Έξι από τις γνωστότερες και πιο αγαπητές στο κοινό Ελληνίδες συγγραφείς κάθονται σε ένα τραπέζι και αναφέρονται, η καθεμιά με το δικό της ύφος και τη δική της ευαισθησία, στην περιπέτεια της γραφής, έτσι όπως τη βιώνουν οι ίδιες καθημερινά μέσα από τα βιβλία τους και την επαφή τους με το κοινό. Χωρίς να αρνούνται τη γυναικεία τους φύση, οι έξι συγγραφείς ξεδιπλώνουν τη συγγραφική τους κυρίως υπόσταση, μιλώντας γι' αυτά που τις φοβίζουν και γι' αυτά που τις παρηγορούν, γι' αυτά που τις ωθούν στο γράψιμο και γι' αυτά που, ίσως, τις φρενάρουν. Κι εδώ βρίσκεται το μεγάλο ενδιαφέρον αυτού του μικρού βιβλίου. Ο αναγνώστης που αγαπάει το έργο τους, έχει τη δυνατότητα να γνωρίσει τις συντεταγμένες που το έχουν δημιουργήσει, όσα συνήθως κρύβονται πίσω από το παραβάν ενώ ταυτόχρονα εκτίθενται σε κοινή θέα.
Ο Ανταίος Χρυσοστομίδης (1952-2015) γεννήθηκε στο Κάιρο της Αιγύπτου. Υπήρξε δημοσιογράφος, μεταφραστής και υπεύθυνος της ξένης λογοτεχνίας στις Εκδόσεις Καστανιώτη. Το 2003 τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο Λογοτεχνικής Μετάφρασης, ενώ το 2004 το ιταλικό κράτος του απένειμε τον τίτλο του Ιππότη Εργασίας. Από το 2006 ως το 2013 παρουσίασε με τη Μικέλα Χαρτουλάρη την τηλεοπτική εκπομπή «Οι κεραίες της εποχής μας» (ΕΡΤ). της Αιγύπτου. Υπήρξε δημοσιογράφος, μεταφραστής και υπεύθυνος της ξένης λογοτεχνίας στις Εκδόσεις Καστανιώτη. Το 2003 τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο Λογοτεχνικής Μετάφρασης, ενώ το 2004 το ιταλικό κράτος του απένειμε τον τίτλο του Ιππότη Εργασίας. Από το 2006 ως το 2013 παρουσίασε με τη Μικέλα Χαρτουλάρη την τηλεοπτική εκπομπή «Οι κεραίες της εποχής μας» (ΕΡΤ). English: Antaios Chrysostomidis, Italian: Anteos Chrisostomides
Ένα μικρό κομψοτέχνημα όπου πολλές και διαφορετικές φωνές γυναικών συγγραφέων συγκεντρώθηκαν για να μας δώσουν καταρχήν τις εμμονές τους ως προς τη συγγραφή, δηλαδή τι τις ωθεί στη συγγραφή, τι προτιμούν να γράφουν και κυρίως, τι είναι να είσαι συγγραφέας. Διακρίνεται η ιδιαίτερη γραφή και σκέψη της κάθε συγγραφέως, όπως η περίπλοκη και ακαδημαϊκή Γαλανάκη, η άμεση και σύγχρονη Διβάνη, η διεισδυτική και αυτούσια Δούκα, η βυζαντινή και μεταφυσική Ζατέλη, η νοσταλγική και κλασσική Κακούρη, καθώς και η διακριτική και ρέουσα Φακίνου. Θα ήταν καλή ιδέα αυτό να γενικευόταν κάπως, ίσως όχι ως απόρροια μιας δημόσιας εκδήλωσης, αλλά κάτι σαν περιοδική έκθεση ιδεών και στοχασμών με ένα όμορφο αποτέλεσμα όπως εδώ.