What do you think?
Rate this book
Time Without Becoming (Philosophy) by Meillassoux, Quentin(November 1, 2014) Paperback
Time without becoming is the text of a lecture Quentin Meillassoux gave at the Middlesex University in May 2008. He makes a summary of the arguments he employed in After Finitude to overcome correlationism from the inside and to dismiss philosophies of becoming, such as absolute idealism and vitalism. In particular, he explains the specificity of his “speculative materialism” by supporting the thesis of the reciprocal exteriority of matter and mind. In her contribution, Anna Longo challenges this perspective taking into account the issue of the genesis of the transcendental in Gilles Deleuze’s philosophy.
- GenresPhilosophyMetaphysics
Paperback
First published November 1, 2014
10 people are currently reading
355 people want to read
About the author
Quentin Meillassoux
17 books114 followersQuentin Meillassoux is a French philosopher. He teaches at the Université Paris 1 Panthéon-Sorbonne, and is the son of the anthropologist Claude Meillassoux.
Meillassoux is a former student of the philosophers Bernard Bourgeois and Alain Badiou. Badiou, who wrote the foreword for Meillassoux's first book After Finitude (Après la finitude, 2006), describes the work as introducing an entirely new option into modern philosophy, one that differs from Immanuel Kant's three alternatives of criticism, skepticism, and dogmatism. The book was translated into English by philosopher Ray Brassier. Meillassoux is associated with the speculative realism movement.
Meillassoux is a former student of the philosophers Bernard Bourgeois and Alain Badiou. Badiou, who wrote the foreword for Meillassoux's first book After Finitude (Après la finitude, 2006), describes the work as introducing an entirely new option into modern philosophy, one that differs from Immanuel Kant's three alternatives of criticism, skepticism, and dogmatism. The book was translated into English by philosopher Ray Brassier. Meillassoux is associated with the speculative realism movement.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 12 of 12 reviews
April 12, 2021
Part1: correlationism
.
Time without Becoming (2014) เป็นบันทึกเลคเชอร์ที่เมยาซูพูดในมหาลัย Middlesex (ลอนดอน) เมื่อปี 2008 จะเรียกได้ว่า เล่มนี้เป็นอีกเล่มสำคัญสำหรับทำความเข้าใจ Speculative Turn ที่พยายามโต้กับแนวคิด correlationism (หรือพวก post-Kantian) แน่นอน เลคเชอร์ครั้งนี้เมยาซูพยายามอธิบายสิ่งสำคัญในหนังสืออันเป็นที่เฟื่องของเขา: After Finitude โดยลงเน้นไปตรงความคิดสำคัญของหนังสือก็คือเรื่อง ‘correlationism’ กับ ‘the principle of factiality’
.
เขาเรียก correlationism ว่ามันคือคู่ขัดแย้งกับแนวคิดเรื่อง realism โดยที่ correlationism นั้นมีอยู่หลากหลายรูปแบบ ซึ่งเมยาซูเน้นไปอย่างเฉพาะถึงพวกอุตรภาวะปรัชญา (transcendental philosophy) อาทิแนวคิดต่างๆ ของปรากฏการณ์วิทยาและโพสต์-โมเดิร์น ถึงแนวคิดจะต่างกันและมีความหลากหลายเป็นของแนวคิดนั้นๆ เองแล้ว กระนั้นมันก็มีหลักแชร์ร่วมกันอย่างไม่มากก็น้อยคือ: มันไม่มี objects ไม่มี event ไม่มี laws ไม่มี beings ถ้าหากไม่มีความสัมพันธ์กับ point of view , หรือกับการที่ subjective ได้เข้าถึง (no outside subject-object correlate)
.
เมยาซูได้ยกอากิวเม้นต์พื้นฐานของพวก correlationism มาจากการอธิบายของ Graham Harman (ซึ่งเขาเห็นด้วย) ว่า:
.
There can be no X without a givenness of X, and no theory about X without a positing of X.
.
กล่าวคือหากเรากำลังพูดอะไรบางอย่าง เราก็กำลังพูดถึง ‘บางอย่าง’ มันมอบให้คุณพูดถึง และคุณก็กำลังวางตำแหน่งการพูดถึง ‘บางอย่าง’ นั้นโดยคุณเอง หรืออย่างคำอธิบายที่มักเจอเช่น คุณไม่สามารถออกไปนอกภาษาเพื่อดู essence ของภาษาทว่าเราอยู่ในภาษาอยู่แล้ว ไม่มีอะไรอยู่นอกเหนือตัวบท หรือบริบทที่ซับเจคมีอยู่และเป็นอยู่ได้ ซึ่ง “argument from the circle” ที่เรียบง่ายข้อนี้ล้มล้างได้ยาก อย่างถ้าคุณจะคัดค้านต่อ correlationism การคัดค้านนั้นก็มาจากการผลิตขึ้นโดยการคิดของคุณ ก็คือถ้าโต้เรื่อง correlationism คุณก็อาจกำลังลืมว่ากำลังพูดถึงมันอยู่ ซึ่ง circle นี้เองที่เป็นวงจรอุบาทว์ในสัจนิยมทางตรง (naïve realism) อันแสดงถึงความขัดแย้งเชิงประจักษ์เลยว่า คุณกำลังล้มล้างสิ่งที่คุณพูดเองโดยการกระทำที่ทำอยู่ ก็คือพูดถึงมัน คิดถึงมัน
.
สำหรับเมยาซู correlationism มีหลักอยู่สองเวอร์ชั่น: หนึ่งคือ transcendental ที่เคลมว่า มันมีรูปแบบสากล (universal forms) แห่งความรู้เชิงอัตวิสัยของสิ่งต่างๆ (subjective knowledge of things) และของ post-modern ที่ปฏิเสธการดำรงอยู่ของอัตวิสัยสากล (subjective universality)
.
แต่กระนั้นหลักทั้งคู่ต่างก็ปฏิเสธ absolute knowledge คือความรู้ในฐานะที่มันเป็นสิ่งในตัวเองและอิสระจากการที่ subjective จะเข้าถึง อย่างเช่นพวก correlationists แบบคาร์ทีเซียน ประโยค “X is” หมายถึง “X is correlate of an affection, or a perception, or a conception, or of any other subjective or intersubjective act.”
.
To be is to be a correlate
.
และในเมื่อคุณเคลมการคิดเกี่ยวกับ X คุณก็ต้องวางตำแหน่งมุมมอง X อันนี้ คือคุณไม่สามารถแยกออกมาจาก act ของการวางตำแหน่งมุมมองนี้ได้ นั่นจึงเป็นเหตุว่าทำไมมันถึงเป็นไปไม่ได้ที่จะเข้าใจ absolute X เช่น X ซึ่งจะแยกออกจาก subject อย่างเป็นสำคัญ เราไม่สามารถรู้อะไรคือความเป็นจริงในตัวเอง (reality in itself) เพราะว่าเราไม่อาจจำแนกระหว่าง properties ที่เป็นของ object นั้นเอง กับ properties ซึ่งเป็นของ subjective ที่เข้าถึง object
.
เขาบอกไว้ว่ามันมีรูปธรรมที่ซับซ้อนกว่าโมเดลที่เขายกมา นี่เป็นเพียงตัวอย่างง่ายๆ ที่เมยาซูยกขึ้นมาอธิบายให้เห็นความสัมพันธ์ระหว่าง correlationism ที่ถูกพิจารณาว่าเป็น anti-realism ในโมเดลร่วมสมัย (ซึ่งเขาจะอธิบายในหัวข้อต่อไปว่า correlationism ไม่ใช่ anti-realism แต่เป็น anti-absolutism)
.
โดย argument from the circle นั้น ถ้าจะกล่าวอย่างค้านท์ ไม่เพียงหมายความว่า thing in itself ไม่สามารถเป็นที่รู้ได้ (unknowable) เท่านั้น แต่ thing in itself นั้นไม่สามารถจะคิดได้ (radically unthinkable) โดยคานท์เห็นว่าแม้มันเป็นไปไม่ได้ที่จะรู้ thing in itself ทว่าเขาก็มอบหน้าที่นี้ให้แก่ theoretical reason ของเขา (ไม่รวมเรื่อง practical reason เข้ามา) สมรรถนะในการเข้าถึงการพิจารณาสี่อย่างของ thing in itself เมซายูเสนอตามคานท์อย่างเขาเข้าใจคือ
.
1) thing in itself เป็นผลการมีอยู่ (exists) ภายนอก consciousness (มันไม่ใช่แค่เป็นปรากฏการณ์เท่านั้น)
.
2) เรารู้ได้ว่ามันส่งผลกระทบต่อประสาทสัมผัส (sensibility) และผลิตขึ้นในภาพแทน (representations) ของเรา (ประสาทสัมผัสของเราจึง passive, มีขอบเขตสิ้นสุด, และไม่ได้เกิดขึ้นได้เอง)
.
3) thing in itself is not contradictory หลักของการไร้ความขัดแย้ง (principle of non-contradiction) เป็น absolute principle: ไม่ใช่มีแค่อย่างเดียวที่เกี่ยวข้องกับ consciousness ของเรา
.
4) เรารู้ว่า thing in itself ไม่ได้เป็นอยู่ในเชิงเทศะและกาละ (spatiotemporal) เพราะว่าพื้นที่และเวลาเป็น forms of subjective sensibility เท่านั้น และมันไม่ใช่ properties ของ in itself กล่าวคือ เราไม่รู้ว่า thing in itself คืออะไร แต่เรารู้ได้อย่างแน่นอนว่าอะไรที่ไม่ใช่ thing in itself
.
จะเห็นได้ว่าที่ค้านท์พูดเกี่ยวกับ thing in itself นั้น ในส่วนของ post-Kantian เองได้ทำลายการเคลมนั้นโดยปฏิเสธความเป็นไปได้ของ in itself outside the self ทว่า contemporary correlationism นั้นไม่ใช่ speculative idealism อีกต่อไป ไม่ได้พูดว่ามันไม่มี in itself หากเราแค่ไม่สามารถพูดอะไรเกี่ยวกับมันได้เท่านั้น ไม่แม้มันจะมีอยู่ก็ตาม สำหรับเมยาซูแล้ว นั่นจึงเป็นเหตุว่าทำไมเทอม “in itself” ได้หายไปจากวาทกรรมการพูดถึง เพราะ “Thought only has to deal with a world correlated with itself”และในข้อเท็จจริงที่ไม่สามารถนึกได้หรือนึกไม่ถึงของการเป็นอยู่คือ (being) ของ correlation เองก็คือ ความสัมพันธ์ของความคิดของทัศนคติ ระบบความเชื่อ เจตจำนง ของสังคมหรือชุมชนหรือผู้คน (thought-world correlation thought) นั้นเองที่เป็นเรื่องปริศนา ซึ่งเป็นเรื่องปริศนานี้เองได้มอบการเทียบต่างความเป็นไปได้ของสถานการณ์ที่แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง ซึ่ง The Tractatus Logico-Philosophicus (วินเก่นสไตน์) เป็นตัวอย่างขนานดีสำหรับการพูดถึงอันนี้ เมื่อมันถูกกำหนดระบุว่าเป็นเรื่อง “mystical” ข้อเท็จจริงแท้ๆ คือมันเป็นโลกที่คงเส้นสอดคล้อง เป็นโลกที่การขัดแย้งกันดำรงอยู่ด้วยกันอย่างไร้ความขัดแย้ง “that there is a consistent world; a logical, non-contradictory world.”
.
.
.
Time without Becoming (2014) เป็นบันทึกเลคเชอร์ที่เมยาซูพูดในมหาลัย Middlesex (ลอนดอน) เมื่อปี 2008 จะเรียกได้ว่า เล่มนี้เป็นอีกเล่มสำคัญสำหรับทำความเข้าใจ Speculative Turn ที่พยายามโต้กับแนวคิด correlationism (หรือพวก post-Kantian) แน่นอน เลคเชอร์ครั้งนี้เมยาซูพยายามอธิบายสิ่งสำคัญในหนังสืออันเป็นที่เฟื่องของเขา: After Finitude โดยลงเน้นไปตรงความคิดสำคัญของหนังสือก็คือเรื่อง ‘correlationism’ กับ ‘the principle of factiality’
.
เขาเรียก correlationism ว่ามันคือคู่ขัดแย้งกับแนวคิดเรื่อง realism โดยที่ correlationism นั้นมีอยู่หลากหลายรูปแบบ ซึ่งเมยาซูเน้นไปอย่างเฉพาะถึงพวกอุตรภาวะปรัชญา (transcendental philosophy) อาทิแนวคิดต่างๆ ของปรากฏการณ์วิทยาและโพสต์-โมเดิร์น ถึงแนวคิดจะต่างกันและมีความหลากหลายเป็นของแนวคิดนั้นๆ เองแล้ว กระนั้นมันก็มีหลักแชร์ร่วมกันอย่างไม่มากก็น้อยคือ: มันไม่มี objects ไม่มี event ไม่มี laws ไม่มี beings ถ้าหากไม่มีความสัมพันธ์กับ point of view , หรือกับการที่ subjective ได้เข้าถึง (no outside subject-object correlate)
.
เมยาซูได้ยกอากิวเม้นต์พื้นฐานของพวก correlationism มาจากการอธิบายของ Graham Harman (ซึ่งเขาเห็นด้วย) ว่า:
.
There can be no X without a givenness of X, and no theory about X without a positing of X.
.
กล่าวคือหากเรากำลังพูดอะไรบางอย่าง เราก็กำลังพูดถึง ‘บางอย่าง’ มันมอบให้คุณพูดถึง และคุณก็กำลังวางตำแหน่งการพูดถึง ‘บางอย่าง’ นั้นโดยคุณเอง หรืออย่างคำอธิบายที่มักเจอเช่น คุณไม่สามารถออกไปนอกภาษาเพื่อดู essence ของภาษาทว่าเราอยู่ในภาษาอยู่แล้ว ไม่มีอะไรอยู่นอกเหนือตัวบท หรือบริบทที่ซับเจคมีอยู่และเป็นอยู่ได้ ซึ่ง “argument from the circle” ที่เรียบง่ายข้อนี้ล้มล้างได้ยาก อย่างถ้าคุณจะคัดค้านต่อ correlationism การคัดค้านนั้นก็มาจากการผลิตขึ้นโดยการคิดของคุณ ก็คือถ้าโต้เรื่อง correlationism คุณก็อาจกำลังลืมว่ากำลังพูดถึงมันอยู่ ซึ่ง circle นี้เองที่เป็นวงจรอุบาทว์ในสัจนิยมทางตรง (naïve realism) อันแสดงถึงความขัดแย้งเชิงประจักษ์เลยว่า คุณกำลังล้มล้างสิ่งที่คุณพูดเองโดยการกระทำที่ทำอยู่ ก็คือพูดถึงมัน คิดถึงมัน
.
สำหรับเมยาซู correlationism มีหลักอยู่สองเวอร์ชั่น: หนึ่งคือ transcendental ที่เคลมว่า มันมีรูปแบบสากล (universal forms) แห่งความรู้เชิงอัตวิสัยของสิ่งต่างๆ (subjective knowledge of things) และของ post-modern ที่ปฏิเสธการดำรงอยู่ของอัตวิสัยสากล (subjective universality)
.
แต่กระนั้นหลักทั้งคู่ต่างก็ปฏิเสธ absolute knowledge คือความรู้ในฐานะที่มันเป็นสิ่งในตัวเองและอิสระจากการที่ subjective จะเข้าถึง อย่างเช่นพวก correlationists แบบคาร์ทีเซียน ประโยค “X is” หมายถึง “X is correlate of an affection, or a perception, or a conception, or of any other subjective or intersubjective act.”
.
To be is to be a correlate
.
และในเมื่อคุณเคลมการคิดเกี่ยวกับ X คุณก็ต้องวางตำแหน่งมุมมอง X อันนี้ คือคุณไม่สามารถแยกออกมาจาก act ของการวางตำแหน่งมุมมองนี้ได้ นั่นจึงเป็นเหตุว่าทำไมมันถึงเป็นไปไม่ได้ที่จะเข้าใจ absolute X เช่น X ซึ่งจะแยกออกจาก subject อย่างเป็นสำคัญ เราไม่สามารถรู้อะไรคือความเป็นจริงในตัวเอง (reality in itself) เพราะว่าเราไม่อาจจำแนกระหว่าง properties ที่เป็นของ object นั้นเอง กับ properties ซึ่งเป็นของ subjective ที่เข้าถึง object
.
เขาบอกไว้ว่ามันมีรูปธรรมที่ซับซ้อนกว่าโมเดลที่เขายกมา นี่เป็นเพียงตัวอย่างง่ายๆ ที่เมยาซูยกขึ้นมาอธิบายให้เห็นความสัมพันธ์ระหว่าง correlationism ที่ถูกพิจารณาว่าเป็น anti-realism ในโมเดลร่วมสมัย (ซึ่งเขาจะอธิบายในหัวข้อต่อไปว่า correlationism ไม่ใช่ anti-realism แต่เป็น anti-absolutism)
.
โดย argument from the circle นั้น ถ้าจะกล่าวอย่างค้านท์ ไม่เพียงหมายความว่า thing in itself ไม่สามารถเป็นที่รู้ได้ (unknowable) เท่านั้น แต่ thing in itself นั้นไม่สามารถจะคิดได้ (radically unthinkable) โดยคานท์เห็นว่าแม้มันเป็นไปไม่ได้ที่จะรู้ thing in itself ทว่าเขาก็มอบหน้าที่นี้ให้แก่ theoretical reason ของเขา (ไม่รวมเรื่อง practical reason เข้ามา) สมรรถนะในการเข้าถึงการพิจารณาสี่อย่างของ thing in itself เมซายูเสนอตามคานท์อย่างเขาเข้าใจคือ
.
1) thing in itself เป็นผลการมีอยู่ (exists) ภายนอก consciousness (มันไม่ใช่แค่เป็นปรากฏการณ์เท่านั้น)
.
2) เรารู้ได้ว่ามันส่งผลกระทบต่อประสาทสัมผัส (sensibility) และผลิตขึ้นในภาพแทน (representations) ของเรา (ประสาทสัมผัสของเราจึง passive, มีขอบเขตสิ้นสุด, และไม่ได้เกิดขึ้นได้เอง)
.
3) thing in itself is not contradictory หลักของการไร้ความขัดแย้ง (principle of non-contradiction) เป็น absolute principle: ไม่ใช่มีแค่อย่างเดียวที่เกี่ยวข้องกับ consciousness ของเรา
.
4) เรารู้ว่า thing in itself ไม่ได้เป็นอยู่ในเชิงเทศะและกาละ (spatiotemporal) เพราะว่าพื้นที่และเวลาเป็น forms of subjective sensibility เท่านั้น และมันไม่ใช่ properties ของ in itself กล่าวคือ เราไม่รู้ว่า thing in itself คืออะไร แต่เรารู้ได้อย่างแน่นอนว่าอะไรที่ไม่ใช่ thing in itself
.
จะเห็นได้ว่าที่ค้านท์พูดเกี่ยวกับ thing in itself นั้น ในส่วนของ post-Kantian เองได้ทำลายการเคลมนั้นโดยปฏิเสธความเป็นไปได้ของ in itself outside the self ทว่า contemporary correlationism นั้นไม่ใช่ speculative idealism อีกต่อไป ไม่ได้พูดว่ามันไม่มี in itself หากเราแค่ไม่สามารถพูดอะไรเกี่ยวกับมันได้เท่านั้น ไม่แม้มันจะมีอยู่ก็ตาม สำหรับเมยาซูแล้ว นั่นจึงเป็นเหตุว่าทำไมเทอม “in itself” ได้หายไปจากวาทกรรมการพูดถึง เพราะ “Thought only has to deal with a world correlated with itself”และในข้อเท็จจริงที่ไม่สามารถนึกได้หรือนึกไม่ถึงของการเป็นอยู่คือ (being) ของ correlation เองก็คือ ความสัมพันธ์ของความคิดของทัศนคติ ระบบความเชื่อ เจตจำนง ของสังคมหรือชุมชนหรือผู้คน (thought-world correlation thought) นั้นเองที่เป็นเรื่องปริศนา ซึ่งเป็นเรื่องปริศนานี้เองได้มอบการเทียบต่างความเป็นไปได้ของสถานการณ์ที่แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง ซึ่ง The Tractatus Logico-Philosophicus (วินเก่นสไตน์) เป็นตัวอย่างขนานดีสำหรับการพูดถึงอันนี้ เมื่อมันถูกกำหนดระบุว่าเป็นเรื่อง “mystical” ข้อเท็จจริงแท้ๆ คือมันเป็นโลกที่คงเส้นสอดคล้อง เป็นโลกที่การขัดแย้งกันดำรงอยู่ด้วยกันอย่างไร้ความขัดแย้ง “that there is a consistent world; a logical, non-contradictory world.”
.
.
This entire review has been hidden because of spoilers.
January 4, 2024
é uma versão resumida do after finitude
não é tão bom quanto o original
não é tão bom quanto o original
August 24, 2017
An interesting transcription of a talk given by the author, that serves as a broad entrance to the Speculative Realism and Object-Oriented Ontology. The offset is: can we think of objects without any subjects, meaning: without the object-subject "correlation"? This is an interesting question, but the very possibility of an answer falls into games of imagination and wonder (a time where everything has been set and no movements are possible, a time where all contradictions are done, some kind of super-being where no becoming is possible, etc). It's an interesting concept, but utterly irrelevant as an "ontology", or theory knowledge of subjects.
In terms of style, Meillassoux repeatedly tries to put forward many concepts he takes from under his sleeve, constantly trying to remind us that he's the one making them up, he's the one who came up with this brilliant things, and nobody else. There is a lot of 'I think' and 'I believe' and 'I call this X', in the book. In general, a lot if 'I' during the whole reading. It feels like talking to that guy at the high school reunion party who had one too many margaritas at the bar and is now trying to impress you with these 'amazing new ideas' he came up with that 'nobody has every thought about them'.
It's hard to explain this (and even by quoting the moments, I feel they won't feel as uncomfortable as when you read them), but some examples are: '...a very special kind, that I call Hyper-Chaos'; or 'I call it The Principle of Factuality'; or 'I call it The Problem of Ancestrality'; or 'what is very important for me is that I don't pretend to refute the...'; or 'you must understand the exact significance of this problem in my strategy'; and so on.
I much enjoy the opposite style, for example, Deleuze's presentation of ideas, where new concepts are set in motion in the exposition, so we understand those new concepts by their mechanisms and the way they operate within the argument, not by name dropping and planting new definitions which bypass the very reason of why should we start using these new concepts in the first place.
Despite all I've said, it's an interesting read that will make you question your standpoint and might inspire you to research on Speculative Realism (or "Speculative Materialism" as he labels it, since Meillassoux -you guessed it- wants to distance himself form other authors and create his own thing). If you are into it, check the book "After Finitude" in order to get the full grasp of what he tries to explain into this brief talk.
In terms of style, Meillassoux repeatedly tries to put forward many concepts he takes from under his sleeve, constantly trying to remind us that he's the one making them up, he's the one who came up with this brilliant things, and nobody else. There is a lot of 'I think' and 'I believe' and 'I call this X', in the book. In general, a lot if 'I' during the whole reading. It feels like talking to that guy at the high school reunion party who had one too many margaritas at the bar and is now trying to impress you with these 'amazing new ideas' he came up with that 'nobody has every thought about them'.
It's hard to explain this (and even by quoting the moments, I feel they won't feel as uncomfortable as when you read them), but some examples are: '...a very special kind, that I call Hyper-Chaos'; or 'I call it The Principle of Factuality'; or 'I call it The Problem of Ancestrality'; or 'what is very important for me is that I don't pretend to refute the...'; or 'you must understand the exact significance of this problem in my strategy'; and so on.
I much enjoy the opposite style, for example, Deleuze's presentation of ideas, where new concepts are set in motion in the exposition, so we understand those new concepts by their mechanisms and the way they operate within the argument, not by name dropping and planting new definitions which bypass the very reason of why should we start using these new concepts in the first place.
Despite all I've said, it's an interesting read that will make you question your standpoint and might inspire you to research on Speculative Realism (or "Speculative Materialism" as he labels it, since Meillassoux -you guessed it- wants to distance himself form other authors and create his own thing). If you are into it, check the book "After Finitude" in order to get the full grasp of what he tries to explain into this brief talk.
June 5, 2019
The encounter with Meillassoux's thought would be worth the price of admission for the hyperchaos alone: a cosmic chaos so chaotic it is under no obligation to remain in absolute flux but can give rise to stability and order even while leaving them utterly ungrounded and prone to be undone at the drop of a hat. According to this reader, though, this particular text is not ideal for a first introduction to Meillassoux and neither is it a great way of going further with him. What we find here is a very condensed version of the argument he lays out in After Finitude, with nothing much to supplement it - nothing like the way that, in Extro-Science Fiction, the discussion of sci-fi illuminates his ideas from a different angle. To round it off, the short afterword didn't do much for me and there are, at least in my 2014 edition, a more than a few distracting typos, including this horribly mangled spelling of the author's own name: 'Mellasissoux'! Feel free to look elsewhere for your dose of hyperchaos.
March 29, 2025
En aquesta curta conferència, Meillassoux resumeix el seu pensament de manera summament esquemàtica. Destaca especialment la crítica del correlacionisme i acaba arribant al principi de factualitat. En general, com a conferència divulgativa és interessant, però no afegeix res de nou pel lector que ja conegui 'Després de la finitud'.
Pel que fa a l'article posterior, d'Anna Longo, es tracta d'una comparació entre l'epistemologia de Deleuze i la de Meillassoux. La comparació és evident (del famós esdevenir sense temps es passa al temps sense esdevenir), però al final les dues posicions queden divorciades: cap de les dues pot defensar a la vegada el poder de veritat de la ciència i el poder creatiu de la ment humana.
Pel que fa a l'article posterior, d'Anna Longo, es tracta d'una comparació entre l'epistemologia de Deleuze i la de Meillassoux. La comparació és evident (del famós esdevenir sense temps es passa al temps sense esdevenir), però al final les dues posicions queden divorciades: cap de les dues pot defensar a la vegada el poder de veritat de la ciència i el poder creatiu de la ment humana.
November 15, 2024
Meillassoux writes this: “I try to demonstrate that thinking, under very special conditions, can access reality as it is in itself, independently of any subjectivity.” I believe in the idea of a reality that our thinking can access, even though it is, somehow, outside of our being. So, yes, I liked this short book. However, I probably side with Deleuze about reality itself… I am more a dreamer, believing in the metaphysical… that so much is beyond us that only a faith can protect us.
Read
July 23, 2019Recapitulation of the ideas in After Finitude with some new arguments. Useful in understanding hyper-chaos and his 'contingent absolute'. Essential? Perhaps not. We will see when his next work is published.
April 25, 2021
I thought the first essay from Meillassoux was helpful for reiterating two main ideas from After Finitude- Correlationism and Facticity. The second essay starts off the same way reiterating some of the main points from After Finitude but when she brings in deleuze, my eyes started to glaze over.
January 14, 2019
The text of the main lecture itself is at:
https://speculativeheresy.files.wordp...
https://speculativeheresy.files.wordp...
June 21, 2022
I’m pretty sure this made me understand After Finitude a little better. Pretty sure.
October 5, 2021
Como resumen de las ideas del autor en After Finitude está bien, pero no es esencial. El ensayo de Anna Longo tiene algod e interés pero tampoco es necesario.
March 4, 2025
rating for anna longo.
Displaying 1 - 12 of 12 reviews