What do you think?
Rate this book
Rotters' Club #1
Bienvenue au club
Imaginez ! L'Angleterre des années soixante-dix, si pittoresque, si lointaine, avec ses syndicats prospères et sa mode baba cool. Une image bon enfant que viennent lézarder de sourdes menaces : tensions sociales, montée de l'extrême droite, et une guerre en Irlande du Nord qui ne veut pas dire son nom. Mais dans ces années où l'État-providence laisse place au thatchérisme, Benjamin, Philip, Doug et leurs amis ont d'autres choses en tête : s'intégrer aux clubs de leur lycée, oser parler aux filles, monter un groupe de musique, s'échapper de Birmingham l'endormie pour des aventures
londoniennes... Trop innocents pour saisir les enjeux et les intrigues qui préoccupent leurs parents. Jusqu'à ce que le monde les rattrape. Dans ce roman foisonnant, premier volet d'un diptyque,
Jonathan Coe renoue avec la veine de Testament à l'anglaise, usant de tous les styles, entremêlant en virtuose récits et personnages, tirant d'une main experte tous les fils du destin, pour nous offrir à la fois un roman d'apprentissage nostalgique, et le tableau ample, grave et lucide d'un pays en pleine mutation.
londoniennes... Trop innocents pour saisir les enjeux et les intrigues qui préoccupent leurs parents. Jusqu'à ce que le monde les rattrape. Dans ce roman foisonnant, premier volet d'un diptyque,
Jonathan Coe renoue avec la veine de Testament à l'anglaise, usant de tous les styles, entremêlant en virtuose récits et personnages, tirant d'une main experte tous les fils du destin, pour nous offrir à la fois un roman d'apprentissage nostalgique, et le tableau ample, grave et lucide d'un pays en pleine mutation.
544 pages, Mass Market Paperback
First published February 22, 2001
655 people are currently reading
11342 people want to read
About the author
Jonathan Coe
82 books2,607 followersLibrarian Note: There is more than one author in the GoodReads database with this name. See this thread for more information.
Jonathan Coe, born 19 August 1961 in Birmingham, is a British novelist and writer. His work usually has an underlying preoccupation with political issues, although this serious engagement is often expressed comically in the form of satire. For example, What a Carve Up! reworks the plot of an old 1960s spoof horror film of the same name, in the light of the 'carve up' of the UK's resources which some felt was carried out by Margaret Thatcher's right wing Conservative governments of the 1980s. Coe studied at King Edward's School, Birmingham and Trinity College, Cambridge, before teaching at the University of Warwick where he completed a PhD in English Literature. In July 2006 he was given an honorary degree by The University of Birmingham.
-
Retrieved 10:55, February 2, 2009 from http://en.wikipedia.org/wiki/Jonathan...
Jonathan Coe, born 19 August 1961 in Birmingham, is a British novelist and writer. His work usually has an underlying preoccupation with political issues, although this serious engagement is often expressed comically in the form of satire. For example, What a Carve Up! reworks the plot of an old 1960s spoof horror film of the same name, in the light of the 'carve up' of the UK's resources which some felt was carried out by Margaret Thatcher's right wing Conservative governments of the 1980s. Coe studied at King Edward's School, Birmingham and Trinity College, Cambridge, before teaching at the University of Warwick where he completed a PhD in English Literature. In July 2006 he was given an honorary degree by The University of Birmingham.
-
Retrieved 10:55, February 2, 2009 from http://en.wikipedia.org/wiki/Jonathan...
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 1,011 reviews
September 19, 2022
HATFIELD AND THE NORTH
Nel 2005, tre anni dopo l’uscita del romanzo di Coe, la BBC produsse una miniserie in tre episodi con lo stesso titolo, “The Rotter’s Club”.
La trama è ghiottissima: anni Settanta in Inghilterra, a Birmingham, prima del micidiale arrivo della Tatcher (dal 1979 al 1990 ). Collegio privato per rampolli di ricche famiglie, ma anche no, giovani middle class. Seguiamo Ben Trotter, il suo gruppo di amici, e la famiglia Trotter (che fa assonanza con il Rotter del titolo orginale: The Rotter’s Club).
Quindi, romanzo di formazione, un genere nel quale io generalmente sguazzo.
Coe impreziosisce e non dimentica la Storia, almeno quella patria: le lotte sindacali, in particolare quelle dei minatori, gli attentati dell’IRA, i governi laburisti che spianarono la strada alla devastazione tatcheriana (che, invece, dal punto di vista economico e imprenditoriale fu tutto meno che una devastazione – peccato la macelleria sociale…).
E poi, per me la gemma: la fine del prog rock e l’avvento del punk. Gemma perché si parla di musica, non perché io abbia gioito alla morte del prog rock (che non è mai morto). Ma certo ho gioito alla nascita del punk.
L’intreccio tra fatti privati e pubblici è curato, motivato, diventa quasi un affresco storico e sociale: la musica è parte preponderante nella vita di Ben che si dedica alla chitarra, compone brani che è l’unico ad ascoltare, e spera così di sciogliere il cuore di quella che gli piace da matti; sua sorella Lois aggancia il suo futuro amore con un annuncio su una rivista musicale: il giorno che lui è pronto a chiederle di sposarlo, l'IRA decide di piazzare una bomba. Il padre di uno degli amici di Ben, Duggie, è un sindacalista: ed ecco che questa porzione di mondo, fondamentale negli anni Settanta inglesi, entra con forza nella trama.
Il tutto è inserito in una cornice ambientata nel 2003 da cui parte il lungo flashback che costituisce il grosso del romanzo, per poi tornare nel finale alla cornice. Uno stratagemma strutturale già incontrato più volte, che quasi sempre funziona.
Coe pensa al cinema, ammicca alla settima arte, sembra prenderne in prestito alcune soluzioni. Non è certo una colpa: ma forse lui lo fa in modo un po’ troppo palese.
Se non che qualcosa non è scattato.
Sicuramente non è scattato amore: questo libro mi ha lasciato tiepido, m’è parso senza infamia e senza lode, ma tendente al noiosino.
Ho poi assaggiato un pezzetto di un altro libro di Jonathan Coe, La famiglia Winshaw, e ho lasciato perdere senza arrivare in fondo.
Qualcosa tra me e la scrittura di Coe non ha funzionato: il mio interesse di lettore è rimasto tiepido. Mentre il mio piacere di lettore è rimasto proprio freddino.
Forse dipende dal tono. I sorrisi sono strappati piuttosto che essere suggeriti. E per me, che sono rimasto legato al volto impassibile di Buster Keaton, proprio non va bene: non puoi cercare di farmi ridere se sei tu il primo a ridere.
Forse dipende dalla commistione di riso e pianto: troppa alternanza, ma anche troppa prossimità. Alla fine, sembra un po’ artificioso, un po’ costruito.
PS
Hatfield and the North è una band musicale della cosiddetta scena di Canterbury che facevano prog rock, e The Rotter’s Club è il titolo di un loro album. Questo:
Nel 2005, tre anni dopo l’uscita del romanzo di Coe, la BBC produsse una miniserie in tre episodi con lo stesso titolo, “The Rotter’s Club”.
La trama è ghiottissima: anni Settanta in Inghilterra, a Birmingham, prima del micidiale arrivo della Tatcher (dal 1979 al 1990 ). Collegio privato per rampolli di ricche famiglie, ma anche no, giovani middle class. Seguiamo Ben Trotter, il suo gruppo di amici, e la famiglia Trotter (che fa assonanza con il Rotter del titolo orginale: The Rotter’s Club).
Quindi, romanzo di formazione, un genere nel quale io generalmente sguazzo.
Coe impreziosisce e non dimentica la Storia, almeno quella patria: le lotte sindacali, in particolare quelle dei minatori, gli attentati dell’IRA, i governi laburisti che spianarono la strada alla devastazione tatcheriana (che, invece, dal punto di vista economico e imprenditoriale fu tutto meno che una devastazione – peccato la macelleria sociale…).
E poi, per me la gemma: la fine del prog rock e l’avvento del punk. Gemma perché si parla di musica, non perché io abbia gioito alla morte del prog rock (che non è mai morto). Ma certo ho gioito alla nascita del punk.
L’intreccio tra fatti privati e pubblici è curato, motivato, diventa quasi un affresco storico e sociale: la musica è parte preponderante nella vita di Ben che si dedica alla chitarra, compone brani che è l’unico ad ascoltare, e spera così di sciogliere il cuore di quella che gli piace da matti; sua sorella Lois aggancia il suo futuro amore con un annuncio su una rivista musicale: il giorno che lui è pronto a chiederle di sposarlo, l'IRA decide di piazzare una bomba. Il padre di uno degli amici di Ben, Duggie, è un sindacalista: ed ecco che questa porzione di mondo, fondamentale negli anni Settanta inglesi, entra con forza nella trama.
Il tutto è inserito in una cornice ambientata nel 2003 da cui parte il lungo flashback che costituisce il grosso del romanzo, per poi tornare nel finale alla cornice. Uno stratagemma strutturale già incontrato più volte, che quasi sempre funziona.
Coe pensa al cinema, ammicca alla settima arte, sembra prenderne in prestito alcune soluzioni. Non è certo una colpa: ma forse lui lo fa in modo un po’ troppo palese.
Se non che qualcosa non è scattato.
Sicuramente non è scattato amore: questo libro mi ha lasciato tiepido, m’è parso senza infamia e senza lode, ma tendente al noiosino.
Ho poi assaggiato un pezzetto di un altro libro di Jonathan Coe, La famiglia Winshaw, e ho lasciato perdere senza arrivare in fondo.
Qualcosa tra me e la scrittura di Coe non ha funzionato: il mio interesse di lettore è rimasto tiepido. Mentre il mio piacere di lettore è rimasto proprio freddino.
Forse dipende dal tono. I sorrisi sono strappati piuttosto che essere suggeriti. E per me, che sono rimasto legato al volto impassibile di Buster Keaton, proprio non va bene: non puoi cercare di farmi ridere se sei tu il primo a ridere.
Forse dipende dalla commistione di riso e pianto: troppa alternanza, ma anche troppa prossimità. Alla fine, sembra un po’ artificioso, un po’ costruito.
PS
Hatfield and the North è una band musicale della cosiddetta scena di Canterbury che facevano prog rock, e The Rotter’s Club è il titolo di un loro album. Questo:
June 23, 2020
I'm not sure why I gave this only three stars when I first read it five years ago. It was probably that final chapter, the 13000 word sentence, which felt too far removed stylistically from the rest of the novel to really work. This same final section remained jarring second time around, but with a near-perfect first 350 pages, I can't possibly give the whole book less than four stars.
April 25, 2015
Απρόσμενα καλό βιβλίο. Το περίμενα ως ένα κλασσικό μυθιστόρημα ενηλικίωσης, κάτι φίλοι στο σχολείο, τυπικά Αγγλάκια που μεγαλώνουν στο αυστηρό βρετανικό εκπαιδευτικό σύστημα. Βασικά είναι ένα πολιτικό βιβλίο, σε μια ταραγμένη Αγγλία στα τέλη της δεκαετίας του 70, εν μέσω απεργιών, και κλείνει με την άνοδο της Θάτσερ στην εξουσία. Οι ενήλικες, γονείς των παιδιών δουλεύουν σε ένα εργοστάσιο που απεργεί, και μεταξύ τους σχέσεις, μέσα σε μια Αγγλία που σείεται. Βιβλίο-μωσαϊκό (αφηγήσεις σε πρώτο και τρίτο πρόσωπο, αποσπάσματα από ημερολόγιο και σχολικές εφημερίδες κτλ) καταλήγει σε ένα από τα πιο πικρά φινάλε που έχω διαβάσει σε βιβλίο, μια απαισιόδοξη ματιά πως οι κοινωνικές τάξεις είναι φράγματα, για τελικά
Ειδική μνεία στον μεταφραστή Γιώργο Τσακνιά , με την μετάφραση-άθλο, αλλά και τις ενδιαφέροντες σημειώσεις στα ιστορικά γεγονότα της εποχής, καθώς και στο επίμετρο (τη συγγραφέα του οποίου δεν θυμάμαι), και γενικότερα στην προσεγμένη έκδοση από τις εκδόσεις Πόλις.
Ειδική μνεία στον μεταφραστή Γιώργο Τσακνιά , με την μετάφραση-άθλο, αλλά και τις ενδιαφέροντες σημειώσεις στα ιστορικά γεγονότα της εποχής, καθώς και στο επίμετρο (τη συγγραφέα του οποίου δεν θυμάμαι), και γενικότερα στην προσεγμένη έκδοση από τις εκδόσεις Πόλις.
July 20, 2016
Telling his controversially romantic story Jonathan Coe is at the same time most ironic and nostalgic.
When we grow up it seems to us that we live in the best of times. But reality may be quite different… And the middle of the seventies was the time of stagnation.
“They sat and drank their pints. The tables in which their faces were dimly reflected were dark brown, the darkest brown, the colour of Bournville chocolate. The walls were a lighter brown, the colour of Dairy Milk. The carpet was brown, with little hexagons of a slightly different brown, if you looked closely. The ceiling was meant to be off-white, but was in fact brown, browned by the nicotine smoke of a million unfiltered cigarettes. Most of the cars in the car park were brown, as were most of the clothes worn by the patrons. Nobody in the pub really noticed the predominance of brown, or if they did, thought it worth remarking upon. These were brown times.”
And even the flowery progressive rock – the main character’s favourite genre of music – was nothing but an emblem of escapism: ‘As the silence of seasons on we relive abridge sails afloat. As to call light the soul shall sing of the velvet sailors course on.’ Behind extravagance there is nothing but vacuity.
“You don’t understand what these people are about. At least with Enoch Powell you’ve got some thought behind it, something you can argue with. Christ, even the National Front’s got an ideology. Of sorts. But these people… It’s just an instinct with them. It’s just hatred. Hatred and violence.”
And periods of stagnation always are the most reactionary time.
But anyway the time of our youth is the best time.
When we grow up it seems to us that we live in the best of times. But reality may be quite different… And the middle of the seventies was the time of stagnation.
“They sat and drank their pints. The tables in which their faces were dimly reflected were dark brown, the darkest brown, the colour of Bournville chocolate. The walls were a lighter brown, the colour of Dairy Milk. The carpet was brown, with little hexagons of a slightly different brown, if you looked closely. The ceiling was meant to be off-white, but was in fact brown, browned by the nicotine smoke of a million unfiltered cigarettes. Most of the cars in the car park were brown, as were most of the clothes worn by the patrons. Nobody in the pub really noticed the predominance of brown, or if they did, thought it worth remarking upon. These were brown times.”
And even the flowery progressive rock – the main character’s favourite genre of music – was nothing but an emblem of escapism: ‘As the silence of seasons on we relive abridge sails afloat. As to call light the soul shall sing of the velvet sailors course on.’ Behind extravagance there is nothing but vacuity.
“You don’t understand what these people are about. At least with Enoch Powell you’ve got some thought behind it, something you can argue with. Christ, even the National Front’s got an ideology. Of sorts. But these people… It’s just an instinct with them. It’s just hatred. Hatred and violence.”
And periods of stagnation always are the most reactionary time.
But anyway the time of our youth is the best time.
April 20, 2019
Damn, I loved this book. Keeping one half of my mind on what I was reading and the rest on how I was feeling, thinking and believing in respect to what he had to say. This book kept me present in the moment - completely and authentically witnessing whatever was being conveyed. Few books manage to accomplish this. When those times came where my reading was interrupted I couldn’t wait to return to the story. Coe makes it so easy to pick up his character’s transmissions. There is zero interference. This book is a celebration of life from the pathetic and ridiculous to the untamed and unspoiled kingdoms of bliss. There are acts of irresponsibility and self indulgence and of passion and pride. The trick is how he balances it all. He keeps you on the move emotionally speaking. Best of all I enjoyed the sensual expressions of the characters out in the world - some causing me to erupt in laughter to the point of tears and some to make me quietly smile and sigh with an oh yes expression. This is a story full of energy and vital potency. It’s wild and strong. It suggests, for me, that we not play to win but to laugh, feel, and grow. Do yourself a favor and read it.
September 19, 2016
Ένα βιβλίο για τη ζωή στην αγγλική επαρχία της δεκαετίας του 1970… Ε και; Τι με ενδιαφέρει εμένα να αυτό, δεδομένου ότι δεν είμαι ούτε ιστορικός (εντάξει, δεν μου φαίνεται τόσο μακρινή η δεκαετία του ’70, λαογράφος ας πω), ούτε Αγγλίδα (φτου μακριά), ούτε κοινωνιολόγος ή πολιτικός επιστήμονας για να ενδιαφέρει η εξέλιξη της κοινωνίας της Αγγλίας. Βασικά, πραγματικά, το θέμα του βιβλίου δεν με ενδιέφερε καθόλου…
Αλλά, ο Coe είναι άπαιχτος. Πρωταγωνιστές είναι μια ομάδα έφηβων μαθητών που τους συναντάμε από το 1975 ως το τέλος του σχολείου και τα πρώτα εξάμηνα στο πανεπιστήμιο (από την Τρίτη ως την Έκτη τάξη, με αναλογίες δικές μας Β’ Γυμνασίου – Γ’ Λυκείου). Μαθαίνουμε τις αγωνίες, τα άγχη, τις επιτυχίες και τις αποτυχίες τους, καθώς ανδρώνονται (αγόρια και κορίτσια) σε κοινωνικά πλαίσια απεργιών, διαρκούς πολιτικής αστάθειας, ανόδου της ακροδεξιάς, του εθνικισμού, του συνδικαλισμού και της ροκ μουσικής. Μαθητές που ονειρεύονται να δημιουργήσουν το δικό τους συγκρότημα (και αποτυγχάνουν παταγωδώς), λατρεύοντας μπάντες που παίζουν στα μέρη τους, ονειρεύονται να δημιουργήσουν το δικό τους σχολικό περιοδικό (και προκαλούν πολλαπλά εγκεφαλικά στο διευθυντή του σχολείου τους) και φυσικά να δημιουργήσουν σχέσεις με το άλλο φύλο (πετυχημένα ή αποτυχημένα για τα αγόρια, γιατί για τα κορίτσια δεν τίθεται θέμα αποτυχίας, μόνο εναλλακτικής επιλογής!!!). Τον κόσμο των ενηλίκων τον βλέπουμε μέσα από τον κόσμο των γονέων, οι οποίοι επιδίδονται με μεγάλη επιτυχία σε μεγάλες μ@λ@κίες. Εξάλλου, όπως λέει και στο οπισθόφυλλλο «μια ιστορία με εφήβους που περνάνε καλά και ενηλίκους που περνάνε χάλια».
Γλυκά ρομαντικό σε ορισμένα σημεία, κυνικά ρεαλιστικό σε άλλα, περιγράφει αυτό που λέμε c’est la vie. Επίσης, θυμηθείτε: Οι γονείς σας δεν ήταν πάντα τόσο ξενέρωτοι όσο είναι από τη στιγμή που γεννηθήκατε!!!!!
Ανυπομονώ να διαβάσω το «Τι ωραίο πλιάτσικο» για τη δεκαετία του ΄80 και τον «Κλειστό Κύκλο» για τη δεκαετία του ’90. Γιατί, στην τελική το βιβλίο είναι ένα χρονογράφημα, γραμμένο με τέτοιον τρόπο που νομίζω ότι θα το διάβαζα ακόμα και αν αν��φερόταν στο …. Τζιμπουτί!!!!
Αλλά, ο Coe είναι άπαιχτος. Πρωταγωνιστές είναι μια ομάδα έφηβων μαθητών που τους συναντάμε από το 1975 ως το τέλος του σχολείου και τα πρώτα εξάμηνα στο πανεπιστήμιο (από την Τρίτη ως την Έκτη τάξη, με αναλογίες δικές μας Β’ Γυμνασίου – Γ’ Λυκείου). Μαθαίνουμε τις αγωνίες, τα άγχη, τις επιτυχίες και τις αποτυχίες τους, καθώς ανδρώνονται (αγόρια και κορίτσια) σε κοινωνικά πλαίσια απεργιών, διαρκούς πολιτικής αστάθειας, ανόδου της ακροδεξιάς, του εθνικισμού, του συνδικαλισμού και της ροκ μουσικής. Μαθητές που ονειρεύονται να δημιουργήσουν το δικό τους συγκρότημα (και αποτυγχάνουν παταγωδώς), λατρεύοντας μπάντες που παίζουν στα μέρη τους, ονειρεύονται να δημιουργήσουν το δικό τους σχολικό περιοδικό (και προκαλούν πολλαπλά εγκεφαλικά στο διευθυντή του σχολείου τους) και φυσικά να δημιουργήσουν σχέσεις με το άλλο φύλο (πετυχημένα ή αποτυχημένα για τα αγόρια, γιατί για τα κορίτσια δεν τίθεται θέμα αποτυχίας, μόνο εναλλακτικής επιλογής!!!). Τον κόσμο των ενηλίκων τον βλέπουμε μέσα από τον κόσμο των γονέων, οι οποίοι επιδίδονται με μεγάλη επιτυχία σε μεγάλες μ@λ@κίες. Εξάλλου, όπως λέει και στο οπισθόφυλλλο «μια ιστορία με εφήβους που περνάνε καλά και ενηλίκους που περνάνε χάλια».
Γλυκά ρομαντικό σε ορισμένα σημεία, κυνικά ρεαλιστικό σε άλλα, περιγράφει αυτό που λέμε c’est la vie. Επίσης, θυμηθείτε: Οι γονείς σας δεν ήταν πάντα τόσο ξενέρωτοι όσο είναι από τη στιγμή που γεννηθήκατε!!!!!
Ανυπομονώ να διαβάσω το «Τι ωραίο πλιάτσικο» για τη δεκαετία του ΄80 και τον «Κλειστό Κύκλο» για τη δεκαετία του ’90. Γιατί, στην τελική το βιβλίο είναι ένα χρονογράφημα, γραμμένο με τέτοιον τρόπο που νομίζω ότι θα το διάβαζα ακόμα και αν αν��φερόταν στο …. Τζιμπουτί!!!!
March 10, 2019
Συνήθως δε με τρελαίνουν τα βιβλία που αναφέρονται σε μουσικές, γειτονιές, κλπ. και ειδικά εάν έχουν πρωταγωνιστές εφήβους, αλλά οκ, μιλάμε για τον Jonathan Coe, οπότε δεν περίμενα κάτι λιγότερο από ένα τουλάχιστον διασκεδαστικο και χορταστικό βιβλίο. Τέτοιο ακριβώς βιβλίο είναι η Λεσχη των Τιποτενιων, γεμάτο χιούμορ, πολιτική σάτιρα, και περιγραφές μιας "περίεργης εποχής", όπως μας πληροφορεί ο συγγραφέας, της δεκαετίας του '70 στην Αγγλία. Οι επαγγελματικές ενώσεις οδηγούν τους εργαζόμενους σε διαρκείς απεργίες, η οικονομία ασφυκτιά και στο κατώφλι της εκλογής της Θάτσερ οι ήρωες μας ανακαλύπτουν τον εαυτό τους και τον κόσμο. Σε ένα σχολείο του Μπέρμιγχαμ όπου φοιτούν μαθητές άνω του μέσου όρου, τα παιδιά πειραματιζονται με τη μουσική, κάνουν τα πρώτα τους βήματα στην πολιτική σκέψη, ερωτεύονται, ελπίζουν, απογοητεύονται και φτου κι από την αρχή. Με τη γοητευτική, ανατρεπτική πένα του Coe κι ένα φινάλε από αυτά που ξέρει πολύ καλά πώς να ενορχηστρωνει.
January 6, 2020
It was the world, the world itself that was beyond his reach, this whole absurdly vast, complex, random, measureless construct, this never-ending ebb and flow of human relations, political relations, cultures, histories… How could anyone hope to master such things? It was not like music. Music always made sense. The music he heard that night was lucid, knowable, full of intelligence and humour, wistfulness and energy and hope. He would never understand the world, but he would always love this music. He listened to this music, with God by his side, and knew that he had found a home.
There are two sides of England as far as I'm concerned. One which I love and one which I hate. The former includes things like being pretty much the birthplace of rock music, the weather, the literature, anti-comformism, great films and TV series etc. England gave birth to Banksy for fuck's sake! The latter I'd rather not talk about so let's leave it at that. The Rotters' Club has pretty much the very essence of all that I love in British culture.
Now, I'm quite emotional at the moment so I don't think I can be very objective about it but this is one of the greatest modern novels I've ever read. It has an alternative way of narrating, a whole lot of musical as well as political and cultural references, the well-known witty British humor, characters that one can't help but care about and love (more on that in a second) all of which blend together in a multi-dimensional story full of twists and turns. What I particularly loved and was amazed by, was how Coe managed to make me laugh and one or two sentences after, make the hair on my whole body stand on end.
At first it was a bit hard to keep track of all the characters, as Coe throws in names as if the reader's already familiar with them. That involves the risk of losing the readers' interest and/or get tangled among his very creations. But, not only does that not happen, I actually found it amazingly genius how he so succesfully pulled that trick. What's more, many as they are, each character is whole and unique and although the story mainly revolves around Benjamin, we are almost equally involved in everybody's lives.
I was going to talk about the originality and uniqueness of Coe's plot mechanisms but fuck that. Let's talk about feelings. So many and so intense! Someone once told me that one should be thankful for everything one gets. Although things may not be exactly as we want them, there is a profit in everything life might throw in one's way. OK, you got me. Although this notion is one of the book's themes, it's more that I actually needed an excuse to mention it. Teenage angst, fear in front of social instability, envy and eventually love, the most romantic, perfect and magical kind of love, are only some of the feelings Coe portrays through his characters whom we watch as they grow up and develop their personalities.
Times like this, I wish I had the eloquence to write the review The Rotters' Club deserves. It's one of those books that make you feel the need to give to someone special as a gift so that they feel what you felt and thus communicate with each other in the way only a book, a song and tears can provide.
4 stars and a wish for more like this.
November 4, 2014
Much to my delight, this held up very strong on the second read. Before I re-read it, I browsed through some of the reviews others had written on this site, and it made me nervous - maybe I just loved this book so much because I was young and it's about youth, so I just connected to it out of a common vim and vigor.
Not the case.
Not only did I love it the second time around, I think I liked it even more.
As much as I don't like to compare authors so much, I can't help but describe this as Rushdie meets McEwan. It's got the scope of Rushdie: ensemble "cast," intersecting story lines, his dark humor and his attention to politics. As far as McEwan, the novel is based around singular events and the way they effect the group of people, and it's got that same sort of darkness (much like McEwan, Coe isn't afraid to let bad things happen to his characters).
The lead in is a bit confusing, but it starts off with two youngsters in the year 2000-something talking about the history of how their parents know each other. The girl tells the story she knows - which is basically the entire book. It tells of four young men in grade school in England who are close friends: Ben Trotter, Phillip Chase, Doug Anderton & Sean Harding. Ben Trotter and his family are the focus point for most of the story, but it rotates through each of the characters, as well as a few peripherals - their parents, their teachers, their significant others. It takes us through illicit affairs, politics (the IRA, socialists, unions, riots, terrorism), school rivalries, school crushes, and more.
The short of it is that this is a coming of age story, but it's not just that: as I said, the scope of this is pretty huge, and even though character development is the driving force behind the story, there's just so much going on overall, though not enough to be distracting or confusing (he's bested Rushdie in that regard, but his scope is also a little more focused).
Coe does a really wonderful job at developing his characters, even the ones who don't get a long time to narrate to us. Someone on this site said they didn't care about the characters, but I can't imagine that. Benjamin in particular is easy to relate to, with his obsessive crush on the most popular girl in school, yearnings to be a writer, confusion about politics and love of music.
Coe also has a fantastic sense of humor - it's very diverse, ranging from the dark to the slapstick. Some of the most memorable moments come from it.
The only thing that irked me on this read was the end of the "story" section. It's basically stream of consciousness from Benjamin's point of view, so there are no pauses, just one long run-on sentence. It's a little exhausting to read.
Otherwise, I fell in love with this book all over again.
Not the case.
Not only did I love it the second time around, I think I liked it even more.
As much as I don't like to compare authors so much, I can't help but describe this as Rushdie meets McEwan. It's got the scope of Rushdie: ensemble "cast," intersecting story lines, his dark humor and his attention to politics. As far as McEwan, the novel is based around singular events and the way they effect the group of people, and it's got that same sort of darkness (much like McEwan, Coe isn't afraid to let bad things happen to his characters).
The lead in is a bit confusing, but it starts off with two youngsters in the year 2000-something talking about the history of how their parents know each other. The girl tells the story she knows - which is basically the entire book. It tells of four young men in grade school in England who are close friends: Ben Trotter, Phillip Chase, Doug Anderton & Sean Harding. Ben Trotter and his family are the focus point for most of the story, but it rotates through each of the characters, as well as a few peripherals - their parents, their teachers, their significant others. It takes us through illicit affairs, politics (the IRA, socialists, unions, riots, terrorism), school rivalries, school crushes, and more.
The short of it is that this is a coming of age story, but it's not just that: as I said, the scope of this is pretty huge, and even though character development is the driving force behind the story, there's just so much going on overall, though not enough to be distracting or confusing (he's bested Rushdie in that regard, but his scope is also a little more focused).
Coe does a really wonderful job at developing his characters, even the ones who don't get a long time to narrate to us. Someone on this site said they didn't care about the characters, but I can't imagine that. Benjamin in particular is easy to relate to, with his obsessive crush on the most popular girl in school, yearnings to be a writer, confusion about politics and love of music.
Coe also has a fantastic sense of humor - it's very diverse, ranging from the dark to the slapstick. Some of the most memorable moments come from it.
The only thing that irked me on this read was the end of the "story" section. It's basically stream of consciousness from Benjamin's point of view, so there are no pauses, just one long run-on sentence. It's a little exhausting to read.
Otherwise, I fell in love with this book all over again.
January 9, 2019
Η λέσχη των τιποτένιων σκιαγραφεί τη Βρετανία της δεκαετίας του ’70 και ζωντανεύει σκηνές καθημερινής ζωής του Μπέρμιγχαμ μέσα από μια εξιστόρηση γεγονότων η οποία λαμβάνει χώρα μεταξύ δύο νεαρών παιδιών ένα βράδυ στο Βερολίνο το 2003. Πρόκειται για την αναπαράσταση μιας ιδιαίτερα ενδιαφέρουσας χρονικής περιόδου στην ιστορία της Βρετανίας, μέσα από το πρίσμα οικογενειακών ιστοριών και του μικρόκοσμου μιας σχολικής τάξης. Το εξαιρετικό ψυχογράφημα των βασικών ηρώων, ακόμη και των δευτερευόντων χαρακτήρων, μαγνητίζει από την αρχή τον αναγνώστη και, συνδυαζόμενο με το χιούμορ και τη συναισθηματική πλοκή, τον κρατά σε εγρήγορση μέχρι το τέλος. Κοινωνικές σχέσεις, ζητήματα ρατσισμού, πολιτικές ανησυχίες, εφηβική διάθεση... όλα πλέκονται με φόντο το βιομηχανικό μουντό σκηνικό των περιχώρων της Βρετανίας.
Η γραφή είναι απλή, ροϊκή, ίσως σε ελάχιστα σημεία φλύαρη, αλλά πάντα ευχάριστη. Σε όλη την έκταση του μυθιστορήματος εναλλάσσονται τριτοπρόσωπη και πρωτοπρόσωπη αφήγηση, άρθρα σχολικών εφημερίδων, εσωτερικοί μονόλογοι ακόμη και αποσπάσματα ημερολογίου, γεγονός που καθιστά την ανάγνωση ιδιαίτερα ελκυστική και κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον του αναγνώστη.
"Υπάρχουν όμως στη ζωή στιγμές που αξίζει να τις ανταλλάξεις με κόσμους ολόκληρους, και υπάρχουν στιγμές τόσο φορτισμένες, τόσο γεμάτες συναισθήματα, που γίνονται κατά κάποιον τρόπο άχρονες... "
Κάπου μεταξύ δράματος, πένθους, σαρκασμού και χιούμορ αναμένω τη συνέχεια στην ανάγνωση του Κλειστού Κύκλου...
Η γραφή είναι απλή, ροϊκή, ίσως σε ελάχιστα σημεία φλύαρη, αλλά πάντα ευχάριστη. Σε όλη την έκταση του μυθιστορήματος εναλλάσσονται τριτοπρόσωπη και πρωτοπρόσωπη αφήγηση, άρθρα σχολικών εφημερίδων, εσωτερικοί μονόλογοι ακόμη και αποσπάσματα ημερολογίου, γεγονός που καθιστά την ανάγνωση ιδιαίτερα ελκυστική και κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον του αναγνώστη.
"Υπάρχουν όμως στη ζωή στιγμές που αξίζει να τις ανταλλάξεις με κόσμους ολόκληρους, και υπάρχουν στιγμές τόσο φορτισμένες, τόσο γεμάτες συναισθήματα, που γίνονται κατά κάποιον τρόπο άχρονες... "
Κάπου μεταξύ δράματος, πένθους, σαρκασμού και χιούμορ αναμένω τη συνέχεια στην ανάγνωση του Κλειστού Κύκλου...
June 18, 2020
I rarely give up on a book. If I am not enjoying a book, I usually slog my way through in the hope that eventually I will find something to like. Here I simply cannot go on any longer.
The writing style does not attract me in the least. The writing is long-winded. A topic is broached, and it takes ages until something is said. And then, rarely does that which is finally said, interest me. Or that which is said annoys me! For example, there is a long drawn out conversation among schoolkids—they have zero, ZERO understanding of current events! Is this supposed to be amusing?!
Another example, a boy is in a panic. He has forgotten his swimming shorts. He is sure his gym teacher will make him swim nude in the pool. I can understand his being freaked out, but the author extends this by giving readers imagined taunts the boy will be subjected to by his classmates. Those taunts relate to the size of his penis. Talk about juvenile. Yeah, I know kids could very well do exactly this, but I am not terribly interested in hearing these taunts. Furthermore, tell me why this kid cannot simply run home from school? If this isn’t possible, a reason why should be given. Then, this stupid episode is made even worse! The boy finds a discarded pair of swimming trunks in an unlocked locker. Now he is convinced God has put them there, just for him, and this tells him God exists. This is alluded to in the chapter's title! Are we supposed to be laughing at all this?! Well, unfortunately, I am not.
This book is supposed to be humorous. The humor in this book is not my kind of humor.
Nor am I interested in hearing about a married man who is physically attracted to young girls. It is the mentality, the thoughts in theses characters’ heads, that irritates me. Or bores me. This is pure drivel!
Moreover, IF a physical attraction is felt by a character, I want the writing, the author’s words, to make me feel that attraction. I am instead revolted by the attraction.
Neither do I like that in the beginning of the book, a heap of characters are thrown at the reader. We are forced to listen to their conversations, and we do not yet have a clue to who they are.
I do not relate to the characters. There is not a character I am curious to know more about.
What I am saying is that I don’t like the writing and I don’t like the characters and the humor puts me off. The whole thing bores me to death.
Nicholas Burns narrates the audiobook. He reads too quickly for my liking. I can hear the words, so the narration is OK. The narration gets two stars.
The writing style does not attract me in the least. The writing is long-winded. A topic is broached, and it takes ages until something is said. And then, rarely does that which is finally said, interest me. Or that which is said annoys me! For example, there is a long drawn out conversation among schoolkids—they have zero, ZERO understanding of current events! Is this supposed to be amusing?!
Another example, a boy is in a panic. He has forgotten his swimming shorts. He is sure his gym teacher will make him swim nude in the pool. I can understand his being freaked out, but the author extends this by giving readers imagined taunts the boy will be subjected to by his classmates. Those taunts relate to the size of his penis. Talk about juvenile. Yeah, I know kids could very well do exactly this, but I am not terribly interested in hearing these taunts. Furthermore, tell me why this kid cannot simply run home from school? If this isn’t possible, a reason why should be given. Then, this stupid episode is made even worse! The boy finds a discarded pair of swimming trunks in an unlocked locker. Now he is convinced God has put them there, just for him, and this tells him God exists. This is alluded to in the chapter's title! Are we supposed to be laughing at all this?! Well, unfortunately, I am not.
This book is supposed to be humorous. The humor in this book is not my kind of humor.
Nor am I interested in hearing about a married man who is physically attracted to young girls. It is the mentality, the thoughts in theses characters’ heads, that irritates me. Or bores me. This is pure drivel!
Moreover, IF a physical attraction is felt by a character, I want the writing, the author’s words, to make me feel that attraction. I am instead revolted by the attraction.
Neither do I like that in the beginning of the book, a heap of characters are thrown at the reader. We are forced to listen to their conversations, and we do not yet have a clue to who they are.
I do not relate to the characters. There is not a character I am curious to know more about.
What I am saying is that I don’t like the writing and I don’t like the characters and the humor puts me off. The whole thing bores me to death.
Nicholas Burns narrates the audiobook. He reads too quickly for my liking. I can hear the words, so the narration is OK. The narration gets two stars.
February 26, 2021
Πρώτα πρώτα, κάτι πολύ σημαντικό: στο οπισθόφ��λλο η Λέσχη των Τιποτένιων παρουσιάζεται ως μια κεφάτη κωμωδία, αλλά δεν μπορώ να πω πως συνολικά θα ήτανε δίκαιο να χαρακτηριστεί έτσι. Σε ορισμένα σημεία γελάς αρκετά, ναι, αλλά από το τέλος του πρώτου μέρους και στο εξής το πράγμα σκοτεινιάζει. Η πολιτική των ‘70s και η ιδεολογικά διηρημένη Αγγλία, εδώ το Μπέρμινχαμ, ως έναν βαθμό πρωταγωνιστούν, και δυο εγκλήματα, ένα πολιτικό κι ένα μάλλον προσωπικό, αν και ελαφρώς παρασκηνιακά, επανέρχονται τακτικά στις σκέψεις των αφηγητών. Σε συνδυασμό με το σχολικό (και ανά διαστήματα το εργοστασιακό) περιβάλλον, την αφέλεια των εφήβων και τις μουσικές τους (τα ‘70s ήταν από τις κορυφαίες εποχές για την μουσική, change my mind) και, περισσότερο, για τους στοχασμούς σχετικά με την θρησκευτική πίστη, ήταν ένα ιδιαίτερο βιβλίο ��ε άποψη, τρομερά συμπαθητικούς χαρακτήρες και πολύ, πολύ ενδιαφέρον ως το τέλος.
Ο μόνος λόγος που δεν θα δώσω 5 αστέρια είναι αυτή η αναθεματισμένη πρόταση στο τέλος, που με κούρασε τόσο πολύ, ώστε μου πήρε κυριολεκτικά δυο μέρες να βρω την τελεία, κι ας έφυγε όλο το υπόλοιπο κείμενο σχεδόν απνευστί. Θα συνεχίσω πάντως με πολλή όρεξη στον δεύτερο τόμο.
Ο μόνος λόγος που δεν θα δώσω 5 αστέρια είναι αυτή η αναθεματισμένη πρόταση στο τέλος, που με κούρασε τόσο πολύ, ώστε μου πήρε κυριολεκτικά δυο μέρες να βρω την τελεία, κι ας έφυγε όλο το υπόλοιπο κείμενο σχεδόν απνευστί. Θα συνεχίσω πάντως με πολλή όρεξη στον δεύτερο τόμο.
January 28, 2022
Very enjoyable read. In essence an evocation of the 1970s in Great Britain (the strikes, the Ira terrorism, the emerging punk, the arrival of Margaret Thatcher), especially seen through the eyes of teens, with Benjamin Trotter from Birmingham as a central character. Occasionally there are some less functional side tracks. The diversity of styles (diary excerpts, letters, monologues, dialogues, omniscient narrator) gives a certain dynamic, but feels a bit artificial. The finale, a 35-page long stream of consciousness-sentence by Benjamin Trotter is well done, but not very original any more.
August 8, 2020
Ωραία ιστορία εποχής,ωραία γραφή,αλλά εξαιρετικά πολυλογάδικη για τα γούστα μου.Ένιωσα πολύ συχνά ότι λέγοντας και λέγοντας και ξανα-μανα-λέγοντας ξεχναγε κι ο ίδιος τί ήθελε να πει και το έψαχνε λέγοντας.Ξανά.Θα πήγαινε για 4 αστεράκια,για το ύφος και την υπόθεση,όμως τελειώνοντας,και φτάνοντας στο Κεφάλαιο του Πράσινου Σουβέρ,αυτής της παραληρηματικής πρότασης/σκέψης διάρκειας 47 σελίδων(!!!),νομίζω πως χώρισα οριστικά με τον συγγραφέα από το πρώτο ραντεβού.Χαρήκαμε και αντίο.Νομίζω παραμεγάλωσα για να αφιερώνω χρόνο και να διαβάζω δυο σελίδες που κανονικά θα χωρούσαν σε πέντε γραμμές.Ωραία είναι τα πολυσέλιδα,αρκεί οι σελίδες να μην γεμίζουν με τα ίδια και τα ίδια όλη την ώρα.
Στα υπέρ του,το Επίμετρο ήταν εξαιρετικά κατατοπιστικό και ενδιαφέρον,σημάδι καλής και επισταμένης δουλειάς.
3⭐
Στα υπέρ του,το Επίμετρο ήταν εξαιρετικά κατατοπιστικό και ενδιαφέρον,σημάδι καλής και επισταμένης δουλειάς.
3⭐
February 3, 2022
Before you begin reading this review please note that I did actually enjoy reading this book (in case my review might convince you otherwise).
'The Rotters' Club' takes place in 1970s Birmingham, among race and class clashes, union strikes and the inevitable ushering in the Thatcher era. It provided me with another piece of the puzzle that is my fragmented knowledge of the British history and I do love a book where the personal is political. It did seem like a particularly bleak time and place to be alive, but of course if you were a teenager it was still the best of time, and forever "the good ol' days", the 70s in Birmingham.
It was a fine middle brow novel with some solid plotting and engaging characters, but for some reason Coe fancies himself a postmodernist experimental writer and he introduced so many unnecessary things here.
First of all the book is bookended by a couple of pages of a contemporary narrative where two of the main characters' children meet up and say what can be summed up to:
"Uncle had a crazy life. You know this is what happened when they were in school.."
Here comes the whole book. And then it ends with the other kid saying:
"Yeah, wow, what a story!".
What was the point of that?
Coe also tries to experiment with the form and uses a different narrative tool and person for different chapters, until he goes off the rails completely in the last chapter, thinks he is James Joyce reincarnated and writes the whole thirty pages as one stream of consciousness sentence. It really was unfair to put the reader through this much tediousness right at the very end. That space would've been better used to tie up the many loose ends. Because for a novel so rich in subplots and characters, it peculiarly opts for a "slice of life" approach, rather than a proper narrative arc of a beginning, middle and end.
This all didn't ruin the reading or the enjoyment, but it did make me wonder what exactly this book wants to be when it grows up.
'The Rotters' Club' takes place in 1970s Birmingham, among race and class clashes, union strikes and the inevitable ushering in the Thatcher era. It provided me with another piece of the puzzle that is my fragmented knowledge of the British history and I do love a book where the personal is political. It did seem like a particularly bleak time and place to be alive, but of course if you were a teenager it was still the best of time, and forever "the good ol' days", the 70s in Birmingham.
It was a fine middle brow novel with some solid plotting and engaging characters, but for some reason Coe fancies himself a postmodernist experimental writer and he introduced so many unnecessary things here.
First of all the book is bookended by a couple of pages of a contemporary narrative where two of the main characters' children meet up and say what can be summed up to:
"Uncle had a crazy life. You know this is what happened when they were in school.."
Here comes the whole book. And then it ends with the other kid saying:
"Yeah, wow, what a story!".
What was the point of that?
Coe also tries to experiment with the form and uses a different narrative tool and person for different chapters, until he goes off the rails completely in the last chapter, thinks he is James Joyce reincarnated and writes the whole thirty pages as one stream of consciousness sentence. It really was unfair to put the reader through this much tediousness right at the very end. That space would've been better used to tie up the many loose ends. Because for a novel so rich in subplots and characters, it peculiarly opts for a "slice of life" approach, rather than a proper narrative arc of a beginning, middle and end.
This all didn't ruin the reading or the enjoyment, but it did make me wonder what exactly this book wants to be when it grows up.
January 16, 2020
Aπό αυτά που δεν μπορείς να αφήσεις από τα χέρια σου.
Update: Φταίει που ο Coe περιγράφει το Birmingham των '70s με τις απεργίες στα εργοστάσια, τις ταξικές διαφορές, τον ρατσισμό, τις πολιτικές αναταράξεις, την αλληλλεγγύη, τη μουσική και τους ανθρώπους με τέτοιο τρόπο ώστε νομίζεις ότι είσαι ενας από τους εμπλεκόμενους; Φταίει που η γραφή του βρίσκεται στο ιδανικό σημείο ανάμεσα στο ποιοτικό και το ευανάγνωστο; Φταίει η ευαίσθητη αλλά και αιχμηρή ματιά του; Δεν ξέρω τι από όλα ισχύει, όμως η λέσχη των τιποτένιων είναι ένα από αυτά τα βιβλία που στην δεύτερη (και ίσως λίγο τρίτη) ανάγνωση συνεχίζουν να είναι το ίδιο και περισσότερο απολαυστικά.
Update: Φταίει που ο Coe περιγράφει το Birmingham των '70s με τις απεργίες στα εργοστάσια, τις ταξικές διαφορές, τον ρατσισμό, τις πολιτικές αναταράξεις, την αλληλλεγγύη, τη μουσική και τους ανθρώπους με τέτοιο τρόπο ώστε νομίζεις ότι είσαι ενας από τους εμπλεκόμενους; Φταίει που η γραφή του βρίσκεται στο ιδανικό σημείο ανάμεσα στο ποιοτικό και το ευανάγνωστο; Φταίει η ευαίσθητη αλλά και αιχμηρή ματιά του; Δεν ξέρω τι από όλα ισχύει, όμως η λέσχη των τιποτένιων είναι ένα από αυτά τα βιβλία που στην δεύτερη (και ίσως λίγο τρίτη) ανάγνωση συνεχίζουν να είναι το ίδιο και περισσότερο απολαυστικά.
March 31, 2020
کتاب محفل عوضی ها اثر جاناتان کو ، یک اثر به شدت سطحی ، بدون نظم ، شلوغ و از هم گسیخته است .
کتاب از طریق داستان های کوچک روایت می شود و نویسنده سعی می کند که با ارتباط دادن این ماجراها ، هم فضای آن دوران را بازگو کند و هم داستان را به سرانجام برساند .
نویسنده ضمن پیش بردن داستان ، مشکلات بریتانیا دهه هفتاد را هم یک جوری در کتاب گنجانده ، مانند جدال با ارتش آزادیخواه ایرلند و بمب گذاری های ایرلندی ها در شهرهای انگلستان ، تبعیض نژادی ،استثمار ایرلند و ولز ، اعتصابات کارگری و مشکلاتی از این قبیل ، که انگار به کتاب وصله شده اند و اصلا نبود آنها مشکلی در روند داستان ایجاد نمی کند .
نویسنده در برقرای ارتباط بین داستانها موفق نمی شود و داستان های کتاب ، یک روند را دنبال نمی کنند . این کتاب هم مانند کتاب های مشابه چند داستان عشقی را دنبال می کند ، کسانی که به عشق خود می رسند یا کسانی که شکست می خورند و در وصل معشوق ناکام می مانند .
از نظر من تنها فایده این کتاب یادآوری آهنگ های شاهکار دهه طلایی هفتاد بود ، مانند آهنگ های گروه آبا یا تک آهنگ شب هایی در ساتن سفید از مودی بلوز
کتاب از طریق داستان های کوچک روایت می شود و نویسنده سعی می کند که با ارتباط دادن این ماجراها ، هم فضای آن دوران را بازگو کند و هم داستان را به سرانجام برساند .
نویسنده ضمن پیش بردن داستان ، مشکلات بریتانیا دهه هفتاد را هم یک جوری در کتاب گنجانده ، مانند جدال با ارتش آزادیخواه ایرلند و بمب گذاری های ایرلندی ها در شهرهای انگلستان ، تبعیض نژادی ،استثمار ایرلند و ولز ، اعتصابات کارگری و مشکلاتی از این قبیل ، که انگار به کتاب وصله شده اند و اصلا نبود آنها مشکلی در روند داستان ایجاد نمی کند .
نویسنده در برقرای ارتباط بین داستانها موفق نمی شود و داستان های کتاب ، یک روند را دنبال نمی کنند . این کتاب هم مانند کتاب های مشابه چند داستان عشقی را دنبال می کند ، کسانی که به عشق خود می رسند یا کسانی که شکست می خورند و در وصل معشوق ناکام می مانند .
از نظر من تنها فایده این کتاب یادآوری آهنگ های شاهکار دهه طلایی هفتاد بود ، مانند آهنگ های گروه آبا یا تک آهنگ شب هایی در ساتن سفید از مودی بلوز
July 4, 2021
«Η λέσχη των τιποτένιων»
Ένα αναγνωστικό οδοιπορικό κοινωνικής και πολιτικής χροιάς με φόντο τη Βρετανία του ‘70.
Η ιστορία ξετυλίγεται αφηγούμενη από μαθητές μιας τάξης, που υπό το πρίσμα της εποχής, των κοινωνικών ανισοτήτων κ των ρατσιστικών αντιλήψεων και συμπεριφορών, ερωτεύονται, εκφράζουν τις εφηβικές τους ανησυχίες κ τους προβληματισμούς τους. Ονειρεύονται το μέλλον τους, δρουν και αντιτίθενται σε ό,τι δεν τους εκφράζει.
Ο Κόου καταφέρνει μέσα από ένα κοινωνικό στην ουσία βιβλίο να καυτηριάσει, με απλό και κατανοητό στους αναγνώστες τρόπο, τις πολιτικές εξελίξεις που συνέβαιναν στο Ηνωμένο Βασίλειο κατά τη δεκαετία του 70.
Δεξιοτέχνης στη σκιαγράφηση των ηρώων βασικών κ δευτερευόντων ο Κόου αποδεικνύεται ο νέος μου συγγραφικός έρωτας.
Ένα αναγνωστικό οδοιπορικό κοινωνικής και πολιτικής χροιάς με φόντο τη Βρετανία του ‘70.
Η ιστορία ξετυλίγεται αφηγούμενη από μαθητές μιας τάξης, που υπό το πρίσμα της εποχής, των κοινωνικών ανισοτήτων κ των ρατσιστικών αντιλήψεων και συμπεριφορών, ερωτεύονται, εκφράζουν τις εφηβικές τους ανησυχίες κ τους προβληματισμούς τους. Ονειρεύονται το μέλλον τους, δρουν και αντιτίθενται σε ό,τι δεν τους εκφράζει.
Ο Κόου καταφέρνει μέσα από ένα κοινωνικό στην ουσία βιβλίο να καυτηριάσει, με απλό και κατανοητό στους αναγνώστες τρόπο, τις πολιτικές εξελίξεις που συνέβαιναν στο Ηνωμένο Βασίλειο κατά τη δεκαετία του 70.
Δεξιοτέχνης στη σκιαγράφηση των ηρώων βασικών κ δευτερευόντων ο Κόου αποδεικνύεται ο νέος μου συγγραφικός έρωτας.
May 1, 2018
Διαβάστηκε κάποια στιγμή το 2001, οπότε δεν θυμάμαι και πολλά πράγματα. Σαφώς, μου είχε φανεί κατώτερο του "Τι ωραίο πλιάτσικο". Συμπαθές ως άποψη, ικανοποιητικό ως γραφή.
July 22, 2018
con Coe ho una lunga storia d'amore, recentemente turbata da un episodio un po' infelice.
Il nostro amore è nato con questo libro (che però non credo sia il suo primo ad essere stato scritto e/o tradotto) ed è proseguito fino ai nostri giorni, lungo alcuni decenni in cui l'Inghilterra è cambiata profondamente, diventando - da paese di diffuse e comuni ristrettezze, ricco di diffusissimo e variegato talento (basti pensare alla meravigliosa coincidenza che ha fatto nascere Mick Jagger, Paul McCartney, John Lennon e David Bowie nello stesso paese e nella stessa manciata di anni) e grande futuro - un paese di ristrettissima ricchezza con diffusissima sfiducia nel futuro (almeno, io do questa lettura della Brexit).
Eppure, nell'arco di tutto questo tempo e di tutti questi cambiamenti, non ho mai smesso di amare né lo scrittore né il suo paese; questo libro se la gioca con la Famiglia Winshaw per la palma di migliore.
Il nostro amore è nato con questo libro (che però non credo sia il suo primo ad essere stato scritto e/o tradotto) ed è proseguito fino ai nostri giorni, lungo alcuni decenni in cui l'Inghilterra è cambiata profondamente, diventando - da paese di diffuse e comuni ristrettezze, ricco di diffusissimo e variegato talento (basti pensare alla meravigliosa coincidenza che ha fatto nascere Mick Jagger, Paul McCartney, John Lennon e David Bowie nello stesso paese e nella stessa manciata di anni) e grande futuro - un paese di ristrettissima ricchezza con diffusissima sfiducia nel futuro (almeno, io do questa lettura della Brexit).
Eppure, nell'arco di tutto questo tempo e di tutti questi cambiamenti, non ho mai smesso di amare né lo scrittore né il suo paese; questo libro se la gioca con la Famiglia Winshaw per la palma di migliore.
September 3, 2023
*3.75 ⭐️
The last sentence of this novel was 40 pages. 40 PAGES. WHAT KIND OF SICK FUCK -
The last sentence of this novel was 40 pages. 40 PAGES. WHAT KIND OF SICK FUCK -
April 24, 2021
«Ο κόσμος, ο ίδιος ο κόσμος ήταν απροσπέλαστος, ολόκληρο αυτό το παράλογα τεράστιο, περίπλοκο, τυχαίο, άπειρο κατασκεύασμα, αυτό το ατελείωτο πλέγμα ανθρώπινων σχέσεων, πολιτικών σχέσεων, πολιτισμών, ιστοριών… Πώς ήταν δυνατόν να ελπίζει κανείς ότι θα κατορθώσει να τα καταλάβει όλα αυτά; Δεν ήταν σαν τη μουσική. Η μουσική είχε πάντοτε νόημα. Η μουσική που άκουγε εκείνο το βράδυ ήταν διαυγής, κατανοητή, γεμάτη ευφυΐα και χιούμορ, καημό κι ενέργει κι ελπίδα. Ποτέ του δεν θα κατανοούσε τον κόσμο, αλλά θ’ αγαπούμε πάντα αυτή τη μουσική. Άκουγε τη μουσική αυτή, με τον Θεό στο πλευρό του και ήξερε πως είχε βρει μια πατρίδα».
Το βιβλίο εξελίσσεται στη δεκαετία του 1970 στο Μπέρμινχαμ και ακολουθεί μια παρέα ε��ήβων και τις ζωές τους: κάνουν πλάκες, ερωτεύονται, ασχολούνται με τη μουσική, έχουν άγχη και ανησυχίες. Παράλληλα σε αυτές τις ιστορίες διαβάζουμε και για τη ζωή των ενηλίκων μέσω των γονιών τους.
Το βιβλίο είναι έντονα πολιτικό, καθώς εξελίσσεται σε εποχή με απεργίες, με έντονο το στοιχείο του εργατικού κινήματος και τονίζονται σε διάφορα σημεία οι διαφορετικές απόψεις των πολιτών για τα γεγονότα αυτά: άλλοι φανατικοί είτε της μίας πλευράς είτε της άλλης, άλλοι αδιάφοροι, άλλοι ιδεαλιστές μαχόμενοι για τα δικαιώματα των εργαζομένων.
Η αφήγηση είναι ενδιαφέρουσα, περιλαμβάνει αφηγήσεις σε α’ και γ’ πρόσωπο, άρθρα εφημερίδων, ημερολόγια, όπως και στο τέλος του βιβλίου ένα κεφάλαιο εσωτερικού μονολόγου, χωρίς τελείες, παρά 13.955 λέξεις στη σειρά συνδεόμενες συνειρμικά με κόμματα.
Το τέλος του έργου μού άφησε γλυκόπικρη γεύση: οι συνεχείς αναφορές του Μπεν στη Σίσλι και στον έρωτά τους σε έκαναν να χαμογελάς και να χαίρεσαι μαζί τους, γέμιζες αισιοδοξία, ωστόσο η κατάληξη του Στιβ, που ήταν ένα προικισμένο παιδί, καλός μαθητής και αθλητής, να δουλεύει σε κατάστημα fish and chips και να μην έχει ευκαιρίες λόγω του ότι είναι μαύρος, σε γεμίζει απαισιοδοξία.
«[…] κι όπως βαδίζαμε οι τρεις μας προς το Χάντσουερθ Παρκ ντρεπόμουν που όλα μου προσφέρονται τόσο εύκολα, η δουλειά μου στην τράπεζα και η θέση μου στο πανεπιστήμιο και όλα τα άλλα, ενώ ο Στιβ προς το παρόν μάλλον δεν είχε τίποτα, και μόλις πριν από έναν χρόνο φαινόταν ότι ήμασταν όλοι στην ίδια θέση, αλλά ίσως αυτό να μην ήταν παρά ψευδαίσθηση, ίσως ο αγώνας να μην γινόταν ποτέ επί ίσοις όροις, ίσως στην πραγματικότητα η ζωή να είναι πάντοτε πιο εύκολη για κάποιον σαν και μένα, νομίζω πως έτσι έχουν τα πράγματα, τίποτα δεν αλλάζει, τίποτα δεν άλλαξε […]».
Το βιβλίο εξελίσσεται στη δεκαετία του 1970 στο Μπέρμινχαμ και ακολουθεί μια παρέα ε��ήβων και τις ζωές τους: κάνουν πλάκες, ερωτεύονται, ασχολούνται με τη μουσική, έχουν άγχη και ανησυχίες. Παράλληλα σε αυτές τις ιστορίες διαβάζουμε και για τη ζωή των ενηλίκων μέσω των γονιών τους.
Το βιβλίο είναι έντονα πολιτικό, καθώς εξελίσσεται σε εποχή με απεργίες, με έντονο το στοιχείο του εργατικού κινήματος και τονίζονται σε διάφορα σημεία οι διαφορετικές απόψεις των πολιτών για τα γεγονότα αυτά: άλλοι φανατικοί είτε της μίας πλευράς είτε της άλλης, άλλοι αδιάφοροι, άλλοι ιδεαλιστές μαχόμενοι για τα δικαιώματα των εργαζομένων.
Η αφήγηση είναι ενδιαφέρουσα, περιλαμβάνει αφηγήσεις σε α’ και γ’ πρόσωπο, άρθρα εφημερίδων, ημερολόγια, όπως και στο τέλος του βιβλίου ένα κεφάλαιο εσωτερικού μονολόγου, χωρίς τελείες, παρά 13.955 λέξεις στη σειρά συνδεόμενες συνειρμικά με κόμματα.
Το τέλος του έργου μού άφησε γλυκόπικρη γεύση: οι συνεχείς αναφορές του Μπεν στη Σίσλι και στον έρωτά τους σε έκαναν να χαμογελάς και να χαίρεσαι μαζί τους, γέμιζες αισιοδοξία, ωστόσο η κατάληξη του Στιβ, που ήταν ένα προικισμένο παιδί, καλός μαθητής και αθλητής, να δουλεύει σε κατάστημα fish and chips και να μην έχει ευκαιρίες λόγω του ότι είναι μαύρος, σε γεμίζει απαισιοδοξία.
«[…] κι όπως βαδίζαμε οι τρεις μας προς το Χάντσουερθ Παρκ ντρεπόμουν που όλα μου προσφέρονται τόσο εύκολα, η δουλειά μου στην τράπεζα και η θέση μου στο πανεπιστήμιο και όλα τα άλλα, ενώ ο Στιβ προς το παρόν μάλλον δεν είχε τίποτα, και μόλις πριν από έναν χρόνο φαινόταν ότι ήμασταν όλοι στην ίδια θέση, αλλά ίσως αυτό να μην ήταν παρά ψευδαίσθηση, ίσως ο αγώνας να μην γινόταν ποτέ επί ίσοις όροις, ίσως στην πραγματικότητα η ζωή να είναι πάντοτε πιο εύκολη για κάποιον σαν και μένα, νομίζω πως έτσι έχουν τα πράγματα, τίποτα δεν αλλάζει, τίποτα δεν άλλαξε […]».
December 18, 2013
‘Great guy wishes groovy chick to write, into Tull, Pink Floyd, 17-28.’
‘Wanted girl friend, any age, but 4 ft. 10 in. or under, all letters answered.’
“Guy, 18, cat lover, seeks London chick, into Sabbath. Only Freaks please.”
“Freaky Guy (20) wants crazy chick (16+) for love. Into Quo and Zep”
Leeds boy with scooter, looks OK, seeks girlfriend 17-21 for discos, concerts. Photo appreciated
[Note: the above are quotations from genuine lonely hearts advertisements in Sounds (1973)]
Why the hell had I not read any of Jonathan Coe’s books earlier??
It’s totally my fault of course, because friends and people with similar interests in literature to mine had already told me, ages ago, that I’d love him, and I suppose I did believe them, but I couldn't imagine he would be of the mindblowing kind, which - it seems - he absolutely is. In this book Jonathan Coe writes as if he was always destined to become an author; he’s that talented!
The Rotters’ Club is a novel about England in the 70s; under the shadow of the IRA, the miners’ strike and power cuts, socialists and far right populists, youth school rivalries within an environment of a “malign, inexorable divisiveness” and teenage angst, blue and white collars and social class differences and music, music, MUSIC.. there’s A LOT of music in this book, which I can never resist anyway, but the really cool thing about Jonathan Coe – as if his being a fantastic author isn't enough already - is that he knows what he’s talking about. That was the age of punk rock and prog rock gods wannabes, eager to “push back the boundaries of the three-chord song” and The Rotters’ Club nails it, like it nails any issue that it deals with really.
Because, mind you; this is a book with a lot of music; not about music. The Rotters’ Club works as a brilliant politically charged, opinionated and spot on (again; he knows his stuff) satirical commentary on the rebellious and existential 70s.
It’s also very moving, romantic, full of emotion.
‘my paragon, callipygic enchantress, apogee of all that is pulchritudinous in this misbegotten, maculate world, will the truculent forces of peripeteia ever vouchsafe us the sweet euphoria of sybaritic congress?’
Top this all up with a FANTASTIC sense of humour too. This is one entertaining book with numerouslaugh out loud elegantly funny moments, that get stuck in your head.
I mean, I can't stop giggling: The boys attempted to form an art-rock band, which had to have a Tolkienesque name of course. Following some quite serious and heavy brainstorming, “Minas Tirith” was ditched in favour of “Gandalf’s Pikestaff” , only to be ditched altogether as a project THE SAME DAY IT WAS FORMED, in favour of the punk oriented “The Maws of Doom” band. Obviously, that was all put down on paper, because the band would change music progression; isn't that what raw teenage angst is all about? I’m convinced.
And come on. That chat on the Cold War..
‘Why is Berlin divided, anyway?’ Philip asked. ‘I've always wondered that.’
‘I don't know… I suppose there’s a river through the middle of it, isn't there? Like the Thames. I expect it’s the Danube or something.’
‘I thought it was something to do with the Cold War.’
‘Maybe.’
…….
‘What’s it all about, though, the Cold War? I mean, why’s it called the Cold War in the first place?’
‘Well,’ said Benjamin, struggling to raise some interest in this topic, ‘I expect it is very cold in Berlin, isn't it?’
‘But it’s all to do with America and Russia, I thought.’
Well it’s definitely cold in Russia. Everybody knows that.’
‘And why’s it called Watergate? What’s President Nixon supposed to have done?’
‘I don't know.’
To sum up, The Rotters’ Club is an extremely RICH reading experience. Jonathan Coe plays with words like it’s not even a big deal. Just when you think you finally get and enjoy the writing style and the narrative, BAM he throws at you a river of screaming poetry that is both delicate and intense and leaves you stunned basically. Ace.
‘Wanted girl friend, any age, but 4 ft. 10 in. or under, all letters answered.’
“Guy, 18, cat lover, seeks London chick, into Sabbath. Only Freaks please.”
“Freaky Guy (20) wants crazy chick (16+) for love. Into Quo and Zep”
Leeds boy with scooter, looks OK, seeks girlfriend 17-21 for discos, concerts. Photo appreciated
[Note: the above are quotations from genuine lonely hearts advertisements in Sounds (1973)]
Why the hell had I not read any of Jonathan Coe’s books earlier??
It’s totally my fault of course, because friends and people with similar interests in literature to mine had already told me, ages ago, that I’d love him, and I suppose I did believe them, but I couldn't imagine he would be of the mindblowing kind, which - it seems - he absolutely is. In this book Jonathan Coe writes as if he was always destined to become an author; he’s that talented!
The Rotters’ Club is a novel about England in the 70s; under the shadow of the IRA, the miners’ strike and power cuts, socialists and far right populists, youth school rivalries within an environment of a “malign, inexorable divisiveness” and teenage angst, blue and white collars and social class differences and music, music, MUSIC.. there’s A LOT of music in this book, which I can never resist anyway, but the really cool thing about Jonathan Coe – as if his being a fantastic author isn't enough already - is that he knows what he’s talking about. That was the age of punk rock and prog rock gods wannabes, eager to “push back the boundaries of the three-chord song” and The Rotters’ Club nails it, like it nails any issue that it deals with really.
Because, mind you; this is a book with a lot of music; not about music. The Rotters’ Club works as a brilliant politically charged, opinionated and spot on (again; he knows his stuff) satirical commentary on the rebellious and existential 70s.
It’s also very moving, romantic, full of emotion.
‘my paragon, callipygic enchantress, apogee of all that is pulchritudinous in this misbegotten, maculate world, will the truculent forces of peripeteia ever vouchsafe us the sweet euphoria of sybaritic congress?’
Top this all up with a FANTASTIC sense of humour too. This is one entertaining book with numerous
I mean, I can't stop giggling: The boys attempted to form an art-rock band, which had to have a Tolkienesque name of course. Following some quite serious and heavy brainstorming, “Minas Tirith” was ditched in favour of “Gandalf’s Pikestaff” , only to be ditched altogether as a project THE SAME DAY IT WAS FORMED, in favour of the punk oriented “The Maws of Doom” band. Obviously, that was all put down on paper, because the band would change music progression; isn't that what raw teenage angst is all about? I’m convinced.
And come on. That chat on the Cold War..
‘Why is Berlin divided, anyway?’ Philip asked. ‘I've always wondered that.’
‘I don't know… I suppose there’s a river through the middle of it, isn't there? Like the Thames. I expect it’s the Danube or something.’
‘I thought it was something to do with the Cold War.’
‘Maybe.’
…….
‘What’s it all about, though, the Cold War? I mean, why’s it called the Cold War in the first place?’
‘Well,’ said Benjamin, struggling to raise some interest in this topic, ‘I expect it is very cold in Berlin, isn't it?’
‘But it’s all to do with America and Russia, I thought.’
Well it’s definitely cold in Russia. Everybody knows that.’
‘And why’s it called Watergate? What’s President Nixon supposed to have done?’
‘I don't know.’
To sum up, The Rotters’ Club is an extremely RICH reading experience. Jonathan Coe plays with words like it’s not even a big deal. Just when you think you finally get and enjoy the writing style and the narrative, BAM he throws at you a river of screaming poetry that is both delicate and intense and leaves you stunned basically. Ace.
August 11, 2020
Ας ξεκινήσουμε με μια απλή παραδοχή: Τα Midlands της Αγγλίας είναι απο τις πιο υποβαθμισμένες περιοχές στο Η.Β. Δεν είναι μόνο ότι το λένε οι ίδιοι οι Άγγλοι, το έχω διαπιστώσει προσωπικά τα τελευταία χρόνια.Όπως φάνηκε απο το βιβλίο όμως, αυτό το ξέρει και ο Κόου. Για την ακρίβεια, ξέρει την ιστορία πίσω απο αυτή την υποβάθμιση, μιας και την έχει ζήσει και επι της ουσίας την περιγράφει στο βιβλίο του.
Ας πάρουμε τα πράγματα απο την αρχή. Η «Λέσχη των Τιποτένιων» δεν είναι μια απλά μια ιστορία ενηλικίωσης, αλλά μια ιστορία αλλαγής. Πρωταγωνιστές, μια ομάδα εφήβων στα περίχωρα του βιομηχανικού Birmingham και η πορεία τους απο τις τελευταίες μέρες της Συντηρητικής κυβέρνησης του Ted Heath το 1973, μέχρι την ημέρα των εκλογών του 1979 και την διαφαινόμενη άνοδο της Θάτσερ. Ωστόσο, αυτή η ομάδα, η «λέσχη» αν θέλετε, αντικατοπτρίζει ταυτόχρονα και την Αγγλική πολιτική και κοινωνία της δεκαετίας του 1970, γεγονός που κάνει την ιστορία τους να λειτουργεί σε δύο επίπεδα.
Προφανώς, το πρώτο επίπεδο έχει να κάνει με την παρέα αυτή καθ’αυτή. Οι πρωταγωνιστές είναι έφηβοι και αυτό συνεπάγεται ότι θα περίμενε κανείς απο μια ιστορία ενηλικίωσης: φόβοι, ανασφάλειες, αβεβαιότητα, το γεγονός ότι ερωτεύεσαι κάθε Τρίτη- Πέμπτη-Σάββατο και πιστεύεις ότι θα κρατήσει για πάντα. Η εφηβεία είναι η περίοδος, όπου αρχίζεις να ανακαλύπτεις σιγά σιγά, ποιός είσαι, τι (νομίζεις ότι) θέλεις, τι περιμένεις απο τους άλλους, και oh Joy! Τα πράγματα δεν είναι μαύρο η άσπρο! Ποιός θα το περίμενε; Σε αυτό το σημείο, ο Κόου δείχνει ότι μπορεί πολύ άνετα να γράψει για όλα αυτά που σε απασχολούν όταν είσαι έφηβος. Κοινώς, δεν ξέρω για σας, αλλά εγώ ταυτίστηκα και θυμήθηκα πως είναι να είσαι 14-18 και να τα σκέφτεσαι όλα αυτά. Επίσης θυμήθηκα πως όταν είσαι έφηβος πιστεύεις πως this is the best of times. Μετά απλά μεγαλώνεις.
Πάμε όμως στο πιο ζουμερό κομμάτι, αυτό με την πολιτική διάσταση του έργου. Μέχρι στιγμής έχω καταλάβει το εξής για τους Άγγλους: εννοούν πολλα περισσότερα, όταν μιλάνε πολύ λίγο και ο Κόου δεν αποτελεί εξαίρεση. Για την ακρίβεια, ο Κόου είναι πολύ μαλαγάνας, όπως λέμε και στο Leicestershire. Με βάση αυτά, η ιστορία των προαναφερθέντων νέων έρχεται να μας δείξει με έναν έμμεσο τρόπο την κατάσταση του Η.Β. την δεκαετία του 1970 και τα προβλήματα της ως επι τω πλείστω. Γιατί για τον Κόου, δεν είναι μια εποχή, όπου όλοι μαζί έτρεχαν ανέμελοι στα λιβάδια, αλλά μια εποχή κούρασης, μια εποχή σύγκρουσης, μια εποχή κρίσης. Το παλιό εναντίον αυτού που έρχεται, που κάποιους τους τρομάζει και κάποιους τους χαροποιεί. Η χρυσή τριακονταετία του καπιταλισμου και της σοσιαλδημοκρατίας έρχεται στο τέλος της και διαφαίνεται η σκληρή εποχή του νεοφιλελευθερισμού. Το εργοστάσιο παύει να αποτελεί κέντρο παραγωγής και αντικαθίσταται απο την υπηρεσία. Η ανοχή σε ορισμένα πράγματα μετατρέπεται σε κούραση για ορισμένες καταστάσεις και σε αντιλήψεις του «δεν πάει άλλο». Είναι η εποχή, όπου όπως λέει και ο ίδιος ο Κόου, θεωρούσαμε πως κάποια πράγματα είχαν τελειώσει, είτε το θέλαμε, είτε όχι. Και δεν θα μπορούσε να το είχε περιγράψει καλύτερα. Μεμψιμοιρεί ο Κόου εδώ; Μπορεί. Μας παραθέτει ένα φανταστικό πορτραίτο της δεκαετίας του 1970 στην Αγγλία. Αδιαμφισβήτητα. Μπόνους το γεγονός πως ο Κόου μας πετάει έμμεσα θέματα ρατσισμού, εθνικισμού και τα κατάλοιπα της αποικιοκρατίας των Άγγλων, με έναν ιδιαίτερο και καθόλου κουραστικό τρόπο. Kudos.
Θα του έδινα 4 αστεράκια, γιατί πιστεύω πως κάνει μια κοιλιά σε ορισμένα σημεία. Αλλά μετά ήρθαν οι τελευταίες 40 σελίδες και είπα, «να πάρει Κόου, είσαι καλός ρε».
Υ.Γ.1 London was grey and brown. Καλύτερη περιγραφή του Λονδίνου δεν έχω δει.
Υ.Γ.2 Σε ένα θεατρικό που είχα δεί πρόσφατα με τίτλο “This House” και είχε παρόμοια θεματική, ένας πολιτικός των Εργατικών σε ένα σημείο λέει πως “We are the bloody government and we cannot even keep the lights on!”. Κάπως έτσι ήταν τα 1970ς.
Ας πάρουμε τα πράγματα απο την αρχή. Η «Λέσχη των Τιποτένιων» δεν είναι μια απλά μια ιστορία ενηλικίωσης, αλλά μια ιστορία αλλαγής. Πρωταγωνιστές, μια ομάδα εφήβων στα περίχωρα του βιομηχανικού Birmingham και η πορεία τους απο τις τελευταίες μέρες της Συντηρητικής κυβέρνησης του Ted Heath το 1973, μέχρι την ημέρα των εκλογών του 1979 και την διαφαινόμενη άνοδο της Θάτσερ. Ωστόσο, αυτή η ομάδα, η «λέσχη» αν θέλετε, αντικατοπτρίζει ταυτόχρονα και την Αγγλική πολιτική και κοινωνία της δεκαετίας του 1970, γεγονός που κάνει την ιστορία τους να λειτουργεί σε δύο επίπεδα.
Προφανώς, το πρώτο επίπεδο έχει να κάνει με την παρέα αυτή καθ’αυτή. Οι πρωταγωνιστές είναι έφηβοι και αυτό συνεπάγεται ότι θα περίμενε κανείς απο μια ιστορία ενηλικίωσης: φόβοι, ανασφάλειες, αβεβαιότητα, το γεγονός ότι ερωτεύεσαι κάθε Τρίτη- Πέμπτη-Σάββατο και πιστεύεις ότι θα κρατήσει για πάντα. Η εφηβεία είναι η περίοδος, όπου αρχίζεις να ανακαλύπτεις σιγά σιγά, ποιός είσαι, τι (νομίζεις ότι) θέλεις, τι περιμένεις απο τους άλλους, και oh Joy! Τα πράγματα δεν είναι μαύρο η άσπρο! Ποιός θα το περίμενε; Σε αυτό το σημείο, ο Κόου δείχνει ότι μπορεί πολύ άνετα να γράψει για όλα αυτά που σε απασχολούν όταν είσαι έφηβος. Κοινώς, δεν ξέρω για σας, αλλά εγώ ταυτίστηκα και θυμήθηκα πως είναι να είσαι 14-18 και να τα σκέφτεσαι όλα αυτά. Επίσης θυμήθηκα πως όταν είσαι έφηβος πιστεύεις πως this is the best of times. Μετά απλά μεγαλώνεις.
Πάμε όμως στο πιο ζουμερό κομμάτι, αυτό με την πολιτική διάσταση του έργου. Μέχρι στιγμής έχω καταλάβει το εξής για τους Άγγλους: εννοούν πολλα περισσότερα, όταν μιλάνε πολύ λίγο και ο Κόου δεν αποτελεί εξαίρεση. Για την ακρίβεια, ο Κόου είναι πολύ μαλαγάνας, όπως λέμε και στο Leicestershire. Με βάση αυτά, η ιστορία των προαναφερθέντων νέων έρχεται να μας δείξει με έναν έμμεσο τρόπο την κατάσταση του Η.Β. την δεκαετία του 1970 και τα προβλήματα της ως επι τω πλείστω. Γιατί για τον Κόου, δεν είναι μια εποχή, όπου όλοι μαζί έτρεχαν ανέμελοι στα λιβάδια, αλλά μια εποχή κούρασης, μια εποχή σύγκρουσης, μια εποχή κρίσης. Το παλιό εναντίον αυτού που έρχεται, που κάποιους τους τρομάζει και κάποιους τους χαροποιεί. Η χρυσή τριακονταετία του καπιταλισμου και της σοσιαλδημοκρατίας έρχεται στο τέλος της και διαφαίνεται η σκληρή εποχή του νεοφιλελευθερισμού. Το εργοστάσιο παύει να αποτελεί κέντρο παραγωγής και αντικαθίσταται απο την υπηρεσία. Η ανοχή σε ορισμένα πράγματα μετατρέπεται σε κούραση για ορισμένες καταστάσεις και σε αντιλήψεις του «δεν πάει άλλο». Είναι η εποχή, όπου όπως λέει και ο ίδιος ο Κόου, θεωρούσαμε πως κάποια πράγματα είχαν τελειώσει, είτε το θέλαμε, είτε όχι. Και δεν θα μπορούσε να το είχε περιγράψει καλύτερα. Μεμψιμοιρεί ο Κόου εδώ; Μπορεί. Μας παραθέτει ένα φανταστικό πορτραίτο της δεκαετίας του 1970 στην Αγγλία. Αδιαμφισβήτητα. Μπόνους το γεγονός πως ο Κόου μας πετάει έμμεσα θέματα ρατσισμού, εθνικισμού και τα κατάλοιπα της αποικιοκρατίας των Άγγλων, με έναν ιδιαίτερο και καθόλου κουραστικό τρόπο. Kudos.
Θα του έδινα 4 αστεράκια, γιατί πιστεύω πως κάνει μια κοιλιά σε ορισμένα σημεία. Αλλά μετά ήρθαν οι τελευταίες 40 σελίδες και είπα, «να πάρει Κόου, είσαι καλός ρε».
Υ.Γ.1 London was grey and brown. Καλύτερη περιγραφή του Λονδίνου δεν έχω δει.
Υ.Γ.2 Σε ένα θεατρικό που είχα δεί πρόσφατα με τίτλο “This House” και είχε παρόμοια θεματική, ένας πολιτικός των Εργατικών σε ένα σημείο λέει πως “We are the bloody government and we cannot even keep the lights on!”. Κάπως έτσι ήταν τα 1970ς.
July 31, 2021
The phrase that jumps to mind, critically, as I sit to compose a response to this novel is "Jack of all trades, master of none." The Rotter's Club does many things pretty well: smooth read, engrossing enough plot, interesting enough characters, fine evocation of time period (1970s) and place (Birmingham), political/social commentary/observation on class and race in that place and time so pivotal, in retrospect, to those of us of that generation, in forming today's horror show. I also personally loved the wittiness of some of the novel's games (particularly the puns of Lois and Ben's names), the frame around the story, and the re-occurring Hatfield and the North motif--a favorite band of mine!
Unfortunately the sum of these parts fails to be greater than a general feeling of super-competency, but nothing, disappointingly, approaching shoutaboutability. I suppose the epic somehow lacked that single monolithic experiment, set piece, character, or super-original idea that would have put it over for me.
Will I read the sequel? Sure, if I can find a used copy like I did of this one. I sort of wish I had a copy now as the story and characters do grow on one. I got used to it, but still not shouting about it.
Unfortunately the sum of these parts fails to be greater than a general feeling of super-competency, but nothing, disappointingly, approaching shoutaboutability. I suppose the epic somehow lacked that single monolithic experiment, set piece, character, or super-original idea that would have put it over for me.
Will I read the sequel? Sure, if I can find a used copy like I did of this one. I sort of wish I had a copy now as the story and characters do grow on one. I got used to it, but still not shouting about it.
September 25, 2020
Μπέρμιγχαμ της δεκαετίας του '70, παντοδύναμα συνδικάτα και διαδοχικές απεργίες των εργατών σε εργοστάσια κατά τον περίφημο "χειμώνα της δυσαρέσκειας", πάλη των τάξεων και άνοδος του εθνικιστικού και αντι-ιρλανδικού αισθήματος, punk μουσική, Clash και Sex Pistols: η κλασική πλέον "Λέσχη των Τιποτένιων" του Τζόναθαν Κόου είναι ένα ανάγλυφο πορτραίτο μιας από τις πιο πολιτικά αναταραγμένες εποχές στην αγγλική Ιστορία, και ταυτόχρονα μια τρυφερή ιστορία ενηλικίωσης, από αυτές που τις διαβάζεις με ένα νοσταλγικό χαμόγελο για τα, από καιρό, ξεχασμένα αισθήματα που κατάφεραν να σου εμπνεύσουν. Ένα πραγματικό αριστούργημα!
August 26, 2016
My second reading of The Rotters' club has made me notice so many little things I had somehow missed the first time round. This is Coe at his sharpest, unveiling inconvenient sides of England - the elitism, the social
Stratification, the racism, the destruction of welfare state under Thatcher, the war conducted against trade unions - the dark side of a country I have come to love so much, told by characters who stick with the reader long after the novel has been finished and put back in the shelf. More of this Coe, we need it, now more than ever. The maws of doom are uncomfortably close.
Stratification, the racism, the destruction of welfare state under Thatcher, the war conducted against trade unions - the dark side of a country I have come to love so much, told by characters who stick with the reader long after the novel has been finished and put back in the shelf. More of this Coe, we need it, now more than ever. The maws of doom are uncomfortably close.
August 24, 2018
Μόνο ο Κόου μπορεί να πλέξει έτσι χαρακτήρες!!!
August 6, 2023
Uno spaccato della società inglese degli anni Settanta. Birmingham, un gruppo di adolescenti, una scuola bene, un'accademia per damerini, i turbamenti del diventare adulti, gli esami, i primi amori, le insicurezze, la competizione. Ma anche i legami familiari, i risvolti sociali, le lotte sindacali e l'IRA.
C'è molto, in questo romanzo, molti personaggi, molti temi e molti stili: romanzo, diario, flusso di coscienza, articoli di giornale. A condire, un po' di sano British humour, un po' di ironia, un po' di amarezza.
C'è molto, in questo romanzo, molti personaggi, molti temi e molti stili: romanzo, diario, flusso di coscienza, articoli di giornale. A condire, un po' di sano British humour, un po' di ironia, un po' di amarezza.
August 18, 2023
I can understand why so many reviews suggest this has something of an identity crisis.
I have to admit to not completing it. Circumstances dictated I put this down for a while and when I returned to it, had completely lost my way. Much it seemed to me, as the writer had done.
I was really enjoying it. It is set in the time where I would have been the same age as the son in the tale, so many of the references were familiar. But then… well to be fair, much of the issue turned on my having to shelve it at the point it turned into a historical account of wartime. Maybe I will return…?
I have to admit to not completing it. Circumstances dictated I put this down for a while and when I returned to it, had completely lost my way. Much it seemed to me, as the writer had done.
I was really enjoying it. It is set in the time where I would have been the same age as the son in the tale, so many of the references were familiar. But then… well to be fair, much of the issue turned on my having to shelve it at the point it turned into a historical account of wartime. Maybe I will return…?
Displaying 1 - 30 of 1,011 reviews