Τα λουλούδια της Χιροσίμα

by Edita Morris, Νικηφόρος Βρεττάκος (Translator)

Ένας Αμερικανός ανυποψίαστος για το συνεχιζόμενο μαρτύριο των θυμάτων της Βόμβας, μπαίνει οικότροφος σ’ ένα γιαπωνέζικο σπίτι. Η νεαρή οικοδέσποινα προσπαθεί με κάθε τρόπο να του κρύψει τα φριχτά της εγκαύματα και να του κρύψει πως και όλα τα άλλα μέλη της οικογένειας έχουν μέσα τους το θάνατο. Ο Αμερικανός μας, ανακαλύπτει σιγά-σιγά το δράμα που παίζεται γύρω του και συνειδητοποιεί το μερίδιο της ευθύνης που του αναλογεί. Η νεαρή Γιούκα-σαν με την αφήγησή της, όπου εναλλάσσονται στιγμές τρόμου με στιγμές αγάπης κι ανθρωπιάς δεν κατηγορεί κανένα. Ωστόσο το βιβλίο είναι τελικά το πιο αδυσώπητο κατηγορητήριο για τη βαρβαρότητα του ατομικού Πολέμου.

Genres: Fiction, Historical Fiction, Classics, Japan, Roman, Novels, War

151 pages, Paperback

First published January 1, 1959

About the author

Edita Morris started her literary career with short stories published in the Atlantic Monthly, Harper's Bazaar and other publications. In 1943 she published her first novel, My darling from the Lions. During the 1930s and until his death in 1943 in New York she shared much of her life with the Swedish painter Nils von Dardel.

Reviews

[Peiman E iran · Rating 5 out of 5]

‎دوستانِ گرانقدر، داستانِ ناراحت کنندهٔ این کتاب، حدودِ 14 سال پس از بمبارانِ "هیروشیما" در جنگ جهانی، از زبانِ زنی 31 ساله به نامِ «یوکا» روایت میشود
‎داستان در موردِ پیامدها و آسیب هایِ پس از جنگ است... جنگِ کثیف و غیر انسانی... دولت هایی که مردمانِ خودشان را برایِ قدرت به نابودی میکشند... تُف به جنگ و تُف به کسانی که خواستارِ جنگ هستند
‎دوستانِ عزیزم، این زنِ مهربانِ ژاپنی بر اثر تشعشعاتِ اتمی، بازو و پوستِ بدنش تاول هایِ وحشتناکی دارد و او آنها را همیشه پنهان میکند... او به همراهِ خواهرِ کوچکترش «اوهاتسو» و فرزندانِ کوچکش زندگی میکنند و شوهرش همیشه در حالِ کار کردن در تعمیرگاه است و «یوکا» یکی از اتاق هایِ خانه را همیشه به عنوانِ مسافرخانه به توریست ها و مسافران اجاره میدهد... چراکه یوکا و خانواده اش وضعِ مالی خوبی ندارند
‎در یکی از روزها، جوانی آمریکایی به نامِ «سام» به منظور انجامِ کارهایِ بازرگانی به آنجا رفته و خواهرِ کوچکِ یوکا یعنی «اوهاتسو» را میبیند و بخاطرِ علاقه ای که به او پیدا میکند، یکی از اتاق هایِ خانۀ یوکا را اجاره میکند
‎خوش برخوردی ها و مهمان نوازیِ این زنِ مهربان و اطرافیانش باعثِ وابستگیِ سام میشود
‎در مدتی که او آنجاست، صحنه هایِ تکان دهنده ای میبیند، کودکانِ بیمار- نوزادانِ عجیب الخلقه- زنان و مردانی که بر اثر رادیو اکتیو و کبالت باین، در بدنشان غده هایِ بزرگ رشد کرده و یا پوستشان سوخته و تاول زده- مردمِ بیچاره ای که اکثراً مشکلِ ریوی دارند و یا سرطان هایِ عجیب و غریب که مدام باید به بیمارستان بروند.... با گذشتِ 14 سال، اثراتِ این جنایت در بدن ها هنوز باقی مانده است.. حتی شوهرِ یوکا که مردِ زحمت کشی میباشد، در بیمارستان بستری میشود و روز به روز لاغر تر و ضعیف تر میشود و ممکن نیست زنده بماند
‎خواهرِ یوکا عاشق پسری شده از شهر دیگر... خانوادۀ پسر با ازدواج آنها مخالفت میکنند... چراکه دختران و زنان "هیروشیما" نوزادانی که بدنیا می آورند عجیب الخلقه و بیمار هستند... و حتی بیشتر این دختران رحم هایِ خود را از دست داده اند
‎تمامِ این مواردِ قلبِ این جوانِ آمریکایی را به درد آورده و عذابِ وجدان وجودش را فرا میگیرد و قصد دارد اخبارِ این جنایتِ بشری را به گوش تمام مردمِ دنیا برساند
**********************************
‎این جوان آمریکایی، دسته گلهایی را کنارِ رودخانه میبیند... یوکا برایش شرح میدهد که: زمانی که بمبِ اتمی به "هیروشیما" برخورد کرد، بیست هزار نفر از مردم که مادرِ او نیز جزوِ آنها بود، همچون مشعل آتش گرفتند و برایِ نجات به درون رودخانه رفتند و همهٔ آنها کشته شدند... حال بازماندگان برایِ آنها گُل می آورند و اینجا تبدیل به یک قبرِ همگانی شده است
---------------------------------------------
‎امیدوارم این ریویو برایِ آشنایی شما بزرگواران با این کتاب، مفید بوده باشه
‎«پیروز باشید و ایرانی»

[Peiman E iran · Rating 5 out of 5]

دوستانِ گرانقدر، داستانِ ناراحت کنندهٔ این کتاب، حدودِ 14 سال پس از بمبارانِ "هیروشیما" در جنگ جهانی، از زبانِ زنی 31 ساله به نامِ «یوکا» روایت میشود
داستان در موردِ پیامدها و آسیب های پس از جنگ است... جنگِ کثیف و غیر انسانی... دولت هایی که مردمان خودشان را برای قدرت به نابودی میکشند... تُف به جنگ و تُف به کسانی که خواستارِ جنگ هستند
دوستانِ عزیزم، این زنِ مهربانِ ژاپنی بر اثر تشعشعاتِ اتمی، بازو و پوست بدنش تاول هایِ وحشتناکی دارد و او آنها را همیشه پنهان میکند... او به همراهِ خواهرِ کوچکترش «اوهاتسو» و فرزندانِ کوچکش زندگی میکنند و شوهرش همیشه در حالِ کار کردن در تعمیرگاه است و «یوکا» یکی از اتاق هایِ خانه را همیشه به عنوانِ مسافرخانه به توریست ها و مسافران اجاره می دهد.. چراکه «یوکا» و خانواده اش وضع مالی خوبی ندارند
در یکی از روزها، جوانی آمریکایی به نامِ «سام» به منظور انجامِ کارهایِ بازرگانی به آنجا رفته و خواهرِ کوچکِ «یوکا» یعنی «اوهاتسو» را می بیند و بخاطرِ علاقه ای که به او پیدا میکند، یکی از اتاق هایِ خانۀ «یوکا» را اجاره میکند
خوش برخوردی ها و مهمان نوازیِ این زنِ مهربان و اطرافیانش باعثِ وابستگیِ «سام» میشود
در مدتی که او آنجاست صحنه هایِ تکان دهنده ای میبیند، کودکانِ بیمار- نوزادانِ عجیب الخلقه- زنان و مردانی که بر اثر رادیو اکتیو و کبالت باین، در بدنشان غده های بزرگ رشد کرده و یا پوستشان سوخته و تاول زده- مردمِ بیچاره ای که اکثراً مشکلِ ریوی دارند و یا سرطان های عجیب و غریب که مدام باید به بیمارستان بروند.... با گذشتِ 14 سال، اثراتِ این جنایت در بدن ها هنوز باقی مانده است.. حتی شوهرِ «یوکا» که مردِ زحمت کشی میباشد، در بیمارستان بستری میشود و روز به روز لاغر تر و ضعیف تر میشود و ممکن نیست زنده بماند
خواهرِ «یوکا» عاشق پسری شده از شهر دیگر... خانوادۀ پسر با ازدواج آنها مخالفت میکنند... چراکه دختران و زنان "هیروشیما" نوزادانی که بدنیا می آورند عجیب الخلقه و بیمار هستند... و حتی بیشتر این دختران رحم های خود را از دست داده اند
تمامِ این مواردِ قلبِ این جوانِ آمریکایی را به درد آورده و عذابِ وجدان وجودش را فرا میگیرد و قصد دارد اخبارِ این جنایتِ بشری را به گوش تمام مردمِ دنیا برساند
این جوان آمریکایی، دسته گلهایی را کنارِ رودخانه میبیند... «یوکا» برایش شرح میدهد که: زمانی که بمبِ اتمی به "هیروشیما" برخورد کرد، بیست هزار نفر از مردم که مادرِ او نیز جزوِ آنها بود، همچون مشعل آتش گرفتند و برایِ نجات به درون رودخانه رفتند و همهٔ آنها کشته شدند... حال بازماندگان برایِ آنها گل می آورند و اینجا تبدیل به یک قبرِ همگانی شده است
--------------------------------------------------------
امیدوارم این ریویو برایِ آشنایی شما بزرگواران با این کتاب، مفید بوده باشه
«پیروز باشید و ایرانی»

[Digdem Absin · Rating 5 out of 5]

Ülkü Tamer ve Edita Morris’in dostluğunu okuduğum bir yazı üzerine karar verdim kitabı okumaya. Edita ve eşi Ira Morris nükleer silahlanma karşıtı birer aktivist olarak çalışmışlar II. Dünya Savaşı sonrasında, hayatları boyunca. 1957’de Hiroşima’daki bomba mağdurları için dinlenme evi kurmuşlar ve hem çocuklar hem yetişkinler için sanatsal faaliyetler düzenlemişler.

Hiroşima’nın Çiçekleri ve Tohumları ile Morris bizi Atom bombasının atılmasının 14 yıl sonrasına götürüyor. Yuka ve Ohatsu adında iki kız kardeşin evlerine kiracı olarak gelip dostları olan bir Amerikalının gözünden Hiroşima’yı anlatıyor. Atom bombası ile hayatları alt üst olmuş iki kardeşin trajedisinin yıllar içinde nasıl artarak devam ettiğini okuyoruz romanda.

Hem vücutları hem de ruhları büyük yaralar almış atom bombası mağdurlarının yaşadıkları trajedi ve Hiroşima’nın yıkımı sade bir dille anlatılıyor. Kendi şehirlerinde parya gibi yaşamaya terk edilen, işsiz, evsiz ve aç ‘atom bombası neslinin’ yaşadıkları acılar tarifsiz. Nagasaki’nin Çanları’nı okuduktan sonra ‘galiba bomba atıldığı anda ölenler en şanslı olanlar’ demiştim. Bu fikrim pekişti. Ayrıca hikaye Japon kültürü konusunda bir kere daha ikilemde kalmama sebep oldu. Hem saygı duydum hem sorguladım yine.

[Vicky Ziliaskopoulou · Rating 5 out of 5]

Θυμάμαι μικρή (μικρή... έφηβη και νέα εννοώ, στην πρώτη μου νεότητα, όχι παιδί) είχα ένα βιβλίο που το λέγανε "Τα παιδιά της Χιροσίμα". Ήταν μια συλλογή από εκθέσεις παιδιών που είχαν επιβιώσει από την έκρηξη της ατομικής βόμβας, γραμμένες λίγα χρόνια μετά. Ήταν η πρώτη επαφή που είχα με την αγριότητα του θέματος, ακόμη κι αν οι περισσότερες εκθέσεις ήταν παιδιών που ήταν τόσο μικρά τότε ώστε οι αναμνήσεις τους να είναι ελάχιστες. Όλες όμως είχαν κοινά σημεία: τρόμος, πόνος, θάνατος και παρενέργειες για πολλά, πολλά χρόνια. Για να μην αναφέρω τις ελάχιστες εκθέσεις παιδιών που όταν έπεσε η βόμβα ήταν λίγο μεγαλύτερα (αν θυμάμαι καλά το πιο μεγάλο παιδί πρέπει τότε να ήταν γύρω στα δέκα) που θυμόταν και μοιράστηκαν αναλυτικές αναμνήσεις...Νομίζω ακόμη μπορώ να ανακαλέσω ατόφια κομμάτια από τις διηγήσεις στο μυαλό μου αν και έχουν περάσει χρόνια που 'χω χαμένο κάπου το βιβλίο, μάλλον έφυγε "δανεικό και αγύριστο".

Λοιπόν, μέχρι σήμερα που διάβασα "τα λουλούδια της Χιροσίμα" δεν είχε πέσει στην αντίληψή μου κάποιο βιβλίο με ανάλογη θεματολογία. Μάλλον το θέμα είναι πολύ βαρύ για να ασχοληθεί ο κόσμος της λογοτεχνίας μαζί του. Είναι πολύ λίγες σελίδες, καταφέρνει όμως να μεταφέρει τα μηνύματα που πρέπει.

Αυτό που διαφοροποιεί το συγκεκριμένο βιβλίο από τα υπόλοιπα που αναφέρονται σε πόλεμο (οποιονδήποτε πόλεμο) είναι ο τρόπος που είναι γραμμένο. Με ηρεμία και μπορώ να πω με ευγένεια, η Γιούκα (η πρωταγωνίστρια) μας μεταφέρει σιγά σιγά στον κόσμο των Ιαπώνων στις αρχές της δεκαετίας του '60, όπου η ευγένεια και η διακριτικότητα κυριαρχούν και οι τρόποι του Αμερικάνου τους φαίνονται περίεργοι και αδιάκριτοι. Μου άρεσε πάρα πολύ ο τρόπος που περιέγραψε τον χαμένο για πάντα εκείνο κόσμο, άσχετα αν μου φαίνεται αδιανόητο και ακατανόητο το πόσο πολύ θεωρούσαν ότι έπρεπε να κρύβουν τα συναισθήματά τους. Μέσα στις ελάχιστες σελίδες του βιβλίου υπάρχουν πάρα πολλά στοιχεία της ζωής, της καθημερινότητας και της κουλτούρας των Ιαπώνων, και μάλιστα δίνονται με απλό και πολύ όμορφο τρόπο.

Όσον αφορά τις συνέπειες της ατομικής βόμβας, δεν χρειάζεται να πω πολλά. Γράφει μέσα όσα πρέπει να ειπωθούν, αφήνει όμως και πολλά στη φαντασία. Τα γεγονότα εκείνα δεν χρειάζονται περιγραφή και ανάλυση, ούτε καν ιδιαίτερη φαντασία, τα πράγματα ήταν όσο άσχημα φαντάζεστε και ίσως ακόμη χειρότερα, και συνέχισαν να είναι καταστροφικά για δεκαετίες, το ξέρουμε τώρα πια.

Σίγουρα προτείνω να το διαβάσετε, είναι από τα βιβλία που σε έναν ιδανικό κόσμο θα ήταν πιο γνωστά στο ευρύ κοινό.

https://kiallovivlio.blogspot.com/

https://thematofylakes.gr/

[Enas · Rating 3 out of 5]

عن تعليقي حول الكتاب :http://almuheet.blogspot.com/2016/08/...

[Artemis Cookie · Rating 4 out of 5]

Όπως καταλαβαίνετε και από τον τίτλο δεν είναι κωμικό βιβλίο ! Στην μεταπολεμική Ιαπωνία οι επιζήσαντες των περιοχών της Χιροσίμα προσπαθούν να στήσουν τη ζωή τους ξανά, μια ζωή που απειλείται από τις συνέπειες της ατομικής βόμβας αλλά και τον κοινωνικό στιγματισμό. Με απλή και κατανοητή γραφή η Εντιτα Μορρις προσπερνά την επιφάνεια της ιαπωνικής ευγένειας για να φτάσει στα βαθύτερα νοήματα.

[Matina Lgt · Rating 4 out of 5]

This book reminds me of one of my favourite sayings "Simple is beauty."
Just 150 pages, a few good-natured characters and a simple story telling of the everyday life of one of the most kind and tolerant heroines I have read of so far, for the most horrifying experiment on mankind.

[Nazanin · Rating 4 out of 5]

چهارده‌سال از زمانی که بمب اتم هیروشیما رو نابود کرده گذشته و شهر داره بازسازی می‌‌شه ولی این فقط ظاهر ماجراست، مگه امکان داره افرادی که ساکن اون محله‌ها بودن با گذشتن ازشون یاد صحنه‌های فجیعی که به چشم دیدن نیوفتن؟📖

من تاحالا کتابی درمورد بازماندگان بمب اتم نخونده بودم و شاید تصور خاصی ازش نداشتم، ولی با خوندن این داستان متوجه شدم که چه‌قدر همه‌چیز می‌تونه تلخ و کشنده باشه و با گذشت سال‌ها عوارضش برجا بمونه📖

داستان کتاب بی‌نهات تلخ و غمگینه و فکر کردن به آدم‌هایی که این اتفاق براشون رخ داده غمگین‌تر📖

[Μιχάλης Παπαχατζάκης · Rating 5 out of 5]

Εξαιρετικό ανάγνωσμα, που θα έπρεπε και σήμερα να διαβάζεται, όχι μόνο για ανθρωπιστικούς λόγους αλλά και για την ευκολία που εκτοξεύονται πυρηνικές απειλές ένθεν κακείθεν. Η σουηδέζα Εντίτα Μόρρις έζησε τους επιζώντες της Χιροσίμα και έγραψε για την προσπάθεια τους, δεκαπέντε χρόνια μετά, να ξαναστήσουν την ζωή τους κουβαλώντας το τραύμα-σωματικό, ψυχικό, κοινωνικό.

Στη Χιροσίμα του 1960, ένας καλομαθημένος αμερικάνος, ο Σαμ Γουίλλομπι, έρχεται για δουλειές στην Ιαπωνία και νοικιάζει ένα δωμάτιο σ' ένα σπίτι στη Χιροσίμα όπου διαμένουν δύο γιαπωνέζες αδερφές, ο άντρας και τα παιδιά της μεγάλης, επιζώντες του ατομικού ολοκαυτώματος. Έχει ακούσει μόνο για το γεγονός και όχι για τις συνέπειες της ισοπέδωσης της πόλης στις 6 Αυγούστου 1945. Η σπιτονοικοκυρά του, η Γιούκα, μια ευγενέστατη και όλο δοτικότητα και φροντίδα για τους ανθρώπους, προσπαθεί να του αποκρύψει τις συνέπειες του βομβαρδισμού, για να μην τον κάνει να νιώσει ενοχές. Όμως ο Σαμ που έχει δείξει ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τους σπιτονοικοκύρηδές του και ειδικά για την Οχάτσου, την μικρή αδερφή της Γιούκα, συναναστρέφεται και παρατηρεί και σύντομα αρχίζει και νιώθει τον Γολγοθά που ανεβαίνουν.

[ Ο Σαμ-σαν πλησιάζει στο κρεβάτι. Το πρόσωπό του δείχνει ένταση. Περνάει το χέρι νευρικά στα μαλλιά του.
-Ακούστε, Φούμιο, δεν ξέρω πολύ καλά πως να σας ευχαριστήσω για όλα όσα μου μάθατε. Χάρη σε σας κατάλαβα τι σημαίνει Χιροσίμα και δεν υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που να το ξέρουν αυτό. Αυτό όμως που είδα θα το ειπώ. Αυτό είναι το μόνο που μπορώ να κάνω: να το διαλαλήσω ολόγυρά μου.] (σελ.127)

Και χάρη στην Εντίτα Μόρρις καταλάβαμε κι εμείς τι ήταν η Χιροσίμα.

[MimbleWimble___ Elli Maria Moutsopoulou · Rating 5 out of 5]

Δεν είναι παράξενο το ότι οι άνθρωποι και οι σκίουροι, έχουν στο βάθος τις ίδιες επιθυμίες, την αγάπη, την υγεία και την ειρήνη ; Πώς γίνεται όμως στις μέρες μας τα ουσιαστικά αυτά αγαθά να μπορούν να τα χαίρονται πιο εύκολα οι σκίουροι, παρά οι άνθρωποι;

Τα λουλούδια της Χιροσίμα, της Edith Dagmar Emilia Morris, εκδ. @ekdoseis_themelio

Είναι κάποια βιβλία που σου κλέβουν τις λέξεις, θες να πεις τόσα γι' αυτά μα καμιά λέξη δε μοιάζει ικανή ν' αποτυπώσει όλα εκείνα που το καθιστούν μοναδικό.

Είναι τα ιστορικά γεγονότα που μιλούν από μόνα τους για τον πόνο και τη δυστυχία που πλημμύρισε τις ψυχές των ανθρώπων, εκείνων που ξέχασε ο θάνατος ν' αρπάξει τα κορμιά τους.

06. Αυγούστου, 1945.
08.15'...08.16'.
Μονάχα ένα λεπτό. Μονάχα ένα λεπτό στάθηκε αρκετό για να αφανίσει χιλιάδες ψυχές. Ένα μόνο λεπτό και η ζωή μετατράπηκε σε θάνατο. Ζώα, άνθρωποι, η φύση ολόκληρη αφανίστηκε από χέρι ανθρώπινο.

Αριθμοί. Μονάχα αριθμοί. Αριθμοί νεκρών , ζωντανών νεκρών, αριθμοί εκείνων που επιβίωσαν, αριθμοί εκείνων που αγνοούνται.
Συνηθίσαμε να μαθαίνουμε αριθμούς.
Πόσους άραγε αριθμούς διδάχτηκαμε. Γίναμε καλοί στην πρόσθεση. Μα δεν συνειδητοποιήσαμε ποτέ πως πρόκειται για αληθινές ζωές.

24. Φεβρουαρίου, 2022.
Η Ρωσία εισβάλει στην Ουκρανία.
Και μεις ακόμη προσθέτουμε. Αριθμοί ξανά και ξανά εντυπώνονται στα μυαλά μας.

Το βιβλίο είναι εξαιρετικό, η συγγραφέας κατάφερε να μας ταξιδέψει στην Ιαπωνία και να μας φέρει αντιμετωπ@ με τον πόνο εκείνων των ανθρώπων, των "ραδιενεργών"

[Fahime · Rating 4 out of 5]

دردناک و در عین حال دلنشین...
راوی داستان یک زن جوان سی و چندساله به نام یوکاست که از بمب اتمی هیروشیما جان سالم به در برده و با خانواده‌اش (شوهر، دو بچه و خواهر کوچکترش) در هیروشیمای بازسازی شده زندگی می‌کند. یوکا شخصیت آرام و شادی دارد و سعی کرده با مصیبت و کمبودها کنار بیاید و زندگی کند، اما بمب اتم به هیچ کس رحم نکرده. بازماندگانی که جراحت‌هایشان خوب شده، حالا با بیماری‌های ناشی از تشعشعات اتمی دست و پنجه نرم می‌کنند و هیروشیمایی‌های جدید که دوست ندارند چشمشان به زخم‌ها و جراحت‌های قربانیان بیفتد، از آن‌ها دوری می‌کنند. یوکاسان تلاش می‌کند تمامی این مسائل را از مستأجر امریکایی‌اش پنهان کند تا خاطره‌ی خوشی از هیروشیما برای او بسازد.
داستان که سال 1959 نوشته شده، خوشخوان و دلنشین است و ترجمه‌ی خوبی دارد. اما واژه‌های ژاپنی را انگلیسی نوشته‌اند: مثلاً
shoji
به جای شوجی.
من بعد از باران سیاه دیگر چیزی از هیروشیما نخوانده بودم. این کتاب به پای باران سیاه نمی‌رسد، اما بسیار خواندنی است.

[dionysus · Rating 4 out of 5]

Words aren't enough to describe a book like this... It helps you realize how destructive a war -and especially an atomic bomb- can be for people's lives, families and future.. Such a heartfelt book, objectively and simply written. Highly recommended to Everyone!

[Agoaye Martin · Rating 3 out of 5]

Un roman poignant sur les ravages de la bombe. Une histoire d'amour et d'humilité, émouvante et révoltante.

[carlota · Rating 5 out of 5]

so krass, gänsehaut

[Consuelo · Rating 5 out of 5]

The Flowers Of Hiroshima was written after WWII, a novel based on historical events. I found this book in the school library when I was in high school back in the late 70's. I was lucky to find this book again after so many years. Although it is an older novel, I believe that the story had to have facts in real life to describe the details of the Hiroshima survivors and what the actual events were of living that era. It's message is poignant, moving, universal, and still relevant. It left me with a a renewed sense of the waste and senselessness of war. This book should be reprinted and circulated again, especially in the light of current world events. It can inspire a new generation of the importance of the need to build bridges of understanding and the value of human life.

[Ahmed Yousri ataweyya · Rating 5 out of 5]

عن الكتب المنتظرة في خزائنها

تخيّل أن تعرف شخصاً لسنوات ..تراه أمامك كل يوم دون أن تعيره إهتمام …وعندما تتذكر وتبدأ حديثك معه بعد عشر أو عشرين سنة …تجده حفيّا بك ..لا يكتم حبه و لا يدّخر نصيحته كأنه كان في إنتظار هذا اللقاء على مرّ السنوات …

هذه الرواية اقتنيتها من 15 سنة تقريباً في مجلد عتيق طبعة الستينيات يضم عدة روايات …ظلت وسط كتبي ..تنتقل معي من خزانة لأخرى …

حتى بدأت في قراءتها من يومين …(أيديتا موريس)..روائية سويدية أمريكية ..تحكي هنا عن إجرام الإنسان….عن ضنّه بأن يترك أخيه يرى براعم الزهور ويشهد لحظات الفجر…

فى الثامنة وربع من صباح الخامس من أغسطس تستيقظ (هيروشيما)على أول قنبلة نووية فى العالم تلقُي على مدينة آهلة بالسكان ، حيث خلفت دمار شامل ، قضى على حياة 140 ألف شخص…

إلا أن الرواية تتجاوز هذه اللحظ�� ب١٥ عاماً..لكى تحكي قصة ذلك المواطن الأمريكي الذي يأتي للمدينة المنكوبة..ليشاهد مأساة من عاشوا محمّلين بالإشعاع و الأمراض الوراثية التي ستنتقل إلى أجيال قادمة …

هى رواية عن أحزان(البشر الصغار) اليابانيين التي يجب أن تبقى في الداخل…بينما يضحكون ويخفون آثار الحروق التي خلّفتها القنبلة في جلودهم …

رواية عن شعب خجول يستر مرضه الخبيث ووهن جسده عن أعين ضيفه الأمريكي الشاب الممتلىء بالصحة لكى لا يفسد عليه أجازته القصيرة …

شعب يحتفل بضحايا محرقته عن طريق نثر باقة زهور في كل نقطة احترق فيها أب أو أخ حتى الموت…لتبدو المدينة المنكوبة أمام أعين الغرباء مدينة من الزهور التي لا يعرف أحد سرّها المخيف …

[مريم عكاشة · Rating 4 out of 5]

لن يسعف غلاف الترجمة السيء القارئ في البداية- كي يندمج في الرواية, ربما لم يكن المترجم متحداً ببدايتها كما ينبغي لأي مترجم و العمل الذي ينقله للغة أخرى, ربما كان المترجم منخدعاً بالمظهر باهت البريق الذي تفننت الكاتبة في إظهار بهتانه فتلوينه بروي لتصير تلك التحفة.
في فترة ما بعد الحرب العالمية الثانية, يزور مواطن أمريكي مدينة هيروشيما و يصير ضيفاً على أسرة من أسرها التي تحاول استعادة ما أفقدته إياها الحرب, يقدر للأمريكي أن تكون مرشدته في تلك الرحلة "يوكا": ربة الأسرة, لم تكن يوكا خيرمرشدة و لم تساعده أن يفتح عينيه على حقيقة كانت طوال فترة إقامته مجسدة في الأشخاص الذين يعيش معهم و يأكل و يشرب, تروا, فكما حال اليابان كلها بعد الحرب كانت "يوكا", لأنه ليس من التقاليد اليابانية أن يفصح أحدهم عن ألمه أو أن يتحدث عمّا وقع فوق رأسه من بؤس, و كما حال السياح دائماً لم يرَ الأمريكي في أختِ يوكا الحسناء أوهاتسو سوى قسمات وجهها متقنة الصنع و قوامها الهش,
لأن فتنة الغموض في طبع أوهاتسو الحاد و كيانها الغاضب و مزاجها الكئيب لم تكن لتجذب الأمريكي و هو جاهل بأبسط مسبباتهم.
ينكشف الستر عمّا تخبئه يوكا مع تقدم الأحداث في الرواية, حين يقع زوجها فوميو و يدرك الجميع أنه صار ضحية من ضحايا الإشعاع في اليوم الذي عاد فيه لينقذ زوجته من تحت أنقاض الدمار الذي أحدثته القنبلة, و حينَ تأتي الخاطبة عارضة زوج كبير السن على الحسناء أوهاتسو متذرعة بأن لا أحد آخر سيرغب فيها أو أي من الناجيات اللائي لن يحملن سوى أبناء مشوهين, و أخيراً حين يجتمع أهل القرية في عيد الكرز و يوجهون تحياتهم الطيبات لزوجة الرسام الصامتة و التي تخرس الأمريكي سام عن الكلام لفترةٍ ينقلب فيها مزاجه الرائق لآخرٍ ناتج عن عجزٍ و غضب..لم أخفت يوكا عني ما كان يجب أن أعرف مذ حضرت إلى هنا, يوكا صارت صديقة مقربة, لكن ابتسامتها التي جعلت مني صديقاً مقرباً لم تكن إلا محاولة لإلهاء عيني عن النظر لأسفل حيث تحاول يدها إخفاء جراح اليد الأخرى بكم الكيمونو.
يموت فوميو تاركاً زوجةً في منتصف عمرها و طفلين مقدر لهما أن يشقيا بفقد أبٍ و ضرورةٍ أن يتخلوا عن معظم احتياجاتهم, لكن قدرهم أيضاً أن ينعموا بحب يوكا الذي قلّما تعبر عنه بالكلمات. تعيشُ يوكا مصابة بجراح يدها و فقد زوجها و أمها و أختها الوحيدة, التي هربت من أجل الحب و الثورة, و لن يبقَ معها سوى إكليل زهور البانسيه الطافي فوق النهر حيث قفزت أمها في السادس من أغسطس 1945, و الكثير من الحب.

[Suvi · Rating 3 out of 5]

A simple little story on the surface with quite simple and one-dimensional characters, but I would recommend this to every single person on this planet. I did shed a few tears, mainly from the knowledge that certain people can do these things to each other. Murder is murder, no matter how you to try to wrap it up in the fancy paper of war, or no matter how far in the sky the perpetrators were. No one should have to endure to be burnt alive, just because some big shot says so.

Morris's story shows that even though it's short, a lot of things can be read from between the lines. Not just about the atomic bomb, but also about cultural communication, traditions and family ties. Heck, I wish this book was an obligatory read in all schools!

[Marina Nova · Rating 3 out of 5]

Книгата има своите силни страни, но не е точно това, което очаквах. Темата за Япония, преплетена с темите за Хирошима и страшните последствия от атомната бомба, ме плениха и на места силно разчувстваха. Още повече за мен Япония от ерата на самураите и дори до ден днешен е много любопитна. Хареса ми замисълът на книгата, харесаха ми и героите. Въпреки това обаче книгата ми се стори плоска и като бледа сянка на възможен много по-наситен и вълнуващ роман. Нека обаче все пак не забравяме годината, в която е публикувана книгата - твърде рано след събитията, на които е посветена.

[pandanni · Rating 4 out of 5]

This is a beautiful and heart-wrenching story that even left me in tears at one point. I still have some unanswered questions since the ending was more or less open but I can wholeheartedly recommend this book to others. Not to mention the beautiful artworks at the beginning of each chapter.
All my respect to Edita Morris for being the activist queen that she was, for helping the people in Hiroshima like she did and for writing this novel that can bring you closer to all the tragedies connected to the atomic bombings of Hiroshima and Nagasaki in 1945.

[Stephieladeesse · Rating 3 out of 5]

Petite histoire très rapide à lire. Très intéressant et émouvant. J’avais beaucoup du mal à imaginer la vie des survivants d’Hiroshima et les conséquences de cet événement sur leurs vies avant de lire ce livre.

[Angie · Rating 3 out of 5]

A brilliant book - sensitive and raw.

[San Hernan · Rating 3 out of 5]

3’5.
No había leído nada sobre Hiroshima con anterioridad aunque sí sobre radiaciones (Vices de Chernobyl) y lo que ma enternecido es la voz dulce, amorosa y comprensiva de la protagonista que asume sus sentimientos como los de resto que son los hijos de Hiroshima y realmente me sorprende que puedan tener tanta comprensión o aceptación por su situación... enternecedora historia que te deja ver como son y les afecta los que lo padecieron en su momento, 15 años después y como les afecta en sus relaciones y su día a día.

[Helena · Rating 2 out of 5]

It was painfully obvious that this book was written by a white American woman. The portrayal of Japan, its people and culture got a bit better towards the end, but I just couldn't get past the fact that this type of story would be so much more were it written by a Japanese writer. This story and setting had potential, but the white savior - type backdrop was just disturbing and honestly unnecessary.

[Dawn's book diary · Rating 5 out of 5]

خیلی دوسش داشتم،هرچند نمی‌تونستم یکسره بخونمش چون قلبم واقعاً از تصور اتفاقی که برای هیروشیمایی‌ها افتاده و تبعاتش مچاله می‌شد. نحوه‌ی روایت داستان هم که از زبان مادر خانواده بود به نظرم خیلی خوب بود! حرف زدن مادره با سهره‌ی توی خونه‌شون،پیوند این خانواده با طبیعت و گل‌ها؛همه و همه بسیار دلپذیر بود ولی از بار غمگین قصه چیزی کم نمی‌کرد!😢

[Dimitra · Rating 5 out of 5]

Ένα πραγματικά ωραίο βιβλίο που σε κάνει να σκέφτεσαι πόσο αισχρός και καταστροφικός είναι ο πόλεμος και να εκτιμάς την αξία της ειρήνης, της υγείας και την οικογένειας.

[Nati · Rating 5 out of 5]

Sehr empfehlenswertes Buch! :)

[Jose Cruz · Rating 3 out of 5]

Novela dramática de 156 páginas en la que la autora nos conduce, con una narrativa dulce y sencilla, por las devastadoras consecuencias tanto sanitarias como sociales de las bombas atómicas lanzadas por los EEUU sobre Hiroshima y Nagasaki al final de la II Guerra Mundial.
Si bien la novela transcurre sobre un trasfondo de crítica humanitaria y de los efectos familiares y personales, en concreto de nuestra protagonista enamorada, que sufre por la cruel posibilidad de que sus futuros hijos nazcan con deformidades, y queden estigmatizados entre una sociedad que desea olvidar y ocultar; tengo que señalar que no me ha gustado la falta de profundidad en el verdadero problema, el de un genocidio cometido por el gobierno de EEUU, que ya no tenía justificación histórica para hacer lo que hizo, más que asustar a su nuevo enemigo, la unión soviética.

[Sacha · Rating 3 out of 5]

Bon livre. On est dans l'après guerre, à Hiroshima, où on voit le quotidien des rescapés de la bombe nucléaire. Le récit est assez poignant, plein de détail et on fait face à des personnages qui n'ont plus rien, qui ont même perdu leur humanité.
Malgré cela, je trouve qu'il manque quelque chose, que l'histoire aurait du être plus longue.

[Oliver · Rating 4 out of 5]

I didn't know exactly how to review this book because of the duality of it - on one hand it has what can only be described as orientalism and fetishization of the Japanese, especially the women. On the other, if you are able to look beyond that (not necessarily saying you should or would want to) there is a very sad story of the survivors of the Hiroshima bombing.
Morris might not handle the descriptions of the Japanese very well but she is unfortunately quite good at describing the horrors in a toned down way.

Would I recommend this book? Yes, but only for the people who could "look beyond" the terrible characterization, because beyond there is a good book.

*to be edited