There's a Man in the Habit of Hitting me on the Head with an Umbrella

by Fernando Sorrentino, Clark Zlotsew (Translator)

Not your everyday problem.

Genres: Short Stories, Fiction, Audiobook, Fantasy, Humor

ebook

First published January 1, 2006

About the author

Fernando Sorrentino is an Argentine writer born in Buenos Aires on November 8, 1942. His works have been translated into English, Portuguese, Italian, German, French, Finnish, Hungarian, Polish, Bulgarian, Chinese, Vietnamese, Tamil, and Kabyle. In 2006 Fernando Sorrentino published a collection of short stories entitled: "Per colpa del dottor Moreau ed altri racconti fantastici". The collection includes all his short stories translated in Italian and is published by Progetto Babele literary magazine.

Reviews

[Maureen · Rating 3 out of 5]

*3.5 stars *

A very short, and very strange story, of a man’s ability to overcome a most annoying event in his life - that of a stranger hitting him with an umbrella over and over and over and....!

[Glenn Russell · Rating 5 out of 5]

Fernando Sorrentino (Born 1942) - Argentine author with an international reputation for writing short, offbeat, absurdist fiction, There’s a Man in the Habit of Hitting Me on the Head with an Umbrella as case in point. Other internationally recognized absurdist writers who come immediately to mind are Soviet-era Danill Kharms and American Russell Edson.

What is it about absurdist fiction that makes it so unusual? Reflecting on just this question, below are seven reasons. And below the list, I've also included Fernando Sorrentino’s actual story about the umbrella man you can read for yourself.

1. Reason is turned completely on its head: a man climbs up to the apex of his roof, cry giddyup and his house rears up on its back porch and all its bricks fall apart and the house crashes to the ground; actors in a play enter the stage to do nothing but throw-up; someone spends their life receiving bonks over the head with an umbrella. Nonsense? In a way, yes, but these nonsensical happenings provide us with a unique opportunity to examine human nature and modes of behavior.

2. Dark humor, anyone? Absurdist humor frequently deals with themes and issues bordering on nightmare approached obliquely and from unusual angles. In Fernando Sorrentino’s The Return we encounter the eerie repeated appearance of a rag man through the eyes of a distant observer.

3. The absurdist fiction writer does not judge the wacky events in a story or play so much as leaving any judgment to the reader. Characters can be sliced and diced, mangled, beaten or kicked down a flight of stairs with as much regularity as if they were washing their hands or walking down the street - all without receiving any authorial moralizing.

4. In absurdist fiction the hallmarks of traditional plot structure with its arch of ascending and then descending action revolving around a central event or climax is frequently abandoned. I recall one absurdist play where the curtain goes up, a sigh is heard off stage and the curtain goes down. End of play.

5. Frequently the absurdist writer has direct ties to the worlds of Dada and Surrealist art, or, at the very least, embraces the aesthetic sensibilities of the Dadaist and Surrealist. Matter of fact, when reading absurdist fiction, frequently the surreal art of René Magritte or Max Ernst or Salvador Dali comes to mind.

6. Absurdist fiction is usually very short. Here is a Fernando Sorrentino quote from an interview: “Let’s just say that my head can’t imagine plots long enough to write novels. On the other hand, it’s easy for me to imagine situations or conversations that could eventually turn into relatively enjoyable stories. In other words: I follow mere pleasure, simplicity, or, even worse, the “path of least resistance.”” I recall similar statements from other absurdist writers like Russell Edson and Barry Yourgreau: short fiction accomplishes what they have to say.

7. Absurdist fiction tests our comfort zones. How conventional and humdrum are most of our opinions and ways of thinking and moving in the world? There’s no question, nearly all absurdist fiction is “way out there.” Fernando Sorrentino said in an interview that he writes without taking a reader into account, how he writers always to satisfy his own taste in reading and writing. Many people simply do not have a fondness for such stories, no matter how short. But for those of us who do, we can’t read enough of absurdist tales.

THERE'S A MAN IN THE HABIT OF HITTING ME ON THE HEAD WITH AN UMBRELLA by Fernando Sorrentino

There’s a man in the habit of hitting me on the head with an umbrella. It makes exactly five years today that he’s been hitting me on the head with his umbrella. At first I couldn’t stand it; now I’m used to it.

I don’t know his name. I know he’s average in appearance, wears a gray suit, is graying at the temples, and has a common face. I met him five years ago one sultry morning. I was sitting on a tree-shaded bench in Palermo Park, reading the paper. Suddenly I felt something touch my head. It was the very same man who now, as I’m writing, keeps whacking me, mechanically and impassively, with an umbrella.

On that occasion I turned around filled with indignation: he just kept on hitting me. I asked him if he was crazy: he didn’t even seem to hear me. Then I threatened to call a policeman. Unperturbed, cool as a cucumber, he stuck with his task. After a few moments of indecision, and seeing that he was not about to change his attitude, I stood up and punched him in the nose. The man fell down, and let out an almost inaudible moan. He immediately got back on his feet, apparently with great effort, and without a word again began hitting me on the head with the umbrella. His nose was bleeding and, at that moment, I felt sorry for him. I felt remorse for having hit him so hard. After all, the man wasn’t exactly bludgeoning me; he was merely tapping me lightly with his umbrella, not causing any pain at all. Of course, those taps were extremely bothersome. As we all know, when a fly lands on your forehead, you don’t feel any pain whatsoever; what you feel is annoyance. Well then, that umbrella was one humongous fly that kept landing on my head time after time, and at regular intervals.

Convinced that I was dealing with a madman, I tried to escape. But the man followed me, wordlessly continuing to hit me. So I began to run (at this juncture I should point out that not many people run as fast as I do). He took off after me, vainly trying to land a blow. The man was huffing and puffing and gasping so, that I thought if I continued to force him to run at that speed, my tormenter would drop dead right then and there.

That’s why I slowed down to a walk. I looked at him. There was no trace of either gratitude or reproach on his face. He merely kept hitting me on the head with the umbrella. I thought of showing up at the police station and saying, “Officer, this man is hitting me on the head with an umbrella.” It would have been an unprecedented case. The officer would have looked at me suspiciously, would have asked for my papers, and begun asking embarrassing questions. And he might even have ended up placing me under arrest.

I thought it best to return home. I took the 67 bus. He, all the while hitting me with his umbrella, got on behind me. I took the first seat. He stood right beside me, and held on to the railing with his left hand. With his right hand he unrelentingly kept whacking me with that umbrella. At first, the passengers exchanged timid smiles. The driver began to observe us in the rearview mirror. Little by little the bus trip turned into one great fit of laughter, an uproarious, interminable fit of laughter. I was burning with shame. My persecutor, impervious to the laughter, continued to strike me.

I got off—we got off—at Pacífico Bridge. We walked along Santa Fe Avenue. Everyone stupidly turned to stare at us. It occurred to me to say to them, “What are you looking at, you idiots? Haven’t you ever seen a man hit another man on the head with an umbrella?” But it also occurred to me that they probably never had seen such a spectacle. Then five or six little boys began chasing after us, shouting like maniacs.

But I had a plan. Once I reached my house, I tried to slam the door in his face. That didn’t happen. He must have read my mind, because he firmly seized the doorknob and pushed his way in with me.

From that time on, he has continued to hit me on the head with his umbrella. As far as I can tell, he has never either slept or eaten anything. His sole activity consists of hitting me. He is with me in everything I do, even in my most intimate activities. I remember that at first, the blows kept me awake all night. Now I think it would be impossible for me to sleep without them.

Still and all, our relations have not always been good. I’ve asked him, on many occasions, and in all possible tones, to explain his behavior to me. To no avail: he has wordlessly continued to hit me on the head with his umbrella. Many times I have let him have it with punches, kicks, and even—God forgive me—umbrella blows. He would meekly accept the blows. He would accept them as though they were part of his job. And this is precisely the weirdest aspect of his personality: that unshakable faith in his work coupled with a complete lack of animosity. In short, that conviction that he was carrying out some secret mission that responded to a higher authority.

Despite his lack of physiological needs, I know that when I hit him, he feels pain. I know he is weak. I know he is mortal. I also know that I could be rid of him with a single bullet. What I don’t know is if it would be better for that bullet to kill him or to kill me. Neither do I know if, when the two of us are dead, he might not continue to hit me on the head with his umbrella. In any event, this reasoning is pointless; I recognize that I would never dare to kill him or kill myself.

On the other hand, I have recently come to the realization that I couldn’t live without those blows. Now, more and more frequently, a certain foreboding overcomes me. A new anxiety is eating at my soul: the anxiety stemming from the thought that this man, perhaps when I need him most, will depart and I will no longer feel those umbrella taps that helped me sleep so soundly.


"During certain times in my life I’ve had to carry out very unpleasant jobs (for example, I was an office worker), and for that reason I would never let literature (which is, above all, a game and a pleasure) turn out to be a job.”
― Fernando Sorrentino

[Nercs · Rating 4 out of 5]

مدت‌ها بود انقدر ایده‌ی ناب یکجا با همدیگه ندیده بودم. درسته که پایان خیلی از داستان‌ها رو دوست نداشتم، اما تک تک ایده‌ها نشون‌دهنده نبوغ نویسنده بودند و طنز قلمش هم خیلی به دلم نشست. 😌❤️‍🔥

[Sidharth Vardhan · Rating 5 out of 5]

An absurdist metaphor of how over time, people can get used to living with the very things that trouble them?


http://www.eastoftheweb.com/short-sto...

[Alam · Rating 2 out of 5]

این کتاب رو به صورت صوتی گوش دادم و این اولین باره که به نظرم کار مترجم و راوی به غایت بهتر از خود نویسنده بود! اجرای بسیار گیرای آقای بهبودی و ترجمه بسیار روان آقای فرزاد باعث شد تا انتهای این کتاب‌رو گوش کنم. اگه بخوام به ترجمه و خوانش نمره بدم پنج امتیاز تمام میگیرن. کتاب شامل چند داستان کوتاه طنزه که بعضیاشون بامزه و بعضیاشون هم خیلی آبکی بودن.

[Greta G · Rating 2 out of 5]

Crazy little story that wants you to believe that, over time, you will get used to annoyances in your life.
Well, sometimes you will.
At other times though, things that irritate you, can become unbearable.
But some irksome things you just can’t escape.

[Mohsenam · Rating 5 out of 5]

اگه مجبور بشم تا آخر عمرم ادبیات خاصی رو بخونم بدون شک ادبیات آمریکای لاتین خواهد بود، پر از شگفتی و نویسنده هاییه که هرکدوم به سبک متفاوتی می نویسند و نقطه اوجشون هم به نظرم ادبیات اسپانیاست.
فرناندو سورنتینو رو چندسال پیش با خوندن داستان کوتاهی که اسم اصلی این کتابه، شناختم. اما داستان دیگه ای از‌ش پیدا نکردم بخونم تا این مجموعه داستان ترجمه شد.
کتاب چند داستان کوتاه محشره که توی هرکدوم شون یه فضای مالیخولیایی وجود داره، همه شون یه ایده ناب دارند، یه شروع معمولی و یک اتفاق روزمره ساده اما با نتیجه وحشتناک و گاهی شاید احمقانه، مثلا مردی که کلیدش داخل قفل آپارتمان شکسته میشه و سال های زیادی اونجا میمونه یا رفتن به جایی که حتی فکر ارتکاب جرم هم حکم اعدام داره.
این داستان ها ویژگی اصلی یک داستان رو دارند یعنی سرگرم کننده هستند و خواننده رو دنبال خودش می کشه و چندان دنبال دادن عمق به داستان و تحلی�� روانشناختی نیست انگار اینا وظیفه خود خوانندست.
بلاهت کلید واژه اصلی تمام داستان هاست.
ترجمه روون و تمیزی هم داشت.
حتما خوندنش به همه خصوصا طرفدارای داستان کوتاه پیشنهاد میشه.

[Kay · Rating 3 out of 5]

A strange but quick read. 🤔
https://www.eastoftheweb.com/short-st...

[Alireza · Rating 4 out of 5]

مجموعه داستان لذت‌بخش و جالبی بود. نویسنده این کتاب یه جورایی نشون میده که توانمندی بالایی در داستان‌گویی در سبک‌های مختلف داره و از یک داستان خیلی طنز شبیه به داستان‌های روسی تا داستان‌هایی با فضای کافکایی و حتی معمایی و جنایی رو داره. به همین دلیل کتاب تنوع جالبی در داستان‌ها داره.
در داستان اول یک شخصیت کثافت و حال بهم‌زن جوری توصیف میشه که قشنگ یه حس مشمئزکننده به خواننده میده و این از نظر من توانمندی نویسنده رو نشون میده. در چند داستان هم در عین خنده‌دار بودن، یه حس بدبختی و گیرافتادن رو القا میکنه جوری که توی داستان‌های کافکا و جدیدتر کوبو آبه دیده میشه.
به نظرم هرکدوم از داستان‌ها حرف برای گفتن دارند و از یک موقعیت که ممکنه توی زندگی عادی هرکسی پیش بیاد یک شرایط اغراق‌شده و سورئال میرسه و از کنترل خارج میشه.
دو تا داستان هم با فضای جدی‌تر و به سبک کارآگاهی و جنایی توی کتاب هستند که گویا توسط مترجم از مجموعه دیگه‌ای اضافه شدن. این دوتا داستان شاید به قدرت یا طنازی بقیه داستان‌ها نباشن ولی به نظر من همچنان از سطح معمولی بالاتر هستند.
ترجمه کتاب هم خیلی روان و خوش‌خوان هستش. به کسانی که به ادبیات لاتین علاقه دارند قطعا پیشنهاد میکنم.

[Ali Book World · Rating 4 out of 5]

کتابی با چند داستان کوتاه که پر از موضوعات عجیب و غریب و کاملا مریضه 🤭...
در عین اینکه هیچ چیزش با عقل جور در نمیاد اما خیلی جالبه !
گاهی وقتها خنده‌دار هم میشه!
نمیدونم پیشنهاد بدم یا نه اما اگر دوست دارید اینو تجربه کنید که یک روزی توی خیابون در حین راه رفتن یکی بیاد و هِی با چتر بزنه تو سرتون این کتاب رو بخونید 😂✋

[shizuku · Rating 2 out of 5]

کتاب از یازده تا داستان کوتاه تشکیل شده،داستان هایی از افرادی که توی موقعیت های عجیب و غریب گیر افتادن ،صحنه های عجیب و غریب واکنش های عجیب و غریب همه چیز عجب و غریب هست،از این مجموعه داستان من فقط از داستان اول خیلی خوشم اومد ،کتاب مایه هایی از طنز هم داشت اما برای من اینطور نبود که من رو به خنده واداره ،توی بعضی از داستان ها ایده داستان رو خیلی دوست داشتم اون عجیب و غریب بود تم داستان اما پایانشون رو دوست نداشتم مثلا وقتی توی داستان مردی که عادت دارد با چتر بکوبد توی سرم،موقعیت خیلی عجیبه اینکه یکی داره مدام با چتر میکوبه توی سرت اما پایان بندی خوبی نداشت و با خودم گفتم خب که چی؟؟دوست داشتم یه علت عجیب و غریب هم باهاش بیاذ،راستش من خیلی از داستان هایی با پایان باز خوشم نمیاد...
یه جاهایی تاثیر نیکلای گوگول رو حس میکردم اما نمیدونم نویسنده تا چه حد تحت تاثیرش بوده،من داستان کوتاه های خیلی خوبی خوندم اما متاسفانه این داستان کوتاه ها مورد علاقم نبودن ،اون تم عجیب و غریبش رو خیلی دوست داشتم اینکه با کنجکاوی متن رو دنبال میکنی که ببینی چه اتفاقی میفته،اما فقط یه موقعیت عجیب بوده بدون هیچ معنایی ، داستان اون مردی که پیش قاضی میره رو هم دوست داشتم اما اونقدر فوق العاده نبود برام .......

[Roya · Rating 3 out of 5]

راجع به این کتاب مُردّدم.
یک مجموعه از داستان‌هایی که بامزه‌ن، عجیب‌ن ولی در عین حال چیز خاصی که توجه‌مو جلب کنه و بگم آره فلان ویژگی‌شو دوست داشتم، نداشت.
در همین حد که بخونم و بگم باحاله.

[Parisa Soltani · Rating 3 out of 5]

از شروع به خواندن، تا پایان این کتاب برای من خیلی طول کشید. (۶۱ روز) در این مدت، زندگی سخت ترین و بی رحمانه ترین چهره اش را به من نشان داد. مادرم به بیماری سختی دچار شد و ‌پدر جوانم بسیار ناگهانی از میان ما رفت.
این بود که این کتاب را اغلب در بیمارستان ها، سالن های انتظار، مترو و بیشتر در حالت‌های غم، استرس و نگرانی زیاد می خواندم.
داستان کوتاه “ مردی هست که عادت دارد با چتر بکوبد تو سرم”
نسبت به داستان کوتاه های دیگر این کتاب توانست نقش پررنگ تری در ذهن من ببندد.
زیرا در میان همه آشفتگی ها و مشکلات این روزهایم، مدام مرا به این فکر فرو می برُد که ما (خود ِ ما) تا چه اندازه در رنج هایی که می کشیم مقصریم؟
آیا حواسمان هست چه چیزهایی را خودمان خواسته ایم و چه چیزهایی به ما تحمیل شده اند؟
آیا آگاه هستیم که داریم به چه چیزهایی عادت میکنیم؟ بدون اینکه متوجه شان باشیم؟

[Jacob Sebæk · Rating 3 out of 5]

As seen before from Fernando Sorrentino, short and sweet.

You come to terms with a lot of small everyday annoyances if you just place them in an alternate version of your life.
However, if you should get such an experience in real-life I advise you to arrange a restraining order from absurdist writers.

http://www.eastoftheweb.com/short-sto...

[Hasan · Rating 3 out of 5]

Strange, and very short. Read it here .

All thanks to Maureen for her wonderful review and the link.

[Saracovolatte · Rating 4 out of 5]

من خیلی اهل داستان کوتاه نیستم ولی این مجموعه رو واقعاً دوست داشتم، انقدر که ممکنه هر چند وقت یه بار بعضی از داستان‌هاش رو دوباره بخونم، مثل داستان‌های کتاب "دیوارگذر".
داستان "یک جور زندگی" فوق‌العاده بود.

[Moshtagh hosein · Rating 4 out of 5]

آفرینش هنری،یک زهد تمام عیار هست.
اما نویسنده این کتاب دنبال زهد و اینا نیست،رفته دنبال دل خودش،تو مصاحبه آخر کتاب هم گفته:نمینویسم مگر وقتی که کامل یک داستان و سبکش تو ذهنم پیاده بشه و گزنه هر داستانی داستان من نیست!
کسی که تغییر نکند مضحک ترین است،شعار نویسنده همینه .
چند تا داستان کوتاه از آرژانتین که بعضی از اونا شمارو بشدت میخندونه یکی دوتا شم به شدت روی اعصابه«مثلا داستان خیلی کوتاه کردی هست که عادت دارد با چتر بکوبد توی سرم»بنظرم بهترینشه و «یک جور زندگی» اعصاب خوردکن ترین

[مِستر کثافت درونگرا · Rating 3 out of 5]

کتاب طنز خوبی داره این قلم به خوبی تونسته از پس ماجرا بر بیاد و گاهی
میتونه به فکر ببرتون

درکل میتونه حال و هواتونو خوب کنه ع

[Karina · Rating 3 out of 5]

http://www.eastoftheweb.com/short-sto...

This author has such an imagination... main character just gets thumped with an umbrella by a stranger the whole story... I don't get the meaning... maybe if you live with something long enough you get used to it...? Pondering....

[Sanaz Pch · Rating 5 out of 5]

کتاب با طنازی خاصی یه سری وقایع واقعی رو جوری جلوه میده که با خودت میگی‌ مگه میشه؟
این کتاب بی‌نظیره

[Negin Moradi · Rating 5 out of 5]

آقای سورنتینو، سر من هم قربانی ضربه‌های مردی هست که از بد روزگار عادت داره با چکش به سمتش خیز برداره، اما خوشبختانه دست‌ها قدرت نوشتن دارن و قسمت باقی‌مونده از مغزم همچنان در حال پردازش کردنه. انسان‌ها همیشه در حال کوبیدن توی سر همدیگه هستن، درسته؟ آقای سورنتینو، تمام ما به گونه‌ای از درون مانند قهرمان‌های عجیب و غریب داستان‌های شما هستیم. تمام ما چهره‌های رنگین و روحی تکه‌تکه داریم. خوندن داستان‌های شما رو زمانی شروع کردم که واقعا بهشون نیاز داشتم، و حالا اون‌ها رو زمانی تموم می‌کنم که همچنان دوست دارم که ادامه داشته باشند. متاسفانه اسم شما در ادبیات لاتین زیاد شنیده نشده، و ای کاش می‌تونستم به این خاطر همین حالا چترم رو بردارم و به نزدیک‌ترین انتشارات حمله کنم، اما اجازه بدید که تمدن رو حفظ کنم و فقط بگم که قلم شما رو ستایش می‌کنم.
این کتاب مجموعه‌ای بود از یازده داستان کوتاه، به روایت قهرمانانی خنده‌دار و گاهی مضحک، درمورد مشکلات و زندگی‌هایی نه چندان دور و نه چندان نزدیک. ایده‌ی اولیه بیشتر داستا��‌ها ساده به نظر میاد، اما در زیر پوسته‌ی کاغذی اون‌ها زکاوتی ترسناک پنهان شده که مو رو به تنم سیخ می‌کنه. راوی تمام داستان‌ها اول شخص و بیشتر اون‌ها در قالب طنز نوشته شده بودند، اما می‌شد رگه‌هایی از ادبیات جنایی رو در برخی از اون‌ها پیدا کرد. برام جالب بود که سورنتینو به غیر از مجموعه‌ی داستان‌های طنز، تعدادی داستان کودکانه هم به تحریر آورده و حتی برخی از این داستان‌ها به فارسی ترجمه شده‌ند.
قلم سورنتینو شما رو با زندگی‌هایی غیرعادی آشنا می‌کنه؛ هم‌خونه‌های کثیف، شاعرهای قلابی، خیابون‌های تارعنکبوت‌مانند و مهمونی‌های آشفته. پیشنهاد می‌کنم که حتما این کتاب رو بخونید (و به وقفه‌ی بلندمدت من در خوندنش توجهی نکنید).

پ.ن. میشه گفت که نیمی از جذابیت کتاب برای من روایت بی‌مانند رضا بهبودی از رادیو گوشه بود. ترکیب نبوغ ایشون در کتاب‌خوانی و نبوغ آقای سورنتینو در به کار بردن کلمه‌ها تبدیل به تجربه‌ی خیلی جالبی میشه. اگه کتاب صوتی گوش می‌دید ازش غافل نشید!

[Fateme|• · Rating 3 out of 5]

یه مجموعه داستان؛
که بعضیش واقعا کفرمو در آوردن تا آخرش بخونم اما بازم میخواستم ادامه بدم که ببینم تهش چی به سر شخصیت اون داستان میاد!
هم خوب بود هم بد...

[Atoosa · Rating 3 out of 5]

مجموعه داستانی با ایده‌های جالب. قطعا خوانش جذاب رضا بهبودی بی تاثیر نیست.

[Mohaaaamin · Rating 4 out of 5]

چه ایده هایی پسر، چه ایده هایی!
از عادی ترین اتفاقات چه چیزهایی بیرون کشیده.چقدر بخاطر موقعیت های مختلف داستان هاش هی خندیدم و هی به نبوغ نویسنده رشک بردم.
داستان هایی که حرف حسابشون اینه:"کسی که تغییر نکند، مضحک ترین است."

[Sadra Kharrazi · Rating 3 out of 5]

دوست داشتمش واقعا
کتاب باحال و سرگرم کننده‌ای بود و بعضی جاها لبخند رو به لب آدم مینشوند
از طرفی من رو یاد فیلم آرژانتینی قصه‌های وحشی (2014) مینداخت که اونم اپیزودای بامزه و دیوانه‌ای داشت

[S. ≽^•⩊•^≼ I'm not here yet · Rating 5 out of 5]

A collection of short stories, consequencing of misfortune events with dark humor. Not all of them deserve 5-star, I very like most of them.

مردی هست که عادت دارد با چتر بکوبد تو سرم

«مترجم محمدرضا فرزاد»
«راوی رضا بهبودی»

دو داستان جنایی وسط تار عنکبوت و به دلایلی صرفا ادبی بسیار جذاب بودند.

سرگذشت بدبوی آنتولین 🧦💩🚽🪠 🧻 آنتولین هیچ علاقه و ظاهراً نیازی به پاکیزگی نداشت.

یک جور زندگی 🔐 🗝️🪛 🧑🏼‍🦯 اگر از داخل خانه کلید شکسته و حبس شوید بدون پول که از زیر در به کلید ساز بدهید چه میشود؟

وسط تار عنکبوت ✉️🚬 💔 👩🏽‍🦱 🔫 🩸 👮🏻‍♂️ نامه های تهدید آمیز به مردی که ظاهراً همسر خود را نکشته است ولی احتمالا کسی را خواهد کشت.

به دلایلی صرفا ادبی 📚📖💄🥂 🔫 🩸 لطفا بیکدیگر خیانت نکنید، خصوصا به همسر خود که نویسنده کتاب‌های جنایی است!

مردی هست که عادت دارد با چتر بکوبد تو سرم ☂️🌂 🤕 انسان موجودی است که به همه چیز عادت می‌کند حتی ضربات متداوم چتر بر روی سرش.

ترس های بی مورد 🕸️🕷️ 🧱 زندگی ما را میکشد یا ترس از زندگی کردن؟

دفاع شخصی 🎁 🛍️ 🌬️ دوستان مهربان, خونگرم, دست و دلباز و کشنده!

تلقین محض 🔪 ⚰️ مرز بین خیال و واقعیت کجاست؟

دفترچه ی مهندس سیسموندی 📝 📬🧑‍⚖️ فقط یک نامه برای نجات یک دختر جوان، آخرین تعطیلات خواهد بود.

فن شعر ✒️ 📖 👠 ✍️ داستانی تلخ درباره کتاب، نویسنده و عادت بد مد شدن یک کتاب یا نویسنده.

شمع جمع 🕯️🔥 🤯 زوجی جذاب در جمع که به شما یاد میدهند چطور از آشنایان و دوستان غیر دوست‌داشتنی فرار کنید.

[Pooria · Rating 2 out of 5]

مجموعه‌ای از چند داستان که کمابیش مشابه هم هستند و از الگوی خاصی پیروی می‌کنند. الگویی تکراری و پیش‌بینی‌پذیر از شروع زندگی عادی قهرمان و تبدیل سریع آن به شرایط غیر عادی و ماندگاری وضعیت در همان حال. نویسنده در هیچکدام از داستان‌ها ابداعی نداشته و داستان‌ها را "در هوا" رها می‌کند و هیچگونه جمع بندی از آنها ندارد. یعنی اگر فرض کنیم یک داستان او بیست صفحه است، آنچه در صفحه‌ی چهار می‌خوانید با آنچه در صفحه‌ی بیست میخوانید تقریبا یکی‌ست!
مساله‌ی دیگر، نحوه ترسیم فضای داستان است. سورئال بودن داستان قابل درک است اما عدم توانایی نویسنده در ترسیم دنیای سورئال خود قابل قبول نیست، یک مثال آن، تسلیم غیر قابل باور یک جوان مقابل یک پیرمرد در یکی از داستان‌هاست که در آن، جوان سر جایش می‌نشیند تا پیرمرد او را اذیت کند؛ در حالی که به سادگی می‌تواند از پس او برآید. در چنین مواقعی به نظر می‌رسد که نویسنده از زیر بار مسئولیت خود در قبال ترسیم دنیای داستانش شانه خالی کرده و در تمام کردن آن داستان عجله داشته است.
در جمع، هجویات سرگرم‌کننده‌ای‌ست؛ اما از آن انتظار چیزی بیشتر از "ابزار پر کردن وقت" نمی‌توان داشت.

[Jason · Rating 4 out of 5]

Funny little story of a truly caring person. An annoying person keeps hitting him over the head with an umbrella he thinks of ways of getting rid of him, running away for example but when he sees the umbrella wielder is out of breath he slows down again. It's amazing what you can get used too, almost like having one of those annoying kids who ask hundreds of questions a day.

Story is very short and that is the perfect length for this little nugget of madness.

[Gargi · Rating 5 out of 5]

On the other hand, I have recently come to the realization that I couldn't live without those blows. Now, more and more frequently, a certain foreboding overcomes me. A new anxiety is eating at my soul: the anxiety stemming from the thought that this man, perhaps when I need him most, will depart and I will no longer feel those umbrella taps that helped me sleep so soundly.

So good, I read it twice.

[Omid Milanifard · Rating 3 out of 5]

مجموعه داستانهای کوتاه سورئال از یک نویسنده آرژانتینی. طنز بسیار خوبی در اغلب داستانها بود که در مواقعی به خندیدن با صدای بلند هم منجر میشد :) (ترجمه خوب هم به نظرم خیلی موثر بود). داستانها از نظر کیفی و موضوعی متنوع بودند بعضی مثل وسط تارعنکبوت تم معمایی - جنایی داشتند و برخی مثل فن شعر نقد اجتماعی در قالب داستان طنز بودند. بعضی هم مثل تلقین محض یا دفاع شخصی اگر در کتاب نبودند، شاید بهتر بود.