What do you think?
Rate this book
Un año con Schopenhauer
Julius Hertzfeld, psicoterapeuta de sesenta y cinco años, descubre que tiene una enfermedad terminal. Le resta un año de vida... ¿Qué hacer? ¿Cómo utilizar esos últimos doce meses que le quedan? Decide rastrear a un antiguo paciente, Philip, su único fracaso como terapeuta, para ofrecerle una segunda oportunidad. Con el firme propósito de cerrar su ciclo vital compartiendo con los demás su experiencia, su sabiduría y su capacidad de amar, Julius incorpora a Philip al grupo de terapia que dirige desde hace años. A su vez Philip, un hombre solitario y frío, los introduce al pensamiento de Arthur Schopenhauer, a quien considera su auténtico terapeuta personal. ¿El gran filósofo del pesimismo convertido en guía espiritual? Irvin Yalom, autor de la aclamada novela El día que Nietzsche lloró, vuelve con su trabajo más brillante hasta la fecha. Un año con Schopenhauer es el recorrido vital de un hombre sensible a quien la inminencia de la muerte lo lleva a hacer un balance de su vida. Una maravillosa aventura emocional e intelectual de deslumbrante intensidad.
304 pages, Paperback
First published June 4, 2005
1680 people are currently reading
26247 people want to read
About the author
Irvin D. Yalom
108 books9,904 followersIrvin David Yalom, M.D., is an author of fiction and nonfiction, Emeritus Professor of Psychiatry at Stanford University, an existentialist, and accomplished psychotherapist.
Born in a Jewish family in Washington DC in 1931, he grew up in a poor ethnic area. Avoiding the perils of his neighborhood, he spent most of his childhood indoors, reading books. After graduating with a BA from George Washington University in 1952 and as a Doctor of Medicine from Boston University School of Medicine in 1956 he went on to complete his internship at Mount Sinai Hospital in New York and his residency at the Phipps Clinic of Johns Hopkins Hospital in Baltimore and completed his training in 1960. After two years of Army service at Tripler General Hospital in Honolulu, Yalom began his academic career at Stanford University. He was appointed to the faculty in 1963 and then promoted over the next several years and granted tenure in 1968. Soon after this period he made some of his most lasting contributions by teaching about group psychotherapy and developing his model of existential psychotherapy.
In addition to his scholarly, non-fiction writing, Yalom has produced a number of novels and also experimented with writing techniques. In Everyday Gets a Little Closer Yalom invited a patient to co-write about the experience of therapy. The book has two distinct voices which are looking at the same experience in alternating sections. Yalom's works have been used as collegiate textbooks and standard reading for psychology students. His new and unique view of the patient/client relationship has been added to curriculum in Psychology programs at such schools as John Jay College of Criminal Justice in New York City.
The American Psychiatric Association awarded Irvin Yalom the 2000 Oskar Pfister Award (for important contributions to religion and psychiatry).
Yalom has continued to maintain a part-time private practice and has authoried a number of video documentaries on theapeutic techniques. Yalom is also featured in the 2003 documentary Flight From Death, a film that investigates the relationship of human violence to fear of death, as related to subconscious influences.
source: Colibri Bookstore
Born in a Jewish family in Washington DC in 1931, he grew up in a poor ethnic area. Avoiding the perils of his neighborhood, he spent most of his childhood indoors, reading books. After graduating with a BA from George Washington University in 1952 and as a Doctor of Medicine from Boston University School of Medicine in 1956 he went on to complete his internship at Mount Sinai Hospital in New York and his residency at the Phipps Clinic of Johns Hopkins Hospital in Baltimore and completed his training in 1960. After two years of Army service at Tripler General Hospital in Honolulu, Yalom began his academic career at Stanford University. He was appointed to the faculty in 1963 and then promoted over the next several years and granted tenure in 1968. Soon after this period he made some of his most lasting contributions by teaching about group psychotherapy and developing his model of existential psychotherapy.
In addition to his scholarly, non-fiction writing, Yalom has produced a number of novels and also experimented with writing techniques. In Everyday Gets a Little Closer Yalom invited a patient to co-write about the experience of therapy. The book has two distinct voices which are looking at the same experience in alternating sections. Yalom's works have been used as collegiate textbooks and standard reading for psychology students. His new and unique view of the patient/client relationship has been added to curriculum in Psychology programs at such schools as John Jay College of Criminal Justice in New York City.
The American Psychiatric Association awarded Irvin Yalom the 2000 Oskar Pfister Award (for important contributions to religion and psychiatry).
Yalom has continued to maintain a part-time private practice and has authoried a number of video documentaries on theapeutic techniques. Yalom is also featured in the 2003 documentary Flight From Death, a film that investigates the relationship of human violence to fear of death, as related to subconscious influences.
source: Colibri Bookstore
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 2,390 reviews
June 16, 2023
“Live right, he reminded himself, and have faith that good things will flow from you even if you never learn of them.”
― Irvin D. Yalom, The Schopenhauer Cure
This book receives a five star rating not because the author is on the level with Vladimir Nabokov or Leo Tolstoy, but because this novel is a real page-turner and teaches as great deal about two topics: the dynamics of group psychotherapy and the illustrious nineteenth century philosopher, Arthur Schopenhauer. Highly recommended! Take this book with you when you travel by airplane or train and your six hour trip will seem like forty-five minutes - The Schopenhauer Cure is that riveting.
The novel opens with the main character, a seasoned sixty-five year old psychotherapist and leader of group therapy, Julius Hertzfeld, having been diagnosed with cancer and given a year of good health. So what to do with a year to live? Julius reviews his career as a therapist and asks himself if he had cured people or at least provided a degree of help. This self-examination leads Julius to unearth an old file going back twenty years of one patient who spent three years of therapy with him but the patient terminated treatment since what Julius had to offer was not helping. Julius calls the patient, Philip Slate by name, and requests a meeting for the purposes of research.
Turns out, Philip is a counselor himself as well as being a philosophy instructor at a local college. But Philip needs certification to continue his counseling. Without giving away too much of the novel's plot, it is enough to say Philip, as part of his certification process, becomes a new member of Julian's group therapy weekly gathering.
If you have never been part of group therapy, here is your unique opportunity to have the experience. Of course, your experience will be as a reader and not a participant, but, through the magic of the author's novel, you will have the feeling of being an actual member of the group. Not only will you come to know the men and women of the group and how they interact as part of the group, but you will be given the ongoing insights and observations that go through the mind of Julian as he acts as the group's psychotherapist. And the group has a certain energy that is shaken up and lifted with the entrance of Philip. After several sessions with Philip as the new member, the group energy is shaken up yet again with the return of Pam, who has spent a month in India at a meditation retreat.
Back on Philip. As a younger man he was a sex-fiend. That's why Philip was in therapy with Julius. Where psychotherapy with Julius didn't help, the philosophy of Arthur Schopenhauer did help, and Philip explains to everyone in the group how and why the philosophy of Schopenhauer worked and how Schopenhauer can help others. This leads the author to intersperse chapters in the novel about the life and philosophy of the great nineteenth century thinker, a thinker who had a profound influence on Sigmund Freud and thus psychology and psychotherapy. Schopenhauer didn't shy away from philosophizing about sexuality and other issues of the body; rather, his insights into nature's urges and energies are at the core of this thinking. Thus, the direct connection between what happens in the development of Schopenhauer's philosophy and what happens in the sessions of the group.
The cancer of the group's beloved friend and leader, Julius, adds a bond and emotional charge to all that happens in the group from week to week. To find out exactly how events unfold, please place an order for the novel today and read the first five pages. You will be hooked. You will want to continue reading and reading, nonstop till the end. Thank you Irvin D. Yalom for writing a fine novel and sharing your experience and wisdom as a group psychotherapist, as well providing a penetrating overview of one of the great philosophers in the Western tradition, who, as it turns out, was foundational in linking philosophy with psychology.
October 16, 2020
لم تعجبني الرواية، ربما لأني لست قارئ جيد للفلسفة، أو بسبب اسلوبها المباشر في بعض الأحيان، أو للترجمة السيئة، أو لكل تلك الأسباب
البداية مع معالج نفسي شهير يكتشف أصابته بسرطان الجلد وأن أيامه في الحياة قليلة، مضطربا بفكرة الموت يفكر في قيمة عمله، وهل نجح بالفعل في علاج مرضاه. يدفعه الأمر للتفكير في الحالات التي فشل في علاجها، ثم تتولاه رغبة قوية في الاتصال بتلك الحالات لمعرفة أسباب فشله، ومع أول حالة يتواصل معها؛ فيليب المهووس بشوبنهاور والذي يعد تجسيد حي معاصر له، تتغير حياته
الرواية بدأت بشكل مميز، ثم مالت إلى التعقيد، خصوصا مع انضمام فيليب إلى مجموعة للعلاج الجماعي، لتبدأ الرواية في الدخول إلى حبكات فرعية كثيرة تشتت القارئ وإن كان ترتبط كلها بخيط درامي ضعيف
لم يعجبني تقديم حياة شوبنهاور في تقارير منفصلة طوال الرواية، ويبدو أن الكاتب فشل في استعراض حياة شوبنهاور ضمن سياق الأحداث فلجأ إلى تلك الحيلة، لكن الاسلوب المباشر يقلل بالتأكيد من متعة قراءة أي عمل أدبي، ففي النهاية نحن بصدد رواية وليس كتاب فلسفي، كما أن الكاتب فشل في تقديم فلسفة شوبنهاور باسلوب سلس ومبسط للقارئ العادي، النهاية أيضا كانت متسرعة حاول من خلالها الكاتب أن يخرج بخاتمة جيدة للأحداث لكنها لم تكن مقنعة .. الترجمة أيضا لم تكن جيدة؛ كان يفترض أن يتولى تلك المهمة مترجم متخصص في الفلسفة، لتقديم تعليقات في الهوامش تسهل من مهمة القارئ، فضلا عن استخدام المترجم لكلمات بذيئة أحيانا
البداية مع معالج نفسي شهير يكتشف أصابته بسرطان الجلد وأن أيامه في الحياة قليلة، مضطربا بفكرة الموت يفكر في قيمة عمله، وهل نجح بالفعل في علاج مرضاه. يدفعه الأمر للتفكير في الحالات التي فشل في علاجها، ثم تتولاه رغبة قوية في الاتصال بتلك الحالات لمعرفة أسباب فشله، ومع أول حالة يتواصل معها؛ فيليب المهووس بشوبنهاور والذي يعد تجسيد حي معاصر له، تتغير حياته
الرواية بدأت بشكل مميز، ثم مالت إلى التعقيد، خصوصا مع انضمام فيليب إلى مجموعة للعلاج الجماعي، لتبدأ الرواية في الدخول إلى حبكات فرعية كثيرة تشتت القارئ وإن كان ترتبط كلها بخيط درامي ضعيف
لم يعجبني تقديم حياة شوبنهاور في تقارير منفصلة طوال الرواية، ويبدو أن الكاتب فشل في استعراض حياة شوبنهاور ضمن سياق الأحداث فلجأ إلى تلك الحيلة، لكن الاسلوب المباشر يقلل بالتأكيد من متعة قراءة أي عمل أدبي، ففي النهاية نحن بصدد رواية وليس كتاب فلسفي، كما أن الكاتب فشل في تقديم فلسفة شوبنهاور باسلوب سلس ومبسط للقارئ العادي، النهاية أيضا كانت متسرعة حاول من خلالها الكاتب أن يخرج بخاتمة جيدة للأحداث لكنها لم تكن مقنعة .. الترجمة أيضا لم تكن جيدة؛ كان يفترض أن يتولى تلك المهمة مترجم متخصص في الفلسفة، لتقديم تعليقات في الهوامش تسهل من مهمة القارئ، فضلا عن استخدام المترجم لكلمات بذيئة أحيانا
August 24, 2018
به رغم نام امیدبخش کتاب، اروین یالوم در درمان شوپنهاور، هیچ درمانی را برای مشکلات بشر عصر جدید ارائه نداده است. انسانهایی که گرفتار رنج زندگی هستند و به ندای دعوت شوپنهاور برای دوری جستن از خواستهها و خواهشها و طلبها پاسخ نمیدهند. شوپنهاوری که گویی در پی پاک کردن صورت مسئله است و میخواهد با کنارهگیری از زندگی، از درد زیستن نیز بکاهد و این گونه، رنج، بزرگترین دشمن دیرینه بشر را شکست دهد. فیلسوف زندگی، نیچه، جایی گفته است که دشمنانی که در طول روز آنها را با سختی و مشقت فراوان شکست میدهیم، هر نیمهشب که از خواب بیدار میشویم، باز میگردند و با قدرت بیشتری ما را شکست میدهند. نیچه با همین دو جمله، بر تمام فلسفه عارفانهی شوپنهاور خط بطلان میکشد. یالوم نیز، در یک پایان مشمئزکننده، به شیوهی دیگری شخصیت فیلسوف داستانش را قربانی واقعیت میکند. نویسندهی رواندرمانی اگزیستانسیال، در اینجا سودای درمان فیلسوفی چون شوپنهاور را در سر دارد. او میگوید اگر بتوان شوپنهاور را به پای میز رواندرمانی کشاند و او را درمان کرد، آنگاه میتوان چارهای برای رنج بشر نیز بدست آورد. افسوس که این سودا، در پای گفتگوهای ملال آور و کلیشهای شخصیتهای داستان، به خاک میافتد. نه دستورالعمل شوپنهاور برای درمان بشر موثر واقع میشود، نه رواندرمانی یالوم چارهی خاصی را به مخاطب ارائه میکند. امید من بر این است که نویسنده، در دو کتاب دیگرش که هنوز آنها را نخواندهام به راستی پاسخی برای این تنهایی و شیئی شدگی انسان در عصر مدرن ارائه داده باشد. که البته بعید میدانم.
درمان شوپنهاور، روایتی است که بنمایه اصلی خود را از پرداختن افراطی به غرایز جنسی بدست میآورد. خواندنش برای مردمان سرزمین جنسیتزده ما لازم است. هر چند که به نظر میرسد ریشه رنجهای بشر از این پرهیزهای شوپنهاوری و دست و دل بازی های فرویدی بسیار عمیق تر باشد.
درمان شوپنهاور، روایتی است که بنمایه اصلی خود را از پرداختن افراطی به غرایز جنسی بدست میآورد. خواندنش برای مردمان سرزمین جنسیتزده ما لازم است. هر چند که به نظر میرسد ریشه رنجهای بشر از این پرهیزهای شوپنهاوری و دست و دل بازی های فرویدی بسیار عمیق تر باشد.
August 29, 2020
Cancer Cures Neurosis
An episode of the British sci-fi comedy, Red Dwarf, has a disturbing female character with a heavy Germanic accent proclaiming, "Schopenhauer was rrrright: Without pain, life has no meaning. I am about to give your life meaning." This is more or less the central theme of Yalom's novel.
Like Robertson Davies' Manticore, The Schopenhauer Cure follows a series of psycho-analytic therapy sessions, interspersed with background material. But Yalom uses group not individual therapy as the binding story-line. And Instead of the Jungian technique of Davies, inserts the highly unlikely character of the German 19th century philosopher Arthur Schopenhauer as a model for psychological investigation and treatment.
Unlikely because, although Schopenhauer certainly inspired subsequent doctors of the mind through his philosophy, he himself was without question a neurotic of the first order. He had no stable relationships, male or female. He was alienated from his suicidal father, his emotionally distant mother, and his spinster sister for decades before each of them died without concern on his part. He spent his entire adult life in a sort of normalized isolation dominated by an abiding obsession with death.
On the other hand, Schopenhauer was not an unhappy person. Or to put it more aptly in terms of his philosophy, he experienced less pain than he might have, had he not learned to recognise the futility of his desires - material, social, professional, but especially sexual.
Schopenhauer's self-prescribed psycho-therapy involved training himself insistently that such desires could never actually be achieved, or more accurately that such desires once sated would merely be replaced by others, and so on ad infinitum as well as ad nauseum. So he adopted the life of a hermetic recluse - on the streets of 19th century Frankfurt rather than the deserts of 4th century Syria.
Yalom's motivating character, Philip, is a devotee of Schopenhauer's philosophy, who in a Luther-like attempt to heal himself by diagnosing his own as the world's problem, crashes an established therapy group in order to fulfill his training requirements as... a psycho-therapist!
So a person who is happily convinced that a primary source of pain is attachment to human relationships involves himself in a therapeutic group, the function of which is to intensify human relationships among its members. What could go wrong?
In fact the situation provokes some rather interesting insights by all concerned, including the reader. Without doubt, for example, Yalom's group, both individually and collectively, is improved by the insertion of the Schopenhaurian take on life, no matter how dismal it might appear. Every member of the group perceives an important contribution is made by Philip, although none understands precisely why or how.
More significantly the confrontation between two opposed views of the world pointedly raises the issue of what constitutes the success of a psycho-therapeutic process. What are the criteria of psychological or emotional 'healing'? Is it personal contentment? A feeling of acceptance within a group? Reduced compulsivity? Increased social skills? All or none of the above? It isn't at all clear that members of the group share the same criterion of success to begin with but Philip's arrival formalizes the issue, at least for the therapist-in-charge.
The therapist-in-charge dies with his boots on (from cancer), so we don't get his view on the issue. The only one to get the short end of the therapeutic stick, however, is poor Philip. 'Reconnected' to his desiring self, he suffers the pain and anxiety of human relationships once again. Is 'meaning' worth the price? By whose standard?
Postscript: Tomorrow is the anniversary of Schopenhauer's death. It seems more appropriate to celebrate his death than his birth. So here's to the inimitable Arthur for whom one of my sons is named.
An episode of the British sci-fi comedy, Red Dwarf, has a disturbing female character with a heavy Germanic accent proclaiming, "Schopenhauer was rrrright: Without pain, life has no meaning. I am about to give your life meaning." This is more or less the central theme of Yalom's novel.
Like Robertson Davies' Manticore, The Schopenhauer Cure follows a series of psycho-analytic therapy sessions, interspersed with background material. But Yalom uses group not individual therapy as the binding story-line. And Instead of the Jungian technique of Davies, inserts the highly unlikely character of the German 19th century philosopher Arthur Schopenhauer as a model for psychological investigation and treatment.
Unlikely because, although Schopenhauer certainly inspired subsequent doctors of the mind through his philosophy, he himself was without question a neurotic of the first order. He had no stable relationships, male or female. He was alienated from his suicidal father, his emotionally distant mother, and his spinster sister for decades before each of them died without concern on his part. He spent his entire adult life in a sort of normalized isolation dominated by an abiding obsession with death.
On the other hand, Schopenhauer was not an unhappy person. Or to put it more aptly in terms of his philosophy, he experienced less pain than he might have, had he not learned to recognise the futility of his desires - material, social, professional, but especially sexual.
Schopenhauer's self-prescribed psycho-therapy involved training himself insistently that such desires could never actually be achieved, or more accurately that such desires once sated would merely be replaced by others, and so on ad infinitum as well as ad nauseum. So he adopted the life of a hermetic recluse - on the streets of 19th century Frankfurt rather than the deserts of 4th century Syria.
Yalom's motivating character, Philip, is a devotee of Schopenhauer's philosophy, who in a Luther-like attempt to heal himself by diagnosing his own as the world's problem, crashes an established therapy group in order to fulfill his training requirements as... a psycho-therapist!
So a person who is happily convinced that a primary source of pain is attachment to human relationships involves himself in a therapeutic group, the function of which is to intensify human relationships among its members. What could go wrong?
In fact the situation provokes some rather interesting insights by all concerned, including the reader. Without doubt, for example, Yalom's group, both individually and collectively, is improved by the insertion of the Schopenhaurian take on life, no matter how dismal it might appear. Every member of the group perceives an important contribution is made by Philip, although none understands precisely why or how.
More significantly the confrontation between two opposed views of the world pointedly raises the issue of what constitutes the success of a psycho-therapeutic process. What are the criteria of psychological or emotional 'healing'? Is it personal contentment? A feeling of acceptance within a group? Reduced compulsivity? Increased social skills? All or none of the above? It isn't at all clear that members of the group share the same criterion of success to begin with but Philip's arrival formalizes the issue, at least for the therapist-in-charge.
The therapist-in-charge dies with his boots on (from cancer), so we don't get his view on the issue. The only one to get the short end of the therapeutic stick, however, is poor Philip. 'Reconnected' to his desiring self, he suffers the pain and anxiety of human relationships once again. Is 'meaning' worth the price? By whose standard?
Postscript: Tomorrow is the anniversary of Schopenhauer's death. It seems more appropriate to celebrate his death than his birth. So here's to the inimitable Arthur for whom one of my sons is named.
January 1, 2024
" عاش شوبنهاور، وظل يبدي مظاهر الاكتفاء الذاتي الشخصي . وظل مثابراً في عمله ،وظل فيلسوفاً منتجاً حتى نهاية حياته، ولم يفقد ثقته بنفسه قط. وشبه نفسه بشجرة بلوط صغيرة تبدو عادية وغير هامة بالنسبة للنباتات الأخرى. 《لكن أتركه وحده ، فلن يموت. سيأتي الزمن الذي يجلب معه الذين يعرفون قيمته بحق. 》 وتنبأ بأنه سيكون لعبقريته في نهاية المطاف، تأثير عظيم على الأجيال المقبلة من المفكرين . وكان محقاً في ذلك تماماً ، فقد حدث ما تنبأ به "
لقائى السابق مع الكاتب في رواية عندما بكي نيتشه أوقعني في غرامه وقررت قراءة كل رواياته ليأتي لقائى الثاني معه بعد طول تأجيلات لتكون علاج شوبنهاور هى لقائى الثاني بالكاتب ولقائى الثاني بنفسي من خلاله . كانت نيتشه جرعة نفسية وفلسفية عميقة وجاء شوبنهاور ليعطيني جرعة مشابهة وحالة عقلية ونفسية لا أستطيع وصفها.
في نيتشه أحببت الطبيب اكثر من الفيلسوف اما هنا فأحببت كلاهما. وطريقة عدم اعتماد الرواية على شخصيتين فقط مثل نيتشه فتحت أفاق وافكار أكثر في الرواية فهناك شخصية الطبيب جوليوس ومريضه القديم فيليب وهناك اعضاء الجلسة العلاجية بام وبوني وريبيكا وتوني وجيل وستيوارت . كنت اشعر انى أشارك معهم تلك الجلسات .نعم الى هذه الدرجة إستطاع الكاتب أن يجعلني أغوص بداخل الرواية .بجانب طبعا معلومات عن حياة وفلسفة شوبنهاور.
أحببت شوبنهاور في بعض الأمور ورأيت فيه توأمي وكرهته في بعض آراءه خاصة التي يري فيها نفسه بغرور وأنه أعلى من البشر وبعض اراءه في معاملة الآخرين لكني في ذات الوقت أعتقد أن جزء من كرهه للبشر وابتعاده عنهم والتقليل من شأنهم كان سببه طريقة تربيته ومعاملة والده ووالدته له وعلاقتهم ببعضهم . بجانب علاقته بوالدته وطريقة تعاملها معه بعد انتحار والده . فعدم حصوله على القبول والدعم والحب من أقرب الآقربين خاصة من الأم والأب له توابع نفسية كبيرة وتؤثر في مشاعره وأفكاره وحياته بالكامل. بجانب عدم استطاعته تكوين علاقات مع آخرين يفهمونه .كل هذا بجانب طبيعته التي كما يقول في كتابه (عن نفسي) :
" إن الطبيعة منحته مزاجاً قلقاً ، وشعوراً بالريبة والشك، وحساسية شديدة ، وحدة في المزاج ، وإحساساً بالفخر إلى درجة لا تكاد ترقي إلى رصانة فيلسوف .
لقد ورثت من أبي القلق الذي ألعنه أنا نفسي وأحاربه بكل ما أوتيت من قوة إرادتي "
اخرجتنى نيتشه من بلوك قراءة سئ جدا لم تستطع رواية أخرى إخراجي منه واعطتني جرعة نشاط لعقلى كبيرة وجاءت شوبنهاور لاخراجي من حالة نفسية سيئة واعطاء روحي ونفسي جرعة نشاط اخرى . لذا فأنا ممتنة جدا أولا للكاتب إرفين د. يالوم وممتنة لنيتشه وشوبنهاور وسأحاول القراءة لكما .
وجدت جزء مني في رغبة جوليوس للاستماع ومساعدة الآخرين وجزء مني في شكل عزلة شوبنهاور وجزء آخر في إفتقاد بوني للثقة بنفسها وشعورها أنها شخصية مملة وانها أقل من الآخرين. وجزء في ضعف جيل امام زوجته وجزء آخر في عجز ستيوارت عن التعبير عن مشاعره وتكوين علاقات مع الآخرين ووجدت جزء آخر في فيليب وابتعاده عن العلاقات البشرية التي تسبب له الإرهاق النفسي وصعوبة تعامله مع المشاعر التي تذبذبه فيختار الهروب منها .
ورغم غضبي من فيليب بسبب تصرفات من ماضيه التي كانت مثيرة للاشمئزاز لي لكن ربما إعتباره مريضاً قلل من غضبي قليلا تجاهه فعادة أغلب المرضي خاصة مع الادمان والمرض النفسي يتأخرون كثيرا أو لا يلجأون لطلب المساعدة ، لكنى كنت انتظر معرفة ما مر به لكي يصل الى هذا الاسلوب الخالي من العاطفة في معاملته للآخرين.
انا بطبيعتي لم أكن يوما شخصية إجتماعية بل طوال حياتي وكلما تقدمت في العمر كلما ازدادت رغبتي في الإنعزال .
فأنا اتفق مع شوبنهاور اننا في حاجة إلى نوع من التقارب والدفء البشرى لكن ان نحافظ في ذات الوقت على مسافة آمنة بيننا وبين الآخرين . ووضع حدود في التعامل .وأجد هذا ليس شيئاً سيئاً بل بالعكس فإنه يحافظ على التقارب الانساني وفي ذات للوقت مهم للحفاظ على السلام النفسي. فهناك أحيانا تقارب يلغي جميع المسافات وجميع الحدود ليصبح هذا القرب عبء نفسي شديد لصاحبه بل وقد يتسبب في الإضرار وزعزعة أمان واستقرار هذه العلاقة . فالمسافة الأمنة لاتعني البعد وعدم الاهتمام لكن تعني ان يحافظ كل طرف على كيانه وحدوده وشخصيته وسلامه النفسي. كما أتفق معه أننا يجب ان لايكون كل قلقنا بسبب اراء الاخرين بنا وأهميتنا في نظرهم وأن تكون كل طاقتنا مبذولة لإرضائهم او تحسين أنفسنا في نظرهم .
"ان إحدى افكار شوبنهاور التي ساعدتني. هي الفكرة بأن السعادة النسبية تنبع من ثلاثة مصادر هي: ماهية الشخص، ماذا يملك ، وماذا يمثل في نظر الآخرين. ويحثنا على التركيز على الأولى فقط وألا نعتمد على الثانية والثالثة- أى عن الامتلاك وعن سمعتنا لأننا لا نستطيع التحكم بهذين الشيئين ، ويمكن أن يسلبا منا.
" شوبنهاور ، كان أول فيلسوف ينظر إلى الدوافع والمشاعر من الداخل ، وطوال فترة عمله كتب باستفاضة عن المخاوف والشواغل الإنسانية الداخلية : الجنس ، الحب ، الموت ، الأحلام، المعاناة، الدين ، الانتحار ، العلاقات مع الآخرين، الزهو ، تقدير الذات. وتطرق أكثر من أى فيلسوف آخر إلى تلك الدوافع المظلمة في داخلنا إلى حد أننا لا نستطيع تحمل أن نعرفها، لذلك، يتعين علينا كبتها "
وجاءت هذه الفقرة على لسان فيليب لتجعلني أحب شوبنهاور وأرغب في القراءة له رغم اني اتخوف كثيرا من قراءة الفلسفة لأن محاولاتي السابقة اشعرتني بالغباء ولم استطع الفهم ولأن الحديث عن فلسفة شوبنهاور هنا من خلال الرواية سيكون مختلف عن القراءة له شخصياً فأعتقد ان الكاتب نجح في إيصال فلسفته بأسلوب قد يكون أبسط واسهل من أسلوب الفيلسوف نفسه وهذا ما يخيفني .
وفي النهاية اسمحوا لي ان اضيف فقرة أخيرة لمن يتفق او يختلف مع شوبنهاور. لمن يختار العزلة أو يحب الحياة وسط البشر ..
" قد نكون بحاجة إلى نوع مختلف من العلاج وإلى نوع مختلف من الفلسفة لمختلف الأمزجة، منهج للذين يحبون أن يكونوا قريبين من الآخرين ومنهج آخر للذين يختارون سلوك حياة العقل "
بإختصار هناك روايات تجبرك على التركيز ، على التفكير ، على الغوص داخلها وهذه الرواية بالتأكيد أحدهم .
رغم ان النهاية كانت متوقعة بالنسبة لي إلا انها لم تعجبني او لم تقنعني ، أو ربما لأني شعرت ان ما حدث طوال الرواية ليس كافي ليحدث هذا التغيير مما يجعلني أرغب في تقييم الرواية ب ٤ نجوم وفي نفس الوقت أنا وقعت في حب الرواية وأسلوب الكاتب وأحببت الحالة التى عشت بداخلها طوال قرائتي لها فلا استطيع تقييمها ب ٤ نجوم فقط
لذا فلنقل ان تقييمى ٤.٥
١ /٨ /٢٠٢٢
November 3, 2023
درمان شوپنهاور یکی از بهترین و جذابترین کتابهاییه که خوندم. متن شیوا و روان که خواننده رو درگیر میکنه همراه با یک شبه زندگینامه از شوپنهاور که شاخ و برگ بیش از حد و خسته کننده نداده. داستان از این قراره که یک رواندرمانگر متوجه میشه خودش سرطان داره و مدت زیادی زنده نمیمونه. بعد به فکر بررسی مراجعین گذشتهش میافته تا یک بررسی از زندگی خودش داشته باشه و شاید از شکستهاش. توی این مراجعین گذشته به فیلیپ میرسه، فیلیپ یک شکست اساسی برای این رواندرمانگر ما بوده. فیلیپ معتقده با کمک فلسفهی شوپنهاور خودش رو درمان کرده و حالا میخواد خودش رواندرمانگر بشه. طی جریاناتی فیلیپ به جلسهی درمانی گروهی اضافه میشه و ما همزمان با زندگینامهی شوپنهاور داستان این جلسات درمانی رو هم میخونیم. ه
November 6, 2021
شوپنهاور: هرگز انسان عاقلی در پایان عمر آرزو نمیکند که زندگی را از سر گیرد بلکه ترجیح میدهد نیستی کامل را انتخاب کند
نیچه: چنان زندگی کن که مشتاق تکرار ابدی همان زندگی باشی
کامو: تنها سوال جدی زندگی اینست که آیا باید خودکشی کرد یا نه.
به شخصه، من سومی رو انتخاب میکنم و خیلی بیشتر میپسندم.
شاید آشنا شدن با نگاه یک فیلسوف به "مرگ" شروع مناسبی برای آشنایی با اون فلسفه باشه. این کتاب هم برای آشنا کردن ما با شوپنهاور از مواجه یک رواندرمانگر با مرگ قریبالوقوع خودش شروع میشه. و اگرچه بنظرم کتاب مطالب خوبی چه از باب فلسفی و چه رواندرمانی داره، اما اصلا در تلفیق اونها به اون شکلی که در مثلا در کتاب "وقتی نیچه گریست" اومده، موفق نیست.
شوپنهاور ابدا انسان خوشبینی نبود. تاثیر قابل توجهی از "بودا" گرفته بود و زندگی رو سراسر رنج و سختی میدید اگرچه فردی بسیار ثروتمند بود و هرگز سختی نکشید. نگاه منفی به زنها داشت و به طور کلی تعامل با دیگران رو کاری پست میشمرد و معتقد بود رضایتی که بخواد از طریق دیگران حاصل بشه، پشیزی ارزش نداره. در عوض این رضایت باید از درون فرد بجوشه. بهمین خاطر شوپنهاور معتقد بود اگرچه نباید به دیگران وقعی گذاشت و ارزش چندانی براشون قائل شد، اما حفظ احترام ظاهری در برخورد با سایرین بسیار ضروریه. چون به هر حال انسان از تعامل با سایر موجودات دوپا (اصطلاحی که خود شوپنهاور به کار میبرد) ناگزیره با اینحال از این طریق میتونه مردم رو مثل "موم" نرم کنه و به کار بگیره.
تعبیر "گرگ تنها" که برای اولین بار تو این کتاب به چشمم خورد رو برای توصیف فلسفه زندگی شوپنهاور بسیار مناسب دیدم. شوپنهاور به وضوح از تعامل با دیگر موجودات دوپا، در رنج بود. بنظر میاد نبرد دائمی با نیازهای اولیه انسان، خصوصا نیازهای جنسی، شوپنهاور رو به چنین آدمی تبدیل کرد. این کتاب هم مانور زیادی روی مساله نیازهای جنسی میده. لذا اونچه که از نگاه ما بدبینی بنظر میاد، شاید برای شخص شوپنهاور و شر��یطی که در اون زیست، ضروری بود تا بتونه خودش رو درمان کنه. به نوعی، این افکار مرحم شوپنهاور بود.
شوپنهاور در دوران کودکی در شرایطی غیرعادی قرار داشت به طوری که آنچنان نصیبی از مهر مادری نبرد. یوهانا (مادر شوپنهاور) زنی باهوش و بلندپرواز بود که در یک ازدواج سنتی اسیر شده بود. لذا بعد از خودکشی هاینریش شوپنهاور (پدر آرتور) بخاطر شکست کاری، پر کشید و همنشین بزرگانی چون گوته شد و کمتر به آرتور نوجوان پرداخت. آرتور که از همان عنفوان نوجوانی با گوته آشنا شد بزودی از طریق تحسین و تصدیق چنین بزرگانی، به نبوغ خودش پی برد و راه رقابت با مادر رو پیش گرفت. این وضعیت ب��ش از پیش موجب کمفروغ شدن محبت مادر-فرزندی شد. جرقههای بدبینی و نگاه منفی آرتور به زنها از همینجا شکل گرفت و بعدتر، طی ناتوانی در نزدیک شدن به دخترها در جوانی و چند ماجرای بعدی، این نگاه تکمیل شد.
تمام تلاش این کتاب اینه که به شما نشون بده، اونچه شوپنهاور برای درمان خودش بکار برد، نه فقط تنها راه درمان نیست، بلکه عوارض بسیار زیادی داره و احتمال اُوردوز بالاست. احساس تنهایی و جدا افتادگی از سایرین، سیکل خودتخریبیه که دائما عامل خودش رو تقویت میکنه. این چیزی بود که شوپنهاور نمیفهمید و ناخواسته در دامش گرفتار شده بود. چنانکه بسیاری از فلاسفه هم گفتن، هیچ لذتی همتراز با لذت مصاحبت با دوستان دانا نیست. اما به جز این، بنظرم لذت بردن از زندگی خودش یک هنریه برای خودش و نیازه آدم روش کار کنه و یادش بگیره. خیلی کمن انسانهایی که واقعا زندگی میکنن. خیلی کم.
دوست دارم این ریویو رو با یک جمله از سنهکا، فیلسوف رواقی رومی تموم کنم و برگردم به همون ابتدای ریویو. ببینید سنهکا 2000 سال قبل از کامو چی گفته بود : "هیچ انسانی طعم واقعی زندگی را نخواهد چشید مگر آنکس که آگاهانه آماده دستکشیدن از آن است" پشم نمیمونه برای آدم انصافا وقتی تو بحر این جمله میره! حرف دیگه ای ندارم و به قول گفتنی "قلم را از مرکب خشک، و تاکید میکنم که باقی سکوت است"! (نقل مستقیم از شوپنهاور)
نیچه: چنان زندگی کن که مشتاق تکرار ابدی همان زندگی باشی
کامو: تنها سوال جدی زندگی اینست که آیا باید خودکشی کرد یا نه.
به شخصه، من سومی رو انتخاب میکنم و خیلی بیشتر میپسندم.
شاید آشنا شدن با نگاه یک فیلسوف به "مرگ" شروع مناسبی برای آشنایی با اون فلسفه باشه. این کتاب هم برای آشنا کردن ما با شوپنهاور از مواجه یک رواندرمانگر با مرگ قریبالوقوع خودش شروع میشه. و اگرچه بنظرم کتاب مطالب خوبی چه از باب فلسفی و چه رواندرمانی داره، اما اصلا در تلفیق اونها به اون شکلی که در مثلا در کتاب "وقتی نیچه گریست" اومده، موفق نیست.
شوپنهاور ابدا انسان خوشبینی نبود. تاثیر قابل توجهی از "بودا" گرفته بود و زندگی رو سراسر رنج و سختی میدید اگرچه فردی بسیار ثروتمند بود و هرگز سختی نکشید. نگاه منفی به زنها داشت و به طور کلی تعامل با دیگران رو کاری پست میشمرد و معتقد بود رضایتی که بخواد از طریق دیگران حاصل بشه، پشیزی ارزش نداره. در عوض این رضایت باید از درون فرد بجوشه. بهمین خاطر شوپنهاور معتقد بود اگرچه نباید به دیگران وقعی گذاشت و ارزش چندانی براشون قائل شد، اما حفظ احترام ظاهری در برخورد با سایرین بسیار ضروریه. چون به هر حال انسان از تعامل با سایر موجودات دوپا (اصطلاحی که خود شوپنهاور به کار میبرد) ناگزیره با اینحال از این طریق میتونه مردم رو مثل "موم" نرم کنه و به کار بگیره.
تعبیر "گرگ تنها" که برای اولین بار تو این کتاب به چشمم خورد رو برای توصیف فلسفه زندگی شوپنهاور بسیار مناسب دیدم. شوپنهاور به وضوح از تعامل با دیگر موجودات دوپا، در رنج بود. بنظر میاد نبرد دائمی با نیازهای اولیه انسان، خصوصا نیازهای جنسی، شوپنهاور رو به چنین آدمی تبدیل کرد. این کتاب هم مانور زیادی روی مساله نیازهای جنسی میده. لذا اونچه که از نگاه ما بدبینی بنظر میاد، شاید برای شخص شوپنهاور و شر��یطی که در اون زیست، ضروری بود تا بتونه خودش رو درمان کنه. به نوعی، این افکار مرحم شوپنهاور بود.
شوپنهاور در دوران کودکی در شرایطی غیرعادی قرار داشت به طوری که آنچنان نصیبی از مهر مادری نبرد. یوهانا (مادر شوپنهاور) زنی باهوش و بلندپرواز بود که در یک ازدواج سنتی اسیر شده بود. لذا بعد از خودکشی هاینریش شوپنهاور (پدر آرتور) بخاطر شکست کاری، پر کشید و همنشین بزرگانی چون گوته شد و کمتر به آرتور نوجوان پرداخت. آرتور که از همان عنفوان نوجوانی با گوته آشنا شد بزودی از طریق تحسین و تصدیق چنین بزرگانی، به نبوغ خودش پی برد و راه رقابت با مادر رو پیش گرفت. این وضعیت ب��ش از پیش موجب کمفروغ شدن محبت مادر-فرزندی شد. جرقههای بدبینی و نگاه منفی آرتور به زنها از همینجا شکل گرفت و بعدتر، طی ناتوانی در نزدیک شدن به دخترها در جوانی و چند ماجرای بعدی، این نگاه تکمیل شد.
تمام تلاش این کتاب اینه که به شما نشون بده، اونچه شوپنهاور برای درمان خودش بکار برد، نه فقط تنها راه درمان نیست، بلکه عوارض بسیار زیادی داره و احتمال اُوردوز بالاست. احساس تنهایی و جدا افتادگی از سایرین، سیکل خودتخریبیه که دائما عامل خودش رو تقویت میکنه. این چیزی بود که شوپنهاور نمیفهمید و ناخواسته در دامش گرفتار شده بود. چنانکه بسیاری از فلاسفه هم گفتن، هیچ لذتی همتراز با لذت مصاحبت با دوستان دانا نیست. اما به جز این، بنظرم لذت بردن از زندگی خودش یک هنریه برای خودش و نیازه آدم روش کار کنه و یادش بگیره. خیلی کمن انسانهایی که واقعا زندگی میکنن. خیلی کم.
دوست دارم این ریویو رو با یک جمله از سنهکا، فیلسوف رواقی رومی تموم کنم و برگردم به همون ابتدای ریویو. ببینید سنهکا 2000 سال قبل از کامو چی گفته بود : "هیچ انسانی طعم واقعی زندگی را نخواهد چشید مگر آنکس که آگاهانه آماده دستکشیدن از آن است" پشم نمیمونه برای آدم انصافا وقتی تو بحر این جمله میره! حرف دیگه ای ندارم و به قول گفتنی "قلم را از مرکب خشک، و تاکید میکنم که باقی سکوت است"! (نقل مستقیم از شوپنهاور)
March 6, 2019
«΄Όταν στο τέλος της ζωής τους, οι περισσότεροι άνθρωποι κοιτάζουν προς τα πίσω, ανακαλύπτουν ότι έζησαν όλη τους τη ζωή εν αναμονή. Με έκπληξη θα συνειδητοποιήσουν ότι αυτό που άφησαν να τους διαφύγει χωρίς να το εκτιμήσουν και να το απολαύσουν δεν ήταν άλλο από τη ζωή τους. ΄Ετσι λοιπόν ο άνθρωπος, ξεγελασμένος από την ελπίδα, χορεύει προς την αγκαλιά του θανάτου»
Το συγκεκριμένο βιβλίο πέρασε από 40 κύματα μέχρι να το διαβάσω. Το ξεκίνησα σε μια περίοδο που ήμουν καλά αναγνωστικά, μου άρεσε πολύ αλλά το περιεχόμενο μάλλον με βάραινε υποθέτω αρκετά ψυχικά, το σταμάτησα, στο μεταξύ σταμάτησα και για αρκετές μέρες το διάβασμα και τις 2 τελευταίες μέρες απλά κάτι με ώθησε να το ξαναπιάσω, κάτι μου έλεγε ότι τη συγκεκριμένη στιγμή αυτό το βιβλίο θα μου έκανε καλό σε όλα τα επίπεδα, μάλλον θα είχε κάτι σημαντικό να μου πει. Νομίζω ότι θα το κατατάξω στα αγαπημένα μου βιβλία από τον Ίρβιν Γιάλομ. Με παίδεψε, με βασάνισε, με προβλημάτισε αλλά στο τέλος της ημέρας νιώθω ευτυχής που το διάβασα και σε μια στιγμή που αν θέλετε ήθελα κάποιον να μου ξαναθυμίσει το μεγαλείο της ζωής. Η ζωή καλώς ή κακώς είναι γεμάτη πίκρες, δυσάρεστες στιγμές αλλά στο τέλος της μέρας όλοι θέλουμε να τη ζήσουμε και αυτή και πολλές άλλες.
Βρήκα εξαιρετικά ενδιαφέρον το εύρημα του συγγραφέα το ένα μέρος της αφήγησης ν’ αφορά τη ζωή και τις απόψεις του Άρθουρ Σοπενάουερ. Καλώς ή κακώς ξεκινώντας να τον γνωρίζεις μέσα από την αφήγηση του Γιάλομ μάλλον δε σου δημιουργούνται και τα καλύτερα αισθήματα για έναν άνθρωπο που αυτή η πραγματικά βασανιστική του μοναξιά σου έβγαζε έναν ώρες ώρες αφόρητο πεσιμισμό που όταν τον έχεις και από μόνος σου δεν ξέρεις αν θέλεις να το διαβάζεις και στα βιβλία. Παρόλα αυτά θεωρώ ότι ίσως ήταν το πιο δυνατό κομμάτι του βιβλίου. Αυτή ακριβώς η ανάλυση που κάνει ο συγγραφέας και η προσπάθεια να προσεγγίσει τον Σοπενάουερ και την κοσμοθεωρία του είναι μια σπάνια αναγνωστική εμπειρία που θα κάνει τον αναγνώστη να σκαλίσει το μέσα του και να φτάσει σε γωνίες που μέχρι τώρα κρατούσε καλά κλειδωμένες. Τουλάχιστον αυτό έγινε με μένα.
Ο Σοπενάουερ έλεγε ότι είναι αυτή η συνεχόμενη επιθυμία που μας οδηγεί σε αυτό το φαύλο κύκλο να θέλουμε και άλλα πράγματα και την ίδια ώρα να μην είμαστε με τίποτα ικανοποιημένοι ενώ καταλήγει ότι τελικά σημαντικό για να οδηγηθούμε σε μία κάποια ευτυχία είναι να δίνουμε αμέριστη σημασία σε αυτό που είμαστε και όχι σε αυτό που αντιπροσωπεύουμε στους άλλους. Δεν ξέρω αν συνέβη το ίδιο και με άλλους αναγνώστες όμως τελειώνοντας το βιβλίο ένιωσα μια ιδιαίτερη συμπαθεια και τρυφερότητα για τον Σοπενάουερ. Κάπου ανάμεσα στις θεωρίες αυτού του μισάνθρωπου ο Φίλιπ Σλειτ, φανατικός οπαδός της κοσμοθεωρίας του, ο οποίος καλείται ν’ ακολουθήσει ένα μοντέλος ψυχοθεραπείας που του προτείνει ο ψυχοθεραπευτής του όπου μέσα από την επικοινωνία με τους άλλους ανθρώπους . Αυτό το δεύτερο επίπεδο αφήγησης θα δώσει στο Φιάλομ τη δυνατότητα να περιγράψει τη διαδικασία μιας ομαδικής ψυχοθεραπείας καθώς και την αλληλεπίδραση που μπορεί να έχει στα μέλη αυτής.
Θα κλείσω αφήνοντας σας μερικά αποσπάσματα που μου άρεσαν πολύ. Αν πρέπει να βρω μια κοινη συνισταμένη σε αυτά τότε ο καθένας πολύ εύκολα μπορεί να τα χαρατκηρίσει ως πώς να το πω ίσως απαισιόδοξα θεωρώ όμως ότι βασικό νόημα του βιβλίου ήταν ακριβώς η αποδοχή της ζωής ακόμα και τις στιγμές που δε βρίσκουμε το κουράγιο να συνεχίσουμε.
«Η ζωή μπορεί να συγκριθεί μ΄ ένα κομμάτι κεντητό ύφασμα, που στο πρώτο μισό ο άνθρωπος το βλέπει από την καλή του μεριά και στο δεύτερο μισό από την ανάποδη. Η δεύτερη μεριά δεν είναι τόσο ωραία, αλλά είναι πιο εποικοδομητική, γιατί βοηθάει τον άνθρωπο να δει πώς συνδέονται μεταξύ τους τα νήματα
«Κάθε ανάσα που παίρνουμε απωθεί τον θάνατο που συνεχώς μας πολιορκεί. .. Στο τέλος ο θάνατος πρέπει να θριαμβεύσει, γιατί ορίστηκε για μας από τη γέννησή μας και παίζει με το θύμα του μόνο για λίγο, πριν το καταβροχθίσει. Κι όμως, συνεχίζουμε με μεγάλο ενδιαφέρον και με πολλή φροντίδα τη ζωή μας για όσο μεγαλύτερο διάστημα γίνεται, όπως θα φτιάχναμε μια σαπουνόφουσκα, όσο μεγαλύτερη μπορούμε, παρά την απόλυτη βεβαιότητά μας πως στο τέλος θα σκάσει »
«Πρώτα απ’ όλα ο άνθρωπος δεν είναι ποτέ ευτυχισμένος αλλά σπαταλάει ολόκληρη τη ζωή του παλεύοντας για κάτι, το οποίο νομίζει ότι θα τον κάνει να ευτυχήσει. Σπάνια πετυχαίνει τον στόχο του, κι όταν το κάνει, τελικά πάλι απογοητεύεται: στο τέλος συνήθως έχει τόσο θαλασσοδαρθεί, που φτάνει στο λιμάνι χωρίς πανιά και ξάρτια. Και τότε το ίδιο κάνει αν έζησε ευτυχισμένος ή δυστυχισμένος. Γιατί η ζωή του δεν ήταν τίποτα παραπάνω από μια παρούσα στιγμή, που πάντα χανόταν και τώρα τελείωσε»
«Επομένως τι άλλο είναι η ανθρώπινη ζωή παρά ένας ατελείωτος κύκλος επιθυμίας, ικανοποίησης, πλήξης και πάλι επιθυμίας; Ισχύει άραγε αυτός για όλες τις μορφές ζωής; Για τους ανθρώπους είναι χειρότερο, λέει ο Σοπενάουερ, γιατί όσο αυξάνεται η ευφυία, τόσο αυξάνεται και η ένταση της δυστυχίας»
Το συγκεκριμένο βιβλίο πέρασε από 40 κύματα μέχρι να το διαβάσω. Το ξεκίνησα σε μια περίοδο που ήμουν καλά αναγνωστικά, μου άρεσε πολύ αλλά το περιεχόμενο μάλλον με βάραινε υποθέτω αρκετά ψυχικά, το σταμάτησα, στο μεταξύ σταμάτησα και για αρκετές μέρες το διάβασμα και τις 2 τελευταίες μέρες απλά κάτι με ώθησε να το ξαναπιάσω, κάτι μου έλεγε ότι τη συγκεκριμένη στιγμή αυτό το βιβλίο θα μου έκανε καλό σε όλα τα επίπεδα, μάλλον θα είχε κάτι σημαντικό να μου πει. Νομίζω ότι θα το κατατάξω στα αγαπημένα μου βιβλία από τον Ίρβιν Γιάλομ. Με παίδεψε, με βασάνισε, με προβλημάτισε αλλά στο τέλος της ημέρας νιώθω ευτυχής που το διάβασα και σε μια στιγμή που αν θέλετε ήθελα κάποιον να μου ξαναθυμίσει το μεγαλείο της ζωής. Η ζωή καλώς ή κακώς είναι γεμάτη πίκρες, δυσάρεστες στιγμές αλλά στο τέλος της μέρας όλοι θέλουμε να τη ζήσουμε και αυτή και πολλές άλλες.
Βρήκα εξαιρετικά ενδιαφέρον το εύρημα του συγγραφέα το ένα μέρος της αφήγησης ν’ αφορά τη ζωή και τις απόψεις του Άρθουρ Σοπενάουερ. Καλώς ή κακώς ξεκινώντας να τον γνωρίζεις μέσα από την αφήγηση του Γιάλομ μάλλον δε σου δημιουργούνται και τα καλύτερα αισθήματα για έναν άνθρωπο που αυτή η πραγματικά βασανιστική του μοναξιά σου έβγαζε έναν ώρες ώρες αφόρητο πεσιμισμό που όταν τον έχεις και από μόνος σου δεν ξέρεις αν θέλεις να το διαβάζεις και στα βιβλία. Παρόλα αυτά θεωρώ ότι ίσως ήταν το πιο δυνατό κομμάτι του βιβλίου. Αυτή ακριβώς η ανάλυση που κάνει ο συγγραφέας και η προσπάθεια να προσεγγίσει τον Σοπενάουερ και την κοσμοθεωρία του είναι μια σπάνια αναγνωστική εμπειρία που θα κάνει τον αναγνώστη να σκαλίσει το μέσα του και να φτάσει σε γωνίες που μέχρι τώρα κρατούσε καλά κλειδωμένες. Τουλάχιστον αυτό έγινε με μένα.
Ο Σοπενάουερ έλεγε ότι είναι αυτή η συνεχόμενη επιθυμία που μας οδηγεί σε αυτό το φαύλο κύκλο να θέλουμε και άλλα πράγματα και την ίδια ώρα να μην είμαστε με τίποτα ικανοποιημένοι ενώ καταλήγει ότι τελικά σημαντικό για να οδηγηθούμε σε μία κάποια ευτυχία είναι να δίνουμε αμέριστη σημασία σε αυτό που είμαστε και όχι σε αυτό που αντιπροσωπεύουμε στους άλλους. Δεν ξέρω αν συνέβη το ίδιο και με άλλους αναγνώστες όμως τελειώνοντας το βιβλίο ένιωσα μια ιδιαίτερη συμπαθεια και τρυφερότητα για τον Σοπενάουερ. Κάπου ανάμεσα στις θεωρίες αυτού του μισάνθρωπου ο Φίλιπ Σλειτ, φανατικός οπαδός της κοσμοθεωρίας του, ο οποίος καλείται ν’ ακολουθήσει ένα μοντέλος ψυχοθεραπείας που του προτείνει ο ψυχοθεραπευτής του όπου μέσα από την επικοινωνία με τους άλλους ανθρώπους . Αυτό το δεύτερο επίπεδο αφήγησης θα δώσει στο Φιάλομ τη δυνατότητα να περιγράψει τη διαδικασία μιας ομαδικής ψυχοθεραπείας καθώς και την αλληλεπίδραση που μπορεί να έχει στα μέλη αυτής.
Θα κλείσω αφήνοντας σας μερικά αποσπάσματα που μου άρεσαν πολύ. Αν πρέπει να βρω μια κοινη συνισταμένη σε αυτά τότε ο καθένας πολύ εύκολα μπορεί να τα χαρατκηρίσει ως πώς να το πω ίσως απαισιόδοξα θεωρώ όμως ότι βασικό νόημα του βιβλίου ήταν ακριβώς η αποδοχή της ζωής ακόμα και τις στιγμές που δε βρίσκουμε το κουράγιο να συνεχίσουμε.
«Η ζωή μπορεί να συγκριθεί μ΄ ένα κομμάτι κεντητό ύφασμα, που στο πρώτο μισό ο άνθρωπος το βλέπει από την καλή του μεριά και στο δεύτερο μισό από την ανάποδη. Η δεύτερη μεριά δεν είναι τόσο ωραία, αλλά είναι πιο εποικοδομητική, γιατί βοηθάει τον άνθρωπο να δει πώς συνδέονται μεταξύ τους τα νήματα
«Κάθε ανάσα που παίρνουμε απωθεί τον θάνατο που συνεχώς μας πολιορκεί. .. Στο τέλος ο θάνατος πρέπει να θριαμβεύσει, γιατί ορίστηκε για μας από τη γέννησή μας και παίζει με το θύμα του μόνο για λίγο, πριν το καταβροχθίσει. Κι όμως, συνεχίζουμε με μεγάλο ενδιαφέρον και με πολλή φροντίδα τη ζωή μας για όσο μεγαλύτερο διάστημα γίνεται, όπως θα φτιάχναμε μια σαπουνόφουσκα, όσο μεγαλύτερη μπορούμε, παρά την απόλυτη βεβαιότητά μας πως στο τέλος θα σκάσει »
«Πρώτα απ’ όλα ο άνθρωπος δεν είναι ποτέ ευτυχισμένος αλλά σπαταλάει ολόκληρη τη ζωή του παλεύοντας για κάτι, το οποίο νομίζει ότι θα τον κάνει να ευτυχήσει. Σπάνια πετυχαίνει τον στόχο του, κι όταν το κάνει, τελικά πάλι απογοητεύεται: στο τέλος συνήθως έχει τόσο θαλασσοδαρθεί, που φτάνει στο λιμάνι χωρίς πανιά και ξάρτια. Και τότε το ίδιο κάνει αν έζησε ευτυχισμένος ή δυστυχισμένος. Γιατί η ζωή του δεν ήταν τίποτα παραπάνω από μια παρούσα στιγμή, που πάντα χανόταν και τώρα τελείωσε»
«Επομένως τι άλλο είναι η ανθρώπινη ζωή παρά ένας ατελείωτος κύκλος επιθυμίας, ικανοποίησης, πλήξης και πάλι επιθυμίας; Ισχύει άραγε αυτός για όλες τις μορφές ζωής; Για τους ανθρώπους είναι χειρότερο, λέει ο Σοπενάουερ, γιατί όσο αυξάνεται η ευφυία, τόσο αυξάνεται και η ένταση της δυστυχίας»
May 15, 2018
از اون کتابا بود که تا یه مدت افسردگی تموم کردن کتابو خواهم داشت. :) و تا یه مدت هرچی بخونم به دلم نخواهد نشست.
March 6, 2015
با خوندن این کتاب میشه با یه تیر چند تا نشون زد، در کنار خوندن یک رمان جذاب با گروه درمانی در روانشناسی و تفکر و زندگی یکی از بزرگترین فلاسفه جهان "آرتور شوپنهاور" آشنا شد.
کتاب به دو بخش اصلی تقسیم میشه "زندگینامه شوپنهاور" و جلسات روان درمانی شخصی به نام فلیپ که از نظر تفکر رونوشت شوپنهاور هست و توانسته با استفاده از آموزه های فلسفی شوپنهاور بر مشکل اعتیاد جنسی خودش غلبه کنه. در کتاب سعی بر این بوده که ریشه بدبینی و انسان گریزی شوپنهاور را با بررسی زندگینامه اش پیدا کند و این مشکلات را برای رونوشت او فلیپ با معنا بخشیدن به زندگی با استفاده از ارتباطات انسانی برطرف سازد، کاری که هیچ کس برای شوپنهاور تاریخی نکرد.
کتاب به دو بخش اصلی تقسیم میشه "زندگینامه شوپنهاور" و جلسات روان درمانی شخصی به نام فلیپ که از نظر تفکر رونوشت شوپنهاور هست و توانسته با استفاده از آموزه های فلسفی شوپنهاور بر مشکل اعتیاد جنسی خودش غلبه کنه. در کتاب سعی بر این بوده که ریشه بدبینی و انسان گریزی شوپنهاور را با بررسی زندگینامه اش پیدا کند و این مشکلات را برای رونوشت او فلیپ با معنا بخشیدن به زندگی با استفاده از ارتباطات انسانی برطرف سازد، کاری که هیچ کس برای شوپنهاور تاریخی نکرد.
July 17, 2022
يكتب إرفين ديفيد يالوم عن الحياة والموت ما بين الفلسفة والتحليل النفسي
سرد سلس وحوارات تكشف حالات الضعف الانساني في صور مختلفة
ومع أن فلسفة شوبنهاور حادة وغير منطقية أحيانا لكن الكاتب عرض أفكاره بمهارة
وربط بينه وبين شخصيات الرواية في محاولة لفهم ما يدور في متاهة النفس البشرية
سرد سلس وحوارات تكشف حالات الضعف الانساني في صور مختلفة
ومع أن فلسفة شوبنهاور حادة وغير منطقية أحيانا لكن الكاتب عرض أفكاره بمهارة
وربط بينه وبين شخصيات الرواية في محاولة لفهم ما يدور في متاهة النفس البشرية
December 1, 2021
به نظرم یکی از بهترین کتابهای یالوم هست
November 25, 2024
داستان از جایی شروع میشه که درمانگری به اسم جولیوس دچار سرطانی میشه که عمر محدودی رو براش رقم میزنه و این واقعه باعث میشه سری به پروندههای مراجعان قدیمی بزنه. بین پروندهها، به یکی از مراجعهاش به اسم فلیپ برمیخوره که با مشکل اعتیاد جنسی به جولیوس مراجعه میکرده ولی درمان رو رها کرده و داستان از همینجا شروع میشه.
داستان حالت دو بخشی داره و ترکیبی از رمان، روانشناسی و فلسفه ست. بخش داستانی و روانشناسی به نوعی در هم تنیده ست و گاهی تم فلسفی میگیره اما فلسفه تقریبا جداست و یک فصل در میون به بیان دیدگاه شوپنهاور میپردازه. فصلهای صرفا فلسفیش برای من نسبتا حوصلهسربر بود اما بخش داستانیش جذاب بود. به نظرم یالوم میتونست با کمی تلاش بیشتر، فلسفهی شوپنهاور رو هم در قالب داستان اصلی بگنجونه.
به طور کلی، این کتاب در مقایسه با وقتی نیچه گریست، برام یه پله پایینتر بود ولی بسیار ازش آموختم و به ویژه نکات خیلی جالبی در مورد گروهدرمانی داشت. مهمترین ضعف کتاب از دید من جدا کردن فصلهای فلسفی از داستانی و شخصیتپردازی متوسط بود.
--------------------
یادگاری از کتاب:
ما با علا��هی زیاد و نگرانی فراوان، تا حدی که میتوانیم، به زندگی ادامه میدهیم، درست به همان شیوهی دمیدن بر حباب صابون، در حالیکه تردیدی نداریم سرانجام خواهد ترکید.
...
فرد هر چه بیشتر عاشق باشد، رفتاری بیشتر عاطفی و محبتآمیز با فرزندان و با همگان خواهد داشت.
...
سنهکا: هیچ انسانی، طعم واقعی زندگی را احساس نخواهد کرد، مگر زمانی که برای ترک آن آمادگی داشته باشد.
...
هر کس میخواهد همه چیز بشود، نمیتواند هیچ چیز باشد.
...
اگر از منظر ابدیت به رویدادهای عذابآور روزانه بنگریم، آن را کمتر مختلکننده خواهیم یافت.
...
بدن هر میزان خوابی که نیاز داشته باشد تأمین میکند.
...
افلاطون میگوید عشق، درون فردی میشکفد که عاشق است، نه درون فردی که عاشق او میشوند.
...
هر بار با انسانها بیرون میروم، در بازگشت احساس میکنم کمتر انسان به حساب میآیم.
...
هوشمندی من متعلق به خودم نیست، بلکه به جهان تعلق دارد.
...
هیچکس حرفی نزد. نه به این دلیل که حرفی نبود، بلکه چون حرفها زیاد بودند.
...
خوشبختی نسبی از سه منبع منشعب میشود: آنچه هستی، آنچه داری، و آنچه به نظر دیگران میآیی. آرتور اصرار دارد که تمرکز باید تنها بر نخستین مورد باشد و نباید بر دومی و سومی، یعنی آنچه داریم و آنچه به نظر دیگران میآییم، سرمایهگزاری کرد، زیرا تسلطی بر آنها نداریم و آنها از ما گرفته میشوند.
...
نجات یک فرد، یعنی نجات همهی دنیا.
داستان حالت دو بخشی داره و ترکیبی از رمان، روانشناسی و فلسفه ست. بخش داستانی و روانشناسی به نوعی در هم تنیده ست و گاهی تم فلسفی میگیره اما فلسفه تقریبا جداست و یک فصل در میون به بیان دیدگاه شوپنهاور میپردازه. فصلهای صرفا فلسفیش برای من نسبتا حوصلهسربر بود اما بخش داستانیش جذاب بود. به نظرم یالوم میتونست با کمی تلاش بیشتر، فلسفهی شوپنهاور رو هم در قالب داستان اصلی بگنجونه.
به طور کلی، این کتاب در مقایسه با وقتی نیچه گریست، برام یه پله پایینتر بود ولی بسیار ازش آموختم و به ویژه نکات خیلی جالبی در مورد گروهدرمانی داشت. مهمترین ضعف کتاب از دید من جدا کردن فصلهای فلسفی از داستانی و شخصیتپردازی متوسط بود.
--------------------
یادگاری از کتاب:
ما با علا��هی زیاد و نگرانی فراوان، تا حدی که میتوانیم، به زندگی ادامه میدهیم، درست به همان شیوهی دمیدن بر حباب صابون، در حالیکه تردیدی نداریم سرانجام خواهد ترکید.
...
فرد هر چه بیشتر عاشق باشد، رفتاری بیشتر عاطفی و محبتآمیز با فرزندان و با همگان خواهد داشت.
...
سنهکا: هیچ انسانی، طعم واقعی زندگی را احساس نخواهد کرد، مگر زمانی که برای ترک آن آمادگی داشته باشد.
...
هر کس میخواهد همه چیز بشود، نمیتواند هیچ چیز باشد.
...
اگر از منظر ابدیت به رویدادهای عذابآور روزانه بنگریم، آن را کمتر مختلکننده خواهیم یافت.
...
بدن هر میزان خوابی که نیاز داشته باشد تأمین میکند.
...
افلاطون میگوید عشق، درون فردی میشکفد که عاشق است، نه درون فردی که عاشق او میشوند.
...
هر بار با انسانها بیرون میروم، در بازگشت احساس میکنم کمتر انسان به حساب میآیم.
...
هوشمندی من متعلق به خودم نیست، بلکه به جهان تعلق دارد.
...
هیچکس حرفی نزد. نه به این دلیل که حرفی نبود، بلکه چون حرفها زیاد بودند.
...
خوشبختی نسبی از سه منبع منشعب میشود: آنچه هستی، آنچه داری، و آنچه به نظر دیگران میآیی. آرتور اصرار دارد که تمرکز باید تنها بر نخستین مورد باشد و نباید بر دومی و سومی، یعنی آنچه داریم و آنچه به نظر دیگران میآییم، سرمایهگزاری کرد، زیرا تسلطی بر آنها نداریم و آنها از ما گرفته میشوند.
...
نجات یک فرد، یعنی نجات همهی دنیا.
March 8, 2016
خب برای من که دانشم پیرامون فلسفه و خاصه شوپنهاور محدوده، اینرویکرد ِ التقاتی ِ داستان لذتبخش بود. اولاً که مبحث جذاب رواندرمانی گروهی رو محور داستانپردازی قرار داده بود و بعدم که هی لا بهلای متن، گریزی بهزندگی شوپنهاور میزد. باید بگم دیالوگنویسیها خیلی قوی بودن. ینی از منظر داستانی، قویترین بخش حساب میشدن. شخصیتپردازی هم قابل قبول بود، منتها یهمقدار گاهی مبالغهآمیز میشدن. چه تو خوبی- مثلاً وجداندرد گرفتن ِ استوارت- و چه تو بدی- بوالهوسیهای اکثر شخصیتهای مرد در جوونی- و خب ژولیوس و تونی بهترین ساختارو داشتن بهنظرم. اغراقگون نبودن. خصوصاً تونی، شخصیت مورد علاقه من بود. :دی رک و صریح و یهمقدار کلهخراب. :))
اما داستان، پرداخت زیادی نداشت. حول جلساتشون میچرخید و همهاتفاقا هم تو همونچارچوب بودن. چیز غیرمنتظرهای پیش نیومد و با اینحال، بهخاطر سلسله بحثهایی که شخصیتها داشتن، تعلیق داستان حفظ شده بود. فقط تصویرسازی داستان بهشدت ضعیف بود. من هیچتصوری از هیچکدوم شخصیتها- جز شوپنهاور :)) - نداشتم و محیط داستان بیاندازه گنگ بود. بیاندازه بیرنگ و بیروح.
و خب، نمتونم بگم شوپنهاور منو درمان کرد. ولی مطمئنم بهذهنم تلنگر زد. راستش از قبل هم بهش علاقهمند بودم و علاقهم بیشتر هم شد. شاید عجیب باشه. ولی من خیلی جاها درکش میکردم و خصوصاً بدبینیشو دوست دارم. شاید بهخاطر اینکه منم گاهی خعلی بدبین و بیاعتماد میشم نسبت بههمهچی. :دی
اما داستان، پرداخت زیادی نداشت. حول جلساتشون میچرخید و همهاتفاقا هم تو همونچارچوب بودن. چیز غیرمنتظرهای پیش نیومد و با اینحال، بهخاطر سلسله بحثهایی که شخصیتها داشتن، تعلیق داستان حفظ شده بود. فقط تصویرسازی داستان بهشدت ضعیف بود. من هیچتصوری از هیچکدوم شخصیتها- جز شوپنهاور :)) - نداشتم و محیط داستان بیاندازه گنگ بود. بیاندازه بیرنگ و بیروح.
و خب، نمتونم بگم شوپنهاور منو درمان کرد. ولی مطمئنم بهذهنم تلنگر زد. راستش از قبل هم بهش علاقهمند بودم و علاقهم بیشتر هم شد. شاید عجیب باشه. ولی من خیلی جاها درکش میکردم و خصوصاً بدبینیشو دوست دارم. شاید بهخاطر اینکه منم گاهی خعلی بدبین و بیاعتماد میشم نسبت بههمهچی. :دی
April 8, 2022
به اختیار که می آییم؟
چرا؟ برای چه می آییم؟
چه خوب بود نه می ماندیم
نه وقت رفتنمان می شد
چرا؟ برای چه می آییم؟
چه خوب بود نه می ماندیم
نه وقت رفتنمان می شد
June 18, 2022
✔ یعنی اینقدر قوی ! بررسی یه موضوع از نگاههای متفاوت - بررسی زندگی فیلسوفی بزرگ (شوپنهاور) - نشون دادن مزیت های گروه درمانی و نگاه متفاوت به مرگ و ... همه در یک کتاب و با چه روندی منظم و زیبایی 👍
✔ در مورد #شوپنهاور اطلاعاتی نداشتم و الان که نگاه میکنم میبینم چقدر عقایدش جالب و در مواردی عجیبه! کلا شخصیت جالبی داشته .
✔ توصیف شخصیت ها فوق العاده ست . فیلیپ اسلیت نمونه ای کامل از شوپنهاوره . بی تفاوت به دیگران - مرگ اندیش - عزلت جو ...
✔ شخصیت های کتاب برام قابل باور هستن و این موضوع خیلی کمک کرد به ارتباط گیری با داستان
✔ یالوم از یک سو به روابط انسانی پرداخته و اونو بسیار مهم میدونه و در گروه درمانی هم که نمونه ای کوچک از جامعه ست اساس کار روابط انسانی ه و از طرف دیگه اون تنهایی و دوری از مردم که شوپنهاور اونو باعث به موفقیت رسیدنش میدونه رو برجسته کرده و حائز اهمیت میدونه ! این یه جوری تناقض نیست!؟ و به نظر شما کدوم ارجح تره؟
📖 بریده ای از کتاب :
برترین خرد آن است که لذت بردن از زمان اکنون را والاترین هدف زندگی قرار دهیم، زیرا این تنها واقعیتی ست که وجود دارد و مابقی چیزی نیست جز بازی های فکر. ولی می شود آن را بزرگ ترین بی خردی هم نامید زیرا آنچه تنها برای یک لحظه هست و بعد همچون رویایی ناپدید می شود، هرگز به کوششی جانفرسا نمی ارزد .
🗯 پ.ن : درمانِ شوپنهاور هم یکی از بهترین کتابهایی شد که خوندم و بیشتر به اروین د یالوم ایمان آوردم 👌 واقعا قوی و روانشناسانه مینویسه . طوری که بند بند نوشته هاش انگار از ذهن خودتون در زمان مطالعه ی کتاب داره استخراج میشه . در مورد خوندنش شک نکنید 👌👌
✔ در مورد #شوپنهاور اطلاعاتی نداشتم و الان که نگاه میکنم میبینم چقدر عقایدش جالب و در مواردی عجیبه! کلا شخصیت جالبی داشته .
✔ توصیف شخصیت ها فوق العاده ست . فیلیپ اسلیت نمونه ای کامل از شوپنهاوره . بی تفاوت به دیگران - مرگ اندیش - عزلت جو ...
✔ شخصیت های کتاب برام قابل باور هستن و این موضوع خیلی کمک کرد به ارتباط گیری با داستان
✔ یالوم از یک سو به روابط انسانی پرداخته و اونو بسیار مهم میدونه و در گروه درمانی هم که نمونه ای کوچک از جامعه ست اساس کار روابط انسانی ه و از طرف دیگه اون تنهایی و دوری از مردم که شوپنهاور اونو باعث به موفقیت رسیدنش میدونه رو برجسته کرده و حائز اهمیت میدونه ! این یه جوری تناقض نیست!؟ و به نظر شما کدوم ارجح تره؟
📖 بریده ای از کتاب :
برترین خرد آن است که لذت بردن از زمان اکنون را والاترین هدف زندگی قرار دهیم، زیرا این تنها واقعیتی ست که وجود دارد و مابقی چیزی نیست جز بازی های فکر. ولی می شود آن را بزرگ ترین بی خردی هم نامید زیرا آنچه تنها برای یک لحظه هست و بعد همچون رویایی ناپدید می شود، هرگز به کوششی جانفرسا نمی ارزد .
🗯 پ.ن : درمانِ شوپنهاور هم یکی از بهترین کتابهایی شد که خوندم و بیشتر به اروین د یالوم ایمان آوردم 👌 واقعا قوی و روانشناسانه مینویسه . طوری که بند بند نوشته هاش انگار از ذهن خودتون در زمان مطالعه ی کتاب داره استخراج میشه . در مورد خوندنش شک نکنید 👌👌
October 15, 2016
اگر در مورد راز خود سکوت کنم،آن راز زندانی من می شود،اگر اجازه دهم از دهانم خارج شود، من زندانی آن میشوم.بر درخت سکوت میوه های آرامش میروید.آرتور شوپنهاور
ما باید با حماقت،شکست وبدیهای هر انسانی با گذشت وچشم پوشی برخورد کنیم.به خاطر داشته باشیم که آنچه در مقابل خود داریم خیلی ساده شکستها،حماقتها،وبدیهای خودمان است. زیرا اینها همه شکستهای خود بشر هستندکه ما نیز به آن تعلق داریم وبر این اساس ما شکستهای یکسانی داریم که درون خود دفن کرده ایم.نباید بخاطر این بدیهاکه صرفا در همان لحظه خاص در ما پدیدار نشده اند،نسبت به دیگران خشمگین شویم.آرتور شوپنهاور
بالاخره تمومش کردم،کتاب زیبا وآموزنده ای بود،این کتاب به من آموخت که هیچ کس به طور مطلق کامل وخوب نیست وبیشتر انسانها رازهایی درون خودشون دارن که بازگو کردنش کار هر کسی نیست،البته این بازگویی تو کتاب به درمان افراد کمک میکنه،ومورد دیگه که برام جالب بود اینکه با وجود خصوصیات منفی زیادی که آرتور شوپنهاورداشت ولی جملات بسیار آموزنده وجالبی داره که بعضیاشو براتون نوشتم.
ما باید با حماقت،شکست وبدیهای هر انسانی با گذشت وچشم پوشی برخورد کنیم.به خاطر داشته باشیم که آنچه در مقابل خود داریم خیلی ساده شکستها،حماقتها،وبدیهای خودمان است. زیرا اینها همه شکستهای خود بشر هستندکه ما نیز به آن تعلق داریم وبر این اساس ما شکستهای یکسانی داریم که درون خود دفن کرده ایم.نباید بخاطر این بدیهاکه صرفا در همان لحظه خاص در ما پدیدار نشده اند،نسبت به دیگران خشمگین شویم.آرتور شوپنهاور
بالاخره تمومش کردم،کتاب زیبا وآموزنده ای بود،این کتاب به من آموخت که هیچ کس به طور مطلق کامل وخوب نیست وبیشتر انسانها رازهایی درون خودشون دارن که بازگو کردنش کار هر کسی نیست،البته این بازگویی تو کتاب به درمان افراد کمک میکنه،ومورد دیگه که برام جالب بود اینکه با وجود خصوصیات منفی زیادی که آرتور شوپنهاورداشت ولی جملات بسیار آموزنده وجالبی داره که بعضیاشو براتون نوشتم.
December 21, 2020
هذا العمل الثالث الذي أقرأه لإرفين د. يالوم بعد: عندما بكى نيتشه ومشكلة سبينوزا.
لا أزال أذكر عندما دار نقاش بيني وبين أحد الأصدقاء حول القراءة هنا على موقع جودريدز. كانت هذه الكتب الثلاثة ما أوصاني بقراءتها ذلك الصديق؛ وأنا ممتنة جداً أنني قرأتها هذا العام.
أن تقرأ أعمالاً بهذا العمق، تتناول حياة وأفكار جملة من المفكرين الذين أضافوا للبشرية الكثير من المعرفة؛ (نيتشه في عندما بكى نيتشه)، (بنتو سبينوزا في مشكلة سبينوزا)، و( شوبنهاور في علاج شوبنهاور) بأسلوب سلس، غير معقد، كان له إضافة وقيمة كبيرة.
وإرفين د. يالوم، علي القول أنه كاتب متمكن بلغة رشيقة جداً وغير متكلفة رغم أن أعماله تتناول أفكارًا قد تبدو للوهلة الأولى غير قابلة للهضم، لكنه بأسلوبه الشيق والأنيق، يجعل من هذه الأفكار سهلة الوصول للقارىء وترسخ في عقله.
ولا بد من الإشادة بالترجمة الرائعة لخالد الجبيلي الذي ترجم الأعمال الثلاثة بشكل جميل جداً والتي لولا أنها كانت ترجمة مميزة، لما وصلت هذه الأعمال بهذه الطريقة الجميلة للقارىء العربي.
هذه الأعمال الثلاثة، كانت من ضمن أفضل قراءاتي لهذا العام، وحتمًا سأقرأ أعمالًا أخرى لهذا الكاتب في المستقبل.
لا أزال أذكر عندما دار نقاش بيني وبين أحد الأصدقاء حول القراءة هنا على موقع جودريدز. كانت هذه الكتب الثلاثة ما أوصاني بقراءتها ذلك الصديق؛ وأنا ممتنة جداً أنني قرأتها هذا العام.
أن تقرأ أعمالاً بهذا العمق، تتناول حياة وأفكار جملة من المفكرين الذين أضافوا للبشرية الكثير من المعرفة؛ (نيتشه في عندما بكى نيتشه)، (بنتو سبينوزا في مشكلة سبينوزا)، و( شوبنهاور في علاج شوبنهاور) بأسلوب سلس، غير معقد، كان له إضافة وقيمة كبيرة.
وإرفين د. يالوم، علي القول أنه كاتب متمكن بلغة رشيقة جداً وغير متكلفة رغم أن أعماله تتناول أفكارًا قد تبدو للوهلة الأولى غير قابلة للهضم، لكنه بأسلوبه الشيق والأنيق، يجعل من هذه الأفكار سهلة الوصول للقارىء وترسخ في عقله.
ولا بد من الإشادة بالترجمة الرائعة لخالد الجبيلي الذي ترجم الأعمال الثلاثة بشكل جميل جداً والتي لولا أنها كانت ترجمة مميزة، لما وصلت هذه الأعمال بهذه الطريقة الجميلة للقارىء العربي.
هذه الأعمال الثلاثة، كانت من ضمن أفضل قراءاتي لهذا العام، وحتمًا سأقرأ أعمالًا أخرى لهذا الكاتب في المستقبل.
January 27, 2021
افتخار می کنم به این که یالوم یکی از الگوهای منه
و دوست دارم در آینده یه کاری در این سبک انجام بدم
اول باید درمانگر بشم و قدم دوم نوشتن داستان های روان درمانی خواهد بود
حتی اگر هیچ وقت به پای یالوم نرسم، تلاشمو خواهم کرد
و دوست دارم در آینده یه کاری در این سبک انجام بدم
اول باید درمانگر بشم و قدم دوم نوشتن داستان های روان درمانی خواهد بود
حتی اگر هیچ وقت به پای یالوم نرسم، تلاشمو خواهم کرد
July 18, 2019
به شدت در حال لذت بردن از این کتابم.. تنها چیزی که تلخی این روزامو کمرنگ تر می کنه...
March 25, 2019
اين دومين كتابيه كه از اروين يالوم ميخونم،اوليش نيچه گريست بود، از خوندن هر دو كتاب به يه اندازه لذت بردم.
اولش فكر ميكردم اسم كتاب ازون جهت مياد كه نويسنده ميخواد از انديشه هاي شوپنهاور براي روان درماني استفاده كنه ولي بعد از خوندنش فهميدم كه ميخواد شوپنهاور ( يا همون فيليپ ِ داستان، كه درواقع نمونه ي زنده ي آرتور شوپنهاوره با همون طرز فكر) رو درمان كنه.
اين كتاب يك فصل درميون به زندگينامه ي شوپنهاور پرداخته (شوپنهاور پر از نشانه هاي بيماريه، شخصيتي مردم گريز داره، بسيار بدبين و بي اعتماده، به همه به ديده ي تحقير نگاه ميكنه و از نظر يالوم به درمان نياز داره كه قطعا همينطوره چون تنهايي اي كه شوپنهاور براي كم كردن رنج زندگي انتخاب كرده فقط كنار گذاشتن زندگي و پاك كردنِ صورت مسئله س) ودرنهايت اين كتاب ارزش روابط انساني رو بيان ميكنه و اينكه دوستي مهمترين عنصرِ يك زندگ�� شاده(تفكر اپيكور و نيچه)
نيچه توي زرتشت ميگه: همين بود زندگي؟ پس يك بارِ ديگر!
يالوم ميخواد كه مثل نيچه عاشق زندگي كردن باشيد.
و در نهايت راه حل يالوم براي كم كردن رنج هستي راه حل عجيب غريبي نيست، اون راه حل رو توي مفاهيم ساده اي مثل دوستي، عشق، ارتباط، معنادار كردن زندگي ميدونه.
چرا كه ما انسانها موجوداتي ذاتا در جستجوي معناييم كه بدبختانه در اين جهانِ فاقدِ معنايي ذاتي افكنده شده ايم پس ناچاريم خود معناي زندگيمان را بسازيم:
معنايي چنان محكم و استوار كه يك زندگي را تاب بياورد.
اولش فكر ميكردم اسم كتاب ازون جهت مياد كه نويسنده ميخواد از انديشه هاي شوپنهاور براي روان درماني استفاده كنه ولي بعد از خوندنش فهميدم كه ميخواد شوپنهاور ( يا همون فيليپ ِ داستان، كه درواقع نمونه ي زنده ي آرتور شوپنهاوره با همون طرز فكر) رو درمان كنه.
اين كتاب يك فصل درميون به زندگينامه ي شوپنهاور پرداخته (شوپنهاور پر از نشانه هاي بيماريه، شخصيتي مردم گريز داره، بسيار بدبين و بي اعتماده، به همه به ديده ي تحقير نگاه ميكنه و از نظر يالوم به درمان نياز داره كه قطعا همينطوره چون تنهايي اي كه شوپنهاور براي كم كردن رنج زندگي انتخاب كرده فقط كنار گذاشتن زندگي و پاك كردنِ صورت مسئله س) ودرنهايت اين كتاب ارزش روابط انساني رو بيان ميكنه و اينكه دوستي مهمترين عنصرِ يك زندگ�� شاده(تفكر اپيكور و نيچه)
نيچه توي زرتشت ميگه: همين بود زندگي؟ پس يك بارِ ديگر!
يالوم ميخواد كه مثل نيچه عاشق زندگي كردن باشيد.
و در نهايت راه حل يالوم براي كم كردن رنج هستي راه حل عجيب غريبي نيست، اون راه حل رو توي مفاهيم ساده اي مثل دوستي، عشق، ارتباط، معنادار كردن زندگي ميدونه.
چرا كه ما انسانها موجوداتي ذاتا در جستجوي معناييم كه بدبختانه در اين جهانِ فاقدِ معنايي ذاتي افكنده شده ايم پس ناچاريم خود معناي زندگيمان را بسازيم:
معنايي چنان محكم و استوار كه يك زندگي را تاب بياورد.
August 2, 2022
هذه مراحعة شخصية وخاصة لتشابه كبير حد التطابق بين حدث شخصي والرواية.
هل ممكن أن أخذ من وقتِك ساعة نتحاور فيها .
من فضلكِ لا تكوني أشواكً بلا ورود.
لانك وردةٌ بالاشواك.
فدعِ أشواككِ جانبًا و كونيِ وردة .
▫️عن ماذا سنتحدث ؟
تدرك جيدًا موقفي من فلسفتك و أفكاركِ .منذ أول لقاء بيننا .
🖊في شهر ديسمبر 2018 مع رواية صدى الأرواح إكتشفت إسمك و ذهبت للبحث عنك .حينها كنت وردةً بلا أشواك معك.
فلقد مزج الكاتب عبد الخالق جزء من أفكارك بمنتهى الإبداع مع جريمة بولوسية
https://www.goodreads.com/review/show...
لكن لقائي ثاني معك سنة الماضية مع رواية : طواحين النار
https://www.goodreads.com/review/show...
جعلني أكْشف عن أشواكي لأنك اقتربت من أجمل بتلاتي وألقيت عليها أفكارك متغطرسة عن تقديس العقل والارادة والكل يدرك أن الورود تسبح خالقها ورمز العاطفة .
أرى تكشيرةً على وجهك: العاطفة العقلانية ..إحترامًا لكَ و لي.
لكن الحدث الجلل كان منذ أيام حين قرات أراءك حول المرأة في مراجعة الصديق أحمد
لقد تجاوزت كل حدٍ حينها .https://www.goodreads.com/review/show...
أُنظر إليَ في عيني لما تتهرب من عيوني.
-لقد نسيت لديك مشكلة مع التواصل .
فأنا مجرد كائن وضيع مهمته هو إنجاب شخص ثالث يكون أكثر حيوية
وأنت العبقري الذي فكره ليس ملكه بل ملك للعالم
🔹️توقفِي .أنت تَتهجمين عليه. أنت غاضبة منه ولم تسمحِ له حتى بالحديث. ألسنا في جلسة للتحاور ..
لاحظِ لن أقول علاج .
▫️حسنا. سأحاول الهدوء لكن لا تنتظر مني الكثير .لو واصل طريقة حديثه هذه
و غطرسته..
🔹️ألم تذهبِ أنت للبحث عنه؟
حركت الكرسي لتداري توترها.
▫️نعم.انا التي ذهبت..هناك شئ جذبني لاكتشاف فكر هذا الرجل.
أن اقرأ عنه .لا أقرا حوله.
🔹️ثم ماذا ؟
ماذا وجدتِ ؟
▫️اممم.ماذا وجدت ؟
سؤال صعب.وجدت ما توقعته فيلسوف تأثرتْ أفكاره بظروف حياته.علاقته بالأمه.رفض منشوراته.لكنني مؤمنة أن له يدًا في ماحصل له.
الا نتحمل المسؤولية ..ألا تقول أن لدينا الارادة .اذن لدينا المسؤولية و الإختيار أم أنت تختار الحتمية .
نسيت. أنت تختار الحتمبة.
🔹️ألن تتحدث ؟.
ماشعوركَ.تجاه ماتقوله ؟
🔸️أريد سماعها. نعم أنا فيسلوف وجودي أفكاري نتاج بيئتي و حياتي
لكن هل كلها خاطئة ؟ هل أفكارِ فقط هي سبب لإلقاء كل أشواكك عليَ أم أن هناك سبب آخر تخفيه عنا.
▫️سبب آخر .مثل ماذا.كف عن التذاكي
هل أفكارك عن المرأة و الحب و الجنس و الدين و العلاقات و نظرتك التشاؤمية للحياة ليست كافية كي أُلقي عليك سهام ليس أشواك فقط
🔹️لمَا توترت حين قال سبب آخر ...و بدأتَ بتحريك أصابعك.
و لمَا كل هذا الغضب .تدركين يجب أن تعبري على رأيك بهدوء .لست الطفلة .
ولا أقصد شئ بهذه الكلمة.لا تنظر لي هكذا.لا أعني رأيه عنكن أنكن طفْلاتٌ كبيرات
تراجعت الى آخر القاعة. لتنظر من خلال النافذة الى الحديقة .
ندمت على اللحظة التي قبلت فيها هذا الموعد و انها سمحت له بالدخول.فكل منهما يعرف أن طرق بينهم لا تلتقي..
لكن رغبة أن تسمع منه لا عليه.فضولها.كان أقوى
ساد صمت في القاعة ثم خرج صوت أقرب الى همس منه الى صوت واضح.
▫️نعم هناك سبب خفي.سبب شخصي..
🔹️إذا كنتِ لست مستعدة للحديث لا تفعلِ.
نعم لست مستعدة أو بصفة أدق لا اريد الحديث بحضوره.
🔸️هل بعد أن قرأت عني و عن حياتي .هل ساعدتك ؟
هل كانت أفكارِي عونًا لكِ.
▫️لاو نعم..
🔹️اوضحي
▫️لا.لم تكن أفكاره السبب بل الربط بين أفكاره و ذكرى مرت بي.جعلتني أفهم .
و لما نفهم نتحرر
لذلك نعم تحررت من شعورٍ مؤلم كان ينهش بي منذ فترة.
و كما أؤكد ليست افكارك لكن الربط بينها و بين ذكرى خاصة بي.
..
🔸️شكرًا. انك كنت وردةً بالأشواك كما طلبت
و إعترفت و كوني على ثقة أنه:" كما أن القطة تموء عند مسحها .وجه الانسان يشرق عند المدح."
وهذا مدحٌ لي
▫️كيف مدح؟.بغضب .
🔹️يجب أن نتعامل مع غضبكِ
🔸️هو مدح فلا أَحبْ على قلبِ أي شخص أن يسمع أن أفكاره ساعدت شخص.يبدو أنك نسيت أنني أرى أننا أخوة في التألم
و المعاناة و أن اساعدك و أخفف من ألمك. فهذا خير كبير
و لا تلوم نفسكِ
هل انتهينا .هل أخرج الآن.▫️
🔹️ممكن أن تبقي قليلا فكلانا يرحب ببقائك ..
قبل أن تنطق بجوابها سمعت صوتًا مألوفًا.هيا استيقظِ تأخرت
هل كنت أحلم بالرواية ؟
مسحت عيوني .نعم أحلم بها
.لقد نمت قرابة الفجر و انا اقرا ولمرة الثالثة ارتبطت بها
لقد.اخذت بتلابيي هذه الرواية بفكرتها العبقرية :
معالج مشهور يكتشف أن معه سرطان الجلد و لم تبقى له الا سنة ليعيشها .في لحظة يأس يسأل نفسه:
ماذا قدمت في حياتي ؟
هل كنت ذا فائدة لكل المرضى ،؟
حينها يسترجع بذاكرته ملامح فلييب المريض الذي بقي 3سنوات يعالج ثم آخر جلسة قرر الانسحاب .
أحس انه فشل معه .اتصل به...
وبدأ بينهم عقد عمل .
فليب المتأثر بفلسفة شوبنهاور التي قدمت له العلاج لعصابه .الراغب أن يصبح معالح و الطبيب الذي يبحث عن فرصة ثانية ليثبت أنه حقق شئ
كان الشرط كي يمنحه شهادة الاشراف أن يشارك فلييب في جلسات العلاج الجماعية مع 6 أشخاص..بام ..ربييكا.توني.بوني جيل.و طبييب اطفال.
سنعيش معهم حكايتهم ..
ومشاعرهم
كانت الجلسات و الحوارت رائعة وواقعية لدرجة تخيلتها 😊😄.
في الأخير من أمتع و افضل ماقرات رواية عبقرية.
هذه رواية العام .🖊
9/08/20🌸
هل ممكن أن أخذ من وقتِك ساعة نتحاور فيها .
من فضلكِ لا تكوني أشواكً بلا ورود.
لانك وردةٌ بالاشواك.
فدعِ أشواككِ جانبًا و كونيِ وردة .
▫️عن ماذا سنتحدث ؟
تدرك جيدًا موقفي من فلسفتك و أفكاركِ .منذ أول لقاء بيننا .
🖊في شهر ديسمبر 2018 مع رواية صدى الأرواح إكتشفت إسمك و ذهبت للبحث عنك .حينها كنت وردةً بلا أشواك معك.
فلقد مزج الكاتب عبد الخالق جزء من أفكارك بمنتهى الإبداع مع جريمة بولوسية
https://www.goodreads.com/review/show...
لكن لقائي ثاني معك سنة الماضية مع رواية : طواحين النار
https://www.goodreads.com/review/show...
جعلني أكْشف عن أشواكي لأنك اقتربت من أجمل بتلاتي وألقيت عليها أفكارك متغطرسة عن تقديس العقل والارادة والكل يدرك أن الورود تسبح خالقها ورمز العاطفة .
أرى تكشيرةً على وجهك: العاطفة العقلانية ..إحترامًا لكَ و لي.
لكن الحدث الجلل كان منذ أيام حين قرات أراءك حول المرأة في مراجعة الصديق أحمد
لقد تجاوزت كل حدٍ حينها .https://www.goodreads.com/review/show...
أُنظر إليَ في عيني لما تتهرب من عيوني.
-لقد نسيت لديك مشكلة مع التواصل .
فأنا مجرد كائن وضيع مهمته هو إنجاب شخص ثالث يكون أكثر حيوية
وأنت العبقري الذي فكره ليس ملكه بل ملك للعالم
🔹️توقفِي .أنت تَتهجمين عليه. أنت غاضبة منه ولم تسمحِ له حتى بالحديث. ألسنا في جلسة للتحاور ..
لاحظِ لن أقول علاج .
▫️حسنا. سأحاول الهدوء لكن لا تنتظر مني الكثير .لو واصل طريقة حديثه هذه
و غطرسته..
🔹️ألم تذهبِ أنت للبحث عنه؟
حركت الكرسي لتداري توترها.
▫️نعم.انا التي ذهبت..هناك شئ جذبني لاكتشاف فكر هذا الرجل.
أن اقرأ عنه .لا أقرا حوله.
🔹️ثم ماذا ؟
ماذا وجدتِ ؟
▫️اممم.ماذا وجدت ؟
سؤال صعب.وجدت ما توقعته فيلسوف تأثرتْ أفكاره بظروف حياته.علاقته بالأمه.رفض منشوراته.لكنني مؤمنة أن له يدًا في ماحصل له.
الا نتحمل المسؤولية ..ألا تقول أن لدينا الارادة .اذن لدينا المسؤولية و الإختيار أم أنت تختار الحتمية .
نسيت. أنت تختار الحتمبة.
🔹️ألن تتحدث ؟.
ماشعوركَ.تجاه ماتقوله ؟
🔸️أريد سماعها. نعم أنا فيسلوف وجودي أفكاري نتاج بيئتي و حياتي
لكن هل كلها خاطئة ؟ هل أفكارِ فقط هي سبب لإلقاء كل أشواكك عليَ أم أن هناك سبب آخر تخفيه عنا.
▫️سبب آخر .مثل ماذا.كف عن التذاكي
هل أفكارك عن المرأة و الحب و الجنس و الدين و العلاقات و نظرتك التشاؤمية للحياة ليست كافية كي أُلقي عليك سهام ليس أشواك فقط
🔹️لمَا توترت حين قال سبب آخر ...و بدأتَ بتحريك أصابعك.
و لمَا كل هذا الغضب .تدركين يجب أن تعبري على رأيك بهدوء .لست الطفلة .
ولا أقصد شئ بهذه الكلمة.لا تنظر لي هكذا.لا أعني رأيه عنكن أنكن طفْلاتٌ كبيرات
تراجعت الى آخر القاعة. لتنظر من خلال النافذة الى الحديقة .
ندمت على اللحظة التي قبلت فيها هذا الموعد و انها سمحت له بالدخول.فكل منهما يعرف أن طرق بينهم لا تلتقي..
لكن رغبة أن تسمع منه لا عليه.فضولها.كان أقوى
ساد صمت في القاعة ثم خرج صوت أقرب الى همس منه الى صوت واضح.
▫️نعم هناك سبب خفي.سبب شخصي..
🔹️إذا كنتِ لست مستعدة للحديث لا تفعلِ.
نعم لست مستعدة أو بصفة أدق لا اريد الحديث بحضوره.
🔸️هل بعد أن قرأت عني و عن حياتي .هل ساعدتك ؟
هل كانت أفكارِي عونًا لكِ.
▫️لاو نعم..
🔹️اوضحي
▫️لا.لم تكن أفكاره السبب بل الربط بين أفكاره و ذكرى مرت بي.جعلتني أفهم .
و لما نفهم نتحرر
لذلك نعم تحررت من شعورٍ مؤلم كان ينهش بي منذ فترة.
و كما أؤكد ليست افكارك لكن الربط بينها و بين ذكرى خاصة بي.
..
🔸️شكرًا. انك كنت وردةً بالأشواك كما طلبت
و إعترفت و كوني على ثقة أنه:" كما أن القطة تموء عند مسحها .وجه الانسان يشرق عند المدح."
وهذا مدحٌ لي
▫️كيف مدح؟.بغضب .
🔹️يجب أن نتعامل مع غضبكِ
🔸️هو مدح فلا أَحبْ على قلبِ أي شخص أن يسمع أن أفكاره ساعدت شخص.يبدو أنك نسيت أنني أرى أننا أخوة في التألم
و المعاناة و أن اساعدك و أخفف من ألمك. فهذا خير كبير
و لا تلوم نفسكِ
هل انتهينا .هل أخرج الآن.▫️
🔹️ممكن أن تبقي قليلا فكلانا يرحب ببقائك ..
قبل أن تنطق بجوابها سمعت صوتًا مألوفًا.هيا استيقظِ تأخرت
هل كنت أحلم بالرواية ؟
مسحت عيوني .نعم أحلم بها
.لقد نمت قرابة الفجر و انا اقرا ولمرة الثالثة ارتبطت بها
لقد.اخذت بتلابيي هذه الرواية بفكرتها العبقرية :
معالج مشهور يكتشف أن معه سرطان الجلد و لم تبقى له الا سنة ليعيشها .في لحظة يأس يسأل نفسه:
ماذا قدمت في حياتي ؟
هل كنت ذا فائدة لكل المرضى ،؟
حينها يسترجع بذاكرته ملامح فلييب المريض الذي بقي 3سنوات يعالج ثم آخر جلسة قرر الانسحاب .
أحس انه فشل معه .اتصل به...
وبدأ بينهم عقد عمل .
فليب المتأثر بفلسفة شوبنهاور التي قدمت له العلاج لعصابه .الراغب أن يصبح معالح و الطبيب الذي يبحث عن فرصة ثانية ليثبت أنه حقق شئ
كان الشرط كي يمنحه شهادة الاشراف أن يشارك فلييب في جلسات العلاج الجماعية مع 6 أشخاص..بام ..ربييكا.توني.بوني جيل.و طبييب اطفال.
سنعيش معهم حكايتهم ..
ومشاعرهم
كانت الجلسات و الحوارت رائعة وواقعية لدرجة تخيلتها 😊😄.
في الأخير من أمتع و افضل ماقرات رواية عبقرية.
هذه رواية العام .🖊
9/08/20🌸
January 30, 2019
هر نفسی که فرو می بریم، مرگی را که مدام به ما دست اندازی میکند، پس می زند... . در نهایت این مرگ است که باید پیروز شود زیرا از هنگام تولد، بخشی از سرنوشت ما شده و فقط مدت کوتاهی پیش از بلعیدن طعمه اش، با آن بازی می کند. با این همه، ما تا آنجا که ممکن است، با علاقه فراوان و دلواپسی زیاد به زندگی ادامه می دهیم، همانجور که تا آنجا که ممکن است طولانی تر در یک حباب صابون می دمیم تا بزرگتر شود،گرچه با قطعیتی تمام می دانیم که خواهد ترکید.
از صفحات ابتدایی کتاب
از صفحات ابتدایی کتاب
February 4, 2024
قدیم خانومها حین کار دسته جمعی خونه مثل سبزی پاک کردن کلی از دغدغه های مشترکشونو از رفتار مردها و .... با هم مطرح می کردن و حس می کردند با این کار سبک میشن. همین تجربه رو مردها تو قهوه خونه ها داشتن. اگه در یک گروه با سرپرستی یه روانشناس خبره بتونی با کسایی صحبت کنی که اونها هم دردهای مشترک دارن میتونه نه تنها تخلیه، بلکه درمانت کنه و بهش روان درمانی گروهی میگن.
یالوم یکی از بنیانگذاران این روشه که در این کتاب شخصیتی رو خلق میکنه که زندگی و دیگاه سردش به زندگی شبیه شوپنهاوره. وارد شدن این فرد شوپنهاوری به گروه درمانی و تبادل نظرش با اعضا گفتگوهای عمیقی رو در مورد روابط انسان با یکدیگر میسازه و درنهایت دیدگاه فیلسوف بزرگ و طرفدارش در مورد زندگی رو به چالش میکشه.
این کتابم مثل همه کارهای دیگر یالوم خوندنی و عمیق بود.
یالوم یکی از بنیانگذاران این روشه که در این کتاب شخصیتی رو خلق میکنه که زندگی و دیگاه سردش به زندگی شبیه شوپنهاوره. وارد شدن این فرد شوپنهاوری به گروه درمانی و تبادل نظرش با اعضا گفتگوهای عمیقی رو در مورد روابط انسان با یکدیگر میسازه و درنهایت دیدگاه فیلسوف بزرگ و طرفدارش در مورد زندگی رو به چالش میکشه.
این کتابم مثل همه کارهای دیگر یالوم خوندنی و عمیق بود.
September 4, 2008
I know a book was good when I miss the characters for a few days after I finish the book.
February 10, 2019
خوب بود . تم داستانی هم خوب بود و کشش داد. نکات خیلی خوبی در مورد گروه درمانی بیان می کنه که کاملا هم جا می افته برای ادم.
ولی خوب، من هنوزم نظرم به شوپنهاور نزدیک تره :D
ولی خوب، من هنوزم نظرم به شوپنهاور نزدیک تره :D
December 30, 2024
اروین یالوم چندین کتاب در قالب رمان نوشته است که در آن به مسایل روانشناسی و روان درمانی اشاره شده است . "درمان شوپنهاور" کتابی است که از دوبخش تشکیل شده است . نیمی از کتاب به بیان زندگی و فلسفه شوپنهاور می پردازد و در کنار آن نویسنده به شرح جلسات گروه درمانی زیر نظر یک درمانگر می پردازد. در این گروه افرادی با شخصیت ها و عقاید مختلف وجود دارد که خواننده بر حسب تجارب و دغدغه های خود می تواند با یکی یا بیشتر از این شخصیت ها همزاد پنداری کرده و در حل مسایل خود از راه کار های نویسنده استفاده نماید. در این داستان شخصی به نام فیلیپ به نوعی شوپنهاور معاصر به شمار می آید که از این طریق داستان با شرح زندگی نامه اصلی شوپنهاور ارتباط می یابد.
پ ن : چندین کتابی که از این نویسنده در قالب رمان روانشناسی نوشته شده است، جزو لذت بخش ترین کتاب هایی است که خوانده ام :
پ ن : چندین کتابی که از این نویسنده در قالب رمان روانشناسی نوشته شده است، جزو لذت بخش ترین کتاب هایی است که خوانده ام :
March 22, 2017
Relationships are difficult: they can cause frustrations, misunderstandings, self-loathing and a whole range of negative feelings, especially if our own mental formation was biased by hurtful past events, even by traumas that we are not able to acknowledge as such. Human mind is a very powerful tool and most of us don’t have any clue how to understand it and use it to our advantage.
These discussions explore both psychological and philosophical realms: Schopenhauer and his views (together with the Buddhist influences on his philosophy) are explored and discussed in order to support certain opinions about behaviors. Together with this, other philosophical views are brought to discussion. The tone is erudite, but also light and entertaining and this makes this book a very enjoyable read. What I liked most about it is that it made me really want to know more about psychology (for which I seem to have quite a passion lately) and about philosophy (because of this book I started reading “A History of Western Philosophy” by Bertrand Russell which I really enjoy) and it made me understand more about my own behavior.
”Imagine an ancient city that built a high wall to protect it from the high torrents of an adjacent river. Centuries later, though the river had long dried up, the city still invested considerable resources in maintaining that wall." (about human-beings and their self-defense systems)Most of the times we perceive our own actions as the exact expression of our desires. How often is it really so? Sometimes consciousness plays tricks on us and what we perceive as true might only be a mental disguise for something deeply hidden inside our minds. We think people are how we see them: sometimes cruel, not interesting or boring, but we forget that what we see is not what it’s really out there, but a distorted version of reality filtered by our own moods, passions, suffering, ideals (Kant).
This book explores how psychoanalysis and group therapy can contribute to the understanding of our actions and torments. It digs for the roots of unhappiness in certain individuals who have problems dealing with their relationships because their controversial actions are empowered by hidden psychological sufferings. The characters can be seen as prototypes of certain psychological afflictions: a beautiful woman whose relations with other people are heavily influenced by her unquenchable thirst to be admired, a woman that cannot get past her rage and destroys all the relationships she has with men, a sexually-addicted person that cannot relate to other human beings etc. and they become aware of their hidden motives only through discussions with the other members of the group during therapy sessions.
Rene Magritte - The Glass House
These discussions explore both psychological and philosophical realms: Schopenhauer and his views (together with the Buddhist influences on his philosophy) are explored and discussed in order to support certain opinions about behaviors. Together with this, other philosophical views are brought to discussion. The tone is erudite, but also light and entertaining and this makes this book a very enjoyable read. What I liked most about it is that it made me really want to know more about psychology (for which I seem to have quite a passion lately) and about philosophy (because of this book I started reading “A History of Western Philosophy” by Bertrand Russell which I really enjoy) and it made me understand more about my own behavior.
January 22, 2021
ما أجمل أن أبتسم وأنا أقرأ آخر سطور هذه الرواية!
بالرغم من أني عشت معها أوقات طويلة،
وقضيت معها لحظات عصيبة،
وتأثرت بمشاعر كل شخصية بها،
لكن هذه هى المفاجأة .. أن تكون الرواية بها الكثير من المعاناة والألم ومع ذلك أبتسم وأنا أغلقها!
كانت أولى تجاربي من "إرفين يالوم" هى رائعته "عندما بكى نيتشه" والتي لا زلت متأثرة بها حتى الآن،
بل وحتى أتذكر اليوم الذي بدأت فيه بقراءتها، ولم يكن يوماً لطيفاً، بل أنه كان من السوء لدرجة أني لم أستطع نسيانه حتى الآن، ومع ذلك استطاع أن يأخذني من عالمي ويُدخلني في عالمه الخاص، بسحر أسلوبه، ورسمه لشخصياته، ووصفه الدقيق لنفسياتهم ومشاعرهم الإنسانية.
وهنا تنطبق علىّ جملة في روايته هذه تقول: "لولا الكتب لعشتُ يائساً منذ أمدٍ بعيد".
..
"هل فعلت شيئاً في حياتي له معنى حقيقي!"
أعتقد أن هذه الجملة هى مفتاح هذه الرواية،
بل وأيضاً مفتاح كل شخصية بها؛
فكل فرد في مجموعة العلاج النفسي الجماعي كان يبحث عن المعنى الحقيقي لحياته بشكل أو بآخر، بما فيهم المعالج ذاته.
..
"عش حياتك على أكمل وجه، عندها، وعندها فقط، مت. لا تترك وراءك أى حياة لم تعشها."
تبدأ الرواية بمعرفة الطبيب النفسي "جوليوس" بإصابته بنوع من سرطان الجلد، وأن ما تبقى له ليعيشه ليس بالكثير، لكن لا زال أمامه سنة جيدة يستطيع أن يعيشها.
عند تلقيه هذا الخبر يدخل في حالة من الإكتئاب، بالرغم من كبر سنه وأنه من الممكن أن يموت في أى وقت وبأى سبب آخر، لكن يظل لفظ "سرطان" مؤذي، وتظل فكرة العلم بميعاد الموت حتى ولو بالتقريب مخيفة بل ومرعبة!
ذات يوم وأثناء تقليبه في سجلات متابعته القديمة يتذكر "فيليب" المريض الذي فشل في مساعدته بالرغم من استمراره في المحاولة لمدة ثلاث سنوات، ويتواصل معه ويطلب منه مقابلته، وعندما يقابله يجد أنه أصبح معالجاً نفسياً هو أيضاً!
كيف؟
بعلاج شوبنهاور!!
..
أحببت هذه الرواية جداً
أحببت الجو العام بها، وتعلقت بمجموعة العلاج النفسي، وتفاعلت مع كل شخص بها ووافقته أحياناً وعارضته في أخرى، وتعاطفت معه أحياناً واستنكرت عليه في أخرى.
رواية هى مزيج بين كل شيء؛
فلسفية، نفسية، إنسانية وحتى اجتماعية.
رواية صادقة ومؤثرة
وشعرت عند انهائي لها بأني فقدت أصدقاء أعزاء.
تمت
٢١ يناير ٢٠٢١
بالرغم من أني عشت معها أوقات طويلة،
وقضيت معها لحظات عصيبة،
وتأثرت بمشاعر كل شخصية بها،
لكن هذه هى المفاجأة .. أن تكون الرواية بها الكثير من المعاناة والألم ومع ذلك أبتسم وأنا أغلقها!
كانت أولى تجاربي من "إرفين يالوم" هى رائعته "عندما بكى نيتشه" والتي لا زلت متأثرة بها حتى الآن،
بل وحتى أتذكر اليوم الذي بدأت فيه بقراءتها، ولم يكن يوماً لطيفاً، بل أنه كان من السوء لدرجة أني لم أستطع نسيانه حتى الآن، ومع ذلك استطاع أن يأخذني من عالمي ويُدخلني في عالمه الخاص، بسحر أسلوبه، ورسمه لشخصياته، ووصفه الدقيق لنفسياتهم ومشاعرهم الإنسانية.
وهنا تنطبق علىّ جملة في روايته هذه تقول: "لولا الكتب لعشتُ يائساً منذ أمدٍ بعيد".
..
"هل فعلت شيئاً في حياتي له معنى حقيقي!"
أعتقد أن هذه الجملة هى مفتاح هذه الرواية،
بل وأيضاً مفتاح كل شخصية بها؛
فكل فرد في مجموعة العلاج النفسي الجماعي كان يبحث عن المعنى الحقيقي لحياته بشكل أو بآخر، بما فيهم المعالج ذاته.
..
"عش حياتك على أكمل وجه، عندها، وعندها فقط، مت. لا تترك وراءك أى حياة لم تعشها."
تبدأ الرواية بمعرفة الطبيب النفسي "جوليوس" بإصابته بنوع من سرطان الجلد، وأن ما تبقى له ليعيشه ليس بالكثير، لكن لا زال أمامه سنة جيدة يستطيع أن يعيشها.
عند تلقيه هذا الخبر يدخل في حالة من الإكتئاب، بالرغم من كبر سنه وأنه من الممكن أن يموت في أى وقت وبأى سبب آخر، لكن يظل لفظ "سرطان" مؤذي، وتظل فكرة العلم بميعاد الموت حتى ولو بالتقريب مخيفة بل ومرعبة!
ذات يوم وأثناء تقليبه في سجلات متابعته القديمة يتذكر "فيليب" المريض الذي فشل في مساعدته بالرغم من استمراره في المحاولة لمدة ثلاث سنوات، ويتواصل معه ويطلب منه مقابلته، وعندما يقابله يجد أنه أصبح معالجاً نفسياً هو أيضاً!
كيف؟
بعلاج شوبنهاور!!
..
أحببت هذه الرواية جداً
أحببت الجو العام بها، وتعلقت بمجموعة العلاج النفسي، وتفاعلت مع كل شخص بها ووافقته أحياناً وعارضته في أخرى، وتعاطفت معه أحياناً واستنكرت عليه في أخرى.
رواية هى مزيج بين كل شيء؛
فلسفية، نفسية، إنسانية وحتى اجتماعية.
رواية صادقة ومؤثرة
وشعرت عند انهائي لها بأني فقدت أصدقاء أعزاء.
تمت
٢١ يناير ٢٠٢١
November 10, 2017
اگه به عنوان یه کتاب مستقل بهش نگاه کنیم ، کتاب خوب و خوش خوانی بود و قابلیت یه کله خوندن رو هم داشت
اما برای من که دنبال حال و هوای «نیچه گریست» بودم، تا نیمه های کتاب بسی حوصله بر و تکراری بود، یه جورایی حس خوندن کتابای پائولو کوئیلو رو داشتم
اما بعد از نیمه ی کتاب و گرم شدن گروه درمانی ، کتاب خیز بزرگی داشت و واقعا لذت بخش شد خوندنش
کتاب هر چند فصل یه بار،گریزی به زندگی شوپنهاور میزنه و افکارش و زندگیش رو بررسی میکنه _ که به نظرم از بهترین قسمت های کتاب بود_
و عجب پایان خوبی داشت.
اما برای من که دنبال حال و هوای «نیچه گریست» بودم، تا نیمه های کتاب بسی حوصله بر و تکراری بود، یه جورایی حس خوندن کتابای پائولو کوئیلو رو داشتم
اما بعد از نیمه ی کتاب و گرم شدن گروه درمانی ، کتاب خیز بزرگی داشت و واقعا لذت بخش شد خوندنش
کتاب هر چند فصل یه بار،گریزی به زندگی شوپنهاور میزنه و افکارش و زندگیش رو بررسی میکنه _ که به نظرم از بهترین قسمت های کتاب بود_
و عجب پایان خوبی داشت.
Displaying 1 - 30 of 2,390 reviews