Γιάντες

by Amanda Michalopoulou, Αμάντα Μιχαλοπούλου

Η ιστορία μας, με δυο λόγια, πάει κάπως έτσι:
Ο πατέρας πέθανε· ο Ηλίας έγραψε στα αγγλικά μια νουβέλα με θέμα την οικογένειά μας· μου ζήτησε να τη μεταφράσω· δέχτηκα· συνάντησα μερικούς εκδότες· απέρριψαν όλοι το βιβλίο επειδή ήταν ολιγοσέλιδο· για να αυξηθούν οι σελίδες, αποφάσισα να γράψω και τη δική μου εκδοχή. Είχαν μεσολαβήσει δραματικά γεγονότα: μια δολοφονία, ένα συντριπτικό κάταγμα μεταξύ θωρακικών και οσφυϊκών σπονδύλων, ένας χωρισμός.
Γιατί το κάνω αυτό; Πρώτον, επειδή η περίληψη μιας ιστορίας είναι ο κύριος λόγος που μας σπρώχνει να τη διαβάσουμε. Δεύτερον, θα ήθελα να είμαι τίμια μαζί σας. Κανένα μυθιστόρημα δεν γράφεται μόνο με καλές προθέσεις -αλλά χρειάζονται κι αυτές.
Και τώρα, αν δεν χτυπάει το τηλέφωνο ή δεν χύνεται ο καφές, μπορείτε ν' αρχίσετε την ανάγνωση.

Genres: Fiction, Greece

460 pages, Paperback

First published January 1, 1996

About the author

Amanda Michalopoulou (Greek: Αμάντα Μιχαλοπούλου) is a Greek author known for her novels, short stories, and children's books. She studied French literature in Athens and journalism in Paris and later worked as a contributing editor for Kathimerini. She began her literary career with short stories, winning the Revmata Prize in 1993. Her debut collection Life is Colourful Out There appeared in 1994, followed by award-winning titles such as I'd Like, which earned the National Endowment for the Arts' International Literature Award in 2008. Her novels include Octopus Garden and Bright Day, and her writing has been featured in The Guardian, Harvard Review, and World Literature Today. Widely translated into 20 languages, she currently teaches creative writing and divides her time between Athens and Paris.

Reviews

[. . . _ _ _ . . . · Rating 4 out of 5]

Το ξεκίνησα για 2, σκέφτηκα για 4, να του έβαζα 3, ίσως το αδικώ ;
Του βάζω 4 με μισή καρδιά (3,5 αστεράκια ίσως θα ήταν το πιο δίκαιο,αλλά είπαμε το θέμα με το Goodreads και τα μισά αστεράκια, και η τάση είναι προς τα πάνω ή προς τα κάτω ;) γιατί κατά βάθος σκεφτόμουν "έτσι θα ήθελα να γράφω, αν μπορούσα να γράψω".
Αλλά όπως και στο Μπαρόκ μια απίστευτη επίδειξη τεχνικής στα όρια της τυφλής επιδειξιομανίας. Εκεί αν μη τι άλλο (το τελευταίο της βιβλίο, εδώ το πρώτο) ήταν πιο αφομοιωμένη. Εδώ ο Τσελεμεντές του κουλτουριάρη.
Αλλά,ναι,φυσικά και ναι.

[Christiana Hadji · Rating 4 out of 5]

Κι εκεί που νόμιζα ότι τα είχα δει (ή μάλλον διαβάσει) όλα, έρχεται η Μιχαλοπούλου να με εκπλήξει ευχάριστα με το εντελώς πρωτότυπο στυλ του γραψίματος της: Μία γαστριμαργική νουβέλα με αφηγητές κεφτεδάκια, χταπόδια και μύλους πιπεριού, ενσωματωμένη μέσα σε ένα μυθιστόρημα με θέμα τις οικογενειακές σχέσεις!
Bέβαια, το εύρημα της γαστρονομικής λογοτεχνίας δεν ανήκει στην Μιχαλοπούλου, το έχουμε συναντήσει και σε άλλα μυθιστορήματα λυρικής πρόζας (βλ. Like Water for Chocolate της Laura Esquivel), ενώ όσο αφορά την αφήγηση μέσα από την οπτική γωνία άψυχων αντικειμένων την έχουμε σηναντήσει και στο μυθιστόρημα Μy Name is Red του Orhan Pamuk. Aπλά δεν έτυχε να ξαναδιαβάσω μυθιστόρημα με αφηγητές φαγητά, και αυτό μου τράβηξε το ενδιαφέρον γιατί συνδιάζει τις δύο μου αδυναμίες: την λογοτεχνία και την μαγειρική.
Παρ' όλη την πρωτοτυπία του, το βιβλίο από ένα σημείο και μετά με κούρασε με το πολύ φιλοσοφείν. Καλή και η φιλοσόφηση της ζωής και οι υπαρξιακές ανησυχίες, όμως σε αυτή την περίπτωση γίνονται εις βάρος της πλοκής με αποτέλεσμα σε κάποια σημεία η ιστορία να κάνει "κοιλιά". Αν ήταν 100 σελίδες πιο σύντομο θα ήταν πολύ καλύτερο.

[Πάνος Τουρλής · Rating 2 out of 5]

Η Πολίτικη Κουζίνα της λογοτεχνίας!!Έχουμε δύο βιβλία σε ένα ή ένα βιβλίο μέσα σε ένα άλλο βιβλίο. Ξεκινάμε με την ευρηματική ιδέα του αδερφού της αφηγήτριαας να δημοσιεύσει μια νουβέλα γύρω από τη ζωή και την καθημερινότητα της οικογένειάς τους. Αφηγητές: τα κάστανα, οι ελιές, το μέλι, η ντομάτα, η φέτα κλπ. Κάθε φορά μια διαφορετική αφήγηση, μια διαφορετική ιστορία, μια διαφορετική οπτική γωνία. Λόγω του μικρού όγκου του, όπως παραπονέθηκαν όλοι οι εκδότες, η αφηγήτρια προσθέτει το χρονικό της συγγραφής της νουβέλας, τα πραγματικά πρόσωπα και γεγονότα που ξεπηδούν μέσα από τις σελίδες ενώ ταυτόχρονα παρακολουθούμε τις ζωές των δυο παιδιών, τον Ηλία και της Αθηνάς, αποσπόρια οικογένειας από την Αστυπάλαια, με έντονες γαστριμαργικές ικανότητες, γόνοι σεφ ή μαγείρων. Και το βιβλίο κλείνει με την αποκάλυψη ότι ο πατέρας των παιδιών δολοφονήθηκε, λόγω ενός συγγράμματος γλωσσολογίας που έπρεπε να κλαπεί για να το παρουσιάσει ο δολοφόνος σα δικό του, έθετε πρωτότυπες βάσεις γλωσσολογίας.

Ωραίο το στόρι, ωραίες οι ιδέες αλλά δυστυχώς δε με τράβηξε. Το διάβασα όμως ως το τέλος για να δω πού θα το πάει όμως η φλυαρία της αφηγήτριας και οι συνδυασμοί μεταξύ των δυο βιβλίων με απώθησαν. Κρατώ όμως στα θετικά το έξυπνο παιχνίδι της αφήγησης από φρούτα και λαχανικά σε πρώτο πρόσωπο και μια πρώτη απόπειρα καταγραφής τραγουδιών γαι φαγητά, σημαντικών γαστριμαργικών οδηγών 15ο και 16ου αιώνα (για βιβλιόφιλους), ζωγραφικων πινάκων με θέμα φαγητά και αποσπασμάτων από την παγκόσμια λογοτεχνία γύρω από το φαγητό και την κουζίνα. Κατά τα άλλα δεν....

[Nikos · Rating 2 out of 5]

Το 'Γιάντες' είναι ένα μέτριο και ογκώδες μυθιστόρημα που με κούρασε αρκετά. Σίγουρα, υπάρχει ένα ενδιαφέρον πρωτότυπο αφηγητικό εύρημα (διάφορα φαγητά διηγούνται μέρη της ιστορίας) που η συγγραφέας διαχειρίζεται με δεξιοτεχνία και καταφέρνει να αποκαλύψει τις αρετές της. Μερικά από τα κομμάτια αυτά είναι απολαυστικά.
Δεν συμβαίνει, όμως το ίδιο και για το υπόλοιπο βιβλίο που έχει αρκετά αδύνατα σημεία: έλλειψη focus (ειδικά η αστυνομική τροπή στο τέλος μου φάνηκε τελείως άσχετη), υπερβολικά μεγάλο μέγεθος και πολλές αναφορές στη "λογοτεχνία της κουζίνας" που προσωπικά μου ήταν αδιάφορες.

[Eva · Rating 4 out of 5]

Σε πολλά σημεία χτύπησε διάνα, όχι στις δυναμικές ή την ιστορία της οικογένειας, αλλά στις αντιδράσεις και στις σκέψεις. Έχει σημασία να βλέπεις τον εαυτό σου ή κομμάτια του όταν διαβάζεις λογοτεχνία ιδίως όταν είσαι τόσο διαφορετικός από τον ήρωα. Εξίσου γοητευτικά τα δύο διαφορετικά κομμάτια τις αφήγησης, με το βιβλίο μέσα στο βιβλίο να κερδίζει στα σημεία. Προς το τέλος όμως με κούρασε λίγο με τις αναφορές και τις γλωσσικές θεωρίες. Το μισό υπέρ του μαθητή.

[Isabella · Rating 1 out of 5]

Δεν συνηθίζω να βάζω τόσο χαμηλή βαθμολογία, όπως και δεν συνηθίζω να αφήνω βιβλία χωρίς να τα έχω ολοκληρώσει. Αυτό το βιβλίο κατάφερε να κάνει και τα δύο που προανέφερα δυστυχώς.
Με κούρασε υπερβολικά όλη αυτή η φλυαρία την οποία βρίσκω περιττή.
Σαν ιδέα να γράψει ένα βιβλίο μέσα σε ένα άλλο βιβλίο το βρήκα στην αρχή αρκετά ευφάνταστο όμως στην συνέχεια άρχιζε να με κουράζει με τις τόσες φλυαρίες.
Πραγματικά από τη μέση του βιβλίου και μετά δεν είχα κανένα ενδιαφέρον να το συνεχίσω και δεν με ένοιαζε καθόλου τι θα γίνει μετά.
Προσπάθησα αρκετές φορές να το τελειώσω αλλά μόλις διάβαζα 10 σελίδες το άφηνα.

[Vasiliki Bd · Rating 3 out of 5]

Αρκετά καλόγραμμένο, τα έχει όλα, και φιλοσοφικές προεκτάσεις και έντονες υπαρξιακές ανησυχείς και φρούτα, λαχανικά κλπ τρόφιμα που αφηγούνται την καθημερινότητα, και χιούμορ που κινείται σχεδόν στα όρια του δραματικού και άσχετες ανατροπές και γυρίσματα και φλυαρία... πολλή φλυαρία... Αν δεν υπήρχε η τελευταία νομίζω πως θα μου άρεσε περισσότερο.

[Sotiria]

"..το Γιάντες εξακολουθεί και σήμερα να έχει την ίδια φρεσκάδα και να προκαλεί την ίδια ευχάριστη έκπληξη όπως τόσα χρόνια πριν"

Περισσότερα εδώ: https://www.literature.gr/giantes-ama...

[Stavrula · Rating 4 out of 5]

Στην αρχή συνεχίζεις να διαβάζεις για να δεις αν αξίζει. Στη συνέχεια σου κρατά πολύ τον ενδιαφέρον και στο τέλος σε κερδίζει :)

[Antonio Papadourakis · Rating 3 out of 5]

Η ιστορία μιας οικογένειας που ξεκινάει από την γιαγιά Καλή στην Αστυπάλαια που είναι πολύ καλή και ευρηματική μαγείρισσα και μεταφέρει την αγάπη της για το μαγείρεμα στα παιδιά της, όπου σε αυτά εκφράζεται με διάφορους τρόπους. Ο Ηλίας, ένα από τα εγγόνια, μεταφέρει την οικογενειακή ιστορία σε μία νουβέλα με ονόματα των κεφαλαίων συνταγές. Η αδερφή του Αθηνά παρεμβάλλει μεταξύ των κεφαλαίων το δικό της κείμενο ώστε το έργο να καταστεί δημοσιεύσιμο.
Όταν το πρωτοδιάβασα είχα ενθουσιαστεί, 25 χρόνια μετά απλά μου άρεσε.
"Όταν σκεφτόμαστε το μέλλον, σχεδιάζουμε μόνο τις καλές του στιγμές. Βλέπουμε το τραπέζι και όχι το μάζεμα των πιάτων. Το κρεβάτι και όχι τα βρώμικα σεντόνια."
"Συνήθως, ο τόπος όπου παίζεται η πράξη ενός δράματος είναι συμβολικός."
"Όταν ένας άνθρωπος αναζητά τη μοναξιά, δεν είναι μόνος."
"Γενικά έδιναν την εντύπωση ότι είχαν ολοκληρώσει κάποιος κύκλους στη ζωή τους, είχαν αναρωτηθεί για το θάνατο, είχαν ταξιδέψει πολύ και εί��αν δοκιμάσει μαλακά ναρκωτικά. Κάποια στιγμή έπαψαν να παιδεύονται με υπαρξιακά θέματα. Άρχισαν να πίνουν και να πηγαίνουν σε πάρτι."
"Οι περισσότερες σκέψεις είναι ξένες σκέψεις που κάθονται στις δικές μας, σαν μύγες."
"Όταν απομακρύνεσαι από τους ανθρώπους που σε αγαπούν και σε φροντίζουν, τους φαντάζεσαι πιο ελκυστικούς. Ό,τι σε ενοχλεί πάνω τους χάνεται. Το βλέμμα τους βαθαίνει. Η πίεση που ασκούν μαλακώνει και ξεχνιέται."
"Ίσως όλες οι ανθρώπινες κινήσεις να είναι αδέξιες μέχρι στιγμή που θα αγαπήσεις πραγματικά τον άλλο."
"Διαπίστωσα ότι το τυχαίο, το απροσδόκητο είναι ακριβώς αυτό που ευχόμαστε να συμβεί."
"Σε κάθε σύστημα οι αλλαγές επισυμβαίνουν με βραδύτατους ρυθμούς. Στο τέλος παύουν να είναι αλλαγές και γίνονται στοιχεία προσαρμογής."
"Οι άνθρωποι που δεν μπορούμε να κατακτήσουμε καθορίζουν τις αντιδράσεις μας απέναντι στο αίσθημα του ανικανοποίητου. Μας κάνουν ευαίσθητους, κυνικούς ή απολογητικούς ανάλογα με τις άλλες δυνάμεις που ενεργούν παράλληλα σε μία προσωπικότητα και τη διαμορφώνουν.
"Γιατί μια ντομάτα κομμένη στη μέση θυμίζει δίδυμες καρδιές; Και γιατί όλα τα τρόφιμα έχουν στρογγυλεμένες άκρες, αντίθετα από το τετράδιο, το τραπέζι ή την τηλεόραση; Οι γωνίες είναι προϊόν άμυνας και φόβου - ένας τρόπος να περιχαράξεις την ιδιωτική σου περιοχή.... Το τετράγωνο δεν ανήκει στη φύση. Είναι ανακάλυψη του πολιτισμού και της αμφιβολίας."
"Οι γονείς μας είναι αυτό που θα γίνουμε αν τους μισήσουμε."
"Οι αναμνήσεις είναι κατευθυνόμενες."
"Κάθε φορά που λέγαμε 'γονίδια' και 'επίκτητα χαρακτηριστικά' εννοούσαμε αγάπη και αδιαφορία. 'Αλλαγή' σήμαινε απομάκρυνση και 'έμφυτη ανάγκη' συμφιλίωση. "
"Όταν δύο άνθρωποι διαφωνούν, ακούμε τις ιστορίες τους όχι τις απόψεις τους."
"Η οικογένεια είναι το πρώτο αντικειμενικό εμπόδιο στην αναζήτηση της ταυτότητας. Ένας πρόγονος - ο πιο ισχυρός από όλους - γίνεται το πρότυπο, στο οποίο τα μέλη μας οικογένειας θέλουν να μοιάσουν ή από το οποίο προσπαθούν απομακρυνθούν - που είναι ουσιαστικά το ίδιο πράγμα."
"Η ελευθερία είναι περισσότερο προοπτική παρά κατάσταση."
"Ο τόπος καταγωγής είναι μια συμφωνία ειρήνης με το παρελθόν και η ειρήνη αφετηρία πολέμων."
"Η αρχή του τέλους είναι το μεγαλύτερο και το πιο επώδυνο διάστημα σε μία σχέση... Οι ερωτευμένοι ταλαντεύονται ανάμεσα σε αναμνήσεις τους και στην πραγματικότητα που τις διαψεύδει."
"Η ανάγκη των ανθρώπων να κοιμηθούν με κάποιον άλλον στην αγκαλιά τους, είναι το πιο δραματικό πράγμα στον κόσμο."
"Όταν πρωτογνωρίζονται, οι άνθρωποι ξεχνούν να υπερασπιστούν τις απόψεις τους. Δέκα χρόνια αργότερα χτυπάνε το χέρι στο τραπέζι για ένα 'ναι'ή ένα 'όχι'. Στο πρώτο ραντεβού, όμως, γίνονται  πράες αγελάδες που μασουλάνε πλάι πλάι ιδέες και αναμνήσεις. Από τα δόντια τους αντί για σάλιο τρέχει μέλι. Δεν ακούνε τον άλλον που μιλά, αλλά μια εσωτερική φωνή που τους υπόσχεται ευτυχία, μακροζωία, συντροφικότητα.
"Από το πρώτο κιόλας φιλί κρίνεται η ισορροπία της σχέσης: ποιος είναι εκείνος που θα αγαπήσει και ποιος εκείνος που θ' αγαπηθεί."
"Ο έρωτας αν κρίνω από τη μοναδική φορά που το συνάντησα, δεν έχει να κάνει με λέξεις. Τρώει τα σωθικά σαν μια χορτασμένη αλλά λαίμαργη γάτα. Τελευταία αφήνει την καρδιά. Πρέπει να βλέπει, να φαντάζεται και να περιμένει το τέλος της."

[Darkside_cookies · Rating 3 out of 5]

“Γιατί είμαστε αυτό που έχουμε μάθει να είμαστε; Και γιατί όταν αποφασίζουμε να γίνουμε κάτι άλλο, η ζωή μας έρχεται σιγά σιγά και παίρνει το σχήμα αυτού του άλλου, που κάποτε έμοιαζε μακρινό, απίθανο, ακόμη κι αδιάφορο; Ξέρουμε από νωρίς τι θέλουμε να κάνουμε σ’ αυτό τον πλανήτη; Ή ο σκοπός φανερώνεται αργά αργά, ξύνοντας με υπομονή το κομμάτι του τοίχου που μας αντιστοιχεί και όπου έχουν κολληθεί και ξεραθεί αφίσες με εικόνες των άλλων;”

Αυτό που διάβασα ήταν ένα βιβλίο γραμμένο με όρεξη και αγάπη. Η συγγραφική φωνή είναι ενδιαφέρουσα και το ίδιο και ο πειραματισμός που γίνεται με τη δομή. Η πρωταγωνίστρια, η Αθηνά, μια “δειλή, σκοτεινή, απαθής και αμίλητη” μεταφράστρια λαμβάνει ένα αγγλικό χειρόγραφο από τον αδερφό της ύστερα από τον θάνατο του πατέρα τους. Το χειρόγραφο είναι μια δική του εκδοχή της ιστορίας της οικογένειάς τους την οποία της ζητάει να μεταφράσει στα ελληνικά. Η ιδέα αυτής της πλοκής με συνεπήρε για τις 100 πρώτες σελίδες και μετά με εγκατέλειψε σιγά-σιγά όταν άρχισα να συνειδητοποιώ πως οι ευφάνταστες ιστορίες του αδερφού της θα λειτουργήσουν λίγο πολύ σαν εγχειρίδιο αυτοβοήθειας για την ίδια και την οικογένειά τους. Αυτό που μου έλειψε κυρίως ήταν η σύγκρουση. Δεν βρήκα πολλά πράγματα ενδιαφέροντα σε ό,τι είχε να πει για τους τρόπους με τους οποίους επιτυγχάνεται η αλλαγή σε ένα οικογενειακό σύστημα. Η πλοκή μετά από λίγο άρχισε να γίνεται λίγο αχταρμάς (ειδικά εκεί στο τέλος κάπου εντάξει), αλλά ένας αχταρμάς με ψυχή και σίγουρα δεν βαρέθηκα στιγμή να διαβάζω τις σκέψεις της Αθηνάς. Από τα αγαπημένα μου σημεία ήταν η σχέση της με τον αδερφό της τον Ηλία. Γενικά, χαίρομαι που το διάβασα αυτό το γαστρονομικό (με δόσεις γλωσσολογίας) coming of age και θα την ψάξω την Μιχαλοπούλου περισσότερο.

[Varvara Nikolaidou · Rating 3 out of 5]

Με προβλημάτισε κάπως αυτό το βιβλίο, δεν ξέρω πώς ακριβώς ένιωσα τελειώνοντας το. Από τη μία με τραβούσε να το διαβάσω κι απ' την άλλη μ' έκανε να βαριέμαι σε αρκετά σημεία - ειδικά όταν καταπιανόταν με γλωσσολογικές θεωρίες λόγω του πατέρα. Η γραφή μού φάνηκε όμορφη και σημείωσα ομολογουμένως πολλά σημεία του κειμένου, όμως υπήρχαν επίσης και σημεία όπου οι φιλοσοφικές αναζητήσεις της αφηγήτριας με μπέρδευαν και με αποσυντόνιζαν.
Οι οικογενειακοί δεσμοί, και γενικά οι ανθρώπινες σχέσεις, ήταν το επίκεντρο του βιβλίου και σ' αυτό το κομμάτι οφείλω να ομολογήσω πως με κέρδισε.

[Maria · Rating 4 out of 5]

Πρώτο βιβλίο της Μιχαλοπούλου που διαβάζω και σίγουρα θα υπάρξει και επόμενο. Το διάβασα στην παραλία και ήταν πολύ καλή επιλογή για beach read. Έχω μια αδυναμία στα πράγματα που μιλάνε οπότε το εύρημα με τα φαγητά μου άρεσε πολύ. Αγαπημένος χαρακτήρας ο Βασίλης, θα διάβαζα ολόκληρη νουβέλα για αυτόν!

[Viviannick · Rating 5 out of 5]

Τόσο γεμάτο από εικόνες και γεγονότα, η περιπλοκότητά του ως βιβλίο με έβγαλε από τον λήθαργο της βιβλικής αφαγίας~

[Marianna Florou · Rating 4 out of 5]

Είναι ένα υπέροχο ταξίδι..! Γραμμένο με μαεστρία. Δεν έχασα ούτε λέξη, ούτε κόμμα. Με γοήτευσε η "φανταστική" μαγειρική και το πώς περιέπλεξε τα συναισθήματα των ηρώων σε αυτή.

[Zoi · Rating 4 out of 5]

Ωραία ιδέα, Ωραία γλώσσα, γραφή με ροή, ταυτίσεις μέσα από διαφορές. Τι άλλο να ζητήσω η αναγνώστρια;

[Erieta Bou · Rating 3 out of 5]

3.5

[Fotini · Rating 4 out of 5]

3,5🌟🌟🌟💫