داستان همیشگی

by Ivan Goncharov, حشمت کامرانی (Translator)

داستان همیشگی که یکی از شاهکارهای کلاسیک ادبیات داستانی به‌شمار می‌رود و در سال ۱۸۴۷ منتشر شد، قصهٔ پسر ۲۰ سالهٔ روستایی به نام الکساندر آدویف را روایت می‌کند. تک پسرِ لوسِ مادری بیوه که پسرش را با ناز و نوازش بزرگ کرده و او را برای زندگی در شهر (سنت پیترزبورگ) راهی می‌کند.
داستان همیشگی، داستان تقابل و اختلاف نسل‌هاست، تقابل بین دو شخصیت متعلق به دو نسل مختلف. گانچاروف در مورد این داستان می‌گوید: «هنگامی که روی داستان همیشگی کار می‌کردم طبعاً خود و بسیاری از امثال خود را در نظر داشتم، یعنی کسانی که در خانه و یا در دانشگاه تحصیلاتی کرده‌اند، در جایی عقب‌مانده، زیر پر و بال مادری مهربان زیسته‌اند و ناگهان از خانه و کاشانه و محیط روستایی کنده شده‌اند و سروکله‌شان در مرکز اصلی فعالیت، یعنی سن پترزبورگ، پیدا شده است. در این داستان نیز در برخوردهای برادرزادهٔ خیالباف که در خوشی و تن‌آسایی به ناز پرورده شده با عموی اهل عمل، هستهٔ جنینی همین موضوع را که بر زمینهٔ پرکارترین مکان‌ها یعنی سن‌پترزبورگ تازه در حال سر برآوردن بود، می‌توان مشاهده کرد. این موضوع پرتو ضعیف آن آگاهی است که کار- کار واقعی، نه کار معمول، «کار فعال» - برای مقابله با رخوت مسلط در سراسر روسیه لازم است. این مطلب در آینهٔ کوچک من به صورت زندگی کارمندی میانه‌حال، منعکس شد. بدون کمترین شک و شبهه‌ای همین چیزها، با همین روحیه و حال و هوا و شخصیت‌ها، لیکن در مقیاسی دیگر، در سایر حوزه‌های حیات روسیه، چه حوزه‌های فراتر و چه فروتر، جریان داشته است.

Genres: Russia, Classics, Russian Literature, Fiction, Novels, Literature, 19th Century

512 pages, Paperback

First published January 1, 1847

About the author

Russian novelist Ivan Aleksandrovich Goncharov (/ˈɡɒntʃəˌrɔːf, -ˌrɒf/; Russian: Ива́н Алекса́ндрович Гончаро́в), best known for his novels A Common Story (1847), Oblomov (1859), and The Precipice (1869). He also served in many official capacities, including the position of censor.

Goncharov was born into the family of a wealthy merchant, elevated as a reward for military service of his grandfather to gentry status. A boarding school, then the Moscow college of commerce, and finally Moscow State University educated him. After graduating, he served for a short time in the office of the governor of Simbirsk before moving to Saint Petersburg, where he worked as government translator and private tutor, while publishing poetry and fiction in private almanacs. People published A Common Story , first novel of Goncharov, in Sovremennik in 1847.

Goncharov's second and best-known novel Oblomov was published in 1859 in Otechestvennye zapiski. His third and final novel The Precipice was published in Vestnik Evropy in 1869. He also worked as a literary and theatre critic. Towards the end of his life Goncharov wrote a memoir called An Uncommon Story, in which he accused his literary rivals, first and foremost Ivan Turgenev, of having plagiarized his works and prevented him from achieving European fame. The memoir was published in 1924. Fyodor Dostoyevsky, among others, considered Goncharov an author of high stature. Anton Chekhov is quoted as stating that Goncharov was "...ten heads above me in talent."

Reviews

[Maziyar Yf · Rating 4 out of 5]

داستان همیشگی ، جدال دو نوع سبک زندگی ، دو نوع فلسفه و دو نوع تفکر است . گنچاروف ، نویسنده کتاب ، با هوشمندی ، نگاهی کرده به مقایسه زندگی در شهر و روستا ، زندگی مبتنی بر عقل و زندگی شکل‌گرفته از احساسات، و همچنین زندگی منطقی در مقابل زندگی تجربی . از آن جا که جدال فوق ، گویی همیشه وجود داشته و نمی توان برای آن برنده ای در نظر گرفت به یک جدال و داستان همیشگی تبدیل شده .
اساس داستان گنچاروف بی نهایت ساده است ، نوجوانی از روستا و از آغوش گرم مادر ، به سن پطرزبورگ ، پیش عمویش می رود تا هم کار کند و هم با زیستن درشهر ، تجربه ای به دست آورد . این سفر سبب تغییرات بسیار بزرگی در او می شود ، او که فردی عاشق پیشه ، اهل شعر و نویسندگی ایست در پایان تبدیل به انسانی معمولی می شود که تنها به فکر پیشرفت در دستگاه اداری ، کسب پول و ثروت بیشتر و ازدواج با دختری متمول است . دیگر از نگاه رومانتیک و متفاوت او به زندگی ، ازدواج و کار چیزی باقی نمی ماند . از طرف دیگر عموی او که سفری هم نکرده و از ابتدا ساکن سن پترزبورگ بوده ، مسیری معکوس را طی کرده و از فردی تابع عقل و منطق ، به انسانی تبدیل می شود که حاضر است تا تمام ثروت خود را بدهد تا لحظه ای خوش و فارغ از غم داشته باشد .
سبک داستان
سبک داستان همیشگی را می توان ترکیبی از توصیف و تحلیل دانست که به خواننده امکان می‌دهد به عمق شخصیت‌ها و موضوعات داستان پی ببرد. گنچاروف با استفاده از زبانی ساده و در عین حال قوی، احساسات و تفکرات شخصیت‌های خود را به تصویر کشیده و به این طریق آن‌ها را برای خواننده ملموس می‌سازد . او با جزئیات دقیق فضایی را خلق کرده که خواننده می‌تواند خود را در آن احساس کند. به عنوان مثال، توصیف زندگی در شهر و روستا به گونه ای است که تضادهای میان این دو جهان آشکارا احساس می‌شود . سبک او را از آن جهت می توان تحلیلی دانست که نویسنده با دقت به تحلیل ویژگی‌ها، رفتارها و تصمیمات شخصیت‌های خود پرداخته و گویی آن ها را به گونه ای روان کاوی می کند .
الکساندر آدویف
الکساندر را باید قهرمان کتاب دانست. او جوانی است که در یک محیط روستایی و محافظه‌کار بزرگ شده و برای کسب تجربه به سنت پترزبورگ می‌رود. تغییرات او در درازای داستان، بخش مهمی از موضوع کتاب است و تقریبا تمام رویدادهای داستان حول محور زندگی و تصمیمات او می‌چرخد . الکساندر نمادی از نسل جوانی است که بین سنت‌ و مدرنیته گیرافتاده‌ و به دنبال یافتن جایگاه خود در جامعه هست. مساله هویت الکساندر را باید یکی از موضوعات مهم کتاب دانست . او تقریبا در سراسر کتاب در جستجوی هویت خود است و می‌خواهد بداند که چه کسی است و چه می‌خواهد در زندگی به دست آورد.
در مقابل ، عمو الکساندر ، پیوتر، شخصیت محوری و تأثیرگذار دیگر داستان نمادی از نسل قدیمی، عمل‌گرایی و واقع‌بینی است. او در مقابل الکساندر آدویف، شخصیت رویاپرداز و احساساتی داستان، قرار گرفته و با رفتار و گفتار خود، بر روند داستان و شکل‌گیری شخصیت الکساندر تأثیر بسزایی گذاشته است .
پیوتر به جای رویاپردازی و خیال‌پردازی، بر اساس واقعیت‌ها و منطق تصمیم می‌گیرد. او به خوبی می‌داند که در دنیای واقعی، موفقیت به تلاش و کوشش نیاز دارد و احساسات نمی‌توانند جایگزین عمل شوند. پیوتر فردی باتجربه است که سال‌ها در دنیای تجارت فعالیت کرده. او از تجربیات خود برای هدایت الکساندر استفاده می‌کند وتلاش می کند به او نشان ‌دهد که چگونه باید در دنیای واقعی موفق شد. در عین حال که پیوتر فردی باهوش و عمل‌گرا است، اما بی‌رحم و بی‌عاطفه نیز هست. او به احساسات دیگران اهمیت چندانی نمی‌دهد و به دنبال منافع شخصی خود است.
پایان کتاب داستان همیشگی را می توان سردرگمی همیشگی انسان و ناپایداری و بی ثباتی او از یک حالت امید و نشاط به ناامیدی و دانست. گنچاروف با استادی و مهارت صحنه دوئلی طولانی میان الکساندر و عموی او ترتیب داده . واقعیت‌های انسانی و اجتماعی کدام است ؟ آنچه پیوتر به آن اعتقاد دارد یا احساسات و عواطف آلکساندر ؟
گنچاروف البته پاسخی برای سوال فوق ندارد ، اما پاسخ او را می توان در کتاب پانصد صفحه ایش دید ، پاسخی که بر خلاف داستان همیشگی او قطعی و همیشگی نیست .

[آبتین گلکار · Rating 5 out of 5]

البته از نظر اهمیت و عمق ممکنه به پای آبلوموف نرسه، ولی بدون شک پرکشش‌تره و گره داستانیش هم واقعاً از گره‌های همیشگی زندگی نوع بشره

[Dalia Nourelden · Rating 5 out of 5]

قصة عادية هي لقائي الثاني مع الكاتب إيفان غونتشاروف الذي سبق لي قراءة روايته أبلوموف والتي أعتبرها من رواياتي المفضلة ولم أكن أعرف له روايات أخرى لكن جاءت المصادفة لأجد نسخة هذه الرواية عندي واكتشف ان كاتبها هو نفس كاتب ابلوموف ، كانت البداية غير مبشرة لكن بدأت الرواية بعد ذلك بجذبي خاصة بعد سفر البطل لبطرسبرغ ولقائه وحواراته مع عمه .

تحكي لنا الرواية قصة ألكسندر أدوييف الذي نشأ وعاش في الريف تحت ظل رعاية والدته ثم قرر السفر إلى بطرسبرغ ليحقق احلامه وطموحاته فيسافر ويلتقي بعمه بطرس إيفانيتش لتكون أول صدماته بأسلوب تعامل عمه الجاف والعملي معه ، فألكسندر شخصية حالمة رومانسية انتقل إلى بطرسبرغ وهو يحلم بالمجد والشهرة الأدبية ويحمل بداخله رؤية مثالية للعالم والحب والصداقة وظناً ان لديه موهبة أدبية قوية لكن عمه شخصية مختلفة تماماً فهو شخصية عملية صارمة ، يري الحياة بشكل واقعي مختلف .

"- لماذا تريد أن تحطم المسرات والآمال والسعادات كلها ... لماذا تنظر الى الأمور من زاوية مظلمة قاتمة؟

- أنظر إلى الأمور بمنظار واقعي- وأنصحك أيضاً أن تفعل هكذا : لن تكون مغفلاً عندئذ."

يدور النقاش بين ألكسندر وعمه في كل شئ وتظهر الاختلافات بينهم ، يرفض ألكسندر رؤية عمه للحياة ويظنها رؤية وتعامل قاس ومنفر ويحاول أن يتجاهل رؤية عمه ونظرته للحياة في المدينة التي يراها عمه مختلفة تماماً عن طبيعة الحياة في الريف ، ويبدأ الكسندر في مواجهة الكثير ومواقف مختلفة في الحب والصداقة والعمل والأدب فماذا سيحدث معه ؟ وكيف سيتعامل مع الحياة ؟ وهل سيظل متمسكاً بآرائه وقناعاته ومشاعره ؟!

أسلوب الرواية جميل ويحمل عمقاً نفسياً والكثير من الحوارات والتأملات المختلفة في طبيعة الانسان والحياة وتقدم الصراع الداخلي والخارجي الذي يحياه ألكسندر ، أحببت جدا نقاشاته وحواراته مع عمه كانت قرائتها تجربة ممتعة ورائعة وهي أفضل ما في الرواية ، أحببت تقديم الكاتب لشخصيتين ورؤيتين مختلفتين للحياة ، كانت هناك حوارات وآراء تلمسني بشدة وأحاديث وحوارات تثير ضحكي .
لم يخذلني إيفان في لقائي الثاني معه ولم يخذلني الأدب الروسي وكانت ترجمه يوسف سلمان موفقة .

تقييمي ٤.٥ / ٥

١٨ / ٨ / ٢٠٢٥

[sAmAnE · Rating 4 out of 5]

رمان داستان الکساندر آدویف است، جوانی رمانتیک و آرمان‌گرا که از یک خانواده‌ی اشرافی روستایی وارد سن‌پترزبورگ می‌شود تا برای مدتی با عموی خود ایوانیچ آدویف زندگی کند....
نویسنده الکساندر را بسیار نازپروده و خام و پر از شور و شوق زندگی و عشق معرفی می‌کند ولی ایوانیچ را مردی عالی‌رتبه، با ذهنی هوشیار و ادراکی تیز و واقع‌گرا....
ایوانیچ برخلاف الکساندر، به دنبال موفقیت مالی و اجتماعی است و دیدگاهی کاملاً متفاوت به زندگی دارد. رابطه‌ی این دو و تضاد میان آرمان‌گرایی الکساندر و واقع‌گرایی عمو، محور اصلی داستان را تشکیل می‌دهد، طنز ظریف نویسنده زیبایی داستان را دو چندان کرده است.... در طول رمان، الکساندر با چالش‌های زندگی شهری، روستایی، طبقات اجتماعی، عشق و پیچیدگی‌های روابط انسانی مواجه می‌شود و به تدریج آرمان‌هایش را از دست می‌دهد و دچار چالش می‌شود، در این میان به واقعیت‌های تلخ زندگی پی می‌برد؛ که قطعا خروج از یک خانه‌ی ساکت و بدون دغدغه و زندگی با مادر و ورود به دنیای سراسر شگفت‌انگیز شهری بی‌تاثير نبوده.... تقابل میان ذهن خیال‌پرداز و ذهن عملگرا باعث خلق مکالمات و دیالوگ‌های زیبایی شده بود و نویسنده با یک پایان معقول توانسته بود رضایت خواننده را فراهم آورد...

[Rahma.Mrk · Rating 4 out of 5]

الشباب فترة الرومانسية والافكار المثالية والرؤية الحالمة
تزادد تلك الافكار ترسخا مع" ألكسندر " بطل الرواية
الذي عاش حتى سن العشرين في الريف وسط دلال
ورعاية الوالدته.
ثم يُقرر أن يسافر الى العاصمة كي يحقق ذاته ويبني مستقبله.
يذهب يحذوه الامل والمُثل العليا :
قداسة الحب والصداقة.
هناك ؛ سوف يعيش عدة مغامرات وتقلبات ؟
هل سيبقى على أفكاره المثلى أم سوف يتطبع بطباع أهل المدينة ؟
على امتداد 400 صفحة سوف نتابع التطور النفسي
و الفكري ل "الكسندر" ونصائح عمه" بطرس" ليساعده كي يعالج مشاكله.

لكن هل حقًّا كانت نصائح مفيدة و ساعده أم طمس تميزهُ ؟
ان الادب الروسي لا يُعلى عليه .

أجمل بداية للسنة .و أرجو ان يقرا هذه الرواية
كل شاب و شابة ليفهم المعادلة العقل و القلب.

1/jan/20🌸

[AiK · Rating 5 out of 5]

Повезло Александру с наставником! Ах, почему эта книга не попала мне в руки в юности? Извечный спор, нужны ли поэты или прагматики, решился волею автора в пользу прагматиков, и правильно.

[Malacorda · Rating 4 out of 5]

Squisitamente a metà strada tra i Fatti d'altri tempi di Saltykov-Ščedrin e L'educazione sentimentale di Flaubert. Tratta temi classicissimi - finanche banali: l'adolescenza, l'amore, dare un indirizzo alla propria vita, vita contemplativa vs vita iperattiva - lo fa in modo ironico e a tratti arriva a suonare persino derisorio, ma quanta attualità sotto i dialoghi botta e risposta, in primis quelli tra zio e nipote.

Altrettanto tipico è anche l'assunto su cui si basa la trama: il giovane ventenne, sognatore e che vede il mondo come steso ai suoi piedi, lascia la bucolica provincia per avventurarsi in quella macchina infernale che è la grande città, nei cui ingranaggi è per forza di cose destinato a farsi stritolare. E con premesse che partono da tale dicotomia città/campagna, non sono secondarie nemmeno le riflessioni storiche e sociologiche sulla rivoluzione industriale.

Tipicamente ottocentesco è lo svolgimento: niente scene mozzafiato, nessun brusco cambio di passo, una pura e semplice cronologia dei fatti.

La scrittura agile, svelta e precisa (con la complicità, devo supporre, di un buon lavoro di traduzione) confeziona un piccolo gioiellino e precorre temi, situazioni e personaggi che - mi pare di capire - si ritroveranno in Oblomov, il quale a sua volta finisce rapidamente in wishlist.

[Ekaterina Yakovina · Rating 5 out of 5]

The author shows two main characters such as the uncle and his nephew. The uncle is a smart calculating man living in the city and his nephew who came to his uncle from a village. The nephew is a dreamy young man believing in love, friendship and nobility. Uncle is another person. He clearly analyzes all life situations telling to his nephew how he should live. He helps him to make correct steps like he sees them. This destroys the dreams and hopes of his nephew, gradually changing him as a person. As a result, after a few years, the nephew reaches success in society. However, he becomes similar to his cynical clever uncle. By that time the uncle begin to think about the meaning of life. He begins to realize that with his cold emotions and cynicism, he ruined the life of his wife as well. The author poses some principle questions through his novel. What is the main things in people life - love, hopes and sincerity, real deep emotions or logic, cynicism and the standard goals of society.

[Dimitri · Rating 3 out of 5]

Un giovane provinciale arriva a Pietroburgo con le valigie cariche di alti ideali romantici e di sogni di successi letterari. Qui conosce lo zio, razionale e pragmatico, con cui avrà parecchi e divertenti scambi di opinioni. Riuscirà Aleksandr a imporre il suo carattere espansivo e la sua visione del mondo allo zio e agli altri abitanti della città, che “si affrettano chissà dove, preoccupati soltanto di sé, accorgendosi dei passanti quel tanto che basta non urtarsi l’un l’altro”?
Con affettuosa ironia, Goncarov ci racconta del giovane le avventure galanti, prendendolo un po’ in giro per il suo credersi ogni volta nel bel mezzo di una storia unica e irripetibile. Lo zio cercherà ripetutamente di farlo ritornare con i piedi per terra. “Tu amerai esattamente come tutti gli altri né con più intensità né più profondamente; soltanto che tu crederai all’eternità e all’immutabilità dell’amore e non saprai pensare ad altro, e qui sarà la tua idiozia: perché ti preparerai una quantità di dispiaceri.” Tradito e traditore, sedotto e seduttore, a volte per lavoro e a volte per amore, Aleksandr arriverà infine a una decisione che farà persino commuovere (evento eccezionale) il freddo e calcolatore zietto.
Nonostante in alcune parti il narratore sia un po’ troppo invadente e nonostante certi personaggi - soprattutto quelli femminili - manchino di profondità, il libro si legge volentieri ma patisce il confronto con il capolavoro di Goncarov, “Oblomov”. Le parti migliori sono i dialoghi tra zio e nipote, che rivelano un grande senso dell’autore per i tempi comici, e il racconto dell’evoluzione degli amori del nostro eroe, dove immancabilmente la lei di turno agli inizi, sull’onda dell’entusiasmo, non somiglia a nessun’altra per poi finire col somigliare a tutte le altre fanciulle. Lo stile di Goncarov è chiaro, semplice ma di gran classe. Un saggio di bravura è la descrizione dell’arrivo di un temporale in campagna.
“Laggiù a occidente si trascinava, quasi un mostro vivente, una macchia nera e informe dai riflessi di rame agli orli: rapidamente avanzava verso il villaggio e il boschetto, stendendo ai lati due gigantesche ali. E tutto fu tristezza della natura. [… ] Seguì un minuto di generale, maestoso silenzio. Ed ecco che dal bosco, come messaggero, avanzò rapido un venticello fresco, alitò in viso ai viandanti facendoli rabbrividire, frusciò tra il fogliame. Subito si sollevò un turbine impetuoso facendo roteare lentamente sulla strada una colonna di polvere. S’inoltrò nel villaggio, scardinò qualche trave fradicia dalle palizzate, demolì qualche tetto di paglia, gettò all’aria le gonne di qualche contadina ritardataria, fece fuggire galli e galline gonfiando loro le code. Passò veloce. Poi tornò la quiete. […] Cadde qualche gocciolone e, all’improvviso, sfolgorò un lampo. Un vecchio, sulla soglia di un’isba, spinse in fretta all’interno i nipotini; una vecchietta, segnandosi, si affrettò a sprangare la porta. Scoppiò un tuono e, soffocando ogni voce umana, trionfante e dominatore, riempì l’aria del suo cupo brontolio. Un cavallo spaventato si strappò dalla fune e galoppò verso i campi, inutilmente inseguito da un contadino. Ormai la pioggia cadeva a scrosci, sempre più fitta, martellando con violenza crescente su tetti e finestre. Una manina candida si sporse timidamente a un balcone per togliere con sollecitudine un vaso di fiori.”

[Asad Asgari · Rating 5 out of 5]

عجب کتابی بود "داستان همیشگی" گنچاروف. اسم کتاب به شایستگی برازنده آنچه هست که نویسنده به قلم آورده. روایتی خواندنی از آرزوها و خواسته‌های ما در برهه‌هایی از زندگی که هرگز در عالم واقعیت رنگ تحقق نمی‌‌پذیرند و اندوه و ناراحتی شدید ما را در پی دارند و آنگاه گذر از آن اندوه‌های فانی و نگریستن به زندگی با بینشی عمیق‌تر و البته نگاهی با تاثر بر خویش افکندن در سال‌های آتی به واسطه داشتن آن خواسته‌ها و هوس‌های نامعقول. اینکه انسان‌ها تا چه حد اندیشه‌ها و افکار خود را محتوم و درست تلقی می‌کنند و این افکار در سالیان آتی تا چه حد سست و شکننده جلوه می‌کنند و حیرت آدمی از این سِیر تحول شگرف. این اثر گنجاروف را حتی بیشتر از آبلوموف دوست داشتم چرا که هم پرکشش‌تر بود و هم با واقعیت پیرامونی ما سازگارتر. یک اثر جهان شمول که متعلق به زمانه خاصی نیست و به همه دوران‌ها تعلق دارد و راز ماندگاری و جاودانگی اثر در این نکته نهفته است. ترجمه کتاب روان و خواندنی بود و در مجموع هیچ کم و کاستی در این اثر ندیدم و از خواندنش بسیار لذت بردم.

[Evoli · Rating 5 out of 5]

First impression immediately after finishing the book:
I was absolutely NOT ready for that epilogue... Ouch, my heart hurts (next to my jaw being literally on the floor).
I sincerely wish I would have read this masterpiece earlier in my life due to the fact that I believe that this could have profoundly impacted my point of view on my own life and change the future occurrences.

Actual short review:
"The Same Old Story" (other title: "A Common Story") is Ivan Goncharov's debut novel, which is often seen as the first book in the trilogy that consists of the second book called "Oblomov" and the final novel called "The Precipice".
This specific first novel is about a young Russian nobleman whose name is Aleksander Aduev. Our main character arrives in St. Petersburg straight from the wonderful province where he spend 21 years of his life.
The story raises many questions related to the romanticism that many of us have during our adolescence while we face the rampant pragmatic commercialism that's rather common in big towns/cities.

[fคrຊคຖ.tຖ · Rating 5 out of 5]

یک اثر عالی دیگه از ادبیات روسیه ❤️❤️❤️ در انتهای داستان نقد بسیار خوبی داشت.

[JuDy · Rating 5 out of 5]

“دانستن اینکه در این جهان کسی وجود دارد که در هر‌کجا که هست، هر‌کار که می‌کند فکرش پیش تو باشد، همهٔ افکار خود را، اشتغالات خود و اعمال خود را بر یک نقطه، بر یک اندیشه، اندیشهٔ یار متمرکز کند، چه شادی و شعفی دارد!“

[Solmaz Fatehi · Rating 4 out of 5]

عشق، این داستان همیشگی!

[Czarny Pies · Rating 4 out of 5]

If having read a number of works by nineteenth century Russian authors of the first rank such as Tolstoy and Dostoevsky, you feel a desire to acquaint yourself with those of the second rank, you may want to consider Goncharov who has the virtues of being available in English and who is good enough in places to keep you hoping as you read along that he will somehow rise to the first rank which ultimately he does not.

I found the "Same Old Story" to be vastly superior to "Oblomov" which is much more famous. You might as well read the wittier and livier "Same Old Story" because as the author says in his post-face the two works are in essence one and the same. Goncharov writes:

"I will not approach what I myself see in the two novels as to the question of their general significance. I see not two novels but one connected by a single thread, a single consistent idea - the transition from one period in history dominated by a landholding aristocracy to a second period in which capitalists and industrials have assumed a major role."

"Oblomov" tells the tale of a rural aristocrat who immerses himself into a romantic fantasy world and never emerges to engage society. The "Same old Story" retells the familiar tale of a young man from the provinces arriving in the capital in order to make his way in the new dog-eat-dog world of the new industrial society.

If you have had your fill of Balzac or were bored to tears by Maupassant's "Bel Ami", you may get quickly irritated by "Same Old Story". I persevered and found many good passages in the well named "Same Old Story."

In this novel, the young man from the country is tutored by an uncle in how to be a relentless self-seeker without offending the other self-seekers that he will be surrounded by in the new world. Most of his advice seems sensible enough and in places almost biblical. One should never play cards for high stakes nor lend money to people.

The funniest passages are those in which the uncle tries to convince the young man to abandon his romantic notions about love and marriage.

"You want to get married at twenty-three! At that age only peasants marry when they need a woman to look after them."

The young nephew asks the uncle if he wants him to marry for money. "No. To marry for money would mean to marry for money alone. That would be base. But to marry without taking everything into consideration would be folly."

Ultimately the young nephew does marry for money alone and having started the novel is a mediocrity has become absolutely base by the end. It is indeed the same old story but well done.

[Navid Taghavi · Rating 4 out of 5]

در داستان همیشگی هم سخن از عشق است. آلکساندر فیودوریچ جوان از روستا راهی پترزبورگ می‌شود تا نزد عمویش پیوتر ایوانیچ زندگی کند. آلکساندر در آرزوی تجربه عشقی پرشور و ناب است اما عموی میانسالش عشق و خلجان‌های ناب را به سخره می‌گیرد. صراحت کلامِ عمو بر برادرزاده سنگین می‌آید. مدتی بعد آلکساندر عاشق می‌شود و اختلاف عقاید در دلِ این تجربه جدید جان تازه می‌گیرد و باورهر دو نفر در معرض امتحان قرار می‌گیرد تا دو نفر ببینند کدام نظریه و باور در مورد عشق صدق می‌کند ...
شروع رمان کمی کسل کننده است اما با ورود آلکساندر به شهر و مشاهده تفاوت زندگی در شهر و روستا، موتور داستان به حرکت در می‌آید و آشنایی آلکساندر با عمویش و تجربه‌ی عشق، رمان را خواندنی می‌کند. اگر قرار به گفتن از نقاط قوت رمان باشد، نمی‌توان از دیالوگ‌های آلکساندر و پیوتر به راحتی رد شد. برای نمونه گفتگویشان پس از اولین تجربه عاشقانه آلکساندر را می‌آورم.

(پیوتر) ... پس تو خوشحالی، خوب چرا خوشحالی؟ عجله کن و بگو!
آلکساندر با لبخندی محجوب گفت :
-این چیزها را نمی‌توان به قالب کلمات ریخت.
-من سعی کردم کمکت کنم، ولی می‌بینم هنوز می‌خواهی حرفهایت را با مقدمه‌پردازی‌های معمولی شروع کنی. در آن صورت داستانت لااقل یک ساعت طول می‌کشد. من هم وقت ندارم. پست صبر نخواهد کرد. ببین، بهتر است خودم شروع کنم.
-شما، خنده‌دار است.
-خیلی خنده‌دار، پس گوش کن! دیروز با معشوقه‌ات دیداری خصوصی داشتی.
آلکساندر مشتاقانه سخن وی را قطع کرد:
-از کجا فهمیدید؟ نکند داده‌اید مرا تعقیب کنند؟
-البته داده‌ام. آن هم جاسوسهای مزدوری که فقط برای این کار استخدام می‌کنم. چه چیز باعث می‌شود فکر کنی این قدر به کارهایی که می‌کنی علاقه‌مند باشم. به من چه مربوط است؟
این کلمات با نگاهی سرد توام شده بود. آلکساندر ضمن آنکه به عمویش نزدیکتر می‌شد پرسید:
-پس از کجا فهمیدید؟
پیوتر ایوانیچ گفته‌هایش را ادامه داد:
-بنشین، بنشین، تو را به خدا، و از میز هم فاصله بگیر وگرنه چیز دیگری را می‌شکنی. از صورتت معلوم است. می‌توانم از همین جا آن را بخوانم. خوب، خواستگاری هم که کردی.
آلکساندر سرخ شد اما هیچ نگفت. ظاهرا عمویش دوباره درست به هدف زده بود.
پیوتر ایوانیچ گفت:
-با در نظر گرفتن راه و روش مرسوم، هردوتان خیلی احمق هستید.
برادرزاده‌اش با ناشکیبایی حرکتی به خود داد. پیوتر ایوانیچ گفت:
-وقتی که خودتان را تنها یافتید همه چیز با حرفهای پیش پا افتاده شروع شد. مثلا الگوی قلابدوزی‌اش. پرسیدی که آن برای کیست؟ او هم جواب داد برای مامان یا خاله و کس دیگری در این مایه‌ها و هر دو به لرزه افتادید، انگار که دچار تب توبه شده باشید ...
آلکساندر که جلو خود را می‌گرفت گفت:
-عموجان ان دفعه اشتباه حدس زدید. ما از الگوی قلابدوزی‌اش صحبت را شروع نکردیم، توی باغ بودیم.
-پیوتر ایوانیچ گفت:
-خوب، پس درباره گل یا چیزی در این حدود، حتی ممکن است درباره یک گل زرد بوده باشد، اما مهم نیست. هرچیزی که نگاهت بر آن افتاده باشد، بهانه‌ای برای صحبت کردن، چیزی برای آنکه زبانت باز بشود. تو از او پرسیده‌ای چرا؟ او جواب داده، دوست دارم دیگر، و هر دو ساکت شده‌اید؛ زیرا می‌خواستید کاملا چیز دیگری بگویید ولی مکالمه قطع شده. بعد به یکدیگر نگاه کرده‌اید، لبخند زده‌اید و سرخ شده‌اید.
آلکساندر که بسیار ناراحت شده بود، فریاد زد:
-آه، عموجان! عموجان!
عمویش با خونسردی ادامه داد:
-بعد تو به او گفتی که دنیای تازه‌ای در برابرت گشوده شده است. با گفتن این، او ناگهان، انگار که خبر بسیار شگفت‌آوری را شنیده باشد، به تو نگاه کرده است. فکر می‌کنم که یکه خورده‌ای و رشته کلام از دستت در رفته و بعد تا اندازه‌ای به طور ناشمرده گفته‌ای که تازه حالا داری معنی زندگی را می‌فهمی؛ همین حالا که او را دیده‌ای – اسمش چیست – ماریا؟
-نادیا.
-انگار که در رویا او را دیده‌ای، همیشه چشم به راه بوده‌ای که او را دوباره ببینی، که آمده‌ای که دوستش بداری، و اکنون براستی همه شعر و نثری را که نوشته‌ای تنها به او تقدیم می‌کنی ... و من می‌توانم تصور کنم که چگونه دستهایت را به این سو و آن سو گردانده‌ای ... شاید چیزی را واژگون کرده‌ای، چیزی را شکسته‌ای.
آلکساندر که تقریبا از خود بی‌خود شده بود فریاد زد:
-عموجان! شما باید استراق سمع کرده باشید!
-آره، پشت یک بوته مخفی شده بودم. من غیر از دویدن به دنبال تو و گوش کردن به هرچه مزخرفات است، هیچ کاری ندارم.
آلکساندر شگفت‌زده پرسید:
-اما چطور همه این چیزها را می‌دانید؟
-کاملا ساده است. از زمان آدم و حوا، همگی با تفاوتهای جزئی از این مرحله گذشته‌اند. وقتی انسان شخصیتهای دراماتیک را بشناسد، تنوعها را هم می‌شناسد. و این تو را که مثلا نویسنده هم هستی متعجب می‌کند! تو سه روز مثل یک دیوانه از این طرف به آن طرف می‌جهی و ورجه و ورجه می‌کنی و به گردن این و آن آویزان می‌شوی – ولی تو را به خدا به گردن من نه! توصیه می‌کنم خود را در اتاقت محبوس کنی و بگذاری همه بخارها در آنجا بیرون رود. این بازیها را سر یوسئی در بیاور تا کسی نبیند. در آن صورت اوضاع را از روی فکر می‌سنجی و سعی می‌کنی گام بعدی را برداری. مثل یک بوسه.
آلکساندر با فریادی از روی وجد بانگ زد:
-یک بوسه از نادیا! آه چه پاداش عالی و آسمانی‌ای!
-آسمانی؟
-و شما آن را زمینی می‌دانید؟
-بدون شک. اثر نیروی برق. عاشق و معشوق خیلی ساده یک جفت باطری‌اند که حسابی پر شده‌اند، بوسه‌ها برق را خلاص می‌کند و وقتی که کاملا تخلیه شد، خداحافظ عشق! مرحله سردی شروع می‌شود.

[Giovanna · Rating 3 out of 5]

Di Gončarov si riconosce in questo libro la scrittura raffinata e l'intelligenza dello stile, soprattutto nei dialoghi, che sono, a mio parere, il cuore pulsante del romanzo. Questo è, perciò, un romanzo godibile, ben scritto, ben pensato. Forse un po' troppo pensato, nel senso che si sente la volontà dell'autore di far scontrare due visioni del mondo, e i due protagonisti sembrano a volte delle marionette portatrici di un'idea, soprattutto Aleksandr, che ha dei tratti quasi caricaturali.

Il confronto con Oblomov, il romanzo che Gončarov scriverà qualche anno più tardi, è impietoso: Oblomov è un capolavoro, forse il classico russo più sottovalutato, mentre questo è semplicemente un bel libro, un romanzo più leggero, un po' esercizio di stile un po' embrione di Oblomov (ci sono dei passaggi e dei particolari che i lettori del capolavoro gončaroviano riconosceranno). Resta il fatto che Gončarov sa scrivere, e sa scrivere dell'animo umano con onestà. Quando non cade nel caricaturale è capace di restituire i moti interiori con lucidità e precisione. È questo che rende il romanzo la «delizia» a cui Tolstoj si riferisce nella citazione riportata in copertina. Aggiunge Tolstoj «leggetelo tutti». Ok. Ma leggete anche Oblomov. Leggete soprattutto Oblomov. Questa in realtà è una recensione che vuole spingere a leggere Oblomov. Adesso ripeterò un sacco di volteOblomov:Oblomov Oblomov Oblomov Oblomov Oblomov Oblomov, sperando di prendervi per sfinimento. Leggete Oblomov!

[Marianna · Rating 5 out of 5]

DISINCANTI

Esordio dello scrittore russo Goncarov , assolutamente consigliato e godibilissimo. L’invito di Tolstoj a leggerlo è valido tutt’oggi: “Una storia comune è una delizia, con essa si impara a vivere”.

Il romanzo presenta da subito le tematiche care all’opera sua più famosa, “Oblomov”: l’opposizione vita di città e vita di provincia, la nausea del vivere, l’uomo inutile, l’uomo inetto, che verranno però meglio approfondite nell’opera principale.
Per me è stata una bella esperienza, mi ha strappato sorrisi e, insieme, ha rivelato verità scomode, fuori da ogni ipocrisia ed ogni filtro morale.

La narrazione è in terza persona, il personaggio principale è Aleksandr, giovane della media borghesia di campagna, coccolato dalla madre, che addirittura quando dorme gli chiude la bocca per evitare che possano entrarci le mosche. Questo ragazzo, avvertendo dentro di sè una predisposizione per la letteratura, per le gesta eroiche, gli slanci sentimentali, sente troppo stretta la vita di campagna e, pur se legato alla giovane contadina Sof’ja , desidera fare carriera a San Pietroburgo, contando sulla guida dello zio Pjotr Ivanic, scapolo brillante, ricco industriale con agganci nell’ambiente politico.

Lo stridore tra zio e nipote è evidente dal primo incontro: il giovane vorrebbe abbracciarlo e saltargli al collo, pieno di gratitudine e felice di conoscerlo, mentre lo zio, composto, freddo, misurato, detesta ogni manifestazione fisica di affetto e considera questi slanci “da seminarista”.
Pjotr è un uomo di successo, smaliziato, senza ideali, disincantato nei confronti della vita e di fronte agli innamoramenti, ai sogni (anche letterari) del nipote, non solo è scettico, ma si diverte a smontare piano piano tutte le teorie romantiche del giovane.
Aleksandr crede nell’amore eterno, ai legami indissolubili delle anime gemelle, pensa di poter vivere di sogni e di promesse d’amore e sprezza “il vile metallo”, di cui si comprenderà presto l’importanza.

Il giovane scopre, dopo essere stato tradito dall’innamorata pietroburghese, di essere incostante anche lui: quando la nuova donna di cui innamora si scioglie per lui, lo cerca, piange per le sue assenze, il giovane si annoia, la evita, non fa nulla per rassicurarla del suo amore. Si renderà ben presto conto, a proprie spese che l’amore non è eterno, per questo suo zio consigliava

“di non prendere moglie a uno che sia innamorato. L’amore passa, è una verità elementare».”

“è colpa della natura che non ammette gli amori eterni. Quelli che credono nell’amore eterno e immutabile finiscono per comportarsi come quelli che non ci credono, con l’unica differenza che non se ne rendono conto o non vogliono confessarlo; e noi crediamo che siano angeli e non esseri umani. Sciocchezze!»”

Il prezzo di questa lezione è, per la verità, molto caro: Aleksandr passerà mesi e mesi gettato su un letto a contemplare il soffitto, provando nausea verso se stesso e il consorzio umano, incapace di scrivere opere in versi e in prosa, di lavorare proficuamente.

Non anticipo il finale però, è molto carino!

Le idee dello scrittore pur vissuto quasi due secoli fa, sono assolutamente valide e molto attuali: un romanzo ambientato nella Russia delle seconda metà dell’Ottocento, quando ci si muoveva con carrozze, si viveva senza auto e senza smartphone, eppure parla alle nostre coscienze agli uomini e alle donne di oggi, di ogni età.

Lettura consigliata Sì

Consigliato a chi ha letto...

- Oblomov dello stesso autore

- Fuga senza fine, Joseph Roth

[J. · Rating 4 out of 5]

This book was excellent. Goncharov is a genius; he gets human nature just right. This book is very depressing leaving one feeling hopeless, helpless and cynical at the end. I think many people go through the process of disillusionment, disappointment, and depression that the main character experiences as he gets older and is more in touch with the “real world”. This book explains the change in people from idealists to materialists, and makes one really think about the world. I also really love the comparison in this book between false and glamorous city life, and calm, and dull but beautiful country. I was also fascinated by the main character’s constant search for relief from boredom, and sameness which he could not exactly relieve. I love the irony at the end. The ever practical uncle, who realizes his mistakes, and his proud and devoted wife who is trapped in a cold and loveless marriage reconciling, and the romantic main character turning in to the character of his practical uncle. Too bad there is not a sequel!

[Kim Jackson · Rating 5 out of 5]

Много случайно попадна тази книга в библиотеката ми, но всъщност няма нищо случайно. Още в началото на историята ме впечатли ироничният стил на автора и задушевната обстановка докато чета. Допадна ми много съпоставянето на двете гледни точки за живота, романтичността на Александър и прагматичността на чичо му. Вечната борба на младежкия плам и трезвата преценка на по-възрастните. Семейство Адуеви вече са мои любими персонажи, а историята им, която ме разсмя и замисли, ще остави трайна следа в съзнан��ето и душата ми. Ще ми се да попия нещо от таланта на Гончаров...

[Héctor Genta · Rating 4 out of 5]

Una storia comune è un libro sfortunato perché paga inevitabilmente il confronto con Oblomov, come Gončarov paga quello con Dostoevskij e Tolstoj.
Eppure si tratta di un libro godibilissimo: anche se a tratti può risultare manierata e priva di profondità, Una storia comune non è opera da trascurare tout court ma piuttosto da considerare con attenzione. Intorno alle figure del giovane Aleksandr Aduev e soprattutto a quella di suo zio Pjotr Ivanyč (senza trascurare Lizaveta, moglie di quest'ultimo e personaggio tutt'altro che marginale) si gioca un carosello fatto di contrasti, di diadi che si intrecciano in un balletto vorticoso: giovani/adulti, vita di campagna/vita in città, cuore/cervello e soprattutto idealismo/realismo.
Particolarmente interessante e ricca di ironia sottile è la capacità di Gončarov di condurre la trama fuori dalle secche dei luoghi comuni, evitando di cristallizzare i contrasti ma anzi spingendo nel corso della storia i due protagonisti così lontano dalle posizioni di partenza al punto da farli approdare ad una sorta di originale contrappasso, disegnando una traiettoria imprevedibile che porterà addirittura Aleksandr a cercare rifugio nell'atarassia per diventare un "oblomoviano" ante-litteram.
Attenzione però, perché l'autore non persegue nessun intento pedagogico con quest'opera. Non ci sono certezze – sembra dirci Gončarov – le cose succedono indipendentemente dalla nostra volontà. Nessuna ricetta per la vita che sia valida per sempre e per tutti, ci vuole capacità di adattamento e, soprattutto, equilibrio tra cuore e cervello.

[Shabnam Ghasemirad · Rating 4 out of 5]

اصلا حس نکردم که داستان مال صد و خورده ای سال پیش ه و کاملا حس نزدیکی به چالش ها و سوال های داستان رو داشتم.
کلا در طول خوندن کتاب خیلی به فکر می افتادم و به نظرم کتاب خیلی توی به چالش کشیدن ذهن آدم، برای تصمیم گیری در مورد اینکه کجاها و چقدر باید به عقل یا احساس گوش کرد، موفق بود.
پایان کتاب هم متاثرکننده بود ولی یه حس تعلیق و راضی نشدن هم همزمان برام بوجود آورد.

[Nostalgiaplatz · Rating 4 out of 5]

Avevo voglia di un po’ di ‘russità’, ma che fosse lieve, e questo è stato il romanzo ideale.
“Vicenda umoristica travolgente” è un'esagerazione perché sì, Goncarov prende un po’ garbatamente in giro la società russa, e i giovanotti con la testa piena di ideali romantici, che si credono unici e speciali e superiori a tutti, e così pure gli adulti irrigiditi dalla logica, dal calcolo e dall’autocontrollo, ma tutto ciò evoca riflessioni e al massimo qualche sorriso, nulla di umoristico nel senso moderno del termine.
Certo, c’è un che di amaramente comico nel protagonista e nel suo modo di reagire alle varie delusioni, amorose o d’amicizia che siano (oh, donne ingannatrici, amico traditore, oh mondo crudele che invidia il mio talento e non lo riconosce e mi costringe a guadagnarmi da vivere lavorando in ufficio e scrivendo di patate e concimi, oh, io non amerò mai più, mai più, oh umanità squallida contro cui io, anima illuminata, mi devo scontrare etc etc) e nel vedere lo zio che spietato lo smonta, mettendo in luce i suoi errori, il suo essere egocentrico e irresponsabile, ma è appunto una satira garbata alla società del tempo e alle sue ipocrisie, non certo un racconto che susciti risate.
A causa del vivere di soli sogni e ideali, che vagheggia l’amore assoluto e la vita di scrittore, anche a costo della povertà, il giovane e idealista Aduev mette a rischio il proprio futuro e la propria carriera, si strugge e deperisce; lo zio, creatura di sola logica, trova la felicità nella carriera, nei beni materiali, nella ricchezza. Per lui l’amicizia è interesse, l’amore è abitudine, e credere altrimenti è una fantasia da ragazzini, buona solo per chi abita quieto nelle campagne, non certo per chi vuole emergere a Pietroburgo.
La verità starebbe come sempre nel mezzo, ma nessuno dei due sembra rendersene conto. Sul finale un po’ il dubbio allo zio viene, almeno, mentre Aduev sembra trasformato in tutto ciò che non avrebbe mai voluto. Speravo in un destino migliore, per lui, forse peccando del suo stesso giovanile romanticismo

[Lily · Rating 4 out of 5]

بی‌دلیل نیست که عادت را طبیعت ثانوی می‌گویند. اگر چنین نبود مردم هیچ وقت در تمام زندگی‌شان از رنج جدایی و یا مرگ دلدار رها نمی‌شدند، اما می‌بینی که خودشان را تسلی می‌دهند.
(ص ۱۲۶)

[wutheringhheights_ · Rating 4 out of 5]

Quanta grazia, ironia e saggezza nel narrare la facilità con cui si ama da ragazzi e la successiva delusione. Racconta al meglio che io abbia letto il sentimento del disincanto.
Gončarov è un autore speciale.

[Amir hossein .M · Rating 5 out of 5]

♦️خطر اسپویل♦️


رمان در مورد یک نجیب‌زاده به نام الکساندر آدویف 20 ساله هست که در روستا در کنار مادر بیوه‌اش زندگی می‌کند. وی که شخصیت آرمانگرایی نسبت به شور و عشق دارد به پترزبورگ نزد عمویش می‌رود که دقیقا نقطه مقابل اوست یعنی شخصیتی عقلگرا که رفتار‌های الکساندر را برنمی‌تابد. الکساندر در پترزبورگ ماجرای‌هایی مرتبط با آرمان‌های خودش یعنی عشق و شور را می‌گذارند اما در هیچ‌یک موفق نمی‌شود! الکساندر سرخورده به روستا بر میگردد و چهارسال بعد پس از مرگ مادرش نزد عمویش می‌رود، اما اتفاق عجیبی رخ داده، مناظره‌های پیوتر ایوانیچ با الکساندر کار خودش را کرده و الکساندر تبدیل به فردی عقلگرا و پیوتر ایوانیچ در سن پنجاه سالگی و در همین زمان که در همسرش نشانه‌های سِل دیده می‌شود آرمان‌های الکساندر را پذیرفته!
🌿
درون‌مایه رمان را می‌توان نبرد دو شخصیت یعنی الکساندر و عمویش پیوتر ایوانیچ دانست. در این نبرد جذاب و پویا که گانچاروف به زیبایی طنز خاصی را در مناظره‌های این دو به کار برده یکی بر دیگری چیره می‌شود که در بیشتر موارد پیوتر ایوانیچ است! هر یک از دو طرف برای آن می‌جنگد که مطابق با آرمان‌های خود زندگی کند و البته که آرمان این دو در نقطه مقابل یکدیگر است.
الکساندر نماد شخصیت آرمانگرای روستایی است که در جستجوی عشق به سر می‌برد اما این عشق در پترزبورگ چیزی جز سرخوردگی برایش ندارد اما عمویش یک عقلگرای بورژوازی است که ارزشی برای آرمان‌های الکساندر قائل نیست!
همچنین گانچاروف دو مظهر از شخصیت های روسیه قرن نوزدهم را به تصویر کشیده که یکی نماینده دوره کهن است و برای همین چهره زنده‌تری دارد و یکی نماینده روسیه زمانه که عملگراست و فاقد اخلاقیات کاهلانه و خیال‌پردازانه.
مورد دیگر یک نماد بسیار جالب که گانچاروف به کار برده بود در رمان این که عموی الکساندر هیچوقت اجازه در آغوش گرفتنش را به الکساندر نمی‌دهد اما در پایان رمان وی را در آغوش می‌گیرد و تغییر آرمان‌های این دو را به زیبایی نشان می‌دهد.
🌿
در کل رمان نسبت به شاهکار نویسنده یعنی آبلوموف آن هنر کامل رو ندارد اما مناظره های عمو و الکساندر بسیار شوخ و گیراست و با درخشش بسیار مکالمه‌های عمو و برادرزاده را نگاشته! عمو که شخصیتی آرام و مطمئن و قاطعانه دارد برادرزاده را که موجودی است بی‌فکر در هم می‌شکند!
طنز و توصیفات بی‌نظیر نویسنده بسیار ناب بود. یک قسمت به زیبایی پاییز را توصیف می‌کند که متاسفانه جا نشد که بگمارم در اینجا.
در کل دوست‌داران ادبیات روس، از این اثر گانچاروف، نویسنده نسل طلایی روسیه بدون شک لذت خواهند برد.
🌿
ترجمه مرحوم حشمت کامرانی هم خوب بود هرچند که برخی قسمت‌ها گویا به نظر می‌رسید سانسور شده! کتاب بنده چاپ اول سال 89 هست و ظاهراً هرمس مدت هاست که تجدید چاپش نکرده، بنده هم به صورت اتفاقی از یک کتابفروشی زیرزمینی که کتاب دست دوم هم دارند چشمم خورد به کتاب و خریدم و گرنه روحم هم خبر نداشت گانچاروف چنین کتابی داره

[Vicki · Rating 4 out of 5]

Since I loved "Oblomov" so much, my guy got me a copy of another book by the same author. It's not nearly as wonderful as "Oblomov" (I'm not sure what could be, actually), but very enjoyable. It's much shorter than the typical Russian novel, so that's something in its favor! (haha) This author had quite an interesting ironic view of life, it seems. Too bad he only wrote three books -- or maybe it's not so bad because who has time to read all these long Russian books -- even this "short" one had almost 300 pages of very small print...!?

[Virginia · Rating 4 out of 5]

"Ma non hai ancora rinunciato alla letteratura?"
"Perché dovrei respingere volontariamente la vocazione alla quale sono chiamato? L'unica, luminosa speranza che ancora mi resta nella vita dovrei forse distruggerla con le mie mani? Se dovessi uccidere quel che in me è stato ispirato dall'alto, ucciderei me stesso."

[Moshtagh hosein · Rating 4 out of 5]

نویسنده دو شیوه زندگی را میکاود،اول با کار فکری که با تعمق در پدیده های زندگی بوجود می‌آید،دوم با هنر که ژرف کاوی همان پدیده ها و درک آنهاست که نه به وسیله ذهن بلکه با تمامی وجود آدمی و به عبارت دیگر از طریق کشف و شهود انجام میگیرد.در شیوه نخست یعنی کار فکری نویسنده باید موادی را که مطالعه کرده است به گونه منطقی منتقل کند،حال آنکه شیوه دوم یعنی شیوه هنری،اجازه میدهد تا ماهیت همان پدیده را توسط یک دستگاه تصویر سازی هنری بیان کند.
نویسنده داستان تصویری از زندگی به ما عرضه میکند که این تصویر به سادگی عکس برگردان نیست،بلکه تصویری است که به صورت یک واقعیت هنری جدید در آمده است و در نتیجه رویدادی که توجه نویسنده را جلب کرده است با درخشش بی نظیر نبوغ یا استعداد نویسنده به طور مشخص جلوه گر میشود
گمان میرود که یک نویسنده واقعی باید زندگی را فقط به شکل باز نمود هنری آن نشان دهد،اما در واقع تعداد این نویسندگان ناب بسیار نیست و حتی ممکن است اصلا چنین نویسندگانی وجود نداشته باشند،گاه گاه پیش می‌آید که یک نویسنده هم هنرمند است هم فیلسوف!
(از موخره کتاب)

[Flo]

I desire nothing, seek nothing but peace, the slumber of the soul... I turn to stone. In this trance anything can happen, I see neither others nor myself. I do nothing and do not notice the actions either of others or myself - and I am at peace, I am indifferent. There can be no happiness for me, and I will not succumb to unhappiness.

Oh, for the love of Gutenberg, I need to find this.