What do you think?
Rate this book
De eeuwige jachtvelden
In het haast uitgestorven dorpje Oude Huizen in Oost-Groningen ontstaat tussen Victor en zijn jongere zusje Lisa een intieme relatie die alle familiebanden overstijgt. Het disfunctionele gezin, met een vader die emotioneel al lang vertrokken is en een moeder die het gezin niet kan verlaten, dreigt samen met het desolate dorp uit elkaar te vallen. Victor en Lisa vinden een thuis bij elkaar en naarmate ze verder opgroeien, groeit de liefde met ze mee. Er ontstaat een, soms ongemakkelijk, soms broeierig, verlangen. In het dorp wacht hen geen toekomst en hun enige optie is om te vertrekken naar de stad. Als ze daar samen een huis bewonen, schudt de liefde haar kinderlijkheid af en maakt plaats voor een grootse, allesomvattende hartstocht.
- GenresFictionRoman20th Century
316 pages, Hardcover
First published January 1, 1995
5 people are currently reading
248 people want to read
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 31 reviews
May 20, 2021
Wonderschoon, hier zat zoveel in. Qua taal, format, onderwerp en emotie. Zonde dat dit boek nooit écht groot is geworden, op school wordt het in ieder geval niet gelezen. Ik zou met alle plezier wat boeken uit de canon schoppen voor deze. Van te voren voelde ik wat weerzin want bah liefde tussen broer en zus getsie. Tijdens het lezen heb ik echter geen enkele keer walging gevoeld. Alleen verwondering, vermaak en ontroering. Zo zo goed.
February 17, 2019
Ik mag nooit meer zeggen dat ik 'van die echt Nederlandse boeken' niet mooi vind. Het kan dus. Een boek over seks en opgroeien en incest en verslaving en een disfunctionele familie waar het allemaal om draait, en dan tóch zo mooi. Wat een opluchting.
November 19, 2018
Een boek dat bij vlagen mooi, beklemmend en ontroerend is en bij vlagen verveelt, te langdradig is, te weinig context aanbrengt en te weinig structuur heeft. Ik had het graag mooier gevonden vanwege mijn sympathie voor de schrijver, maar helaas. In het begin rommelig geschreven, later erg mooi als het verhaal op dreef komt, vervolgens weer te lang en niet zo boeiend - de brieven - daarna ineens prachtig wanneer de directeur aan het woord komt. Veel verschillende stijlen door elkaar. Knap, maar ook wat gekunsteld. Ik blijf met een onbestemd gevoel achter. Eigenwijs en eigenzinnig is het in ieder geval wel, daarvoor respect.
Een roman met ADHD.
Een roman met ADHD.
March 2, 2025
Blij dat deze semiklassieker ook op “de lijst van Rein” staat en ik het dus ter hand nam.
Ik had het eerder over hoe ik graag als lezer uitgedaagd word. Tepper daagt me op een hele andere manier uit. Kan ik, durf ik de intieme incestueuze relatie tussen broer en zus opzij te zetten om het liefdesverhaal dat eronder ligt te appreciëren. Dat lukt een heel stuk. De toegevoegde waarde van de relatie is dat beiden de littekens die het ontspoorde gezin waarin ze opgroeien met zich meedragen. Beiden zijn op zoek naar een invulling van het gebrek aan liefde dat ze binnen het gezin niet kunnen vinden. Vader vindt de liefde in de drank, dagelijks aan het ochtendbed gebracht door Lisa (een van de indrukwekkende scènes) en moeder vertrekt met enige regelmaat naar “het westen”. Dat Victor beide gewoontes (vlucht en drank) overneemt en daar eigenlijk niet tegen strijdt, maakt het boek sterker.
De hunkering naar warmte en erkenning, het letterlijke opvullen van de leegte is erg goed uitgewerkt inclusief het ongemak dat Victor en Lisa zelf ook voelen. Het dubbele perspectief is ook hier van onschatbare waarde omdat beide personages hetzelfde verlangen ervaren. Dat ze op een onafwendbare scheur af stevenen voel je als lezer goed aan en het knappe is dat je meevoelt met de aftakeling die die scheur teweegbrengt, vooral bij Victor.
Neem daarbij het diffuse tijdverloop, de knappe stilistische vondsten als het wisselen tussen verhalend, briefroman en een soort monologue interieur en je zou zeggen vier sterren. Toch doet Tepper iets te veel highbrow. De structuur die verwijst naar een klassiek muziekstuk, inclusief de Duitse titels van de hoofdstukken, die inhoudelijk weinig toevoegen, maar vooral het laatste hoofdstuk met het perspectief van een buitenstaander dat, lijkt het, naar een bevredigend positief einde toe werkte, deed het voor mij absoluut niet.
Wel hardop gelachen toen Victor naar Veen (vriendje van Lisa) sneert dat hij met z’n literaire ambities maar niet bij die “hippe bratpak” moet aansluiten, terwijl Tepper in mijn ogen dicht tegen “Less then zero” aanschurkt, gesitueerd in Oost-Groningen weliswaar, maar met gelijkende dolende personages.
Ik had het eerder over hoe ik graag als lezer uitgedaagd word. Tepper daagt me op een hele andere manier uit. Kan ik, durf ik de intieme incestueuze relatie tussen broer en zus opzij te zetten om het liefdesverhaal dat eronder ligt te appreciëren. Dat lukt een heel stuk. De toegevoegde waarde van de relatie is dat beiden de littekens die het ontspoorde gezin waarin ze opgroeien met zich meedragen. Beiden zijn op zoek naar een invulling van het gebrek aan liefde dat ze binnen het gezin niet kunnen vinden. Vader vindt de liefde in de drank, dagelijks aan het ochtendbed gebracht door Lisa (een van de indrukwekkende scènes) en moeder vertrekt met enige regelmaat naar “het westen”. Dat Victor beide gewoontes (vlucht en drank) overneemt en daar eigenlijk niet tegen strijdt, maakt het boek sterker.
De hunkering naar warmte en erkenning, het letterlijke opvullen van de leegte is erg goed uitgewerkt inclusief het ongemak dat Victor en Lisa zelf ook voelen. Het dubbele perspectief is ook hier van onschatbare waarde omdat beide personages hetzelfde verlangen ervaren. Dat ze op een onafwendbare scheur af stevenen voel je als lezer goed aan en het knappe is dat je meevoelt met de aftakeling die die scheur teweegbrengt, vooral bij Victor.
Neem daarbij het diffuse tijdverloop, de knappe stilistische vondsten als het wisselen tussen verhalend, briefroman en een soort monologue interieur en je zou zeggen vier sterren. Toch doet Tepper iets te veel highbrow. De structuur die verwijst naar een klassiek muziekstuk, inclusief de Duitse titels van de hoofdstukken, die inhoudelijk weinig toevoegen, maar vooral het laatste hoofdstuk met het perspectief van een buitenstaander dat, lijkt het, naar een bevredigend positief einde toe werkte, deed het voor mij absoluut niet.
Wel hardop gelachen toen Victor naar Veen (vriendje van Lisa) sneert dat hij met z’n literaire ambities maar niet bij die “hippe bratpak” moet aansluiten, terwijl Tepper in mijn ogen dicht tegen “Less then zero” aanschurkt, gesitueerd in Oost-Groningen weliswaar, maar met gelijkende dolende personages.
Read
September 4, 2025Een van de mooiste Nederlandse boeken die ik heb gelezen. Rauw, bot en teder. Mooie zinnen en een mooi gezin. Bijzonder Nederlands maar niet al te beklemmend, wel triest.
Bewustzijn is pijnlijk maar ik hoop uiteindelijk verlichtend. Spot verzacht maar even, dat weten zij ook wel. Hoepla en door.
Bewustzijn is pijnlijk maar ik hoop uiteindelijk verlichtend. Spot verzacht maar even, dat weten zij ook wel. Hoepla en door.
May 23, 2016
Goed geschreven maar deprimerend boek van überstylist. Rake typering van de fatalistisch-romantische ziel van Noordelingen. Wel somber.
Opmerkingen vooraf
1. Zoals kleur en licht mediums zijn voor schilderijen, is taal dat voor literatuur. Nanne Tepper is een baas in stijl met mooie zinnen en stijlwisselingen tussen de delen.
2. Veel topsporters hebben een genetische voorsprong op hun concurrentie. Nanne Tepper had adhd en was depressief, wat hem tragisch genoeg de das om heeft gedaan. Misschien heeft Teppers constellatie wel bijgedragen aan dit bijzondere boek; het is namelijk doordrenkt van hypere passages en weltschmerz.
Sfeer verschuift
Er gebeurt iets bijzonders in dit boek. Het begint luchtig met een ironische toon. Al gauw ontdek je dat het verhaal onder andere gaat over de liefde tussen een broer en een zus; daar komt het dan nog wel mee weg omdat je het ook kunt lezen als een liefde-in-het-algemeen. In de loop van het verhaal verschuift de sfeer en neemt de ranzigheid van het onderwerp toe met het afglijden van de hoofdpersonen: "De spanning stijgt, het peil daalt".
Haat-liefde
In dit boek heeft iedereen een haat-liefde verhouding met alles en iedereen. De vader en de buurman met het hebben van kinderen, de familieleden met elkaar, iedereen met het stugge Groningse land, de zoon met het leven en de vader en de zoon met drank. De balans slaat overwegend uit naar haat:
" 'Dat háten van jullie, dat wil ik niet, dat kan ik niet!' (...)
'En wie ben jij dan wel om te bepalen wanneer er gehaat mag worden?'
'Het is misplaatst, gemakkelijk, het is niet van ons.'
'Gelul, jij kunt je gewoon niet laten gaan, (...) het mag niet van die opoe in je kop.' "
Somber fatalisme van de Noorderling
"Nuchtere Groningers. Er is geen groter misverstand.(...) Er wordt nergens zoveel gezopen en zielig gedaan als onder Oost-Groningse kerels." Tepper beschrijft met nuance de fatalistisch-romantische ziel van de Noorderling, zoals alleen maar iemand dat kan die er zelf een is. Tepper gebruikt dialect en typische woorden als wichtje (meisje), teut worden (dronken), een peuk (sigaret), troela, teutebel, opoe (oma); Stad (zonder 'de') voor Groningen; jong voor jongen. Niet volledig vreemd, maar voor veel niet-Noordelingen een beetje uit de pas. Tepper beschrijft de Noordelijke ziel als een rusteloze zwerver die alleen op zijn geboortegrond thuis is, maar daar toch niet kan aarden. Een dromer, maar te beroerd om wat van zijn leven te maken; wel klagen en zielig doen, maar er geen werk van maken. "Als we nou's verzopen in de poen, dan lieten we de school de school, even negentiende-eeuws denken, we zouden van hotel naar hotel trekken, eh, een beetje kunst kijken... Brieven sturen naar de achterblijvers."
"Land van herkomst: Oost-Groningen. De veenkoloniën. De moddervelden, om met Veen te spreken. The Chilling Fields, zei Victor."
"Lang bleef ze zo staan, diep in gedachten en waarschijnlijk droevig om niets."
"Omdat Lisa eenzaamheid zag in alle mensen (...)"
"Veen zwolg in ijdele ellende."
"Het feit dat zij en Victor hun leed cultiveerden, beschaamde haar ineens. Ze verlangde, net als Victor, naar stijl."
"Zou hij zoiets als kameraadschap willen? Iemand met wie je dagelijks optrok? Het leek hem een immense investering."
"(...) de dolende mens die nergens op zijn plaats is en het leven hiervan de schuld geeft."
En ook weer grappig:
"God schiep de aarde en kwam kijken of het goed was en koos voor Zijn bezoek Oost-Groningen en Hij trof n boer op Z'n land en God vroeg aan de boer: "Is 't goed?" En de boer richtte zijn geweer en brulde: "Goa van mien laand oaf!!"
"Ben je nou schrijver? Vinden anderen dat ook?"
"Victor, ik smeek je (eenmalig): kom terug! Er is oppositie nodig. Er moet een fikse noordooster opgewekt worden. Ik ga niet in mijn eentje een front vormen."
Sociaal onhandig
De noorderling is communicatief zwak en sociaal onhandig, aldus Tepper. Zijn personages spreken in korte statements en vaak ruzie-achtig. "Groningers aan de telefoon: volkomen hopeloos."
"Soms, als mijn vader lang zweeg, werd de stilte zwaar en drukkend, alsof de hele wereld wachtte tot hij weer wat zeggen zou."
"(...) en trok aan haar haren, zijn alleroudste liefkozing."
"God, wat een liefde was daar geweest, ook al had het dan op vechten geleken."
Als Lisa intimiteit of sex zoekt bij Victor zegt ze: "Doe maar dan", of: "toe maar."
Zwelgen in somberheid
"(...) een etude van Chopin, zo triest dat ze grinnikte (...)". De personages in dit boek zwelgen in somberheid. De mannen zijn aan de drank (jenever, bier), roken (zware van Nelle-shag, Caballero, drugs). "Maar wat viel er meer in het leven te beginnen dan het te romantiseren?" Niet voor niets haalt Tepper herhaaldelijk de films Paris, Texas en Under the volcano aan.
Afglijden en zin in het leven
De mannen in dit boek drinken; de ouderen drinken zich zelfs dood. Alle personages glijden af naar zatlappen en niksnutten. De moeder: "Maar als er niet meer gepraat kan worden, is alles verloren. Met mensen die drinken, valt niet te praten." De zoon: "Ja goed, ik ben een aansteller. Ik zuip. (...) Een leven lang aanklooien is nog een hele kunst." Ze hebben er geen zin in, in het leven, in niets eigenlijk; hun leven is verval, niksigheid en depressie. "Voor de zoveelste keer: verlossing, zoals dat in jouw boeken staat geschreven, is een sprookje. Dit leven is voetje voor voetje."
"Ik schrijf dit op mijn kamertje. De ramen staan open. Het miezert. De tuin ruikt niet meer zoals vroeger. Mijn hempie is vergaan en mijn tieten gaan hangen. Dat wij hier eens allemaal gewoond hebben, wil niet tot mij doordringen. Zo zie je maar: je bent niet de enige ontredderde." De moeder: "Jullie moeten een plek in je leven vinden. Meer is er niet."
Gestorven
Alle leven eindigt in dood, maar het leven in dit boek is nog bij leven vroegtijdig overleden. Tepper vat het prima samen als hij de moeder laat zeggen over Oost-Groningen: "het is hier zo, eh, gestorven."
Opmerkingen vooraf
1. Zoals kleur en licht mediums zijn voor schilderijen, is taal dat voor literatuur. Nanne Tepper is een baas in stijl met mooie zinnen en stijlwisselingen tussen de delen.
2. Veel topsporters hebben een genetische voorsprong op hun concurrentie. Nanne Tepper had adhd en was depressief, wat hem tragisch genoeg de das om heeft gedaan. Misschien heeft Teppers constellatie wel bijgedragen aan dit bijzondere boek; het is namelijk doordrenkt van hypere passages en weltschmerz.
Sfeer verschuift
Er gebeurt iets bijzonders in dit boek. Het begint luchtig met een ironische toon. Al gauw ontdek je dat het verhaal onder andere gaat over de liefde tussen een broer en een zus; daar komt het dan nog wel mee weg omdat je het ook kunt lezen als een liefde-in-het-algemeen. In de loop van het verhaal verschuift de sfeer en neemt de ranzigheid van het onderwerp toe met het afglijden van de hoofdpersonen: "De spanning stijgt, het peil daalt".
Haat-liefde
In dit boek heeft iedereen een haat-liefde verhouding met alles en iedereen. De vader en de buurman met het hebben van kinderen, de familieleden met elkaar, iedereen met het stugge Groningse land, de zoon met het leven en de vader en de zoon met drank. De balans slaat overwegend uit naar haat:
" 'Dat háten van jullie, dat wil ik niet, dat kan ik niet!' (...)
'En wie ben jij dan wel om te bepalen wanneer er gehaat mag worden?'
'Het is misplaatst, gemakkelijk, het is niet van ons.'
'Gelul, jij kunt je gewoon niet laten gaan, (...) het mag niet van die opoe in je kop.' "
Somber fatalisme van de Noorderling
"Nuchtere Groningers. Er is geen groter misverstand.(...) Er wordt nergens zoveel gezopen en zielig gedaan als onder Oost-Groningse kerels." Tepper beschrijft met nuance de fatalistisch-romantische ziel van de Noorderling, zoals alleen maar iemand dat kan die er zelf een is. Tepper gebruikt dialect en typische woorden als wichtje (meisje), teut worden (dronken), een peuk (sigaret), troela, teutebel, opoe (oma); Stad (zonder 'de') voor Groningen; jong voor jongen. Niet volledig vreemd, maar voor veel niet-Noordelingen een beetje uit de pas. Tepper beschrijft de Noordelijke ziel als een rusteloze zwerver die alleen op zijn geboortegrond thuis is, maar daar toch niet kan aarden. Een dromer, maar te beroerd om wat van zijn leven te maken; wel klagen en zielig doen, maar er geen werk van maken. "Als we nou's verzopen in de poen, dan lieten we de school de school, even negentiende-eeuws denken, we zouden van hotel naar hotel trekken, eh, een beetje kunst kijken... Brieven sturen naar de achterblijvers."
"Land van herkomst: Oost-Groningen. De veenkoloniën. De moddervelden, om met Veen te spreken. The Chilling Fields, zei Victor."
"Lang bleef ze zo staan, diep in gedachten en waarschijnlijk droevig om niets."
"Omdat Lisa eenzaamheid zag in alle mensen (...)"
"Veen zwolg in ijdele ellende."
"Het feit dat zij en Victor hun leed cultiveerden, beschaamde haar ineens. Ze verlangde, net als Victor, naar stijl."
"Zou hij zoiets als kameraadschap willen? Iemand met wie je dagelijks optrok? Het leek hem een immense investering."
"(...) de dolende mens die nergens op zijn plaats is en het leven hiervan de schuld geeft."
En ook weer grappig:
"God schiep de aarde en kwam kijken of het goed was en koos voor Zijn bezoek Oost-Groningen en Hij trof n boer op Z'n land en God vroeg aan de boer: "Is 't goed?" En de boer richtte zijn geweer en brulde: "Goa van mien laand oaf!!"
"Ben je nou schrijver? Vinden anderen dat ook?"
"Victor, ik smeek je (eenmalig): kom terug! Er is oppositie nodig. Er moet een fikse noordooster opgewekt worden. Ik ga niet in mijn eentje een front vormen."
Sociaal onhandig
De noorderling is communicatief zwak en sociaal onhandig, aldus Tepper. Zijn personages spreken in korte statements en vaak ruzie-achtig. "Groningers aan de telefoon: volkomen hopeloos."
"Soms, als mijn vader lang zweeg, werd de stilte zwaar en drukkend, alsof de hele wereld wachtte tot hij weer wat zeggen zou."
"(...) en trok aan haar haren, zijn alleroudste liefkozing."
"God, wat een liefde was daar geweest, ook al had het dan op vechten geleken."
Als Lisa intimiteit of sex zoekt bij Victor zegt ze: "Doe maar dan", of: "toe maar."
Zwelgen in somberheid
"(...) een etude van Chopin, zo triest dat ze grinnikte (...)". De personages in dit boek zwelgen in somberheid. De mannen zijn aan de drank (jenever, bier), roken (zware van Nelle-shag, Caballero, drugs). "Maar wat viel er meer in het leven te beginnen dan het te romantiseren?" Niet voor niets haalt Tepper herhaaldelijk de films Paris, Texas en Under the volcano aan.
Afglijden en zin in het leven
De mannen in dit boek drinken; de ouderen drinken zich zelfs dood. Alle personages glijden af naar zatlappen en niksnutten. De moeder: "Maar als er niet meer gepraat kan worden, is alles verloren. Met mensen die drinken, valt niet te praten." De zoon: "Ja goed, ik ben een aansteller. Ik zuip. (...) Een leven lang aanklooien is nog een hele kunst." Ze hebben er geen zin in, in het leven, in niets eigenlijk; hun leven is verval, niksigheid en depressie. "Voor de zoveelste keer: verlossing, zoals dat in jouw boeken staat geschreven, is een sprookje. Dit leven is voetje voor voetje."
"Ik schrijf dit op mijn kamertje. De ramen staan open. Het miezert. De tuin ruikt niet meer zoals vroeger. Mijn hempie is vergaan en mijn tieten gaan hangen. Dat wij hier eens allemaal gewoond hebben, wil niet tot mij doordringen. Zo zie je maar: je bent niet de enige ontredderde." De moeder: "Jullie moeten een plek in je leven vinden. Meer is er niet."
Gestorven
Alle leven eindigt in dood, maar het leven in dit boek is nog bij leven vroegtijdig overleden. Tepper vat het prima samen als hij de moeder laat zeggen over Oost-Groningen: "het is hier zo, eh, gestorven."
January 10, 2024
De personages hoeven niet te stinken je kan ook zo, hoepla! De douche in sturen.
Ik moest even over de initiale schok van de incesteuze relatie tussen broer en zus heen komen. Het is op zo'n wijze geschreven dat ik daarna geen moment dacht dat het vreemd was. Het eerste gedeelte en de briefwisseling tussen de verschillende personages was soms lastig doorheen te komen. Ik vond het tweede en vooral het laatste deel (vanuit het perspectief van de overleden buurman) erg mooi.
Waarschijnlijk blijf ik nog een tijd aan dit boek denken.
Ik moest even over de initiale schok van de incesteuze relatie tussen broer en zus heen komen. Het is op zo'n wijze geschreven dat ik daarna geen moment dacht dat het vreemd was. Het eerste gedeelte en de briefwisseling tussen de verschillende personages was soms lastig doorheen te komen. Ik vond het tweede en vooral het laatste deel (vanuit het perspectief van de overleden buurman) erg mooi.
Waarschijnlijk blijf ik nog een tijd aan dit boek denken.
July 25, 2023
Bij vlagen schitterend geschreven en heerlijk om te lezen. Maar helaas soms wat langdradig en ik kreeg het gevoel dat er af en toe wat context of diepgang miste. Niet geweldig maar de mooie delen waren wel zo goed dat het wel de moeite waard was.
May 16, 2025
this just in: man is geobsedeerd met het beschrijven van de borsten van een puberend meisje
November 23, 2021
Wat een boek
October 26, 2025
mooi verhaal, maar ik kon het boek niet goed volgen met hoe het geschreven is, dus de sterren zijn alleen voor het verhaal niet voor het boek
October 10, 2020
Ik heb al heel lang geen boek meer gelezen van een Nederlandse schrijver. Niet heel bewust, maar misschien een beetje onderbewust. Ik herinner me van de boekenlijst-tijd nog (ja, die boeken die je de strot door worden gedouwd op je vijftiende: genoeg om boeken voor iedere puber te bederven, maar waarom?) dat ik er maar moeilijk doorheen kwam. Het leek me altijd een vreemde verstrengeling van tegelijkertijd vaag zijn en direct. Kan dat wel, die combinatie? Moeilijk te begrijpen pagina’s, maar in heldere, scherpe taal. Kut, godver, tuurlijk joh, lazer op. Ja, het kan. Een wereld weg van Amerikaanse of Britse literatuur, en eerlijk gezegd vond ik het heerlijk verfrissend. De Eeuwige Jachtvelden is een vertederend en doodeerlijk familieportret, zonder morele pretenties – niet immoreel of moreel, maar volkomen amoreel. Geen drama, zou je bijna zeggen, maar dat is ook niet helemaal waar: een ander soort drama, dat normaal gesproken niet de mijne is (slepende zinnen, romantisch gewauwel misschien, en natuurlijk ieder complex (God-, Elektra-, Oedipus-, Minderwaardigheids-, Superioriteits-) dat te vinden valt in een psychologische encyclopedie), maar gut wat heb ik ervan genoten. En dat laatste hoofdstuk – transcendentaal, op z’n minst: “En ik dwaal door de kroeg en duikel door de ruimte en voel zelfs de lauwe lucht van de propeller niet meer. Dit duurt allemaal heel erg lang en ik ben heel erg moe en ik dacht dat dood dood was.” Geweldig.
Read
September 24, 2022'Jij neemt het hebben van ouders wel erg serieus, hè?'
Een onverwacht pareltje, dit boek.
Een onverwacht pareltje, dit boek.
August 20, 2024
Toen ik in de jaren ‘90 in een grote boekwinkel werkte, sloeg dit boek behoorlijk in. Ik kocht de pocket, maar kwam niet tot lezen, omdat ik begreep dat het een zwaar boek was met pittige thema’s als incest.
Bij het opruimen van mijn boekenkast kwam ik hem weer tegen en nam hem mee op vakantie. Daar las ik het met toenemende tegenzin in een dagje uit. Ik denk dat ik dit geweldig had gevonden rond mijn twintigste, maar nu ik midden 50 ben, vind ik het vooral pathetisch. Het namedroppen, om te laten zien dat je weliswaar een irritante alcoholist bent, maar echt niet van de straat. Ik vond het vooral irritant. De overdreven beschrijvingen, de mooischrijverij, het is aan mij niet besteed.
Bij het opruimen van mijn boekenkast kwam ik hem weer tegen en nam hem mee op vakantie. Daar las ik het met toenemende tegenzin in een dagje uit. Ik denk dat ik dit geweldig had gevonden rond mijn twintigste, maar nu ik midden 50 ben, vind ik het vooral pathetisch. Het namedroppen, om te laten zien dat je weliswaar een irritante alcoholist bent, maar echt niet van de straat. Ik vond het vooral irritant. De overdreven beschrijvingen, de mooischrijverij, het is aan mij niet besteed.
October 2, 2021
Een schrijver die kampte met het leven en er op 50-jarige leeftijd een einde aan maakte. Dit was zijn grote boek waarna hij nog maar moeizaam publiceerde. En zo voelt het ook als je het leest. Grote drang, zwaarmoedig en overtuigd van eigen schrijversschap. Veel duister gedrink, gerook en gerebelleer. Gekunstelde stoerheid in de zinnen. De relatie tussen broer en zus is een mooi tragisch verhaal, maar ik had er weinig leesplezier van.
August 27, 2017
Hoogdravend gezinsdrama in 4 delen, soms bizar, soms grappig, maar vooral gedateerd, wilde 2,5 sterren geven, vanwege het laatste hoofdstuk nog, dat geschreven is vanuit het perspectief van de gestorven buurman. dat was mooi, anders had ik het boek 2 sterren gegeven.
August 27, 2019
Hartverscheurend mooi. Nanne Tepper heeft een meesterwerk geschreven dat mij nog lang zal bijblijven
June 17, 2021
Daadwerkelijk een vergeten parel binnen de Nederlandse literatuur. De thematiek is vervreemdend op een tedere wijze en staat zowel ver van de lezer af als dat het vertrouwd voelt. De manier waarop Tepper omspringt met vertelperspectieven en -vormen is verrassend fris.
April 9, 2025
Wat een zwaar beklemmend boek.
January 26, 2015
Een bijzonder (en) goed boek, dat herlezing verdient. Het heeft iets weerbarstigs, dat goed past bij de sfeer en omgeving in het verhaal. De vertelstijl is soms wat ironisch afstandelijk en licht archaïsch, daarbij lijkt de verteller soms dingen achter te houden waardoor er 'witte plekken' ontstaan in het verhaal, en ook wordt er enkele keren van perspectief gewisseld. Hierdoor moest ik er even inkomen, maar al snel wilde ik steeds maar verder lezen. Soms irriteerde het me ietwat, maar ik voelde me ook uitgedaagd als lezer en bovenal intrigeerde het. Ook omdat het verhaal en de personages interessant en eigenzinnig zijn. Het laatste deel is werkelijk schitterend.
August 18, 2014
I hated this book with a passion. Now don't get me wrong I don't mind incest as if they are done well then they are alright but the poor translation into English and the constant flipping between characters meant I couldn't understand it let alone get into the plot. I didn't like any of the characters either. They all had selfish horrible personalities with the odd drunkenness thrown in. I couldn't even finish it so I only go halfway though but as I seriously doubt it would get any better, I'm not going to lose sleep over it.
May 27, 2025
Wat een boek… Een ontregelend verhaal. Incestueus maar ook werkelijk romantisch. Angstaanjagend en toch ook prachtig en liefdevol. Best hard werken om bij zoiets werkelijk ‘in’ het verhaal te stappen, maar het lukt deze auteur probleemloos. Je wilt weten hoe het verder gaat met de personages, je probeert te snappen hoe het zo komt, en je gunt ze uiteindelijk het allerbeste. Mooie ontwikkeling ook bij de ouders in dit verhaal. Kortom: geen gemakkelijk leesvoer, maar zeer fascinerend en meeslepend.
September 5, 2009
I alternately loved and hated this book and its characters. Ultimately, it was a great read and quite the controversial subject matter, approached in an oh-so European way, so it made me feel pretty hip. Worth it just for that, eh?
If you ever want to read a piece about Dutch alcoholism and incest, well... have I found the book for you!
If you ever want to read a piece about Dutch alcoholism and incest, well... have I found the book for you!
July 8, 2023
Tepper is een groot stylist en het is bewonderenswaardig hoe hij een zo'n gevoelig onderwerp op zo'n waardevrije manier weet te brengen. Maar al dat gezuip, geleuter, om de pot gedraai, al die valse nostalgie en al die americana van het niveau Joost Zwagerman, begon me na een tijdje wel wat de keel uit te hangen.
March 20, 2013
Ongemakkelijk maar ook bijzonder boek. Af en toe prachtige zinnen en dialogen. Veel herkenbaars uut stad. Maar naar het einde toe zouden er met gemak tientallen pagina's weggelaten kunnen zijn: de vaart gaat er onnodig uit.
June 14, 2014
Voor tweede keer gelezen vind zijn andere boek nu indrukwekkender
October 31, 2024
nederlands op de middelbare school 💪🏼💪🏼
March 1, 2013
Het verhaal vliegt hier en daar uit de bocht, maar al met al een bijzondere roman.
Displaying 1 - 30 of 31 reviews