O que é o contemporâneo? e outros ensaios

Svici

by Giorgio Agamben

Os textos reunidos neste livro relatam as indagações que decorrem da discussão de como está posicionada a ação humana relacionada ao tempo. O pensamento de Agamben é a tentativa reiterada de uma revolução, mas não se trata de um plano revolucionário com fins determinantes para as escolhas dos meios de consecução da revolução. A partir de trechos dos livros oitavo e nono da 'Ética a Nicômaco de Aristóteles', Agamben sugere uma leitura que assinala de modo o estatuto ontológico e ao mesmo tempo político da amizade. Fala de equivalências entre ser e viver, entre um sentir-se existir e sentir-se viver.

Genres: Philosophy, Nonfiction, Art, Essays, Theory, Italian Literature

92 pages, Paperback

First published January 1, 2005

About the author

Giorgio Agamben is one of the leading figures in Italian and contemporary continental philosophy. He is the author of Homo Sacer: Sovereign Power and Bare Life; Remnants of Auschwitz: The Witness and the Archive; Profanations; The Signature of All Things: On Method, and other books. Through the 1970s, 1980s, and early 1990s he treated a wide range of topics, including aesthetics, literature, language, ontology, nihilism, and radical political thought.

In recent years, his work has had a deep impact on contemporary scholarship in a number of disciplines in the Anglo-American intellectual world. Born in Rome in 1942, Agamben completed studies in Law and Philosophy with a doctoral thesis on the political thought of Simone Weil, and participated in Martin Heidegger’s seminars on Hegel and Heraclitus as a postdoctoral scholar.

He rose to international prominence after the publication of Homo Sacer in 1995. Translated into English in 1998, the book’s analyses of law, life, and state power appeared uncannily prescient after the attacks on New York City and Washington, DC in September 2001, and the resultant shifts in the geopolitical landscape. Provoking a wave of scholarly interest in the philosopher’s work, the book also marked the beginning of a 20-year research project, which represents Agamben’s most important contribution to political philosophy.

Reviews

[Mohammad Ali Shamekhi · Rating 2 out of 5]

کتاب از دو بخش تشکیل شده: 1) "معاصر چیست؟" اثر جورجو آگامبن - 36 صفحه - ؛ 2) "آگامبن و بدیو: برای اندیشیدن به معاصر" اثر ژان-ماری برنو - 31 صفحه. کلیت نظر من اینه که کتاب اثر متوسطی است و چندان هم فلسفی نیست - اگر توجیه کردن رو بنیاد فلسفه بدونیم. اون چیزی که خیلی تو چشم می زنه الکی دشوار بودنشه - البته وخود نوشته ی آگامبن خیلی دشوار نیست اما باید بارها بری و برگردی تا چیزی ( هر چند شاید اشتباه ) گیرت بیاد. این دشوار بودن در بخش دوم کتاب واقعا به چشم می خوره و متن واقعا جفت و جور نمی شه تو ذهن

در ادامه سعی می کنم به کلیت حرف هر یک از این دو بخش اشاره ای بکنم

الف. "معاصر چیست؟" اثر آگامبن



ترجمه ی انگلیسی اثر را می توانید اینجا پیدا کنید. من تقریبا همشو هم فارسیشو خوندم هم انگلیسیشو جز یک مورد اشتباهی ندیدم - البته دقت هم نداشتم

این نوشته در اصل درس گفتار افتتاحیه ی کلاس فلسفه ی نظری در دانشگاه ونیزه - در سال تحصیلی 6-2005. در این کلاس قرار بوده متن هایی از فلاسفه خونده بشه - از قرن ها پیش تا زمان حاضر. این افتتاحیه در واقع پاسخ به این سؤاله که چرا معاصر بودن به معنای رجوع به این متون بعضا خیلی قدیمیه

این نوشتار از هفت بخش تشکیل شده:

1. رجوع به نیچه (تأملات نابهنگام): معاصر بودن به معنای نابهنگامی. در بند زمانه ی خود نبودن، در عین حضور در آن

2. رجوع به ماندلشتام و شعر "قرن" اثر او: نسبت شاعر با زمانه ی خود. گسیختگی درونی زمان - در شعر ماندلشتام قرون 19 و 20. شاعر عهده دار پیوند زدن این گسیختگی ها است؛ در حالیکه خود از این گسیختگی جدا نیست و حتی روی این گسیختگی ایستاده است

حاشیه: این بخش ابهاماتی داشت هم در کلیت هم در جزئیات - مثلا چیستی تمایز زمان زندگی تکین و زمان تاریخ مشترک. یا اصولا چیستی همین گسیختگی

3. دومین عنصر از تعریف معاصر بودن: نظر کردن به تیرگی های عصر خود ( اصولا هر عصری تیره و تاریک است ). نکته ی مهم: درک تیرگی از جنس انفعال و امری سلبی ( یعنی عدم درک روشنایی ) نیست بلکه امری فعالانه و ایجابی است. آیا تیرگی ها به دلیل ابهام و دست نیافتنی بودن، اصولا ربطی به ما دارند؟ معاصر کسی است که تیرگی ها به او مربوط می شوند

حاشیه: این فصل پرسشی رو بدون پاسخ مطرح می کند: چرا تاریکی به مثابه امری مجهول و دست نیافتنی می تواند و باید محل نظر ما باشد

4. تاریکی چیزی نیست جز نوری که رو به ما دارد اما از آنجا که دائم و به سرعت از ما دور می شود، هرگز به ما نخواهد رسید. پس معاصر بودن سوای نگریستن به تاریکی، دیدن این نور پنهان است. تلاش برای دریافتن این نوری که هرگز نمی رسد، همچون تلاش برای سر وقت رسیدن سر قراری است که لاجرم از دست خواهد رفت. این گسیختگی ( نوری که هرگز نمی رسد اما به در زمان حاضر به مثابه تاریکی حضور دارد ) مشخصه ی زمان حاضر است. معاصر بودن ایستادن روی این گسست است. اما نباید پنداشت که می توان این زمان حاضر - آن نور پنهان شده - را در زمان تقویمی ( کرونولوژیک ) یافت. بلکه باید در افقی نابهنگام ( آناکرونیستیک ) آن را جست - یعنی در آن چیزی که درون زمان کرونولوژیک نهفته است و آن را به پیش می راند

حاشیه: ابهاماتی وجود دارد

5. مثال زدن مد برای درک این زمان حاضر غیرکرونولوژیک. مد بودن یا مد نبودن امری است در گستره ی زمان تقویمی اما تحویل ناپذیر به آن. مد بودن یا نبودن اکنون کرونولوژیک را دو پاره می کند: عده ای آلامد ( مطابق مد ) هستند و عده ای نه. همین نشان می دهد که هم زمان بودن غیر از مطابق مد بودن یا نبودن است. "اکنونِ" دست نیافتنی مد غیر از اکنون کرونولوژیک است. از دیگر سو اکنون مد می تواند رو به گذشته ی تقویمی کند: مثل مد شدن لباس های دهه های پیش

حاشیه: ابهاماتی در جزئیات وجود دارد. مثلا فرق متداول بودن ( در مورد اشیاء ) با مطابق مد بودن ( در مورد انسان ها ). یا چرایی این حرف که مانکن ها به این دلیل که همیشه نشانگر مد هستند، هرگز مطابق مد نیستند

6. معاصر بودن به معنای رو کردن به امر آرکائیک است - یعنی امر مربوط به آرخه. پس بررسی زمان حاضر با آرکیالوژی - آرخه شناسی - ممکن می شود [ ترجمه به باستان شناسی سرتاسر گمراه کننده ]. دلیل این امر آن است که نوری که هرگز به زمان حال نمی رسد، در طول زمان بیشتر و بیشتر به سوی منشأ ( آرخه) پا پس می کشد. پس معاصر بودن بازگشت به حال حاضری است که هرگز در آن نبوده ایم. توجه به جنبه های نازیسته ی امر زیسته است

حاشیه: ابهامات کلی وجود دارد. چرا لزوما این تاریکی در آرخه ریشه دارد - آیا تاریخ سیر عقلانی و ضروری دارد که با رفتن سراغ آرخه تاریکی های حال حاضر برملا گردد؟ چه کسی گفته است که دست یافتن به آرخه از دست یافتن به تاریکی های حال حاضر آسان تر است؟ و اموری از این دست. ادعای مهم در همین فصل بیان می شود اما بدون توجیه

7. معاصر بودن در عین حال به معنای ربط دادن زمان ها به زمان حال است. زیرا تحلیل حال حاضر، پیوند زدن آن با زمان های پیشین را اجتناب ناپذیر می کند: خواندن تاریخِ ویرایش نشده از سر اقتضائات حال حاضر



ب - "آگامبن و بدیو: برای اندیشیدن به معاصر" اثر ژان-ماری برنو



اصل فرانسوی مقاله را می توانید اینجا بیابید

برنو مقاله ی آگامبن را به نوعی پاسخ به پرسش هولدرلین می داند: "به چه کار می آیند شاعران در این زمانه ی محنت و پریشانی؟". او گفتار آگامبن را به نوعی دفاع از شعر می داند

این مقاله از دو بخش تشکیل شده است. بخش نخست با عنوان "محورهای عمده ی سمینار آگامبن" خلاصه ای است بسیار مختصر از مقاله ی آگامبن و بخش دوم با عنوان "آلن بدیو و 'صدای تولدی نو' " نگاهی است به کتاب "قرن" اثر بدیو و بیرون کشیدن برخی مضامین مرتبط با گفتار آگامبن

1. محورهای عمده ی سمینار آگامبن

آگامبن سه راه را برای رسیدن به مفهوم معاصر بودن می پیماید: نیچه - ایده ی نابهنگامی - ، ماندلشتام - ایده ی گسیختگی و نقش هنرمند - و فوکو-بنیامین - تاریخ ویرایش نشده و آرکیالوژی

2. آلن بدیو و صدای تولدی نو

کتاب "قرن" بدیو پاسخی است به این پرسش که قرن بیستم چگونه "خود را اندیشیده است"؟. بدیو برای پاسخ دادن به این پرسش فلسفی ادبیات و فلسفه را وارد دیالوگ می کند. فرم های زیباشناختی هنر و ... در قرن بیستم توسط بدیو مورد پرسش قرار می گیرند. این صور هنری از این قرن و اینکه ما که هستیم خوانشی بدست می دهند و مسیری را برای آینده مشخص می سازند

مفهوم در هم ریختگی

پس از نگاه به آغاز قرن و جنگ ها و دیگر تروماتیسم ها می بینم که ویژگی "امر واقع" "در هم ریختگی" است؛ یک آنتاگونیسم (ستیز ) ضددیالکتیک ( یعنی پیش نرونده )؛ چرخه ی تخریب و آغاز. این در هم ریختگی در افق زبان هم خود را نشان می دهد و زبان که قادر به مواجهه با آن نیست در مقابلش شکست می خورد - زبان مبادلات روزمره و زبان ایدئولوژی و نه زبان هنری. شعر شاهدی است بر این آپوریای ( بن بست و معضل ) تاریخ. شعر در عین حال، به دلیل بازی آزادانه با صور، اصلی را برای گذر سرورآمیز از این آنتاگونیسم فراهم می آورد: تنها هنر ما را نجات می دهد؛ اصل شجاعت در هر کنکاش شناختی: تعلق داشتن به زمانه ی خوددر عین فراروی از آن. این شجاعت راهگشا است

با بررسی شعر ماندلشتام می بینیم که شعر، در قبال خشونت ها، بر پایه ی انتظار شکل گرفته است - دیگر شعر نه وقف زمانه ی خود است، نه وعده ی آینده ی خوش را می دهد و نه نوستالژی گذشته را دارد

مفهوم شکاف

تنها بازنمایی، با حفظ فاصله از امر واقعی، امر واقعی را هویدا می کند. و از طریق این فاصله، سلطه را در خلال صورت های ظاهریش برای تحتِ سلطه برملا می کند. اصولا اثبات واقعی بودن امر واقع، جز از طریق یک نظام غیرواقعی(فیکشن) که نقش امر واقع را بازی می کند، ممکن نیست. این امر مسیر جدیدی را در هنر قرن 20 پدید آورده است: این هنر از یک سو از فرم هایی بهره می برد که قبلا مهجور بوده اند و از سوی دیگر به کنکاش در این شکاف مرموز می پردازد - تلاشی که شیفتگی به امر واقع را نشان می دهد. به دلیل همین فاصله، هنر فرمی است که نمی تواند بیانگر معنا باشد؛ همانطور که فراسوی نیک و بد است، فراسوی معنا نیز هست

مفهوم تفاوت حداقلی

شیفتگی به امر واقع می تواند الهام بخش خشونت باشد. با نظر به شعر ماندلشتام در اوایل قرن در می یابیم که شاعر، بواسطه ی فاصله گیری، استثنایی است پنهان ولی تأثیرگذار. او حافظ درام هایی است که منطق تخریب، اندوه و شکست گرایی را بازنمایی می کنند و از ستیزهای حاصل از این امور کناره می گیرد. شاعر میزان حداقلی از برادری صمیمانه را دارا است اما فاقد وحدتی توده ای است

در تفسیر شعر سلان، بدبینی نسبت به زبان را مشاهده می کنیم. امری که به اخلاقی مینیمالیستی می رسد: اگر در پایان قرن، پس از این همه کشتارهای دسته جمعی، شعر دیگر از بلندای حماسه جدا شده است و جز وانمودی از برادری باقی نمانده است، باید قرن خود را به گونه ای جدید باز شناسیم: دیگربودگی. گویی دیگربودگی جایگزین برادری شده است. آناباسیس ( بازگشت به خانه ) نیازمند مواجهه با دیگری است

تفاوت پروتکل تفریقی با پروتکل تخریب. نکته ی افشاکننده ی تخریب: ناب سازی هرگز پایانی ندارد و سیمایی است از شر نامحدود. نوع دیگر شیفتگی به امر واقع، تفاوت حداقلی است ( در مقابل تخریب حداکثری ). نقش هنرمند و خصوصا شاعر آن است که در جایی که محتوایی برای تفاوت حداقلی وجود ندارد، آن را بیابد. اما این کار جز از طریق رفتن تا غایت تجربه ی امر منفی و اوج رنج ها و بی معنایی ها و اوج وسوسه ی تخریبِ بی حد و مرز ممکن نمی شود. بدیو به میان مایگان می تازد و به جهش از این آپوریا باور دارد. معاصر بودن زیستن شکاف نابهنگامی است

حاشیه: بخش دوم برای من مبهم موند. مفاهیم واقعا مشخص نشدند و جزئیات یا بی معنا یا بی ربط باقی موندند. در اینجا من خیلی تلاش کردم که توضیحاتم سیر منط��ی داشته باشه اما وقتی خودم نفهمیدم همونطور که دیده می شه متن هم شلخته است

[Maurizio Manco · Rating 3 out of 5]

"Contemporaneo è colui che è in grado di scrivere intingendo la penna nella tenebra del presente." (p. 13)

[Sepehr Omidvaar · Rating 5 out of 5]

آدم معاصر کسی است که به تاریکی عصر خود زل زده است.

درجه یک

[Levi S Porto · Rating 3 out of 5]

"ser contemporâneo é ser capaz de enxergar as trevas do seu próprio tempo"

[Moé · Rating 5 out of 5]

intéressant !

[Silas]

Li mais pelos dois primeiros porque estão bastante ligados ao que pesquiso (literatura contemporânea e Foucault), mas me surpreendi um tanto com o jeito do autor. Penso em dar uma olhada melhor no ensaio sobre o amigo, até porque não sei nada do Aristóteles e da Ética a Nicômaco.
No mais, apreciei muito as referências que ele trouxe nos outros dois ensaios, foi um jeito organizado de clarificar o que penso sobre cada assunto.

[Linn Gallois-Christiansson · Rating 4 out of 5]

En quelques pages, Giorgio Agamben nous montre brillamment la place du contemporain chez l’artiste, dans une rupture du temps qui vacille entre passé, présent, lumière et obscurité. Être contemporain c’est comme « être ponctuel à un rendez-vous qu’on ne peut que rater ». Des explications à la portée de tous dans un résumé bien emmené et fertile

« Seul peut se dire contemporain celui qui ne se laisse pas aveugler par les lumières du siècle et parvient à saisir en elles la part de l’ombre, leur sombre intimité »

[Gabriel Franklin · Rating 5 out of 5]

"E por isso ser contemporâneo é, antes de tudo, uma questão de coragem: porque significa ser capaz não apenas de manter fixo o olhar no escuro da época, mas também de perceber nesse escuro uma luz que, dirigida para nós, distancia-se infinitamente de nós. Ou ainda: ser pontual num compromisso ao qual se pode apenas faltar.”

[Anahita Kalhornia · Rating 4 out of 5]

با ترجمه‏ به شدت گیج کننده

[Odile · Rating 5 out of 5]

Bae

[H.d. · Rating 5 out of 5]

Me interessou principalmente o capítulo "O que é um dispositivo" onde Agamben recupera (e desenvolve) algumas ideias de Foucault, entre elas a do dispositivo como "Um conjunto de estratégias de relações de força, que condicionam certos tipos de saber e por eles são condicionados" e sua relação com os "seres viventes". Livrinho curto e que me deu caminhos para correr atras de várias outras ideias para minhas pesquisas. Indico a todos :)

[dv · Rating 3 out of 5]

20 piccole pagine prese da un discorso inaugurale allo IUAV. Chi è contemporaneo? Chi agisce la capacità di essere inattuale (Nietzsche) e guardare nel buio, da una prospettiva archeologica. Librino che, appena inizia, finisce: ho decisamente bisogno di leggere altro di Agamben!

[naisokram · Rating 4 out of 5]

Էս գիրքը գնելը երեք պատճառ ուներ` 1. Ուրախացա արևմտահայերենով թարգմանություն կարդալու մտքից, 2. Հավանեցի պարզ դիզայնն ու տառատեսակը, 3. Փիլիսոփայություն կարդալու առիթ էր: Ագամբենի մասին չէի լսել, բայց հրատարակչությանը վստահել ուզեցի:

Լավ փիլիսոփայական գրքերը էնքանով են լավ, որ ոչ թե ինչ-որ հարցեր են լուծում քո համար, տալիս պատասխաններ, այլ օգնում տեսնել երևույթների կապերը, վերհիշել տեսածդ/լսածդ/իմացածդ, փորձել էլ ավելի խորը մտորել: Էս էսսեն հենց էդպիսի տեքստ ա:

Ի՞նչ ա ասում Ագամբենը: Ժամանակակիցը նա է, որ հայացքը սևեռում է իր ժամանակին` ընկալելու համար ոչ թե լույսը, այլ մթություն, որ կարողանում է գրել` գրիչը թաթախելով ներկայի խավարի մեջ: Էս «մութը» մեր դարաշրջանի չտեսնված, չարտահայտված, կամ նույնիսկ ճնշված ճշմարտություններն են, որ հաճախ չենք էլ նկատում: Էլ չասեմ, որ սոցիալական մեդիայի էս դարում հաճախ ալգորիթմներն են ստեղծում ճշմարտություններ, մենք էլ աչքներս փակ հետևում ենք դրանց:

Էս տեքստը ինձ երկու օրինակ հիշեցրեց` մեկը գրականությունից, մյուսը կինոյից: Դե ոնց չհիշես Համլետին, որ ասում էր «Ժամանակն իր շավղից դուրս է սայթաքել»: Համլետը հենց Ագամբենի նկարագրած ժամանակակիցն ա, որովհետև էդ ամբողջ պիեսում միակ մարդն ա, որ տեսնում ա իրականությունը` կեղծ, փտած, տեսնում ա մահվան անխուսափելիությունը:

Իսկ կինոյից հիշեցի Քրիս Մարկերին ու հատկապես իր La Jetée կարճամետրաժը: Սա ուղղակի ֆիլմ չի, այլ կինոէսսե ա, եթե կուզեք` Ագամբենի էս էսսեի կինո տարբերակը: Ամբողջ ֆիլմը նկարներից ա բաղկացած, բայց էդ նկարներում ժամանակը խառնվել ա իրար` ներկա, անցյալ, ապագա: Մի խոսքով` նայեք: Իսկ էդ ֆիլմի վերջաբանը…

[Lauti Capo · Rating 5 out of 5]

"El origen no se sitúa solamente en un pasado cronológico: es contemporáneo al devenir histórico y no cesa de operar en este, como el embrión continúa actuando en los tejidos del organismo maduro, y el niño, en la vida psíquica del adulto."

[Léonronchon]

nul nul nul, à lire pour les hommes blancs bourgeois qui ont besoin de se sentir spéciaux et au dessus du reste de monde, apparemment être contemporain c'est être pédant, non merci pour cette définition

[Alyssa · Rating 2 out of 5]

**2,5

[Stephanny Lima · Rating 4 out of 5]

<3

[thaís bambozzi · Rating 5 out of 5]

Clássicão.

“contemporâneo é aquele que recebe em pleno rosto o facho de trevas que provém do seu tempo.”

[Hugo Anderson · Rating 4 out of 5]

Très instructif

[Ysé Bellot · Rating 5 out of 5]

5 étoiles même si le livre fait 42 pages. Encore un banger de Agamben

[Lukas Roybal · Rating 5 out of 5]

read it in english but banger

[Matte · Rating 5 out of 5]

illuminante

[Nicolo Weezer]

agamben è un po’ come sabaku:
-lento
-prolisso
-noioso
-ciò che dice non para da nessuna parte

[Temperamente]

«È davvero contemporaneo chi non coincide perfettamente col suo tempo né si adegua alle sue pretese ed è perciò, in questo senso, inattuale; ma, proprio attraverso questo scarto e questo anacronismo, egli è capace più degli altri di percepire e afferrare il suo tempo». Così parlò Giorgio Agamben in apertura di questo libello edito da Nottetempo, per la collana I sassi, ognuno dei quali, a differenza dei più voluminosi Gransassi, consta di 30 pagine e costa 3 euro.

Continua a leggere: http://www.temperamente.it/saggistica...

[Davide Orrù · Rating 4 out of 5]

Un opuscolo che si legge nel tempo di un'attesa, ma che risulta illuminante in diversi passaggi, grazie ad una riflessione lucida sul concetto di contemporaneo che ci dà una direzione più chiara su cosa dobbiamo fare per trovarlo.

[Myriam · Rating 1 out of 5]

Oh boy...