Fragments of a Journal

by Eugène Ionesco, Jean Stewart (Translator)

“Öğleden sonrayı Eugène Ionesco ile geçirdim. Uzun uzun konuştuk. Son yıllarda yüzlerce, binlerce sayfa günlük yazdığını, ancak bunların kimi ilgilendireceğini merak ettiğini söyledi. Romanya’da olduğu gibi her yerde yeni bir neslin yükseldiğini, bizim devrimizin sona erdiğini anlattı.

Günlüklerin bir ‘belge’ ve aynı zamanda bir ‘tanık’ olması nedeniyle her zaman ilgi çekeceğini söyledim ben de.”

- Mircea Eliade, Journal, 04/10/1945

Genres: Nonfiction, Memoir, Philosophy, 20th Century, Biography Memoir, Biography, Theatre

150 pages, Paperback

Published January 1, 1987

About the author

Eugène Ionesco, born Eugen Ionescu, was a Romanian playwright and dramatist; one of the foremost playwrights of the Theatre of the Absurd. Beyond ridiculing the most banal situations, Ionesco's plays depict in a tangible way the solitude and insignificance of human existence.

Excerpted from Wikipedia.

Reviews

[l · Rating 4 out of 5]

The more diaries/memoirs I read, the more I become aware that everyone is thinking, and has always thought, about the same things...

He writes very interestingly though. Anyway, I must read more of his plays. This clarified a lot of things for me...

[Moja · Rating 3 out of 5]

بیشترِ کتاب درباره‌ی خواب‌های یونسکو بود. اهمیت خواب توی زندگیِ یونسکو همون‌قدر زیاد بوده که در نمایش‌هاش هست. حتا یه جا احساس کردم یونسکو سعی داشته کاری کنه که کابوس‌هاش هر شب ادامه پیدا کنه تا از اون‌ها توی نمایش‌هاش استفاده کنه. (چندتا از خواب‌هایی که توی کتاب روایت می‌شن رو عیناً در نمایش‌هاش نقل کرده.) اواخرِ کتاب برام خسته‌کننده شده بود، اما مثل بقیه مجموعه یادداشت‌های دیگه‌ای که خوندم، جذاب و برای شناخت آثار نویسنده‌اش لازم بود.

[thuys]

Lượm được cuốn này ở Bookworm, mấy chục nghìn coi bộ rẻ thối trong thời giá bìa cứ xoàng xoàng đôi ba trăm, mà lại chẳng phải tranh giành với ai để được giảm những 50% giá bìa. Ơ hờ. Ông già kể riết đủ kiểu giấc mơ, kêu chẳng rõ đang sống đời hay mơ đời, đang mơ hay đang nhớ. Cũng an ủi phần nào, giữa lúc thân xác héo mòn, tinh thần đau yếu, ngủ nhiều mộng lắm, nghĩ nhiều về cái chết rập rờn và cái sống vô nghĩa, thấy có lão già cũng bơ chơ lơ bầu bạn. Có điều người ta đã làm được điều gì trong đời, còn mình chưa sống đã kêu đời hoang.

[Cali · Rating 5 out of 5]

Once again, do I really want salvation?—I was going to say: do I really want to be saved? but that suggests 'seeking safety', 'running away.' Do I really want to fulfill myself, to know myself really? To be truly master of my life and of my death, or else do I simply want to produce, to go on producing, literature?

eugene ionesco ruins lives pass it on.

[Alex.Rosetti · Rating 3 out of 5]

Nevrozele unui soi de Dumnezeu neputincios, închis între zidurile viselor și realitatea infernală.

[Melissa Chalhoub · Rating 2 out of 5]

That was a torture to read, the more i read the lower the rating kept going. It’s rare to dislike a journal cause usually it’s the author at their most intimate, in their truest form. Ionesco’s truest form is a self-obsessed selfish weak white supremacist. A hateful man who finds all the oppressed of the world to be the actual oppressors, a self-victimizer who could only find empathy with jewish people being a jewish person himself. To him the arabs in Algeria were dumb to fight for liberation, so were the proletariat in Russia so were the socialists in south America. In one paragraph he says Brecht “rapes” us with his engaged works. To Ionesco abuse is speaking openly about oppression and not the oppression itself.

His obsession and fear of death just shows how weak and pathetic a person obsessed with death is. His speaking about “love” feels like an alien trying to teach himself the most basic human emotions. People actually don’t have to force themselves and find a pragmatic reason to love, but Ionesco is that selfish and self-obsessed.

It’s hilarious how bad people don’t realize how horrible they are cause this guy published the book. It wasn’t a post-mortem publication. There is no surprise that he was a full fledged zionist at the time the book was published, he even visited “israel” to lend his support for the 6 day war and how arabs deserved it. Despicable man.

[Stephen Rowland · Rating 4 out of 5]

Would be a 5-star book if it was not so bulked up with lengthy descriptions and analyses of Ionesco's dreams. I have no patience for the dreams of others, even writers I admire and with whom I have much in common psychologically.

[C. · Rating 2 out of 5]

Domnule Ionesco, oare moartea nu e doar o recuzită?

[Alina · Rating 5 out of 5]

Ionesco a scris fărâme din jurnalul meu pe care nu am știut niciodata sa le scriu.

[Jila R · Rating 4 out of 5]

«کارها می‌توانستم بکنم. چقدر اثر از من به اجرا درمی‌آمد اگر خستگی، خستگیِ غیرقابل تصورِ عظیمی از حدود پانزده سال پیش یا حتا از خیلی پیش‌تر، از پا‌‌‍‎‏‌ درم نیاورده بود. خستگی‌ای که از کار کردن بازم داشته اما از استراحت کردن هم. از لذت بردن از زندگی و از شاد بودن هم. و از آسودن هم. و نیز نگذاشته که من ، همان‌طور که دلم می‌خواست بیشتر به دیگران روی بیاورم. به جای اینکه زندانی خودم باشم. یعنی زندانی خستگی‌ام. این وزنه، این باری که بار خودم است. چطور می‌توان به دیگران روی آورد وقتی خویشتنِ شما از پا درتان می‌آورد؟ هیچ پزشکی از حدود سی یا چهل نفری که به آن‌ها مراجعه کردم، هیچ پزشکی این خستگی بی‌پایان را نشناخت یا نتوانست درمان کند. چون ظاهرا هیچ‌یک از آن‌ها تا سرچشمه، تا علت عمیق این بیماری نرفت. من خودم بهتر و بهتر از قبل می‌دانم علت این بی‌رمقی چیست؛ شک است. سوالِ ابدیِ «چه فایده» است که از آغاز در ذهن من ریشه دوانیده. که نمی‌توانم بیرونش کنم. آه، اگر «چه فایده» در ذهن من جوانه نزده بود، بعد نروییده بود، بعد همه چیز را نپوشانده بود، گیاهان دیگر را خفه نکرده بود، به قول معروف من آدم دیگری بودم. همین علف هرز است که آبی را که برای گیاهانِ مفیدِ دیگر بوده، به خود کشیده. که نگذاشته بشکفند. که به جای آن‌ها شکفته است.‌‎‌»

[Raluca · Rating 3 out of 5]

An interesting glimpse into Eugen Ionescu's mind. Read in its Romanian translation - the irony, haha. The entries move from psychology, to dream recollections (lots of those), to literature, politics, and back again. It's rather gloomy, but the parts where he discusses language and the human condition are quite enthralling. Maybe I'll give his plays another chance after all...

[Giorgi Komakhidze · Rating 2 out of 5]

Plays he wrote, absurd measures, paradoxical parables and so on... I really ask myself: Is this thing really his work? Living and not dying, just live, breathe etc.

I really admire him for his plays, but this is rubbish.

[میثم موسوی نسیم‌آبادی · Rating 3 out of 5]

اوژن یونسکو که پدرش حقوق‌دانی رومانیایی و مادرش فرانسوی بود، در کتاب «پاره‌یادداشت‌ها»، که از سال ۱۹۶۳ تا ۱۹۶۷ نوشته شد و در همان سال به چاپ رسید، اذعان می‌کند که تقریباً در هفت سالگی از دوران طلاییِ زندگی که همان دوران کودکی و نادانی است فاصله گرفته است. چنان‌که در ادامه همه‌چیز را بیهوده شمرده و زندگی را بدبختی می‌داند که ترجیحی بر مرگ و وجود نداشتن ندارد (یونسکو، ۱۳۸۹: ۲۴ الی۲۶).

یونسکو که از سردمداران تئاتر آوانگارد یا تئاتر پیش‌تاز به‌شمار می‌رود، خود را نمایشنامه‌نویسی آگنوستیک شمرده و اعلان کرده است که من برچسب پوچی را بر آثار خود نمی‌پذیرم مگر این‌که تئاتر شکسپیر را نیز که از زبان مکبث می‌گوید: «جهان قصه‌ای پر از وحشت و سر و صدا، و تهی از معنی و احساس است که به وسیلۀ یک احمق تعریف شده است»، پوچ‌گرا بدانیم (کامیابی مَسک، ۱۳۸۲: ۶۸-۶۹).

اوژن یونسکو در قسمتی از کتاب «پاره‌یادداشت‌ها»، که نه یک دفترچۀ خاطرات یا وقایع‌نگاری روزانه به شیوۀ معمول که شامل یادداشت‌هایی بی‌تاریخ و بی‌مکان است، می‌آورد:

هیچ پزشکی از حدود سی یا چهل نفری که به آن‌ها مراجعه کردم، هیچ پزشکی این خستگی بی‌پایان را نشناخت یا نتوانست درمان کند چون ظاهراً هیچ‌یک از آن‌ها تا سرچشمه، تا علّت عمیق این بیماری نرفت. من خودم بهتر و بهتر از قبل می‌دانم علّت این بی‌رمقی چیست: شک است، سؤالِ ابدیِ «چه فایده» است که از آغاز در ذهن من ریشه دوانیده که نمی‌توانم بیرونش کنم (یونسکو، ۱۳۸۹: ۳۲-۳۳).

تمام فلسفه‌ها، تمام دانش‌ها نتوانسته‌اند کلیدهای راز را به ما بدهند... از ده‌ها هزار سال پیش، بشریت گول خورده است (همان: ۴۴). محال است چیزی بفهمیم. همۀ آن‌ها که خیال می‌کنند چیزی می‌فهمند کوته‌بین‌اند (همان: ۳۵). من نمی‌فهمم. فهمیدن، واقعاً زیادی کم است. فهمیدن ثابت یا منجمد بودن است. مثل این است که آدم بخواهد روی پلّه‌ای وسط یک پلکان یا یک‌پا درهوا و پای دیگر روی پلکان بی‌پایان بایستد (همان: ۳۷).

منابع:

_ یونسکو، اوژن، ۱۳۸۹، پاره‌یادداشت‌ها، ترجمه مژگان حسینی‌روزبهانی، تهران، نشر مرکز.

_ کامیابی مسک، احمد، ۱۳۸۲، یونسکو و تئاترش، با مقدمه اوژن یونسکو، تهران، نمایش.

[Drew · Rating 2 out of 5]

"What is this world? What is it that's all around me? Who am I? Is there an 'I' and if there is an 'I' where am I going? What am I doing, what am I doing here, what am I to do?" As philosophical texts go, Friedrich Nietzsche this is not. Sounds more like a lyric by Edward Kleban. Is it bad to expect more from Eugene Ionesco, one the 20th century's most prominent absurdists? I don't think so. But this late-career compilation of random thoughts on the meaning of existence is going to be a major disappointment to anyone who's read Ionesco's "Present Past Past Present," never mind his masterpieces for the stage like "Rhinocerous," "The Chairs," and "The Bald Soprano." I shouldn't be surprised that the strongest section of this book is a handful of pages devoted to cut snippets of dialogue from "Exit the King" but as a fan whose been moved by his other writings mixing memoirs and musings, I could barely stay awake for the tiresome barage of unremarkable dreams with soporific analysis. Perhaps "Fragments of a Journal" is an amalgamation of aborted notes from Ionesco "Notes and Counternotes" published a few years before? This may be Ionesco at his worst.

[Ben Cassel · Rating 5 out of 5]

I have directed and acted in his plays, and I have read others. This book -- a collection of his dreams, notes for plays, personal reminiscences -- is full of questions that beg questions, but don't provide answers, and makes us accept that there are no answers. His plays are absurdist, political, fully and beautifully human; his journals show his own humanity, in its flaws, insecurities, and his occasional railings against god and nature.

[Nat · Rating 4 out of 5]

ROMANIA