What do you think?
Rate this book
In this classic biography, available for the first time in paperback, Manvell and Fraenkel have drawn on interviews with members of Goering's family, his former associates, his enemies and his servants.
442 pages, Paperback
First published January 1, 1964
216 people are currently reading
593 people want to read
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 51 reviews
May 3, 2012
After all these years this book is still one of the best books on Goering. A look into the world of the Third Reich and one of it's most iconic figures Toga's and all.
December 8, 2012
Hermann Goering was an enigmatic man. He adored both of his wives. His first wife Carin was the real love of his life and when she died, he built a magnificent mansion called Carinhall to honour her. His second wife, Emmy, gave him his only child, his daughter who was the apple of his eye. Yet his ruthless ambition and desire for riches made him second in command to one of the most ruthless men in History, Adolf Hitler. Goering was a was hero from WWI, and when Hitler came to power, he rose in the ranks of th Nazi party until he was the Reichfuehrer the highest in command and many believe, the instigator of Hitler's policies. His greed was monumental, and Carinhall was full of paintings, art and jewelry stolen and confiscated from wealthy Jews and Germans who did not support Hitler. When he was finally arrested, rather than have anyone have his beloved Carinhall, he loaded up all the valuables and paintings which were hidden, and then blew up and burned his mansion. He was tried for war crimes in the Nuremburg trials where he did everything to make people believe he was innocent and "Just followin orders." Rather than face his death by hanging, he managed to bribe a still unknown person who slipped him a poison pill which he took the night before the sentence was to be carried out. Fascinating read.
May 12, 2015
Goering has subsequently become a figure of ridicule and scorn, and this book makes clear that would have horrified him if he'd known. It's almost possible to feel an element of pity for Goering. Almost. He was a proud, vain, egotistical character that craved money, prestige and influence. The fact that the Nazi party could give that to him was probably the main thing that attracted him to them. But he also really just wanted to live out a peaceful life, and wasn't quite the warmonger that Hitler would have expected from his party members.
I get the distinct feeling that he wasn't a true anti-Semite, rather he was willing to be one because that was what was expected of him from the party. He seemed utterly unable to stand up to Hitler in any meaningful way, preferring to simply tell Hitler whatever he knew he wanted to hear, regardless of whether what he was saying was impossible or not.
He could clearly be utterly ruthless and apparently unfeeling when needed, but he could also help Jews if he had a personal connection to them. He was more complex than I had thought going into this book; he was also more intelligent than I had given him credit for. This is an interesting book and one I would recommend to anyone interested in WW2.
I get the distinct feeling that he wasn't a true anti-Semite, rather he was willing to be one because that was what was expected of him from the party. He seemed utterly unable to stand up to Hitler in any meaningful way, preferring to simply tell Hitler whatever he knew he wanted to hear, regardless of whether what he was saying was impossible or not.
He could clearly be utterly ruthless and apparently unfeeling when needed, but he could also help Jews if he had a personal connection to them. He was more complex than I had thought going into this book; he was also more intelligent than I had given him credit for. This is an interesting book and one I would recommend to anyone interested in WW2.
December 15, 2012
I'm fascinated with history. I bought this book out of curiosity. I never knew much of Goering. To learn why and how he fell into Hitler's regime was interesting.
This book does a great job in detailing how complex Goering was. A self centered man that was obsessed with the finer things in life. I learned how hatred and jealousy were a huge factor behind Hitler and his army.
For a history lover, I suggest this book. It was a slow read for me, but well worth it.
This book does a great job in detailing how complex Goering was. A self centered man that was obsessed with the finer things in life. I learned how hatred and jealousy were a huge factor behind Hitler and his army.
For a history lover, I suggest this book. It was a slow read for me, but well worth it.
July 8, 2025
This is very good for being such an early bio of HG. Looking around, there really aren't that many of him, which is very odd considering he's the NO.2 dude in the Reich and the stand in for Hitler at Nuremberg. They get at some small stuff, like his clandestine fly by night trip to Britain that didn't go over well and cover his art thievery well. If there's a huge swing and miss here, it's his command of the Luftwaffe and the vision/blueprint he stamped on its direction both in embryo and in full bloom during the war. His disputes with Adolf Galland are played up well but I found this to be a glaring hole in the presentation. There is some bogging down over the Anschluss of Austria and again with the Dahlerus escapades right before the invasion of Poland that could have been condensed.
The Nuremberg trial is very good even if there is one of my most dreaded moments in non fiction reading -- verbatim court transcripts. Somehow the authors pull it off here without making me grind my teeth.
His wife and daughter are just about non existent, the other big hole in the story here. The authors also have missed the Julius Streicher attempt to slander Goring by printing suspicions that he wasn't the father of Edda because of his wounding in the failed 1923 Putsch.
All in all a solid biography that ought to be a great springboard for a modern biographer to take up the challenge and expand our knowledge of old Hermann.
The Nuremberg trial is very good even if there is one of my most dreaded moments in non fiction reading -- verbatim court transcripts. Somehow the authors pull it off here without making me grind my teeth.
His wife and daughter are just about non existent, the other big hole in the story here. The authors also have missed the Julius Streicher attempt to slander Goring by printing suspicions that he wasn't the father of Edda because of his wounding in the failed 1923 Putsch.
All in all a solid biography that ought to be a great springboard for a modern biographer to take up the challenge and expand our knowledge of old Hermann.
May 31, 2014
Thank God!!!
I finally finished this book. Took me too long to finish it. Ok enough about my procrastination.
Here's my review.......
Goering was a true jackass.
Dumb as George W but way more Metro-sexual.
So there it is. Goering was the centuries first Metro-sexual. He was very dumb, ignorant and manipulative.
I finally finished this book. Took me too long to finish it. Ok enough about my procrastination.
Here's my review.......
Goering was a true jackass.
Dumb as George W but way more Metro-sexual.
So there it is. Goering was the centuries first Metro-sexual. He was very dumb, ignorant and manipulative.
March 18, 2012
Outstanding book. One of the best read this year. Detailed and a slow read but worth it. I now know more about Goering than I ever wanted to know.
January 15, 2021
This is a great book on a very Interesting character. This is also my third bird book on the Nazis including a book n the Gestapo, Reinhard Heydrich and now I’m on to Heinrich Himmler. I have Ben. Fascinated about the history of WWII and its main characters. The book begins with a brief history of Goering’s childhood and culminates with his trial and suicide. For a man who was capable of great love, he was devoted to his two wives losing one to death and having a child with his second, it’s hard to comprehend how he was able to contribute to the killing of up to six million people. How he was able to compartmentalize these two personalities alone is worth the reading of this book as it does a good job of detailing his life. This book reads almost like a novel making the reader privy to conversations about historical events that shaped history. It gets into Goering’s mind and his thinking process and how deluded his mind was towards the end of his life. After all of the atrocities he was complicit to he died thinking himself a martyr for the fatherland. Well written and researched.
January 14, 2020
Het boek gaf me goed inzicht in wie Göring geweest is. Van oorlogsheld als piloot in de 1e wereldoorlog stapte hij snel aan boord bij de nationaal socialistische beweging. Hoewel hij joviaal en moedig was, was hij ook gewetenloos en opdrachtgever van de genocide van de Joden (de Endlösung). Hij roofde kunst, rijkdom en bezit en was in zekere zin een bijzondere nazi. Voor de oorlog was hij een gematigd aanspreekpunt voor de geallieerden maar hij ging volledig mee in de nazi plannen.
Het verslag van het verhoor in het Neurenburg proces vond ik zeer verhelderend. Göring rechrvaardigde zijn daden daar en was overtuigd van zijn goede handelen dat is begrijpelijk anders kun je niet met jezelf leven.
Het verslag van het verhoor in het Neurenburg proces vond ik zeer verhelderend. Göring rechrvaardigde zijn daden daar en was overtuigd van zijn goede handelen dat is begrijpelijk anders kun je niet met jezelf leven.
June 7, 2020
Before reading this book, I didn’t really know that much about Herman Goering other than he was basically Adolph Hitler’s right-hand stooge. For the most part, he seemed to not really have any sort of function other than to, possibly, represent what Hitler felt was the ideal pure Aryan specimen – tall, blonde-haired, blue-eyed, and a decent combat record in war. In other words, everything that Adolph Hitler was not. Latter images of the man seemed to show his body suffering a bit from the excesses of ill-gotten fortune and fame. My impression of him was basically similar to a grown-up Augustus Gloop from the Willy Wonka movie.
So it was quite fascinating to actually learn a bit about the man. After reading this biography, though, I didn’t really come away with the idea that Goering was particularly bright nor very insightful. He seemed to be smart enough to ensure he was always in the right place and at the right time; always careful not to upstage his twisted Bavarian failed water colorist of a boss. He seemed to portray more image than relevance, but that was probably Hitler’s plan anyway. It wouldn’t do anyone in Nazi Germany any good to try to upstage or be smarter than THIS particular tyrant.
Goering’s early life is told rather sparsely in this book, but we do feel we have a solid understanding of many of his traits. Even his escapades as a pilot in the first World War don’t get too much space here, but he does come away as being a capable pilot, a zealous soldier, and a fearless man. At the conclusion of the war, Germany finds themselves destitute losers of war that really can’t be attributed as “their fault”. So when tensions arise in the depressed 1920s, it’s not surprising to see the Nazi movement gain strength as they promise their nation a return to greatness.
It’s during one of the early attempted putsches by Hitler and his cronies that leaves Goering with a bullet in the leg. After Hitler ends up in jail (where he would write Mein Kampf), Goering becomes a fugitive and has to flee with a stolen passport. Because of this, his wound doesn’t heal properly and he ends up with a lifelong addiction to morphine along with other pharmaceutical cocktails. It’s these drugs that alter his appearance and personality for the worse. During the remainder of his life, his drug addiction causes him the occasional violent outburst resulting in insults being screamed and objects being thrown.
Strangely, though, Goering doesn’t come across as quite the lunatic one might expect. He seems incredibly loving and devoted to his wife whom he adores. When she dies in the 1930s, Goering eventually remarries and is just as loving and devoted to his second wife. Still, though, the authors are very clear that whereas his bloodlust may not have been as strong as the other leaders of this insane party, the man is ultimately still an evil menace who truly deserves what fate eventually has in store for him.
This book does a very good job of balancing the man’s story and the story of the rise and fall of Nazi Germany. There were times when I forgot I was reading about Goering since the authors spend much of this bio talking about the abysmal Third Reich. This really is necessary though, as you can’t really tell the story of Goering without going into detail of this maniacal dictatorship. We do read a lot of side material about Goering’s obsession with the “finer things” such as his ubiquitous expensive jewelry, his massive art collection, and his massive residence that he dubs “Carinhall” (named after his first wife). It’s not surprising that he gains possession of this multitude of riches by rather unscrupulous means; including theft from the Jewish population that are condemned to suffer and die at the hands of the Reich.
The years leading up to World War II and the years of the war itself are covered quite well. The detail during these years isn’t gone into too deeply, which is a good thing. There are plenty of other volumes if one wants to learn such things. Again, the authors ensure they focus on their subject matter and his actions during these times rather than an exhaustive history of the Reich.
Probably the biggest treat for me was the last chapter of the book that deals with the Nuremberg trials. Unlike Hitler, Goering was captured alive, and we get a good look as his warped personality after Germany eventually is bombed into submission and surrender papers are signed. We see, as the entire world did, how twisted this man actually was. He actually believed that even though his nation lost the war, that he would be revered by future generations and that there would be statues of himself throughout Germany. Well, as twisted as his psyche was, we learn he’s quite smart during his trial. On the witness stand, he frustrates his adversaries with his testimony of the events during the reign of the Nazis. He seems to have a legitimate answer to every travesty -in his mind anyway. He knows he’ll be sentenced to death, but he’s not going to go quietly.
Although I thought this was the most fascinating part of the book, I confess it did wear be down a bit. Rather than summarize selected events of the Nuremberg trial, the authors actually include the verbatim recorded testimony of Goering along with the questions and comments from the defense and prosecution. It’s a bit tedious, but we DO really see that Goering really was quite smart and not just a token symbolic leader.
There are many other detailed books about the Third Reich if you’re interested in learning more, or if you want more detail. But this book served as an excellent compendium of learning about one of the key figures, his personality and his role during the most infamous part of the 20th century history.
So it was quite fascinating to actually learn a bit about the man. After reading this biography, though, I didn’t really come away with the idea that Goering was particularly bright nor very insightful. He seemed to be smart enough to ensure he was always in the right place and at the right time; always careful not to upstage his twisted Bavarian failed water colorist of a boss. He seemed to portray more image than relevance, but that was probably Hitler’s plan anyway. It wouldn’t do anyone in Nazi Germany any good to try to upstage or be smarter than THIS particular tyrant.
Goering’s early life is told rather sparsely in this book, but we do feel we have a solid understanding of many of his traits. Even his escapades as a pilot in the first World War don’t get too much space here, but he does come away as being a capable pilot, a zealous soldier, and a fearless man. At the conclusion of the war, Germany finds themselves destitute losers of war that really can’t be attributed as “their fault”. So when tensions arise in the depressed 1920s, it’s not surprising to see the Nazi movement gain strength as they promise their nation a return to greatness.
It’s during one of the early attempted putsches by Hitler and his cronies that leaves Goering with a bullet in the leg. After Hitler ends up in jail (where he would write Mein Kampf), Goering becomes a fugitive and has to flee with a stolen passport. Because of this, his wound doesn’t heal properly and he ends up with a lifelong addiction to morphine along with other pharmaceutical cocktails. It’s these drugs that alter his appearance and personality for the worse. During the remainder of his life, his drug addiction causes him the occasional violent outburst resulting in insults being screamed and objects being thrown.
Strangely, though, Goering doesn’t come across as quite the lunatic one might expect. He seems incredibly loving and devoted to his wife whom he adores. When she dies in the 1930s, Goering eventually remarries and is just as loving and devoted to his second wife. Still, though, the authors are very clear that whereas his bloodlust may not have been as strong as the other leaders of this insane party, the man is ultimately still an evil menace who truly deserves what fate eventually has in store for him.
This book does a very good job of balancing the man’s story and the story of the rise and fall of Nazi Germany. There were times when I forgot I was reading about Goering since the authors spend much of this bio talking about the abysmal Third Reich. This really is necessary though, as you can’t really tell the story of Goering without going into detail of this maniacal dictatorship. We do read a lot of side material about Goering’s obsession with the “finer things” such as his ubiquitous expensive jewelry, his massive art collection, and his massive residence that he dubs “Carinhall” (named after his first wife). It’s not surprising that he gains possession of this multitude of riches by rather unscrupulous means; including theft from the Jewish population that are condemned to suffer and die at the hands of the Reich.
The years leading up to World War II and the years of the war itself are covered quite well. The detail during these years isn’t gone into too deeply, which is a good thing. There are plenty of other volumes if one wants to learn such things. Again, the authors ensure they focus on their subject matter and his actions during these times rather than an exhaustive history of the Reich.
Probably the biggest treat for me was the last chapter of the book that deals with the Nuremberg trials. Unlike Hitler, Goering was captured alive, and we get a good look as his warped personality after Germany eventually is bombed into submission and surrender papers are signed. We see, as the entire world did, how twisted this man actually was. He actually believed that even though his nation lost the war, that he would be revered by future generations and that there would be statues of himself throughout Germany. Well, as twisted as his psyche was, we learn he’s quite smart during his trial. On the witness stand, he frustrates his adversaries with his testimony of the events during the reign of the Nazis. He seems to have a legitimate answer to every travesty -in his mind anyway. He knows he’ll be sentenced to death, but he’s not going to go quietly.
Although I thought this was the most fascinating part of the book, I confess it did wear be down a bit. Rather than summarize selected events of the Nuremberg trial, the authors actually include the verbatim recorded testimony of Goering along with the questions and comments from the defense and prosecution. It’s a bit tedious, but we DO really see that Goering really was quite smart and not just a token symbolic leader.
There are many other detailed books about the Third Reich if you’re interested in learning more, or if you want more detail. But this book served as an excellent compendium of learning about one of the key figures, his personality and his role during the most infamous part of the 20th century history.
August 22, 2025
A truly great biography about one of the key Nazi leaders. His vanity and ego were on full display throughout this book. I was disgusted by his lavish lifestyle, level of corruption associated with stealing art and other precious artifacts, and his complete disregard for the impact of Nazi policies on millions of people. In the history of humanity, there is something so sinister in Goering it is difficult to comprehend. Hitler described him as "cold" and that was beyond evident. Well worth the effort to read.
June 30, 2021
Biografieën … Ik heb net even geteld hoeveel ik er zo in mijn boekenkasten staan heb en kom op een aantal van meer dan tweehonderdzestig. Niet onlogisch voor iemand met een redelijk ontwikkelde interesse voor geschiedenis. En al evenmin onlogisch dat er tussen die biografieën dus wel een aantal zijn met betrekking tot figuren uit het nationaal-socialisme, communisme en fascisme of de rand daarvan.
Dat er bij die tweehonderzestig ook twee waren met Hermann Göring als onderwerp mag dus nauwelijks verbazing wekken. Dat ik van “waren” spreek óók niet echt: her en der in mijn kasten liggen er immers boeken óp andere boeken wegens plaatsgebrek. Nog méér boekenkasten in mijn appartement stouwen, is niet echt een realistische optie, dus probeer ik – zoals ik dat doe met de “afdeling” fictie – het kaf van het koren te scheiden, afscheid te nemen van wat me in de loop van de jaren minder is gaan interesseren, van boeken die ik er na één keer lezen niet nog eens ga op naslaan.
Dat wil dan weer niet zeggen dat voorliggend Göring van Roger Manvell en Heinrich Fraenkel, in vertaling verschenen in de serie Kopstukken uit de Tweede Wereldoorlog bij Standaard Uitgeverij in 1977, niet interessant zou zijn. Ik ga het gewoon, net zoals de tweede biografie, Göring – Noem me Herr Meyer van Jan Bauwens, Piet Terlouw en H.C. Ebeling, niet langer bijhouden.
Roger Manvell (geboren in 1909, overleden in 1987) was, aldus Wikipedia, de eerste directeur van de British Film Academy, auteur van massa’s boeken over films en het maken van films én van een hele hoop boeken over nationaal-socialistisch Duitsland. Beetje bizarre combinatie, lijkt het, maar dat is niet écht zo: Manvell werkte tijdens de Tweede Wereldoorlog namelijk bij het Britse Ministerie van Informatie, waarvoor hij … propagandafilms maakte (propaganda en “informatie” liggen ook in onze tijden nog steeds niet ver uit mekaar – minder ver dan ooit zelfs).
Heinrich Fraenkel (geboren in 1897, overleden in 1986), werkte niet alleen aan dit Göring samen met Manvell, maar ook aan een biografie van Rudolf Hess en een boek over de zogenaamde Canaris-samenzwering. Onder pseudoniem was hij ook verantwoordelijk voor een column over schaken in de New Statesman en een aantal boeken over hetzelfde onderwerp, en tijdens de jaren 1930 maakte hij ook nog een viertal films. Geen idee hoe die twee mekaar vonden – ik voel ook niet de behoefte dat uit te gaan zoeken – maar dat Fraenkel ging lopen uit Posen (nu Polen, toen deel van het Duitse Rijk) en naar Groot-Brittannië trok zal er wellicht wel wat mee te maken hebben.
De twee slaagden er in ieder geval in met Göring een, rijkelijk van foto’s voorziene, voldoende biografie te schrijven van de officiële tweede man binnen nationaal-socialistisch Duitsland. Zo’n honderdzestig welbestede bladzijden waarin zonder té veel in detail te gaan de essentie van Hermann Göring en zijn leven lijkt weergegeven te zijn: van Jeugd en Eerste Wereldoorlog over Putsch en ballingschap en vervolgens Machtsovername naar Vrede of oorlog? en zijn toppunt als Il Magnifico naar zijn einde in Neurenberg. Meer moet dat niet zijn, lijkt het mij.
In het eerste hoofdstuk komen uiteraard zijn vader Heinrich Göring, consul-generaal op Haïti, de joodse landeigenaar en minnaar van zijn moeder Ritter von Epenstein, zijn carrière bij de infanterie (waar hij het tot luitenant schopte) en vervolgens de nog enigszins primitieve maar voor avonturiers veel interessantere luchtmacht (waar hij zijn Pour le Mérite verdiende en uiteindelijk commandant werd van het Jagdgeschwader von Richthofen), en zijn kennismaking met zijn latere vrouw Karin von Kantzow en latere Führer Adolf Hitler aan bod.
Dankzij dat hoofdstuk (u ziet dat ik voordien nooit veel moeite gedaan heb om me te verdiepen in het leven van Göring) begreep ik uiteindelijk ook waarom Hermann Göring de inleiding geschreven heeft tot Jagd in Flanderns Himmel, een boek van Karl Bodenschatz over “den sechzehn Kampfmonaten des Jagdgeschwaders Freiherr von Richthofen” dat ik vele jaren geleden voor een appel en een ei (minder zelfs, voor vijftig eurocent) op de kop tikte op een rommelmarkt. De Generalfeldmarschall staat er natuurlijk ook wel een paar keer in op foto, maar verder dan die foto’s ben ik nooit gekomen. Het boek is namelijk gedrukt in de zogenaamde gotische drukletter en ik heb mezelf er nooit toe kunnen brengen me op het lezen daarvan toe te leggen. Wie weet, leef ik lang genoeg om daar alsnog ooit eens werk van te maken.
Het op Jeugd en Eerste Wereldoorlog volgende hoofdstuk Putsch en ballingschap is natuurlijk grotendeels gewijd aan de zogenaamde Bierkellerputsch en de gevolgen daarvan. Dat het met die putsch niet goed kon gaan, stond uiteraard in de sterren geschreven (zelfs al was het regime in Duitsland in die tijd ongeveer net zo amateuristisch georganiseerd als die putsch), dat het Göring niet op dezelfde manier zou vergaan als de andere kopstukken ervan niet meteen. Hitler kwam immers, samen met een aantal anderen in de (nog steeds in gebruik zijnde) gevangenis van Landsberg am Lech terecht (zo’n 45 kilometer van München, waar de operette-staatsgreep gepleegd werd), maar Göring – de eigenlijke leider van deze nationaal-socialistische versie van Mussolini’s Mars op Rome – via het ziekenhuis in München tot bij de grens met Oostenrijk (Garmisch), vervolgens tot in Innsbruck (Oostenrijk) en Rome (Italië), en ten slotte in Stockholm (Zweden), waar hij uiteindelijk zelfs in het Långbro sjukhus, een psychiatrische kliniek, terechtkwam om van zijn inmiddels opgedane verslaving aan morfine af te geraken. Dat laatste zou lukken, maar hij zou (later?) opnieuw verslaafd geraken aan paracodeïne, een derivaat van morfine.
Hij bleef in ieder geval lang genoeg weg en liet zo weinig van zich horen dat hij bij z’n uiteindelijke terugkomst in München het vertrouwen van Hitler moest terugwinnen: “Dit gebeurde in de loop van 1928, het jaar van de verkiezingen voor de Reichstag die in de lente zouden plaatsvinden. Göring wist voldoende druk op Hitler uit te oefenen om aanvaard te worden als een potentieel kandidaat voor de Reichstag, waarvoor iedere partij leden benoemde in verhouding tot het verkregen stemmental. Göring werd een belangrijk medewerker op het podium, waar hij zijn stijl aan die van Hitler aanpaste en Hitler moest wel erkennen dat Görings achtergrond, te zamen met zijn steeds omvangrijker worden maatschappelijke en zakelijke contacten, mogelijk uiterst waardevol waren. Göring zelf had ‘klasse’ en Hitler besefte hoe belangrijk het was het vertrouwen te winnen van invloedrijke rechtse kringen daar hij zijn weg naar de macht vervolgde met ‘legitieme’ middelen. Ook Karin was weer in Duitsland gearriveerd. En ook zij had ongetwijfeld ‘klasse’.” Göring kon van de anders-socialistische beweging van Hitler iets maken dat aanvaardbaar was voor de kapitalisten en Hitler had begrepen dat dát de enige manier was om naar de macht door te stoten. Het nationaal-socialisme zou kapitalistisch zijn of anders niet, een feit dat ook tegenwoordige socialisten (nationaal of niet) nog steeds bekend is (wanneer heeft u voor het laatst een socialistische leider uit “de volksklassen”, of wat daarvoor tegenwoordig moet doorgaan, gezien?).
Het was nog niet de tijd om de gebroeders Otto en Gregor Strasser helemaal aan de kant te zetten, maar Otto verliet in 1930 wel de NSDAP (al dan niet na aandringen van Hitler), stichtte een eigen partij (Die Schwarze Front, economisch zéér links georiënteerd), en emigreerde uiteindelijk na de nationaal-socialistische machtsovername naar Wenen (Oostenrijk) van waaruit hij de dictatuur van Hitler bestreed. Zijn broer Gregor was minder verstandig, werd in 1932 ondanks zijn problemen met de baas toch nog Rijksorganisatieleider van de partij, maar dacht in datzelfde jaar cavalier seul te kunnen spelen en vicekanselier te worden in een regering van generaal Kurt von Schleicher. De baas kwam daar echter achter, Gregor legde einde 1932 zijn functies neer, moest zich in 1933 terugtrekken uit de Rijksdag, en werd uiteindelijk vermoord tijdens de Nacht van de Lange Messen op 30 juni 1934. Het verzet van Otto tegen Hitler was ook al niet echt effectief, maar hij overleefde het wel en kwam in 1955 zelfs terug in de (West-)Duitse politiek terecht met zijn Sozialistische Reichspartei.
Enfin, we wijken af. Terwijl de Strassers tegen de bierkaai vochten, wérkte Göring aan die bierkaai. Hitler kon dankzij hem met Hjalmar Schacht, de vroegere voorzitter van de Reichsbank, in zee gaan, en “Thyssen, Kurt von Schroeder, Georg von Schnitzler van IG Farben en Karl Bechstein, de pianofabrikant” werden aanhangers en royale financiers van de nationaal-socialisten, terwijl Göring ook de vrede met het Vaticaan wist te bewaren, ondanks het zogenaamde heidendom van de partij (iets wat zich in essentie alleen maar uitte in de gebruikte symboliek). Niet onlogisch dus dat Göring in 1932 voorzitter van de Reichstag werd en daarmee de meest directe tegenstander van kanselier von Papen, de enige die nog in de weg stond van Hitler zelf. Göring zette von Papen schaak, von Papen en Hindenburg zetten zichzelf schaakmat, op 30 januari 1933 werd Hitler kanselier, op 27 februari van datzelfde jaar zette de Nederlander Marinus van der Lubbe (al dan niet een handje geholpen of een duwtje in de rug gegeven door de mannen van Göring) de Rijksdag in brand en de kers op de taart: op 23 maart 1933 werd het Ermächtigungsgesetz gestemd en werd Hitler niet alleen de Führer van Göring, de NSDAP en haar aanhangsels, maar ook van Duitsland.
En Göring, altijd bereid om zich vol energie op iets nieuws te storten en even bereid om wat hij al langer deed te laten vallen, kon verder. Hij liet de leiding van de SS, de Gestapo en de concentratiekampen over aan Heinrich Himmler en nam die van de nieuw op te richten luchtmacht in handen (de vuurdoop kwam er in juli 1936 toen de Luftwaffe bommen ging lossen boven het Baskische Guernica). Hij werd door Hitler benoemd tot “Meester van de Duitse jacht en van de Duitse Wouden” omdat Hitler als vegetariër niks had met jagen: “Görings hervormingen, vooral van de jachtwetten, waren nuttig en werkelijk voorbeeldig in hun soort – zijn enige permanente positieve bijdrage voor zijn land”, aldus de biografen. “De paragrafen van deze wetten zijn heden ten dage nog van kracht. Hij verbood vivisectie en het gebruik van wrede vallen. Als weidelijk jager geloofde hij in ‘fair play’ voor de vogels en dieren en in de zorg voor hun instandhouding en voortplanting.” En Göring werd voor buitenlandse diplomaten en leiders het belangrijkste aanspreekpunt: “Als de Britten Hitler recalcitrant vonden, wendden zij zich gewoonlijk tot Göring om een bescheiden commentaar te leveren op de manier waarop de zaken zich ontwikkelden. Bij de Polen vervulde Göring dezelfde functie. Daar waren beren en lynxen en de mogelijkheid ze op geëigende tijden te schieten en de staatslieden die trachtten elkander de loef af te steken, vonden dit een prettige manier om de strijd aan te binden met de problemen die Hitler in Europa schiep nu hij Duitsland zelf onder controle had.”
Wat uiteraard niet belette dat er uiteindelijk ook op mensen geschoten werd. In 1938 kreeg Göring met zijn tweede vrouw, Schauspielerin Emmy Sonnemann, een dochter Edda en “oorlog zou voor hem geen comfortabele aangelegenheid zijn, omdat men van hem natuurlijk verwachtte dat hij er een leidende rol in zou spelen”, terwijl hij intussen vooral geïnteresseerd was in “een leven van zalig nietsdoen, jagen, reizen, kunstschatten verzamelen, bouwen en op grootse wijze de rol van gastheer spelen”. Maar hij, “die van economie niets afwist buiten zijn onbeduidende ervaring als handelaar en hetgeen hij had opgepikt tijdens gesprekken met de industriëlen toen de partij hem met macht had bekleed” was natuurlijk ook al “in april 1936 belast met de buitenlandse handel en de invoer van noodzakelijke grondstoffen” en in september van datzelfde jaar commissaris geworden voor het economische vierjarenplan dat Hitler tijdens de zomermaanden had opgesteld, en dat plan was grotendeels gebaseerd op de mogelijkheid op oorlog. En een oorlogseconomie moet uiteraard vroeg of laat tot oorlog leiden. Vrede of oorlog? kan als titel dus zowel die lange aanloop naar de officiële Tweede Wereldoorlog gelden als het persoonlijke en diplomatieke dilemma van Hermann Göring.
Göring mag echter, aldus Roger Manvell en Heinrich Fraenkel, hoe dan ook beschouwd worden als verantwoordelijk “voor het complot dat de val van Oostenrijk beoogde” en heeft zich daar later “altijd op beroemd”. Aan de ontwikkeling van dat (com)plot, de zogenaamde Anschluss, worden in deze biografie dan ook ettelijke bladzijden besteed. Net zoals, uiteraard, aan de toenemende vervolging van de joden, met de door de auteurs aangebrachte verduidelijking: “Het Duitse beleid van die tijd was erop gericht zich van de joodse bevolking te ontdoen door de joden aan te moedigen naar het buitenland uit te wijken en hun rijkdom en voornaamste bezit achter te laten.” Uitroeiing stond toen dus niet op de agenda van nationaal-socialistisch Duitsland en de reusachtige pogrom van 9 en 10 november 1938, Kristallnacht, niet op de agenda van Göring zelf. Die was eenvoudig woedend over de vernielingen en de plunderingen van joods bezit: “Dit benadeelde de joden niet, (…) het schaadde de Duitse economie en de Duitse verzekeringsmaatschappijen – die niet joods waren. Het zijn de joden, waarvan wij ons willen ontdoen, niet hun eigendommen, schreeuwde hij.” De nationaal-socialistische staat wist echter weer eens met het kapitalisme een een-tweetje te spelen: de verzekeringsmaatschappijen zouden de sommen voor de geleden schade wel degelijk uitkeren, maar de betaling zou gebeuren aan … het Ministerie van Financiën.
En dan zijn er verder natuurlijk nog het pappen en nathouden van de relaties met fascistisch Italië (Mussolini was zelfs geen kille minnaar van het antisemitisme van de nationaal-socialisten en al helemaal niet van de Anschluss, waarmee ook Tirol in handen kwam van de Duitsers); de half diplomatieke half militaire uitbreiding richting Midden-Europa (met onder andere het Protektorat Böhmen und Mähren tot gevolg); en uiteindelijk natuurlijk het compleet falen van de appeasement-politiek van de Engelsen en Fransen. Het hoofdstuk Il Magnifico begint dan ook met de terechte stelling dat “Voor Görings Luftwaffe (...) de drieweekse Poolse veldtocht een kleinigheid [was]. De onstuimige Blitzkrieg overrompelde de Poolse luchtmacht bij verrassing en haar toestellen werden in vele gevallen al op de grond vernietigd. Toen na enkele dagen Warschau tot het middelpunt van de tegenstand tegen de Duitse grond- en luchtstrijdkrachten was geworden, zette de Luftwaffe elkaar opvolgende golven van bommenwerpers in om de stad tot capitulatie te dwingen. De Stuka’s schoten gierend uit de hemel naar beneden en wierpen hun bommen op de rokende stad. Toen alles gedaan was, kwamen de vliegtuigen met filmcamera’s en fotografeerden vanuit de lucht de grote skeletten van huizen die eens de trots van het oude Warschau waren. De eerste van de prestige-oorlogsfilms, Vuurdoop, werd gemaakt als een tribuut aan de Luftwaffe en na de film verscheen Göring zelf op het scherm. Dit, zo zei hij, staat Engeland nog te wachten.”
We weten zoveel jaar later natuurlijk allemaal dat Engeland serieuze slagen te verwerken heeft gekregen, maar dat het zich niet overgegeven heeft. Niet dankzij de – en daar wil ik toch even op wijzen – “extreem rechtse ondergrondse beweging, met inbegrip van de meer dissidente generaals en andere officieren, [die] koortsachtig in de weer [waren] om een vrede door onderhandeling te combineren met de val van de Führer”, maar onder andere doordat de Duitse luchtmacht de Materialschlacht nooit kon winnen. Ook niet nadat Göring in maart 1940 decreten had ondertekend “die het Duitse volk aanspoorden tot inlevering in het nationaal belang van alle artikelen van koper, brons, zink en andere nuttige metalen”, iets wat me wel zeer sterk deed denken aan wat Mao presteerde tijdens de zogenaamde Grote Sprong Voorwaarts, al werd het omsmelten van al die metalen dan wel overgelaten aan de bevolking die daartoe “hoogovens” diende te bouwen in de achtertuin. Bestek, pannen, gereedschap en deurkrukken verdwenen razendsnel uit beeld, net zoals de bossen die moesten dienen als brandstof van die hoogovens en in ruil daarvoor kwam “staal” dat voor meer dan 60 procent onbruikbaar was wegens de extreem lage kwaliteit ervan. Ik heb geen weet van dergelijke gegevens in Duitsland, maar ik kan me ook weer niet meteen inbeelden dat die omgesmolten spullen tot iets leidden dat hart wie Kruppstahl was.
De zaken hadden misschien anders kunnen verlopen als Hitler zijn pantserdivisies op 24 mei 1940 niet had doen stoppen voor Duinkerken en zó de Engelsen de kans gaf over zee te vluchten met alles dat zelfs maar kon blijven dobberen – al was dat volgens sommigen “te danken aan Görings grootspraak dat hij ‘de vijand kon afmaken’ zonder de ‘Panzer’” – of Hess’ (al dan niet door Hitler gesteunde) vredesmissie geslaagd was (zie mijn bespreking van Mijn vader Rudolf Hess van Wolf R. Hess), maar dat is natuurlijk louter hypothese. En dat in tegenstelling tot het feit dat Görings Luftwaffe er niét in slaagde Engeland klein te krijgen en vervolgens op zó veel plaatsen overal ter wereld moest ingezet worden dat ze ten slotte helemaal ten onder ging. Göring moest uiteindelijk ook aanvaarden dat hij grimlachend werd aangeduid als Herr Meyer (en de luchtalarmen als Meyers trompetten). Die naam – die zo’n beetje synoniem staat voor, pakweg, Jans(s)ens of Peeters in onze contreien – had hij immers over zichzelf uitgeroepen toen hij in een toespraak tot de Luftwaffe in september 1939 had gezegd dat er “nooit een vijandelijke bommenwerper de Roer zou bereiken” en dat als dat wél ooit gebeurde men hem Meyer mocht noemen. Later werd daarvan gemaakt dat hij gezegd had dat men hem Meyer mocht noemen als er ooit een vijandelijke bom op Berlijn viel, iets wat ook Manvell en Fraenkel als waar aannemen, maar het dus niet is.
Lees hier verder.
Dat er bij die tweehonderzestig ook twee waren met Hermann Göring als onderwerp mag dus nauwelijks verbazing wekken. Dat ik van “waren” spreek óók niet echt: her en der in mijn kasten liggen er immers boeken óp andere boeken wegens plaatsgebrek. Nog méér boekenkasten in mijn appartement stouwen, is niet echt een realistische optie, dus probeer ik – zoals ik dat doe met de “afdeling” fictie – het kaf van het koren te scheiden, afscheid te nemen van wat me in de loop van de jaren minder is gaan interesseren, van boeken die ik er na één keer lezen niet nog eens ga op naslaan.
Dat wil dan weer niet zeggen dat voorliggend Göring van Roger Manvell en Heinrich Fraenkel, in vertaling verschenen in de serie Kopstukken uit de Tweede Wereldoorlog bij Standaard Uitgeverij in 1977, niet interessant zou zijn. Ik ga het gewoon, net zoals de tweede biografie, Göring – Noem me Herr Meyer van Jan Bauwens, Piet Terlouw en H.C. Ebeling, niet langer bijhouden.
Roger Manvell (geboren in 1909, overleden in 1987) was, aldus Wikipedia, de eerste directeur van de British Film Academy, auteur van massa’s boeken over films en het maken van films én van een hele hoop boeken over nationaal-socialistisch Duitsland. Beetje bizarre combinatie, lijkt het, maar dat is niet écht zo: Manvell werkte tijdens de Tweede Wereldoorlog namelijk bij het Britse Ministerie van Informatie, waarvoor hij … propagandafilms maakte (propaganda en “informatie” liggen ook in onze tijden nog steeds niet ver uit mekaar – minder ver dan ooit zelfs).
Heinrich Fraenkel (geboren in 1897, overleden in 1986), werkte niet alleen aan dit Göring samen met Manvell, maar ook aan een biografie van Rudolf Hess en een boek over de zogenaamde Canaris-samenzwering. Onder pseudoniem was hij ook verantwoordelijk voor een column over schaken in de New Statesman en een aantal boeken over hetzelfde onderwerp, en tijdens de jaren 1930 maakte hij ook nog een viertal films. Geen idee hoe die twee mekaar vonden – ik voel ook niet de behoefte dat uit te gaan zoeken – maar dat Fraenkel ging lopen uit Posen (nu Polen, toen deel van het Duitse Rijk) en naar Groot-Brittannië trok zal er wellicht wel wat mee te maken hebben.
De twee slaagden er in ieder geval in met Göring een, rijkelijk van foto’s voorziene, voldoende biografie te schrijven van de officiële tweede man binnen nationaal-socialistisch Duitsland. Zo’n honderdzestig welbestede bladzijden waarin zonder té veel in detail te gaan de essentie van Hermann Göring en zijn leven lijkt weergegeven te zijn: van Jeugd en Eerste Wereldoorlog over Putsch en ballingschap en vervolgens Machtsovername naar Vrede of oorlog? en zijn toppunt als Il Magnifico naar zijn einde in Neurenberg. Meer moet dat niet zijn, lijkt het mij.
In het eerste hoofdstuk komen uiteraard zijn vader Heinrich Göring, consul-generaal op Haïti, de joodse landeigenaar en minnaar van zijn moeder Ritter von Epenstein, zijn carrière bij de infanterie (waar hij het tot luitenant schopte) en vervolgens de nog enigszins primitieve maar voor avonturiers veel interessantere luchtmacht (waar hij zijn Pour le Mérite verdiende en uiteindelijk commandant werd van het Jagdgeschwader von Richthofen), en zijn kennismaking met zijn latere vrouw Karin von Kantzow en latere Führer Adolf Hitler aan bod.
Dankzij dat hoofdstuk (u ziet dat ik voordien nooit veel moeite gedaan heb om me te verdiepen in het leven van Göring) begreep ik uiteindelijk ook waarom Hermann Göring de inleiding geschreven heeft tot Jagd in Flanderns Himmel, een boek van Karl Bodenschatz over “den sechzehn Kampfmonaten des Jagdgeschwaders Freiherr von Richthofen” dat ik vele jaren geleden voor een appel en een ei (minder zelfs, voor vijftig eurocent) op de kop tikte op een rommelmarkt. De Generalfeldmarschall staat er natuurlijk ook wel een paar keer in op foto, maar verder dan die foto’s ben ik nooit gekomen. Het boek is namelijk gedrukt in de zogenaamde gotische drukletter en ik heb mezelf er nooit toe kunnen brengen me op het lezen daarvan toe te leggen. Wie weet, leef ik lang genoeg om daar alsnog ooit eens werk van te maken.
Het op Jeugd en Eerste Wereldoorlog volgende hoofdstuk Putsch en ballingschap is natuurlijk grotendeels gewijd aan de zogenaamde Bierkellerputsch en de gevolgen daarvan. Dat het met die putsch niet goed kon gaan, stond uiteraard in de sterren geschreven (zelfs al was het regime in Duitsland in die tijd ongeveer net zo amateuristisch georganiseerd als die putsch), dat het Göring niet op dezelfde manier zou vergaan als de andere kopstukken ervan niet meteen. Hitler kwam immers, samen met een aantal anderen in de (nog steeds in gebruik zijnde) gevangenis van Landsberg am Lech terecht (zo’n 45 kilometer van München, waar de operette-staatsgreep gepleegd werd), maar Göring – de eigenlijke leider van deze nationaal-socialistische versie van Mussolini’s Mars op Rome – via het ziekenhuis in München tot bij de grens met Oostenrijk (Garmisch), vervolgens tot in Innsbruck (Oostenrijk) en Rome (Italië), en ten slotte in Stockholm (Zweden), waar hij uiteindelijk zelfs in het Långbro sjukhus, een psychiatrische kliniek, terechtkwam om van zijn inmiddels opgedane verslaving aan morfine af te geraken. Dat laatste zou lukken, maar hij zou (later?) opnieuw verslaafd geraken aan paracodeïne, een derivaat van morfine.
Hij bleef in ieder geval lang genoeg weg en liet zo weinig van zich horen dat hij bij z’n uiteindelijke terugkomst in München het vertrouwen van Hitler moest terugwinnen: “Dit gebeurde in de loop van 1928, het jaar van de verkiezingen voor de Reichstag die in de lente zouden plaatsvinden. Göring wist voldoende druk op Hitler uit te oefenen om aanvaard te worden als een potentieel kandidaat voor de Reichstag, waarvoor iedere partij leden benoemde in verhouding tot het verkregen stemmental. Göring werd een belangrijk medewerker op het podium, waar hij zijn stijl aan die van Hitler aanpaste en Hitler moest wel erkennen dat Görings achtergrond, te zamen met zijn steeds omvangrijker worden maatschappelijke en zakelijke contacten, mogelijk uiterst waardevol waren. Göring zelf had ‘klasse’ en Hitler besefte hoe belangrijk het was het vertrouwen te winnen van invloedrijke rechtse kringen daar hij zijn weg naar de macht vervolgde met ‘legitieme’ middelen. Ook Karin was weer in Duitsland gearriveerd. En ook zij had ongetwijfeld ‘klasse’.” Göring kon van de anders-socialistische beweging van Hitler iets maken dat aanvaardbaar was voor de kapitalisten en Hitler had begrepen dat dát de enige manier was om naar de macht door te stoten. Het nationaal-socialisme zou kapitalistisch zijn of anders niet, een feit dat ook tegenwoordige socialisten (nationaal of niet) nog steeds bekend is (wanneer heeft u voor het laatst een socialistische leider uit “de volksklassen”, of wat daarvoor tegenwoordig moet doorgaan, gezien?).
Het was nog niet de tijd om de gebroeders Otto en Gregor Strasser helemaal aan de kant te zetten, maar Otto verliet in 1930 wel de NSDAP (al dan niet na aandringen van Hitler), stichtte een eigen partij (Die Schwarze Front, economisch zéér links georiënteerd), en emigreerde uiteindelijk na de nationaal-socialistische machtsovername naar Wenen (Oostenrijk) van waaruit hij de dictatuur van Hitler bestreed. Zijn broer Gregor was minder verstandig, werd in 1932 ondanks zijn problemen met de baas toch nog Rijksorganisatieleider van de partij, maar dacht in datzelfde jaar cavalier seul te kunnen spelen en vicekanselier te worden in een regering van generaal Kurt von Schleicher. De baas kwam daar echter achter, Gregor legde einde 1932 zijn functies neer, moest zich in 1933 terugtrekken uit de Rijksdag, en werd uiteindelijk vermoord tijdens de Nacht van de Lange Messen op 30 juni 1934. Het verzet van Otto tegen Hitler was ook al niet echt effectief, maar hij overleefde het wel en kwam in 1955 zelfs terug in de (West-)Duitse politiek terecht met zijn Sozialistische Reichspartei.
Enfin, we wijken af. Terwijl de Strassers tegen de bierkaai vochten, wérkte Göring aan die bierkaai. Hitler kon dankzij hem met Hjalmar Schacht, de vroegere voorzitter van de Reichsbank, in zee gaan, en “Thyssen, Kurt von Schroeder, Georg von Schnitzler van IG Farben en Karl Bechstein, de pianofabrikant” werden aanhangers en royale financiers van de nationaal-socialisten, terwijl Göring ook de vrede met het Vaticaan wist te bewaren, ondanks het zogenaamde heidendom van de partij (iets wat zich in essentie alleen maar uitte in de gebruikte symboliek). Niet onlogisch dus dat Göring in 1932 voorzitter van de Reichstag werd en daarmee de meest directe tegenstander van kanselier von Papen, de enige die nog in de weg stond van Hitler zelf. Göring zette von Papen schaak, von Papen en Hindenburg zetten zichzelf schaakmat, op 30 januari 1933 werd Hitler kanselier, op 27 februari van datzelfde jaar zette de Nederlander Marinus van der Lubbe (al dan niet een handje geholpen of een duwtje in de rug gegeven door de mannen van Göring) de Rijksdag in brand en de kers op de taart: op 23 maart 1933 werd het Ermächtigungsgesetz gestemd en werd Hitler niet alleen de Führer van Göring, de NSDAP en haar aanhangsels, maar ook van Duitsland.
En Göring, altijd bereid om zich vol energie op iets nieuws te storten en even bereid om wat hij al langer deed te laten vallen, kon verder. Hij liet de leiding van de SS, de Gestapo en de concentratiekampen over aan Heinrich Himmler en nam die van de nieuw op te richten luchtmacht in handen (de vuurdoop kwam er in juli 1936 toen de Luftwaffe bommen ging lossen boven het Baskische Guernica). Hij werd door Hitler benoemd tot “Meester van de Duitse jacht en van de Duitse Wouden” omdat Hitler als vegetariër niks had met jagen: “Görings hervormingen, vooral van de jachtwetten, waren nuttig en werkelijk voorbeeldig in hun soort – zijn enige permanente positieve bijdrage voor zijn land”, aldus de biografen. “De paragrafen van deze wetten zijn heden ten dage nog van kracht. Hij verbood vivisectie en het gebruik van wrede vallen. Als weidelijk jager geloofde hij in ‘fair play’ voor de vogels en dieren en in de zorg voor hun instandhouding en voortplanting.” En Göring werd voor buitenlandse diplomaten en leiders het belangrijkste aanspreekpunt: “Als de Britten Hitler recalcitrant vonden, wendden zij zich gewoonlijk tot Göring om een bescheiden commentaar te leveren op de manier waarop de zaken zich ontwikkelden. Bij de Polen vervulde Göring dezelfde functie. Daar waren beren en lynxen en de mogelijkheid ze op geëigende tijden te schieten en de staatslieden die trachtten elkander de loef af te steken, vonden dit een prettige manier om de strijd aan te binden met de problemen die Hitler in Europa schiep nu hij Duitsland zelf onder controle had.”
Wat uiteraard niet belette dat er uiteindelijk ook op mensen geschoten werd. In 1938 kreeg Göring met zijn tweede vrouw, Schauspielerin Emmy Sonnemann, een dochter Edda en “oorlog zou voor hem geen comfortabele aangelegenheid zijn, omdat men van hem natuurlijk verwachtte dat hij er een leidende rol in zou spelen”, terwijl hij intussen vooral geïnteresseerd was in “een leven van zalig nietsdoen, jagen, reizen, kunstschatten verzamelen, bouwen en op grootse wijze de rol van gastheer spelen”. Maar hij, “die van economie niets afwist buiten zijn onbeduidende ervaring als handelaar en hetgeen hij had opgepikt tijdens gesprekken met de industriëlen toen de partij hem met macht had bekleed” was natuurlijk ook al “in april 1936 belast met de buitenlandse handel en de invoer van noodzakelijke grondstoffen” en in september van datzelfde jaar commissaris geworden voor het economische vierjarenplan dat Hitler tijdens de zomermaanden had opgesteld, en dat plan was grotendeels gebaseerd op de mogelijkheid op oorlog. En een oorlogseconomie moet uiteraard vroeg of laat tot oorlog leiden. Vrede of oorlog? kan als titel dus zowel die lange aanloop naar de officiële Tweede Wereldoorlog gelden als het persoonlijke en diplomatieke dilemma van Hermann Göring.
Göring mag echter, aldus Roger Manvell en Heinrich Fraenkel, hoe dan ook beschouwd worden als verantwoordelijk “voor het complot dat de val van Oostenrijk beoogde” en heeft zich daar later “altijd op beroemd”. Aan de ontwikkeling van dat (com)plot, de zogenaamde Anschluss, worden in deze biografie dan ook ettelijke bladzijden besteed. Net zoals, uiteraard, aan de toenemende vervolging van de joden, met de door de auteurs aangebrachte verduidelijking: “Het Duitse beleid van die tijd was erop gericht zich van de joodse bevolking te ontdoen door de joden aan te moedigen naar het buitenland uit te wijken en hun rijkdom en voornaamste bezit achter te laten.” Uitroeiing stond toen dus niet op de agenda van nationaal-socialistisch Duitsland en de reusachtige pogrom van 9 en 10 november 1938, Kristallnacht, niet op de agenda van Göring zelf. Die was eenvoudig woedend over de vernielingen en de plunderingen van joods bezit: “Dit benadeelde de joden niet, (…) het schaadde de Duitse economie en de Duitse verzekeringsmaatschappijen – die niet joods waren. Het zijn de joden, waarvan wij ons willen ontdoen, niet hun eigendommen, schreeuwde hij.” De nationaal-socialistische staat wist echter weer eens met het kapitalisme een een-tweetje te spelen: de verzekeringsmaatschappijen zouden de sommen voor de geleden schade wel degelijk uitkeren, maar de betaling zou gebeuren aan … het Ministerie van Financiën.
En dan zijn er verder natuurlijk nog het pappen en nathouden van de relaties met fascistisch Italië (Mussolini was zelfs geen kille minnaar van het antisemitisme van de nationaal-socialisten en al helemaal niet van de Anschluss, waarmee ook Tirol in handen kwam van de Duitsers); de half diplomatieke half militaire uitbreiding richting Midden-Europa (met onder andere het Protektorat Böhmen und Mähren tot gevolg); en uiteindelijk natuurlijk het compleet falen van de appeasement-politiek van de Engelsen en Fransen. Het hoofdstuk Il Magnifico begint dan ook met de terechte stelling dat “Voor Görings Luftwaffe (...) de drieweekse Poolse veldtocht een kleinigheid [was]. De onstuimige Blitzkrieg overrompelde de Poolse luchtmacht bij verrassing en haar toestellen werden in vele gevallen al op de grond vernietigd. Toen na enkele dagen Warschau tot het middelpunt van de tegenstand tegen de Duitse grond- en luchtstrijdkrachten was geworden, zette de Luftwaffe elkaar opvolgende golven van bommenwerpers in om de stad tot capitulatie te dwingen. De Stuka’s schoten gierend uit de hemel naar beneden en wierpen hun bommen op de rokende stad. Toen alles gedaan was, kwamen de vliegtuigen met filmcamera’s en fotografeerden vanuit de lucht de grote skeletten van huizen die eens de trots van het oude Warschau waren. De eerste van de prestige-oorlogsfilms, Vuurdoop, werd gemaakt als een tribuut aan de Luftwaffe en na de film verscheen Göring zelf op het scherm. Dit, zo zei hij, staat Engeland nog te wachten.”
We weten zoveel jaar later natuurlijk allemaal dat Engeland serieuze slagen te verwerken heeft gekregen, maar dat het zich niet overgegeven heeft. Niet dankzij de – en daar wil ik toch even op wijzen – “extreem rechtse ondergrondse beweging, met inbegrip van de meer dissidente generaals en andere officieren, [die] koortsachtig in de weer [waren] om een vrede door onderhandeling te combineren met de val van de Führer”, maar onder andere doordat de Duitse luchtmacht de Materialschlacht nooit kon winnen. Ook niet nadat Göring in maart 1940 decreten had ondertekend “die het Duitse volk aanspoorden tot inlevering in het nationaal belang van alle artikelen van koper, brons, zink en andere nuttige metalen”, iets wat me wel zeer sterk deed denken aan wat Mao presteerde tijdens de zogenaamde Grote Sprong Voorwaarts, al werd het omsmelten van al die metalen dan wel overgelaten aan de bevolking die daartoe “hoogovens” diende te bouwen in de achtertuin. Bestek, pannen, gereedschap en deurkrukken verdwenen razendsnel uit beeld, net zoals de bossen die moesten dienen als brandstof van die hoogovens en in ruil daarvoor kwam “staal” dat voor meer dan 60 procent onbruikbaar was wegens de extreem lage kwaliteit ervan. Ik heb geen weet van dergelijke gegevens in Duitsland, maar ik kan me ook weer niet meteen inbeelden dat die omgesmolten spullen tot iets leidden dat hart wie Kruppstahl was.
De zaken hadden misschien anders kunnen verlopen als Hitler zijn pantserdivisies op 24 mei 1940 niet had doen stoppen voor Duinkerken en zó de Engelsen de kans gaf over zee te vluchten met alles dat zelfs maar kon blijven dobberen – al was dat volgens sommigen “te danken aan Görings grootspraak dat hij ‘de vijand kon afmaken’ zonder de ‘Panzer’” – of Hess’ (al dan niet door Hitler gesteunde) vredesmissie geslaagd was (zie mijn bespreking van Mijn vader Rudolf Hess van Wolf R. Hess), maar dat is natuurlijk louter hypothese. En dat in tegenstelling tot het feit dat Görings Luftwaffe er niét in slaagde Engeland klein te krijgen en vervolgens op zó veel plaatsen overal ter wereld moest ingezet worden dat ze ten slotte helemaal ten onder ging. Göring moest uiteindelijk ook aanvaarden dat hij grimlachend werd aangeduid als Herr Meyer (en de luchtalarmen als Meyers trompetten). Die naam – die zo’n beetje synoniem staat voor, pakweg, Jans(s)ens of Peeters in onze contreien – had hij immers over zichzelf uitgeroepen toen hij in een toespraak tot de Luftwaffe in september 1939 had gezegd dat er “nooit een vijandelijke bommenwerper de Roer zou bereiken” en dat als dat wél ooit gebeurde men hem Meyer mocht noemen. Later werd daarvan gemaakt dat hij gezegd had dat men hem Meyer mocht noemen als er ooit een vijandelijke bom op Berlijn viel, iets wat ook Manvell en Fraenkel als waar aannemen, maar het dus niet is.
Lees hier verder.
October 26, 2021
Exhaustive detail makes it tiresome for casual readers. Manvell does justice to a man whose sociopathy, along with Hitler's, was ignored by many Germans. This story should serve as a warning to those who would mindlessly follow a political leader.
September 6, 2023
A detailed and revealing look at Goering and his life. From morphine street addict to second in succession to Hitler himself and back again to morphine addict at the Nuremburg trials. Te book covers his crawl to power, his innate arrogance and narcissism, his effects on Nazi policies (and he was very effective until near the end) and his loving remembrance of his first wife. I highly recommend this book. Dense, but superb!
December 12, 2021
Herman Göringin elämänkerta on mielenkiintoinen kuvaus miehestä, joka oli Hitlerin kakkosmies. Kolmannen valtakunnan historiaa tuntevalle kirja tuo jonkin verran uutta valaistusta ja jos tätä historiaa ei tunne lainkaan, kirja on oivallinen kuvaus natsismista Göringin kautta. Hyvät elämäkerrat kohoavat myös koko aikakautensa kuvauksiksi, mutta valitettavasti tämä teos ei yllä aivan sille tasolle. Kappaleet olisivat ainakin alkupuolella vaatineet sopivampaa alajaottelua, koska monia isoja asioita käsiteltiin samassa luvussa. Alun jälkeen teos nousee kuitenkin siiville ja 1930-luvulta lähtien Göringin osuus natsiSaksan historiassa tulee kohtuullisesti esiin. Teoksen ansioihin voi lukea Nurnbergin oikeudenkäynnin kuvaus Göringin osalta. Pienistä puutteista huolimatta suositeltava teos aiheesta kiinnostuneille. Pisteet 8/10.
September 29, 2011
This is a re-issue of a book first published in the sixties. It's a very good account of both the Nazis and the character of this strange man. Unlike most of the thugs of the Third Reich, Goring was polished and intelligent. And he was a true war hero in the first war. The book describes how he fell into the clutches of Adolf and how he ended up one of the most vile criminals of all time. Good book for those, like me, who find this period so strange it's intriguing.
November 4, 2016
Try uselrss
This book is nigh end useless to any serious schoolers studying the Third Reich. It moves constantly back and forth throughout Goering's life with little or no application of time. Instead, the author goes after one thread and another through Goering's substantive live and then returns to another subject in an inchoate manner. Whilst giving you a good idea of formation of Goering's character, it has no real coherence.
This book is nigh end useless to any serious schoolers studying the Third Reich. It moves constantly back and forth throughout Goering's life with little or no application of time. Instead, the author goes after one thread and another through Goering's substantive live and then returns to another subject in an inchoate manner. Whilst giving you a good idea of formation of Goering's character, it has no real coherence.
July 21, 2018
This is a very good introductory level biography of Hermann Goering; it was first published in 1962 and utilizes many primary sources. While it remains a valuable character study of Goering as a person and a leader, some of the descriptions of historical events have been overtaken by more recent research.
July 5, 2019
A very unappealing man driven by greed and power to instigate and then ignore the horrors he unleashed. Unfortunately, the writing described a one dimensional man and therefore resulted in a ponderous and overall boring read.
January 9, 2013
This is a pretty good introductory biography of Hermann Goering based, in part, on original interviews.
November 6, 2016
The content was good. The writing was poor.
August 29, 2022
Hermann Goering was born in Bavaria in 1893. (I found it of particular interest that his godfather was a Jewish physician/businessman, giving the family a small house and a castle. His mother also had an affair with this man, Hermann Epstein, that carried on for fifteen years.) Goering was very interested in the military, and that was his greatest ambition in life for a long time. He wound up serving during World War I, first in the infantry and then with aircraft. He joined the Nazi Party in 1922 after hearing Hitler speak. During the Beer Hall Putsch, he was shot in the groin area, which was the start of his morphine addiction that caused him trouble later on. He obtained several ranks throughout his service to the Nazi Party, and certainly did his best to always be in good with Hitler. He was known for his expanding waist, and penchant for bespoke uniforms that didn't match anything else. He was also fairly flamboyant, wearing blush on his cheeks, silk robes, and painting his nails. He did a lot regarding the air support during the war, which is shocking since he spent so much time looting museums and everything else to fill his house with. He was incarcerated by Allied forces at the end of the war, convicted at trial for war crimes, and then committed suicide by a smuggled cyanide pill to avoid being hung. He died in 1946 at age 53.
He was the second highest ranking Nazi official to be tried in court for war crimes. He was charged with conspiracy, waging a war of aggression, crimes against humanity (for the disappearance of political opponents, the mistreatment of prisoners of war, and murder of civilians), and war crimes (stealing artworks and personal property). His behaviour at trial was reprehensible, but what could anyone really expect. He amassed a large collection of antiques and art, and a great deal of personal wealth from stolen goods and monies. There was strong evidence that he knew about the torture and murder of prisoners of war, as well as the actions in the Holocaust. He did nothing to prevent any of this, and happily facilitated it. He expressed his loyalty to Hitler several times during his testimony. I liked that the bodies were cremated and scattered in the river so that there isn't a specific grave for the current generation of racists to use as a shrine.
This book was very detailed and contained a lot of information about the life and times of Hermann Goering. I had read plenty about him before this, but still managed to learn a few new facts. I think this is probably one of the better books written about this subject that I have come across, which is why I happily gave it four stars. Check this book out if you are interested in the notorious players in the Nazi Party.
He was the second highest ranking Nazi official to be tried in court for war crimes. He was charged with conspiracy, waging a war of aggression, crimes against humanity (for the disappearance of political opponents, the mistreatment of prisoners of war, and murder of civilians), and war crimes (stealing artworks and personal property). His behaviour at trial was reprehensible, but what could anyone really expect. He amassed a large collection of antiques and art, and a great deal of personal wealth from stolen goods and monies. There was strong evidence that he knew about the torture and murder of prisoners of war, as well as the actions in the Holocaust. He did nothing to prevent any of this, and happily facilitated it. He expressed his loyalty to Hitler several times during his testimony. I liked that the bodies were cremated and scattered in the river so that there isn't a specific grave for the current generation of racists to use as a shrine.
This book was very detailed and contained a lot of information about the life and times of Hermann Goering. I had read plenty about him before this, but still managed to learn a few new facts. I think this is probably one of the better books written about this subject that I have come across, which is why I happily gave it four stars. Check this book out if you are interested in the notorious players in the Nazi Party.
May 30, 2022
I really enjoyed knowing more about Göring. Today still it is very interesting to know how the nazi leaders got into position to role a great part of the world.
I have never read much about Göring so most of the stuff in this book was new to me and I can't really comment on what new this book has to offer for Göring veterans.
Anyway, the writing is clear and informative while being nice to read which is always a plus for historical books. But what I did not like about in the book was the attitude the authors took considering the nazis and Göring in particular. It is clearly a book written by "the winners of the War" and people who have hindsight on the matter they are writing on.
In many places I rolled my eyes at the wording as it ridicules Göring and the other nazi leaders. I get it that they were very much people doing bad things but writing about them nowadays we should strive to at least some kind of neutrality. Their deeds speak for themselves without the authors belittling them.
Still I'm happy I read the book as I now know much more about Göring.
I have never read much about Göring so most of the stuff in this book was new to me and I can't really comment on what new this book has to offer for Göring veterans.
Anyway, the writing is clear and informative while being nice to read which is always a plus for historical books. But what I did not like about in the book was the attitude the authors took considering the nazis and Göring in particular. It is clearly a book written by "the winners of the War" and people who have hindsight on the matter they are writing on.
In many places I rolled my eyes at the wording as it ridicules Göring and the other nazi leaders. I get it that they were very much people doing bad things but writing about them nowadays we should strive to at least some kind of neutrality. Their deeds speak for themselves without the authors belittling them.
Still I'm happy I read the book as I now know much more about Göring.
September 17, 2021
A great read about Hermann Goering who only really cared for, besides himself to a fault, was Carin Axelina Hulda Goering, his Swedish first wife. An egomaniac, self centered Aryan , double-talker, scoundrel, art aficionado, military leader, World War I pilot and man of MANY titles, Goering reads like his path from beginning to end was filled with stage theatrics, political and military excuses of innocence and the actual truth of a ruthless man who lived a life of luxury, criminal behavior and brazen acts against humanity. Well written and thought provoking, this book will raise the hair on your arms!!
November 9, 2020
Found this book very interesting and insightful into the life of Herman Goering. He was shrewd and intelligent, capable of grasping and controlling of wide range affairs when he cared to take the trouble to do so. Goering, also, had a weakness of character and lack of moral courage. In later years, he was often stupidly greedy for power, vain to the point of megalomania. He managed to collect vast works of art which he amassed with the shrewdness, ruthless and calculating vision that had characterized his initial service to Hitler.
Goering’s life and his career as a leader in the Nazi Party and later was Hitler’s deputy in the Third Reich.
Follow this story of Goering’s birth to rise to power and became disillusioned, withdrawing from the political scene, enjoying the pleasures of life as a wealthy man to suicidal death as one of history’s most feared and loathed figures.
Recommend this book highly to anyone who is interested in history and WWWII events.
Goering’s life and his career as a leader in the Nazi Party and later was Hitler’s deputy in the Third Reich.
Follow this story of Goering’s birth to rise to power and became disillusioned, withdrawing from the political scene, enjoying the pleasures of life as a wealthy man to suicidal death as one of history’s most feared and loathed figures.
Recommend this book highly to anyone who is interested in history and WWWII events.
March 14, 2020
I don't know, Georing I think was made to pay because he was the only one caught. The real criminals got away, Hitler, Himmler, and Mengele. All Goering cared about was to advance himself in terms of titles and wealth. He may have been vain and loved the good life but he wasn't a psychopath like the other three.
October 25, 2020
Not bad An easy book when supplemented with the odd Wikipedia search. Was surprised how ineffectual Goering was later in the war. Goering was by all accounts ruthless, vain, charming and very bright. Ine of The architect of Blitzkreig which was so successful initially but he failed to adapt as the war progressed. Worthwhile read.
May 5, 2024
Some parts of the book are a bit tedious but the chapter on the Nurnberg trials is excellent. The trial description and transcript show just how cleverly devious Goerring was. The authors describe well how Goerring was able to use the trial for his own goals, at times outwitting the prosecution by his knowledge of facts and impressive memory. Evil can be smart and it makes it scarier.
September 29, 2023
A fascinating and in-depth look at an unrepentant Nazi.
Having read a good deal about the infamous Nazi regime, I was particularly interested in and fascinated by this detailed life -to-death accounting of a key player about whom I realized I knew very little.
Having read a good deal about the infamous Nazi regime, I was particularly interested in and fascinated by this detailed life -to-death accounting of a key player about whom I realized I knew very little.
October 13, 2023
Another biased and slanderous account of an opponent of communism. There is little to learn from this other than the rumors and speculation put forth by the author. David Irving's book is far superior.
Displaying 1 - 30 of 51 reviews