Един гадател ми каза

by Tiziano Terzani, Тициано Терцани, Дария Карапеткова (translator)

През 1976 г. Тициано Терцани среща в Хонконг един гадател, който го предупреждава да не се качва на самолет през цялата 1993 година! И специалният пратеник на сп. „Шпигел“ в горещите точки на Жълтия континент решава да се съобрази с това пророчество. С влак, кораб, автобус или на гърба на слон, той открива една друга Азия, непозната за вечно забързания пътешественик, чийто ритъм се определя от самолетните разписания. От гадател на гадател, в Тайланд, Бирма, Лаос, Камбоджа, Малайзия, Сингапур, в тесни улички и странна атмосфера, авторът сякаш търси потвърждение на необичайното предсказание, но и истината за своята съдба, за смисъла на миналото, настоящето и бъдещето. Редом със събитията и процесите, които преобразяват тези държави в края на века, Терцани рисува една от най-богатите и завладяващи картини на Югоизточна Азия, на границата между модернизация и древни култури, в плен на своите демони. Пътуване журналистическо, ала преди всичко духовно, през атавистични вярвания и чудати прорицания, пътуване към магическата азиатска мъдрост и към себеоткриването, дълбоко, неочаквано и пречистващо.

Genres: Travel, Nonfiction, Asia, Memoir, Biography, Italian Literature, Italy

368 pages, Paperback

First published January 1, 1995

About the author

Tiziano Terzani was an Italian journalist and writer, best known for his extensive knowledge of 20th century East Asia and for being one of the very few western reporters to witness both the fall of Saigon to the hands of the Vietcong and the fall of Phnom Pehn at the hands of the Khmer rouge in the mid-1970s.

Reviews

[Dolceluna ♡ · Rating 4 out of 5]

Devo premettere che, forse per mancanza di interesse o semplicemente di occasioni di studio e di approfondimento, la mia conoscenza riguardo la cultura orientale in generale è sempre stata piuttosto scarsa. Questo libro è stato per me una miniera di preziosa conoscenza.
Tiziano Terzani nel 1976 si trova ad Honk Kong, dove interroga un indovino cinese il quale lo avverte di non prendere assolutamente aerei nel 1993: incuriosito seppur scettico decide di dargli retta (e farà bene, poichè, coincidenza o profezia avverata, uno degli arerei che deve prendere quell'anno cadrà veramente) e di spostarsi per tutto il 1993, da un punto all'altro del continente asiatico, in treno e in nave.
“Un indovino mi disse” è il resoconto di questo lungo viaggio fuori dal comune. Uno straordinario libro mappamondo che ci fa entrare, attraverso il solo tocco delle dita sulle pagine, in mondi e tempi lontani svelandoci le usanze e e i segreti di una cultura così diversa dalla nostra. Dalla Birmania alla Thailandia, dalla Malesia al Vietnam, Terzani esplora luoghi, descrive paesaggi, incontra un numero impressionante di persone (..e personaggi!), interroga incuriosito altri indovini, descrive usanze e abitudini, registra emozioni e confronta presente e passato lasciandosi andare a critiche e riflessioni: il ritratto che ci offre dell'Asia è quello di un continente che, seppur ancora legato a usanze tradizionali e credenze millenarie, è caduto irremediabilmente nel vortice del materialismo e consumismo eccessivi imperanti in Occidente.
La lettura di questo mio primo Terzani mi ha arricchita davvero tanto. Sì, arricchita, è l'aggettivo adatto: è proprio così che mi sono sentita quando sono arrivata all'ultima riga. E sebbene non posso dire che rappresenti, per suo genere e tipologia, il mio "libro tipo" (quello di un romanzo che oltre a farmi conoscere realtà ignote riesce a emozionarmi), per una volta, voglio essere, al di là dei miei gusti personali, il più obiettiva possibile: 4 stelline, dunque, per l'immenso e unico valore che questo libro reppresenta.
Grande Tiziano. Un grande libro, un grande uomo.

[Gattalucy · Rating 4 out of 5]

Che dire su Terzani? Grande giornalista, grande reporter, grande scrittore, forse anche grande padre... ma ogni volta mi sento qualcosa che mi va di traverso...
Insomma: con le sue idee appassionate sulla cultura ( e l'ideologia) cinese... e i figli a spupazzarsi la scuola cinese vera, tremenda dal punto di vista pedagogico...!!
Lui a realizzare l'ultimo scoop rischioso, o l'ultimo tiro in una fumeria d'oppio di Macao...e sua moglie a tirare avanti da sola con i figli in attesa del grand'uomo...
Se hanno sempre cercato di convincerci che accanto ad un grande uomo c'è sempre una grande donna...quando lo leggo penso che non sempre una grande donna ha accanto un grande uomo!!
Scusa Terzani...ma ce l'avevo sul gozzo da un po'...

[Mosco · Rating 2 out of 5]

signora mia, come si stava meglio quando si stava peggio! Un sacco di sagge banalità, piuttosto superficiale e al quinto veggente ero arcistufissima.
Perché Terzani è diventato un idolo dei nostrani radical chic? Devo dargli un'altra chance perché non mi spiego.

[Mike S · Rating 5 out of 5]

This book is very well written. I really like the author, he has a very easy-going and readable style; he's articulate, intelligent, observant, and deeply reflective. Whether you are interested his adventures in Asian countries and his thoughts on their cultural developments and how the west has impacted them, or his metaphysical musings and some surprising personal experiences as he searches out mystics, psychics, and fortune tellers, this books is a pleasure to read because the author is able to slow down and really absorb the atmosphere wherever he happens to be, then reflect on it and communicate the experience so well that it's easy to imagine I'm there. I lived in Asia for 11 mo's in 2000 and his book took me right back as if it was yesterday.

I enjoyed the book so much I searched for the authors home page to write and thank him for the book, and I was very sad to find that he passed away. There's a really good obit here:

http://www.guardian.co.uk/media/2004/...

[Diane S ☔ · Rating 4 out of 5]

A while back I read a book, that made a huge impression on me, it highlighted the native American culture and how so much of it is disappearing. This book in many ways resembles that one, though the location is very different, a look at the disappearing Asian primitive landscape, it being overtaken and changes through progress.

This is also, a book that I had never heard of nor probably picked up if it wasn't a recommendation pick from a group I am in. It covers so much ground, different beliefs and cultures, old ways versus the new changing ways. As the author points out progress carries a huge price.
Loved learning about their belief systems, their traditions and superstitions. The author was a journalist and he writes very clearly and well, his opinions are ones that I share. He actually lived in these countries, not just stopped in to report. He visited people, fortune-teller and other spiritual entities native to whatever country he was living in.

So another book that made a huge impression on me, one I won't soon forget. Glad I bought it because I can take the time to re-read whenever I feel the urge, and I have no doubt I will.

[Emiliya Bozhilova · Rating 3 out of 5]

Терцани е бил дългогодишен кореспондент на “Шпигел” в източна и югоизточна Азия, отразявал от първо лице куп ужасяващи и кървави конфликти през студената война. Говорещ отлично китайски език - нещо, което ме изпълни с дълбоко възхищение.

1993 г. е преломна за него по малко по-различен начин. В течение на година той дори не доближава самолет заради предсказание на гадател. Вместо това преоткрива за себе си и открива за читателя бавната магия на тази част от света, която може да се усети само при старомодните пътувания по суша и по вода. Когато времето се точи по-бавно, изведнъж светът добива различни, много по-отчетливи очертания и кани странника да стане част от оставащите иначе невидими за стресирания номад свои тайни и богатства.

Кратките пътеписи на Терцани са изпълнени с много обич към любимата му източна Азия. Както и с много илюзии. Илюзията, че бедността и изостаналостта са равнозначни на традиция и култура, които “озападняването” и материализмът унищожават. За материализма в смисъл на полудяване по ненужни дрънкулки и глупави нови мании и зависимости съм съгласна. Но какво да кажем за материализма, настояващ за повече училища, болници, пътища, работа и високи доходи и по-малко храмове? Нима той е толкова ужасен? И - най-вече - нима е западен? Та нали добруването на народа е била официална мисия на много източноазиатски владетели (заедно с безкрайните им войни)? Терцани сякаш се е срастнал със схващането, че нещата не бива никога да се променят, че преди никога не са го правили, а сега изведнъж са запрепускали в грешната посока. Само че светът от самото си създаване препуска в най-различни посоки, предимно грешни, а това което днес считаме за традиция, в някой далечен отминал момент е било или нововъведение, или насила наложеното чуждо правило на по-силния. Някои са си ок. Други обаче са отдавна за боклука. И най-вече - промяна винаги е имало.

Доста поспорих с Терцани, докато го четох. Той е прекрасен наблюдател и изпълнен с усет към красивото и въздействащото писател. Също и преследвач на истината, отстояващ благородната идея, че пресата трябва да бъде онзи неумолим свидетел, който да смълчава, изобличава и обуздава злото в този свят.

Терцани е от онези идеалисти, които сякаш искат да намерят всички истини в миналото или нейде отвъд, и за които настоящето е винаги невзрачно копие втора ръка. Но само до него имаме пряк достъп, а в книгата то е интригуващо и замислящо описано. И сега - през 2024 г - то вече е минало, чиято интерпретация отново е пълна с противоречия.

3,5⭐️

[zumurruddu]

Abbandonato a p. 270 di 429
Avrei proprio voluto finirlo perché è il regalo di una cara persona, e l’ho persino ripreso dopo quasi un anno di limbo. Ma gna fo.
Devo dire che il modo di scrivere un “diario di viaggio / reportage” di Terzani che m’era piaciuto in Buonanotte signor Lenin, qui non l’ho ritrovato. Ho trovato un Terzani molto centrato su se stesso, che racconta più i fatti propri che le storie dei posti in cui viaggia. Non capisco proprio quale interesse possa avere raccontare così dettagliatamente tutto ciò che gli hanno detto della sua vita (e se ci hanno preso oppure no) i millemila indovini che ha consultato. Pochi i fatti interessanti raccontati, persi tra questi noiosi indovini e riflessioni davvero troppo superficiali (o forse solo datate? propendo per la prima definizione). Quindi basta, penso di avere meglio da leggere - e mi perdonino tutti gli estimatori di Terzani.

[Bronwyn · Rating 2 out of 5]

I don't have much love for this book. First off, I think it oversells itself. The map at the beginning details a round-trip journey from Phnom Penh via Russia to Europe and back via boat to Singapore. However, this trip receives very little mention, except for a few pages on his time in Mongolia. I was really interested in hearing about such a fascinating voyage and disappointed that it received very little attention.

Second, the author readily admits that he is no intellectual, simply a man of great feeling. Indeed, his love for Asia is apparent and he details the places he visits with great emotion and devotion. However, I was on guard when reading the bulk of his analysis. Let me boil this down: Asia is being ruined by Chinese and Thai dedication to Western notions of modernization (including industrialization, development of a tourism industry etc.), both in their own countries and wherever else they can gain influence (Burma, Laos etc.).

The author speaks Mandarin and has spent years living in China and Thailand so I can't dismiss him as a grumpy Westerner with no cultural insight who simply wants "his Asia of old" to remain as always, no matter if this modernization would improve the standard of living and opportunities for Southeast Asians or that said people would want these improvements. Or can I?? Can I dismiss him as such?

This book reads mostly as a nostalgic swan song that might interest his grandchildren but certainly didn't interest me. There was nothing new about his ideas and his fortune tellers' predictions became repetitive. Predictions are by nature only interesting to those they concern anyway.

The only time this book really inspired me was when Terzani took a step back in the very end of the book and resumed his more objective journalistic role when detailing his encounter with an opium producer near the Thai-Burmese border. Finally, an insight into how modern Southeast Asia actually works! With a fascinating character and equally interesting historical backstory!

Otherwise, read Burmese Days, To Cambodia With Love or Gecko Tails for better writing and further insight into the region.

[Outis · Rating 2 out of 5]

Ho spesso sentito parlare bene di Tiziano Terzani. Un indovino mi disse, reportage di viaggio nel sud-est asiatico e sua opera più popolare, sulla carta sembrava interessante e infatti in alcune parti lo è stato. Purtroppo ci sono state parecchie cose che non mi sono piaciute, motivo per cui non posso dare una sufficienza.
1. Il focus è sempre su Tiziano Terzani (perché e per come si trova lì, quali sono le sue opinioni ecc.) e mai sui luoghi in cui si trova. Non pretendo certo che l'autore si eclissi completamente, ma un po' di equilibrio tra le due componenti sí! Leggendo questo libro mi sembra di aver imparato moltissimo su Tiziano Terzani e molto poco sull'Asia.
2. L'idea centrale di questo libro è: in Asia la modernità sta spazzando via le tradizioni; modernità spesso causata da cinesi emigrati che, dimenticata la loro gloriosa millenaria cultura, sono diventati capitalisti fin nel midollo.
Il problema è che questo concetto, semplificato da Terzani come modernità= male e tradizioni= bene, è ripetuto fino alla nausea, in ogni singola pagina.
Inoltre, sul fatto che la modernizzazione sia sempre un male dissento. Sono la prima a cui si stringe il cuore a vedere i mostruosi palazzi tutti uguali che vengono costruiti in Asia dopo aver abbattuto bellissimi quartieri storici, ma c'è tradizione e tradizione! Terzani si scaglia perfino sul crescente successo della medicina occidentale in Asia, che finisce per sostituire stregoni e maghi. Ecco, io trovo assurdo il pensiero secondo cui gli asiatici dovrebbero continuare ad andare da uno stregone che spruzza di sangue di gallo nero e morire per malattie guaribilissime, piuttosto che andare dal medico solo perché la medicina occidentale non fa parte della loro cultura.
Avere l'acqua corrente, la televisione o la casa in mattoni non è necessario, ma con che coraggio qualcuno che possiede queste cose può dire ad altri che loro non dovrebbero averle?
Terzani in Asia cercava l'idea di Asia che già aveva nella sua mente: contadini piegati nelle risaie, bonzi vestiti di arancione che meditano, nobiltà nella povertà, la fantomatica spiritualità asiatica. Tant'è che dovunque lui ha vissuto (Giappone, Cina, Thailandia) si è trovato male perché l'Asia reale era troppo reale e troppo poco spirituale e pittoresca. Questo perché gli asiatici sono persone come le altre a cui piace possedere cose, arricchirsi, non necessariamente spirituali e così via.
Ma questo Terzani non lo può proprio accettare.
Il suo livore verso i cinesi che lavorano per arricchirsi è ridicolo ed eccessivo, per non parlare di quello nei confronti dei giapponesi: troppo occidentali!
Prova invece simpatia per un gruppo di estremisti musulmani malesi, che obbligano le loro donne a coprirsi di veli neri. Terzani stesso ci dice che portare questi veli col caldo umido malese causa a queste donne orribili problemi alla pelle e perdita di capelli, ma subito dopo dichiara la sua simpatia per questi giovani idealisti: almeno loro non vogliono essere come gli occidentali!
3. Le sue visite agli indovini sono anche interessanti ma occupano davvero troppo spazio nel libro. All'ennesimo indovino avrei gettato il Kobo dalla finestra. Un po' di sintesi non avrebbe gustato.

Sinceramente, fatico a capire perché Terzani piaccia così tanto. Probabilmente in futuro proverò a leggere altro di suo ma, ora come ora, sono molto delusa.

[Juraj Holub · Rating 5 out of 5]

Rad hladam hrdinov mojich “hrdinov”. V tomto pripade je to Tiziano Tarzani, Kapuszcinskeho sucastnik zo zlatej ery zurnalizmu, voci ktoremu prechovaval obdiv a respekt.

Po tom ako Tizianovi povie v Hong Kongu vestec, aby nelietal, autor sa rozhodne nasledovat jeho radu a tak stravi vyse roka cestovanim po juhovychodnej Azii vlakom, lodou, pesi. Vsetko v tranzitnych 90ich rokoch prichadzajuceho modernizmu a materializmu, este pred tym ako sa vyparia posledne stopy tradicii pod sklenenobetonovymi mrakodrapmi a pred zaplavou backpackerov zo Zapadu.

Je to cesta hladania, nekomfortna, reflektivna, romanticka, plna dobrodruzstiev, ktore sa nam stanu len ked zostupime z oblakov (doslova) a spomalime.

Vdaka, Tiziano, hovoril si ku mne hlboko a roztopil lady, hlbokozmrazene, ktore odhalili potlacene sny.

[leti lo yeti · Rating 4 out of 5]

Più leggevo questo libro, più mi rendevo conto che questo non era solo un viaggio nello spazio ma anche, e in certi punti soprattutto, un viaggio nel tempo. Un tempo che oramai non esiste più, dove la faccia minacciosa della modernità non è rappresentata da Internet ma dalla televisione, dove si possono prendere aerei (anche se Terzani non lo fa) senza interminabili controlli perché l'undici settembre è ancora un giorno come tanti e non la data che cambierà il destino dei traffici aerei e forse del mondo intero, dove parlando di telefono si intende quello a muro e non lo smartphone.
È un mondo che non ho mai vissuto né consociuto (nel novantatré non solo non erano nata, i miei dovevano ancora conoscersi), ma per il quale ho sempre sentito una grande nostalgia. E in questo mi sento affine a Terzani, che rimpiange (a volte, secondo me, non sempre a ragione), i bei vecchi tempi andati, che qui signora mia una volta era tutta campagna.
Secondo Terzani, nel novantatré gli uomini avevano già perso ciò che li rendeva umani. E col sennò di poi posso dire probabilmente nemmeno lui si sarebbe immaginato che cosa saremmo diventati. Parafrasando il mio filosofo preferito (Homer Simpson): "Questo è il periodo storico peggiore della tua vita... finora".

[Jenny Brown · Rating 2 out of 5]

This travel book uses the device of the author's avoiding air travel due to a fortuneteller's prophecy to give the author an excuse to do several travels by land, mostly in SE Asia but also on a train trip to Italy. The travel parts are mildly interesting, though since the book is quite old, only of historical interest.

Unfortunately, he carries out his fortuneteller theme by consulting a randomly chosen fortuneteller everywhere he goes which could have been interesting, had he taken the time to learn something about the various techniques used, but since he lumps together highly trained astrologers with palm readers and psychics, the result is what you'd predict. Mostly poor quality readings.

Ironically, in the course of his travels he meets with two well trained astrologers without having any idea of what their training implies. One is a student of the Hamburg school, who in my experience can give dazzlingly accurate readings about events. He laughs at the idea of a person of South East Asian origin learning astrology in Hamburg--obviously unaware of what Hamburg means in the history of technical astrology--and doesn't end up getting a reading from the man.

Later he encounters another well-trained astrologer and gives him someone else's birth data, which results in a very accurate reading about the other person and a missed opportunity to learn something about his own character.

Much of the book is also taken up with the author's musing, very shallowly, about his life--about which he isn't willing to tell us very much, and philosophizing, again very shallowly. The idea that there might be something to meditation and a spiritual life overwhelms him at the end, and I got the feeling we were supposed to admire him for the discovery. I was glad he had made such a discovery, but suspect this book would only be of interest to highly intellectualized people with an overwhelmingly materialistic outlook.

To anyone with any experience with serious spiritual disciplines or the fortune telling techniques which require years of study, this book is of little interest.

[The Frahorus · Rating 4 out of 5]

Tiziano Terzani qui incontra un indovino che gli fa una tragica previsione: se prenderà un aereo entro i prossimi anni, morirà! Allora Tiziano, più per ironia che perchè credeva che la previsione si avverasse, viaggerà per tutto l'anno in giro per il mondo, senza mai salire in un aereo... Divertente racconto dei suoi viaggi, mettendo al centro gli uomini e altre culture. Bello!

[Sandra · Rating 3 out of 5]

Letto. Devo dire la verità, non mi è piaciuto molto, è un pò pesante. Bello è il farci conoscere la mentalità orientale, che si può riassumere in questo pensiero:"Il saggio sa che la vita non è che una fiammella scossa da un vento violento".

[Стефани Kalcheva · Rating 5 out of 5]

"Внимавай! През 1993 година съществува голям риск да умреш. През тази година не се качвай на самолет. Не се качвай в никакъв случай."

Ако един гадател не бе казал това на Тициано Терцани, то тази книга нямаше да съществува, което би било загуба, защото е пълна с наистина чудновати истории от много далечни места, които може и никога да не посетя. Гадателят изрича споменатите думи през далечната 1976 г., така че авторът има цели 17 години да се връща към предсказанието. В началото срещата остава в съзнанието му, но не му прави голямо впечатление. Макар да е живял в Азия 20 години без прекъсване, Тициано не вярва в "такива неща", приема ги леко с насмешка дори. Виждала съм обаче как и сред най-трезвомислещите ми познати съмнението покълва, а и в крайна сметка защо да не послуша китаеца? Азиатският начин да се справиш с пророчествата е не да се противопоставяш, а да приемеш.

Има и друга причина. През 1993 година Тициано е на 55 и усеща, че се нуждае от предизиквателство. Като журналист е бил в най-рисковите точки на света, правил е какво ли не и признава, че е стигнал момент, в който би искал да бъде изненадан. Пък и колко само екзотично и леко налудничаво звучи да кажеш на колегите и близките, че цяла година ще избягваш самолети и то заради един китайски гадател! Първоначално шефовете му не са ентусиазирани, защото ако нещо се случва някъде много далеч, то дотам със сигурност за часове ще стигнат журналистите със самолет, а не този, който може да използва само кола, влак, кораб, краката си, автобус, слон и т.н. Той обаче успява да отиде където трябва точно навреме - от първите демократични избори в Камбоджа до откриването на първата наземна линия между Тайланд и Китай през Бирма. Впечатляващ е и направо историческият преход от Банкок до Флоренция с влак (повече от 20хиляди километра!). Годината, в която е трябвало да умре, се превръща всъщност в най-живата му.

"Отведнъж, лишен от възможността да изтичам на летището, да платя с кредитна карта, да се стрелна и светкавично да достигна буквално всяка точка, бях принуден да погледна отново на света като на сложна плетеница от държави, разделени от морски ръкави за преплаване; и то специална виза, на която да пише "наземен транспорт", като че ли този вид транспорт, особено в Азия, е станал междувременно толкова необичаен, че автоматически събужда подозрения...".

Пътуването по су��а и то на големи разстояния му възвръща усещането за необятността на земята, всичко забавя ход и в излишъка от време човек става по-внимателен към детайлите, гледките и хората ("за трийсет години на полети ми се струва, че не съм запомнил никого"). Много ми допаднаха разсъжденията, че скъсяването на разстоянията реално скъсява всичко, мигваш два пъти и от една държава си в друга, без да се настроиш, без никакво усилие - едно е да тичаш от летище на летище, съвсем друго е "бавното, трудно поемане - чрез осмоза - на флуидите на земята, към която с влака оставаш прикрепен". По въздух местата постепенно се уеднаквяват, летищата изглеждат все по-еднакво, без значение дали са в Уганда или Чехия, пристигнето ти се маркира от полицай пред екран, докато да стигнеш с влак или к��раб събужда закърнели сетива.

Тициано си дава две обещания - през 1993 година не само няма да се качва на самолет, но и ще се срещне с най-известния гадател/шаман/магьосник във всяка държава, която посети. Много любопитно е какво му казва всеки от тях, какви амулети му дават, какви са религиозните им вярвания и ритуали. Аз, макар да имах някаква идея, реално изобщо не бях подготвена за азиатските суеверия, някои от тях намерих за откровено безумни, а се оказа, че управляващите взимат изключително важни решения, следвайки окултни съвети. И все пак това е очарованието на един много различен свят, който си отива, който все повече заприличва на Запада с манията по материализъм и консуматорство, даже го задминава. Тициано критикува това, като най-остро и болезнено го усетих в главите за Сингапур ("западът се връща през прозореца и най-накрая завладява Азия вече не през присвояването на нейните територии, а на душата й"). Болката му, че толкова много градове, богати на история, култури и религии днес се стремят към безвкусно уеднаквяване, задушени под бетонни маси, се усеща в цялата книга, но ценни за читателя са онези места и хора, които сякаш са останали неподвластни на времето и промените.
В един момент посещенията при гадателите доста почват да си приличат, та за мен много по-важни и интересни бяха историческите събития, които преобразяват Югоизточна Азия в края на века, особено срещата му с Кхун Са, един от най-издирваните хора в света. Колкото и да търсите в интернет, по-интересна информация с разказ от първо лице за държавата Шан от тази в книгата няма да намерите.

И така...няма нужда да вярвате, че както можем да видим светлината на угаснала преди векове звезда, така някои хора могат да надникнат в бъдещето ни, защото вече се е случило. Въпреки това обаче гарантирам, че западният ви скепсис няма да ви попречи на любопитството към разказаните срещи. В крайна сметка пророчеството отваря ново око за Тициано, води го до хора и места, които никога нямаше да посети, и за които ние нищо нямаше да знаем също. И ето, всичко започва на гърба на слон в Лаос и приключва при бивш агент на ЦРУ, а предсказанието го спасява, тъй като на 20 март 1993 г. се разбива самолет, на който Тициано е трябвало да се качи...

Превод: Дария Карапеткова, изд. "Колибри"

[Stefano Cucinotta · Rating 4 out of 5]

Una ri-lettura a distanza di molti anni. Un po' invecchiato e affaticato nella forma – ma la colpa è mia da lettore/spettatore, ormai abituato ad altri tempi di narrazione – ma con temi incredibilmente attuali e una profondità immutata. Il pretesto del viaggio intorno al mondo senza aerei resta irresistibile ed è nei dettagli che Terzani fa la differenza.
Un po' forse ripetitivo a tratti, ma sempre un bel leggere e viaggiare.

[Siska · Rating 4 out of 5]

It is very amazing that someone should take heed of a warning from fortune teller and came up with wonderful output such as this one. Growing up in a south east asian country, it was interesting to look back into history from the eye of a so called westerner. Skilfully written, the book described mainly two things, i.e., fortune tellers and the evolution of all the countries mentioned. Beneath, it speaks of wonders toward matters beyond five senses, passion in freedom, and love of beauty in old traditional cultures.

The first half of the story was interesting, after which I could not help thinking: Another fortune teller? Feeling sorry myself about how we abandon our beautiful traditions for unimportant matters that modern life offers, towards the end, I grew tired reading about the same thing all over the book. It was almost like hearing incessant complaints. Afterall, all these changes are only part of the world evolution, the way we evolved from pre-historic to historic era.

The ending was delightful though, meeting with the 'devil' was interesting, and as always, good and bad are never absolute. The ending chapter was also very enjoyable, describing meditation retreat as a process of seeing anicca (impermanence). Tiziano might have felt utterly different during his 13 month travel if he had started with the retreat instead....

[Elisabetta · Rating 5 out of 5]

I read this book slowly at the beginning. Slowly like the travels Tiziano makes through Asia. When he decides to follow what a fortune telle told him years before in Hong Kong, maybe he couldn't imagine how travels can change when you decide not taking a plane for a whole year, and keep on working as a journalist in Asia. This is a lovely book. Tiziano was a real traveller, not a tourist at all. He describes the bad and good part of every country he visits, but he never complains like tourist sometimes do. He meets so many people and it's nice to see its path through different fortune tellers :)

[Cina · Rating 5 out of 5]

Velmi prijemne citanie. Prieskum vestcov a sarlatanov napriec aziou je len takym peknym dokazom toho, ze kazdy niecomu verime a ze nas to nemusi rozdelovat ale naopak spajat. Autorov ( podla mna ) racionalny pohlad na bizarne situacie ma velmi bavil. V podstate som si na konci knizky uvedomila ze je to nieco ako ten komercacky film (kniha) Eat, Pray, love len v muzskom podani s onieco vacsim nadhladom. Teda aspon taky som mala pocit. 90 te roky bol teda riadny masaker asi vselikde na svete...

[Michal Blazej · Rating 5 out of 5]

Pre tych, ktori miluju aziu, jej mysticno a specificku atmosferu. Pre tych, co uvazuju nad tym kedy je progres regresom. Pre tych, co maju radi dejiny. Pre tych, co sa zamyslaju nad zmyslom svojho konania. Tento autor musi byt strasne mudry ked vie vsetky tieto uhly putavo zapojit do cestopisu. Je to ako citat dobry novinovy clanok plny kontextu, ktory ti otvara oci. Tato kniha bola pre mna.

[Saturn · Rating 4 out of 5]

Un indovino gli disse che correva un gran pericolo a volare nel 1993, che in volo avrebbe rischiato la vita. E così Terzani, abituato a volare continuamente, decide di non prendere aerei per un anno senza smettere per questo di fare il suo lavoro. La profezia di un indovino diventa la scusa che un bravo giornalista si dà per esplorare un mondo che normalmente rimane nell'ombra, un mondo che non fa notizia, per affrontare un tabù dell'Occidente, quello della superstizione. Si mette così sulla tracce della spiritualità asiatica, uno dei pochi aspetti tradizionali che sembrano resistere all'ondata del materialismo del '900. Viaggerà in nave, in treno, in auto, anche in traversate transcontinentali, e questa occasione lo metterà in contatto con la realtà umana dei popoli dell'Asia alle prese con il crollo dell'URSS e il conseguente arrembaggio del capitalismo.
Pur non condividendo il suo umore nostalgico verso tutto ciò che è passato e che si evolve senza più ritornare, trovano ancora molta attualità le sue riflessioni su un mondo che da nord a sud, da est a ovest, è sempre più omologato e appiattito a livello culturale; un mondo dove le peculiarità dei popoli sono sempre più rare, dove tutti inseguono gli stessi obbiettivi e tutti desiderano le stesse cose. Ci siamo trasformati in una società dove un modello alternativo di sviluppo è visto quasi come una bestemmia, dove l'economia e il denaro dettano legge incontrastati. A partire dagli anni '90 abbiamo iniziato a vivere in un mondo dove il vuoto lasciato dal comunismo, non in quanto tale, ma in quanto alternativa, non è mai stato riempito da altro. L'assenza di contrapposizioni porta la nostra società, la società globale in una direzione senza sbocchi, una fonda spirale senza vie d'uscita. Sembra parlare proprio al nostro presente quando riflette sulla questione dell'estremismo islamico in cui si rifugiano sempre più giovani in cerca di una strada alternativa alla società dei consumi.
Il più grande viaggio che Terzani inizia nel 1993 è la sua personale ricerca di una spiritualità su cui non aveva mai davvero riflettuto prima. Un indovino dopo l'altro, tra un mestierante e l'altro, si imbatte anche in incontri preziosi che illuminano il suo percorso, come quello con un ex agente della CIA che gli insegna la meditazione.
I miei passaggi preferiti sono i puri e semplici racconti di viaggio che sanno puntare lo sguardo nella direzione giusta e con l'ottima penna del giornalista di razza. Dalla Cambogia alla Thailandia, alla Mongolia, all'Indonesia si percorrono le strade dell'Asia alla scoperta di un continente così diverso dal nostro e che sembra inseguire in modo esasperato il nostro modello di sviluppo, anche purtroppo nei suoi aspetti peggiori.

[Romcsa · Rating 5 out of 5]

Veľmi dobré, skvelé, výborné. Kniha síce vyšla v polke 90-tych rokov, ale stále je veľmi aktuálna a núti premýšľať nad dobou konzumu, ktorú žijeme. Autor postupne autom, loďou či vlakom prechádza krajiny Ázie od Indonézie cez Vietnam, Kambodžu, Singapur, Mongolsko a viaceré ďalšie. V každej krajine sa snaží navštíviť aspoň jedného slávneho veštca alebo veštkyňu. Nie je to však len kniha o ázijskom okultizme, ale aj o kolonalizme, komunizme vs. kapitalizme, demokracii vs. totalite a napokon aj o bežnom ľudskom živote a základných otázkach, ktoré ľudstvo trápia odjakživa. Ako prežiť svoj život čo najlepšie a najzmysluplnejšie. Naozaj výnimočný cestopis, odporúčam každému, aj keď nie ste vyslovene milovníkmi ázijskej kultúry (napokon ja sa medzi nich tiež nepočítam).

[Sofia · Rating 3 out of 5]

Confesso que fiquei um pouco desiludida com este livro.
A princípio estava cativada, a premissa parecia interessante e dado o meu fascínio pela Ásia (em particular pelo Sudoeste Asiático), a expectativa era muito alta.
Contudo, o discurso "Velho do Restelo" contra o "progresso" nestes países cansou-me um pouco. Por muito que nos agrade que um sítio permaneça como o experenciámos outrora, a verdade é que o mundo está em constante mudança. A história da humanidade é uma história de aculturação e globalização.
O livro fala de adivinhos e de política mais do que fala dos sítios que foram visitados e eu teria preferido que fosse ao contrário.

[Terézia Frecerová · Rating 5 out of 5]

skvela kniha o tom, ako velmi ludia chcu v aspon nieco vo svojom zivote verit. V tieto januarove tyzdne bez slnka ma vzdy bezpecne preniesla do krajin, kde mali Budhovia, komare a opiove brlohy davaju dobru noc

[Filipa Ribeiro Ferreira · Rating 4 out of 5]

Um livro grosso que relata as viagens feitas pela Ásia e Europa do jornalista italiano a quem uma vez, por acaso, um adivinho disse para não andar de avião em 1993. O jornalista levou a recomendação à letra e percorreu dezenas de milhares de kilómetros de comboio, táxi, barco, autocarro, refletindo sobre as mudanças civilizacionais a que assistia naquele ano na Tailândia, Laos, Myanmar, China e sobre as mudanças na sua própria vida provocadas por este lento arrastar a que se obrigava… Foi visitando pelo caminho adivinhos, na tentativa de confirmar o primeiro prognóstico.

[Ludovica Benini · Rating 3 out of 5]

Il voto in realtà è due stelle e mezzo, non riesco a porlo né da un lato né dall’altro, può stare solo a metà.

Ciò che mi ha maggiormente infastidito sono le critiche all’incedere della modernità in Asia che perdurano per tutta la durata del libro. Non per il nocciolo del discorso in sé, che in parte condivido e se analizzato nelle sue diverse sfumature può portare a una discussione assai interessante e feconda, ma a causa della maniera estremamente semplicistica con cui Terzani pone la questione. L’iter è più o meno il seguente: Terzani osserva la gente del posto integrare elementi di modernità e occidentalità nella sua vita e sentenzia, con scarse (e talvolta inesistenti) argomentazioni e, soprattutto, senza interpellare i diretti interessati, che queste persone vivono è vivranno a causa della modernità molto peggio che nel passato. L’alternativa anelata è assai idealistica: il ritorno alle risaie, alla poesia e alla religione. Giusto un accenno al tentativo di capire perché un certo stile di vita possa aver ammaliato un intero continente. Visti dagli occhi di Terzani, gli asiatici (eccezion fatta per i cinesi) appaiono come dei buoni selvaggi capaci solo di accettare passivamente qualsiasi messaggio esterno.

Ho il dubbio che forse il libro sia solo invecchiato male: questo tipo riflessione negli ultimi anni è diventata abbastanza comune e pertanto in questa forma poco articolata e idealistica risulta oggi banale. In ogni caso, questa continua critica della modernità dal sapore paternalista mi ha profondamente irritato dall’inizio alla fine del libro.

Tuttavia, quello che ho trovato un grande difetto del libro mi permette di metterne in luce il suo pregio: nonostante il fastidio, è stato facile continuare la lettura grazie alla scorrevolezza della scrittura e degli avvenimenti narrati. Il ritmo del racconto è spedito, le descrizioni riescono a trasmetterti l’essenza dei luoghi e delle persone senza risultare mai di troppo. La scelta degli episodi narrati è sempre azzeccata nel riuscire a stuzzicare la curiosità del lettore. Terzani sa raccontare una storia e quella del suo viaggio senza aerei attraverso l’Asia, costellato dalle previsioni più o meno riuscite dei vari indovini che incontra, ha un grande fascino.

In sintesi, un libro piacevole, che riesce molto bene nell’obiettivo di intrattenere, ma non ha altrettanto successo nello sviluppare le riflessioni dell’autore.

[Al Deg · Rating 2 out of 5]

Questo libro mi lascia con sensazioni contrastanti. Mi è piaciuto molto nelle parti di narrazione dei fatti, dei luoghi e delle persone - straordinario il pezzo su Singapore -, molto molto poco nelle filippiche sui mali del mondo moderno e nella nostalgia di un buon vecchio continente asiatico perduto, con la spiritualità da cartolina dei bonzi vestiti di arancione e con le manine giunte. Sarà che gli studi asiatici sono stati a lungo il mio pane quotidiano, sarà che mi è evidente che Terzani fosse un amatore dell'antropologia (come lui stesso ammette!), ma non ho potuto che provare fastidio in alcuni passaggi. Il bilancio comunque è positivo, il finale mi è piaciuto e ha contribuito alla mia soddisfazione nei confronti della lettura nel suo complesso.

P.s.: alcune recensioni segnalano che la ripetitività delle profezie degli indovini appesantisca il racconto. Personalmente non sono di questo avviso, perché sono affascinata dalla superstizione e dalle varie forme che assume a seconda dei popoli che la praticano. Sarà anche che leggere le profezie sul futuro di Terzani, ora che il suo destino è irrevocabilmente scritto, mi ha dato una malinconica sensazione di ineluttabilità che ha tolto ogni poesia o fascino spiritualeggiante all'apparente mare sconfinato delle possibilità.

[Andrea Bovino · Rating 4 out of 5]

Un altro di quei libri che ti lasciano senza fiato. Leggere Terzani è meglio che comprare un guida per un viaggio. Esplorare insieme a questo fantastico autore i posti da lui visitati è tanto semplice quanto reale.
La sua capacità descrittiva si mescola a un fondo di saggezza che è parte del suo scrivere e del suo modo di vivere. Scenari orientali a noi lontani, su cui si poggiano lo jin e lo jang, la luce e il buio, l'acqua e il fuoco: un equilibrio su cui si regge la vita.
Ancora una volta, insegna che viaggiare ha senso solo se si torna con una qualche risposta nella valigia.

[Matteo · Rating 5 out of 5]

Un bellissimo libro, pieno di "umanità". Non umanità inteso come amore e comprensione dell'autore verso qualche personaggio, ma "umanità" come complesso delle cose che nel bene o nel male rendono uomo la scimmia che siamo.
Terzani scrive benissimo e viaggia altrettanto bene, porta il lettore con sé in giro per l'Asia e presenta in modo onesto tutto ciò che incontra.
Una lettura che apre gli occhi sulla direzione che il mondo ha preso e un importante documento per ricordare ciò che sta andando perduto.

[Demeter · Rating 4 out of 5]

4.5. Rok bez lietania, lebo pred vyše dekádou vás o tom presvedčí veštec? Tiziano výzvu prijal a tak nám na vyše 500 stranách opisuje život Ázie z prvej polovice poslednej dekády minulého storočia. A nielen to. V rámci roku bez lietania sa vyberie aj do Európy. Výborné čítanie. Niekde trochu viac zbytočných viet aj preto nie 5 hviezd. #trebacitat