What do you think?
Rate this book
Giorno di vacanza
Non si può crescere in un paese di paludi, di piogge, di nebbie, di terre livide dove tutto muore, senza rimanerne segnati per di più, senza assomigliare a quel paesaggio inamabile. Né vivere in una casa fatiscente, sperduta fra boschi, malerbe e acque solitarie, dove anche l’amore è intollerabile violenza, senza desiderare che il mondo intero esploda «in una girandola di sangue». Nera come una zingara, taciturna come uno strano fiore selvatico, traboccante di rancore e di disprezzo per se stessa, Galla vorrebbe solo andarsene via, lontano dai troppi lutti, dal peso delle innumerevoli sorelle, da un padre abbrutito dal lavoro, dalla madre che ama troppo per sopportarne la dolente presenza. Ma l’unica possibilità di fuga, oltre ai sogni, è la vecchia e fragile bicicletta dal lamento di salamandra morente, e l’unica meta la scuola dov’è interna, a trentacinque chilometri, in città. Un tragitto che separa due vite e due mondi inconciliabili – la pietraia che non dà frutti e le terre miracolate dalla fertilità –, e che un sabato Galla decide di percorrere per rivedere la madre: sarà un giorno di vacanza sinistro e fatale, dove tutto precipiterà, rivelandole il senso di ogni cosa. Perché il malevolo, straziante paese da cui proveniamo – sembra dirci Inès Cagnati con la sua prosa di insolente intensità – è la carne stessa di cui siamo fatti, e possiamo, se non sbarazzarcene, almeno intravedere nel ricordo le meraviglie di cui era fiorito.
151 pages, Kindle Edition
First published April 16, 1973
32 people are currently reading
1903 people want to read
About the author
Inès Cagnati
4 books40 followersInès Cagnati was born in Monclar, France, in the Aquitaine region of Lot-et-Garonne, and died in Orsay. The child of Italian immigrants, she became a French citizen but never considered herself French. With a bachelor’s degree in modern literature and a certificate for secondary-school instruction, she worked as a professor of literature at the Lycée Carnot in Paris. Cagnati was the author of four prize-winning books: Le Jour de congé (Free Day, 1973); Génie la folle (1976); Mosé, ou Le Lézard qui pleurait (1979); and Les Pipistrelles (1989).
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 202 reviews
March 10, 2024
در حومه باتلاقی و مه‌آلود جنوب غربی فرانسه، گالا چهارده ساله با دوچرخه قراضه خود از دبیرستان خصوصی کاتولیک که با بورس تحصیلی در آن درس می‌خواند، به مزرعه‌ی صخره‌ای و بایر، جایی که خانواده‌اش زندگی می‌کنند، می رود. این سفری است که او هر دو هفته یکبار انجام می‌دهد. مادر گالا نمی‌خواهد او به مدرسه برود و از او میخواهد که در خانه بماند تا از خواهران کوچک خود مراقبت کرده، خشم وحشیانه پدرش را خنثی و در کارها به آن‌ها کمک کند. این دختر وظیفه‌شناس چه چیزی به خانواده‌اش بدهکار است و چه چیزی به خودش؟ در طول یک آخر هفته سرد، درحالی که گالا برای دیدن مادرش سفری تنها و سخت با دوچرخه را طی می‌کند، به اتفاقات تلخ دوران کودکی‌اش فکر می‌کند و رویاهای دور از انتظارش را به تصویر می‌کشد. مونولوگ درونی گالا با منظره اطرافش ترکیب می‌شود و تصویری از یک دختر نوجوان فرانسوی می‌سازد که آرزویش فرار از دنیایی است که در آن متولد شده، بدون اینکه هویت خودرا از دست دهد.
این کتاب، جایزه‌ی معتبر روژه نیمیه را برای خالق خود به ارمغان آورده است.
این کتاب، جایزه‌ی معتبر روژه نیمیه را برای خالق خود به ارمغان آورده است.
May 23, 2024
بعد از اتفاقی که برام پیش اومد، تا مدتی نمیدونستم چی بخونم. اول فکر میکردم کتاب‌هایی که در مورد سوگ نوشته شدن ممکنه تسلی‌بخش باشن. سوگ مادر از مسکوب یا کتاب سطوح زندگی بارنز یا شاید چنان ناکام که خالی از آرزو نوشته‌ی هانکه، اما سمت هرکدوم که می‌رفتم یه جور من رو پس می‌زدن. تقصیر اندوه بود، آدم وقتی خودش در عمق یه غمی فرو میره، قصه‌گویی ازش رو دیگه دوست نداره، شاید چون داره زندگیش میکنه و چیزی که زندگی می‌کنی نیازی به شنیده شدن از دهن یه نفر دیگه رو نداره، به هرحال لااقل من نیازی نداشتم. خلاصه بعضی اوقات مهم‌ترین نوشته‌های نویسنده‌ها و ادبیات و شعرهای ادبی، همه و همه یه تلاش نافرجام به‌نظر می‌رسن برای دردی که بیشتر از اینکه از بدنی که توش فرو رفته انتظار تسکین داشته باشه، منتظره که حس بشه. و من هم همین کار رو کردم و مضاف بر اون ترسیده بودم، چون زندگی مثل ادبیات و قصه‌ها از آب در نیومده بود، بلکه از مسیر خلافش پیش رفت، جایی که ادبیات هم آدم رو نجات نمیده.
روز رهایی کتابی هستش راجع به یه دختری به اسم گالا که چهارده سالشه و مجبوره به‌خاطر مدرسه هر هفته یه مسیری رو با دوچرخه‌ش طی کنه و مامان و خانواده‌ش رو تنها بذاره. کتاب یه سِیر توقف‌ناپذیری از افکار یه کودکی هست که زندگی براش ماتم‌کده‌ای بوده تهی از زیبایی. اون‌قدر جهانش از زیبایی خالی بوده که فکر میکنه خودشم آدم زشتیه، چون برای اینکه زیبا باشی باید دوست داشته می‌شدی و زندگی خوبی نصیبت میشد، اما اون از این قاعده مستثنی بوده. کتابی هستش که شاید موقع خوندنش آدم یه لحظه حس کنه با چیز معمولی‌ای طرف هستش، ولی وقتی به نوشتن همچین روند سیال ذهنی از یه دختر بچه دقت میکنم، فکر نمی‌کنم اون‌قدر هم کار راحتی باشه. چیزی که خیلی برام در مورد کتاب خاصه، فضاسازی‌ها و نوع لحن و چیدن مناسب قطعات خاطره و داستان و پیش‌زمینه‌ها و جزئیات محیطی مثل باتلاق و برکه‌های راکد در داستان بود. همه‌چیز یه جورایی جفت‌و‌جور به‌نظر می‌رسه و میشه به صورت سینماتیک کل داستان رو از دختری که پیاپی داره توی طبیعت دوچرخه‌سواری میکنه در یکی از این فیلم‌های فرانسوی صامت تصور کرد. یه سری از بخش‌های کتاب خیلی بامزه بود، چون همیشه شنیدن غرهای آدم‌هایی که زندگی سختی داشتن برای من حداقل ملموس بوده اما خب در اکثر مواقع یا نمونه‌هایی که من حداقل بهشون برخوردم، شخصیت راوی در این‌جور داستان‌ها یه مرد یا پسر نوجوون بوده و تمایز این کتاب برای من هم توی همین موضوع بود که راوی یه دختره و عصیان‌گری یه دختر بر علیه جهان کودکانه‌ش یه جور غصه‌ی معصومانه و متفاوتی رو هم حین شنیدن در دل مخاطب می‌اندازه.
در پایان به‌نظرم نویسنده یه ایده‌ای داشته که شاید چیز خیلی بزرگی نبوده، اما به شکل خوبی اجرا شده و حس میکنم بعد اتمام کتابش حداقل خودش این حس رو داشته که به اون چیزی که می‌خواستم، رسیدم.
روز رهایی کتابی هستش راجع به یه دختری به اسم گالا که چهارده سالشه و مجبوره به‌خاطر مدرسه هر هفته یه مسیری رو با دوچرخه‌ش طی کنه و مامان و خانواده‌ش رو تنها بذاره. کتاب یه سِیر توقف‌ناپذیری از افکار یه کودکی هست که زندگی براش ماتم‌کده‌ای بوده تهی از زیبایی. اون‌قدر جهانش از زیبایی خالی بوده که فکر میکنه خودشم آدم زشتیه، چون برای اینکه زیبا باشی باید دوست داشته می‌شدی و زندگی خوبی نصیبت میشد، اما اون از این قاعده مستثنی بوده. کتابی هستش که شاید موقع خوندنش آدم یه لحظه حس کنه با چیز معمولی‌ای طرف هستش، ولی وقتی به نوشتن همچین روند سیال ذهنی از یه دختر بچه دقت میکنم، فکر نمی‌کنم اون‌قدر هم کار راحتی باشه. چیزی که خیلی برام در مورد کتاب خاصه، فضاسازی‌ها و نوع لحن و چیدن مناسب قطعات خاطره و داستان و پیش‌زمینه‌ها و جزئیات محیطی مثل باتلاق و برکه‌های راکد در داستان بود. همه‌چیز یه جورایی جفت‌و‌جور به‌نظر می‌رسه و میشه به صورت سینماتیک کل داستان رو از دختری که پیاپی داره توی طبیعت دوچرخه‌سواری میکنه در یکی از این فیلم‌های فرانسوی صامت تصور کرد. یه سری از بخش‌های کتاب خیلی بامزه بود، چون همیشه شنیدن غرهای آدم‌هایی که زندگی سختی داشتن برای من حداقل ملموس بوده اما خب در اکثر مواقع یا نمونه‌هایی که من حداقل بهشون برخوردم، شخصیت راوی در این‌جور داستان‌ها یه مرد یا پسر نوجوون بوده و تمایز این کتاب برای من هم توی همین موضوع بود که راوی یه دختره و عصیان‌گری یه دختر بر علیه جهان کودکانه‌ش یه جور غصه‌ی معصومانه و متفاوتی رو هم حین شنیدن در دل مخاطب می‌اندازه.
در پایان به‌نظرم نویسنده یه ایده‌ای داشته که شاید چیز خیلی بزرگی نبوده، اما به شکل خوبی اجرا شده و حس میکنم بعد اتمام کتابش حداقل خودش این حس رو داشته که به اون چیزی که می‌خواستم، رسیدم.
August 22, 2020
The narrator is a twelve year-old girl, somewhere in France. She is in a "high school". She was raised in the marshes on a farm with poor soil. Her father was abusive. Her mother kept having daughters, until she didn't care anymore. This narrator, Galla, gets to go to high school because her intelligence was sniffed out by a teacher who gets her a scholarship. But at school, Galla is different, the other.
The story is Galla riding her rusty treasure of a bike home and back and home again. She remembers her family, and thinks of what it is to be different. She thinks of what it means to be truly unhappy.
- In sum, if I'd been a puppy, I would have been loved.
- It's terrible to be like me.
- I think about myself and tell myself that nobody wants me, not even me. Then I feel sorry for myself because nobody wants me, not even me.
- If I had been loved, maybe I would have been beautiful, too.
- The professor said, "I see very well that you will never understand." I said, "Yes."
I was reading this, and it was just another book, but then about halfway through it grabbed hold of me. The writing is special, full of symbolism - (hated aunts dressed all in black, looking like candles) - and subtle hints. The dialogue with the father is simply this, spoken by him: Get out of here. And she's looking for her mother, needing her mother, as she rests on the straw, her dog and a nurtured puppy near her.
This is a book about being alone, with people all around.
- When I sing it's always like someone else is singing. My voice is a stranger's voice. And when I see myself, I see a stranger, too. I wrote this in my composition, though I knew what the professor wanted. Professors always want you to talk about the things they like.
This novel, not the details, is autobiographical. The reading, not the details, was, too.
The story is Galla riding her rusty treasure of a bike home and back and home again. She remembers her family, and thinks of what it is to be different. She thinks of what it means to be truly unhappy.
- In sum, if I'd been a puppy, I would have been loved.
- It's terrible to be like me.
- I think about myself and tell myself that nobody wants me, not even me. Then I feel sorry for myself because nobody wants me, not even me.
- If I had been loved, maybe I would have been beautiful, too.
- The professor said, "I see very well that you will never understand." I said, "Yes."
I was reading this, and it was just another book, but then about halfway through it grabbed hold of me. The writing is special, full of symbolism - (hated aunts dressed all in black, looking like candles) - and subtle hints. The dialogue with the father is simply this, spoken by him: Get out of here. And she's looking for her mother, needing her mother, as she rests on the straw, her dog and a nurtured puppy near her.
This is a book about being alone, with people all around.
- When I sing it's always like someone else is singing. My voice is a stranger's voice. And when I see myself, I see a stranger, too. I wrote this in my composition, though I knew what the professor wanted. Professors always want you to talk about the things they like.
This novel, not the details, is autobiographical. The reading, not the details, was, too.
August 18, 2022
اگه این کتاب توی لیست خریدتون هست، قبل از خرید حتما چند صفحه ی اول داستان رو مطالعه کنید بعدش بخرید. این کتاب به شدت امکان داره سلیقه‌ی همه نباشه. داستانش به شدت متفاوت هست ، ایده‌ش خیلی قشنگه و پایان عجیبی داره.
راوی داستان یه دختر دبیرستانی هست به نام «گالا» که از هر دری حرف میزنه. این دختر توی یه خانواده پر جمعیت به دنیا اومده و به شدت حرف‌هایی داره برای گفتن.
وقتی داشتم کتاب رو میخوندم اعصابم رو بهم میریخت چون راوی نمیذاره تو یه چیزی رو مجسم کنی، واسش تصویرسازی کنی و از این داستانا. ذهنت باید آماده باشه که بعد از دوتا پاراگراف یه تصویرسازی جدید به وجود بیاری و گاها بعد از دو خط. یه جورایی حس بودن توی ذهن خودم رو بهم میداد و وقتی داشتم درباره‌ش با یه مشتری حرف میزدم اون هم دقیقا همین نظر رو داشت و میگفت خیلی شبیه دوران نوجوانی خودش بود که باهاش موافقم. همین مشتری سیبیلو جمله ی جالبی هم گفت که برای تکمیل این ریویو ازش استفاده میکنم؛
«بعضی قسمت‌هاش رو که میخوندم انگار چاقو فرو میکردم توی دلم و ضربه ی آخر دیگه چاقو نبود ساطوری خوردم کرد.»
راوی داستان یه دختر دبیرستانی هست به نام «گالا» که از هر دری حرف میزنه. این دختر توی یه خانواده پر جمعیت به دنیا اومده و به شدت حرف‌هایی داره برای گفتن.
وقتی داشتم کتاب رو میخوندم اعصابم رو بهم میریخت چون راوی نمیذاره تو یه چیزی رو مجسم کنی، واسش تصویرسازی کنی و از این داستانا. ذهنت باید آماده باشه که بعد از دوتا پاراگراف یه تصویرسازی جدید به وجود بیاری و گاها بعد از دو خط. یه جورایی حس بودن توی ذهن خودم رو بهم میداد و وقتی داشتم درباره‌ش با یه مشتری حرف میزدم اون هم دقیقا همین نظر رو داشت و میگفت خیلی شبیه دوران نوجوانی خودش بود که باهاش موافقم. همین مشتری سیبیلو جمله ی جالبی هم گفت که برای تکمیل این ریویو ازش استفاده میکنم؛
«بعضی قسمت‌هاش رو که میخوندم انگار چاقو فرو میکردم توی دلم و ضربه ی آخر دیگه چاقو نبود ساطوری خوردم کرد.»
July 8, 2022
تقریبا بعد از 60-70 صفحه اول که داستان برام جذاب بود و همه ش دنبال این بودم که چرا پدرِ شخصیت اصلی اجازه ورود به خونه رو بهش نداده.
داستان به یک روال تکراری و خسته کننده از قطارِ کلمات تبدیل شد که فقط کنار هم قرار گرفته بودند.
حتی اگه بگیم نداشتن نقطه اوج و فرود در داستان به خاطر سبک مدرن بودن داستانه باز در ادبیات مدرن هم المان هایی داریم مثل شخصیت پردازی و توصیف و انتقال حس که نبود ساختار سه پرده رو جبران می کنه
من واقعا بعد صفحه 120 داستان رو به زود ادامه داد که صرفا تمام بشه
داستان به یک روال تکراری و خسته کننده از قطارِ کلمات تبدیل شد که فقط کنار هم قرار گرفته بودند.
حتی اگه بگیم نداشتن نقطه اوج و فرود در داستان به خاطر سبک مدرن بودن داستانه باز در ادبیات مدرن هم المان هایی داریم مثل شخصیت پردازی و توصیف و انتقال حس که نبود ساختار سه پرده رو جبران می کنه
من واقعا بعد صفحه 120 داستان رو به زود ادامه داد که صرفا تمام بشه
September 18, 2024
Questo romanzo mi ha spezzato il cuore. In più punti.
September 24, 2024
”…e in tutte le cose arriva sempre un momento in cui non ne puoi più e allora dici: No.”
Non facile tradurre in parole il ventaglio di emozioni provocate da questa lettura.
Inés Cagnati mi ricorda molto Agota Kristov.
Una scrittura rude, senza virtuosismi di sorta. Una capacità istantanea di ricreare geografie umane.
Galla (che nome strano!) voce narrante e protagonista di questo breve romanzo del 1973, trasporta il lettore nella crudezza della sua esistenza di quindicenne.
La povertà estrema e la fame sono la cornice che racchiude senza vie di scampo un mondo di relazioni anafettive .
Un mondo contadino scandito dai ritmi della natura ed obbediente a regole ferree che anestetizzano ogni sentimento.
Galla fa parte di un mondo di reietti.
La sua intelligenza è la chiave per fuggire e liberare la sua famiglia dal crudele destino di un’esistenza spietata.
La scuola è la salvezza ma il marchio che si porta addosso è difficile da cancellare…
Inès Cagnati anche in questo romanzo dipinge un quadro straziante scuramente molto vicino ai suoi stessi ricordi. Cresciuta in campagna da immigrati italiani che mai riuscirono ad inserirsi pagando questo fallimento con l’esclusione sociale di cui Inés patì molto.
Colpisce l’umanizzazione degli oggetti quasi a voler sostituire le figure umane con cui non si riesce a stabilire un rapporto.
La bicicletta malandata, l’impermeabile della zia morta, il grembiule verde che la distingue tra tutte le altre alunne che lo portano rosa,.
Scudi che etichettano ma dietro ai quali è anche possibile aggrapparsi come uniche certezze.
Dicevo che mi ricorda Agota Kristov e lo ribadisco: quanta disperazione trasudano le pagine lasciate da queste scrittrici…
Un assaggio- Incipit
"Ho appoggiato la bicicletta al muro del fienile e l’ho lasciata lì. Avrei potuto trascinarla fin davanti a casa, come al solito. Saranno al massimo cinquanta metri. Ma ne avevo abbastanza della mia bicicletta. Di pedalare. Di spingerla. Di pedalare. Di spingerla. E, per finire, di portarla in spalla. Ne avevo davvero abbastanza, sì. Perché da tre o quattro ore, se non di più, non facevo altro, e in tutte le cose arriva sempre un momento in cui non ne puoi più e allora dici: No.
Per giunta, e come per caso, in tutte quelle ore, mentre penavo con la mia bicicletta, era caduta una pioggia da fine del mondo. Quando sono arrivata a casa, non pioveva più. Ci sono cose che succedono così, l’ho notato spesso, sempre a sproposito. Quanto alla pioggia, in poche ore era caduta tanta di quell’acqua in terra che le nuvole dovevano ormai essere completamente a secco. Non c’era da stupirsi, quindi, se quello schifo di pioggia era cessata.
Il che, del resto, mi lasciava indifferente. Quando sono a casa mi piace ascoltare la pioggia che viene giù a dirotto. Da quando vado al liceo, mi piace stare a casa, che piova o sia bel tempo"
Non facile tradurre in parole il ventaglio di emozioni provocate da questa lettura.
Inés Cagnati mi ricorda molto Agota Kristov.
Una scrittura rude, senza virtuosismi di sorta. Una capacità istantanea di ricreare geografie umane.
Galla (che nome strano!) voce narrante e protagonista di questo breve romanzo del 1973, trasporta il lettore nella crudezza della sua esistenza di quindicenne.
La povertà estrema e la fame sono la cornice che racchiude senza vie di scampo un mondo di relazioni anafettive .
Un mondo contadino scandito dai ritmi della natura ed obbediente a regole ferree che anestetizzano ogni sentimento.
Galla fa parte di un mondo di reietti.
La sua intelligenza è la chiave per fuggire e liberare la sua famiglia dal crudele destino di un’esistenza spietata.
La scuola è la salvezza ma il marchio che si porta addosso è difficile da cancellare…
Inès Cagnati anche in questo romanzo dipinge un quadro straziante scuramente molto vicino ai suoi stessi ricordi. Cresciuta in campagna da immigrati italiani che mai riuscirono ad inserirsi pagando questo fallimento con l’esclusione sociale di cui Inés patì molto.
Colpisce l’umanizzazione degli oggetti quasi a voler sostituire le figure umane con cui non si riesce a stabilire un rapporto.
La bicicletta malandata, l’impermeabile della zia morta, il grembiule verde che la distingue tra tutte le altre alunne che lo portano rosa,.
Scudi che etichettano ma dietro ai quali è anche possibile aggrapparsi come uniche certezze.
Dicevo che mi ricorda Agota Kristov e lo ribadisco: quanta disperazione trasudano le pagine lasciate da queste scrittrici…
Un assaggio- Incipit
"Ho appoggiato la bicicletta al muro del fienile e l’ho lasciata lì. Avrei potuto trascinarla fin davanti a casa, come al solito. Saranno al massimo cinquanta metri. Ma ne avevo abbastanza della mia bicicletta. Di pedalare. Di spingerla. Di pedalare. Di spingerla. E, per finire, di portarla in spalla. Ne avevo davvero abbastanza, sì. Perché da tre o quattro ore, se non di più, non facevo altro, e in tutte le cose arriva sempre un momento in cui non ne puoi più e allora dici: No.
Per giunta, e come per caso, in tutte quelle ore, mentre penavo con la mia bicicletta, era caduta una pioggia da fine del mondo. Quando sono arrivata a casa, non pioveva più. Ci sono cose che succedono così, l’ho notato spesso, sempre a sproposito. Quanto alla pioggia, in poche ore era caduta tanta di quell’acqua in terra che le nuvole dovevano ormai essere completamente a secco. Non c’era da stupirsi, quindi, se quello schifo di pioggia era cessata.
Il che, del resto, mi lasciava indifferente. Quando sono a casa mi piace ascoltare la pioggia che viene giù a dirotto. Da quando vado al liceo, mi piace stare a casa, che piova o sia bel tempo"
December 21, 2024
“Sono nata, ormai, da così tanto tempo che ho avuto modo di abituarmici”.
I temi, l’ambiente e le voci narranti che prendono forma dalla felice penna di Ines Cagnati sono sempre gli stessi: famiglie miserabili che vivono ai margini della società civile, bambine o ragazzine che si ingegnano a sopravvivere in assenza di una famiglia accudente, una campagna ostile e necessaria al tempo stesso che diventa oggetto di un rapporto viscerale e quasi di un culto animico, perché il legame tra l’infanzia e la terra sostituisce quello con la madre.
Giorno di vacanza, bisogna ammetterlo, è forse il più lugubre fra i racconti di Cagnati. Qui ‘vacanza’ traduce la parola francese congé che però ha un richiamo semantico più ampio e getta un riverbero (ma di luce sinistra) verso il nostro “congedo”, forse nel senso di una separazione, di un allontanamento e finanche un addio.
La quattordicenne Galla, contro la volontà della sua ruvida e sbilenca famiglia, ha cominciato a frequentare il liceo, nonostante la miseria che non le permette di avere un grembiule rosa come le altre allieve (il suo è vergognosamente verde, eredità penosa di una -odiata- zia morta) e nonostante i 35 chilometri che la separano dalla scuola e che lei percorre ogni quindici giorni con la sua bicicletta, oggetto animato di vita riflessa: quella vita che la ragazzina proietta su ogni cosa che lei ritienga degna d’amore.
Amata è soprattutto Fanny, compagna di banco ricca e felice dal volto ridente pieno di luce, una fanciulla leggiadra, bella e buona … di sicuro perché è stata voluta, di sicuro perché è stata amata, al contrario di Galla, solo un impiastro fra le tante sorelle che riempiono l’inospitale casa in mezzo al nulla e sembrano tutte venute al mondo per sbaglio o per caso.
È un venerdì il giorno di vacanza in cui Galla torna a casa, sperando come sempre di trovare un po’ di calore umano ad accoglierla. Ma l’unico affetto che incontra, l’unico afflato materno, è quello della cagnetta Daisy che, insieme al suo piccolo appena nato, si prenderà cura anche di lei.
Tutto il resto è da scoprire.
Ma soprattutto è la voce di Galla, i suoi ragionamenti ben radicati nell’esperienza della sventura, l’odio motivato e la repulsione verso gli adulti inetti, ipocriti e violenti, la consapevolezza che l’aridità umana è senza speranza, al contrario della vitalità animale; è soprattutto questa voce affilata e cristallina a rendere la narrazione il miracolo che è, e perfino a farci sorridere, paradossalmente, ascoltando le riflessioni di Galla, mentre sprofondiamo in una inguaribile, paludosa tristezza.
I temi, l’ambiente e le voci narranti che prendono forma dalla felice penna di Ines Cagnati sono sempre gli stessi: famiglie miserabili che vivono ai margini della società civile, bambine o ragazzine che si ingegnano a sopravvivere in assenza di una famiglia accudente, una campagna ostile e necessaria al tempo stesso che diventa oggetto di un rapporto viscerale e quasi di un culto animico, perché il legame tra l’infanzia e la terra sostituisce quello con la madre.
Giorno di vacanza, bisogna ammetterlo, è forse il più lugubre fra i racconti di Cagnati. Qui ‘vacanza’ traduce la parola francese congé che però ha un richiamo semantico più ampio e getta un riverbero (ma di luce sinistra) verso il nostro “congedo”, forse nel senso di una separazione, di un allontanamento e finanche un addio.
La quattordicenne Galla, contro la volontà della sua ruvida e sbilenca famiglia, ha cominciato a frequentare il liceo, nonostante la miseria che non le permette di avere un grembiule rosa come le altre allieve (il suo è vergognosamente verde, eredità penosa di una -odiata- zia morta) e nonostante i 35 chilometri che la separano dalla scuola e che lei percorre ogni quindici giorni con la sua bicicletta, oggetto animato di vita riflessa: quella vita che la ragazzina proietta su ogni cosa che lei ritienga degna d’amore.
Amata è soprattutto Fanny, compagna di banco ricca e felice dal volto ridente pieno di luce, una fanciulla leggiadra, bella e buona … di sicuro perché è stata voluta, di sicuro perché è stata amata, al contrario di Galla, solo un impiastro fra le tante sorelle che riempiono l’inospitale casa in mezzo al nulla e sembrano tutte venute al mondo per sbaglio o per caso.
È un venerdì il giorno di vacanza in cui Galla torna a casa, sperando come sempre di trovare un po’ di calore umano ad accoglierla. Ma l’unico affetto che incontra, l’unico afflato materno, è quello della cagnetta Daisy che, insieme al suo piccolo appena nato, si prenderà cura anche di lei.
Tutto il resto è da scoprire.
Ma soprattutto è la voce di Galla, i suoi ragionamenti ben radicati nell’esperienza della sventura, l’odio motivato e la repulsione verso gli adulti inetti, ipocriti e violenti, la consapevolezza che l’aridità umana è senza speranza, al contrario della vitalità animale; è soprattutto questa voce affilata e cristallina a rendere la narrazione il miracolo che è, e perfino a farci sorridere, paradossalmente, ascoltando le riflessioni di Galla, mentre sprofondiamo in una inguaribile, paludosa tristezza.
September 26, 2024
Come in quei giorni d'inverno, profondo e gelido inverno, quando un sottile nevischio pian piano diventa soffice e gelata neve, che tutto ricopre e tutto ammanta...
La storia di Galla, la nostra protagonista, ci viene raccontata dalla sua schietta, seppur malinconica, voce e in un giorno di vacanza, scopriremo molto della sua struggente vita.
La scrittura è un punto focale della vicenda, una modalità di narrazione che mi ha sbalordito da subito. Un narrare colloquiale, quasi da diario personale, dove Galla rivolgendosi ad una ipotetica persona (lettore/trice del caso), esprime tutte le sue insicurezze, i suoi sogni, le sue speranze, ma soprattutto tutta la sua amarezza, per una vita degradata e priva, quasi, di quella scintilla vitale.
La storia di Galla, la nostra protagonista, ci viene raccontata dalla sua schietta, seppur malinconica, voce e in un giorno di vacanza, scopriremo molto della sua struggente vita.
La scrittura è un punto focale della vicenda, una modalità di narrazione che mi ha sbalordito da subito. Un narrare colloquiale, quasi da diario personale, dove Galla rivolgendosi ad una ipotetica persona (lettore/trice del caso), esprime tutte le sue insicurezze, i suoi sogni, le sue speranze, ma soprattutto tutta la sua amarezza, per una vita degradata e priva, quasi, di quella scintilla vitale.
June 2, 2020
3.75 stars. I am definitely glad I read this book. It’s only 120 pages, so it can be a quick read. Ines Cagnati writes really well (and since it is translated into English, kudos to the translator). When the book came out in 1973, it was awarded the Prix Roger Nimier.
Three of the four editions of this book, 3 in the original French language, show a girl on a bike or standing next to a bike — the cover of the NYRB paperback [2019] English edition has an image of a painting, The Street of Hidden Presences, by Remedios Varo (1956) from the Museum of Modern Art in Mexico City). The bike is an important element to the story. Set in the early 1950s, Galla rides her beat-up old bike 20 miles to school every 2 weeks which is a 4-hour trip away (including over rough terrain)!!! She got a scholarship to go to high school—her mother did not want her to go but Galla saw it as her only way to escape a life that held little promise otherwise. She comes from a family that has immigrated to France from Italy and she is made fun of at school for her shabby clothes. Her mother is a baby-making machine and her age is not stated but no doubt she is 20-30 years older than her actual age. Galla’s mother lost one baby on childbirth, one little child died at the age of 3…when 14-year old Galla has her physical when entering high school the doctor tells her she has a hypertrophied heart. If this all sounds bleak, it is. But I liked it.
The story takes place over the course of 3 days…on Saturday when she bicycles home to pay a surprise visit back to her family one week earlier than scheduled (mainly to see her mother because she said something mean to her before she left for school one week prior to that), and then Sunday when she bicycles back to school, and then part of Monday. Some of the novel is events over those 3 days but most of it is Galla thinking of her life prior to that. What a hardscrabble life she and her family leads. A father who beats her at times, a younger sister who is blind and who adores Galla…Galla lives on a farm that has rocky soil… And then there is the ending.
Here are a couple of things I wrote down from the novel while reading it:
• ‘I was sad, in the face of all the sad things that had already happened, and all the others still to come.’
• ‘Then I feel sorry for myself because nobody wants me, not even me.’
• ‘Nothing you wish for ever happens.’
Here are a couple of my thoughts I wrote down after reading something:
• Oh my, she’d like to see her aunts and grandma eaten up by pigs!
• Oh dear God, give me a gun so I can shoot myself!
So why did I like the novel? Because of the writing and how Galla speaks to the reader throughout the novella…thoughts that run through her head, her musings, what she thinks of life.
Here is what she thinks of one of her aunts:
From the top of the slope I looked at my Aunt Emelia’s house, which Is set back a little from the road, in a hollow. I made sure she wasn’t outside, then took a running start, hopped on my bicycle the way men do and burned past at top speed for fear she might come out. She didn’t come out. If I was the only person in the whole wide world, and the only other living being was my Aunt Emelia, I would flee to the exact opposite end of the earth so there’d be no risk of ever running into her. Or kill her, to make doubly sure. Because my Aunt Emelia is the worst hyena in existence since the world was made. The worst. I know everything she’s done, because Aunt Gina, another kind of hyena, told maman.
Here is what she thinks of her beat-up old bicycle:
I’m very attached to my bicycle. It’s the most precious thing I’ll ever own, even if one day I become very rich. Even if I become very, very rich, It’s simple. Without my bicycle I couldn’t go to the high school.
This book was not available in an English translation until 2019. Liesl Schillinger, besides translating the book into English, also wrote an interesting introduction. Schillinger, a literary critic and writer (she worked at The New Yorker for 10 years), in addition to being a translator, teaches journalism and criticism at the Eugene Lang College of Liberal Arts of the New School for Social Research in New York City, and in 2017 was named a Chevalier of the Ordre des Arts et des Lettres of France. After the book’s ending there is a transcript of an interview by Ines Cagnati aired on a French literary television program in 1989 which gives insight into Cagnati’s life when growing up and about her books.
Review:
A really good review from a blog site: http://www.complete-review.com/review...
Three of the four editions of this book, 3 in the original French language, show a girl on a bike or standing next to a bike — the cover of the NYRB paperback [2019] English edition has an image of a painting, The Street of Hidden Presences, by Remedios Varo (1956) from the Museum of Modern Art in Mexico City). The bike is an important element to the story. Set in the early 1950s, Galla rides her beat-up old bike 20 miles to school every 2 weeks which is a 4-hour trip away (including over rough terrain)!!! She got a scholarship to go to high school—her mother did not want her to go but Galla saw it as her only way to escape a life that held little promise otherwise. She comes from a family that has immigrated to France from Italy and she is made fun of at school for her shabby clothes. Her mother is a baby-making machine and her age is not stated but no doubt she is 20-30 years older than her actual age. Galla’s mother lost one baby on childbirth, one little child died at the age of 3…when 14-year old Galla has her physical when entering high school the doctor tells her she has a hypertrophied heart. If this all sounds bleak, it is. But I liked it.
The story takes place over the course of 3 days…on Saturday when she bicycles home to pay a surprise visit back to her family one week earlier than scheduled (mainly to see her mother because she said something mean to her before she left for school one week prior to that), and then Sunday when she bicycles back to school, and then part of Monday. Some of the novel is events over those 3 days but most of it is Galla thinking of her life prior to that. What a hardscrabble life she and her family leads. A father who beats her at times, a younger sister who is blind and who adores Galla…Galla lives on a farm that has rocky soil… And then there is the ending.
Here are a couple of things I wrote down from the novel while reading it:
• ‘I was sad, in the face of all the sad things that had already happened, and all the others still to come.’
• ‘Then I feel sorry for myself because nobody wants me, not even me.’
• ‘Nothing you wish for ever happens.’
Here are a couple of my thoughts I wrote down after reading something:
• Oh my, she’d like to see her aunts and grandma eaten up by pigs!
• Oh dear God, give me a gun so I can shoot myself!
So why did I like the novel? Because of the writing and how Galla speaks to the reader throughout the novella…thoughts that run through her head, her musings, what she thinks of life.
Here is what she thinks of one of her aunts:
From the top of the slope I looked at my Aunt Emelia’s house, which Is set back a little from the road, in a hollow. I made sure she wasn’t outside, then took a running start, hopped on my bicycle the way men do and burned past at top speed for fear she might come out. She didn’t come out. If I was the only person in the whole wide world, and the only other living being was my Aunt Emelia, I would flee to the exact opposite end of the earth so there’d be no risk of ever running into her. Or kill her, to make doubly sure. Because my Aunt Emelia is the worst hyena in existence since the world was made. The worst. I know everything she’s done, because Aunt Gina, another kind of hyena, told maman.
Here is what she thinks of her beat-up old bicycle:
I’m very attached to my bicycle. It’s the most precious thing I’ll ever own, even if one day I become very rich. Even if I become very, very rich, It’s simple. Without my bicycle I couldn’t go to the high school.
This book was not available in an English translation until 2019. Liesl Schillinger, besides translating the book into English, also wrote an interesting introduction. Schillinger, a literary critic and writer (she worked at The New Yorker for 10 years), in addition to being a translator, teaches journalism and criticism at the Eugene Lang College of Liberal Arts of the New School for Social Research in New York City, and in 2017 was named a Chevalier of the Ordre des Arts et des Lettres of France. After the book’s ending there is a transcript of an interview by Ines Cagnati aired on a French literary television program in 1989 which gives insight into Cagnati’s life when growing up and about her books.
Review:
A really good review from a blog site: http://www.complete-review.com/review...
February 5, 2022
در ابتدا داستان برایم جذاب بود، دختری ۱۴ ساله و دوچرخه‌اش که قرار است محوریت داستان باشند. او در دیداری سرزده به خانه می‌آید اما پدرش او را به داخل راه نمی‌دهد و شب را خارج از خانه و در لانه‌ی سگ مهربانشان می‌گذراند. داستان تا آن‌جایی حرفی برای گفتن داشت که با دغدغه‌ها و تضادهای دخترک آشنا شدیم، در این حجم کوچک ۲۰۰ و خورده‌ای کتاب به‌نظرم باقی داستان اضافی بود و اگر بخواهم بی‌رحم باشم چیز زیادی به طرح داستان اضافه نمی‌کرد. تلاش نویسنده این بود تا زبان بی‌گناه دختر نوجوان سختی‌کشیده را به خواننده‌اش منتقل کند، به‌نظرم تا حدودی موفق عمل کرده بود اما در بند همین تلاش ماندن پرداخت داستان را خام کرده بود.
April 18, 2022
دلم میخواهد باران ببارد، ببارد و ببارد و همه آدم هایی را که زیادی هستند از صفحه روزگار محو کند.
August 21, 2022
«باز راه افتادم. همچنان بلند آواز می‌خواندم و نگاهم به چراغ‌ها بود که نزدیک و نزدیک‌تر می‌شدند. چقدر دلم می‌خواست گریه کنم.»
July 4, 2023
“Penso che, se sulla terra ci fosse soltanto chi è stato desiderato, la terra sarebbe quasi deserta. Chissà. ”
Galla ha quattordici anni e frequenta il liceo grazie all’aiuto di una maestra e una borsa di studio.
Galla è la studentessa più povera della scuola, quella con il grembiule diverso dalle altre, che ce l'hanno rosa mentre lei ne ha uno verde , rimediato da un vecchio abito di una zia morta che non amava il rosa.
“All’inizio, quando ho visto che lo guardavano tutti con repulsione, ha fatto schifo anche a me. E poi, dopo, ho provato soprattutto pena per lui. Non è colpa sua”
Galla è la modesta campagnola che tra i banchi di scuola ha trovatola sua felicità.
È colei che fa domande scomode agli insegnanti e interroga sé stessa sulla vita sulla morte sull'amore per la famiglia, combattuta tra la voglia di non vederla più e il desiderio di diventare ricca.
"A volte mi dico che sarebbe stato meglio non avere nessun genitore, da nessuna parte, e che nessun genitore mi avesse come figlia”
Galla è innamorata della natura e del sole e di sua madre, un amore incompatibile, doloroso, divorante.
Riesce a vivere ai margini della società standoci a suo modo bene; lei e il suo flusso di pensieri che non si ferma mai.
La invadono, la affondano.
Persa nella palude della malinconia e della tristezza che non sa esprimere, si aggrappa alla sua bicicletta come ai suoi sogni.
La bici senza fari, con un solo parafango e arrugginita, che quando piove si sporca di fango lo stesso fango che copre l’esistenza di Galla.
La bellezza della prosa di Inès Cagnati anche in Giorno di vacanza coinvolge il rapporto con la madre, amata quanto rinnegata, un’alternanza di durezza e dolcezza , vicinanza e distanza che testimoniano l’eterno conflittualità del rapporto più profondo e imperfetto al mondo
Grazie Inès Cagnati, per avermi fatta riflettere commuovere di nuovo
Galla ha quattordici anni e frequenta il liceo grazie all’aiuto di una maestra e una borsa di studio.
Galla è la studentessa più povera della scuola, quella con il grembiule diverso dalle altre, che ce l'hanno rosa mentre lei ne ha uno verde , rimediato da un vecchio abito di una zia morta che non amava il rosa.
“All’inizio, quando ho visto che lo guardavano tutti con repulsione, ha fatto schifo anche a me. E poi, dopo, ho provato soprattutto pena per lui. Non è colpa sua”
Galla è la modesta campagnola che tra i banchi di scuola ha trovatola sua felicità.
È colei che fa domande scomode agli insegnanti e interroga sé stessa sulla vita sulla morte sull'amore per la famiglia, combattuta tra la voglia di non vederla più e il desiderio di diventare ricca.
"A volte mi dico che sarebbe stato meglio non avere nessun genitore, da nessuna parte, e che nessun genitore mi avesse come figlia”
Galla è innamorata della natura e del sole e di sua madre, un amore incompatibile, doloroso, divorante.
Riesce a vivere ai margini della società standoci a suo modo bene; lei e il suo flusso di pensieri che non si ferma mai.
La invadono, la affondano.
Persa nella palude della malinconia e della tristezza che non sa esprimere, si aggrappa alla sua bicicletta come ai suoi sogni.
La bici senza fari, con un solo parafango e arrugginita, che quando piove si sporca di fango lo stesso fango che copre l’esistenza di Galla.
La bellezza della prosa di Inès Cagnati anche in Giorno di vacanza coinvolge il rapporto con la madre, amata quanto rinnegata, un’alternanza di durezza e dolcezza , vicinanza e distanza che testimoniano l’eterno conflittualità del rapporto più profondo e imperfetto al mondo
Grazie Inès Cagnati, per avermi fatta riflettere commuovere di nuovo
March 30, 2024
«باز راه افتادم. همچنان بلند آواز می‌خواندم و نگاهم به چراغ‌ها بود که نزدیک و نزدیک‌تر می‌شدند. چقدر دلم می‌خواست گریه کنم.»
گالا دختر چهارساله‌ای هست که که توی منطقه‌ای مه‌آلود در فرانسه زندگی میکنه. با بورسیه‌ی تحصیلی وارد یه مدرسه شده و مجبوره راه طولانی‌ای رو با دوچرخه‌ش برای رسیدن به دبیرستان طی کنه. مامانش نمیخواد که به مدرسه بره و ازش میخواد که پیشش بمونه و از خواهرهای کوچک‌ترش مراقبت کنه. پدرش یک مرد خشمگینه که گاهی حتی اجازه نمیده که گالا به خونه بره و گالا مجبور میشه با سگش روی کاه بخوابه. تمام داستان از دید گالا نوشته شده. دختر کوچکی که مدام میخواد که از زندگی خودش فرار کنه و انقدر داستان زندگی ناراحت‌کننده‌ای داره که غمش روی دل آدم سنگینی میکنه.
گالا دختر چهارساله‌ای هست که که توی منطقه‌ای مه‌آلود در فرانسه زندگی میکنه. با بورسیه‌ی تحصیلی وارد یه مدرسه شده و مجبوره راه طولانی‌ای رو با دوچرخه‌ش برای رسیدن به دبیرستان طی کنه. مامانش نمیخواد که به مدرسه بره و ازش میخواد که پیشش بمونه و از خواهرهای کوچک‌ترش مراقبت کنه. پدرش یک مرد خشمگینه که گاهی حتی اجازه نمیده که گالا به خونه بره و گالا مجبور میشه با سگش روی کاه بخوابه. تمام داستان از دید گالا نوشته شده. دختر کوچکی که مدام میخواد که از زندگی خودش فرار کنه و انقدر داستان زندگی ناراحت‌کننده‌ای داره که غمش روی دل آدم سنگینی میکنه.
January 20, 2022
روایت یک دختر نوجوان از تنهایی اش، فقر و بدبختی خانواده اش، رویاهای شیرینش و امیدی که کمتر و کمتر می شود...
کتاب تلخی بود.
کتاب تلخی بود.
April 18, 2023
شاهکار بود!
نمیدونم چرا اما شخصیت گالا منو یاد هولدن کالفیلد مینداخت با اینکه شاید شباهت چندانی هم نداشتن.
رنج فقر و ساده دلیش به بهترین شکل ممکن به تصویر کشیده شده بود.شخصیت پردازی گالا فوق العاده بود و به قشنگ ترین شکل ممکن یه نوجوون رو نشون داده بود و به نظرم این نکته که گالا به احساسات اجسام حتی دوچرخه اش اهمیت میداد بخاطر رنجی بود که کشیده بود. بخاطر توجه هایی که بهش نشده بود بخاطر کمبودهایی که داشت، توجههش به احساسات چیزهایی که ما فکر میکنیم شاید حتی احساسی ندارن نشون دهنده اینه که گالا خودش چقدر به احساسش توجههی نشده.
نمیدونم چرا اما شخصیت گالا منو یاد هولدن کالفیلد مینداخت با اینکه شاید شباهت چندانی هم نداشتن.
رنج فقر و ساده دلیش به بهترین شکل ممکن به تصویر کشیده شده بود.شخصیت پردازی گالا فوق العاده بود و به قشنگ ترین شکل ممکن یه نوجوون رو نشون داده بود و به نظرم این نکته که گالا به احساسات اجسام حتی دوچرخه اش اهمیت میداد بخاطر رنجی بود که کشیده بود. بخاطر توجه هایی که بهش نشده بود بخاطر کمبودهایی که داشت، توجههش به احساسات چیزهایی که ما فکر میکنیم شاید حتی احساسی ندارن نشون دهنده اینه که گالا خودش چقدر به احساسش توجههی نشده.
March 12, 2024
روز رهایی داستان گالا، دختری چهارده ساله، است که تصمیم گرفته علارغم میل خانواده‌ش به مدرسه بره، درس بخونه و به هر شکلی به امید و آرزوهاش پروبال بده و زندگی کنه.
خانوادهٔ فقیری که پدرش کتکش میزنه و مادرش گریه میکنه تا از مدرسه رفتن منصرف بشه. خواهرهای قد‌ونیم‌قدی که باید از آن‌ها مراقبت کنه.
مدرسه‌ای که دانش‌آموزها و معلم‌ها ازش متنفرند.
و خود دختر هم از خودش متنفره.
اما یک روز که با دوچرخهٔ قراضه‌ش به خانه برمی‌گرده تا به مادرش سر بزنه، پدرش از خونه پرتش میکنه بیرون و در ادامه مونولوگ ذهنی گالا و یادآوری‌های گذشته‌ش رو می‌خونیم. و امان از این ذهن آشفته و آسیب‌دیده.
چندجای داستان جملاتی رو تکرار میکنه که حاکی از روان خردشدهٔ این دختره.
وقتی برای دوچرخه‌اش یا سنگ و باتلاق و هر چیز بی‌جانی دلسوزی میکنه و بهشون جان و احساسات می‌بخشه، در واقع برای خود آسیب‌دیده‌ش دلسوزی میکنه.
«اگر دوستم می‌داشتند شاید من هم زیبا می‌شدم.»
«به خودم فکر میکنم و به خودم می‌گویم کسی مرا نمی‌خواهد، حتی خودم. بعد دلم برای خودم می‌سوزد که کسی مرا نمی‌خواهد، حتی خودم.»
«دلم میخواهد باران ببارد، ببارد و ببارد و تمام کسانی را که زیادی هستند از صفحه روزگار محو کند.»
خانوادهٔ فقیری که پدرش کتکش میزنه و مادرش گریه میکنه تا از مدرسه رفتن منصرف بشه. خواهرهای قد‌ونیم‌قدی که باید از آن‌ها مراقبت کنه.
مدرسه‌ای که دانش‌آموزها و معلم‌ها ازش متنفرند.
و خود دختر هم از خودش متنفره.
اما یک روز که با دوچرخهٔ قراضه‌ش به خانه برمی‌گرده تا به مادرش سر بزنه، پدرش از خونه پرتش میکنه بیرون و در ادامه مونولوگ ذهنی گالا و یادآوری‌های گذشته‌ش رو می‌خونیم. و امان از این ذهن آشفته و آسیب‌دیده.
چندجای داستان جملاتی رو تکرار میکنه که حاکی از روان خردشدهٔ این دختره.
وقتی برای دوچرخه‌اش یا سنگ و باتلاق و هر چیز بی‌جانی دلسوزی میکنه و بهشون جان و احساسات می‌بخشه، در واقع برای خود آسیب‌دیده‌ش دلسوزی میکنه.
«اگر دوستم می‌داشتند شاید من هم زیبا می‌شدم.»
«به خودم فکر میکنم و به خودم می‌گویم کسی مرا نمی‌خواهد، حتی خودم. بعد دلم برای خودم می‌سوزد که کسی مرا نمی‌خواهد، حتی خودم.»
«دلم میخواهد باران ببارد، ببارد و ببارد و تمام کسانی را که زیادی هستند از صفحه روزگار محو کند.»
April 12, 2023
امتیازم بیشتر در حدود ۴.۵عه.
داستان از زبون یه دختر چهارده سالست که یه روزی از مدرسه میره به سمت خونه تا مادرش رو سورپرایز کنه، اما پدرش به خونه راهش نمیده و کل کتاب تفکرات این دختر رو در طی این مدت توصیف میکنه.
به نظر من قصه یه دختره با کلی آرزو و کلی خواسته، دختری که عمیقا دلش میخواد زندگی کنه ولی نمیتونه.
یه حس تنفری به دنیا و جبرش داره. چیزی که باعث شده تو یه خانواده فقیر و در دل مه به دنیا بیاد. این دنیارو نمیخواد. این آدمارو دوست نداره؛ معلماش، خاله هاش، خواهر بزرگترش، پدرش که دست به زن داره، خلاصه از همه و همه بدش میاد به جز چند نفر. مادرش، سگش، خواهر کوچیکش و دوستش، فانی. فانی رو دوست داره چون فانی خوشگله. فانی تموم اون چیزیه که گالا در آرزوی بودنشه.
خواسته های گالا زیاد نیست، یکم آفتاب، محبت، جایی که بتونه توش آرامش داشته باشه.
در طی داستان دائما ذهن گالا از این داستان به اون داستان میپره که به نظر من این قصد نویسنده برای این بوده که نشون بده چجوری یه بچه ۱۴ ساله داره سعی میکنه حواس خودشو از یه واقعیت دردناک پرت کنه و اونم اینه که پدرش به خونه راهش نداده و مادرش دنبالش نیومده.
مسئولیت های زیادی روی دوش گالا سنگینی میکنه و همینا اونو تبدیل به یه ادم متفاوتی کرده. متفاوت از همه بچه های مدرسشون. متفاوت از خواهراش. یه حرص خاصی نسبت یه دنیا داره و چقدر میفهممش.
تجربه خوندن این کتاب برام خیلی عجیب بود. مدتیه فکر میکنم ناخواسته یه چیزی در درونم منو به سمت کتاب هایی میبره که مستقیما با حال و هوام در ارتباطن. حتی داستان این کتاب رو نمیدونستم. ولی یهو دیدم دارم قصه یه دختریو میخونم که مثل الان من از دست همه چیز و همه کس عصبانیه. حس دوست نداشته شدن میکنه و حس میکنه تعلقی به این دنیا نداره.
چند صفحه اخر قلبمو مچاله کرد. نمیتونم بدون اسپویل توصیفش کنم پس چیزی نمیگم.
شدیدا کتاب سلیقه ای هستش. ممکنه یکی کتاب رو بیهوده و پر حرفی بیخود بدونه (که همین الان توی نظرات خوندم) یا نه، ممکنه یکی مثل من درد این کتاب رو بفهمه. بستگی به خودتون داره.
داستان از زبون یه دختر چهارده سالست که یه روزی از مدرسه میره به سمت خونه تا مادرش رو سورپرایز کنه، اما پدرش به خونه راهش نمیده و کل کتاب تفکرات این دختر رو در طی این مدت توصیف میکنه.
به نظر من قصه یه دختره با کلی آرزو و کلی خواسته، دختری که عمیقا دلش میخواد زندگی کنه ولی نمیتونه.
یه حس تنفری به دنیا و جبرش داره. چیزی که باعث شده تو یه خانواده فقیر و در دل مه به دنیا بیاد. این دنیارو نمیخواد. این آدمارو دوست نداره؛ معلماش، خاله هاش، خواهر بزرگترش، پدرش که دست به زن داره، خلاصه از همه و همه بدش میاد به جز چند نفر. مادرش، سگش، خواهر کوچیکش و دوستش، فانی. فانی رو دوست داره چون فانی خوشگله. فانی تموم اون چیزیه که گالا در آرزوی بودنشه.
خواسته های گالا زیاد نیست، یکم آفتاب، محبت، جایی که بتونه توش آرامش داشته باشه.
در طی داستان دائما ذهن گالا از این داستان به اون داستان میپره که به نظر من این قصد نویسنده برای این بوده که نشون بده چجوری یه بچه ۱۴ ساله داره سعی میکنه حواس خودشو از یه واقعیت دردناک پرت کنه و اونم اینه که پدرش به خونه راهش نداده و مادرش دنبالش نیومده.
مسئولیت های زیادی روی دوش گالا سنگینی میکنه و همینا اونو تبدیل به یه ادم متفاوتی کرده. متفاوت از همه بچه های مدرسشون. متفاوت از خواهراش. یه حرص خاصی نسبت یه دنیا داره و چقدر میفهممش.
تجربه خوندن این کتاب برام خیلی عجیب بود. مدتیه فکر میکنم ناخواسته یه چیزی در درونم منو به سمت کتاب هایی میبره که مستقیما با حال و هوام در ارتباطن. حتی داستان این کتاب رو نمیدونستم. ولی یهو دیدم دارم قصه یه دختریو میخونم که مثل الان من از دست همه چیز و همه کس عصبانیه. حس دوست نداشته شدن میکنه و حس میکنه تعلقی به این دنیا نداره.
چند صفحه اخر قلبمو مچاله کرد. نمیتونم بدون اسپویل توصیفش کنم پس چیزی نمیگم.
شدیدا کتاب سلیقه ای هستش. ممکنه یکی کتاب رو بیهوده و پر حرفی بیخود بدونه (که همین الان توی نظرات خوندم) یا نه، ممکنه یکی مثل من درد این کتاب رو بفهمه. بستگی به خودتون داره.
June 9, 2023
غم انگیز‌ترین حالتی که میتونید تصور کنید در بطن این کتاب وجود داشت. غمی که خیلی زیبا به تحریر دراومده بود. هدف داستان اشاره به ایتالیایی‌های مهاجرِ فرانسه و سختی‌های زیادی که به عنوان شهروند جدید متحمل شدند هست. کل داستان از زبون یک دختر ۱۴ ساله بیان میشه و کل ۲۲۰ صفحه تک گویی و شرحیات بود و چقدر زیبا!!! بعضی از صحنه‌های کتاب به قدری صریح و دردناک بودند که دل آدم ریش میشد. به هرحال بعد از مدت‌ها از احساس غم لذت زیادی بردم:)
March 13, 2020
On the surface this is fairly simple novel. A girl who boards out to attend a high school near Bordeaux is bicycling home for an unscheduled visit. For a long time there are no other characters other than Galla and her bike, which she considers a faithful companion. She talks to it, and she nurses it along, mindful of its broken-down state. The road is long and the rain is cold. Galla displays a Beckettian stoicism, resolute in the face of harsh conditions and disappointments. In fact, her pluck is the reason we have the impression we've read something like Free Day before. We expect a revelation because of the girl's superheated version of reality. We can understand her remembering again and again the deaths of the family's animals. And we share her objections to her father's cruelties. We notice she fears the creek and the marshes bordering the road. So we're led to believe there's an uncompromising reality behind this girl who zigzags down the road singing to her bike and harboring Pollyannaish thoughts of her mother. And sure enough, we reach the reveal we'd been expecting. Her world is both better than she thinks and at the same time as bleak. This is a dark novel, and a cold one. It's immeasurably sad and terrifying.
February 22, 2020
A short, beautiful novel told from the point of view of a 14-year-old girl. The oldest daughter in a seemingly endless stream of daughters born to poor farmers, Galla lives at a high school 20 miles from her home, and bicycles home every other weekend to help her mother. Her mother's sacrifice (allowing Galla to attend high school) amounts to a significant loss of help on the farm and emotional support. The story takes place in the early 1950s, and the poverty is stark: So that Galla will have something to carry her schoolbooks in, her mother gives up her only shopping bag, which she otherwise uses for farming tasks. On the weekend this novel takes place, Galla decides to surprise her mother by making an unexpected trip home. If Galla has an American counterpart, it might very well be another 14-year-old, Mattie Ross of "True Grit," but without a hardened gunslinger to set wrongs aright.
December 14, 2019
December 2019 NYRB Book Club Selection
Quietly heartbreaking in the way that only novels narrated by children (and thus suffused both with what they think they know, and, perhaps more importantly, what they don’t) can be, with a few moments of cruelty rendered so deftly that they become far more disturbing than the excesses sometimes employed for similar means. I’ll be thinking about this one for a while.
Quietly heartbreaking in the way that only novels narrated by children (and thus suffused both with what they think they know, and, perhaps more importantly, what they don’t) can be, with a few moments of cruelty rendered so deftly that they become far more disturbing than the excesses sometimes employed for similar means. I’ll be thinking about this one for a while.
August 15, 2021
Well, that was depressing. Excellent, but gosh is it sad.
June 9, 2022
دخترک از اول داستان در حال فکر کردن بود
اینقدر فکر کرد که احساس میکنم اخر توی فکراش غرق شد
و داستان تموم شد.
اینقدر فکر کرد که احساس میکنم اخر توی فکراش غرق شد
و داستان تموم شد.
May 22, 2025
غریب بودن، در عین‌حال که خودی تلقی می‌شوی، چه حسی دارد، نه‌تنها در سرزمینی که در آن ساکنی، بلکه در خانواده‌ای که در آن به دنیا آمده‌ای.
گالا! تو شدی یکی دیگه از نوجوان‌های محبوبم تو کتابها. وقتی که بعد از ۷سال دوباره به‌خاطر نیلا رفتم نمایشگاه کتاب و قصد نداشتم کتابی بخرم؛ ولی خانمی که تو غرفه بیدگل بود با یه عشق و غمی از کتابها حرف می‌زد که اگه جلوی خودم رو نمی‌گرفتم تقریباً کل کتاب‌هایی که معرفی می‌کرد رو خریده بودم. گفت که یکی از کتاب‌های محبوبشه "روز رهایی" و حالا یکی از کتاب‌های محبوب من هم هست. طرح جلد کتاب یه خلاصه از متن داستانه. تصویر دختری سوار بر دوچرخه، دوچرخه زنگ‌زده‌ی پر سروصدایی که تنها حامی و رفیقشه، تو تاریک و روشنیِ جنگل. یه حس سرما و غمی رو بهت القا میکنه که قراره تو تک‌تک صفحه‌های کتاب هم بخونی و حسش کنی. گالا، دختر ۱۴ساله‌ای که هر هفته کل مسیر طولانی خونه تا دبیرستان رو با دوچرخه طی میکنه به شوق دیدن مادر و خواهرهای کوچیکش. و به‌محض رسیدن به خونه، تموم اون شور و اشتیاق محو میشه. حالا اینکه چرا، دلیل زیاد داره: پدر زورگو و خشن، مادری که دائم گریه میکنه، فقر، سرما، باتلاق‌ها و جغرافی عجیب ��نطقه‌ای که زندگی می‌کنن...
گالایی که همیشه فکر میکنه زشته و آرزوش بودن همیشگی زیر نور آفتابه که به واسطه اون، زیبا بشه.
در عین غمگین بودن، یه طنز قشنگی هم داره که انگار یه سپر دفاعیه بیشتر.
و از همون اوایل کتاب یه حدس‌هایی درباره پایانش می‌زنید ولی با تمام این‌ها من هم مثل گالا با اینکه می‌دونستم، اما نمی‌خواستم بپذیرم انقدر که به‌نظرم بی‌رحمانه بود.
جزو کتاب‌هایی بود که مقدمه‌ش رو خیلی دوست داشتم. و تو مدت خوندن داستان هم همه‌ش یه خودکار دستم بود انقدر که لحن بی‌غل‌وغشی داشت و دوست داشتم دوباره و دوباره برگردم بعضی جمله‌ها رو بخونم.
گالا! تو شدی یکی دیگه از نوجوان‌های محبوبم تو کتابها. وقتی که بعد از ۷سال دوباره به‌خاطر نیلا رفتم نمایشگاه کتاب و قصد نداشتم کتابی بخرم؛ ولی خانمی که تو غرفه بیدگل بود با یه عشق و غمی از کتابها حرف می‌زد که اگه جلوی خودم رو نمی‌گرفتم تقریباً کل کتاب‌هایی که معرفی می‌کرد رو خریده بودم. گفت که یکی از کتاب‌های محبوبشه "روز رهایی" و حالا یکی از کتاب‌های محبوب من هم هست. طرح جلد کتاب یه خلاصه از متن داستانه. تصویر دختری سوار بر دوچرخه، دوچرخه زنگ‌زده‌ی پر سروصدایی که تنها حامی و رفیقشه، تو تاریک و روشنیِ جنگل. یه حس سرما و غمی رو بهت القا میکنه که قراره تو تک‌تک صفحه‌های کتاب هم بخونی و حسش کنی. گالا، دختر ۱۴ساله‌ای که هر هفته کل مسیر طولانی خونه تا دبیرستان رو با دوچرخه طی میکنه به شوق دیدن مادر و خواهرهای کوچیکش. و به‌محض رسیدن به خونه، تموم اون شور و اشتیاق محو میشه. حالا اینکه چرا، دلیل زیاد داره: پدر زورگو و خشن، مادری که دائم گریه میکنه، فقر، سرما، باتلاق‌ها و جغرافی عجیب ��نطقه‌ای که زندگی می‌کنن...
گالایی که همیشه فکر میکنه زشته و آرزوش بودن همیشگی زیر نور آفتابه که به واسطه اون، زیبا بشه.
در عین غمگین بودن، یه طنز قشنگی هم داره که انگار یه سپر دفاعیه بیشتر.
و از همون اوایل کتاب یه حدس‌هایی درباره پایانش می‌زنید ولی با تمام این‌ها من هم مثل گالا با اینکه می‌دونستم، اما نمی‌خواستم بپذیرم انقدر که به‌نظرم بی‌رحمانه بود.
جزو کتاب‌هایی بود که مقدمه‌ش رو خیلی دوست داشتم. و تو مدت خوندن داستان هم همه‌ش یه خودکار دستم بود انقدر که لحن بی‌غل‌وغشی داشت و دوست داشتم دوباره و دوباره برگردم بعضی جمله‌ها رو بخونم.
December 30, 2024
توی کل داستان، از لحظه‌ای که گالا کنار سگ‌شون خوابید تا لحظه‌ای که برگشت مدرسه، می‌دونستم یه چیزی مشکل داره، تغییر کرده یا عادی نیست، اون‌هم بنابه گفته‌های خودش از شرایط زندگیش اما نمی‌خواستم بپذیرم! درست جایی تیر آخر رو بهم زد که باورم نمیشد. سرمو بالا آوردم و به روبه‌روم با چشم‌های متعجب نگاه کردم. انگار نويسنده جلوم نشسته بود، داده بود کتابش رو من بخونم و حالا به چهره‌ش نگاه میکردم تا بگم: دیگه سیاه‌تر از این نمیشد بنویسی!
از شروع خوندن کتاب تا آخرش غمگین شدم. پس نویسنده تونسته حس رو دقیق منتقل بکنه. باورم نمیشد کتاب بدون کمترین دیالوگ می‌تونست اینقدر کشش ایجاد کنه که در عرض ۳ روز بخونمش! اون تعداد ستاره‌هایی هم که دادم، با اطمینان ندادم. احساس میکنم از یه مدتی به بعد ستاره دادن به کتاب‌هایی که میخونم کار درستی نیست. برای کتابها نمیشه معیار تعیین کرد، مهم اینه که هرکدوم چجوری می‌تونن تاثیرگذار باشن.
از شروع خوندن کتاب تا آخرش غمگین شدم. پس نویسنده تونسته حس رو دقیق منتقل بکنه. باورم نمیشد کتاب بدون کمترین دیالوگ می‌تونست اینقدر کشش ایجاد کنه که در عرض ۳ روز بخونمش! اون تعداد ستاره‌هایی هم که دادم، با اطمینان ندادم. احساس میکنم از یه مدتی به بعد ستاره دادن به کتاب‌هایی که میخونم کار درستی نیست. برای کتابها نمیشه معیار تعیین کرد، مهم اینه که هرکدوم چجوری می‌تونن تاثیرگذار باشن.
December 28, 2019
On the sliding scale of sad and bleak, this is up (down?) there close to The Road. But in an entirely different fashion.
The story is told in the voice of 14 year old Galla. She is poor and neglected. We glimpse an abusive father and an overwhelmed maman, and many sisters. She rides her ancient bike 20 miles to the school each week where she is also outsider.
Again, the thing I love about books is that I can feel what it might be like for someone in these circumstances. Empathy “muscles” are exercised.
In a very telling interview at the end we find out the author’s family moved from Italy to France when she was a child. Later her parents had her naturalized as a French citizen which made her sad because she felt she was Italian. And now she belonged nowhere. This feeling of foreignness is pervasive in the book.
I read this in one Boxing Day.
Originally was hoping to use this for my postal book pick, but I backed off. See first paragraph.
Still, I highly recommend it!
Note: my nyrb edition has a lovely cover which I can’t see on goodreads. I love nyrb books.
QUOTE: She loves summer storms. She’s in the middle of a freezing winter. “I like to recall memories of storms and wind. Only, I don’t do it often. I don’t have many good memories, and if I go on recalling the same ones, they get used up, and they’re no good anymore. After that, there’s nothing left.”
💔
The story is told in the voice of 14 year old Galla. She is poor and neglected. We glimpse an abusive father and an overwhelmed maman, and many sisters. She rides her ancient bike 20 miles to the school each week where she is also outsider.
Again, the thing I love about books is that I can feel what it might be like for someone in these circumstances. Empathy “muscles” are exercised.
In a very telling interview at the end we find out the author’s family moved from Italy to France when she was a child. Later her parents had her naturalized as a French citizen which made her sad because she felt she was Italian. And now she belonged nowhere. This feeling of foreignness is pervasive in the book.
I read this in one Boxing Day.
Originally was hoping to use this for my postal book pick, but I backed off. See first paragraph.
Still, I highly recommend it!
Note: my nyrb edition has a lovely cover which I can’t see on goodreads. I love nyrb books.
QUOTE: She loves summer storms. She’s in the middle of a freezing winter. “I like to recall memories of storms and wind. Only, I don’t do it often. I don’t have many good memories, and if I go on recalling the same ones, they get used up, and they’re no good anymore. After that, there’s nothing left.”
💔
April 8, 2023
Such a quietly heartbreaking story, in such quaint and beautiful prose. A new favorite, for sweet earnest Galla who is breathtakingly honest, sympathetic, and just trying her best in the world. Wonderful book.
December 27, 2021
ماجرای گالای نوجوان، که در فقر و بدبختی غوطه‌ور است. شاید فکر کنید خسته‌ایم از دیدن و خواندن این همه رنج، اما شریک شدن در دنیای ذهنی گالا، گر چه تلخ، اما دلنشین است.
Displaying 1 - 30 of 202 reviews