Jump to ratings and reviews
Rate this book

Lời bộc bạch của một thị dân

Rate this book
Lời bộc bạch của một thị dân, cũng như cuốn hồi ký nổi tiếng Thế giới những ngày qua của Stefan Zweig, mang đến bầu khí quyển của không gian văn hóa Áo-Hung vô cùng đặc thù vào thời điểm bước ngoặt đầu thế kỷ 20. Và nếu Zweig tự nhìn nhận như một “người châu Âu” thì Márai Sándor khẳng định mình là một đại diện cho tầng lớp thị dân đang hình thành; ông đã đi vào ngóc ngách đời sống tinh thần của một giai tầng, ca ngợi những phẩm chất nhưng không quên chế giễu những điều nực cười của môi trường sống xung quanh. Stefan Zweig cũng xuất hiện thoáng qua trong cuốn hồi ký sâu sắc và đặc biệt của Márai Sándor.

Không chỉ có thành phố nhỏ Kassa quê hương và thủ đô Budapest, Márai Sándor còn dẫn dắt chúng ta đi qua những đất nước ông từng có thời gian gắn bó: Đức, Pháp, Ý và Anh, với những nhận xét đằm thắm, sâu sắc nhưng cũng có lúc tinh quái đến gây sửng sốt. Chặng đời của ông cũng gắn liền với con đường trở thành một trong những nhà văn vĩ đại nhất của Hungary. Đọc cuốn hồi ký này, ta càng hiểu rõ con đường ấy nhiều chông gai đến mức nào.

Lời bộc bạch của một thị dân đặc biệt hơn cả chính ở sự phô bày đầy chân thực và can đảm một tâm hồn phức tạp, không một chút toan tính giấu giếm hay “tô hồng” nào. Tính trung thực này khiến cuốn sách trở thành một hậu duệ xứng đáng của một dòng “bộc bạch” hay “tự thú” lừng danh trong lịch sử văn chương phương Tây, từ Thánh Augustin cho tới Jean-Jacques Rousseau, rồi Lev Tolstoy.

437 pages, Paperback

First published January 1, 1935

95 people are currently reading
1352 people want to read

About the author

Sándor Márai

182 books1,195 followers
Sándor Márai (originally Sándor Károly Henrik Grosschmied de Mára) was a Hungarian writer and journalist.
He was born in the city of Kassa in Austria-Hungary (now Košice in Slovakia) to an old family of Saxon origin who had mixed with magyars through the centuries. Through his father he was a relative of the Ország-family. In his early years, Márai travelled to and lived in Frankfurt, Berlin, and Paris and briefly considered writing in German, but eventually chose his mother language, Hungarian, for his writings. He settled in Krisztinaváros, Budapest, in 1928. In the 1930s, he gained prominence with a precise and clear realist style. He was the first person to write reviews of the work of Kafka.
He wrote very enthusiastically about the Vienna Awards, in which Germany forced Czechoslovakia and Romania to give back part of the territories which Hungary lost in the Treaty of Trianon. Nevertheless, Márai was highly critical of the Nazis as such and was considered "profoundly antifascist," a dangerous position to take in wartime Hungary.
Marai authored forty-six books, mostly novels, and was considered by literary critics to be one of Hungary's most influential representatives of middle class literature between the two world wars. His 1942 book Embers (Hungarian title: A gyertyák csonkig égnek, meaning "The Candles Burn Down to the Stump") expresses a nostalgia for the bygone multi-ethnic, multicultural society of the Austro-Hungarian Empire, reminiscent of the works of Joseph Roth. In 2006 an adaptation of this novel for the stage, written by Christopher Hampton, was performed in London.
He also disliked the Communist regime that seized power after World War II, and left – or was driven away – in 1948. After living for some time in Italy, Márai settled in the city of San Diego, California, in the United States.
He continued to write in his native language, but was not published in English until the mid-1990s. Márai's Memoir of Hungary (1944-1948) provides an interesting glimpse of post World War II Hungary under Soviet occupation. Like other memoirs by Hungarian writers and statesmen, it was first published in the West, because it could not be published in the Hungary of the post-1956 Kádár era. The English version of the memoir was published posthumously in 1996. After his wife died, Márai retreated more and more into isolation. He committed suicide by a gunshot to his head in San Diego in 1989.
Largely forgotten outside of Hungary, his work (consisting of poems, novels, and diaries) has only been recently "rediscovered" and republished in French (starting in 1992), Polish, Catalan, Italian, English, German, Spanish, Portuguese, Czech, Danish, Icelandic, Korean, Dutch, and other languages too, and is now considered to be part of the European Twentieth Century literary canon.

Ratings & Reviews

What do you think?
Rate this book

Friends & Following

Create a free account to discover what your friends think of this book!

Community Reviews

5 stars
327 (35%)
4 stars
380 (41%)
3 stars
163 (17%)
2 stars
44 (4%)
1 star
8 (<1%)
Displaying 1 - 30 of 83 reviews
Profile Image for Eylül Görmüş.
732 reviews4,432 followers
January 28, 2024
"Kalem oynatabileceğim son ana kadar, içgüdüler karşısında aklın zaferine, ölüm arzusunu durdurabilen düşüncenin özgür gücüne inanan bir dönemin ve birkaç kuşağın yaşadığına tanıklık etmek istiyorum. Bir yaşam programı olarak bakınca çok bir şey değil bu belki ama fazlası da gelmiyor elimden. Bildiğim tek şey, kendi acımasız, sadakatsiz yöntemimle bu tanıklığa sadık kalmak istediğimdir. Doğru, Avrupa'yı gördüm ve dinledim, bir kültürü özümsedim. Yaşamdan bundan çok daha fazlasını alabilir miydim? Şimdi burada noktayı koyuyorum ve kaybedilmiş bir savaşı yaşamış biri olarak söylemek istediklerimi tek bir nefeste söylüyorum: Anımsamak ve susmak istiyorum."

Sandor Marai, kısmen otobiyografik unsurlar da taşıyan eseri "Bir Burjuvanın İtirafları"nda, iki savaş arasının Avrupa'sını muazzam bir gözlem ve analizle aktarıyor okura. Yüzyıl başında doğan ve mevzubahis dönemde Avrupa'nın pek çok yerinde bulunan anlatıcımız, kıtanın tarihindeki bu belirleyici dönemi toplumsal ve kişisel bir perspektiften aktarıyor. Budapeşte, Berlin, Frankfurt, Weimar, Paris, Floransa, Londra... Sınıflar çatırdar ve yeniden inşa olur, toplumlar baştan aşağı değişirken kıtada gezinen, kendini bir türlü ne bir sınıfa, ne bir kültüre, ne bir ülkeye ait hissedemeyen anlatıcımız gözlüyor; anlamaya, anlamlandırmaya, anlatmaya çalışıyor.

Marai'nin özellikle İşin Aslı, Judit ve Sonrası'nda hayranlıkla okuduğumuz derinlikli tahlillerini nerelerden devşirdiğini ve tüm eserlerinde temel unsur olarak ortaya koyduğu sınıf perspektifini daha iyi kavramak için çok faydalı oldu bu kitap. Küçük burjuva bir ailenin çocuğu olarak dünyaya gelip sonra kendini tanımlamakta güçlük çeken, kendini en çok Macaristan'a ait hissetse de ülkesinin onda bıraktığı "taşralılık" psikolojisinden asla çıkamayan, bir türlü yerini, yurdunu, evini bulamayan nevrozlu anlatıcımızın peşinde bir tür zaman yolculuğu yapıyoruz. Faşizmin yeşermesine el veren toplumsal koşulları, bunların bireylerin küçük hayatlarına etkilerini muazzam gözlemliyor Marai. Avrupa'nın bir yandan en ürkütücü, bir yandan sanatsal anlamda en üretken dönemlerinden birine çok berrak bir bakış sunuyor.

Çok sevdim. Keşke yeniden basılsa da okunsa.
Profile Image for asev.
45 reviews10 followers
April 14, 2021
Hayatını anlatirken, hayatı anlatmış. Muhteşem çeviri.
Profile Image for Andrés Cabrera.
445 reviews86 followers
November 27, 2019
Reconozco que me costó montones terminar este libro. Hay algo en las biografías y memorias que se me dificulta: no sé si sea el hecho de ver a alguien pronunciándose de forma diáfana y un tanto arrogante sobre sí mismo, o si tenga que ver con que nunca suelo leer mucho sobre la vida del escritor antes de abordar la aventura de conocer su vida bajo su propia mano. En este caso, las "Confesiones de un burgués" fueron el primer libro que leo de Márai. Sin saber nada del húngaro, terminé enterándome de muchas de sus infidencias e intimidades. Por momentos, incluso, me sentí un voyeurista que observa a su vecino a través de las cortinas; como un intruso que nada sabe del que tiene enfrente a pesar de que puede verlo todo.

Más allá de este detalle inicial, creo que Márai se comprende a sí mismo desde dos ideas en constante tensión: la de la patria y la condición de clase; es decir, el hecho de saberse burgués. En la primera mitad del libro, Márai sumerge a sus lectores a las calles de la residencia que habitó en sus primeros años, en sus juegos, en las diatribas del niño que apenas empieza a reconocerse como parte de este mundo y se enfrenta a los mayores, a la familia, esa gente que ya tiene una visión de conjunto del mundo que los rodea. En este punto, el relato suele ser más anecdótico que en el resto de la novela, y la gran cantidad de nombres y sucesos se hilvanan de tal forma que queda la panorámica de ese niño que será periodista. Ahí, el lector se percata de los medios que tiene la familia de Márai, del profundo éxito de su padre como abogado y político. Asimismo, se encuentra con el carácter un tanto introspectivo y desafiante del joven que, angustiado por el peso de la vida, procura encontrarse a sí mismo huyendo de esa primera patria que es el hogar y la familia. Ahora bien, se puede huir de la familia pero no de la clase social a la que se pertenece; esto es, a la visión de mundo que el propio escritor defiende y habita: tanto en Berlín como en Paris, Márai vive holgadamente escribiendo como periodista; eso sí, el hecho de ser húngaro (o, mejor, extranjero) le permite rodearse de la alta sociedad de esos lugares; además de tener crédito cada vez que lo desee (esto es evidente en Berlín, más que todo).

Como burgués, Márai siente que su clase encarna el último bastión del ideal ilustrado. En sus palabras: "Los ideales en los que yo había aprendido a creer terminan en el basurero como deshechos y trastos inútiles, y el terror instintivo del rebaño planea por encima de los vastos terrenos de la civilización. La sociedad en la que vivo es absolutamente insensible a los asuntos del espíritu e, incluso, a los asuntos relativos al estilo humano e intelectual de la vida cotidiana" (Márai, 2004, Pág. 457). Para Márai, la razón debería ser la guía que condujese los espíritus humanos; ahora bien, el caos que se siembra a mediados de los 20's le hace desdibujar totalmente dicho ideal: la gente tiene miedo, angustia, y se deja llevar más por pasiones que por la razón. Cual kantiano decepcionado, Márai se siente un sobreviviente de una época que ya se va perdiendo, que se extingue en el tintinar de cada copa de vino que se desbarata contra el suelo tras ser bebida. En este sentido, el húngaro afirma: "Actualmente vivo en un mundo lleno de pánico y suspicacia en el cual los jefes de Estado conceden prórrogas temporales a la humanidad, animándola de forma oficial a sembrar el trigo por última vez, a escribir un último libro o a construir un último puente; y la vida y el trabajo transcurren bajo un sentimiento constante de peligro" (Ibídem).

Ahora bien, el escritor siente que una vida atada a los afanes del dinero es insulsa; de allí que reniegue fuertemente de sus orígenes y de la visión de mundo de buena parte de sus familiares. En este punto, surge la segunda de las ideas que rigen la vida de Márai: el hecho de reconocerse como escritor...como alguien cuya patria son las letras. Márai se comprende a sí mismo con un húngaro que huyó de su condición burguesa (primero de la casa al internado, luego a París y posteriormente a Berlín e Inglaterra) para encontrar asilo en la palabra; ahora bien, dicho trajinar le permitió percatarse que la única lengua que puede habitar un escritor es la materna, esa que vibra con acento propio y sin indagaciones, que brota del alma y se instala en el mundo sin que nadie la cuestione. De allí que el alemán, a pesar de hablarse perfectamente, no le permita al húngaro explayar su propia voz, su cadencia auténtica. Ni hablar del francés, que no domina tanto y que por momentos pareciera disgustarle profundamente. En este segundo momento, las memorias de Márai son profundamente interesantes; sobre todo, a mi juicio, cuando el escritor se detiene a hablar de sus lecturas y escritores favoritos. Al respecto, dejaré que Márai se explaye a sus anchas a propósito de Kafka y Proust.

Kafka

"Yo encontré a Kafka como el lunático encuentra el camino recto. Entre en una librería y, de entre miles de libros, saqué La metamorfosis, empecéa leerla y supe enseguida que era el libro que estaba buscando. Kafka no era alemán. Tampoco era checo. Era escritor, como todos los grandes autores de la literatura mundial. El escritor joven suele descubrir por una especie de instinto milagroso los ejemplos que necesita para su propio desarrollo. Yo nunca "imité" a Kafka, pero soy consciente de que algunas obras suyas, algunas características de su visión del mundo han contribuido a aclarar ciertas cosas dentro de mí. Es difícil definir las "influencias" literarias, es difícil ser sincero con aquellos que motivan a un escritor en ciernes. No solamente la vida, también la literatura está repleta de parentescos ocultos y misteriosos" (Márai, 2004, Pág. 241).

Proust

Cuando leí a Proust, advertía con pánico que no tenía ni la menor idea de la profesión de escritor. En aquellos años, el mundo de Proust se iba abriendo a las nuevas generaciones: las anteriores lo consideraban un "esnob", un neurótico incapaz de dejar de contar historias insignificantes, un escribano de las extravagancias de la vida privada de una sociedad mundana. Durante un tiempo, sólo los críticos más atrevidos dieron fe de las dimensiones de su mundo; y detrás de ellos una generación entera de lectores interesados empezaba a atisbar que la "sociedad mundana" representada en las obras de Proust era pariente directa de la humanidad más universal, con cada uno de sus mitos y recuerdos, y que detrás de esos "asuntos privados extravagantes", minuciosamente retratados, de las relaciones humanas, los ambientes, las acciones y los encuentros "sin importancia", se escondía todo un cúmulo de vivencias ancestrales, comunes a toda la humanidad. Proust creció en aquellos y eclipsó cualquier intento literario. Era imposible escapar a su influencia" (Márai, 2004, Pág. 398).


Detrás de todo los viajes, de una vida que se oculta y se dispara a sí misma, como si de un cirujano en busca del propio corazón se tratase, Márai se enfrenta a la tensión fundamental que resulta ser su existencia: el hecho de saber que las letras son refugio cuando el resto de los seres humanos son extraños que deambulan a los lados, como sombras tras las farolas que se ciernen en la calle de dirección única que significa la propia vida...el hecho de saber que uno está viviendo.
Profile Image for Timár_Krisztina.
288 reviews47 followers
January 22, 2023
Furcsa érzés olyan jelenségekről olvasni, amelyeket az elbeszélő már a harmincas években temet, miközben majd száz év múlva is legalább akkora szükség volna rájuk, mint akkor volt, ha nem is ugyanabban a formában. És most nemcsak a tartalomgyártás (content making) művészetéről beszélek, amely egyáltalán nem mai találmány. Nem is csak a címben szereplő polgárságról és polgáriságról. Hanem például a konzervativizmusról. Arról, hogyan kapcsolódik össze a polgári látásmód és a konzervativizmus; és hol vannak egyiknek is, másiknak is a vakfoltjai.

Részletes értékelés a blogon:
https://gyujtogeto-alkoto.blog.hu/202...
Profile Image for Férfi könyvvel a kezében.
79 reviews13 followers
January 30, 2023
Ilyen és ehhez hasonló klasszikusok esetében sokszor azt érzi az ember, hogy nincs is joga véleményt formálni. Hisz a mű már meggyőzte a nagyközönséget, és kiállta az idő próbáját is. Ettől függetlenül előfordulhat, hogy az egyén nem tud rákapcsolódni egy történetre, és egy jó olvasási élmény helyett utólag csak butának érzi magát, amiért sokakkal ellentétben neki nem tetszett a könyv.

Nos, jelen esetben egyáltalán nem számolhatok be a fentiekről. Márai egyedien, ugyanakkor jó stílusban, és mai szemmel is fölöttébb olvasmányosan ír, ráadásul magyar emberként borzasztó könnyű magunkénak érezni egyes gondolatait, meglátásait.

Számomra külön különlegessé teszi az írást, hogy a bemutatott magyar valóságot tükröző életképek olvasása közben elkerülhetetlen, hogy az embernek időnként ne egy olyan benyomása legyen, mintha nagyapja, dédapja mesélné el fiatal korának egyes emlékeit.
Profile Image for Corneel Minne.
48 reviews2 followers
August 12, 2023
Ik zou graag 4,5 geven. Mooie passages en een goede balans tussen belevenis en reflectie.
Profile Image for Joanna Slow.
471 reviews44 followers
January 15, 2020
”Wyznania Patrycjusza” to opowieść autobiograficzna, ale i portret Węgier z przełomu wieków i szerzej Europy z okresu międzywojnia.
Sandor Marai, bystry i krytyczny obserwator, niezwykle szczerze portretuje swoją rodzinę, stosunki z kobietami i kształtowanie się własnej osobowości. Dostajemy również opis węgierskiego mieszczaństwa, klasy społecznej, z której autor się wywodzi i jej relacji z innymi grupami społecznymi. Niesamowicie interesująco pisarz portretuje również europejskie narody i miasta (ach ten Berlin!). Mnóstwo tam ciekawostek na tematy społeczne, migawek świata, który przestał istnieć, a o którym miałam w wielu aspektach mylne wyobrażenie. Nie tylko dla fanów Maraiego, ale i wszystkich lubiących powieści historyczne.
Profile Image for Manolo.
81 reviews
March 3, 2025
Sándor Márai nació en el seno de una familia rica en el imperio Austrohúngaro. Yo, que comí una tabla de quesos una vez y tengo una garrafa de aceite de oliva en casa, le comprendo a la perfección.
Profile Image for Juanma .
329 reviews
October 24, 2020
"• «La patria verdadera, que quizá sea la lengua o quizá la infancia».
• En las páginas de este libro, sólo dejo caer la sombra de aquellas personas, hombres y mujeres que creo que han tenido alguna influencia sobre mí, aunque sea con una frase o una sonrisa, de la forma apenas perceptible con que un alma ejerce su influencia sobre otra.
• No existe más libertad que la del amor y la de la humildad.
• Quiero dar fe de una época en la que vivía una generación que deseaba celebrar el triunfo de la razón por encima de los instintos y que creía en la fuerza y en la resistencia de la inteligencia y del espíritu, capaces de detener el avance de las hordas ansiosas de sangre y muerte.
• A los escritores, el trabajo —con independencia de la calidad de las obras— nos obliga a mantener ardiendo nuestro corazón, nuestros nervios y nuestra mente. No hay lugar para el regateo ni para preguntarse si «vale la pena»; no se puede regatear con las obsesiones propias, que los demás llaman «vocación» y revisten con símbolos altisonantes; yo creo que se trata, simple y llanamente, de obsesiones...
• Los largos diálogos, comprendidos sólo a medias, con extraños en un café de Marsella, la sensación constante de aventuras fugaces producidas en cadena, las piezas y los accesorios de la vida,
• Una persona «feliz» nunca desarrollará un trabajo creativo, una persona feliz es simplemente eso: una persona feliz.
• Tenía la sensación de que el mundo entero estaba siempre lleno de «acontecimientos de actualidad» y de «hechos sensacionales». Entrar en una habitación donde nunca había estado resultaba para mí tan emocionante, por lo menos, como ir a ver el levantamiento de un cadáver, buscar a sus parientes y hablar con el asesino.
• Buscaba continuamente un tema para un «reportaje»; sentía la urgente necesidad de encontrar siempre uno nuevo. Tenía veinte años y quería desvelar, en el marco de un reportaje sensacional, el «misterio de la vida», ni más ni menos.
• la vida es una materia sospechosa para un escritor y que sólo puede emplear algunos detalles, seleccionados con sumo cuidado y muy bien preparados.
• Empecé a viajar por Alemania sintiéndome en cada instante como un «enviado especial» que va detrás de una noticia misteriosa que nunca podrá desvelar del todo...
• Entonces yo no tenía ni la menor idea de lo que era escribir, del peso o de las consecuencias de las palabras. Escribía como respira un joven, a pleno pulmón, con unas ganas y una alegría bárbaras.
• un traductor es siempre un escritor frustrado, de la misma forma que un fotógrafo es un pintor perdido.
• La disposición y la actitud propias del escritor —el interés y la tendencia a una visión amplia, a una «visión distinta» de las cosas que hay detrás de los hechos y de las personas, a esa visión que es más verdadera en los ojos de un escritor que la realidad palpable— determinaban mi forma de vida.
• «Un escritor debe llevar una pseudovida —le explicaba a mi amiga la actriz—; debe imitar la vida y observarla con muchísima atención, pero debe abstenerse de tomar parte en ella.»
• Ni en sueños pensaba yo entrar a trabajar en un banco, ni en Viena ni en ningún otro lugar del mundo. No deseaba entrar a trabajar en ningún sitio, y menos con un contrato indefinido y derecho a jubilación. Pensaba que ya tenía un trabajo para toda la vida, que tenía una ocupación, no muy «rentable», pero totalmente satisfactoria para mí.
• ¿Y acaso no tenía que ver yo, el contemporáneo, el alma errante, con todo lo que ocurría en la tierra, con todo lo maravilloso y banal que pudiera ser relatado?
• no me quedó más remedio que admitir, confundido, ruborizado y avergonzado, que no tenía ni idea de las responsabilidades que la vida conlleva, que vivía en el mundo sin comprender nada
• Sabía que lo que escribía era imperfecto, oscuro y de formas poco definidas, pero ya no podía resistirme a la obligación de escribir. Escribí un libro, un libro malo.
• Sin embargo, en la vida nada ocurre «con todas sus consecuencias», siempre hay una escapatoria posible, más atractiva y más inteligente que cualquier imperativo categórico; es muy fácil conformarse con las cosas y buscarles luego una explicación «moral».
• La verdad es que escribía más a menudo sobre cosas que no me convencían en absoluto, sobre lo que el momento me brindaba, sobre lo que estaba en el aire en ese preciso instante, algo apenas perceptible que era necesario nombrar aunque fuese un tema sin «importancia»
• Escribía porque alguna ley oculta me obligaba a ello; no se trataba de un acuerdo o una necesidad, sino de una ley más profunda y compleja, de un contrato que había establecido conmigo mismo, con mis nervios, con mi carácter.
• La escritura no es una tarea para una persona «sana», una persona sana es una persona que trabaja para acercarse a la vida, mientras que un escritor trabaja para acercarse a las profundidades de su obra, donde lo esperan peligros, terremotos, abismos, incendios.
• Acabé por comprender que no tenía escapatoria, que nadie era responsable de mi destino, que debía entregar mi vida a mi obra por entero y sin condiciones, que debía vivir así, bajo la presión de esa idea fija, de esa manía, atravesando desesperadas épocas de huida y volviendo siempre a la otra vida, a la del papel.
• observaba a todo el mundo como un posible caso para alguna noticia futura. Tal actitud es muy poco elegante, pero el periodismo, en la práctica, se resume en eso...
• Un escritor me dijo en una ocasión que esa falta de satisfacción, esa intranquilidad son propias del hombre occidental. Una mujer me enseñó que es una «enfermedad característica de los escritores» la que impide que el artista obtenga satisfacción por otra vía que no sea la de su trabajo creativo. A lo mejor soy escritor.
• Dönyi convivía con la «literatura» de forma natural, como les sucede a los escritores de verdad: no conocía más felicidad, más satisfacción que la que dan las bellas letras. Nosotros dos jugábamos a escritores como nuestros compañeros jugaban a policías y ladrones...
• Estaba saturado de literatura, era sensible y orgulloso, intuía que el mundo escondía milagros más complejos que la propia realidad...
• Yo tenía catorce años y lo sabía todo sobre los adultos, pero seguía esperando en secreto a los Reyes Magos.
• Jamás he llegado a comprender a los escritores que afirman «buscar» su mensaje, creo que no somos nosotros los que buscamos o encontramos el trabajo, sino que es el trabajo el que nos busca y nos encuentra, y lo máximo que podemos hacer es no salir huyendo.
• Sé que nunca me he preparado para un «gran libro» en el que «contarlo todo»: el escritor sabe que nunca será capaz de «contarlo todo»
• El escritor debe vivir una vida de escritor o, por lo menos, una vida digna de un escritor... Ésa es una condición innegociable.
• Escribía porque quería contar algo, porque esa «manera de vivir» era la que mejor encajaba con mi carácter y mi voluntad espiritual.
• Me enfrentaba a mi trabajo lleno de preocupaciones y de angustias, no veía el final, no encontraba la armonía, todo estaba lleno de cosas innecesarias, de relleno, de nimiedades cuyas proporciones ya no distinguía, como uno nunca es capaz de apreciar las proporciones de la vida.
• Quizá el escritor nunca sea capaz de distinguir con nitidez los senderos que hay en la inmensa selva de su obra, que no tiene indicaciones de ningún tipo y en la que sólo puede guiarse por su instinto y con la ayuda de unas voces secretas que lo dirigen.
• Un día de otoño, a las dos y media de la tarde, murió mi padre. Murió en plenas facultades mentales, con dignidad, de forma ejemplar, como si quisiera enseñarnos cómo se debe morir.
• Escribir significa, ante todo, una manera de comportarse, una manera ética de comportarse, para decirlo con una palabra altisonante.
• «Lo que un escritor encuentra en la vida es sólo material, un material inútil, sin forma ni constancia. ¿Qué hacer con un escritor que pretende vivir y trabajar a la vez?»
• Repetía una y otra vez que el escritor que se entrega a sus vivencias está perdido. Osear Wilde no escribía mejor después de estar en la cárcel, y La balada de la cárcel de Reading sólo prueba que un gran talento puede afrontarlo y soportarlo todo, incluso las «vivencias»...
• nunca hacía planes, nunca establecía ningún acuerdo, simplemente cogía lo que la vida me daba; llegaba a algún sitio de visita o de paso y me quedaba seis años, o me bajaba del tren en una ciudad extraña para pasar la noche y cambiarme de ropa y ya no podía moverme de allí durante cuatro meses. Me quedaba hechizado, como nunca hacía planes, nunca establecía ningún acuerdo, simplemente cogía lo que la vida me daba; llegaba a algún sitio de visita o de paso y me quedaba seis años, o me bajaba del tren en una ciudad extraña para pasar la noche y cambiarme de ropa y ya no podía moverme de allí durante cuatro meses.
• Mi instinto me avisaba haciendo saltar todas las alarmas, diciéndome que era el momento de estar atento y cauto, de mostrarme de nuevo «infiel», infiel a cualquier programa, a cualquier razonamiento que los demás intentasen colarme para corromperme, para seducirme.
• Todavía no había aprendido que, para el escritor, las cosas sólo valen en la medida en que él las destila en el laboratorio de su personalidad única.
• "Subí a lo más alto de Notre-Dame y bajé a las profundidades de las catacumbas. Recorrí París como un cachorro al que sus dueños acaban de soltar. La tumba de Napoleón me interesaba tanto como las carnicerías de la Villette."
• Siempre empezaba mis artículos in medias res, hablaba de prisa, como si temiera que me cortasen o me quitasen la palabra."
Profile Image for Stefan.
46 reviews1 follower
April 25, 2014
Het begint allemaal wat rommelig en oppervlakkig, maar het is grappig om te zien dat hoe meer het 'schrijversbewustzijn' bij Marai groeit, hoe trefzekerder de zinnen, formuleringen en theses worden.
Het boek wordt dus alsmaar beter. Wat hij over Duitsers en Engelsen maar vooral over Fransen (Parijzenaars) en Italianen zegt is zondermeer grappig. En dat zonder in eenzijdige karikaturen te vervallen. Telkens schetst hij beide zijdes van de medaille zonder ook zichzelf daarbij te sparen. Zelf blijft hij heel de tijd wat op de achtergrond. Het is een biografie van een observator. Gelukkig wel eentje met uitzonderlijk veel talent. Grappig ook hoe hij soms in het zog vertoeft van de 'groten der aarde' terwijl hij de meesten onder hen uiteindelijk nog zou overvleugelen.

Zijn passages in Parijs en zeker in Florence - De Italiaanse lente - zijn bijzonder ontroerend. Zijn observaties zijn bijzonder raak, maar steeds zeer mild. Ook over taal weet hij rake dingen te zeggen, terwijl hij het quasi achteloos uit zijn pen tovert. Ik kan de vertaling moeilijk beoordelen, maar het Nederlands is wel bijzonder apart, zonder dat het gekunsteld aanvoelt. Zoals ik literatuur (en vertalingen) eigenlijk het liefste heb.

En ik heb ook wel even stilgestaan bij zijn lof op de burgerij. 'Bourgeois' of 'burgerlijk' is een bijvoeglijk naamwoord dat bij velen mensen stinkt, maar Marai toont aan dat dit onterecht is: het zijn de symptomen van een maatschappij in bloei. Een maatschappij in vrede en welvaart. Een maatschappij waar geen plaats voor burgerij is, is niet meteen een samenleving waar het goed is om te toeven. En wat kijkt iemand als ik die bepaald bevooroordeeld is over een tijdvak als het interbellum toch weer op zijn neus als blijkt hoe de mensen toen soms moderner waren dan veel hedendaagse medeburgers. Een genot om te lezen: boeiend, leerrijk, verheffend en prachtig geschreven.
Profile Image for Víctor Arturo Mercado Fernández.
232 reviews9 followers
April 19, 2012
Debo de reconocer que lo leí como parte de un círculo de lectura. Nunca he sido muy dado a leer memorias ni autobiografías, pero este libro ha sido todo un descubrimiento para mí.

Marai logra transportarnos y convertirnos en cómplices de sus andanzas por Europa en varias etapas de su vida. Todo lo cuenta, por lo que debo decir que el autor termina apareciendo como un antipático, pero un brillante antipático, debo reconocerlo.

Es una interesante forma de ver el estilo de vida de principios del siglo XX en la Europa Oriental, somos testigos desde el punto de vista del autor de como es transforamada la gegrafía política y se reestructuran las clases sociales.
Profile Image for Piotr.
618 reviews48 followers
December 28, 2017
Pierwsza część jest znakomita, druga - głównie irytująca, nad miarę przegadana. Neurotyczna, jak sam autor.
Na myśl przychodzi Nabokov i jego "Speak, Memory", ale to nie jest dla SM korzystne porównanie. Niemal rówieśnicy, obydwaj uchodźcy, z niezwykle podobnym życiorysem i bagażem przeżyć. I jak różnie się z nimi życie obeszło? Ciekaw jestem SM 40-to, 50-letniego, ten młody mnie nuży i irytuje. Udaje Mędrca, sędziwego Starca- Patriarchę, ale mało wie, jeszcze mniej przeżył. Snuje z tego te opowieści, które natychmiast niemal się ulatniają. Nie da się życia poznać z gazet, choćby przychodziły z całego świata.
Profile Image for Max.
84 reviews8 followers
June 20, 2012
Insightful and elegant; Marai strikes the right balance between lightness in his characters to catch the reader and depth in his way of seeing and explaining life as can only be read in authors from an epoque where life meant a totally different thing.
The first part of the book is a total five stars. At a point torwards the end of the second third of the book I thought on rating this book with four stars; however, the end closes the story magistrally leaving that sensation of having tasted something so delightful, that I couldn't downgrade my rating.
Profile Image for Theut.
1,857 reviews35 followers
September 6, 2021
Ho letto molto della produzione di Marai, ma questo libro mi ha spiazzata. Non ho riconosciuto la sua mano, ho fatto fatica a leggere la sua vita nel guazzabuglio di situazioni disperate ma sono rimasta folgorata dalla sua lucidità nel descrivere una Berlino che è un «unico, continuo ballo in maschera», un'Europa che è sull'orlo di diventare "la vecchia Europa" (anche se ancora nessuno lo immagina), una Parigi che è un luogo diverso e familiare insieme. Chapeau.
Profile Image for Zuzana Reveszova.
91 reviews34 followers
February 7, 2015
Kniha o osudoch už zaniknutého sveta. Je možné, že sa tie osudy dvoch svetov pretnú, keď chodia po tých istých uliciach ale s rozdielom sto rokov? Nároky buržoázie sa museli znížiť a veľka väčšina z Košíc odísť. "Naplavenina" však dýcha ducha ich pamäti. Slávy hoci malého, zato mesta. Mesta ako komunity ľudí z istým typom morálky. Aké by to bolo, keby tu ešte stále boli? Aké by boli Košice?
Profile Image for Winnie Marth.
Author 1 book8 followers
June 7, 2022
Many lives live forever in this book. And this book will live forever in me. How this book tops most of the other books in the entire human history, more than half of the world may never know. I feel so privileged to have read this book that a purpose is pursued in my life.
Profile Image for Nora.
224 reviews3 followers
March 1, 2024
I unexplainably like this book very much. It is irrational and I don’t know why, maybe I just read it at the right time and while others didn’t this captured me.
Profile Image for Ana Castro.
334 reviews148 followers
March 29, 2019
Continuo com o húngaro Sandor Marai.
Prefiro ler a sua vida antes de ler os seus romances .
Muitas cenas deste livro passadas na Hungria no início do século são descritas de modo muito semelhante por António Alçada Baptista no seu “Peregrinação Interior” e “Os nós e os laços” passadas na Beira em Portugal.
A burguesia em Portugal tinha tiques e vivências muito parecidas com as descritas neste livro.

No entanto, o autor dizia:
“Sentíamos com certo desassossego que ser um burguês em Nantes não era o mesmo que ser um burguês em Kassa .” (P. 230)

Gostei bastante principalmente dos primeiros 2/3 do livro e da descrição da sua família, da infância e adolescência.
A parte final do livro pareceu-me menos bem estruturada, mais confusa e a perder um pouco daquilo a que se tinha proposto no início .
82 reviews1 follower
September 25, 2019
Décidément, j’enchaîne les livres qui m’ennuient.
Autobiographie de la jeunesse de l’écrivain Sandor Marai, le livre décrit la vie (peu intéressante) de l’écrivain hongrois.

Très intérieure, l’œuvre explore peu le monde qui entoure Marai et se concentre sur les difficultés d’adaptation de l’écrivain à la vie moderne, son rapport à l’argent, au travail, aux femmes ou à sa famille. Peu d’émotions, peu d’amour, d’obstacles à surmonter, bref peu d’aventures. La partie intéressante se concentre sur les voyages entrepris (Berlin, Paris, Florence, Londres). Je crus en tant que journaliste qu’il allait nous décrire le monde qui l’entourait, celui des deux guerres mondiales, de l’éclatement de l’empire austro-Hongrois. Mais non. Dommage.
Profile Image for Mario Salomone.
9 reviews2 followers
September 4, 2023
Puedo decir abiertamente que Sandor Marai lidera la narrativa descriptiva por antonomasia. Si buscas un libro que te cuente detalles minimos no, microscopicos sobre la vida de alguien, este es tu libro.
Profile Image for Monika.
710 reviews3 followers
October 24, 2016
Esiteks, ei saanud ma sisukirjelduse ja raamatu sisekaanel oleva märkme kombinatsioonina lõplikult aru, kui palju on tegemist puhtalt väljamõeldise, kui palju reaalsete sündmuste meenutustega. Igal juhul mõjus autori kirjeldus 19. sajandi lõpu kodanlase pereelust autobiograafilisena. Ta kirjutab oma lapsepõlvest ja koolielust ning lisab fakte, näiteks meelelahutuse ja isikliku hügieeni osas, mida ma enne kuskilt lugenud polnud.
Teine raamat jätab rohkem väljemõeldu mulje. Lugedes tekkis mul paralleel Christopher Isherwoodi "Hüvasti Berliiniga". Lugesin viimast küll aastaid tagasi, aga meeleolu tundus sama.
Lõppkokkuvõttes mulle meeldis, esimene osa küll rohkem kui teine. Päris biograafiana ei julgenud ma neid võtta, kuid ilukirjandusliku teostena, eriti kui ajaloolised raamatud meeldivad, kindlasti väärt lugemist.
Profile Image for Víctor Sampayo.
Author 2 books50 followers
January 29, 2020
Hubo muchos momentos en los que sentí sospechas ante este texto. Sin duda hay confesiones que se acercan hasta casi tocar lo que en verdad sucedió en su vida, pero el tufillo de que aquello era una máscara cuidadosamente construida nunca se disipó del todo a lo largo de la lectura. Salvo quizás los episodios de la enfermedad de su esposa en París, y la muerte del padre, ya en las páginas finales, cuya intensidad puede alcanzar altos niveles emotivos, casi todo lo demás me pareció artificioso y con la mira siempre puesta en una posteridad edulcorada, «apasionada», (con todo lo maliciosa que puede ser esa palabra, sobre todo gracias al lugar común), viril al mismo tiempo que bohemia y solitaria. Al final me quedó la sensación de que Márai es uno de esos escritores que suelen ser más honestos y contundentes en la mentira. Cuando escriben ficción, me refiero.
Profile Image for Raymond.
91 reviews1 follower
February 17, 2011
Dit is een zeer lezenswaardig boek. Vooral zijn beschrijving van het leven in Duitsland na afloop van de Eerste Wereldoorlog en tijdens de hyperinflatie, en Parijs en Londen in de daarop volgende jaren spraken me erg aan. Ook zijn analyses van de Fransen en Engelsen zijn haarscherp.
Profile Image for Maurizio Manco.
Author 7 books130 followers
October 5, 2017
"Sentirsi spinti a conoscere qualcuno fino a penetrare tutti i suoi segreti, con tutte le conseguenze che ne deriveranno: ecco quello che si è soliti chiamare, con un termine fiacco e generico, amore. La conoscenza, quando è totale, non è mai un idillio." (p. 324)
Profile Image for Armin.
1,173 reviews35 followers
May 13, 2017
Eigentlich viereinhalb, Motivation ist SMs schwache Seite, abgesehen davon der beste dieser europäischen Epochenspiegel. Ausführliche Rezi folgt.
177 reviews5 followers
March 18, 2018
Wanneer heeft West-Europa een beslissende voorsprong genomen op het oostelijk deel van het continent? Dat het ook al vóór nazisme en communisme grote verschillen is te lezen bij Márai, in “bekentenissen van een burger”. Van een jeugd in zo’n beetje de meest oostelijke niet-russische stad van Europa, het huidige Kosice, tot zijn omzwervingen door het Parijs, Londen en Florence in de jaren ’20, het komt allemaal voorbij in deze soms lichtvoetige, soms zwaarmoedige memoires.

Márai is opgevoed als Oost-Europees burger, in een eeuwenoud stadje vol cultureel leven, maar waar een huis met twee verdiepingen zeldzaam is en huispersoneel niet ver verwijderd is van de slavernij. We spreken de jaren ’00 van de twintigste eeuw, in het toen nog Hongaarse Kassa. Een burgerlijk milieu waarin werd gelezen en gemusiceerd, waarin nooit over geld werd gesproken en manieren in acht werden genomen, waar iedereen naar de kerk ging “als naar een instelling waar de ziel werd gedesinfecteerd”.

Márai ontvlucht dat milieu en komt terecht in Frankfurt, Berlijn en Parijs. Daar leidt hij een leven als een bohémien, wat in geuren en kleuren beschreven wordt, waarbij vooral het stuk over Parijs hilarisch is. De Fransen blijken namelijk veel van hun huishoudelijk werk zelf te doen, ze hebben niet allemaal dienstmeisjes, ze wassen zich regelmatig in plaats van één keer per jaar en ze eten nota bene elke dag sla om gezond te blijven. Voor een Hongaarse burger allemaal volkomen onbegrijpelijke dingen. Jezelf te buiten gaan in Montparnasse, dat het midden hield tussen “een collegezaal, een stoombad en een openluchttheater”, en daarbij naakt over straat dansen, is dan minder raar dan die dagelijkse sla.

Een mooi contrast tussen de massamaatschappij die Frankrijk, en ook Duitsland, in de jaren twintig al was, en Hongarije waar dat nog moest komen. Een Hongaarse burger is een nette heer die omkomt in het personeel, een Franse of Duitse burger is er één van talloos veel miljoenen, zeker na de Eerste Wereldoorlog.

Márai eindigt het boek weemoedig.”de klasse waarin ik ter wereld ben geboren, vermengt zich met klassen die hogerop willen komen”. “Dag aan dag belanden de idealen waarin ik als kind heb leren geloven, als afgedankte rommel op de vuilnisbelt. De terreur van de kuddegeest verspreidt zich over elk gebied waar vroeger de beschaving heerste”. “De overdreven aandacht voor techniek en de behoefte aan records die zo kenmerkend zijn voor onze tijd, acht ik noodlottig”. “Elke levensuiting van de moderne mens is van angst en pessimisme doortrokken”.

Hatseflats. En dat na een bij vlagen sprankelend en grappig boek, wat nergens verzandt in Zweigiaans zwelgen over hoe vroeger alles beter was. Een prachtig kijkje in het Europa van honderd jaar geleden, zowel oost als west.
179 reviews2 followers
May 17, 2024
Lassú ünnepélyességgel, embereken és emberöltőkön át hömpölygő, mindent kitöltő elbeszélésfolyam. Életrajz, családregény, felnövés-történet, egyszerre túláradó és szűkszavú. Számtalan nagybácsi, rokon felbukkan, akiknek aztán egész életét elbeszéli Márai, búját, baját, érzelmi állapotát, élettragédiáját. Svájcban zenélő Ernő bácsi, egyetemi tanár Budapesten (Grosschmid Béni) és Bécsben (Mathias Georg Ratkowsky), szomszédok, ismerősök, barátok és ellenségek. Térey: Boldogh-ház, Kétmalom utca című regényével egyértelmű párhuzamba állítható, az időtlen polgári értékrend egyik lenyomata ez a regény. Márai 1900-ban született, gyermekkorát és fiatalságát beszéli el, majd életét Bécsben, Párizsban, Németországban, ahol pénz sosem, de kedv annál több volt. A párizsi szalonok illata, a londoni kávéházak hiánya, a bécsi polgárság hétköznapjai elevenednek meg a szemünk előtt, később Budapest is feltűnik a színen, a régi házak dohos világa, az idős rokonok avítt ruhái és a hitetlenkedés, hogy valaki hogy költheti kevés pénzét porszívóra könyvek helyett. Az én emberem.

"Egy nyári napon megérkezett Ernő, méltóságteljesen lépdelt fel a lépcsőkön, szűkszavúan üdvözölte a meglepett családot, senkit nem csókolt meg, körülményesen helyet foglalt az egyik karosszékben, tulaezüst tárcájából hosszú szopókás „Hölgy” cigarettát keresett elő, s olyan alaposan, elmerülten kezdett cigarettázni, mintha semmi más dolga nem lenne itt, csak éppen bemutatja a dohányzás módszerét, melyet ő talált fel. Senkit nem láttam addig ilyen bonyolult ünnepélyességgel, ilyen áhítatos odaadással dohányozni. Mielőtt rágyújtott, néhányszor odaütögette a cigaretta szopókáját a tulaezüst tárca fedeléhez, hunyorítva, fél szemmel belenézett a cigarettába, mint a csillagász a távcsőbe, belefújt a szopókába, aztán megnedvesítette nyelvével ajkát, két ujjal végigtapogatta a cigarettát, a kitüremlő dohányból lecsípett valamit, csücsörített, szájába illesztette a cigarettát, de nem engedte el, két ujjal támogatta, s bal kezével gyakorlottan kereste meg mellényzsebében az öngyújtót, fél kézzel rágyújtott, a füstöt mélyen leszívta – arca besüppedt ilyenkor kétoldalt, mint a halottaké –, s aztán sokáig zsugorgatta a füstöt tüdejében, fél perc is eltelt, míg a megrágott, megemésztett füstöt kéjes, kérődző lassúsággal visszaadta. Orrán és száján át gomolygott a híg füstfelhő, s Ernő nehezen lélegzett közben, mint az atléta valamilyen nagy ügyességgel végrehajtott erőpróba után... A család sikoltozva ült körülötte, s bámulták. Megérkezésének első percei kizárólag ezzel a rágyújtással teltek el, mintha készült volna erre a művészi teljesítményre s bámulatba akarná ejteni a családot. Aztán sokáig nem szólt egy szót sem."
Profile Image for Ivana Hofbauer.
157 reviews5 followers
August 9, 2020
Spomienková kniha slávneho košického rodáka rekapituluje jeho život približne do polovice 30. rokov 20. storočia. Slovo „približne“ ju vystihuje asi najlepšie, lebo s presnosťou si vôbec neláme hlavu. Podstatné nie sú fakty, ale atmosféra, pocity, dojmy, ktoré Márai dokáže vykresliť priam bravúrne.
Začína nostalgickými spomienkami na detstvo v Košiciach. Dôraz je na vykreslení života a myslenia mešťanov v časoch Rakúsko – Uhorskej monarchie, v jeho každodenných maličkostiach. Tento, v čase vzniku knihy už vyhasnutý, svet si nesie v sebe až do dospelosti a napriek svojmu bohémstvu sa ho v hĺbke duše odmieta vzdať. Aj po zániku monarchie zostal „hornouhorským Maďarom“, v svete tých „dolnouhorských“ mal často pocit, že tam nepatrí. Preto veľmi ťažko niesol vznik ČSR. Priamo to síce nespomína, ale často hovorí o neodvratnej strate domova. Napriek vnútornej nostalgii pôsobil navonok ako svetoobčan, ktorý sa dokázal prispôsobiť životu v Berlíne, Paríži, neskôr Taliansku. Nakoniec sa síce vrátil do Budapešti, ale nikdy sa tam necítil doma.
Kniha je veľmi príjemným, nostalgickým čítaním, vynikajúco zachytáva „genius loci“ všetkých miest, o ktorých autor píše. Zároveň poskytuje množstvo podnetov na rozmýšľanie – o živote, jeho zmysle, poslaní, vzťahoch, ale najmä o dávno zaniknutých časoch jeho detstva a mladosti.
Profile Image for Thiện Thuận.
212 reviews9 followers
July 19, 2022
Cuốn hồi ký này gồm 2 quyển, bắt đầu từ thời nhỏ của tác giả tới lúc bố ông mất. Nghe đâu sau đó ông viết tiếp quyển III và IV nữa thì phải. Mình thích quyển I hơn quyển II, dù rằng cả hai quyển đều được viết khá tốt, với ngôn từ chỉnh chu và óc quan sát khá tài.

Mình nghĩ sẽ đọc nhiều về chiến tranh (Đệ nhất thế chiến) và cách nó ảnh hưởng tới tác giả trong cuốn hồi ký này. Hóa ra khum phải. Ông viết về chiến tranh chỉ vài đoạn nhỏ, và dường như nó chả ảnh hưởng trực tiếp gì tới ông. Và đáng thất vọng hơn, xét trên khía cạnh cách sống, mình cho rằng ông là người hèn nhát, ích kỷ và không đàn ông. Uh, là cảm nghĩ cá nhân thôi, chứ ông là nhà văn vĩ đại chả cần mình công nhận, và cuốn này là cách nhìn cuộc sống của cá nhân ông nên chả việc gì ông phải sống giống ý mình.

Tác giả là một nhà văn của giai cấp tư sản, nhưng từ nhỏ, ông đã cố gắng thoát khỏi những quy tắc cứng nhắc của giai tầng và gia đình ông. Ông yêu tiếng mẹ đẻ, và rồi mắc kẹt với chính thứ tiếng này khi sống lưu vong (dù ông có thể chuyển sang viết tiếng Đức). Đúng là cuộc đời nhiều cái trớ trêu.
684 reviews6 followers
January 15, 2023
Marai begint dit boek door te schrijven over zijn kinderjaren in Hongarije. Hoe wonen ze, welke meubels hebben ze met wie gaan ze om en naar welke school gaat hij en welke vrienden maakt hij. Ook over het geloof in die tijd. Het speelt net na de eerste wereldoorlog en gaat door tot bijna de tweede. Vanaf zijn 14e gaat hij naar een kostschool en voor zijn twintigste gaat hij op reis. Hij woont in Leipzig, Berlijn, Wenen, Zurich, Frankfurt, Parijs, Londen en uiteindelijk weer in Boedapest.
Hij verdient ( heel schraal) de kost met het schrijven van artikelen voor verschillende kranten.
Hij is een zoon uit de gegoede burgerij en schrijft veel over adellijke personen, academici, artiesten, schrijvers etc. Het geeft je een goede kijk op hoe dit soort mensen in het interbellum leefden.
Displaying 1 - 30 of 83 reviews

Can't find what you're looking for?

Get help and learn more about the design.