What do you think?
Rate this book
Romantrilogin #1
The Best Intentions
Ingmar Bergmans berättelse om sina föräldrar.
I Laterna Magica skildrade Ingmar Bergman sin far och sin mor ur en egen barndomsvinkel: fadern som svart stränghet, modern som en ljusgestalt, båda oåtkomliga. I Den goda vilken söker han en annan bild. Denna fria berättelse tar sin början 1909 och avslutas ett knappt decennium senare, då en ung prästfamilj väntar sitt andra barn, han som en gång ska skriva Laterna Magica.
Ingmar Bergmans stora berättelse är skriven för film. Men med den berättande prosa som frigjordes i självbiografin och i den nya förståelsens ljus har Bergman här skapat ett gestaltande prosaverk, som utan överdrift kan kallas en av de stora svenska kärleksromanerna.
I Laterna Magica skildrade Ingmar Bergman sin far och sin mor ur en egen barndomsvinkel: fadern som svart stränghet, modern som en ljusgestalt, båda oåtkomliga. I Den goda vilken söker han en annan bild. Denna fria berättelse tar sin början 1909 och avslutas ett knappt decennium senare, då en ung prästfamilj väntar sitt andra barn, han som en gång ska skriva Laterna Magica.
Ingmar Bergmans stora berättelse är skriven för film. Men med den berättande prosa som frigjordes i självbiografin och i den nya förståelsens ljus har Bergman här skapat ett gestaltande prosaverk, som utan överdrift kan kallas en av de stora svenska kärleksromanerna.
298 pages, Hardcover
First published January 1, 1991
33 people are currently reading
864 people want to read
About the author
Ingmar Bergman
164 books601 followersErnst Ingmar Bergman was a nine-time Academy Award-nominated Swedish film, stage, and opera director. He depicted bleakness and despair as well as comedy and hope in his explorations of the human condition. He is recognized as one of the greatest and most influential filmmakers in cinematic history.
He directed 62 films, most of which he wrote, and directed over 170 plays. Some of his internationally known favorite actors were Liv Ullmann, Bibi Andersson, and Max von Sydow. Most of his films were set in the stark landscape of his native Sweden, and major themes were often bleak, dealing with death, illness, betrayal, and insanity.
Bergman was active for more than 60 years, but his career was seriously threatened in 1976 when he suspended a number of pending productions, closed his studios, and went into self-imposed exile in Germany for eight years following a botched criminal investigation for alleged income tax evasion.
He directed 62 films, most of which he wrote, and directed over 170 plays. Some of his internationally known favorite actors were Liv Ullmann, Bibi Andersson, and Max von Sydow. Most of his films were set in the stark landscape of his native Sweden, and major themes were often bleak, dealing with death, illness, betrayal, and insanity.
Bergman was active for more than 60 years, but his career was seriously threatened in 1976 when he suspended a number of pending productions, closed his studios, and went into self-imposed exile in Germany for eight years following a botched criminal investigation for alleged income tax evasion.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 54 reviews
May 16, 2021
Iznenađujuće dobar.
Kada imam posla za grafitnu, dok čitam knjigu, računam da je ta knjiga ODLIČNA.
A za ovu knjigu sam čak i zarezač koristila, jer se grafit, podvlačenjem, istrošio.
Sve preporuke!
Kada imam posla za grafitnu, dok čitam knjigu, računam da je ta knjiga ODLIČNA.
A za ovu knjigu sam čak i zarezač koristila, jer se grafit, podvlačenjem, istrošio.
Sve preporuke!
March 30, 2021
همیشه فیلمهای اینگمار برگمان را دوست داشتم. الآن بیشتر خاطرهی آن دوست داشتن، از سالها پیش باقی مانده. گاهی اوقات هوس میکنم و یکی از فیلمهایش را برای بار چندم میبینم. علاقهام آمیخته به نوعی ارادت و احترام است. اگر «فرهنگ والا» را شبیه سرزمینی فرض کنیم، فیلمهای برگمان برای من یکی از دروازههای ورود به این سرزمین بودند.
وقتی «پرسونا»ی برگمان را دیدم هنوز یونگ نخوانده بودم. با فیلمهای او بود که متوجه شدم چطور میشود قطعهای از باخ را «شنید». در مصاحبههای او بود که اسم «استریندبرگ» را شنیدم. از لابلای حرفهای او بود که ایدهی محوی در ذهنم شکل گرفت از اینکه تألیف چیست، رابطهاش با مدیوم و ابزار انتقال چیست. این را در یکی از مصاحبههایش گفته بود و خاطرم مانده. برگمان میگفت عاشق موسیقیست. حتی دو سال از سینما مرخصی گرفته تا فقط روی موسیقی باخ تحقیق کند. میگفت اما زبان بیانم -متأسفانه- فقط سینماست. شاید حالا تمام این حرفها پیش پا افتاده بنظرم برسند. اما در آن دوران برایم خیلی نو بود. اولین مواجههام بود با چنین حرفهایی. یا شاید اولین بار بود که درکشان میکردم. داشتم میفهمیدم که دغدغه داشتن چیست، اینکه موضوعی برایت سؤال باشد. و بعد پرداختن به این سؤال، تلاش برای جواب دادن به سؤالت، با زبان و روشی که بلدی (در مورد برگمان میشد زبان سینما). همهی این حرفها برایم جدید بود. ذهنیتی دربارهی «خلق هنری» نداشتم. با چه ولعی سهگانهی برگمان راجع به «ایمان و شک به وجود خدا» را تماشا میکردم.
تا قبل از این دوران، فیلمهایی که تماشا میکردم را از «فهرست برترین فیلمهای قرن» پیدا میکردم. از سایت آیامدیبی. یا گاردین. صد فیلم برتر تاریخ سینما. ۱۰ فیلم برتر سینمای آوانگارد. صد رمان برتر دنیا به انتخاب گاردین. طبعاً اخبار «جشنوارهها» را هم با شوق و ذوق دنبال میکردم. چند سالی، نه تنها برندهی فستیوال کَن، بلکه آنهایی که کاندید جایزه شده بودند را هم به ترتیب تماشا میکردم. انگار منتظر این بودم که «مرجعی» مهر تأیید بزند و بدانم که با یک «شاهکار» طرفم و بعد بروم سراغش. و بعد سعی کنم بفهمم که چرا «شاهکار» است. به همین ترتیب، مثلاً آن سالها چندین رمان از ژوزه ساراماگو خواندم. چون نوبل برده بود. با «کوری» شروع کردم و بعد چون میخواستم به خودم ثابت کنم که اهل فهمم، چندین کتاب دیگرش را هم خواندم. اوقات هرز رفتهی زندگی.
البته سوالی همیشه اذیتم میکرد. کنجکاو بودم بدانم اگر با اثری مواجه شوم که نام مؤلفش از من پنهان شده و هیچ کدام از عواملش را هم نشناسم و هیچ مرجعی هم تأییدش نکرده باشد، و من اصلاً اولین کسی باشم که -خیلی انتزاعی- با این اثر «مواجه» میشوم، در چنین حالتی نظرم چیست؟ آیا دانش و جسارت نظر داشتن دارم؟ آیا میتوانم از چیزی بدم بیاید؟ یا خوشم بیاید؟ اگر بعداً بفهمم آن اثرِ منفور، ساختهای عالی از فلینی یا بتهوون یا پروست بوده، آن وقت تکلیفم چیست؟ یا حتی بدتر، ساختهی آدمی گمنام بوده که آیندگان قرار است بفهمند چه نبوغی داشته. شبیه آدمی نابینایی بودم که برای طی مسیر، کسی باید دستش را بگیرد و هدایتش کند.
سرنخهایی که از فیلمهای برگمان (یا کلاً از سینما) پیدا کردم خیلی زیادند و شاید خیلیهایشان را یادم نباشد. الآن از آن دوره عبور کردهام. حداقل به زعم خودم عبور کردهام. دیگر در سینما اگر ارجاعی به فلان کتاب یا فلان نقاشی ببینم بدو بدو نمیروم ته و تویش را در بیاورم. چون حس میکنم دیگر سلیقهام کمی تثبیت شده و نیازی ندارم در سینما دنبال موسیقی یا ادبیات خوب بگردم (یا شاید دوست دارم اینطور حس کنم). حس میکنم سینماگران خودشان آبشخورشان جای دیگریست (ادبیات، موسیقی، فلسفه، روانکاوی و این قبیل چیزها) و بعد این مضامینِ بعضاً پیچیده را از جای دیگری میگیرند، آنرا نشخوار میکنند و لابلای «فیلم» تحویل مخاطبشان میدهند. شبیه نوعی تردستی. پس شاید بهتر است عوض اینکه محصولِ بستهبندی شدهی سینماگران را مصرف کنم، خودم یکراست بروم به آبشخور اصلی؟ جای اینکه پلیلیست سانتیمانتال فیلم «خواب زمستانی» از نوری بیلگه جیلان را با بهت و شگفتزدگی گوش کنم (چون هیچوقت درست و حسابی شوبرت گوش نکردم) یک راست بروم و خودِ شوبرت را گوش کنم. الآن اگر فیلمی ببینم که از باخ استفاده کرده با شک و تردید بهش نگاه میکنم. بنظرم حقهایست دستمالی شده و برای خودنمایی. علامتیست که ایهاالناس، من فرهنگ والا میفهمم. خوشبختانه در دورهای زندگی میکنیم که مهران مدیری هم در مصاحبهای میگوید «همهی موسیقی کلاسیک» را گوش کرده و بلد است. هر چیزی اینقدر دستمالی شده که مثالهای مبتذل فراوانی میتوان پیدا کرد. این روزها اگر کسی اسم فیلمش را بگذارد پرسونا یا سوپرایگو یا ژوییسانس احتمالاً خندهام میگیرد و مسخرهاش میکنم. اصلاً اگر اثری زیادی ارجاع داشته باشد توی ذوقم میزند. شبیه مواجهه با آدمهایی که مدام در حال اسم پراندنند. بیشتر از اینکه با «موضوعی» مواجه باشی، با مجموعهای از اسامی و نقلقولهای درهم و برهم مواجهی. الآن فراریام از چنین آثاری و از چنین آدمهایی. اینها پیشینهام بود در رابطه با برگمان، یا بهتر است بگویم در مواجهه با سینمای هنری اروپا. اما نفهمیدم چطور این پیشینه تبدیل شد به خود مطلب، به اصل مطلب.
با همین پیشزمینه رفتم سراغ این رمان برگمان. با نوعی نوستالژی. حتی نمیدانستم برگمان چنین چیزی نوشته. در یکی از جستارهای کنوسگارد، نویسندهی نروژی، بهش اشارهای شده بود. گفته بود که شاهکار است. (بله، حالا بهجای «سینما» سرنخهایم را در «ادبیات» میجورم. شاید روزی هم برسد که دیگر کلاً دنبال «سرنخ» نباشم و بتوانم روی پاهای خودم بایستم.) من هم با کنوسگارد همنظرم. رمان را دوست داشتم، گرچه شاید رنگ و بوی فیلمنامه هم میداد. اولش کمی دلسرد شدم از مواجهه با یک فیلمنامه. ولی چند صفحه که جلو رفت نظرم برگشت. چون واقعاً فیلمنامه نیست. آشیست در هم جوش. همه چیز دارد. حتی بعضی جاهایش کمی شبیه مموار است.
جز اینها، یاد همان ماجرای مدیوم و ابزار افتادم. چیزی که برگمان بلد است این است. این رمان هم با شکل متعارف رمان فاصله دارد. اما تلاش مؤلفیست برای بیان موضوعی، به روشی که بلد است. آدم بیمبالاتی نیست که فیلمنامه را جای رمان جا بزند. (یادمان نرود در دنیایی زندگی میکنیم که کانیه وست اعلام کرده مجموعه توییتهایش را بعنوان کتاب فلسفه منتشر خواهد کرد. در استرالیا هم از روی کتاب بهروز بوچانی «سمفونی» ساختهاند.) برگمان تلاشی کرده که با داشتههای خودش، با ابزاری که بلد است «رمان» بنویسد. خودِ همین کار بنظرم جسورانه است. همانقدر که اتوبیوگرافی کنوسگارد «جسورانه» است. فنی که بهش تسلط داشته داده را ورز داده و رمان ساخته. بله، رمانش با چیزی که به آن خو کردهایم فاصله دارد. اما شاید مشکل خو کردن ماست. عادتهای ماست. هر از گاهی شنیدن چنین صداهایی و خواندن چنین چیزهایی یک نهیب جدی بهم وارد میکند. نمیخواهم دربارهی موضوعِ دستمالی شدهی «ساختارشکنی» حرف بزنم، چون بنظرم ساختارشکنی عنوان دست و پاگیریست برای این قبیل کارها (ساختارشکنی در معنای امروزیاش چیزیست رقیق، به شاهین نجفی میچسبد، یا مثلاً به چهچهههای گوشخراش محسن نامجو). رمان برگمان بیشتر نمودی سالم از ذهنیست که «مؤلف» است. اهدافش چیزهای دیگریاند. میخواهد حرفش را بزند و لاجرم جوری که «بلد» است حرفش را میزند. برای همین شکل فیلمنامهای رمان برگمان اذیتم نکرد. همانطور که شکل وبلاگی اتوبیوگرافی کنوسگارد اذیتم نمیکند.
با این پیشزمینهها (که خودش تبدیل به زمینه شد) مختصری هم از خود رمان بگویم. برگمان راجع به پدر و مادرش نوشته. با اتکا به خاطراتش و شنیدههایش و عکسهای خانوادگی. داستان عشقِ دشوار والدینش را تعریف کرده. گمانم هر آدمی که نگاهش و بیانش عمق روانکاوانه داشته باشد، لاجرم روزی باید از خانوادهاش بنویسد (مثالی دیگر: بودنبروکهای توماس مان، انگار لازم داشت آن را بنویسد و ازش عبور کند تا بتواند نویسنده شود؛ بهترین کتابش نیست اما احتمالاً بدون نوشتنِ آن هیچ وقت نمیشد توماس مانی که میشناسیم). حالا مؤلفی مستقیم هم داستانِ مستند خانوادهاش را ننویسد، غیرمستقیم این کار را میکند. چون مجبور است. چون گرهها آنجا در خانواده سفت شدهاند، کور شدهاند. در بستر گرم و نرم خانواده. اصلاً آن عمق کذایی، رگ و ریشهاش برمیگردد به خانواده. متأسفانه اینطور است. «عمق» شاید نزدیک باشد با تاریکی، و بستر خانواده همانطور که میدانیم علاوه بر گرم و نرم بودن تاریک هم هست. رمان برگمان هم چنین چیزیست. رد خیلی از فیلمهایش هم درش هست. آن کشیش مغمومی که در «نور زمستانی» تصویر میکند، انگار نسخهای معوج از پدر خودش است که در این رمان قهرمان داستان است (هنریک). یا مثلاً تبحری که در تصویر کردن دعواهای زناشویی دارد اینجا هم دیده میشود. این از قضا آن بخشی از برگمان است که همیشه بیشتر پسندیدهام. حساسیتش به تنشهای بین آدمها. بین زن و شوهر. بین دو خواهر (فیلم «سکوت»). بین برادر و خواهر. دهلیزهای روان آدمیزاد را خوب میشناسد. حسد را بلد است. قدرتطلبی را میفهمد. ایگوهای متورم سرکش را. سرخوردگی و افسردگی را. فاصلهی طبقاتی را و تنشهایی که از پیاش میآید. بیشتر نوشتن دیگر تکرار مکررات است. فقط اینکه همین کنوسگارد، جای دیگری، اشاره کرده بود به تئاتری که از برگمان در استکهلم دیده. برداشتی از «اشباح» ایبسن. از ملالآور بودن نیمهی اول تئاتر نوشته و بعد از شگفتانگیزی نیمهی دوم و اینکه به نظرش آنجا با یک «اثر هنری» مواجه شده و آنجا تازه معنی نیمهی اول ملالآور را فهمیده. من که هرچه گشتم نسخهای مفت و مجانی در اینترنت نیافتم. ولی مدتهاست در فهرست دیدنیهایم بوده و حالا بعد از خواندن این رمان، بعد از دیدن کاری که برگمان میتواند در مدیومهای «غیرخانگیاش» انجام دهد دوباره مصمم شدم که اجرایش از اشباح را هم ببینم.
وقتی «پرسونا»ی برگمان را دیدم هنوز یونگ نخوانده بودم. با فیلمهای او بود که متوجه شدم چطور میشود قطعهای از باخ را «شنید». در مصاحبههای او بود که اسم «استریندبرگ» را شنیدم. از لابلای حرفهای او بود که ایدهی محوی در ذهنم شکل گرفت از اینکه تألیف چیست، رابطهاش با مدیوم و ابزار انتقال چیست. این را در یکی از مصاحبههایش گفته بود و خاطرم مانده. برگمان میگفت عاشق موسیقیست. حتی دو سال از سینما مرخصی گرفته تا فقط روی موسیقی باخ تحقیق کند. میگفت اما زبان بیانم -متأسفانه- فقط سینماست. شاید حالا تمام این حرفها پیش پا افتاده بنظرم برسند. اما در آن دوران برایم خیلی نو بود. اولین مواجههام بود با چنین حرفهایی. یا شاید اولین بار بود که درکشان میکردم. داشتم میفهمیدم که دغدغه داشتن چیست، اینکه موضوعی برایت سؤال باشد. و بعد پرداختن به این سؤال، تلاش برای جواب دادن به سؤالت، با زبان و روشی که بلدی (در مورد برگمان میشد زبان سینما). همهی این حرفها برایم جدید بود. ذهنیتی دربارهی «خلق هنری» نداشتم. با چه ولعی سهگانهی برگمان راجع به «ایمان و شک به وجود خدا» را تماشا میکردم.
تا قبل از این دوران، فیلمهایی که تماشا میکردم را از «فهرست برترین فیلمهای قرن» پیدا میکردم. از سایت آیامدیبی. یا گاردین. صد فیلم برتر تاریخ سینما. ۱۰ فیلم برتر سینمای آوانگارد. صد رمان برتر دنیا به انتخاب گاردین. طبعاً اخبار «جشنوارهها» را هم با شوق و ذوق دنبال میکردم. چند سالی، نه تنها برندهی فستیوال کَن، بلکه آنهایی که کاندید جایزه شده بودند را هم به ترتیب تماشا میکردم. انگار منتظر این بودم که «مرجعی» مهر تأیید بزند و بدانم که با یک «شاهکار» طرفم و بعد بروم سراغش. و بعد سعی کنم بفهمم که چرا «شاهکار» است. به همین ترتیب، مثلاً آن سالها چندین رمان از ژوزه ساراماگو خواندم. چون نوبل برده بود. با «کوری» شروع کردم و بعد چون میخواستم به خودم ثابت کنم که اهل فهمم، چندین کتاب دیگرش را هم خواندم. اوقات هرز رفتهی زندگی.
البته سوالی همیشه اذیتم میکرد. کنجکاو بودم بدانم اگر با اثری مواجه شوم که نام مؤلفش از من پنهان شده و هیچ کدام از عواملش را هم نشناسم و هیچ مرجعی هم تأییدش نکرده باشد، و من اصلاً اولین کسی باشم که -خیلی انتزاعی- با این اثر «مواجه» میشوم، در چنین حالتی نظرم چیست؟ آیا دانش و جسارت نظر داشتن دارم؟ آیا میتوانم از چیزی بدم بیاید؟ یا خوشم بیاید؟ اگر بعداً بفهمم آن اثرِ منفور، ساختهای عالی از فلینی یا بتهوون یا پروست بوده، آن وقت تکلیفم چیست؟ یا حتی بدتر، ساختهی آدمی گمنام بوده که آیندگان قرار است بفهمند چه نبوغی داشته. شبیه آدمی نابینایی بودم که برای طی مسیر، کسی باید دستش را بگیرد و هدایتش کند.
سرنخهایی که از فیلمهای برگمان (یا کلاً از سینما) پیدا کردم خیلی زیادند و شاید خیلیهایشان را یادم نباشد. الآن از آن دوره عبور کردهام. حداقل به زعم خودم عبور کردهام. دیگر در سینما اگر ارجاعی به فلان کتاب یا فلان نقاشی ببینم بدو بدو نمیروم ته و تویش را در بیاورم. چون حس میکنم دیگر سلیقهام کمی تثبیت شده و نیازی ندارم در سینما دنبال موسیقی یا ادبیات خوب بگردم (یا شاید دوست دارم اینطور حس کنم). حس میکنم سینماگران خودشان آبشخورشان جای دیگریست (ادبیات، موسیقی، فلسفه، روانکاوی و این قبیل چیزها) و بعد این مضامینِ بعضاً پیچیده را از جای دیگری میگیرند، آنرا نشخوار میکنند و لابلای «فیلم» تحویل مخاطبشان میدهند. شبیه نوعی تردستی. پس شاید بهتر است عوض اینکه محصولِ بستهبندی شدهی سینماگران را مصرف کنم، خودم یکراست بروم به آبشخور اصلی؟ جای اینکه پلیلیست سانتیمانتال فیلم «خواب زمستانی» از نوری بیلگه جیلان را با بهت و شگفتزدگی گوش کنم (چون هیچوقت درست و حسابی شوبرت گوش نکردم) یک راست بروم و خودِ شوبرت را گوش کنم. الآن اگر فیلمی ببینم که از باخ استفاده کرده با شک و تردید بهش نگاه میکنم. بنظرم حقهایست دستمالی شده و برای خودنمایی. علامتیست که ایهاالناس، من فرهنگ والا میفهمم. خوشبختانه در دورهای زندگی میکنیم که مهران مدیری هم در مصاحبهای میگوید «همهی موسیقی کلاسیک» را گوش کرده و بلد است. هر چیزی اینقدر دستمالی شده که مثالهای مبتذل فراوانی میتوان پیدا کرد. این روزها اگر کسی اسم فیلمش را بگذارد پرسونا یا سوپرایگو یا ژوییسانس احتمالاً خندهام میگیرد و مسخرهاش میکنم. اصلاً اگر اثری زیادی ارجاع داشته باشد توی ذوقم میزند. شبیه مواجهه با آدمهایی که مدام در حال اسم پراندنند. بیشتر از اینکه با «موضوعی» مواجه باشی، با مجموعهای از اسامی و نقلقولهای درهم و برهم مواجهی. الآن فراریام از چنین آثاری و از چنین آدمهایی. اینها پیشینهام بود در رابطه با برگمان، یا بهتر است بگویم در مواجهه با سینمای هنری اروپا. اما نفهمیدم چطور این پیشینه تبدیل شد به خود مطلب، به اصل مطلب.
با همین پیشزمینه رفتم سراغ این رمان برگمان. با نوعی نوستالژی. حتی نمیدانستم برگمان چنین چیزی نوشته. در یکی از جستارهای کنوسگارد، نویسندهی نروژی، بهش اشارهای شده بود. گفته بود که شاهکار است. (بله، حالا بهجای «سینما» سرنخهایم را در «ادبیات» میجورم. شاید روزی هم برسد که دیگر کلاً دنبال «سرنخ» نباشم و بتوانم روی پاهای خودم بایستم.) من هم با کنوسگارد همنظرم. رمان را دوست داشتم، گرچه شاید رنگ و بوی فیلمنامه هم میداد. اولش کمی دلسرد شدم از مواجهه با یک فیلمنامه. ولی چند صفحه که جلو رفت نظرم برگشت. چون واقعاً فیلمنامه نیست. آشیست در هم جوش. همه چیز دارد. حتی بعضی جاهایش کمی شبیه مموار است.
جز اینها، یاد همان ماجرای مدیوم و ابزار افتادم. چیزی که برگمان بلد است این است. این رمان هم با شکل متعارف رمان فاصله دارد. اما تلاش مؤلفیست برای بیان موضوعی، به روشی که بلد است. آدم بیمبالاتی نیست که فیلمنامه را جای رمان جا بزند. (یادمان نرود در دنیایی زندگی میکنیم که کانیه وست اعلام کرده مجموعه توییتهایش را بعنوان کتاب فلسفه منتشر خواهد کرد. در استرالیا هم از روی کتاب بهروز بوچانی «سمفونی» ساختهاند.) برگمان تلاشی کرده که با داشتههای خودش، با ابزاری که بلد است «رمان» بنویسد. خودِ همین کار بنظرم جسورانه است. همانقدر که اتوبیوگرافی کنوسگارد «جسورانه» است. فنی که بهش تسلط داشته داده را ورز داده و رمان ساخته. بله، رمانش با چیزی که به آن خو کردهایم فاصله دارد. اما شاید مشکل خو کردن ماست. عادتهای ماست. هر از گاهی شنیدن چنین صداهایی و خواندن چنین چیزهایی یک نهیب جدی بهم وارد میکند. نمیخواهم دربارهی موضوعِ دستمالی شدهی «ساختارشکنی» حرف بزنم، چون بنظرم ساختارشکنی عنوان دست و پاگیریست برای این قبیل کارها (ساختارشکنی در معنای امروزیاش چیزیست رقیق، به شاهین نجفی میچسبد، یا مثلاً به چهچهههای گوشخراش محسن نامجو). رمان برگمان بیشتر نمودی سالم از ذهنیست که «مؤلف» است. اهدافش چیزهای دیگریاند. میخواهد حرفش را بزند و لاجرم جوری که «بلد» است حرفش را میزند. برای همین شکل فیلمنامهای رمان برگمان اذیتم نکرد. همانطور که شکل وبلاگی اتوبیوگرافی کنوسگارد اذیتم نمیکند.
با این پیشزمینهها (که خودش تبدیل به زمینه شد) مختصری هم از خود رمان بگویم. برگمان راجع به پدر و مادرش نوشته. با اتکا به خاطراتش و شنیدههایش و عکسهای خانوادگی. داستان عشقِ دشوار والدینش را تعریف کرده. گمانم هر آدمی که نگاهش و بیانش عمق روانکاوانه داشته باشد، لاجرم روزی باید از خانوادهاش بنویسد (مثالی دیگر: بودنبروکهای توماس مان، انگار لازم داشت آن را بنویسد و ازش عبور کند تا بتواند نویسنده شود؛ بهترین کتابش نیست اما احتمالاً بدون نوشتنِ آن هیچ وقت نمیشد توماس مانی که میشناسیم). حالا مؤلفی مستقیم هم داستانِ مستند خانوادهاش را ننویسد، غیرمستقیم این کار را میکند. چون مجبور است. چون گرهها آنجا در خانواده سفت شدهاند، کور شدهاند. در بستر گرم و نرم خانواده. اصلاً آن عمق کذایی، رگ و ریشهاش برمیگردد به خانواده. متأسفانه اینطور است. «عمق» شاید نزدیک باشد با تاریکی، و بستر خانواده همانطور که میدانیم علاوه بر گرم و نرم بودن تاریک هم هست. رمان برگمان هم چنین چیزیست. رد خیلی از فیلمهایش هم درش هست. آن کشیش مغمومی که در «نور زمستانی» تصویر میکند، انگار نسخهای معوج از پدر خودش است که در این رمان قهرمان داستان است (هنریک). یا مثلاً تبحری که در تصویر کردن دعواهای زناشویی دارد اینجا هم دیده میشود. این از قضا آن بخشی از برگمان است که همیشه بیشتر پسندیدهام. حساسیتش به تنشهای بین آدمها. بین زن و شوهر. بین دو خواهر (فیلم «سکوت»). بین برادر و خواهر. دهلیزهای روان آدمیزاد را خوب میشناسد. حسد را بلد است. قدرتطلبی را میفهمد. ایگوهای متورم سرکش را. سرخوردگی و افسردگی را. فاصلهی طبقاتی را و تنشهایی که از پیاش میآید. بیشتر نوشتن دیگر تکرار مکررات است. فقط اینکه همین کنوسگارد، جای دیگری، اشاره کرده بود به تئاتری که از برگمان در استکهلم دیده. برداشتی از «اشباح» ایبسن. از ملالآور بودن نیمهی اول تئاتر نوشته و بعد از شگفتانگیزی نیمهی دوم و اینکه به نظرش آنجا با یک «اثر هنری» مواجه شده و آنجا تازه معنی نیمهی اول ملالآور را فهمیده. من که هرچه گشتم نسخهای مفت و مجانی در اینترنت نیافتم. ولی مدتهاست در فهرست دیدنیهایم بوده و حالا بعد از خواندن این رمان، بعد از دیدن کاری که برگمان میتواند در مدیومهای «غیرخانگیاش» انجام دهد دوباره مصمم شدم که اجرایش از اشباح را هم ببینم.
January 14, 2019
Bergmana sam do sada poznavao isključivo kao sineastu i sinonim za evropsku filmsku industriju i premda sam znao da se u gotovo svakom filmu koji je režirao javlja i kao scenarista promaklo mi je njegovo književno stvaralaštvo. Najbolje namere strogo gledano nisu ni roman, ni scenario, ni memoari, ali imaju elemente svake od navedenih formi.
Delom biografska, ova knjiga nam donosi priču o Bergmanovim roditeljima, njihovom upoznavanju i prvim godinama bračnog života. Priča o siromašnom svešteniku koji upoznaje kapricioznu ćerku bogatog industrijalca i njihovo zajedničko prevazilaženje očekivanih prepreka na putu do braka kao tema nije inovativna, ali je objektivnost u sagledavanju roditeljskog odnosa i psihologija likova, kao i pažljivi odabir fikcije i realnosti ono što čini ovo delo izvrsnim.
Briljantnost Bergmanovog stila ogleda se u umeću oživljavanja dijaloga koje čitaocu omogućuje iluziju intimne pozorišne predstave koja se tokom čitanja odvija pred njegovim očima. Dramske upute su svedene na minimalnu meru, neophodnu čitaocu da dosegne ambijent i situacioni okvir u kome se radnja odvija tako da sadržinski ne opterećuju radnju.
Već sam se u nekoj od prethodnih objava osvrnuo na svoju ljubav prema običnim pričama, a Najbolje namere upravo predstavljaju jednu takvu priču, koja ipak nije lišena dubokih razmatranja u pogledu univerzalnih tema kao što su brak, porodica, religija, politika i društvo uopšte. Kao i u životu, ljubavna priča Henrika i Ane, se iz izmaštanog idealizma stuštila u surovu realnost koja je otvorila prostor za mnogobrojna preispitivanja i opredeljivanje između teških izbora.
Knjiga je poslužila kao scenario za istoimeni film koji začudo Bergman nije režirao sâm. Ovu ulogu prepustio tada već proslavljenom danskom kolegi i dobitniku Oskara za najbolji strani film, Biliju Augustu. Film se ubraja u jedan od najskupljih švedskih filmova u istoriji.
Blog
Delom biografska, ova knjiga nam donosi priču o Bergmanovim roditeljima, njihovom upoznavanju i prvim godinama bračnog života. Priča o siromašnom svešteniku koji upoznaje kapricioznu ćerku bogatog industrijalca i njihovo zajedničko prevazilaženje očekivanih prepreka na putu do braka kao tema nije inovativna, ali je objektivnost u sagledavanju roditeljskog odnosa i psihologija likova, kao i pažljivi odabir fikcije i realnosti ono što čini ovo delo izvrsnim.
Briljantnost Bergmanovog stila ogleda se u umeću oživljavanja dijaloga koje čitaocu omogućuje iluziju intimne pozorišne predstave koja se tokom čitanja odvija pred njegovim očima. Dramske upute su svedene na minimalnu meru, neophodnu čitaocu da dosegne ambijent i situacioni okvir u kome se radnja odvija tako da sadržinski ne opterećuju radnju.
Već sam se u nekoj od prethodnih objava osvrnuo na svoju ljubav prema običnim pričama, a Najbolje namere upravo predstavljaju jednu takvu priču, koja ipak nije lišena dubokih razmatranja u pogledu univerzalnih tema kao što su brak, porodica, religija, politika i društvo uopšte. Kao i u životu, ljubavna priča Henrika i Ane, se iz izmaštanog idealizma stuštila u surovu realnost koja je otvorila prostor za mnogobrojna preispitivanja i opredeljivanje između teških izbora.
Knjiga je poslužila kao scenario za istoimeni film koji začudo Bergman nije režirao sâm. Ovu ulogu prepustio tada već proslavljenom danskom kolegi i dobitniku Oskara za najbolji strani film, Biliju Augustu. Film se ubraja u jedan od najskupljih švedskih filmova u istoriji.
Blog
September 27, 2019
Ovom prilikom moliću našu pozorišnu rediteljku Annu Tomović da detaljno obrazloži svoje mišljenje o Bergmanovom književnom stvaralaštvu, pošto ja, nažalost, čitajući ovaj roman nisam podelila njeno mišljenje uprkos silnim naporima da uvidim njegov izvanredan osećaj za pisanje knjiga. Upravo suprotno! Stekla sam utisak da gledam dvoipominutnu vremensku prognozu u pauzi na sredini Dnevnika na RTS-u koju vodi savršeno nezainteresovana brineta i da ne kažem blago anemična u svom nastupu, ili još bolje: vidim sebe kako iščitavam spisak sa nasumičnim redosledom namirnica za predstojeću nabavku u Maxi marketu. Da, dobro ste razumeli: može se reći da je Bergman majstor nesuvisle naracije i autistične deskripcije. Tako nekako. Međutim, jedno mu se mora priznati: dobro osmišljeni dijalozi. Ništa manje nisam ni očekivala s obzirom na prirodu posla kojim se bavi, tako da jedan veliki plus za to. Jedino u dijalozima uspeva da hirurški precizno razradi psihološki profil junaka. Najveća zamerka ide na to što u krucijalnim trenucima, kada je reč o dizbalansu između generalnih osećaja prema bližnjima i emocijama prema njima koje su samo trenutni proizvod i posledica konkretne situacije, on kao da zanemaruje i prenebregava te suštinske momente psihološkog portretisanja junaka neobično šturim i kratkim rečenicama. Ja stvarno obožavam realne junake od krvi i mesa, ali Bergman svojima nije uspeo dovoljno da udahne život, (što naravno oduzima i te kako od celokupnog utiska) . Umesto toga rešava da pažnju posveti opisu enterijera, kućnog ljubimca, posuđa u sudoperi... Čemu? Na stranu to što je meni deskripcija davežna i glupa otkad znam za sebe, svakako je stilski loše, beskrvno i ispodprosečno. Zanimljiva struktura koja prati i miks književnih žanrova, s tim što verujem da se treba držati onoga što ti ide, te bi Najbolje namere bile uspešnije kao drama u njegovom slučaju.
Super, sad kad sam prokomentarisala ove nebitne stvarčice, ostaje mi da se pozabavim onim što ja volim najviše: suštinom i značajem ovog kvaziromana. Tema je svakako ljubavna u širem smislu te reči. Pitanja koja po prirodi stvari iskrsavaju jeste odgovornost prema bližnjima i osećanje grižnje savesti, sloboda izbora, granice u međuljudskim odnosima i naše unutrašnje kočnice. Mnogo teških reči, zajedljive ironije, podmuklih prebacivanja, gadnih uvreda, čak i šamara... Kažemo često „to je bila kap koja je prelila čašu”, a nismo svesni da se umesto vina točila gorčina... dok smo mi bezbrižno nazdravljali u veselju. Iz najplemenitijih pobuda. Iz najboljih namera, kako kažu.
I na kraju: da li smo u stanju da oprostimo i zaboravimo. A ako ne zaboravimo nikada, da li smo onda uistinu oprostili. Kada se žrtvujemo, da li smo to učinili iz ljubavi ili za ljubav. Kada odlazimo, je l tada u stvari dolazimo (k) sebi. Zašto smo najbrutalniji prema najvoljenijima. Volim što Bergman prikazuje ljubav kao jednu složenu svevremensku tvorevinu na više nivoa koji su kontradiktorni na prvu loptu, pa ipak i logični istovremeno. Dve strane iste medalje.
Ovo je, dakle, roman (o) ljubavi, s tim što bih ga ja nazvala „Šta (ni)je ljubav”, pa vi procenite sami.
Super, sad kad sam prokomentarisala ove nebitne stvarčice, ostaje mi da se pozabavim onim što ja volim najviše: suštinom i značajem ovog kvaziromana. Tema je svakako ljubavna u širem smislu te reči. Pitanja koja po prirodi stvari iskrsavaju jeste odgovornost prema bližnjima i osećanje grižnje savesti, sloboda izbora, granice u međuljudskim odnosima i naše unutrašnje kočnice. Mnogo teških reči, zajedljive ironije, podmuklih prebacivanja, gadnih uvreda, čak i šamara... Kažemo često „to je bila kap koja je prelila čašu”, a nismo svesni da se umesto vina točila gorčina... dok smo mi bezbrižno nazdravljali u veselju. Iz najplemenitijih pobuda. Iz najboljih namera, kako kažu.
I na kraju: da li smo u stanju da oprostimo i zaboravimo. A ako ne zaboravimo nikada, da li smo onda uistinu oprostili. Kada se žrtvujemo, da li smo to učinili iz ljubavi ili za ljubav. Kada odlazimo, je l tada u stvari dolazimo (k) sebi. Zašto smo najbrutalniji prema najvoljenijima. Volim što Bergman prikazuje ljubav kao jednu složenu svevremensku tvorevinu na više nivoa koji su kontradiktorni na prvu loptu, pa ipak i logični istovremeno. Dve strane iste medalje.
Ovo je, dakle, roman (o) ljubavi, s tim što bih ga ja nazvala „Šta (ni)je ljubav”, pa vi procenite sami.
May 12, 2012
What can be better than reading a Bergman movie?
Gotta love Mr Bergman. Is there anything this man can't do?
Gotta love Mr Bergman. Is there anything this man can't do?
March 22, 2021
jaoj znate kad ste baš mnogo uzbuđeni zbog toga šta ste pročitali pa ne umete ni lepo da artikulišete sve što hoćete da kažete? meni se to često dešava, zato uvek ponavljam da ovo nikako nikad nije review, pre neki čitalački online tefter, što samo po sebi znači da nema neku posebnu strukturu, red ili sistematizaciju. tako nešto mi se i sad dešava, ne znam odakle da počnem. predgovor kaže da je to sve ispisano na osnovu fotografija što me je privuklo dosta jer i ja to radim hahaha kupujem fotografije na buvljaku, lepim ih u tefter i povremeno smislim situaciju koja prethodi ili sledi iz fotografije. ali bergman to mnogo prefinjenije i bolje radi od mene, naravno. pošto je knjiga podeljena na 4 dela, prvi deo mi je tu nekako bio najslabiji. sve se vrlo sporo dešava i taj deo sam čitala dobre dve nedelje rekla bih. posle se malo komplikuje - složeniji su odnosi i sami likovi, razrađenije je i to više drži pažnju, pa sam je završila onda u dva dana. kad bi me neko pitao, ja bih, uostalom, i najbolje namere svrstala u kategoriju tragičnog. toliko tuge i nesigurnosti, gušenja i kontrole, zaista jeste tragično. iz najbolje namere. takođe sam primetila da bergman dosta često koristi nazive za boje prema alkoholu - boja konjaka, boja vina. ali ne znam kog vina, to nije pisalo. sad mogu da razmišljam samo da li je boja konjaka isto što i boja vinjaka? a pošto je ovo najgori od svih mogućih svetova, moram da se složim sa bergmanom kad kaže "sa jednom samoćom se još nekako i može. dve samoće je teško podneti" i to je, uostalom, i moj moto. kao pozadinsku muziku za čitanje predlažem her (original score), pre nekoliko dana su arcade fire izbacili na spotify. dimensions me nekako razara, mada je ceo album podjednako tragičan. zato se, valjda, i uklapa uz knjigu. film iz 1992 još nisam pogledala, ali planiram.
August 5, 2023
37-oji XX a. Aukso fondų knyga. Garsus švedų kino režisierius Ingmar Bergman knygoje „Geri ketinimai“ pasakoja savo tėvų gyvenimo istoriją, pradėdamas nuo jų jaunystės, pirmųjų susitikimų, pirmųjų jausmų, kai dar pačio autoriaus kaip žmogaus pasaulyje nebuvo. Todėl kyla klausimas - kiek čia tiesos, o kiek fantazijų? Bet autorius pats prisipažįsta besinaudojantis "kūrėjo galia". Labai gyvenimiška knyga - daug jaunystės iliuzijų tenka apriboti kasdienybės rėmuose.
November 17, 2020
Jag älskar med vilken skärpa och småskalig noggrannhet han kunde iaktta och förmedla människors beteenden. Här är det Bergmans föräldrar som är i fokus.
De sexistiska beskrivningarna av kvinnorna är ett minus men ändå måste jag ge den här fyra starka ⭐️⭐️⭐️🌟
De sexistiska beskrivningarna av kvinnorna är ett minus men ändå måste jag ge den här fyra starka ⭐️⭐️⭐️🌟
April 23, 2019
Henrikas - traumuojančią vaikystę (skurdą, smurtą, atstūmimą) išgyvenęs jaunuolis. Jis užsidaręs savyje, linkęs į vienatvę, atžagarumą. Ana - išpaikinta turtuolių dukra. Tačiau turinti stiprias vertybes, gebanti gerbti kitą žmogų, mylėti, atjausti. Ji ieško gyvenime kažko daugiau nei patogus ir lengvas gyvenimas, besiklostantis pagl tėvų sprendimus. Ir suranda... Hanriką.
Knyga ne apie jaunuolių maištą ar skirtingųjų trauką. Tai tikros, sakyčiau, gilios meilės istorija. Tačiau pats romano pavadinimas GERI KETINIMAI sufleruoja, kur link veda siužetas. Geri ketinimai... Jų tiesiog nepaknka, kai susiduria du skirtingi gyvenimai, požiūriai ir poreikiai. Tai gana realistiškas požiūris į dviejų žmonių santykius.
Šią knygą mintyse pavadinau 50 MEILĖS ATSPALVIŲ: romantiška meilė, idealistiška meilė, aistringa meilė, praktiška meilė, ieškanti, besiblaškanti, kelianti klausimus ir t.t.
Kūriniui prasmės ir savitumo suteikia gilus žvilgsnis į dviejų jaunuolių šeimų gyvenimus ir istorijas. Šeimų nariams nuimamos kaukės ir parodoma ta šeimyniška realybė: tarp pagrbos ir neapykantos, prisirišimo ir išsilaisvinimo troškimo, savanaudiškų reikalavimų ir pasiaukojimo. Gyvenimas šeimoje taip pat turi galybę atspalvių.
Knyga ne apie jaunuolių maištą ar skirtingųjų trauką. Tai tikros, sakyčiau, gilios meilės istorija. Tačiau pats romano pavadinimas GERI KETINIMAI sufleruoja, kur link veda siužetas. Geri ketinimai... Jų tiesiog nepaknka, kai susiduria du skirtingi gyvenimai, požiūriai ir poreikiai. Tai gana realistiškas požiūris į dviejų žmonių santykius.
Šią knygą mintyse pavadinau 50 MEILĖS ATSPALVIŲ: romantiška meilė, idealistiška meilė, aistringa meilė, praktiška meilė, ieškanti, besiblaškanti, kelianti klausimus ir t.t.
Kūriniui prasmės ir savitumo suteikia gilus žvilgsnis į dviejų jaunuolių šeimų gyvenimus ir istorijas. Šeimų nariams nuimamos kaukės ir parodoma ta šeimyniška realybė: tarp pagrbos ir neapykantos, prisirišimo ir išsilaisvinimo troškimo, savanaudiškų reikalavimų ir pasiaukojimo. Gyvenimas šeimoje taip pat turi galybę atspalvių.
April 22, 2019
Me ha parecido muy interesante la idea de escribir la novela en forma de falso guion, con la descripción de las escenas que el propio autor dice que le interesa destacar, aunque no sean las que teóricamente son más importantes. Grandes personajes y gran ambientación a partir de someras pinceladas.
June 25, 2025
Føltes som at læse en af Bergmans film, men mangler virkelig hans blik.
Man kan godt fornemme hvad han vil vise, men det ville klart have skinnet bedre igennem på lærredet.
Man kan godt fornemme hvad han vil vise, men det ville klart have skinnet bedre igennem på lærredet.
July 28, 2023
Al principio no estaba conectando mucho (¿por qué leer un guion de Ingmar Bergman en vez de una película suya con esta historia?) pero al final me acabé enganchando. Creo que en parte me chirriaba que el guion es algo muy brusco: o hay una descripción muy minuciosa o un diálogo ininterrumpido. Es un contraste muy acusado al que no está acostumbrada la novela.
Pero los personajes son muy vivarachos, así que se les acaba cogiendo mucho cariño. Y la historia es bonita, está narrada con mucha naturalidad y afecto: cargada de buena voluntad, y de cosas que no salen como uno quiere.
Fulgencio Pimentel me contratas????? Qué monos van estos libros siempre.
En la descripción que hacía de las fotografías me recuerda a Annie Ernaux.
Y el final. Qué final más perfecto: cortando la trama en el momento justo. El final resignificando toda la novela y los hechos anteriores. Es aparentemente tan sosegada que hay mucho subtexto. Bergman, realmente... Qué visión.
Voy a añadir dos anécdotas más:
1) esta conversación con Dani Díaz:
Luisa RIP:
Me estoy leyendo una historia que transcurre en Suecia, escrita por Ingmar Bergman, el director sueco
Ahora están en invierno, y hablan todo el rato de que hace un frío que pela, y encima están en guerra así que hay que aguantar las previsiones
En fin, me entra sensación de frío
Pero no puedo evitar pensar en la anécdota que me contaste de que dejaste la ventana abierta y todas las moscas de Lund se guarecieron en tu habitación JAJAJAJAJAJAJAJAJAJAJAJAJA
Así que tampoco me lo puedo tomar muy en serio
Me entra la risa
2) la extraña similityd de la escena en que Carl, borracho, está tumbado y viendo a Anna en su vestido de boda diciéndole "veo todos los planetas y galaxias" con este vídeo: https://youtu.be/tEkDjKCGv5k
Pero los personajes son muy vivarachos, así que se les acaba cogiendo mucho cariño. Y la historia es bonita, está narrada con mucha naturalidad y afecto: cargada de buena voluntad, y de cosas que no salen como uno quiere.
Fulgencio Pimentel me contratas????? Qué monos van estos libros siempre.
NATHAN SÖDERBLOM: Tú estás en el mundo para servir a los hombres, no a Dios. Si te decides a olvidar esa cantinela de la presencia de Dios y la ausencia de Dios y diriges todas tus fuerzas a las personas, tus acciones serán acciones de Dios.(me resonó mucho esa cita por cómo vivo yo mi religiosidad)
Hay gente que sostiene que el mundo sucumbirá con un cataclismo, un estallido, una explosión, algo muy extraordinario. Yo, personalmente, estoy convencido de que el mundo va a detenerse, a callarse, a quedarse en silencio, a palidecer, a consumirse en una infinita calina cósmica. Este dia de julio en la pequeña ciudad universitaria puede muy bien ser el principio de una catástrofe así, tan poco dramática como esa.Esta novela me ha acercado mucho a la cultura sueca: las descripciones de Upsala y su ambiente universitario, las estufas de azulejos en cada habitación...
En la descripción que hacía de las fotografías me recuerda a Annie Ernaux.
Y el final. Qué final más perfecto: cortando la trama en el momento justo. El final resignificando toda la novela y los hechos anteriores. Es aparentemente tan sosegada que hay mucho subtexto. Bergman, realmente... Qué visión.
Voy a añadir dos anécdotas más:
1) esta conversación con Dani Díaz:
Luisa RIP:
Me estoy leyendo una historia que transcurre en Suecia, escrita por Ingmar Bergman, el director sueco
Ahora están en invierno, y hablan todo el rato de que hace un frío que pela, y encima están en guerra así que hay que aguantar las previsiones
En fin, me entra sensación de frío
Pero no puedo evitar pensar en la anécdota que me contaste de que dejaste la ventana abierta y todas las moscas de Lund se guarecieron en tu habitación JAJAJAJAJAJAJAJAJAJAJAJAJA
Así que tampoco me lo puedo tomar muy en serio
Me entra la risa
2) la extraña similityd de la escena en que Carl, borracho, está tumbado y viendo a Anna en su vestido de boda diciéndole "veo todos los planetas y galaxias" con este vídeo: https://youtu.be/tEkDjKCGv5k
March 1, 2015
Ingmar Bergman was the greatest filmmaker of all time. This book is a strange hippogriff: part novel, part memoir, part play, part screenplay. But it works and is as powerful as one of his best films.
December 1, 2013
Harsh, but rewarding, just like some of his movies.
December 14, 2019
The Good Intentions is a fascinating book for several reasons.
- As a follow-up to The Magic Lantern and Images , tackling not Bergman's own life or work but rather forcing him to humanize someone other than him: the father he spent so much of his life in conflict with. To give Erik Bergman (or Henrik as he has to name him here to preserve some buffer of fiction) his due, not as a son but as a biographer. To expand the story beyond the comfortable. To try to do what his father the priest was supposed to be able to do: Forgive, perhaps not for his father's sake but for his own. (That said, in After the Rehearsal, Bergman has his alter ego, played by Erland Josephson, loudly declare that it's wrong to hate your dead parents - just because they're dead doesn't mean it doesn't hurt them. Not because of any particular belief in an afterlife.)
- As a very unsentimental portrayal of a time that Bergman himself only knew from his elders, and that nobody alive today remembers. Bergman was rarely interested in social issues, so it makes sense that his version of his father is largely clueless too. His attempts to capture anything about pre-democracy Sweden and the early conflicts of the labour movement in a small forest town feel... off. His portrayal of early 20th century bourgouisie much less so. But it's Henrik and Anna (Erik and Karin) and their stormy courtship and marriage that really sells this - a romance that never feels in the least bit sepia-toned. Things were changing rapidly, and the generational divides he paints here feel eerily alive.
- As source material for so many of his films - or perhaps, as a rewrite of them. He openly admits that a lot here is fictionalized, for obvious reasons - he never asked his parents all the questions he should have, and now he's an old man and nobody is alive to ask. So do Winter Light, Fanny and Alexander, Torment, Hour of the Wolf etc etc spring wholesale from family stories, or is it the other way around, or is fact and fiction a feedback loop that reenforces itself?
- As a novel, of course, it's a mess, so much so that I consider dropping it after 100 pages. Not bad, just messy. There's no doubt that Bergman was a great writer - there are 50+ films, very few of which are outright bad, to attest to that. The Good Intentions, however, reads like a first draft that can be turned into either a novel or a screenplay (it would, of course, be used for both). Bergman is very much an active narrator in this, which I suspect he's not in the film (seen it once, almost 30 years ago, remember next to nothing); if you've heard him speak, you recognize his voice immediately. But both the form, breaking into script form whenever he hits dialogue, and the conversational, repetitive tone of it reads like something that's supposed to be handed over to a director and his actors to work out. (He's nothing if not professional: The book is the basis for a 4x90min miniseries, and each chapter is almost exactly 96 pages.)
It's a fascinating but frustrating book. But I suppose he meant well.
- As a follow-up to The Magic Lantern and Images , tackling not Bergman's own life or work but rather forcing him to humanize someone other than him: the father he spent so much of his life in conflict with. To give Erik Bergman (or Henrik as he has to name him here to preserve some buffer of fiction) his due, not as a son but as a biographer. To expand the story beyond the comfortable. To try to do what his father the priest was supposed to be able to do: Forgive, perhaps not for his father's sake but for his own. (That said, in After the Rehearsal, Bergman has his alter ego, played by Erland Josephson, loudly declare that it's wrong to hate your dead parents - just because they're dead doesn't mean it doesn't hurt them. Not because of any particular belief in an afterlife.)
- As a very unsentimental portrayal of a time that Bergman himself only knew from his elders, and that nobody alive today remembers. Bergman was rarely interested in social issues, so it makes sense that his version of his father is largely clueless too. His attempts to capture anything about pre-democracy Sweden and the early conflicts of the labour movement in a small forest town feel... off. His portrayal of early 20th century bourgouisie much less so. But it's Henrik and Anna (Erik and Karin) and their stormy courtship and marriage that really sells this - a romance that never feels in the least bit sepia-toned. Things were changing rapidly, and the generational divides he paints here feel eerily alive.
- As source material for so many of his films - or perhaps, as a rewrite of them. He openly admits that a lot here is fictionalized, for obvious reasons - he never asked his parents all the questions he should have, and now he's an old man and nobody is alive to ask. So do Winter Light, Fanny and Alexander, Torment, Hour of the Wolf etc etc spring wholesale from family stories, or is it the other way around, or is fact and fiction a feedback loop that reenforces itself?
- As a novel, of course, it's a mess, so much so that I consider dropping it after 100 pages. Not bad, just messy. There's no doubt that Bergman was a great writer - there are 50+ films, very few of which are outright bad, to attest to that. The Good Intentions, however, reads like a first draft that can be turned into either a novel or a screenplay (it would, of course, be used for both). Bergman is very much an active narrator in this, which I suspect he's not in the film (seen it once, almost 30 years ago, remember next to nothing); if you've heard him speak, you recognize his voice immediately. But both the form, breaking into script form whenever he hits dialogue, and the conversational, repetitive tone of it reads like something that's supposed to be handed over to a director and his actors to work out. (He's nothing if not professional: The book is the basis for a 4x90min miniseries, and each chapter is almost exactly 96 pages.)
It's a fascinating but frustrating book. But I suppose he meant well.
March 24, 2022
Funny that I'll be shelving this under both 'fiction' and 'biography'.
We all fictionalise our lives, our genesis points, for the most part in banal and unconscious ways, perhaps at worst, we don't think about such things at all, and treat it all as a mix of natural order, and nothing of consequence at all. It probably takes the supreme ego of an artist like Ingmar Bergman to take to task his own genesis point and create a novel out of it - or is it an expanded screenplay? I've tried looking it up and not figured out whether the film is an adaptation or the novel a fleshed out script. I guess, given the man, the latter...
I accidentally read the second in the trilogy first, not knowing it was a trilogy, as it was at the library and was intrigued. I then ordered the first and third in the trilogy, but failed to read them before they had to be returned, so bought copies... and finally the sun is out, meaning I can read in two afternoons what takes a month or more in winter.
This seems, by virtue of being Bergman's prologue to his own life, far less personal than Sunday's Children. Sunday's Children seemed like a Rosetta Stone to his films, meanwhile The Best Intentions - probably three times the length or so - is far more by-the-numbers, and not particularly a revelation or exceptional. Certainly, you get a heavy dose of what in Berman's life became Fanny & Alexander, but I don't think anyone would be particularly blown away by this as, you know, an exceptional artist's work.
It was very much enjoyable, however.
I do think there was something quite cheeky about Bergman doling these three works out to others to film. Could you make an exceptional 'Bergman film' (whatever that is, they are so varied) out of The Best Intentions? Or Sunday's Children (I've yet to read Private Confessions)? I am not convinced these are screenplays that would have matched where Bergman had left his body of work, with Fanny & Alexander.
Bergman titled his autobiography 'The Magic Lantern' and I think the clearest expression of the trilogy so far, and how it compares to his films, is that Bergman's films are themselves the magic lantern, the image in his mind's eye put through the whole process to create something magic, whereas this is the blueprint for the magic, and thus, not magic at all. Magic dies with exposition and while a good enough novel I think Bergman as magic maker suffers when he draws the curtain back, which is surely the equivalent to what showing us his screenplay as novel is.
And now I have to run to work.
We all fictionalise our lives, our genesis points, for the most part in banal and unconscious ways, perhaps at worst, we don't think about such things at all, and treat it all as a mix of natural order, and nothing of consequence at all. It probably takes the supreme ego of an artist like Ingmar Bergman to take to task his own genesis point and create a novel out of it - or is it an expanded screenplay? I've tried looking it up and not figured out whether the film is an adaptation or the novel a fleshed out script. I guess, given the man, the latter...
I accidentally read the second in the trilogy first, not knowing it was a trilogy, as it was at the library and was intrigued. I then ordered the first and third in the trilogy, but failed to read them before they had to be returned, so bought copies... and finally the sun is out, meaning I can read in two afternoons what takes a month or more in winter.
This seems, by virtue of being Bergman's prologue to his own life, far less personal than Sunday's Children. Sunday's Children seemed like a Rosetta Stone to his films, meanwhile The Best Intentions - probably three times the length or so - is far more by-the-numbers, and not particularly a revelation or exceptional. Certainly, you get a heavy dose of what in Berman's life became Fanny & Alexander, but I don't think anyone would be particularly blown away by this as, you know, an exceptional artist's work.
It was very much enjoyable, however.
I do think there was something quite cheeky about Bergman doling these three works out to others to film. Could you make an exceptional 'Bergman film' (whatever that is, they are so varied) out of The Best Intentions? Or Sunday's Children (I've yet to read Private Confessions)? I am not convinced these are screenplays that would have matched where Bergman had left his body of work, with Fanny & Alexander.
Bergman titled his autobiography 'The Magic Lantern' and I think the clearest expression of the trilogy so far, and how it compares to his films, is that Bergman's films are themselves the magic lantern, the image in his mind's eye put through the whole process to create something magic, whereas this is the blueprint for the magic, and thus, not magic at all. Magic dies with exposition and while a good enough novel I think Bergman as magic maker suffers when he draws the curtain back, which is surely the equivalent to what showing us his screenplay as novel is.
And now I have to run to work.
January 6, 2025
this book made me realize that I'm not really a fan of reading movie scripts.. I usually like family sagas, however this one seemed too confusing for my taste, I got lost several times while reading, and this is surely not a good sign, especially from someone who very rarely abandons a begun book
May 16, 2021
Quattro stelle e mezza
#fallabreve: Scene da un matrimonio.
#fallabreve: Scene da un matrimonio.
Read
January 30, 2012Un livre romancé avec le style direct simpliste d'un scénario, Bergman semblerait presque exceller plus en écriture qu'à l'adaptation cinématographique;figure pourtant emblématique du cinéma. Il ne fait pas le racontar documentariste,n'étant pas toujours fidèle à la réalité dans cette ébauche de biographie familiale. Mêlant confusion avec exactitude de faits, sa vie familiale antérieure à sa naissance est écrite avec "une imagination débordante", caractéristique mentionné dans la brève autobiographie précédant le roman. Pour s'aventurer ainsi, à retracer un passé qu'il ne lui est pas forcément attribué, puisque c'est celui de ses parents, la vraie redevance que peut avoir le lecteur est une reconnaissance au génie du Bergman qui a fait de ce scénario-fiction mon addiction pendant trois semaines, pour 482 pages en tout.
February 15, 2016
Ingmar Bergman wrote the screenplay for a six-hour miniseries shown in Sweden about the imagined courtship of his parents. A three-hour abridgement was released in movie theaters across the world and shown on public TV in the United States. Don't read this fine translation hoping to find out what happened in the six-hour original because this book only contains the screenplay for the three-hour abridgement. If anyone knows how I can see the six-hour version with English subtitles, or read the full screenplay, please let me know. This is one of my favorite movies.
June 19, 2016
This was the second book I read in Swedish. I watched the series by Bille August before, so I knew the story, which made it easier to read and also made me picture the characters as the actors looked like in the movie. Beautiful story, and beautiful writing; there were many words I didn't understand and had to look up, but I was happy to understand enough to be able to read it pleasantly. I think my next Swedish book will be Lanterna Magica, since I'm now acquainted with Bergman's writing.
July 26, 2021
Vi la serie "Las mejores intenciones", de Bille August, basada fielmente en esta obra, unos meses antes de leer el libro. Bergman escribió, más que un guión, una preciosa historia basada en las vivencias de sus padres.
September 19, 2009
Davno sam pogledao Bergmanov film "Najbolje namere", ove godine se pojavio roman u izdanju Geopoetike. Tek što sam počeo čitanje,mnogo očekujem od ove knjige.
April 28, 2016
Snotur bók um ást í meinum, um það hvernig þrjóska, stolt og lúterska getur staðið fólki fyrir þrifum í hamingjuleitinni.
March 8, 2020
On page 158 of my edition of Ingmar Bergman’s novel, ‘The Best Intentions’, Bergman quotes a short note from his paternal grandmother’s diary, Sept. 1912: ‘Henrik came with his fiancée. She is surprisingly beautiful and he seems happy. Fredrik Paulin called in the evening. He talked about tedious things from the past. That was inappropriate and made Henrik sad’. This is preceded by an eleven page scene which is built, imagined, from this note giving substantial proof, if any were needed, of Bergman’s great powers of dramatic invention. And so the entire novel. As Bergman explains in his prologue, he was compelled to write ‘The Best Intentions’ after coming across a box of old family photographs. This, with a few diary entries, is the basis of this recreation, or reclamation, of his parents’ early courtship and marriage. But despite the biographical frame, Bergman, as in his films, does not hold back, freely showcasing a sequence of vivid and intense scenarios that may or may not have corresponded to what really happened, but I suppose, in the faith that he delivers to the reader, and presumably to himself, the general truth of the business.
Bergman often wrote novelistic treatments prior to making a film but he also states in his prologue: ‘This book has not been in any way adapted to the finished film’, an award winning feature for which he wrote the screenplay but did not direct. He wants us to accept the book as it stands which we probably would not do without his comment, not only because of the later film, but also because the way this story is presented. Firstly, there are the authorial intrusions, such as above, which give a partial post-modern effect, the text commenting on itself. Fortunately in these Bergman does not offer alternative versions, which I feel would damage the integrity of the story he tells, although he and we are always aware that this is only one possible telling and events could not have occurred exactly this way. Secondly, much of the text is presented as a play script, with the various characters’ names in bold before their speeches and directions for delivery of those speeches in parentheses. Personally, I did not find this disruptive, but quickly accepted it like subtitles in a foreign film. In accordance, the prose passages are in present tense and with the combination here, the story often ‘leaps’ from the page. Although this is probably more due to content than form.
The content. The opening scene sets the pace with a tragic and irreconcilable stand-off between Bergman’s father and his father. Both are shown as impossible passionate men, although later in the novel we do see some reason for what seems to be Henrik’s unreasonable intransigence. And this is largely Henrik’s story, Bergman trying to understand and come to terms with his own father, and this first impression, not contradicted but developed throughout the novel, is of a man whose innate high principles act as a kind of obsession. He is such a dominant figure not because of any overweening or charismatic personality, but simply through the depth of his own spiritual and personal convictions. You can’t get around them and neither can he. For a man of God, he finds it very difficult to forgive, and throughout the novel one gets the impression that Bergman is trying very hard to forgive him. Maybe that is the reason for the book.
For novelistic balance, it’s just as well that his wife, Anna, proves to be pretty much of the same mettle. The couple’s coming together, their fierce clashes and harmonies and deep love for one another makes for an extraordinarily intense and dramatic experience. With so many fatuous and crappy ‘great love stories’ forever around in book and on film, it is something of a revelation to come across the real thing.
Subsidiary characters, the individually realised scenes and surroundings, times and places, are all intricately wrought, although Bergman does tend to focus almost exclusively on individuals. He takes us back into another world, of religion and duty and tradition, but we note the various ways in which that world still impacts on our own. And no matter how different all the rules and regulations, we also note how much human passions are an abiding constant.
All up, I thought ‘The Best Intentions’ a great read and I recommend it unreservedly.
Bergman often wrote novelistic treatments prior to making a film but he also states in his prologue: ‘This book has not been in any way adapted to the finished film’, an award winning feature for which he wrote the screenplay but did not direct. He wants us to accept the book as it stands which we probably would not do without his comment, not only because of the later film, but also because the way this story is presented. Firstly, there are the authorial intrusions, such as above, which give a partial post-modern effect, the text commenting on itself. Fortunately in these Bergman does not offer alternative versions, which I feel would damage the integrity of the story he tells, although he and we are always aware that this is only one possible telling and events could not have occurred exactly this way. Secondly, much of the text is presented as a play script, with the various characters’ names in bold before their speeches and directions for delivery of those speeches in parentheses. Personally, I did not find this disruptive, but quickly accepted it like subtitles in a foreign film. In accordance, the prose passages are in present tense and with the combination here, the story often ‘leaps’ from the page. Although this is probably more due to content than form.
The content. The opening scene sets the pace with a tragic and irreconcilable stand-off between Bergman’s father and his father. Both are shown as impossible passionate men, although later in the novel we do see some reason for what seems to be Henrik’s unreasonable intransigence. And this is largely Henrik’s story, Bergman trying to understand and come to terms with his own father, and this first impression, not contradicted but developed throughout the novel, is of a man whose innate high principles act as a kind of obsession. He is such a dominant figure not because of any overweening or charismatic personality, but simply through the depth of his own spiritual and personal convictions. You can’t get around them and neither can he. For a man of God, he finds it very difficult to forgive, and throughout the novel one gets the impression that Bergman is trying very hard to forgive him. Maybe that is the reason for the book.
For novelistic balance, it’s just as well that his wife, Anna, proves to be pretty much of the same mettle. The couple’s coming together, their fierce clashes and harmonies and deep love for one another makes for an extraordinarily intense and dramatic experience. With so many fatuous and crappy ‘great love stories’ forever around in book and on film, it is something of a revelation to come across the real thing.
Subsidiary characters, the individually realised scenes and surroundings, times and places, are all intricately wrought, although Bergman does tend to focus almost exclusively on individuals. He takes us back into another world, of religion and duty and tradition, but we note the various ways in which that world still impacts on our own. And no matter how different all the rules and regulations, we also note how much human passions are an abiding constant.
All up, I thought ‘The Best Intentions’ a great read and I recommend it unreservedly.
December 30, 2022
Acabo de leer una de las mejores novelas de mi vida.
Pude ver la película de Bille August en los años noventa. Y ya la película me fascinó. Estuve mucho tiempo meditando escenas en mi corazón. Fue un verdadero impacto para mí.
Tantos años después me atreví a comprar el libro, gracias a la extraordinaria edición de Fulgencio Pimentel; mi más sincera admiración por este trabajo de factura exquisita. El libro en sí es realmente precioso. Dan ganas de tocarlo todo el rato, con esa tapa dura, el papel satinado, el olor.
Y la historia... ¿qué decir de la historia?
Me muero por historias que se salen un poco de nuestro mundo contemporáneo, tan gris y predecible. La globalización tiene sus ventajas, pero elimina la singularidad de las vidas. Parece que todo el mundo vive las mismas historias, fotocopiadas en millones de ejemplares.
Aquí, en cambio, tenemos a un pastor protestante, rígido, severo, guapo, de humilde condición, tenaz, cabezota, obcecado, orgulloso hasta la cólera, incluso la violencia.
Y una mujer joven de la alta sociedad, inteligente, sensible, hermosa, veleidosa, con un deseo innato de alcanzar la plenitud en la vida. Pero también apasionada, radical, intransigente, orgullosa.
Y se enamoran perdidamente el uno del otro.
Y los padres de ella hacen todo lo posible por sabotear su amor, hasta tal punto que varias veces parece que lo logran.
Y ellos se pelean, discuten, se perdonan, se gritan y se reconcilian.
Y se casan.
Y el análisis psicológico del autor resulta tan asombroso, puede el lector meterse tan de lleno en esas dos personalidades opuestas que se aman con locura, que de verdad he tenido que leer varias veces algunas escenas, y cerrar los ojos. Qué barbaridad, ya no existen amores así. O muy pocos.
Fueron los padres de Ingmar Bergman. El amor verdadero produce esos frutos.
Gracias :)
Pude ver la película de Bille August en los años noventa. Y ya la película me fascinó. Estuve mucho tiempo meditando escenas en mi corazón. Fue un verdadero impacto para mí.
Tantos años después me atreví a comprar el libro, gracias a la extraordinaria edición de Fulgencio Pimentel; mi más sincera admiración por este trabajo de factura exquisita. El libro en sí es realmente precioso. Dan ganas de tocarlo todo el rato, con esa tapa dura, el papel satinado, el olor.
Y la historia... ¿qué decir de la historia?
Me muero por historias que se salen un poco de nuestro mundo contemporáneo, tan gris y predecible. La globalización tiene sus ventajas, pero elimina la singularidad de las vidas. Parece que todo el mundo vive las mismas historias, fotocopiadas en millones de ejemplares.
Aquí, en cambio, tenemos a un pastor protestante, rígido, severo, guapo, de humilde condición, tenaz, cabezota, obcecado, orgulloso hasta la cólera, incluso la violencia.
Y una mujer joven de la alta sociedad, inteligente, sensible, hermosa, veleidosa, con un deseo innato de alcanzar la plenitud en la vida. Pero también apasionada, radical, intransigente, orgullosa.
Y se enamoran perdidamente el uno del otro.
Y los padres de ella hacen todo lo posible por sabotear su amor, hasta tal punto que varias veces parece que lo logran.
Y ellos se pelean, discuten, se perdonan, se gritan y se reconcilian.
Y se casan.
Y el análisis psicológico del autor resulta tan asombroso, puede el lector meterse tan de lleno en esas dos personalidades opuestas que se aman con locura, que de verdad he tenido que leer varias veces algunas escenas, y cerrar los ojos. Qué barbaridad, ya no existen amores así. O muy pocos.
Fueron los padres de Ingmar Bergman. El amor verdadero produce esos frutos.
Gracias :)
June 28, 2025
A strong 3,5 start contender here. I feel myself lucky to read this before being committed to marriage, and overall while being alone — I think it's rather practical in some sensitive matters, despite portraying the long gone era.
For me, this was a book about indecisiveness, and I think Berman is ultimately fascinated by it, and by the contradictions it produces. This reads in his movies as well — the knights doubt in The Seventh Seal, and Persona is one giant confused dialogue-monologue as well. Of course, here there's more, like a deep adoration of love and roles of Husband and Wife, which to it seems to me, Ingmar himself haven't mastered after all.
Another wonderful part reveals itself in very short bits where Pastor Bergman speaks of God and faith, also touching on the recurring theme. But that's so good partly because of the unusually blunt, rough structure of the book. It reads rather freshly, but I don't think earns much praise from me beyond that.
Also, the name of the novel reveals itself in the full strength at the very end, and does so in unspeakable elegance, I think.
For me, this was a book about indecisiveness, and I think Berman is ultimately fascinated by it, and by the contradictions it produces. This reads in his movies as well — the knights doubt in The Seventh Seal, and Persona is one giant confused dialogue-monologue as well. Of course, here there's more, like a deep adoration of love and roles of Husband and Wife, which to it seems to me, Ingmar himself haven't mastered after all.
Another wonderful part reveals itself in very short bits where Pastor Bergman speaks of God and faith, also touching on the recurring theme. But that's so good partly because of the unusually blunt, rough structure of the book. It reads rather freshly, but I don't think earns much praise from me beyond that.
Also, the name of the novel reveals itself in the full strength at the very end, and does so in unspeakable elegance, I think.
December 11, 2018
This is literature at its best, where characters come alive and you are transported to another time and place, with lives and relationships at stake.
The scene is Sweden at the start of the 20th century, where need encounters generosity, hardness meets the changing conditions of life, spirituality meets worldliness, poverty meets affluence and a man meets a woman.
It is a live encounter with life in an insignificant parish, the inner dynamics in a family with faulty connections, the social scene and tensions in Swedish society at the time and young people growing up.
Bergman writes like setting the stage for a film, and some descriptions might belong to another genre, but the scenes and characters are perfectly set, and I find myself caught up in a book that demands to be read when it really can be dived into and taken in. Five stars.
The scene is Sweden at the start of the 20th century, where need encounters generosity, hardness meets the changing conditions of life, spirituality meets worldliness, poverty meets affluence and a man meets a woman.
It is a live encounter with life in an insignificant parish, the inner dynamics in a family with faulty connections, the social scene and tensions in Swedish society at the time and young people growing up.
Bergman writes like setting the stage for a film, and some descriptions might belong to another genre, but the scenes and characters are perfectly set, and I find myself caught up in a book that demands to be read when it really can be dived into and taken in. Five stars.
August 25, 2020
Estampas genealógicas de los padres de Ingmar Bergman que pudo reconstruir a través de fotografías y memorias recolectadas. Unas biografías atribuladas y vanguardistas las que nos narra Bergman de madre y padre. Personajes cuasi literarios, sus vicisitudes nos asombra durante toda la histori; su padre un sacerdote desdibujado pero con inteligencia penetrante; su madre, astuta y temperamental, entre ambos tejen una historia de un largo aprendizaje y padecimientos que pese a sus diferencias no los apartan. Sólo las personalidades estoícas podían adaptarse y sobrellevar condiciones tn gélidas y rústicas de la suecia de principios siglo XX. Todas las vivencias eran determinantes y se fijan en sus almas sempiternamente, caldo donde se cuajan las dudas y juicios existenciales que Bergman hijo plasmará en toda su obra.
June 4, 2025
Me lei este libro xq escuché en un podcast que bergman era un escritor infravalorado y que a parte de sus pelis merecía la pena sus escritos. No sabía lo que esperaba xq solo he visto 'Secretos de un matrimonio' que OJO me encantó... pero poco más sé
con respecto al libro como tal, es cierto que la narración no es pesado pero.. es teatro? me desconcierta algunas aclaraciones
Como tal de la historia destaco
-->la profesión de pastor porque parece que no está sujeto a ninguna predicacion moral ni espiritual, tan solo a la interpretación y análisis de los textos religiosos para con la comunidad (tal vez me imaginaba otra cosa para la escisión protestante)
--> en el enamoramiento se aguanta todo hasta que descubres que vuestro objetivo vital tiene que ser el mismo y si no lo es... tal vez te das cuenta que no renunciarias a todo por alguien y te cansas y chau
con respecto al libro como tal, es cierto que la narración no es pesado pero.. es teatro? me desconcierta algunas aclaraciones
Como tal de la historia destaco
-->la profesión de pastor porque parece que no está sujeto a ninguna predicacion moral ni espiritual, tan solo a la interpretación y análisis de los textos religiosos para con la comunidad (tal vez me imaginaba otra cosa para la escisión protestante)
--> en el enamoramiento se aguanta todo hasta que descubres que vuestro objetivo vital tiene que ser el mismo y si no lo es... tal vez te das cuenta que no renunciarias a todo por alguien y te cansas y chau
Displaying 1 - 30 of 54 reviews