Tonijn is bedreigd, varkens vreten regenwoud, boontjes malen kilometers en koeien stoten broeikasgassen uit. Op de duur mag een mens niets meer eten, heet dat dan. Dorien Knockaert kan het zich niet voorstellen, een leven zonder eten. Zonder sprokkelen, koken, proeven en nagenieten. Ze wil nog zoveel eten. Goed eten. Eten dat altijd zal mogen omdat er meer dan genoeg van is. Eten waar niemand last van heeft, en iedereen plezier. Ze heeft er een jaar intensief naar gezocht. Dat smaakte.
Aangenaam verrast door dit boek. De ondertitel omschrijft nog het best de essentie ervan: "(...) zoeken naar een eerlijke keuken". Sereen gebrachte verhalen, genuanceerde standpunten, heldere inzichten. Ik heb vooral de reportages en de algemene tips om voedsel te kiezen en te bereiden gelezen, maar het boek staat ook vol met appetijtelijke recepten. En het is mooi meegenomen dat puntje 20 van de Verbeelding Bookclub hiermee ingevuld is :-).
Ik bleef een beetje op mijn honger zitten bij dit boek. De essays zijn op zich wel interessant, al wist ik het meeste wel al (maar de auteur kan er natuurlijk ook niet aan doen dat ik haar boek pas 10 jaar na publicatie lees). Tegelijk voelde het boek soms als vlees noch vis (pun intended): het is zeker geen puur kookboek, want daarvoor staan er te weinig recepten en teveel tekst in. Maar tegelijk zorgen net die recepten ervoor dat het vloeiende van de tekst te vaak onderbroken wordt. Ook al begrijp ik wel dat de recepten ingepast worden waar ze inhoudelijk bij de tekst passen, het maakt het geheel nogal rommelig. Geef mij liever een deel met alle teksten en dan een apart, traditioneler opgebouwd deel met recepten (per recept een pagina met beschrijving en foto) i.p.v. dat ze er nu zo'n beetje verstrooid tussenin staan en vb. na driekwart van een pagina starten. Oh, en aangeven hoe lang een recept duurt a.u.b. Ik weet wel dat dat afhankelijk is van de ervaring van de chef (ik ben altijd dubbel zo lang groenten aan het snijden als mijn partner, omdat hij een goede snijtechniek heeft en ik niet), maar het geeft minstens een idee van wat te verwachten. Alleen dat al maakt dat we tot nu toe amper recepten uitgetest hebben. Eerlijk is eerlijk: wat we wel al aten, was lekker.
Wie: Dorien Knockaert schrijft stukken over eten voor de krant De Standaard en blogt op jongesla.wordpress.com.
Wat: Goed eten staat niet alleen stil bij lekker eten, maar ook bij de weg die het aflegt voor het op je bord terechtkomt. Het boek is een evenwichtige mix van recepten en artikels over gezonde en duurzame voeding.
Waarom: Een goed kookboek wordt al na één week een vaste waarde in je keuken. Een recept moet van de eerste keer lukken. En de tweede keer nog beter, om van de derde nog maar te zwijgen. Goed eten is zo'n kookboek. De recepten van Dorien zijn makkelijk, gezond, seizoensgebonden, origineel en vooral lekker.
De stukken over duurzame tuin- en landbouw zijn verhelderend en inspirerend. Zo kom je onder andere te weten dat er niets mis is met een goed stuk vlees, zolang het maar met mate op je menu staat en je de moeite neemt om de oorsprong van het product te checken. Na het lezen van Goed eten denk je twee keer na voor je die boontjes uit Kenia in je winkelkar gooit.
Mijn 3 favoriete recepten: Minestrone van het seizoen Tarte tatin van tomaatjes Frambozentaart
Een boek dat al véél te lang in mijn kast stond, maar dat actueel blijft, en misschien nu zelfs nog actueler is dan toen het uitkwam. Een boek over een zoektocht naar een eerlijke keuken, waarin o.a. vlees, vis, overschotjes, kaas en een voedselteam aan bod komen. Een mooie inleiding voor iedereen die bewuster wil koken en/of eten, en bovendien leuk geschreven, vergezeld van mooie foto's.
Ik moet toegeven nog geen enkel recept gemaakt te hebben, ik vind het meer een leesboek dan een kookboek. Al inspireren de recepten zeker wel, en zullen er enkele in de toekomst wel op het menu komen. Heel fijn trouwens dat Dorien altijd vermeldt waarop ze haar recepten gebaseerd heeft, en ze haar favoriete kookboeken en websites nog eens even oplijst.
Deze review schrijf ik met het oogpunt het boek te lezen als je overtuiging nodig hebt om je etensstijl aan te passen of geboeid bent door de lokale keuken, en niet als je op zoek bent naar goede recepten. Als Standaard journaliste had ik een veel gesofesticeerdere tekst verwacht voor zo'n omstreden onderwerp als lokaal en/of biologisch eten. De extreem korte en terugkomende zinnetjes begonnen na een tijdje enorm te vervelen en brak de sfeer die zo zorgvuldig opgebouwd werd. Er zijn wel een paar leuke dingen de moeite waard, zoals het bokaal bouillon idee en de morele beslissingen die Dorien beschrijft gemaakt te hebben. Spijtig genoeg is dat in andere boeken veel boeiender neergeschreven.
Een boek naar mijn hart! Eerlijke reportages, heerlijke recepten (de pasta met spruitjes is top!), veel goede raad maar nooit belerend. In dit boek ga ik nog vaak dingen teruglezen, en er uiteraard veel uit koken.
Eerste kookboek ooit op mijn nachtkastje. Op twee dagen uitgelezen. Leuk geschreven en man, het zal je leven veranderen! Verplichte lectuur voor iedereen met een geweten.