خنوخ و قانون

by Thomas Mann, محمود حدادی (Translator)

آنجا که تاریخ و سطرهای سنگینش با افسانه‌ها و قصه‌ها درهم می‌آمیزد، فرمی خیال‌انگیز و خاص از ادبیات زاده می‌شود. انسان که بیشتر وقت‌ها خیال می‌کند فرصتی برای بازگشت به گذشته دارد، به نوشته‌ها و داستان‌های قدیمی پناه می‌برد و آن‌همه کلمه‌های محلول در زمان را می‌کاود. اما آیا واقعاً تمام آن نوشته‌ها، پاره‌‌هایی جداجدا از حقیقت‌اند، یا یکپارچه؟
آیا در جهان پرتنش و پررنج امروز، گذر از پلی که تاریخ می‌نامیم، می‌تواند دریچۀ روشنی را نشان بدهد؟
«توماس مان» نویسنده و منتقد اجتماعی آلمانی، با نگرشی رئالیستی،‌ گاه در رمان‌ها و داستان‌هایش دست بر اهمیت تاریخ در زندگی می‌گذارد و تاروپود فلسفی رخدادها و چرایی افکار و احساسات را موشکافی می‌کند. این نویسنده گاه به اسناد و روایت‌های تاریخی تکیه می‌کند و خواننده را با پاراگراف‌هایی، که ریشه در تفکرات فلسفی دارند، تنها می‌گذارد. توماس مان گاه تعادل میان جهان واقع و جهان ذهنی شخصیت‌های داستانش را برهم‌می‌زند و روایت داستان به مرز فروپاشی باورها و عقیده‌ها می‌رسد. این فروپاشی اما نقطۀ آغازی دیگر برای تفکر می‌شود. میل به اندیشیدن شعله‌ور می‌شود و جهان پیشین ذهنی را پس می‌راند. آیا آنچه که گفت‌وگوهای درون انسان و دنیای آشفتۀ بیرون را می‌سازد، بر پایۀ واقعیت بوده، یا باورهایی قدیمی، یا خیال و افسانه؟
توماس مان به‎‌خوبی از پس نوشتن داستان‌هایی که ذات آدمی را به چالش بکشاند برمی‌آ‌‌ید. او بسیار هدفمند به مفاهیمی اشاره می‌کند که در عین ریشه‌ دواندن در ذات انسان، با عبور زمان و لحظه دستخوش تغییر و حتی دگرگونی کامل می‌شوند. او زندگی را جست‌وجویی برای کنده شدن از آنچه آدم به آن تعلق‌خاطر دارد و یافتن معناهایی جدید، می‌داند؛ پس، شخصیت‌های داستانی مان پیوسته خود را کشف می‌کنند.

«خنوخ و قانون» دو داستان بلند اثر توماس مان است، با نثری اغلب فلسفی و شاعرانه، که روایت‌هایی باستانی را کندوکاو می‌کند. در سطرهای ابتدایی هر دو نوولا خواننده تصمیم ‌می‌گیرد ذهن خود را از هر آنچه تاکنون در باب این داستان‌ها خوانده، دور کند و قدم در سرزمین قصه‌‌پردازی توماس مان بگذارد.

داستان اول روایت خواب یوسفِ نوجوان است از خنوخ نوباوه، پدربزرگ نوح، که او را در روایت‌هایی، از پیامبران می‌دانستند. در این نوولا یوسف این خواب را برای بنیامین تعریف می‌کند. توماس مان قصه‌اش را با گریزهایی حرفه‌ای و به‌جا به عهد عتیق نوشته است. حتی مکان‌ها و آدم‌ها بیشترشان در آن برهۀ تاریخی نقش و حضوری قطعی داشته‌اند. درنهایت، نگرش شخصی مان از موضوعات دخیل در هر قصه، بر بیشتر روایت‌های درهم‌تنیده سایه می‌اندازد. به او از آن‌رو لقب نوباوه داده‌اند که می‌گفتند از زمان کودکی‌اش دانایی و قدرت تفکری عجیب و ذاتی داشته است.

توماس مان در نوولای «قانون» رخدادهای متعدد زندگی حضرت موسی را بر پایۀ روایت‌هایی از تورات بازگو می‌کند. موسی که می‌کوشید با نوشتن و ارائۀ مفاهیمی ساده، جمعیتی را به‌سختی از بیابان‌ها عبور دهد و به آن‌ها شیوۀ زیستن بیاموزد، گاه اسیر فضاهایی خالی از امید و احساس گم‌گشتگی می‌شد. توماس مان در این نقطه‌ها با تکنیک خاص خودش در خلق تصویرهایی پرمفهوم و چشم‌اندازی پیچیده در یأس و امیدواری، طوری که از محور اصلی قصه فاصله نگیرد، موسی را از این فواصل عبور می‌دهد.
این اثر جز ارزش‌های فلسفی و تاریخی، نگرشی متفاوت نسبت به شرایط زندگی آدم‌ها در دوران باستان نمیان می‌کند، به‌ویژه که آن شیوۀ پیچیدۀ زیستن، خود به‌تنهایی ملال‌آور و سخت بوده. «خنوخ و قانون» داستان‌هایی خواندنی‌اند که صدها سال زیر لایه‌های سنگین زمان ناگفته باقی مانده بودند.
این دو نوولا را «محمود حدادی»، مترجم توانمند زبان آلمانی، به فارسی برگردانده. محمود حدادی، مترجم آثار توماس مان در نشر افق، که به‌خوبی با بازی‌های زبانی مان آشناست، این نثر سخت را به شاعرانگی و زیبایی ترجمه کرده است.
نشر افق کتاب «خنوخ و قانون» را با خرید حق انحصاری اثر (کپی‌رایت) در ایران و به زبان فارسی در جهان منتشر کرده است. دیگر آثار توماس مان با ترجمۀ محمود حدادی در نشر افق، «تریستان و تونیو کروگر» و «مرگ در ونیز» است که پیش‌تر منتشر شده‌اند.

Genres: German Literature, Literature, Fiction, Historical Fiction, Germany, Religion, Classics

120 pages, Paperback

First published January 1, 1943

About the author

Librarian Note: There is more than one author in the GoodReads database with this name. See this thread for more information.

See also:
Serbian: Tomas Man

Thomas Mann was a German novelist, short story writer, social critic, philanthropist, essayist, and Nobel Prize laureate in 1929, known for his series of highly symbolic and ironic epic novels and novellas, noted for their insight into the psychology of the artist and the intellectual. His analysis and critique of the European and German soul used modernized German and Biblical stories, as well as the ideas of Goethe, Nietzsche, and Schopenhauer. His older brother was the radical writer Heinrich Mann, and three of his six children, Erika Mann, Klaus Mann and Golo Mann, also became important German writers. When Hitler came to power in 1933, Mann fled to Switzerland. When World War II broke out in 1939, he emigrated to the United States, from where he returned to Switzerland in 1952. Thomas Mann is one of the best-known exponents of the so-called Exilliteratur.

Reviews

[Ali Salehi · Rating 2 out of 5]

در کمال تاسف باید درباره دو داستان به نام های «خنوخ» و «قانون» صحبت کنیم ؛ دو داستان که دومی از اولی به مراتب ضعیف تره.

• خَنوخ : خنوخ در اصل یک فصل از یک رمان چهار جلدی به اسم «یوسف و برادرانش» هست. که اصلا معلوم نیست که چرا فقط یه فصل از این کتاب ترجمه و چاپ شده؟
در «خنوخ » ما شاهد حداقل فرم برای یک اثر هستیم. یعنی چی؟ -حداقل داستان ، حداقل شخصیت پردازی ، و طبیعتا فقدان فضا. چیز خیلی خاصی هم نداره که بگم اسپویل میشه. کل داستان معرفی برادران یوسف پیامبر و ماجرای به چاه انداختنشه که برای ما ایرانیانی که هر نسلمون سه بار سریال «یوسف پیامبر» رو میبینن دغدغه جدیدی نیست.

•قانون : قانون داستان حضرت موسی‌ست. یه اقتباس بشدت ناموفق از «تورات» که از خط اول این منتقد حقیر رو زده کرد. عدم شخصیت پردازی درست و استفاده از زبان ثقیل که کاملا بی ربط به داستانه و مسائلی امثالهم ، که جملگی دست به دست میدن تا خواننده از ادامه دادن اثر زده شه.

اما با این همه...
بهم ثابت کرد که 1.اقتباس از متون دینی بشدت سخته و کار هر کسی (حتی توماس مان فقید هم که به اعتقاد بسیاری بهترین نویسنده آلمانی هست) هم نیست.
2. دغدغه «مان» از نگارش دو داستان از تورات برام جالب بود. بنابراین نمیتونم صفر بدم اما میتونم به خاطر همین دغدغه بهش دو رو بدم.

در مجموع اگر جز دسته افرادی هستین که بین خوندن و نخوندن کتاب موندین باید بگم «از نظر من «نخوندن» اثر بهتر از خوندنشه.»

[Daniel T · Rating 3 out of 5]

کتاب قانون، اثر توماس مان:

“جداول قانون” (به آلمانی: “Das Gesetz”)، یک داستان کوتاه نوشته‌ی توماس مان، نویسنده‌ی آلمانی است. این داستان، بازگویی دراماتیک داستان موسی از کتاب مقدس به نام “خروج” (Exodus) است، لازم به ذکر است برخی از قوانینی که موسی برای پیروان خود تعیین کرده، از کتاب “لاویان” (Leviticus) گرفته شده‌اند.

این تنها داستانی است که توماس مان به سفارش نوشته و او آن را در هشت هفته به پایان رساند، از ۱۸ ژانویه ۱۹۴۳ تا ۱۳ مارس ۱۹۴۳.

ناشر آرمین ال. رابینسون، باور داشت که ده فرمان‌امری، پایه‌ی تأسیس تمدن است، و می‌خواست یک فیلم درباره‌ی “تجاوز نازی‌ها به ده فرمان‌امری موسی” بسازد. به جای آن، او تصمیم به نوشتن یک کتاب گرفت، به نام “ده داستان کوتاه درباره‌ی جنگ هیتلر علیه کد اخلاقی”، که ده نویسنده‌ی مختلف برای هر فرمان‌امری نوشته‌اند. داستان کوتاه توماس مان، که به او هزار دلار بابت آن پرداخت شده بود، در اصل برای مقدمه‌ی این کتاب نوشته شده بود، اما رابینسون آنقدر از آن خوشش آمد که تصمیم گرفت آن را به عنوان اولین داستان کتاب منتشر کند، تحت عنوان “پیش از من، خدای دیگری نخواهی داشت”.

جای اشاره دارد که توماس مان داستان خود را بسیار برتر از داستان‌های هم‌نویسان خود می‌دانست و کتاب کلی را “شکست” تلقی میکرد.

داستانی که توماس مان در داستان بلند خود راجع موسی مطرح میکند با تغییراتی نیز مواجه است:

به جای آن که موسی فرزند واقعی یوکابد و عمرام باشد، «مان» او را فرزند دختر فرعون معرفی میکند که حاصل رابطه ای نامشروع با برده ای عبرانی بوده است، برده را «رامسو» دختر فرعون به تخت خود آورده و با او همبستر میشود و پس از آمیزش با او، برده توسط محافظان رامسو کشته میشود. پس او موسی را به خانواده ای که در تورات با نام پدر و مادر واقعی موسی نام برده شده میسپارد.

مان با تاکید بر اینکه خون موسی نیمی یهودی است به انتخاب شدندش توسط یهوه اشاره میکند و میگوید که خداوند او را برای ماموریت خویش انتخاب نموده است.

بسیاری از معجزات موسی نیز توجیهی دنیوی میابند، به طور مثال مان نظری مطرح میکند که تبدیل عصا به مار تنها تردستی بوده است و نه معجزه.

تمامی این موارد به ظهور و دروغ گویی های فاشیم، خصوصا هیتلر اشاره دارد، از دروغ های او تا انجام کار هایی که به مثابه معجزه بودند، چسباندن خود به اشخاص مشهور و بالا کشیدن خود با تقدس گرایی.

[Hizam · Rating 3 out of 5]

يكتب الأديب الألماني الشهير الذي اطلق عليه ابناؤه اسم (الساحر) بول توماس مان عن قصة النبي موسى عليه السلام التي استقاها من سفر التكوين من الفصل 27 حتى الفصل 50 . ويعتبر بول توماس مان احد أبرز الأشخاص الكلاسيكيين في عصر الأدب الألماني الحديث. والذي ساعده على النجاح الكبير سيره على خطى أبو الأدب الألماني گوته.


3.5

[Shahab Samani · Rating 4 out of 5]

خواندن نگاه‌های متفاوت به اساطیر مذهبی و دینی همیشه برای من جذاب و هیجان‌انگیز است‌‌. نوعی بازیگوشی کودکانه.
گویی بزرگی اخمو، بداخلاق، مغرور و حسود را به بازی گرفته‌ای و می‌خندی. از پس هزاران سال‌ گرد و غباری مقدس دست فریب‌کارش برایت رو می‌شود و به ناگاه قدرت پوشالی‌اش فرو می‌ریزد. مقدمه‌ی رهایی از قدرت‌های خشن و خموده شاید همین است: بازیگوشی و خنده.

تیرماه ۱۴۰۲

[Sareh Booyeh · Rating 4 out of 5]

کوتاه اما به شدت سخت خوان! تو نوولای کوتاهِ قانون، مان سعی کرده بود دیدهِ جدیدی از داستان موسی به خواننده القا کنه و نکته هایی رو به تصویر بکشه که شاید تا حالا هیچ جای دیگه ای ازشون صحبتی نشده باشه. فکر می‌کنم لازمه یک بار دیگه هم بخونمش تا بهتر متوجه شم.

[Terence · Rating 4 out of 5]

I need to reread this short (112 pages) book before I put pen to paper but if you can't wait for the reviews, trust me and read this remarkable interpretation of the Exodus myth.
_____________________________________________

I haven't done justice to The Tables of the Law in my review below but I hope that I've been able to convey enough of its brilliance to entice you to read it.
_____________________________________________

Thomas Mann wrote The Tables of the Law (Das Gesetz in the German) in 1943 as part of an anthology of stories (each addressing one of the Ten Commandments; Mann was supposed to tackle the first). The collection was born in response to an almost certainly apocryphal meeting of Hitler and some of his closest advisors. At the meeting, the Führer blasted Christianity as a Jewish sect and promised to free people from its slave morality: “We are fighting against the most ancient curse that humanity has brought upon itself. We are fighting against the perversion of our soundest instincts. Oh, the God of the deserts, that crazed, stupid, vengeful Asiatic despot with his powers to make laws! That slavekeeper’s whip!... It’s got to get out of our blood, that curse from Mount Sinai.” (p. 114) While the other nine entries are forgotten, Mann’s contribution rises above the limitations of its birth and explores the origins of Western morality and the power of one man’s mind and passion to effect change.

The story, no surprise, is based on the “Book of Exodus” and Mann opens with:

“His birth was irregular, and so he passionately loved regularity, the inviolable, commandment and taboo.

As a young man, he had killed in a fiery outburst, and so he knew better than those with no experience that to kill may be sweet, but to have killed is ghastly in the extreme, and that you should not kill.

His senses were hot, and so he yearned for spirituality, purity, and holiness – the invisible, which seemed to him spiritual, holy, and pure.” (p. 3)

Moses is the son of Pharaoh’s daughter and a Hebrew slave she takes a fancy to one afternoon. The fruit of her passion is put out in a reed boat to be fortuitously found by her servants. Pharaoh’s daughter sends young Moses to a good Hebrew family to be raised but later she takes him back and educates him as an Egyptian, though the boy chafes at this and eventually returns to his father’s people. But even among them he can’t find what he’s looking for. So, fleeing the consequences of his murder, Moses travels to Midian in the Sinai and finds there “Yahweh,” an invisible god, one among many the Midianites worship. After long days in the desert, “shaken by inspirations and revelations” (p. 4), Moses comes to identify Yahweh with the God of Abraham, Isaac and Jacob. He returns to Goshen and begins preaching with the goal of leading the Hebrews out of Egypt to a land apart where he can fashion them into his image of holiness, or God’s, depending upon how you understand what’s happening. Mann is ever ambiguous about who Yahweh is – a chimaera of Moses’ imagination or a deity working through him.

What follows is the rest of “Exodus” up to the point where Moses brings the Ten Commandments down from the mountain. In it, Mann doesn’t care whether Moses is a crazed mystic or whether Yahweh is real and speaking to him; Mann’s point is that humans – in their natural state – are depraved. He delights in describing how the Hebrews will lie with their sisters, defecate anywhere they feel like it and eat whatever looks edible until Moses imposes his rules and regulations upon them (vigorously enforced by Joshua and a band of young men). These rules set the Hebrews apart from others and instill a sense of morality absent in all other nations. Even when a Hebrew breaks one of Yahweh’s injunctions, he knows he’s done something wrong and feels guilty. By making his father’s people obey, Moses gets them into the habit of living a nondepraved life, which becomes second nature over time:

“(T)he forbidden things soon came to seem dreadful to them – at first only in connection with the punishment; but that punishment soon led to their branding the deed as bad, and at its commission they felt bad themselves, without even thinking about punishment.” (p. 74)

And,

“And even if it is only outward courtesy to do this and kiss your fingertips, nevertheless the gesture will instill in your heart something of what you should fee toward your neighbor.” (p. 77)

The inspiration for the Ten Commandments comes from Moses’ belief (or Yahweh’s) that the Israelites need a pithy, compact list of the basic guidelines so he goes up Mount Sinai for 40 days and 40 nights and carves. First, though, he must invent a way of writing the commandments. He rejects hieroglyphs, cuneiform and the primitive syllabary of the Sinitic tribes, and creates the Hebrew alphabet, knowing that the versatility of these letters will allow everyone eventually, regardless of language, to read about Yahweh’s commandments and rise above their depravity:

“So with his head afire, Moses, borrowing loosely from the people of Sinai and using his graver, tried out on the rocky wall the signs for the babbling, banging, and bursting, the popping and hopping, slurring and purring sounds, and when he had artfully assembled the distinctive signs together – lo and behold, you could write the whole world with them, whatever occupied a space and whatever occupied no space, what was made and what was made up – absolutely everything.” p. 96

Moses comes down from the mountain with his alphabet and his commandments to find the Israelites worshipping the Golden Calf and destroys the tablets in a fit of rage. He then returns to the heights where he has an argument with Yahweh (or with himself) about what to do with these people. Moses finally convinces God (or himself) with this argument:

“Just imagine, Holy One: If You now kill these people as You would a man, then the heathen, on hearing their cry, would say: `Bah! There was no way the Lord could bring these people into the land promised to them; He wasn’t up to it. That’s why He slaughtered them in the desert.’ Is that what You want the peoples of the world to say about You? Therefore let the strength of the Lord grow great and by Your grace show mercy for the people’s transgression.” (p. 108)

Mann brings his tale to a close by reiterating the purpose of the Law:

“Thus the earth shall be the earth once more, a vale of misery, but not a field of depravity. Everyone say Amen to that!

And they all said Amen.” (p. 112)

The Tables of the Law is a marvelous and subversive look at the bases of Western morality. Mann suggests that our notions of decency, courtesy and ethics are the fruit of a man similar to Hitler in his mania and violently enforced by a band of fanatic believers who bear a disquieting resemblance to the Sturmabteilung (aka Brown Shirts). But he also suggests that this may be unavoidable: Only by holding to an impossible ideal can humans develop a moral capacity and the ability to create and live in a (reasonably) just and humane society.

This is the first Mann that I’ve read though I’ve known about the man since my sophomore year in high school. Janet – a freshman I had a serious crush on – carried around a copy of Buddenbrooks: The Decline of a Family while Drama Club rehearsed for that semester’s play. I don’t have an urge to rush out for copies of Death in Venice or The Magic Mountain but on the basis of this book, I might read them (and other works) at a future date.

In any case, I have no compunctions about enthusiastically recommending The Tables of the Law to all and sundry.

[Andrés · Rating 3 out of 5]

La historia de Moisés a los ojos de Thomas Mann . El relato bíblico humanizado alejado en cierto modo de la divino pero siempre bajo la pluma de un creyente.

[Osama Ayham · Rating 3 out of 5]

3.5

[Sladjana Kovacevic · Rating 5 out of 5]

Thomas Mann-The tables of the law
🖋‘In general, when distinguishing between yourself and others, don’t be so foolish as to think you are the only who is real and counts, and that the other person is just an illusion. Life is common to both of you, and it is only chance that you are not he. For that reason, do not love yourself alone, but love him likewise, and treat him as you wish him to treat you if he were you!’
🇷🇸
🤓Slađa u epizodi otkrivamo manje poznata dela poznatih autora. Slučajno sam naletela na pripovetku,istražila i Gulgl kaže sledeće...
👀Izdavač Armin L. Robinson je,u nameri da prikaže kako su Nacisti srušili sve osnovne moralne principe okupio deset pisaca i objavio knjigu Deset zapovesti:Deset kratkih novela o Hitlerovom ratu protiv moralnog kodeksa.
✍Ovo je jedino delo koje je Man napisao po narudžbini
✍Manova priča je prva i govori o Mojsiju,njegovom poreklu(u Manovoj verziji vrlo nejasnom)
✍Tu je i tema egzodusa i Mojsijevog pokušaja da održi veru u "nevidljivog boga" i u teškim trenucima
✍Priča o tablicama sa deset zapovesti na kraju
✍Da li je Bog diktirao ili je Mojsije sam napisao tablice,da li je to taj "nevidljivi bog" koji nam propisuje moral ili je Mojsije Bogočovek koji razmišlja i stvara humanističke principe.
🇺🇸
🤓Less famous work of a well known author. I did a bit of a research and here's what Google says
👀Publisher Armin L. Robinson, wanted to make a movie detailing the Nazis' "desecration of the Mosaic Decalogue." He settled on a book, entitled The Ten Commandments: Ten Short Novels of Hitler's War Against the Moral Code, with ten authors, one for each commandment.
✍The only work Mann wrote on comission
✍The story about Moses and his backgroung,according to Mann,very shady
✍Exodus and Moses' efforts to keep the feith in difficulties
✍Tables with ten commandments in the end of the story
✍Did God dictate commandements or Moses wrote them himself? Is there "an invisible god" or Moses is a god-man who is thinking and creating moral code of a humanistic philosophy

#7sensesofabook #knjige #classicliterature #bookstagram #literature #readingaddict #thomasmann

[José Van Rosmalen · Rating 4 out of 5]

Bij de opkomst van het Naziregime ging Thomas Mann naar de Verenigde Staten. In Californië schreef hij in de oorlogsjaren de novelle ‘ De wet’, gebaseerd op verhaal van Mozes die in een rieten mandje als vondeling werd aangetroffen en die later met een groep volgelingen de tocht vanuit Egypte door de woestijn naar Israël maakte. Mozes sprak recht en hij schreef de tien geboden op stenen tafelen. Die tien geboden staan in deze novelle voor de bakermat van menselijke cultuur en beschaving. Voor de schrijver Thomas Mann was het ook de bakermat van het schrijven en het schrift. Mozes moest de letters in steen houwen, dus hij moest het beknopt houden. De tien geboden vormen een soort universele grondwet. God wist dat mensen zich daar niet altijd aan zouden houden, maar het ergste is als mensen de geboden bewust loochenen en een gouden kalf tot afgod kiezen. In de tijd dat Mann dit boek schreef was Adolf Hitler daarvan het ernstigste voorbeeld, maar valse afgoden zijn natuurlijk van alle tijden. Het boek is een vertelling over goed en kwaad en over de waarde van beschaving die het verdient gekoesterd te worden. Ook nu de wereld geteisterd wordt door een pandemie staat deze beschaving onder druk. Lezen van goede boeken kan helpen.

[Illiterate · Rating 3 out of 5]

Fanatical moralist bullies and harangues ignorant rabble in order to forge a nation with a law. Yup, that’s how it would have happened.

[Hussain Books · Rating 2 out of 5]

لا يكفي أن تكون صالِحًا، فالصالح قد يتأثّر ببيئته ويُعجَن وتتبدل مُعتقداته، بل عليكَ أن تكون مُصلِحًا، وأنت من تؤثِّر فيهم، هذا هو حال كليم الله موسى عليه السلام، وقف بوجه من يدّعي الربوبية، وعانى الأمرّ في إصلاح شعبه، ومنه توّلدت إحدى معاجز القرآن ونبوة النبي محمد (ص).

مضى بنور الله وإليه، يحمُل على كاهله أُمةً هي النموذج الأوحد، لن تَجِد شعبًا يَضربُ الله بهم المثل كشعب بني إسرائيل، هي مسيرة من الألف إلى الياء. ثار ضد استعباد شعبه، وخلّصهم من استعلاء وظُلم فرعون، انتصر بهم في معركته ضده ثم ضد العماليق بقادش، وأقام حدود الله وقوانينه عليهم.

هناكَ ما يُقارب الـ200 فرق بين قصة نبي الله موسى في القرآن وقصته في التوراة، فَلَكَ أن تتصور ما قد تجده برواية اعتمدت بالدرجة الأولى على التوارة في سرد أحداث القصة، وبالدرجة الثانية على مَزَج أفكار الكاتب الذي استقاها تارةً من هواهُ الخاص، ومن العلم الآركيولوجي القابل للتحليل تارةً أخرى، ومن هذا المُنطلق نعرف أن القصة مليئة بالثغرات، وأشبه بقصة أُسطورية.

حتى التفاصيل المهمة لم تُؤتى من التوراة، قصة مولده مختلفة، والداه هُنا أيضًا مُختلفين، نجاته من حملة ذبح البكور الذي كان يُمارسها فرعون على جميع أطفال بني اسرائيل قد أُستبدلت تمامًا بقصة طاعون أُنزل من الله!

هناك بعض التفاصيل التي كانت تتوافق مع القرآن ولكن من جهة أخرى تم المس بالكثير من الأفكار العقائدية، لغة الله مع موسى وموسى مع الله كانت تفتقر للرصانة، للعصمة وللأدب في التخاطر مع الله.

إذا كانت هُناك لوحة فنية مُكتملة الإبداع ولا ينقصها شيء وتتكلم عنك أو عن أهلك بسوء فسوف تستاء منها وترفضها، إذا كتبَ لك شاعر أفضل وأبلغ قصيدة أدبية لكنها تذمك؛ لن تقبلها مهما بلغت مثاليتها! فما بالك بهذا النص الأدبي الذي لم يكن مثاليًا حتى، كيف نقبله وهو الذي يمس الكثير من عقائدنا؟ نفسيًا لن نستطيع.

نعلم أنه يجوز له ذلك، أن يكتب روايةً ممزوجة بالخيال والواقع، فهذه قصة وليست دراسة تاريخية تحليلية، لذلك أدبيًا لا إشكال، وللأمانة لغته كانت جذّابة وسرده مميز. استفدت كثيرًا من قراءة القصة من وجهة نظر مُختلفة، خاصةً أن قراءتي تزامنت مع فترة بحثي واطلاعي على قصة نبي الله موسى وبني اسرائيل، استمتعت وأنا أرى الفرق بين القصص. وفتحت لي أُفقًا كي أتوسع أكثر.

🌟 تقييمي: 2.5 / 5 .

[Ana · Rating 3 out of 5]

It's the story of the Exodus, that which has befallen the Israel people after Moses asked the pharaoh to let them go, and when he wouldn't, let Iahve send the 10 plagues on Egypt.

Not much to say about it, really. It's a retelling, and a good one, much more literary and fictional-based than you'll find in the Bible, I'll give it that. I didn't find it particularly racy or witty, didn't seem to mock the legend in itself, rather it laughed at Moses and the burden he had to carry after insisting that the Israel people have to leave Egypt and go to the Promised Land.

[Lainer De La Hoz · Rating 3 out of 5]

Tuve una experiencia Mucho mejor que “La muerte en Venecia”. Es entretenida, a veces irónica y a mi parecer original en su forma de contar una historia bien sabida por casi todo el mundo occidental, el éxodo y la escritura de los Diez Mandamientos.

[Mohamadreza imani · Rating 5 out of 5]

خنوخ نوباوه:
داستانی است در حاشیه رمان عظیم یوسف و برادرانش که برهه 17 سالگی یوسف رو روایت میکنه. گویی در این زمان تنها همدم یوسف بنیامین بوده و یوسف تو بازی‌های بچه‌گانه‌شون(!) خودش رو خَنوخ صدا میکرده. خنوخ پسر یارد و نیای نوح، یکی از پیامبران بعد از شیث نبی و قبل از نوح (ع) بوده که به روایت عهد عتیق 300 سال عمر کرده و بعد ناپدید شده و گویی به غیاب رفته. خنوخ دانش عظیمی داشته و از جمله معبر توانایی هم بوده.
مان میخواد شخصیت خنوخ رو به یوسف نزدیک کنه. برای همین یوسف تو 17 سالگی اسم خنوخ رو تو بازی به خودش میذاره، بدون اینکه این اسم رو قبلا شنیده باشه، و تعبیر خواب میکنه و گویی بعد از غیاب چند صد ساله خنوخ حالا وقتشه که یوسف رسالت اون رو به دوش بکشه.
عنوان داستان هم به همین قضیه بر میگرده و مان جایی با تعجب از خودش میپرسه چرا به خنوخ با ��جود سیصد و اندی سال میگفتند خنوخ نوباوه؟! چون خنوخ گرچه سیصد و اندی سال عمر کرده و تا زمان یوسف هم احتمال قوی ترک دنیا گفته، اما رسالتش هنوز جوانه و به یوسف منتقل شده. حالا اینکه چرا این رسالت به یوسف رسیده جای سوال داره ک احتمالا تو رمان یوسف و برادرانش مشخص میشه.


قانون:
باز هم شاهکاری دیگه در حاشیه رمان یوسف و برادرانش. روایت پیش از تولد موسی تا بعد از نزول ده فرمان و آواره شدن بنی اسرائیل در بیابان.
داستان دوتا نکته داره. اولیش زبان داستانه. من آلمانی نمیدونم ولی از ترجمه مشخصه که به زبان خاصی نوشته شده و آقای حدادی هم زحمت زیادی کشیده تا زبان اثر رو حفظ کنه. نکته دوم اینه که روایت تاریخی داستان عموماً از عهد عتیق تبعیت می‌کنه. منتهی مان خواسته جمعی کنه بین عهد عتیق و روایت فروید از شکل گیری یهودیت تو کتاب «موسی و یکتاپرستی».
مان تو این نوول مادر موسی رو ن�� یوکابد، بلکه یکی از دختران فرعون میدونه که در تفریحی چشمش یکی از غلام‌هاش رو میگیره و موسی حاصل اون تفریح میشه. بعد از این داستان موسی سپرده میشه به خانواده عمرام و اینجوری هارون و میریام میشن برادر و خواهر ناتنی‌اش. اینجوری هم حرف عهد عتیق درست در میاد که موسی از طریق پدر از نسل ابراهیمه و هم حرف فروید چون مادرش از شاهزاده‌های مصری بوده.
مان درباره یهوه هم همین سیاست رو پیش میگیره. یهوه یکی از خدایان ناپیدای مصری بوده که موسی با اختیار اون رو انتخاب میکنه. منتهی وقتی بعد از کشتن اون مرد، از مصر خارج میشه، یهوه تو کوه طور رسالت پیامبری رو روی دوشش میذاره. اینجا هم میبینم بازم فروید و عهد عتیق جمع شدن.
.
با توجه به اینکه آقای حدادی جدیدا این دوتا نوول رو ترجمه کردند، امید میره که اندیشه ترجمه یوسف و برادرانش رو هم در سر داشته باشند.

[Yente Austerlitz · Rating 4 out of 5]

Ah Mann...

[Eman Emad]

سعيدة إنى قريتها حقيقى.

[Jacek · Rating 5 out of 5]

#3 Favorite First-Read of 2018

A striking coda to Joseph and His Brothers, vastly different in approach and tone, but not in the level of commitment, imagination, or playfulness with which Thomas Mann treats his biblical source material. Moses, the character, is one of Mann's greatest creations: he walks around shaking his fists at the Israelites, struggles to pull coherent sentences from his mouth, comes up with Hebrew script while high on volcano fumes, and condemns Nazi Germany (only a few several thousand years in advance) in an awesome closing speech. Marion Faber and Stephen Lehmann's translation bursts with rough energy. (I wish they'd venture to rescue Lotte in Weimar, or if that's too long and demanding a task, then at least The Transposed Heads.)

The Tables of the Law is so short and so wonderful that I intend on re-reading it every year, or every other year at the rarest. My first and second reads left completely different impressions (the story's excellence aside). First time around, I was disturbed and haunted by the violence and darkness of the story's world, and impressed with Mann's sleight of hand in totally erasing God from the equation; on second read (just a few months later), I caught the warmth and the humor, the passion of the moral element, and the marvelous concision: every single short chapter feels like a tour de force. The fifteenth chapter in particular is undoubtedly one of the finest things Mann's writing has to offer.

February 15th, 2021: A third read brought no surprises. Just untellable delight, and ever-increasing admiration.

[إسلام أحمد · Rating 4 out of 5]

" ماذا أفعل بهذا اللحم، ولماذا انتزعت بركاتك مني؟ ". اشتكى موسى لغير المنظور.

رواية بديعة لا أصدق أنها كتبت منذ أكثر من ٧٠ سنة! توماس مان، وهذه أول مرة أقرأ له، أثبت لي بهذه الرواية الصغيرة أنه روائي مهم، من جيل المبشرين بحداثة الأدب الحديث.

الرواية تحكي قصة النبي موسى من وجهة تظر الكاتب أحيانا، والكتب المقدسة أحيانا، بإختصارٍ وتكثيف رمزي بليغ، تبدأ الرواية بالولادةِ والفطام، الخروج إلى التعلّم، ثم الهروب إلي مدين، ثم العودة والتبليغ برسالة الخروج. يتوقف قليلا توماس مان عند ما بعد الخروج والاستقرار في قادش، وقبل صعود جبل حوريب المنتقض، فيحكي توماس مان عن موسى على لسان الإله غير المنظور أحكام وقوانين الله، ثم صعود موسى إلى الجبل وكتابة الألواح والثور والمحاكمة ...

الترجمة ممتازة، وللنص روح غريبة يسيطر عليها جو الأسطورة المقدسة المدهش.

[سلمان · Rating 3 out of 5]

موسى عليه السلام حسب ما جاء به العهد القديم ورؤية توماس مان الخاصة..رواية خفيفة بتفاصيل توراتية كثيرة.

[Epp Petrone · Rating 3 out of 5]

„Seadus“, Thomas Mann, tlk Lii Ojamaa. Perioodika 1975, 63 lk.

Mul oli Thomas Manni kohta oma arvamus juba keskkooliajast, kui ma töötasin pärastlõunal-õhtul raamatukogus ja veetsin aega igasuguste teoste kallal diagonaallugemist tehes... Ja sain aru, et Mann on keerulise lausega mees.

Eks seegi ole raskepärane, esimesel tekstileheküljel lugesin ära, mitme rea pikkune on pikim lause. Vastus: 16 rida (vahepeal saabus ka järgmine lehekülg). Ja see on üsna tihe font. Kui mina tänapäeval saaksin sellise teksti, siis teeksin kohe toimetamisettepanekud lausete lühendamise osas.

Aga süžee on täitsa olemas. Ja avalaused on vägagi kaasakiskuvad (ja lühikesed!).

Mõtlen, proovin konteksti tajuda: mis kaalutlustel valiti Vana Testamendi olulisima tegelase, juudarahva prohveti Moosese elu lugu avaldamiseks nõukogude Eestis 1970ndatel Lugedes proovin läbi närida: kas see läks nimekirja kui religiooniteemaline satiir? Kohati jah on üle võlli, aga pole ka sellist mõnusat turvalist naljatunnet nagu Jean Effeli „Aadama ja Eeva armastuses“ ja teistes Effeli jumala(vallatutes) raaamatutes, kust enamik nõukogude tavainimesi piiblilugude kohta aimu said. Mulle tundub, et Thomas Manni „Seaduses“ peituva satiir itajumiseks peab üsna hästi piiblilugu teadma - kas tõesti sai see olla vaikivaks eelduseks keset nõukogude aega? Ega päris lõpuni ma suudagi aduda seda juuditeema ja piibliteema olukorda toonases aegruumis.

Juutide teema on igal juhul väga huvitav ja vahel on põnev võtta ette mõni selline eepiline lugu, kus ajalugu ja legendid segunevad, minu lemmik on sel teemal Stefan Zweigi „Juudi jutud ja legendid“ (Zweig on minu meelest tõesti hea kirjanik). Olen Moosese elulooga paari filmi põhjal enamvähem kursis. Siin Thomas Manni loos on keeratud vimkat: tegelikult olla Mooses ikkagi vaaraotütre päris poeg, armuvili, mitte kasupoeg, ja kõrkjate vahelt korvist leidmine oli lavastatud.

Tõlkeküsimusi tekkis paaril korral ka. Näiteks kas Koosen on Kaasanimaa? Guugeldasin, aga vastust ei leidnud. Kui juba internetti läksin, siis vaatasin, mis on raamatu kohta öeldud Goodreadsis. Sain elus esimest korda pusida selle kallal, et heebrea ja (vist) pärsia keelest arvustusi inglise keelde tõlkida. Sain eri keeltes uurides teada, et see jutustus oli kirjutatud tellimustööna, kirjastaja Armin L. Robinson plaanis teha metafoorsete lühijuttude kogumikku sellest, kuidas Hitler on kümmet käsku rikkunud, ja sissejuhatav lugu kümne käsu saamisest sai tellitud Thomas Mannilt (aga jutukogu jäigi miskipärast tegemata). Ilmselt teate, et Thomas Mann oli kuulus Hitleri-vastane, kolis Saksamaalt ära aastal 1933. "Seadus" avaldati esmakordselt aastal 1943.

Kokkuvõttes: ilma lugemise väljakutseta ma poleks seda raamatut lugenud. Raamatul igatahes veab, sest tänu sellele väljakutsele on teda tänavu Eestis päris palju loetud ja laenutatud!

Aga Thomas Manni ma rohkem lugeda ei plaani.

[Mana Ravanbod · Rating 3 out of 5]

پنج ستاره به توماس مان، پنج ستاره به داستان خنوخ، چهار ستاره به داستان قانون، سه ستاره به ترجمه که گاهی مخلق گاهی بیخودی کهنه‌نما بود، دو ستاره به ویرایش که از پس جملات مبهم و بیخودی مغلق کتاب برنیامده بود، دو ستاره به چاپ مزخرف، پنج ستاره به جلد حقیقتاً خوب. چرا اینطور نوشتم؟ چون آخرش حس آدم به و قضاوتش از کتاب سرجمع همه اینهاست و گاهی متناقض هم هست و نمی‌شود یک نمرده‌ی کلی داد. اصلاً نمره مطرح نیست و به درد اهل مارکتینگ می‌خورد یا کسانی که از روی نمره تصمیم می‌گیرند کتابی را بخوانند یا نخوانند. همان بهتر که نخوانند. عقل هرکس که برود با نمره کم دادن کتابی را بکوشد تحقیر کند دیگر نوبر است.
با داستان «خنوخ» و با این جور داستان نوشتن ربطی دلی حس می‌کنم. کاش مترجم در بعضی جملات یک پرده به فارسیِ گفتاری نزدیک‌تر شده بود و در بعضی جملات یک‌پرده از ابهام کمتر و در بعضی جملات اصلاً سالم ترجمه کرده بود تا ترجمه‌ی خواندن کتاب یکدست باشد. وسطش گاهی سرعت گیر تعبیه شده بود انگار.

[Sacha · Rating 4 out of 5]

‘His birth was irregular, and so he passionately loved regularity, the inviolable, commandment and taboo.’ p. 7

“For gifts make seeing men blind and pervert the just man’s cause.” p. 65

‘In general, when distinguishing between yourself and others, don’t be so foolish as to think you are the only who is real and counts, and that the other person is just an illusion. Life is common to both of you, and it is only chance that you are not he. For that reason, do not love yourself alone, but love him likewise, and treat him as you wish him to treat you if he were you!’ p. 74

‘In the middle of the bare space, on a stone, on an altar pedestal it stood: an image, a piece of junk, an idolatrous absurdity: a golden calf.’ p. 96

[مريم · Rating 2 out of 5]

ليست قصة مبهرة حقيقة لكونها محرفة كما نعلم،
بل بعضها كانت غير منطقية، ولا يزنها العقل!.
بعض الأحداث التي ذُكرت شعرت وكأني اقرا كتب للأطفال!، خصوصًا مشهد موسى مع أخيه هارون وأختهما ميريام! في العادة عندما نقرأ عن عقاب الله للبشر قد يصيبنا الخوف والخشية، أو أقلها نستعجب من قدرة الله سبحانه وتعالى، لكن هنا كانت ردت فعلي هكذا 🤏🏼😑.

ولكن لفت نظري مدى تشابه بعض الأحكام المشروعة التوراتية مع أحكامنا الإسلامية كتحريم الزنا، وتقدير الأبوين، والعنصرية، وعدم الشماتة …وغيرها!.
وما لاحظته في الرواية إضافة الكاتب لأفكاره و رؤيته الخاصة بقصة موسى عليه السلام.


يعني، هل أستفدتِ من الرواية، أم أنها مضيعه للوقت؟
لم أحقق استفادة كبيرة، ولكن تعرفت على قصة موسى عليه السلام من وجهة نظر توراتية، أستفدت انه وبالرغم من الاختلافات الدينية والعقائدية، كانت ولا زالت القيم والمبادئ الأخلاقية هي أساس النهوض بالأمم، ايقنت كذلك أننا نحن البشر نحتاج حاجة تؤرقنا إلى إله نعبده، ونسلم لها أمرنا.

——————

أقتباس:

"لا تبتهج بسقوط عدوك، ولا تجعل قلبك يفرح بمحنته".

[Mike Schutt · Rating 3 out of 5]

A German Humanist’s Tale of the Ten Commandments

I loved so much of Mann’s ‘Joseph in Egypt’ series, that I thought it would be cool to see what he did with Moses and the Exodus. Creative, cynical, humorous, but certainly not the answer to Hitler’s anti-semitism or anti-Christian rants that it was commissioned to be.

He intended it to be ambiguous about the miraculous and God’s workings in relation to human ambition, but it comes off as mocking the biblical account in most instances.

It is interesting as a study in how a secular humanist might imagine the historical events surrounding the exodus of the giving of the law, but it has a foot in each world, materialist and miraculous— so that the explication ends up as a very unsatisfying story.

[أدهم حمدي · Rating 2 out of 5]

نادرا ما أقرأ رواية تتناول حكاية أحد الشخصيات الدينية التاريخية دون التعرض بالهمز واللمز والسخرية من نبي أو من قصة دينية ودون تغيير جوهري في أحداثها لتبني فلسفة معينة يحكيها الكاتب ويجبرها على الأحداث ، لذلك جاء سرد توماس مان لقصة النبي موسى عليه السلام و المستند ل التوارة في الأغلب وبعض القصص الدينية الخارجية، محايدا وعارضا لأحداث تاريخية دينية دوت التدخل التأملي أو الصوتي أو التعليقي من جانبه أو من جانب الشخصيات نفسها فلسفيا أو لاهوتيا إلا بصورة نادرة جدا
رواية بالطبع لا يمكنك أن تتبين فيها أسلوب مميز لتوماس مان - وأنا لست على معرفة بأساليب توماس مان بالطبع من خلال القليل من المترجمات التي قرأتها له - لإنها أقرب للسرد التاريخي المحايد

- " كان شهوانيا ، ولذلك تواقا للروحاني ، والنقي والمقدس -أي غير المرئي - فهذا وحده بدا له روحانيا ، ومقدسا، ونقيا"

[Liis Reemann-Aints · Rating 4 out of 5]

Õigupoolest ei osanud Mooses kõnelda, sest loomult oli ta üldse kidakeelne ning ärritudes sai ta vaevu sõnu suust välja; pealegi polnud ta üheski keeles kodus ja rääkides otsis sõnu kolmest keelest: süüria ja kaldea keele aramea murrak, mida kõneles tema isa hõim ja mida ta oli oma vanematelt õppinud, läks segamini egiptuse keelega, mida ta pidi Teeba koolis omandama, lisaks oli veel midjanite araabia keel, mida ta pikemat aega oli kõrbes rääkinud. Nii olid tal kõik keeled segamini.

Moosesele oli täiesti selge - kümmet käsku pole üldse võimalik babüloonia või egiptuse keeles või Siinai beduiinide žargoonis kivvi raiuda.

[نوري · Rating 1 out of 5]

إن كنت تبحث في هذه الرواية عن النبي موسى فأمش من هاهنا!
هو يشوه صورة سيدنا موسى أكثر مما هي مشوهة في التوراة، من الصفحة الأولى يخبرك أنه ابن لعلاقة غير شرعية، بالرغم من أنه ليس هناك من نبي مرسل من الله إلا وهو ثمرة علاقة زواج! حسنًا سأتعامل مع النص الروائي بحيادية شديدة وادع عني أي تشابه في الأسماء رغم صعوبة هذا! أين الصراع بين موسى وفرعون؟. من بطل هذه الرواية وما أحداثها بالضبط؟ لا أعلم والله ماهذا التشويه الصارخ وما هذا القالب الروائي الذي وضعنا فيه توماس مان الذي سبق وأن قرأت له موت في البندقية وأيضًا لم تعجبني.
من أسوأ أسوأ ما قرأت في عمري ورغم هذا فالرواية لن تاخذ وقت في قراءتها.

[Haniyh Mir · Rating 2 out of 5]

بهش دو میدم برای سخت بودن و شاید منسجم نبودن یک سری بخش‌های کتاب!اما بر خلاف باقی خواننده‌ها باهاش ارتباط گرفتم. این بخش‌های کنایی که نسبت جامعه دیکتاتوری هیتلر توی کتاب بود چیزی نبود که تنها با خوندن بشه فهمید!
باید حرف زده میشد درباره‌اش و باید بررسی و نقد می‌شد تا می‌فهمیدیم!
و احساس میکنم کتاب نیاز به اطلاعات و پیشینه زیادی داره که بتونیم به طور دقیق تک تک وقایع رو بفهمیم.
اما جالب ترین بخش کتاب برای من متفاوت بودن موضوعات و داستان‌ها با چیزهایی بود که به صورت عام میدونستیم! و تمام اینها کاملا به شیوه دیگه بیان شده بود و شاخکامو تیز میکرد:)

[Paul die Leseratte · Rating 5 out of 5]

Thomas Mann's verschnörkelte, psychologisch-ironische Philosophierereien über seinen innereigensten, immer selben, in jeder Gestalt aufs Neue faszinierenden "Urkram" und die simple Wucht des "Urkrams" aus dem Alten Testament ergeben eine so kongeniale Kombination, dass es ein Jammer ist, nicht mehr davon zu haben. Man stelle sich vor, wie Mann über Adam und Eva, Samson, David und Goliath, Daniel in der Löwengrube in Tiefen und Höhen vorgedrungen wäre.
Ein Glück immerhin, ("Gott sei Dank" könnte der eine oder die andere sagen), dass es für Joseph und Moses gereicht hat.