Μια παρέα συμμαθήτριες με αθωότητα και αισιοδοξία πλάθουν όνειρα για ένα μέλλον ανέφελο, όπου θα συνεχίζουν να είναι μαζί, όπως και στο σχολείο. Μπορεί η συνοχή μιας τάξης στο γυμνάσιο θηλέων να φανεί πιο ανθεκτική από τη δύναμη της ζωής;
Η Ζωρζ Σαρή (English: George Sari), λογοτεχνικό ψευδώνυμο της Γεωργίας Σαρηβαξεβάνη, υπήρξε μια από τις σημαντικότερες μορφές της παιδικής και νεανικής λογοτεχνίας στην Ελλάδα, αλλά και ταυτόχρονα μια ηθοποιός που έζησε με πάθος τις μεγάλες στιγμές του 20ού αιώνα. Με μητέρα από τη Γαλλική Σενεγάλη και πατέρα από το Αϊβαλί, έφερε μέσα της την πολυπολιτισμικότητα και το άνοιγμα στον κόσμο, στοιχεία που σφράγισαν την προσωπικότητά της και αργότερα τα έργα της. Στην Κατοχή, ενώ σπούδαζε υποκριτική στη Δραματική Σχολή του Δημήτρη Ροντήρη, συμμετείχε στην Αντίσταση και εντάχθηκε στην ΕΠΟΝ, βιώνοντας εμπειρίες που αργότερα τροφοδότησαν τη γραφή της με αλήθεια και δύναμη. Τραυματίστηκε στα Δεκεμβριανά και, το 1947, βρέθηκε εξόριστη στο Παρίσι, όπου σπούδασε στη σχολή του Σαρλ Ντιλέν και ήρθε σε επαφή με σπουδαίους ανθρώπους των γραμμάτων και της τέχνης, από τον Κώστα Αξελό έως τον Μαρσέλ Μαρσώ, ενώ εκεί δημιούργησε οικογένεια με τον γιατρό Μαρσέλ Καρακώστα. Το 1962 επέστρεψε στην Ελλάδα και εμφανίστηκε στο θέατρο και τον κινηματογράφο δίπλα σε μεγάλους ηθοποιούς, κερδίζοντας μάλιστα βραβεία για τις ερμηνείες της. Όταν όμως επιβλήθηκε η Δικτατορία, αποφάσισε μαζί με φίλους της να μη συμμετάσχει πια στο θέατρο, επιλέγοντας τη σιωπηλή αντίσταση. Τότε ανακάλυψε τη συγγραφή, ξεκινώντας σχεδόν σαν παιχνίδι με τα παιδιά γύρω της να δημιουργεί τον «Θησαυρό της Βαγίας» (1969), ένα βιβλίο που γνώρισε αμέσως τεράστια επιτυχία και μεταφέρθηκε στην τηλεόραση, ανοίγοντας τον δρόμο για μια καινούρια καριέρα που θα την καθιέρωνε στη λογοτεχνία. Από τότε αφιερώθηκε ολοκληρωτικά στο γράψιμο, τονίζοντας πως εκεί βρήκε την ελευθερία που δεν μπορούσε να έχει στη σκηνή, και μέσα από τα βιβλία της μπόρεσε να πει τις ιστορίες της με τον δικό της τρόπο, αναλαμβάνοντας η ίδια την ευθύνη των λέξεων και των ηρώων της. Στο έργο της συνυπάρχουν η προσωπική μνήμη, η Ιστορία και η κοινωνική πραγματικότητα: μυθιστορήματα όπως το «Όταν ο ήλιος…», η «Κόκκινη κλωστή δεμένη…», «Οι νικητές», «Τα γενέθλια» και «Τα χέγια» έφεραν στην παιδική και νεανική λογοτεχνία ιστορικά και πολιτικά γεγονότα, μιλώντας για την Κατοχή, τον Εμφύλιο και τις πληγές της σύγχρονης Ελλάδας με τρόπο που κανείς δεν είχε τολμήσει ως τότε. Με άλλα έργα της, όπως «Το ψέμα», «Κρίμα κι άδικο», «Νινέτ», «Ζουμ» ή «Μια αγάπη για δύο», έθιξε ζητήματα κοινωνικά, οικογενειακά, αλλά και προσωπικά, ενώ μέσα από τη φιλία της με την Άλκη Ζέη και την κοινή τους πορεία χάρισε στη λογοτεχνία αυτοβιογραφικές αφηγήσεις που μιλούν για την αξία των ανθρώπινων σχέσεων. Δεν περιορίστηκε όμως στα βιβλία· επισκεπτόταν σχολεία σε όλη την Ελλάδα, μιλούσε με παιδιά και εφήβους, συμμετείχε σε συζητήσεις για τη λογοτεχνία και τον ρόλο της γυναίκας, ενώ με την ίδια ζέση υπερασπιζόταν τη θέση του παιδικού βιβλίου στην κοινωνία. Η συμβολή της αναγνωρίστηκε με σημαντικά βραβεία, όπως το Βραβείο Παιδικού Λογοτεχνικού Βιβλίου για το «Νινέτ», διακρίσεις από τον Κύκλο Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου, προτάσεις για διεθνή βραβεία όπως το Χανς Κρίστιαν Άντερσεν, αλλά και τιμές για την καλλιτεχνική της πορεία στον κινηματογράφο. Ως συγγραφέας αγαπήθηκε γιατί μίλησε με αμεσότητα, με ζεστασιά και με ειλικρίνεια, δίνοντας φωνή σε μια ολόκληρη γενιά που έζησε τον πόλεμο, την εξορία, την αντίσταση και τον αγώνα για ελευθερία, αλλά και μεταφέροντας στα παιδιά την πίστη της στη ζωή, στη φιλία και στην αγάπη. Όπως έλεγε η ίδια, κάθε βιβλίο της κουβαλούσε κομμάτια της προσωπικότητάς της, κρυφά ή φανερά, γιατί «ο συγγραφέας πάντα βρίσκεται κάπου μέσα στις ιστορίες του». Η Ζωρζ Σαρή, είτε με τις σελίδες της είτε με τις ερμηνείες της, άφησε μια παρακαταθήκη γεμάτη πάθος, αλήθεια και ανθρωπιά, και μέχρι σήμερα τα βιβλία της διαβάζονται με την ίδια συγκίνηση, αποδεικνύοντας ότι η λογοτεχνία μπορεί να είναι ταυτόχρονα προσωπική μαρτυρία, ιστορική μνήμη και παγκόσμια φωνή.
Ένα αυστηρό σχολείο, μια διευθύντρια που απεχθάνεται τις μαθήτριές της και, κυρίως, τον ίδιο της τον εαυτό, μια καθωσπρέπει κοινωνία και η φιλία, που όλα τα γιατρεύει και τα κάνει υποφερτά. Πρόσωπα που συναντάμε σε άλλα βιβλία της Ζωρζ Σαρή μαλώνουν και φιλιώνουν ξανά, δίχως μνησικακία. Ποιος είπε ότι μια αληθινή φιλία είναι αψεγάδιαστη και γυαλιστερή... Μέσα σε όλα αυτά, ξεπροβάλει και η σκιά του καινούριου καθεστώτος, που η πλειοψηφία αντιμετωπίζει ως φως, ως λούστρο και παράτα. Μόνες φωνές αντίστασης το Κούλι, ο προοδευτικός πατέρας της και ο Μπάμπης που ψιθυρίζουν τη λέξη ελευθερία που σιγά σιγά γίνεται ήχος δυνατός. Αξίζει να διαβαστεί όχι μόνο για την υπέροχη φιλία των κοριτσιών, αλλά και για το πόσο "καλοδεχούμενη" ήταν η νέα οργάνωση από ένα μεγάλο (καθωσπρέπει και μορφωμένο) κομμάτι της κοινωνίας. Ε.Π.-Και όμως είναι αλήθεια...
Το βιβλίο της προεφηβικής κι εφηβικής μου ηλικίας. Έφτασε στα χέρια μου σαν δώρο από μια θεία κι έμελλε να γίνει το βιβλίο που με εισήγαγε στον μαγικό κόσμο της λογοτεχνίας και που μ' έκανε να αγαπήσω το διάβασμα. Για αυτά, αλλά και για πολλά άλλα, χίλιες φορές ναι!
Ήμουν γυμνάσιο ακόμα όταν μου το είχε δώσει η κολλητή μου σαν δώρο. Ακόμα θυμάμαι όλα τα όμορφα συναισθήματα που μου είχε δημιουργήσει. Ένα βιβλίο που όλα τα κορίτσια στην εφηβεία πρέπει να διαβάσουν.
Ενα πανεμορφο βιβλιο για την φιλια αναμεσα στα κοριτσια στην αρχη της εφηβικης τους ηλικιας! Πολυ συγκηνιτικο ειδικα οταν σκεφτεσαι οτι ειναι η πραγματικη ιστορια της Ζωρζ Σαρη και της Αλκης Ζεη.
"Ε.Π. Ε.Π. τι πάει να πει; Ενωμένες για πάντα σε θάνατο και ζωή. Ε.Π. Ε.Π. Κεραυνός να πέσει να σκάσει στη γη Ε.Π. Ε.Π. εμείς ενωμένες για πάντα σε θάνατο και σε ζωή."
Όταν ο κ. Σαριβαξεβάνης προσλήφθηκε στο Σχολείο Θηλέων η Ζωρζ γνώρισε την Άλκη. Ισχυρός δεσμός έδεσε τα κορίτσια από την πρώτη κιόλας μέρα. Ολόκληρη η παρέα κάνει σκανταλιες, τσακώνονται όμως είναι ενωμένες για πάντα. Και έτσι θα μείνουν ως το τέλος. Το βιβλίο αυτό αυτοβιογραφικό της Ζωρζ Σαρή περιγράφει με απόλυτα συγκινητικό τρόπο την γνωριμία της με την Άλκη Ζέη στο γυμνάσιο,μια φιλία που έμεινε ζωντανή μέχρι τον θάνατο τους. Το καλοκαίρι του '36 εγκαταστάθηκε η δικτατορία του Μεταξά και οι μαθήτριες εξαναγκάζονται με αντάλλαγμα την παιδεία τους να ενταχθούν στην ΕΟΝ. Οι φωνές της αντίστασης λίγες, με τους περισσότερους να βλέπουν τον Μεταξά ως σωτήρα του έθνους. Τα κορίτσια παραμένουν Ε.Π.
Αγαπώ απεριόριστα την Ζωρζ Σαρή. Αυτό το βιβλίο με συγκίνησε βαθιά, το αγάπησα. Ύμνος στην φιλία, την παντοτινή που ξεπερνά κάθε δυσκολία, σαν ένα δέντρο με ρίζες βαθιές, ακλόνητες που συνεχίζει να ανθίζει και να ψηλώνει. Τέτοιες φιλίες αξίζουν οι άνθρωποι και αυτό το βιβλίο έρχεται να μας το υπενθυμίσει.
Η Ζωρζ Σαρρή είναι, μαζί με την Άλκη Ζέη, από τις αγαπημένες μου. Κάθε φορά που διαβάζω ένα βιβλίο της μεταφέρομαι αμέσως στα παιδικά μου χρόνια και την πρώτη φορά που διάβασα τα βιβλία της.
Το Ε.Π., για το οποίο θα μιλήσουμε σήμερα, είναι από τα αγαπημένα μου μαζί με Τα γενέθλια. Το βασικό του θέμα είναι η φιλία και τα γεγονότα του διαδραματίζονται λίγο πριν τον πόλεμο κατά τη διάρκεια της δικτατορίας του Μεταξά. Μιλάει για τη φιλία δύο κοριτσιών, της Ζωρζ και της Άλκης και ουσιαστικά βλέπουμε πως ξεκίνησε και πως εξελίχθηκε η φιλία της Ζωρζ Σαρρή με την Άλκη Ζέη στα χρόνια του γυμνασίου μιας και αυτη την περίοδο μας παρουσιάζει. Βλέπουμε τις δυσκολίες που πέρασαν, τους τσακωμούς αλλά και το πως πάντα κατάφερναν να συμφιλιώνονται γιατί η φιλία ήταν πάνω από όλα. Παρατηρούμε φυσικά και τα γεγονότα της περιόδου μέσα από τα μάτια των κοριτσιών και βλέπουμε κατά κάποιο τρόπο πως αντέδρασε ο κόσμος στο νέο αυτό καθεστώς.
Μπορώ να φανταστώ για ποιους λόγους είναι ένα αγαπητό βιβλίο παρόλα αυτά όμως εγώ δεν κατάφερα να το τελειώσω. Προσπαθούσα να παραμείνω συγκεντρωμένη και προσπαθούσα να μην βαρεθώ αλλά το βρήκα αδύνατο. Συνήθως αν μου αρέσει ένα βιβλίο το διαβάζω μέσα σε λίγες μέρες. Με το συγκεκριμένο δεν τα κατάφερα. Η Ζωρζ Σαρή είναι μία από τις μεγαλύτερες Ελληνίδες συγγραφείς και αυτό μου φαίνεται αυτονόητο. Αλλά δυστυχώς δεν κατάφερα να διαβάσω ένα από τα έργα της με ευκολία.