The Archbishop's Ceiling.

by Arthur Miller

The setting is an ornate room in a former Archbishop's palace in an Eastern European capital, a room which has probably been bugged by the secret police. The central character is a middle-aged author, Sigmund, who, having embarrassed the current regime, is faced with the choice of detention and punishment or defection to the West. He is encouraged in the latter by two of his former friends, also writers, his compatriot Marcus, an ex-political prisoner now in favor with the regime, and Adrian, a visiting American with strongly liberal ideals. The situation is complicated by the presence of Maya, a poet and actress, who has been the mistress of all three. It is the complexity of the relationship of these four, the inextricable interweaving of politics, art and sex, and the constant uncertainty as to whether what they say may be overheard that makes for a rich and deeply intriguing play and one that, in the final essence, raises questions not only about morality and individual responsibility but also about the very nature of reality in a world where absolutes seem to shift and blur as expediency dictates.

Genres: Plays, Classics

72 pages, Paperback

First published January 1, 1977

About the author

Works of American playwright Arthur Asher Miller include Death of a Salesman (1949), for which he won a Pulitzer Prize, and The Crucible (1953).


This essayist, a prominent figure in literature and cinema for over 61 years, composed a wide variety, such as celebrated A View from the Bridge and All My Sons , still studied and performed worldwide. Miller often in the public eye most famously refused to give evidence to the un-American activities committee of the House of Representatives, received award for drama, and married Marilyn Monroe. People at the time considered the greatest Miller.

https://en.wikipedia.org/wiki/Arthur_...

Reviews

[Sepehr · Rating 4 out of 5]

فکر نکنم حداقل تا چند سال آینده این خاطره را فراموش کنم؛ روزی که زیر سقف کلیسای جامع از آرتور میلر را خواندم، روزی که آخرین تلنگر برای بروز فریادی فرو خورده بود. فریادی که چهل و خورده‌ای سال در گلوها حبس بود.
روزهای آخر کار در کتابفروشی، یک ظهر تابستانی، با رضایت کامل از عملکرد روز، لم داده روی صندلی و زیر کولر نوت گوشی را باز کردم که بنویسم امروز چه روز خوبی بود. که بنویسم امروز توانستم یک نمایشنامه کامل از میلر را طی چند ساعت و در کتابفروشی تمام کنم. که بنویسم چه چقدر آن نمایشنامه را دوست داشتم و چرا دوست داشتم. تصمیم گرفتم قبل از اینکه اینها را بنویسم یه سر به اینستا بزنم. صرفا از سر عادت. صفحه اینستا باز شد با پست‌ها و استوری‌هایی یکسان. خبری بود. خبر یک دختر. دختری را وحشیانه زده بودند. دختر در کما بود. دختر کم سن و سال بود. دختر...داشت... از دست... می‌رفت. و از دست رفت. و دیگر تحمل نکردیم...
فردا و فرداهای بعدی آن روز، به جای مشتری‌های کتابخوان، معترضین گاز خورده و از نفس افتاده راهشان به کتابفروشی افتاد و ما به جای کتاب، دست آدم‌ها آب و سیگار و دستمال دادیم. دیگر کم کم هرچیز که تا پیش از آن زمزمه بود، فریاد شد. خشم بروز کرد. دیگر اطاعت نکردند. دیگر بی‌اعتنا نبودند. دیگر مردم با هم غریبه نبودند. دیگر هیچ‌چیز مثل قبل نشد... و این داستان ادامه دارد... و فقط یک پایان دارد. اگر جور دیگری شد، یعنی هنوز پایان نیافته. پایانی که آغازگر فصلی جدید است... و این شعر کسرائی که مدام در سرم میپیچد و فارغ شده است از شاعرش از احزاب و هرچیز ایدئولوژیک و سویه‌دار :

آزادی!
ای آرزوی گمشده گُل کُن،
تا بلبل تو را
در باغِ درشکسته نفس هست!
آخر تو نیستی و در اینجا
بس بیمِ خو گرفتنِ به قفس هست!
بشنو! فغان و ناله ی شبگیر است
بشنو صدای جانِ به زنجیر است
اینک بیا به یاری، آزادی!
فردا برای آمدنت دیر است!

[Javad Azadi · Rating 2 out of 5]

شاید دو و نیم.

متاسفانه آقای میلر مأیوسم کرد. سقف کلیسای جامع چیز تازه‌ای برای من نداشت. نمایشنامه‌ای اعتراضی و انتقادی نسبت به حکومت‌های دیکتاتوری که سعی میکنن در شخصی‌ترین فضاهای انسانی هم کنترلشون کنن. نکته جالب اینه که تا ته نمایشنامه هم کامل مشخص نمیشه فعل‌وانفعالات حکومت واقعی هستن یا ساخته ذهن شخصیت‌ها یا برساخته و برآمده از خود اون‌ها. با این حال، باز هم این اثر فاکتور جذابیت رو برای من نداشت.

[Caterina · Rating 4 out of 5]

I saw this performed in the late 80s but before the Iron Curtain and the Berlin Wall fell. The set consisted of an elaborate, gorgeous baroque ceiling hanging above the entire stage, under which the characters sat uneasily in green velvet-upholstered chairs and sofas. The play was set in an unnamed Eastern European capital where everyone knew that the ceiling above them was bugged and they had to assume that everything they said was being heard and recorded to potentially be used against them. Now that every "ceiling" everywhere is "bugged" -- through our very own cell phones -- it might be a great time for a revival or contemporary adaptation of this play. I don't recall the significance of the fact that this ceiling was the Archbishop's, but today alas the first thing that comes to mind is the concealment of sexual abuse -- that would give the play a different very twisted twist. What made the play powerful when I saw it: everyone knows that they are being listened to, so no one can ever say what they think or what they mean. Instead, people spoke in elaborate codes to be able to imply and hint at things without saying them, with plausible deniability. So it's questionable whether any actual communication takes place, and the audience isn't really totally sure what's going on either, although Arthur Miller, being brilliant, managed to achieve that fine balance that still allowed the audience to understand and glean meaning out of the confusion.

I'm enjoying reconnecting with past "eras" of my life by delving into my memory banks and adding the books/literature that made a significant impression on me over the years. There are plenty of holes in my memory -- including some books I can't for the life of me remember the title or author! -- so for most books I'm not adding a rating or review, but this one stood out. However, no guarantee that I'm remembering everything as it was ... maybe the chairs weren't upholstered in green velvet ...

[Kimia · Rating 2 out of 5]

پیام کتاب واضح بود و شاید میتونست بهتر از این باشه چون فکر میکنم اصلا جذاب نبود و باعث نمیشد مشتاق شی و ادامه‌ش بدی.

[آبتین گلکار · Rating 2 out of 5]

ناچارم از آرتور میلر ایراد بگیرم. برام عجیب بود کسی که نمایشنامه‌ی درخشانی مثل «آزمون سخت» رو با اون سبک معرکه نوشته چرا اینجا و برای یک موضوع خیلی مهم سبکش رو تغییر داده و رفته سراغ گفت‌وگوهایی از نوع شخصیت‌های «کی از ویرجینیا ولف می‌ترسه». تأثیر آلبی اینجا مخرب بوده به نظرم. موقعیتی که خلق می‌کنه فوق‌العاده جالبه و قابل تعمیم به خیلی از موقعیت‌های زندگی: وقتی یک نفر کاری رو انجام می‌ده که درسته، ولی بقیه‌ی کسانی که حتی ممکنه باهاش موافق باشند، از ترس عواقب اون کار، محکومش می‌کنن. این موقعیت ارزشش رو داشت که در یک فضای جدی مثل دادگاه (شده حتی دادگاه خانگی و در جمع دوستان) درباره‌ش بحث بشه و نه اینکه هی با دیالوگ‌های پراکنده و نامربوط قطع بشه. درسته که در زندگی واقعی این قبیل بحث‌ها واقعاً به همین شکل انجام می‌شن و منسجم و منطقی پیش نمی‌رن، ولی این از اون جاهایی بود که باید به سبک جرج برنارد شاو زندگی واقعی رو گذاشت در کوزه و شخصیت‌هایی ساخت که «که از نمونه‌هایشان در زندگی واقعی عاقل‌تر و منطقی‌تر بحث می‌کنند». خلاصه آرتور میلر برای من همچنان نویسنده‌ی «آزمون سخت» و «مرگ فروشنده»ست، نه «سقف کلیسای جامع». و البته حیف

[Kimiya · Rating 2 out of 5]

یاد هملت می افتم. حالا ما هم مثل اون گرفتار هزارتوی شگفت انگیز ذهن شدیم. مضحک نیست که آدم بدونه نگرانیش با یه قرص برطرف می شه؟ ببین تو رو خدا، همۀ اسباب زندگی در اختیارش، و ارث سلطنت، خدم و حشم، اسب، اگر قرصه رو هم داشت، یه جوری با شاه کنار می اومد و با اوفلیا ازدواج می کرد. یا سقراط. به جای شوکران، یه قلپ لیتیوم می رفت بالا و قضیه ش با شهردار فیصله پیدا می کرد و به صدسالگی هم می رسید. در ازاش چی از دست می داد؟ عقل و حکمت و یه خرده آگاهی که با رنج و ملامت به دست اومده. آگاهی و زور هم یه جور قدرته و حسنش هم همینه. پس چه عیبی داره که آدم بی اینکه رنج و مرارت بکشه قدرت پیدا کنه؟

[Brayden · Rating 3 out of 5]

A bit of a dense play with a lot of emotion behind it. The characters exhibit a wide array of emotion from paranoia to sexual frustration. Overall I thought it was alright, felt a tad boring at places, but perhaps a full production could find the driving beat to find the momentum. If you’re reading through Miller’s full catalog, this is by no means his best. But you probably know that already.

[Adrian · Rating 3 out of 5]

More at home in the Cold War era, but the themes of truth, discreet monitoring and mixed affiliation still work - now in devices hidden in plain sight rather than microphones in the ceiling, which only makes it more unnerving. Quite dense and less accessible than his other plays but could be a nice taut atmosphere.

[Mohanna · Rating 2 out of 5]

میان مایه و با مضمون تکراری‌
چیز جدیدی نداشت برام

[Ali · Rating 2 out of 5]

Set is an ornate room in a former Archbishop's palace in an Eastern European capital, Sigmund, a middle-aged author, having embarrassed the current regime, is faced with the choice of detention and punishment or defection to the West. The situation is complicated by the presence of Myra, a poet and actress, who has been the mistress of all three characters present at the meeting. The complexity of the relationship of these four, is the inextricable interweaving of politics, art and sex, and the constant uncertainty as to whether what they say may be overheard. Absurd!
این اثر آرتور میللر را حسن ملکی به فارسی برگردانده که در 1376 در سری آثار "نسل قلم" منتشر شده است.

[May Ling · Rating 4 out of 5]

Interesting, well written tale. You forget how well this guy writes. The topic is a bit more racy and that makes it fun. Great little play and read. Would love to see it performed.

[E7boehm · Rating 4 out of 5]

Very good book. But dated issue of the cold war. Intresting view of history.

[Yas · Rating 3 out of 5]

دراپ شد.