Η Ντενεκεδούπολη είναι μια πολιτεία αλλιώτικη απ' τις άλλες. Δεν είναι φτιαγμένη από τούβλα, πέτρες, τσιμέντο ή γυαλί. Είναι ολόκληρη φτιαγμένη από ντενεκέδες. Και μένουν σ΄αυτή, τι... άλλο; Ντενεκεδάκια. Άδεια, σκουριασμένα, παλιά ντενεκεδάκια. Βρέθηκαν όλα πεταμένα σ' ένα σκουπιδότοπο κι αποφάσισαν να φτιάξουν τη δική τους πολιτεία, για να μένουν μόνα τους και να 'χουν την ησυχία τους.
Τα ντενεκεδάκια που μένουν εδώ έχουν περίεργα ονόματα: Σαρδέλας, Μηλίτσα, Βουτυρένιος, Σοφός, Οκέυ-μπαμ-μπαμ. Ο Σαρδέλας είχε πριν τον πετάξουν σαρδέλες, η Μηλίτσα είχε κομπόστα μήλο, ο Βουτυρένιος βούτυρο, ο Οκέυ-μπαμ-μπαμ είχε κόκα-κόλα κι ο Σοφός είχε μέσα του καφέ. Ζούσαν όλα πολύ ευτυχισμένα στην Ντενεκεδούπολη, ώσπου μια μέρα...
Η Ευγενία Φακίνου (English: Eugenia Fakinou) γεννήθηκε το 1945 στην Αλεξάνδρεια. Μεγάλωσε στην Αθήνα και σπούδασε γραφικές τέχνες και ξεναγός. Εργάστηκε για μερικά χρόνια σε περιοδικά ως γραφίστρια.
Το 1976 δημιούργησε το αντικειμενοθέατρο "Ντενεκεδούπολη". Έχει γράψει και έχει εικονογραφήσει πολλά παιδικά βιβλία. Το 1982 κυκλοφόρησε το πρώτο της μυθιστόρημα, "Αστραδενή". Τα μυθιστορήματα της έχουν μεταφραστεί και κυκλοφορούν στα γερμανικά, αγγλικά, ρωσικά, ουγγρικά, δανέζικα, γαλλικά, ολλανδικά, ιταλικά και σερβικά. Το 2005 τιμήθηκε με το Βραβείο Αναγνωστών (Εθνικό Κέντρο Βιβλίου - Σκάι 100,3) για το μυθιστόρημα της "Η μέθοδος της Ορλεάνης" και το 2008 με το Κρατικό Βραβείο Διηγήματος για τη συλλογή διηγημάτων "Φιλοδοξίες κήπου".
Update για 10/11/2025: Μάλλιασε η γλώσσα μου να λέω σήμερα για την Τενεκεδούπολη και πόσο κακός ήταν ο Λαδένιος, για να έρθουν τα μικρά στις εκλογές που κάναμε (ποιον θα ήθελαν αυτά αρχηγό αν ήταν κάτοικοι της Τενεκεδούπολης) για να έρθουν και να μου τον βγάλουν 2η δύναμη! (Βασικά, ο πρώτος γύρος ήταν ισοπαλία μεταξύ του Οκ Μπαμ Μπαμ - ο Αμερικανός που τα έχει καλά με το φασιστικό καθεστώς, οπότε χμ - και του Λαδένιου. Και στο δεύτερο, βγήκε τελικά ο Οκ Μπαμ Μπαμ.) Εγώ τώρα πιστεύετε, πρέπει να ανησυχήσω για την επόμενη γενιά; 🤔
Πολύ ωραία θεματολογία. Πραγματεύεται την ελευθερία και την δημοκρατία μέσα σε μια κοινότητα. Διαφωνώ όμως κάθετα με το τέλος. Πιστέυω παίρνει λάθος τροπή το ηθικό δίδαγμα. Προσωπικά επιλέγω να της το μεταφέρω αλλιώς.
Οι ήρωες σε μια πόλη που είναι φτιαγμένοι από παλιά ντενεκεδάκια! Γραμμένη με νωπές τις μνήμες από τη δικτατορία, έγινε κουκλοθέατρο που ακόμη και σήμερα λατρεύουν τα παιδιά και θα παραμένει στο διηνεκές πάντα επίκαιρο κείμενο, πάντα μοναδικό.