مجموعه اشعار نیما یوشیج

by Nima Yushij, سیروس طاهباز (Editor)

این کتاب مجموعهٔ کامل اشعار فارسی نیمایوشیج -پدر شعر نو فارسی- است، که به یاری خداوند بزرگ در طول سالیان متمادی گردآوری، نسخه برداری، تدوین و آماده شده است. شعرهای فارسی به پیشنهاد روانشاد عالیه خانم جهانگیر (یوشیج) و زنده یاد جلال آلاحمد و موافقت استاد بزرگ محمدمعین، وصیّ نیما، و لطف آقای شراگیم یوشیج، به تدریج از سال ۱۳۴۰ به بعد تفکیک، نسخه برداری و تدوین بدست آقای سیروس طاهباز منتشر شده.

علی اسفندیاری مشهور به نیما یوشیج شاعر معاصر ایرانی و ملقب به پدر شعر نوی فارسی است. وی بنیانگذار شعر نو فارسی است. نیما یوشیج با مجموعه تأثیرگذار افسانه، که مانیفست شعر نو فارسی بود، در فضای راکد شعر ایران انقلابی به‌پا کرد…

Genres: Poetry, Iran, Literature

902 pages, Paperback

First published January 1, 1991

About the author

علی اسفندیاری یا علی نوری مشهور به نیما یوشیج (زاده ۲۱ آبان ۱۲۷۴ خورشيدی در دهکده یوش استان مازندران - درگذشت ۱۳ دی ۱۳۳۸ خورشیدی در شمیران شهر تهران) شاعر معاصر ایرانی است. وی بنیانگذار شعر نو فارسی است.‏

نیما پوشیج با مجموعه تأثیرگذار افسانه که مانیفست شعر نو فارسی بود، در فضای راکد شعر ایران انقلابی به پا کرد. نیما آگاهانه تمام بنیاد ها و ساختارهای شعر کهن فارسی را به چالش کشید. شعر نو عنوانی بود که خود نیما بر هنر خویش نهاده بود.‏

تمام جریان‌های اصلی شعر معاصر فارسی مدیون این انقلاب و تحولی هستند که نیما مبدع آن بود.‏

Reviews

[Peiman E iran · Rating 3 out of 5]

دوستانِ گرانقدر، این کتاب مجموعه ای از اشعارِ زنده یاد « نیما یوشیج» است و شاملِ اشعاری از دفاترِ: فریادهایِ دیگر، ناقوس، عنکبوت رنگ، شهرِ شب، شعرِ من، قلم انداز و ماخ اولا، میباشد
ابیاتی از این کتاب را به انتخاب، در زیر برایِ شما بزرگواران مینویسم
------------------------------------------------------------------------------
هنوز از شب دمی باقیست، می خواند در او شبگیر
و شب تاب، از نهانجایش، به ساحل میزند سوسو
به مانندِ چراغِ من که سوسو میزند در پنجرۀ من
به مانندِ دلِ من که هنوز از حوصله وز صبرِ من باقیست در او
به مانندِ خیالِ عشقِ تلخِ من که می خواند
------------------------------------------------------------------------------
فریاد میزنم
من چهره ام گرفته
من قایقم نشسته به خشکی
مقصودِ من از حرفم معلوم بر شماست
یک دست بی صداست
من، دستِ من کمک زِ دستِ شما میکند طلب
------------------------------------------------------------------------------
یک نفر در آب دارد می کند بیهوده جان قربان
ای آدمها که بر ساحل بساط دلگشا دارید
------------------------------------------------------------------------------
خانه ام ابریست اما
ابرِ بارانش گرفته ست
------------------------------------------------------------------------------
آتشی را روی پوشیده به خاکستر
چه بسا خاکستر او را گشته بستر
هیچکس پایانِ این روزان نمی داند
بُرد پرواز کدامین بال، تا سویِ کجا باشد؟
کَس نمی بیند
------------------------------------------------------------------------------
دیریست که در زمانۀ دون
از دیده، همیشه اشکبارم
عمری به کدورت و الم رفت
!تا باقی عمر چون سپارم
------------------------------------------------------------------------------
!زبانِ آنکه با دردِ کسان پیوند دارد بادگویا
!باد آمین
!و هر آن اندیشه، در ما مُردگی آموز، ویران
!آمین! آمین
------------------------------------------------------------------------------
نیما خطاب به یک دوست، نوشته: عزیزِ من! باز میگویم ادبیاتِ ما باید از هر حیث عوض شود. موضوعِ تازه کافی نیست و نه این کافی است که مضمونی را بسط داده و به طرزِ تازه بیان کنیم. نه این کافی است که با پس و پیش آوردنِ قافیه و افزایش و کاهشِ مصراع ها یا وسایلِ دیگر، دست به فرمِ تازه زده باشیم. عمده این است که طرزِ کار عوض شود و مدلِ وصفی و روایی که در دنیایِ با شعورِ آدمهاست، به شعر بدهیم... تا این کار نشود، هیچ اصلاحی صورت پیدا نمیکند، هیچ میدانِ وسیعی در پیش نیست
------------------------------------------------------------------------------
فکرِ من در پیرامونِ آن چیزی است که مانندِ میراثی از من، ممکن است برایِ دیگران باقی بماند
امیدوارم این انتخاب ها را پسندیده باشید
«پیروز باشید و ایرانی»

[Amir H · Rating 3 out of 5]

شعرهای نیما پر است از اشاره های فراوان به دوران تلخ سیاسی و اجتماعی زمانش. برای همین فهم اشعار بسیار برام سخت بود.


خشک آمد کشتگاه من
در جوارکشت همسایه.
گرچه می گویند:« می گریند روی ساحل نزدیک
سوگواران در میان سوگواران»
قاصد روزان ابری داروگ ! کی می رسد باران؟

بربساطی که بساطی نیست
در درون کومه ی تاریک من که ذرّه ای با آن نشاطی نیست
و جدار دنده های نی به دیوار اتاقم دارد از خشکیش می ترکد
- چون دل یاران که در هجران یاران-
قاصد روزان ابری داروگ ! کی می رسد باران ؟

[Ehsan · Rating 3 out of 5]

وصیت نامۀ نیما یوشیج
شب دوشنبه 28 خرداد 1335
امشب داشتم فکر میکردم با این گذران کثیف که من داشته ام بزرگی که فقیر و ذلیل میشود حقیقتاً جای تحسر است. فکر میکردم برای دکتر حسین مفتاح چیزی بنویسم که وصیت نامۀ من باشد با این نحو که بعد از من هیچکس حق دست زدن به آثار مرا ندارد. بجز دکتر محمد معین، اگرچه او مخالف ذوق من باشد.
دکتر محمد معین حق دارد در آثار من کنجکاوی کند ضمناً دکتر ابوالقاسم جنتی عطایی و آل احمد با او باشند بشرطی که هردو با هم باشند.
ولی هیچیک از کسانی که به پیروی از من شعر صادر فرموده اند در کار نباشند، دکتر محمد معین مثل صحیح علم و دانش است، کاغذ پاره های مرا باز کنید، دکتر محمد معین که هنوز او را ندیده ام مثل کسی است که او را دیده ام اگر شرعاً می توانم قیم برای ولد خود داشته باشم، دکتر محمد معین قیم است ولو اینکه او شعر مرا دوست نداشته باشد. اما ما در زمانی هستیم که ممکن است همۀ این اشخاص نامبرده از هم بدشان بیاید و چقدر بیچاره است انسان....

قسمتی از وصیت نامه نیما یوشیج

[Iran · Rating 4 out of 5]

ای آدمها که بر ساحل نشسته شاد و خندانید

یک نفر در آب دارد می سپارد جان

یک نفر دارد که دست و پای دائم می زند

روی این دریای تند و تیره و سنگین که میدانید

آن زمان که مست هستید از خیال دست یابیدن به دشمن

آن زمان که پیش خود بیهوده میپندارید

که گرفتستید دست ناتوان را

تا توانایی بهتر را پدید آرید

آن زمان که تنگ میبندید

بر کمرهاتان کمر بند

در چه هنگامی بگویم من؟

یک نفر در آب دارد می کند بیهوده جان قربان
ای آدمها که بر ساحل بساط دلگشا دارید

نان به سفره جامه تان بر تن

یک نفر در آب می خواند شما را

موج سنگین را به دست خسته می کوبد

باز میدارد دهان با چشم از وحشت دریده

سایه هاتان را ز راه دور دیده

آب را بلعیده در گود کبود و هر زمان بی تابیش افزون

می کند زین آبها بیرون

گاه سر گه پا

ای آدمها

او ز راه دور این کهنه جهان را باز می پاید

می زند فریاد و امید کمک دارد

ای آدمها که روی ساحل آرام در کار تماشایید

موج می کوبد به روی ساحل خاموش

پخش می گردد چنان مستی به جا افتاده بس مدهوش

می رو نعره زنان .وین بانگ از دور می آید:

ای آدمها

و صدای باد هر دم دلگزارتر

در صدای باد بانگ او رهاتر

از میان آبهای دور و نزدیک

باز در گوش می آید این نداها

ای آدمها

[Mehdi khani · Rating 3 out of 5]

هان ای شب شوم وحشت انگیز
تا چند زنی به جانم آتش؟
یا چشم مرا زجای برکن
یا پرده ز روی خود فروکش
یا باز گذار تا بمیرم
کز دیدن روزگار سیرم

دیری ست که در زمانه ی دون
از دیده همیشه اشکبارم
عمری به کدورت و الم رفت
تا باقی عمر چون سپارم؟
نه بختِ بدِ مراست سامان
وای شب،نه تُراست هیچ پایان
...

تو چیستی ای شب غم انگیز
در جست و جوی چه کاری آخر؟
بس وقت گذشت و تو همانطور
استاده به شکل خوف آور
تاریخچۀ گذشتگانی
یا راز گشایِ مردگانی

تو آینه دارِ روزگاری
یا در رهِ عشق پرده داری؟
یا دشمن جانِ من شدستی؟
ای شب بنه این شگفتکاری
بگذار مرا به حالت خویش
با جانِ فسرده و دلِ ریش

بگذار فرو بگیردم خواب
کز هر طرفی همی وزد باد
وقتی ست خوش و زمانه خاموش
مرغ سحری کشید فریاد
شد محو یکان یکان ستاره
تا چند کنم به تو نظاره؟

بگذار به خواب اندر آیم
کز شومیِ گردشِ زمانه
یکدم کمتر به یاد آرم
وآزاد شوم ز هر فسانه
بگذار که چشمها ببندد
کمتر به من این جهان بخندد

[Hessam · Rating 5 out of 5]

به رویم پنجره‌ت را باز بگذار..
به دل دارم دمی با تو بمانم،
به دل دارم برای تو بخوانم..

[Zahra · Rating 4 out of 5]

خاقانی به شاعر صبح معروفه به خاطر توصیفاتش از صبح، نیما هم برای من مصداقی از شاعر شبه!
در سکوت شب، وقتی جز صدای شباهنگ و جیرجیرک یا سگ ها صدایی شنیده نمی‌شه، نیما رو باز می‌کنم:

«به کجای این شب تیره بیاویزم قبای ژنده خود را؟»

[Parisa · Rating 3 out of 5]

قبلا گزیده اشعار نیما رو خونده بودم و تا حدی متوجه میشدم اما این کتاب تجربه خیلی سختی بود اکثر شعرهاش رو نفهمیدم و خوب تلاش هم نکردم برای فهمیدنشون

در نخستین ساعت شب
در اطاق چوبیش تنها زن چینی
در سرش اندیشه های هولناکی دور می گیرد می اندیشد
بردگان ناتوانایی که می سازند دیوار بزرگ شهر را
هر
یکی زانان که در زیر آوار زخمه های آتش شلاق داده جان
مرده اش در لای دیوار است پنهان
آنی از این دلگزا اندیشه ها راه خلاصی را نمی داند زن چینی
او روانش خسته و رنجور مانده است
با روان خسته اش رنجور می خواند زن چینی
در نخستین ساعت شب
در نخستین ساعت شب
هر کس از بالای ایوانش چراغ اوست
آویزان
همسر هر کس به خانه بازگردیده است الا همسر من
که ز من دور است و در کار است
زیر دیوار بزرگ شهر
...

[Sara · Rating 2 out of 5]

گویند: که بهتر ز خموشی نه جوابی است
بـا آنـکه نـه بـا مـعرفتش هـسـت مـیانه
ما را گنهی نیسـت به جز ره که نم��ودیم
پیداسـت وگر نیست در ایـن راه کـرانـه

[Mohsen panahi · Rating 5 out of 5]

اولین بار نبود که نیما میخواندم اما این دفعه، به قصد درک سیر تکوین نیما، از ابتدا تا انتهای کتاب را به کندی و آهستگی مطالعه کردم. گاهی چند شعر به عقب بازگشتم و از نو شروع کردم تا بالاخره تمام شد.
نیما هنوز هم خیلی نیماست.

[hima saki · Rating 5 out of 5]

اي ادمها كه بر ساحل نشسته
شاد و خندانيد
يك نفر دارد در اب ميسپارد جان

[Naele]

متاسفانه در شناخت و نقد فلسفه شعرهای نیما اجحاف و کم لطفی شده است و نسل معاصر جای بنیانگذار شعر نو مدام به شاملو پرداخته و با آن مانور روشنفکری می دهد.

[baQer (BFZ) · Rating 4 out of 5]

یاد بعضی نفرات روشنم میدارد...

[Siavash · Rating 5 out of 5]

nemidoonam mitunam khundane she'r haye nima ro be hame pishnahad bedam ya na .... vali age harkodoom az she'r hasho mikhunin hatman chand bar tekrar konid.....
hatman chand bar bekhunid
man ke asheghe shere (( AFSANEH )) hastam

[Ali · Rating 3 out of 5]

این مجموعه که به کوشش سیروس طاهباز سال ها پیش چاپ شده مورد توجه قرار گرفته و به چاپ چهارم رسیده است. در ابتدا یادداشت هایی از محمد معین، جلال آل احمد ... آمده و سپس اشعار نیما از ابتدای قرن حاضر شمسی تا مرگش آمده است که شامل دو بیتی ها و غزل ها و قصیده های نیما هم می شود.

[shahram]

ohhh ! ohhhhh ! how great is this man . a great poet .

[zeinab m]

نیما شاعر فوق العاده ای است به دوستداران نیما پیشنهاد می کنم حتماً از زادگاه و آرامگاه نیما که در خونه اجدادیش در یوش هست دیدن کنند فوق العاده است از همه نظر بی نظیره

[Mahsa]

I think he was one of the best people in iran.

[♥..Libra..♥ · Rating 5 out of 5]

شعر های زیبایی داره که ازشون میشه فهمید چقدر انسان افسرده ای بوده و این غم نهفته در شعرهاش آدم غمگین رو تسلی میده!!♥

[Abolfazl · Rating 5 out of 5]

من دلم سخت گرفته است از اين مهمان خانه ي مهمان كش روزش تاريك...

[Taha0527 · Rating 5 out of 5]

اولین و آخرین نسل خودش

[Neo · Rating 5 out of 5]

نیما بی نظیر بود

آی آدمها...

داروگ

یاد بعضی نفرات

[Ashkan · Rating 5 out of 5]

من چنان گمنامم و تنهاستم،
گوییا یکباره ناپیداستم.

از شعر «قصهٔ رنگ پریده»، صفحهٔ ۲۵ مجموعهٔ کامل اشعار نیما یوشیج، چاپ چهارم ۱۳۷۵، موسسه انتشارات نگاه

[Hessam Abassian · Rating 5 out of 5]

مرغ آمين دردآلوديست كه آواره بمانده رفته تا آنسوي اين بيداد خانه بازگشته رغبتش ديگر ز رنجوري نه سوي آب و دانه

[BABAK]

مجموعه کامل اشعار

[Ali · Rating 5 out of 5]

This is so bestttt

[Ehsan Movahed · Rating 4 out of 5]

خانه ام ابری است
یکسره روی زمین ابری است با آن.

از فراز گردنه، خرد و خراب و مست
باد می پیچد.
یکسره دنیا خراب از اوست
و حواس من!
آی نی زن که تو را آوای نی برده است دور از ره، کجایی ؟

[Moutaz Arian · Rating 5 out of 5]

Very good

[جمشید عزیزی · Rating 5 out of 5]

شاعر شجاع ایرانی که بنای تغییر را رسماً گذاشت

[Zahra Shemirani · Rating 4 out of 5]

منظومه "قو" در ستایش تنهایی بشکوه و اساطیری کمتر خوانده شده.