De ijsdragers

by Anna Enquist

Nico en Loes van der Doelen wonen in een ouderwets en ruim huis, schitterend gelegen aan de duinrand, omringd door een flinke lap grond. Maar of dit veel bijdraagt aan hun levensgeluk? Hun dochter Maj is vorig jaar van huis weggelopen en heeft niets meer van zich laten horen. Loes, lerares klassieke talen, is gevlucht in haar passie voor tuinieren. Nico heeft zich met nog grotere verbetenheid dan voorheen toegelegd op zijn werk in de staf van een psychiatrisch ziekenhuis. Nu hij daar directeur gaat worden, heeft hij zich voorgenomen met straffe hand een reorganisatie door te voeren die moet leiden tot een zuivere concentratie op de kerntaken van de instelling.

Genres: Fiction, Literature, Dutch Literature, Roman, Novella, Novels

91 pages, Hardcover

First published January 1, 2002

About the author

Anna Enquist is a pseudonym of the Dutch author and poet Christa Widlund-Broer.

Anna Enquist studied piano at the academy of music in The Hague and psychology at Leiden University. She is the author of the novels The Masterpiece; The Secret, winner of the 1997 Dutch Book of the Year awarded by the public; The Ice Carriers; Counterpoint; Quartet; and the international bestseller The Homecoming, which received the Prix du Livre Corderie Royale-Hermione for its French translation. Anna is also the author of A Leap, a collection of dramatic monologues, as well as numerous poetry collections, including Soldiers’ Songs, for which she was awarded the C. Buddingh’ Prize; A New Goodbye; and Hunting Scenes, winner of the Lucy B. and C.W. van der Hoogt Prize.

Reviews

[Reyer · Rating 1 out of 5]

Nederlands (English below)

Zucht. Zelfs een boekenweekgeschenk kan een beproeving zijn. In De ijsdragers (2002) vinkt Anna Enquist moeiteloos de lijst af van punten die me dikwijls tegenstaan in de Nederlandse literatuur. Creativiteit: matig. Banale en irrelevante details: overdadig. Knullige dialogen: om de haverklap. Plichtmatige plotwendingen: niet te missen. Onbeholpen taalgebruik: en of!

Zij verafschuwde de nonchalant neergewaaide duinen met hun kwaadaardige helmgras, ze verachtte het element dat zich zo gemakkelijk door de wind liet verspreiden, dat zo machteloos de reddende regen door zich heen liet sijpelen en zich zo kritiekloos leende voor toepassing als schuurmiddel of tijdmeter.

Misschien ben ik niet gemaakt voor dit type boekenweekgeschenk waarin het huwelijk of gezin centraal staat, hoewel ik Broer van Esther Gerritsen wel degelijk geslaagd vond. De ijsdragers staat daarentegen dichter bij Makkelijk leven van Herman Koch, dat ik ook slecht trok.

Het verhaal zelf ben ik weer vergeten. Iets met een getrouwd stel, een psychiater en een vrouw die niet van zand houdt.

English

Oh my, they actually translated this book into English. It’s part of an annual gift series in the Netherlands, offered by bookstores to promote Dutch literature. (The popular We Had to Remove This Post by Hanna Bervoets is another example.) A nice tradition really, even though the quality varies quite a bit. Unfortunately, in my opinion, The Ice Carriers is a lesser one. The story is all too banal, it lacks creativity and the writing doesn’t always make sense. In a clumsy way that is, not a literary.

[Christine Bonheure · Rating 2 out of 5]

Een week voor amper 100 pagina’s… Ook dit kleinood van Anna Enquist overtuigde me niet, hoewel ze de auteur is van twee van mijn meest geliefde Nederlandstalige romans – Het geheim en Het Meesterstuk. Ik kon er niet echt de vinger op leggen waarom niet. De stijl was niet de stijl die ik van haar gewoon ben. En ook het verhaal over een uit elkaar groeiend koppel met een verdwenen dochter pakte me niet. Sommige verhaallijnen worden aangehaald maar niet uitgediept en bepaalde acties van de vrouwelijke hoofdpersoon zijn gewoon onbegrijpelijk. Pas na een rondje googlen las ik dat de dochter van Anna Enquist het jaar voor publicatie om het leven is gekomen in een verkeersongeval. Tja, dan valt alles op zijn plaats uiteraard. Ik vraag me af hoe ik zou schrijven als ik mijn dochter zou verliezen. Het zou ook niet mijn beste werk zijn, vrees ik. Spons erover.

[DeanAmythe · Rating 3 out of 5]

Ik begin deze week aan een minor Creative Writing waarin ik in het Nederlands proza zal moeten schrijven, dus een terugkeer naar de Nederlandse literatuur, die ik na de opgedragen boeken van de leeslijst op school had achtergelaten, was wel op zijn plek. Helaas is dit een middelmatige wederkomst geweest, die mij eraan heeft herinnerd waarom er überhaupt een moest zijn: de schrijfstijl en het taalgebruik niet in acht genomen, lijkt veel Nederlandse literatuur geschreven te zijn door mensen die louter proberen na te bootsen wat ze van horen zeggen over novellen kennen. Oh ja, boeken, die beginnen in medias res, dus mijn verhaal, ondanks dat die het derde perspectief aanhoudt, onthult pas op de vijfde bladzijde ineens de naam van de protagonist omdat toevallig een ander personage die hardop zegt, alsof zelfs elk element van de logline deel is van een mysterie dat zich langzaam maar zeker ontrafelt; boeken, die duiken in de psyche van moreel complexe antihelden en beschrijven vaak uitgebreid en poëtisch het banale, dus driekwart van mijn proza zal ik besteden aan de uitputtende gedachtestroom van een stel mopperkonten die over elk pietluttig detail wel wat te zeiken hebben. Is de Romantische periode aan de Nederlanders voorbij gevlogen, of hebben we aan haar eind met directe ingang elke les die ervan geleerd kon worden van ons afgestoten? Hoe moet ik me betreuren om misère als die onophoudelijk is, als er geen grammetje tegengewicht wordt geboden?

[BellaGBear · Rating 3 out of 5]

Interessant

[José Van Rosmalen · Rating 4 out of 5]

In dit boekenweekgeschenk uit 2002 maken we kennis met Loes en Nico, een echtpaar dat leeft in de schaduw van hun verdwenen dochter. Zij is lerares, hij werkt in een psychiatrisch ziekenhuis waar hij directeur wordt en grootse plannen heeft om alles anders aan te pakken. Het pakt allemaal tragisch uit, ze leven langs elkaar heen en jagen hun eigen illusies na. Nico stuit op hevig verzet in zijn werk, Loes stort zich naast haar werk op het tuinieren en hoopt via een zich als vriend van haar dochter voordoende jongeman haar dochter terug te winnen. Het verhaal wervelt voort met een nachtelijke brand in een van de paviljoens van het ziekenhuis en een vlucht van Nico vergezeld van een jonge stagiaire. Het loopt dramatisch voor Nico af. De verdwenen dochter komt nog een keer als een schim voorbij. Anna Enquist, zelf moeder van een overleden dochter weet de pijn en de leegte van het gemis goed op te roepen. In 90 bladzijden wordt veel verteld. De ijsdragers hebben te maken met hoe vroeger bergbeklimmers verkoeling kregen door ijs dat door assistenten gedragen werd. Verkoeling zoeken dus. Tegen het eind wordt ook pas duidelijk waarom het meisje bij Loes en Nico weg was gelopen en haar eigen weg wilde gaan. De rol van de jongeman die veel geld van Loes aannam blijft onduidelijk. Was hij oprecht of echt een bedrieger en zij te goedgelovig? Hij oogde immers zo sympathiek maar verdween spoorloos met een groot bedrag. Geen vrolijk boek, maar hier en daar toch ook humoristisch. Het is duidelijk dat Enquist als psychiater weet waar ze over schrijft en lichtelijk de spot drijft met veel jargon uit de medische wereld.

[Anton Segers · Rating 3 out of 5]

Enquist schrijft romans als een eerste klas dichteres, gebald en poëtisch.
Jammer enkel dat ze zich wat herhaalt qua thema's: net zoals in 'Het meesterstuk' gaat het om hoe vrouwen bij verlies gebroken raken, terwijl mannen zich driftig op daadkracht storten, wat me te simpel en achterhaald lijkt.

[Ronald van Duivenboden · Rating 3 out of 5]

In deze goede psychologische novelle wordt duidelijk dat de beste onder vakgenoten niet per definitie ook de beste leider van die groep is. Nee, geen vrolijk verhaal maar wel zo boeiend, dat ik het in één adem heb uitgelezen.

[Benjamin · Rating 3 out of 5]

Strong storyline and well written. "Ik ben scherven. Ik ben splinters". 3,5 stars, the ending made me feel really empty, it should not end like this. So sad and no answers to all my big questions.

[Kimberley · Rating 1 out of 5]

Een boek waar ik heel moeilijk doorheen kwam. Ik vond het wel heel beeldend geschreven, maar de verhaallijn kon ik niet volgen.

[Hannah Laarhoven · Rating 3 out of 5]

Eerder las ik Het geheim van Enquist, een boek dat me destijds erg raakte. Met hoge verwachtingen begon ik daarom aan dit boek, maar helaas wist het me minder te grijpen.

Vooral de eerste helft vond ik erg taai. Ik las het vaak voor het slapengaan, maar doordat het verhaal me niet echt meesleepte, viel ik regelmatig in slaap. Daardoor deed ik er vrij lang over om erdoorheen te komen. Rond het middenpunt begon het verhaal iets meer mijn aandacht te trekken, maar echt spannend werd het nooit.

Het einde viel me tegen. Net op het moment dat het verhaal wat interessanter werd, leek er gekozen te zijn voor een makkelijke uitweg. Dat zorgde voor een teleurstellend slot.

Wat ik wél kon waarderen, waren de beeldende metaforen die Enquist gebruikt . Zoals ze bijvoorbeeld verwijst naar de ijsdragers (waar de titel ook op gebaseerd is).

Al met al vond ik het geen straf om te lezen, maar ook zeker geen aanrader. Ondanks de bescheiden omvang voelde het als een lange zit. Ik geef het boek daarom 3 sterren.

[Kaj Peters · Rating 2 out of 5]

De schitterende coverfoto van dit boekenweekgeschenk lonkte al zo lang vanuit de boekenkast van mijn moeder, maar er moesten asbestwerkzaamheden aan te pas komen voordat ik 't eens opensloeg. Ik ben verder niet bekend met ander werk van Anna Enquist, dus wat dat aangaat ook een eerste introductie met de auteur. 'De Ijsdragers' (2002) is een degelijke psychologische novelle met enkele sterke naturalistische sfeerschetsen om de tegengestelde mensbeelden van twee echtelieden mee te schetsen. De onmacht over de verdwijning van hun jongvolwassen dochter kleurt Nico's overstap van hoofdpsychiater naar instellingsdirecteur. Terwijl Nico noest op de pedalen van zijn racefiets stapt om nieuwe veranderingen door te brengen in zijn nieuwe functie, moddert Loes verder aan een schier uitzichtloos tuinproject. Het aardige is dat Enquist (zelf psychoanalytica) deze individuele rouwverwerking doortrekt naar een bredere casus over de waarde van psychotherapie tegenover meer doelgerichte therapieën. Toch is het allemaal wat ambitieus voor een boekwerkje van nog geen honderd bladzijden, waar weinig ruimte overblijft voor nuance of verdere uitdieping.

[Quinn · Rating 2 out of 5]

Nare mensen die nare dingen doen.

[Leen · Rating 2 out of 5]

Ik koos dit boek vooral omdat het dun was, dat geef ik eerlijk toe. Maar ook omdat ik na Het geheim in het middelbaar niets meer van haar heb gelezen en dat vond ik niet kunnen. Het verhaal op zich trok me wel aan door de beschrijving op de achterflap: een meisje dat is weggelopen van huis en haar ouders die naast elkaar leven en niet over haar verdwijning durven praten en het elk op hun eigen manier proberen te verwerken. Wat zo sprekend is in het verhaal is de statische lamlendigheid. De vader stort zich op zijn werk en stevent regelrecht af op een burn out of een drama, de moeder is gewoon gestopt met leven en sluit zich op in haar tuin. Het ergste van al is dat de vader in het psychiatrische wereld werkt; ze zouden zelf wel eens een goed gesprek met een psycholoog kunnen gebruiken. Het is hun perfectionisme en hun druk dat het kind heeft weggejaagd en ze beseffen zelf heel erg goed dat het hun eigen fout is.
Het einde was me iets te tragisch, en ik had het verhaal ook liever wat beter uitgewerkt gezien: wat is er uiteindelijk met de dochter gebeurd, hoe loopt het af met het gezin?

2 sterren

[Carolin · Rating 1 out of 5]

Ein Mädchen verschwindet und eine zuvor bereits zerbrochene Familie wird zerstört. Die Mutter flüchtet sich in Gartenarbeit, der Vater ins Fahrradfahren, nur reden, das will keiner. Die ganze Situation spitzt sich unmerklich immer weiter zu...

Das Buch ist komplett grau..von Anfang bis Ende. Eine bessere Beschreibung fällt mir nicht ein. Die Personen sind grau, die Handlung ist grau, die Gefühlswelt der Protagonisten ebenso. Sogar das Wetter und den verhassten Sand stelle ich mir grau vor. Leider ist das meiner Meinung nach aber auch der Erzählstil. So klang das Thema anfangs sehr interessant, dann kostete es mich aber Überwindung, das Buch zu Ende zu lesen, da relativ schnell aufgelöst wird, was aus der Tochter geworden ist und die Charaktere mir alle äußerst unsympathisch waren (was sicherlich, ebenso wie das graue Gefühl von der Autorin absichtlich hevorgerufen wurde...trotzdem nicht so mein Fall.)

[Marloes Baren · Rating 2 out of 5]

Op zich een prima boekenweekgeschenkje, al mist het bepaalde extra's die ik graag in die boekjes tegenkom. (Wat dat betreft scoren de gelegenheidswerkjes van Kader Abdolah en Joost Zwagerman een stuk hoger bij me.)

Ik weet niet zo goed waarom het me niet zo aanspreekt. Het is een toegankelijk verhaal (misschien net iets té?) met een redelijk verrassend plot. Ook wat betreft de karakterbeschrijvingen is het aardig gedaan.

Ik denk dat ik een beetje 'De schoonheid' mis. Momenten van verwondering, momenten waarop je je als lezer onderdanig voelt aan het meesterschap van de auteur, of momenten waarop je even blijft hangen bij een bepaalde zin, bij een bepaald woord of in een gedachte die het werk bij je oproept, momenten waarop je gewoon enorm geniet van het lezen.

Het is een prima boekenweekgeschenkje, maar ook niet veel meer dan dat.

[Jennifer Collins · Rating 5 out of 5]

A couple has lost their daughter, and they are beginning to lose one another, and this novel by Anna Enquist is the story of their seemingly, terribly normal lives and concerns becoming... something else.

Brilliantly written, and with a lyricism that makes one feel as if they're reading a narration of lives being lived rather than written, this is one of those books that is difficult to put aside. Short as it is, there's power in every page and every moment, and the calmness flowing through the language makes the actions and the emotions behind the characters all the more terrible, and all the more real.

For readers of literary fiction, or who read that first sentence of this review and are curious, I have to say: pick this up. I'm so glad to have discovered Enquist's writing, and this book won't be something I'll easily forget.

So, yes, I recommend it.

[Terry · Rating 5 out of 5]

De titel roept een tijd dat ijs uit de Pyreneeën werd uitgevoerd in een verpakking onder de schapenvacht om te voorkomen dat het smelten naar de Franse steden ten noorden van Andorra: Foix, Pamiers, Toulouse. Hebben deze personages van de moderne tijd leven in de duinen aan de kust van Holland dragen ijzige packs met hen? Loes, een docente, en haar man Nico, een psychiater hebben ijzige geheimen inderdaad.

"De arrogantie van s'on auteur, de megalomane uitzinnigheid van zo'n doelstelling, het gebrek aan inzicht in wat mensen overeind hield dat uit zo'n zinsnede sprak!" Gewoon briljant! Sublieme evenwicht tussen vorm en inhoud, niet alleen een spel van woorden en zinnen.

[Mizumi · Rating 3 out of 5]

I'd rather give this 3.5 stars, but I didn't round it up due to my annoyance with Nico's storyline. I enjoyed reading from Loes' point of view, and frankly, I think she deserved better.
So far, I'm quite fond of Anna Enquist's writing style; it's very calm (lacking a better word) even during crises, which I personally enjoy, and I think the characters' thought processes are very lifelike.

[Kelly Driessen · Rating 2 out of 5]

Its a good thing this book is short, otherwise it would be a hard time getting through. Nico is an absolute twat 😂 The big question about, where their child Mai is, isn't answered? And I found the ending clichè, you want a story to end..? Just kill the main character in a carcrash 😐

[Lalagè · Rating 4 out of 5]

Ik had niet veel verwacht van De ijsdragers, maar het sleept me mee. Anna Enquist schetst beelden, maar vult lang niet alles in en laat me zelf conclusies trekken.

https://lalageleest.nl/2019/02/13/de-...

[Anja · Rating 3 out of 5]

a book full of sadness and tension, impressively written.

[Grada (BoekenTrol)]

Uit de boekendoos van dutch-flybabe.
Een boek dat zeker op de (almaar groeiende)stapel van te-lezen boeken komt.

[Trisha · Rating 2 out of 5]

Ik hink op twee benen. Ik moet even bedenken hoe ik het boek echt vind, maar meer dan drie sterren zal het niet worden. review volgt

[Wil van_der_Heide · Rating 4 out of 5]

"Onmacht is een nutteloos gevoel, het verlamt en maakt mismoedig." AE

[Wil Van der heide · Rating 4 out of 5]

"Onmacht is een nutteloos gevoel, het verlamt en maakt mismoedig." AE

[Novalynda Black · Rating 2 out of 5]

Te droef voor mij, te koud, te veel zoals ik Nederlandse literatuur in mijn middelbare schooltijd zag. Alleen het diepe cynisme ontbrak.

[JuliaCaesar · Rating 4 out of 5]

Hardnekkig, zwaar, beeldend.

[Dorien · Rating 3 out of 5]

Beetje saai.

[Kirsten · Rating 5 out of 5]

Loes und Nico leben in einem gemütlichen Haus am Rand der Dünen, aber ihr Leben ist alles andere als gemütlich. Das Verschwinden ihrer Adoptivtochter hat eine Lücke in ihr Leben gerissen, das sie gemeinsam nicht füllen können. So sucht jeder für sich etwas, womit er sich beschäftigen kann. Loes hat ihren Garten und Nico seine Arbeit. Trotzdem wird die Lücke immer größer.

Von Anfang an ist klar, dass zwischen Loes und Nico etwas im Argen liegt. Sie gehen freundlich miteinander um, aber die Wärme fehlt. Das Ehepaar wirkt mehr wie gute Bekannte als wirklich wie ein Paar. Das Verschwinden der Tochter ist das zentrale Thema, gleichzeitig wird es totgeschwiegen und der Leser erfährt darüber nur in den Gedanken von Loes.

Die scheint unter der Situation viel mehr zu leiden als ihr Mann. Nico blüht förmlich auf. Er bekommt eine neue Stelle, bewirkt bei seiner Arbeit Veränderungen und beginnt sogar eine Affäre. Aber irgendwann wird deutlich, dass er nicht mehr verdrängen kann, wie es ihm wirklich geht.

Das alles beschreibt Anna Enquist auf gerade mal 120 Seiten. Es ist ein sehr intensives Buch, für das ich mir viel Zeit gelassen habe. Die verdient es auch.

[Patricia De Boer · Rating 4 out of 5]

Een bijzonder verhaal dat snel zijn weg vindt naar de grand finale.
Mooi geschreven.
Zo'n boek dat irritatie opwekt bij bepaalde karakters, die je weleens even flink door elkaar zou willen schudden.
Dan heb je het als schrijfster goed gedaan, wat mij betreft.
Ook al is het geen dik boekje en was het het boekenweek geschenk van 2002.

Loes en Nieko, een getrouwd echtpaar wiens puberdochter is verdwenen, leven een gestaag leven ergens aan de kust.
Loes werkt als docent, Nieko heeft zojuist een grote promotie gemaakt van psychiater naar directeur van een psychiatrische inrichting.
In zijn nieuwe functie wil hij het helemaal anders doen dan zijn voorganger, maar doet dat zonder zijn werknemers daarbij te betrekken, waardoor hij de ondernemingsraad direct in het harnas jaagt.
En dat terwijl Loes worstelt met de verdwijning van hun dochter en zich ontzettend eenzaam daarin voelt, omdat Nieko en zij een afspraak hebben gemaakt dat er over haar niet meer gesproken wordt.
Ondertussen doen zich diverse incidenten voor in de psychiatrische inrichting en drijven Loes en Nieko nog meer uit elkaar