Μένγκελε

by Θανάσης Τριαρίδης

"Ο Μένγκελε (όπως και κάθε άλλο γραπτό μου) είναι (σωστότερα: θα ήθελα να είναι) μια ακόμη αφήγηση προορισμένη για να διαβαστεί. Η θεατρική φόρμα που χρησιμοποίησα ήταν μονάχα το μέσο που ένιωσα προσφορότερο για να καταγράψω μια φριχτή ιστορία αγάπης και φόνων – ή την αποκαλυπτική ιστορία της αγάπης διά του εξακολουθητικού όσο και ακαταλόγιστου φόνου μέσα στους αιώνες."

Genres: Plays, Theatre

128 pages, ebook

First published January 1, 2012

About the author

Ο Θανάσης Τριαρίδης γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1970. Σπούδασε στη Νομική Σχολή του ΑΠΘ. Συνεκδότης του περιοδικού "Τα Ποταμόπλοια" (1990-1992) και σύμβουλος έκδοσης του περιοδικού "Mauve" (2003 και εξής). Από το 2005 συντονίζει τη σειρά των "Αντιρρήσεων" στις εκδόσεις "τυπωθήτω". Στα χρόνια 1996-2001 υπήρξε ακτιβιστής του Δικτύου DROM για τα κοινωνικά δικαιώματα των Τσιγγάνων, ενώ από το 1996 συμμετείχε ενεργά στη δημιουργία του Δικτύου Εθελοντών Δοτών Αιμοπεταλίων Θεσσαλονίκης. Κείμενά του δημοσιεύτηκαν σε πολλές εφημερίδες, περιοδικά και δικτυακούς τόπους. Το καλοκαίρι του 2005 διέκοψε τη 18μηνη συνεργασία του με την εφημερίδα "Μακεδονία της Κυριακής" όταν η τελευταία αρνήθηκε να δημοσιεύσει το κείμενό του που αφορούσε την κομμένη μακεδονική γλώσσα και την αναγκαιότητα διδασκαλίας της στα σχολεία. Έχει εκδώσει 12 βιβλία με πρώτο από αυτά το μυθιστόρημα "Ο άνεμος σφυρίζει στην Κουπέλα" (Πατάκης 2000). Το μυθιστόρημά του "Τα μελένια λεμόνια" πρωτοκυκλοφόρησε το 2005 στο Internet για ειδικούς λόγους (triaridis.gr/melenialemonia). Έχει ασχοληθεί ιδιαίτερα με την εικονοποιία της Αναγέννησης και με την ιστορία της τέχνης. Από το 2004 λειτουργεί η ιστοσελίδα του (triaridis.gr) όπου φιλοξενούνται το σύνολο των βιβλίων του και περισσότερα από 100 άρθρα και δοκίμια. Αφηγήματα και κείμενά του έχουν μεταφραστεί στα αγγλικά, τα γαλλικά και τα ιταλικά.

Reviews

[philosophie · Rating 4 out of 5]

Διερεύνηση των ορίων του ανθρώπου, της τόσο εύκολης αποκτήνωσής του μα και της ευαισθησίας του. Άραγε αν είσαι, είμαι;

[Myrto · Rating 4 out of 5]

But lo and behold, σας τσακώσαμε.
Αρκετά ενδιαφέρον θεατρικό. Το οποίο μπορεί να διαβάσει ο καθένας στο σάιτ του Τριαρίδη.
Χωρίς τον δούλο του ο αφέντης αποδυναμώνεται και δεν εξυπηρετεί πλέον τον φριχτό ρόλο του αφέντη, έτσι αχρηστεύεται. Κι ο τραγικός δούλος, όμως, χάνει την τραγικότητα της ζωής του, τον μόχθο, και το πρόσωπό του πλέον δεν εξυπηρετεί στο να δείχνει την αδικία της ζωής.
Έτσι κι εδώ. Δυο άνθρωποι, τόσο διαφορετικοί και τόσο ίδιοι, τραβολογάν ο ένας τον άλλον κι αλλάζουν συνεχώς ρόλους. Είναι σαν να παίζουν κάποιο παιχνίδι ρόλων, ίσως.
Μας θυμίζουν έτσι το ποίημα του Michaux Henri "Mon Roi" (Ο Βασιλιάς μου) στο οποίο ο υπηρέτης χτυπά και ξαναχτυπά τον αφέντη του κι εκείνος ανακτά συνεχώς τις δυνάμεις του. Παράλληλα ο υπηρέτης αναγνωρίζει πως είναι ο βασιλιάς του και πως τον υπηρετεί. Αναγνωρίζει κι αντιτίθεται στον ρόλο του συνεχώς. Κι έτσι οι δυο τους είναι κλεισμένοι σε ένα δωμάτιο αιωνίως κι ο ένας δίνει εντολές, δηλητηριάζεται από τον υπηρέτη του που τον μισεί και επανέρχεται στην εξουσία, κι ο άλλος, ο υπηρέτης, υπακούει στις εντολές, στήνει σχέδια για να διαλύσει την εξουσία του φριχτού βασιλιά και συγχρόνως παραδέχεται τη θέση του ως υπηρέτης. Κι αυτό γίνεται κατ' επανάληψη. Γιατί αλλιώς θα χαθούν κι οι δυο τους. Θα χάσουν τους εαυτούς τους.