Defensa cerrada

Kostas Haritos #2

by Petros Markaris

"El comisario Jaritos debe enfrentarse en Atenas al tráfico endemoniado, blanqueo de dinero, intrigas políticas, catástrofes naturales...Y a un muerto misterioso, Dinus Kustas, cuyo caso las altas esferas quieren archivar.

Genres: Crime, Fiction, Greece, Noir, Mystery, Thriller, Roman

Paperback

First published January 1, 1998

About the author

Petros Markaris (Greek: Πέτρος Μάρκαρης) was born in Istanbul to an Armenian father and a Greek mother. He is one of the most successful living Greek authors. After studying economics, Markaris went on to work as a screenplay writer. He has lived in Germany and Austria for several years and translated Goethe and Brecht into Greek. International fame came through his series of crime novels featuring the eccentric Athenian detective Kostas Haritos, of which there are now five. Markaris lives in Athens and also co-writes film scripts with Theo Angelopoulos.

Reviews

[. . . _ _ _ . . . · Rating 4 out of 5]

Για ακόμη μια φορά σωρεία λαθών από Έλληνες συγγραφείς που δεν καταδέχονται να ρωτήσουν κάποιον πριν να δώσουν τα γραπτά τους (Ας δούνε τους ξένους συγγραφείς με τις λίστες ευχαριστιών στο τέλος).
Θα μπορούσα να μιλάω μέχρι αύριο : πχ ο πρώτος φόνος γίνεται σε ένα μικρό νησί του Αιγαίου που δεν κατονομάζεται (ανήκει όμως διοικητικά στη Σύρο), αλλά επειδή το ΤΑ Ερμούπολης δεν αδειάζει επειδή έχει θέματα με έναν σεισμό (!) ο Αστυνόμος Χαρίτος που έτυχε να κάνει διακοπές εκεί (!) φορτώνει το πτώμα στο πλοίο της γραμμής και το πάει στην Αθήνα ! Την τιμάει την φανέλα ο Αστυνόμος, εδώ μάλιστα παίρνει κατάθεση από μάρτυρα όντας στο Νοσοκομείο σε αναρρωτική. Ο Αστυνόμος, όχι ο μάρτυρας...
Επίσης, βαρέθηκα κύριε Μάρκαρη (και λοιποί) να βλέπω "ένταλμα έρευνας" που βγάζει "ο Εισαγγελέας". Μου είδατε εκεί δυο-τρία Law and Order και κανα-δυο CSI και μου μάθατε το "search warrant". Βλάχα,βλαχάρα, τελευταία, που δεν έχεις πιάσει search warrant στα χέρια σου. Όοοοχι καριολάκι, δεν υπάρχει "ένταλμα έρευνας" στο Ελλάντα, οι έρευνες στις οικίες γίνονται παρουσία δικαστικού λειτουργού, συνήθως Εισαγγελέα ή Ειρηνοδίκη. Που σε μια φάση ο Χαρίτος απειλεί έναν σεκιουριτά που θα τον βάλει μέσα "και θα βγει με εγγύηση". Το ίδιο λέει και ο δολοφόνος στο τέλος. Και άντε να του εξηγήσεις ότι το "bail someone out" δεν υπάρχει στα καθ' ημάς. Όπως επίσης δεν στέλνεις για συμπληρωματική κατάθεση Γερμανού τουρίστα στην Πρεσβεία μας στη Γερμανία η οποία μάλιστα έρχεται σε λίγες μέρες (!). Όλα αυτά θα τα ήξερε ο τελευταίος Αστυφύλακας στο ΑΤ της γειτονιάς του Μάρκαρη αν έμπαινε στον κόπο να ρωτήσει λίγο και να ξέφευγε από τα κουτάκια που έχει στο μυαλό του. Διάλογοι του τύπου "η Αστυνομία πουλάει ναρκωτικά", "η Αστυνομία στη Χούντα έδερνε κόσμο μαμά" (κόρη Αστυνόμου τα λέει αυτά, τς τς τς), "οι γιατροί παίρνουν φακελάκια" (μάλιστα ο μέλλων γαμπρός του Χαρίτου, γιατρός σε Νοσοκομείο, αφήνει να εννοηθεί ότι παίρνει φακελάκια ενώ δεν παίρνει (!) για να μην τον κακοχαρακτηρίσουν οι συνάδελφοι του!). Περιμένεις τώρα αληθοφάνεια από τον σεναριογράφο του Αγγελόπουλου όμως; Γενικότερα όμως οι Έλληνες δεν δέχονται μύγα στο σπαθί τους, αφού επιμένουν ότι έχουν δίκιο στο τέλος σου πετάνε "δεν με ενδιαφέρει το procedural". Τότε μαντάμ μη γράφεις αστυνομικό, γράψε για την περίοδο σου... (Στο "Πέτα τη μαμά από το Τρένο" ο Μπίλυ Κρίσταλ διδάσκει δημιουργική γραφή. Μια-γριά- μαθήτρια του γράφει μια ιστορία που διαδραματίζεται σε πυρηνικό υποβρύχιο και σε κάποια στιγμή ο ήρωας πατάει "that button". Ο Μπίλυ Κρίσταλ της εξηγεί ότι πρέπει να ξέρει τι κάνει "tha button" εφόσον γράφει ιστορία σε πυρηνικό υποβρύχιο). Αυτά περί του γνωρίζω τι γράφω, αλλιώς αφήνω τον Μαστρογιάνι να περπατάει 3 ώρες στη Φλώρινα και το πουλάω για σενάριο.
Κατά τα άλλα γνήσια νεοελληνική μιζέρια (η σύζυγος του Χαρίτου που φτιάχνει γεμιστά, η κόρη του που κάνει μεταπτυχιακό στη Νομική-στα επόμενα βιβλία λαχταράει να την δει Εισαγγελέα να αγορεύει στην έδρα-ξερνάω-ο γαμπρός της κόρης που είπαμε δεν παίρνει φακελάκια, η νύφη στο χωριό με το σκρίνιο), η γνωστή γραφή gps του Μάρκαρη (γιατί σε ΚΑΘΕ βιβλίο πρέπει να γράφει αναλυτικά ποιους δρόμους πήρε για να πάει στον προορισμό του; Μη χαθούμε στην Αθήνα) και ένας κεντρικός χαρακτήρας που θα ήταν πιστευτός αν ήταν Διοικητής του ΑΤ Γουμένισσας-ξερωγω- και όχι στη θέση που είναι τώρα-ασχολίαστο επίσης που ηλικιακά δεν ταιριάζει καθόλου με τον βαθμό του και την εξέλιξη του, αλλά πως θα είχαμε το back story που ήταν Αστυφύλακας στη Χούντα (ήταν από τους καλούς) ;
Και γιατί βάζω 4αρι νεβερδελες; Γιατί είναι μόλις το 2ο βιβλίο του Μάρκαρη, και παρά τις όποιες αναληθοφάνειες περιχυμένες με σως νεοελληνικής μιζέριας και καταγγελίες από τα Λιντλ (ο βρώμικος κόσμος του ποδοσφαίρου/των επιχειρήσεων, οι διεφθαρμένοι πολιτικοί που τρώνε σε γαλλικά ρεστοράν και δίνουν εντολές στους οστεοκάμπτες προϊστάμενους για να θάψουν μια υπόθεση, οι αδιάφθοροι μπάτσοι που τρώνε τα γεμιστά της γυναίκας τους) και ενός κεντρικού χαρακτήρα που ολοφάνερα μισεί ο ίδιος του ο συγγραφέας, είναι μάλλον το πικ της καριέρας του Μάρκαρη (που δεν μας τα έχει κάνει ακόμη ζέπελιν με την κρίση) : είναι ακόμα plot centric, τον ενδιαφέρουν οι χαρακτήρες των υπόπτων, πετάει έντεχνα τη μπάλα εκτός γηπέδου, για να τη ξαναμαζέψει στο τέλος, έχει plot twist στο εντελώς cliff-hanging φινάλε...Λίγο πολύ ότι οφείλει να κάνει ένα σωστό αστυνομικό που σέβεται τον εαυτό του.

[Álvaro Velasco · Rating 4 out of 5]

Soy un necio prejuicioso. Lo reconozco. Con los cientos de escritores de novela negra que hay, los americanos, los ingleses, los escandinavos... ¿por qué iba a leer a un griego? Lo dicho, un necio.

Pues porque es un escritor fantástico capaz de proponer una historia de crímenes en la que siempre quieres saber qué pasa a continuación. Esta historia sucede dentro de un lienzo costumbrista perfectamente pintado. El personaje del teniente Jaritos es enorme; inteligente y humano. Y además, Markaris es capaz de arrancarte una sonrisa de vez en cuando.

¿Qué más se puede pedir? ¿Cuántos de los cientos de escritores mencionados son capaces de prometer tanto y cumplir sus promesas?

[Maria2 · Rating 5 out of 5]

Κανονικά θα έπρεπε αυτή η κριτική να χαρακτηρίζει τα άπαντα του Πέτρου Μάρκαρη όμως θα γίνω πιο συγκεκριμένη και θα κρίνω μόνο την πολύ αγαπημένη μου ‘’Άμυνα Ζώνης’’ η οποία είναι στη κορυφή της προτίμησης μου μαζί με το εξίσου εξαιρετικό ‘’Νυχτερινό δελτίο’’ καθώς θεωρώ ότι είναι από τα καλύτερα αστυνομικά μυθιστορήματα,για τα ελληνικά δεδομένα τουλάχιστον.
Τον Πέτρο Μάρκαρη τον γνώρισα συγγραφικά πριν 3 χρόνια περίπου και από την αρχή με κέρδισε με την αμεσότητα του λόγου του,την απλή και χωρίς περιττές φιοριτούρες γραφή του και φυσικά για όλους τους άψογα σκιαγραφημένους ήρωες του με κορυφαίο ασφαλώς τον μοναδικό αστυνόμο Χαρίτο.Νομίζω πως ο συγκεκριμένος χαρακτήρας θα μείνει στην ιστορία ως από τους πιο cult και πιο αληθινούς λογοτεχνικούς ήρωες που έχουν αναδείξει τα ελληνικά συγγραφικά δρώμενα.Δε νομίζω πως μπορεί να υπάρξει άνθρωπος που να διαβάσει ένα οποιοδήποτε βιβλίο του Μάρκαρη και να μη λατρέψει τον ήρωα του ακόμα κι αν το βιβλίο δε του αρέσει καθόλου.Είναι εξαιρετικά δύσκολο να πλάσεις έναν χαρακτήρα,να τον εξελίξεις,να τον δεις να προχωράει στη ζωή και να προσαρμόζεται στις ανάγκες που δημιουργούνται με το πέρασμα των χρόνων και ταυτόχρονα να εξακολουθεί να είναι τόσο συμπαθής και αληθινός όπως ήταν στην αρχή.
Στην ‘’Άμυνα Ζώνης’’ ο Μάρκαρης ρίχνει κατευθείαν στα βαθιά τον ήρωα του καθώς από την αρχή πετάει το έγκλημα στην ιστορία του,το οποίο βέβαια δεν είναι παρά η άκρη του νήματος για όλα όσα ακολουθήσουν.Ποιος είναι ο ένοχος και γιατί τα έκανε όλα αυτά;Θα είναι ακόμα μια υπόθεση ρουτίνας ή όχι;
Νομίζω ότι είναι μακράν το πιο ολοκληρωμένο βιβλίο του Πέτρου Μάρκαρη καθώς δε βασίζεται μόνο σε μια πολύ καλή υπόθεση αλλά έχει υφάνει ένα απίστευτο γαϊτανάκι εξελίξεων και γεγονότων που δεν αφήνει τον αναγνώστη να πάρει ανάσα αλλά ούτε και το περιθώριο να σκεφτεί ποιος είναι ο ένοχος.Εκεί που νομίζεις ότι κάτι πάει να αποκαλυφθεί,ένα νέο στοιχείο προκύπτει και αλλάζει όλα τα μέχρι τότε δεδομένα ξαφνιάζοντας σε αλλά και κάνοντας σε να αναρωτηθείς πού θα οδηγήσουν τελικά όλα αυτά.
Θεωρώ ότι γενικά η επιτυχία των βιβλίων του Μάρκαρη δε βασίζεται μόνο στο αστυνομικό μυστήριο αλλά κυρίως στο ότι όλοι του οι χαρακτήρες είναι άνθρωποι που ζουν την ίδια καθημερινότητα που ζούμε όλοι μας-με τη κίνηση στους δρόμους και το άγχος να τα προλάβουμε όλα-που αγωνιούν για τη δουλειά και τον μισθό τους,για το μέλλον των παιδιών τους και ζουν τις μικρές καθημερινές απολαύσεις με χιουμοριστικό και άκρως ρεαλιστικό τρόπο.Το να παρακολουθείς τον Χαρίτο για παράδειγμα να οδηγεί με το μοναδικό Μιραφιόρι του στο κέντρο της Αθήνας,περνώντας από Πανεπιστημίου και Σταδίου μέχρι Κολωνάκι,Παγκράτι και Κυψέλη,σε κάνει να νομίζεις ότι βρίσκεσαι δίπλα του ως συνοδηγός και κάνετε αυτές τις διαδρομές παρέα.Όλα αυτά βέβαια πλεγμένα με απίστευτο και αληθινό χιούμορ-υπάρχουν ατάκες που έχουν γράψει ιστορία-και που αποδεικνύουν ότι το καλό αστυνομικό μυθιστόρημα δε χρειάζεται να βασίζεται μόνο στη πλοκή για να θεωρηθεί εξαιρετικό.
Πολλά ακόμα θα μπορούσα να πω αλλά καλύτερα να τα πουν οι υπόλοιποι αναγνώστες των περιπετειών του αστυνόμου μας καθώς διαβάζοντας τον θα μπει σίγουρα στη καρδιά του καθενός.Εύχομαι να συνεχίσει να μας χαρίζει λογοτεχνικές περιπέτειες για πολύ καιρό ακόμα.

[Banu Yıldıran Genç · Rating 4 out of 5]

loquela'yı evde bunu okulda okuyordum normalde. dün loquela'dan sonra kafa dağıtmaya ihtiyacım olduğu için markaris'i yalayıp yuttum.
türklerin çok hoşlanacağı tarzda yazıyor markaris, istanbul'a benzeyen trafik, sokaklar, türklere benzeyen insanlar, aynı kafadaki devlet memurları, hastane kuyrukları, biriken çöpler... tabii bu roman ab öncesi ve yunanistan'ın görece iyi dönemlerinde yazılmış.
polisiye kurgusu da olay ve karakter anlatımı da oldukça iyi. aile ilişkileri bazen gözümü yaşarttı çünkü o kısım da aynı biz :) iskandinav polisiyesi okuya okuya biraz uzaklaşmışım duygusallıktan :)

[merixien · Rating 4 out of 5]

Mayıs ayı neredeyse tamamen polisiye ile geçince; İkinci Dünya savaşı Almanyası polisiyesi, İngiliz okulları polisiyesi vs derken sonunda yolum Yunan polisiyelerine çıktı. Gerçi Can Yayınları’nın hali hazırda bir sırası olan seriyi bambaşka bir ıralamayla basmalarından kaynaklı olarak ikinci kitaptan başlamış oldum ama çok bir şey kaybetmediğimi umuyorum.

Çünkü kitabın daha başında Komiser Hristos’un kolay kolay izin kullanmayan , işine aşık bir polis olduğu bilgisini alıyorsunuz. Yine de o da insan olarak kırk yılın başında da olsa arada bir tatile çıkar. Ancak zaten akraba yanı olan tatili önce bir deprem sonrasında da depremin yarattığı toprak kaymasıyla açığa çıkan bir ceset baltalar. Buradan sonrası öyle bir dallanıp budaklanıyor ki bir noktada katilin peşini bırakıp kurumlar ve karanlık bağlantıları arasındaki ilişkilerin peşine düşüyorsunuz. Kara para aklamak için alınan alt lig futbol takımları, bütün lig içindeki “sponsorluk” bağlantıları, aile içi travmalar, paravan şirketler ve onların nasıl saygın kuruluşların arkasına gizlenip ilerlediği gerçeği ve üst bağlantılarla eli kolu bağlanan devlet kurumları. Cinayetin farklı farklı noktalara ulaşan karanlık bağlantılarını okurken bir yandan da ülkenin genel yoksullaşmasının sonuçlarını, sağlık sisteminin çökmesini, toplumun mutsuzluğunu da ayrıca işliyor. O yüzden salt bir polisiye diyemeyeceğim kendisi için. Diğer yandan belki bu detaylara inilmesi ya da bu detayları tanımanın verdiği tatsızlıktan bilmiyorum ama kitap için “çok sürükleyici, oturup bir gecede sabaha kadar uyumadan okursunuz” diyemeyeceğim. Bazı noktalar çok uzuyor ve arada dikkatinizi kaybettiğiniz de oluyor. Ama yine de bir şekilde kendisini okutuyor. Bunda Türk-Yunan kültürünün benzerlikleri de çok etkili. Benzer dertler, iş yerinde dahi benzer ilişkiler ve evde, sokakta, trafikte benzer söylenmeler olması tanıdıklık hissini arttırıyor ve okuma keyfini yükseltiyor.

[A. Raca · Rating 4 out of 5]

Atina'da geçen ama bayağı bizden bir polisiye. Tabi yazarın İstanbul'da büyümüş olmasının da etkisi var bence.
Tabi ülkelerin bazı dertleri de ortak; rüşvet, şike davaları, mafya hesaplaşmaları vs.
İyi bir polisiye okumak hep isterken bu kitabı nasıl 1 yıl beklettim aklım almıyor.
Komser Haritos'un bir adada tatildeyken karşısına yine bir cinayet olayı gelmesiyle başlıyor. Sonra mafyalar, futbol vs işler karışıyor.
Katilden kitap boyunca şüphelendim ama ufak sürprizler falan güzeldi.
💚💚

[Burkem Cevher · Rating 4 out of 5]

Baktım Twitter’da kimse tavsiyesi dikkate alınan kişiler arasında beni saymıyor gaza gelip son okuduğum kitap hakkında bir şeyler yazayım dedim. Tabii eskisine kıyasla daha az okusam da kitaplar hakkında yazmayınca unutuluyoruz. Gözden, i.e. sosyal medyadan, uzak gönülden uzak bu devirde.

Şu son bir buçuk aydır moraller yine dip yapmışken beni polisiye açar deyip Petrosçuğum Markarisçiğimin Komiser Haritos serisinin ikinci kitabına sarıldım. Markaris İstanbul doğumlu bir yazar ve her ne kadar kendisini henüz görmediysem de sık sık İstanbul’a geliyor, söyleşiler yapıyor. Komiser Haritos da zaten bizden biri. Açıkçası dinin adı dışında neredeyse her şeyimiz aynı zaten Yunanistan’dakilerle.

Alan Savunması’nın başında Haritos ve karısı tatile gidiyorlar ama gittikleri adada bir ceset bulunuyor, dava Haritos’un başına kalıyor. Tatilden dönüyor bu sefer bir işadamının cinayeti de Haritos’a veriliyor. Ha dikkatli bir polisiye okuru için katiller baştan neredeyse belli. Arada acaba değil mi desem de sonunda tahminimde yanılmadım.

Ama polisiye bir roman çoğu zaman sadece bir polisiye roman değildir. Markaris polisiyelerinde de Markaris’in karısıyla bir dargın bir barışık ilişkisi, kızının aşk ve okul hayatı, Atina sokaklarında temizlik işçilerinin grevi nedeniyle dağ olan çöpler ve Haritos’un sözlükleri hakkında da bolca okuyoruz, anlatılanlarda kendimizi buluyoruz. Arka planda politikacıların yolsuzlukları, kamuoyu araştırmalarında yapılan dalavereler, siyasetin ikiyüzlü manevraları her daim var. Bazı okurlar bu ayrıntıları gevezelik olarak niyelendiriyor, oysa suç ve suçlunun karakteri bence bu gevezeliklerde saklı. Suç ve cezanın politik yansımaları da orada neyse burada da aynı.

Goodreads puanlarımda her zaman cömertlikten yanayım. O nedenle 4/5 ⭐️. Saadet Özen’in çevirisi de gayet iyi, gözüme batan bir şey olmadı açıkçası. Dili de su gibi akıp gidiyor. Ben okurken çok eğlendim, Markaris okumaya devam…

[Yigal Zur · Rating 5 out of 5]

great writer. amazing story. so human as a thriller. great descriptions of athens, the islands and enjoyable major hero with his health problems. fun

[Guillermo Jiménez · Rating 5 out of 5]

Como en cada viaje que hago a Monterrey, el pasado diciembre que visité a mis papás me puse a esculcar en la biblioteca de papá, puedo decir que la he visto cientos de veces y siempre termino encontrando "algo", ya sea en el estante de novedades, o guardado en las cajas que llenan el clóset de la sala o el cuarto de lavandería.

En esa ocasión, logré encontrarme dos de la serie de Jaritos, el detective creado por el también colaborador en algunos guiones de la filmografía de Theo Angelopoulos (La eternidad y un día sigue oprimiéndome el pecho de la memoria con un peso constante, un peso al que uno termina acostumbrándose, y el cual estoy seguro que podré liberar una vez que vuelva a ver esa película): Defensa cerrada y Suicidio perfecto.

Había leído el primero, Noticias de la noche, y como no vi los otros dos, me brinqué hasta el cuarto, El accionista mayoritario, así que en esa manía de orden, puedo dar continuidad a mis lecturas con un poco más de tranquilidad.

Creo que esta segunda entrega de Jaritos sí aporta mucho al personaje, pues después de sufrir un percance de salud vemos una parte un tanto más “humana” del protagonista. El universo sigue siendo el mismo, Adrianí, su esposa, sigue siendo esa parte pop que lo acompaña; su hija, Katerina, es esa voz consciente y, en apariencia, objetiva y joven que trata de reeducar a su anacrónico padre, y la trama nuevamente es una maraña de líos que cruzan el crimen organizado con instituciones corruptas, tanto del estado como privadas. Familias disfuncionales y sus conflictos y luchas de poder y demás características típicas del género.

Lo rico siguen siendo, al menos para mi, esas pinceladas al contexto socioeconómico en que sucede la trama, esa pugan entre tradición y ruptura, ese viejo mundo que se sigue colando a la modernidad, por más que esta busca desaparecerlo o hacerlo ver como parte de su plan de dominación.

Bueno, a seguir con la tercera.

[Marisol · Rating 3 out of 5]

El segundo libro de la saga del detective 🕵️ Jaritos, se llama Defensa Cerrada, inicia en una isla 🌴 donde el detective toma unas vacaciones que se ven interrumpidas por un terremoto y un cadaver.

Jaritos es un oficial de policía 👮 griego de mediana edad, casado y con una hija universitaria, sufre problemas de salud, su vida amorosa es inexistente, más bien es una relación clásica amor odio, donde la esposa solo se dedica a ver la tele y ser ama de casa, y él inmerso en sus investigaciones, cuando llega a casa ocupa su tiempo libre en leer diccionarios. Cuando las cosas van mal entre ellos siempre aparece un plato de tomates rellenos como ofrenda o salvación.

En esta ocasión dos asesinatos son cometidos en distintos lugares, al tomar la investigación Jaritos de los dos, descubre que pueden estar relacionados, y se pone a investigar, aún cuando pueden estar implicados políticos, lo cual hace que la burocracia de los altos mandos quiera echar carpetazo, lo cual no sorprende a Jaritos.

Me gusta la manera en que el escritor nos presenta una Atenas muy lejana a la presentada generalmente, es una ciudad con un trafico espantoso, problemas con el servicio de limpia pública que provoca que haya basura por doquier, y niveles de corrupción muy altos.

Jaritos es uno de los detectives literarios más reales, podría perfectamente ser funcionario de la policía de cualquier ciudad, no es muy inteligente, ni muy valiente, tampoco el más osado, sabe perfectamente cuáles son sus limitaciones así como la burocracia y corrupción que inunda la policía, pero aún así, ama su trabajo y trata de hacerlo lo mejor posible con las herramientas que posee.

Disfrute bastante la lectura y la manera en que la madeja se va desanudando.

[Georgiana 1792 · Rating 4 out of 5]

Non so come mai, ma già dalle prime pagine di questo romanzo mi sono sentita a casa, come se Kostas Charitos fosse un parente e non un commissario strambo e per nulla politically correct di cui avevo letto un solo caso.
Questa volta, i due omicidi su cui il commissario indaga - apparentemente del tutto separati in quanto a modalità e a persone coinvolte - si rivelano invece collegati in qualche modo, creando un caso molto complesso, che si svolge negli ambienti della malavita e dei locali notturni, della politica e dei sondaggi a essa collegati e del campionato greco di calcio di serie C.
E mentre indaga, Charitos ne passa di tutti i colori; soprattutto, viene ricoverato in ospedale per un'ischemia, con numerosissimi episodi di tachicardia, che, di certo, con i problemi che ha sul lavoro, non diminuiscono di certo...

[José Vázquez · Rating 4 out of 5]

Justo hoy hablando con mi hermana me comentaba que el verano parece la época en la que todo el mundo recurre a la novela negra. Quizá sea porque apetece sumergirte en un libro que te enganche y haga pasar las horas que se deslizan lentas por el calor. O quizá es un género que te atrapa tanto que no puedes dejar de leer y necesitas más tiempo para devorarlo porque no consigues dejarlo. Si algo ha conseguido Petros Markaris en sus dos primeros libros protagonizados por Kostas Jaritos es justo eso. Atraparme y beberme hasta la última gota de lo que me cuenta.
No sé, tal vez sea el ambiente casi cutre de Atenas y la policía y el mundillo griego que tan familiar nos suena a los que vivimos en países bañados en el Mediterráneo. Esos absurdos dramas conyugales en los que el amor se ha convertido en una rutina tan adictiva como a ratos deprimente. Jaritos no es especialmente brillante ni tampoco es un animal de bellota. Es, lisa y llanamente, un funcionario. Uno demasiado cabezota para dejar algo a medias cuando se lo mandan y demasiado cínico como para intentar cambiar el sistema. Quizá por eso me funciona tan bien como héroe. Porque no lo es, no pretende serlo y acaba, inevitablemente, comportándose como uno.
Un caso con blanqueo de dinero, el mundillo del fútbol de tercera y empresas pantalla con tratos con líderes políticos podría parecer más jugoso de lo que realmente es en realidad. Al final es solo un McGuffin. Una forma de enseñarnos cómo un funcionario menos gris de lo que parece tiene que enfrentarse a todo y todos. No pretende tanto mostrar rincones oscuros de la sociedad, como a veces pasa con la novela negra, como enseñarnos cómo la pálida luz que puede iluminarlos aunque sea un poco no la portan aguerridos agentes del FBI o la DEA ni detectivos privados enamorados de femmes fatales, al menos en este rincón. Lo hacen personas normales con problemas de corazón y matrimonios aburridos. Personajes tan planos y que al mismo tiempo me llaman tanto la atención como el teniente Jaritos.

[Ευθυμία Δεσποτάκη · Rating 5 out of 5]

Ομολογώ ότι με τον Πέτρο Μάρκαρη ήμουν κάπως ξινισμένη. Δεν ξέρω, ίσως να μου έφταιγε το όνομά του. Χωρίς λ��γο και πολύ ξινισμένη. Δεν ήθελα να διαβάσω τα βιβλία του, μόνο και μόνο από τον ήχο του ονόματός του. Αλλά ήρθε εκείνη η ρημαδοσειρά στην κρατική τηλεόραση, η Άμυνα Ζώνης και λάτρεψα το μπαγάσα το Χαρίτο, τον ήρωά του. Τι να λέμε, κι όλους του τους ήρωες, είναι όλοι τους ένας κι ένας.
Έκανα λοιπόν ντου και πήρα όλα του τα βιβλία. Κι έκατσα και διάβασα την αγαπημένη μου Άμυνα Ζώνης. Κι επειδή η δόση ήταν μικρή και κομμένη, διάβασα και το Νυχτερινό Δελτίο στα καπάκια.

Η επιτυχία του Μάρκαρη πιστεύω πως οφείλεται στις γνώσεις που έχει σχετικά με την ανθρώπινη καθημερινότητα. Όχι τόσο στο τραγικό έγκλημα που περιγράφει (γιατί ούτε μια στιγμή δεν ξεχνάς ότι είναι ένα καλό, διασκεδαστικό βιβλίο μυστηρίου που διαβάζεις) αλλά κυρίως στο πώς οι ήρωές του αντιμετωπί��ουν την κίνηση, τη βροχή, το κρουασάν και τους δημοσιογράφους. Στις σχέσεις που έχει ο Χαρίτος με τον προϊστάμενό του και με τη γυναίκα του και την κόρη του. Στις απεργίες, το σεισμό, τις διαμαρτυρίες, τις περιγραφές των γυναικών και των αντρών. Στους ζωντανούς, τους νεκρούς και τους δράστες του.
Πάει, από ξινισμένη, έγινα Μαρκαρικιά. Και το κακό είναι ότι το χαίρομαι κιόλας.

[M M · Rating 4 out of 5]

Zone Defence is set one hot summer in Athens when the garbage collectors are on strike and Inspector Haritos is ailing, trying to avoid his wife's hypochondriac concerns for his heart, smoking and pigging out, and chasing after the perpetrators of a gangland shooting of a restaurant owner, and pondering about an unknown corpse that may or may not be linked to said restaurateur. This is very funny book and every page is a joy; it is remarkably un-PC (Haritos says, for example, there are two things in life I hate: racism and blacks.), sledging Greece's various Balkan neighbours, but not particularly positive on Greeks either. Haritos himself has been married for years, and although he is frequently exasperated by his wife, they do love each other deeply, which is quite exceptional (and even exceptionable - which detective is happy in his personal life?); much of the novel deals with his relationships with her and their adored daughter, amidst ruminations on Greek techniques of tax-evasion, illegal immigration, low-level football leagues, politics and the exigencies of fame. It is a solid police procedural, well worth your time.

[Rafa Sánchez · Rating 4 out of 5]

Buena novela policíaca, con trama convencional pero llena de toques de humor ácido, muy bien dosificados... El personaje central, teniente Jaritos, se erige como un bastión de honradez y profesionalidad en un país disfuncional como la Grecia actual. Mucho mejor que la primera entrega. Casi recomiendo empezar a leer la serie por Esta segunda...

[Iris · Rating 4 out of 5]

Me declaro fan de Jaritos. Aunque la historia es más enrevesada que la anterior y me cansé de muchas descripciones que no es que estuvieran demás, pues reflejan la situación por la que estaba pasando el país, sino que me moría de ganas por ir al grano y saber qué era lo siguiente en la historia. Llegó un punto en que no pude parar de leer y me olvidé del sueño. La historia tiene muchos giros e hilos por donde tirar y por momentos se me hizo confusa, pero entre medio de todo están las vidas de Jaritos y Adrianí que le aportan ese toque de humor. Entre el sarcasmo de Jaritos y los tomates rellenos de Adrianí, me lo pasé muy bien y después de un final de continuará... tuve que agarrar el siguiente libro que por cierto, empezó muy bien.

[Judy Abbott · Rating 5 out of 5]

Çok leziz bir polisiye, finali de pek heyecanlıydı, haykırdım resmen.

[Seda Yetik · Rating 5 out of 5]

Petros Markaris kitaplarini tek gecerim ne yazik ki dilimize sadexe 3 tanesi cevrildi. Soluk soluga okunan bir kitap. Cinayetler zinciri, kimligi belirsiz ceset, kara para aklamalar, paravan sirketler, isin icinde olan futbol klupleri 👌

[Dimitris Passas (TapTheLine) · Rating 3 out of 5]

''Zone Defence'' (original title: ''Άμυνα Ζώνης'') is a fresh and engaging Greek crime novel, by the guru of the genre, Petros Markaris. This is another book with Inspector Kostas Haritos as the main protagonist who is investigated two seemingly unrelated homicides, one of low-grade referee Sotiris Petroulias and that of an Athens known mafioso, Ntinos Koustas.
The two plotlines slowly merge into one and in the end, the reader understands how everything is linked with everything in this truly absorbing crime story, set in contemporary Athens which is perfectly outlined by the experienced author. There are plenty of twists and turns and a rather surprising (?) finale that satisfies even the most demanding reader.
In my opinion ''Zone Defence'' along with ''Late Nigh News'' (another novel by Markaris) stand on the top of today's Greek crime fiction, while there is also a superb television series adaptation of this novel starring Minas Hatzisavvas as Inspector Haritos, along with other well-known Greek actors such as Antonis Kafetzopoulos who portrays convincingly the gangster and suppressing family man, Ntinos Koustas, a murder victims with a lot of secrets and skeletons in his closet.
If you want to delve in Greek crime fiction, ''Zone Defence'' would be the perfect initiation novel for you and, for Greek readers, it is highly recommended to watch the tv show too.
My precise rating would be closer to 3.5/5.

[Gerald Sinstadt · Rating 4 out of 5]

Chief Inspector Costas Haritos finds himself landed with two murders, one on his Athens patch and one on a holiday island. Solving them entails more than dogged police work. Athens is in the grip of strikes, notably by the rubbish collectors. The investigation develops political dimensions and Athenian politics are cloudy and devious. What's more the Inspector is unwell but unwilling to be nagged by his wife into seeking treatment. Petros Markaris brews a potent mystery and does so with a light touch.

I greatly enjoyed Zone Defence as a holiday read, and as it happened I also had with me one of Donna Leon's Venetian stories. The parallels are striking. Just as Commissario Belletti is harassed by his his chief, Vice-Questore Patta, Inspector Haritos has to cope with his, the officious Chief Inspector Ghikas. Ghikas has a treasure of a secretary in Koula, but one who is no more resourceful than Patta's Signorina Elettra. In Athens the Lieutenants Vlassopoulos and Dermitzakis do the leg work undertaken in Venice by the ever eager Vianello. Haritos's marriage to Adriani, like Brunetti's to Paola, has deep roots of affection but can also be prickly. On their respective pages, Athens and Venice are more than mere backdrops.

In short, if you like one of these accomplished authors, you are sure to enjoy the other.

[Jesus Flores · Rating 4 out of 5]

Jaritos investigates two completely different murders, a body found on a vacation island, and a hit and run on a night club owner, but as he investigates he finds the cases related behind a web of money laundry and blackmail. Also Jaritos has to deal with a heart problem and his family. The final twist and real murderer is quite a surprise, and ends with a cliffhanger, for which I know there is a solution since unfortunately I started reading the books in the wrong order.

[Nana · Rating 5 out of 5]

με διαφορά το ωραιότερο και χορταστικότερο έπος (χεχε) του αστυνόμου Χαρίτου!!! αν και δεν πρόκειται να το ξαναδιαβάσω μήπως μου χαλάσουν οι αρχικές εντυπώσεις, τώρα που τα τελευταία του δεν μου πολυαρέσανε.

[EmBe · Rating 3 out of 5]

Ein deftiger Kriminalroman, der uns tief in die Befindlichkeiten der griechischen Gegenwart blicken läßt. Tragik umschlingt Täter wie Opfer, sie verbreiten Unglück. Da ist die Tochter eines Geschäftsmannes, deren Freund von ihrem Vater umgebracht wird, weil der ihn als Geschäftspartner gelinkt hat. Sie wirkt sympathisch, doch sie hat eine mörderische Entschlossenheit an den Tag gelegt. Sie ist keine Bösewichtin, nicht gemeingefährlich, verschränkt ist ihre gute Seite mit der bösen.
Spannend? Ja.

[Jordan Iordanis · Rating 5 out of 5]

Εξαιρετική πλοκή και χαρακτήρες και απρόβλεπτο φινάλε. Το συγγραφικό ύφος πολύ ιδιαίτερο και άμεσο, και ο κεντρικός χαρακτήρας, αστυνόμος Χαρίτος, καυστικός, αληθινός και ανατρεπτικός. Ένα από τα καλύτερα βιβλία αστυνομικής λογοτεχνίας που έχω διαβάσει.

[Δήμος Καραχάλιος · Rating 4 out of 5]

Πολύ καλό, καλύτερο από το νυχτερινό δελτίο.

[Celeste Zuccherina · Rating 4 out of 5]

Έχω δηλώσει ότι ο Μάρκαρης είναι ο καινούριος αγαπημένος μου συγγραφέας. Ίσως επειδή μου θυμίζει τον λατρεμένο Καμιλλέρι. Είχε τρελά κέφια οταν έγραφε το συγκεκριμένο, ωραίες ιδέες, καλά δουλεμένες, σε κάνει να μη θες να το αφήσεις απο τα χέρια σου

[Sarah Corsi · Rating 5 out of 5]

Storia complicata e Bella.

[Melis · Rating 4 out of 5]

Komiser haristos, bizden biri. Karısı, kızı. Amiri, peşinden ayrılmayan gazeteci…
Trafik, çöp yığınları, keşmekeş bir Atina… Bize çok benzeyen keyifli, yormayan, germeyen bir polisiye.
Markaris’le tanıştığıma sevindim. Geç de olsa…

[Ekin Açıkgöz · Rating 4 out of 5]

Her şey ne kadar da tanıdık!
Bayıldım!
Yunanlılar ile bizim aramızdaki tek farkın din ve dil olduğuna inancım pekişti. Komiser Haritosun yaşamı, polis prosedürleri, vergi kaçırmalar, kara para aklamalar, Yunan sosyetesi, sümenaltı edilen dosyalar, paravan şirketler, kirli politikacılar, futbola odaklı yaşam, Yunan ev kadınları ve aile ilişkileri... Her şey ne kadar tanıdık ve ne kadar aynı!
Ayrıca bu kitabın çevirisi uzun zamandır hiç okumadığım kadar güzel ve keyifli bir çeviri.
Zevkle okuyacağınız ve yer yer çok güleceğiniz hoş bir polisiye.

[Athina · Rating 5 out of 5]

Πραγματικα, τελειο βιβλιο, απο το καλυτερο αστυνομικο μυθιστορημα που εχω διαβασει. Κανενα ψεγαδι, ολα ηταν τελεια, ο τροπος γραφης του συγγραφεα, η παρουσιαση του ως αστυνομικο μυθιστορημα, για πρωτη φορα μετα απο καιρο δεν ειχα προβλεψει τον δολοφονο και την ολη εξελιξη που πηρε η ιστορια. Κι απορησα με το τελος που ειχε, αλλα τωρα ειδα οτι ειναι σειρα βιβλιων κι οτι αυτο το βιβλιο ειναι το νουμερο δυο, θα παρω να διαβασω εν καιρω ολα τα βιβλια της σειρας!