What do you think?
Rate this book
Енигма
Книгата представлява разказ за литературните приключения на четирима герои, които не се вписват в нормалните човешки възприятия, обединили се около общ проект, който представлява решителен поврат в живота им. Благодарение на тайния съюз "Философи в будоара" всеки ще преоткрие себе си и ще намери пътя към творчеството и самоунищожението.
"Енигма" е разюздан галоп на страсти и пориви, на литературни аватари, на смърт, секс, поезия и катарзис, търсещи да върнат изначалната хармония и разпадащи се на прах след своето единениее, роман за литературата над всичко, над страстта, над разума и над живота дори - и за силата на думите, за тяхната оплождаща влага и пустините, които създават, за освободителната им мощ и за затвора, в който ни държат.
"Енигма" е разюздан галоп на страсти и пориви, на литературни аватари, на смърт, секс, поезия и катарзис, търсещи да върнат изначалната хармония и разпадащи се на прах след своето единениее, роман за литературата над всичко, над страстта, над разума и над живота дори - и за силата на думите, за тяхната оплождаща влага и пустините, които създават, за освободителната им мощ и за затвора, в който ни държат.
288 pages, Paperback
First published January 1, 2010
16 people are currently reading
508 people want to read
About the author
Antoni Casas Ros
8 books25 followersBorn in French Catalonia in 1972. "Le théorème d'Almodovar" was his first novel published by Gallimard in January 2008, by Seix Barral (Spain) in March and then by Guanda Italy. His next book, "Mort au romantisme", a collection of short stories was published by Gallimard in 2009.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 92 reviews
December 6, 2019
Vallahi yazıp yazıp siliyorum. En iyisi yazmamak gibi. Sonra bir kere daha okuyup, üzerine daha ayrıntılı düşüneceğim kitapların yanına koyuyorum. O zaman güncellerim yorumumu da. Kısaca şunları söyleyebilirim: Hakikaten son derece orijinal bir kurgu. Feci keyif aldım okurken. Birilerinin bir şekilde yüzeysel bulacağı bir roman olduğunu da söylemem lazım. Asla kulak asmayın, bir ara zamanınızı ayırın. Bulmacaları olan bir metin, çözdükçe güzelleşen bir metin. İçerisindeki onca saçmalık lezzetli bir bütüne dönüşüyor; düşündükçe taşlar yerine oturuyor, merak etmeyin.
İyi okumalar.
8/10
İyi okumalar.
8/10
May 5, 2020
Bu kitabı çıktığı yıl fuarda yayınevi stand görevlilerinden birinin yoğun methiyesi sebebiyle, kapağından nefret ettiğim için, kibarlık ederek almıştım. Bu pek muhterem insanın ne ismini ne cismini hatırlamaktayım ancak beni okuyorsa lütfen mesaj kutuma düşsün, kendisine Bartleby ve Şürekâsı'nda iyi demlenmiş bir kahve borcum var.
Kitaba gelirsem diyeceklerimi tam toparlayamasam da edebiyatı/kitabı neden sevdiğimi hatırlattı bana öncelikle. Bu nüsha 2012'den beri elimde ve büyüsünü yapmak için kitaplığımda beni yıllardır bekliyordu. Efsunlu halimle yazmaya geldim.
Doyma hissi beyne ulaşmadan ağzımda lezzetine uzun uzun varmak istediğim bir yemek gibiydi.
Şef yemeğe bilmediğiniz bir coğrafyadan belki de bilmediğiniz bir mutfaktan esinlenerek başka bir baharat katmış; bir süre o bilinmeyen baharatı anlamaya çalışıyorsunuz, sonra bunu çok sevip uzun uzun çiğnemek istiyorsunuz. Usta şef porsiyonu çok iyi ayarladığı için aç kalmadan ve bıkmadan öğününüzü bitiriyorsunuz. Tekrar acıktığınızda yine böyle bir yemekle karşılaşmayı umarak sofradan kalkıyorsunuz.
İşte öyle bir şeydi...
Kitaba gelirsem diyeceklerimi tam toparlayamasam da edebiyatı/kitabı neden sevdiğimi hatırlattı bana öncelikle. Bu nüsha 2012'den beri elimde ve büyüsünü yapmak için kitaplığımda beni yıllardır bekliyordu. Efsunlu halimle yazmaya geldim.
Doyma hissi beyne ulaşmadan ağzımda lezzetine uzun uzun varmak istediğim bir yemek gibiydi.
Şef yemeğe bilmediğiniz bir coğrafyadan belki de bilmediğiniz bir mutfaktan esinlenerek başka bir baharat katmış; bir süre o bilinmeyen baharatı anlamaya çalışıyorsunuz, sonra bunu çok sevip uzun uzun çiğnemek istiyorsunuz. Usta şef porsiyonu çok iyi ayarladığı için aç kalmadan ve bıkmadan öğününüzü bitiriyorsunuz. Tekrar acıktığınızda yine böyle bir yemekle karşılaşmayı umarak sofradan kalkıyorsunuz.
İşte öyle bir şeydi...
August 7, 2021
Dört edebiyat aşığının kitaplara, kendilerine ve birbirlerine duydukları yıkıcı tutkuyu anlatır bu kitap: Joaquim, Naoki, Ricardo, Zoé.
Bedensel eksikliği ve zihinsel bütünlüğü arasında kalan; aşktan uzak ama hiddete yakın edebiyat profesörü Joaquim, sonlarını sevmediği kitapları parçalar kitapçılarda.
Zengin bir japon ailenin kızı Naoki, çocukluğundan beri konuşmuyor, siyahlar içinde; dünyasında siyahtan, beyazdan başka renge yer yok ve bu bir metafor değil.
Yaşam enerjisiyle dolu Zoé, Joaquim'e hayran bir öğrenci ve onun hiddetinin ötesindeki kırılgan adamı görebiliyor.
Ricardo, kiralık katil, öldürmeden önce kurbanlarına şiir okuyor. Artk öldürmek değil yaratmak istiyor. Şiirleri yayınlanırsa ne mutlu.
Birbirlerini yücelten, tamamlayan, kıskanan, ayrı ayrı varolup birlikteliklerinde yeni bir bütün bulan dört farklı roman kişisi.
Hepsi bir örgütün parçası. Bartleby ve Şürekası: Eserlerine belirgin bir son yazamayan "korkak" yazarların kitaplarını değiştiren bir örgüt.
Bir sonu olsa da olmasa da roman kişileri ölür mü? Biz okuyucular öleceğiz ama onlar her okunuşta kaderlerini yeniden yaşamaya başlayacaklar. Onları kıskanıyorum.
Enigma, kendi içine kapanan ve okuru da dünyasına dahil eden gizemli bir kitap.
Çevirmen, Işık Ergüden, kusursuz çevirmiş. Zihni dert bulmasın.
Bedensel eksikliği ve zihinsel bütünlüğü arasında kalan; aşktan uzak ama hiddete yakın edebiyat profesörü Joaquim, sonlarını sevmediği kitapları parçalar kitapçılarda.
Zengin bir japon ailenin kızı Naoki, çocukluğundan beri konuşmuyor, siyahlar içinde; dünyasında siyahtan, beyazdan başka renge yer yok ve bu bir metafor değil.
Yaşam enerjisiyle dolu Zoé, Joaquim'e hayran bir öğrenci ve onun hiddetinin ötesindeki kırılgan adamı görebiliyor.
Ricardo, kiralık katil, öldürmeden önce kurbanlarına şiir okuyor. Artk öldürmek değil yaratmak istiyor. Şiirleri yayınlanırsa ne mutlu.
Birbirlerini yücelten, tamamlayan, kıskanan, ayrı ayrı varolup birlikteliklerinde yeni bir bütün bulan dört farklı roman kişisi.
Hepsi bir örgütün parçası. Bartleby ve Şürekası: Eserlerine belirgin bir son yazamayan "korkak" yazarların kitaplarını değiştiren bir örgüt.
Bir sonu olsa da olmasa da roman kişileri ölür mü? Biz okuyucular öleceğiz ama onlar her okunuşta kaderlerini yeniden yaşamaya başlayacaklar. Onları kıskanıyorum.
Enigma, kendi içine kapanan ve okuru da dünyasına dahil eden gizemli bir kitap.
Çevirmen, Işık Ergüden, kusursuz çevirmiş. Zihni dert bulmasın.
April 24, 2020
İspanyol edebiyatından (gerçi Fransızca yazıyormuş kitaplarını) harika bir keşif oldu benim için Enigma ve Katalan yazarı Antoni Casas Ros. Dört ana kahramanın ağzından kısa bölümler halinde ilerleyen bu roman tam bir edebiyat zevki sunuyor. Konusu edebiyatın kendisi olan romanlardan ayrıca hoşlanıyorsanız tabii. Bir edebiyat polisiyesi niteliği de var. Çok farklı dört karakterin kaderleri usta bir kurguyla kesişiyor. Erotizm de, eşcinsellik boyutu da dahil olmak üzere, önemli bir yer kaplıyor. Dolayısıyla bu konularda hassasiyeti olanlar uzak durabilir. Burada bir yorumda değinilmiş, insanı edebiyatla uğraşmaya iten, hatta kitapçı açmaya teşvik eden bir havası var romanın. Romanda bahsedilen kitapları okumak veya okuduysanız tekrar okumak isteği uyandırıyor. Casas Ros’da bir Bolano havası seziliyor, Uzak Yıldız’a epey değiniliyor zaten. Dolayısıyla benim gibi Bolano hayranları için bu kitap ayrı bir çekicilikte. Yazarı takibe aldığımı söylememe gerek yok herhalde. Olaylar Barcelona’da geçtiğinden, bu şehre yapılacak bir ziyarette okunması belki alınacak keyfi daha da özel kılabilir, aklınızda olsun. Çeviri de, Işık Ergüden, çok iyi.
February 6, 2020
Edebiyat hocası, öğrencisi, şair... Edebiyatla ilintisi bu denli yüksek olan karakterler ile bezeli bir roman yazmak her zaman daha kolay görünmüştür gözüme. Ancak zevkli bir okuma vadediyor diye kitabı yermeye de lüzum yok. Her karakter tek seferde 2-3 sayfalık bir söz hakkına sahip ve bu durum çok akıcı bir anlatıma neden olduğu gibi aynı olayları farklı bakış açılarıyla görmemize de olanak sağlıyor. Casas Ros'un karakterleri geçmişleriyle yüzleştirme tarzı etkileyici. Kitabı tamamlayınca bir Melek'e ihtiyaç duyabilirsiniz ya da kendinizi bir kitabevi açmak için kredi faizlerine bakarken bulabilirsiniz.
Uzak Yıldız için Joaquim Santz ile aynı kanıdayız, onun yazdığı versiyonu okuyabilseydik keşke.
Uzak Yıldız için Joaquim Santz ile aynı kanıdayız, onun yazdığı versiyonu okuyabilseydik keşke.
March 17, 2024
Katalan yazar Antoni Casas Ros'la münasebetimiz Enigma ile sürüyor. Çok katmanlı ve pek çok okuru müthiş tavlayacak bir fikrin üstüne bina edilmiş bir eser bu: kitapların sonlarını değiştirmek.
Öncelikle, edebiyatta cinsellik okumak sizi rahatsız ediyorsa (Zambra'nın Şilili Şair'ini bile müstehcen bulanlar olduğu için artık ne düşüneceğimi bilemiyorum) Antoni Casas Ros'a bulaşmayın.
Bir edebiyat profesörü, yazar olmak isteyen bir genç kadın, hem şair hem kiralık katil olan bir adam ve sessiz bir Japon kadın, hikayemizin anlatıcıları. "Bartleby ve Şürekası" isimli bir kitapçı ve yayınevi kuruyorlar. (Not: bu kitabı okumadan önce Enrique Vila-Matas'ın aynı adlı kitabını ve Roberto Bolano'nun Uzak Yıldız'ını okumuş olmak iyi olur, zira kitapta bu iki metne çok atıf var, onları okumuş olmanın faydasını gördüm.)
Kendilerine "Yatak Odası Filozofları" diyen bu dörtlünün ortaklığı hem entelektüel, hem de cinsel düzeyde, yani tüm zerreleriyle iç içe geçmiş durumdalar diyebiliriz. Birbirleriyle cinselliğin farklı biçimlerini keşfedip kendileriyle de tekrar ve tekrar tanışırken, kurdukları yayıneviyle de korsan bir işe girişiyorlar: sonlarını beğenmedikleri kült romanlara yeni sonlar yazarak onları piyasadaki asıllarıyla değiştirmek.
Bu fikir muhteşem gerçekten. Amaçlarına ulaşıyorlar ve büyük bir sansasyon kopuyor tabii edebiyat dünyasında. Epey eğlenceli yazılmış bu bölümler aracılığıyla aslında bir dolu şeyi sorgulatıyor yazar: Gerçeklik nerede biter, kurgu nerede başlar, edebiyat bize ne yapar yahut dahası: biz ona ne yapabiliriz? O bölümlerden şu çok sevdiğim cümleyi de aktarayım: "Belki de bazı kitaplar kendi sonlarından sıkılıyor ve yazarın iznini istemeden, kendi başlarına değişiyorlardır; tıpkı özgürlüğünü kazanan bir ergen gibi." Bu kitaba, kitaptaki karakterlerin hiç sevmeyeceği bir son yazmak da şahane bir şaka olmuş bu arada, bayıldım buna.
Fakat metinde aksayan bir şeyler olduğunu da düşünüyorum maalesef. İnsanların günahlarını gören melek ve tuhaf gece kulübünü içeren mistik kısımlarını, yahut aralarındaki cinselliğin bazı dinamiklerini ikna edici bulamadım. Oraları okuru daha içine alacak, gerçeklikten koparacak biçimde yazabilse kusursuz olurmuş.
Öncelikle, edebiyatta cinsellik okumak sizi rahatsız ediyorsa (Zambra'nın Şilili Şair'ini bile müstehcen bulanlar olduğu için artık ne düşüneceğimi bilemiyorum) Antoni Casas Ros'a bulaşmayın.
Bir edebiyat profesörü, yazar olmak isteyen bir genç kadın, hem şair hem kiralık katil olan bir adam ve sessiz bir Japon kadın, hikayemizin anlatıcıları. "Bartleby ve Şürekası" isimli bir kitapçı ve yayınevi kuruyorlar. (Not: bu kitabı okumadan önce Enrique Vila-Matas'ın aynı adlı kitabını ve Roberto Bolano'nun Uzak Yıldız'ını okumuş olmak iyi olur, zira kitapta bu iki metne çok atıf var, onları okumuş olmanın faydasını gördüm.)
Kendilerine "Yatak Odası Filozofları" diyen bu dörtlünün ortaklığı hem entelektüel, hem de cinsel düzeyde, yani tüm zerreleriyle iç içe geçmiş durumdalar diyebiliriz. Birbirleriyle cinselliğin farklı biçimlerini keşfedip kendileriyle de tekrar ve tekrar tanışırken, kurdukları yayıneviyle de korsan bir işe girişiyorlar: sonlarını beğenmedikleri kült romanlara yeni sonlar yazarak onları piyasadaki asıllarıyla değiştirmek.
Bu fikir muhteşem gerçekten. Amaçlarına ulaşıyorlar ve büyük bir sansasyon kopuyor tabii edebiyat dünyasında. Epey eğlenceli yazılmış bu bölümler aracılığıyla aslında bir dolu şeyi sorgulatıyor yazar: Gerçeklik nerede biter, kurgu nerede başlar, edebiyat bize ne yapar yahut dahası: biz ona ne yapabiliriz? O bölümlerden şu çok sevdiğim cümleyi de aktarayım: "Belki de bazı kitaplar kendi sonlarından sıkılıyor ve yazarın iznini istemeden, kendi başlarına değişiyorlardır; tıpkı özgürlüğünü kazanan bir ergen gibi." Bu kitaba, kitaptaki karakterlerin hiç sevmeyeceği bir son yazmak da şahane bir şaka olmuş bu arada, bayıldım buna.
Fakat metinde aksayan bir şeyler olduğunu da düşünüyorum maalesef. İnsanların günahlarını gören melek ve tuhaf gece kulübünü içeren mistik kısımlarını, yahut aralarındaki cinselliğin bazı dinamiklerini ikna edici bulamadım. Oraları okuru daha içine alacak, gerçeklikten koparacak biçimde yazabilse kusursuz olurmuş.
September 20, 2023
Enigma yazardan okuduğum ikinci kitap ve tıpkı “Almodovar Teoremi” gibi bu romanı da çok sevdim. Kısaca bahsetmek gerekirse Barselona’da yolları kesişen dört kişinin hikayesini anlatıyor bize yazar. Bu hikayede hayata, cinselliğe, bedene ve edebiyata dair birden çok katman var. Özellikle edebiyata dair olan kısmı çok ilgi çekici ve hayranlık uyandırıcı. Okuyucu/yazar arasındaki mesafeyi yeniden düşünmeye iten hatta bir adım ileri giderek okuyucuyu yazar yapmaya teşvik eden oyuncaklı bir yaklaşımı var. Sırf bu fikir bile başlı başına kitabı beğenmeme yeterdi ama bir de üstüne gelen diğer katmanlarla birlikte roman başka bir seviyeye atladı. Karakterlerden birinin yazarların roman sonlarındaki korkaklığını eleştirmesine de romanın bizzat benzer yere evirilmesine de ayrıca bayıldım. Yazarın Türkçe’ye çevrilen diğer kitaplarını da okuyacağım.
June 4, 2016
„Вече няма предел между реалност, измислица, живота на всеки от нас и любовта ни към литературата. Въвлечени сме в износването на една творба, която не се ограничава с езика, тя говори чрез нас и сътворява живота по един още по-абсолютен начин.“
Най-после отново с издателство Алтера, след като през 2012 г. всичките ми любими книги бяха техни. Тогава се заглеждах в „Енигма“ и мислех, че не е за мен. Какво се оказа – познатото състояние „погълната“ - малко спане, малко хранене, малко говорене с други хора: целият свят е книга (в случая - целият свят е Енигма). Благодаря ти, Рос, който и да си – със сигурност те виждах най-малко като Жоаким и Зое.
Не знаех почти нищо за книгата, а изскочиха доста изненади – удобната структура „четворка“; любимата тема „литература“; актуалната за мен японска нишка, любимата Барселона (и то Барселонета!)… През годините мислех, че книгата е чисто испанска. Сега се оказва, че е писана на френски, че Рос е каталунец и живее в най-любимия ми Рим (?).
Във всеки случай бях убедена, че е странна и трудна книга. Странна е - колкото и аз съм странна. Трудна – не, страниците се топяха. Много изкушаващо кратки части за всеки от четиримата герои (всяка започва на нова страница). Изкушаващи, защото когато трябваше да спирам да чета, си казвах – хайде и следващата за Наоки, отнема броени минути, после - хайде само още една за Рикардо… Понякога не следва пряко хронологично продължение на историята, но словесната вода прелива плавно от една част в следващата като каскади в многоцветен фонтан.
В началото повече ми правеха впечатление съвпаденията с мои нещица. Героинята от по-предната книга, която четох, се казваше Наоко, а сега има Наоки. Точно преди „Енигма“ четох споменатата тук книга „Къщата на спящите красавици“. Споменаването на любимия Елгар; Кадакес - познат от Салвадор Дали; Киото, който ме очаква. А авторът според оскъдните и съмнителни данни ми е „набор“ – 1972 г. Всичко се наслагваше чудесно и още на стр. 30 бях наясно, че романът ще ми хареса. Буквално от първия миг ме обви настроение, което може да е банално да нарека енигматично, но си беше точно така. Oбикновено си пиша впечатления или преписвам откъси в един общ файл, сега направо си казах – веднага собствен файл за „Енигма“.
По същество - героите: мислех, че трудно ще ги разграничавам, че трябва постоянно да се връщам в началото на първите четири части за всеки от тях, за да видя кой какъв беше. Правех го понякога, но просто да видя какво съм знаела за тях в първите страници, какво ми се е разкрило после…
1. Наоки – още на стр. 27 се помислих за нея (Дебюси, Барток), на 28 още повече - “Единствената професия, която би ми се понравила, е преводач…“
Но все пак е различна Наоки:
„Аз съм нещо като картограф на всекидневието, урбанистичен антрополог, музикант без инструмент, жена, която мечтае за прецизност и деликатност на чувствата и вълненията, които се реят из необятния космос, без затишие и без истински препятствия.“
„Тялото ѝ казваше толкова, колкото и думите, мълчанието ѝ бе толкова красноречиво, колкото казаното…“
„Не знам дали защото беше японка, но у нея имаше нещо дълбоко тайнствено.“
2. Жоаким
„ Понякога се държах като уморен шейсетгодишен старец. Цялата разпаленост, на която бях способен, се бе съсредоточила върху литературата, която така ме бе обсебила, че бях забравил простите удоволствия от живота.“
„Той имаше проницателна, непосредствена, изострена от дългата самота чувствителност.“
„Жоаким следваше някакво философско търсене и най-дребното внимание, най-малкият жест го задоволяваха. Имаше вкус към необикновеното и понякога, умиротворен, бе капитан на кораба, но с пълно доверие ни оставяше управлението ред по ред, за да ни подготви за бурята.“
3. Зое
„Зое носеше някак хищна динамика – и в котешкия смисъл, но и в живописния. Именно тя разливаше потоци от синьо, жълто и червено в нашите нощи, в паметта ни, в телата ни. Тя озаряваше вълненията ни с ту деликатни, ту резки мазки. Любовта ѝ пришпорваше и душата, и плътта.“
4. Рикардо
„Рикардо бе мощта на бика, втурващ се на арената, и нашата деликатност и плавност го раздразваха или нараняваха. Опияняваше се и страдаше, сякаш нежните ни думи, погледи и движения бяха едновременно бандерили и врата, която отваряхме към свободата.“
5. Литературата
Обикновено съм малко скептична при книги за писатели/поети/литература. Но тук (почти) нищо не ме подразни. Всъщност трябваше да сложа на литературата по-преден номер, но така или иначе не съм подреждала по важност тухличките на романа.
„Не исках страданието да бъде врата към литературата, макар в този миг да разбирах, че винаги е така. Държах красотата и тишината за ръка и исках да ги въведа в творбата си като ъглите на магически триъгълник, между страните на който думите можеха да се носят и да се сливат, и да черпят последователно от трите извора.“
„Бях написала дванайсетина страници. Никога не бях забременявала, но ми се струваше, че човек сигурно усеща как дълбоко в нето се закрепва животът. Тялото ми започваше да се променя. Кръвта вече не се движеше по същия начин. Гърдите ми бяха обхванати от тайни тръпки. Думите се рееха из мен в течна форма, а след това ги раждах.“
6. Барселона
Например представях си, че само в Барселонета може да се случат любимите ми стр. 74, 117, 142, 264 (непълни цитати); подобни спонтанни изблици на емоции и близост ме оставяха във възторг:
„Досегът с открития ѝ поглед, нежността и усещането за осезаемото ѝ присъствие ме накараха да се хвърля към нея.“
„… с най-голямо удивление се видях как правя нещо безумно. Хвърлих се към нея, сграбчих я и я притиснах в обятията си, опивах се от мириса ѝ и целувах челото и косите ѝ. Тя не се отдръпна, напротив, дори метна ръце около раменете ми, придърпа ме още по-близо до себе си и нежно пъхна лице във вдлъбнатината на врата ми.“
„… милваше лицето му, което ми се стори много красиво, тъй като никога не бях виждала толкова съкрушен мъж. Часове наред лицата ми почти се докосваха. Дишахме заедно. Телата ни излъчваха покой…“
7. Сексът
Ясно е, че секс има много. Но и „ заместителите“ му винаги са ме вълнували – тук екстазът връхлита героите и чрез музиката, литературата, движението.
„За мен скуошът заместваше сексуалните отношения и черпеше от същия енергиен източник.“
А същинският секс - не възприех романа като перверзен поради изброените по-горе четири страници и заради това:
„Без съдбовни думи, чиста и бляскава обикновеност, озарена от истинска любовна нощ.“
„Дали бяхме готови да поемем тази красота, без да се огънем, без страх, без разрушения?“
Вярвах на тяхната свръхчувственост, защото:
„Всички търсехме радост, но радост, която, за да заслужи своето име, трябваше да не зависи от нищо. Клетъчна радост, неограничена от тялото и мисълта, необхваната радост, както се изразяваме за някоя гледка.
Искахме повече от онова, което можеше да бъде изследвано, повече от онова, което можеше да бъде докоснато.“
В "Енигма" възприех секса не толкова като физическо удоволствие, а като изследване на пределите, състояние на емоционален транс и преминаване на граници, които в момента ми изглеждат странни. Наистина прекрасно - пълна съпричастност с болката на другия, единение чрез общата литературна страст, не само чрез телата. Всичко би било идеално, ако го нямаше проблемът „Ами после?“
8. Четворката
Макар някои от цитатите да описват двойки, спойката за четиримата е тази:
„… интелектуалното ни съзаклятие става все по-изтънчено.“
„приятелството, което ни свързва, е силно и основано на огромно уважение и безусловно възхищение.“
„Шепотът, мечтите и същностите ни се смесваха в една алхимия, която получаваше късчета злато от физическа материя, от структури, от извивки, от плътност, от вибриращи ерекции…“
9. Езикът
Ами падам си по такъв език: „обичлива нежност“, “Времето сякаш се вледени...“; „Докато наблюдавах песъчинките, открих яркочервени, арктическосини, електриково зелени и за пръв път видях черното не като отрицание на цвета, а напротив, като матрица на всички оттенъци, като проявител на палитрата на небето и земята.“
10. Преводът
Цялостно усещане за носеща се вълна, специални (а не обикновени) думички „уталожил“, „кръжец“, „залягаше“, „чародейство“, „съглашение“, „пришпорваше“, „съкрушен“, „съдбовни“ и т.н. За Гари и Шмит е нужно едно чувство и умение, тук съвсем друго.
Изненадвам се, че бях чак толкова погълната от книгата. Със сигурност ме привлече пределната сензитивност и „транс“ изживяванията, но не съм свикнала с елементи на thrill и може би и това ми беше интересно.
В някои моменти реагирах като стара моралистка според принципа дали определено действие носи вреда за някого. В случая разбирам предизвикателството с финалите на книгите (така да го наречем), но ми се струва, че не го приемам. Друга стряскаща истина - не знаеш на какво си способен в моменти на умопомрачение. А „дейността“ на Рикардо в началото – как да я приемеш… В крайна сметка установих, че стореното винаги остава в някаква степен, през каквито и катарзисни преживявания или пречистващи сили да се премине. От финала зависеше дали да е 4 и 5 оценката ми. Отново неговата „смесеност“ ме спечели - не харесам като буквално, харесвам като преносно.
„Една книга е жив организъм със своите нужди, мечти и изисквания.“
Тази книга се прояви спрямо мен точно така.
Най-после отново с издателство Алтера, след като през 2012 г. всичките ми любими книги бяха техни. Тогава се заглеждах в „Енигма“ и мислех, че не е за мен. Какво се оказа – познатото състояние „погълната“ - малко спане, малко хранене, малко говорене с други хора: целият свят е книга (в случая - целият свят е Енигма). Благодаря ти, Рос, който и да си – със сигурност те виждах най-малко като Жоаким и Зое.
Не знаех почти нищо за книгата, а изскочиха доста изненади – удобната структура „четворка“; любимата тема „литература“; актуалната за мен японска нишка, любимата Барселона (и то Барселонета!)… През годините мислех, че книгата е чисто испанска. Сега се оказва, че е писана на френски, че Рос е каталунец и живее в най-любимия ми Рим (?).
Във всеки случай бях убедена, че е странна и трудна книга. Странна е - колкото и аз съм странна. Трудна – не, страниците се топяха. Много изкушаващо кратки части за всеки от четиримата герои (всяка започва на нова страница). Изкушаващи, защото когато трябваше да спирам да чета, си казвах – хайде и следващата за Наоки, отнема броени минути, после - хайде само още една за Рикардо… Понякога не следва пряко хронологично продължение на историята, но словесната вода прелива плавно от една част в следващата като каскади в многоцветен фонтан.
В началото повече ми правеха впечатление съвпаденията с мои нещица. Героинята от по-предната книга, която четох, се казваше Наоко, а сега има Наоки. Точно преди „Енигма“ четох споменатата тук книга „Къщата на спящите красавици“. Споменаването на любимия Елгар; Кадакес - познат от Салвадор Дали; Киото, който ме очаква. А авторът според оскъдните и съмнителни данни ми е „набор“ – 1972 г. Всичко се наслагваше чудесно и още на стр. 30 бях наясно, че романът ще ми хареса. Буквално от първия миг ме обви настроение, което може да е банално да нарека енигматично, но си беше точно така. Oбикновено си пиша впечатления или преписвам откъси в един общ файл, сега направо си казах – веднага собствен файл за „Енигма“.
По същество - героите: мислех, че трудно ще ги разграничавам, че трябва постоянно да се връщам в началото на първите четири части за всеки от тях, за да видя кой какъв беше. Правех го понякога, но просто да видя какво съм знаела за тях в първите страници, какво ми се е разкрило после…
1. Наоки – още на стр. 27 се помислих за нея (Дебюси, Барток), на 28 още повече - “Единствената професия, която би ми се понравила, е преводач…“
Но все пак е различна Наоки:
„Аз съм нещо като картограф на всекидневието, урбанистичен антрополог, музикант без инструмент, жена, която мечтае за прецизност и деликатност на чувствата и вълненията, които се реят из необятния космос, без затишие и без истински препятствия.“
„Тялото ѝ казваше толкова, колкото и думите, мълчанието ѝ бе толкова красноречиво, колкото казаното…“
„Не знам дали защото беше японка, но у нея имаше нещо дълбоко тайнствено.“
2. Жоаким
„ Понякога се държах като уморен шейсетгодишен старец. Цялата разпаленост, на която бях способен, се бе съсредоточила върху литературата, която така ме бе обсебила, че бях забравил простите удоволствия от живота.“
„Той имаше проницателна, непосредствена, изострена от дългата самота чувствителност.“
„Жоаким следваше някакво философско търсене и най-дребното внимание, най-малкият жест го задоволяваха. Имаше вкус към необикновеното и понякога, умиротворен, бе капитан на кораба, но с пълно доверие ни оставяше управлението ред по ред, за да ни подготви за бурята.“
3. Зое
„Зое носеше някак хищна динамика – и в котешкия смисъл, но и в живописния. Именно тя разливаше потоци от синьо, жълто и червено в нашите нощи, в паметта ни, в телата ни. Тя озаряваше вълненията ни с ту деликатни, ту резки мазки. Любовта ѝ пришпорваше и душата, и плътта.“
4. Рикардо
„Рикардо бе мощта на бика, втурващ се на арената, и нашата деликатност и плавност го раздразваха или нараняваха. Опияняваше се и страдаше, сякаш нежните ни думи, погледи и движения бяха едновременно бандерили и врата, която отваряхме към свободата.“
5. Литературата
Обикновено съм малко скептична при книги за писатели/поети/литература. Но тук (почти) нищо не ме подразни. Всъщност трябваше да сложа на литературата по-преден номер, но така или иначе не съм подреждала по важност тухличките на романа.
„Не исках страданието да бъде врата към литературата, макар в този миг да разбирах, че винаги е така. Държах красотата и тишината за ръка и исках да ги въведа в творбата си като ъглите на магически триъгълник, между страните на който думите можеха да се носят и да се сливат, и да черпят последователно от трите извора.“
„Бях написала дванайсетина страници. Никога не бях забременявала, но ми се струваше, че човек сигурно усеща как дълбоко в нето се закрепва животът. Тялото ми започваше да се променя. Кръвта вече не се движеше по същия начин. Гърдите ми бяха обхванати от тайни тръпки. Думите се рееха из мен в течна форма, а след това ги раждах.“
6. Барселона
Например представях си, че само в Барселонета може да се случат любимите ми стр. 74, 117, 142, 264 (непълни цитати); подобни спонтанни изблици на емоции и близост ме оставяха във възторг:
„Досегът с открития ѝ поглед, нежността и усещането за осезаемото ѝ присъствие ме накараха да се хвърля към нея.“
„… с най-голямо удивление се видях как правя нещо безумно. Хвърлих се към нея, сграбчих я и я притиснах в обятията си, опивах се от мириса ѝ и целувах челото и косите ѝ. Тя не се отдръпна, напротив, дори метна ръце около раменете ми, придърпа ме още по-близо до себе си и нежно пъхна лице във вдлъбнатината на врата ми.“
„… милваше лицето му, което ми се стори много красиво, тъй като никога не бях виждала толкова съкрушен мъж. Часове наред лицата ми почти се докосваха. Дишахме заедно. Телата ни излъчваха покой…“
7. Сексът
Ясно е, че секс има много. Но и „ заместителите“ му винаги са ме вълнували – тук екстазът връхлита героите и чрез музиката, литературата, движението.
„За мен скуошът заместваше сексуалните отношения и черпеше от същия енергиен източник.“
А същинският секс - не възприех романа като перверзен поради изброените по-горе четири страници и заради това:
„Без съдбовни думи, чиста и бляскава обикновеност, озарена от истинска любовна нощ.“
„Дали бяхме готови да поемем тази красота, без да се огънем, без страх, без разрушения?“
Вярвах на тяхната свръхчувственост, защото:
„Всички търсехме радост, но радост, която, за да заслужи своето име, трябваше да не зависи от нищо. Клетъчна радост, неограничена от тялото и мисълта, необхваната радост, както се изразяваме за някоя гледка.
Искахме повече от онова, което можеше да бъде изследвано, повече от онова, което можеше да бъде докоснато.“
В "Енигма" възприех секса не толкова като физическо удоволствие, а като изследване на пределите, състояние на емоционален транс и преминаване на граници, които в момента ми изглеждат странни. Наистина прекрасно - пълна съпричастност с болката на другия, единение чрез общата литературна страст, не само чрез телата. Всичко би било идеално, ако го нямаше проблемът „Ами после?“
8. Четворката
Макар някои от цитатите да описват двойки, спойката за четиримата е тази:
„… интелектуалното ни съзаклятие става все по-изтънчено.“
„приятелството, което ни свързва, е силно и основано на огромно уважение и безусловно възхищение.“
„Шепотът, мечтите и същностите ни се смесваха в една алхимия, която получаваше късчета злато от физическа материя, от структури, от извивки, от плътност, от вибриращи ерекции…“
9. Езикът
Ами падам си по такъв език: „обичлива нежност“, “Времето сякаш се вледени...“; „Докато наблюдавах песъчинките, открих яркочервени, арктическосини, електриково зелени и за пръв път видях черното не като отрицание на цвета, а напротив, като матрица на всички оттенъци, като проявител на палитрата на небето и земята.“
10. Преводът
Цялостно усещане за носеща се вълна, специални (а не обикновени) думички „уталожил“, „кръжец“, „залягаше“, „чародейство“, „съглашение“, „пришпорваше“, „съкрушен“, „съдбовни“ и т.н. За Гари и Шмит е нужно едно чувство и умение, тук съвсем друго.
Изненадвам се, че бях чак толкова погълната от книгата. Със сигурност ме привлече пределната сензитивност и „транс“ изживяванията, но не съм свикнала с елементи на thrill и може би и това ми беше интересно.
В някои моменти реагирах като стара моралистка според принципа дали определено действие носи вреда за някого. В случая разбирам предизвикателството с финалите на книгите (така да го наречем), но ми се струва, че не го приемам. Друга стряскаща истина - не знаеш на какво си способен в моменти на умопомрачение. А „дейността“ на Рикардо в началото – как да я приемеш… В крайна сметка установих, че стореното винаги остава в някаква степен, през каквито и катарзисни преживявания или пречистващи сили да се премине. От финала зависеше дали да е 4 и 5 оценката ми. Отново неговата „смесеност“ ме спечели - не харесам като буквално, харесвам като преносно.
„Една книга е жив организъм със своите нужди, мечти и изисквания.“
Тази книга се прояви спрямо мен точно така.
December 25, 2023
geçirdiği trafik kazasında yüzünün tamamını ve karısını yitirmiş olan antoni casas ros ile tanış olma kitabımdı enigma. uzun zamandır okuduğum en iyi metindi valla, hasret kalmışız böylesine.
zoe ve naoki arasındaki ilişkiyi en hafif tabirle e3 2019daki keanu abimizin "BREATHTAKING" sözüyle özetleyebilirim. şimdi geçelim haylayt ettiğim kısımlara;
-kendimi dünyayla gerçekten ilgili hissetmiyorum, ama dünyayı titizlikle gözlemlemek beni son derece ilgilendiriyor.
-yüzmek, her şeyin eğimli ve şehvetli olduğu incelikli ve akışkan bir evrene girmektir. kıyıdan uzaklaşınca, mayomun iki parçasını da çıkarıyor, bileğimin etrafına sarıyorum ve kendimi çırılçıplak, sulara, kimi zaman daha sıcak akıntılara, dalgalara, köpüklere bırakıyorum. güneşin altında, gözlerim kapalı, bedenim esnek, kendimi bırakarak suyun üzerinde salınmaktan orgazmik bir zevk aldığım oluyor.
-banyonun yeni aynasında cılız bacağımı gördüğümde, kendi bedenimin çirkinliği karşısında, tam bir erkek olarak kabul edilmemin imkansızlığı karşısında ağlamaya başladım.
-bir teorisi var: ona göre yazarlar ödlektir, kahramanlarını ya terk ederler ya da öldürürler, daha kötüsü, onlara belirsiz sonlar verirler.
-ya sonra? yaşamaya nasıl devam edilir, günün birinde kopmaya nasıl tahammül edilir? bir sevincin anlık ayrılık duygusuna yerini bırakması nasıl olur? bu sevinç insanın katmanları içinde hissedilebilir mi? nihai sevincin ölümle bir bağı var mıdır?
-bilmem, seni öldürmek isteyecek birinin sana en büyük iyiliği yapacağını düşünmüşümdür her zaman.
zoe ve naoki arasındaki ilişkiyi en hafif tabirle e3 2019daki keanu abimizin "BREATHTAKING" sözüyle özetleyebilirim. şimdi geçelim haylayt ettiğim kısımlara;
-kendimi dünyayla gerçekten ilgili hissetmiyorum, ama dünyayı titizlikle gözlemlemek beni son derece ilgilendiriyor.
-yüzmek, her şeyin eğimli ve şehvetli olduğu incelikli ve akışkan bir evrene girmektir. kıyıdan uzaklaşınca, mayomun iki parçasını da çıkarıyor, bileğimin etrafına sarıyorum ve kendimi çırılçıplak, sulara, kimi zaman daha sıcak akıntılara, dalgalara, köpüklere bırakıyorum. güneşin altında, gözlerim kapalı, bedenim esnek, kendimi bırakarak suyun üzerinde salınmaktan orgazmik bir zevk aldığım oluyor.
-banyonun yeni aynasında cılız bacağımı gördüğümde, kendi bedenimin çirkinliği karşısında, tam bir erkek olarak kabul edilmemin imkansızlığı karşısında ağlamaya başladım.
-bir teorisi var: ona göre yazarlar ödlektir, kahramanlarını ya terk ederler ya da öldürürler, daha kötüsü, onlara belirsiz sonlar verirler.
-ya sonra? yaşamaya nasıl devam edilir, günün birinde kopmaya nasıl tahammül edilir? bir sevincin anlık ayrılık duygusuna yerini bırakması nasıl olur? bu sevinç insanın katmanları içinde hissedilebilir mi? nihai sevincin ölümle bir bağı var mıdır?
-bilmem, seni öldürmek isteyecek birinin sana en büyük iyiliği yapacağını düşünmüşümdür her zaman.
January 2, 2020
Öncelikle yazarla tanışma kitabım, kendisinin Almodovar Teoremi kitabını da çok merak ediyorum en yakın zamanda edineceğim.
Kitabın kurgusu, yazılış şekli, karekterleri ve konusu hiç beklenmedik şekilde çarpıcı.
Asla beklemeyeceğiniz şekilde sizi içine çeken bir çete!
Açık konuşalım dürüst olalım, hangimiz okuduğumuz bir kitabın sonunu değiştirmek istemedik ki?! Yatak odası filozofları ve teorileri insanı adeta büyülüyor.
Çok başarılı buldum umarım diğer eserleri de bu denli başarılıdır ve ben 2020’de ilk harika yazarımı bulmuş olurum!
Keyifli okumalar!
Kitabın kurgusu, yazılış şekli, karekterleri ve konusu hiç beklenmedik şekilde çarpıcı.
Asla beklemeyeceğiniz şekilde sizi içine çeken bir çete!
Açık konuşalım dürüst olalım, hangimiz okuduğumuz bir kitabın sonunu değiştirmek istemedik ki?! Yatak odası filozofları ve teorileri insanı adeta büyülüyor.
Çok başarılı buldum umarım diğer eserleri de bu denli başarılıdır ve ben 2020’de ilk harika yazarımı bulmuş olurum!
Keyifli okumalar!
Read
September 27, 2024Ne zaman bir süre şöyle zevkle, içtenlikle bir şeyler okumaktan uzak kalsam içimi bir korku kaplıyor: ya bir daha zevk alamazsam kitaplardan! İşte sevgili dünya; heyecanlarımı dürtecek, koltuğumda taklalar attıracak, kokularıyla beni cezbeden çiçekler açmaya devam ediyor ısrarla. Enigma ise kesinlikle etobur bir çiçek. Bundan katiyetle eminim. Ve sevgili Antoni, bilmeni isterim ki bu kesinlik, bendeki vampir dürtülerini açığa çıkarttı.
Antoni Casas Ros'un (ya da karakterlerinin, özellikle Joaqim'in) edebiyatla, yazarlarla ve nesne olarak bizzat kitaplarla ilişkisine şahit olmak beni çoook şaşırttı çünkü doğrudanlığında, netliğinde ve karnavalesk vahşetinde kendi arzu ve dürtülerimi gördüm. Beni böylesine gören bir yazarın, sadık bir okuru olarak; Enigma'ya savaş açmaktan başka bir şey gelmiyor şu an elimden. Böyle patetik bir hamleyle, belki de onun romanlarında bir karakter olarak yerimi sabitlemiş oluyorum. Yorumlarımı okuyan siz sevgili potansiyel Casas okurlarını üzmemek adında, bu savaşı kapalı kapılar ardından yürütmeye karar vermiş durumdayım. Dileyen, kapıyı aralayıp bu deliliğe verdiğim delice yanıta şahit olabilirler.
Onlar hem benim tanrılarımdı hem de onlardan nefret ediyordum. Yirmi sekiz yaşımdayken, Uzak Yıldız Anagrama yayınlarından çıktı. Kitabı elimden bırakamıyordum. Beni altüst etmişti. Sanki kitaptaki bütün karakterler bendim. Geceleri rüyama giriyordu ve bu belirsiz son boğazıma saplanmıştı. Kitabın kutsallığına karşı suç işleme duygusu da bana heyecan veriyordu.
Antoni Casas Ros'un (ya da karakterlerinin, özellikle Joaqim'in) edebiyatla, yazarlarla ve nesne olarak bizzat kitaplarla ilişkisine şahit olmak beni çoook şaşırttı çünkü doğrudanlığında, netliğinde ve karnavalesk vahşetinde kendi arzu ve dürtülerimi gördüm. Beni böylesine gören bir yazarın, sadık bir okuru olarak; Enigma'ya savaş açmaktan başka bir şey gelmiyor şu an elimden. Böyle patetik bir hamleyle, belki de onun romanlarında bir karakter olarak yerimi sabitlemiş oluyorum. Yorumlarımı okuyan siz sevgili potansiyel Casas okurlarını üzmemek adında, bu savaşı kapalı kapılar ardından yürütmeye karar vermiş durumdayım. Dileyen, kapıyı aralayıp bu deliliğe verdiğim delice yanıta şahit olabilirler.
Onlar hem benim tanrılarımdı hem de onlardan nefret ediyordum. Yirmi sekiz yaşımdayken, Uzak Yıldız Anagrama yayınlarından çıktı. Kitabı elimden bırakamıyordum. Beni altüst etmişti. Sanki kitaptaki bütün karakterler bendim. Geceleri rüyama giriyordu ve bu belirsiz son boğazıma saplanmıştı. Kitabın kutsallığına karşı suç işleme duygusu da bana heyecan veriyordu.
October 5, 2013
Питали ли сте се как щеше да изглежда Педро Алмодовар, ако беше станал писател, а не режисьор?
"Енигма" на Антони Казас Рос е отговорът. И двамата залагат на сложни еротични взаимоотношения между мъже и жени. Между жени и жени. И между мъже и мъже. През цялото време докато четях книжката си мислех за филма на Алмодовар "Говори с нея". Също като прословутия режисьор Казас Рос успява елегантно, поетично да изрази сложната женска и мъжка вселена, във всевъзможните им комбинации, използвайки силата на словото:
"...всички се реем из космоса без върховенство, подчинени на невероятната непредвидимост на промените, всяка частица от вселената е свързана с другите по загадъчен начин и всички те се подчиняват на един вечно менящ се танц, над който нямаме и най-малък контрол. Всяка частица е едновременно свободна и в единение, свързана с цялото. Именно за това не вярвах нито в съдбата, нито в случайността. Всяко микросъбитие зависеше от стотици милиарди непредвидими движения, които го обуславяха" *
*превод: Зорница Китинска
Казас Рос ни запознава с мистериозни, странни герои. С екзотичната, красива и ефирна японка Наоки, влюбена в другата главна героиня - прекрасната студентка по литература Зое. Квартетът герои се допълва от мачото Рикардо, млад поет, който изкарва прехраната си като...наемен убиец. И накрая - Жоаким, преподавател в университета, неуспял и недъгав писател-бунтар. Любовта към литературата и поезията събира тези странни чеда, а тази тяхна любов постепенно се трансформира и придобива телесни форми.
Този странен квартет решава да си направи шега с известните писатели, като започва да разпространява техни книги с преправени финали. Създават скандал, който успява да вкара отново хората в книжарниците. Казас Рос иронизира себе си в романа, иронизира колегите си, а накрая, самият финал на романа е весела закачка с читателя.
Вероятно "Енигма" ще има същата съдба като филмите на Алмодовар. Или ги харесваш, или ги смяташ за празнословни перверзии.
"Енигма" на Антони Казас Рос е отговорът. И двамата залагат на сложни еротични взаимоотношения между мъже и жени. Между жени и жени. И между мъже и мъже. През цялото време докато четях книжката си мислех за филма на Алмодовар "Говори с нея". Също като прословутия режисьор Казас Рос успява елегантно, поетично да изрази сложната женска и мъжка вселена, във всевъзможните им комбинации, използвайки силата на словото:
"...всички се реем из космоса без върховенство, подчинени на невероятната непредвидимост на промените, всяка частица от вселената е свързана с другите по загадъчен начин и всички те се подчиняват на един вечно менящ се танц, над който нямаме и най-малък контрол. Всяка частица е едновременно свободна и в единение, свързана с цялото. Именно за това не вярвах нито в съдбата, нито в случайността. Всяко микросъбитие зависеше от стотици милиарди непредвидими движения, които го обуславяха" *
*превод: Зорница Китинска
Казас Рос ни запознава с мистериозни, странни герои. С екзотичната, красива и ефирна японка Наоки, влюбена в другата главна героиня - прекрасната студентка по литература Зое. Квартетът герои се допълва от мачото Рикардо, млад поет, който изкарва прехраната си като...наемен убиец. И накрая - Жоаким, преподавател в университета, неуспял и недъгав писател-бунтар. Любовта към литературата и поезията събира тези странни чеда, а тази тяхна любов постепенно се трансформира и придобива телесни форми.
Този странен квартет решава да си направи шега с известните писатели, като започва да разпространява техни книги с преправени финали. Създават скандал, който успява да вкара отново хората в книжарниците. Казас Рос иронизира себе си в романа, иронизира колегите си, а накрая, самият финал на романа е весела закачка с читателя.
Вероятно "Енигма" ще има същата съдба като филмите на Алмодовар. Или ги харесваш, или ги смяташ за празнословни перверзии.
November 7, 2019
Çarpıcı, zekice işlenmiş, tablo gibi bir edebiyat şöleni Enigma. Ana olayı beslemek için yazılan ara satırlar- yan hikayeler, bambaşka birer ana olay olarak karşımıza çıkıyor bu kitapta. Hatta birbirinden başka akımları veya türleri bile temsil ediyor diyebiliriz. Buna ragmen, kitabın her parçası birbirini tamamlıyor, birbirlerine çok iyi işlenmiş.
Karakterlerin çok uç noktalarda hayat tecrübeleri var. Gel gelelim, bu tecrübelerin ortaya çıkardığı iç sıkıntısı, benim gibi bir beyaz yakalının içinin sıkkınlığından pek farklı değil. Bu noktada, yazar bana yabancı bir hikaye anlatmıyor, o bambaşka dünyaları bana da yaşatıyor. İlişkileri bile çok sansasyonel olan bu dörtlüden, çok temel dersler alıyoruz: Sevmek çok kolay ve onure edici bir duygu; sevgi ve hümanizm bir insanın uzun soluklu mutluluğunun temel dürtüsü değil midir? Benim gibi optimist ve Polyanna biri için bir de şunu ekleyelim: İnsanda art niyet aramak iyiyi görmekten daha mı kolay?
Kitaba bir edebiyat şöleni dedik. Edebiyatın her kolu var kitapta. Şair, matbaacı, yayıncı, kitapçı, yazar, professor, editor… Vey azar ona dokunan kitaplardan da bolca bahsetmiş. Hatta o kitapların yazarlarıyla oturup kahve içiyor kitabında. Nedir bu başlıca alıntılanan kitaplar:
1. Balzac – Altın Gözlü Kız
2. Bolaño – Uzak Yıldız
3. Vila Matas – Bartleby ve Şürekası
Öyle güzel anlatıyor ki bu kitapları, Eğer şu an okuduğum gibi modern ve doyurucu kitaplarsa bunlar da, kaçırmamalıyım diyorsunuz.
Bir de illegal bir edebiyat projesi var ki kitapta, okurken proje fikrine hayranlık duyuyorsunuz! Ve bu proje, kitaba öyle bir son hazırlıyor ki, kitabı bitirdiğinizde ters köşe oluyorsunuz.
Daha ne olsun! Tam bir şölen. Kapağını bile çok sevdim.
Karakterlerin çok uç noktalarda hayat tecrübeleri var. Gel gelelim, bu tecrübelerin ortaya çıkardığı iç sıkıntısı, benim gibi bir beyaz yakalının içinin sıkkınlığından pek farklı değil. Bu noktada, yazar bana yabancı bir hikaye anlatmıyor, o bambaşka dünyaları bana da yaşatıyor. İlişkileri bile çok sansasyonel olan bu dörtlüden, çok temel dersler alıyoruz: Sevmek çok kolay ve onure edici bir duygu; sevgi ve hümanizm bir insanın uzun soluklu mutluluğunun temel dürtüsü değil midir? Benim gibi optimist ve Polyanna biri için bir de şunu ekleyelim: İnsanda art niyet aramak iyiyi görmekten daha mı kolay?
Kitaba bir edebiyat şöleni dedik. Edebiyatın her kolu var kitapta. Şair, matbaacı, yayıncı, kitapçı, yazar, professor, editor… Vey azar ona dokunan kitaplardan da bolca bahsetmiş. Hatta o kitapların yazarlarıyla oturup kahve içiyor kitabında. Nedir bu başlıca alıntılanan kitaplar:
1. Balzac – Altın Gözlü Kız
2. Bolaño – Uzak Yıldız
3. Vila Matas – Bartleby ve Şürekası
Öyle güzel anlatıyor ki bu kitapları, Eğer şu an okuduğum gibi modern ve doyurucu kitaplarsa bunlar da, kaçırmamalıyım diyorsunuz.
Bir de illegal bir edebiyat projesi var ki kitapta, okurken proje fikrine hayranlık duyuyorsunuz! Ve bu proje, kitaba öyle bir son hazırlıyor ki, kitabı bitirdiğinizde ters köşe oluyorsunuz.
Daha ne olsun! Tam bir şölen. Kapağını bile çok sevdim.
December 7, 2023
Sonunu beğenmediğiniz, sonu için bir kitaptan nefret ettiğiniz hatta elinize kalem alıp o sonu karaladığınız oldu mu hiç?
Enigma’da bunları hisseden bir adam var : Joaquim. Kendi kendine bir isim de takıyor rahatsızlığına: Enigma Sendromu.
Sonrasında üç kişi daha çıkıyor yoluna: Naoki, Zoe ve Ricardo. Onlar, Yatak Odası Filozofları. Edebiyata olan tutkuları bir arada tutuyor onları. Ve başlangıçların her daim içinde son da barındırdığını biliyorlar…
.
Antony Casas Ros, dört karakteri ayrı ayrı konuşturuyor, toparlıyor, yollarını hatta kaderlerini birleştiriyor. Sonunu beğenmedikleri kült eserlerin son sayfalarını değiştirme fikri doğuyor.
Güzel ve merak uyandırıcı bir konuyla başlayan Enigma benim için bazı gereksiz uzatma ve konudan sapmalar da barındırıyordu. Ya da şöyle söyleyeyim: işin dönüştüğü renk bana uygun değildi. Dört karakter de kimi yerlerde kurmaca-gerçek ikilemi yaşattı. Sonu mu? İşte yazarın kitapla ilgili sevdiğim detayı da buradaydı..
.
Yazarın kitaplığımda olan diğer bir kitabını da okuyacağım: Almodovar Teoremi.
.
Işık Ergüden çevirisi, Savaş Çekiç kapak tasarımıyla ~
Enigma’da bunları hisseden bir adam var : Joaquim. Kendi kendine bir isim de takıyor rahatsızlığına: Enigma Sendromu.
Sonrasında üç kişi daha çıkıyor yoluna: Naoki, Zoe ve Ricardo. Onlar, Yatak Odası Filozofları. Edebiyata olan tutkuları bir arada tutuyor onları. Ve başlangıçların her daim içinde son da barındırdığını biliyorlar…
.
Antony Casas Ros, dört karakteri ayrı ayrı konuşturuyor, toparlıyor, yollarını hatta kaderlerini birleştiriyor. Sonunu beğenmedikleri kült eserlerin son sayfalarını değiştirme fikri doğuyor.
Güzel ve merak uyandırıcı bir konuyla başlayan Enigma benim için bazı gereksiz uzatma ve konudan sapmalar da barındırıyordu. Ya da şöyle söyleyeyim: işin dönüştüğü renk bana uygun değildi. Dört karakter de kimi yerlerde kurmaca-gerçek ikilemi yaşattı. Sonu mu? İşte yazarın kitapla ilgili sevdiğim detayı da buradaydı..
.
Yazarın kitaplığımda olan diğer bir kitabını da okuyacağım: Almodovar Teoremi.
.
Işık Ergüden çevirisi, Savaş Çekiç kapak tasarımıyla ~
May 9, 2014
Книги за убиване, хора за четене: http://knigolandia.info/book-review/e...
От време на време идват такива книги. Уж си до брега, едва натопил глезени в мастилото, а ласкави вълнички вече те подръпват навътре. Песен на сирени се носи, ще те привлече. Мъртво течение те дебне. А дори, уж разумно, да останеш на брега – очаква те цунами. Няма измъкване от тая книга, от тия кратки глави, наситени с емоции и вихри, с толкова любов към книгите и четенето – но и толкова лична, сдържана болка, която сбира сили да раздере света с крясъка си. И чувственост, която полага нежно морала на подиум, вади нож, забива го в оплетеното му от вени с отровна кръв гърло… и го принася в жертва на човешката нужда да обича, да се свързва, да отдава и да получава, без да бъде ограничавана.
"Алтера"
http://knigolandia.info/book-review/e...
От време на време идват такива книги. Уж си до брега, едва натопил глезени в мастилото, а ласкави вълнички вече те подръпват навътре. Песен на сирени се носи, ще те привлече. Мъртво течение те дебне. А дори, уж разумно, да останеш на брега – очаква те цунами. Няма измъкване от тая книга, от тия кратки глави, наситени с емоции и вихри, с толкова любов към книгите и четенето – но и толкова лична, сдържана болка, която сбира сили да раздере света с крясъка си. И чувственост, която полага нежно морала на подиум, вади нож, забива го в оплетеното му от вени с отровна кръв гърло… и го принася в жертва на човешката нужда да обича, да се свързва, да отдава и да получава, без да бъде ограничавана.
"Алтера"
http://knigolandia.info/book-review/e...
August 16, 2014
не)извратената перверзия на интелектуалеца – изтръпващата целувка на литературата, бързото й проникване в тялото и душата, тръпненето от бавното й движение по цялото тяло, неистовото удоволствие от сливането на неоткритите ни Аз-ове – неизживяни в реалното ни битие, както и писъкът от финала, разтърсването и усещането за изоставеност.
http://knijno.blogspot.com/2014/08/bl...
http://knijno.blogspot.com/2014/08/bl...
September 20, 2017
That i could get over how pretentious and self aggrandizing this literary experiment can be at times is because i have a soft spot for Casas Ros and his prose. Overall a nice read, but it's only so much of this book and its characters that one can take at a time. We get it, you're uniquely clever, now take a shot every time a character tells you this. Over and out.
November 15, 2020
Cel mai bun roman de la Antoni Casas Ros pe care l-am citit. E de un lirism incredibil și, în același timp, de o visceralitate înfiorătoare. Ador cum scrie. Mi s-a părut (mult) diferit față de „Teorema lui Almodovar” și „Cronicile ultimei revoluții” (deși se păstrează fantezismul matematic, fizic, cosmic).
August 24, 2017
Cümlelerin tamamının altını çizmiş olabilirim de, olmayabilirim de!
March 17, 2021
Yazım tarzından dolayı pek keyif alarak okumadım ama sevdiğim kısımlar vardı
April 19, 2021
"Enigma" - Antoni Casas Ros
"Cum au ieșit ființele hibride din imaginația oamenilor, cum între două lumi, au căpătat veridicitate? Ce ne fascinează la legăturile dintre oameni dacă nu această calitate de invadare constantă a realității care există la monștri? Și, brusc, întrebarea: sunt un monstru? Cu ce drept îmi arog puterea de a împiedica o poveste, un vis, o viață?"
Romanul acesta nu are foi. E scris pe falduri translucide încărcate cu romantism, emoție, iluzii, inocență, sălbăticie, erotism.
Nu ai cum să nu admiri libertatea gândirii lui Antoni Casas Ros și povestea polifonică țesută dintr-un lirism aparte. El își aduce personajele în pragul nebuniei prin atingerea unor teme care dau dovadă de mult curaj. Nu cade nicidecum în vulgar, prost gust sau trivial, ci doar atrage atenția și ne conduce cu ușurință și eleganță acolo unde realitatea se împletește cu ficțiunea.
Titlul, simplu și minimalist, este potrivit romanului plin de enigme, un roman al oglinzilor în care protagoniștii se reflectă.
Romanul spune povestea a patru personaje legate de dragostea pentru cărți:
- Joaquim, un profesor universitar de literatură (neînțeles) care își ascunde foarte bine infirmitatea și presupusa lipsă de talent literar în spatele măștii unui librar impulsiv, strict, suferind de o boală psihiatrică;
- Zoe, studenta lui Joaquim care visează la o carieră de scriitor și de care acesta se îndrăgostește;
- Naoki, japoneaza tăcută care coboară în străfundurile poeziei, cea care vede și trăiește lumea în alb și negru;
- Ricardo, un tânăr și încrezător catalan, un poet promițător convertit în asasin plătit.
Providența face ca drumurile acestora să se intersecteze chiar dacă la început avem impresia că lumile lor sunt total independente una de cealaltă. Coliziunea devine inevitabilă ducând până la complicitate, complot și dragoste.
Homosexualitatea sau bisexualitatea nu sunt deloc subiectul romanului așa cum am tinde să credem. Este vorba de atracția corpurilor și de fuziunea spiritelor, fără ca feminitatea sau masculinitatea să se ia în considerare. Cele patru personaje, vor forma un „întreg” carnal și spiritual.
Vocea fiecărui membru al cvartetului se aude distinct în capitole scurte, la persoana I.
Mi-a plăcut mult romanul chiar și cu unele dialoguri neverosimile. Uneori autorul pare că se îndepărtează de propriile personaje.
"O navă taie oceanul cu etrava și merge spre portul în care ancorează. Și care este portul în care ancorează un roman?"
Sfârșitul și dezlegarea enigmei nu m-au lăsat deloc în derivă, în ciuda faptului că acesta era scopul operațiunii filosofilor din budoar. Ba chiar consider că un sfârșit mai potrivit nu se putea, așa dur cum a fost.
O lectură numai bună pentru un weekend mohorât sau chiar pentru vacanță. Că tot se-apropie, nu? 😊
"Toți suntem ficțiune, dar nimeni nu-și dă seama. Suntem ficțiuni create de egoul nostru. Te-ai întrebat de ce murim, câtă vreme personajele de roman nu mor niciodată?"
"Cum au ieșit ființele hibride din imaginația oamenilor, cum între două lumi, au căpătat veridicitate? Ce ne fascinează la legăturile dintre oameni dacă nu această calitate de invadare constantă a realității care există la monștri? Și, brusc, întrebarea: sunt un monstru? Cu ce drept îmi arog puterea de a împiedica o poveste, un vis, o viață?"
Romanul acesta nu are foi. E scris pe falduri translucide încărcate cu romantism, emoție, iluzii, inocență, sălbăticie, erotism.
Nu ai cum să nu admiri libertatea gândirii lui Antoni Casas Ros și povestea polifonică țesută dintr-un lirism aparte. El își aduce personajele în pragul nebuniei prin atingerea unor teme care dau dovadă de mult curaj. Nu cade nicidecum în vulgar, prost gust sau trivial, ci doar atrage atenția și ne conduce cu ușurință și eleganță acolo unde realitatea se împletește cu ficțiunea.
Titlul, simplu și minimalist, este potrivit romanului plin de enigme, un roman al oglinzilor în care protagoniștii se reflectă.
Romanul spune povestea a patru personaje legate de dragostea pentru cărți:
- Joaquim, un profesor universitar de literatură (neînțeles) care își ascunde foarte bine infirmitatea și presupusa lipsă de talent literar în spatele măștii unui librar impulsiv, strict, suferind de o boală psihiatrică;
- Zoe, studenta lui Joaquim care visează la o carieră de scriitor și de care acesta se îndrăgostește;
- Naoki, japoneaza tăcută care coboară în străfundurile poeziei, cea care vede și trăiește lumea în alb și negru;
- Ricardo, un tânăr și încrezător catalan, un poet promițător convertit în asasin plătit.
Providența face ca drumurile acestora să se intersecteze chiar dacă la început avem impresia că lumile lor sunt total independente una de cealaltă. Coliziunea devine inevitabilă ducând până la complicitate, complot și dragoste.
Homosexualitatea sau bisexualitatea nu sunt deloc subiectul romanului așa cum am tinde să credem. Este vorba de atracția corpurilor și de fuziunea spiritelor, fără ca feminitatea sau masculinitatea să se ia în considerare. Cele patru personaje, vor forma un „întreg” carnal și spiritual.
Vocea fiecărui membru al cvartetului se aude distinct în capitole scurte, la persoana I.
Mi-a plăcut mult romanul chiar și cu unele dialoguri neverosimile. Uneori autorul pare că se îndepărtează de propriile personaje.
"O navă taie oceanul cu etrava și merge spre portul în care ancorează. Și care este portul în care ancorează un roman?"
Sfârșitul și dezlegarea enigmei nu m-au lăsat deloc în derivă, în ciuda faptului că acesta era scopul operațiunii filosofilor din budoar. Ba chiar consider că un sfârșit mai potrivit nu se putea, așa dur cum a fost.
O lectură numai bună pentru un weekend mohorât sau chiar pentru vacanță. Că tot se-apropie, nu? 😊
"Toți suntem ficțiune, dar nimeni nu-și dă seama. Suntem ficțiuni create de egoul nostru. Te-ai întrebat de ce murim, câtă vreme personajele de roman nu mor niciodată?"
July 22, 2013
Pe copertă oamenii arată ca niște spaghete colorate, dar nu sunt decât Naoki, Zoe, Joaquin și Ricardo. Aici nu e nicio enigmă. Antoni Casas Ros arată într-un fel dar nu se știe cum, pentru că se ascunde, el crede că dacă ai fața mutilată într-un accident ești respingător. Aici ar putea fi o enigmă, dar eu știu că dacă Antoni Casas Ros există cu adevărat, el nu este respingător, pentru că a scris o carte, și iată că nici în ce-l privește pe autor nu avem de fapt nicio enigmă. Cartea asta pare să fie despre relații, lesbiene, scriitori ratați, poeți asasini, înotătoare, plaje, frustrări, crime, pasiuni, ordinea lucrurilor, sfârșituri, nu se știe sigur, este Enigma. Dar eu simplific totul și decid că este despre cărți!
Motiv pentru care am citit-o acompaniată de niște porumb fiert, am și plâns puțin printre boabe și m-am bucurat mult de tot din două-n două pagini, am zis să nu fiu chiar atât de entuziastă încât să mă bucur la fiecare pagină. Cu cărțile e ca și cu bărbații, trebuie să îi ții puțin pe jar, să fii ușor circumspectă chiar dacă par perfecți, pentru că pot să dea oricând cu bâta-n baltă și să te stropească. Dar cărțulia asta de la Vellant a fost așa cum mi-am dorit eu să fie o carte de duminică seara, după o lungă perioadă de abstinență într-ale citirii. A fost cu o femeie frumoasă în negru, așa cum îmi place mie, cu un tub vibrator atașat la Ipod, pentru vibrații muzicale intime-așa cum îmi doresc eu, cu un profesor care-și face librărie și îmi povestește unde o să pună rafturile și ce chilipiruri are-așa cum aș face și eu, o studentă care câștigă vara bani lucrând pe plajă!-așa cum vreau eu, chelneriță –așa cum visez eu, și înoată odată cu marea-așa cum mi se pare mie că fac, cu un poet macho man-așa cum îmi trebuie mie, căruia nu doar i se publică poeziile în cea mai literară revistă, dar este și angajat la Uniunea Scriitorilor – așa cum, cu unele modificări, mi-ar plăcea și mie. Enigma a fost perfectă pentru mine, asta nu înseamnă că este pentru toți care o scot în oraș la o cafea, probabil că poate fi ușor criticată, mai ales de femelele nemulțumite că apar scene de sex facil, lesbian, normal și padadaaam…masculin anal. Dar cu cărțile e ca și cu bărbații, cum ziceam, din când în când te roagă să-i mai faci o felație, să-l masezi pe spate, să te săruți cu o prietenă, să-i găsești un prieten special. Eu chiar sunt mulțumită că autorul a trântit o partidă de sex lesbian din doar trei fraze, ele se întâlnesc, complet străine, își șterg lacrimile, se pupă și merg să se țină strâns între brațe. Așa s-a putut concentra mai mult pe descrierea atmosferei din librărie, cu terasă în față , aromă de cafea și masă mare în mijloc unde, rând pe rând, toate cărțile își doreau să ajungă, mai puțin atunci când erau indispuse, balonate, cu migrene și simțeau nevoia să se ascundă pe rafturi.
Motiv pentru care am citit-o acompaniată de niște porumb fiert, am și plâns puțin printre boabe și m-am bucurat mult de tot din două-n două pagini, am zis să nu fiu chiar atât de entuziastă încât să mă bucur la fiecare pagină. Cu cărțile e ca și cu bărbații, trebuie să îi ții puțin pe jar, să fii ușor circumspectă chiar dacă par perfecți, pentru că pot să dea oricând cu bâta-n baltă și să te stropească. Dar cărțulia asta de la Vellant a fost așa cum mi-am dorit eu să fie o carte de duminică seara, după o lungă perioadă de abstinență într-ale citirii. A fost cu o femeie frumoasă în negru, așa cum îmi place mie, cu un tub vibrator atașat la Ipod, pentru vibrații muzicale intime-așa cum îmi doresc eu, cu un profesor care-și face librărie și îmi povestește unde o să pună rafturile și ce chilipiruri are-așa cum aș face și eu, o studentă care câștigă vara bani lucrând pe plajă!-așa cum vreau eu, chelneriță –așa cum visez eu, și înoată odată cu marea-așa cum mi se pare mie că fac, cu un poet macho man-așa cum îmi trebuie mie, căruia nu doar i se publică poeziile în cea mai literară revistă, dar este și angajat la Uniunea Scriitorilor – așa cum, cu unele modificări, mi-ar plăcea și mie. Enigma a fost perfectă pentru mine, asta nu înseamnă că este pentru toți care o scot în oraș la o cafea, probabil că poate fi ușor criticată, mai ales de femelele nemulțumite că apar scene de sex facil, lesbian, normal și padadaaam…masculin anal. Dar cu cărțile e ca și cu bărbații, cum ziceam, din când în când te roagă să-i mai faci o felație, să-l masezi pe spate, să te săruți cu o prietenă, să-i găsești un prieten special. Eu chiar sunt mulțumită că autorul a trântit o partidă de sex lesbian din doar trei fraze, ele se întâlnesc, complet străine, își șterg lacrimile, se pupă și merg să se țină strâns între brațe. Așa s-a putut concentra mai mult pe descrierea atmosferei din librărie, cu terasă în față , aromă de cafea și masă mare în mijloc unde, rând pe rând, toate cărțile își doreau să ajungă, mai puțin atunci când erau indispuse, balonate, cu migrene și simțeau nevoia să se ascundă pe rafturi.
March 28, 2015
Постмодерни игри за напреднали библиофили
Романът показва овладяно до съвършенство постмодерно писане, което с лекота довежда читателя до екстаза на интелектуалната игра.
В някои моменти си казвах – този филм вече съм го гледал при Умберто Еко, Итало Калвино, Владислав Тодоров и тн., но текстът така абсурдно, безкомпромисно и грижливо като паяк сплиташе сюжетните и идейните нишки, че неизбежното и предвидимо обиране на прекрасната паяжина с метла беше още по-болезнено.
„Всичко, извадено от проядъка си, може да се върне към първоначалната си хармония.“
Иска ми се да спомена само за една от особено любопитните идеи на романа, че за да постигнат по-висша хармония, съществата трябва да прекрачат границите, но не само на духа, а и на тялото/пола, да се завърнат към андрогинността, като се отдадат и на хетеро-, и на хомосексуални връзки. Въобще смесването на същностите, катализирано от любовта, опложда буквално и преносно творческия импулс, който обновява литературата, като създава нова и „реновира“ старата.
Оргията обаче не е само между персонажите, а също между книгите, които „весело се съвкупляват върху масата“, та дори и между формата и съдържанието на текста, които се взаимопроникват безсрамно и хедонистично пред очите на читателя.
Формираното и раз-формираното Общество на будоарните философи, чиято дейност е идейният център на романа, се сблъсква с две големи препятствия – травматичното наследство на всеки от участниците, което не може да бъде докрай преодоляно, и литературната традиция, представена чрез сградата на литературно списание, където сякаш накуп са събрани всички литературни мастодонти, отказващи да променят себе си или изкуството.
Изходът от този сблъсък остава донякъде енигматичен, тъй като (в най-добрите традиции на мистерията) липсва последната страница.
Романът показва овладяно до съвършенство постмодерно писане, което с лекота довежда читателя до екстаза на интелектуалната игра.
В някои моменти си казвах – този филм вече съм го гледал при Умберто Еко, Итало Калвино, Владислав Тодоров и тн., но текстът така абсурдно, безкомпромисно и грижливо като паяк сплиташе сюжетните и идейните нишки, че неизбежното и предвидимо обиране на прекрасната паяжина с метла беше още по-болезнено.
„Всичко, извадено от проядъка си, може да се върне към първоначалната си хармония.“
Иска ми се да спомена само за една от особено любопитните идеи на романа, че за да постигнат по-висша хармония, съществата трябва да прекрачат границите, но не само на духа, а и на тялото/пола, да се завърнат към андрогинността, като се отдадат и на хетеро-, и на хомосексуални връзки. Въобще смесването на същностите, катализирано от любовта, опложда буквално и преносно творческия импулс, който обновява литературата, като създава нова и „реновира“ старата.
Оргията обаче не е само между персонажите, а също между книгите, които „весело се съвкупляват върху масата“, та дори и между формата и съдържанието на текста, които се взаимопроникват безсрамно и хедонистично пред очите на читателя.
Формираното и раз-формираното Общество на будоарните философи, чиято дейност е идейният център на романа, се сблъсква с две големи препятствия – травматичното наследство на всеки от участниците, което не може да бъде докрай преодоляно, и литературната традиция, представена чрез сградата на литературно списание, където сякаш накуп са събрани всички литературни мастодонти, отказващи да променят себе си или изкуството.
Изходът от този сблъсък остава донякъде енигматичен, тъй като (в най-добрите традиции на мистерията) липсва последната страница.
December 28, 2012
Uzun lafın kısası: Bir Almodovar Teoremi değil.
Uzun laf: İyi yemek yapmayı/yazmayı bilen bir şefin/yazarın çok iyi malzemeler kullanarak (bir edebiyat profesörü, lezbiyen bir çift, şiirsever bir kiralık katil) meydana getirdiği tadı pek de hoş olmayan bir yemek/kitap olmuş Enigma. Beklentilerimi karşılamadı, pek sıkıldım okurken.
March 28, 2015
Давам четири звезди, защото усетих море, бриз, спокойствие, желание и аромат на среднощно кафе. Развълнува ме страстта на героите към книгите и определено те биха наказали създателя си за това, което направи с тях. И тъкмо в кулминацията на тръпката, с която четях, той "омаза" всичко с няколко тъпи изречения и елементарни идеи. Затова не стигнах до последната, "далечна звезда".
April 24, 2020
beğeneceğime çok inanmıştım ama nefret ettim. bu kitabı birkaç yıl önce tüyap'ta bir stand görevlisi tavsiye etmişti. artık sel stand görevlilerinden tavsiye almayacağım kandırılmaktan çok yoruldum :(
August 25, 2018
Bu kitapta çiğ kalan bir şeyler var. Tam olmamış sanki. Konusu ilgi çekici, ama yazarın konuyu ele alış şekli ilgi çekici değildi.
August 7, 2019
https://www.instagram.com/p/B0385QnJ6ag/
Bir edebiyat profesörü, yazar olmak isteyen parlak bir üniversite öğrencisi, şiir aşığı bir Japon çevirmen ve şiirlerini yayımlatabilmek için mücadele veren bir kiralık katil. Bu dört farklı kişilikte ve bir o kadar da benzer karakteri bir araya getiren şey sonu kötü yazılmış romanlar oluyor.
Kendilerine Yatak Odası Filozofları diyen bu edebiyat çetesi sonu kötü biten romanların sonunu yeniden yazıp, aynı kalitede bir baskıyla piyasadaki kitapçılara dağıtıyorlar. Bir süre sonra durum fark edildiğinde yazarlar cemiyetinde tam bir kaos yaşanıyor ve bu yapılanın ahlaka aykırı olduğu düşünülüyor fakat yaptıkları şey edebiyat çetemize büyük bir haz veriyor.
Kötü son okuyan her okurun hayalidir belki de böyle bir şey yapmak ve bu kitapta bunun hayata geçirildiğini görmek inanılmaz heyecan verici. Karakterleri çok sevdiğimi söyleyemeyeceğim ama kurgu ve kitabın yazım tarzı çok keyifliydi. Sonu tam da istediğim ve tahmin ettiğim gibi bittiği için kendi sonumu yazmama gerek kalmaması da güzeldi 😂
Bir edebiyat profesörü, yazar olmak isteyen parlak bir üniversite öğrencisi, şiir aşığı bir Japon çevirmen ve şiirlerini yayımlatabilmek için mücadele veren bir kiralık katil. Bu dört farklı kişilikte ve bir o kadar da benzer karakteri bir araya getiren şey sonu kötü yazılmış romanlar oluyor.
Kendilerine Yatak Odası Filozofları diyen bu edebiyat çetesi sonu kötü biten romanların sonunu yeniden yazıp, aynı kalitede bir baskıyla piyasadaki kitapçılara dağıtıyorlar. Bir süre sonra durum fark edildiğinde yazarlar cemiyetinde tam bir kaos yaşanıyor ve bu yapılanın ahlaka aykırı olduğu düşünülüyor fakat yaptıkları şey edebiyat çetemize büyük bir haz veriyor.
Kötü son okuyan her okurun hayalidir belki de böyle bir şey yapmak ve bu kitapta bunun hayata geçirildiğini görmek inanılmaz heyecan verici. Karakterleri çok sevdiğimi söyleyemeyeceğim ama kurgu ve kitabın yazım tarzı çok keyifliydi. Sonu tam da istediğim ve tahmin ettiğim gibi bittiği için kendi sonumu yazmama gerek kalmaması da güzeldi 😂
Read
June 24, 2024tuhaf ve rahatsız edici VE tutkulu yazarlar… sizi çok seviyorum❤️
August 11, 2019
Книга за любовта и омразата на авторите/хората към книгите/хората. И аз не се разбрах, ама това е.
Displaying 1 - 30 of 92 reviews