Dobra krew. W krainie reniferów, bogów i ludzi

by Magdalena Skopek

Jamał to największy zbiornik gazu i jeden z najbardziej strzeżonych regionów świata. Na stałe mieszkają tam jedynie rdzenni mieszkańcy – Nieńcy. Obcym wstęp wzbroniony. Półwysep jest słabo zaludniony, warunki wyjątkowo surowe, a życie człowieka zależy od reniferów, które są wszystkim: jedzeniem, ubraniem, schronieniem, przyjacielem i środkiem transportu. Ten niedostępny świat odkrywa Magdalena Skopek, która pokonała wiele granic i przebyła setki kilometrów. Przez dwa miesiące mieszkała z nieniecką rodziną Akatteto. W tym czasie uczyła się powozić zaprzęgiem reniferów, zbierała mech na papier toaletowy i trawę na wkładki do butów, wyprawiała skóry, robiła nici ze ścięgien, chodziła w ubraniach z renich skór, jadła surowe mięso i ryby, spała w legowisku w czumie, gotowała, odwiedzała święte miejsca.

Lektura Dobrej krwi pozwoli poczuć i poznać wszystkie smaki Syberii. Wchodzimy jak przyjaciele do świata Nieńców, nie naruszając przy tym zasad ich życia. Przenosimy się na niedostępny dla przybyszów i zupełnie obcy „koniec Ziemi”. Ta barwna, momentami aż nierzeczywista opowieść, wzbogacona mocnymi zdjęciami daje unikalną szansę, aby poczuć smak świeżego gorącego mięsa, zapach dymu w czumie i morderczej siły mrozu, jak również poznać ludzi z pozoru tak innych, a w rzeczywistości takich samych jak my.

Magdalena Skopek – z wykształcenia doktor fizyki, z zamiłowania podróżniczka zafascynowana obcymi językami, zapalona fotografka. Zdobywczyni nagrody Kolosa – prestiżowej polskiej nagrody przyznawanej podróżnikom. Najbardziej pociągają ją trudno dostępne miejsca z dala od cywilizacji i bezgraniczne, otwarte przestrzenie. Odbywa podróże w głąb świata, ale też w głąb siebie.

Genres: Nonfiction, Russia

375 pages, Paperback

First published January 1, 2012

Reviews

[jimmy · Rating 4 out of 5]

Po książkę sięgnęłam właściwie wyłącznie z powodu umieszczenia jej na liście lektur Polskiej Szkoły Reportażu. I nie żałuję, choć przy pierwszych rozdziałach miałam pewne wątpliwości, czy nie będzie to powtórka z Wilka, może Ossendowskiego, trochę antropologicznego podejścia Budrewicza... Rzeczywiście, lektury autorki co i rusz wyzierają zza rogu, zwłaszcza wspomniany Wilk. Niemniej warto po książkę sięgnąć. Choćby po to, by przekonać się, że rosyjska zima to nie tylko grzanie się przy samochodowym akumulatorze Hugo-Badera.

[kurp · Rating 3 out of 5]

Chwilami, kiedy autorka zatrzymuje się na chwilę błyskotliwej refleksji albo celnego spostrzeżenia - bardzo dobra. Generalnie jednak - nieco przeciętna.

Nie polecam również audiobooka czytanego przez Elżbietę Kijowską; być może to subiektywne wrażenie, ale książka (szczególnie dialogi) czytana jest z irytującą intonacją.