While the countess’ secretary is posing as a son of a statesman, the countess is free to marry him. But when he admits his deception, the countess is faced with a social dilemma. A painful and hilarious comedy for anyone who has ever fallen in love with someone they shouldn’t have fallen in love with, The Dog in the Manger was part of the Royal Shakespeare Company’s acclaimed Spanish Golden Age Season in 2004.
Lope de Vega was a Spanish Baroque playwright and poet. His reputation in the world of Spanish letters is second only to that of Cervantes, while the sheer volume of his literary output is unequaled: he is estimated to have written up to 1,500 three-act plays – of which some 425 have survived until the modern day – together with a plethora of shorter dramatic and poetic works.
I had the good fortune to see this play in Madrid last month. It was very well done—and, more surprisingly, totally hilarious. Lope de Vega’s ribald, earthy humor has survived four centuries quite intact.
The title of this work (“The Dog in the Manger,” in English) is taken from a Greek fable about a dog who spitefully prevents the horses from eating the food which it cannot eat itself. This serves as the central metaphor for the countess who jealously prevents her handsome servant from marrying someone else, but who disdains to marry him herself because of his low status. The ensuing conflict would be at home in any modern romcom—jealousy, love, betrayal, revenge, elaborate plots, it is all here. And it even rhymes!
Es asombrosa la fluidez del verso de Lope, y somos unos afortunados al poder leer las versiones originales de sus obras. Pese a que la lengua que usa suene anticuada, sigue siendo perfectamente comprensible. Maravilloso.
A condessa Diana uma mulher caprichosa e egoísta não pode ter relacionamento com seu secretário Teodoro ,que já namora Marcela, porque ele é de uma classe inferior .No entanto a condessa não permite que ninguém o ame ou se relacione com ele. Eis o motivo do título do livro" El perro del hortelano" que se baseia num dito muito popular na Espanha do século XVII que é o seguinte: "O cão do horticultor é carnívoro e protege a horta do seu senhor; ele não come nada da horta e não deixa ninguém comer." Assim agia a condessa Diana , já que não poderia ter Teodoro, iria fazer de tudo para que ninguém o tivesse também.Reparem , que é assim que age humanidade hoje ; Egoísmo total. Sim a obra é bem atual , tem a alma do século XVII mas espírito do século XXI
A peça escrita por Lope de Vega se desenvolve com a condessa Diana e a criada Marcela disputando o amor de Teodoro numa bagunça total. Diana deseja Teodoro porque percebeu que Marcela deseja Teodoro, Marcela dá bola para Fábio ao ver que Teodoro está dando bola para a Condessa Diana. O conde Federico e o Marques Ricardo que também aspiram o coração da Condessa querem Teodoro morto para ficarem com a Condessa. Olhe só que balaio de gato, e tudo sendo manipulado pela condessa Diana!
Quem vai ficar com a Condessa?? Teodoro subirá ao nível de Diana, ou Diana descerá ao nível de Teodoro??
Esse peça de 1618 é sensacional , uma comédia deliciosa! É o amor que não se pode mostrar por causa das barreiras sociais, mostrado de uma maneira muito divertida.
Segundo Helena pimenta que adaptou a peça para o teatro " A obra tem ingredientes muito atraentes. Ela apresenta personagens da classe alta, especialmente mulheres, de uma maneira muito transgressora. Exatamente o oposto do que aconteceu na Espanha de sua época [início do século XVII], onde a mulher era muito limitada. Lope conhece a alma feminina melhor do que ninguém e parece que em suas obras ele reflete suas aspirações mais profundas"
Peça muito divertida, um clássico da era de ouro da literatura Espanhola. Recomendo!
посібника зі здорових стосунків із цієї книжки не вийде. фінали комедій де веги – якесь зовсім космічне "шо це було". а втім, те, як замучені ревнощами мужики зненацька вирішують прислухатися до вибору своєї обраниці, яка віддала перевагу їхньому суперникові, і передумують його вбивати, переконує не менше, ніж епізод, у якому вони тільки починають планувати вбивство суперника й у першому зустрічному знаходять крутого кілера, якому можна цю справу довірити (або не). ну окай.
The Dog in the Manger is a play written in verse. I was surprised how easy to read it was, given the fact it was written in 1618. It's a comedy and reading it was a fun experience.
La ansiada Diana, condesa de Belflor, asiste a la petición de matrimonio de dos de sus criados: el secretario Teodoro con Marcela. Este hecho llena de celos a Diana, secretamente enamorada de Teodoro pero incapaz de llevarlo a cabo públicamente por la inferior condición social de él. La condesa comenzará una serie de intentos por romper el romance de Teodoro y Marcela pero sin declararse claramente en ningún momento.
Es una obra que va ganando mucho a medida que avanza. Si bien la pretensión inicial es muy afín a una trama de celos unida al dicho popular del título "que ni come ni deja comer", el planteamiento adquiere una mayor fuerza al ser testigo el lector de que el engaño, hasta llegar a ser hiriente, es el principal motor de sus personajes. Los figurantes están claramente definidos por su posición social, pero eso no quita que sean soñadores de otras aspiraciones, como en el caso de Teodoro - personaje que además merece una reflexión por la inmoralidad de sus actos. Diana actúa como la zozobra constante de alguien que, quizás no ganando, no quiere perder. Y la confusión se adereza con otros pretendientes a la condesa y con criados que también quieren hablar sobre la intriga. El ingenio demostrado en el final es de una perfecta ingeniería que cierra la obra de tal modo que permite replantear la obra. Uno al final se queda con múltiples preguntas, todas derivadas de tan brillante evolución.
Es una perfecta obra de enredos que contiene en su perfecta y bella lírica muchas reflexiones sobre el amor y su sentido. Mención por supuesto a la película de Pilar Miró, que está estupendamente ambientada, con un elenco acertado y que respeta cada una de las líneas de Lope de Vega, muy recomendable para acompañar a la lectura.
The Dog in the Manger is a fable attributed to Aesop, concerning a dog who one afternoon lay down to sleep in the manger. On being awoken, he ferociously kept the cattle in the farm from eating the hay on which he chose to sleep, even though he was unable to eat it himself, leading an ox to mutter the moral of the fable:
---People often begrudge others what they cannot enjoy themselves.---
The phrase is proverbial, referring to people who spitefully prevent others from having something that they themselves have no use for.
si no te quiero te enfadas, y enójaste si te quiero; escríbesme si me olvido, y si me acuerdo te ofendo; pretendes que yo te entienda, y si te entiendo soy necio. mátame o dame la vida; da un medio a tantos extremos.
Si tuviera que valorar el genio y el ingenio de Lope de Vega, cinco estrellas se me quedarían muy cortas. Es una auténtica delicia disfrutar del dominio que este autor tenía, no solo del lenguaje y la rima, sino también del ritmo y los tiempos de la comedia. Prácticamente cada párrafo que sueltan los personajes de esta obra de teatro es disfrutable y te despierta una sonrisa o carcajada. Sin embargo, si comparamos esta comedia con otras de la época (o incluso otras del propio autor), para mí flojea en cuanto a la propia historia. Demasiado simple, demasiado facilona. Entretenida, simpática pero ya.
Si el Lazarillo podía a llegar a ser un reto entenderlo en algunos momentos, la cosa se pone seria en este libro. Entre en el castellano antiguo y que esté escrito en verso vuelve su comprensión difícil. Aun así la trama se va entendiendo. En cuanto a la temática la verdad que suena muy fresca. Una obra sobre el amor y el honor en relación al enamoramiento que surge entre miembros de diferentes clases sociales. Muy buenas reflexiones sobre el amor, los celos, el querer al ver a alguien querer… Pd: no entiendo como se pedía esta lectura en el colegio, no existe chaval@ capacitad@ para leer esto. Luego nos quejamos de que los jóvenes no lean.
This play is filled with quick-witted and clever and hilarious dialogues, an awesome plot and strong characters! On the one hand, it is doubtlessly a play that sort of critizises humans and the society of that time. On the other hand, it is just a love story told with great humour!
The characters and their relationships are strong and interesting, the plot progresses very well sooo... it is absolutely worth reading!
I recommend it to everyone who loves plays or who wants to try reading something old but gold.
From BBC Radio 3 Drama: Spanish Golden Age comedy starring Olivia Poulet and Joe Thomas. Lope de Vega, a contemporary of Shakespeare, was one of Spain's greatest writers and the author of something like 1800 plays. Of the several hundred remaining works, Dog in the Manger, written in 1618, is regarded as his masterpiece. It is a tale of Love, Envy, Class and downright nonsense: a scandalous comedy in a new version for radio by David Johnston.
CAST
Diana - Olivia Poulet Teodoro - Joe Thomas Tristan - Sion Pritchard Marcela - Aimee-Ffion Edwards Ricardo - Francois Pandolfo Federico - Danny Ashok Fabio - Alex Devrient Anarda - Valerie Vansovica Octavio - Hugh Thomas Ludovico - Simon Armstrong Camilo - Dino Kelly Peter - Curtis Kemlo
Translated and adapted by David Johnston
Sound: Catherine Robinson Director: John Norton A BBC Audio Wales production.
Mi obra favorita de Lope. Para ser del siglo XVII, es sorprendentemente sencilla de entender, muy divertida, con una narración ingeniosa y una crítica a las clases sociales. Muy recomendable!
È una commedia palatina scritta da Lope de Vega e pubblicata nel 1618. Non sono amante del genere ma questa mi è piaciuta tanto, soprattutto il terzo atto.
A sexy Spanish rom-com. Well, actually, the bare facts of the plot would sound sad and rather hopeless; but the story is told like it's funny, most of the time. There are some nice sonnets along the way, too. Antonio Carreño's edition is really helpful in that it explains many outdated words; however, the introduction seemed - with all respect to the scholar - wordy, repetitive, and with too many typos (like not capitalizing the name of one of the main characters a couple of times).
Me encantó! Mi motivación para leer esto, les va resultar jocosa. De niña, escuchaba a mis abuelos decir; "este es como el perro del hortelano, ni come, ni deja comer." Al leer este título, definitivamente, tenía que leer la obra para saber de qué se trataba. Es cierto el refrán que dice; "la curiosidad, mató al gato." Léanlo, y disfrútenlo.
marcela y teodoro : llevamos juntos un año y hemos venido porque queremos poner nuestra relacion a prueba antes de casarnos
(llega la tentadora Diana)
Diana: soy Diana, tengo 23 años y soy condesa me llaman el perro del hortelano porque ni como ni dejo comer pero con vosotros, me está entrando el hambre
marcela: menuda ridícula
diana: como he dicho soy condesa de belflor y soy muy celosa aunque en los celos el amor se esconde ¿alguno quiere ser mi conde? (guiña un ojo a teodoro y se va)
dos días después
tristán: marcela, hay imágenes para tí
(teodoro rompe la carta de marcela)
marcela: menudo guarro (se va con el tentador fabio como venganza)
hoguera de confrontación
teodoro: marcela perdoname yo te amo (le ha rechazado diana)
marcela: di que diana es fea y te perdono teodoro: es bien fea me da como asco
una semana después
teodoro: voy a abandonar la isla solo diana: espera teodoro, despidete bien
conclusion: salen teodoro con diana y marcela con fabio . marcela dice que aun quiere a teodoro. teodoro dice que él con simples criadas no se junta.
me ha hecho gracia el final que se ponia teodoro a emparejar a todos
lo de que esté en verso nose si me encanta pero si le hiciesen un musical de rap como hamilton ganaría un tony fijo
Un verso un poco difícil pero me encanta la comedia. El personaje de Tristán de los mejores que existen en literatura le amo, y Diana está la tía fatal de la cabeza asi que la amo también. Y con esto 2/3 libros para la prueba wuju