Il rimorso

by Alba de Céspedes

Il rimorso è la storia delle contraddizioni e degli impegni negli intellettuali in questi ultimi vent'anni. La narraione si articola in una serie di contrasti epistolari tra i personaggi cui fa da commento, idealmente, il diario di uno di essi, Gerardo, uno scrittore che abbandona il giornalismo per dedicarsi alla letteratura. Egli è mosso da irrequietudini comuni anche a un altro personaggio del romanzo, Francesca e, in modo diverso, a Matteo, un architetto sterilmente ribelle. [...] Pagina dopo pagina, il conflitto tra due diverse concezioni del mondo, l'una religiosamente conformista, l'altra aperta e problematica, si fa acuto e definitivo.
(Dalla quarta di copertina, 1963)

Genres: Fiction, Novels, Italy, Italian Literature, Unfinished, 20th Century

398 pages, Paperback

First published January 1, 1967

About the author

Alba de Céspedes y Bertini was a Cuban-Italian writer.

Ms. de Céspedes was the daughter of Carlos Manuel de Céspedes y Quesada (a President of Cuba) and his Italian wife, Laura Bertini y Alessandri. Her grandfather was Carlos Manuel de Céspedes and a distant cousin was Perucho Figueredo. She was married to Francesco Bounous of the Italian foreign service

Ms. de Céspedes worked as a journalist in the 1930s for Piccolo, Epoca, and La Stampa. In 1935, she wrote her first novel, L’Anima Degli Altri. In 1935, she was jailed for her anti-fascist activities in Italy. Two of her novels were also banned (Nessuno Torna Indietro (1938) and La Fuga (1940)). In 1943, she was again imprisoned for her assistance with Radio Partigiana in Bari. After the war she went to live in Paris.

Reviews

[Come Musica · Rating 5 out of 5]

Questo è il quinto libro di Alba de Céspedes che leggo, ripubblicato da Mondadori in tutti i formati, audiolibri compresi: ed è a mio avviso il più cupo e il più intimo.

Al centro di questo romanzo c’è la difficoltà delle relazioni intime tra due amiche e quelle tra uomo/donna.
Stavolta l’intreccio si svolge sotto forma di scambio epistolare tra Isabella e Francesca, Matteo (amante di Francesca) e Guglielmo (amante di Isabella), inframmezzato con il diario di Gerardo (giornalista presso il quotidiano diretto da Guglielmo), avvenuto nel 1961.

Ne viene fuori un romanzo polifonico, in cui il filo rosso che unisce tutti i personaggi è l'incomunicabilità: alla parola verbale preferiscono quella scritta; la scrittura diventa il solo mezzo per mettersi a nudo e analizzarsi, l'unico strumento per smantellare le varie ipocrisie, figlie di una mentalità bigotta e borghese. Isabella e Guglielmo all'inizio dello scambio epistolare agli occhi di Francesca sembrano integerrimi:

“Non v’è posto per gli amanti, nel mondo. Devono rimanere soli. L’amore è una condizione perennemente innovatrice, polemica. Tu, invece, sei sempre la stessa, come Guglielmo; e la vostra immobilità vi induce a credere in una vita eterna. ”

Ma nessuno dei personaggi lo è. Alba De Céspedes in questo romanzo non solo prova a far luce sulle zone d'ombra che abitano tutte le relazioni, ma vuole anche denunciare l'imborghesimento degli intellettuali che hanno abdicato ai valori della Resistenza, imbavagliando sé stessi.

«La guerra è finita da quasi vent’anni» lei continuava: «Sono passati vent’anni dalla Resistenza. I mulatti nati dai soldati negri e dalle prostitute di Napoli e del Tombolo, tra un anno o due saranno chiamati sotto le armi. Basta di tutto questo, basta. Sono scuse, pretesti: queste cose lasciale scrivere agli altri. La colpa sta diventando il nostro Carso, capisci?, la nostra Resistenza. Perché poi sentire la colpa di vivere… Non siamo stati noi a scegliere di esistere, né abbiamo scelto dove e come.»

E il sottofondo di tragicità che si percepisce sin dal primo scambio epistolare poi si rivelerà in tutto il suo dramma verso la fine del romanzo: solo due personaggi saranno in grado di evolversi.

«Sarà difficile tentare di capire: tutte le parole hanno cambiato il loro senso» ha detto: «Che vuol dire romanzo, per esempio? Sai bene che, per noi, non vuol dire soltanto duecento o mille pagine stampate.» È andata a mettersi l’impermeabile e il foulard sui capelli e gli occhiali neri che porta anche di sera, «perché sono un po’ miope» dice «e perché non ho ancora vinto la timidezza che mi costringe a mostrarmi spavalda fin da bambina».
Ha detto che avremmo mangiato qualcosa di semplice. [...]
Si allontanava. L’ho trattenuta per la mano. «Francesca» ho detto. E poi – tanti anni che voglio dirlo, che m’impedisco di dirlo – e poi: «Francesca… Senti, Francesca: ho paura». Lei s’è voltata a guardarmi e ha mormorato: «Anch’io».”

N.B. Grazie a Mondadori che sta ripubblicando le opere di questa grande scrittrice che ho imparato ad amare!

[Silvia · Rating 4 out of 5]

Romanzo epistolare che svela pagina dopo pagina un abisso di inquietudini e di incomunicabilità tra i protagonisti di queste vicende, usciti dal dopoguerra ognuno con il suo bagaglio di illusioni. Una corsa tra i non detti e gli inganni dei rapporti umani fino al finale tutto da scoprire.

[Mahnaz · Rating 3 out of 5]

داستان با یه نامه‌نگاری شروع می‌شه، بین« فرانچسکا » و « ایزابلا‌ ».دو دوست قدیمی که سال‌ها از هم دور بودن و حالا با نوشتن نامه دوباره روزگارشون به هم گره می‌خوره.
فرانچسکا زنیه که تو ذهن و دلش پر از کشمکشِ؛ بین خواسته‌های خودش و نقش‌هایی که جامعه و زندگی بهش تحمیل کرده. دنبال یه راه دیگه‌ست، یه جور نجات شاید.

هیچ‌کدوم از شخصیت‌ها خوبِ خوب یا بدِ بد نیستن؛ همه خاکستری‌ان، مثل خود ما آدم‌ها. همین واقعی بودنشونه که باعث می‌شه دلت بخواد هی بری جلو ببینی ته ماجرا چی می‌شه.
پایانش؟ اصلاً قابل پیش‌بینی نبود. بعضی پیچیدگی‌های روابط تو داستان واقعاً غافلگیرم کرد. گاهی مجبور شدم مکث کنم و فکر کنم: اگه جای اون بودم چی‌کار می‌کردم؟

در کل کتاب رو خیلی دوست داشتم. نسخه‌ی صوتی‌شو با صدای دلنشین « مریم پاک‌ذات » گوش دادم که تجربه‌ی خوندن رو برام دل‌چسب‌تر کرد.

ش۴۰

[Negar Khalili · Rating 4 out of 5]

به شدت لذت بردم... عالی بود، ماجرای ساده و حتی شاید تکراری، اما شخصیت پردازی و مفاهیم فوق العاده...
به شدت لذت بردم و با شخصیت های کتاب همذات پنداری کردم/...
نمی دونم چرا این کتاب کمتر از حقش معروفه...
واقعا شخصیت پردازی محشری داشت...
عالی بود.

[Samane Lou · Rating 3 out of 5]

سه و نیم ستاره...
این کتاب، یکی دیگه از اون کتاب‌هایی بود که بار دوم خوندنشون یه جور دیگه‌ای روی من تاثیر گذاشت...نمی‌دونم شاید به خاطر اینه که درکم نسبت به خودم و جهانم تغییر کرده؛ یا چه می‌دونم تاثیر ورود به سی‌سالگی باشه که نوع نگرش من به زندگی و انتظاراتم رو عوض کرده...
کل کتاب عذاب وجدان به صورت نامه‌ست، نامه‌هایی که شخصیت‌های کتاب به همدیگه نوشتند و همه ماجراها و قصه توی این نامه‌ها روایت می‌شه...ممکنه گاهی وقت‌ها خسته کننده باشه و حوصله آدم از گاهاً روده‌درازی‌ها سر بره، ولی من دوستش داشتم. طوری که کاراکترها توی نامه، خودشون رو و دنیاشون رو موشکافی می‌کردن دوست داشتم...برام جالب بود تفاوت دید و نگاهشون به زندگی رو...پایان خوبی هم داشت...
همین.

[Maryam Malkian · Rating 5 out of 5]

پرسیدم آیا بهتر نبود که انسان از زندگی صرفنظر کند؟ و او گفت:"صرفنظر؟ برای چه؟ برای کسانی مثل ما که نه پول دارند و نه مذهب، زندگی تنها چیزی است که برایمان باقی می ماند. چرا باید از آن صرفنظر کنیم؟"


برگرفته از کتاب "عذاب وجدان" نوشته آلبا دسس پدس ترجمه بهمن فرزانه


از خود سوال میکنم چرا همه چیز به پایان رسید؟ هر وقت چیزی را گم می کردم مادرم به من میگفت:"از بس بی عرضه هستی"، ولی این مرتبه، من تمام عشق خودم را نثار کردم و عشق به من نارو زد. دیروز داشتم فکر میکردم: او خواهد آمد. او خواهد آمد. درست به خاطر همین که ما دیگر خوشبخت نیستیم خواهد آمد. ولی میدیدم که آن امید نیز، بهانه ای بود تا خودم را گول زده باشم.
... آن جا خالی بود. روی زمین چند لکه آب سیاه رنگ به
چشم میخورد و بس. خودم را گول زده بودم، در واقع می دانستم که تو نخواهی آمد. با این حال غم بر من غلبه کرد و چاقوی آن تا دسته در شکمم فرو رفت و به جگرم رسید."تقصیر خودم است. از بس بی عرضه ام". به طرف کشتی رفتم، ولی داشت حرکت میکرد. نگذاشتند به داخل آن نگاهی بیندازم. گفتند: نخیر، خانمی سوار کشتی نیست و من اصرار کردم: باید باشد....

برگرفته از کتاب "عذاب وجدان" نوشته آلبا دسس پدس ترجمه بهمن فرزانه


آیا هرگز به فکرت خطور نکرده است که اعتراف به گناهان خود در نزد کشیش خیلی ساده تر از این است که در نزد افرادی که با گناه تو صدمه دیده اند، اعتراف کنی؟ اعتراف به کشیش عواقبی ندارد. درست برعکس، ما را معاف میکند تا مجبور نباشیم قربانی های خود را از آن مطلع سازیم.
در این جهان، جایی برای عشاق وجود ندارد. عشاق همیشه تنها هستند. عشق، مساله ای است که پی در پی تجدید میشود. باعث مجادله و مباحثه میشود. انسان را عوض میکند. شماها، درست مثل گولیلمو، افرادی هستید که عوض نمیشوید. عوض نشده اید و همان سکون شما باعث میشود که عشق را درک نکنید.

برگرفته از کتاب "عذاب وجدان" نوشته آلبا دسس پدس ترجمه بهمن فرزانه


شاید او از تو سوال کند که چرا من ماتئو را انتخاب کرده ام. به او بگو چون آن مرد فهمیده است که در جهان چیز دیگری جز عشق وجود ندارد. از وقتی عاشق شده ام، در وجودم، در خونم، در لبخندم، در دیدگانم، ستاره کوچولویی را می بینم که می درخشند و جرقه می زنند. شبی که به رم وارد شده بودم، حس میکردم که در میان جمعی مرده، زنده باقی مانده ام و دلم می خواست که بار دیگر خود را نجات دهم. افراد فقیر وقتی موفق می شوند چیزی را تصاحب کنند و مال خود بدانند مدام می ترسند که آن را از دست بدهند و بار دیگر به صورت اولیه خود در آیند.
برگرفته از کتاب "عذاب وجدان" نوشته آلبا دسس پدس ترجمه بهمن فرزانه

[sæm · Rating 4 out of 5]

ما، در دورترين گوشه هاى وجود خود مى توانيم نيرويى را كشف كنيم كه قادر است تمام اميدهاى پوچ ما را نابود سازد. آيا هيچ فكر كرده اى كه پس از آن كشف ، چه اتفاقاتى رخ خواهند داد؟

[طیبه تیموری · Rating 3 out of 5]

اگر احساس مي كنيد خوب مي توانيد پيش بيني كنيد حتما اين كتاب را بخوانيد

[Martinis · Rating 5 out of 5]

My brilliant friend.

[Marzi Motlagh · Rating 2 out of 5]

آلبا دسس پدس رو حدودا ۱۸سالم بود که کشف کردم. میگم کشف چون کسی بهم معرفی نکرده بود. بهمن فرزانه رو از صدسال تنهایی شناخته بودم و تو ذهنم مترجم خوبی بود. عادت کرده بودم داییم بهم کتاب خوب و نویسنده و مترجم خوب معرفی کنه و هیچوقت تا اون موقع خودم کتاب خوبی انتخاب نکرده بودم. اینه که یه روز وقتی رفتم شهرکتاب کرج -که معمولا ماهی یه بار میرفتم- توی قفسه ها چندتا کتاب از دسس پدس دیدم که به نام بهمن فرزانه مزین شده بود. «از طرف او» رو انتخاب کردم و خیلی زود خوندم. داستانی که هنوز جزییاتش یادمه و چقدر دوستش داشتم. پر از دغدغه‌های زنونه از اون جنسی که تو فرهنگ خودمونه و روز و شب باهاش روبرو میشیم. دیگه هم دسس پدس شد نویسنده‌ی محبوبم و هم بهمن فرزانه مترجم مورد علاقه‌م. بعد از اون «دفترچه ممنوع» رو خوندم و عاشق‌تر شدم و دوستم که دید چقدر به این نویسنده علاقه دارم «درخت تلخ» و«هیچ یک از آنها باز نمی‌گردد» رو هدیه تولد برام خرید که البته بعد از چندسال هنوز نخوندمشون. و بعد خودم دو سه تا کتاب دیگه از همین نویسنده خریدم و فقط «یک دسته گل بنفشه» رو خوندم.

این مدت خیلی دلگیر و کلافه بودم(مثل همه‌ی شماها و با دغدغه‌های شخصی کمی متفاوت‌تر) و یهو دلم خواست یه رمان قطور خوشخوان از دسس پدس بردارم و به یاد اوایل جوونی بخونم و لذت ببرم. این شد که رفتم سراغ «عذاب وجدان» درحالی‌که توقع داشتم حسی مثل «از طرف او» بهم بده. ولی متاسفانه من خیلی ساله که ۱۸ سالم نیست و آلبا دسس پدس هم فکر کنم تو این رمان از نوشتن خسته شده بوده و همینجوری یه طرح دم دستی رو نوشته رفته جلو؛ چون این داستان چیزی نبود که توقع داشتم.

نمیدونم چه اصراری بوده که کل داستان در قالب نامه‌نگاری بین چند نفر روایت بشه در جایی که لحن تمام نامه‌ها مثل همه و اگر تصادفا صفحه‌ای از کتاب رو باز کنید متوجه نمیشید نامه از طرف کی نوشته شده. و اینکه چطور همه‌ی این آدما با شخصیت بسیار متفاوتی که نویسنده براشون قائل بوده، انقدر با جزییات و شاعرانه گذشته رو مرور میکنن مثل هم؟

دسس پدس تو همه‌ی داستاناش از زنایی مینویسه که یهو به خودشون میان و می‌بینن جوونیشون با همرنگ جامعه شدن و روزمرگی و بی‌هویتی تباه شده و بعد از چندسال زندگی مشترک میخوان تحولی توی زندکی ایجاد کنن و یه هویت مستقل برای خودشون قائل شن؛ فارغ از مادر، همسر و دختر کسی بودن. که معمولا هم به عشق و خیانت ختم میشه و نویسنده تلاش میکنه اون خیانت رو توجیه کنه و تا آخر داستان شما با کشمکش بین وجدان قهرمان داستان و فرهنگ جامعه و خواسته‌های شخص طرفید. من بعد از خوندن ۴ اثر از دسس پدس میتونم بگم این آدم به شدت تحت تاثیر آناکارنینا بوده و عاقبت زنای داستانشم معمولا همونجوریه.
در هرحال قلمش ارزش خوندن داره ولی من این کتابشو پیشهناد نمیکنم و به نظرم دفرچه ممنوع و از طرف او به مراتب جذاب‌تر و خواندنی‌تره.

زیاد‌گویی کردم و حق میدم که این ریویو رو نخونده رد کنید.😊

[Kianoush Mokhtarpour · Rating 3 out of 5]

بماند به یادگار برای خودم
یادداشت شخصی
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
جمله‌ی معروفی می‌گه آدم‌هایی هستن که اگر تو کتاب‌ها از عشق نخونده بودن، هرگز نمی‌فهمیدن عشقی هم هست. من حتی وقتی تو کتاب‌ها هم می‌خونم درکش نمی‌کنم. خوندن این کتاب تلاشی بود برای بیدار کردن این قلب کرخت. تلاشی بیهوده. چنان بارهای قبل. سنی هم از ما گذشته البته

چهارصد و یک

[MaSuMeH · Rating 5 out of 5]

و فرانچسکا تنها یک زن نبود،بلکه بیان تازه ای از زن بود!

کتابی پر از نزاع سنت-مذهب و مدرنیته.کتابی که تمام ارزش های پذیرفته شده ی رایج یک جامعه را به چالش می کشد و شما را در دو راهی بخشش گناه کبیره یا بزرگ شمردن گناهان کوچک سرگردان می کند.کتابی که اگر عمیق خوانده شود تصویر دیگری از انسان و رابطه اش با مذهب و مدرنتیه می دهد. کتابی که برخلاف خیلی از داستان های دیگر قهرمانش زنی است که فارغ از شجاعت های بیهوده تنها در پی یافتن پاسخی است برای بودن خود! تحسین برانگیز و تحسین برانگیز و تنها همین!

[Xenja · Rating 1 out of 5]

Alba de Cespedes, secondo me, è uno di quegli scrittori che hanno fatto libri davvero bellissimi e altri francamente brutti. Non è l’unica, e dunque forse non è strano, eppure leggendo questi ultimi non si può fare a meno di chiedersi come la stessa autrice possa essere così ironica, leggera, acuta e brillante nella Bambolona e (a pochi anni di distanza) così sentimentale, prolissa, melodrammatica e farraginosa in questo Rimorso, un polpettone interminabile in cui quattro personaggi, uno più odioso dell’altro, discettano senza fine sul senso della vita, dell’amore, della religione e della scrittura senza fare mai nulla.
Decisamente sconsigliato.

[Afsaneh khajavi · Rating 2 out of 5]

با خوندن کتاب دفترچه ممنوعه این نویسنده انتظار خوندن کتاب جالب تری رو داشتم، پرداخت قصه خیلی قوی نبود و وسطهای کتاب ماجرا خیلی کشدار میشد ! هرچند قسمتی از کتاب غافلگیرانه بود و ذهن رو بخودش مشغولی میکرد! در کل در قضاوت های من تاثیر گذار بود!

[Hamideh · Rating 1 out of 5]

با این یکی دو جا نویسنده آدم خوب غافلگیر کرد، اما نتونستم با این سبک داستان نویسی کنار بیام!!!

[Mustapha · Rating 4 out of 5]

در عشق، عاشق بودن مهم است. درک می‌کنم که عشق، یعنی درک کردن همه چیز، حتی چیزهایی که قابل بخشش نییتند.

[Antonella · Rating 5 out of 5]

Ho come l’impressione che potrei rileggerlo mille altre volte e ogni volta riuscirebbe a dirmi qualcosa di diverso.
Wow.

[Eustachio · Rating 5 out of 5]

Il rimorso si apre con una lettera di Francesca a Isabella. Dopo anni di silenzio, Francesca si rivolge all’amica d’infanzia con una richiesta: le confiderà tutto per iscritto, ma solo se acconsente a consegnare tutte le lettere al marito nel caso in cui le succeda qualcosa.
Il rimorso del titolo è molto semplice: Francesca tradisce Guglielmo (di una quindicina d’anni più grande, direttore di un giornale di destra e lanciato nella carriera politica) con un architetto conosciuto in vacanza, Matteo, e non sa se farla finita o scappare con lui o mantenere le apparenze a costo della sua felicità.
Allo scambio epistolare tra le due amiche, che più avanti si estende anche ad altri personaggi, fanno da controcanto le pagine del diario di Gerardo, inviato speciale nel giornale di Guglielmo col sogno di fare lo scrittore.

La struttura potrebbe far pensare a un romanzo introspettivo, dove succede poco e nulla. Al contrario, nonostante le lettere e il diario diano modo ai personaggi di rievocare il passato con tutte le gioie e i dissapori del caso, negli scambi tra Francesca e Isabella c’è tutta la frenesia di un sistema di comunicazione non immediato, specialmente quando è Isabella ad aspettare le ultime di Francesca, sempre più intenzionata a compiere qualche follia, e nella cassetta della posta non c’è nulla.
Gli interventi di Gerardo hanno il sapore dell’aspirante scrittore pieno di sé che sente non solo di avere qualcosa di importante da dire, ma anche di poterlo dire meglio degli altri (una delle sue amanti in un passo lo descrive alla perfezione: “Non sei tipo di farti fucilare perché non potresti poi scrivere ciò che provavi mentre ti puntavano addosso i fucili”). Parla delle donne che frequenta e che ha frequentato e della sua idea di romanzo, un binario parallelo che si incontra con la vicenda principale nel modo più inaspettato, non solo a livello tematico.
Sia lui che Guglielmo offrono uno sguardo più ampio sul mondo degli intellettuali rispetto alla visuale limitata di Francesca.

Da una parte Francesca e Gerardo, dall’altra Isabella e Guglielmo. Da una parte l’ateismo, dall’altra la fede cristiana. Da una parte la ricerca della verità, dall’altra l’ipocrisia. Tutti i personaggi usano una lingua piana, quasi uniforme, ma hanno voci distinte ed è quella di Francesca, nel pieno dei suoi tormenti, che spicca più di tutte.
Arrivata da una famiglia povera a un matrimonio vantaggioso incrinato dalla morte prematura dell’unico figlio, si mette costantemente in discussione e si definisce un’invenzione. È alle menzogne che Isabella e Guglielmo – lei per la famiglia, lui per la politica – accolgono così volentieri che lei non può più sottostare.

In una lettera Francesca scrive:

Perdona la mia sincerità. So bene che i tuoi consigli sono dettati dall’affetto. Ma, dimmi, non hai mai sospettato di confessarti perché è più facile dichiarare le proprie colpe al prete che non a quelli da te – in qualche modo – danneggiati, offesi? La confessione non provoca conseguenze, anzi le scongiura esimendoci dall’obbligo di informare le nostre vittime.

E più avanti, Isabella:

Ho trovato Dio, nascendo, come ho trovato i miei genitori, mia sorella e la nostra casa e il giardino e Verona. Dio, per me, è una persona di famiglia cui posso raccontare tutto, chiedere aiuto, perché mi conosce, conosce i miei difetti, ma mi vuol bene e mi perdona. Quanto agli altri, è bene che ci credano migliori: tra i nostri innumerevoli aspetti, ce n’è sempre uno somigliante all’idea che essi hanno di noi; possiamo sceglierlo, sia pure l’ultimo giorno della nostra vita, e non nella menzogna, ma nella speranza della confessione in extremis. Dunque, è pericoloso esaminarsi continuamente come fai tu: nel più riposto angolo di noi stessi possiamo scoprire qualcosa che distrugge tutte le nostre illusioni. Ti rendi conto di ciò che accadrebbe dopo una simile scoperta?
Io, forse, non lo sopporterei.

Il massimo pregio de Il rimorso dal mio punto di vista è che la scrittura non è fine a sé stessa, ma influenza la storia: è questo che rende i personaggi reali, nello specifico persone che si muovono nell’Italia degli anni Sessanta. Un altro pregio, per chi è indifferente alla struttura narrativa e non ha interesse verso i romanzi epistolari, è che questo libro riesce nella difficilissima impresa di essere sia appassionante che profondo.
Alba de Céspedes scrive in maniera superba e il finale dimostra che ha mosso sapientemente le pedine fino all’ultimo.

[Athena · Rating 4 out of 5]

داستان دو دختر بچه که تا بزرگسالی ادامه پیدا میکنه،یکیشون درخانواده ای ثروتمند و سیاستمدار و دیگری در خانواده ای معمولی،با شرایط و زندگی های مختلف و انتخاب های مختلف.
کتاب به سبک نامه نگاریه،جالب بود قابل پیش بینی نیست ارزش خوندن داره.
https://taaghche.com/book/132878/%D9%...

[Violino Viola · Rating 5 out of 5]

È molto difficile scrivere un romanzo epistolare senza risultare pesanti e artefatti, ed è molto difficile raccontare una storia d'amore credibile , senza essere smielati , o cadere nei cliché. Alba ci riesce ❤️

[Mighty Aphrodite · Rating 4 out of 5]

Dopo cinque anni di silenzio, Francesca ricompare nella vita di Isabella attraverso una criptica lettera che accenna a una crisi imminente, una catastrofe che sta per sconquassare la sua vita. Affida I suoi pensieri, le sue riflessioni e lo scorrere degli eventi alle lettere indirizzate all’amica di un tempo, con la quale ha condiviso l’infanzia e l’adolescenza a Verona.

Le sue parole – dure, reali, ancorchè incerte – deflagrano come una bomba nella comoda routine che alimenta la vita di Isabella e spingono le due donne a ripercorrere la loro vita, I momenti insieme, le loro scelte.

Leggendo la loro corrispondenza sembra quasi impossibile che due persone così diverse possano mai essere state amiche, anche se in un passato che ormai rimane vivo solo nel ricordo. Ci appaiono, anzi, come due note stonate finite, per puro caso, vicine in uno spartito scritto distrattamente. E forse è proprio per le loro differenze che le due ragazze si sono sentite attratte l’una dall’altra, almeno all’inizio: se da un lato Francesca — apparentemente impavida, “intiera” — proviene da una famiglia povera e semplice di origine calabrese, dall’altro lato c’è Isabella – dolce, remissiva, florida – che ha alle spalle una famiglia agiata e una vita esaltata solo dalla fede in Dio e dal suo incommensurabile desiderio d’amore.

Isabella sembra attraversare la vita senza farsi troppe domande, cercando la felicità in sprazzi di vita, familiare e non, ricorrendo alla confessione per salvare la propria anima e continuare a peccare sicura del perdono divino. Francesca, invece, si interroga, esamina ciò che sente al millimetro, rifugge la felicità pensando di non meritarla, di non esserne degna, quasi come – così dice – la felicità le sembrasse una semplice “scappatoia” dalla vita stessa, una fuga senza ritorno, una fuga che non ha in sè nessuna consapevolezza, ma che – anzi – ha il solo scopo di annebbiare la nostra mente, di renderci impossibile la comprensione di ciò che ci accade.

Continua a leggere qui: https://parlaredilibri.wordpress.com/...

[Lucia · Rating 4 out of 5]

Un romanzo corale, costruito in modo inusuale: gli epistolari tra alcuni personaggi , intervallati dalle pagine del diario di Gerardo, un giovane giornalista che ambisce a diventare scrittore. L’evoluzione della storia, soprattutto nelle ultime cento pagine, è sorprendente e spiazzante e Gerardo assume un rilievo essenziale, ma non voglio anticipare nulla perché una delle meraviglie di questo libro risiede proprio nella sorprendente esposizione di un retroscena inaspettato e di uno sviluppo imprevedibile. Come una sinfonia, nasce con un adagio per poi crescere fino alla conclusione gloriosa (e nello stesso tempo amara).
I temi sono quelli cari ad Alba de Cèspedes: il senso di inutilità della vita (l’idea del suicidio irrompe prepotentemente sin dalle prime pagine e più volte è ripresa nel corso del libro), la solitudine, il contrasto tra fede ed ateismo, l’ipocrisia di certi rapporti sociali. Forse ciò che lo caratterizza rispetto agli altri suoi scritti risiede nella centralità che qui assumono i personaggi maschili, il loro punto di vista, la loro fragilità.
“Questa vita sempre spazzata dal vento, quest’impossibilità di raggiungersi, pur tendendoci le braccia, e l’immancabile desolazione che si accompagna alla libertà, la malinconia che, talvolta, si sdegna e diviene furore. Noi non siamo più attaccati alla vita sibbene con forza a qualcosa di tangibile, di solido (...). Tutto è nudo, ostile, senza misericordia. Il passato è un grande paesaggio sepolto alle nostre spalle. Le fattezze di quelli che abbiamo amato sono come fotografie serbate a lungo nel portafogli. Da quelle immagini sbiadite, gualcite, che può venirci salvo il rimpianto? E intanto, bisogna reinventare le parole”...

[Ali Noroozian · Rating 4 out of 5]

" چیزی را که بقیه در مورد ما نمیدانند خود ما نیز عاقبت آنرا از یاد میبریم "
شخصیت های اصلی داستان :
فرانچسکو :
" زنده بودن را فقط با زندگی کردن میتوان بدست آورد . برای کسانی مثل ما که نه پول دارند و نه مذهب زندگی تنها چیزی است که برایمان باقی میماند چرا باید از آن صرف نظر کنیم "
ایزابلا :
" زن ها همیشه بهای گناه های خود را میپردازند و این یکی از دلایل ضعف آن هاست زن ها همیشه به نحوی وجود خود را فدا میکنند "
گولیلمو :
" مردها میدانند تنها زنی که پس از فروکش کردن آن شهوت اولیه جرات نمیکنند به او نزدیک شوند درست همان زنی است که عاشقش هستند "
ماتئو :
" انگار داشتیم در خانه ای زندگی میکردیم که سقفش را باد برده بود و ما برای اینکه از طوفان در امان باشیم کار دیگری از دستمان بر نمی آید بجز اینکه مدام در خواب باقی بمانیم "
جراردو :
" از خود سوال میکنم که شاید این تمایل من نیز به گوشه گیری نحوه ای باشد که بدان طریق بخواهم از زیر خواسته های دیگران شانه خالی کنم . نمیخواهم مسئولیت آن تقاضاها را به گردن بگیرم . اغلب با خود میگویم من یک شرکت یک نفره ام با مسئولیت محدود "
آلبا دسسپدس تحت تاثیر " جنایت و مکافات " به دنبال خلق داستانی است که با روایت آن مرگ تدریجی شخصیت ها را به خاطر اعمال گذشته و حس عذاب وجدان نشان دهد . داستان با خیانت فرانچسکو آغاز و با مرگ ایزابلا خاتمه میباید . مرگی که کیفر مخفی کاری او و فراموشی گناه بوده است گویی که میتوان با اعتراف نزد کشیش آنرا از بین برد .
میتوان گفت تنها ضعف داستان ناتوانی نویسنده در استفاده از سبک جریان سیال ذهن و تبدیل آن ( به ناچار) به شیوه ی نامه نگاری است .
"همگی میترسیم تنها بمانیم نمیخواهیم با سرنوشت خود روبه رو بشویم و داریم خودمان را گول میزنیم که آن چیزی که پیرامون ما وجود دارد هنوز اسمش زندگی است "

[Arya Tabaie · Rating 4 out of 5]

Fear of a new generation that "Who Am I?"
This was the mind-eating question for people like Francesca or Gerardo.
Religious assholes: Like Guglielmo and Isabella who shit on the others' lives.
It gave me a new vision about love.

[Melissa Giannetta · Rating 4 out of 5]

“Il rimorso” è il racconto che la generazione che ha vissuto l’alba del giorno dopo la Resistenza non pensava di potere e di sapere scrivere e che invece, nella quotidiana scoperta della sua non-epicità, ha scritto.
“Il rimorso” è il racconto delle contraddizioni, dei tradimenti, dei confitti irrisolti di quella comunità che ha scoperto che l’eroismo, come la santità, è per coloro che hanno vissuto un solo luminoso giorno e non l’ incessante ripetersi della vita nella sua ordinaria (ir)ripetibilità.
In “Il rimorso”, questo “C’eravamo tanto amati” della letteratura, la De Cespedes compone il mosaico di questa civiltà attraverso lo scambio epistolare tra due donne, due visioni della vita e della fede che stanno l’una di fronte all’altra per farsi ombra a vicenda. La consegna del segreto di un tradimento, che chiede di essere svelato, diventa l’occasione per rivelare le disillusioni di una stagione di donne e di uomini che hanno saputo fare la storia, ma non per questo riescono a sapersene parte.

“Gli ho fatto notare: Voi miravate a uno scopo unico, arduo, ma definito come un bersaglio: la libertà. Avete tirato e avete fatto centro. A che prezzo, dirai tu: credi che non lo capisca? Però voi sapevate almeno dove puntare. Ma noi? La libertà è illimitata”.

[Ensie Mohammadzade · Rating 1 out of 5]

دفترچه ممنوع همین نویسنده رو دوست داشتم ، ولی این یکی اصلا کشش و جذابیت نداشت برام .

[Zohreh Samiei · Rating 3 out of 5]

3/5
از کتاب:
دیگر برایم نامه ننویس. به دردی نمی‌خورد جز این‌که مبارزه تو را وخیم‌تر کند و خاطرات گذشته را بیش‌تر به یادت بیندازد. عاقلانه‌ترین کار این است که از آن‌جا حرکت کنی و به این‌جا بیایی. وقایع خود، چندان اهمیتی ندارند. نوشتن در باره آن‌ها همان اندک ارزش را هم کم می‌کند.
...

[Chiara Basile · Rating 2 out of 5]

Ho fatto una fatica immane a finire questo libro, però il finale è molto bello

[Kebrit !!! · Rating 4 out of 5]

آيا هرگز به فكرت خطور نكرده است كه اعتراف به گناهان خود نزد كشيش خيلي ساده تر از اين است تا نزد افرادي كه با گناه تو صدمه ديده اند؟ اعتراف به كشيش عواقبي ندارد. درست برعكس! ما را معاف ميكند تا مجبور نباشيم قرباني هاي خود را از آن مطلع سازيم!

[Parichehr · Rating 5 out of 5]

It was awesome, it is nowadays real life... At first I thought it was boring but it's ending was unimaginable.
.
.
J:Franchesca I am so afraid....
F:Me too.
.
.
.
But I think the one who should had died was Golilmo