The Language of Cats

by Spencer Holst

Spencer Holst, nefesini tutmuş onu dinleyen bir sihirbaz topluluğuna öykü anlatan bir cindir. Öyküleri sizi bir görünmezlik paltosuna büründürerek, dünyanın gizlerini görebilen birine dönüştürür.
Diane Wakowski

Onun yeteneğinin en önemli nedeni, en eski ve en basit anlamında bir öykü anlatıcısı olmak. Onu eski Roma sokaklarında öyküler anlatırken hayal etmek zor değil.
W. S. Merwin

Bir yazar olarak Spencer Holst çılgın bir dâhidir, acayip çakışma ve sürprizlerin ustası, sıradan olana taze bir bakış getiren bir şair.
Jacqueline Shonard

Çağımızın en yetenekli masalcısı.
The New York Times

Genres: Short Stories, Fiction, Humor, Fantasy, American

Paperback

First published January 1, 1971

About the author

Spencer Holst (1926–2001) was an American writer and storyteller.
Though he published several collections of stories, as well as volumes of translations, Holst was known primarily for the captivating live performances of his work that he regularly conducted, particularly in the New York City area, in a distinctive mellifluous, rhythmically cadenced voice. In his heyday he was often heard on the radio on New York's listener-sponsored radio station, WBAI.
For many years until his death, he lived at Westbeth Artists Housing in NYC. In addition to presenting readings there, he exhibited his watercolour paintings, many based on invented calligraphic motifs. The paintings were often shown with lengthy titles attached, some were small stories in themselves.
The typical Holst story might be a gentle but twisted fable, such as the tale of a frog who, having become addicted to morphine during a laboratory experiment, was rejected by the woman whose kiss transformed him back into a prince because he was, after all, only a junkie. Holst also wrote a number of paragraph-length prose pieces, which distilled a brief scene or anecdote into a glimmering, evanescent koan.

Thirteen Essays / Sixty Drawings (1960) [Self Published] by Spencer Holst and drawings by Beatte Wheeler
On Demons (chapbook) (1970)
The Language of Cats and Other Stories (1971)
Spencer Holst Stories (1976)
Something to Read to Someone/16 Drawings (with Beate Wheeler) (1980)
The Zebra Storyteller (1993)
Brilliant Silence (2000)

Reviews

[ArturoBelano · Rating 3 out of 5]

Beat etkili eserler, o yazım tarzı artık çok ilgimi çekmiyor. Yani ne yaptıklarını anlıyor ama yaptıkları karşısında mest olmuyorum. Biraz mistisizm, bol dil oyunları, zen felsefesi ve yeraltı. Aslında beatifiklere aşina olmayanlara çok bir şey ifade etmiyor söylediklerim ama Ferlingetti, ginsberg, burrgouhs okuyanlar derdimi anlamıştır.

Bu kitabın en güzel yanı son bölümünde yer alan 64 parçaydı. Bir ara yazılmış, girişi yapılmış ama gerisi getirilmeyip eski bir sepette unutulmuş hikaye başlangıçlarını önümüze seriyor. Yazma eylemi ile haşır neşir olanlara muhtemelen kendi sepetlerini hatırlatacaktır bu bölüm.

Beat geleneğini takip edenlere, yaşamı değil ama yazını ile geleneğe dahil olabilecek bu yazarla tanışmalarını tavsiye ederim.

[Ben Loory · Rating 4 out of 5]

Someone on Goodreads recommended this to me and I'd never heard of it. Then a few days later I randomly saw it in a pile of old books in my girlfriend's dad's house. So I embraced fate and read the whole thing immediately, and enjoyed these stories quite a lot! Although their endings were always strange-- forever jumping outside what you thought was the story to wrap everything up with some strange authorial intrusion. But then near the end I hit the story "The Music Copyist," and that was just great! Loved it so much. And the final story, about the hidden ballroom in Versailles, was excellent too. I think there's a lot of Richard Brautigan in these stories, but that, of course, is a good thing.

[Galip Dursun · Rating 5 out of 5]

kendisi aslen bir modern meddah olan Spencer Holst anlatının piridir. ayrıca buradaki öyküleri ile kendisi kurmaca yazarının cesaret serumudur. "şunu anlatsam saçma olur mu?" gibi çekincelerin suratına icap eden silleyi Zebraca konuşan bir siyam kedisine bastırır. sinirli bir köpek balığına doğru yüzen talihsiz bir hayvan terbiyecisine şans verir. çocukluğun en ulaşılmaz hatıralarını bir grup banka soyguncusuna, dünya barışını Noel babaları öldüren gizemli bir katile bağlar. 90 sayfada sizi ağlatır, güldürür, düşündürür; hayran bırakır.

[Larnacouer de SH · Rating 3 out of 5]

Evvel zaman içinde kendisini aslan sanan bir Siyam kedisi varmış ve Zebraca konuşurmuș öyle ileri geri.

//


HER ŞEY O KADAR HARİKA VE SAÇMA Kİ! HAHAHAHAHA, uwu.

[Kuyinbii · Rating 4 out of 5]

Açık olmak gerekirse kitabın ilgimi çekme nedeni yanımdaki şu şahısın @Larnacouer "Hadi al oku" diye başımın etini yemesi. Kitabı alma nedenimse Dedalus Kitap' ın mizah anlayışı.

Kitap neymiş diye elime aldığımda karşıma çıkan editör notları, kitabın içinde ve dışında Holst'tan bahsederken kullandıkları dil beni ikna etti. 😂😂

Kitap da tam bu kafada.
Hikayeler için kullanacağım tanımdan emin değilim ama absürt uyabilir belki. Yazarın kendine ait bir dünyası var ve siz gerçekten buna kendi payınıza düşen kadarıyla dahil olabiliyorsunuz. Bağ kurduğum, düşündürücü bulduğum yada kahkaha attığım hikayeler olduğu gibi ne anlatıldığını anlamakta zorlandığım hikayeler de oldu.

En sevdiğim hikayenin hangisi olduğuna karar veremedim. Ama Hikayeci Zebra ile oldukça etkilenirken, Perdenin Arkasındaki Adam ve Kurbağa'ya durup durup güldüm! 😂



Peki önerir miyim? Kesinlikle!

[Aslıhan Çelik Tufan · Rating 3 out of 5]

Büyüdüm ama masalsı okumalara doyamadım diyorsanız, hoşgeldiniz.

Açıkçası ben çok daha fazla etkilenmeyi bekledim sanırım ama olmadı.

Beni daha çok sonda yer alan ‘Hayal Gücünün Lezzetleri’ bölümü etkiledi.

[Sami Yıldız · Rating 5 out of 5]

"Hikâyecinin vazifesi budur işte."

Yok artık Spencer Holst!

[Abre.M · Rating 5 out of 5]

Çoğu hikayeyi çok sevdim. Yazarın anlatımı ve ince zekasıyla vermek istediği mesajlar her hikayede harikaydı. Gelsin ikincisi okuma zamanı👏🏻

[dip.oda · Rating 5 out of 5]

Absürd, zekice 20 kısa öykü.

[Türkay · Rating 5 out of 5]

Sadece Kedilerin dili, Hikayeci Zebra öykülerini okumak için bile almaya değer bir öykü kitabı.
Spencer Holst okurunu şaşırtmayı seven bir yazar...

[Printable Tire · Rating 4 out of 5]

Let's be honest: I'm a narcissist who mostly only enjoys reading stuff that reminds me of my own writing, or what I wish my writing to be. I'd never heard of Spencer Holst before buying this in a mostly romance paperback bookstore on route 44 north toward Plymouth. Of course, it took me a couple years to crack it open but when I did I read it completely within a few hours. If you like surprising, sometimes moving short fantastical "fairy tale" stories, this book is for you. I even typed one of the stories up and posted it on facebook. I post it below badly formatted for your perusal; it may not be his best story in the collection but it's seasonal appropriate. Also, here's a link to an interview and reading with Spencer Holst: http://www.wnyc.org/story/spencer-holst/

The Santa Clause Murderer by Spencer Holst
Once upon a time there was a person who ended wars forever by murdering 42 Santa Clauses.
It all began about ten days before Christmas when a Salvation Army Santa Claus was murdered midtown.
A morning newspaper carried the story, but the next day five more Santa Clauses were murdered and it hit the headlines of every paper in the country.
Four of them were killed collecting money for the Salvation Army and the fifth was stabbed in the toy department of Gimbels.
And people were outraged! They were indignant! They thought what a monster, what a ghoul this guy must be, I mean, to spoil the children’s Christmas by murdering Santa Claus.
They weren’t concerned over the actual lives of the men murdered, it was just what effect it would have on the children that upset everyone.
So the next day the town was filled with city and state police, FBI men, and even some Naval Intelligence officers, Treasury agents, and Department of Justice officials, all of whom found excuses to get in on the case- and ten more Santa Clauses were murdered, and the elusive killer wasn’t caught.
So that night all the working Santa Clauses held a secret meeting to decide what to do.
They realized their responsibilities toward the children, but on the other hand it seemed sort of foolish to go out and just get popped off by this maniac.
And so one man, who was a brave man, and who had no dependents, volunteered to go out the next day in costume under heavily armed guard.
But his throat was slashed in his bed that night.
And so the next day there were no Santa Clauses in the city.
And people were all sort of irritable and jumpy, and kids were crying, and it just didn’t seem like Christmas without the Santa Clauses.
But the next day some daffy Hollywood chick, some actress who wanted some publicity, came out dressed in a Mrs. Santa Claus costume.
And people and kids flocked around her, being the nearest thing to Santa Claus on the streets, and she got a lot of publicity, and she wasn’t killed.
So the next day several more prominent women came out, all dressed up like Mrs. Santa Claus with white powdered hair and red skirts and pillows in their stomachs and Santa Claus hats, and they weren’t killed either.
They decided maybe this maniac had stopped, so they sent out one Mr. Santa Claus as a test, but within an hour his body was being taken to Bellevue in an ambulance. There were three bullets in him.
And so Christmas that year was spent with Mrs. Santa Claus.
And the next year the same thing started to happen all over again so they sent the women out immediately.
The next year the same thing happened; and the next, and the next- and year after year this patient and elusive maniac would kill any male dressed as Mr. Santa Claus, until finally, in the newspapers, in advertisements, and in people’s minds, Santa Claus sort of dropped into the background and Mrs. Santa Claus became the central figure.
I mean Santa Claus was still there. He made the toys up at the North Pole and he was in charge of the elves, but it was Mrs. Santa Claus who rode the sleigh with the reindeer and slid down the chimney and gave away the presents and led the Christmas parade each year.
And the funny part of it was women really seemed to enjoy being Mrs. Santa Claus. No one had to pay them and it got be such a fad that the streets around Christmas time were jammed with Mrs. Santa Clauses. And as time went by they began making little alterations in the traditional costume, first changing the shade of red, and then experimenting with entirely different colors, so finally each costume was unique and fantastic, beautifully colored, gorgeous.
It became a real honor to lead the Christmas parade.
And the kids loved it!
Christmas had never been like this before, with all these Mrs. Santa Clauses, and all the excitement, and gee!
But these kids, this new generation of children who grew up believing in Mrs. Santa Claus, were sort of different.
Because you see Santa Claus to very young children is- a god.
And about the time they stop believing in Santa Claus they start going to Sunday school and learning about a new God. And this new God doesn’t just give them presents. He’s sort of rough.
But all their lives they yearn for their old childhood god, their Santa Claus god.
Like witness their prayers, their saying- give me what I want.
But this new generation of kids who grew up believing in Mrs. Santa Claus seemed to have a different attitude toward women.
They began electing women to Congress and they elected a woman president and women mayors until pretty soon the country was entirely run by women.
They were mainly concerned with things like food, and there was much debate in Congress about various diets, and pretty soon even the poorest people had a lot to eat; and they were interested in houses, and soon, there was no housing shortage.
But there was one thing they wouldn’t stand for.
They just weren’t going to do it.
I mean what possible political reason could make these women send their guys out to get killed? It was ridiculous!
So with their political power and their financial power and the prestige of the United States they forced and encouraged other countries to let women run things.
So war was ended forever.
Men went on doing just what they’d always done. They worked in factories, and studied higher mathematics, and gambled on horses, and delivered the ice, and argued about philosophy.
But these arguments about philosophy didn’t cause people to starve and kill each other.
And pretty soon all over the world, why- no one was hungry- everyone had nice houses- there was no more war- people began to be happy.
You know when you stop to think about it, a world revolution had taken place.
And gee, 42 Santa Clauses, that’s not many people killed for a world revolution.
But the murderer, or really, the saint to whom humanity owed so much, who planned and carried out this almost bloodless revolution, was never caught and crucified.
Just went on living.
No, no one ever discovered the identity of this saint- that is- ahh- except me.
I know who the saint is.
Oh, I have no proof, but you see that’s exactly why I’m so sure I know.
Because there is only one person capable of this, there is only one person with the genius, the daring, the imagination, the courage, the love of people, the blood lust, and patience required to carry out this greatest of all deeds.
That person is my little sister.

[Hulyacln · Rating 4 out of 5]

Spencer Holst’u okumak bir panayırda dolanmak gibiydi.Her renkten,her telden..Biraz masal,fazla gerçek.Az biraz ciddi bir o kadar alaycı~Özellikle ‘64 başlangıç’taki örneklerin her bir cümlesinden öykülenmek mümkün.Alıntısız da olmaz elbet:
* ”‘Senin yazdığını sandığım için sana bir şey söylemekten çekiniyordum.’ Konuşan,adamın ilham perisiydi.”
* ”Limonu ortadan ikiye böldü,içinden haşlanmış lop bir yumurta çıktı.”

[Aynur Aslanova · Rating 3 out of 5]

Kurmaca in sınırlarını zorlayan ve sorgulayan bir kitap. Bazen bir gazete okuyormussunuz gibi, bazen bir hikaye, bazen de deneme okuyormuşsunuz hissi bırakıyor. Genel olarak bakınca, bir anlamı yok bu kitabın, ancak bu anlamsızlığın bile anlatilabilecegini göstermek istiyor sanki yazar. Yer yer kendimi sorguladım, neden bu kitabı okuyorum ancak yine de nedense okumaya devam ettim. Güzel bir yazı deneme tarzı oluşturmuş yazar diyebilirim.

[Chas DeBolt · Rating 5 out of 5]

I read the Language of Cats (that specific short story) among the others in this book in the 70s. It stuck withe me all these years, and I have told many people about it. But I could not remember the author's name or find the source book. I decided to try Goodreads this morning....and Voila! After nearly 50 years, I can order myself a copy and check that off the bucket list.

[Judy Abbott · Rating 4 out of 5]

Acayip kafası güzel öyküler bunlar.
"Belki sizin gölgeniz de şu an sizi daha iyi görebilmek için oturduğunuz koltuğun üzerine eğiliyor ve sizi ve sizin kaderinizi görebiliyor"

[IGNACIO ROMERO · Rating 4 out of 5]

Son Cuentos como una cañita voladora comprada en un kiosco, no sabes para donde van a salir.
Me hizo acordar mucho el tema del pensamiento lateral

[Nursena Pancar · Rating 4 out of 5]

Kitaba ismini veren öyküde yer alan çılgın kedi, Mona Lisa ile buda'nın kıkırdaması ve madde bağımlısı kurbağa'nın hikayesi istemsiz güldürdü. Gerisi de iyi işte.

[Cooper Renner · Rating 4 out of 5]

I read these stories in the '70s, I guess, and found several of them quite marvelous, perhaps most especially the story of a school performance of a classical work (St Matthew's Oratorio?) and "The Santa Claus Killer". The former is a story I still think about with pleasure and a bit of astonishment.

[Luciano Losiggio · Rating 5 out of 5]

Piola, pero piola, piola.

[Yunus Meşe · Rating 5 out of 5]

Tek kelimeyle : Müthiş

[Fatih Kutan · Rating 5 out of 5]

Kedilerin Dili hakkında (evvel zaman içinde yer alan) yorumum için bkz. https://goo.gl/QPcf6t

[Carrie · Rating 3 out of 5]

3.5 *’s
Sort of an optical illusion but written with words? :)

[Hakan · Rating 2 out of 5]

Aykırı, basit ama anlaması zor; kısıtlı ama sağlam bir okur kitlesi bulunan eserlere bakışım eserin istikametiyle alakalı. Eser eğer o kadar garipliğe rağmen nefsani gıdıklamalardan başka bir şey sunmazsa hiçbir değeri kalmıyor gözümde. O kadar garipliğe rağmen bir şey dahi anlatabilmişse kayda değer hale geliyor. Tabii, öte yandan da, tüm bunlardan bağımsız bir şekilde, içimdeki meraklı beni sürekli dürter. Der ki, oku, beğenirsin belki ve o özel kulübe katılırsın. Çok az kişinin anlayabildiği şeyler üzerinden büyüklenirsin ve kibir abidesi olursun. Tamam, son dediklerimi demiyor içimdeki. Sadece diyor ki, farklı bir tat denersin, hem belki bu denli benimsenmesinin nedenini de anlarsın. İsminin içinde kedi barındırmasıyla beni kendine çeken bir kitap Kedilerin Dili. Kitap hakkındaki “Amanın ne kadar da güzel, ne kadar da keyifli, ne kadar da modern masalcı!” yorumları vesilesiyle, bu kitap okuyacaklarım listesine girdi. Farklı bir okuma tecrübesi olduğunu bu yazının ilk paragrafında belirtmekle beraber, kitabı iyi bir yazarın keyfince yazması olarak değerlendiriyorum.

Aslında kitabın ilk hikâyesi olan Hikâyeci Zebra, kitabı ve yazarı ele verir nitelikte. Bu hikâyede Zebraca konuşan bir Siyam kedisi (evet, farklı bir okuma olduğunu bu yüzden ilk paragrafta belirttim), Zebraca konuştuğunu gören zebraların şaşkınlığından istifade edip onları avlamaya başlıyor. Çok zebra ölmeye başlayınca, zebralar kedinin gezindiği o ormana gitmez oluyor. Sonraları zebraların hikâyecisi, zebralara ne hikâye anlatsam diye düşünürken, aklına Zebraca konuşabilen bir Siyam kedisinin hikâyesini anlatmak geliyor. “Hepsini kahkahaya boğacak!” (sf. 16) diye düşünüyor. O sırada zebra bizim avcı Siyam kedisiyle karşılaşmasın mı! Kedi Zebraca konuşuyor, zebra ise diğer zebraların aksine buna şaşmıyor, çünkü bunu zaten kafasında kurmuş. Sonra zebra şöyle bir kediye bakıyor ve kedinin bakışlarında sevmediği bir şey görüyor. İndiriyor çiftesini ve kediyi öldürüyor. Bu noktada yazarın hikâyedeki son cümlesi dikkat çekici ve aslında yazının temel dayanağını oluşturacak: “Hikâyecinin vazifesi budur işte.” (sf. 16)

Bu hikâyeyi ilk okuduğumda, diğer hikâyeleri merak ettiğim için fazla düşünmemiştim üzerine aslında. Ama kitabı bitirip bu hikâyeye geri dönünce, yazarın bir buçuk sayfada bütün poetikasını hikâyeleştirdiğini düşündüm. Peki, bu anlayış ne biçimdir? Öncelikle, zebraların hikâyecisi, hikâye fikrinin ne kadar güzel olduğunu zebraların bu hikâyeyi dinlediğinde kahkahalara boğulacakları üzerinden değerlendiriyor. Bu da esas yazarımızın diğer hikâyelerinde de göreceğimiz üzere okuması keyifli ve mizahi yönü kuvvetli tarzının sebebini açıklıyor. Kimi zaman bu hikâyeleri fıkra okur gibi okuduğumu dahi söyleyebilirim. Yazar durum komiğinden ziyade gerçekliği istediği gibi eğip bükerek okurunu şaşırtıyor ve güldürüyor. Yazar, İngilizcesi “suspension of disbelief” olan, Türkçe olarak ise “anlatılanı kabullenme” olarak çevirebileceğim okur algısının üzerine oynuyor genellikle. Misal, kitaba ismini veren “Kedilerin Dili” hikâyesinde, kedilerin de kendilerince bir dili olduğuna dair bir gerçeklikten sesleniyor yazar bize. Eyvallah deyip devam ediyoruz. Bu dili çözmeye çalışan bir bilim adamının peşinden bir serüvene atılıyoruz. Bilim adamı, çözüyor çözmesine dili; ama Siyam kedisinin söyledikleri onu dehşete düşürüyor. Meğerse kedilerin koca bir medeniyeti varmış da, insanoğlu kedilerin işlerini görmesi için icat edilmiş de… Kedi, eğer istediği şeyler yapılmazsa tüm insan ırkının sonunu getireceğini söylüyor. Bilim adamı derdini anlatmaya çalışsa da kimseyi inandıramıyor. Sonra gidebildiği en uzak yere kaçıp kedi cinsinin elinden tatmayı beklediği ölümünü ertelemek istiyor. Bu noktada yazar inşa ettiği bu gerçekliği alt üst ediyor. Meğerse, Siyam kedileri deliymiş. Onlar anca miyavlarmış. İnsanlığı yok edecekleri filan, bunlar hep yalanmış. Yazar eğip büktüğü gerçekliğe sonradan bir darbe daha vuruşuyla okuru daima diken üstünde tutuyor bir bakıma. Kurgudaki ters köşeler okuru hüsrana uğratmaktan uzak; çünkü zebraların hikâyecisinin de düşündüğü üzere, bu hikâyelere gülüp geçeceksin işte.

Tabii bu gülüp geçme, işin bir tarafı sadece. Bu eğlenceli hikâyeler, her ne kadar uçuk olsalar da, gerçekliğe temas ediyorlar. Bunu Zebraca konuşan Siyam kedisi hikâyesi kurgulayan zebra üzerinden görüyoruz. Hikâyenin kendi gerçekliğinde sahiden de bu tür bir Siyam kedisi var çünkü. Hikâyede “Hikâyeci zebra, bir kedinin kendi dilinde konuşmasını duyunca tepesi atmamış çünkü o sırada tam da bunu kurgulamaktaymış.” der yazar. Bu ifade, yazarın kurgusuyla günceli yakaladığına dair bir işaret. Ama zebraların hikâyecisi bu hikâyeyi kurgularken bu kedinin bu yolla zebraları öldürdüğünü -en azından metinden hareketle- kurgulamamış görünüyor. Bu noktada “hikâyecinin vazifesi”ne geliyoruz. Hikâyeci zebra, Siyam kedisini onda sevmediği bir şey gördüğü için öldürüyor. Burada, hikâyeci, geleceğe dair derin bir sezgiye sahip ve buna göre harekete geçen bir aktör olarak resmediliyor. Baştan alalım. Yazar kafasında bir kurgu oluşturur. Bu kurgunun beğenilip beğenilmeyeceğini komikliğiyle ölçer. Bu kurgu farkında olmadığı bir gerçekliğe temas etmektedir. Bu gerçeklikle karşılaşınca yazar afallamaz. Yazar, kurgusundan hareketle sahip olduğu sezgi sayesinde, kötü bir akıbete (ölüm) karşı kendini korur. Yani, hikâyeci, kurgu da olsa, hakikate işaret eden bir şeyler anlatan ve bu sayede kötülüklere karşı, sezgisel dahi olsa, korunabilen ve -burası benim eklemem olacak- koruyabilen kişidir. Yazarın anlattıkları, sadece gerçekliği resmetmez, aynı zamanda kendini veya başkalarını kötülüklerden alıkoyar ve hatta bunları yaparken da okurunu eğlendirir. Eğer yazarımızın anlatmak istediği buyduysa, hiçbir itirazım yok.

Bu noktada artık sorulması gereken soru, yazarın bu kitaptaki hikâyelerle bunu başarıp başarmadığıdır. Bunun cevabını vermek kolay değil. Çünkü diğer hikâyelerde çoğunlukla mizahi unsur ön planda ve her hikâyedeki acayip gerçekliği yukarıdaki yorumlar üzerinden çözümlemek pek kolay değil. Bazı hikâyelerin neye işaret ettiğine dair hiçbir fikrim yok. Bu durumlarda yazarın keyfince yazdığını düşünmeden edemedim. Kitabın en sonuna yerleştirilmiş “64 adet hikâye başlangıcı” da bu dediğimi doğrular nitelikte. Yazarın aklına acayip bir fikir gelmiş, birkaç cümle yazmaya başlamış ama devam etmemiş ya da edememiş. Elbette bu birçok yazara olur; ama Holst’un bunları kitabına dahil etmiş olması, yazarın bu renkli dünyaların sunacağı mesajdan ziyade okurunu ne kadar eğlendirebileceğine odaklandığını gösteriyor bana. Çünkü tüm bu gerçekliğe temas, geleceği sezme ve ona göre davranma argümanlarının arasında, “Bu hikâyelere gülüp geçeceksin işte.” söylemi ağır basıyor. Yazar kimi hikâyelerinde -kısa veya uzun- renkli ve derinlikli dünyalar sunabilmesine rağmen, çoğunlukla freni boşalmış kamyon gibi yazılmış hikâyeleri de var. Sebebi de bu gülüp geçme argümanına dayanıyor sanki. Bu yüzden, belki de bu kadar yazmaya gerek yoktu bu kitap hakkında. Farklı ve eğlenceli ama çoğu zaman da yazar neden yazmış ki böyle şeyler diyeceğiniz bir kitap deyip geçebilirdik. Bir de o bahsettiğim 64 başlangıçtan şu aşağıdaki cümleyi ekleyip, hoşunuza gittiyse bir bakın deyip incelememizi bitirebilirdik:

““Senin yazdığını sandığım için sana bir şey söylemekten çekiniyordum.” Konuşan, adamın ilham perisiydi.” – sf. 103

[Melisa Fuentes Kren · Rating 4 out of 5]

Recibí "El idioma de los gatos", de Spencer Holst, editado por La Tercera Editora, con el box literario de agosto de Adori Club. Es un libro de cuentos breves para leer de un tirón, pero no por su corta extensión, sino porque son adictivos.
No sé si llamar a Holst un Kafka del Lower East Side, como afirmaba Allen Ginsberg, pero definitivamente merece un lugar destacado en el podio de los fabuladores contemporáneos. Logró inmortalizarse en la experiencia de leer sus cuentos, porque se siente como acompañarlo a una velada junto al fuego y a sus gatos, escuchándolo relatar fábulas que perfeccionó a lo largo de los años, para encontrar las palabras justas que le permitieran capturar la atención de sus oyentes, embelesarlos cual flautista de Hamelin y llevarlos en un viaje a través de su imaginario, que créanme es muy particular.
Mis cuentos favoritos fueron los dos sobre gatos; "La cebra cuentista", con el que comienza el libro, y el que le da nombre: "El idioma de los gatos". También me gustaron mucho "El murciélago rubio", "La historia del espejo", y el brevísimo cierre con "El oculto salón de baile de Versalles", que voy a reproducir a modo de muestra, para convidar a la lectura:

Elegante y opulento, sin embargo desconocido, el "oculto salón de baile" de Versalles, cuyo piso está hecho completamente de paneles frágiles que forman una superficie única y pareja de espejos, descansa sin polvo en la oscuridad, sin que haya ingresado en dos siglos siquiera una chispa, un rayo de luna, un fósforo, lámpara o luz alguna. Salvo por una vez. Entonces, de un minúsculo grupo de huevos de insecto (soplados por un resquicio a través de la imperfección en una moldura hacia el gran piso de cristal) nacieron luciérnagas.
Eso fue en 1893.

[Ahmet GOCMEN · Rating 3 out of 5]

Okumaya başladığınızda, "bu kitabı yorumlarken 'benim için zaman kaybıydı' şeklinde yoruma başlayacağım" diyorsunuz. "Ya aslında bu öykü fena değildi" diye devam ediyorsunuz. Sonlara doğru ise "bu kitabı tekrar okumalıyım" diyorsunuz. Spencer Holst'te minik bir megalomanlık da sezdiğiniz bu eseri belki de orijinal dilde okumamız gerekiyor. Abdullah Başaran da kitabın sonunda çevirinin zorluğunu itiraf etmiş zaten...

[Ramiro Araoz · Rating 5 out of 5]

Un gran libro, Spencer Holst juega mucho con lo metaliterario en historias cuya estructura nos regresa a cuentos más clásicos. La diferencia entre estos y lo trabajado por Holst es la distancia que existe con lo predecible, al apelar al narrador como "contador de la historia", el autor nos conduce a través de un camino cuyo final son posibilidades infinitas. Lo recomiendo siempre y, creo yo, el cuento que da nombre al libro es el mejor.

[Gabriela · Rating 4 out of 5]

Cuentos muy agradables, compuestos por frases simples que envuelven historias cotidianas con finales inesperados.
La traducción muy buena y complementa algunos juegos de palabras que por la traducción puede llegar a perderse, me parece genial que el traductor con notas procurara mantener al máximo la esencia de las historias.

[Genna · Rating 4 out of 5]

Delightfully weird. I wish I'd known about this back when I was going to Storytellers meetings in college because all of these would have been fun to read aloud to a group of college kids munching on oreos and chex mix.

[Sofia Scissorhands · Rating 3 out of 5]

Mi segundo mes en euforia lectora. Recién a la mitad del libro, para mi gusto, comienzan a mejorar los relatos pero hasta ahí nomás. Fueron más los que no me gustaron que los que sí, pero así y todo me parece un buen descubrimiento el autor.

[Lucía Domínguez · Rating 5 out of 5]

Hace tiempo no leía un libro tan simpático y bien hecho como este. Me encantó.