What do you think?
Rate this book
Biomanželé #1
Biosoproga
Bila sta Mojmir in Hedvika. Pisatelj, čigar kariera je drzno pridobivala na hitrosti, in njegova mlada žena, simpatično plaha knjižničarka, ki se je, kot bojda velja za mnoge samičke, želela ugnezditi. In roditi otroka, dva, nemara tri. Tiste čase še ni bila okužena z nebrzdanim liberalizmom ali celo s feminističnimi izstrelki, ki bi ji, denimo, svetovali, naj se emancipira tako, da bo poslej lulala stoje. Potem so se zgodili dom in vrt in otroci. In doula.
(Vir: www.sanje.si)
(Vir: www.sanje.si)
174 pages, Hardcover
First published January 1, 2010
11 people are currently reading
119 people want to read
About the author
Michal Viewegh
95 books108 followersMichal Viewegh is one of the most popular contemporary Czech writers and the bestselling one. He writes about romantic relationships of his contemporaries with humour, and variously successful irony and attempts at deeper meaningfulness; he is sometimes compared to Nick Hornby by his fans.
His books, which, since the late 1990s, he publishes every spring, usually sell about 50,000 copies each, bringing him an upper-high-class income unparalleled among Czech writers (by his own boastful admissions, his royalties from a successful book are equal to roughly 8 years of an average Czech salary). His 2004 income was Kč 4 million. Viewegh likes to point out this success with readers, as well as the fact that his books have been translated to several languages and made into films, since he fell out of favor with critics in mid-1990s, which sentiment he heartily reciprocated in his following books.
His books, which, since the late 1990s, he publishes every spring, usually sell about 50,000 copies each, bringing him an upper-high-class income unparalleled among Czech writers (by his own boastful admissions, his royalties from a successful book are equal to roughly 8 years of an average Czech salary). His 2004 income was Kč 4 million. Viewegh likes to point out this success with readers, as well as the fact that his books have been translated to several languages and made into films, since he fell out of favor with critics in mid-1990s, which sentiment he heartily reciprocated in his following books.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 38 reviews
December 4, 2015
Kluczem do odczytania „Ekożony” Michala Viewegha jest oczywiście humor. Humor ironiczny, humor satyryczny, humor czysty i niewymuszony. To nie jest krytyka zachowania, to nie jest traktat o współczesnych związkach, to powieść, która wbija szpile ironii w każdą zwyczajną sytuację, która nadyma wszelkie problemy jak balony i z hukiem przebija, kreując tym samym przekomiczne sytuacje.
Małżeństwo i związki w pigułce? Współczesna rodzina w krzywym zwierciadle? Kobieta i mężczyzna stereotypowo obnażeni? Pewnie w „Ekożonie” Viewegha czytelnik odnajdzie tego wszystkiego po trochu. Bohaterowie, tak jak my uwikłani w codzienność, w rzeczywistość, która czasami bywa zbyt wirtualna, zbyt reklamowa, zbyt sloganowa, gubią się i odnajdują na nowo i może przyjdzie czas, gdy drogi Hedviki i Mojnira znowu się przetną? Najważniejsze to zachować dystans do tej opowieści, podejść do „Ekożony” na luzie i pośmiać się, może nawet z samych siebie?
Małżeństwo i związki w pigułce? Współczesna rodzina w krzywym zwierciadle? Kobieta i mężczyzna stereotypowo obnażeni? Pewnie w „Ekożonie” Viewegha czytelnik odnajdzie tego wszystkiego po trochu. Bohaterowie, tak jak my uwikłani w codzienność, w rzeczywistość, która czasami bywa zbyt wirtualna, zbyt reklamowa, zbyt sloganowa, gubią się i odnajdują na nowo i może przyjdzie czas, gdy drogi Hedviki i Mojnira znowu się przetną? Najważniejsze to zachować dystans do tej opowieści, podejść do „Ekożony” na luzie i pośmiać się, może nawet z samych siebie?
April 1, 2018
Občas čtu knihy, o kterých vím, že se mi nebudou líbit. Tohle byla jedna z nich. Je čtivá, abych napsala i něco pozitivního.
Postavy jsou stereotypní kariaktury obou pohlaví. Úpně nejhorší na tom je, že pan Viewegh píše z pohledu ženy. Nebo možná to, že jde údajně o autobiografii. Vhodnější titul by byl Biop**a a ufňukaný kretén.
Postavy jsou stereotypní kariaktury obou pohlaví. Úpně nejhorší na tom je, že pan Viewegh píše z pohledu ženy. Nebo možná to, že jde údajně o autobiografii. Vhodnější titul by byl Biop**a a ufňukaný kretén.
May 4, 2022
Straszny bełkot.
March 10, 2012
Tak timto s Vieweghem koncim jednou provzdy. Nejen, ze se stale opakuje, ale uz to postrada i ten pocatecni svih. Chudacek maly, ublizeny... :-D
September 11, 2016
I actually liked this one much more than I did Bringing Up Girls in Bohemia. The characters in this one definitely felt more rounded and a lot more real, despite (or maybe because of) the fact they are often ridiculed. As skilfully as Bringing Up Girls in Bohemia was written, it failed to move me on deeper emotional level. I had a feeling that the writer sacrificed some characters (one in particular) in order to make some points about writing and writing process and while that was an interesting experiment, it made the novel less enjoyable for me. This novel, on the other hand, was very enjoyable indeed. Often I found myself laughing out loud and if that is not a good recommendation for a novel, what is?
What kind of book it is? It is very light but at the same time quite clever. I would describe it as an extremely funny and entertaining satire on modern life. What else? Satire on marriage. As much as marriage as in institution is something that undergoes change, it is still something that has a meaning and carries weight for a lot of people. This book dissects it with pleasure. It does a good job. At one second marriage is ridiculed and in the next we get a very delicate view of it. The humour of this book may not be for everyone but if felt very fresh to me. The patriarch of the family is, despite his macho thoughts, a very soft guy inside. There’s a bit of everything here and you might come across romantic vibes when you least expect them. Some interesting questions were raised in this one. So, what is it then? A satire on married life. Well, not just on married life, but on modern men and wait for it- modern women. In particular, it seems to mock New Age feminist!
He dared to make fun of feminism? Oh yeah. In more ways than one, actually. Interestingly, the narrator of this novel is a feminist. Not just a feminist. An older (probably latent gay) woman, who under the influence of New Age literature (such as Women Who Run With Wolves) imagines herself to be some great spiritual entity. In other words, she is always right because she is a woman. In this novel she moves in with this married couple and basically takes over their life. The story itself is narrated by this unreliable narrator but it doesn’t prevent us from seeing the bigger picture. On the contrary, her narrative only strengthens the writer’s point of view (which is clearly often very different from this narrator). It is a good choice and it works surprisingly well for this often chaotic flow of the narrative.
In some ways, a modern man is really a victim. In this modern world, we’re all kind of thought to believe that guys are responsible for all wrongs. If women (or minorities) were in charge, everything would be different and better. To even contract this view means being labelled as a chauvinist or something of the sort. I don’t like holy cows, so I found this kind of ‘almost forbidden humour’ very entertaining. What else to add? You probably won’t be able to read Women Who Run With Wolves after reading this one because that book is mocked so severely in this one. There is a lot of humour employed in this book and while some manifestations of this humour may not be for everyone (as I said already), one thing that can be maintained is that there is nothing pretentious about it. Not at all.
The writer is great at making fun at just about everything in (modern) relationship between a man and a woman. In this novel, new and old family values are examined. Moreover, both the modern and traditional values often present themselves as equally crazy and senseless. Nothing is sacred. Things are often taken to extremes. Nevertheless, the characters are very approachable. It is indeed easy to sympathise with all of the characters. You laugh at them but you also laugh with them, if you know what I mean. No one is saved from ridicule, everyone is made fun of, at least at some point in the narrative. The way Viewegh approaches delicate subjects is interesting. He often touches, with irony and wit, on some quite sensitive subjects like feminism, ecology, philanthropy. Finally, the ridicule is often directed at men- one man in particular. It is mainly the patriarch of the family that is made fun of, and he happens to be a famous Czech writer. Now, on who could that reminds us? The writer himself, who else! Autobiographical prose can be challenging, as blurring memory with imagination can make the story drift, but here it works just fine. This isn’t a novel where a lot happens, but it never really gets boring.
In the end, you won’t find any definite conclusions, helpful advice, strong moral lessons or a typical happy end. It is not a philosophical or a psychological novel, but there are bits of phycology and philosophy in it (mainly manifested in character study). The writing is not the most profound one, so don’t expect long meaningful passages on the nature of humankind. Still, it has enough freshness to account for a meaningful reading experience. Furthermore, this novel can make you think, if you can be open enough to give it a chance. It is a very relevant and up to date writing-at least I think so. The lack of conclusion didn’t really bother me. Why try to provide a definite conclusion (or instruction) to complexity of human relationships? Why not portray them in their complexity, with quite a bit of humour and wit? This is, after all, a humorous novel that is (more often than not) close to the truth. It is certainly not a self-help book. Now, that is ok because I detest self-books. This time his writing style really worked me for. Sometimes there is nothing wrong with book being all about style.
What kind of book it is? It is very light but at the same time quite clever. I would describe it as an extremely funny and entertaining satire on modern life. What else? Satire on marriage. As much as marriage as in institution is something that undergoes change, it is still something that has a meaning and carries weight for a lot of people. This book dissects it with pleasure. It does a good job. At one second marriage is ridiculed and in the next we get a very delicate view of it. The humour of this book may not be for everyone but if felt very fresh to me. The patriarch of the family is, despite his macho thoughts, a very soft guy inside. There’s a bit of everything here and you might come across romantic vibes when you least expect them. Some interesting questions were raised in this one. So, what is it then? A satire on married life. Well, not just on married life, but on modern men and wait for it- modern women. In particular, it seems to mock New Age feminist!
He dared to make fun of feminism? Oh yeah. In more ways than one, actually. Interestingly, the narrator of this novel is a feminist. Not just a feminist. An older (probably latent gay) woman, who under the influence of New Age literature (such as Women Who Run With Wolves) imagines herself to be some great spiritual entity. In other words, she is always right because she is a woman. In this novel she moves in with this married couple and basically takes over their life. The story itself is narrated by this unreliable narrator but it doesn’t prevent us from seeing the bigger picture. On the contrary, her narrative only strengthens the writer’s point of view (which is clearly often very different from this narrator). It is a good choice and it works surprisingly well for this often chaotic flow of the narrative.
In some ways, a modern man is really a victim. In this modern world, we’re all kind of thought to believe that guys are responsible for all wrongs. If women (or minorities) were in charge, everything would be different and better. To even contract this view means being labelled as a chauvinist or something of the sort. I don’t like holy cows, so I found this kind of ‘almost forbidden humour’ very entertaining. What else to add? You probably won’t be able to read Women Who Run With Wolves after reading this one because that book is mocked so severely in this one. There is a lot of humour employed in this book and while some manifestations of this humour may not be for everyone (as I said already), one thing that can be maintained is that there is nothing pretentious about it. Not at all.
The writer is great at making fun at just about everything in (modern) relationship between a man and a woman. In this novel, new and old family values are examined. Moreover, both the modern and traditional values often present themselves as equally crazy and senseless. Nothing is sacred. Things are often taken to extremes. Nevertheless, the characters are very approachable. It is indeed easy to sympathise with all of the characters. You laugh at them but you also laugh with them, if you know what I mean. No one is saved from ridicule, everyone is made fun of, at least at some point in the narrative. The way Viewegh approaches delicate subjects is interesting. He often touches, with irony and wit, on some quite sensitive subjects like feminism, ecology, philanthropy. Finally, the ridicule is often directed at men- one man in particular. It is mainly the patriarch of the family that is made fun of, and he happens to be a famous Czech writer. Now, on who could that reminds us? The writer himself, who else! Autobiographical prose can be challenging, as blurring memory with imagination can make the story drift, but here it works just fine. This isn’t a novel where a lot happens, but it never really gets boring.
In the end, you won’t find any definite conclusions, helpful advice, strong moral lessons or a typical happy end. It is not a philosophical or a psychological novel, but there are bits of phycology and philosophy in it (mainly manifested in character study). The writing is not the most profound one, so don’t expect long meaningful passages on the nature of humankind. Still, it has enough freshness to account for a meaningful reading experience. Furthermore, this novel can make you think, if you can be open enough to give it a chance. It is a very relevant and up to date writing-at least I think so. The lack of conclusion didn’t really bother me. Why try to provide a definite conclusion (or instruction) to complexity of human relationships? Why not portray them in their complexity, with quite a bit of humour and wit? This is, after all, a humorous novel that is (more often than not) close to the truth. It is certainly not a self-help book. Now, that is ok because I detest self-books. This time his writing style really worked me for. Sometimes there is nothing wrong with book being all about style.
June 19, 2022
Stereotypní a na rozdíl od Báječných let nevtipná.
September 28, 2013
Tokrat sem se prvič srečala z Vieweghom in moram reči, da bova druženje vsekakor ponovila. Pustil je namreč odličen prvi vtis.
Biosoproga je zabaven roman, ki svojo humorističnost črpa ravno iz podobnosti z realnim življenjem. Dotika se vseh popularnih življenjsko-stilskih vprašanj, ki puščajo posledice na medsebojnih odnosih. Tako spremljamo nesrečnega moža, ki ga je njegova soproga postavila na 10. mesto prioritet, ker njeno pozornost okupirajo hčerki, dom, vrtnarjenje, bioprehrana, svetovanje doječim materam, vodenje materinskega centra, pomoč pri nekliničnih porodih itd.
Roman je napisan zelo lahkotno, vendar ne banalno. Meni je bil vsebinsko zelo blizu, ker se sprehajam po robu med privlačnostjo omenjenih trendov in humanističnim (khm, sarkastičnim, khm) dvomom o pravem pomenu novih odgovornosti, ki mi jih nalaga družba. Vsekakor priporočam branje.
Biosoproga je zabaven roman, ki svojo humorističnost črpa ravno iz podobnosti z realnim življenjem. Dotika se vseh popularnih življenjsko-stilskih vprašanj, ki puščajo posledice na medsebojnih odnosih. Tako spremljamo nesrečnega moža, ki ga je njegova soproga postavila na 10. mesto prioritet, ker njeno pozornost okupirajo hčerki, dom, vrtnarjenje, bioprehrana, svetovanje doječim materam, vodenje materinskega centra, pomoč pri nekliničnih porodih itd.
Roman je napisan zelo lahkotno, vendar ne banalno. Meni je bil vsebinsko zelo blizu, ker se sprehajam po robu med privlačnostjo omenjenih trendov in humanističnim (khm, sarkastičnim, khm) dvomom o pravem pomenu novih odgovornosti, ki mi jih nalaga družba. Vsekakor priporočam branje.
October 1, 2012
zabavna knjižica, lako čitljiva, namijenjena prvenstveno ženskoj populaciji (čast muškim izuzecima ;)
pisac (Modrobradi) je nesretan jer više nije pri vrhu top-liste interesa svoje supruge.
vratila sam je u knjižnicu bez zakasnine.
pisac (Modrobradi) je nesretan jer više nije pri vrhu top-liste interesa svoje supruge.
vratila sam je u knjižnicu bez zakasnine.
September 3, 2015
Loved it. A bit egoistic, but hilarious.
November 15, 2023
ztráta času
May 31, 2012
Extremely funny and entertaining satire on marriage life! The writer is good at making fun at just about everything in (modern) relationship between a man and a woman. The story is narrated by an unreliable narrator (as she herself admits) but it is an interesting choice as is the often chaotic flow of the narrative. The narrator is one of the characters in the novel- militant old feminist living with the couple whose life is described.
In this novel, new and old family values sometimes present themselves as equally crazy and senseless. Things are often taken to extremes. It is easy to sympathise with all of the characters but I'd say that no one is saved from ridicule, at least at some point in the narrative. Nothing seems sacred at times, since Viewegh approaches with irony some sensitive subjects like feminism, ecology, philanthropy. Finally, the ridicule is often directed at man- mainly the patriarch of the family, a famous Czech writer. Now, on who could that reminds us?
In the end, there are no conclusions, no advices, no happy ends-and who would try to provide a definite conclusion (or instruction) to complexity of human relationships? This is after all a humorous novel that is( more often then not) near the truth, not a self help book.
In this novel, new and old family values sometimes present themselves as equally crazy and senseless. Things are often taken to extremes. It is easy to sympathise with all of the characters but I'd say that no one is saved from ridicule, at least at some point in the narrative. Nothing seems sacred at times, since Viewegh approaches with irony some sensitive subjects like feminism, ecology, philanthropy. Finally, the ridicule is often directed at man- mainly the patriarch of the family, a famous Czech writer. Now, on who could that reminds us?
In the end, there are no conclusions, no advices, no happy ends-and who would try to provide a definite conclusion (or instruction) to complexity of human relationships? This is after all a humorous novel that is( more often then not) near the truth, not a self help book.
October 8, 2014
Četla jsem i několik recenzí, některé vychvalují, jiné haní, téměř všechny se shodují v tom, že toto je další typický Viewegh. Já ten pocit nemám, mně naopak tato kniha přijde úplně jiná. Ano, týká se vztahů, ale tak trochu jinak To, že autor- muž, napsal knihu z pohledu ženy a ještě ke všemu tak feministicky laděnou jde absolutně mimo moje chápání (v tom dobrém slova smyslu). Vypravěčku dulu jsem z celé duše upřímně nenáviděla a skoro vždycky jsem držela palce sebestřednému chlapovi- v tomto případě slavnému spisovateli. Knihu jsem přečetla v podstatě během 3 hodin ve vlaku, naprosto nadšená jsem se nemohla odtrhnout, ani když přišla průvodčí! Měla jsem chuť všecky ty poblázněné feministky spráskat na jednu hromadu :D
September 14, 2019
A clever and witty approach to modern-day marriage. I absolutely love Viewegh's narrative style - it's quite funny, but in an unpretentious way. The novel abounds with laugh-out-loud moments.
I genuinely felt sorry for Mojmir because of the lack of attention syndrome he is suffering from, but hey, if he'd been completely satisfied with his life, he wouldn't have had the opportunity to write another successful novel.
I genuinely felt sorry for Mojmir because of the lack of attention syndrome he is suffering from, but hey, if he'd been completely satisfied with his life, he wouldn't have had the opportunity to write another successful novel.
January 11, 2012
An excellent depiction of a modern marriage and its problems due to inability of the husband (Mojmir) to understand and keep up with the activities of his emancipated and new-age indoctrinated wife Hedvika. A must-read!
March 31, 2016
Audioknížka je výborně namluvená, téma i podání mi sedlo. Zřejmě jsem si ji poslechla ve správnou dobu :-). Plynule navazuji poslechem knihy Biomanžel (ten už mě baví méně).
December 25, 2019
Książkę wysłuchałem w czeskim oryginale. Przyznam, że tym razem nie słuchało mi się łatwo. W książce jest trochę gry słownej, sporo odniesień to typowo czeskiej rzeczywistości. Narracja jest też dość specyficzna. Książka ma format szeroko pojętej humoreski. Viewegh lubi ten format i nie po raz pierwszy spotkałem się z humoreskową powieścią u Viewegha.
Główne postacie książki to Mojmir i Hedviga. Książka opisuje ich perypetie małżeńskie, od momentu kiedy się poznali aż do chwili kiedy wspólnie wychowują dwie córki. Początek miłości Mojmira i Hedvigi jest dość uroczy, bardzo romantyczny. On, najpopularniejszy, najlepiej sprzedający się pisarz współczesny w Czeskiej Republice, ona, zwyczajna, skromna, spokojna dziewczyna, pracująca jako bibliotekarka, zarabiająca skromne pieniądze, mieszkająca w bardzo skromnym mieszkanku. Dla Mojmira to była prawdziwa miłość od pierwszego spotkania. Spotkał Hedvige po raz pierwszy wracając pociągiem InterCity z jednego ze swoich odczytów. Wychyliwszy się z pociągu podczas postoju na podmiejskiej stacji, zauważył Hedvige stojącą na peronie i czekająca na pociąg podmiejski. Potem kilkaktornie wracał na tą stację, aby jeszcze raz odnaleźć swoją miłość. Poznali się bliżej, zaczęli się spotykać. Aż w końcu zaczęli żyć ze sobą długo i szczęsliwie. Początek miłości Hedivigi i Mojmira można porównać do bajki o kopciuszku. Zresztą Hedviga w narracji przyrównana jest do bajkowego kopciuszka, Mojmir do bajkowego księcia. I tak mieli żyć ze sobą długo i szczęśliwie..... Ale czy tak było?
Hedviga na swój sposób korzysta z życia, całkowicie pozostawia za sobą kopciuszkową przeszłość. Mojmir dalej prowadzi życie pisarza, próbuje odnaleźć się w roli męża oraz później ojca, ale zaczyna się gubić. Hedvika natomiast czuje się świetnie.
Mojmir prowadzi raczej skromne życie towarzyskie, jedynym jego kumplem wydaje się być jego stary wierny przyjaciel Feliks. Natomiast Hedviga wydaje się prowadzić dośc intensywne życie towarzyskie, ma kilka koleżanek, nawiązuje łatwo kontakty, na przykład z architektem/szamanem który inspiruje ją do duchowej zmiany życiowej. Oprócz bogatego życia towarzyskiego Hedviga działa aktywnie jako feministka, działaczka. Uruchamia centrum dzielnicowe gdzie mogą soptykać się kobiety, razem z koleżankami wystosowuje petycje w różnych sprawach do władz miejskich i tak dalej. Staje się przy tym wszystkim głęboko przekonaną feministką, do tego stopnia, że uczy córki jak oddawać mocz za pomocą tzw. "Čurokapu", na stojąco, tak jak robi to tata.
Książka jest pełna satyry i absudrów. Czy można puszczać muzykę rzeczom martwym i doszukiwać się w nich reakcji na różne rodzaje muzyki? Zachowanie w duchu "eko" i szanowanie środowiska, na pewno jest szlachetne, ale czy zbieranie makulatury w postaci biletów komunikacji miejskiej, lub pozyskiwanie szlachetnych metali w postaci aluminiowych folii z wieczeka pitnego jogurtu nie jest przesadą?
Cała książka jest napisana w bardzo humorystyczny sposób. Viewegh wspominał w wywiadach, że ta książką ma dużo motywów autobiograficznych, oraz, że napisał ją w krytycznym momencie swojego życia. Czyżby nadchnął go poważny kryzys małeński? Pod cieńką warstwą humoru kryję się głębszy materiał o feminizmie, niezależności kobiet, rolach małżeńskich, głębokich różnicach światopoglądowych partnerów itd. Książka oprócz tego, że może sprowokować śmiech może też prowokować do myślenia.
Główne postacie książki to Mojmir i Hedviga. Książka opisuje ich perypetie małżeńskie, od momentu kiedy się poznali aż do chwili kiedy wspólnie wychowują dwie córki. Początek miłości Mojmira i Hedvigi jest dość uroczy, bardzo romantyczny. On, najpopularniejszy, najlepiej sprzedający się pisarz współczesny w Czeskiej Republice, ona, zwyczajna, skromna, spokojna dziewczyna, pracująca jako bibliotekarka, zarabiająca skromne pieniądze, mieszkająca w bardzo skromnym mieszkanku. Dla Mojmira to była prawdziwa miłość od pierwszego spotkania. Spotkał Hedvige po raz pierwszy wracając pociągiem InterCity z jednego ze swoich odczytów. Wychyliwszy się z pociągu podczas postoju na podmiejskiej stacji, zauważył Hedvige stojącą na peronie i czekająca na pociąg podmiejski. Potem kilkaktornie wracał na tą stację, aby jeszcze raz odnaleźć swoją miłość. Poznali się bliżej, zaczęli się spotykać. Aż w końcu zaczęli żyć ze sobą długo i szczęsliwie. Początek miłości Hedivigi i Mojmira można porównać do bajki o kopciuszku. Zresztą Hedviga w narracji przyrównana jest do bajkowego kopciuszka, Mojmir do bajkowego księcia. I tak mieli żyć ze sobą długo i szczęśliwie..... Ale czy tak było?
Hedviga na swój sposób korzysta z życia, całkowicie pozostawia za sobą kopciuszkową przeszłość. Mojmir dalej prowadzi życie pisarza, próbuje odnaleźć się w roli męża oraz później ojca, ale zaczyna się gubić. Hedvika natomiast czuje się świetnie.
Mojmir prowadzi raczej skromne życie towarzyskie, jedynym jego kumplem wydaje się być jego stary wierny przyjaciel Feliks. Natomiast Hedviga wydaje się prowadzić dośc intensywne życie towarzyskie, ma kilka koleżanek, nawiązuje łatwo kontakty, na przykład z architektem/szamanem który inspiruje ją do duchowej zmiany życiowej. Oprócz bogatego życia towarzyskiego Hedviga działa aktywnie jako feministka, działaczka. Uruchamia centrum dzielnicowe gdzie mogą soptykać się kobiety, razem z koleżankami wystosowuje petycje w różnych sprawach do władz miejskich i tak dalej. Staje się przy tym wszystkim głęboko przekonaną feministką, do tego stopnia, że uczy córki jak oddawać mocz za pomocą tzw. "Čurokapu", na stojąco, tak jak robi to tata.
Książka jest pełna satyry i absudrów. Czy można puszczać muzykę rzeczom martwym i doszukiwać się w nich reakcji na różne rodzaje muzyki? Zachowanie w duchu "eko" i szanowanie środowiska, na pewno jest szlachetne, ale czy zbieranie makulatury w postaci biletów komunikacji miejskiej, lub pozyskiwanie szlachetnych metali w postaci aluminiowych folii z wieczeka pitnego jogurtu nie jest przesadą?
Cała książka jest napisana w bardzo humorystyczny sposób. Viewegh wspominał w wywiadach, że ta książką ma dużo motywów autobiograficznych, oraz, że napisał ją w krytycznym momencie swojego życia. Czyżby nadchnął go poważny kryzys małeński? Pod cieńką warstwą humoru kryję się głębszy materiał o feminizmie, niezależności kobiet, rolach małżeńskich, głębokich różnicach światopoglądowych partnerów itd. Książka oprócz tego, że może sprowokować śmiech może też prowokować do myślenia.
August 10, 2018
Knihu jsem si půjčila s tím, že už jsem od Viewegha asi tak 15 let nic nečetla, a na léto by to mohla být fajn oddechovka.
No, oddechovka to je. Ale musím říct, že už dlouho jsem nečetla knihu, ve které by mi byly hlavní postavy tak strašně protivné a nesympatické. Dula mě ke konci svými názory a kupou keců maximálně štvala, na druhou stranu ani s Mojmírem nebylo možné úplně sympatizovat. Nechtěla bych žít ani jejím ani jeho způsobem.
Jestli někdo označuje knihu za vtipnou, tak má očividně jiný smysl pro humor než já. Možná jsem měla víc propadnout Mistrově ironii nebo se naopak povznést nad biokecy paní vypravěčky.
Nebyla to úplná blbost, ale lepší hodnocení než "hm, tak takhle bych skončit nechtěla" tomu dát nemůžu.
No, oddechovka to je. Ale musím říct, že už dlouho jsem nečetla knihu, ve které by mi byly hlavní postavy tak strašně protivné a nesympatické. Dula mě ke konci svými názory a kupou keců maximálně štvala, na druhou stranu ani s Mojmírem nebylo možné úplně sympatizovat. Nechtěla bych žít ani jejím ani jeho způsobem.
Jestli někdo označuje knihu za vtipnou, tak má očividně jiný smysl pro humor než já. Možná jsem měla víc propadnout Mistrově ironii nebo se naopak povznést nad biokecy paní vypravěčky.
Nebyla to úplná blbost, ale lepší hodnocení než "hm, tak takhle bych skončit nechtěla" tomu dát nemůžu.
July 13, 2021
»Japonca lahko razumeš. Nizozemca lahko razumeš. Islandca lahko razumeš. Ženske ne moreš razumeti, pa če se postaviš na glavo.«
Mojmir je mož, ki je na vrednostni listi svoje žene vsakič nižje, saj se njegova žena s pomočjo svoje doule začne osamosvajati, spoznavati feministično miselnost in prakticirati " bio" življenje. Zgodba je pripovedovana ravno s strani doule, ki Mojmirja opisuje kot užaljenega princa. Duhovito branje, kjer se bralec nehote sočustvuje z Mojmirjem, kljub temu da se naratorka knjige norčuje iz njega.
Mojmir je mož, ki je na vrednostni listi svoje žene vsakič nižje, saj se njegova žena s pomočjo svoje doule začne osamosvajati, spoznavati feministično miselnost in prakticirati " bio" življenje. Zgodba je pripovedovana ravno s strani doule, ki Mojmirja opisuje kot užaljenega princa. Duhovito branje, kjer se bralec nehote sočustvuje z Mojmirjem, kljub temu da se naratorka knjige norčuje iz njega.
June 11, 2018
Tohle mi nesedlo. Jsem moc nepochopil humor, který tu má být. Na mě to působilo syrově a chladně... Střety dvou světů, které se protly a nyní jdou každý svou cestou. Dýchá na mě z toho skrytý smutek. Když to porovnám s Deníčkem moderního páru, tak u toho jsem se bavil daleko víc. Ženský a mužský pohled je zde na rozdíl od Biomanželky parodován daleko jednodušeji, ale o to víc zábavněji...
October 7, 2018
Typowy dupek i typowa suka. A z drugiej strony zajawkowa, aktywna kobieta i facet pragnący spokoju, zainteresowania i uczucia. Z każdej strony pretensjonalność i brak zrozumienia, każdy ma na swój sposób rację. Opowieść o parze, którą łączą tylko dzieci, ale ubraną w pełną żartów i zabawnych sytuacji oprawę. Czyta się całkiem przyjemnie.
September 14, 2019
Japończyka zrozumiesz. Holendra zrozumiesz. Islandczyka zrozumiesz. Kobiety nie zrozumiesz. Tak można podsumować tą czeską humoreskę o współczesnych kobietach i staromodnych mężczyznach. Czytało mi się dobrze, chociaż nie porwało.
June 17, 2025
Książka zamiast bawić, wzbudzała we mnie tylko niesmak i zażenowanie. Rozumiem konwencję, w jakiej została napisana, ale zupełnie ona do mnie nie trafia. Zdecydowanie jest to najgorsza z przeczytanych dotąd w 2025 r. przeze mnie książek.
May 27, 2017
I gave one star because i can't give zero.
July 11, 2017
Okay... tak to se nedalo poslouchat -_-
January 29, 2018
Velmi zábavné čtení do tramvaje.
January 13, 2019
Nudné, zbytečné. Nebavilo mě to ani jako oddychovka.
June 16, 2020
Zgodnićko
July 11, 2020
Měla jsem chuť vypravěčku (dulu) vlastnoručně uškrtit. Pila mi krev celou dobu a měla jsem co dělat, abych se dočetla do konce knihy.
March 21, 2021
Very typical Czech humor. Amusingly illustrates universal "first world problems" and dilemmas of middle-higher and upper class.
August 13, 2022
Nothing special. I expected humor, but didn't laugh.
Displaying 1 - 30 of 38 reviews