Πλατεία Λένιν, πρώην Συντάγματος

by Δημήτρης Φύσσας

Κι αν η Ελλάδα είχε γίνει κι αυτή κομμουνιστική; Αν, αντί για τις ΗΠΑ, κυριαρχούσε στην πολιτική μας ζωή η Σοβιετική Ένωση; Αν η εξέγερση του Πολυτεχνείου το 1973 ήταν αντεστραμμένη; Η ζωή μας πώς θα ήταν, καλύτερη ή χειρότερη; Ή, μήπως, σε άλλα καλύτερη και σε άλλα χειρότερη;
Από το 1947 η χώρα είναι η "Σοσιαλιστική Δημοκρατία Ελλάδας", που ακολουθεί πιστά τη Σοβιετική Ένωση. Το κυβερνών ΚΚΕ του σύντροφου Χαρισιάδη είναι το μοναδικό πολιτικό κόμμα, τα σύνορα βρίσκονται στον Όλυμπο, ο Ποιητής έχει γράψει τον νέο Εθνικό Ύμνο, η σημαία είναι η Τρίχρωμη με το σφυροδρέπανο, πλατείες και δρόμοι έχουν αλλάξει όνομα, τα ρεμπέτικα είναι απαγορευμένα.
Τον Νοέμβρη του 1973 ξεσπάει η εξέγερση του Πολυτεχνείου, που επεκτείνεται σε πολλά σημεία της Ελλάδας. Η Λαοκρατία Σερβίδου, πρόσφατα αποφυλακισμένη φοιτήτρια της Αρχιτεκτονικής, παύει να συλλέγει τραγούδια της φυλακής και πρωτοστατεί στην εξέγερση, αν και δεν πιστεύει στη νίκη. Ο ηχολήπτης Βαγγέλης Βάγγερ, παλιός φίλος της Λαοκρατίας, φέρνει στο Πολυτεχνείο τον ραδιοφωνικό πομπό της κατάληψης. Ο Μελέτης Γερακιώτης, ανώτατο στέλεχος του ΚΚΕ, προσπαθεί να μείνει ουδέτερος και να ζήσει αγνοώντας την πραγματικότητα.
Παράλληλα ο αναγνώστης παρακολουθεί τη σκληρή τύχη ενός υπαρκτού προσώπου, για το οποίο ελάχιστοι μιλούν σήμερα. Είναι ο Κώστας Καραγιώργης, γιατρός, ηγέτης της αντίστασης στη Θεσσαλία κατά την Κατοχή· ανώτατο στέλεχος του ΚΚΕ, διευθυντής του "Ριζοσπάστη" και κορυφαίος δημοσιογράφος που εξοντώθηκε από το ΚΚΕ μόλις στα 47 του χρόνια ως "εχθρός του Κόμματος και του κινήματος και υπηρέτης του ταξικού εχθρού".

Genres: Fiction

550 pages, Paperback

First published January 1, 2007

About the author

Ο Δημήτρης Φύσσας γεννήθηκε το 1956 στην Αθήνα. Είναι πτυχιούχος νεοελληνικής φιλολογίας και πολιτικών επιστημών. Πέρασε από τα κόμματα της Αριστεράς, εργάστηκε σ' ένα εργοστάσιο και σε δύο βιβλιοπωλεία, έγραψε λήμματα σε εγκυκλοπαίδειες, αρθρογράφησε σε ποικίλα έντυπα, δίδαξε το μάθημα της έκθεσης σε φροντιστήρια άλλων και σε δικά του. Σήμερα ασχολείται με ιδιαίτερα μαθήματα Γλώσσας-Λογοτεχνίας, εταιρική, και πολιτική επικοινωνία/κειμενογραφία, επιμέλεια κειμένων, λεξικογραφία, βιβλιοπαρουσίαση, αθηναιογραφία. Συνεργάζεται με τις εφημερίδες "Athens Voice" και "Athens Review of Books"

Reviews

[Athanasios Kormazos · Rating 1 out of 5]

Πρόκειται για ένα αντιδραστικό, αντικομμουνιστικό και, ακόμη και στα πλαίσια της Εναλλακτικής Ιστορία που υποτίθεται πως κινείται, ανιστόρητο βιβλίο που δεν έχει σκοπό να διηγηθεί αλλά να πολιτικολογήσει.
Ο Φύσσας προσπαθεί να πνίξει το αριστερό παρελθόν του και να φανεί σωστός νεοφιλελεύθερος στα μάτια των υπόλοιπων νεοφιλελεύθερων "συντρόφων" με τους οποίους πλέον συγχρωτίζεται. Δεν έχει καμιά επαφή με το υποείδος της Εναλλακτικής Ιστορίας, απλά έχει διαβάσει 2-3 μυθιστορήματα και θεωρεί πως έχει εντρυφήσει στο ζήτημα.

[Katerina Koltsida · Rating 5 out of 5]

Ένα από τα πρώτα πράγματα που διδάσκεται ένας φοιτητής ιστορίας είναι ότι στην ιστορική επιστήμη ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΑΝ. Στη λογοτεχνία όμως –ευτυχώς !- υπάρχει. Είναι η λεγόμενη εναλλακτική ιστορία, που εντάσσεται στην λογοτεχνία του φανταστικού / επιστημονική φαντασία. Η ιστορία του βιβλίου, εδώ, ξεκινά από ένα βασικό ΕΑΝ: «τί θα γινόταν εαν ... » (What if), με διασημότερα έργα τη ΣΥΝΟΜΟΣΙΑ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΗΣ ΑΜΕΡΙΚΗΣ, του Ροθ, και το ΑΝΔΡΑΣ ΣΤΟ ΨΗΛΟ ΚΑΣΤΡΟ του Ντικ.

Το βιβλίο του Δημήτρη Φύσσα, ΠΛΑΤΕΙΑ ΛΕΝΙΝ ΠΡΩΗΝ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ, ανήκει ακριβώς σε αυτή την κατηγορία λογοτεχνίας (το 'οτι το ανακάλυψα το 21 ενώ έχει εκδοθεί από το 05 είναι μια μεγάλη ιστορία, που θα την γράψω κάποια άλλη στιγμή). Έτσι, στο κεφάλαιο 3 μαθαίνουμε πως οι Σοβιετικοί, θεωρώντας βέβαιη την ήττα του άξονα (που καθυστέρησε τελικώς 8 μήνες), παρέτειναν επίτηδες τον πόλεμο στο ανατολικό μέτωπο προελαύνοντας μέχρι την Κρήτη, την ώρα που οι Σύμμαχοι ταλανίζονταν από την μη επανεκλογή του Ρούσβελτ από τη μιά και τις στρατιωτικές δυσκολίες στο μέτωπο των Αρδενών. Έτσι, όταν τελείωσε ο πόλεμος, στην ανατολική Ευρώπη αλλά και την Ελλάδα είχε ήδη παγιωθεί η κομμουνιστική εξουσία.

Σε δύο ακόμα κεφάλαια (5 κ 7) μαθαίνουμε τί συνέβη στην Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Ελλάδας αλλά και στην Κύπρο. Για παράδειγμα τα Δεκεμβριανά δεν ήταν παρά εκκαθαρίσεις χιτών, όλες οι αριστερές ομάδες είτε εντάχθηκαν στο ΚΚΕ είτε διαλύθηκαν, ενώ στις πρώτες μεταπολεμικές εκλογές το ΚΚΕ, μοναδικό υποψήφιο κόμμα, έλαβε 99%.

Το βιβλίο περιστέφεται γύρω από δύο βασικούς ήρωες : τη Λαοκρατία Σερβίδου, φοιτήτρια που έχει τιμωρηθεί και φυλακιστεί ως αντικαθεστωτική, και τον Μελέτη Γερακιώτη, αναπληρωτή Γραμματέα του Κόμματος, που καταλήγουν, μαζί με τον τρίτο ήρωα, ηχολήπτη Βαγγέλη Βάγγερ, στην εξέγερση του Πολυτεχνείου του 73 – μια εναλλακτική εξέγερση ενάντια στους κομμουνιστές αυτή τη φορά.

Παράλληλα ο συγγραφέας καταγράφει τη σκληρή τύχη του Κώστα Καραγιώργη, που είναι υπαρκτό πρόσωπο. Ο Καραγιώργης, διευθυντής του Ριζοσπάστη, ήταν μέλος της Κεντρικής Επιτροπής και της Κεντρικής Διαφώτισης του ΚΚΕ, ηγέτης του ΕΛΑΣ Θεσσαλίας και στρατηγός του ΔΣΕ στον Εμφύλιο, εξοντώθηκε σε φυλακές της Ρουμανίας στις αρχές της δεκαετίας του '50 στις φυλακές της Ρουμανίας, δίχως να δικαστεί. Το τέλος του στο βιβλίο είναι σπαρακτικό, όπως και η –πραγματική- ζωή του και λαχτάρα του για λίγη ανθρωπιά και δημοκρατία στο κόμμα που λάτρεψε.

Κοιτάζοντας τις κριτικές για το βιβλίο αυτό, είδα ότι, όπως εξάλλου ήταν αναμενόμενο, όλοι εστιάζουν στην πολιτική, μόνο, διάσταση του βιβλίου, και καθόλου στη λογοτεχνική. Δεν ξέρω αν ο συγγραφέας θέλησε με το βιβλίο αυτό να «ξεπλύνει» την πολιτική του στράτευση με το ΚΚΕ τη δεκαετία του 70 (όπως είδα να γράφεται), αλλά ως αναγνώστρια ουδόλως με αφορά. Αυτό που με αφορά, είναι το βιβλίο. Και το βιβλίο, εκτός από ενδιαφέρον, είναι και παρα πολύ καλό, βαθιά προσεγμένο στις λεπτομέρειες που καταφέρνει και κινείται με άνεση αλλά και ισορροπία ανάμεσα στη σάτιρα και το σπαραγμό.

Παρότι οι σκηνές της φυλακής και των βασανιστηρίων είναι οι καλύτερες –λογοτεχνικά- στιγμές του βιβλίου εμένα μου άρεσαν περισσότερο τα κεφάλαια που εστιάζουν στην πρωταγωνίστρια Λαοκρατία Σερβίδου. Την αγάπησα τη Λαοκρατία γιατί δεν είναι ηρωίδα, και δεν θέλει να γίνει. Είναι απλά ένας άνθρωπος που δε γουστάρει να υποχωρεί, να υποκύπτει και να υποκρίνεται. Είναι εκείνη που θα είναι πάντα χαμένη – που θα θυσιάζεται σε κάθε πολυτεχνείο. Είναι ο πολίτης όπως θα έπρεπε να είναι. Ναι, την αγάπησα τη Λαοκρατία που δε φοβάται και δεν υποτάσσεται.

Ο Βαγγέλης Βαγγερ, ο ηχολήπτης της ΛΕΡΤ (Λαική Ελληνική Ραδιοφωνία-Τηλεόραση), πρώην αγαπημένος της Λαοκρατίας, είναι ο κεντρικός ιστός του βιβλίου, αυτός που συνδέει πρόσωπα και καταστάσεις. Στον αντίποδά του ο Μελέτης Γερακιώτης. Ο Μελέτης που η τύχη του είναι προδιαγεγραμμένη από τη στιγμή που ο μέντοράς του, ο δημιουργός του και νυν ΓΓ του κόμματος Κώστας Χαρισιάδης καταλαβαίνει οτι έχει εκπέσει στο βαρύτερο παράπτωμα: στο έγκλημα σκέψης. Προλαβαίνει όμως, τις λίγες μέρες της επανάστασης του πολυτεχνείου να ερωτευτεί τη Λαοκρατία. Γιατί, βέβαια, δεν υπάρχει μεγαλύτερο αφροδισιακό από την εξέγερση, την ελπίδα, την πίστη πως θα φτιάξουμε έναν καλύτερο κόσμο, και φυσικά δεν υπάρχει μεγαλύτερο διεγερτικό από την αγκαλιά του αντιπάλου, του «απέναντι». Κι αυτές τις λίγες ημέρες της εξέγερσης ο Μελέτης κατάφερε να ζήσει συμπυκνωμένα όλα όσα στερήθηκε παρά τις τιμές και τις δόξες που αξιώθηκε όσο ανέβαινε στην κομματική ιεραρχία. Και το ξέρει, το ξέρει τόσο καλά, τόσο βαθιά και τόσο έντονα, που τα τελευταία του λόγια, στον μέντορά του, δεν είναι παρά ένα βαθύ κι ειλικρινές «αει στο διάολο». Τρεις απολύτως λυτρωτικές λέξεις.

[Μιχάλης Μανωλιός · Rating 4 out of 5]

Α, ρε Δημήτρη… ή Μήτσο, όπως ήθελες να σε φωνάζουμε αλλά δεν είχα βρει το θάρρος… πολύ ωραίο ήταν. Τι ωραίο, δηλαδή; Μαύρο χάλι ήταν, όπως θα ήταν αν είχε όντως γίνει έτσι, όπως μαύροι είναι όλοι οι απολυταρχισμοί.
Καλό ήταν, αυτό εννοώ Δημήτρη, πολύ καλό. Και συγνώμη που όταν κυκλοφόρησε δεν είχα την αναγνωστική εμπειρία και κυρίως τις γνώσεις για να μου τραβήξει το ενδιαφέρον και το παράτησα κάπου στη σελίδα 60 επειδή, λέει, η πλοκή ήταν αργή –που είναι –, για να το πιάσω τελικά τόσα χρόνια μετά, τώρα που δεν είσαι πια ανάμεσά μας. Συγνώμη. Μεσολάβησαν ο Άρθουρ Κέσλερ και κυρίως ο Αλεξάντρ Σολζενίτσιν, βλέπεις, που με ισοπέδωσαν κατάλληλα, ώστε να μπορώ να το εκτιμήσω όπως του αξίζει.
Τουλάχιστον το χάρηκα, όσο μπορεί να χαρεί κανείς μια τέτοια ιστορία. Και προς στιγμήν σκέφτηκα να μην γράψω τίποτα που να έχει αξιολογικό χαρακτήρα, αλλά ξέρεις τι λένε για τις παλιές συνήθειες.
Πιο πολύ θα τα πω για όποιον επόμενο αναγνώστη σου θέλει να τα λάβει υπόψη, και μπορώ να σε φανταστώ να χαμογελάς αχνά περιμένοντας να ακούσεις, όπως στα λογοτεχνικά εργαστήρια της ΑΛΕΦ που γνωριστήκαμε.
Επιγραμματικά, λοιπόν:

Στα πλην:
— Η πλοκή. Αργεί να πάρει μπρος και δεν συμβαίνουν και πολλά. Είναι δε σε μεγάλο βαθμό προβλέψιμη. Αυτό, βέβαια, λόγω της φύσης του έργου (εναλλακτική Ιστορία) αποτελεί συγχρόνως και πλεονέκτημα.
— Το αδύναμο κίνητρο του ζευγαριού των κεντρικών χαρακτήρων για να κάνουν εκείνη την κομβική «κοπάνα» στην ταβέρνα. Θεωρώ ότι δεν θα γινόταν, κυρίως από πλευράς εκείνου. Συγχωρητέο, πάντως, όπως σε όλα τα καλά βιβλία που πολλά άλλα πράγματα πάνε σωστά.
— Κάποιες λίγες παρεκβάσεις όπου έσπαγε ο τέταρτος τοίχος και άφηνες να φανεί ο αφηγητής. Και κάποιες άλλες, όχι ακριβώς άσχετες, αλλά όχι και καλά δεμένες, όπως η ανάλυση περί αστυμαχιών και αστυπολέμων.
— Λίγα τυπογραφικά που έχουν ξεφύγει από τη διόρθωση (το διάβασα στο δίτομο που κυκλοφόρησε με την Καθημερινή) και μια διπλή αναφορά στις «Οφειλές» / Βιβλιογραφία στο τέλος.

Στα συν:
+ Οι μετονομασίες των δρόμων και των κτηρίων και ο τρόπος που τις εκμεταλλεύτηκες.
+ Το χιούμορ σου, όπου μπορούσε να χωρέσει.
+ Η αναπάντεχη εκτενής αναφορά στο ρεμπέτικο. Έδεσε ωραία αν και δεν το περίμενα. Φοβερή στιγμή ο «εθνικός ύμνος» που τραγουδάει ο Βαγγέλης με τους φίλους του στο τέλος: «Είμαστε αλάνια…»
+ Προφανώς, οτιδήποτε έχει να κάνει με τα εσωτερικά του ΚΚΕ – διαδικασίες, πρακτικές, φιλοσοφία, νοοτροπία. Πάρα πολλή εσωτερική πληροφορία, αναρίθμητες ιστορικές αναφορές. Εννοείται ότι δεν έπιασα ούτε τις μισές, αλλά δεν με κούρασαν κιόλας. Πειστικότατος, όπως το φανταζόμουν (και πώς θα γινόταν αλλιώς;).
+ Και επίσης προφανώς, οτιδήποτε έχει να κάνει με την πόλη της Αθήνας. Ισόβιος αθηναιολόγος, έπαιξες εντός έδρας και έσκισες. Δεν περίμενα τίποτα λιγότερο, φυσικά, αλλά το έδεσες πολύ ωραία με τις εξελίξεις. Και εδώ, βέβαια, οι γνώσεις μου είναι πολύ περιορισμένες σε σχέση με τις αναφορές σου, και πολλές φορές χρειάστηκε να συμβουλευτώ τον χάρτη, αλλά δεν με χάλασε και είχε κι αυτό την ομορφιά του.
+ Ο χαρακτήρας της Λαοκρατίας. Δεν είμαι κομμουνίστρια. Δεν είμαι δεξιά. Θέλω μόνο την ελευθερία να μιλάω και να ��ποφασίζω για τον εαυτό μου.
+ Το τέλος, ρε Δημήτρη. Πολύ δυνατό, πολύ αληθινό, πολύ ανθρώπινο. Ο Κέσλερ και ο Σολζενίτσιν είναι εδώ, βέβαια, αειθαλείς και ειλικρινείς και πραγματιστές, όπως κι εσύ. Με ��άνει να σκέφτομαι, πόση κακία, πόση εξουσιολαγνεία, πόσος πόνος, πόση δυστυχία.
+ Το γεγονός ότι κράτησες πολλά γεγονότα ίδια και σε αυτό το παρακλάδι ιστορίας, όπως την κατάρρευση της ΕΣΣΔ μετά το 1989. Συνήθως η εναλλακτική Ιστορία δεν το κάνει αυτό, εσύ όμως ήθελες να δείξεις συγκεκριμένα πράγματα, και το πέτυχες.
+ Και τέλος το ότι, όπως το περίμενα δεν χαρίστηκες σε κανέναν, με αναφορές σε όλες τις εγκληματικές παρεμβάσεις της άλλης πλευράς, όπως στη Χιλή του Αλλιέντε.

Πάνω σ’ αυτό, πρέπει να πω στους αναγνώστες που απορρίπτουν το βιβλίο ως ανιστόρητο και αντιδραστικό, ότι αυτό δεν είναι ένα «δεξιό» βιβλίο. Ναι, έχει επιλέξει ως θέμα του την ανάδειξη των κακών του κομμουνισμού, αλλά αυτό δεν το κάνει ούτε κατά διάνοια εκθειάζοντας τον καπιταλισμό.
Και όχι, δεν είναι ανιστόρητο. Δυστυχώς.
Όπως το «Δόγμα του Σοκ» είναι εκεί, για να μας θυμίζει και να μας αποκαλύπτει τους δόλιους τρόπους με τους οποίους τα οικονομικά συμφέροντα υποδουλώνουν ανυποψίαστους λαούς, εκεί είναι και το «Αρχιπέλαγος Γκούλανγκ». Και, δυστυχώς ξανά, ισχύουν και τα δύο (τόσο, που το δεύτερο διδάσκεται στα ρωσικά σχολεία).

Δημήτρη –εντάξει, Μήτσο, για μία και τελευταία φορά– θυμάμαι τον David Brin, όταν ήρθε στην Ελλάδα, να μας λέει «είμαι αριστερός με τους δεξιούς και δεξιός με τους αριστερούς». Το πέτυχες κι αυτό, χωρίς σε καμία περίπτωση να παραστήσεις τον κεντρώο.
Θα σου έλεγα (καθυστερημένα, το ξέρω), καλό ταξίδι, αλλά δεν πίστευες σε τίποτα τέτοιο. Κι αν το σώμα σου γύρισε απλά πίσω στη γη, το βιβλίο αυτό αποδεικνύει ότι η σκέψη σου βρίσκεται ακόμα εδώ, μαζί μας.

[Michalis Rizos · Rating 3 out of 5]

Οι ουτοπικοί σοσιαλιστές θα το μισήσουν. Και ιδιαίτερα όσοι δεν ανένηψαν ποτέ από τον σταλινισμό τους. Γιατί περιγράφει μία Ελλάδα βουτηγμένη σε μία παρανοϊκή κομμουνιστική δυστοπία. Τι θα συνέβαινε αν η Ελλάδα ανήκε ανατολικά του σιδηρούντος παραπετάσματος. Αν το διάβαζε κάποιος ανατολικοευρωπαίος, δεν θα το θεωρούσε υπερβολικό σε καμία περίπτωση.

[Vassilis Xanthakis · Rating 3 out of 5]

Πολλή κουβέντα μπορεί να γίνει για τα λεγόμενα ''what if'' στην Ιστορία, ίσως δεν έχουν πολύ νόημα αλλά σε πολλές περιπτώσεις οι υποθέσεις έχουν ενδιαφέρον. Σε ό,τι αφορά την νεότερη ιστορία, το πώς θα ήταν η Ελλάδα σε περίπτωση επικράτησης του Δ.Σ.Ε.-Κ.Κ.Ε. στον Εμφύλιο είναι ένα πολύ ενδιαφέρον ερώτημα, η απάντηση του οποίου εξαρτάται εν πολλοίς από τις πολιτικές πεποιθήσεις κάποιου. Θεωρώ πως ο συγγραφέας δεν περιγράφει κάποια κόκκινη δυστοπία αλλά κάτι πολύ κοντινό σε αυτό που θα ζούσε η χώρα μετά το 1944, άλλωστε τα παραδείγματα των γειτονικών χωρών και δικτατόρων (Χότζα, Τσαουσέσκου κλπ) είναι ανάλογη. Βέβαια μπορεί να είχαμε γλιτώσει άλλες δυστυχίες (πχ την τουρκική εισβολή στην Κύπρο). Σχετικά με την πλοκή του βιβλίου, υπάρχει πολύ μπρος-πίσω σε σημείο που γνωρίζεις από νωρίς το τέλος - προτιμώ το σασπένς και την ομαλή ροή - και αυτό δε μου άρεσε, για αυτό και τα τρία αστεράκια.

[C · Rating 2 out of 5]

*1,5

Διάβασα το βιβλίο όταν επανεκδώθηκε από την 《Κ》 σε δύο τεύχη. Μέσα στο καλοκαίρι, θέλω να διαβάζω πολυ και, βλέποντας το συγκεκριμένο βιβλίο - και πιστεύοντας ότι θα με ενδιαφέρει και ιστορικά και ιδεολογικά - το αγόρασα. Ήταν μεγάλη απογοήτευση, διότι είχα, ίσως υψηλότερες προσδοκίες.

Από εμένα είναι όχι. Ανιστόρητο, δίχως κάποια ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα πλοκή.

Έφθασα σε ένα σημείο, που από τα μέσα περίπου του 1ου τόμου (367 σελ. 1ος - 185 σελ.ο 2οσ) είχα πλήξει και κόντευα να το παρατήσω.

Επίσης, θεωρώ και, μακάρι να κάνω λάθος, ότι είναι και προσβλητικό. Θεωρώ ότι προσβάλλει όσους αγωνίστηκαν για την πτώση της Χούντας.
Μιλάμε για ένα υποθετικό σενάριο, συμφωνώ. Ωστόσο, μόνο και μόνο η χρήση του σαν βάση, ήταν προσβολή.

Αν ποτέ πέσει ξανά στα χέρια μου βιβλίο του συγγραφέα, δεν θα είμαι διατεθειμένη να τπ διαβάσω. Δεν είμαι απόλυτη, αλλά δεν θεωρώ ότι ο συγκεκριμένος συγγραφέας, θα μπορέσει να με κάμει να αγαπήσω και να διαβάσω με όρεξη ένα βιβλίο. Απογοήτευση!!

[Georgina Koutrouditsou · Rating 2 out of 5]

Δυστυχώς εγκαταλείπω το παρόν βιβλίο.
Έφτασα μέχρι την 300 σελ.
Στην αρχή με είχε ενθουσιάσει και ιντριγκάρει.
Στη συνέχεια με μπέρδεψε,μετά με κούρασε και πλέον δεν έχει να μου προσφέρει τίποτα άλλο.
Λυπάμαι ειλικρινά.
Μετά από τόσα χρόνια που επιθυμούσα να το διαβάσω,αναμένοντας να μου "δώσει" κάτι,δεν τα κατάφερε.
Αυτό φυσικά δεν σημαίνει ότι ο συγγραφέας δεν μου είναι αγαπητός.Απλά θεωρώ ότι η προσπάθειά του στο παρόν βιβλίο,δεν με κέρδισε..
Και όπως λέει και ο Ουμπέρτο Έκο καθώς "τα λογοτεχνικά έργα μας προσκαλούν σε μια ερμηνευτική ελευθερία,επειδή μας προτείνουν μια ανάγνωση σε πολλαπλά επίπεδα" εύχομαι ολόψυχα το επόμενο βιβλίο του συγγραφέα που θα έρθει στα χέρια μου να μην φύγει και τόσο γρήγορα..με απογοήτευση και πάλι!

[Dimitris Tsintzas · Rating 5 out of 5]

Απολαυστικό αφήγημα με χιούμορ και ανατροπές. Θα μπορούσε βέβαια να εκμεταλλευτεί περισσότερο την έξυπνη ιδέα ο συγγραφέας και να δώσει πιο στιβαρό σενάριο αλλά και πάλι νομίζω είναι ένα κλασικό ελληνικό μυθιστόρημα. Μην ακούτε τις αρνητικές κριτικές. Προφανώς οφείλονται στο ό,τι το βιβλίο αγγίζει ευαίσθητες "αριστερές" χορδές και απομυθοποιεί τον κομμουνισμό. Γι' αυτό και πρέπει να διαβαστεί με καθαρό μυαλό, χωρίς προκαταλήψεις και κομματικές - ιδεολογικές παρωπίδες. Ασφαλώς και υπάρχουν αδυναμίες - τα πέντε αστέρια αντιστοιχούν σε βαθμολογία ελληνικού μυθιστορήματος.

[Kostas Kyriakopoulos · Rating 4 out of 5]

Ένα από τα πολλά που θα είχε στο μυαλό του να κάνει ο Δημήτρης Φύσσας, αν ήταν ακόμα μαζί μας, θα ήταν να γράψει τη συνέχεια...

Όταν γκρέμισαν το άγαλμα του Λένιν στην «Πλατεία Λένιν, πρώην Συντάγματος»
------------------------------------------------------------------
«Καλυφθείτε», φώναξε κάποιος που ήξερε, «όταν κόβονται οι κάβοι γίνονται μεγάλα ατυχήματα». Ο κόσμος απομακρύνθηκε. Τα παλαμάρια τεντώθηκαν και άλλο. Με περίεργους ήχους τριγμού, που θύμιζαν κρώξιμο πουλιών και προκαλούσαν ανατριχίλα, τα πόδια του Λένιν έσπασαν. Αφήνοντας τις κνήμες πακτωμένες στο βάθρο, το τεράστιο μπρούτζινο άγαλμα έπεσε με δυνατό κρότο στο κατάστρωμα της πλατείας. Κατά την πτώση, το κεφάλι του Λένιν ξεκόλλησε, κύλησε στην κατηφόρα και σταμάτησε στο παλιό υπουργείο Σοσιαλιστικής Ανοικοδόμησης, πρώην Δημοσίων Έργων, στη γωνία Καραγεώργη Σερβίας, πρώην Λένινγκραντ, και πλατεία Συντάγματος. Εκεί, το κεφάλι σταμάτησε, με την τρύπα του λαιμού να χάσκει. Τα μάτια του Λένιν κοίταζαν τώρα το μπαλκόνι του παλιού κτιρίου, από όπου ο Γεώργιος Παπανδρέου είχε εκφωνήσει το «Λόγο της Απελευθέρωσης», το Δεκέμβρη του 1941. Το υπόλοιπο άγαλμα έμεινε στην πλατεία όπως είχε πέσει, ακέφαλο και κούφιο, τρύπιο στο λαιμό και στα δύο πόδια του, τσακίζοντας άτυχες νεραντζιές, παγκάκια και πλάκες που βρίσκονταν από κάτω του. Είχε πέσει με το δεξί πλάι. Και ήταν τόσο μεγάλο ώστε, καθώς τ’ άλλο κοίταζε προς τα πάνω, η άκρη του αριστερού χεριού υψωνόταν στα τρία μέτρα
--------------------------------------------------------------
«Το λάθος ήταν ότι άρχισες όχι μόνο να έχεις δική σου σκέψη, αλλά και να τη λες. Αυτό ήτανε το λάθος σου».
«Και γιατί μ’ αφήσατε ν’ ανέβω τόσο πολύ; Γιατί με κάνατε Αναπληρωτή Γραμματέα, σύντροφε;»
«Γιατί άνθρωποι σαν και σένα χρειάζονται, έχουν απήχηση σε ένα κομμάτι του λαού, του αγνού αλλά χαζού λαού. Στους πιο καθυστερημένους πολιτικά. Γιατί χαλιναγωγούσες αρκετό κόσμο. Φυσικά σε ελέγχαμε συνεχώς.»
---------------------------------------------------------------

[Roula T · Rating 3 out of 5]

Ξεκίνησε με ενθουσιασμό, ο οποιος κάπως προς το τέλος ξεφούσκωσε. Ο Φύσσας δημιουργεί ένα πολύ πειστικό εναλλακτικό σύμπαν, όπου η Ελλάδα ανήκει στο κομμουνιστ��κό μπλοκ. Αρκετά πράγματα θα μπορούσαν να έχουν εξελιχθεί έτσι. Νομίζω πως η φαντασία και το χιούμορ είναι από τα δυνατά σημεία του βιβλίου. Ο συγγραφέας γνωρίζει επίσης εξαιρετικά τα εσωτερικά του ΚΚΕ, την πορεία του καθώς και πρόσωπα και γεγονότα που το αφορούν. Είναι πολύ απολαυστική η αναφορά στον Ρίτσο σε όλο το βιβλίο, αλλά ιδίως στο πρώτο κεφάλαιο τον σκίζει. Από την άλλη, νομίζω πως ο συγγραφέας παρασύρθηκε από όλες αυτές τις γνώσεις και προσπάθησε να χωρέσει στο βιβλίο κάθε διαφωνία και κριτική που είχε απέναντι σε πρακτικές και πρόσωπα του ΚΚΕ. Το αποτέλεσμα θεωρώ πως είναι να χάνει η πλοκή εξαιτίας της πολλής πληροφορίας και των παύσεων στη εξέλιξη για να μας αφηγηθεί πότε όσα αφορούν την υπόθεση Καραγιώργη, πότε τις ανακριτικές πρακτικές, πότε την διαδικασία αυτοκριτικής στο κόμμα και πότε τα σχετικά με τον Ζαχαριαδη. Μια πιο σφιχτή πλοκή θα είχε ως αποτέλεσμα ένα πολύ πιο απολαυστικό βιβλίο. Από την άλλη η διάρθρωση των χαρακτήρων είναι εξαιρετική, ιδίως η Λαοκρατία Σερβιδου, αλλά και ο Μελέτης είναι απόλυτα πειστικοί.

[Iqsis · Rating 1 out of 5]

Εξαιρετικό ανάγνωσμα απόδρασης από την πραγματικότητα για φιλελεπαρμένους της διπλανής πόρτας, οι οποίοι μέσα στην απελπισία της μίζερης καθημερινότητας και ελλείψει ρευστού για πετρέλαιο θέρμανσης, έχουν αναγάγει σε τρόπο ζωής το χέσιμο με μπουφάν ή κουβέρτα (όχι ηλεκτρική, είστε παλαβοί; Tο ρεύμα έχει πάει στο θεό) τη χειμερινή περίοδο του έτους. Είναι, προφανώς, ευεργετικό για τον προδομένο ψυχισμό να φαντασιώνεσαι ότι υπάρχει σε ένα παράλληλο σύμπαν μια Ελλάδα χειρότερη από το πτωχευμένο κατάντημα της αληθινής πραγματικότητας που δημιούργησε κατ' εικόνα και καθ' ομοίωσιν η άλλη πλευρά (απόγονοι των δωσίλογων της κατοχής, άκαπνοι τουρίστες της Μέσης Ανατολής και λοιπά λαμόγια της «εθνικοφροσύνης»), αυτή η οποία αφού ερωτοτρόπησε για λίγο με τους Γερμανούς ναζί, αναδείχτηκε τελικά νικήτρια του εμφυλίου με τα δανεικά όπλα και λεφτά Βρετανών και Αμερικανών (400 δις ευρώ λέει το κοστούμι και συνεχίζει να τραβάει την ανηφόρα). λολ και τρία λολ!

[Αλέξης Γυφτοδήμος · Rating 4 out of 5]

Ο Τάκης Λαζαρίδης ονόμασε το δικό του βιβλίο "Ευτυχώς ηττηθήκαμε σύντροφοι". Σπαραχτικός τίτλος. Το ίδιο λέει και το βιβλίο του Φύσσα με άλλα λόγια. Όποιος έχει ζήσει σε πρώην Ανατολική Χώρα ξέρει ότι αυτά που γράφει ο Φύσσας είναι γεγονότα που έγιναν στις κομμουνιστικές χώρες και στο δικό μας Κόμμα. Αν πιστεύει μόνο στις ιδέες που έχει στο κεφάλι του χωρίς να νιώθει την ανάγκη να τις τεκμηριώσει και στα πασαλείμματα μαρξισμού που ενδεχομένως έχει κάνει, τότε θεωρεί το βιβλίο απλώς αντικομμουνιστική προπαγάνδα.

[Al Capwned · Rating 1 out of 5]

Ίσως το πιο βαρετό μυθιστόρημα εναλλακτικής ιστορίας που έχει υπάρξει. Είναι λίγες οι φορές που έχω σκεφτεί να παρατήσω βιβλίο στη μέση και αυτή ήταν μία από αυτές (δεν το έκανα, καθώς δεν το κάνω ποτέ). Δεν ξέρω καν αν μπορεί να θεωρηθεί εναλλακτική ιστορία αυτή η συρραφή ιδεών από συγκεκριμένα μυθιστορήματα και μαρτυριών από κάποιες χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ. Όσον αφορά την «κριτική» στον μαρξισμό, τι να πω; Παιδιάστικα πράγματα.

[Sophia · Rating 3 out of 5]

Μπερδεμένες σκέψεις αν και το τέλος με έκανε να ανατριχιάζω (από την ειρωνία του). Κάποια κεφάλαια ίσως δεν θα έπρεπε να υπάρχουν ή θα έπρεπε κατά τη γνώμη μου να ήταν κάπως συντομότερα. Συνολικά ενδιαφέρον βιβλίο που φωτίζει πτυχές του καθεστώτος με βάση γεγονότα/καταστάσεις που έχουν καταγγελθεί από χώρες του υπαρκτού κομμουνισμού. Ο στόχος είναι να περάσει ότι ένα τέτοιο σύστημα είναι στην πραγματικότητα απάνθρωπο… τα καταφέρνει.

[Frantzi Maria · Rating 3 out of 5]

η αρχή του με κούρασε, ίσως γιατί οι αναφορές σε πρόσωπα και γεγονότα ήταν λίγο έως πολύ προβλέψιμα, συχνά πληκτικά απλοποιημένα. Η μυθοπλασία στη συνέχεια με κράτησε παρούσα στην εξέλιξή της και η επίγευση θα έλεγα ότι ήταν συγκρατημένα θετική καθώς ακόμα και όταν η εξιστόρηση δείχνει ακραία, πίσω από τις γραμμές της αναδύονται μηνύματα διαχρονικής εμβέλειας.

[Διονύσης (dio.b) · Rating 1 out of 5]

Βλακώδες! Πάμε παρακάτω...

[Roula Tsesmeli · Rating 5 out of 5]

Ένα βιβλίο που μιλάει για πραγματα που έπρεπε να ειπωθούν. Με μια υποθετική ιστορία λέει αλήθειες που πονάνε

[Sophie · Rating 4 out of 5]

Πολύ ενδιαφέρον βιβλίο.