Toate dimineţile lumii

by Pascal Quignard, Emanoil Marcu (Translator)

Toate diminetile lumii se duc pe un drum fara intoarcere. Diminetile domnului Sainte Colombe, care compune cele mai tanguioase piese pentru viola da gamba.
Diminetile celor doua fiice ale sale, care cresc fara mama si fara mangaierile tatalui.
Diminetile bucataresei domnului Sainte Colombe, care poarta parul despletit pe spate si de care el nu s-a atins, desi a dorit-o. Diminetile regelui Ludovic al XIV-lea, care vrea sa-l aduca la curte pe domnul Sainte Colombe, dar nu reuseste nici la prima, nici la a doua incercare, precum si diminetile violonistului curtii, supusul domn Caignet. Si tot asa se duc si diminetile domnului Marin Marais, fiu de cizmar, care nu vrea sa faca cizme si care a luat cate ceva frumos de la toti cei trei membri ai familiei muzicianului.

Genres: France, Fiction, Historical Fiction, Classics, French Literature, Music, Roman

104 pages, Paperback

First published November 20, 1991

About the author

Romancier, poète et essayiste, Pascal Quignard est né en 1948. Après des études de philosophie, il entre aux Éditions Gallimard où il occupe les fonctions successives de lecteur, membre du comité de lecture et secrétaire général pour le développement éditorial. Il enseigne ensuite à l’Université de Vincennes et à l’École Pratique des Hautes Études en Sciences Sociales. Il a fondé le festival d’opéra et de théâtre baroque de Versailles, qu’il dirige de 1990 à 1994. Par la suite, il démissionne de toutes ses fonctions pour se consacrer à son travail d’écrivain. L’essentiel de son oeuvre est disponible aux Éditions Gallimard, en collection blanche et en Folio.

===


Pascal Quignard is a French writer born in Verneuil-sur-Avre, Eure. In 2002 his novel Les Ombres errantes won the Prix Goncourt, France's top literary prize. Terrasse à Rome (Terrasse in Rome), received the French Academy prize in 2000, and Carus was awarded the "Prix des Critiques" in 1980.
One of Quignard's most famous works is the eighty-four "Little Treatises", first published in 1991 by Maeght. His most popular book is probably Tous les matins du monde (All the Mornings in the World), about 17th-century viola de gamba player Marin Marais and his teacher, Sainte-Colombe, which was adapted for the screen in 1991, by director Alain Corneau. Quignard wrote the screenplay of the film, in collaboration with Corneau. Tous les matins du monde, starring Jean-Pierre Marielle, Gérard Depardieu and son Guillaume Depardieu, was a tremendous success in France and sold 2 million tickets in the first year, and was subsequently distributed in 31 countries. The soundtrack was certified platinum (500,000 copies) and made musician Jordi Savall an international star.
The film was released in 1992 in the US.
Quignard has also translated works from the Latin (Albucius, Porcius Latro), Chinese (Kong-souen Long), and Greek (Lycophron) languages.

Reviews

[Agnieszka · Rating 4 out of 5]

All the mornings of the world leave without ever returning

I was wondering how to review that book. Its raw simplicity doesn’t make it easy. Narration has a contemplative pace, language is scanty and a bit clumsy, there’re no extensive descriptions here, almost no dialogues, protagonists don’t analyze their feelings and thoughts. It looks more like a sketch of the book, a draft. It’s like a piece of wood which needs to be planed, but if you look at it carefully then you’ll see the whole structure and rings and all that rugged beauty.


And it’s all about the music. Music is the theme everything revolves around. What is this we call music ? Who is a great musician? Why do we make music and for whom ? For God, for glory, for gold, for the king ?

Tous les matins du monde, melancholic and elegiac story, is based on the lives of two musicians of the French Baroque era, Sainte Colombe and Marin Marais.The teacher and his most known pupil. Quignard contrasts pain and solitude of Sainte Colombe with Marin’s ember and impatience. Music connects them but also becomes a bone of contention between them. When Sainte Colombe considers music as a mean of expression to tell about feelings which he couldn’t put into words, as a monologue, a lamentation comprehensible only by those who’s gone, Marin desires honours and finally becomes a music on king’s court. If I had to describe Monsieur Sainte Colombe with one word it would be – austerity.

Years passed and Monsieur Marais every night is slipping out Versailles and then in darkness is listening at the door his master’s retreat. What is he looking for there? What is he waiting for ? There is something symbolical in the scene when being caught out on it asks his former teacher for last lesson. And Monsieur Sainte Colombe offers him the first one. So, what the music is and for whom do we make it ?

A refreshment for those who've run out of words. for the shadow of children , for the state in which we are before we're born, before we breathed or saw light?

[Camille · Rating 5 out of 5]

Monsieur de Sainte-Colombe, musicien de viole reconnu, choisit de vivre reclus, loin du faste et de la gloire de la cour de Louis XIV, dans une grande maison à la campagne. A la mort de son épouse, il demeure seul avec ses deux filles, Madeleine et Toinette. A la mort de son épouse, il compose les morceaux les plus beaux, les plus tristes, dans le secret de son isolement. Ainsi, seulement, peut-elle encore lui apparaître. Seule l'arrivée de Marin Marais, musicien en devenir, dont l'ambition se heurtera bientôt à la sobriété revendiquée par Sainte-Colombe, viendra troubler le calme de la famille, en devenant un jour l'élève du maître de viol, et l'amant de ses filles.

Tous les matins du monde sont sans retour. Chaque matin s'écoulant, ne reviendra plus, nous rapproche inéluctablement de la mort. Chaque matin, puisqu'il ne sera plus vécu, invite à considérer sa beauté, son unicité, dans toute sa simplicité.

Car les mots de Quignard sont l'exact écho des accords de Sainte-Colombe, comme le bruit du pinceau du peintre sur la toile, ou la voix du comédien qui dit Racine, doit servir de guide à celui qui veut devenir musicien : c'est une affaire de nuance, de précision, d'art, plus que de savoir-faire. C'est se tromper que de voir une facilité, dans les mélodies douces et sombres du musicien comme dans les pages courtes du romancier ; car sous la brièveté des phrases, on devine le travail du mot toujours juste, l'allusion poétique, la multiplicité des sens. C'est un livre à découvrir non pas pour son intrigue, mais pour les remous de l'âme à sa lecture.
De même, si l'adaptation d'Alain Corneau est également un magnifique travail, ce serait une erreur de réduire le texte de Quignard à un scénario : la beauté du texte de Quignard est qu'il se construit sur un sous-texte. De ce que Corneau verra entre les lignes - le choix entre reconnaissance du public et secret de la création, la sacralité de la musique - très peu est énoncé ; pourtant tout est déjà présent.

J'ai lu pour la première fois Pascal Quignard quand j'étais étudiante de licence. Un professeur faisait un cours magistral sur la forme brève en littérature. Il a parlé pendant des heures de la brièveté chez Pascal Quignard. Peut-être pas si paradoxal, à l'heure où la brièveté demeure une forme largement incomprise.

Très belle relecture, très heureuse de redécouvrir ce texte bouleversant.

[ArturoBelano · Rating 1 out of 5]

Klasiklerin çocuklar için olan kısaltılmış baskılarını bilirsiniz, olaylardan oluşur. Şu oldu, sonra şu oldu diye sürer gider. Dünyanın Bütün Sabahlarını okurken tam da böyle bir hisse kapıldım, sanki kallavi bir eserin özetini okuyormuş gibiydim. Bir 19. Bölüm var ki akıllara zarar, Hugo'ya bıraksan iki roman çıkartır.

Bununla birlikte ebatına bakmadan meseleden meseleye atlamaktan da çekinmemiş yazar ve kalemini savurduğu her husus havada kalmaktan kurtulamamış. Karekter yok, derinlik yok, Madaline ve Toinette' den geriye büyük göğüsleri dışında ne kalacak bilmiyorum.

Son söz Can yayınlarına; " kralın sunduğu olanakları ve ünü reddeden usta ile ün, kadın, para ve kolay yaşam peşinde koşan öğrencisinin çelişkileri bir çağın entelektüel yaşamına ışık tutarken" yazarken ne içtiyseniz aynısından istiyorum. Yeter süsleyip durmayın kötü romanları.

[Karen Witzler · Rating 5 out of 5]

I liked the simple fairy tale quality of the book and its plot - the old Sorcerer, the young Apprentice, the two beautiful daughters, the hut in the woods. James Kirkup's translation seemed carefully precise as many short sentences contained a single word in English that needed to resonate with other meaning.
Ninety-six pages of art, death, physical and spiritual love, regret. A story of a reclusive genius, his wife, their two daughters, and their pupil, shot through with imagery of the Garden of Eden, Orpheus/Eurydice, Persephone, Chronos and Hades.

'All that death shall take away is in its night,' Sainte Colombe whispered in his pupil's ear. "They are all the pleasures of this world that are taking their leave, bidding us adieu.'

Vorde - an old word describing the wet verge underneath willows.

"It seemed to him that it was the same love, the same abandonment, the same night, the same cold."

"All the world's mornings are gone without recall."



Some random thoughts for myself - I had just watched Louis Malle's film "Les Amants" and felt as if Madeleine was moving in a landscape like the second half of that film - only alone, reading the Desert Fathers. And I know it seems trite, but the final third brought an Ann Wilson lyric from my own morning to the front of my brain -
"I was a willow last night in a dream
I bent down over a clear running stream
Sang you the song that I heard up above
And you kept me alive with your sweet flowing love " Did Wilson know the book or is the feeling touched here by Quignard simply universal? We all know this book.

Afterthought I: the song predates the book, of course.
Afterthought II: will have to review Jansenism and its possible references here.
Afterthought III: I saw the film in the Nineties, while living in the Southern US. I seem to recall some controversy about the full frontal nudity that is such an essential moment in both the film and in the book. I want to re-watch the Alain Corneau movie.

[Jan-Maat]

As part of my plan to read French books I picked up this one, the novella makes up about half the book, the remainder consists if various critical materials, a handful of mini-essays. I have not looked at those, I can read them in the future, or not, which is always a handy option if we suddenly run out of future.

For limping learners like myself the story "Tous les matins du monde" is very attractive, not just because it is short, but also because it's vocabulary is very limited, Quignard works with a small palette. Perhaps he aspired to the dry style of oral folk tales, perhaps if I had read those mini-essays I'd know for sure.

I find this isn't much a story, it is more a collection of pictures, that illustrate the constast between two men from different generations and the transition of knowledge from the older generation to a younger one. I know that I have this metaphor more than once before, so I suspect it may not be a quality of those books but might instead mean that visualisation is typical of my way of thinking.
Anyway the older man is the musician and composer Sainte Colombe, a fantastically suggestive name symbolically, but in fact not the author's invention but a historical person; the younger man is the musician and composer Marin Marais. Historically the men's lives over lapped, but I believe everything else in the story is more or less authorial invention.

Strictly speaking it is irrelevant that the men were musicians they could have been acrobats, or architects, or alchemists. The point is the master-apprentice relationship and the transfer of a skill between contrasting characters.

The two are painted as opposites. The older Saint-Colombe is withdrawn, looking backwards to the time when his wife was still alive, he is sympathetic to Jansenism he lives in seclusion; the younger Marais is trying to run away from his background and upbringing as the son of a leatherworker, he looks outwards to the wider world the relativity brighter lights of the court of young king Louis XIV, he is worldly and conventionally religious. Any of these points may be true, but I would say they arecall empty, their purpose is purely to signify difference between the two. And it is necessary to make these differences as great as possible in order to make the connection between the two as profound to the reader as possible. This isn't though a story about opposites attracting each other. Indeed, they don't ever seen to understand each other, the point of connection between them is about the transfer of a craft from the master to the apprentice, the succession of one generation to another, the old year dying and the new year begining.

Possibly there is an intention to suggest that the transmission of a craft beween contrasting characters is better to inspire new directions in Art, because within the story Sainte Colombo has two daughters who he has taught to play his musical instrument and they are not the focus of the story.

It is a short fable that works effectively to it's conclusion and winks at off with the idea that not only when the Student is ready that the Master appears but also that when the Master is ready, the Student appears. There is a film of the book too, made back in the times when I believe every French film was legally obliged to offer a role to Gerard Depardieu.

[Andrei Bădică · Rating 3 out of 5]

Simpatic, dar ar fi putut fi mai lung și mai concentrat.

"- După părerea mea, nu contează dacă îţi practici arta într-un palat din marmură cu o sută de camere sau într-o baracă ce se hâţână într-un dud. Pentru mine există ceva mai important decât arta, decât degetele, decât urechile, decât creaţia: e viaţa pasionată pe care o trăiesc."

[Sinem A. · Rating 3 out of 5]

3 ve 4 yıldız arasında çok gidip gelmekle birlikte bu hacimdeki bir kitabın 3 yıldızlık olduğunu düşünüyorum. Aslında kitap biraz şiirsel geldi bana yani bir novelladan ziyade imgeler ve kavramlar çevresinde oluşturulmuş bir anlatı. Ancak çok da başarılı olamamış sanki.

[Paula Abreu Silva · Rating 5 out of 5]

"Todas as manhãs do mundo são sem regresso." ❤️

[Pia G. · Rating 5 out of 5]

çok iyi! neden okumak için bu kadar ertelemişim ki 🤷‍♀️

[Eda · Rating 3 out of 5]

Konu tam benlik. Aşk, entrika, müzik, tutku... ama kötü yazılmış. Çok yarım. Sanki özet gibi. Bence en az 350 sayfa çıkardı bu konudan hatta daha da çok çıkabilirdi. Aşırı kısa. Filmi de izleyeceğim mutlaka. Umarım aradığımı orada bulurum.

[María Carpio · Rating 5 out of 5]

"La música está simplemente ahí para hablar de lo que la palabra no puede hablar. En tal sentido, no es totalmente humana". Estas palabras del viejo músico y compositor Sainte-Colombe hacia Marin Marais, su pupilo rechazado, son el sentido profundo y lo ilegible e indescifrable de esta novela, una ficción sobre personajes reales. Indescifrable no porque no se nos resuelva literariamente en la voz de sus personajes este enigma, sino porque las palabras no serán suficientes para entender lo que subyace en el lenguaje musical y lo que éste recrea, aquello que va más allá de lo humano, como bien dice Saint Colombe. En esto, en la respuesta que da Marais ya embebido de esa sabiduría de las profundidades del inconciente, se empata con otra obra de Quignard, La vida secreta, que es un libro de género inclasificable en el que se deshilvana el sentido de la vida antes de la vida, la no-vida dentro del vientre materno, tal como la respuesta acertada que logra dar Marais ante la pregunta de el porqué de la música:

"Un pequeño abrevadero para que beban aquellos a quienes el lenguaje ha traicionado. Por la sombra de los niños. Por los martillazos de los zapateros. Por los estados que preceden a la infancia.Cuando carecíamos de aliento. Cuando carecíamos de luz".

Sainte-Colombe existió en el siglo XVII, al igual que Marais, ambos fueron compositores y violagambistas. De Colombe se conoce poco, Quignard lo dibuja como un músico al que no le interesa la fama ni el oropel y, de hecho, rechaza ser el músico del rey. Marais insiste tanto en ser su pupilo, tras espiarlo tocando en su cabaña en el bosque, mientras se enreda con una de sus hijas y luego con la otra. Colombe, que lo había aceptado como discipulo sin creer mucho en él, lo expulsa de su tutoría y se dedica a tocarle a "las sombras", una de ellas, quizás, su difunta esposa.

Una historia en apariencia simple con una narración impecable y fluida, pero quien conoce a Quignard (y quizás quien no) sabe que aquella simpleza encierra una potencia semántica y simbólica (más notoria en otras obras suyas) que es capaz de cavar profundamente en el sentido de las acciones humanas para encontrar una realidad escondida y no evidente que se eleva por encima de la realidad, para hacer una especie de mimesis de lo sobrehumano (no digo ultraterrenal porque no hay nada que lo indique, pero sí un indicio de algo sacro y desconocido, quizás el espíritu humano...).

Lo único que en verdad quisiera en este momento es escuchar esa melodía desconocida, Los llantos, que solo Marais tuvo la dicha de escuchar y tocar junto a Sainte-Colombe, mientras las lágrimas corrían por sus mejillas, y la obra completa La tumba de los lamentos, de la cual nunca podremos saber nada. Así, el enigma planteado por Quignard permanece intacto.

Formidable.

*Hay una adaptación cinematográfica que vi hace unos años antes de leer esta novelita corta, está muy bien lograda, aunque ese sentido profundo de lo oculto en el mensaje de la música no logra plasmarse del todo. Llevaba años queriendo leer este libro pero no lo hallaba por ningún lado. ¡Por fin! Y en esta ocasión las espectativas se cumplieron a la perfección. Recomendado.

[Myriam V · Rating 3 out of 5]

”La música está simplemente aquí para hablar de lo que la palabra no puede hablar. En este sentido, no es del todo humana”.

Quignard parte de dos personajes reales, Jean de Sainte-Colombe, que fue violagambista en el siglo XVII, y de quien no se sabe casi nada, y su discípulo Marin Marais, para narrar una ficción en que explora la relación de ambos con la música.
Sainte-Colombe vive con sus hijas, aislado del resto del mundo y dedicado en cuerpo y alma a la música. Acepta a Marais como alumno pero se enemistan porque este anhela reconocimiento social y tiene con la música, y no solo con la música, sino también con las hijas de su profesor, una relación más terrenal.
Pero los años pasan. “Todas las mañanas del mundo se van para no volver.” Y queda la música.
Una linda historia contada con la simplicidad de los cuentos de hadas aunque tiene momentos trágicos.

[Sevgi K. · Rating 2 out of 5]

Konu ilgi çekici olmasına karşın, duygusuzca anlatılmış. Çeviriden de çok memnun kalmadım. Bir film gibi düşünün; son sahne vurucu olmalı ve bunun altında yatan bütün olayları şiirsel bir dille önceden anlatmalısınız ki duygulanabilin. Fakat malesef insani anlatımdan uzak, gerçek bir hikayenin, kötü bir yönetmenin elinden çıkmış kötü oyuncularla çekilmiş bir filmi gibi bu kitap.

[Deniz Balcı · Rating 3 out of 5]

Muhtemelen çoğunluk; bu kitaptansa, büyük yönetmen Alain Corneau'nun aynı isimdeki uyarlamasına daha aşinadır. Müziğin 'ne'liği üzerine, müziğin varoluşunu baskılayarak bize hikayesini sunan Quignard, bunun için klasik batı müziğinin, tartışmalı bestekarlarından Saint Colombe'nin esrarlı gerçek hayatını konu edinmiş. Bildiğim kadarıyla zaten hakkında çok fazla şey bilinemeyen Colombe'ye kendi kurmacasının penceresinden bakmış. Ancak beni çok fazla tatmin etmedi. Hakkında hep iyi şeyler duyduğum bir roman olmasının yarattığı bir beklenti sıkıntısı da yaşamış olabilirim. Fakat özellikle, hikayenin de zamanı olan 17.yy dolaylarının, müziksel hikayelerindeki tanrısal, ulvi yaklaşım beni çoğunlukla rahatsız ediyor. Daha uzun uzadıya işlenmesi gereken bir konu belki de, böylesi sadece bir roman iskeleti gibi duruyor. Filminin daha başarılı olduğunu da söylemeden geçemeyeceğim. Müziğin gücü film boyunca kulakları parsellediğinden hikayenin etkileyiciliğini de oldukça arttırıyor.
Herkese iyi okumalar!

5/10

[Neli Krasimirova · Rating 1 out of 5]

Fikrimi nasıl kibar bir uslupla dile getirebileceğime karar verdiğimde editlemek üzere ayrılıyorum.

Beklenen edit: Yaşamış bir şahsın hayatı hakkında yazanların ilgili kişiyle ilgili araştırma yapması bir zorunlulukken; yazarın bu kitabı yazarken yaptığı araştırmalar ve röportajlar (artık her ne ise) aldığı kısa kısa notları yer yer kronoloji bile gözetmeksizin (flashback onlar da romantik düşünürsek(!)) basarak bize kitap diye sunması talihsizliğine maruz kalmış oldum.
Korkarım kitapla ilgili istisnasız bir "kötü" fikrim var zira "ama şu kısmı güzeldi" diyebileceğim bir tarafını bulamadım. Yayımevi için boşa harcanmış para, okur içinse çöpe atılan zaman olmuş.
Üzgünüm, sevmedim.

[Tatevik · Rating 4 out of 5]

First half of the book was typical french, Dumas-esque story.

Second half of the book... it seemed Raymond Carver meets John Updike, and they visit Ian McEwan for cup of tea. I just wish I was there.

***
Tous les matins du monde sont sans retour.

[دايس محمد · Rating 5 out of 5]

يزاوج باسكال كينيارد بين الموسيقا و الموت ، بين الحب و الموسيقا ، بين الكون و الموسيقا في هذه الرواية ، كل ما هو كوني هو كائن موسيقي بالضرورة ، و كل ما هو أنثوي هو موسيقي و هذه الجملة هي ما يحكم تطور رواية كينيارد .

بالنسبة لي ستكون الرواية الأولى التي أنصح بقراءتها دائما .

[Jean Ra · Rating 5 out of 5]

Nouvelle que he leído en unas horas pero que tengo la sensación que me ha tomado mucho más tiempo prepararme para leerlo adecuadamente.

Quignard repite de forma pletórica la jugada que ya le salió bien en Terraza en Roma y por ello recurre a terrenos dónde se fusiona lo histórico y lo especulativo, abordando la historia de figuras recónditas de la Historia y con ello establecer otra fábula acerca de lo fugaz y lo eterno, lo espiritual y lo carnal, la muerte y la vitalidad.

En Todas las mañanas del mundo el protagonista más o menos establecido es Marin Marais, músico de la corte de Luis XIV, en el siglo XVII, de cómo pasó en su juventud de ser un cantante del coro a un músico consumado de la viola gracias al conocimiento que tuvo de un nombre olvidado y desconocido, alguien llamado Sainte Colombe, borrado de los libros de Historia, lo cual posibilita a Quignard para que lo imagen a su gusto, lo dote de todas la gracia y la genialidad que un músico pueda disponer, un maestro secreto, un tesoro perdido en la noche de los Tiempos.

Tras quedar viudo, Sainte Colombe se recluye en una finca de su propiedad junto a sus dos jóvenes hijas, a las que cuida, educa e instruye en el arte de la viola. Para completar sus ingresos da clases a alumnos muy seleccionados y también ofrece alguna velada para invitados también muy selectos, no por su posición social, si no por su capacidad para apreciar el arte musical de Sainte Colombe, que para él constituye una religión, por encima de cualquier rey, es el habla misma de Dios, y que es la forma por la que el maestro puede llegar a vislumbrar y contactar con el fantasma de su esposa, acaso un dolor desgarrador que lo acompañará toda su vida y acrecentará su talante misántropo y melancólico.

Pero su destreza llega a oídos del rey, que lo convoca para que actúe en su corte. El maestro rehúsa, no cree que la música se deba a ningún rey, aún y así, desde entonces, entre los entendidos de la música de Versalles y Saint-Germain, se convierte en una suerte de figura de culto y gracias a eso Marin Marais, siendo adolescente, acude a él después que lo echen del coro real porque su voz ha madurado. Es de esa forma como aflora la esta historia de aprendizaje hacia la verdadera quintaesencia del arte y otras esencias que están por encima de las cosas materiales de este mundo, que sin embargo ejercen su fuerza e influjo, someten a los personajes a tormentos y dichas, y a la vez ejercen como obstáculos y distracciones para encontrar una verdadera iluminación (en el sentido místico).

El lenguaje de Quignard busca conjuntar el brillo de la poesía con la robustez de la crónica, una escritura que se sostiene en frases sobrias, escuetas pero coloridas, con las que puede describir muy bellamente el misterio de la música del maestro Sainte Colombe, cuya viola puede reproducir tanto el murmullo de un rezo como un llanto desgarrado. Quignard es capaz de meterse en situación gracias a su propia formación musical, de hecho, años atrás, también organizó un festival de música barroca, es por lo tanto un terreno que conoce con detalle y eso le permite apuntar a detalles precisos y en absoluto académicos, es por lo tanto un entendido que domina el lenguaje y puede así crear algo que para muchos sería impensable.

La voz del libro se erige como susurrante y melodiosa, el relato alcanza varias décadas, en la que sus personajes conocen un amplio abanico de las pasiones humanas mientras el tiempo sigue su curso y deja atrás a las personas, pero el arte permanece mucho más allá, como testimonio de una época.

Libro brillante, conmovedor. Es el título más leído de Pascal Quignard, esa obra a la que acceden los que no profundizan necesariamente en su obra. Su lectura no demanda mucho tiempo, incluso la lectura atenta, y el poso que a cambio deja es sin duda es notorio. Hace años vi la adaptación de Alain Corneau, y aunque la recuerdo como una buena película, hoy me doy cuenta que las imágenes no pueden igualar las cotas que alcanza la escritura de Quignard, la belleza que es capaz de labrar y el alcance de su reflexión.

La nouvelle se erige en última instancia como una esquina secreta de la Historia francesa, un punto en el que los nudos del tiempo se entrelazan e ilumina rincones dónde habitualmente no alcanza la rutina del día a día.

[Özgür Atmaca · Rating 3 out of 5]

Spoiler olabilir aman diyim!!!

"Müziğe odaklanmış veya odaklanmaya çalışan bir adamın rahat bırakılmaması" yazıp başka yorum yapmamak istiyordum fakat kitabın akışını bozan, Aile ilişkileri, Krala karşı duruş, Baba profili gibi her biri ağır bir ton içeren temalar, biraz biraz kullanılınca ve hacim de küçük olunca sanırım kitap ağırlığı çekemeyen terazi gibi olmuş.

Hüznünü anlatması için enstrumanına kalın bir tel ekleyince, çok iyi bir müzisyen öyküsü olacak demiştim ama iyi bir Baba profiliyle önü kesildi. İyi Aile babası oldu derken de bu sefer Sistem ( Kral ) tarafından huzursuz edilmeler ba��lıyor. Karısını kaybetmenin de Hüznü eklenince biraz kafa karışıklığı yaşanmaya başlıyor. Bunların hepsi tabi ki bir kltapta olmalıdır ama bu kadar hacimsiz ve kısa anlatımlardaçok da etkili olmuyor.

[Esteban Galarza · Rating 4 out of 5]

Nouvelle delicada y llena de nostalgia y melancolía. Estuve buscándola por años, prácticamente desde que conozco a Pascal Quignard. Su lectura no es de mis favoritas del francés, pero eso no dice mucho, porque en sí Quignard es, a mi parecer, el mayor autor vivo.

Pero cuando indico que no es de las mejores, me refiero a que observo que su fuerte está puesto en sus ensayos y no en sus textos de literatura pura. En los ensayos, Quignard despliega artificios literarios que me recuerdan a Borges, pero en sus novelas, no ocurre lo inverso.

Todas las mañanas del mundo recoge una anécdota interesante: del olvido de la historia apareció en la década de 1970 un cuadernillo con composiciones del maestro de Marin Marais, uno de los músicos más reconocidos de la corte de Luis XIV. A diferencia de Marais, su maestro quedó en el olvido por decisión propia, ya que no buscaba fama ni reconocimiento cortesano.

A partir de este hallazgo, Quignard sobrevuela el mundo de lo no documentado, los encuentros entre dos formas distintas de concebir la música, el amor, y la pasión. Recrea, entonces, las sombras que la muerte y los siglos nos ocultaron. Rescato la condensación de los últimos episodios, en los que toda la tensión que fue acumulándose en diferentes episodios de una delicadeza hermosa, se desborda y nos devela el porqué del título de la novela. No piensen que la revelación traerá el secreto del mundo, a menos que lo lean en clave poética. Ocurre cono en la Biblia: cuando a ambos libros se los lee como la construcción de los sueños y la poesía, comienza a latir una gran verdad que subyace a las palabras y su entorno originario.

Así debe leerse esta novela de Quignard que, si bien no fue de mis textos favoritos del francés, sí fue una de mis lecturas que más amé de este año.

[Palomar · Rating 5 out of 5]

"Per l'ombra dei fanciulli"

Poco conta che Monsieur de Sainte Colombe sia esistito davvero, che sia stato un genio della viola da gamba, un eremita dai modi rudi in tempi barocchi – il giansenismo e Port Royal fanno capolino - che rifiutava tutti gli inviti a corte del Re Sole, desiderando solo portare a compimento il proprio destino.
Quel che conta è che le pagine di questo libro ci restituiscono poche, chiare immagini di luoghi e persone di cui percepiamo il respiro, la felicità, la determinazione, il tormento.
Si legge in un soffio, questo librettino, ed un soffio è la voce del narratore, che con rara grazia ci fa scivolare dentro una sorta di eternità, un incantesimo.

[Philippe Malzieu · Rating 5 out of 5]

M de Sainte-Colombe is an old player of gamba, the ancestor of the violoncello. His wife died, and he lives withdrawn with his two daughters. He is a jansenist which practises its faith in an austere way.
He accepts as raises a young and ambitious musician Marin Marais. This one is especially interested by acquiring the technique of his Master. He allures his daughter. She will die about it. He will give up M de Sainte-Colombe to go to Versailles.
a splendid film was drawn from this book.
These two musicians really existed. Marin Marais began musician of the King. He's one of the most famous barocco french musicians. His "Alcyone" opera is very good.
The style of Quignard is arid and austere. We feel the withdrawal of the world, the interiorization. A painful history with a splendid style.

[Engin Türkgeldi · Rating 2 out of 5]

Beklentimin oldukça altında seyretti. Dil, atmosfer, karakter, kurgu... Sevecek pek bir şey bulamadım. Klişeler, kalıplar gırla. Göstermekten çok anlatıyor. Karakter derinliği oldukça tartışmalı. Ki̇tabın tek güzel şeyi, adı: Dünyanın Bütün Sabahları.

[Fahima Jaffar · Rating 3 out of 5]

رواية قصيرةٌ، تنسردُ في مهلٍ كقطعةِ موسيقى.
رفيقةٌ ملائمةٌ لكوب قهوةٍ صباحي،أو شاي مساءات الويكند.

رواية عنْ الحبِّ، والعزلةِ، والموسيقى.

ليست قصةً عن أصباح العالم، لكنّي أتخيل أصباح العالم تستيقظُ كهذه الرواية بالضبط.. بالهدوءِ والعزلةِ ذاتهما.


* من الرواية:


- الموسيقا موجودة لتعبّر عما لا يستطيع الكلام التعبير عنه، وبهذا المعنى فإنها ليست على الإطلاق بشرية. هل تبصّرت أنها لا تصلح للملوك؟
- لقد اكتشفت أنها كانت لله.
- أنت مخطئ، فالله يتكلم.
- للأذن ؟
- ما لا أستطيع التعبير عنه لا يكون للأذن يا سيدي.
- للذهب ؟
- لا، فالذهب صامتٌ ليس فيه ما يُسمع.
- للمجد ؟
- لا، فكلها ليست سوى مسميات شاع صيتها.
- للصمت ؟
- إنما هو نقيضُ الكلام.
- للموسيقيين الأنداد ؟
- لا !
- للحب ؟
- لا.
- لحسرة الحب ؟
- لا.
- للهجران ؟
- لا وألف لا.
- هل الموسيقا للحلوى التي تقدم لشخصٍ غير مرئي ؟
- لا، ليس هذا. وما الحلوى؟ إنها شئٌ يُرى. شئ ذو مذاق، شئ يؤكل، إنها لا شئ.
- لا أعرف المزيد، سيدي. أعتقد أنه يجب صب كأسٍ للأموات ...
- احرق نفسك أكثر.
- نبعٌ صغيرٌ لأولئك الذين جافاهم الكلام فأعوزهم الكلام، لظل الأطفال، لضربات مطرقة الإسكافي، للأحوال التي تسبق الطفولة، حينما كنا بلا نفسٍ، وبلا نور ".

[George K. · Rating 3 out of 5]

Ο Πασκάλ Κινιάρ έγραψε τη νουβέλα αυτή παράλληλα με το σενάριο για την ομότιτλη ταινία του Αλέν Κορνό, με πρωταγωνιστή τον Ζεράρ Ντεπαρντιέ. Και αυτό φαίνεται, γιατί νομίζω ότι έδωσε μεγαλύτερη βάση στην ταινία (που με βάση τις κριτικές και τα βραβεία πρέπει να είναι εξαιρετική), παρά στο βιβλίο, που μοιάζει περισσότερο με προσχέδιο ενός μεγαλύτερου έργου, χωρίς ιδιαίτερο βάθος στην πλοκή και τους χαρακτήρες. Δυστυχώς σε λίγα σημεία κάτι μου είπε σαν ιστορία, ενώ μάλλον σε κανένα σημείο δεν ένιωσα το οτιδήποτε για τους χαρακτήρες. Η γραφή είναι καλούτσικη, αλλά μάλλον λιτή και απέριττη, χωρίς ιδιαίτερο στιλ. Πάντως μπορώ να πω ότι μου άρεσε η κάπως μελαγχολική ατμόσφαιρα... Συμπερασματικά: Είμαι εκατό τοις εκατό σίγουρος ότι η ταινία θα είναι κατά πολύ ανώτερη.

[Hakan · Rating 4 out of 5]

17. yüzyılda geçen, usta ama asosyal, düzene ayak uydurmayan, maddi alemi reddeden, sadece müzikle haşır neşir olmak isteyen, erken kaybettiği eşinin özlemini daima içinde hisseden ("Nasıl söylesem bilmiyorum Madam. On iki yıl geçti ama yatağımızın örtüleri daha soğumadı"), iki kızıyla köy evinde yaşayan bir viyola sanatçısının ve tamamen farklı bir hayat tarzı seçmiş olmakla birlikte onun dehasının ürünlerine vakıf olmak için yıllarca peşini bırakmayan, bu arada tabii kızlarıyla da birlikte olan bir öğrencisinin dokunaklı, tutkulu hikayesi. "Müziğin varoluş sebebi sözün söyleyemediği şeyi söylemek."

[Larnacouer de SH · Rating 1 out of 5]

Potansiyeli varmış fakat yazar "Bu sefer yazacağım" diye başladığı her seferinde bölümleri yarıda bırakmış sanki; girişte iki cümle ardından direkt sonuca ulaşıvermiş gibi. Ne önü belli ne ardı.
İlk bölümler yine okunuyordu ama sonra iyice tadım tuzum kaçtı.
😑

[Aslıhan Çelik Tufan · Rating 3 out of 5]

Aşırı kısa bir novella! O kadar ki bazı bölümleri şahsen detaylandırıp, betimleyip yazasım geldi hadsizce!

Onun dışında incecik hüznünü kederini yüreğinizin derinliklerinde hissedebildiğiniz bir okuma!

“Yel olmak insana acı vermiyor mu sanıyorsunuz? Kimileyin o yel bize azıcık müzik taşır. Kimileyin ışık gözlerinize görüntülerimizden parçalar taşır.”

[Romain · Rating 2 out of 5]

J'appréhendais de lire mon premier livre de Pascal Quignard. J'avais une image d'un auteur exigeant envers ses lecteurs voire austère — ce n'est pas vraiment la même chose mais c'est ce que son nom m'évoquait. J'ai choisi Tous les matins du monde un peu par hasard ou plus certainement parce que ce titre m'a séduit ou, plus certainement encore, parce qu'il sonnait bien à mon oreille.
J'ai appris, en rédigeant ce billet — un peu tard donc — que ce livre est fortement lié à un précédent roman La Leçon de musique. Ce roman est également qualifié de roman-scénario car il a été porté à l'écran la même année sous le même titre par Alain Corneau.
C'est surement la cause de ma déception. Ne vous méprenez pas, je ne parle pas de l'adaptation cinématographique mais du fait que l'histoire soit réduite à sa plus simple expression. J'ai trouvé qu'il ne laissait pas le temps au lecteur de pénétrer dans son univers, de connaître les personnages de s'imprégner des ambiances et évidemment de la musique qui est le sujet principal. Les descriptions sont quasi absentes et tout semble réduit au strict minimum, aux éléments indispensables à la progression de l'histoire. C'est un vrai regret parce que l'écriture est belle et que ce que l'on aperçoit de l'ambiance du livre ne laisse pas indifférent. Néanmoins, ce n'est pas suffisant. Je n'ai pas vu le film mais je pense qu'il pourrait être un bon complément à cette lecture en ajoutant les visages — il y a Depardieu mais bon ... —, les costumes, les décors et bien sûr, la musique. http://www.aubonroman.com/2012/02/tou...

[Elif · Rating 3 out of 5]

Dünyanın bütün sabahları bir daha dönmeyesiye uçup gider.
.
Dünyanın Bütün Sabahları en başta ismiyle ilgimi fazlasıyla çeken bir kitaptı. Aldıktan sonra hiç bekletmeden okumak istedim. Atina’da okumak kitabı bir yerde benim için özel kıldı. Çok kısa ve sade bir dille yazılmış bir kitap. Hatta anlatımının yer yer fazla sade olduğunu söyleyebilirim. Hayatı müzik olan bir adamın, karısını kaybettikten sonra iki kızıyla yaşamının nasıl devam ettiğini anlatıyor. Sevgi, müzik, besteler derken hayatın ve müziğin tam olarak ne olduğunu düşündürüyor. Dediğim gibi çok kısa bir roman olduğundan olayları hakkında herhangi bir şey söylemek işin keyfini bozacaktır. İlginç bir tarzı var. Eski bir dönemi 1600'leri anlatıyor bunun yanında sanki gerçekten de eskilerden kopup gelmiş gibi hissettiriyor. Eğer daha detaylı yazılmış olsaydı daha çok beğeneceğim bir kitap olurdu. Ama sırf kolay okunduğundan özellikle fazla vakit bulunamayan zamanlarda okumak için ideal. Ancak çok bir şey beklenmemeli.