What do you think?
Rate this book
Ett moln i byxor
«Облако в штанах» Владимира Маяковского – одна из наиболее известных поэм автора, в которой сочетаются строфические эксперименты с глубиной содержания***. Мировую известность поэту принесли произведения «Облако в штанах», «Флейта-позвоночник», «Люблю», «Москва горит», «Париж», «Про это», «Что такое хорошо и что такое плохо», «Лозунг-плакат», и др. Владимир Маяковский – один из крупнейших поэтов ХХ века, автор острых сатирических произведений, яркий представитель русского футуризма.
64 pages, Paperback
First published January 1, 1915
36 people are currently reading
926 people want to read
About the author
Vladimir Mayakovsky
505 books615 followersVladimir Mayakovsky (Владимир Владимирович Маяковский) was born the last of three children in Baghdati, Russian Empire (now in Georgia) where his father worked as a forest ranger. His father was of Ukrainian Cossack descent and his mother was of Ukrainian descent. Although Mayakovsky spoke Georgian at school and with friends, his family spoke primarily Russian at home. At the age of 14 Mayakovsky took part in socialist demonstrations at the town of Kutaisi, where he attended the local grammar school. After the sudden and premature death of his father in 1906, the family — Mayakovsky, his mother, and his two sisters — moved to Moscow, where he attended School No. 5.
In Moscow, Mayakovsky developed a passion for Marxist literature and took part in numerous activities of the Russian Social Democratic Labour Party; he was to later become an RSDLP (Bolshevik) member. In 1908, he was dismissed from the grammar school because his mother was no longer able to afford the tuition fees.
Around this time, Mayakovsky was imprisoned on three occasions for subversive political activities but, being underage, he avoided transportation. During a period of solitary confinement in Butyrka prison in 1909, he began to write poetry, but his poems were confiscated. On his release from prison, he continued working within the socialist movement, and in 1911 he joined the Moscow Art School where he became acquainted with members of the Russian Futurist movement. He became a leading spokesman for the group Gileas (Гилея), and a close friend of David Burlyuk, whom he saw as his mentor.
The 1912 Futurist publication A Slap in the Face of Public Taste (Пощёчина общественному вкусу) contained Mayakovsky's first published poems: Night (Ночь) and Morning (Утро). Because of their political activities, Burlyuk and Mayakovsky were expelled from the Moscow Art School in 1914.
His work continued in the Futurist vein until 1914. His artistic development then shifted increasingly in the direction of narrative and it was this work, published during the period immediately preceding the Russian Revolution, which was to establish his reputation as a poet in Russia and abroad.
Mayakovsky was rejected as a volunteer at the beginning of WWI, and during 1915-1917 worked at the Petrograd Military Automobile School as a draftsman. At the onset of the Russian Revolution, Mayakovsky was in Smolny, Petrograd. There he witnessed the October Revolution.
After moving back to Moscow, Mayakovsky worked for the Russian State Telegraph Agency (ROSTA) creating — both graphic and text — satirical Agitprop posters. In 1919, he published his first collection of poems Collected Works 1909-1919 (Все сочиненное Владимиром Маяковским). In the cultural climate of the early Soviet Union, his popularity grew rapidly. As one of the few Soviet writers who were allowed to travel freely, his voyages to Latvia, Britain, Germany, the United States, Mexico and Cuba influenced works like My Discovery of America (Мое открытие Америки, 1925). He also travelled extensively throughout the Soviet Union.
The relevance of Mayakovsky's influence cannot be limited to Soviet poetry. While for years he was considered the Soviet poet par excellence, he also changed the perceptions of poetry in wider 20th century culture. His political activism as a propagandistic agitator was rarely understood and often looked upon unfavourably by contemporaries, even close friends like Boris Pasternak. Near the end of the 1920s, Mayakovsky became increasingly disillusioned with the course the Soviet Union was taking under Joseph Stalin: his satirical plays The Bedbug (Клоп, 1929) and The Bathhouse (Баня, 1930), which deal with the Soviet philistinism and bureaucracy, illustrate this development.
On the evening of April 14, 1930, Mayakovsky shot himself.
In Moscow, Mayakovsky developed a passion for Marxist literature and took part in numerous activities of the Russian Social Democratic Labour Party; he was to later become an RSDLP (Bolshevik) member. In 1908, he was dismissed from the grammar school because his mother was no longer able to afford the tuition fees.
Around this time, Mayakovsky was imprisoned on three occasions for subversive political activities but, being underage, he avoided transportation. During a period of solitary confinement in Butyrka prison in 1909, he began to write poetry, but his poems were confiscated. On his release from prison, he continued working within the socialist movement, and in 1911 he joined the Moscow Art School where he became acquainted with members of the Russian Futurist movement. He became a leading spokesman for the group Gileas (Гилея), and a close friend of David Burlyuk, whom he saw as his mentor.
The 1912 Futurist publication A Slap in the Face of Public Taste (Пощёчина общественному вкусу) contained Mayakovsky's first published poems: Night (Ночь) and Morning (Утро). Because of their political activities, Burlyuk and Mayakovsky were expelled from the Moscow Art School in 1914.
His work continued in the Futurist vein until 1914. His artistic development then shifted increasingly in the direction of narrative and it was this work, published during the period immediately preceding the Russian Revolution, which was to establish his reputation as a poet in Russia and abroad.
Mayakovsky was rejected as a volunteer at the beginning of WWI, and during 1915-1917 worked at the Petrograd Military Automobile School as a draftsman. At the onset of the Russian Revolution, Mayakovsky was in Smolny, Petrograd. There he witnessed the October Revolution.
After moving back to Moscow, Mayakovsky worked for the Russian State Telegraph Agency (ROSTA) creating — both graphic and text — satirical Agitprop posters. In 1919, he published his first collection of poems Collected Works 1909-1919 (Все сочиненное Владимиром Маяковским). In the cultural climate of the early Soviet Union, his popularity grew rapidly. As one of the few Soviet writers who were allowed to travel freely, his voyages to Latvia, Britain, Germany, the United States, Mexico and Cuba influenced works like My Discovery of America (Мое открытие Америки, 1925). He also travelled extensively throughout the Soviet Union.
The relevance of Mayakovsky's influence cannot be limited to Soviet poetry. While for years he was considered the Soviet poet par excellence, he also changed the perceptions of poetry in wider 20th century culture. His political activism as a propagandistic agitator was rarely understood and often looked upon unfavourably by contemporaries, even close friends like Boris Pasternak. Near the end of the 1920s, Mayakovsky became increasingly disillusioned with the course the Soviet Union was taking under Joseph Stalin: his satirical plays The Bedbug (Клоп, 1929) and The Bathhouse (Баня, 1930), which deal with the Soviet philistinism and bureaucracy, illustrate this development.
On the evening of April 14, 1930, Mayakovsky shot himself.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 123 reviews
July 2, 2019
من شاعر ماشینم
شاعر خاک رس
اما
شاید نباشم من
جز حواری سیزدهم
در خاکیترین انجیلها
به دنیای ولادیمیر مایاکوفسکی
یکی از خلاق ترین شاعران جهان و از نوابغ ادبیات روس خوش آمدید.
او یکی از پیشگامان شعر «فوتوریستی» ست، از ۱۴ سالگی مینوشت،میسرود آنچنان که بعدها تئاترش به تئاتر انقلاب شهرت پیدا کرد.
شعر بلند و معروفش اَبرپوش که ۱۸ ماه طول کشید حکایتیست گفتنی از خود و عشق های کوتاه مدت ولی پرشورَش...
ماریا!
مال من شو
میترسم از یاد ببرم اسمت را
به سان شاعران
که میترسند از یاد ببرند آن کلمه را
که زادهی شکنجهی شب آن کلمه را
که مینماید هم تراز خدا
ماریا...
شهر آشوبِ روس
مایاکوفسکی شیدا و والهی لیلیا برکِ فیلمساز،
مجسمه ساز و نویسنده معروفی بود که هنجارشکنی و اغواگری را را خوب میدانست،چنان که پابلو نرودا، به او لقب آوانگارد روس را داد.
هر چند که هرگز به این عشق نرسید...
(یادِ لو سالومه ی روسی افتادم)
سرانجام این جوانک که در انقلاب اکتبر در ۱۵ سالگی تبعید شد،در سنِ ۳۶ سالگی با شلیک گلولهای به سرش به زندگی خلاقانه خود پایان داد.
او در آخرین نامه اش نوشت:
برای همه ... می میرم. هیچکس مقصر نیست و شایعات الکی راه نیندازید. این مرحوم از شایعه بدش می آید. مامان، خواهرانم، رفقایم، مرا ببخشید. این روش خوبی نیست (و به هیچکس آن را توصیه نمی کنم) ولی من چاره ی دیگری نداشتم...
اتفاق های خوش یمن
وقتی دنبال قبر میخائیل بولگاکوف بودم، فهمیدم که این شاعر انقلابی روس در کنار دیگر ادیبان،کلوب مردگان خفته را در صومعهیی ترتیب دادند:
بیشتر که جستجو کردم،دیدم چقدر حیفه که این نویسنده در ایران چندان شناخته شده نیست!هر چند که ترجمه هایی از کتابهایَش تو بازار موجوده و اتفاقا به همین علته که ناشناختهس: ترجمهی متوسط رو به بد!
با کمال سپاس فراوان از روح استاد مدیا کاشیگر عزیز و دیگر اساتید،به نظرم باید از دوباره اشعار این مردِ روسی در ایران،ترجمه شوند!
که اگر ترجمهی درستی از آب درآید(چون زبان روسی و آنهم شعر بسیار مشکل است) غوغا خواهد کرد.
چقدر گفتنی ها داشت این هوش سرشارِ روسی 🌱
✔ «غمگینم
چون آن پیرزنی که آخرین سربازی
هم که از جبهه بر می گردد
پسرش نیست»
تکه ای از شعر معروف ولادیمیر ناباکوفسکی ست.
✔پنج ستاره برای شاعر است اما سه ستاره برای مترجم
شاعر خاک رس
اما
شاید نباشم من
جز حواری سیزدهم
در خاکیترین انجیلها
به دنیای ولادیمیر مایاکوفسکی
یکی از خلاق ترین شاعران جهان و از نوابغ ادبیات روس خوش آمدید.
او یکی از پیشگامان شعر «فوتوریستی» ست، از ۱۴ سالگی مینوشت،میسرود آنچنان که بعدها تئاترش به تئاتر انقلاب شهرت پیدا کرد.
شعر بلند و معروفش اَبرپوش که ۱۸ ماه طول کشید حکایتیست گفتنی از خود و عشق های کوتاه مدت ولی پرشورَش...
ماریا!
مال من شو
میترسم از یاد ببرم اسمت را
به سان شاعران
که میترسند از یاد ببرند آن کلمه را
که زادهی شکنجهی شب آن کلمه را
که مینماید هم تراز خدا
ماریا...
شهر آشوبِ روس
مایاکوفسکی شیدا و والهی لیلیا برکِ فیلمساز،
مجسمه ساز و نویسنده معروفی بود که هنجارشکنی و اغواگری را را خوب میدانست،چنان که پابلو نرودا، به او لقب آوانگارد روس را داد.
هر چند که هرگز به این عشق نرسید...
(یادِ لو سالومه ی روسی افتادم)
سرانجام این جوانک که در انقلاب اکتبر در ۱۵ سالگی تبعید شد،در سنِ ۳۶ سالگی با شلیک گلولهای به سرش به زندگی خلاقانه خود پایان داد.
او در آخرین نامه اش نوشت:
برای همه ... می میرم. هیچکس مقصر نیست و شایعات الکی راه نیندازید. این مرحوم از شایعه بدش می آید. مامان، خواهرانم، رفقایم، مرا ببخشید. این روش خوبی نیست (و به هیچکس آن را توصیه نمی کنم) ولی من چاره ی دیگری نداشتم...
اتفاق های خوش یمن
وقتی دنبال قبر میخائیل بولگاکوف بودم، فهمیدم که این شاعر انقلابی روس در کنار دیگر ادیبان،کلوب مردگان خفته را در صومعهیی ترتیب دادند:
بیشتر که جستجو کردم،دیدم چقدر حیفه که این نویسنده در ایران چندان شناخته شده نیست!هر چند که ترجمه هایی از کتابهایَش تو بازار موجوده و اتفاقا به همین علته که ناشناختهس: ترجمهی متوسط رو به بد!
با کمال سپاس فراوان از روح استاد مدیا کاشیگر عزیز و دیگر اساتید،به نظرم باید از دوباره اشعار این مردِ روسی در ایران،ترجمه شوند!
که اگر ترجمهی درستی از آب درآید(چون زبان روسی و آنهم شعر بسیار مشکل است) غوغا خواهد کرد.
چقدر گفتنی ها داشت این هوش سرشارِ روسی 🌱
✔ «غمگینم
چون آن پیرزنی که آخرین سربازی
هم که از جبهه بر می گردد
پسرش نیست»
تکه ای از شعر معروف ولادیمیر ناباکوفسکی ست.
✔پنج ستاره برای شاعر است اما سه ستاره برای مترجم
April 2, 2020
*
آی لیلیا لیلیا
خاتون ایالت جرجیا
ویلادیمیرم را پس بده*
چقدر خوب بود این مایاکوفسکی .
گزیده دوست داشتنی خودم:
______________________________________________
باید بخندم آنقدر
تا دلم گیرد آرام
_______________________________________________
خبر داری؟
دارم شوهر میکنم
بکن!
بدرک!
خیال میکنی از پا در میآیم؟
چه باک!
ببین
آرامم
آرامتر از نبض یک مرده.
_______________________________________________
من
هر آنجایم که درد آنجاست
زیرا
من
بر هر دانهی اشک مصلوب شدهام
_______________________________________________
من
تیغ کفشم
از هر تراژدی گوته
دردناک تر است
______________________________________________
مگر کوه هم دل دارد؟
کوه
خیلی هم دل دارد
_______________________________________________
الو
مامان؟
مامان!
پسرت مریض شده!
پسرت
پسرت بهترین مریضی دنیا را گرفته
مامان
قلب پسرت گر گرفته
———————————————————
آی لیلیا لیلیا
خاتون ایالت جرجیا
ویلادیمیرم را پس بده*
چقدر خوب بود این مایاکوفسکی .
گزیده دوست داشتنی خودم:
______________________________________________
باید بخندم آنقدر
تا دلم گیرد آرام
_______________________________________________
خبر داری؟
دارم شوهر میکنم
بکن!
بدرک!
خیال میکنی از پا در میآیم؟
چه باک!
ببین
آرامم
آرامتر از نبض یک مرده.
_______________________________________________
من
هر آنجایم که درد آنجاست
زیرا
من
بر هر دانهی اشک مصلوب شدهام
_______________________________________________
من
تیغ کفشم
از هر تراژدی گوته
دردناک تر است
______________________________________________
مگر کوه هم دل دارد؟
کوه
خیلی هم دل دارد
_______________________________________________
الو
مامان؟
مامان!
پسرت مریض شده!
پسرت
پسرت بهترین مریضی دنیا را گرفته
مامان
قلب پسرت گر گرفته
———————————————————
July 20, 2024
پدر
من
از تو
دو دست دارم
من
از تو
لب دارم
پس چرا نمیتوانم
ببوسم
ببوسم ببوسم ببوسم
و هر بار
درد نکشم؟
من
از تو
دو دست دارم
من
از تو
لب دارم
پس چرا نمیتوانم
ببوسم
ببوسم ببوسم ببوسم
و هر بار
درد نکشم؟
February 5, 2017
You see - how calm I am!
Like a dead man's
pulse
And I feel
"I"
is too small for me
Some other body is bursting out
I am wherever there is pain,
I nail myself
to every tear
Maria!
I'm scared I'll forget your name
like a poet's scared he'll forget
a word
born at night in pain,
equal to god
I have read Vladimir Mayakovsky back when I was 16 and I recall disliking his poems. I was young and naive.
A cloud in trousers is a long poem which includes themes like revolution, religion, love..
I honestly have no idea what am I supposed to write. I am speechless and this doesn't happen often. Mayakovsky grabbed me by the neck and shook the hell out of me. Read it and you'll understand what I mean.
Words to describe this poem are useless.
Like a dead man's
pulse
And I feel
"I"
is too small for me
Some other body is bursting out
I am wherever there is pain,
I nail myself
to every tear
Maria!
I'm scared I'll forget your name
like a poet's scared he'll forget
a word
born at night in pain,
equal to god
I have read Vladimir Mayakovsky back when I was 16 and I recall disliking his poems. I was young and naive.
A cloud in trousers is a long poem which includes themes like revolution, religion, love..
I honestly have no idea what am I supposed to write. I am speechless and this doesn't happen often. Mayakovsky grabbed me by the neck and shook the hell out of me. Read it and you'll understand what I mean.
Words to describe this poem are useless.
August 8, 2020
امتیاز به کتابه دیگه،درسته؟
خب ! دو سومه شعرها ترجمه واقعا افتضاحی دارن، یعنی واقعا هیچ معنی و حسی رو منتقل نمیکنن و من بخاطر ترجمه ناخوب دوسش ندارم.
شعرهای عاشقانهی اول کتاب رو فقط دوست داشتم، طرح روی جلد و جنس کاغذ کتاب هم خیلی جذاب بود که سردی شعرها رو چندبرابر میکرد .
این کتاب هم هدیهس. قبل کرونا برام خریده شده ولی تازه دو هفته قبل به دستم رسید :))))
خب ! دو سومه شعرها ترجمه واقعا افتضاحی دارن، یعنی واقعا هیچ معنی و حسی رو منتقل نمیکنن و من بخاطر ترجمه ناخوب دوسش ندارم.
شعرهای عاشقانهی اول کتاب رو فقط دوست داشتم، طرح روی جلد و جنس کاغذ کتاب هم خیلی جذاب بود که سردی شعرها رو چندبرابر میکرد .
این کتاب هم هدیهس. قبل کرونا برام خریده شده ولی تازه دو هفته قبل به دستم رسید :))))
October 26, 2020
حقیقتاً ترجمهٔ ناخوب شعر خوب را ویران میکند.
May 23, 2022
سخت ترین ترجمه شاید برگدان شعر باشه و کار هرکسی نیست. فقط معنای کلمات نیست که باید ترجمه بشه بلکه باید حس شاعر منتقل بشه. در این کتاب حس و حال شعر اصلی منتقل شده بود؟ بیش از هفتاد در صد شعر ها خیر. چطور باید به کتابی که میدونی شعر جذابی داره ولی مجبوری ترجمه ی غیر جذابش رو بخوبی باید نمره داد؟ این کتاب با این ترجمه 2
December 6, 2024
Penned in 1914 and unveiled to the world in 1915, Mayakovsky's avant-garde poem is a fervent and tempestuous odyssey through the realms of unrequited love, revolution, and the repudiation of conventional mores. This work was born from the poet's ardent, yet unreciprocated, passion for Maria Denisova, whom he encountered during a Futurist tour. The poem is meticulously structured into four segments, each delineating a distinct facet of the poet's emotional and ideological voyage.
In the inaugural segment, Mayakovsky addresses his beloved with impassioned declarations of love, interwoven with his scorn for societal norms and conventions. His diction is raw and visceral, mirroring the fervor of his emotions and his revolutionary zeal. He poignantly declares, "If you like, I'll be extraordinary gentle, not a man but - a cloud in trousers." The second segment transitions to a broader critique of art and its societal role, wherein Mayakovsky decries the superficiality and hypocrisy he discerns within the artistic milieu. His employment of irregular lines and unexpected rhymes epitomizes the Futurist movement's departure from traditional poetic forms - "Art must not be concentrated in dead shrines called museums. It must be spread everywhere – on the streets, in the trams, factories, workshops, and in the workers' homes."
The third and fourth segments explore themes of political and religious upheaval. Mayakovsky's protagonist, a self-proclaimed new apostle, confronts the extant political regime and religious orthodoxy, advocating for a new order founded on personal and collective revolution - "But I, from poetry's skies, plunge into communism, because without it I feel no love." The poem's denouement is both a personal lament and a clarion call to action, encapsulating Mayakovsky's vision of a world metamorphosed by love and defiance. He concludes with the evocative image, "On the pavement of my trampled soul the steps of madmen weave the prints of rude crude words."
The poem's influence extended beyond Russian borders, with a notable Hebrew translation by Avraham Shlonsky in 1929. Mayakovsky actually mentions the Zionist poet Bialik in one of the lines as a model of literary genius envying his revolutionary influence upon the movement to return the indigenous Jews to their colonized homeland. Shlonsky's translation preserved the poem's fervent spirit and revolutionary zeal, introducing Mayakovsky's avant-garde vision to a new audience and enriching the Hebrew literary canon. This version ענן במכנסיים is the one I've read and it is incredible. It also includes notes and an introduction that help immensely in understanding this remarkable work, in addition to the virtousity of the Hebrew by the amazing poet Shlonsky. Sadly, there is no entry for this edition on GR.
In the inaugural segment, Mayakovsky addresses his beloved with impassioned declarations of love, interwoven with his scorn for societal norms and conventions. His diction is raw and visceral, mirroring the fervor of his emotions and his revolutionary zeal. He poignantly declares, "If you like, I'll be extraordinary gentle, not a man but - a cloud in trousers." The second segment transitions to a broader critique of art and its societal role, wherein Mayakovsky decries the superficiality and hypocrisy he discerns within the artistic milieu. His employment of irregular lines and unexpected rhymes epitomizes the Futurist movement's departure from traditional poetic forms - "Art must not be concentrated in dead shrines called museums. It must be spread everywhere – on the streets, in the trams, factories, workshops, and in the workers' homes."
The third and fourth segments explore themes of political and religious upheaval. Mayakovsky's protagonist, a self-proclaimed new apostle, confronts the extant political regime and religious orthodoxy, advocating for a new order founded on personal and collective revolution - "But I, from poetry's skies, plunge into communism, because without it I feel no love." The poem's denouement is both a personal lament and a clarion call to action, encapsulating Mayakovsky's vision of a world metamorphosed by love and defiance. He concludes with the evocative image, "On the pavement of my trampled soul the steps of madmen weave the prints of rude crude words."
The poem's influence extended beyond Russian borders, with a notable Hebrew translation by Avraham Shlonsky in 1929. Mayakovsky actually mentions the Zionist poet Bialik in one of the lines as a model of literary genius envying his revolutionary influence upon the movement to return the indigenous Jews to their colonized homeland. Shlonsky's translation preserved the poem's fervent spirit and revolutionary zeal, introducing Mayakovsky's avant-garde vision to a new audience and enriching the Hebrew literary canon. This version ענן במכנסיים is the one I've read and it is incredible. It also includes notes and an introduction that help immensely in understanding this remarkable work, in addition to the virtousity of the Hebrew by the amazing poet Shlonsky. Sadly, there is no entry for this edition on GR.
July 22, 2023
الو!
مامان؟
مامان!
پسرت مریض شده!
پسرت
بهترین مریضی دنیا را گرفته
مامان!
قلب پسرت گُر گرفته
مامان!
بگو به خواهرها
به لودا
به اولگا
بگو پسرت
برادرشان
در به در شده
هر کلامی
می جهد بیرون
از دهان سوختهاش
رانده است و مطرود
حتی هر شوخیاش
مطرود است و رانده
دهان سوختهٔ پسرت
روسپیخانهٔ آتشگرفتهای است
قی میکند
روسپیان برهنهاش
مردم بو میکشند
بو
بوی سوختگی است
آتشنشانی کمک!
اما
آتشنشانها
درنگ!
ترا به چکمههایتان
ترا به برق کلاهتان
قلب مشتعلم را
با ملایمت
خاموش کنید
خودم برایتان
آب خواهم آورد
چلیک چلیک
از همهٔ چشمهای اشک
بگذارید دندههایم را بگیرم
میخواهد بیرون بپرد
از قلبم
فرو میشکنند دندهها
اما بیرون نخواهی پرید از قلبم
بوسهٔ کوچک جزغالهای
قد میکشد
در شکاف لب ها
مینشیند
بر چهرهٔ سوخته
بوسه
مامان!
من شاعری بلد نیستم
در نمازخانهٔ قلبم
شعر میخوانند
دیگران
میجهند بیرون از سرم
تندیسهای جزغالهٔ اعداد
مجسمهٔ کلمات
3/5
مامان؟
مامان!
پسرت مریض شده!
پسرت
بهترین مریضی دنیا را گرفته
مامان!
قلب پسرت گُر گرفته
مامان!
بگو به خواهرها
به لودا
به اولگا
بگو پسرت
برادرشان
در به در شده
هر کلامی
می جهد بیرون
از دهان سوختهاش
رانده است و مطرود
حتی هر شوخیاش
مطرود است و رانده
دهان سوختهٔ پسرت
روسپیخانهٔ آتشگرفتهای است
قی میکند
روسپیان برهنهاش
مردم بو میکشند
بو
بوی سوختگی است
آتشنشانی کمک!
اما
آتشنشانها
درنگ!
ترا به چکمههایتان
ترا به برق کلاهتان
قلب مشتعلم را
با ملایمت
خاموش کنید
خودم برایتان
آب خواهم آورد
چلیک چلیک
از همهٔ چشمهای اشک
بگذارید دندههایم را بگیرم
میخواهد بیرون بپرد
از قلبم
فرو میشکنند دندهها
اما بیرون نخواهی پرید از قلبم
بوسهٔ کوچک جزغالهای
قد میکشد
در شکاف لب ها
مینشیند
بر چهرهٔ سوخته
بوسه
مامان!
من شاعری بلد نیستم
در نمازخانهٔ قلبم
شعر میخوانند
دیگران
میجهند بیرون از سرم
تندیسهای جزغالهٔ اعداد
مجسمهٔ کلمات
3/5
December 24, 2018
ای کاش ترجمه بهتر بود
قدمم مسافت را
در کوچه ها
لگدمال می کند
جهنم درونم را
اما
چاره چیست؟
قدمم مسافت را
در کوچه ها
لگدمال می کند
جهنم درونم را
اما
چاره چیست؟
March 27, 2015
"اگر بخواهید
تن هار می کنم
همانند آسمان
رنگ در رنگ
اگر می خواهید
حتی از نرم نرمتر می شوم
مرد
نه
ابری شلوارپوش می شوم"
تن هار می کنم
همانند آسمان
رنگ در رنگ
اگر می خواهید
حتی از نرم نرمتر می شوم
مرد
نه
ابری شلوارپوش می شوم"
September 6, 2017
به نظرم ترجمه خوب نبود و لا غیر ....
June 16, 2017
خیال میکنی از پا درمیآیم؟
چه باک!
ببین
آرامم
آرامتر از نبض یک مرده
____________________________________________
وقتی آرامم
انگار
خودم نیستم
انگار
در درونم
کسی دیگر
میزند دست
میزند پا
____________________________________________
واپسین فریادم
میپیچید
در سکوتی که داده او را امان:
تو
دستِ کم
تو
بازگو
نالهکنان
بازگو
با قرنها
که من
میسوزم
____________________________________________
بانگ برداشتند:
بر صلیبش کنید!
بر صلیب!
ای آدمها
دردم میدهید
اما
عزیزتان میدارم
نزدیکتان میدانم
آیا ندیدهاید
لیسهی سگ را
بر
دست سنگانداز؟
____________________________________________
من
هرآنجایم که درد آنجاست
زیرا
من
بر هر دانهی اشک
مصلوب شدهام
____________________________________________
بورلیک
وحشتزده
گشاد کرد
تنها چشمش را
در یک فریاد
بورلیک
لغزاند
تن خود را
از میان تنها چشمش
آنسان که
رگبار هقهق اشک
از وحشت مرگ
میلغزاند
به مغاک آب
مسافران کشتیِ غریق
____________________________________________
پدر
من
از تو
دو دست دارم
من
از تو
لب دارم
پس چرا نمیتوانم
ببوسم
ببوسم ببوسم ببوسم
و هربار
درد نکشم؟
____________________________________________
چرا بالهایتان از ترس مرده؟
___________________________________________
باد ممیزی نظامی برش حسابی وزیده. شش صفحهاش فقط نقطهچین است. از آن وقت است که کینهی نقطهها را به دل گرفتم از ممیز هم متنفرم
____________________________________________
جمجمهام را
تمثال پناه گرفته در مغاک جانم را
سرریز از شعر
بالا میبرم
جامی شراب
در نوشانوش جشن
سلام!
سلام بر شما
زنان
همهی زنان
که عاشق داشتهاید
که
عاشق
دارید
گاه
مینشیند
بر دلم
یک سوال
چرا
به پایان نبرم
جملهی هستیام را
با نقطهی یک گلوله؟
امروز
هرچه بادا باد
غزل بدرودم را میسرایم
حافظه!
انبوه محبوبههایم را
در صفهایی بیانتها
در تالار مغزم
به گرد آمدن فرما
از چشمی به چشمی
خنده را
واریز
شب را بگو
آذین ببندد
با همهی زفافهای پیشین
خنده را
از جسمی به جسمی
واریز
شبی ساز کن
آن سان
که هیچکس
هیچگاه
از یادش نبرد
حالاست
با مهرههای پشتم
نیلبک بنوازم
____________________________________________
قدمم
مسافت را
در کوچهها
لگدمال میکند
جهنم درونم را
اما
چاره چیست؟
نفرین شوی
نفرین
چه کسی
کدام هوفمان دوزخبار
تو را آفرید
ای زن؟
____________________________________________
آسمان را
که انبوهی دود
آبی بودن را
از خاطرهاش زدود
____________________________________________
ول میگردانم با خودم
کابوسم را
بودنت
عاشق بودنم را
تندیسسازم
دیوانه
از فریادهای دردم شعر میتراشم
____________________________________________
من
سرود زنده ام را میخواهم
تو را
____________________________________________
نامت را
لیلی
بر زنجیرم
حک می کنم
نامت را
لیلی
در ظلمت تبعید
بر زنجیر
بوسه میزنم
____________________________________________
سال را از یاد میبرم
روز را
تاریخ را
به محبس میروم
به انفرادی
تنها روزنهام برگی سفید
شاید
متولد شد
جادوی انسانستیز کلمه
با همهی پرتوهای رنج
____________________________________________
امروز
جز دود سیگارم
تنپوشی برایت ندارم
____________________________________________
میکشیدم ریسمانهای یأس را
تنگتر و تنگتر
از گریههایم
از خندههایم
____________________________________________
مگر نمیبینیدم؟
بر برگی کاغذ
مصلوب شدهام
میخهایم
کلمه
____________________________________________
میبینیدم؟
آنقدر آزادم
بر زمین مینشینم
و
دِ برو که رفتی
سُر میخورم
تا جاودان
تا ثابت کنم
زمین
نه گرد است
نه صاف
سرپایینی است
____________________________________________
درد این نیست
درد حقیقی وقتی است
که حتی درد هم میمیرد
____________________________________________
شعر امروز
نظم خمیازه است
منظومهی
دهندره
____________________________________________
آلکساندر سرگیویچ
دوستتان دارم
اما زندهتان را دوست دارم
نه مومیایی شدهتان را!
دوستتان دارم
اما سادهتان را دوست دارم
نه جلای کتابی شدهتان را!
میدانم
شما هم
وقتی زنده بودید
دادتان بلند بود
غیر از این است آفریقایی؟
____________________________________________
من
یکی
بیشتر دوست دارم تا وقتی زندهام بنای یادبودم را بسازند
طرحش را هم ریختهام
یک خرج دینامیت
-آتش!
و انفجار
چه باک!
ببین
آرامم
آرامتر از نبض یک مرده
____________________________________________
وقتی آرامم
انگار
خودم نیستم
انگار
در درونم
کسی دیگر
میزند دست
میزند پا
____________________________________________
واپسین فریادم
میپیچید
در سکوتی که داده او را امان:
تو
دستِ کم
تو
بازگو
نالهکنان
بازگو
با قرنها
که من
میسوزم
____________________________________________
بانگ برداشتند:
بر صلیبش کنید!
بر صلیب!
ای آدمها
دردم میدهید
اما
عزیزتان میدارم
نزدیکتان میدانم
آیا ندیدهاید
لیسهی سگ را
بر
دست سنگانداز؟
____________________________________________
من
هرآنجایم که درد آنجاست
زیرا
من
بر هر دانهی اشک
مصلوب شدهام
____________________________________________
بورلیک
وحشتزده
گشاد کرد
تنها چشمش را
در یک فریاد
بورلیک
لغزاند
تن خود را
از میان تنها چشمش
آنسان که
رگبار هقهق اشک
از وحشت مرگ
میلغزاند
به مغاک آب
مسافران کشتیِ غریق
____________________________________________
پدر
من
از تو
دو دست دارم
من
از تو
لب دارم
پس چرا نمیتوانم
ببوسم
ببوسم ببوسم ببوسم
و هربار
درد نکشم؟
____________________________________________
چرا بالهایتان از ترس مرده؟
___________________________________________
باد ممیزی نظامی برش حسابی وزیده. شش صفحهاش فقط نقطهچین است. از آن وقت است که کینهی نقطهها را به دل گرفتم از ممیز هم متنفرم
____________________________________________
جمجمهام را
تمثال پناه گرفته در مغاک جانم را
سرریز از شعر
بالا میبرم
جامی شراب
در نوشانوش جشن
سلام!
سلام بر شما
زنان
همهی زنان
که عاشق داشتهاید
که
عاشق
دارید
گاه
مینشیند
بر دلم
یک سوال
چرا
به پایان نبرم
جملهی هستیام را
با نقطهی یک گلوله؟
امروز
هرچه بادا باد
غزل بدرودم را میسرایم
حافظه!
انبوه محبوبههایم را
در صفهایی بیانتها
در تالار مغزم
به گرد آمدن فرما
از چشمی به چشمی
خنده را
واریز
شب را بگو
آذین ببندد
با همهی زفافهای پیشین
خنده را
از جسمی به جسمی
واریز
شبی ساز کن
آن سان
که هیچکس
هیچگاه
از یادش نبرد
حالاست
با مهرههای پشتم
نیلبک بنوازم
____________________________________________
قدمم
مسافت را
در کوچهها
لگدمال میکند
جهنم درونم را
اما
چاره چیست؟
نفرین شوی
نفرین
چه کسی
کدام هوفمان دوزخبار
تو را آفرید
ای زن؟
____________________________________________
آسمان را
که انبوهی دود
آبی بودن را
از خاطرهاش زدود
____________________________________________
ول میگردانم با خودم
کابوسم را
بودنت
عاشق بودنم را
تندیسسازم
دیوانه
از فریادهای دردم شعر میتراشم
____________________________________________
من
سرود زنده ام را میخواهم
تو را
____________________________________________
نامت را
لیلی
بر زنجیرم
حک می کنم
نامت را
لیلی
در ظلمت تبعید
بر زنجیر
بوسه میزنم
____________________________________________
سال را از یاد میبرم
روز را
تاریخ را
به محبس میروم
به انفرادی
تنها روزنهام برگی سفید
شاید
متولد شد
جادوی انسانستیز کلمه
با همهی پرتوهای رنج
____________________________________________
امروز
جز دود سیگارم
تنپوشی برایت ندارم
____________________________________________
میکشیدم ریسمانهای یأس را
تنگتر و تنگتر
از گریههایم
از خندههایم
____________________________________________
مگر نمیبینیدم؟
بر برگی کاغذ
مصلوب شدهام
میخهایم
کلمه
____________________________________________
میبینیدم؟
آنقدر آزادم
بر زمین مینشینم
و
دِ برو که رفتی
سُر میخورم
تا جاودان
تا ثابت کنم
زمین
نه گرد است
نه صاف
سرپایینی است
____________________________________________
درد این نیست
درد حقیقی وقتی است
که حتی درد هم میمیرد
____________________________________________
شعر امروز
نظم خمیازه است
منظومهی
دهندره
____________________________________________
آلکساندر سرگیویچ
دوستتان دارم
اما زندهتان را دوست دارم
نه مومیایی شدهتان را!
دوستتان دارم
اما سادهتان را دوست دارم
نه جلای کتابی شدهتان را!
میدانم
شما هم
وقتی زنده بودید
دادتان بلند بود
غیر از این است آفریقایی؟
____________________________________________
من
یکی
بیشتر دوست دارم تا وقتی زندهام بنای یادبودم را بسازند
طرحش را هم ریختهام
یک خرج دینامیت
-آتش!
و انفجار
January 4, 2019
ابر شلوارپوش، نی لبک مهره های پشت، پشت سال گشت / ولادیمیر مایاکوفسکی / ترجمه ی م. کاشیگر / نشر مینا / 160 صفحه / تاریخ اتمام کتاب: جمعه 14 دی ماه 1397 / امتیازم به کتاب از پنج نمره: چهار
مجموعه شعرهایی متفاوت و خاص به نسبت شعرهایی که تا الان خونده بودم. با اینکه ترجمه ی جالبی نداره ولی قدرت شعرها اکثرا اونقدر بالاست که با ترجمه ی سخت، باز هم خوبن و تاثیرگذار. بخشی از بعضی شعرها برام گنگ بود که جدای از بحث ترجمه، به محتواش هم مربوط میشد. غیر از این ها، شعرها دلچسب، گیرا و به نوعی ساختارشکنانه توی برخی موضوعات هم بودن. از خوندنش بسیار لذت بردم.
چند خط محبوبم از کتاب:
"ای آدمها
دردم می دهید
اما
عزیزتان می دارم
نزدیکتان می دانم
آیا ندیده اید
لیسه ی سگ را
بر دست سنگ انداز؟"
"راستی هم
چه دردی است
درد عشق
علفها که سبز می شود زیر پا
در پایین پنجره ی یار
نامه ها
بر برگ برگشان نشتسه
برودت بستنی وار لرزه ی اعصاب...
اما باور بفرمایید الکساندر سرگیویچ
درد این نیست
درد حقیقی وقتی است
که حتی درد هم می میرد"
مجموعه شعرهایی متفاوت و خاص به نسبت شعرهایی که تا الان خونده بودم. با اینکه ترجمه ی جالبی نداره ولی قدرت شعرها اکثرا اونقدر بالاست که با ترجمه ی سخت، باز هم خوبن و تاثیرگذار. بخشی از بعضی شعرها برام گنگ بود که جدای از بحث ترجمه، به محتواش هم مربوط میشد. غیر از این ها، شعرها دلچسب، گیرا و به نوعی ساختارشکنانه توی برخی موضوعات هم بودن. از خوندنش بسیار لذت بردم.
چند خط محبوبم از کتاب:
"ای آدمها
دردم می دهید
اما
عزیزتان می دارم
نزدیکتان می دانم
آیا ندیده اید
لیسه ی سگ را
بر دست سنگ انداز؟"
"راستی هم
چه دردی است
درد عشق
علفها که سبز می شود زیر پا
در پایین پنجره ی یار
نامه ها
بر برگ برگشان نشتسه
برودت بستنی وار لرزه ی اعصاب...
اما باور بفرمایید الکساندر سرگیویچ
درد این نیست
درد حقیقی وقتی است
که حتی درد هم می میرد"
July 15, 2021
جز پارههایی از بخش پایانی کتاب، تقریباً هیچچیز از این شعرها دستگیرم نشد و با هیچ قسمتش ارتباطی نگرفتم. البته گناه این نامفهومی را هم چندان به گردن مترجمش، مدیا کاشیگر، نمیاندازم. بهخوبی آگاهم که ترجمهی شعر غالباً شعریت اثر را تباه میکند و بهندرت میتوان از ترجمهی شعر، نتیجهای مطلوب انتظار داشت. بااینحال، ترجمهی فارسی این کتاب بسیار نامفهوم و نادلچسب است.
چند تکه از شعرها که کمی به دلم نشست:
ببین
آرامم
آرامتر از نبض یک مرده
من دیگر نه آن منم
کوهی
از رگِ به خود پیچانم
جهان
گوش گندهاش را
گوش پرستارهی پرکنهاش را
بر روی دست گذاشته است
خفته است
چند تکه از شعرها که کمی به دلم نشست:
ببین
آرامم
آرامتر از نبض یک مرده
من دیگر نه آن منم
کوهی
از رگِ به خود پیچانم
جهان
گوش گندهاش را
گوش پرستارهی پرکنهاش را
بر روی دست گذاشته است
خفته است
July 20, 2018
من خوشم نیومد. حس کردم ترجمه ضعیف بوده(با توجه به تعریف های زیادی که از مایاکوفسکی شنیدم)
همچین آثاری رو به نظرم باید شاعرای گردن کلفتی مثل شاملو ترجمه کنند. ترجمه هایی که شاملو از لورکا کرده نمونه ی یک کار عالی و بی نقصه به نظرم. مخصوصن شعر خدای "در ساعت پنج عصر"
همچین آثاری رو به نظرم باید شاعرای گردن کلفتی مثل شاملو ترجمه کنند. ترجمه هایی که شاملو از لورکا کرده نمونه ی یک کار عالی و بی نقصه به نظرم. مخصوصن شعر خدای "در ساعت پنج عصر"
April 14, 2013
از معدود شاعرایی که دوستش دارم همین مایاکوفسکیه.
هروقت شعر ازش خوندم احساس سرما کردم. شعرهاش یه جوریه که یکی دیگه باید بخونه و تو گوش بدی فقط.
یه نمونه از شعرهاش:
از این هم آرامتر؟
ممکن نیست!
میبینید
باز
آسمان سرخ است از خون کشتار
باز
ستاره ها را سر بریده اند
هی!
با تو ام آسمان!
بردار کلاهت را
دارم سان میبینم
صدایی برنمی خیزد
جهان
گوش گنده اش را
گوش پر ستاره پر کنه اش را
بر روی دست گذاشته است
خفته است
هروقت شعر ازش خوندم احساس سرما کردم. شعرهاش یه جوریه که یکی دیگه باید بخونه و تو گوش بدی فقط.
یه نمونه از شعرهاش:
از این هم آرامتر؟
ممکن نیست!
میبینید
باز
آسمان سرخ است از خون کشتار
باز
ستاره ها را سر بریده اند
هی!
با تو ام آسمان!
بردار کلاهت را
دارم سان میبینم
صدایی برنمی خیزد
جهان
گوش گنده اش را
گوش پر ستاره پر کنه اش را
بر روی دست گذاشته است
خفته است
April 21, 2020
ნუ, პოემების პოემაა ეს. ტროცკის მოწონდა განსაკუთრებით, მაიაკოვსკის ყველაზე გამბედავ და იმედიან ტექსტს უწოდებდა, ინდივიდუალური ორბიტიდან რევოლუციური ორბიტისკენ იღებს მიმართულებასო. ყველაფერთან ერთად 22 წლის ბიჭის დაწერილი პოემაა.
თარგმანს თუ კითხულობთ (ვახტანგ ჯავახაძემ მშვენივრად იმუშავა ამაზე), ორიგინალსაც თუ მიუსადაგებთ, თლა მშვენიერი.
თარგმანს თუ კითხულობთ (ვახტანგ ჯავახაძემ მშვენივრად იმუშავა ამაზე), ორიგინალსაც თუ მიუსადაგებთ, თლა მშვენიერი.
April 17, 2021
مــاریا اوه مــاریا ماریـــا
بی شک جملاتی که مایاکوفسکی قبل از خواب با خود تکرار می
کند ،
مایاکوفسکی ۲۰ساله است سه بار بازداشت نزدیک به یکسال زندانی سیاسی بودن ناگهان ساحلی در اودسا
به قول ویــکتـــور هــوگو:
وقتی انبار باروت آماده و شعله حاضر باشد یک نگاه کار
یک جرقه را میکند
اشعار ابر شلوار پوش حاصل هشت ماه بی قراری های عاشقانه است متاسفانه این عشق در. همان نگاه اول باقی ماند🤷🏻♂️
بی شک جملاتی که مایاکوفسکی قبل از خواب با خود تکرار می
کند ،
مایاکوفسکی ۲۰ساله است سه بار بازداشت نزدیک به یکسال زندانی سیاسی بودن ناگهان ساحلی در اودسا
به قول ویــکتـــور هــوگو:
وقتی انبار باروت آماده و شعله حاضر باشد یک نگاه کار
یک جرقه را میکند
اشعار ابر شلوار پوش حاصل هشت ماه بی قراری های عاشقانه است متاسفانه این عشق در. همان نگاه اول باقی ماند🤷🏻♂️
March 18, 2014
آقای فردوسی در ترجمه این اثر استثنایی مایاکوفسکی دچار نقض غرض شاعر شده اند و از این جهت می توان این ترجمه را بسیار خام و ضعیف دانست.در این مورد خاص به علت تاثیر گذاری بسیار زیاد ترجمه بر مفهوم شعر و مقصود شاعر،رتبه دهی را تنها بر اساس ترجمه لحاظ کردم
September 17, 2017
من این شعر رو بارها به انگلیسی خونده بودم، اما هیچوقت ترجمۀ مدیا کاشیگر رو نخونده بودم، و خب، واقعاً کارش حرف نداره
October 4, 2020
من چرا نمیتوانم ببوسم
ببوسم ببوسم ببوسم
و هر بار
درد نکشم؟
ببوسم ببوسم ببوسم
و هر بار
درد نکشم؟
July 24, 2023
پایان خوانش: 1400.04.30
January 9, 2025
Läst under pendling för jag vet inte vilken gång i ordningen. Ibland är det enda man är sugen på att läsa Ett moln i byxor. Men jag föredrar verkligen Aspenströms översättning, den är 5/5 (också den jag först läste).
May 7, 2020
من میخ کفشم از هر تراژدی گوته دردناکتر است.
April 23, 2019
كان ' ماياكوفسكي' موضع نقد شديد وجدل لدى مؤيدي النظام كما معارضيه.
و قد قام شعره التحديثي و التجريبي، المنتمي الى ما سمّيَ 'بالتيار المستقبلي'، على أنقاض المدرسة الرمزية التي كانت حينها بطور الاضمحلال.
للحق لا يعجبني كثيراً شعر 'بلوك'، أحد أعلام الشعر الرمزي الروسي قبيل نهضة اتجاه ال"آكمييسم" الشعري (الأكثر مباشرة في التصريح و الأقل منه روحانية، و كان رائد هذا الاتجاه الشعري الشاعر الكبير 'أوشيب ماندلستام')، بقدر شعر 'أخماتوڤا' و 'تسڤيتاييڤا' و 'باسترناك' (رغم أني أفضّل هذا الأخير أديباً)، و لشعرهم عندي مكانة كبرى. كما و لم يلمسني شعر 'اسينين' قطّ، لأسباب لا زلت أجهلها.
أجد في المقابل متعة كبيرة في قراءة شعر 'ماياكوفسكي'، فشعره يباغت و يراوغ و يدغدغ و يستفزّ المخيلة حتى أقصى طاقاتها الاستيعابية.
'ماياكوفسكي' الشاعر يتساوى عندي و 'ماياكوفسكي' الكاتب المسرحي، حيث بعض أعماله مثل "الغريب" و "بق السرير" هي من أجمل ما قرأته من نصوص مسرحية.
وضع 'ماياكوفسكي' تصوّرات و مفاهيم حول أطر و منهجية تحدّث الشعر و تخرجه بخاصة من دائرة النخبوية، ما يجعله أكثر تماساً مع ذائقة الطبقات الشعبية الواسعة ومحاكاةً لتطلعاتها.
اذ في خلال مسيرته في التحديث الشعري، نفض 'ماياكوفسكي' عن الشعر الروسي الجمالية التقليدية منادياً ب"الجمالية المضادة". هذا المعطى الأساسي في تجربته الشعرية كان قد أورده في بيان 'التيار المستقبلي' التأسيسي بعنوان "صفعة للذائقة العامة" و هو يقوم على تحرير الشعر من وطأة الميتافيزيقيا و الروحاني و الغيبي عبر اجتراح أشكال تعبيرية جديدة.
حول هذه النزعة "المستقبلية" و عن خصائص شعره، كتب 'عبده وازن' في كتابه "شعراء من العالم":
"لقد دمج المعطيات اللغوية و الاسلوبية التي رسختها "المستقبلية" في مفهومه "الواقعي" و منها مثلا: التقطيع الايقاعي، اعتماد اللغة المحكية في بعض المقاطع، استخدام ايقاعات الحوارات الأليفة لدى الناس، الاقتراب من لغة الشارع و سواها. هذه العناصر أضافها ماياكوفسكي الى "الهمّ" اللغوي الذي جعله يتخطى اللهو و الهذر اللذين عرف بهما الشعر الرمزي، و كذلك تعابير "الكآبة الأنيقة" التي تميز بها شعراء الانحطاط. حينذاك كان في وسع ماياكوفسكي أن يقول جهاراً "ليست الفكرة هي التي تولد الكلمة، بل الكلمة هي التي تولد الفكرة" [..] و قد لا يكون جمع 'ماياكوفسكي' بين اللغة المشغولة و التي تتطلب جهدا و "توترا فكريا و نفسيا" و اللغة اليومية أو الواقعية، ناجما عن حال من التناقض، بل هو فعل مقصود منح شعريته الكثير من التعدد و التنوع".
كتيّب "كيف يصنع الشعر" ل'ماياكوفسكي' يكشف لنا العناصر و المعايير التي عجن بها لغته الخاصة، و التي حاول تعميمها في إطار سعيه لخلق اتجاه أدبي حديث يتجاوز القواعد الموميائية التي قيّدته حتى أفقدته قدرته على محاكاة مشاعر القارىء و على هزّ خلجاته. دعى كذلك 'ماياكوفسكي' الى تنقية الشعر من المخلّفات الفكرية للعهود السابقة التي أوهنت شعبه و سجنته في بوتقة الجهل و التهميش.
ترافق كل هذا مع محاولاته لتكريس جوهر البناء الفكري الماركسي في التوظيف و التأثير.
***
نحن
بوجه كملاءة السرير المتراخية
و بشفاه متدلية كالثريات،
نحن
من قضي عليهم بالأشغال الشاقة
في مدن أشبه
بمستشفيات البَرَص،
حيث الذهب و القذارة يقرّحان الجذام،
نحن لأكثر صفاءً من زرقة البندقية
و قد اغتسلت توّاً في البحار و الشموس.
***
لقد أراد 'ماياكوفسكي' شعراً يواكب الثورة التي حلم بها، ليس هدفه التنميق البلاغي إنما ملائمة العهد الجديد و محاكاة تطلّعات و هواجس القسم الأكبر من الشعب. أراد أن يرافق جيل الثورة نوعاً جديداً من الشعر، تفهمه البروليتاريا، تحفظه، تغنيه و تلقيه في المصانع و الشوارع و الحقول
..
**إن الثورة
تجندني و تدعوني
أنا ذاهب الى الجبهة
بعيداً عن البراثن الملكية
براثن الشعر
هذا المخلوق ذي الأهواء.
…
من قصيدة (ملئ صوتي)
***
شعر 'ماياكوفسكي' ينبت من عمق التصدّعات الباطنية. في قصائده فائض من كل شيء، غلوّ في التعبير عن الانفعالات، اندفاع و جنوح في التعبير عن مبادئه الراديكالية، حشد و تكثيف للانطباعات التي تراوده بجرأة و جمع للنقائض في صور مبتكرة..
دفاعاً عن أسلوب 'ماياكوفسكي' المبتكر و المحطم لكل الموروثات، و عن اندفاع و حماسة لغته الصدامية و نبرتها العالية، كتب 'حسب الشيخ جعفر" في مقدمة كتابه "مختارات من الشعر الروسي" و هو أنتولوجيا ضخمة لقصائد ترجمها و اختارها من الشعر الروسي الكلاسيكي و الحديث تضمّ مجموعة إضافية أخرى من قصائده الى جانب قصائد 'أخماتوڤا' و 'الكسندر بلوك' و 'بوشكين'. :
"في المرحلة الاولى من شعر ماياكوفسكي، مع هذا الحس الثوري و الرغبة في التغيير (..) نجد في بعض قصائده الاولى وعياً ثورياً متوافقاً مع الشكل، ممتزجاً ببدائية الطاقات المتعطشة الى الانفلات، و بوهيمية المقاهي الأدبية، فمثلما كان مهتماً بالمفردة المبتكرة أو المشتقة و الايقاع المتوثب أو الحرف المنساب كما يتطلب المقطع او الجملة الواحدة و ليس البناء العام، و مثلما كان مهتماً بالصورة المدهشة او الغريبة و القافية المفاجئة و التلاعب بها أو التخلص منها، جاهداً بابتعاث آخر ما يمكن ابتعاثه من الموسيقى الكامنة في تجاور الكلمات أو وضعها في الموضع الملائم، المنفرد خاصة..كان أيضاً ممتلىء الذاكرة و الصدر بالحقد الاجتماعي، و يهمه كثيراً ان يغدو نذير عصره و بشيره في آن واحد."
[...]
"كان طاغي الذاتية.. و لعل هذا متأت باحساس عجيب من العظمة و من بدائية متفجرة. و من هنا كان هذا التأكيد على النفس و الاشادة الجنونية بها [..]، غير أنها ذاتية خاصة. فأنت تسمع في رعودها المتبجّحة و شتائمها الوقحة رنة التعاطف مع الجموع، أو محاولة التعبير عن الجموع من خلال الذات. فقد نصّب نفسه منذ البداية شاعراً لكل هذه الساحات المكتظة و سكك الترام و الحدائق العامة و لحثالات الرثة من المجتمع. [..]
و إذا كان ماياكوفسكي يعتبر نفسه في أغلب الأحيان مرشحاً لتاج قيصر أو قائد..أو أنه أكثر عظمة من أي نابليون.. فهو في أحيان أخرى يصف نفسه في ثيابه المبرقشة كسمكة ملونة بالطفيلي على مائدة المومس..أو هو لا يرغب بشيء مثلما يرغب بأن يعوي طويلاً ككلب في وجه العالم. و هذا التناقض الظاهري في الحالتين يختفي تماماً إذا عرفنا أن ماياكوفسكي لا يهمه الا إثارة الجمهور و تحديه.. و إظهار نفسه بمظهر المستهين بعاداتهم و مؤسساتهم البرجوازية..فهي عنده مجرد نفاق مموه بأوراق زاهية.
حين يجد نفسه محاصراً بالكذب و الأقنعة.. تمتلىء نفسه حنقاً، و لم يعد يحس الا بكره رهيب لهذا الزيف كله.."
ان 'ماياكوفسكي' يستخدم اذاً لغة ذات شحنة انفعالية قوية. قد تخفت أحياناً فتصبح شاعرية رقيقة، و قد ترتفع أحياناً أخرى الى درجة الصراخ و المبالغة بل و الهستيرية، فيهدر و يهدد و يتوعد و يناشد و يتهم و يعاتب و يبشر و يذمّ و يزهو و يعشق.. حتى عباراته الرومنتيكية و الوجدانية تنقلب فجأة الى صيحات حرب، فوصفه 'تروتسكي' ب"الفرداني" و "البوهيمي" و "المتمرد".
نقرأ في قصائده:
أتريدونني
محض لحم متضوّر هائج،
أم تريدون
أن أغدو سماوياً، و قد غيّرت نبرتي،
رقيقاً لا عيب فيّ
ليس رجلاً.. و إنما غيمة في بنطلون؟
***
ان تضخّم أناه و غرابة أطواره و سلوكياته انعكست في شعره و أكسبته خاصيتها و نبرتها المؤثرة.
قد تبدو حماسة 'ماياكوفسكي' الثورية التي استثمرها، فعلاً و قولاً، لبناء هالته في الوسطين الشعبي و الادبي، مزعجة أو مربكة أحياناً حين يترجمها بشعارات و عبارات و مقاربات غرضها الترفّع و التكبر، لا لمرتبة الشاعر حصراً، بل كإشادة غير خجولة بعظمته الشخصانية.
اذ تصبح بعض الأسطر مديح ذاتي و تنصيب لنفسه، بالتزكية لا بالتنافس شبه المنعدم لانتفاء متنافسين و خصوم في مرتبته، كالأعظم و الأرفع بين جيل الشعراء الجدد..
لنجده في شعره متقمصاً قيصر و نابليون و شخصية المحارب ، و أخيراً الشاعر المرموق الذي يجمع كل الفنون في شخصه، الثائر الذي سيضخّ الثورية و الأمل في نفوس الكادحين، و الذي انتظره طويلاً المعترك الشعري الروسي لترتفع مكانته و يبلغ أوجه، فأتاه بالتحديث و التغيير منقذاً.
هو مديح ذاتي و لكن من طراز غير ذاك الذي في شعر المتنبي مثلاً :
الخيل و الليل و البيداء تعرفني و السيف و الرمح و القرطاس و القلم
***
و بالمقارنة، كتب 'ماياكوفسكي' :
اصغوا اليّ اذاً:
كل ما تمتلكه روحي
و ثروتها لن تعرف نضوباً،
كل ما تمتلك من عظمة
تجعل من مسيرتي خالدة
و خلودي نفسه
الذي تضج بدويّه الأزمنة
و تنحني له الدنيا برمتها محتفلةً.
(..)
هلمّوا يا مجانين روسيا و بولندا
فأنا اليوم.. نابليونكم
أنا قائد جيش و أكثر.
فلتقارنوا
بينه و بيني.
***
على أن اقواله هذه النرجسيّة في الظاهر، لا تخلو من التهكم عبر التبجيل المبالغ، و باعتقادي ان فهم شعره حرفياً دون تلمّس النبرة التهكمية يفسد تلقّيه.
ان كل الأفعال و الانفعالات تتضخم تحت مجهر الشعر، لا 'أنا' الشاعر حصراً، و هدف 'ماياكوڤسكي' لا الالتفات فقط الى شخصه بل دعوة كل شاعر لان يضطلع بمهمة الريادة، ان يكون مثالاً، و أول الشهداء، و العزاء لشعبه ان انكسر، و ضوءاً ينير له دروبه و صوتاً جهاراً يمتدح عظمة الوطن..
ذكرتني شطحاته بالشاعر الالماني العظيم 'هولدرلين' الذي عاش للشعر و هلك بسببه، فكان قبل أن يغوص في لجّة الجنون و هو لا زال شاباً يعتقد بأن الشاعر يحمل رسالة الوساطة بين الرب و البشر.
للشاعر مكانة أساسية بالنسبة للشعوب، هو محمّل بالوحي كالوصف الذي أورده الشاعر الكبير 'وليم بليك' في قصيدة له:
"ألا فلتسمعوا صوت الشاعر.
يرى الحاضر و الماضي و المستقبل،
و قد ملأ الأسماع بالكلام المقدس..."
***
شخصية 'ماياكوفسكي' الفذّة و الصادمية و الخشنة أحياناً في العلن لا تحجب حساسية و رقّة و شفافية الشاعر :
أنظروا
كيف أنزع عني دروعي الورقيّة
أنا
دون كيخوت الأعظم.
***
حمل 'ماياكوفسكي' هموم الشعب و ترجمها في قصائده.
قد لا تذوب لغة ذاته في الجماعة، لكنها حتماً تحمل ال'نحن' في قلب 'الأنا' .. انه بلا شك شاعر تقمّص روح الشعب و جسّدها عبر طاقات اللغة:
أنا
بفمي الذهبي، حيث كل كلمة من كلماتي
تنفخ الروح ثانية
و باسمها يتقدّس للجسد، أقول لكم:
ان أصغر ذرة حيّة
أثمن من كل ما عملت أو سأعمل
***
ان بعض الصور و الاستعارات المجازية و التشبيهات قد تكتسي طابعاً كاريكاتورياً و استفزازياً، فهو يعتمد في صياغة القصيدة على الغرائبية و الغموض و اللامعقول و الأيروسية التي نألفها عند السرياليين، حيث نجد ان مجاز 'ماياكوفسكي' يرتكن الى عناصر و مصطلحات و رموز متشرذمة و غير مترابطة، تولّد لدينا انطباعاً بأنها اعتباطيّة أو "كولاّج" (فن اللوحات بواسطة قصاصات صور ملصقة) لغوي ترافقه صور غرائبية و مبعثرة قد تشرذم بنية القصيدة و تشتت تناغم الصور فتعيق تصاعدية التفاعل نحو الذروة عند قراءة القصيدة.
قصيدته الشهيرة "سحابة في سروال" ذات النفس الملحمي و البعد الرؤيوي التي جمعت ثنائية الحب و الوطن، و التي تمثل ذروته الشعرية ( أدمع 'ماكسيم غوركي' لدى إلقائها أمامه) هي على غرار اغلب قراء 'ماياكوفسكي' المفضلة عندي. هذا العنوان الغريب للقصيدة هو عنوان استبدل به العنوان الأصلي "الرسول الثالث عشر"، قاصداً نفسه، بعد أن رفض نشرها جهاز الرقابة، و هذه التسمية البديلة الطريفة إنما قصد بها السخرية ممن ظنوا بإمكانية أن يحاصروا شاعراً قد يحتوي البنطلون جسده، فيما هو زئبقي، متمدد و متسرب و لا حدود له كما الغيوم، فقال فيها :
أتريدونني
محض لحمٍ متضورٍ هائج ؟
أم تريدون
أن اغدو سماوياً،
وقد غيرت نبرتي ؟
رقيقاً لا عيب فيَّ
ليس رجلاً...
وإنما غيمةً في بنطلون ؟
***
تتّحد ذاكرة 'ماياكوفسكي' الفردية بالذاكرة الجماعية، لتحضر في قصائده أحداث تأملها و تفاعل معها و محطات و تجارب انسانية تأثر بها .. الثورة و العدالة الاجتماعية و النهوض الثقافي و الانتفاضة على الفقر و المساواة في الحقوق، كلها عناصر و مفاهيم ذات دلالات كبرى جبلت لغته الشعرية الخاصة.
نلحظ في هذا الإطار عامل أساسي آخر يطغى في شعره و هو استدعاءه في القصائد لتاريخ الوطن و أحداثه الكبرى، كموت لينين، فظائع الحرب العالمية الأولى، الثورة، الحركات النقابية، جغرافيا مدن و قرى روسيا التي تنقل بينها الخ.. عدم الإلمام المعرفي بها و الاهتمام بتاريخها من قبل القارئ كفيل بتفويت دلالات و معاني و جمالية استعاراته و صوره الشعرية.
كما لم تكن المثل و المجرّد و لا الميتافيزيقيا من المؤثرات الكبرى في صوره التخييلية و في تحريك انفعالات 'ماياكوفسكي' الوجدانية، بل كانت نظريات 'كارل ماركس'.
في هذه المجموعة سيراودك حتماً الانطباع بأن قصائده الطافرة بالمفاهيم السياسية تشابه الى حدّ كبير منشوراً حزبياً أو افتتاحية في كراريس البروباغندة الايديولوجية، حيث أن الالتزام بمبادىء الحزب و الطروحات الاشتراكية، التي يفرد لها مساحة واسعة في كنف قصائده، شكّل لديه هاجسا و أولوية، حتى عندما تكون القصيدة ذات طابع غنائي وجداني و إنساني (البوح حول و من الذات).
أحياناً
قد توحي بعض قصائده أنها تأخذ منحى الخطاب السياسي المبتذل، لكنها سرعان ما تجنح نحو أفق التخييل الشعري و تكتسب وقعاً جميلاً، آسراً، لافتاً، جارحاً و مؤثراً:
**و لكن الأرض
التي فتحناها
و التي هدهدناها
و هي نصف ميتة،
حيث الرصاص يستفزك
حيث البنادق ترديك
و حيث نجري
مثل قطرة
بين هذه الجماهير
مع هذه الأرض
نحيا، و نعمل
و نعيّد،
و نموت.
(من قصيدة "خوروشو: طاب الوقت")
ان نص الشاعر وليد ذكرياته الراسخة في ذهنه و انطباعاته الآنية، و ما الشاعر سوى أسير حساسيته للأشياء و التفاصيل و الأحداث، فصوره يستقيها من وجدانه و اعتمالات النفس، و من مبادئه و تأثيراته العقائدية و الوطنية و من رؤياه الخاصة للوجود و تساؤلاته الميتافيزيقية..
ان خيباته و مآسيه و مخاوفه و تجاربه الشخصية كلها تذوب في أفكاره و تختلط بها، و تؤثر في طرق تعبيره عبر لغته الشعرية الخاصة..
لذا كانت عواطفه الجياشة تجاه 'ليلي' التي عشقها بجنون تحتلّ حيزاً كبيراً من قصائده :
***
إن كنت أنهكتني طويلاً
فأنا كشاعر
وددت لو استبدلتك بمالي و أمجادي.
فأنا
لا أجد فرحاً في أي رنين
غير رنين اسمك الغالي.
و لن ألقي بنفسي من السلّم
و لن أتجرّع سماً،
و لن أقدر أن أضغط زناداً على رسغي.
غير نظرتك
لا سلطان لشفرة أي سكين
عليّ،
غداً ستنسين أني توّجتك ملكة.
من قصيدة (ليلي)
***
فقد خاض ماياكوفسكي قصة عاطفية ثلاثية الأطراف، تقلّبت درامياً و اتخذت شكل حب من طرف واحد بينه و بين 'ليلي'، فيما من جهة ثانية أحبته بصدق أختها الشاعرة 'الزا تريوليه' ( و فيما بعد زوجة الشاعر الفرنسي الكبير 'أراغون'). هذه العلاقة الفاشلة سببت له كآبة شديدة و كانت نهايتها بالنسبة اليه مأساوية.
في الفقرة الاولى من قصيدة "مزمار الفقرات"، و هي قصيدة حب أهداها الى 'ليلي' عام ١٩١٦ (قبل أن يعود و يشطب هذا الاهداء بدافع الغضب في طبعات لاحقة للمجموعة)، ايحاء استباقي لسيناريو تراجيدي فظيع سيقدم عليه 'ماياكوفسكي' بعد سنوات حين يطلق رصاصة في فمه..
نخبكن جميعاً
يا من أعجبنني أمس أو يعجبنني اليوم
يا أيقونات مودعةً في كهف روحي،
أرفع جمجمتي المترعة بالقصائد
ككأس خمر على مائدة شراب.
غالباً ما صرت أفكر:
ألم يحن لي أن أجعل الرصاصة
نقطة ختام لحياتي؟
اليوم
ينبغي
أن أقيم حفلة موسيقاي الوداعية.
(هذه القصيدة و بعض الفقرات هي من ضمن المختارات في انطولوجيا الشعر الروسي للمترجم ذاته)
***
January 14, 2018
اینقدر ترجمه دور است که آدم احساس یخ زدگی میکند
اما به هرحال خواندنی است
اما به هرحال خواندنی است
July 23, 2020
Un libriccino agevole, si legge in un'oretta al massimo, che racchiude l'ardore e la spregiudicatezza di una voce che si rivolge al popolo incitandolo al cambiamento.
Un poemetto emblema dello spirito rivoluzionario di Majakovskij e della corrente letteraria futurista.
Un poemetto emblema dello spirito rivoluzionario di Majakovskij e della corrente letteraria futurista.
June 28, 2008
از پيشگامان شعر نوين روسيه.شاعر فوتوريست به دنبال دو دغدغه است:
اضطراب شخصي خود
مسووليت هاي اجتماعي
ماجراهاي عشقي مايا و شكستش كه او را عميقا متزلزل نمود در كنار تهمت هاي ادباي جامعه به او ساختار زندگي و شعرش را مي سازد
غرض از بيان اين تاريخچه وقايع اين است كه شعر ماياكوفسكي عميقا از شرايط روزش سرچشمه ميگيرد يعني شاعر انقدر با خودش روراست بوده كه آن چه بر خودش به عنوان يك جز مي امده در شعرش با زباني مردم شمول به چشم مي خورد.
هرچند از نظر بسياري او شاعري دور از محيط تاريخي ادبيات روسيه بود ولي پيوندهاي عميقي او را با بزرگان ادبيات روسيه چون پوشكين و لرمانتف نزديك مي كند شايد از همه ساده تر داستان مرگ اوست كه چون بسياري از روشنفكران آن ديار به خودكشي مي انجامد تا بنمايد ناراحتي هاي او با ديگران جدايي نداشته
به هر حال نوگرايي او در ادبيات روسيه نقطه عطفي است نه به اين دليل كه همتا و جايگزين نداشت از ان رو كه در بيان خواسته و تعريف جايگاه خود موفق بوده است.
اضطراب شخصي خود
مسووليت هاي اجتماعي
ماجراهاي عشقي مايا و شكستش كه او را عميقا متزلزل نمود در كنار تهمت هاي ادباي جامعه به او ساختار زندگي و شعرش را مي سازد
غرض از بيان اين تاريخچه وقايع اين است كه شعر ماياكوفسكي عميقا از شرايط روزش سرچشمه ميگيرد يعني شاعر انقدر با خودش روراست بوده كه آن چه بر خودش به عنوان يك جز مي امده در شعرش با زباني مردم شمول به چشم مي خورد.
هرچند از نظر بسياري او شاعري دور از محيط تاريخي ادبيات روسيه بود ولي پيوندهاي عميقي او را با بزرگان ادبيات روسيه چون پوشكين و لرمانتف نزديك مي كند شايد از همه ساده تر داستان مرگ اوست كه چون بسياري از روشنفكران آن ديار به خودكشي مي انجامد تا بنمايد ناراحتي هاي او با ديگران جدايي نداشته
به هر حال نوگرايي او در ادبيات روسيه نقطه عطفي است نه به اين دليل كه همتا و جايگزين نداشت از ان رو كه در بيان خواسته و تعريف جايگاه خود موفق بوده است.
March 7, 2013
Revolucionarna poezija futurizma, koja i danas može da uzdrma pojedinca kao što je tada uzdrmala svet.
Majakovski kombinuje različite, i gotovo nespojive elemente stvarajući pritom unikatnu celinu koja ga odlikuje i razdvaja od ostalih. I nije ništa što je on napisao u slobodnom stihu jer metrički postoji ritam, postoji i rima, čak veoma zanimljivo skrojena, što se nažalost ne vidi uvek u prevodu, ali imao sam tu sreću da imam dvostrano pesmu, na originalnom ruskom i prepev. Uz odlične igre reči i zvučno rimovanje na slogove i suglasnike, između ostalog i savršeno implementirano poruku, ne uvek političkog smisla, Majakovski je ušao u krug Odabranih, a polako teži ka vrhu lestvice najdražeg pesnika.
Majakovski kombinuje različite, i gotovo nespojive elemente stvarajući pritom unikatnu celinu koja ga odlikuje i razdvaja od ostalih. I nije ništa što je on napisao u slobodnom stihu jer metrički postoji ritam, postoji i rima, čak veoma zanimljivo skrojena, što se nažalost ne vidi uvek u prevodu, ali imao sam tu sreću da imam dvostrano pesmu, na originalnom ruskom i prepev. Uz odlične igre reči i zvučno rimovanje na slogove i suglasnike, između ostalog i savršeno implementirano poruku, ne uvek političkog smisla, Majakovski je ušao u krug Odabranih, a polako teži ka vrhu lestvice najdražeg pesnika.
Displaying 1 - 30 of 123 reviews