Στο τελευταίο βιβλίο της τριλογίας του για τους Παλαιολόγους, ο πολυβραβευμένος δεξιοτέχνης του ιστορικού μυθιστορήματος Γιώργος Λεονάρδος ασχολείται με τον τελευταίο αυτοκράτορα του Βυζαντίου Κωνσταντίνο Παλαιολόγο και την άλωση της Πόλης. Mε γραφή γλαφυρή και με στήριγμα πηγές βενετσιάνικες, τουρκικές και, βέβαια, ελληνικές, η εξιστόρηση ξεπερνά τα γνωστά αφηγήματα για το ίδιο θέμα.
Πόσο πολέμησαν οι Ρωμιοί τους Τούρκους για να σωθεί η Κωνσταντίνου πόλη και πόσο οι Λατίνοι καθολικοί; Ποιοι πρόδωσαν τον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο και σήκωσαν την οθωμανική σημαία στον πύργο των Βλαχερνών, ενώ εκείνος συνέχιζε να πολεμά στο κέντρο των χερσαίων τειχών της Πόλης; Αντιστάθηκε ο κλήρος στην άλωση ή απέβλεπε σε βόλεψη και προνόμια από το «πολλά υποσχόμενο» οθωμανικό καθεστώς; Και τι έγινε μετά την πτώση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας; Τι δρόμους τράβηξαν οι πρωταγωνιστές των γεγονότων; Σήκωσαν τη σημαία της αντίστασης ή προσκύνησαν το τουρκικό φέσι;
Οι απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα ξεδιπλώνονται μέσα από το ζωντάνεμα των χαρακτήρων και των γεγονότων που σημάδεψαν αυτό το κοσμοϊστορικό γεγονός του 15ου αιώνα και βυθίζουν τον αναγνώστη στην κοινωνική δίνη και το χάος του δυτικοευρωπαϊκού και βυζαντινού Ύστερου Μεσαίωνα.
Ένα ακόμα βιβλίο του Γιώργου Λεονάρδου που θα κάνει αίσθηση και θα προκαλέσει πολλές συζητήσεις.
Ο συγγραφέας κατορθώνει να αναδείξει τα μείζονα θέματα γύρω από την άλωση της πόλης, τα οποίο είναι η απομόνωση του Βυζαντίου, οι συνεχείς έριδες των διεκδικητών του θρόνου, η ελάχιστη βοήθεια από την Δύση, καθώς και η μοιρολατρία μεγάλου μέρους του πληθυσμού. Κατά τα λοιπά, το δράμα πάλι είναι σε μεγάλο μέρος απών, ενώ το πρώτο ένα τρίτο του βιβλίου ασχολείται με ένα άσχετο και βαρετό θέμα που δεν έχει να κάνει τίποτα με την άλωση της Κωνσταντινούπολης. Νομίζω ότι είναι ένα απαραίτητο βιβλίο για τους λάτρεις της Βυζαντινής ιστορίας.
Ένα αρλεκιν με φόντο την άλωση της Πόλης. Ευτυχώς δεν έχω διαβάσει άλλα βιβλία του συγγραφέα. Ήταν αν το πρωτο και μοναδικό. Μια μίξη ιστορικών αναφορών (ελεγχόμενων σε κάποια σημεία) και αισθησιακών περιπτύξεων με φόντο μια υποτυπώδη υπόθεση. Τελικά το ιστορικό μυθιστόρημα δεν είναι και τόσο απλή υπόθεση. Εντωμεταξυ αναπόφευκτα το συγκρίνω με τον Μαύρο Άγγελο του Βαταρι. Ένας ήρωας που κινείται στην Πόλη τις μέρες της άλωσης. Ε τι να λέμε τώρα...
Το βιβλίο στον πυρήνα του αφορά σε μια (ανολοκλήρωτη) φανταστική ιστορία αγάπης. Πάνω σ'αυτό τον καμβά ξεδιπλώνεται όλο το ιστορικό πλαίσιο της εποχής της Άλωσης και τα πρόσωπα (ιστορικά ή κατασκευασμένα) της μυθοπλασίας του. Ιστορικά είναι ακριβές και διδακτικό. Εξαιρετική επίσης η έμπνευση του συγγραφέα να βάλει τον κύριο ήρωα να κινείται μεταξύ της (τότε) Βενετίας και Κωνσταντινούπολης, δίνοντας τον τόνο των γεγονότων της περιόδου και την αμφίσημία του μεσαιωνικού ελληνισμού μεταξύ δύσης και ανατολής.