What do you think?
Rate this book
It (2 volumes) #1
Ça - 1
Tout avait commencé juste avant les vacances d'été quand le petit Browers avait gravé ses initiales au couteau sur le ventre de son copain Ben Hascom. Tout s'était terminé deux mois plus tard dans les égouts par la poursuite infernale d'une créature étrange, incarnation même du mal. Mais aujourd'hui tout recommence. Les enfants terrorisés sont devenus des adultes. Le présent retrouve le passé, le destin reprend ses droits, l'horreur ressurgit. Chacun retrouvera dans ce roman à la construction saisissante ses propres souvenirs, ses angoisses et ses terreurs d'enfant, la peur de grandir dans un monde de violence.
627 pages, Paperback
First published September 15, 1986
335 people are currently reading
2357 people want to read
About the author
Stephen King
2,499 books886k followersStephen Edwin King was born the second son of Donald and Nellie Ruth Pillsbury King. After his father left them when Stephen was two, he and his older brother, David, were raised by his mother. Parts of his childhood were spent in Fort Wayne, Indiana, where his father's family was at the time, and in Stratford, Connecticut. When Stephen was eleven, his mother brought her children back to Durham, Maine, for good. Her parents, Guy and Nellie Pillsbury, had become incapacitated with old age, and Ruth King was persuaded by her sisters to take over the physical care of them. Other family members provided a small house in Durham and financial support. After Stephen's grandparents passed away, Mrs. King found work in the kitchens of Pineland, a nearby residential facility for the mentally challenged.
Stephen attended the grammar school in Durham and Lisbon Falls High School, graduating in 1966. From his sophomore year at the University of Maine at Orono, he wrote a weekly column for the school newspaper, THE MAINE CAMPUS. He was also active in student politics, serving as a member of the Student Senate. He came to support the anti-war movement on the Orono campus, arriving at his stance from a conservative view that the war in Vietnam was unconstitutional. He graduated in 1970, with a B.A. in English and qualified to teach on the high school level. A draft board examination immediately post-graduation found him 4-F on grounds of high blood pressure, limited vision, flat feet, and punctured eardrums.
He met Tabitha Spruce in the stacks of the Fogler Library at the University, where they both worked as students; they married in January of 1971. As Stephen was unable to find placement as a teacher immediately, the Kings lived on his earnings as a laborer at an industrial laundry, and her student loan and savings, with an occasional boost from a short story sale to men's magazines.
Stephen made his first professional short story sale ("The Glass Floor") to Startling Mystery Stories in 1967. Throughout the early years of his marriage, he continued to sell stories to men's magazines. Many were gathered into the Night Shift collection or appeared in other anthologies.
In the fall of 1971, Stephen began teaching English at Hampden Academy, the public high school in Hampden, Maine. Writing in the evenings and on the weekends, he continued to produce short stories and to work on novels.
Stephen attended the grammar school in Durham and Lisbon Falls High School, graduating in 1966. From his sophomore year at the University of Maine at Orono, he wrote a weekly column for the school newspaper, THE MAINE CAMPUS. He was also active in student politics, serving as a member of the Student Senate. He came to support the anti-war movement on the Orono campus, arriving at his stance from a conservative view that the war in Vietnam was unconstitutional. He graduated in 1970, with a B.A. in English and qualified to teach on the high school level. A draft board examination immediately post-graduation found him 4-F on grounds of high blood pressure, limited vision, flat feet, and punctured eardrums.
He met Tabitha Spruce in the stacks of the Fogler Library at the University, where they both worked as students; they married in January of 1971. As Stephen was unable to find placement as a teacher immediately, the Kings lived on his earnings as a laborer at an industrial laundry, and her student loan and savings, with an occasional boost from a short story sale to men's magazines.
Stephen made his first professional short story sale ("The Glass Floor") to Startling Mystery Stories in 1967. Throughout the early years of his marriage, he continued to sell stories to men's magazines. Many were gathered into the Night Shift collection or appeared in other anthologies.
In the fall of 1971, Stephen began teaching English at Hampden Academy, the public high school in Hampden, Maine. Writing in the evenings and on the weekends, he continued to produce short stories and to work on novels.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 272 reviews
October 4, 2017
Ομολογώ πως μέχρι φέτος δεν είχα διαβάσει κανένα από τα βιβλία του Κινγκ, αν και είχα δει αρκετές ταινίες βασισμένες σε σενάρια γραμμένα πάνω τους (Το Αυτό, η Λάμψη, Κάρι, μέχρι και τα Λανγκολίαρζ που έπαιζε το Star) ο όγκος όμως των έργων του με αποθάρυνε. Το 2017 παρόλα αυτά είπα να κάνω την αλλαγή. Για αρχή διάβασα τον εντυπωσιακό πρώτο τόμο του Μαύρου Πύργου (από τους εφτά...), συνέχισα με το Κοράκι (το οποίο με ενθουσίασε) αλλά με την πολυδιαφημισμένη ΔΙΧΩΣ ΠΕΡΙΚΟΠΕΣ έκδοση του "το Αυτό" είχα ορισμένους ενδοιασμούς. Λογικό νομίζω όταν μιλάμε όχι για ένα, αλλά για δύο βιβλία συνολικού όγκου 1750 (!) σελίδων. Σαν challenge όμως το βρήκα κάπως εθιστικό και 2 μόλις μέρες αφότου έπεσε στα χέρια μου το ξεκίνησα.
Και έμεινα άφωνος.
Το βιβλίο είναι τρομερά γρήγορο, κυλάει σαν ερμητικό ποτάμι που στο πέρασμά του τα παρασύρει όλα, και η δομή του πραγματικά ρηξικέλευθη μιας και ο θείος Στήβεν στηρίζει το Αυτό στα γερά θεμέλια του μοναδικού κοινού σημείου επαφής όλης της γης. Όλοι οι άνθρωποι κάποτε υπήρξαν παιδιά. Και τα παιδιά φοβούνται πράγματα. Άλλα φοβούνται πολλά. Άλλα λιγότερα. Όλα όμως, Φοβούνται Κάτι.
Μία ομάδα λοιπόν παιδιών, αυτοαποκαλούμενων ως Losers, αποτελούμενη από έναν κεκέ, έναν φιλάσθενο, ένα χοντρό, έναν μαύρο, εναν πλακατζή, έναν εβραίο και ένα κορίτσι είναι η ευρηματική επιλογή του Κινγκ για τον πρωταγωνιστικό πυρήνα του μυθιστορήματος. Όλοι θύματα bulling, ενδοοικογενειακής και σχολικής βίας, χαρακτήρες που τους φέρνουν μαζί οι δυσκολίες της καθημερινότητας και τους ενώνει η φιλία που γεννιέται ανάμεσά τους και η οποία αποτελεί και την κινητήρια δύναμη ενάντια στο προαιώνιο κακό. Ενάντια στον μοχθηρό Πένιγουάηζ. Τον Κλόουν. Που κανείς δεν ξέρει αν γελάει ή άν ουρλιάζει με το ζωγραφισμένο του χαμόγελο. Ένα χαμόγελο που όλα τα παιδιά τρέμουν. Το πραγματικά εντυπωσιακό όμως στο "το Αυτό" πέραν του φανταστικού ρυθμού, και της αληθινά διεξοδικής ανάλυσης των χαρακτήρων (είπαμε 1750 σελιδες είναι αυτές) δεν είναι άλλο από τον τρόπο με τον οποίο κάθε σελίδα γεννάει και μία ερώτηση, την οποία κάποια στιγμή, σε ανύποπτο χρόνο το βιβλίο θα απαντήσει ανέλπιστα ικανοποιητικά. Το βιβλίο μοιάζει να είναι ζωντανό. Ο αναγνώστης έχει υπάρξει παιδί. Αν δε φοβάται τον κλόουν, φοβάται το σκοτάδι, αν δε φοβάται το σκοτάδι φοβάται τα εγκαταλελειμένα σπίτια, τα κοράκια, τις αρρώστειες, το αίμα, τον πόνο, τις κατσαρίδες, ο αναγνώστης γνωρίζει πολύ καλά τι θα πει η λέξη φόβος. Και ταξιδεύοντας στο μυαλό του Κινγκ, αργά ή γρήγορα θα συναντήσει το δικό του εχθρό. Και διστακτικά θα ανασηκωθεί από τη θέση του, θα βεβαιωθεί πως η μπαλκονόπορτα είναι κλειστή, το τρίξιμο από το πάτωμα του από πάνω ορόφου φυσιολογικό, και το βράδυ πριν πέσει να κοιμηθεί, καλού κακού θα αφήσει ένα φωτάκι ανοιχτό.
Συμπληρωματικά δύο πράγματα. Πρώτον, μην σας τρομάξει ο όγκος, είπαμε το βιβλίο κυλάει σαν νερό. Δεύτερον, δε μπορώ να γνωρίζω τί σημαίνει το "χωρίς περικοπές", δεν είχα διαβάσει την έκδοση του Λιβάνη, έχω τις ενστάσεις μου, αλλά όταν το βιβλίο τελείωσε, είπα να μείνω στην ουσία. Και η ουσία είναι μία. Ο Κινγκ με "το Αυτό" τοποθετεί περήφανα το όνομα του στο ίδιο ακριβώς ράφι με τα ονόματα του Λαβκραφτ και του Πόε, γιατί πολύ απλά δεν προσπαθεί τεχνηέντως να αναστατώσει τον κόσμο αλλά διαφεντεύει αληθινά τον Τρόμο. Αυτός με αυστηρότητα του ορίζει πίσω από ποιά σελίδα και κάτω από ποιά σκέψη του αναγνώστη του θα κρυφτεί.
Και ο Τρόμος σκύβει πειθήνια το κεφάλι του και υπακούει.
Και έμεινα άφωνος.
Το βιβλίο είναι τρομερά γρήγορο, κυλάει σαν ερμητικό ποτάμι που στο πέρασμά του τα παρασύρει όλα, και η δομή του πραγματικά ρηξικέλευθη μιας και ο θείος Στήβεν στηρίζει το Αυτό στα γερά θεμέλια του μοναδικού κοινού σημείου επαφής όλης της γης. Όλοι οι άνθρωποι κάποτε υπήρξαν παιδιά. Και τα παιδιά φοβούνται πράγματα. Άλλα φοβούνται πολλά. Άλλα λιγότερα. Όλα όμως, Φοβούνται Κάτι.
Μία ομάδα λοιπόν παιδιών, αυτοαποκαλούμενων ως Losers, αποτελούμενη από έναν κεκέ, έναν φιλάσθενο, ένα χοντρό, έναν μαύρο, εναν πλακατζή, έναν εβραίο και ένα κορίτσι είναι η ευρηματική επιλογή του Κινγκ για τον πρωταγωνιστικό πυρήνα του μυθιστορήματος. Όλοι θύματα bulling, ενδοοικογενειακής και σχολικής βίας, χαρακτήρες που τους φέρνουν μαζί οι δυσκολίες της καθημερινότητας και τους ενώνει η φιλία που γεννιέται ανάμεσά τους και η οποία αποτελεί και την κινητήρια δύναμη ενάντια στο προαιώνιο κακό. Ενάντια στον μοχθηρό Πένιγουάηζ. Τον Κλόουν. Που κανείς δεν ξέρει αν γελάει ή άν ουρλιάζει με το ζωγραφισμένο του χαμόγελο. Ένα χαμόγελο που όλα τα παιδιά τρέμουν. Το πραγματικά εντυπωσιακό όμως στο "το Αυτό" πέραν του φανταστικού ρυθμού, και της αληθινά διεξοδικής ανάλυσης των χαρακτήρων (είπαμε 1750 σελιδες είναι αυτές) δεν είναι άλλο από τον τρόπο με τον οποίο κάθε σελίδα γεννάει και μία ερώτηση, την οποία κάποια στιγμή, σε ανύποπτο χρόνο το βιβλίο θα απαντήσει ανέλπιστα ικανοποιητικά. Το βιβλίο μοιάζει να είναι ζωντανό. Ο αναγνώστης έχει υπάρξει παιδί. Αν δε φοβάται τον κλόουν, φοβάται το σκοτάδι, αν δε φοβάται το σκοτάδι φοβάται τα εγκαταλελειμένα σπίτια, τα κοράκια, τις αρρώστειες, το αίμα, τον πόνο, τις κατσαρίδες, ο αναγνώστης γνωρίζει πολύ καλά τι θα πει η λέξη φόβος. Και ταξιδεύοντας στο μυαλό του Κινγκ, αργά ή γρήγορα θα συναντήσει το δικό του εχθρό. Και διστακτικά θα ανασηκωθεί από τη θέση του, θα βεβαιωθεί πως η μπαλκονόπορτα είναι κλειστή, το τρίξιμο από το πάτωμα του από πάνω ορόφου φυσιολογικό, και το βράδυ πριν πέσει να κοιμηθεί, καλού κακού θα αφήσει ένα φωτάκι ανοιχτό.
Συμπληρωματικά δύο πράγματα. Πρώτον, μην σας τρομάξει ο όγκος, είπαμε το βιβλίο κυλάει σαν νερό. Δεύτερον, δε μπορώ να γνωρίζω τί σημαίνει το "χωρίς περικοπές", δεν είχα διαβάσει την έκδοση του Λιβάνη, έχω τις ενστάσεις μου, αλλά όταν το βιβλίο τελείωσε, είπα να μείνω στην ουσία. Και η ουσία είναι μία. Ο Κινγκ με "το Αυτό" τοποθετεί περήφανα το όνομα του στο ίδιο ακριβώς ράφι με τα ονόματα του Λαβκραφτ και του Πόε, γιατί πολύ απλά δεν προσπαθεί τεχνηέντως να αναστατώσει τον κόσμο αλλά διαφεντεύει αληθινά τον Τρόμο. Αυτός με αυστηρότητα του ορίζει πίσω από ποιά σελίδα και κάτω από ποιά σκέψη του αναγνώστη του θα κρυφτεί.
Και ο Τρόμος σκύβει πειθήνια το κεφάλι του και υπακούει.
September 30, 2018
Ο King εχει έναν τρομερό τροπο γραφης που σε βυθιζει σε μια διαφορετικη εποχη παιδικοτητας, ανεμελου παιχνιδιου, bulling, αλλα και ορισμενων φρικιαστικων γεγονοτων. Ο πρωτος τομος επρεπε να "χτισει" πολλους χαρακτηρες και γεγονότα και για αυτο ειναι λιγο αργο σε σημεια. Αυτο ομως δεν μειωνει καθολου την αξια του. Ο δευτερος φανταζομαι θα έχει ακόμα περισσότερη αγωνιά και δράση!!
February 27, 2018
Αναλυτική κριτική μετά την ανάγνωση και του 2ου τόμου
February 13, 2018
Jako opširno, detaljno.. I jako lijepo pisano! Nema straha, samo jako i čvrsto prijateljstvo između djece iz malog gradića. Da vidimo i kraj..
Read
October 4, 2017Ε ναι, λοιπον, μολις τελειωσα τον 1ο τομο. Ευχομαι να μην απογοητευτω στον 2ο. 1700 σελιδες ειναι αυτες κ δε θελω να απογοητευτω 🤡🤡🤡🤡🤡
November 8, 2018
"... segue em direcção à vida com toda a coragem que consegues convocar em ti. Sê verdadeiro, sê corajoso, e resiste.
O resto são trevas."
O resto são trevas."
March 3, 2023
Με λίγα λόγια εξαιρετικό. Ένα βιβλίο που ανήκει επάξια στην λογοτεχνία.
May 31, 2020
Για πολλούς φανατικούς αναγνώστες του Stephen King, το «Αυτό» είναι το κορυφαίο μυθιστόρημα που έχει γράψει ποτέ. Η επανέκδοσή του από τις εκδόσεις Κλειδάριθμος αποτελεί την καλύτερη αφορμή για να το ξαναδιαβάσουμε όσοι ήδη το έχουμε λατρέψει, αλλά και να το γνωρίσουν –επιτέλους– όσοι δεν είχαν τη χαρά να το διαβάσουν μέχρι σήμερα.
Το Ντέρι του Μέιν δεν είναι μια συνηθισμένη πόλη, σαν όλες τις άλλες. Είναι μια παράξενη πόλη. Κάθε τόσο άνθρωποι πεθαίνουν με μυστηριώδη και αποτρόπαιο τρόπο· κυρίως παιδιά. Περίπου κάθε τριάντα χρόνια, κάτι πολύ κακό εμφανίζεται και σκορπίζει τρόμο και θάνατο. Όταν Αυτό σκοτώσει τον εξάχρονο Τζορτζ Ντέμπροου, θα ανοίξει ένας κύκλος που θα στιγματίσει τη μοίρα μιας παρέας παιδιών. Ο αδελφός του Τζορτζ, ο Μπιλ, θα θελήσει να πάρει εκδίκηση και, μαζί με την παρέα του, θα αποφασίσουν να αντιμετωπίσουν το αποτρόπαιο πλάσμα που ζει στους υπονόμους του Ντέρι και ευθύνεται για τόσους πολλούς θανάτους. Η παρέα των ‘Λούζερς’ –ένας κεκές, ένας φιλάσθενος, ένας χοντρούλης, ένας νέγρος, ένας φαρσέρ, ένας Εβραίος και μια κοπέλα– το καλοκαίρι του 1958 θα αντιμετωπίσουν κάτι πολύ πιο σατανικό από την παρέα των μεγαλύτερων παιδιών που συνηθίζουν να τους κάνουν bullying. Θα το αντιμετωπίσουν και θα πιστέψουν πως το νίκησαν… είναι όμως πράγματι έτσι;
Είκοσι εφτά χρόνια μετά, η άλλοτε δεμένη παρέα των εφτά έχει σκορπίσει και ο καθένας έχει τραβήξει τη δική του, επιτυχημένη πορεία. Δεν θυμούνται τίποτα για το Ντέρι και τα γεγονότα του καλοκαιριού του ’58, μέχρι τη στιγμή που δέχονται ένα τηλεφώνημα από το μοναδικό άτομο της παρέας που παρέμεινε στην πόλη. Το Αυτό επέστρεψε κι ένας νέος κύκλος αίματος και φόνων άνοιξε. Κι εκείνοι είχαν δώσει μια υπόσχεση τότε: αν το Αυτό εμφανιζόταν ξανά, θα γυρνούσαν όλοι πίσω στο Ντέρι για την τελική αναμέτρηση. Όλοι θα πρέπει να αντιμετωπίσουν εκ νέου τους χειρότερους φόβους τους και να τους νικήσουν, προκειμένου να καταφέρουν να μείνουν ενωμένοι μέχρι το τέλος. Ένα τέλος που θα έχει μονάχα έναν νικητή: εκείνους ή το Αυτό…
Υπάρχουν πολλές λέξεις για να χαρακτηρίσει κανείς την πλοκή του βιβλίου: ευρηματική, πολυσχιδή, συναρπαστική, καταιγιστική, ολοκληρωμένη, ανατρεπτική, ενδιαφέρουσα, τρομακτική, πυρετώδη… Η αστείρευτη φαντασία και η απίστευτη μαεστρία της πένας του ‘Βασιλιά’ δημιουργούν ένα αποτέλεσμα που μαγεύει και συναρπάζει ακόμα και τον απαιτητικότερο αναγνώστη. Το συναίσθημα και η δράση εναλλάσσονται διαρκώς, ξεκινώντας από σχετικά χαμηλούς τόνους και φτάνοντας σε βροντόφωνα κρεσέντα, δημιουργώντας ένα σταθερά αυξανόμενο χτυποκάρδι, που συντροφεύει ταιριαστά τους ολοένα πιο φρενήρεις ρυθμούς στους οποίους κινείται η πλοκή. Όσο πλησιάζει η τελική αναμέτρηση, αυτή της αιώνιας πάλης ανάμεσα στο Καλό και το Κακό, τόσο η συγγραφική δεινότητα του King φτάνει σε εντελώς άλλα επίπεδα, κάνοντας το βιβλίο να μοιάζει με κάτι πολύ σπουδαιότερο από ένα απλό μυθιστόρημα τρόμου.
Άλλωστε, είναι πολύ περισσότερα. Στο «Αυτό», ο King θίγει πολλά κοινωνικά φαινόμενα που απαντώνται σε οποιοδήποτε μέρος, οποιαδήποτε εποχή: οι δυσκολίες και οι ενοχές που βιώνει ένα παιδί που έχει χάσει κάποιο μέλος της οικογένειάς του, η ενδοοικογενειακή βία, η αδιαφορία για τα προβλήματα του διπλανού μας, ο σχολικός εκφοβισμός, η λανθασμένη συμπεριφορά κάποιων γονιών προς τα παιδιά τους και η διαμόρφωση των χαρακτήρων τους, που απορρέει από αυτή, η καχυποψία, η μοναξιά κι ο φόβος είναι μερικά μόνο από τα όσα ξεδιπλώνονται με αριστοτεχνικό τρόπο στις σελίδες του βιβλίου και συγκινούν, προβληματίζουν και, μερικές φορές, φέρνουν αντίστοιχες μνήμες στο μυαλό ορισμένων αναγνωστών. Όλοι θα βρουν τουλάχιστον έναν ήρωα με τον οποίο θα ταυτιστούν, έστω μέχρι κάποιον βαθμό.
Τρεις πρωταγωνιστές έχει αυτή η ιστορία: την παρέα των ‘Λούζερς’, το Αυτό και το ίδιο το Ντέρι. Όλοι αποτελούν κομμάτια του ίδιου παζλ που έχει στηθεί από τη Μοίρα, και οι ζωές και οι τύχες όλων τους είναι άρρηκτα συνδεδεμένα. Η πόλη του Ντέρι είναι εκείνη που έθρεψε το Αυτό από την πρώτη στιγμή που εμφανίστηκε, το σπίτι του για χιλιάδες χρόνια· και το Ντέρι είναι η πόλη όπου γεννήθηκαν οι μόνοι άνθρωποι που έμελλε να τολμήσουν να το αντιμετωπίσουν. Καθένας έχει το δικό του κομμάτι στην εξέλιξη της ιστορίας, καθένας είναι σημαντικός σ’ αυτήν, και καλείται να παίξει τον ρόλο του μέχρι τέλους. Το μόνο σίγουρο είναι πως, αφότου θα έχουν τελειώσει όλα, καμία πλευρά δεν θα έχει βγει εντελώς αλώβητη.
Ο Stephen King ‘έπαιξε’ με το ισχυρότερο όπλο όλων των εποχών: τον φόβο. Το Αυτό αποτελεί έναν καθρέφτη, όπου αντικατοπτρίζονται οι βαθύτεροι φόβοι του καθενός από εμάς, γι’ αυτό και έχει διαφορετική μορφή για τον καθένα. Οι παιδικοί φόβοι δεν είναι λιγότερο τρομακτικοί από εκείνους των ενηλίκων· όμως οφείλουμε όλοι να προσπαθούμε να τους αντιμετωπίζουμε κατά πρόσωπο, προκειμένου να τους νικήσουμε. Αυτό είναι το στοίχημα. Και ο King το κέρδισε, γιατί κατάφερε να δώσει ένα πρόσωπο και μια υπόσταση σε όλους μας τους φόβους. Και μας απέδειξε πως δεν είναι αδύνατο να τους εξουδετερώσουμε τελικά.
Ο Πενιγουάιζ, ο διασημότερος και τρομακτικότερος κλόουν του κόσμου, ο κορυφαίος κακός του Σύμπαντος του Stephen King, σας περιμένει στους σκοτεινούς και υγρούς υπονόμους του Ντέρι. Θα σας υποδεχτεί με ένα κόκκινο μπαλόνι, θα σας ψιθυρίσει στο αυτί: «Όλοι επιπλέουμε εδώ κάτω…» και θα σας παρασύρει σε μία από τις συναρπαστικότερες ιστορίες της σύγχρονης παγκόσμιας λογοτεχνίας.
Το Ντέρι του Μέιν δεν είναι μια συνηθισμένη πόλη, σαν όλες τις άλλες. Είναι μια παράξενη πόλη. Κάθε τόσο άνθρωποι πεθαίνουν με μυστηριώδη και αποτρόπαιο τρόπο· κυρίως παιδιά. Περίπου κάθε τριάντα χρόνια, κάτι πολύ κακό εμφανίζεται και σκορπίζει τρόμο και θάνατο. Όταν Αυτό σκοτώσει τον εξάχρονο Τζορτζ Ντέμπροου, θα ανοίξει ένας κύκλος που θα στιγματίσει τη μοίρα μιας παρέας παιδιών. Ο αδελφός του Τζορτζ, ο Μπιλ, θα θελήσει να πάρει εκδίκηση και, μαζί με την παρέα του, θα αποφασίσουν να αντιμετωπίσουν το αποτρόπαιο πλάσμα που ζει στους υπονόμους του Ντέρι και ευθύνεται για τόσους πολλούς θανάτους. Η παρέα των ‘Λούζερς’ –ένας κεκές, ένας φιλάσθενος, ένας χοντρούλης, ένας νέγρος, ένας φαρσέρ, ένας Εβραίος και μια κοπέλα– το καλοκαίρι του 1958 θα αντιμετωπίσουν κάτι πολύ πιο σατανικό από την παρέα των μεγαλύτερων παιδιών που συνηθίζουν να τους κάνουν bullying. Θα το αντιμετωπίσουν και θα πιστέψουν πως το νίκησαν… είναι όμως πράγματι έτσι;
Είκοσι εφτά χρόνια μετά, η άλλοτε δεμένη παρέα των εφτά έχει σκορπίσει και ο καθένας έχει τραβήξει τη δική του, επιτυχημένη πορεία. Δεν θυμούνται τίποτα για το Ντέρι και τα γεγονότα του καλοκαιριού του ’58, μέχρι τη στιγμή που δέχονται ένα τηλεφώνημα από το μοναδικό άτομο της παρέας που παρέμεινε στην πόλη. Το Αυτό επέστρεψε κι ένας νέος κύκλος αίματος και φόνων άνοιξε. Κι εκείνοι είχαν δώσει μια υπόσχεση τότε: αν το Αυτό εμφανιζόταν ξανά, θα γυρνούσαν όλοι πίσω στο Ντέρι για την τελική αναμέτρηση. Όλοι θα πρέπει να αντιμετωπίσουν εκ νέου τους χειρότερους φόβους τους και να τους νικήσουν, προκειμένου να καταφέρουν να μείνουν ενωμένοι μέχρι το τέλος. Ένα τέλος που θα έχει μονάχα έναν νικητή: εκείνους ή το Αυτό…
Υπάρχουν πολλές λέξεις για να χαρακτηρίσει κανείς την πλοκή του βιβλίου: ευρηματική, πολυσχιδή, συναρπαστική, καταιγιστική, ολοκληρωμένη, ανατρεπτική, ενδιαφέρουσα, τρομακτική, πυρετώδη… Η αστείρευτη φαντασία και η απίστευτη μαεστρία της πένας του ‘Βασιλιά’ δημιουργούν ένα αποτέλεσμα που μαγεύει και συναρπάζει ακόμα και τον απαιτητικότερο αναγνώστη. Το συναίσθημα και η δράση εναλλάσσονται διαρκώς, ξεκινώντας από σχετικά χαμηλούς τόνους και φτάνοντας σε βροντόφωνα κρεσέντα, δημιουργώντας ένα σταθερά αυξανόμενο χτυποκάρδι, που συντροφεύει ταιριαστά τους ολοένα πιο φρενήρεις ρυθμούς στους οποίους κινείται η πλοκή. Όσο πλησιάζει η τελική αναμέτρηση, αυτή της αιώνιας πάλης ανάμεσα στο Καλό και το Κακό, τόσο η συγγραφική δεινότητα του King φτάνει σε εντελώς άλλα επίπεδα, κάνοντας το βιβλίο να μοιάζει με κάτι πολύ σπουδαιότερο από ένα απλό μυθιστόρημα τρόμου.
Άλλωστε, είναι πολύ περισσότερα. Στο «Αυτό», ο King θίγει πολλά κοινωνικά φαινόμενα που απαντώνται σε οποιοδήποτε μέρος, οποιαδήποτε εποχή: οι δυσκολίες και οι ενοχές που βιώνει ένα παιδί που έχει χάσει κάποιο μέλος της οικογένειάς του, η ενδοοικογενειακή βία, η αδιαφορία για τα προβλήματα του διπλανού μας, ο σχολικός εκφοβισμός, η λανθασμένη συμπεριφορά κάποιων γονιών προς τα παιδιά τους και η διαμόρφωση των χαρακτήρων τους, που απορρέει από αυτή, η καχυποψία, η μοναξιά κι ο φόβος είναι μερικά μόνο από τα όσα ξεδιπλώνονται με αριστοτεχνικό τρόπο στις σελίδες του βιβλίου και συγκινούν, προβληματίζουν και, μερικές φορές, φέρνουν αντίστοιχες μνήμες στο μυαλό ορισμένων αναγνωστών. Όλοι θα βρουν τουλάχιστον έναν ήρωα με τον οποίο θα ταυτιστούν, έστω μέχρι κάποιον βαθμό.
Τρεις πρωταγωνιστές έχει αυτή η ιστορία: την παρέα των ‘Λούζερς’, το Αυτό και το ίδιο το Ντέρι. Όλοι αποτελούν κομμάτια του ίδιου παζλ που έχει στηθεί από τη Μοίρα, και οι ζωές και οι τύχες όλων τους είναι άρρηκτα συνδεδεμένα. Η πόλη του Ντέρι είναι εκείνη που έθρεψε το Αυτό από την πρώτη στιγμή που εμφανίστηκε, το σπίτι του για χιλιάδες χρόνια· και το Ντέρι είναι η πόλη όπου γεννήθηκαν οι μόνοι άνθρωποι που έμελλε να τολμήσουν να το αντιμετωπίσουν. Καθένας έχει το δικό του κομμάτι στην εξέλιξη της ιστορίας, καθένας είναι σημαντικός σ’ αυτήν, και καλείται να παίξει τον ρόλο του μέχρι τέλους. Το μόνο σίγουρο είναι πως, αφότου θα έχουν τελειώσει όλα, καμία πλευρά δεν θα έχει βγει εντελώς αλώβητη.
Ο Stephen King ‘έπαιξε’ με το ισχυρότερο όπλο όλων των εποχών: τον φόβο. Το Αυτό αποτελεί έναν καθρέφτη, όπου αντικατοπτρίζονται οι βαθύτεροι φόβοι του καθενός από εμάς, γι’ αυτό και έχει διαφορετική μορφή για τον καθένα. Οι παιδικοί φόβοι δεν είναι λιγότερο τρομακτικοί από εκείνους των ενηλίκων· όμως οφείλουμε όλοι να προσπαθούμε να τους αντιμετωπίζουμε κατά πρόσωπο, προκειμένου να τους νικήσουμε. Αυτό είναι το στοίχημα. Και ο King το κέρδισε, γιατί κατάφερε να δώσει ένα πρόσωπο και μια υπόσταση σε όλους μας τους φόβους. Και μας απέδειξε πως δεν είναι αδύνατο να τους εξουδετερώσουμε τελικά.
Ο Πενιγουάιζ, ο διασημότερος και τρομακτικότερος κλόουν του κόσμου, ο κορυφαίος κακός του Σύμπαντος του Stephen King, σας περιμένει στους σκοτεινούς και υγρούς υπονόμους του Ντέρι. Θα σας υποδεχτεί με ένα κόκκινο μπαλόνι, θα σας ψιθυρίσει στο αυτί: «Όλοι επιπλέουμε εδώ κάτω…» και θα σας παρασύρει σε μία από τις συναρπαστικότερες ιστορίες της σύγχρονης παγκόσμιας λογοτεχνίας.
February 16, 2018
I can't believe how long it took me to read a Stephen King's book...
I guess I was waiting for the right time.
So, what better to read than "It"?!
I always thought clowns were creepy... But I was never "afraid" of them.
Well, if they look like Pennywise...that's a whole other story...
This book scared me. Not the scream-and-cry scary thing, but even worse...
The fear of a single sound that came from the sink, or a strange noise from a sewer, or ugly bugs...
And that, my fellow readers, is a successful scary story!
Overall, it was a fantastic read!
There were some moments that made me a bit uncomofortable, like the relationship between the boys and Bev at a point, but I loved all those realistic teenage thoughts etc. It took me back when I was young and adult life was a mystery for me!
When I first heard, by a friend who had already read the book, about what exactly "It" was, as a creature, I thought it was kind of...stupid... But after reading it, it felt OK; felt right, somehow.
So, yes, I really really REALLY enjoyed the book and it was an amazing introduction to Stephen King's work!
I guess I was waiting for the right time.
So, what better to read than "It"?!
I always thought clowns were creepy... But I was never "afraid" of them.
Well, if they look like Pennywise...that's a whole other story...
This book scared me. Not the scream-and-cry scary thing, but even worse...
The fear of a single sound that came from the sink, or a strange noise from a sewer, or ugly bugs...
And that, my fellow readers, is a successful scary story!
Overall, it was a fantastic read!
There were some moments that made me a bit uncomofortable, like the relationship between the boys and Bev at a point, but I loved all those realistic teenage thoughts etc. It took me back when I was young and adult life was a mystery for me!
When I first heard, by a friend who had already read the book, about what exactly "It" was, as a creature, I thought it was kind of...stupid... But after reading it, it felt OK; felt right, somehow.
So, yes, I really really REALLY enjoyed the book and it was an amazing introduction to Stephen King's work!
July 6, 2025
Едно от най-великите творения на Краля на ужаса - Стивън Кинг. От всички негови книги (от които съм прочела съвсем нищожна част за жалост) "То" и "Зеленият път " са ми най-любимите. Може би, защото носят по-особен заряд, въпреки че тематиката е безкрайно различна. Но дали всъщност е така ... И в двете са изложени на показ страховете на хората, борбата с тях и победата над тях, въпреки че победата понякога е илюзорна.
"То" може да се причисли съвсем спокойно към "кървавата" част от творчеството на Кинг. Но ако я нарека просто "книга на ужаса" рискувам да обидя както книгата, така и автора. А тъй като Кинг се нарежда в тройката на любимите ми писатели няма как да го направя. Стивън Кинг е велик писател, " може би малко луд, но гениален". (Както казва Пърси на Хари от друга моя неземно любима поредица "Хари Потър"). Той ни отвежда в едно малко, затънтено градче - Дери, щата Мейн. Запознава ни със седем 11-годишни деца по-известни като Неудачниците. Всяко едно от тях е отритнато от обществото на връстниците им поради различна причина. Бил заради заекването, Бен поради повечкото си килограми, Бевърли заради факта, че е от бедно семейство, Ричи заради своята "мръсна" уста, Майк заради факта, че е негър, Стан, защото е евреин, а Еди - заради астмата. Макар и различни тези деца се събират и формират клуб подвластни на редица обстоятелства, подробно описани от Краля. Клубът има за цел да се бори. Но не с бандата на Хенри Бауърс, която ги следва неуморно и при всеки удобен случай ги "ступва". О, не. Това срещу което се борят е нещо зловещо, спотайващо се в канализацията на Дери. Същество, чиято любима закуска са ... малките дечица. Ако разкрия още нещо от сюжета ще трябва да издам важна подробност и да ви разваля удоволствието. Затова ще спра до тук.
Препоръчвам с две ръце тази книга на всеки, кото не я е чел. Това не е просто роман, разказващ как някакво чудовище закусва с невръстни деца или тийнейджъри. Абстрахирайки се от това могат да се видят многобройните психологични пластове, лежащи в основата на "То". Ще видим какво подтиква седем отхвърлени деца да се опълчат на сила, която целият град се преструва, че не вижда. Дори, ако сме достатъчно смели, може да открием отговори на въпроси, които може би мнозина са си задавали - детството може ли да определи попрището, което човек избира, когато порастне; има ли такова нещо като свободна воля или някой (или нещо) винаги направлява нашите действия и всъщност дали детството е най-щастливият период в живота на човека. Пожелавам ви приятно четене и не забравяйте да се пазите от каналите ;) .
"То" може да се причисли съвсем спокойно към "кървавата" част от творчеството на Кинг. Но ако я нарека просто "книга на ужаса" рискувам да обидя както книгата, така и автора. А тъй като Кинг се нарежда в тройката на любимите ми писатели няма как да го направя. Стивън Кинг е велик писател, " може би малко луд, но гениален". (Както казва Пърси на Хари от друга моя неземно любима поредица "Хари Потър"). Той ни отвежда в едно малко, затънтено градче - Дери, щата Мейн. Запознава ни със седем 11-годишни деца по-известни като Неудачниците. Всяко едно от тях е отритнато от обществото на връстниците им поради различна причина. Бил заради заекването, Бен поради повечкото си килограми, Бевърли заради факта, че е от бедно семейство, Ричи заради своята "мръсна" уста, Майк заради факта, че е негър, Стан, защото е евреин, а Еди - заради астмата. Макар и различни тези деца се събират и формират клуб подвластни на редица обстоятелства, подробно описани от Краля. Клубът има за цел да се бори. Но не с бандата на Хенри Бауърс, която ги следва неуморно и при всеки удобен случай ги "ступва". О, не. Това срещу което се борят е нещо зловещо, спотайващо се в канализацията на Дери. Същество, чиято любима закуска са ... малките дечица. Ако разкрия още нещо от сюжета ще трябва да издам важна подробност и да ви разваля удоволствието. Затова ще спра до тук.
Препоръчвам с две ръце тази книга на всеки, кото не я е чел. Това не е просто роман, разказващ как някакво чудовище закусва с невръстни деца или тийнейджъри. Абстрахирайки се от това могат да се видят многобройните психологични пластове, лежащи в основата на "То". Ще видим какво подтиква седем отхвърлени деца да се опълчат на сила, която целият град се преструва, че не вижда. Дори, ако сме достатъчно смели, може да открием отговори на въпроси, които може би мнозина са си задавали - детството може ли да определи попрището, което човек избира, когато порастне; има ли такова нещо като свободна воля или някой (или нещо) винаги направлява нашите действия и всъщност дали детството е най-щастливият период в живота на човека. Пожелавам ви приятно четене и не забравяйте да се пазите от каналите ;) .
October 14, 2025
Всяко пропрочитане на То е горчиво-сладка меланхолична симфония. Както когато разглеждаш стар албум със снимки от детството си: стари приятели, случки, места... този роман значеше толкова много за мен при първото ми четене като юноша, в онези дълги летни (безкрайни сякаш) дни на детството през 90-те в малко село в Северна България... героите (деца) са стари приятели от детинство; възрастните на Дери са стари чудовища скрити по влажни мазета и прашни тавани из старите селски къщи, а злото... то е банално, всекидневно и е в нас самите, във възрастните и децата не само на Дери, и ни яде отвътре... нямам търпение за част 2 и истинската битка (в детството и после пак)...дотук всичко беше надслоявяне и надграждане на съспенса и очакването... не случайно това е сред най-добрите романи на Стария Кинг...
October 26, 2018
A obra "It" de Stephen King, adaptada ao cinema pela primeira vez no ano de 1990 tornou-se num dos maiores clássicos de filmes de terror, sendo fã do género e tendo visto pela primeira vez o filme quando ainda criança já conhecia portanto um pouco da história que envolve as sete crianças de Derry, no entanto sei que jamais um filme retrata na integridade aquilo que o livro é e aquilo que nos transmite.Assim como jamais um filme consegue transpor a essência de um livro. Este é prova disso, adorei este livro da primeira à última página,são obras como esta que nos demonstram a criatividade e a habilidade do autor (não é ao acaso que Stephen King é considerado o "mestre do terror"), a forma brilhante como consegue aprofundar cada um dos sete personagens principais fazendo-nos simpatizar com cada um deles,a forma como nos conta a história, como nos envolve, é simplesmente genial! Só tenho a lamentar o facto de o livro ter sido lançado em duas partes tendo assim que aguardar ansiosamente pelo lançamento da segunda parte!
October 28, 2023
Rien à faire j'aime Stephen King et ses incursions dans l'enfance! Autant j'aime le lire, autant je ne peux juste pas regarder les films!
November 7, 2017
Απεχθανομαι τους κλοουν. Οπως και οι περισσοτεροι ανθρωποι υποθετω. Δε μου φανηκαν ποτε χαριτωμενοι, και ουτε στο ελαχιστο αστειοι και διασκεδαστικοι. Μου εδιναν παντα την εντυπωση αηδιαστικων και τρομακτικων πλασματων. Ισως οχι παντα. Ομως απο πολυ νωρις. Ημουν 9 ετων οταν προβληθηκε το 1990 η μινι σειρα με τιτλο "Το Αυτο", σειρα την οποια ανακαλυψαμε τυχαια (τον Κινγκ νομιζω ουτε ακουστα δεν τον ειχαμε τοτε) μια μερα στην τηλεοραση και η οποια εμελλε ν' αλλαξει για παντα την εικονα που θα ειχαμε στο εξης για τους κλοουν. Στην ηλικια των 9 λοιπον, η σειρα αυτη μας ειχε φανει πολυ, παρα πολυ τρομακτικη. Α��ομη και ο τιτλος μας ειχε φανει παραξενος. "Το Αυτο". Δηλαδη; Τι σημαινε το "Αυτο"; Δε μπορουσαμε να καταλαβουμε γιατι ενας κλοουν που ετρωγε παιδια ειχε αυτο το ονομα. Τα χρονια περασαν κι εμεις μεγαλωσαμε. Ο σπουκι κλοουν του Κινγκ εμεινε χαραγμενος στο μυαλο μας. Δεν ετυχε ποτε πριν να διαβασω το ομοτιτλο βιβλιο. Στην πραγματικοτητα δεν εχω διαβασει κανενα βιβλιο του Κινγκ. Γνωριζω αρκετα βιβλια του, η γνωριμια αυτη ομως εγινε λογω των ταινιων που εχουν βασιστει σε αυτα. Και καπως ετσι, 27 χρονια μετα (ουπς! τυχαιο; δε νομιζω!), το "Αυτο" εκανε δυναμικο καμ μπακ, αφου το βιβλιο επανεκδοθηκε και γυριστηκε καινουρια ταινια. Αυτη τη φορα αποφασισα να το διαβασω κι ετσι καταλαβα πως δεν προκειται απλως για μια ιστοριουλα τρομου αλλα για ενα ολοκληρο επος που σκιαγραφει μια ολοκληρη κοινωνια, σε δυο διαφορετικες χρονικες περιοδους. Θιγονται πολλα κοινωνικα ζητηματα: ρατσισμος, ενδοοικογενειακη βια, παιδικη κακοποιηση, μπουλινγκ κλπ. Και φυσικα το "Αυτο" δεν ειναι απλως ενας κακος κλοουν που τρωει παιδια ή τουλαχιστον δεν ειναι μονο αυτο. Ειναι το απολυτο κι αιωνιο Κακο που υπαρχει στον κοσμο απο τη δημιουργια του και του οποιου την υπαρξη αδυνατουμε να εξηγησουμε. Ειναι προσωποποιημενος ο φοβος κι ολοι οι φοβοι και οι φοβιες που μας κρατανε πισω και δε μας αφηνουν να προχωρησουμε στη ζωη αν δεν τους κατατροπωσουμε. Ειναι το περασμα απο την γλυκια παιδικη ηλικια στην ενηλικη ζωη. Το οριστικο κι αμετακλητο τελος της αθωοτητας, της ξενοιασιας, της αισθησης ασφαλειας και προστασιας και η εκθεση σε ενα κοσμο απανθρωπο, η βουτια σε μια ζωη γεματη εγνοιες. Η συνειδητοποιηση οτι παει αυτο ητανε. Η παιδικη ηλικια τελειωσε και δε θα υπαρξει ποτε πια δευτερη. Η σκεψη σχεδον με κανει και ποναω ακομη.
Μου αρεσε ιδιαιτερα η δομη της ιστοριας με τις εναλλαγες τοπων και χρονων. Και ο ακρως περιγραφικος τροπος αφηγησης. Δε μπορω να πω οτι τρομαξα χωρις αυτο να σημαινει πως το βιβλιο ειναι βαρετο. Το αντιθετο. Ειναι απολαυστικο και οι σελιδες γυριζουν απο μονες τους χωρις να το καταλαβαινεις. Τα παιδια αυτα καταληγεις να τα βαλεις στην καρδια σου και τελειωνοντας το βιβλιο δε γινεται να μη νιωσεις ενα ισχυρο κυμα νοσταλγιας για τις δικες σου παιδικες περιπετειες και φιλους. Το τελος μου αφησε γλυκοπικρα συναισθηματα.
ΥΣ: Σχετικα με την καινουρια εκδοση: θα ηθελα την επιμελεια περισσοτερο προσεγμενη καθως υπηρχαν αρκετα λαθακια εδω κι εκει. Κι επισης θα ηθελα μια ομοιομορφια στα ξενα ονοματα: αλλα γραφονται με ελληνικους χαρακτηρες κι αλλα μενουν με τους αγγλικους. Το αποτελεσμα δεν ειναι ωραιο και φαινεται προχειρο.
Μου αρεσε ιδιαιτερα η δομη της ιστοριας με τις εναλλαγες τοπων και χρονων. Και ο ακρως περιγραφικος τροπος αφηγησης. Δε μπορω να πω οτι τρομαξα χωρις αυτο να σημαινει πως το βιβλιο ειναι βαρετο. Το αντιθετο. Ειναι απολαυστικο και οι σελιδες γυριζουν απο μονες τους χωρις να το καταλαβαινεις. Τα παιδια αυτα καταληγεις να τα βαλεις στην καρδια σου και τελειωνοντας το βιβλιο δε γινεται να μη νιωσεις ενα ισχυρο κυμα νοσταλγιας για τις δικες σου παιδικες περιπετειες και φιλους. Το τελος μου αφησε γλυκοπικρα συναισθηματα.
ΥΣ: Σχετικα με την καινουρια εκδοση: θα ηθελα την επιμελεια περισσοτερο προσεγμενη καθως υπηρχαν αρκετα λαθακια εδω κι εκει. Κι επισης θα ηθελα μια ομοιομορφια στα ξενα ονοματα: αλλα γραφονται με ελληνικους χαρακτηρες κι αλλα μενουν με τους αγγλικους. Το αποτελεσμα δεν ειναι ωραιο και φαινεται προχειρο.
October 19, 2025
То - първа част от Стивън Кинг.
Уточнявам, че това е ревю само на първия том. Скоро не бях подхващал нещо на Краля, та си викам - време е. Честно казано книгата много ми напомни на "Момчешки живот", защото се описва голяма част от приключения и ежедневията на едни подрастващи 10-12 годишни деца. Да, тук има и страшна част, но в "Момчешки живот" също имаше мистерия около едно убийство. Героите са изградени чудесно, като паралелите между миналото и настоящето само допринасят за това да се усещат по-живи и пълнокръвни. Имаше го и страшното, но ако си спомням добре екранизацията, втората част е тази, изпъленена с повече ужас.
Уточнявам, че това е ревю само на първия том. Скоро не бях подхващал нещо на Краля, та си викам - време е. Честно казано книгата много ми напомни на "Момчешки живот", защото се описва голяма част от приключения и ежедневията на едни подрастващи 10-12 годишни деца. Да, тук има и страшна част, но в "Момчешки живот" също имаше мистерия около едно убийство. Героите са изградени чудесно, като паралелите между миналото и настоящето само допринасят за това да се усещат по-живи и пълнокръвни. Имаше го и страшното, но ако си спомням добре екранизацията, втората част е тази, изпъленена с повече ужас.
November 21, 2017
J'étais assez stressée en commençant ce livre, vu la longueur (2 tomes assez épais dont un tome 1 de 799 pages !!!) mais aussi parce que c'est l'une des histoires de Stephen King les plus connues et les plus effrayantes.
J'étais doublement inquiète : allais-je accrocher avec ce titre ? Allais-je avoir peur ?
Pour ce qui est d'accrocher, pari réussi, même si j'ai eu du mal à entrer dedans. J'étais perturbée entre les changements d'époque (on oscille entre l'été 1958 et les années 80) et aussi entre la multitude de personnages présentés.
Mais une fois que je me suis habituée, cela a été tout seul et j'ai trouvé l'histoire assez fluide (malgré les longueurs concernant parfois des détails assommants... mais qui je suis sûre auront leur importance à un moment ou l'autre) et plutôt bien construite. On sent que King maîtrise l'univers de Ca à la perfection et qu'il ne laisse rien au hasard. Ce qui est fou, c que je me suis aperçue que certains détails qui n'avaient aucun intérêt au moment où ils apparaissent dans le récit (genre le titre d'un livre,...), quand ils reviennent plus tard dans le récit, non seulement ils prennent en importance mais j'ai constaté que ce sont de ces détails que je me souvenais le mieux !
J'ai vraiment accroché aux personnages principaux, même si l'Eddie adulte m'a un peu énervé dans la manière dont il parle de sa femme.
Pour les frissons, la première scène avec Georgie m'a effrayée (=première apparition de Ca, de quoi nous mettre dans le bain direct) puis les choses se sont un peu tassées, je n'étais pas effrayée à chaque nouvelle rencontre d'un personnage avec Ca. L'histoire de Beverly est celle qui m'a le plus donné la frousse avec le robinet, le sang, tout ça tout ça !
Par contre, j'ai été de nouveau effrayée à la fin du récit dans la seconde timeline (adultes) avec le retour de Ca. Je ne sais pas pourquoi mais revoir Ca revenir les hanter en se servant de leurs pensées, de leur passé et des détails (que je jugeais justement inutiles dans la première timeline) m'a vraiment angoissée.
Du coup, il me tarde de lire le tome 2 afin de savoir ce qui va arriver à tout ce petit monde.
Je mets 3,5 étoiles sur 5 car malgré que j'ai aimé l'intrigue et les personnages et que je me suis lancée prendre au jeu, j'ai quand même trouvé qu'il y avait des longueurs et que ça patinait un peu par moments. De plus, j'ai mis du temps à vraiment me sentir à l'aise dans l'univers.
J'étais doublement inquiète : allais-je accrocher avec ce titre ? Allais-je avoir peur ?
Pour ce qui est d'accrocher, pari réussi, même si j'ai eu du mal à entrer dedans. J'étais perturbée entre les changements d'époque (on oscille entre l'été 1958 et les années 80) et aussi entre la multitude de personnages présentés.
Mais une fois que je me suis habituée, cela a été tout seul et j'ai trouvé l'histoire assez fluide (malgré les longueurs concernant parfois des détails assommants... mais qui je suis sûre auront leur importance à un moment ou l'autre) et plutôt bien construite. On sent que King maîtrise l'univers de Ca à la perfection et qu'il ne laisse rien au hasard. Ce qui est fou, c que je me suis aperçue que certains détails qui n'avaient aucun intérêt au moment où ils apparaissent dans le récit (genre le titre d'un livre,...), quand ils reviennent plus tard dans le récit, non seulement ils prennent en importance mais j'ai constaté que ce sont de ces détails que je me souvenais le mieux !
J'ai vraiment accroché aux personnages principaux, même si l'Eddie adulte m'a un peu énervé dans la manière dont il parle de sa femme.
Pour les frissons, la première scène avec Georgie m'a effrayée (=première apparition de Ca, de quoi nous mettre dans le bain direct) puis les choses se sont un peu tassées, je n'étais pas effrayée à chaque nouvelle rencontre d'un personnage avec Ca. L'histoire de Beverly est celle qui m'a le plus donné la frousse avec le robinet, le sang, tout ça tout ça !
Par contre, j'ai été de nouveau effrayée à la fin du récit dans la seconde timeline (adultes) avec le retour de Ca. Je ne sais pas pourquoi mais revoir Ca revenir les hanter en se servant de leurs pensées, de leur passé et des détails (que je jugeais justement inutiles dans la première timeline) m'a vraiment angoissée.
Du coup, il me tarde de lire le tome 2 afin de savoir ce qui va arriver à tout ce petit monde.
Je mets 3,5 étoiles sur 5 car malgré que j'ai aimé l'intrigue et les personnages et que je me suis lancée prendre au jeu, j'ai quand même trouvé qu'il y avait des longueurs et que ça patinait un peu par moments. De plus, j'ai mis du temps à vraiment me sentir à l'aise dans l'univers.
November 29, 2017
Ir slikti, ja paliec vecs un zaudē matus. Ir slikti ar tad, ja esi jauns un drusku savādāks kā pārējie mazpilsētas bērneļi. Pavisam nelāgi ir tad, kad tam visam pa virsu dabū arī gadsimtiem senu slepkavniecisku klaunu.
Te nu būs darbs, pie kura par spīti tam, ka biezas grāmatas mani nebiedē, tomēr paliek drusku... nu tā. Šo sarakstu varētu arī papildināt ar vēl diviem Kinga grafomānijas piemēriem - "Dark Tower" sēriju, kurai aizvien lēnām kārpos cauri, un "Last Stand", kas jau vairāk kā gadu gaida, kad ķeršos tai klāt (un visticamāk tai vēl kādu laiku nāksies gaidīt TBR kaudzē iespiestai starp Niku Keivu un Donnu Tārtu).
Jo Kingam vajag divas lietas - jaudīgu komandu, kas stāv un krīt par Kinga darbiem (vai vismaz izlasa pamatmateriālu no vāka līdz vākam, nevis pāršķirsta Vikipēdijas kopsavilkumu kā tas, pieļauju, bija "Dark Tower" filmēšanas laikā (never forget, never forgive!!!!)) un spētu tiem dot pienācīgas ekranizācijas, un redaktoru, kurš Kingu nemīl nemaz (vai vismaz nedreb tā karaļa kroņa, ko kāds atjautīgs mārketinga cilvēks viņam uzstutējis uz pakauša, un prāvās bibliogrāfijas priekšā) un slavenā autora manuskriptiem nežēlotu sarkano krāsu. Jo ne es pirmā, ne es pēdējā, kas to teiks par "IT" - ir forši, taču tā kā par daudz.
Vismaz tik daudz var teikt, izlasot pusi no grāmatas. Draugi, ir kāda informācija, ka varam gaidīt grāmatas otro daļu?
Te nu būs darbs, pie kura par spīti tam, ka biezas grāmatas mani nebiedē, tomēr paliek drusku... nu tā. Šo sarakstu varētu arī papildināt ar vēl diviem Kinga grafomānijas piemēriem - "Dark Tower" sēriju, kurai aizvien lēnām kārpos cauri, un "Last Stand", kas jau vairāk kā gadu gaida, kad ķeršos tai klāt (un visticamāk tai vēl kādu laiku nāksies gaidīt TBR kaudzē iespiestai starp Niku Keivu un Donnu Tārtu).
Jo Kingam vajag divas lietas - jaudīgu komandu, kas stāv un krīt par Kinga darbiem (vai vismaz izlasa pamatmateriālu no vāka līdz vākam, nevis pāršķirsta Vikipēdijas kopsavilkumu kā tas, pieļauju, bija "Dark Tower" filmēšanas laikā (never forget, never forgive!!!!)) un spētu tiem dot pienācīgas ekranizācijas, un redaktoru, kurš Kingu nemīl nemaz (vai vismaz nedreb tā karaļa kroņa, ko kāds atjautīgs mārketinga cilvēks viņam uzstutējis uz pakauša, un prāvās bibliogrāfijas priekšā) un slavenā autora manuskriptiem nežēlotu sarkano krāsu. Jo ne es pirmā, ne es pēdējā, kas to teiks par "IT" - ir forši, taču tā kā par daudz.
Vismaz tik daudz var teikt, izlasot pusi no grāmatas. Draugi, ir kāda informācija, ka varam gaidīt grāmatas otro daļu?
October 11, 2017
Un roman effroyablement long et lent, peut-être trop ambitieux, avec ses 1500 pages de lecture (en deux tomes). J'abdique. Je ne me lance pas dans la deuxième partie.
http://blogclarabel.canalblog.com/arc...
http://blogclarabel.canalblog.com/arc...
September 16, 2017
Въпреки че е една безкрайна подготовка за онова, което вероятно тепърва ще се случва, чувството може да се нарече несравнимо.
July 9, 2018
Τι είναι το… Αυτό; Τι κινείται στους σκοτεινούς υπονόμους κι εμφανίζεται κάθε 26 με 28 χρόνια περίπου; Γιατί επιτίθεται; Πότε άρχισε να εμφανίζεται και τι θέλει; Γιατί το ποσοστό δολοφονιών στο Ντέρι είναι εξαπλάσιο από κάθε άλλης, ανάλογου πληθυσμού, πόλης στη Νέα Αγγλία;
Η ιστορία κινείται σε δύο χρονικά σημεία: στο 1958 και στο 1985. Τότε το Αυτό έβαλε στο στόχαστρο μεταξύ άλλων εφτά παιδιά και τώρα το Αυτό εμφανίστηκε ξανά σκοτώνοντας έναν ομοφυλόφιλο οπότε οι μικροί αυτοί ήρωες, που πλέον μεγάλωσαν, αναγκάζονται να επιστρέψουν στο Ντέρι και να υλοποιήσουν την υπόσχεση που έδωσαν όταν βγήκαν νικητές από τη μάχη με Αυτό. Τι θα κάνουν τώρα; Πόσο έτοιμοι είναι να επιστρέψουν στο παρελθόν και να αντιμετωπίσουν τους μεγαλύτερους φόβους τους μα πάνω απ’ όλα τον ίδιο τους τον εαυτό;
Καλώς ήρθατε σε ένα μυθιστόρημα τρόμου που αποτελεί την επιτομή του είδους και κατ’ εμέ ένα από τα καλύτερα έργα του Stephen King. Ένα βιβλίο που κυκλοφόρησε αρχικά το 1986 ενώ το 2017 μεταφράστηκε εκ νέου από τις εκδόσεις Κλειδάριθμος και κυκλοφόρησε σε δίτομη φροντισμένη έκδοση. Ένα κείμενο που δεν τόλμησα να το διαβάσω βράδυ παρά μόνο με το φως του ήλιου, όσο κι αν δεν κοιμόμουν από την αγωνία που είχα για το τι θα γίνει παρακάτω.
Ένα εξαιρετικά γραμμένο, πολυεπίπεδο κείμενο, γεμάτο ένταση, αγωνία, φόβο, μικρές και μεγάλες ιστορίες που συγκροτούν έναν ασφυκτικό κλοιό, απ’ τον οποίο κανείς δεν μπορεί να ξεφύγει και διαλεγμένους χαρακτήρες, γύρω από τους οποίους στήνεται ένας ανάγλυφος μικρόκοσμος που δίνει την ευκαιρία στον συγγραφέα να δώσει μικρές και ρεαλιστικές εικόνες της Αμερικής, ντύνοντας την καθημερινότητα των προσώπων με ατάκες από τηλεοπτικ��ς εκπομπές (πόση τηλεόραση, Θεέ μου!), σχόλια πάνω σε κόμικς, τρόφιμα, μουσική, μπέιζμπολ κ.λπ. καθώς και άλλα πραγματολογικά στοιχεία αυτής της μεγάλης χώρας.
Στον Stephen King δεν ασκείς κριτική, απλώς καταγράφεις τις σκέψεις σου και τις διακυμάνσεις της ψυχολογίας σου κατά την πορεία της ανάγνωσης. Έτσι κι εγώ, κατά διαστήματα εμπλούτιζα αυτό εδώ το κείμενο ορμώμενος κάθε φορά από διαφορετικά ερεθίσματα που προέκυπταν ως το τέλος του έργου κι ελπίζω να μη φαίνεται σαν patchwork με σκόρπια αισθήματα κι εντυπώσεις από δω κι από κει αλλά ολοκληρωμένο, συνεχές και πλήρες (βέβαια, όσα και να γράψεις για κάποια βιβλία του σημαντικού αυτού συγγραφέα και πάλι λίγα θα είναι, όλο και κάτι θα έχει παραλειφθεί ή ξεχαστεί ή αποσιωπηθεί…).
«Το Αυτό» δεν είναι ένα μυθιστόρημα που σε πιάνει από την αρχή και σε οδηγεί ως το τέλος ήρεμα κι ωραία, σχεδόν στρωτά, αντίθετα, σε κάθε σελίδα βρίσκεις και κάπου αλλού να σταθείς (σε μια ιδέα, σε μια σκέψη, στο δίκαιο από τις συνέπειες κάποιων πράξεων, στο πώς θα αντιδρούσες σε γεγονότα που εσύ σίγουρα θα τα χειριζόσουν αλλιώς…) και κάθε παράγραφος, κάθε κεφάλαιο είναι και μια καινούργια αναγνωστική πρόκληση. Μου έκανε εντύπωση μάλιστα που σε κάθε μα κάθε κεφάλαιο όταν το ολοκλήρωνα ένιωθα και πιο γεμάτος, όχι τόσο από άποψη ολοκλήρωσης της πλοκής ως εκεί αλλά από άποψη συναισθηματικής πληρότητας.
Έπαιρνα βαθιά ανάσα και άφηνα να περάσει κάποιο διάστημα πριν συνεχίσω την ανάγνωση, ώστε να αφήσω να κατασταλάξει μέσα μου ό,τι απορρόφησα μέχρι εκείνο το σημείο (είτε αυτό ήταν οι διαφορετικές φάσεις που ζούσαν τα τότε παιδιά και τωρινοί ενήλικες είτε ήταν ο σχολικός εκφοβισμός που υφίσταντο είτε ακόμη και η ιστορία του ομοφυλόφιλου που δολοφονήθηκε το 1985 κι ήταν η αρχή για να επιστρέψουν τα παιδιά πίσω και να πολεμήσουν είτε κάποιο από τα χιλιάδες άλλα περιστατικά που ξεπηδούσαν κάθε τρεις και λίγο).
Θα ξεκινήσω με το 1985 και την ποικιλία εκφραστικών μέσων και ιστοριών που φρόντισε να χαρίσει ο Stephen King στους χαρακτήρες του. Η παρέα αποτελείται από τους: Μάικ Χάνλον (τώρα βιβλιοθηκονόμος και είναι εκείνος που έκανε το μοιραίο τηλεφώνημα για να γυρίσουν τα παιδιά στο Ντέρι), Στάνλεϊ Γιούρις (επιχειρηματίας), Γουίλλιαμ (Μπιλ) Ντένμπροου (επιτυχημένος συγγραφέας ιστοριών τρόμου και σεναριογράφος ταινιών), Ρίτσαρντ Τόζιερ (μίμος και επιτυχημένος παρουσιαστής ραδιοφωνικής εκπομπής), Μπεν Χάνσκομ (διάσημος και πάμπλουτος αρχιτέκτονας), Έντι Κάσπμπρακ (σοφέρ, ιδιοκτήτης εταιρείας με λιμουζίνες) και Μπέβερλι Μαρς (παντρεμένη με σύζυγο που την κακοποιεί και σχεδιάστρια ρούχων).
Όλοι τους, μετά το μοιραίο τηλεφώνημα, αρχίζουν να ξαναζούν τις φριχτές αναμνήσεις της παιδικής τους ηλικίας, τα δύσκολα χρόνια και φυσικά ξαναβλέπουν το Αυτό, το πώς τους είχε επιτεθεί και πώς το αντιμετώπισαν μόνοι τους πριν την τελική αναμέτρηση… Τα πάντα ήταν βαθιά σπρωγμένα μέσα τους, κι ας ξεπηδούσαν στις ξάγρυπνες νύχτες τους με τη μορφή εφιαλτών και άναρθρων κραυγών, τρομάζοντας τους συντρόφους τους ενώ τώρα ξαναβγήκαν στην επιφάνεια με θράσος και αναίδεια.
Ας μου επιτραπεί να σταθώ περισσότερο στη ζωή της Μπέβερλι Μαρς, μιας και η ζωή της είναι αυτή μιας κακοποιημένης γυναίκας, υποταγμένης στις επιθυμίες του άντρα της και θύμα των ταπεινώσεών του. Όχι όμως το μοιραίο βράδυ του 1985. Ο συγγραφέας κατέγραψε με τον καλύτερο τρόπο τα συναισθήματα και τις δύσκολες καταστάσεις που βιώνει μια γυναίκα υποταγμένη στη μανία και το ξύλο του άντρα της: τα αδιέξοδα, τη σιωπή, την ανοχή, την παραμονή, τα μακρυμάνικα ρούχα, το αχαλίνωτο σεξ που πάντα είναι καλύτερο μετά τον ξυλοδαρμό (τώρα θα ʼλεγα…). Μιας και όμως ο Stephen King δεν γράφει ρομαντικά, το θύμα παίρνει την κατάσταση στα χέρια του και ακολουθεί μια εκπληκτική σκηνή ξυλοδαρμού του συζύγου (ναι, ΤΟΥ συζύγου), στην οποία αποτυπώνονται η ψυχολογία των δύο ανθρώπων, πώς αλλάζει η θέση ανάμεσά τους και κυρίως πώς σκέφτονται και γιατί ενεργούν έτσι. Η Μπεβ σηκώνει κεφάλι, ο άντρας της γίνεται έξαλλος, τη δέρνει και τότε… Όχι, δεν φτάνουμε στον φόνο αλλά αυτό και μόνο το κεφάλαιο θα μπορούσε να αποτελέσει υπόδειγμα χειρισμού και καταγραφής ενός τόσο δύσκολου και απάνθρωπου θέματος από μελλοντικούς συγγραφείς. Πώς ήταν τα παιδικά χρόνια του άντρα αυτού; Με τη ζωστήρα σε πρώτη θέση για οποιοδήποτε παράπτωμα έκανε: «Έλα εδώ, Τόμι! Πρέπει να πάρεις το μάθημά σου»!
Ο Μάικ κάνει τα τηλεφωνήματα. Η παρέα επιστρέφει. Μετά το αρχικό σοκ της διαπίστωσης των αλλαγών που υπέστησαν τουλάχιστον εξωτερικά όλα αυτά τα χρόνια, με τη βοήθεια του Μάικ, βγαίνουν στην επιφάνεια και κάποια άλλα κοινά χαρακτηριστικά που δε φαντάζονταν. Τυχαία άραγε κράτησαν κάποιους κοινούς παρονομαστές στη ζωή τους; Όλοι φοβούνται, όλοι έχουν αλλάξει (δεν έγραψα «βελτιωθεί») και όλοι συμφωνούν πως το Αυτό επέστρεψε. Τους τη φυλάει που δεν το άφησαν να εκτονωθεί και να ολοκληρώσει τη δράση του όπως κάνει κάθε φορά, αφού το διέκοψαν τον Αύγουστο του 1958. Τι είχαν κάνει τότε τα παιδιά; Πώς του επιτέθηκαν; Πώς το αντιμετώπισαν; Και πώς επιβίωσε; Γιατί τώρα σχεδόν τους κάλεσε να το αντιμετωπίσουν;
Πίσω στο 1958, ο βραδύγλωσσος Γουίλλιαμ («Μπιλ ο Κεκές») έχει χάσει πριν ένα χρόνο τον μικρότερο αδελφό του κατά τη διάρκεια μιας καταιγίδας και μιας πρωτοφανούς πλημμύρας στην πόλη (βρέθηκε άγρια δολοφονημένος παρ’ όλ’ αυτά), ο Μπεν είναι ένα χοντρό, άσχημο παιδί που παίρνει καλούς βαθμούς στο σχολείο, ξέρει από κατασκευές, μεγαλώνει χωρίς φίλους και είναι ερωτευμένος με την Μπέβερλι, ο Ριτς φοράει χοντρά γυαλιά μυωπίας κι έχει δύο μπροστινά δόντια να εξέχουν σαν του κουνελιού, ο Έντι έχει άσθμα, ο Σταν είναι Εβραίος και ο Μάικ έγχρωμος ενώ η Μπέβερλι είναι μια ερωτική πρόκληση για κάθε αρσενικό που σέβεται τον εαυτό του. Αυτά τα παιδιά βιώνουν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο έντονο εκφοβισμό, κυρίως από την τριάδα των χειρότερων μαθητών του σχολείου. Σταδιακά όμως, όταν αρχίζουν να γνωρίζονται και να σχηματίζουν μια παρέα, ξεκινάνε να ορθώνουν και το ανάστημά τους. Φυσικά το καθένα απ’ αυτά έχει ήδη δει και αντιμετωπίσει το Αυτό με τη μορφή που τους φοβίζει περισσότερο. Κι εδώ παρατίθενται διαφορετικές αφορμές εκφοβισμού και πολλά περιστατικά ανθρωποκυνηγητού στις γειτονιές και στις ερημιές της πόλης. Γεγονότα και πράξεις που φοβίζουν τα τότε παιδιά, δίνουν στη συμμορία των τριών κακών παιδιών τη γεύση της νίκης και αυξάνουν την αδρεναλίνη τους.
Οι πρωταγωνιστές της ιστορίας μεγαλώνουν σε μια δραστήρια κοινωνία, με πολιτιστικές και αθλητικές εκδηλώσεις, σε μια πόλη γεμάτη εγκαταλειμμένα εργοστάσια, πρόσφορα για εξερεύνηση, και αγωγούς λυμάτων και ποτάμι και μια έκταση γνωστή ως Χερσότοπο. Κι όμως το 1958 και μετά από μια σειρά θανάτων άγρια δολοφονημένων παιδιών, ανακοινώθηκε απαγόρευση κυκλοφορίας από τις 19.00! Ο Μάικ, ο Έντι, ο Ριτς, η Μπεβ, ο Μπιλ, ο Μπεν, ο Σταν, γνωρίστηκαν και ενώθηκαν γιατί αυτό ήταν «ένας τρόπος… να μεταμορφωθούν σε προσωπικότητες που δεν είχαν καμία σχέση με τους φόβους, τις ελπίδες, τις ατέλειωτες απαιτήσεις των γονιών τους» (τ. 1, σελ. 448). Κι όλοι είχαν την ίδια αίσθηση, ένιωσαν λες και άκουσαν ένα κλικ κουμπώματος και σωστής σύνδεσης κάθε φορά που προστίθετο και νέο μέλος, λες και κάποιος έφτιαχνε ένα αόρατο παζλ με τη δική τους ακούσια συμμετοχή.
Και πάλι υπάρχει ποικιλία βιωματικών καταστάσεων στο οικογενειακό υπόβαθρο των παιδιών, από τον ξυλοδαρμό της Μπεβ από τον πατριό της ως την εργάτρια σε εκκοκκιστήριο μάνα του Μπεν και από τη σκληρή αλλά τρυφερή αγροτική ζωή του Μάικ (που από ένα σημείο και μετά ησύχασε από τις έντονες επιθέσεις ρατσιστικού χαρακτήρα εναντίον της οικογένειάς του) ως την υπερ-προστατευτική μητέρα του Έντι που τον έτρεχε για ψύλλου πήδημα σε γιατρούς και νοσοκομεία κι ως την παγωνιά που επικρατούσε στο σαλόνι του σπιτιού του Μπιλ μετά τον θάνατο του αδελφού του ανάμεσα στους γονείς του («Η μαμά και ο μπαμπάς του ήταν και τότε βιβλιοστάτες στον καναπέ, με τη διαφορά ότι εκείνος και ο Τζορτζ ήταν τα βιβλία. Από τότε που πέθανε ο Τζορτζ, ο Μπιλ είχε προσπαθήσει πολλές φορές να γίνει ανάμεσά τους το βιβλίο την ώρα της τηλεόρασης, η δουλειά όμως είχε αποδειχτεί πολύ κρύα», τ. 1, σελ. 375). Παιδιά λοιπόν που κακοποιούνται ή είναι τυχερά και ζουν μια φυσιολογική ζωή ή νιώθουν μόνα σε ένα σπιτικό όπου οι γονείς επιστρέφουν από τη δουλειά ή μαγειρεύουν φαγητό. Γιατί λοιπόν να διαταραχτεί αυτή η καθημερινότητά τους από το Αυτό;
Τα τρία αλητάκια, που τρομοκρατούν και επιτίθενται στη «Λέσχη των Λούζερ» όπως αυτοαποκαλούνται, έχουν κι αυτά τη δική τους ψυχολογία, νοοτροπία και αντιλήψεις, απλώς από την αρχή είναι καμένα χαρτιά και οι προσωπικότητές τους βοήθησαν τον King να βγάλει τον χειρότερο εαυτό του σε διαστροφική φαντασία, ειδικά με την περίπτωση του Πάτρικ Χόκστετερ, που έχει ως χόμπυ να κλείνει σε ένα παρατημένο ψυγείο στη χωματερή κατοικίδια ζώα που αρπάζει από τους γείτονές τους. Έφτασα μάλιστα σε σημείο να αναρωτιέμαι τι σχολείο είναι αυτό στο Ντέρι και τι μαθητές φιλοξενεί, μιας και το 70 % των περιπτώσεων είναι προβληματικές. Μάλιστα, ο ίδιος ο συγγραφέας με έβγαλε από τη δύσκολη θέση, εκφράζοντας με το δικό του χαρακτηριστικό ύφος την απογοήτευσή μου για το εκπαιδευτικό επίπεδο της πόλης: «Με άλλα λόγια το Δημοτικό Σχολείο του Ντέρι ήταν το τυπικό χαοτικό εκπαιδευτικό τσίρκο, ένα τσίρκο με τόσο πολλά νούμερα, που ίσως ακόμα κι αυτός ο Πενιγουάιζ (το Αυτό, δηλαδή) να περνούσε απαρατήρητος» (τ. 2, σελ. 287).
Ο πρώτος τόμος τελειώνει αφού έχουμε μάθει τα πάντα για το παρελθόν των παιδιών και το παρόν τους στην ενήλικη ζωή τους, έχουμε καταλάβει κάθε πότε χτυπάει το Αυτό και με τι μορφή και τι συνέπειες αλλά δεν έχουμε δει ούτε πώς πολέμησαν την πρώτη φορά το τέρας ούτε τι απέγινε η τριάδα που εκφόβιζε τα παιδιά μετά το 1958. Για να γίνουν τα πράγματα χειρότερα, δεν επιστρέφουν μόνο οι πρωταγωνιστές της ιστορίας αλλά και τρεις ανεπιθύμητοι χαρακτήρες, που καλό θα ήταν να κάτσουν στ’ αυγά τους αλλά φευ… «-Χριστέ μου, τι είναι αυτό που ζούμε; είπε ο Ρίτσι. Καμιά από κείνες τις σαπουνόπερες όπου όλοι εμφανίζονται αργά ή γρήγορα;» (τ. 2, σελ. 590).
Επειδή για τον Stephen King μπορείς να γράφεις επί ώρες, ας μιλήσουμε για τον δεύτερο τόμο κι ας κάνουμε μια συνολική θεώρηση του μυθιστορήματος στο επόμενο άρθρο!
Η ιστορία κινείται σε δύο χρονικά σημεία: στο 1958 και στο 1985. Τότε το Αυτό έβαλε στο στόχαστρο μεταξύ άλλων εφτά παιδιά και τώρα το Αυτό εμφανίστηκε ξανά σκοτώνοντας έναν ομοφυλόφιλο οπότε οι μικροί αυτοί ήρωες, που πλέον μεγάλωσαν, αναγκάζονται να επιστρέψουν στο Ντέρι και να υλοποιήσουν την υπόσχεση που έδωσαν όταν βγήκαν νικητές από τη μάχη με Αυτό. Τι θα κάνουν τώρα; Πόσο έτοιμοι είναι να επιστρέψουν στο παρελθόν και να αντιμετωπίσουν τους μεγαλύτερους φόβους τους μα πάνω απ’ όλα τον ίδιο τους τον εαυτό;
Καλώς ήρθατε σε ένα μυθιστόρημα τρόμου που αποτελεί την επιτομή του είδους και κατ’ εμέ ένα από τα καλύτερα έργα του Stephen King. Ένα βιβλίο που κυκλοφόρησε αρχικά το 1986 ενώ το 2017 μεταφράστηκε εκ νέου από τις εκδόσεις Κλειδάριθμος και κυκλοφόρησε σε δίτομη φροντισμένη έκδοση. Ένα κείμενο που δεν τόλμησα να το διαβάσω βράδυ παρά μόνο με το φως του ήλιου, όσο κι αν δεν κοιμόμουν από την αγωνία που είχα για το τι θα γίνει παρακάτω.
Ένα εξαιρετικά γραμμένο, πολυεπίπεδο κείμενο, γεμάτο ένταση, αγωνία, φόβο, μικρές και μεγάλες ιστορίες που συγκροτούν έναν ασφυκτικό κλοιό, απ’ τον οποίο κανείς δεν μπορεί να ξεφύγει και διαλεγμένους χαρακτήρες, γύρω από τους οποίους στήνεται ένας ανάγλυφος μικρόκοσμος που δίνει την ευκαιρία στον συγγραφέα να δώσει μικρές και ρεαλιστικές εικόνες της Αμερικής, ντύνοντας την καθημερινότητα των προσώπων με ατάκες από τηλεοπτικ��ς εκπομπές (πόση τηλεόραση, Θεέ μου!), σχόλια πάνω σε κόμικς, τρόφιμα, μουσική, μπέιζμπολ κ.λπ. καθώς και άλλα πραγματολογικά στοιχεία αυτής της μεγάλης χώρας.
Στον Stephen King δεν ασκείς κριτική, απλώς καταγράφεις τις σκέψεις σου και τις διακυμάνσεις της ψυχολογίας σου κατά την πορεία της ανάγνωσης. Έτσι κι εγώ, κατά διαστήματα εμπλούτιζα αυτό εδώ το κείμενο ορμώμενος κάθε φορά από διαφορετικά ερεθίσματα που προέκυπταν ως το τέλος του έργου κι ελπίζω να μη φαίνεται σαν patchwork με σκόρπια αισθήματα κι εντυπώσεις από δω κι από κει αλλά ολοκληρωμένο, συνεχές και πλήρες (βέβαια, όσα και να γράψεις για κάποια βιβλία του σημαντικού αυτού συγγραφέα και πάλι λίγα θα είναι, όλο και κάτι θα έχει παραλειφθεί ή ξεχαστεί ή αποσιωπηθεί…).
«Το Αυτό» δεν είναι ένα μυθιστόρημα που σε πιάνει από την αρχή και σε οδηγεί ως το τέλος ήρεμα κι ωραία, σχεδόν στρωτά, αντίθετα, σε κάθε σελίδα βρίσκεις και κάπου αλλού να σταθείς (σε μια ιδέα, σε μια σκέψη, στο δίκαιο από τις συνέπειες κάποιων πράξεων, στο πώς θα αντιδρούσες σε γεγονότα που εσύ σίγουρα θα τα χειριζόσουν αλλιώς…) και κάθε παράγραφος, κάθε κεφάλαιο είναι και μια καινούργια αναγνωστική πρόκληση. Μου έκανε εντύπωση μάλιστα που σε κάθε μα κάθε κεφάλαιο όταν το ολοκλήρωνα ένιωθα και πιο γεμάτος, όχι τόσο από άποψη ολοκλήρωσης της πλοκής ως εκεί αλλά από άποψη συναισθηματικής πληρότητας.
Έπαιρνα βαθιά ανάσα και άφηνα να περάσει κάποιο διάστημα πριν συνεχίσω την ανάγνωση, ώστε να αφήσω να κατασταλάξει μέσα μου ό,τι απορρόφησα μέχρι εκείνο το σημείο (είτε αυτό ήταν οι διαφορετικές φάσεις που ζούσαν τα τότε παιδιά και τωρινοί ενήλικες είτε ήταν ο σχολικός εκφοβισμός που υφίσταντο είτε ακόμη και η ιστορία του ομοφυλόφιλου που δολοφονήθηκε το 1985 κι ήταν η αρχή για να επιστρέψουν τα παιδιά πίσω και να πολεμήσουν είτε κάποιο από τα χιλιάδες άλλα περιστατικά που ξεπηδούσαν κάθε τρεις και λίγο).
Θα ξεκινήσω με το 1985 και την ποικιλία εκφραστικών μέσων και ιστοριών που φρόντισε να χαρίσει ο Stephen King στους χαρακτήρες του. Η παρέα αποτελείται από τους: Μάικ Χάνλον (τώρα βιβλιοθηκονόμος και είναι εκείνος που έκανε το μοιραίο τηλεφώνημα για να γυρίσουν τα παιδιά στο Ντέρι), Στάνλεϊ Γιούρις (επιχειρηματίας), Γουίλλιαμ (Μπιλ) Ντένμπροου (επιτυχημένος συγγραφέας ιστοριών τρόμου και σεναριογράφος ταινιών), Ρίτσαρντ Τόζιερ (μίμος και επιτυχημένος παρουσιαστής ραδιοφωνικής εκπομπής), Μπεν Χάνσκομ (διάσημος και πάμπλουτος αρχιτέκτονας), Έντι Κάσπμπρακ (σοφέρ, ιδιοκτήτης εταιρείας με λιμουζίνες) και Μπέβερλι Μαρς (παντρεμένη με σύζυγο που την κακοποιεί και σχεδιάστρια ρούχων).
Όλοι τους, μετά το μοιραίο τηλεφώνημα, αρχίζουν να ξαναζούν τις φριχτές αναμνήσεις της παιδικής τους ηλικίας, τα δύσκολα χρόνια και φυσικά ξαναβλέπουν το Αυτό, το πώς τους είχε επιτεθεί και πώς το αντιμετώπισαν μόνοι τους πριν την τελική αναμέτρηση… Τα πάντα ήταν βαθιά σπρωγμένα μέσα τους, κι ας ξεπηδούσαν στις ξάγρυπνες νύχτες τους με τη μορφή εφιαλτών και άναρθρων κραυγών, τρομάζοντας τους συντρόφους τους ενώ τώρα ξαναβγήκαν στην επιφάνεια με θράσος και αναίδεια.
Ας μου επιτραπεί να σταθώ περισσότερο στη ζωή της Μπέβερλι Μαρς, μιας και η ζωή της είναι αυτή μιας κακοποιημένης γυναίκας, υποταγμένης στις επιθυμίες του άντρα της και θύμα των ταπεινώσεών του. Όχι όμως το μοιραίο βράδυ του 1985. Ο συγγραφέας κατέγραψε με τον καλύτερο τρόπο τα συναισθήματα και τις δύσκολες καταστάσεις που βιώνει μια γυναίκα υποταγμένη στη μανία και το ξύλο του άντρα της: τα αδιέξοδα, τη σιωπή, την ανοχή, την παραμονή, τα μακρυμάνικα ρούχα, το αχαλίνωτο σεξ που πάντα είναι καλύτερο μετά τον ξυλοδαρμό (τώρα θα ʼλεγα…). Μιας και όμως ο Stephen King δεν γράφει ρομαντικά, το θύμα παίρνει την κατάσταση στα χέρια του και ακολουθεί μια εκπληκτική σκηνή ξυλοδαρμού του συζύγου (ναι, ΤΟΥ συζύγου), στην οποία αποτυπώνονται η ψυχολογία των δύο ανθρώπων, πώς αλλάζει η θέση ανάμεσά τους και κυρίως πώς σκέφτονται και γιατί ενεργούν έτσι. Η Μπεβ σηκώνει κεφάλι, ο άντρας της γίνεται έξαλλος, τη δέρνει και τότε… Όχι, δεν φτάνουμε στον φόνο αλλά αυτό και μόνο το κεφάλαιο θα μπορούσε να αποτελέσει υπόδειγμα χειρισμού και καταγραφής ενός τόσο δύσκολου και απάνθρωπου θέματος από μελλοντικούς συγγραφείς. Πώς ήταν τα παιδικά χρόνια του άντρα αυτού; Με τη ζωστήρα σε πρώτη θέση για οποιοδήποτε παράπτωμα έκανε: «Έλα εδώ, Τόμι! Πρέπει να πάρεις το μάθημά σου»!
Ο Μάικ κάνει τα τηλεφωνήματα. Η παρέα επιστρέφει. Μετά το αρχικό σοκ της διαπίστωσης των αλλαγών που υπέστησαν τουλάχιστον εξωτερικά όλα αυτά τα χρόνια, με τη βοήθεια του Μάικ, βγαίνουν στην επιφάνεια και κάποια άλλα κοινά χαρακτηριστικά που δε φαντάζονταν. Τυχαία άραγε κράτησαν κάποιους κοινούς παρονομαστές στη ζωή τους; Όλοι φοβούνται, όλοι έχουν αλλάξει (δεν έγραψα «βελτιωθεί») και όλοι συμφωνούν πως το Αυτό επέστρεψε. Τους τη φυλάει που δεν το άφησαν να εκτονωθεί και να ολοκληρώσει τη δράση του όπως κάνει κάθε φορά, αφού το διέκοψαν τον Αύγουστο του 1958. Τι είχαν κάνει τότε τα παιδιά; Πώς του επιτέθηκαν; Πώς το αντιμετώπισαν; Και πώς επιβίωσε; Γιατί τώρα σχεδόν τους κάλεσε να το αντιμετωπίσουν;
Πίσω στο 1958, ο βραδύγλωσσος Γουίλλιαμ («Μπιλ ο Κεκές») έχει χάσει πριν ένα χρόνο τον μικρότερο αδελφό του κατά τη διάρκεια μιας καταιγίδας και μιας πρωτοφανούς πλημμύρας στην πόλη (βρέθηκε άγρια δολοφονημένος παρ’ όλ’ αυτά), ο Μπεν είναι ένα χοντρό, άσχημο παιδί που παίρνει καλούς βαθμούς στο σχολείο, ξέρει από κατασκευές, μεγαλώνει χωρίς φίλους και είναι ερωτευμένος με την Μπέβερλι, ο Ριτς φοράει χοντρά γυαλιά μυωπίας κι έχει δύο μπροστινά δόντια να εξέχουν σαν του κουνελιού, ο Έντι έχει άσθμα, ο Σταν είναι Εβραίος και ο Μάικ έγχρωμος ενώ η Μπέβερλι είναι μια ερωτική πρόκληση για κάθε αρσενικό που σέβεται τον εαυτό του. Αυτά τα παιδιά βιώνουν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο έντονο εκφοβισμό, κυρίως από την τριάδα των χειρότερων μαθητών του σχολείου. Σταδιακά όμως, όταν αρχίζουν να γνωρίζονται και να σχηματίζουν μια παρέα, ξεκινάνε να ορθώνουν και το ανάστημά τους. Φυσικά το καθένα απ’ αυτά έχει ήδη δει και αντιμετωπίσει το Αυτό με τη μορφή που τους φοβίζει περισσότερο. Κι εδώ παρατίθενται διαφορετικές αφορμές εκφοβισμού και πολλά περιστατικά ανθρωποκυνηγητού στις γειτονιές και στις ερημιές της πόλης. Γεγονότα και πράξεις που φοβίζουν τα τότε παιδιά, δίνουν στη συμμορία των τριών κακών παιδιών τη γεύση της νίκης και αυξάνουν την αδρεναλίνη τους.
Οι πρωταγωνιστές της ιστορίας μεγαλώνουν σε μια δραστήρια κοινωνία, με πολιτιστικές και αθλητικές εκδηλώσεις, σε μια πόλη γεμάτη εγκαταλειμμένα εργοστάσια, πρόσφορα για εξερεύνηση, και αγωγούς λυμάτων και ποτάμι και μια έκταση γνωστή ως Χερσότοπο. Κι όμως το 1958 και μετά από μια σειρά θανάτων άγρια δολοφονημένων παιδιών, ανακοινώθηκε απαγόρευση κυκλοφορίας από τις 19.00! Ο Μάικ, ο Έντι, ο Ριτς, η Μπεβ, ο Μπιλ, ο Μπεν, ο Σταν, γνωρίστηκαν και ενώθηκαν γιατί αυτό ήταν «ένας τρόπος… να μεταμορφωθούν σε προσωπικότητες που δεν είχαν καμία σχέση με τους φόβους, τις ελπίδες, τις ατέλειωτες απαιτήσεις των γονιών τους» (τ. 1, σελ. 448). Κι όλοι είχαν την ίδια αίσθηση, ένιωσαν λες και άκουσαν ένα κλικ κουμπώματος και σωστής σύνδεσης κάθε φορά που προστίθετο και νέο μέλος, λες και κάποιος έφτιαχνε ένα αόρατο παζλ με τη δική τους ακούσια συμμετοχή.
Και πάλι υπάρχει ποικιλία βιωματικών καταστάσεων στο οικογενειακό υπόβαθρο των παιδιών, από τον ξυλοδαρμό της Μπεβ από τον πατριό της ως την εργάτρια σε εκκοκκιστήριο μάνα του Μπεν και από τη σκληρή αλλά τρυφερή αγροτική ζωή του Μάικ (που από ένα σημείο και μετά ησύχασε από τις έντονες επιθέσεις ρατσιστικού χαρακτήρα εναντίον της οικογένειάς του) ως την υπερ-προστατευτική μητέρα του Έντι που τον έτρεχε για ψύλλου πήδημα σε γιατρούς και νοσοκομεία κι ως την παγωνιά που επικρατούσε στο σαλόνι του σπιτιού του Μπιλ μετά τον θάνατο του αδελφού του ανάμεσα στους γονείς του («Η μαμά και ο μπαμπάς του ήταν και τότε βιβλιοστάτες στον καναπέ, με τη διαφορά ότι εκείνος και ο Τζορτζ ήταν τα βιβλία. Από τότε που πέθανε ο Τζορτζ, ο Μπιλ είχε προσπαθήσει πολλές φορές να γίνει ανάμεσά τους το βιβλίο την ώρα της τηλεόρασης, η δουλειά όμως είχε αποδειχτεί πολύ κρύα», τ. 1, σελ. 375). Παιδιά λοιπόν που κακοποιούνται ή είναι τυχερά και ζουν μια φυσιολογική ζωή ή νιώθουν μόνα σε ένα σπιτικό όπου οι γονείς επιστρέφουν από τη δουλειά ή μαγειρεύουν φαγητό. Γιατί λοιπόν να διαταραχτεί αυτή η καθημερινότητά τους από το Αυτό;
Τα τρία αλητάκια, που τρομοκρατούν και επιτίθενται στη «Λέσχη των Λούζερ» όπως αυτοαποκαλούνται, έχουν κι αυτά τη δική τους ψυχολογία, νοοτροπία και αντιλήψεις, απλώς από την αρχή είναι καμένα χαρτιά και οι προσωπικότητές τους βοήθησαν τον King να βγάλει τον χειρότερο εαυτό του σε διαστροφική φαντασία, ειδικά με την περίπτωση του Πάτρικ Χόκστετερ, που έχει ως χόμπυ να κλείνει σε ένα παρατημένο ψυγείο στη χωματερή κατοικίδια ζώα που αρπάζει από τους γείτονές τους. Έφτασα μάλιστα σε σημείο να αναρωτιέμαι τι σχολείο είναι αυτό στο Ντέρι και τι μαθητές φιλοξενεί, μιας και το 70 % των περιπτώσεων είναι προβληματικές. Μάλιστα, ο ίδιος ο συγγραφέας με έβγαλε από τη δύσκολη θέση, εκφράζοντας με το δικό του χαρακτηριστικό ύφος την απογοήτευσή μου για το εκπαιδευτικό επίπεδο της πόλης: «Με άλλα λόγια το Δημοτικό Σχολείο του Ντέρι ήταν το τυπικό χαοτικό εκπαιδευτικό τσίρκο, ένα τσίρκο με τόσο πολλά νούμερα, που ίσως ακόμα κι αυτός ο Πενιγουάιζ (το Αυτό, δηλαδή) να περνούσε απαρατήρητος» (τ. 2, σελ. 287).
Ο πρώτος τόμος τελειώνει αφού έχουμε μάθει τα πάντα για το παρελθόν των παιδιών και το παρόν τους στην ενήλικη ζωή τους, έχουμε καταλάβει κάθε πότε χτυπάει το Αυτό και με τι μορφή και τι συνέπειες αλλά δεν έχουμε δει ούτε πώς πολέμησαν την πρώτη φορά το τέρας ούτε τι απέγινε η τριάδα που εκφόβιζε τα παιδιά μετά το 1958. Για να γίνουν τα πράγματα χειρότερα, δεν επιστρέφουν μόνο οι πρωταγωνιστές της ιστορίας αλλά και τρεις ανεπιθύμητοι χαρακτήρες, που καλό θα ήταν να κάτσουν στ’ αυγά τους αλλά φευ… «-Χριστέ μου, τι είναι αυτό που ζούμε; είπε ο Ρίτσι. Καμιά από κείνες τις σαπουνόπερες όπου όλοι εμφανίζονται αργά ή γρήγορα;» (τ. 2, σελ. 590).
Επειδή για τον Stephen King μπορείς να γράφεις επί ώρες, ας μιλήσουμε για τον δεύτερο τόμο κι ας κάνουμε μια συνολική θεώρηση του μυθιστορήματος στο επόμενο άρθρο!
August 31, 2021
Por muchos años, deje a un lado esta lectura, por miedo? Si soy súper miedosa, pero también por las expectativas muy altas que le tenia, son muchos los King en mi librero que esperan ser leídos, y finalmente inicio con uno de los libros más popular del autor. La narración está en dos tiempos (épocas) finales de los años 50 y mediado de los años 80. El club de los perdedores, grupo compuesto por 7 niños ( Bill, Ben, Beverly, Richie, Eddie, Mike y Stan) se enfrenta a “Eso” un ser maligno que asesina niños y que adopta diversas formas, pero que se identifica específicamente como un payaso 🤡 Pennywise. El club de los perdedores intentará detenerlo por segunda vez, ya que la primera vez fallaron, no daré más detalles de la historia ya que, creo que muchos ya conocen bien la historia y aún no he leído la 2da parte el tomo 2. Miedo?! pues sí claro…pero no como yo esperaba, tomé la precaución de leer el libro durante el día 😉. El libro tiene un lenguaje muy explicito no acto para niños; 4 ⭐️ bien merecidas, puede que la calificación final cambien, eso dependerá del segundo tomo.
May 23, 2016
Raison pour laquelle je déteste les clown tome 1
December 31, 2018
Stephen King é Stephen King. Nunca desilude 👏👏
Próximo volume - urgente 🤔😂
Próximo volume - urgente 🤔😂
January 30, 2020
4* mais uns pozinhos... Acho que o melhor está guardado para o segundo livro
October 20, 2017
Мощна. Могъща. Това са думите, които ми идват наум, докато търся прилагателни, способни да опишат този роман, от който, трябва да отбележа, съм прочел едва половината. Това е историята на група деца, на срещата им със злото на този свят, за израстването, която тази среща причинява – болезнено като опитът на пеперуда да разкъса какавидата, в която е влязла като гъсеница.
Цялото ревю на първата част четете на линка!
http://citadelata.com/%D1%82%D0%BE-%D...
Цялото ревю на първата част четете на линка!
http://citadelata.com/%D1%82%D0%BE-%D...
January 25, 2018
"IT" - tai pirmoji knyga, per kurią susipažinau su Stephen King ir jo rašymo stiliumi, kurį iš kart pamilau 💜.
Visa šita istorija lietuviškai yra išleista per dvi dalis. Iš pirmosios dalies veiksmo atžvilgiu nereikėtų tikėtis labai daug, nes būtent šioje knygoje yra aprašomi veikėjai, jų tarpusavio ryšiai, jų gyvenimas tiek vaikystėje, tiek jiems esant jau suaugusiais žmonėmis. Be to, reiktų nepamiršti retų bet paslaptingų TO intarpų. Šioje dalyje, galima sakyti, statomi tvirti pamatai ateičiai. Tačiau prisipažinsiu, pirmąjį trečdalį knygos buvo be galo sunku skaityti, bet jį įveikusi vėliau negalėjau atsitraukti nuo knygos. Taip galimai nutiko dėl to, nes aš iškart tikėjausi gauti daugybę veiksmo ir siaubo, dėl kurio šią knygą būtų baugu skaityti naktį, bet, manau, viso to, ko troškau, antroje dalyje gausiu su kaupu 🔥.
Taigi, net labai nekantrauju perskaityti ir įvertinti antrąją "IT" dalį bei kitus S. King šedevrus. Ir esu tikra, kad sekantį kartą bibliotekoje tiesiai eisiu link violetinių knygų lentynos.
Rekomenduoju!
Visa šita istorija lietuviškai yra išleista per dvi dalis. Iš pirmosios dalies veiksmo atžvilgiu nereikėtų tikėtis labai daug, nes būtent šioje knygoje yra aprašomi veikėjai, jų tarpusavio ryšiai, jų gyvenimas tiek vaikystėje, tiek jiems esant jau suaugusiais žmonėmis. Be to, reiktų nepamiršti retų bet paslaptingų TO intarpų. Šioje dalyje, galima sakyti, statomi tvirti pamatai ateičiai. Tačiau prisipažinsiu, pirmąjį trečdalį knygos buvo be galo sunku skaityti, bet jį įveikusi vėliau negalėjau atsitraukti nuo knygos. Taip galimai nutiko dėl to, nes aš iškart tikėjausi gauti daugybę veiksmo ir siaubo, dėl kurio šią knygą būtų baugu skaityti naktį, bet, manau, viso to, ko troškau, antroje dalyje gausiu su kaupu 🔥.
Taigi, net labai nekantrauju perskaityti ir įvertinti antrąją "IT" dalį bei kitus S. King šedevrus. Ir esu tikra, kad sekantį kartą bibliotekoje tiesiai eisiu link violetinių knygų lentynos.
Rekomenduoju!
August 30, 2020
Tido como o melhor livro de Stephen King, It não dececiona. Não sei 5 estrelas, porque a história ainda não acabou. Mas a Bertrand soube dividir o livro na perfeição. Só nosso dizer que o próximo promete. E eu não o comprei ainda. Espero que as promoções na Feira do Livro sejam convidativas. Quando terminar o outro livro, faço uma review decente.
November 4, 2017
Tāda divejāda sajūta. Lielisks stāsts, ka brīžiem lika patiesi sabīties, taču tad atkal šķita par garu un liekvārdīgu.
July 16, 2017
Плашещо е не толкова смразяващото присъствие на ТО, колкото гениалността и многопластовите идеи, заложени в тази епична, неповторима книга. Дали има за какво да я критикуваме - разбира се! Сещам се за поне няколко очеизбодни причини. Ала всичко бледнее на фона на искреното, дълбоко личностно преживяване, което очаква всеки, четейки романа. "Нещо зло се задава" за възрастни.
Седем всеотдайни приятели се изправят срещу предизвикателствата на детството - лудостите и страховете на техните смахнати родители, шайката на свирепите училищни побойници, предвождани от вманиачения Хенри Бауърс и най-вече безименното ЗЛО, което обитава плетеницата от тръби и дренажни системи под градчето им. Роман за израстването, дружбата, връзката между минало и настояще, борбата със злото в и отвъд нас. Едно задъхано приключение, наситено с малки победи и погроми, загуба, разкъсани спомени, страховити видения и изпълнени със злокобни ужаси пластове минало, които се разкриват един по един, преди да замръкнат във вечно забвение...
Любимите ми цитати:
"Опита да мисли за нещо хубаво сред всичкия този мрак, където звуците губят място и посока. Така самотата не изглеждаше толкова страшна. Отначало споменът не искаше да дойде; вместо него идваха птиците — гарвани, врани и скорци, пролетни птици, които изведнъж се завръщат отнякъде, докато по улиците още се стичат ручеи снежна вода и последните заледени мръсни преспи отчаяно се вкопчват в сенчестите места."
"По-добре не поглеждай назад. По-добре си мисли, че всичко винаги завършва щастливо… може пък и да е вярно; кой казва, че щастливият край е измислица? Не всички хартиени корабчета изчезват сред мрака, без да срещнат слънчев лъч или ръката на друго дете; ако животът изобщо може да ни научи на нещо, то е, че щастливият край се среща често, невероятно често и затова трябва сериозно да се усъмним в умствените способности на всеки, който твърди, че няма Бог."
"Може би просто има приятели, хора, които се застъпват за теб, когато страдаш и ти помагат да не си толкова самотен. Може би заради тях винаги си струва да се боиш, да се надяваш, да живееш. И дори да умреш, ако трябва. Няма добри приятели. Няма лоши приятели. Има само хора, с които желаеш да бъдеш, не можеш да не бъдеш; хора, които изграждат дома си в сърцето ти."
Седем всеотдайни приятели се изправят срещу предизвикателствата на детството - лудостите и страховете на техните смахнати родители, шайката на свирепите училищни побойници, предвождани от вманиачения Хенри Бауърс и най-вече безименното ЗЛО, което обитава плетеницата от тръби и дренажни системи под градчето им. Роман за израстването, дружбата, връзката между минало и настояще, борбата със злото в и отвъд нас. Едно задъхано приключение, наситено с малки победи и погроми, загуба, разкъсани спомени, страховити видения и изпълнени със злокобни ужаси пластове минало, които се разкриват един по един, преди да замръкнат във вечно забвение...
Любимите ми цитати:
"Опита да мисли за нещо хубаво сред всичкия този мрак, където звуците губят място и посока. Така самотата не изглеждаше толкова страшна. Отначало споменът не искаше да дойде; вместо него идваха птиците — гарвани, врани и скорци, пролетни птици, които изведнъж се завръщат отнякъде, докато по улиците още се стичат ручеи снежна вода и последните заледени мръсни преспи отчаяно се вкопчват в сенчестите места."
"По-добре не поглеждай назад. По-добре си мисли, че всичко винаги завършва щастливо… може пък и да е вярно; кой казва, че щастливият край е измислица? Не всички хартиени корабчета изчезват сред мрака, без да срещнат слънчев лъч или ръката на друго дете; ако животът изобщо може да ни научи на нещо, то е, че щастливият край се среща често, невероятно често и затова трябва сериозно да се усъмним в умствените способности на всеки, който твърди, че няма Бог."
"Може би просто има приятели, хора, които се застъпват за теб, когато страдаш и ти помагат да не си толкова самотен. Може би заради тях винаги си струва да се боиш, да се надяваш, да живееш. И дори да умреш, ако трябва. Няма добри приятели. Няма лоши приятели. Има само хора, с които желаеш да бъдеш, не можеш да не бъдеш; хора, които изграждат дома си в сърцето ти."
Displaying 1 - 30 of 272 reviews