What do you think?
Rate this book
Vader van God
God heeft zijn woeste en wrede schepping al aan haar lot overgelaten, als Hij zijn liefde voor de mens ontdekt. Hij wil dan eindelijk zijn wens vervullen om zelf een vader te hebben, en neemt een gedurfd besluit: Hij wordt als mens geboren.
Een vader trekt met zijn 13-jarige zoon door het desolate landschap van de Antilibanon. Hij heeft hem ontvoerd om hem te behoeden voor de vreselijke door die hem voorspeld is. Ze proberen over de grens van het Romeinse Rijk te vluchten. Het zijn Jozef en zijn zoon Jezus.
Een vader trekt met zijn 13-jarige zoon door het desolate landschap van de Antilibanon. Hij heeft hem ontvoerd om hem te behoeden voor de vreselijke door die hem voorspeld is. Ze proberen over de grens van het Romeinse Rijk te vluchten. Het zijn Jozef en zijn zoon Jezus.
- GenresLiterature
206 pages, Paperback
First published January 1, 2012
2 people are currently reading
97 people want to read
About the author
Martin Michael Driessen
25 books74 followersMartin Michael Driessen is a Dutch opera and theater director, translator, and writer.
He made his debut in 1999 with the novel Gars, followed by Vader van God (Father of God, 2012) and Een ware held (A True Hero, 2013), both of which were broadly reviewed and nominated for literary prizes.
In 2015 his novel Lizzie, written with the highly acclaimed and prize-nominated poet Liesbeth Lagemaat, was published under the pseudonym Eva Wanjek.
Rivieren (Rivers) was awarded the prestigious ECI Literature Prize (formerly the AKO) in 2016. His latest novel, De pelikaan (The Pelican), was published in 2017. His work has been translated into English, Italian, German, and Hungarian.
Martin Michael Driessen (1954) is opera- en toneelregisseur, vertaler en schrijver. Hij debuteerde in 1999 met de roman Gars. In 2012 volgde Vader van God en in 2013 Een ware held, alle door de pers bejubeld en voor literaire prijzen genomineerd. Zijn werk is vertaald in het Italiaans, Duits en Hongaars. In 2015 verscheen de omvangrijke roman Lizzie, geschreven in samenwerking met de dichteres Liesbeth Lagemaat.
He made his debut in 1999 with the novel Gars, followed by Vader van God (Father of God, 2012) and Een ware held (A True Hero, 2013), both of which were broadly reviewed and nominated for literary prizes.
In 2015 his novel Lizzie, written with the highly acclaimed and prize-nominated poet Liesbeth Lagemaat, was published under the pseudonym Eva Wanjek.
Rivieren (Rivers) was awarded the prestigious ECI Literature Prize (formerly the AKO) in 2016. His latest novel, De pelikaan (The Pelican), was published in 2017. His work has been translated into English, Italian, German, and Hungarian.
Martin Michael Driessen (1954) is opera- en toneelregisseur, vertaler en schrijver. Hij debuteerde in 1999 met de roman Gars. In 2012 volgde Vader van God en in 2013 Een ware held, alle door de pers bejubeld en voor literaire prijzen genomineerd. Zijn werk is vertaald in het Italiaans, Duits en Hongaars. In 2015 verscheen de omvangrijke roman Lizzie, geschreven in samenwerking met de dichteres Liesbeth Lagemaat.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 15 of 15 reviews
February 6, 2022
Op zich wel een leuk verhaal dat Jozef in de spotlights zet en fantasierijk omgaat met een aantal van de jaren die onbekend zijn over Jezus' leven. Verder precies wat je verwacht als een boomer humoristisch gaat doen over de Bijbel.
September 1, 2023
De hoofdstukken over God vond ik vermakelijk, want Driessen is geestig (‘In zijn vrije tijd, dus eigenlijk onafgebroken, verdiepte Hij zich nu in de Chinese kalligrafie’). De hoofdstukken over Jezus vond ik af en toe saai. Wellicht ligt dat aan m’n povere bijbelkennis, dus daar moeten we maar eens aan gaan werken. Wie weet herlees ik deze dan weet eens. Maar denk het niet.
April 1, 2024
Als ik dit met meer concentratie had kunnen lezen, was het denk ik 5 sterren 🙈
September 16, 2024
Ora ho capito perché la prima volta lo avevo odiato.
Un romanzo senza anima.
Un romanzo senza anima.
January 11, 2014
“Vader van God” (Martin Driessen) en “De Kinderjaren van Jezus” (John Coetzee): een gesprek.
Soms opent een roman niet zozeer een nieuw perspectief op de wereld of op menselijke verhoudingen die je nog niet kende, maar eerder op een ander boek. Zo ook Martin Driessens prachtige vertelling “Vader van God”, waarin Jozef zijn pleegkind Jezus ontvoert om hem aan zijn pijnlijke lot aan het kruis te onttrekken. Het boek zet John Coetzee’s recente roman “De kinderjaren van Jezus” in een ander licht, waarin de vluchtelingen David (Jezus) en zijn pleegvader aankomen in een nieuw land om “een nieuw leven op te bouwen, een nieuw begin te maken”. Op een raadselachtige manier geeft “Vader van God” antwoord op de vraag waarom David (Jezus) is gevlucht naar het nieuwe land. Tegelijkertijd geeft “De kinderjaren van Jezus” antwoord op de vraag wat Jozef precies drijft om Jezus te ontvoeren; voor hem prevaleert de singuliere persoon van Jezus boven zijn universele rol als verlosser van de mensheid (zie mijn blog van 1 augustus 2013). Precies daarom poogt Jozef Jezus te onttrekken aan zijn lot en neemt hij hem mee naar het onherbergzame.
In “Vader van God” is Jozef daarmee de “deugdzame” terwijl Jezus de “zondige” is. De mens is namelijk pas deugdzaam als hij “is” wat hij had “kunnen” zijn (vgl. 157). De menselijke verantwoordelijkheid ligt dan ook in de vrije wil om te zijn wat je had “kunnen” zijn (vgl. 179). Dit is de weg van Jozef. Jezus volgt Jozefs vlucht weliswaar overal en op haast passieve wijze, maar keert terug naar moeder Maria zodra hij de kans krijgt, zijn smartelijke lot tegemoet.
Een dergelijke oppositie tussen vrije wil en lotsbestemming of tussen activiteit en passiviteit bestaat natuurlijk niet; wil en lot moeten juist in elkaars nabijheid worden gedacht.[1] Dergelijke opposities maken ons namelijk blind voor de mogelijkheid dat Jozef zijn pleegzoon niet zozeer aan zijn lot onttrekt door hem te ontvoeren, maar zijn lot juist sticht door namens het lot in actie te komen. In dat opzicht getuigt “De kinderjaren van Jezus” van een dieper begrip van de wil: “’als het kind was voorbestemd, … waarom kon je het dan niet aan het lot overlaten…?’. ‘Omdat het niet voldoende is te gaan zitten afwachten of het lot in actie komt, Elena, net zoals het niet voldoende is een idee te hebben en dan te gaan zitten afwachten of het wordt gerealiseerd. Iemand moet het idee ter wereld brengen. Iemand moet namens het lot in actie komen’” (122). Als Jozef zijn deugdzaamheid in een dergelijke act had gevonden, dan pas had Jezus kunnen worden wie hij had “kunnen” zijn, dan pas had Jezus zich kunnen voegen naar zijn lot.
Follow my blog at: http://vincentblok.wordpress.com/
--------------------------------------------------------------------------------
[1] Vgl. Vincent Blok “Towards the rehabilitation of the will in contemporary philosophy”, Journal of the British Society for Phenomenology, Vol. 44, No. 3 (2013).
Soms opent een roman niet zozeer een nieuw perspectief op de wereld of op menselijke verhoudingen die je nog niet kende, maar eerder op een ander boek. Zo ook Martin Driessens prachtige vertelling “Vader van God”, waarin Jozef zijn pleegkind Jezus ontvoert om hem aan zijn pijnlijke lot aan het kruis te onttrekken. Het boek zet John Coetzee’s recente roman “De kinderjaren van Jezus” in een ander licht, waarin de vluchtelingen David (Jezus) en zijn pleegvader aankomen in een nieuw land om “een nieuw leven op te bouwen, een nieuw begin te maken”. Op een raadselachtige manier geeft “Vader van God” antwoord op de vraag waarom David (Jezus) is gevlucht naar het nieuwe land. Tegelijkertijd geeft “De kinderjaren van Jezus” antwoord op de vraag wat Jozef precies drijft om Jezus te ontvoeren; voor hem prevaleert de singuliere persoon van Jezus boven zijn universele rol als verlosser van de mensheid (zie mijn blog van 1 augustus 2013). Precies daarom poogt Jozef Jezus te onttrekken aan zijn lot en neemt hij hem mee naar het onherbergzame.
In “Vader van God” is Jozef daarmee de “deugdzame” terwijl Jezus de “zondige” is. De mens is namelijk pas deugdzaam als hij “is” wat hij had “kunnen” zijn (vgl. 157). De menselijke verantwoordelijkheid ligt dan ook in de vrije wil om te zijn wat je had “kunnen” zijn (vgl. 179). Dit is de weg van Jozef. Jezus volgt Jozefs vlucht weliswaar overal en op haast passieve wijze, maar keert terug naar moeder Maria zodra hij de kans krijgt, zijn smartelijke lot tegemoet.
Een dergelijke oppositie tussen vrije wil en lotsbestemming of tussen activiteit en passiviteit bestaat natuurlijk niet; wil en lot moeten juist in elkaars nabijheid worden gedacht.[1] Dergelijke opposities maken ons namelijk blind voor de mogelijkheid dat Jozef zijn pleegzoon niet zozeer aan zijn lot onttrekt door hem te ontvoeren, maar zijn lot juist sticht door namens het lot in actie te komen. In dat opzicht getuigt “De kinderjaren van Jezus” van een dieper begrip van de wil: “’als het kind was voorbestemd, … waarom kon je het dan niet aan het lot overlaten…?’. ‘Omdat het niet voldoende is te gaan zitten afwachten of het lot in actie komt, Elena, net zoals het niet voldoende is een idee te hebben en dan te gaan zitten afwachten of het wordt gerealiseerd. Iemand moet het idee ter wereld brengen. Iemand moet namens het lot in actie komen’” (122). Als Jozef zijn deugdzaamheid in een dergelijke act had gevonden, dan pas had Jezus kunnen worden wie hij had “kunnen” zijn, dan pas had Jezus zich kunnen voegen naar zijn lot.
Follow my blog at: http://vincentblok.wordpress.com/
--------------------------------------------------------------------------------
[1] Vgl. Vincent Blok “Towards the rehabilitation of the will in contemporary philosophy”, Journal of the British Society for Phenomenology, Vol. 44, No. 3 (2013).
December 13, 2017
Een ontdekking. In Holland lopen toch veel goeie schrijvers rond.
Driessen vertelt het verhaal van hoe God zijn zoon Jezus naar de mens zendt.
Enerzijds is er zalig oneerbiedige spot - zo is God de mens beu, hij houdt enkel nog van zijn duiven...
Anderzijds schrijft Driesen in een majesteitelijke, beeldende taal, waardoor dit ontroerend verhaal van liefde tussen vader en zoon een episch formaat krijgt, bijna bijbels.
Driessen vertelt het verhaal van hoe God zijn zoon Jezus naar de mens zendt.
Enerzijds is er zalig oneerbiedige spot - zo is God de mens beu, hij houdt enkel nog van zijn duiven...
Anderzijds schrijft Driesen in een majesteitelijke, beeldende taal, waardoor dit ontroerend verhaal van liefde tussen vader en zoon een episch formaat krijgt, bijna bijbels.
April 29, 2014
Highly original, humorous, thought-provoking, and a pleasant read.
December 21, 2022
Citaat :
Hij verjoeg de vliegen die om Mozes' hoofd zoemden en draaide hem op zijn rug. Hij probeerde zich voor te stellen dat dit zijn eigen gestorven vader was. Hij bedacht hoe gevoelsarm zijn bestaan zou zijn verlopen als Hij nooit mensen geschapen had.
Review : Vader van God is de tweede roman van Martin Michael Driessen (1954). Driessen heeft een carrière als vertaler en toneel- en operaregisseur achter zich, en zijn debuut verscheen in 1999. Gars stond op de longlist van de Ako. Het was een overvolle bombastische roman die ik met gemengde gevoelens heb gelezen. Enerzijds was er de fascinatie voor de fantasie en de taal van de auteur maar in de thematiek en de personages kon ik me niet vinden.
Hetzelfde gevoel had ik bij aanvang toen ik Vader van God begon te lezen. Na de herschrijving van de godsverhalen door Saramago en Nikos Kazanzakis had ik nog bitter weinig zin om als vrijzinnige nogmaals een nieuwe interpretatie van een bijbels verhaal te lezen. Ook al stond het werk op de longlist van De Gouden Boekenuil 2013 toch heb ik het boek neergelegd en weer opgenomen toen ik de auteur zélf over zijn boek hoorde vertellen. Het overkomt me zelden dat een auteur me kan overtuigen om een boek dat ik definitief verlaten had te laten lezen. Martin Michael Driessen is daar met glans en glorie in geslaagd.
Het boek is meer dan een Bijbelsatire, het is naast een vader-zoonroman ook een heel literair werk waarin God een personage wordt met heel menselijke trekjes, een God die worstelt met zijn schepping en zijn eenzaamheid. God heeft zijn woeste en wrede schepping al aan haar lot overgelaten, als Hij zijn liefde voor de mens ontdekt. Hij wil dan eindelijk zijn wens vervullen om zelf een vader te hebben, en neemt een even gedurfd als revolutionair besluit: Hij wordt als mens geboren.
De auteur houdt zich in het boek vast aan de grote Bijbelse lijn, maar voert in zijn vertelling allerlei zijsporen op. Als regisseur en vertaler weet hij hoe hij eeuwenoude verhalen naar zijn eigen hand kan zetten en dat doet hij dan ook met het Oude en Nieuwe Testament dat hij bewerkt en moderniseert. Zo stelt hij bijvoorbeeld dat Jozef wist dat Jezus de Messias zou gaan worden, zoals beschreven in het Oude Testament. Dit gegeven vormt trouwens de kiem voor het schrijven van de roman.
Vader en zoon worden voor het laatst samen in de tempel gesignaleerd, waar de twaalfjarige Jezus de schriftgeleerden toespreekt. Jozef treft hem daar, na dagen zoeken, als Jezus van huis is weggelopen. De schriftgeleerden zijn onder de indruk van de inzichten van de jongeling, maar Jozef heeft daar zijn bedenkingen bij en besluit om zijn zoon mee naar huis te nemen. Jozef ontvoert dus na het tempelbezoek zijn zoon om aan het heilsplan van God de Vader te onttrekken, in de hoop dat hij een gewoon mensenleven kan leiden. Ze vluchten naar de Antilibanon. Jozef is bereid om zichzelf op te offeren. Als Jezus zonden begaat kan hij niet meer de nieuwe Messias worden. Jozef maakt door deze onderneming een diepe val door, zodra hij zich buiten het bereik van Gods genade begeeft, en betaalt daarvoor een hoge prijs.
Met Vader van God herschreef Martin Michael Driessen zacht gezegd de bijbel op een zeer eigenzinnige manier. Toch stel ik me telkens opnieuw de vraag wat leidt iemand met zoveel schrijftalent er toe om aan deze hachelijke onderneming te beginnen. Als je de auteur over zijn jarenlange strijd en de motieven om dit verhaal te schrijven hoort vertellen, dan heb je ook meteen de sleutel in handen om dit boek met plezier te lezen en te doorgronden.
Review : Vader van God is de tweede roman van Martin Michael Driessen (1954). Driessen heeft een carrière als vertaler en toneel- en operaregisseur achter zich, en zijn debuut verscheen in 1999. Gars stond op de longlist van de Ako. Het was een overvolle bombastische roman die ik met gemengde gevoelens heb gelezen. Enerzijds was er de fascinatie voor de fantasie en de taal van de auteur maar in de thematiek en de personages kon ik me niet vinden.
Hetzelfde gevoel had ik bij aanvang toen ik Vader van God begon te lezen. Na de herschrijving van de godsverhalen door Saramago en Nikos Kazanzakis had ik nog bitter weinig zin om als vrijzinnige nogmaals een nieuwe interpretatie van een bijbels verhaal te lezen. Ook al stond het werk op de longlist van De Gouden Boekenuil 2013 toch heb ik het boek neergelegd en weer opgenomen toen ik de auteur zélf over zijn boek hoorde vertellen. Het overkomt me zelden dat een auteur me kan overtuigen om een boek dat ik definitief verlaten had te laten lezen. Martin Michael Driessen is daar met glans en glorie in geslaagd.
Het boek is meer dan een Bijbelsatire, het is naast een vader-zoonroman ook een heel literair werk waarin God een personage wordt met heel menselijke trekjes, een God die worstelt met zijn schepping en zijn eenzaamheid. God heeft zijn woeste en wrede schepping al aan haar lot overgelaten, als Hij zijn liefde voor de mens ontdekt. Hij wil dan eindelijk zijn wens vervullen om zelf een vader te hebben, en neemt een even gedurfd als revolutionair besluit: Hij wordt als mens geboren.
De auteur houdt zich in het boek vast aan de grote Bijbelse lijn, maar voert in zijn vertelling allerlei zijsporen op. Als regisseur en vertaler weet hij hoe hij eeuwenoude verhalen naar zijn eigen hand kan zetten en dat doet hij dan ook met het Oude en Nieuwe Testament dat hij bewerkt en moderniseert. Zo stelt hij bijvoorbeeld dat Jozef wist dat Jezus de Messias zou gaan worden, zoals beschreven in het Oude Testament. Dit gegeven vormt trouwens de kiem voor het schrijven van de roman.
Vader en zoon worden voor het laatst samen in de tempel gesignaleerd, waar de twaalfjarige Jezus de schriftgeleerden toespreekt. Jozef treft hem daar, na dagen zoeken, als Jezus van huis is weggelopen. De schriftgeleerden zijn onder de indruk van de inzichten van de jongeling, maar Jozef heeft daar zijn bedenkingen bij en besluit om zijn zoon mee naar huis te nemen. Jozef ontvoert dus na het tempelbezoek zijn zoon om aan het heilsplan van God de Vader te onttrekken, in de hoop dat hij een gewoon mensenleven kan leiden. Ze vluchten naar de Antilibanon. Jozef is bereid om zichzelf op te offeren. Als Jezus zonden begaat kan hij niet meer de nieuwe Messias worden. Jozef maakt door deze onderneming een diepe val door, zodra hij zich buiten het bereik van Gods genade begeeft, en betaalt daarvoor een hoge prijs.
Met Vader van God herschreef Martin Michael Driessen zacht gezegd de bijbel op een zeer eigenzinnige manier. Toch stel ik me telkens opnieuw de vraag wat leidt iemand met zoveel schrijftalent er toe om aan deze hachelijke onderneming te beginnen. Als je de auteur over zijn jarenlange strijd en de motieven om dit verhaal te schrijven hoort vertellen, dan heb je ook meteen de sleutel in handen om dit boek met plezier te lezen en te doorgronden.
March 13, 2025
"Alles gaat goed, in deze stille onderwereld die zo totaal verschillend is van de wereld boven waarin het bootje dobbert op een glinsterende zee, onder een blauwe hemel waarin hagelwitte meeuwen zweven."
"Bij een dochter weet je wat je hebt, ze wordt misschien wat anders dan jij, maar ze is gewoon een mens. Bij een zoon weet je maar nooit. Waarom zijn mannen zo anders?"
Martin Michael Driessen heeft een hallucinante haast blasfemische roadmovieroman geschreven over Jozef, Jezus en God die in een vreemde driehoeksverhouding leren wat mens zijn betekent en wat de menselijke relatie is tot God. God is namelijk naar - zijn eigen geschapen - aarde gekomen om erachter te komen hoe het is om zelf een vader te hebben, nadat Mozes de stenen tafelen heeft gestolen uit zijn huis.
Het concept van het boek is belachelijk. Natuurlijk is het vermenselijken van God iets alledaags, maar het neemt af van het concept van de bovenmenselijke, alwetende God. Waarom zou hij zich "verlagen" tot menselijke zonden om te ervaren hoe het is om mens te zijn? Dat is gewoon niet logisch. In een stoofpot van Bijbelse verhalen, namen en een vreemd boek over vaderschap en zonen spon Martin Michael Driessen een onnavolgbaar verhaal dat noch aanvoelt als fantasy, noch als realisme noch als een passend alternatief voor het scheppingsverhaal.
-
"Everything is going well, in this quiet underworld that is so totally different from the world above in which the boat is bobbing on a shining ocean, beneath a blue sky in which white seagulls float."
"You know what you have with a daughter, she might turn out differently to you, but she is just a human. With a son, you never know. Why are men so different?"
Martin Michael Driessen has written a halluciogenic almost blasphemic roadtrip novel about Joseph, Jesus and God who have a strange triangular relationship. They learn what it means to be human and what the human connection to God entails. God has descended unto his own creation to find out what it means to have a father, after Moses stole the stone tablets from his house.
The concept of the book is ridiculous. The humanisation of God is, of course, something typical but it takes away the concept of the supernatural, omnipotent God. Why would he "descend" to human sins in order to experience what it is like to be human? It just does not make sense. In a weird soup of Biblical stories, names, and a strange book about fatherhood and sons, Martin Michael Driessen created a hard-to-follow story that feels neither like fantasy, nor like realisme nor like a fitting alternative to the story of human creation.
"Bij een dochter weet je wat je hebt, ze wordt misschien wat anders dan jij, maar ze is gewoon een mens. Bij een zoon weet je maar nooit. Waarom zijn mannen zo anders?"
Martin Michael Driessen heeft een hallucinante haast blasfemische roadmovieroman geschreven over Jozef, Jezus en God die in een vreemde driehoeksverhouding leren wat mens zijn betekent en wat de menselijke relatie is tot God. God is namelijk naar - zijn eigen geschapen - aarde gekomen om erachter te komen hoe het is om zelf een vader te hebben, nadat Mozes de stenen tafelen heeft gestolen uit zijn huis.
Het concept van het boek is belachelijk. Natuurlijk is het vermenselijken van God iets alledaags, maar het neemt af van het concept van de bovenmenselijke, alwetende God. Waarom zou hij zich "verlagen" tot menselijke zonden om te ervaren hoe het is om mens te zijn? Dat is gewoon niet logisch. In een stoofpot van Bijbelse verhalen, namen en een vreemd boek over vaderschap en zonen spon Martin Michael Driessen een onnavolgbaar verhaal dat noch aanvoelt als fantasy, noch als realisme noch als een passend alternatief voor het scheppingsverhaal.
-
"Everything is going well, in this quiet underworld that is so totally different from the world above in which the boat is bobbing on a shining ocean, beneath a blue sky in which white seagulls float."
"You know what you have with a daughter, she might turn out differently to you, but she is just a human. With a son, you never know. Why are men so different?"
Martin Michael Driessen has written a halluciogenic almost blasphemic roadtrip novel about Joseph, Jesus and God who have a strange triangular relationship. They learn what it means to be human and what the human connection to God entails. God has descended unto his own creation to find out what it means to have a father, after Moses stole the stone tablets from his house.
The concept of the book is ridiculous. The humanisation of God is, of course, something typical but it takes away the concept of the supernatural, omnipotent God. Why would he "descend" to human sins in order to experience what it is like to be human? It just does not make sense. In a weird soup of Biblical stories, names, and a strange book about fatherhood and sons, Martin Michael Driessen created a hard-to-follow story that feels neither like fantasy, nor like realisme nor like a fitting alternative to the story of human creation.
June 10, 2018
Raar boek,...
Het boek begint met God die bezig is de aarde te scheppen. Maar het gaat niet zoals hij wilt en op een bepaald moment wil hij met zijn schepping en vooral met de mensen niets meer te maken hebben.
Op het moment dat God zich van de mensen afwend steelt Mozes de "wetten".
Na jaren kijkt God weer om naar zijn schepping en ziet dat Mozes aanhanger door de woestijn leidt.
Daarop besluit God dat hij wilt meespelen in het verhaal als mens en helpt hij bij de vernietiging van Jericho.
De laatste verhaallijn is die van Jezus. Daarin is God Jezus omdat hij wil weten hoe het is om een vader te hebben.
Enerzijds zijn de verhalen te absurd voor woorden maar anderzijds kun je gewoon niet stoppen met lezen.
4 sterren, omdat het uiteindelijk een mooi geschreven verhaal is, soms humoristisch, soms heel ernstig.
Het boek begint met God die bezig is de aarde te scheppen. Maar het gaat niet zoals hij wilt en op een bepaald moment wil hij met zijn schepping en vooral met de mensen niets meer te maken hebben.
Op het moment dat God zich van de mensen afwend steelt Mozes de "wetten".
Na jaren kijkt God weer om naar zijn schepping en ziet dat Mozes aanhanger door de woestijn leidt.
Daarop besluit God dat hij wilt meespelen in het verhaal als mens en helpt hij bij de vernietiging van Jericho.
De laatste verhaallijn is die van Jezus. Daarin is God Jezus omdat hij wil weten hoe het is om een vader te hebben.
Enerzijds zijn de verhalen te absurd voor woorden maar anderzijds kun je gewoon niet stoppen met lezen.
4 sterren, omdat het uiteindelijk een mooi geschreven verhaal is, soms humoristisch, soms heel ernstig.
October 25, 2023
Goed, God houdt dus duiven, heeft een huishoudster die Bartje heet (en die als een blok voor Mozes valt) en wil na een eerste kennismaking met wat het kan zijn om mens te zijn, daar meer van weten. Dus hij komt op aarde als zijn zoon, Jezus, en gaat met zijn vader, Jozef, op pad - want Jozef doet een (bijna) geslaagde poging om zijn zoon te behoeden voor het lot dat hem als Messias ten deel moet vallen. Klinkt dat absurd? Martin Michael Driessen maakt er een verhaal van waar ik prima in mee kon gaan. Tenslotte is het Bijbelverhaal ook tamelijk onwaarschijnlijk en daar heb ik ook geen moeite mee. Wat zegt Driessen hier over dat verhaal? Dat het nogal veel gevraagd is, misschien, dat iemand zich zou moeten opofferen voor de zonden van de wereld. Dat God de schepping niet voortdurend in de gaten houdt - hij kan het geduld niet opbrengen, lijkt het. Dat sommige mensen tot zelfopoffering bereid zijn. Ik weet het niet precies, ik kom er niet helemaal uit, maar ik vond het hoe dan ook een prachtig, geestig en liefdevol boek over heiligen die ook maar mensen zijn.
March 18, 2025
Ik heb mixed feelings. Af en toe was het irritant en icky, af en toe was het prachtig. Ik ben wel blij dat ik het gelezen heb, omdat ik de dingen die er geschetst werden heel mooi vond. Het einde was ook prachtig, maar de hele eerste helft kon me niet zo veel boeien. Vaak als het ‘grappig’ probeerde te doen, was het vooral irritant.
August 20, 2024
De eerste hoofdstukken heb ik heel hard gelachen, erg goed en met veel humor geschreven en bedacht. Daarna wordt het minder grappig, maar blijft het verhaal overeind.
July 18, 2025
soms grappig, soms ontroerend, vaak soms confronterend. Relativeert m.i. godsdiensten. Om beter te begrijpen zou ik de bijbel (oud en nieuw) opnieuw moeten lezen. Wel goed geschreven.
September 22, 2015
Jezus' jonge jaren, een inkijkje in Gods werkkamer en politieke spelletjes bij de aartsengelen.
Af en toe een mooie zin, maar echt veel te veel archaisch of ingewikkelde taal. Op de eerste bladzijde: marlpriem, tonsuren, zwerk. En waarom moet het horizont zijn, met een t? Ook de tamarisken maken zes keer hun opwachtingen.
Toch een extra zin om de soms grappige inkijkjes en terzijdes bij God de duivenmelker en om de intriges bij de aartsengelen (oa Michael en de heirscharen).
Als het geen boek voor de boekenclub was geweest, had ik m niet uitgelezen.
Af en toe een mooie zin, maar echt veel te veel archaisch of ingewikkelde taal. Op de eerste bladzijde: marlpriem, tonsuren, zwerk. En waarom moet het horizont zijn, met een t? Ook de tamarisken maken zes keer hun opwachtingen.
Toch een extra zin om de soms grappige inkijkjes en terzijdes bij God de duivenmelker en om de intriges bij de aartsengelen (oa Michael en de heirscharen).
Als het geen boek voor de boekenclub was geweest, had ik m niet uitgelezen.
Displaying 1 - 15 of 15 reviews