«Το Παρίσι – Αθήνα είναι κάτι σαν αγώνας ποδοσφαίρου. Το πρόβλημα είναι ότι ο συγγραφέας δεν ξέρει με ποια ομάδα πρέπει να παίξει. Περιέργως, λένε μερικοί, ο Βασίλης Αλεξάκης έχει γράψει τα περισσότερα βιβλία του απευθείας στα γαλλικά: το περιέργως και το απευθείας περιττεύουν. Κανείς δεν κρίνει περίεργο ότι ο Μπέκετ ή ο Ιονέσκο γράφουν απευθείας στα γαλλικά. Το Παρίσι – Αθήνα είαι ένα μεγάλο ματς».
Έχω γεμίσει το βιβλίο σελιδοδείκτες και υπογραμμίσεις, αλλά αν πρέπει να διαλέξω ένα μόνο μέρος που ξεχώρισα, αυτό είναι το παρακάτω. Με βρήκε ξαφνικά, στο μέσο της αριστερής σελίδας, και γέμισε την καρδιά μου συγκίνηση. Γιατί ο άνθρωπος που διαβάζει τον αγαπημένο σου συγγραφέα είναι δικό σου άνθρωπος, ένας φίλος που δεν γνώρισες ποτέ.
"Διάβαζα λιγότερο. Φαίνεται έψαχνα στα βιβλία των άλλων σελίδες, φράσεις που θα μ άρεσε να ήταν δικές μου, γιατί απ την στιγμή που επιχείρησα να τις γράψω εγώ ο ίδιος, το ενδιαφέρον μου για το διάβασμα περιορίστηκε. Διάβασα πάντως τον Ζορζ Περεκ και τα περισσότερα αστυνομικά του Σαν Αντόνιο."
Belle petite trouvaille de croque-livres. J’ai eu la chance de visiter les deux villes, je pouvais visualiser les scènes. Belle réflexion sur la double identité en mode récit autobiographique . En bonus un chapitre qui se passe à Québec lors du salon du livre de 1988.
Je connaissais pas du tout cet auteur, je l'ai emprunté à la médiathèque car le titre et la couverture m'ont plu.. Et bien c'est pas mal pour ceux ou celles qui aiment découvrir des auteurs. Du coup je vais retourner à la médiathèque pour emprunter un roman car celui ci était son autobiographie. 🥰
Χωρίς να θέλω να μειώσω την ποιότητα της γραφής, θεωρώ ότι το κείμενο δεν κατάφερε να μου κεντρίσει το ενδιαφέρον γιατί δεν με αφορούσε και ένιωσα να βαριέμαι σε αρκετά σημεία.