Denemeler

by Albert Camus

Düşüncesi kanayan bir yazardır Camus. Umutsuzluğun yazarı olarak anılırsa da, gerçekte o, umutsuzluğu aşmayı denemiş bir yazardır. Yazarlık uğraşı boyunca insanoğlunun varoluş gizini irdelemiş, kendi yazgısına egemen olan özgürlüğünü savunmuştur. Ona göre, insandan başka, anlamı yoktur dünyanın.
Sabahattin Eyüboğlu ve Vedat Günyol'un özenle seçerek yetkin bir Türkçe'yle çevirdikleri Denemeler'de, Camus'nün çağdaş bilinç, özgürlük, demokrasi, politika, yurtseverlik, ahlâk, sanat vb. konulardaki düşüncelerini bulacaksınız.

Genres: Philosophy, Politics

132 pages, Paperback

First published January 1, 1960

About the author

Works, such as the novels The Stranger (1942) and The Plague (1947), of Algerian-born French writer and philosopher Albert Camus concern the absurdity of the human condition; he won the Nobel Prize of 1957 for literature.

Origin and his experiences of this representative of non-metropolitan literature in the 1930s dominated influences in his thought and work.

He also adapted plays of Pedro Calderón de la Barca, Lope de Vega, Dino Buzzati, and Requiem for a Nun of William Faulkner. One may trace his enjoyment of the theater back to his membership in l'Equipe, an Algerian group, whose "collective creation" Révolte dans les Asturies (1934) was banned for political reasons.

Of semi-proletarian parents, early attached to intellectual circles of strongly revolutionary tendencies, with a deep interest, he came at the age of 25 years in 1938; only chance prevented him from pursuing a university career in that field. The man and the times met: Camus joined the resistance movement during the occupation and after the liberation served as a columnist for the newspaper Combat.

The essay Le Mythe de Sisyphe (The Myth of Sisyphus), 1942, expounds notion of acceptance of the absurd of Camus with "the total absence of hope, which has nothing to do with despair, a continual refusal, which must not be confused with renouncement - and a conscious dissatisfaction."
Meursault, central character of L'Étranger (The Stranger), 1942, illustrates much of this essay: man as the nauseated victim of the absurd orthodoxy of habit, later - when the young killer faces execution - tempted by despair, hope, and salvation.

Besides his fiction and essays, Camus very actively produced plays in the theater (e.g., Caligula, 1944).

The time demanded his response, chiefly in his activities, but in 1947, Camus retired from political journalism.

Doctor Rieux of La Peste (The Plague), 1947, who tirelessly attends the plague-stricken citizens of Oran, enacts the revolt against a world of the absurd and of injustice, and confirms words: "We refuse to despair of mankind. Without having the unreasonable ambition to save men, we still want to serve them."

People also well know La Chute (The Fall), work of Camus in 1956.

Camus authored L'Exil et le royaume (Exile and the Kingdom) in 1957. His austere search for moral order found its aesthetic correlative in the classicism of his art. He styled of great purity, intense concentration, and rationality.

Camus died at the age of 46 years in a car accident near Sens in le Grand Fossard in the small town of Villeblevin.

Chinese 阿尔贝·加缪

Reviews

[P.E. · Rating 5 out of 5]

Nemesis, or Moderation, Complexity, Individual Responsibility and Higher Values in a Relativistic, Party-Driven World.

As an introduction, I would like to suggest this resource to you, especially if you are curious to learn more about the personal history of the author:

A reading of Camus' speech 'The Human Crisis' by Viggo Mortensen on April 28, 2016, putting in a nutshell the key subjects addressed by the writer and journalist


What is this thick, grim-looking 2000-page leather-bound ledger, pray?

Plainly one of the best articles you can lay hands on when it comes to reading a collection of Albert Camus' essays, articles, speeches, interviews.

All of these have been carefully selected, with notes and complementary texts shedding light on the maturation and specificities of Camus' thought in his age and day. It helps seeing how Camus is not so big on concepts in themselves, or philosophy if you will, but relentlessly grappling with social, human truths. It considerably deepens the implications and connotations being part of his fictional work. In the end, what emerges is a substantial understanding of this highly specific and universal writer, our contemporary, still in this year 2021, as we are not through with ideology, militarianism, chauvinism, bigotry, raison d'État and what Camus called the state of siege in L'état de siège and The Plague.


Themes:

The topics discussed in the texts gathered here range from totalitarianism (The Rebel) to the eve of the Algerian war (Actuelles, III: Chroniques algériennes, 1939-1958) (Camus was born and bred in Algeria), via resistance to the lure of nationalism, particularly under the Franquist regime (Actuelles 1, Actuelles (Tome 2) - Écrits politiques, The First Man) and the celebration of nature (Noces / L'été). It also offers a fair share of sundry reflections about newspaper articles, contemporary events, and writers (Sade, Lautréamont, Rimbaud, Melville, Faulkner, Gide, Roger Martin du Gard, René Char, and others) - see Discours de Suède.


Some reviews attached to the contents of this book, with quotes:

The Myth of Sisyphus
The Rebel
L’été or Noces / L'été
Réflexions sur la guillotine
Le Discours de Suède


Also read:

History and the Individual
On Liberty
Dieu et l'Etat
Tristes Tropiques
Bureaucracy
The Art of the Novel

Abolishing a form of capital punishment:
Au bagne

Ideologies:
Art, Truth & Politics: The Nobel Lecture
Propaganda
The Crowd: Study of the Popular Mind
Travels in Hyperreality
La Langue des medias : Destruction du langage et fabrication du consentement
Capital and Ideology

Contemporary history:
L'URSS de la Révolution à la mort de Staline, 1917-1953
Histoire de la décolonisation au XXème siècle

Dissent and protest:
The Possessed
The Secret Agent
The Good Soldier Švejk
Les Justes
The Joke
Runaway Horses

The condition of the working class:
La Curée
Down and Out in Paris and London
Le travail - Une sociologie contemporaine
A Working Stiff's Manifesto: A Memoir of Thirty Jobs I Quit, Nine That Fired Me, and Three I Can't Remember
Le tour de la France par deux enfants d'aujourd'hui
À la ligne


Suggested Soundtrack:
Equinoxe Part 2 - Jean-Michel Jarre

[Sezgi · Rating 4 out of 5]

Camus'nun en samimi kitabı bana göre. En önemli kısım bu kitapta Alman dostuna mektupları...Camus yine müthiş analizler yapıyor ama içimizi kapkara ediyor. Çıldırtacak derece de karanlık... Ve korku... Denemeler en hafif, en siyasi olması gerekirken en insan eseri olmuş.

[Yakup Öner · Rating 5 out of 5]

Camus’nün külliyatını okusanız dahi bu deneme kitabını sakın göz ardı etmeyin. Çünkü bu tarz bir eseri okuduğumuzda ancak Camus’ya dair fikirlerimiz biraz daha anlam kazanır ve taşlar yavaşça gediklere oturur.

[Armagan (any pronouns) · Rating 5 out of 5]

Camus'nün, okuduğum en iyi kitabı. İkinci bölümde yer alan Alman Askere Mektup, ilk bölümdekine göre düşük performans gösteriyor. "Biz" ve "siz" ikilemi, bu dikotominin tepesinde insan merkezcilik, kahramanlık söylemleri, militarizm övgüleri, kitabın sonlarına doğru, ona olan ilgimi azalttı. Fakat, ilk bölümdeki meseleler: yönetenler ve yönetilenler arası ilişki, iktidar ve sanatçı ilişkisi, sanatçının savaş sırasında yapabilecekleri, düşünce ve silahlanma arasındaki ilişkileri işleyişi ...bir başyapıt kapasitesinde. Fikirleri, Alman askere üstün çıkma çabaları dışında deha seviyesinde ifade edilmiş. Mutlaka okunmalı. Kaçırılmamalı.

[Pavelas · Rating 4 out of 5]

Į šią rinktinę įtraukti įvairaus pobūdžio esė iš skirtingų Camus gyvenimo laikotarpių. Pradžioje keli ankstyvieji darbai apie asmenines patirtis gimtajamae Alžyre. Toliau fundamentalus analitinis veikalas apie absurdą “Sizifo mitas”. Po to karo meto ir pokario politiniai rašiniai, tada nostalginis flashbackas apie Alžyrą, ir galiausiai - kalbos Švedijoje gaunant Nobelio premiją.

Šiuo laikotarpiu skaičiau ir kitų tekstų, susijusių su Camus, ir įdomiausia dalis buvo kontrastas tarp absurdo ir maišto sąvokų. Esė “Sizifo mitas” Camus analizuoja absurdą, ir pradedant nuo šio esė bei romano “Svetimas” rašytojas asocijuojamas su absurdo filosofija. Vis dėlto Camus filosofinės pažiūros iš esmės pasikeičia po karo. Rezistencijos metu patyręs bendrystę su kitais prancūzais, dalyvavusiais pasipriešinime naciams, ir išgyvenęs draugų žūtį, Camus koreguoja savo pažiūras. Nepaisant to, kad gyvenimas yra absurdiškas, žmogaus gyvybė yra didžiausia vertybė. O su absurdu galima kovoti maištaujant. Ir apie tokį metafizinį maištą - romanas “Maras” bei esė “Maištaujantis žmogus”. Camus užmačiose buvo aptarti ir trečią jam svarbų dėmenį gretą absurdo ir maišto, t. y. meilę. Tačiau tragiška žūtis nutraukė šį sumanymą, kurio užuomazgos - nebaigtame autobiografiniame romane “Pirmasis žmogus”.

[Yahya · Rating 4 out of 5]

Ne kadar okursam okuyayım Camus'nun tadına varamayacağım galiba. O kadar kendimden şeyler buluyorum ki sonsuza kadar okuyabilirim.
"Şu son yıllarda gördüklerimiz bizde bir şeyi kırdı. Bu şey, insanın güvenidir; o güven ki, insanlığın dilini konuştuk mu bir başkasından insanca karşılık göreceğimize inandırırdı bizi."

[İlhanCa · Rating 5 out of 5]

Albert Camus, insanın varoluşla ilgili sancılarını derin bir şekilde ele alan bir yazar. Çoğu zaman "umutsuzluğun yazarı" olarak anılsa da aslında, o umutsuzluğu aşmanın yollarını arar. Bu kitabında da insanın kendi hayatını kontrol edebilme özgürlüğünü savunur ve ona göre, dünya sadece insanla anlam kazanır.

"Denemeler" kitabı Camus’un özgürlük, demokrasi, ahlak, sanat ve politika gibi konulardaki düşüncelerini bize sunuyor. Kitaptaki her yazıyı çok beğenmesem de, Camus'nün genel olarak bana hitap ettiğini söyleyebilirim. Onun düşüncelerinde kendimden izler bulmak benim için anlamlı.

[Vehka Kurjenmiekka · Rating 5 out of 5]

Albert Camus'n esseet on ihan mielettömiä bängereitä. Etenkin Algeriaa käsittelevät! Harvoin olen kokenut tai lukenut mitään yhtä tunnelmallista. Pisteitä myös Nobel-luennosta, kovaa kamaa sekin.

Tämä kannattaa lukea, jos vain sattuu saamaan jostain kirjan käsiinsä.

[e. · Rating 5 out of 5]

rip camus you would've loved boygenius

[Wojtek Konieczny · Rating 4 out of 5]

8/10. "Mit Syzyfa", wiadomo, a poza tym przemówienie "Hiszpania i kultura" (ależ pocisk) i notatki o pisaniu "Dżumy". A poza tym Nietzsche, Dostojewski, Kafka i Kierkegaard na co drugiej stronie ;)

[madzia · Rating 4 out of 5]

• CZŁOWIEK ZBUNTOWANY
Czytam tylko ten jeden póki co, bo teraz jestem w nastroju na jakąś powieść. Ogólnie to nie czytam zbyt wielu esejów, a już szczególnie filozoficznych and it shows. Co nie zmienia faktu, że to było świetne. Muszę do "Człowieka zbuntowanego" kiedyś wrócić, ale powiem szczerze nie spodziewałam się, żeby to było aż takie interesujące, tak dobrze przeprowadzone i tak zrozumiałe. I tak doskonale napisane, panie Albercie, Nobelek jak najbardziej zasłużony. Camus świetnie pisze i tego nie można mu odebrać.

[Ville · Rating 3 out of 5]

Epätasainen mutta kiinnostava kokoelma Camus'n tekstejä. Alkupuoliskon Algerian kuvaukset ovat kauniita, paikoitellen turhankin maalailevia ja lyyrisiä. Filosofiaa ja taidetta käsittelevät esseet olivat paikoin hyvin antoisia, paikoin irrallisia; esimerkiksi pari katkelmaa Sisyfoksen myytti -teoksesta tuntuivat aika hankalilta ymmärtää, tietämättä missä kohtaa ne alkuperäisessä teoksessa ovat ja miksi, toinen katkelmista jää lisäksi töksähtäen kesken. Tosin kyseisestä teoksesta nimiteksti Sisyfoksen myytti on hieno tiivistys Camus'n perusajatuksista.

[kranzfafka · Rating 4 out of 5]

4½
Ja w trakcie czytania:


Ja po odłożeniu książki:


Goodreads nie oświeca nas na temat spisu treści tego zbioru, więc oszczędzę Wam szukania:

1. Zestaw pięciu autobiograficznych opowiadań pt. "Dwie strony tego samego" - jeśli się nie mylę, pierwsze, co Camus kiedykolwiek opublikował,

2. "Mit Syzyfa",

3. "Listy do przyjaciela Niemca" - jak się można domyśleć, opis rozdarcia wywołanego faktem, że twój przyjaciel, z którym kiedyś nie zgadzaliście się w niektórych sferach na płaszczyźnie teoretycznej, nagle ze względów politycznych staje się twoim oficjalnym wrogiem: "Teraz wszystko powinno być dla ciebie jasne, jesteśmy wrogami. Jesteś po stronie niesprawiedliwości, a nie ma dla mnie w świecie rzeczy bardziej nienawistnej. Ale dziś znam racje tego, co przedtem było tylko namiętnością Walczę z tobą, ponieważ twoja logika jest równie zbrodnicza, jak twoje serce. W okropnościach, którymi szafowaliście przez cztery lata, wasza myśl tyleż ma udziału, co wasz instynkt. Dlatego moje potępienie będzie całkowi te, umarłeś w moich oczach."

4. "Publicystyka" - wybór tekstów, które Camus pisał dla czasopisma "Combat" - ciekawe dla zainteresowanych polityką ówczesnej Francji,

5. "Człowiek zbuntowany" we fragmentach,

6. "Artysta i jego epoka" - niedoceniony kompletnie tekst rozważający kim jest artysta, czym się w życiu kieruje, czemu ludzie tworzą sztukę, etc. - "Sztuka jest w pewnym sensie buntem przeciw światu, przeciw temu, co w nim ulotne i niepełne: chce ona nadać inną formę realności, której odrzucić nie może, z niej bowiem czerpie swe wzruszenia. Sztuka to ani totalna zgoda, ani niezgodą na realność, ale obie jednocześnie: dlatego jest nieustającym i wciąż ponawianym rozdarciem."

7. fragmenty "Notatników" 1935-1951.
____________________

Tytuł jest dość niefartowny - jak dla mnie, esejami można nazwać tylko punkt 2, 5 i 6, ale ok.

Ciężko mi napisać cokolwiek podsumowującego, bo ciężko jakkolwiek wrzucić do jednego wora niezwykle przemyślany, mistrzowsko wykonany esej, jakim jest Mit Syzyfa, z notatkami pisanymi na kolanie w czasie podróży autobusem nt. tego, że "Dżuma" to się powinna może jednak nazywać inaczej, albo ze spisem planów zawodowych na konkretny miesiąc, ale powiem po prostu, że jest to zbiór, który idealnie podsumowuje to, kim był Camus. Możemy obcować zarówno z jego oficjalną filozoficzną twórczością, jak i z osobistymi korespondencjami i randomowymi refleksjami, z opisami jego różnych podróży, etc., co daje niezwykle pełny obraz jego jako człowieka. Po to tu przyszłam, cel został osiągnięty, także jestem zachwycona.

Stosunkowo najmniej interesowała mnie Publicystyka, ale pozostałe fragmenty mi to wynagrodziły.

Dużo miejsca poświęcił omawianiu twórczości Kafki - m.in. w Appendix (w Appendiksie? To się odmienia w ogóle?) "Mitu Syzyfa", ale również w Notatnikach - który jest moją drugą literacką fascynacją, także można powiedzieć, że byłam w siódmym niebie.

Poza tym liczne odwołania i szeroko pojęta analiza Kierkegaarda, Nietzschego, Balzaca i bohaterów Dostojewskiego, z których Camus ewidentnie upodobał sobie Iwana Karamazowa.
____________________

Moje ulubione frgamenty "Notatników" :
"Do Letniej Improwizacji":
- Widzu.
- Aha!
- Widzu.
- Aha!
- Jesteś rzadki, widzu.
- Jak to rzadkI?
- No rzadki. Nie ma cię wielu.. Jest cię kilku.
- Jest się tym, czym się może być.
- Oczywiście. Ale taki, jaki jesteś, to dla nas dość." CAMUS IN HIS JUNKIE ERA??? WTF???😭

„Alkohol zabija człowieka i budzi zwierzę" - co pozwala człowiekowi zrozumieć, dlaczego lubi alkohol."

"Faust na odwrót. Młody człowiek prosi diabła o dobra tego świata. Diabeł (który nosi garnitur sportowy i chętnie oświadcza, że cynizm jest wielką pokusą dla inteligencji) odpowiada łagodnie: „Ale ty przecież masz dobra tego świata. Proś Boga o to, czego ci brak - jeśli uważasz, że brak ci czegokolwiek. Zawrzesz pakt z Bogiem i za dobra tamtego świata sprzedasz mu swoje ciało."
Po chwili milczenia diabeł, zapalając angielskiego papierosa, dodaje: „I to będzie twoja wieczna kara.""

"Kara śmierci. Zabija się przestępcę, ponieważ zbrodnia wyczerpuje w człowieku całą jego zdolność życia. Wszystko przeżył, skoro zabił. Może umrzeć. ZABÓSTWO WYSYSA."

"Choroba jest klasztorem, który ma swoją regułę, swoją ascezę, swoje cisze i swoje natchnienie."

I na koniec coś najbardziej osobistego dla mnie:
"W fakcie pisania jest dowód pewności osobistej, której zaczyna mi braknąć. Pewności, że ma się coś do powiedzenia, a zwłaszcza, że coś może być powiedziane - pewności, że to, co się czuje, i to czym się jest, liczy się jako przykład - pewności, że jest się niezastąpionym i że nie jest się nędznym. Wszystko to tracę i zaczynam wyobrażać sobie chwilę, kiedy nie będę już pisał." to prawdopodobnie najbardziej relatable rzecz, jaką przeczytałam w życiu.
_________________

P.S. Nie miałam świadomości, że tak ciężko dostać jest nie tylko te konkretną książkę, ale również znaczną większość zawartych tu tekstów - jesli chodzi o polski przekład - także oświadczam, że osoba, która mi to sprezentowała, jest aniołem, dziękuję pięknie!

[Murat AYDIN · Rating 5 out of 5]

Denemeler adıyla yayınlanmış pek çok kitap var. Albert Camus 'un aynı isimli kitabının benim okuduğum baskısı Say Yayınlarının 1983 yılındaki 5. Baskısı ve "Bir Alman Dosta Mektuplar" adlı bölüm de kitabın sonuna eklenmiş.

Yazar, kitabına sanatı, sanatçıyı, sanatın toplumdaki birleştirici yönünü açıklayarak başlıyor ve en çok beğendiğim bölümlerden biri buydu.

Camus, karamsarlığın yazarı olarak biliniyor. Ancak insana değer veren, insanca şeyleri öne çıkaran bir karamsarlık bu; pes etmiş, dünyayı tamamen anlamsız gören yılmış bir umutsuzluk değil.

"Dünyanın hiçbir anlamı yoktur, demek, her çeşit değer yargısını ortadan kaldırmak olur." diyor ve daha sonra da umutsuzluğu şöyle tanımlıyor:
"Gerçek umutsuzluk can çekişme, mezar ya da uçurumdur. Umutsuzluk konuştu mu, düşündü mü, hele yazdı mı, hemen bir kardeş el uzanır sana, ağaç anlam kazanır, sevgi doğar. Umutsuz edebiyat sözü birbirini tutmayan iki sözdür. Çünkü, edebiyat olan her yerde umut vardır."

Umutsuzlukla ilgili şu şerhi de düşüyor satır aralarına:
"İlk işimiz umutsuzluğa düşmemektir. Dünyanın sonu geldi diye bağıranlara kulak vermeyelim."

Yazar kitabın ilerleyen bölümlerde bazen bir Fransız, bazen bir Avrupalı, bazen de bir insan olarak özeleştiri yapıyor tarih, uygarlık ve insanlık bağlamında.

Machiavelli'nin Prens'i kadar pragmatist değil Camus Denemeler 'de. Daha insan merkezli. Bireyi ezmiyor kurumlar adına ve insana acı, üzüntü, keder veren her şeyin karşısında olduğunu ifade ediyor:
"Elbette bir çeşit iyimserlik var ki, ben onda yokum. Bütün benim yaşımdakiler gibi ben de Birinci Dünya Savaşının trampet sesleri arasında büyüdüm. O gün bugündür de bizim tarihimiz hep kanla, haksızlıkla, zorbalıkla dolu. Ama, bugün insanlar kötümserlik dedikleri bunca canavarlıkları ve aşağılıkları büyütmekle kalıyorlar. Ben kendi hesabıma insanlığın yüzkarasıyla savaşmaktan hiç geri kalmadım, katı yürekli insanlardan tiksindiğim kadar hiçbir şeyden tiksinmedim."

Yazar çok yalın ve anlaşılır bir dille ancak çok da etkileyici biçimde soru işaretleri ve tartışma konuları getiriyor okurun önüne. Bazen kendi de işin içinden çıkamıyor ve tam anlamıyla ikna edici olamıyor ancak genel itibariyle gerçekten okunmaya değer bir eser. Camus'un romanlarına başlamadan önce Denemeler'ini okumak, yazarın fikir ve his dünyasını, mesajlarını anlamak adına daha faydalı olabilir diye düşünüyorum.


Aşağıda kitaptan bazı alıntılar bulunmakta...
****************************************
Kabil Habil'i bugün öldürmüş değil, ama bugün Kabil Habil'i akıl uğruna öldürüyor ve onur madalyası istiyor.

****
İşin kötüsü, biz, ideolojiler, hem de toptancı ideolojiler çağındayız.

Bu ideolojiler, kendilerine, dar kafalarına, budalaca mantıklarına o kadar güveniyorlar ki, dünyanın esenliğini yalnız kendilerinin başa geçmesine ve başkalarının boyun eğmesine bağlı görüyorlar.

****
Toplama kamplarının bir kurbanının, kendini çamura atanlara bunu yapmamaları gerektiğini anlatmasına olanak yoktu, hâlâ da yok.

****
Mısırlıların "Ölüm Kitabı"nda doğru bir Mısırlının öbür dünyada temize çıkabilmesi için şunu söyleyebilmesi gerekirmiş: "Kimseyi korkutmadım."
Günümüzün büyükleri arasında, kıyamet günü, bu sözü söyleyecek adamı güç bulursunuz.

****
Gerçek sanatçılar politika şampiyonu olamazlar. Çünkü onlar, bilirim, hem de nasıl, rakiplerinin ölümüne duyarsız kalamazlar. Sanatçılar yaşamdan yanadırlar, ölümden yana değil...
... Sanatçı oldukları için düşmanlarını bile anlamak zorundadırlar. Ama bu hiç de demek değildir ki, iyiyle kötüyü ayırt etmek gücünden yoksundurlar...
... Ölüm cezasını kabul eden dünyamızda sanatçılar insanın ölümü reddeden yanını tutarlar. Yalnız cellatların düşmanıdırlar, başka hiç kimsenin değil.

****
İnsan, ne Tanrının ne de akılcı düşüncenin yardımı olmadan, tek başına kendi değerlerini yaratabilir mi? İşte; bunun karşılığını vermeye hiçbirimizin gücü̈ yetmiyor.

****
Uygarlıklar, onun bunun kulağını çekmekle kurulmaz. Uygarlıklar, düşüncelerin çatışması, düşüncenin kanamasıyla, acı ve yürek ile kurulur.

****
Bir insan söyledikleri kadar söylemedikleri ile de insanlaşır.

****
İnsan nasıl anlamaz ki, bu geçici evren içinde insanca olanın, yalnız insanca olanın daha (ateşli) bir anlamı vardır.

****
Biz, bu zorbalıklar, gürültüler dünyasını sevmiyoruz. İçimiz onu sevecek kadar bozuk değil.

[Ozan Pektas · Rating 3 out of 5]

- Kitabın entellektüel, felsefi hatta politik yanına yorum yapmak zor zira karşımızdaki Albert Camus:) - Zaten kitabın bende bıraktığı etki aslında Dünyanın gerçekten 50 senede ne kadar değişmiş olduğu..
- Denemelerin yazıldığı zamanlar kendisinin de ''Korku'' çağı dediği dönem.. Hep ''30larda 40larda Orwell'ın yada Huxley'nin distopyaları'' nasıl çıkmış derdim, aslında nasıl çıkmasın ki? 1900lerde Avrupa'da büyük kentler yükselirken pat.. 1. Dünya Savaşı.. O nasıl çıktı niye çıktı derken ikinci dünya savaşı.. Medeniyetlerin birbirini yıkan görüntüleri.. Bilgi ve teknolojinin atom bombasını çıkarttığı, bilim o kadar da iyi değilmiş dedirttiği, Dünyanın yükselen iki siyasi blok arasında sıkıştığı zamanlar.. - Daha 68 kuşağının dahi yaşanmadığı zamanlarda sanatçının üzerindeki baskı ile ilgili yorumları da aslında dönemin fotoğrafını çekmiş.
- O dönemle kıyaslandığında bugün özellikle Avrupa'da medeniyetler kucaklaşıyor resmen. Artık Fransa yada Almanya'daki siyasetçiler istese de savaş çıkaramazlar. Çünkü artık işbirlikleri var, globalleşme var..

Falan filan.. Albert Camus ismini bekleyip fazla birşey beklemeyin zira kitap buzdolabında kalıp tarihi geçmiş güzel bir içki gibi..

[Ufuk Beyazova · Rating 3 out of 5]

Denemeler / Albert Camus

''Bir yazar çokluk okunmak için yazar. Bunun tersini söyleyenleri alkışlayalım ama inanmayalım.''
''Bir yazarın yapıtları, çoğu kez onun özlediği, heveslendiği şeylerin öyküsüdür. Yapıtınız hiçbir zaman kendi öykünüz değildir. Hiçbir zaman hiçbir insan kendini olduğu gibi anlatmayı göze alamaz'''
''Poltikacılar bağırıp duruyorlar bize: dünyamızın yoksulluğunu görüyorsunuz. Ne yapıyorsunuz bunun için? Bu hayasızca yüklenmeye karşı şunu söyleyebiliriz: dünyanın yoksulluğu mu dediniz?  Ben onu artırmıyorum hiç olmazsa. Hanginiz bunu söyleyebilir?''
''Resmi tarih oldum olası, büyük katillerin tarihidir. Dünyanın her yerinde cellatlar bakan koltuklarına kurulmuşlar bile. Yalnız ellerinde balta yerine kalem var''
''Benim ve benim gibilerin istediğimiz dünya, kimsenin kimseyi öldürmediği bir dünya değil, adam öldürmenin haklı olamayacağı bir dünyadır''
''Demokrat dediģimiz, rakibinin haklı olabileceğini kabul eden adamdır. Onu özgürce konuşturur ve söyledikleri üzerine düşünmekten kaçmaz''
Yazarın gazete yazılarından seçmeler var.

[Ferhat Elmas · Rating 4 out of 5]

Onun fikirlerini daha derinden anlamak icin birebir, insan sevgisi ile yuklu itiraflar.

[Özgür Göksu · Rating 5 out of 5]

Dünya'ya insanlara varoluş sorunlarına (ki varoluş sorunlarının adını koyan insanlardan bunlar) yaklaşımları mutlaka okunması gereken insanlığın ortak değerlerinden biri olmuş yazar.

[Lea · Rating 4 out of 5]

3.555

Olihan tässä sellasta älyllistä touchia mitä ei ite osais kokkkaa mut jotkut noist esseist ei aiheeltaan ollu hirveen mielenkiintosia mun mielestä😪

[Antero Tienaho · Rating 4 out of 5]

Kokoelma esseitä, puheita ja lyhyitä novellintapaisia juttuja.

Kirkkaimpana tähtenä on Sisyfoksen myytti, jonka riemu ja kauneus koskettaa aina. Muut filosofiaa suoraan käsittelevät tekstit ovat vähemmän kiinnostavia mutta Camus’n kaunis proosa kannattelee niitä hyvin.

Alkupäässä kokoelmaa löytyy kuvauksia Camus’n kotimaasta, Algeriasta (kuinkahan moni muu lisäkseni on kuvitellut hänet ensisijaisesti ranskalaiseksi?), joissa väkivaltaisen kirkas aurinko muuttaa maailman mustavalkoiseksi varjojen ollessa veitsenteräviä ja joissa meri ja hiekka hengittävät nuoruutta iholla.

Myöhempää Algerian politiikkaa käsitellään muutaman esseen verran - hämmästyttävää on huomata miten Ranskan terrorisminvastaisen sodan keinot ja sitä ympäröivä keskustelu tuntuu aivan liian tutulta. Samat argumentit, samat keskustelut ovat pyörineet uutisissa koko 2000-luvun, yhtä turhina.

Monissa näistä poliittisista kysymyksistä Camus tipahtaa tyypillisten leirien ulkopuolelle - algerialaisen syntyperänsä vuoksi hän ymmärtää kaipuuta itsenäisyyteen ja haluun päästä eroon siirtomaavallasta, silti inhoten itsenäisyyttä ajavien järjestöjen terroritekoja ja pitäen niitä jonain, mitä ei voi puolustella. Ollessaan haluton valita selkeää sormenheristysleiriä, syytetään häntä petturiksi joka puolelta. Sama tilanne toistui eurooppalaisen vasemmiston kanssa, kun Camus ei suostunut tovereidensa tavoin (Sartre, mie kattelen sinua) olemaan sokea Neuvostoliiton kamaluudelle ideologisista syistä.

Kaikkinensa kokoelma välittää kuvan erikoisesta ja elämää syvästi rakastavasta miehestä, joka on välillä ärsyttävän nenäkäs mutta toisaalta ilahduttavan tarkkanäköinen pyrkimyksessään puolueettomuuteen. Toki ajan vallitsevat asenteet näkyvät hänestäkin (kirjoittaessaan Algerian arabeille herää toisinaan myötähäpeän tunteita).

Lopun pari esseetä taiteesta päädyin selailemaan läpi, ne eivät vaikuttaneet kiinnostavilta. Kuitenkin hyvää ja mielenkiintoista tavaraa. Suomennos on vanha ja kieli sen mukaisesti vanhahtavaa.

[Gregory · Rating 3 out of 5]

Nie byłem świadomy, że Camus to taki bardziej filozof niż pisarz. To teraz wiem, był egzystencjalistą pełną gębą. A czy warto przeczytać eseje? Jeśli ktoś interesuje się filozofią albo samym Camusem, to tak, w przeciwnym wypadku nie. Poziom abstrakcji jest miejscami przytłaczający, z kolei osobiste zapiski zainteresują jedynie fanów tego twórcy. No i objętość. Trzeba mieć dużo czasu żeby skonsumować tę pozycję, w dodatku jest to danie dla smakoszy. Jeszcze nie jestem smakoszem. Pora wrócić do czegoś lżejszego, w końcu są wakacje.