Waarom worstelt de mens zo met wat "echt" of "onecht" is? Waarom zoeken we zo vergeefs naar authenticiteit? In zijn toegankelijke en persoonlijke stijl neemt de bekende reclameman en opiniemaker Guillaume Van der Stighelen ons mee op zijn zoektocht naar wat echt en onecht is. Over alles denkt hij na. Over de oerknal en hoe die leidt tot zaken als vriendschap en vreugde. Over het vermogen van de mens om zich in gedachten los te maken van de beperkingen van het aardse en het werkelijke. Over hoe de mens zichzelf daardoor als onecht gaat ervaren en vragen stelt over wat dan wel echt is. In dit boek geeft hij een verklaring waarom we zo vaak met onszelf in de knoei liggen en waarom daar heel weinig aan te doen is.
Getriggerd door een tweet van Steven Van Belleghem googelde ik op “echt guillaume van der stighelen” en belandde in de Lannoo e-shop. Kostprijs € 10, exclusief € 2,50 verzendkosten. Daar scheurt niemand zijn broek, rok of kleedje aan… Maar toen interageerde de auteur via datzelfde medium. Zijn verduidelijking luidde dat het om een essay ging, geschreven naar aanleiding van de Maand van de Spiritualiteit. Brrr… Horror! Snel verwijderde ik het boek uit mijn elektronische winkelmandje.
Want spiritualiteit, dat associeer ik met Ingeborg en haar tovermantel. Met Brigitta Callens en haar raja yoga, met vroegere hippievrienden en hun chakra’s. Maar bovenal met “Waar is Barry?”, de zaalshow van Bart Cannaerts. Toen hij schertsend uithaalde naar zij die met existentiële vragen als ‘Is dit het nu?’ worstelen. Neen, er is niets meer. Dit is het . Dit is het leven. Hier moet je het mee doen. Eindelijk iemand die op humoristische wijze mijn levenshouding zowat samenvat.
Diezelfde avond zit Guillaume Van der Stighelen in De Kruitfabriek en tegen in het bijzonder mijn verwachting in aanhoor ik een gesprek wars van zweverigheid. Het gaat over plastic bloemen en tomatensaus uit bokalen. Lieven Scheire blijkt fan.
Een dun boekje, dus snel gelezen. Een boekje dat aanzet tot nadenken: Wat is echt, wat is niet echt? Opmerkelijk dat iemand die van zichzelf zegt dat hij liever lui is, toch zoveel kon en kan bereiken.
Had er meer van verwacht. Het essay kon me maar matig boeien en bevatte weinig opmerkelijke ideeën over echtheid en onechtheid. Ook de schrijfstijl is niet echt m’n ding.