What do you think?
Rate this book
The One Who Was Standing Apart from Me
This work takes the form of a conversation, an interview. An obsessive questioning back and forth builds up Blanchot's narrative, with its sense--shared with Kafka's famous doorkeeper parable--that behind each question lies the spooky possibility of a further, more imposing, more insoluble question. Thematically, powerlessness, inertia, insufficient speech, weariness, falling, faltering--everything tied to a negative or nonexistent value in ordinary discourse--is given value here by its being articulated, moved into writing and thought. What's insignificant or worthless gathers weight through its troubling persistence, its failure to disappear. The endless conversation of Blanchot's writing turns fiction toward an experience of listening--a far cry from the storytelling most fiction (still) takes itself to be.
93 pages, Paperback
First published January 1, 1953
8 people are currently reading
546 people want to read
About the author
Maurice Blanchot
146 books603 followersMaurice Blanchot was a French philosopher, literary theorist and writer of fiction. Blanchot was a distinctly modern writer who broke down generic boundaries, particularly between literature and philosophy. He began his career as a journalist on the political far right, but the experience of fascism altered his thinking to the point that he supported the student protests of May 1968. Like so many members of his generation, Blanchot was influenced by Alexandre Kojeve's humanistic interpretation of Hegel and the rise of modern existentialism. His “Literature and the Right to Death” shows the influence that Heidegger had on a whole generation of French intellectuals.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 23 of 23 reviews
October 25, 2025
Who is The One Who Was Standing Apart from Me? He is invisible… He is never named… He is always referred to as he…
The story is a dialogue with a voice in the head… The relater wants to meet his invisible companion… May one ever meet a voice in one’s head? Or is it possible that The One Who Was Standing Apart from Me was God?
Does God exist only in our heads?
He had put me to my task by creating a void around that task and probably by letting me believe that the task would be able to limit and circumscribe the void. This was really how it was, in fact, at lease apparently, and even though during the same time I had to go through events so terrible that it would be better to say they went through me and they are still, ceaselessly, going through me, I enjoyed a strange illusion that allowed me not to see that already I should no longer be speaking of task, but of life.
The story is a dialogue with a voice in the head… The relater wants to meet his invisible companion… May one ever meet a voice in one’s head? Or is it possible that The One Who Was Standing Apart from Me was God?
Hadn’t he, at a singularly dramatic moment, mentioned the desire to bind me in order to be able to unbind me? Yes, he had revealed himself to me in that thought, and I was still suffering its touch, its glamour. “When you say ‘we’, I’m not sure of what you’re saying. It doesn’t refer either to you or to me, does it?”
Does God exist only in our heads?
December 5, 2024
MYSELF, I LONG FOR LOVE AND LIGHT -
BUT MUST IT COME SO SOON, AND OH SO BRIGHT?
Leonard Cohen, Joan of Arc.
I must admit, I am floored by this unpretentious little book!
John Updike was right: Blanchot was one of the most important post-war French writers. No question.
But Blanchot takes us into a strange sort of limbo. It’s like we’ve been transported to a beginningless, endless universe. A sorta quantum multiverse.
It’s like - twisting the words of T.S. Eliot - “the interminable conclusion of all that is inconclusible.” Bizarrely so.
Blanchot’s postmodernism was his escape hatch. He needed it - like the existentialist’s prise de conscience in Nausea, his world was just DE TROP.
Had he chosen the normal life of simple faith he could have completely DE-SCOPED the aleatoric tumult of the Absurd into the ordinary eternal struggle between Good and Evil. Which it ultimately is...
It’ll take only an hour or so for you to read, but it could change the way you see your daily routine. For there is a glittering, though empty, magic in the mundane here..
"I climbed the steps... On the same level, and a little later, opening the door I thought was the door to the stairway - but it must have been contiguous to it - I was in some sense attracted by the surprise, pierced and drawn by that surprise, which resembled the gaiety of the day, the shiver of a light so startling that, as I moved forward in that little room, it made me enter the heart of summer, and was I moving forward?
“It was the space that was opening, a limitless space, a day without hindrance, free, and that freedom, even though it was not without coldness - for I was immobilized in a feeling of radiant emptiness - was like the floating feeling of summer.
“I assuredly recognized that little room where I didn't doubt I had spent a good deal of time and which, at that instant, gave me the impression of a watchtower, open on two sides, but empty (not that it was empty of objects, I now noticed a table), and yet empty to a degree that was exalting and, I fear, difficult to sustain."
We all have half-forgotten memories like this - of a timeless time in our lives - even though that description belies the book’s insidious aura of uncertainty.
“A limitless space...” his incredible words remind me so much of the day I learned Hemingway had shot himself, back in the sixties. It was almost as if someone had punched me hard in the stomach.
All the stuffing was knocked outa me. There was just empty “limitless space.”’
That’s much like trauma.
Like the day during the War when the Nazis staged a mock execution, with Blanchot as the victimized rube. Brutality rarely has any couth.
The trauma that ensued is echoed all throughout his writings.
But you know what? Trauma can be an epiphany - if we revisit it under an absolute aegis, as Kierkegaard did.
Blanchot became a victor only by framing his own shame and trauma Into an epiphany.
And if we’re like Eliot, Joyce, and Virginia Woolf, our timeless epiphanies are “the crown upon our life’s work.”
But that’s not what started the process with Blanchot. For him, as for me, it was a negative epiphany - a moment of terror.
And the postmodern “therapy” that must have been applied to its aftershocks in him, as it was for me, is brutal and callous. Without the slightest compassion it answers shock for shock.
But if your foot is still firmly in traditional territory, as it was for me, you have a whisper of a chance to regain your balance. A divine whisper: as God to Elijah.
So the one problem I have with Blanchot - and it is probably minor considering his wonderfully endless ruminations, so valuable in themselves - is that he’s so deucedly OPEN-ENDED.
You won’t find closure here. Or finality.
It is like walking on a surface that is not entirely there, that leaves us without any sort of ground.
It is like resolutions and happy endings have entirely evaporated in the morning mist, leaving us lost in a purposeless void!
That’s something older readers will miss here - a story with a beginning and an end, full of familiar-sounding characters and situations.
I, personally, regained that benison of “the old familiar places” restored, of Time Regained, through hard-won Faith. And that’s not easy.
But Blanchot, in his own way, benefitted from the epiphanic, but saw it - not as Grace - but as the Absurd. From which there’s no final respite. Like Sartre’s Orestes, in The Flies.
But as temporary respite it works, in the act of creation - as it did for a while with Sartre too.
Younger readers will savour the openness and challenge of Blanchot.
Though old myself, I think the kids are right to accept it with an even mind. And they’ve built their own values, too, to counter its negative effects.
For at those rare moments in our lives when all the onerous GRAVITY of our world is suddenly lifted, in a moment of diaphanous and translucent clarity, we seem to see with William Wordsworth “into the Heart of Things!”
A moment of complete simplicity
Costing not less than everything.
And, even if you’re like Orestes, whose insight has brought torment, READ this short book if you’re in the mood for something decidedly different...
You may well want to return to its mysterious aura time and time again.
The aura of a climacteric epiphany in quiet equipoise.
BUT MUST IT COME SO SOON, AND OH SO BRIGHT?
Leonard Cohen, Joan of Arc.
I must admit, I am floored by this unpretentious little book!
John Updike was right: Blanchot was one of the most important post-war French writers. No question.
But Blanchot takes us into a strange sort of limbo. It’s like we’ve been transported to a beginningless, endless universe. A sorta quantum multiverse.
It’s like - twisting the words of T.S. Eliot - “the interminable conclusion of all that is inconclusible.” Bizarrely so.
Blanchot’s postmodernism was his escape hatch. He needed it - like the existentialist’s prise de conscience in Nausea, his world was just DE TROP.
Had he chosen the normal life of simple faith he could have completely DE-SCOPED the aleatoric tumult of the Absurd into the ordinary eternal struggle between Good and Evil. Which it ultimately is...
It’ll take only an hour or so for you to read, but it could change the way you see your daily routine. For there is a glittering, though empty, magic in the mundane here..
"I climbed the steps... On the same level, and a little later, opening the door I thought was the door to the stairway - but it must have been contiguous to it - I was in some sense attracted by the surprise, pierced and drawn by that surprise, which resembled the gaiety of the day, the shiver of a light so startling that, as I moved forward in that little room, it made me enter the heart of summer, and was I moving forward?
“It was the space that was opening, a limitless space, a day without hindrance, free, and that freedom, even though it was not without coldness - for I was immobilized in a feeling of radiant emptiness - was like the floating feeling of summer.
“I assuredly recognized that little room where I didn't doubt I had spent a good deal of time and which, at that instant, gave me the impression of a watchtower, open on two sides, but empty (not that it was empty of objects, I now noticed a table), and yet empty to a degree that was exalting and, I fear, difficult to sustain."
We all have half-forgotten memories like this - of a timeless time in our lives - even though that description belies the book’s insidious aura of uncertainty.
“A limitless space...” his incredible words remind me so much of the day I learned Hemingway had shot himself, back in the sixties. It was almost as if someone had punched me hard in the stomach.
All the stuffing was knocked outa me. There was just empty “limitless space.”’
That’s much like trauma.
Like the day during the War when the Nazis staged a mock execution, with Blanchot as the victimized rube. Brutality rarely has any couth.
The trauma that ensued is echoed all throughout his writings.
But you know what? Trauma can be an epiphany - if we revisit it under an absolute aegis, as Kierkegaard did.
Blanchot became a victor only by framing his own shame and trauma Into an epiphany.
And if we’re like Eliot, Joyce, and Virginia Woolf, our timeless epiphanies are “the crown upon our life’s work.”
But that’s not what started the process with Blanchot. For him, as for me, it was a negative epiphany - a moment of terror.
And the postmodern “therapy” that must have been applied to its aftershocks in him, as it was for me, is brutal and callous. Without the slightest compassion it answers shock for shock.
But if your foot is still firmly in traditional territory, as it was for me, you have a whisper of a chance to regain your balance. A divine whisper: as God to Elijah.
So the one problem I have with Blanchot - and it is probably minor considering his wonderfully endless ruminations, so valuable in themselves - is that he’s so deucedly OPEN-ENDED.
You won’t find closure here. Or finality.
It is like walking on a surface that is not entirely there, that leaves us without any sort of ground.
It is like resolutions and happy endings have entirely evaporated in the morning mist, leaving us lost in a purposeless void!
That’s something older readers will miss here - a story with a beginning and an end, full of familiar-sounding characters and situations.
I, personally, regained that benison of “the old familiar places” restored, of Time Regained, through hard-won Faith. And that’s not easy.
But Blanchot, in his own way, benefitted from the epiphanic, but saw it - not as Grace - but as the Absurd. From which there’s no final respite. Like Sartre’s Orestes, in The Flies.
But as temporary respite it works, in the act of creation - as it did for a while with Sartre too.
Younger readers will savour the openness and challenge of Blanchot.
Though old myself, I think the kids are right to accept it with an even mind. And they’ve built their own values, too, to counter its negative effects.
For at those rare moments in our lives when all the onerous GRAVITY of our world is suddenly lifted, in a moment of diaphanous and translucent clarity, we seem to see with William Wordsworth “into the Heart of Things!”
A moment of complete simplicity
Costing not less than everything.
And, even if you’re like Orestes, whose insight has brought torment, READ this short book if you’re in the mood for something decidedly different...
You may well want to return to its mysterious aura time and time again.
The aura of a climacteric epiphany in quiet equipoise.
December 9, 2019
Έχοντας ξαναδιαβάσει Μπλανσό, ήμουν σε θέση να μην πνιγώ μέσα στην αβεβαιότητα της ψυχικής ή διανοητικής μου ανεπάρκειας.
Η εμπειρία της ανάγνωσης αυτού του μικρού τεράστιου βιβλίου είναι ένας αγώνας,
ένα στοίχημα λησμοσύνης και επαλήθευσης,
ένα παιχνίδι σιωπής έντονης και αφόρητα επιφανειακής που απέφευγε τα βάθη των σκέψεων
για να ξεφύγει απο την μοναξιά.
Αυτή που δημιουργούν τα ειπωμένα, τα ανείπωτα, τα μοιρασμένα και τα παραγωγικά.
Γνωρίζοντας ωστόσο τη δύναμη του συγγραφέα στην σκοτεινιά του φωτός, την απαράλλαχτη εμμονή του να μετατρέπει την έννοια μιας φράσης, μιας δύσκολης φράσης πολύ δυσνόητης λόγω της απλότητας της,
σε μια φυσική οντότητα που δεν υπάρχει, κι όμως ειναι εδώ, κατάφερα να επιδιώξω με την λαγνεία της φαντασίας που μεθάει την πραγματικότητα,
τα ανυπέρβλητα βάθη της αγκαλιάς του,
και να κάνω την κατανόηση
μια έντονα φυσική πράξη.
Ένιωσα αρκετές φορές πως αυτό που διάβαζα ήταν μια συντροφιά που με απέφευγε, φανερά και κατάφωρα.
Έπρεπε να περιμένω τη νύχτα της γραφής του για να εξαφανιστούν όλα τα ακατανόητα, όλα αυτά, που απο φράση σε φράση του Μπλανσό, ήμουν ανίσχυρη να συνοψίσω, στο τέλος της σελίδας ή ακόμη και της παραγράφου.
Αφού όμως βρισκόμουν βολικά και γαλήνια μέσα στην άδεια αγκαλιά του, αφού με χάιδεψε με την απαλή αυταπάτη της πλάνης του, αφού μου εξομολογήθηκε τα ανομολόγητα που τον κρατούσαν μακριά
απο το θόρυβο της ανθρώπινης σιωπής,
με ακούμπησε απαλά στον πυρήνα της ψυχής του
και μου ζήτησε να γεμίσω το περιμετρικό κενό της
με την κατανόηση της ασυντρόφευτα διαλυμένης σημασίας.
Και εκεί, όταν χαμογέλασε ο αντικατοπτρισμός
εκείνου που δεν με συντρόφευε κατανόησα επαρκώς ίσως, την άρνηση του Μπλανσό για κάθε επιχείρημα που δεν αντιστεκόταν στην σύνοψη.
Η ανάγκη της συνοχής σκέψεων, λόγων, πράξεων, γραπτών συμβάντων, οδυνηρών αισθήσεων και παραισθήσεων μέσα στα ερείπια των ονείρων της ανάμνησης σημαίνει επακριβή προσδιορισμό έννοιας, ουσίας και δράσης.
Κάτι τέτοιο, δεν θα επαρκούσε ούτε για να κοιτάξει, πόσο μάλλον να χαρακτηρίσει τα βαθύτερα, αποδεσμευτικά και ακατάλληλα βήματα του συγγραφέα μέσα σε έναν μικρό, απέραντα μικρό χώρο,
όπου κινείται ασταμάτητα και ψυχορραγεί με μύχια ευχαρίστηση αφού θυμάται και αναπολεί, ζει και γράφει.
Επικοινωνεί με εκείνον που δεν τον συντροφεύει ποτέ, μα του μιλάει και του εξηγεί.
Του υπενθυμίζει τις θαμμένες φαινομενικότητες,
με επιφανειακή λαμπρότητα
και του υπόσχεται πως η δύναμη του είναι διεσπαρμένη μέσα σε ολόκληρη τη ζωή του,
μα το χρέος, οποιοδήποτε χρέος είναι
συγκεντρωμένο σε μία μόνο στιγμή
και περιμένει με αμέριστη καρτερικότητα.
Άρα, θα μπορούσε να αντιμετωπίσει την απύθμενη απόγνωση απο την εμμονή του πηγαινέλα και την επίγνωση πως αυτό που επαναλαμβάνεται
είναι το κενό της επανάληψης που προφητεύει μέσα στην απουσία του χρόνου.
Ο αφηγητής του Μπλανσό, ο ίδιος, αυτός,
κάποιος άλλος εαυτός του ή το υπέρτατο εγώ του,
αυτός που δεν τον συντρόφευε, μπορούσε με λόγια σαγηνευτικά και λαμπερά ή ανείπωτα και ακατανόητα
να ανυψωθεί σχεδόν έξω απο τον εαυτό του και να αντιπαλέψει την στιγμή κατά την οποία η κοινή άγνοια ζητάει εξηγήσεις
και σφίγγει τον κλοιό της μοναξιάς σαν την ισχύ μιας εφιαλτικής συνομοσίας μέσα σε ένα ατομικό και βαθύτατο όνειρο.
Ο ασυντρόφευτος εαυτός μεταβάλλεται απο σελίδα σε χρόνο και απο φράση σε στιγμή, με θλιβερή βραδύτητα, ένα βραδύ χαμόγελο κενού, η χαμογελαστή γαλήνη του πόνου που επαναλαμβάνεται.
Σε αυτή τη σχέση εαυτού και συντρόφου, στο ατομικό είδωλο του κενού βάθους δεν μπορεί κανείς να αντισταθεί, δεν εξαρτάται απο το υποκείμενο που παίρνει τις αποφάσεις.
Είναι μια σχέση αντικατοπτρισμού που θέλεις να ξεφύγεις μα πάντα σε γοητεύει, σε ξεμυαλίζει, σε αλλοιώνει, σε στολίζει με τα χαμόγελα της επόμενης ημέρας.
Μέσα σε αυτόν τον κύκλο, το χαμόγελο της απόλυτης κατάθλιψης, ξαναγίνεται το χαμόγελο της εσωτερικής ειρήνης, κι αυτή φέρνει την παρέα της για να ειναι πολλά τα είδωλα του κενού βάθους.
Καθόλη την διαρκεία του μυθιστορήματος ο σύντροφος πιέζει τον αφηγητή με ερωτήσεις.
Σε όλη την αφήγηση, στην οποία το παράδοξο και η αδυναμία ενσωματώνονται ως απολύτως φυσικά στοιχεία της δράσης, η διάκριση συγκεκριμένων παραγόντων απο την αφηρημένη μορφή και οι μεταβολές της ακινησίας δηλώνουν κάποιον χώρο, κάποια δράση, κάποια συγκεκριμένη κατάσταση παραισθήσεων και αφηρημένων ιδιοτήτων που δίνονται σε οντότητες, για να εκτελέσουν κάποιες επιθυμίες ή να τονίσουν την ακινησία του αφηγητή.
Υπάρχουν συγκεκριμένες αλληλεπιδράσεις μεταξύ συγκεκριμένης και αφηρημένης οντότητας,
επίσης μεταξύ πραγμάτων που δεν υπάρχουν συγκεκριμένα, υπάρχουν μόνο στο μυαλό του αφηγητή
ή στην φαντασία.
Σκέψεις, αυταπάτες, αισθήσεις.
Δεν υπάρχει αλληλεπίδραση μεταξύ του μοναχικού αφηγητή και εκείνου που δεν τον συντρόφευε, ισως μια φανταστική φιγούρα, ίσως ο ίδιος του ο εαυτός.
Όμως υπάρχει μια απαράμιλλη και συγκλονιστική σχέση αλληλεπίδρασης μεταξύ του αφηγητή και της επίδρασης αυτής της έλλειψης αλληλεπίδρασης στον ίδιο.
( Απο τα πιο έντονα και δυσπρόσιτα βιβλία που έχω διαβάσει)
🎈🩸🎈🩸🎈🎄
💥⭐️💥⭐️💥
Καλή ανάγνωση.
Πολλούς ασπασμούς.
Η εμπειρία της ανάγνωσης αυτού του μικρού τεράστιου βιβλίου είναι ένας αγώνας,
ένα στοίχημα λησμοσύνης και επαλήθευσης,
ένα παιχνίδι σιωπής έντονης και αφόρητα επιφανειακής που απέφευγε τα βάθη των σκέψεων
για να ξεφύγει απο την μοναξιά.
Αυτή που δημιουργούν τα ειπωμένα, τα ανείπωτα, τα μοιρασμένα και τα παραγωγικά.
Γνωρίζοντας ωστόσο τη δύναμη του συγγραφέα στην σκοτεινιά του φωτός, την απαράλλαχτη εμμονή του να μετατρέπει την έννοια μιας φράσης, μιας δύσκολης φράσης πολύ δυσνόητης λόγω της απλότητας της,
σε μια φυσική οντότητα που δεν υπάρχει, κι όμως ειναι εδώ, κατάφερα να επιδιώξω με την λαγνεία της φαντασίας που μεθάει την πραγματικότητα,
τα ανυπέρβλητα βάθη της αγκαλιάς του,
και να κάνω την κατανόηση
μια έντονα φυσική πράξη.
Ένιωσα αρκετές φορές πως αυτό που διάβαζα ήταν μια συντροφιά που με απέφευγε, φανερά και κατάφωρα.
Έπρεπε να περιμένω τη νύχτα της γραφής του για να εξαφανιστούν όλα τα ακατανόητα, όλα αυτά, που απο φράση σε φράση του Μπλανσό, ήμουν ανίσχυρη να συνοψίσω, στο τέλος της σελίδας ή ακόμη και της παραγράφου.
Αφού όμως βρισκόμουν βολικά και γαλήνια μέσα στην άδεια αγκαλιά του, αφού με χάιδεψε με την απαλή αυταπάτη της πλάνης του, αφού μου εξομολογήθηκε τα ανομολόγητα που τον κρατούσαν μακριά
απο το θόρυβο της ανθρώπινης σιωπής,
με ακούμπησε απαλά στον πυρήνα της ψυχής του
και μου ζήτησε να γεμίσω το περιμετρικό κενό της
με την κατανόηση της ασυντρόφευτα διαλυμένης σημασίας.
Και εκεί, όταν χαμογέλασε ο αντικατοπτρισμός
εκείνου που δεν με συντρόφευε κατανόησα επαρκώς ίσως, την άρνηση του Μπλανσό για κάθε επιχείρημα που δεν αντιστεκόταν στην σύνοψη.
Η ανάγκη της συνοχής σκέψεων, λόγων, πράξεων, γραπτών συμβάντων, οδυνηρών αισθήσεων και παραισθήσεων μέσα στα ερείπια των ονείρων της ανάμνησης σημαίνει επακριβή προσδιορισμό έννοιας, ουσίας και δράσης.
Κάτι τέτοιο, δεν θα επαρκούσε ούτε για να κοιτάξει, πόσο μάλλον να χαρακτηρίσει τα βαθύτερα, αποδεσμευτικά και ακατάλληλα βήματα του συγγραφέα μέσα σε έναν μικρό, απέραντα μικρό χώρο,
όπου κινείται ασταμάτητα και ψυχορραγεί με μύχια ευχαρίστηση αφού θυμάται και αναπολεί, ζει και γράφει.
Επικοινωνεί με εκείνον που δεν τον συντροφεύει ποτέ, μα του μιλάει και του εξηγεί.
Του υπενθυμίζει τις θαμμένες φαινομενικότητες,
με επιφανειακή λαμπρότητα
και του υπόσχεται πως η δύναμη του είναι διεσπαρμένη μέσα σε ολόκληρη τη ζωή του,
μα το χρέος, οποιοδήποτε χρέος είναι
συγκεντρωμένο σε μία μόνο στιγμή
και περιμένει με αμέριστη καρτερικότητα.
Άρα, θα μπορούσε να αντιμετωπίσει την απύθμενη απόγνωση απο την εμμονή του πηγαινέλα και την επίγνωση πως αυτό που επαναλαμβάνεται
είναι το κενό της επανάληψης που προφητεύει μέσα στην απουσία του χρόνου.
Ο αφηγητής του Μπλανσό, ο ίδιος, αυτός,
κάποιος άλλος εαυτός του ή το υπέρτατο εγώ του,
αυτός που δεν τον συντρόφευε, μπορούσε με λόγια σαγηνευτικά και λαμπερά ή ανείπωτα και ακατανόητα
να ανυψωθεί σχεδόν έξω απο τον εαυτό του και να αντιπαλέψει την στιγμή κατά την οποία η κοινή άγνοια ζητάει εξηγήσεις
και σφίγγει τον κλοιό της μοναξιάς σαν την ισχύ μιας εφιαλτικής συνομοσίας μέσα σε ένα ατομικό και βαθύτατο όνειρο.
Ο ασυντρόφευτος εαυτός μεταβάλλεται απο σελίδα σε χρόνο και απο φράση σε στιγμή, με θλιβερή βραδύτητα, ένα βραδύ χαμόγελο κενού, η χαμογελαστή γαλήνη του πόνου που επαναλαμβάνεται.
Σε αυτή τη σχέση εαυτού και συντρόφου, στο ατομικό είδωλο του κενού βάθους δεν μπορεί κανείς να αντισταθεί, δεν εξαρτάται απο το υποκείμενο που παίρνει τις αποφάσεις.
Είναι μια σχέση αντικατοπτρισμού που θέλεις να ξεφύγεις μα πάντα σε γοητεύει, σε ξεμυαλίζει, σε αλλοιώνει, σε στολίζει με τα χαμόγελα της επόμενης ημέρας.
Μέσα σε αυτόν τον κύκλο, το χαμόγελο της απόλυτης κατάθλιψης, ξαναγίνεται το χαμόγελο της εσωτερικής ειρήνης, κι αυτή φέρνει την παρέα της για να ειναι πολλά τα είδωλα του κενού βάθους.
Καθόλη την διαρκεία του μυθιστορήματος ο σύντροφος πιέζει τον αφηγητή με ερωτήσεις.
Σε όλη την αφήγηση, στην οποία το παράδοξο και η αδυναμία ενσωματώνονται ως απολύτως φυσικά στοιχεία της δράσης, η διάκριση συγκεκριμένων παραγόντων απο την αφηρημένη μορφή και οι μεταβολές της ακινησίας δηλώνουν κάποιον χώρο, κάποια δράση, κάποια συγκεκριμένη κατάσταση παραισθήσεων και αφηρημένων ιδιοτήτων που δίνονται σε οντότητες, για να εκτελέσουν κάποιες επιθυμίες ή να τονίσουν την ακινησία του αφηγητή.
Υπάρχουν συγκεκριμένες αλληλεπιδράσεις μεταξύ συγκεκριμένης και αφηρημένης οντότητας,
επίσης μεταξύ πραγμάτων που δεν υπάρχουν συγκεκριμένα, υπάρχουν μόνο στο μυαλό του αφηγητή
ή στην φαντασία.
Σκέψεις, αυταπάτες, αισθήσεις.
Δεν υπάρχει αλληλεπίδραση μεταξύ του μοναχικού αφηγητή και εκείνου που δεν τον συντρόφευε, ισως μια φανταστική φιγούρα, ίσως ο ίδιος του ο εαυτός.
Όμως υπάρχει μια απαράμιλλη και συγκλονιστική σχέση αλληλεπίδρασης μεταξύ του αφηγητή και της επίδρασης αυτής της έλλειψης αλληλεπίδρασης στον ίδιο.
( Απο τα πιο έντονα και δυσπρόσιτα βιβλία που έχω διαβάσει)
🎈🩸🎈🩸🎈🎄
💥⭐️💥⭐️💥
Καλή ανάγνωση.
Πολλούς ασπασμούς.
January 21, 2022
Maybe his most bizarre book? I think it's essentially about a writer struggling to write - but everything is so very bare almost to the point of absence: the main character is "I", the companion "he". Very bizarre, ominous things are said, like the narrator says something like "I've been here a long time haven't I?" and the companion affirms or doubts his statements. It feels like within the story's setting there's some horrible secret all the characters know but it's never revealed (the secret that has no depth, the secret that there is no secret, which, pardoxically, implies a secret all the same).
It's pretty readable by Blanchot standards until the last 20 ish pages where it gets into the narrator struggling with writing (perhaps the whole text is about this?). The writing was excellent, a phenomenology of writing.
There's a horrifying part where the narrator very briefly sees someone in an armchair, and then later slouched against the wall by the stairs, but he feels as though the figure (i think he calls it formless even) isnt aware of him - it's the opposite - the narrators gaze is "riveting him to the wall". I'm not exactly sure if I would call this horror but it can get supremely unnerving and a sense of bizarre unease pervades all dialogue in it.
On second re-read, I didn't like it as much as when I first read it a few years ago. But still worthwhile.
It's pretty readable by Blanchot standards until the last 20 ish pages where it gets into the narrator struggling with writing (perhaps the whole text is about this?). The writing was excellent, a phenomenology of writing.
There's a horrifying part where the narrator very briefly sees someone in an armchair, and then later slouched against the wall by the stairs, but he feels as though the figure (i think he calls it formless even) isnt aware of him - it's the opposite - the narrators gaze is "riveting him to the wall". I'm not exactly sure if I would call this horror but it can get supremely unnerving and a sense of bizarre unease pervades all dialogue in it.
On second re-read, I didn't like it as much as when I first read it a few years ago. But still worthwhile.
November 17, 2014
The one who stands apart from me is (not) me.
A saying without answer, writing (n)ever written, echoing its internal silence. A dialogue with the other who is none other than one's self (though not the fictive I, but outside such constructions.
No beginning, no end, repeating itself endlessly in a perpetual circle that is yet to close; for closure is completeness. Vortextual then.
Rather, a parenthetical dialogue (monologue?) that is at the heart of, and yet outside of and otherwise than, the key to the question "Who?"; the mark that implies the question (?).
A saying without answer, writing (n)ever written, echoing its internal silence. A dialogue with the other who is none other than one's self (though not the fictive I, but outside such constructions.
No beginning, no end, repeating itself endlessly in a perpetual circle that is yet to close; for closure is completeness. Vortextual then.
Rather, a parenthetical dialogue (monologue?) that is at the heart of, and yet outside of and otherwise than, the key to the question "Who?"; the mark that implies the question (?).
September 13, 2019
As Derrida mentions in the story of Blanchot’s nearly death experience, he is living between life and death. He’s dead and yet not! And here through the book it mostly feels like you’re walking on glass, waiting for sth to happen, reaching an end or waiting for the glass to break but nothing happens. It’s just you and the glass.
The book takes a few hours, but surely sticks for a long long time.
The book takes a few hours, but surely sticks for a long long time.
July 12, 2020
Δεν ξέρω πως να χαρακτηρίσω την ανάγνωση αυτού του σπουδαίου βιβλίου. Εμπειρία ανάγνωσης; Περιπλάνηση σε ένα λαβύρινθο χωρίς όρια; Γλωσσικό σύμπλεγμα;Το βιβλίο του Μορίς Μπλανσό μιλά για την γραφή την οποία πραγματώνεται μέσω της ίδιας της ανάγνωσης . Η γραφή δεν είναι γραφή , δεν κατακτάτε, είναι πάντα ημιτελής , δεν ξεκινά ποτέ, δεν τελειώνει ποτέ. Η ανάγνωση δίνει την δυνατότητα να καταλάβουμε την όλη διαδικασία της γραφής που πάει μαζί και συντροφεύει την γραφή και μαζί μπορούν να γίνουν μια μιά στιγμή κάτι, όχι στον χώρο και στον χρόνο όμως πάντα. Όπως και να χει δεν είναι σίγουρα το βιβλίο που απευθύνεται στο μέσο αναγνώστη. ( ο τίτλος στα Ελληνικά είναι ΕΚΕΙΝΟΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΜΕ ΣΥΝΤΡΟΦΕΥΕ από τις εκδόσεις ΣΜΙΛΗ)
April 14, 2024
i was initially going to say it is blanchot's second best after thomas l'obscur but i think it takes equal first (for different reasons)!!!
maybe the best fictional work that inadvertently speaks to žižek's idea of less than nothing (in which/that the self is the objet a of the void - or at least that's how i see it)
also really wonderfully and poetically precursors glissant's opacity; reaffirms for me that the path of losing, looping, and forgetting is the best one indeed
maybe the best fictional work that inadvertently speaks to žižek's idea of less than nothing (in which/that the self is the objet a of the void - or at least that's how i see it)
also really wonderfully and poetically precursors glissant's opacity; reaffirms for me that the path of losing, looping, and forgetting is the best one indeed
June 6, 2025
très peu de ce que vous appelleriez "d'intrigue", encore moins de caractérisation, et c'est là la problématique essentielle de la poétique de Blanchot. Un roman qui vous amène essentiellement à vous interroger sur ce qui fait de la littérature une littérature. La fascination ici tourne entièrement autour des obsessions de Blanchot: la parole, les espaces de solitude et ce que nous pourrions appeler les machines d'expression (si nous voulons être Deleuzian)
January 23, 2023
This, one sentence: ''Nothing calmer than that, a visible circle of calm-and yet, something that immediately made me see something else, not so calm, a calm not soothed, shivering, as though it hadn’t reached the point from which there is no longer any return, as though it wasn’t free, yet, from all faces, still desired one, feared being separated from it: sometimes giving me the feeling of wandering desperately around the face, sometimes the hope of drawing near it, the certainty of recapturing it, of having recaptured it, an unforgettable impression of its unity with the face, even though the face itself remains invisible, a marvelous unity, sensed as a happiness, a piece of luck that dispersed shadows, that went beyond the day, something for which one was prepared to sacrifice everything, a thrilling resemblance, the thrill of the unique, a force of a desire that again and again and again recaptures what it once held-but what is happening? resemblance does not cease to be present behind everything, it even imposes itself, becomes more majestic, I divine it as I have never seen it, it is the moving reflection of all space, and the smile also affirms its immensity, affirms the majesty of this resemblance which is almost too vast, the smile seems to lose itself in the resemblance and through the smile the resemblance seems to become a resemblance that strays, without resemblance.''
July 24, 2021
Λόγος ωθούμενος στα άκρα της επικοινωνιακής διαδικασίας και βγαλμένος από το κενό και την σιωπή...
Μοναδικές και ασύλληπτες λογοτεχνικές διαστάσεις, προσιτό σαν το σκοτάδι και κατανοητό σαν την τρέλα.
Μοναδικές και ασύλληπτες λογοτεχνικές διαστάσεις, προσιτό σαν το σκοτάδι και κατανοητό σαν την τρέλα.
February 15, 2016
Amazing winter tale.
October 10, 2021
"Words from the empty depth, who has summoned you? Why have you become manifest to me? Why am I occupied with you?"
September 3, 2024
"Τι πρόκειται να συμβεί; Είχα πραγματικά αυτή την επιθυμία να κλέψω, να ξεφορτωθώ τον εαυτό μου σε κάποιον άλλον; Μάλλον, να κρύψω το άγνωστο μέσα μου, να μην το ενοχλήσω, να σβήσω τα βήματά του, ώστε αυτό που ολοκλήρωσε να ολοκληρωθεί χωρίς να αφήσει κανένα απομεινάρι, ώστε να μην ολοκληρωθεί για μένα, που παραμένω στην άκρη, έξω από το γεγονός, το οποίο αναμφίβολα περνάει με τη λάμψη, το θόρυβο και την αξιοπρέπεια της αστραπής, χωρίς να μπορώ να κάνω κάτι περισσότερο από το να διαιωνίζω την προσέγγισή του, να εκπλήσσω την αναποφασιστικότητά του, να κρατηθώ, να κρατηθώ χωρίς να υποχωρήσω. Δεν ήταν κάποτε, εκεί που ζούσα και δούλευα, στο μικρό δωμάτιο που είχε σχήμα φρουρού, σε εκείνο το μέρος όπου είχα ήδη εξαφανιστεί, μακριά από το να αισθάνομαι απαλλαγμένος από τον εαυτό μου, είχα αντίθετα το καθήκον να προστατεύσω αυτή την εξαφάνιση, να επιμείνω σε αυτήν για να την ωθήσω πιο μακριά, όλο και πιο μακριά; Δεν ήταν εκεί, στην ακραία αγωνία που δεν είναι καν κάποιου, που μου προσφέρθηκε το δικαίωμα να μιλήσω για τον εαυτό μου σε τρίτο πρόσωπο;"
Είναι σαφές ότι ο Blanchot δεν είναι για όλους. Πιο πολύ ομοιάζει σε ένα α-λογοτεχνικο στυλ όπου απουσιάζουν οι κανόνες αφήγησης. Νομίζω ότι χρειάζεται να έχεις διαβάσει τα φιλοσοφικά έργα του ή τις πραγματείες του περί λογοτεχνίας για να συλλάβεις το πνεύμα του .
Υποτίθεται μιλάει για την γραφή και την ανάγνωση .
Το "υποκείμενο" της λογοτεχνίας (αυτό που μιλάει μέσα της και αυτό για το οποίο μιλάει) δεν είναι τόσο η γλώσσα στη θετική της ιδιότητα όσο το κενό που η γλώσσα παίρνει ως χώρο της όταν αρθρώνεται στη γύμνια του "μιλάω" λέει σε ένα έργο του ή αλλιώς η αποκαλούμενη ουδετερότητα .
Είναι σαφές ότι ο Blanchot δεν είναι για όλους. Πιο πολύ ομοιάζει σε ένα α-λογοτεχνικο στυλ όπου απουσιάζουν οι κανόνες αφήγησης. Νομίζω ότι χρειάζεται να έχεις διαβάσει τα φιλοσοφικά έργα του ή τις πραγματείες του περί λογοτεχνίας για να συλλάβεις το πνεύμα του .
Υποτίθεται μιλάει για την γραφή και την ανάγνωση .
Το "υποκείμενο" της λογοτεχνίας (αυτό που μιλάει μέσα της και αυτό για το οποίο μιλάει) δεν είναι τόσο η γλώσσα στη θετική της ιδιότητα όσο το κενό που η γλώσσα παίρνει ως χώρο της όταν αρθρώνεται στη γύμνια του "μιλάω" λέει σε ένα έργο του ή αλλιώς η αποκαλούμενη ουδετερότητα .
February 19, 2025
Blanchot dismantles language to reveal a confined yet infinitely expanding existence. This rupture in time, this persistent “edge experience,” becomes a mode of narration—consciousness trapped in a movement that is both internal and beyond control.
While reading, I kept thinking of Bergman’s Cries and Whispers—Agnes on her sickbed. They both bring up the same questions: when an individual consciousness enters an extreme state, how is time reshaped? How does a finite space contain an infinite sense of life?
Whether it is the time within a room or the time within a sickbed, it is entirely individual. The experience of consciousness has nothing to do with the objective length of time; it is shaped purely by its inner flow. It points to an “absolute present”—a state that neither aligns with nor requires synchronisation with the world’s rhythms.
This book unfolds from “nothing.” I thought I would remember only the feeling of reading it, while forgetting entirely what it had said. Yet beyond “this moment,” some words remain vividly imprinted—conversation, writing, thought, and forgetting.
While reading, I kept thinking of Bergman’s Cries and Whispers—Agnes on her sickbed. They both bring up the same questions: when an individual consciousness enters an extreme state, how is time reshaped? How does a finite space contain an infinite sense of life?
Whether it is the time within a room or the time within a sickbed, it is entirely individual. The experience of consciousness has nothing to do with the objective length of time; it is shaped purely by its inner flow. It points to an “absolute present”—a state that neither aligns with nor requires synchronisation with the world’s rhythms.
This book unfolds from “nothing.” I thought I would remember only the feeling of reading it, while forgetting entirely what it had said. Yet beyond “this moment,” some words remain vividly imprinted—conversation, writing, thought, and forgetting.
April 6, 2025
One of the stranger books I've ever read that will have me debating its meaning for days. It's a dialog (monologue?) of sorts between a person and a part of themself (the subconscious?), filled with intimate meditations on meaning, language, writing, time, being, etc. Big Concepts. A Lacanian baby describes its own experience of the mirror stage but with an already enormous vocabulary. Very abstract, but not entirely so, in fact the strangest parts of the narrative are when we catch glimpses of a real world (bay windows, someone outside, a nearby table, a glass of water, thirst here maybe representing drives?) outside what appears to be a pure idealism. The abstraction is interesting but Blanchot's prose is truly incredible, with multiple wildly unique sentences on every page lended depth by the inscrutable situation. The endless internal monologues and struggle for meaning in Beckett is the closest reference point I can locate, except Beckett's prose can be so tedious and arid I feel like I'm suffocating. This writing in this book, on the other hand, scintillates, like trying to describe the singular beauty of each drop of water in a river.
November 8, 2025
[...]Μποροῦσα νὰ θυμηθῶ, ὅπως μία μεθυστικὴ πλεύση, τούτη τὴν κίνηση ἡ ὁποία μὲ εἶχε σὲ περισσότερες από μία φορές ὠθήσει πρὸς ἕναν στόχο, πρὸς μία γῆ ποὺ δὲν γνώριζα καὶ ποὺ δὲν προσπαθοῦσα νὰ φτάσω, καὶ ὅτι δὲν ὑπῆρχε ἐντέλει οὔτε γῆ οὔτε στόχος, δεν παραπονιόμουν γι᾿ αὐτό, διότι, ἐν τῷ μεταξὺ καὶ μὲ αὐτὴν τὴν ἴδια κίνηση, εἶχα χάσει τὴν ἀνάμνηση τῆς γῆς, τὴν εἶχα χάσει, ἀλλὰ καὶ εἶχα κερδίσει τὴν δυνατότητα να τραβάω στὴν τύχη, παρότι, ἀκριβῶς, παραδομένος σὲ αὐτὴν τὴν τύχη, ἔπρεπε νὰ παραιτηθῶ ἀπὸ τὴν ἐλπίδα τοῦ νὰ σταματήσω κάποτε. Ἡ παρηγοριὰ θὰ μποροῦσε νὰ εἶναι τὸ νὰ πῶ στὸν ἑαυτό μου: παραιτήθηκες ἀπὸ τὸ νὰ προβλέπεις καὶ ὄχι ἀπὸ το απρόβλεπτο. [...]
September 13, 2023
very unpleasant to read, as though every time you are expected to grasp a thought the question is then posed that what if the thought was also its exact opposite??? idk i didn't "get" it but i am also generally averse to endless barrages of page-long run-on sentences, so
December 24, 2023
What am I reading? This was the primary question facing the reader. The nature of this work remains unclear to the very end: is this a writer seeking their writerly persona, an investigation of the Self, a delirium of illness, a conversation with God... This might also serve as a proof that the relationship between two entities can be so ambiguous, yet so minutely explored.
Excellent bedtime reading.
Excellent bedtime reading.
Read
January 11, 2023<3
Displaying 1 - 23 of 23 reviews