کتاب ارزشمندی است ؛ مکتوب کردن رویکرد های فکری و عملی استادان معماری هنرهای زیبا در جهت پرورش معماران آینده. اما کتاب به همین جا بسنده می کند و کتاب ، کتاب خود آموز نیست . تمرین های منظم و طبقه بندی شده ای ارائه می شود اما همگی در مراحل آنچه که می خواستیم اتفاق بیافتد و آنچه که ظاهرا اتفاق افتاد باقی می ماند.کتاب پر از تصاویر نتایج کار دانشجویان است ولی هنوز تمرین ها تمام نشده اند. و این نقطه ایست که دانش جو بدون استاد با این خط مشی و استاد بدون رویکرد مشخص را سرگردان تر می کند. خوب می شد دانشکده های معماری دیگر هم تاریخچه آموزشی خود را کمابیش به این صورت ثبت کنند:)
کتاب خوبیاست و بر هر استاد دانشگاهی واجب است که آنرا خوانده باشد، ولی خب بهتر است بدانید، بخشی از دانشجویانتان نیز این کتاب را خوانده اند و بهتر است تمرینات این کتاب را به عنوان تفکرات شخص شخیصتان جا نزنید. جالب است که کتابی چاپ شده برای یاد دادن روشهای پرورش خلاقیت در دانشجویان ولی استادان هیچخلاقیتی در استفاده از مطالب آن ندارند.
در مورد خود کتاب هم باید بگویم، بهتر بود روند کتاب کمی تغییر میکرد، به جای کلیگویی هایی درباره آموزش معماری در گذشته، کمی بیشتر روند حال حاضر خود دانشگاه تهران شرح داده میشد و صرفا به ارائه تمرینات اکتفا نمیشد. خیلی برایم جالب بود که برخورد بچه ها با این تمرینات را بدانم، یعنی حرفهایی که زدهاند و لزوما کارها، که خیلی کم بازتاب داده شده بود. ولی با این همه، مشق معماری کتاب بسیار ارزشمندی است. و امیدوارم کتابهایی چنین انضمامی بیشتر در روند اموزش معماری نوشته شوند.