen, deels gepubliceerd in diverse bundels. Groene Ranja is het vervolg op Wodka & Ranja, gebaseerd op herinneringen uit haar vroege jeugd, aangevuld met fictie. Beide delen zijn afzonderlijk van elkaar te lezen.
De zusjes houden heel veel van hun moeder en wonen liever bij haar, ondanks dat het niet zo goed ging thuis. Er was bijna geen eten, hun kleding was kapot, ongewassen of te klein en ze werden vaak alleen gelaten. In het kindertehuis wonen ze in een groep met meerdere kinderen. Alles is er anders en de zusjes moeten erg wennen. Ook hier probeert Jasmijn haar zusje te beschermen. Elke dag kijken ze uit naar hun moeder, in de hoop dat ze worden opgehaald, maar na zes weken is mama nog steeds niet op bezoek geweest. Pas als mama helemaal stopt met drinken, mogen ze weer bij haar wonen.
Zal het mama lukken om te stoppen?
Yvonne Sonke (pseudoniem van Yvonne Schoolderman-van Betlehem) publiceerde ruim 250 blogs, ervaringen als patiënt en verpleegkundige vormden hiervoor de basis. Daarna schreef zij vooral korte verhalen, deels gepubliceerd in diverse bundels. Groene Ranja is het vervolg op Wodka & Ranja, gebaseerd op herinneringen uit haar vroege jeugd, aangevuld met fictie. Beide delen zijn afzonderlijk van elkaar te lezen.
248 pages, Paperback
Published May 1, 2023
1 person is currently reading
11 people want to read
About the author
Yvonne Sonke
2 books3 followersYvonne Sonke is my author pseudonym, my daily name is
Yvonne Schoolderman-van Betlehem. NB Sonke is my birth surname…
After working as a nurse for almost 25 years, which I had to stop due to a serious chronic illness, I found a new passion in writing blogs and stories.
On Yvonneblogtmetzorg you will find more than 200 blog posts, most of them healthcare-related.
They are largely based on my knowledge and experience as a nurse and patient in healthcare.
Gradually I also started writing (short) stories. Some of the stories I wrote were published in various short story collections over the years
(see Publications).
Eventually I dared to start writing a book. My debut WODKA & RANJA was released dec 2020, the sequel may 2023: GROENE RANJA and the third part GELOOF, HOOP & RANJA in nov 2025.
The first two books are set in Amsterdam, where I was born.
Social Media is my line with the outside world.
This has only been reinforced by the many (beautiful) reactions to WODKA & RANJA and GROENE RANJA.
Yvonne Schoolderman-van Betlehem. NB Sonke is my birth surname…
After working as a nurse for almost 25 years, which I had to stop due to a serious chronic illness, I found a new passion in writing blogs and stories.
On Yvonneblogtmetzorg you will find more than 200 blog posts, most of them healthcare-related.
They are largely based on my knowledge and experience as a nurse and patient in healthcare.
Gradually I also started writing (short) stories. Some of the stories I wrote were published in various short story collections over the years
(see Publications).
Eventually I dared to start writing a book. My debut WODKA & RANJA was released dec 2020, the sequel may 2023: GROENE RANJA and the third part GELOOF, HOOP & RANJA in nov 2025.
The first two books are set in Amsterdam, where I was born.
Social Media is my line with the outside world.
This has only been reinforced by the many (beautiful) reactions to WODKA & RANJA and GROENE RANJA.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 9 of 9 reviews
January 3, 2024
Zeer goed boek, je leest het in 1 keer door.. Het is zo verdrietig en je wilt Imke en Jasmijn gelijk in huis nemen, zulke lieve schatten, maar dit is wel de realiteit waar deze kinderen helaas mee moeten dealen. Ik kan me ook goed voorstellen dat het echt zo gaat, doordat het zo fijn geschreven is. Gelukkig bestaan er zulke fijne opvanghuizen en begeleiders. Hopelijk zijn ze nog altijd samen.
January 29, 2024
'Groene Ranja' is het vervolg op 'Wodka en Ranja'. In het tweede deel heeft Ria haar alcoholverslaving nog altijd niet onder controle. Wanneer op een dag er een hevige ruzie tussen Ria en haar vriend oom Jakob is, grijpt de buurvrouw Corrie in. Ze vindt dat het een hopeloze zaak is en dat de kinderen nu echt moeten beschermd worden. Ze worden naar een pleegtehuis gebracht. Imke en Jasmijn willen dit niet, ze willen niet gescheiden worden van hun mama. Ze moeten voor haar zorgen en zijn bang dat oom Jakob hun moeder nog meer pijn zal doen.
De meisjes kunnen zich maar moeilijk aanpassen in het tehuis. Ze moeten zich houden aan de regels. In tegenstelling tot thuis hebben ze nu wel dagelijks eten en drinken, ze hebben kleren en er is ook structuur in hun leven. En wanneer ze het eventjes moeilijk hebben, kunnen ze terecht bij tante Ceciel die hen beschermt en waar ze zich ook veilig bij voelen.
Op de cover zie je een meisje die door het raam aan het staren is met een glas groene ranja. Misschien is ze wel aan het dromen over haar toekomst of vraagt ze zich af hoe het met haar mama gaat. Ook deze keer past de cover perfect bij het verhaal.
In 'Groene Ranja' laat Yvonne de lezers voelen in wat voor een rollercoaster van emoties de meisjes zitten. Ze worden met veel zorg omringd in het pleeghuis maar toch zouden ze liever terugkeren naar hun mama waar ze in armoede en rommel leven. Hartverscheurend waren ook de scènes waarin de meisjes tijdens het bezoekuur geduldig op mama aan het wachten waren en teleurgesteld werden omdat mama terug niet kwam opdagen. De hoop die ze nooit opgaven dat mama terug zou beter worden en ze terug naar huis konden keren.
Ondanks alle tegenslagen komen de meisjes toch keer op keer voor elkaar op. Imke kan altijd troost zoeken bij Jasmijn. Ze blijft haar zusje beschermen en wil niet van haar gescheiden worden.
.
Net als het eerste deel, was ook dit deel heel aangrijpend. Ik hoop dat Yvonne met haar boeken mensen kan overtuigen dat alcoholverslavingen echt veel schade kunnen berokkenen en dat kinderen dit nooit mogen meemaken. Maar dat ze mogen opgroeien in een gezin waarin veel liefde en warmte heerst.
Er volgt nog een derde deel en ik hoop dat Ria eindelijk inziet dat ze geholpen moet worden zodat haar meissies weer kunnen thuis wonen
De meisjes kunnen zich maar moeilijk aanpassen in het tehuis. Ze moeten zich houden aan de regels. In tegenstelling tot thuis hebben ze nu wel dagelijks eten en drinken, ze hebben kleren en er is ook structuur in hun leven. En wanneer ze het eventjes moeilijk hebben, kunnen ze terecht bij tante Ceciel die hen beschermt en waar ze zich ook veilig bij voelen.
Op de cover zie je een meisje die door het raam aan het staren is met een glas groene ranja. Misschien is ze wel aan het dromen over haar toekomst of vraagt ze zich af hoe het met haar mama gaat. Ook deze keer past de cover perfect bij het verhaal.
In 'Groene Ranja' laat Yvonne de lezers voelen in wat voor een rollercoaster van emoties de meisjes zitten. Ze worden met veel zorg omringd in het pleeghuis maar toch zouden ze liever terugkeren naar hun mama waar ze in armoede en rommel leven. Hartverscheurend waren ook de scènes waarin de meisjes tijdens het bezoekuur geduldig op mama aan het wachten waren en teleurgesteld werden omdat mama terug niet kwam opdagen. De hoop die ze nooit opgaven dat mama terug zou beter worden en ze terug naar huis konden keren.
Ondanks alle tegenslagen komen de meisjes toch keer op keer voor elkaar op. Imke kan altijd troost zoeken bij Jasmijn. Ze blijft haar zusje beschermen en wil niet van haar gescheiden worden.
.
Net als het eerste deel, was ook dit deel heel aangrijpend. Ik hoop dat Yvonne met haar boeken mensen kan overtuigen dat alcoholverslavingen echt veel schade kunnen berokkenen en dat kinderen dit nooit mogen meemaken. Maar dat ze mogen opgroeien in een gezin waarin veel liefde en warmte heerst.
Er volgt nog een derde deel en ik hoop dat Ria eindelijk inziet dat ze geholpen moet worden zodat haar meissies weer kunnen thuis wonen
January 25, 2025
Ik las het tweede deel, Groene Ranja, in minder dan een dag uit. Dat zegt denk ik genoeg over hoe enthousiast ik was na het eerste boek, Wodka en Ranja. Mijn review van dat eerste deel kun je terugvinden op mijn profiel.
Net als het eerste boek hield Groene Ranja me van begin tot eind geboeid, waardoor ik het zo snel uitlas. Dit tweede deel is geschreven vanuit drie verschillende perspectieven, terwijl het eerste boek er twee had. Aanvankelijk vond ik het perspectief van tante Ceciel minder interessant en keek ik er meer naar uit om verder te lezen vanuit de standpunten van mama en Jasmijn. Maar naarmate ik meer hoofdstukken vanuit Ceciels perspectief las, begon ik haar verhaal steeds meer te waarderen. Ze heeft duidelijk oprechte betrokkenheid bij de kinderen, wat haar standpunt uiteindelijk erg waardevol maakt. Het boek laat daarnaast zien hoe verschillend hulpverleners kunnen zijn en dat niet iedereen dezelfde mate van empathie heeft.
Net als in het eerste deel wordt het verhaal verteld in een dagboekachtige stijl, wat het ontzettend vlot leesbaar maakt. Hoewel de thema's zwaar en emotioneel blijven, bevat dit boek veel meer mooie en hoopvolle momenten in vergelijking met het eerste deel. Ik vond het geweldig om de ontwikkeling van Jasmijn en Imke door de jaren heen te volgen. Je ziet hen voor je ogen volwassener worden en steeds beter begrijpen wat er om hen heen gebeurt. Als lezer leef je intens mee met hun tweestrijd over waar ze thuis horen, en dat gevoel blijft je gedurende het hele boek bij.
De schrijfster verdient enorm veel lof voor het schrijven van deze boeken. Groene Ranja zal voor sommigen herkenning oproepen en voor velen inzicht bieden in de impact van alcoholisme op een gezin.
Ik kijk enorm uit naar deel 3!
Net als het eerste boek hield Groene Ranja me van begin tot eind geboeid, waardoor ik het zo snel uitlas. Dit tweede deel is geschreven vanuit drie verschillende perspectieven, terwijl het eerste boek er twee had. Aanvankelijk vond ik het perspectief van tante Ceciel minder interessant en keek ik er meer naar uit om verder te lezen vanuit de standpunten van mama en Jasmijn. Maar naarmate ik meer hoofdstukken vanuit Ceciels perspectief las, begon ik haar verhaal steeds meer te waarderen. Ze heeft duidelijk oprechte betrokkenheid bij de kinderen, wat haar standpunt uiteindelijk erg waardevol maakt. Het boek laat daarnaast zien hoe verschillend hulpverleners kunnen zijn en dat niet iedereen dezelfde mate van empathie heeft.
Net als in het eerste deel wordt het verhaal verteld in een dagboekachtige stijl, wat het ontzettend vlot leesbaar maakt. Hoewel de thema's zwaar en emotioneel blijven, bevat dit boek veel meer mooie en hoopvolle momenten in vergelijking met het eerste deel. Ik vond het geweldig om de ontwikkeling van Jasmijn en Imke door de jaren heen te volgen. Je ziet hen voor je ogen volwassener worden en steeds beter begrijpen wat er om hen heen gebeurt. Als lezer leef je intens mee met hun tweestrijd over waar ze thuis horen, en dat gevoel blijft je gedurende het hele boek bij.
De schrijfster verdient enorm veel lof voor het schrijven van deze boeken. Groene Ranja zal voor sommigen herkenning oproepen en voor velen inzicht bieden in de impact van alcoholisme op een gezin.
Ik kijk enorm uit naar deel 3!
July 21, 2024
Voor een tweede druk staan er echt veel te veel spel- en interpunctiefouten in.
July 19, 2023
In Groene ranja van Yvonne Sonke worden de vijf en zesenhalf jaar oude zusjes Jasmijn en Imke na de zoveelste melding van buurvrouw Corrie uit huis geplaatst. In het voorafgaande deel Wodka & Ranja werd al duidelijk dat Moeder Ria niet goed voor haar dochters kan zorgen. Ria hangt vaak rond in de kroeg, neemt foute, agressieve mannen mee naar huis en heeft een ernstig drankprobleem. In het najaar van 1972 worden de zusjes opgevangen in het Amsterdamse Stadsweeshuis. De veelal getroebleerde kinderen staan niet allemaal open voor de twee nieuwelingen. Jasmijn en Imke moeten hun plekje in het tehuis veroveren.
Wil je mijn volledige recensie lezen? Ga dan naar elineschrijfthier.nl. ↖️🙋🏻♀️
Wil je mijn volledige recensie lezen? Ga dan naar elineschrijfthier.nl. ↖️🙋🏻♀️
May 23, 2023
Jasmijn (6) en Imke (4) worden van hun moeder weggehaald na een zoveelste ruzie met haar vriend. Buurvrouw Corry vangt ze tijdelijk op maar de situatie is onhoudbaar. Ze worden geplaatst in een kindertehuis samen met 6 andere lotgenootjes. Pas na 6 weken mag hun moeder op bezoek komen maar op 1 voorwaarde: ze moet nuchter zijn, gewassen en deftig gekleed.
Ondanks voldoende eten en propere kleren missen ze hun moeder. Maar vooraleer ze definitief naar huis mogen, moet ze volledig clean zijn, een zware taak dus en bang afwachten voor beide meisjes...
Net zoals in het 1ste boek 'Wodka & Ranja' wordt het verhaal verteld vanuit zowel het standpunt van Jasmijn als van haar moeder. Ook tante Ceciel die in het kindertehuis werkt vertelt haar visie en haar indrukken.
Vanaf het begin word je terug geconfronteerd met de schrijnende situatie.
Jasmijn is pas 6 maar beschermt haar zusje Imke als een moederkloek. Schuchter, verloren en volledig gedesorienteerd komen ze toe in het tehuis. De angst voor het onbekende en vooral de schrik omdat ze niet weten voor hoelang, maken van hen 2 bange wezels zonder vooruitzichten.
Moeder Ria is volledig het noorden kwijt en de drang naar alcohol is helaas groter dan de wilskracht om sober haar dochters te bezoeken. Nochtans ziet ze haar dochters doodgraag en de kwelling waarmee ze zichzelf opzadelt, druipt er vanaf.
Tante Ceciel ziet alles met lede ogen aan maar doet alles wat in haar bereik ligt om de meisjes een zo aangenaam mogelijke tijd te geven.
Op een eenvoudige en aangename wijze wordt alles verteld, waarbij het taalgebruik ook aangepast is aan de persoon in kwestie. Zo vertelt Jasmijn op haar eigenste kinderlijke wijze hoe ze alles ervaart en beziet. Dat komt toch dubbel zo heftig binnen. Ze hebben eten, aandacht en vriendjes maar de liefde voor haar moeder overtreft alles. Liever oud beschimmeld brood en moeder bij haar dan 3 soorten beleg op een zachte boterham. De onoverwinnelijke liefde tussen moeder en kind... Bij moeder Ria is het niet altijd even redelijk en ordelijk want de waas van wodka hangt nog in haar hoofd.
Tante Ceciel geeft dan weer een duidelijker en objectiever beeld van de situatie.
Heel knap gebracht om zo uit alle perspectieven een beeld te vormen die wel dicht bij de realiteit zal aanleunen en serieus mijn ogen heeft geopend. Je hoort er soms over maar met je neus op de feiten gedrukt worden, is nog iets anders. Het komt binnen...
Niet alleen de 2 meisjes hebben het moeilijk, helaas zijn er nog vele andere situaties waardoor kinderen, tieners,... daar terecht komen. Ieder met hun problemen en ongewone thuissituaties maar dat maakt het er niet makkelijker op om de lieve vrede te bewaren tussen 8 kapotte harten en vertrappelde zielen. De soms hectische toestanden worden heel goed weergegeven en vooral de kracht, doorzettingsvermogen en de liefde van het verplegend personeel wordt mooi in de verf gezet.
De auteur weet het prachtig verwoord en heel pakkend over te brengen. Heel realistisch en niet alleen de moeilijke momenten maar ook de alledaagse activiteiten en beslommeringen worden in beeld gebracht.
En wat er nu precies allemaal verder gebeurt met de meisjes en de moeder? Zal het moeder Ria lukken om haar meisjes weer onder haar vleugels te nemen? Daar zul je toch zelf het boek voor moeten oppakken en openslaan....
Een prachtig vervolg op het 1ste deel, even aangrijpend en met een ferme brok in mijn keel, heb ik het boek dicht geklapt.
Eerst de recensie schrijven en dan mijn zoon een dikke knuffel geven!
Ondanks voldoende eten en propere kleren missen ze hun moeder. Maar vooraleer ze definitief naar huis mogen, moet ze volledig clean zijn, een zware taak dus en bang afwachten voor beide meisjes...
Net zoals in het 1ste boek 'Wodka & Ranja' wordt het verhaal verteld vanuit zowel het standpunt van Jasmijn als van haar moeder. Ook tante Ceciel die in het kindertehuis werkt vertelt haar visie en haar indrukken.
Vanaf het begin word je terug geconfronteerd met de schrijnende situatie.
Jasmijn is pas 6 maar beschermt haar zusje Imke als een moederkloek. Schuchter, verloren en volledig gedesorienteerd komen ze toe in het tehuis. De angst voor het onbekende en vooral de schrik omdat ze niet weten voor hoelang, maken van hen 2 bange wezels zonder vooruitzichten.
Moeder Ria is volledig het noorden kwijt en de drang naar alcohol is helaas groter dan de wilskracht om sober haar dochters te bezoeken. Nochtans ziet ze haar dochters doodgraag en de kwelling waarmee ze zichzelf opzadelt, druipt er vanaf.
Tante Ceciel ziet alles met lede ogen aan maar doet alles wat in haar bereik ligt om de meisjes een zo aangenaam mogelijke tijd te geven.
Op een eenvoudige en aangename wijze wordt alles verteld, waarbij het taalgebruik ook aangepast is aan de persoon in kwestie. Zo vertelt Jasmijn op haar eigenste kinderlijke wijze hoe ze alles ervaart en beziet. Dat komt toch dubbel zo heftig binnen. Ze hebben eten, aandacht en vriendjes maar de liefde voor haar moeder overtreft alles. Liever oud beschimmeld brood en moeder bij haar dan 3 soorten beleg op een zachte boterham. De onoverwinnelijke liefde tussen moeder en kind... Bij moeder Ria is het niet altijd even redelijk en ordelijk want de waas van wodka hangt nog in haar hoofd.
Tante Ceciel geeft dan weer een duidelijker en objectiever beeld van de situatie.
Heel knap gebracht om zo uit alle perspectieven een beeld te vormen die wel dicht bij de realiteit zal aanleunen en serieus mijn ogen heeft geopend. Je hoort er soms over maar met je neus op de feiten gedrukt worden, is nog iets anders. Het komt binnen...
Niet alleen de 2 meisjes hebben het moeilijk, helaas zijn er nog vele andere situaties waardoor kinderen, tieners,... daar terecht komen. Ieder met hun problemen en ongewone thuissituaties maar dat maakt het er niet makkelijker op om de lieve vrede te bewaren tussen 8 kapotte harten en vertrappelde zielen. De soms hectische toestanden worden heel goed weergegeven en vooral de kracht, doorzettingsvermogen en de liefde van het verplegend personeel wordt mooi in de verf gezet.
De auteur weet het prachtig verwoord en heel pakkend over te brengen. Heel realistisch en niet alleen de moeilijke momenten maar ook de alledaagse activiteiten en beslommeringen worden in beeld gebracht.
En wat er nu precies allemaal verder gebeurt met de meisjes en de moeder? Zal het moeder Ria lukken om haar meisjes weer onder haar vleugels te nemen? Daar zul je toch zelf het boek voor moeten oppakken en openslaan....
Een prachtig vervolg op het 1ste deel, even aangrijpend en met een ferme brok in mijn keel, heb ik het boek dicht geklapt.
Eerst de recensie schrijven en dan mijn zoon een dikke knuffel geven!
May 10, 2023
“Een rollercoaster aan emoties, Sonke weet de lezer diep in het hart te raken”
Na een onveilige situatie in huis worden de zevenjarige Jasmijn en de vier jarige Imke uit huis geplaatst en worden ondergebracht bij Tante Ceciel in het kindertehuis. Hier proberen zij hun plek te vinden en moeder Ria doet alles wat in haar macht ligt om haar meisjes weer thuis te krijgen maar of dit voldoende is?
Na Wodka & Ranja komt Yvonne Sonke met een vervolg, was het eerste verhaal al een indrukwekkende rollercoaster ook dit tweede deel zal veel los maken bij de lezer. Beide verhalen zijn gebaseerd op eigen herinneringen aangevuld met fictie, juist dit gegeven maken het lezen intenser. Sonke beschrijft het verhaal vanuit meerdere perspectieven, zo komt Moeder Ria aan het woord en tante Ceciel maar ook de zevenjarige Jasmijn en deze hoofdstukken zullen de lezer tot tranen toe roeren. Het hele verhaal is net als het eerste deel schrijnend, een roman welke je niet zomaar even uit leest. Het is een verhaal dat lang zal nablijven zinderen, maar ook eentje waarmee Sonke een puur beeld schets van wat er zich soms achter de voordeur kan afspelen, zonder dat iemand daar weet van heeft.
Het is een verhaal wat ogen opent en wellicht ook aanzet tot meer interesse in je naaste mensen. De puurheid en de openheid zullen ervoor zorgen dat de lezer zal moeten vechten tegen de tranen, dus houd de zakdoekjes maar gereed. De manier waarop Sonke de hoofdstukken schrijft en zeker die vanuit het beeld van Jasmijn zijn doordrenkt met wantrouwen en angst, maar ook de liefde naar moeder Ria toe die blijft loyaal en lijkt onbreekbaar. Jasmijn wordt ook echt vanuit het zevenjarige meisje beschreven en daardoor komen de woorden nog meer binnen, inleven kost de lezer dan ook geen enkele moeite want je proeft en voelt al haar emoties. Een leeservaring die de lezer zal bijblijven
Ook met dit tweede deel Groene Ranja heeft Yvonne Sonke mij diep geraakt, het verhaal an sich is al erg indrukwekkend en aangrijpend, maar ook de gevoelens van alle betrokken personages zijn zo puur en oprecht neer gezet dat zij allerlei gevoelens bij de lezer oproepen. Het liefst pak je Jasmijn en Imke op en geeft ze waar ze zo naar op zoek zijn, veiligheid en liefde.
Een verhaal dat je raakt, heel diep in je hart. Wodka & Ranja en Groene Ranja verdienen het om gelezen te worden en meer in de spotlights te staan. Puur en oprecht vanuit het hart
Na een onveilige situatie in huis worden de zevenjarige Jasmijn en de vier jarige Imke uit huis geplaatst en worden ondergebracht bij Tante Ceciel in het kindertehuis. Hier proberen zij hun plek te vinden en moeder Ria doet alles wat in haar macht ligt om haar meisjes weer thuis te krijgen maar of dit voldoende is?
Na Wodka & Ranja komt Yvonne Sonke met een vervolg, was het eerste verhaal al een indrukwekkende rollercoaster ook dit tweede deel zal veel los maken bij de lezer. Beide verhalen zijn gebaseerd op eigen herinneringen aangevuld met fictie, juist dit gegeven maken het lezen intenser. Sonke beschrijft het verhaal vanuit meerdere perspectieven, zo komt Moeder Ria aan het woord en tante Ceciel maar ook de zevenjarige Jasmijn en deze hoofdstukken zullen de lezer tot tranen toe roeren. Het hele verhaal is net als het eerste deel schrijnend, een roman welke je niet zomaar even uit leest. Het is een verhaal dat lang zal nablijven zinderen, maar ook eentje waarmee Sonke een puur beeld schets van wat er zich soms achter de voordeur kan afspelen, zonder dat iemand daar weet van heeft.
Het is een verhaal wat ogen opent en wellicht ook aanzet tot meer interesse in je naaste mensen. De puurheid en de openheid zullen ervoor zorgen dat de lezer zal moeten vechten tegen de tranen, dus houd de zakdoekjes maar gereed. De manier waarop Sonke de hoofdstukken schrijft en zeker die vanuit het beeld van Jasmijn zijn doordrenkt met wantrouwen en angst, maar ook de liefde naar moeder Ria toe die blijft loyaal en lijkt onbreekbaar. Jasmijn wordt ook echt vanuit het zevenjarige meisje beschreven en daardoor komen de woorden nog meer binnen, inleven kost de lezer dan ook geen enkele moeite want je proeft en voelt al haar emoties. Een leeservaring die de lezer zal bijblijven
Ook met dit tweede deel Groene Ranja heeft Yvonne Sonke mij diep geraakt, het verhaal an sich is al erg indrukwekkend en aangrijpend, maar ook de gevoelens van alle betrokken personages zijn zo puur en oprecht neer gezet dat zij allerlei gevoelens bij de lezer oproepen. Het liefst pak je Jasmijn en Imke op en geeft ze waar ze zo naar op zoek zijn, veiligheid en liefde.
Een verhaal dat je raakt, heel diep in je hart. Wodka & Ranja en Groene Ranja verdienen het om gelezen te worden en meer in de spotlights te staan. Puur en oprecht vanuit het hart
June 7, 2023
Ik las Groene Ranja voor de facebookgroep Samenlezenisleuker.
Onlangs las ik het eerste deel, Wodka & Ranja, ik had Jasmijn en Imke toen al meteen in mijn hart gesloten en was dan ook erg benieuwd hoe het de meisjes (en moeder Ria) verder zou vergaan. Ook dit verhaal kruipt van begin af aan weer onder mijn huid. Och och, wat heb ik te doen met deze twee kleine meisjes, die op zo’n jonge leeftijd al zoveel meegemaakt hebben.
Het verhaal wordt ook hier weer verteld vanuit Jasmijn en moeder Ria, maar ook vanuit tante Ceciel, die in het kindertehuis werkt en Jasmijn en Imke onder haar hoede krijgt. Vooral de stukken verteld vanuit Jasmijn grijpen me aan. Zo ontzettend jong nog en al zoveel verantwoordelijkheidsgevoel. Pas zes jaar oud, maar heeft de taak op zich genomen om op haar kleine zusje te passen en haar te beschermen. De manier waarop Sonke beschrijft hoe de meisjes zich voelen is zó treffend. Angst voor het onbekende, wonen in een groep met andere kinderen, tantes en ooms die voor hen zorgen, allerlei regels waar ze zich aan moeten houden, een nieuwe school en vooral het niet weten wanneer ze hun moeder weer zien en wanneer ze weer naar huis mogen.
Moeder Ria, zwaar verslaafd aan alcohol. Ze wil wel stoppen, maar het is zo moeilijk. Ook dit maakt Sonke goed duidelijk. Ze houdt veel van Jasmijn en Imke (mijn meissies), maar de drang naar alcohol is zo groot. Het maakt me afwisselend boos en verdrietig.
Tante Ceciel, wat een lieverd! Haar hart ligt echt bij de kinderen in het kindertehuis en dat is zo mooi om te lezen. De kinderen zitten daar allemaal met een andere reden waarom papa en/of mama niet meer voor ze kan zorgen. En elk kind gaat daar op zijn of haar eigen manier mee om. Door opstandig te zijn, verdrietig in een hoekje te kruipen of juist extra lief te zijn.
Verdriet als er een kind weggaat, de hoop dat je ook snel weer naar mama mag en verwachtingsvol op de klok kijken of mama er al bijna is, de teleurstelling….de enorme loyaliteit en liefde van Jasmijn en Imke voor hun moeder…alle emoties komen voorbij in dit boek, maar precies goed gedoseerd, het vliegt nergens uit de bocht.
Zal het moeder Ria lukken de alcohol te verslaan? En wat gebeurt er met Jasmijn en Imke? Mogen ze terug naar huis? Blijven ze voor altijd bij elkaar zoals Jasmijn haar zusje heeft beloofd?
Aangrijpend, schrijnend, verdrietig en toch mooi zijn de woorden waarmee ik Groene Ranja kan omschrijven.
Onlangs las ik het eerste deel, Wodka & Ranja, ik had Jasmijn en Imke toen al meteen in mijn hart gesloten en was dan ook erg benieuwd hoe het de meisjes (en moeder Ria) verder zou vergaan. Ook dit verhaal kruipt van begin af aan weer onder mijn huid. Och och, wat heb ik te doen met deze twee kleine meisjes, die op zo’n jonge leeftijd al zoveel meegemaakt hebben.
Het verhaal wordt ook hier weer verteld vanuit Jasmijn en moeder Ria, maar ook vanuit tante Ceciel, die in het kindertehuis werkt en Jasmijn en Imke onder haar hoede krijgt. Vooral de stukken verteld vanuit Jasmijn grijpen me aan. Zo ontzettend jong nog en al zoveel verantwoordelijkheidsgevoel. Pas zes jaar oud, maar heeft de taak op zich genomen om op haar kleine zusje te passen en haar te beschermen. De manier waarop Sonke beschrijft hoe de meisjes zich voelen is zó treffend. Angst voor het onbekende, wonen in een groep met andere kinderen, tantes en ooms die voor hen zorgen, allerlei regels waar ze zich aan moeten houden, een nieuwe school en vooral het niet weten wanneer ze hun moeder weer zien en wanneer ze weer naar huis mogen.
Moeder Ria, zwaar verslaafd aan alcohol. Ze wil wel stoppen, maar het is zo moeilijk. Ook dit maakt Sonke goed duidelijk. Ze houdt veel van Jasmijn en Imke (mijn meissies), maar de drang naar alcohol is zo groot. Het maakt me afwisselend boos en verdrietig.
Tante Ceciel, wat een lieverd! Haar hart ligt echt bij de kinderen in het kindertehuis en dat is zo mooi om te lezen. De kinderen zitten daar allemaal met een andere reden waarom papa en/of mama niet meer voor ze kan zorgen. En elk kind gaat daar op zijn of haar eigen manier mee om. Door opstandig te zijn, verdrietig in een hoekje te kruipen of juist extra lief te zijn.
Verdriet als er een kind weggaat, de hoop dat je ook snel weer naar mama mag en verwachtingsvol op de klok kijken of mama er al bijna is, de teleurstelling….de enorme loyaliteit en liefde van Jasmijn en Imke voor hun moeder…alle emoties komen voorbij in dit boek, maar precies goed gedoseerd, het vliegt nergens uit de bocht.
Zal het moeder Ria lukken de alcohol te verslaan? En wat gebeurt er met Jasmijn en Imke? Mogen ze terug naar huis? Blijven ze voor altijd bij elkaar zoals Jasmijn haar zusje heeft beloofd?
Aangrijpend, schrijnend, verdrietig en toch mooi zijn de woorden waarmee ik Groene Ranja kan omschrijven.
April 2, 2024
Na de zoveelste melding is de ruzie tussen moeder Ria en oom Jakob die ervoor zorgt dat zusjes, Jasmijn en Imke, uit huis gehaald worden. Ondanks de trieste en verwaarloosde omgeving waar ze in leefden, houden ze heel van hun moeder. Maar de situatie is niet meer houdbaar en daardoor komen ze in een kindertehuis. Wat erg wennen is voor beide kinderen. Deze vele regels, maar ook eerder aangeleerd gedrag is hier niet meer nodig.
Yvonne vertelt je over de zusjes Jasmijn en Imke en over hoe ze proberen hun plekje te zoeken in hun nieuwe wereld. De contrasten zijn enorm, er is nu eten en schone kleding in plaats van lege kasten en vieze kleding. Maar er is wel een stuk minder liefde en er zijn andere kinderen. Als lezer heb je te doen met de meisjes en hoop je van harte dat moeder Ria het zal halen om de meisjes weer mee te kunnen nemen. Die continue stroom van hoop en verdriet zijn heel goed merkbaar in het verhaal en in het gedrag van de meisjes. Tevens merk je dat Yvonne de meisjes laat groeien in hun gedrag, zo wennen ze langzaam aan hun leven en ontdekken ze nieuwe dingen, maar oude overlevingstechnieken blijven ook aanwezig.
In het boek komen drie personages aan het woord, moeder Ria, Jasmijn en Tante Ceciel. Vanuit moeder Ria lees je over de strijd die ze voert om tegen de drank te vechten en ook hoe ze hunkert naar haar meisjes, maar is het genoeg? Jasmijn vertelt over haar beleving in het kindertehuis, het gevoel dat ze Imke moet beschermen en de hoop dat hun moeder hen snel komt halen. En dan tot slot Tante Ceciel die een leidster is in het kindertehuis met het hart op de goede plek. Door deze 3 verschillende blikken kreeg je als lezer een goed beeld op de verdrietige periode van Ria, Jasmijn en Imke. Waarbij je toch hoop blijft houden op een betere afloop.
Yvonne vertelt je over de zusjes Jasmijn en Imke en over hoe ze proberen hun plekje te zoeken in hun nieuwe wereld. De contrasten zijn enorm, er is nu eten en schone kleding in plaats van lege kasten en vieze kleding. Maar er is wel een stuk minder liefde en er zijn andere kinderen. Als lezer heb je te doen met de meisjes en hoop je van harte dat moeder Ria het zal halen om de meisjes weer mee te kunnen nemen. Die continue stroom van hoop en verdriet zijn heel goed merkbaar in het verhaal en in het gedrag van de meisjes. Tevens merk je dat Yvonne de meisjes laat groeien in hun gedrag, zo wennen ze langzaam aan hun leven en ontdekken ze nieuwe dingen, maar oude overlevingstechnieken blijven ook aanwezig.
In het boek komen drie personages aan het woord, moeder Ria, Jasmijn en Tante Ceciel. Vanuit moeder Ria lees je over de strijd die ze voert om tegen de drank te vechten en ook hoe ze hunkert naar haar meisjes, maar is het genoeg? Jasmijn vertelt over haar beleving in het kindertehuis, het gevoel dat ze Imke moet beschermen en de hoop dat hun moeder hen snel komt halen. En dan tot slot Tante Ceciel die een leidster is in het kindertehuis met het hart op de goede plek. Door deze 3 verschillende blikken kreeg je als lezer een goed beeld op de verdrietige periode van Ria, Jasmijn en Imke. Waarbij je toch hoop blijft houden op een betere afloop.
Displaying 1 - 9 of 9 reviews