Vader: Een grootmoeder die voelt dat haar dagen wel zo ongeveer geteld zijn schrijft een openhartige brief aan haar innig geliefde kleindochter Anna, de ‘lieflijke’ of ‘genadige’ die zo heel anders is dan haar haast kwaadaardige moeder. In de brief staat een schokkende onthulling. Anna’s leven zal daarna nooit meer hetzelfde zijn.
Anna weet dat afscheid nemen van haar het allerzwaarste voor me zal worden. Ze weet ook dat het me zwaar zal vallen om afscheid te moeten nemen van mijn geliefde land. ‘Stop mij maar voor altijd onder die lekkere vette löss’, plaag ik haar soms. Mijn wezen is doordrongen van het land dat mij zoveel vreugde heeft geschonken en dat ik mijn Limburgland noem.
Of, in het Heerlens: ’t Anna wit dat aafsjeed numme van höär ’t allerzjwoarste vuur mich zal weëde. Ze wit óch dat ’t mich zjwoar zal valle um aafsjeed te mótte numme va mie geleefde land. ’Duj mich mar vuur ummer ónger deë lekkere vettige löss’, ploag ich höär deks. Mie weëze is durchdrónge van ’t land dat mich zoeëvöäl hat gegeëve en dat ich mie Limburgland num.