Ο πόθος καίει τα σωθικά

by Kostas Mourselas, Κώστας Μουρσελάς

... Μια ανθολογία σχέσεων και προσώπων.
... Η εποχή μας δεν ευνοεί το συναίσθημα γιατί ο άνθρωπος περιορίζεται στην ικανοποίηση της επιθυμίας, μια και ο τρόπος που ζει παγώνει αισθήματα και αγάπες.
... Ήρωες που μας μιλούν για τον πόθο που εξουθενώνει, ταπεινώνει ή εξυψώνει· για τις αντιφάσεις και τα αδιέξοδα των σχέσεων, για τα φαντάσματα της νύχτας, για ματαιωμένες ζωές, για πρόσωπα παγιδευμένα ανάμεσα σε αισθήματα και λέξεις, χαμένα μέσα σε μυστικά και ψέματα μιας συμβατικής ζωής, μέσα σε λαβύρινθους συναισθημάτων, για πρόσωπα που συγχέουν τον πόθο και τον έρωτα με την αγάπη.
... Ήρωες που αναρωτιούνται αν υπάρχει αγάπη άνευ όρων και γιατί όταν σβήνει η επιθυμία πεθαίνει και ο έρωτας.
Χιούμορ, σαρκασμός και αυτοσαρκασμός, λαγνεία και αισθησιασμός. Η ιερότητα και η ενοχή της απόλαυσης. Και όλα αυτά μέσα από συνεχείς ανατροπές.

273 pages, Paperback

First published January 1, 2004

About the author

For Greek, see Κώστας Μουρσελάς.

Reviews

[Erasmia Kritikou · Rating 4 out of 5]

"Πάντως, να το παραδεχτείς, η τέχνη, αλλά και η ζωή, κατορθώνει και κάνει δυνατά τα πάντα, έως τα πιο ακραία όριά τους, γι' αυτό και τελευταία δεν τα πολυξεχωρίζω. Η τέχνη μιμείται σίγουρα τη ζωή, μέχρι η ζωή να πάρει αμπάριζα από την τέχνη, οπότε τότε αρχίζει η μία να τροφοδοτεί την άλλη, και άντε εσύ να βρεις την άκρη, να αποφανθείς αν η κότα έκανε το αυγό ή το αυγό την κότα."

10 διηγήματα+ 1 νουβέλα στο ύφος του γνωστού μας Μουρσελά που τόσο αγαπάμε - όσοι πιστοί:
Τα μυστικά της κρεβατοκάμαρας, τα εν οίκω που πασχίζουν να μην βγουν εν δήμω, αποτυγχάνοντας ενίοτε, το αίμα που βράζει ο πόθος που καίει τα σωθικά..

Μια φορά είχα διαβάσει πως στην νεότερη ιστορία της ελληνικής λογοτεχνίας μετά τον Καραγάτση όλοι οι συγγραφείς μιμούνται τον Καραγάτση, και ο Μουρσελάς λοιπόν ήταν ο πρώτος που μου ήρθε τότε στον νου. Χωρίς αυτό καθόλου να μειώνει τις ικανότητες και τις δεινότητες του συγγραφέα. Το αντίθετο θα έλεγα. Μάλλον τις κολακεύει.

Εντάξει, εγώ τον αγαπώ βέβαια κιόλας, και ίσως να μην είμαι και τόσο αντικειμενική. Είμαστε όμως κάμποσοι, οι όσοι πιστοί που λέγαμε.

______________________
" Άλλαξε μετά δουλειές, σπίτια, έφευγε, ερχόταν, κανείς δεν πρόσεξε την απουσία του. ¨Ρε, ο Ανάστος χάθηκε" λέγαμε μόνο κάπου κάπου. Ξεχάστηκε. Πολύ θέλει για να ξεχαστεί ένας άνθρωπος;"

Έτσι κι αλλιώς, ρε πατέρα, όσο περνάει ο καιρός δε μ εμπνέει πια και τόσο η ζωή, ούτε οι άνθρωποι. Πιο πολύ με τρομάζουν."

[Eirini Kourounioti · Rating 5 out of 5]

Αυτό το βιβλίο ήταν η επιτομή της ειλικρίνειας. Όλες οι ιστορίες ξεδιπλώνουν τις πιο μυστικές - και πιο σκοτεινές - πλευρές των πρωταγωνιστών τους. Η υποβλητική γραφή του Μουρσελά σε κάνει να αισθάνεσαι οικεία με κάθε ομολογία, κάθε σκέψη, κάθε ανάμνηση, και να προσφέρεις αμέσως την δικαίωση σε κάθε επίλογο.

[Yanper · Rating 3 out of 5]

Διηγήματα που έχουν ως κοινό παρονομαστή το πάθος που διακατέχει τους ανθρώπους. Καλές ιστορίες αν και μερικές τελείωναν λίγο απρόσμενα και σε αφηναν με την αίσθηση ότι κάτι λείπει.

[Nikolina Betsiou · Rating 4 out of 5]

Από τα καλύτερα του μετά τα Βαμμένα Κόκκινα Μαλλιά.