La azotea

by Fernanda Trías

“El mundo es esta casa”, dice Clara mientras pretende proteger a sus seres queridos de un exterior que le resulta cada vez más amenazante. Clara se atrinchera con su padre y su hija Flor en un apartamento oscuro que irremediablemente se va desmoronando sobre ellos. La azotea se convierte en su último resquicio de libertad. Un pájaro enjaulado es el único testigo del miedo y la resistencia de Clara contra aquellos que intentan destruirla.

Siendo muy joven Fernanda Trías publicó "La azotea", obra que fue seleccionada entre los mejores libros del año por el suplemento El País Cultural (Montevideo), y obtuvo el tercer premio de narrativa édita en el Premio Nacional de Literatura de Uruguay (2002). Fue publicada inicialmente por Editorial Trilce (Montevideo, 2001) y Puntocero (Caracas, 2010).

Genres: Fiction, Horror, Literary Fiction, Contemporary, Novella, Spanish Literature, Latin American

112 pages, Paperback

First published January 1, 2000

About the author

Fernanda Trías (Montevideo, 12 de octubre de 1976) es una escritora uruguaya. Es profesora de inglés y traductora certificada.

Fernanda Trías is a Uruguayan writer. She was born in Montevideo in 1976. She is the author of three novels and two short story collections. In 2004 she won a Unesco scholarship to write in Camac, an artists’ residence in Marnay-sur-Seine. She lived for five years in the medieval village of Provins and a few months in London. She spent one year in Berlin and two years in Buenos Aires. Trías earned a Master’s degree in creative writing from New York University and was disciple of the Uruguayan writer Mario Levrero. She integrated anthologies of new narrative in Colombia, the United States, Uruguay, Peru, Germany (Neues vom Fluss: Junge Literatur aus Argentinien, Uruguay und Paraguay, 2010) and UK (Uruguayan Women Writers, 2012). Her novel Rooftop (La azotea, 2001) was selected among the best books of the year by the El País Cultural Supplement, and won the third prize of edited narrative of the Uruguayan National Literature Prize (2002). In 2006 she received the BankBoston Foundation Prize for National Culture. She was one of the “Voices for the New Millennium”, organized by Cornell University in 2013. She currently lectures in Creative Writing at the Universidad de los Andes in Bogotá, Colombia. Her most recent novel Mugre Rosa (Pink Slime) has just come out in Uruguay (2020).

Reviews

[Gelareh Askari · Rating 5 out of 5]

***آپدیت***
چند روز گذشت و من بیشتر دارم به این کتاب فکر میکنم، واقعا تجربه عجیبیه این ماجرا.

اول باید به نفس عمیق بکشم و بعدش از این کتاب بنویسم. چندین ساله که کتاب میخونم و باید بگم هیچ کتابی، اونم زیر ۱۵۰ صفحه چنین حسی به من نداده بود. نیمه دوم کتاب، دو ساعت تمام نشستم انتهای تختم و فقط یک بار وسطش آب خوردم. نمیدوم حتی چطوری این کتاب رو معرفی کنم که اسپویل نباشه. عجیب، عجیب، عجیب. حتی با یک بار خوندن نمیشه همه چیز رو فهمید، اما جرات هم ندارم دوباره بازش کنم. جنون در سطر به سطر این کتاب دیده میشه. فضاسازی کتاب بی نقصه. قلم نویسنده قدرتمنده. چطور میشه از زشتی های دنیا اینقدر خوب نوشت؟ چقدر کودکی روی زندگی تاثیر میذاره. درک میکردم... کلارا، راوی عجیب این داستان، دستت رو میگیره و با خودش میبره توی جهنمی که واسه خودش ساخته.
وقتی تموم شد مدام به خودم گفتم انسانها خیلی ترسناک اند. خیلی ترسناک.… ذهن انسان چه ها نمیکنه.
دلم میخواد چند روزی هیچ کتابی نخونم. به کلارا فکر کنم، به فلور کوچولو معصوم، به بابای مرموز کلارا. به اون پشت بام. اصلاً پشت بامی بود؟
پیشنهاد میکنم بی وقفه بخونیدش وگرنه خیلی آشوب میشه حالتون.
ترجمه واقعاً عالی بود. کیف کردم. چه خوب که یک مترجم وقت میذاره و آثار قدرتمندی رو پیدا و ترجمه میکنه

[میعاد · Rating 5 out of 5]

خیلی اتفاقی به این رمان بر‌ خوردم و خلاصهٔ داستانش خیلی برام جذاب بود؛ گرفتمش و بیش از هشتاد درصدش رو یک‌نشست خوندم و خوابیدم، ولی برای اولین بار صبحِ خیلی زود بیدار ‌شدم که فقط ببینم نویسنده چنین داستانی رو چطوری تموم می‌کنه. کتاب تموم شد اما به معنای واقعی در ذهن من تازه شروع شد. این‌جوری بود که شد هشتمین ترجمه‌م.

فرناندا تریاس توی کتاب پُشت‌ِبام، با نگفتن یک سری از مسائل، کاری می‌کنه بدترین‌ اتفاق‌ها رو تصور کنی و همین باعث می‌شه گوشهٔ ذهنت جا خوش کنه و نتونی فراموشش کنی‌.
کتابش حجم چندانی نداره ولی به قول یکی از منتقدها بعدِ خوندنش باید سه روز کاری بگذره که به زندگی عادی‌ت برگردی.
ترجیح می‌دم چندان از فضای کتاب حرف نزنم چون به‌نظرم باید این کتاب رو بی‌هیچ پیش‌زمینه‌ای خوند و وارد دنیای ذهنی راوی شد.


*کتاب در ایران با رضایت و اجازهٔ نویسنده منتشر شده.

[Glenn Russell]

Some years back, a psychiatrist once told me one of his patients reported, "The couch in my living room is out to get me."

As the psychiatrist observed, "But if the couch is out to get him, what prevents all other objects and people in his world from likewise being out to get him?"

The patient's statement leads us to ask: How deep a fissure can paranoia cut in the mind?

Turning to the novel under review, on the first page we read:"It's hard to believe I had a life before this one, a job, a flat, which I now remember nothing about."

The above reflection comes from Clara, the tale's narrator. The Rooftop by Uruguayan author Fernanda Trías counts as the author's first novel available in English. A special call-out to Charco Press and Annie McDermott for her smooth, accessible translation.

I can well believe Clara finds it impossible to remember a life outside the one she's living now since she's confined to her ramshackle apartment with her ailing father, trapped by fear, anxiety - and paranoia.

One reading of The Rooftop: a tale of a young woman's madness, a life of psychic suffocation where her only escape are those brief moments she can sit out on a rooftop. In keeping with the opaqueness of the story, at this point I'll shift to linking my further observations to a batch of direct quotes -

“I have to convince myself that what's in the other room isn't a man, isn't Dad. Tucked up together it was like they were sleeping.”

Clara sleeps in one room, her Dad in another with a canary in its cage next to his bed. Why does Clara need convincing? Does Clara take comfort in imagining others in her Dad's room? Mystery, mystery...the more I read, the more I questioned the reliability of Clara's narration.

“No one could possibly understand how I feel: isolated, expecting nothing, knowing I'm locked in a desperate battle to defend something that's already gone.”

Now that's desperation! A young lady conducting a battle for an imagined past, for a harmonious family life that probably never was.

“I unbuttoned my blouse so he could see how my breasts were growing....He looked at them, curious, but then it was as if he'd suddenly remembered something horrible and his face changed.”

We can wonder how deep Clara's madness – baring her breasts for her father! And further on we read, “I silently prayed his (her father's) hand would carry on going. Higher, just a little higher, in between my thighs.”

Nothing like sex with all the Electra/Oedipal undertones to add fuel to the fire of madness.

“Julia had been slim and athletic, and Dad used to tell her it made him proud to have a wife like that.”

Julia is Clara's now dead stepmother and they're living in Julia's apartment. Clara and her father eek out their days via Julia's saving. And what happened to Julia? Was she the victim of South American political crossfire? Is national politics or a military uprising contributing to Clara's paranoia?

“According to Carmen, it was possible to bring things about through thought alone. You had to sit somewhere comfortable, close your eyes and imagine what you wanted to achieve as if it had already happened.”

Clara does come in contact with others, primarily Carmen, an older woman from Eastern Europe in a downstairs apartment who does her shopping and also served as her midwife. Additionally, there's drama aplenty in their apartment building with Carmen yelling at the fat whore across the hall from Clara, a fat woman continually partying and blasting music (Clara watches the unfolding saga, including visits by the police, mostly through a peephole).

“'It's our baby,' I said, when I could finally get up. 'That's all that counts.'”

Midway through the tale, Clara has a baby girl, Flor. Is her Dad the father? We witness the impact Clara's paranoia has on Flor the baby growing into Flor the toddler.

“The world is a bad place. The streets are dangerous and you can't trust the people. That's where Julia went wrong. And that's why I wanted to keep Dad safe, though he never understood.”

Is Clara caring for her father or is she keeping him as an unwilling prisoner?

“The first afternoon I went up without giving it much thought, never dreaming how important the roof would become. My space, my hiding place. From up there, everyone looked so small that they no longer posed a threat.”

Claustrophobia, anyone? I can imagine a director turning Fernanda Trías's novel into a film, Alfred Hitchcock black and white veiled in shadows.


Author Fernanda Trías

[Maziyar Yf · Rating 4 out of 5]

پشت بام کتابی ایست از فرناندا تریاس ، نویسنده اروگوئه ای . کتاب او را می توان نمایش چهره ای ترسناک از تنهایی ، توهم و ترس از روابط با دیگران دانست . داستان خلاقانه ولی دلهره آور او ، اوج تنهایی و درماندگی انسان مدرن را نشان می دهد .
از همان ابتدای داستان، فضایی دلهره‌آور و پر از اضطراب بر رمان حاکم است. کلارا به سبب ترس بیمارگونه و توهم خود به شدت از دنیای بیرون می‌ترسد و جهان بیرون را مکان خطرناکی می داند . او به همین دلیل، ، پدر و فرزند خردسالش را در آپارتمان زندانی کرده. کلارا معتقد است که دنیا در حال فروپاشی است و بیرون از خانه خطرات زیادی آنها را تهدید می‌کند.
تریاس ریتم تند داستان و تعلیق را تا انتهای داستان حفظ کرده و خواننده را سخت کنجکاو و علاقه مند داستان دیوانه وار خود نگاه می دارد . با وجود آن که پشت بام در فضایی بسته و آپارتمانی روایت شده اما کمبود صحنه به هیچ وجه از جذابیت ، گیرایی و کشش داستان نکاسته . پایان داستان هم گرچه مبهم و گنگ است اما این ابهامات به تیره تر شدن فضای داستان کمک کرده است .
در نهایت، رمان پشت بام داستانی غم‌انگیز و تکان‌دهنده در مورد تنهایی ، انزوا ، توهم ، روابط آسیب‌دیده، ترس و اضطراب است. تریاس در این رمان به خوبی پیچیدگی‌های روان انسان را به تصویر کشیده و نشان می‌دهد که چگونه ترس و اضطراب می‌توانند زندگی انسان را تباه کنند.

[sAmAnE · Rating 4 out of 5]

اما حالا، حالا که کاری جز فکر کردن به گذشته ندارم، به نظرم هیچ آغازی در کار نبود، بلکه پایانی طولانی بود که ذره ذره ما را نابود کرد. اگر امشب دارم به گذشته فکر می‌کنم، فقط به این خاطر است که می‌خواهم کمی بیشتر با آن‌ها باشم. هیچ‌کس نمی‌تواند احساسم را درک کند: تنهای تنهایم، از هیچ‌کس انتظاری ندارم، می‌دانم درگیر جنگی مذبوحانه شده‌ام تا از چیزی دفاع کنم که همین حالا هم از دست رفته.


نویسنده در آخر کتاب مصاحبه‌ای داشته و گفته برداشت هرکس از این کتاب با توجه به شرایطی که زندگی می‌کنه، چه شرایط اجتماعی، فرهنگی، موقعیت و ... میتونه متفاوت باشه و به نظرم این هنر نویسنده هست که میتونه خواننده رو با هر دیدگاه یا هر پیش‌زمینه‌ای از خواندن به سمت خودش جذب کنه و خواننده با اشتیاق در دنیای دختری که اذعان داره تنهاست و زندگی‌اش را به جهنمی می‌برد که نمی‌داند خودش مقصر است یا دیگرانی که با او زندگی می‌کنند، غوطه‌ور بشه... برداشت من از کتاب ارتباط وحشتناک و به ظاهر آرام و غم‌انگیز پدر_دختری بود.
نویسنده شما را به سمت اضمحلال و نابودی یک خانواده می‌برد با یک پایان نفس‌گیر...

[سـارا · Rating 4 out of 5]

خیلی برام سخته درباره این کتاب بنویسم، عجیب بود و‌ هولناک. ولی اگر نویسنده اشاره‌های واضح تری درباره ابهام‌ها میکرد، بیشتر با این مریضی ذهن راوی و هولناکی قصه کیف میکردم.

[Noe herbookss · Rating 4 out of 5]

Hace bastante que leí este libro pero no sabía bien cómo hablaros de él. No quiero contar mucho porque creo que es mejor adentrarse en la historia a ciegas. En ese fluir de pensamientos que tiene la protagonista consigo misma, un monólogo en el que ella reflexiona y piensa, a trompicones, sobre su vida. Una vida reducida a un pequeño piso con la única compañía de su padre, su hija y un pájaro. Sin salir. Solo ella con sus pensamientos, que cada vez son más extraños. Desde el principio notas que algo raro pasa, hay algo latente bajo la superficie, y esa sensación, lejos de desaparecer, va aumentando cada vez más, más rápido, hasta un final que te deja sin aliento. La tensión en el ambiente es tan palpable que casi se puede tocar.

Es un libro especial, distinto. Tan duro que te corta la respiración. Aunque yo diría que es más un relato que una novela mí me ha parecido muy bueno, por su originalidad, por la forma de expresar esa locura que se va apoderando de la protagonista y sobretodo por la capacidad de transmitir angustia, claustrofobia, congoja. En serio, el clima que consigue la autora es brutal. La narración juega con la ambigüedad, te deja entrever algo pero no te lo aclara, y no sé si es más duro lo que estás leyendo o lo que no cuenta pero imaginas. Justamente por eso no es un libro que recomendaría a todo el mundo. Es diferente, se sale de lo común, y tiene tanta carga emocional que puede afectar si no estás en un buen momento.

[HaMiT · Rating 4 out of 5]

کتابیه که بهتره چیزی ازش ندونید و برید سراغش تا تجربه‌ی بهتری داشته باشین
.
.
.
.
.
منو یاد فیلم روانی آمریکایی انداخت (می‌دونم کتابش از فیلم هم بدتره). اگه می‌خواید بدونید توی ذهن کسی که به انواع و اقسام بیماری‌های ذهنی مبتلاست چی می‌گذره، بخونید. با ریسک خودتون البته. چون فراموش کردنش سخته
توی دوران کرونا یه مدت مجبور بودم با خانمی سروکله بزنم که پارانویا داشت. اولین برخوردم با کسی بود که همچین بیماری داره. اون موقع وضعیتش به بدیِ کلارای این کتاب نبود ولی بازم باعث شده بود زندگی خودش و اطرافیانش جهنم باشه
اون خانم احتمالا هیچ‌وفت از ذهنم نمی‌ره
یادآوری اینکه چیزهای بدتر از مرگ وجود داره
ترجمه‌ی کتاب خیلی خوب بود

[Mohaaaamin · Rating 4 out of 5]

قرار بود مابینِ کتاب‌های کلاسیکی که این چند وقت خواندم، به نیتِ یک به اصطلاح هواخوری بروم سراغِ یک رمان‌ِ مدرن. غافل و ناآگاه از فضا و تمِ کتاب انتخابم شد"پُشت‌بام". پُشت‌بامی که راهِ ورودش از زیر‌زمین است!
به باورِ من این کتاب دستی تنومند و نیرویی مقاومت‌ناپذیر است که ما را از جایی بالای پلکان به پایین هُل می‌دهد. در تمامِ طولِ داستان مدام سُر میخوریم و سُر میخوریم تا نهایت کله‌پا میشویم. اما این ظاهرِ ماجراست. اگر روی پا بایستیم و گرد و خاک از زانوها و کفِ دست بروبیم،متوجه می‌شویم که به پشت‌بام رسیده‌ایم؛ بامِ آگاهی!

این کتاب چیزی متفاوت و تجربه‌ای جدید است. کتاب را که یک‌نفس و لاجرعه سر کشیدم فی‌الفور آمدم تا ریویو‌ها را بخوانم. حدس میزدم! تحلیلِ ریز به ریز و موشکافیِ این کتاب کار ساده‌ای نیست. همه شوک شده‌اند و معلق‌اند در مغاکِ بی انتهای داستان.
برای نقد نوشتن از آن باید مجدد به کتاب رجوع کنی، صفحه به صفحه ورقش بزنی و دوباره آن جملات و رویداد‌های تلخ را بخوانی. از تحمل خارج است.
اما اگر بخواهم کمی‌ راجع به داستان بگویم باید از فضا‌سازی‌ای بگویم که خیلی خوب صورت گرفته، روایتی که با تزئین‌های عنصرِ ابهام، ظاهرِ مرموزانه به خود گرفته و راوی‌ای که نامطمئن است. راوی‌ای که در منجلابِ ترس‌ها و مشکلاتِ انسانِ حالِ حاضر گرفتار شده است. او با چیز‌هایی مانند وسواس، پارانویا، بد‌بینی و چسبیدنِ افراطی به منطقه‌ی امن دست به گریبان است.

پُشت‌بام به خوبی نمودی از  اینست که : نویسنده بخشی از یک داستان را می‌نویسد و بخشِ دیگر را خواننده است که کامل میکند. چرا‌که با وجود ابهامات و اطلاعاتِ ناکافی، هر کس ناچارا باید بنا به ذهنیت و طرزِ فکر خود دست به تکمیلِ آن بزند.

راوی تا آن اندازه خودش را در منطقه‌ی امنش محبوس می‌کند که:"دنیا جای بدی است. خیابان ها خطرناک‌اند و نمی‌شود به آدم‌ها اعتماد کرد."
او از همسایگانش، ساختمان‌ها و حتی پرنده‌‌ای کوچک و کلن دنیای‌ بیرون بیزار و فراری است، به‌طوری که به قولِ خالقِ اثر: "احساس میکنه فقط دنیای خودشونه که مضحک نیست."

این سطر از کتاب مرا یاد "چیز‌های تیز" و سندروم مونشهاوزن با وکالت انداخت: "چه لذت‌بخش بود که می‌دانستم محتاج من است، حتی یک جور‌هایی آرزو می‌کردم هیچ‌وقت یاد نگیرد راه برود که بتوانم تا ابد بغلش کنم، که تا ابد دست‌هایش را بیندازد دور گردنم."

به راستی که ذهن تا چه حد می‌تواند ترسناک باشد! چقدر می‌تواند فریبمان دهد و حقیقت و پندار را در هم آمیزد.

[Gumble's Yard - Golden Reviewer · Rating 3 out of 5]

Charco Press is an Edinburgh-based small UK press – they focus on “finding outstanding contemporary Latin American literature and bringing it to new readers in the English-speaking world”.

This is the fifth book of their fifth year of publication – and the first of two new (to Charco) Uruguayan authors – here Fernanda Trias.

This book was originally published in Spanish in 2001, when the author was only 25 - -and was her debut novel.

It is translated by Annie McDermott who (among many other books) translated for Charco – Selva Almada’s “Dead Girls”, Brenda Lozano’s “Loop” and (together with Carolina Orloff – Charco’s joint founder) Ariana Harwicz’s “Feebleminded”.

The narrator Clara has spent the last four years living in the flat of her widowed Father – his wife Julia (who appears to be Clara’s stepmother and with who Clara had a more than troubled relationship having died in a car crash). Increasingly Clara’s care for him takes the form of confining him to the small flat, one which increasingly circumscribes her own life too (other than occasional escapes to the titular rooftop of the flats) as her paranoia causes her to want to shut out the threats of the world. Their companions are a pet bird and Clara’s daughter (born around two years after Clara enters the flat – the Father ambiguously indicated) – both also caged figuratively as well as literally. The only real visitor (although she is eventually seen by Clara as the leader of those conspiring against her) is a foreign midwife Carmen (as an aside her speech is set out like “Vait – you need rrrest” – I assume the English following the original – it is hard though to imagine English language literary fiction which would be written like this and I found it weakened her as a character).

The book is perhaps more of a novella and its length both fits the enclosed and claustrophobic nature of the life of the family at its centre, as well as intensifying the disturbing nature of the tale told – one that was perhaps a little too dark for me - hence my rating.

[Elish · Rating 4 out of 5]

اين رمان قطعا از اون دست رمانهايي هست كه بعد خوندنش دلم ميخواد اجازه بدم فضا و روايت توي ذهنم ته نشين بشه و مزه اش به خاطرم بمونه،يه رابطه عجيب سه نفره،داستاني كه ارام ارام پيش ميره مثل دريا كه كم كم عمق پيدا ميكنه و موجوديتش براي ادم قابل درك ميشه،توي ذهن كلارا وارد ميشي و اونقدر باهاش يكي ميشي كه در اخر شايد همين پايان رو متصور ميشدي!
(نويسنده ٢٢ساله بوده كه تونسته همچين رماني بنويسه!)

*در اخر ممنونم گودريدز با تو تونستم با كتابهايي اشنا بشم كه خيلي كم راجع بهشون صحبت ميشه يا معرفي ميشه*

[Smn Hgh · Rating 3 out of 5]

زندگی ای که تبدیل میشه به جهنم و انقدر کوتاه نمیای و بر جنون و نفرت و دوری از زندگی اصرار میکنی که تبدیلش میکنی به هیولایی که خودتم میبلعه

📝فرناندا تریاس: « برای راوی این کتاب هر چیزی بیرون از خودش و رابطه‌ی یک طرفه‌اش با پدرش درک نشدنی، ترسناک و تقریبا مضحک است. برای همین، همه چیز رو بدشکل و به هم‌ریخته میبینه و نمی‌تونه مغایرت با دنیای خودشون رو تحمل کنه و براش تهدید کننده است.»
شاید برای همین پشت بام برای کلارا دوست داشتنیو ارامش بخش بود و تنها جایی که انقدر از بقیه دور شی و فاصله بگیری که دیگه حتی تو پس زمینه ذهن پر از شک و جنونتم تهدید به شمار نیان



واقعا تلخ بود و با اینکه میدونم صرفا یک داستان بوده از تصور اینکه این تلخی جایی در درون یک نویسنده خلق شده متاسف شدم، مخصوصا اینکه موقع نوشتن این داستان ۲۲ سال داشته و درونمایه های داستان با چیزی که ازش توی لجن صورتی دیدم خیلی قرابت داشت

رابطه عجیب کلارا با پدرش و حرفایی که میزد، اصلا نمیفهمیدم واقعیه یا توهمات کلاراست! در هر صورت خیلی اذیت کننده بود. اگر حرفاش توهم نبوده و واقعا درست بودن، مهر تاییدی میزنه بر اتفاقات وحشتناک زیادی که تو‌ی کتاب چیزی ازش گفته نشده ولی میشه تصورشون کرد و اون تصوراتم بر تلخی داستان اضافه میکنه

کتاب لجن صورتی از این نویسنده رو‌خیلی بیشتر دوس داشتم و کاملا مشخصه به مرور زمان قلمش قوی تر شده بنابراین با اشتیاق کتاب های بعدی این نویسنده و خواهم خوند

تریاس در هر دو کتابش شهر مونته ویدئو (پایتخت اروگوئه) رو
رنگ پریده، کهنه و خفقان اور ترسیم کرده

در هر دو کتاب با کودک حبس شده ای در خانه طرفیم که وضعیتش به شدت رقت انگیزه و با این حال نمیشه دوستش نداشت و غصه اشو نخورد!

رابطه بی سر و سامان و معیوب با والدین

فرصتی گذرا برای گریز به موقع از شهر و شرایط قهرمان داستان و یافتن و ساختن زندگی در جای دیگر که هیچوقت محقق نمیشود


📝فرناندا تریاس: « ...ماهیت مونته ویدئو توی رمانم حس میشه: شهر غم‌زده، فرسوده، رو به زوال. .... از همون بچگی احساس میکردم باید فرار کنم. احساس می‌کردم تحت تاثیر این یکنواختی قرار گرفته‌ام و همین موضوع کاری کرد تعلق خاطری به شهرم نداشته باشم و فکر کنم با بقیه فرق دارم. ...سفرم به نیویورک باعث شد توی شهرم بیش از پیش احساس خفگی کنم. ... شهر مونته ویدئو توی اغلب نوشته های من نقش پر رنگی داره و همیشه برای قهرمان های داستان های شهر آزار‌دهنده، شوم و خفقان‌آوریه»



کتاب خیلی خوش خوانه و ترجمه هم خوبه و تو یک نشست میشه خوند


توصیفات تریاس خاص و نواورانه است و تازگیشون باعث میشه سریع از روشون نگذشت و در نتیجه اثر گذاری تشبیه و استعاره به کار رفته و بیشتر میکنه، هرچند این خاصیت نوشتنش هم در لجن صورتی خیلی بیشتر مشهوده ولی در رمان اولش پشت بام هم به صورت پراکنده و تاثیر گذار میشه دید
مثلا:

-کمرم گرفت و گردنم تیر کشید،؛گویی افکار و حرف‌هایی که به زبان نیاورده بودم به شکل گره عضلانی در آمده بودند.

-جوری گلویم میسوخت انگار کاغذ سنباده قورت داده بودم

- آنتن هایی همچون عنکبوت های نقره‌ای؛ ارتش عنکبوت‌های مهاجمی که دارند دنیا را نابود می‌کنند.

- چشمانش را نصفه‌نیمه باز کرد و از میان آن شکاف‌ها چشم دوخت به من؛ انگار از پشت میله‌های پنجره‌ای دور نگاهم میکند.

-چنان سکوتی حکم فرماست که دیگر حتی خود سکوت هم سر و صدا دارد.

- ...ملافه ها، مانند ریه‌‌های پر از هوا، می آماسیدند.

- گونه هایش جوری فرو رفته بود که آدم خیال میکرد لپ هایش را مکیده که مسخره بازی در بیاورد.

- شده بودیم لوکوموتیو های انسانی؛ از دهان و بینی‌هایمان بخار می آمد بیرون.

[shinthereader · Rating 5 out of 5]

پشت‌بام کتابیه پر از ابهام. داستانی متشکل از موضوعاتی بسیار ناراحت‌کننده. می‌دونیم که نویسنده اطلاعات مهمی رو از ما پنهان می‌کنه و دقیقاً همین خود‌داری در روایت جزئیاته که طور د��وانه‌کننده‌ای کنجکاوی مخاطب رو برمی‌انگیزه.


مسائل زیادی از این رمان کوتاه سربسته موند و ذهنم به جاهای ناخوشایند و آزاردهنده‌ای رفت. سن و روابط بین شخصیت‌ها عمداً حذف می‌شن تا مجبور شی خودت پازل رو بچینی، در عین ‌حال، یه سری اطلاعات ناچیز بهت داده می‌شه تا پیچیده‌ترین سناریوها رو تصور کنی… آثار هنری بزرگ به‌ندرت تسلی‌بخش هستن و این کتاب هم از این قاعده مستثنی نیست.

درنهایت، باید گفت نویسنده موفق می‌شه و به اون چیزی که میخواد می‌رسه… پشت‌بام رمان درخشانیه؛ یک نمونه‌ی عالی در قصه‌گویی و کنترل احساسات حین داستان‌گویی.

[Repix Pix · Rating 4 out of 5]

Me ha gustado mucho.

[Sahel.hn · Rating 5 out of 5]

فعلا مغزم تو خلأعه. بعدا دربارش می‌نویسم.
.
آپدیت

می‌خوام درمورد بهترین کتابی که تو ۲۰۲۳ خوندم بنویسم. از نظر تولستوی بهترین هنر اونیه که بتونه احساسات رو به بهترین وجه به مخاطب انتقال بده و اون بتونه زندگی‌شون کنه. تمام اون حس ترس، ترسی که نویسنده از طریق ندادن اطلاعات کافی درمورد شخصیت‌ها و اوضاع می‌داد... باعث میشد کلا تو ذهن شخصیت زندگی کنی.
اول که رابطه‌ی عجیب کلارا و پدرش رو می‌خوندم جا خوردم چون انتظارشو نداشتم. اما رفته‌رفته حتی اون هم برام طبیعی شد! چون داشتم تو ذهن کلارا زندگی میکردم.
این که چطور نویسنده تشخیص داده چی بگه، چی نگه، یا چقدر بگه، تمام این فضای پارانوییدی و وهم‌آلود فوق‌العاده رو ساخته. دم مترجم هم بابت این ترجمه عالی گرم
سال میلادی‌ای که گذشت سال خوبی برام نبود. پر بود از این احساسات درهم برهم و عجیب، و چقدر تو دنیای کلارا تونستم آرامش عجیبی پیدا کنم. امیدوارم حداقل به بهانه‌ی عوض شدن سال، بتونم چیزهای جدیدی رو شروع کنم و یه سری چیزا رو پشت سر بذارم.

[Paul Fulcher · Rating 4 out of 5]

It's hard to believe I had a life before this one, a job, a flat, which I now remember nothing about. For me, real life began with Julia's death, went on for four years and came to an end today.

Es increíble pensar que tuve una vida antes que esta, un trabajo, una casa, de los que sin embargo no recuerdo nada. Para mí la verdadera vida empezó con la muerte de Julia, estos cuatro años que terminan hoy.

'Rooftop' is Annie McDermott's translation of Fernanda Trías's debut novel 'La azotea', written when she was 22-23 and published in 2001 in Uruguay and then, over the next 20 years, in other Spanish-speaking countries.

This is the 6th of McDermott's translations I have read, the previous 5 being The Luminous Novel and Empty Words from Trías's fellow Uruguyuan and her former mentor Mario Levrero, Loop by Brenda Lozano, Dead Girls by Selva Armada and, together with Carolina Orloff, Feebleminded by Ariana Harwicz.

The two Levrero novels were published by And Other Stories and the other three by Charco Press, who also published this novel their 27th. My Charco Press shelf has reviews of all of them. Charco also have two more McDermott translations in the pipeline for late 2021-early 2022: another Selva Almada novel Brickmakers, and another joint translation with Carolina Orloff of Ariana Harwicz, Tender.

The novel opens:

If they came right now they'd find me face-up on the bed, in the same position I collapsed down in around midnight. Eleven thirty-eight, to be precise: the time when I last looked at the clock and the time when everything ended. I gave Flor a kiss, told her to sleep tight, and she closed her eyes like it was just another night.

Si llegaran en este momento me encontrarían sobre la cama boca arriba, en la misma posición en la que me dejé caer cerca de la medianoche. Once y treinta y ocho exactamente, la hora en que miré el reloj por última vez y la hora en que todo terminó. Le di un beso a Flor, le dije que soñara con los angelitos y ella cerró los ojos como si fuera una noche más.

and continues:

The candle guttered out a while ago, and now the darkness is swallowing the walls. It's almost as if the whole world knew and was lying in wait just for me. I'm not sure what time it is, but the later it gets the less frightened I feel, and the less I feel of anything at all. Whatever happens, they'll have to break down the door, because I put the chain on and wedged the chest of drawers against it. Dad and Flor are in the other room and in a funny way they're keeping each other company. Not me. I don't have anyone, but I'm determined to stay awake.

I hear a siren in the distance: an ambulance or a police car, I can never tell which. As it draws closer, my heart pounds in my chest. The sound turns shrill and leaves me shellshocked as it goes by under the window. Red light flashed onto the walls for a moment, like tiny flame-figures dancing in the air. Now the siren fades as well, and I'm back in the shadowy silence of the room. Alone. I have to convince myself that what's in the other i room isn't a man, isn't Dad. Tucked up together it was like they were sleeping.

Which is then followed by the paragraph that opens my review (and which was originally going to be the opening lines to the novel).

And the commendably compact and hence intense novel (112 pages) then has the narrator, Clara, tell us of what led to this moment, and the relationship between, and ultimate fate of, herself, her father, Flor and Julia. A rather dark and at times uncomfortable read.

Looking back on the novel in 2018-9 when it was published in Spain and in 2020 on its Mexican publication, Trías reflected that the driver for most of her novels has been the characters’ fear of forces from outside.

Here the narrator’s fear manifests itself as a deep paranoid psychosis. Rooftop can be seen as a metaphor, one exaggerated to the limit, for Trías own experience of stuck between a rather sheltered adolescence and the seeming threat of adult life. And Clara father’s desire to escape the confines of the flat also reflects the author’s own feeling of being trapped in provincial Montevideo and wanting to see the wider world.

A powerful and disturbing work and another success for Charco Press.

[Arghavan-紫荆 · Rating 2 out of 5]

ترجمه‌ی خوب کتاب باعث شد تا آخر ادامه‌ش بدم و تمومش کنم. در غیر این صورت با تمام حجم کمی‌ که داشت خوندنش بسیار کند و دردناک پیش رفت.

اطلاعاتی که نویسنده درباره شخصیت‌ها و زندگیشون به دست می‌داد، انقدر کم و پخش و پلا بود که اصلا فرصت نکردم باهاشون ارتباط برقرار کنم، این قضیه توی اوایل کتاب باعث می‌شد یه فضای مبهم و گنگ ایجاد بشه که تا یه حدی جذاب بود ولی تا انتهای کتاب هیچکدوم از این گره‌ها باز نشد و سرنخی هم نبود که خودم بتونم چیزی رو بفهمم.

شاید برای حال و هوای این روزها زیادی تلخ و سیاه بود. ولی به هر حال فکر نکنم هیچوقت بهش برگردم.

[°H∆di§° · Rating 3 out of 5]

دارک ترین کتابی بود که خوندم!
داستان جوری بود که بی‌وقفه دلت میخواد بخونیش چون از فضولی داری میمیری و منتظری ابهاماتش برطرفش بشه این واقعا هنر نویسنده است.
ولی امان از روند داستان و پایان شوکه کنندش چه قدر ذهن انسان میتونه ترسناک باشه. از کلارا لجم میگرفت گاهی هم دلم براش میسوخت گاهی هم ازش متنفر میشدم. ولی خب بیماری ذهن و روح چیزی نیست که کنترلش دست خود آدم باشه. ترجمه فوق العاده بود.
یه سوالی هم راجع به اینکه بچه ی کلارا از کی بود تو ذهنمه که اصلا ولش کن نمیخوام بهش فکر کنم
اصلا اینا وجود داشتن یا فقط تو ذهن کلارا بود؟
#حالم_بد

[Juliana Muñoz Toro · Rating 4 out of 5]

Tal vez uno de los mayores aciertos de este libro es ir llevando una situación, aparentemente normal, hacia un punto de no retorno, hacia un infierno al que no nos dimos cuenta cómo llegamos. Se siente la claustrofobia y la paranoia, sentimientos que no son fáciles de transmitir en una lectura.
No es una historia feliz, claro. Pero está muy bien escrita.

[Ratko · Rating 4 out of 5]

Ово је било - чудно.

У клаустрофобичном простору стана, без много контакта са спољним светом, живе ћерка и њен болесни отац.
Не знамо  тачно у каквом су односу ћерка и отац кога она негује (врло вероватно у инцестуозном, јер је ћерка трудна и потом добија девојчицу), не знамо пуно о њиховој прошлости, а не знамо заправо ни да ли је све то реално или уобразиља Клара, протагонисткиње која је очигледно начета менталним поремећајем, са озбиљном паранојом и чија се личност постепено дезинтегрише.

Добро написано, одлично приказане атмосфере тог загушљивог микрокосмоса стана и менталног пропадања, али уједно и мучно и не много весело... па, ко је спреман за тако нешто - нека изволи.

[Raquel Casas · Rating 5 out of 5]

«Yo tenía razón: un día te hacen preguntas y al siguiente están metidos en tu casa, se apoderan de tus cosas, toman decisiones y no tienen la menor idea de lo que hacen».
🥀
Cuando termino un libro me gusta recrearme en el poso que ha dejado en mi: ¿Qué me ha aportado? ¿Lo releeré? ¿Me ha removido? ¿Con qué palabra lo asociaría? Hay libros que a medida que pasan los días voy dejando en el olvido. Hay otros que sin embargo siguen ahí incomodándome, se niegan a dejarme, me gritan para que vuelva a cogerlos, comprobar que siguen en su sitio, como si tuviesen vida propia. «La Azotea» es uno de ellos.
🥀
Han pasado varios días desde que lo terminé y no dejo de pensar en él. Trías hace gala de la máxima «menos es más» y con tres personajes y un canario construye un relato que es un auténtico impacto contra el estómago. Cuando le preguntaron a Fernanda Trías si coincidía con Mariana Enríquez (autora argentina cuya lectura recomiendo encarecidamente si no la han leído ya) en su afirmación de que si un texto no le causaba pudor, vergüenza por contener cosas íntimas, ese texto no le servía, ella contestó que estaba completamente de acuerdo pues escribir es «como rasparse las rodillas durante una peregrinación»
🥀
Clara es una joven que vive encerrada en su casa con su padre y su hija. «El mundo es esta casa», dice, y todo lo que hay fuera es una amenaza terrible de la que hay que defenderse. El padre en un principio ansía ir a ver el mar, la hija sueña con ver «los pajaditos», el canario querría escapar pero todos comprenden que no hay ningún lugar al que ir.
🥀
Leer este libro me provocó dolor y una sensación de ir de puntillas sobre las líneas de cada párrafo con miedo a caerme en cualquier momento. Si hay un libro que revuelve las entrañas y que nos hace patalear, es éste; si hay un libro que remueve y que además tiene una excelente calidad literaria (la imagen de la azotea es inolvidable), es éste; si hay un libro que cumple con la exigencia de Kafka de ser el hacha que rompa el mar helado dentro de nosotros, sin duda, es éste. El estreno de @transitoeditorial es inmejorable. Hay que seguir de cerca a sus «criaturas salvajes».
#Laazotea #FernandaTrías #MaternidadesLit

[jeremy · Rating 4 out of 5]

until the day he died my father worshipped a world that robbed him of all he ever wanted.

a disconcerting, claustrophobic novel, fernanda trías' the rooftop (la azotea) works its dark magic to impressive effect. the uruguayan author (and levrero disciple) crafts masterfully a tale of increasing portent, plotted perfectly with an unraveling ratcheted up at a nearly undetectable pace.

the story of a woman, her father, and her (their?!) daughter, the rooftop takes place almost entirely within the walls of a neglected apartment. trías tantalizingly omits some key details, which, of course, only serves to deepen the disorientation and enshroud the sinister. an altogether dazzling (and disquieting) debut, the rooftop teems with symbolism and allegory, despite its relative brevity. like a constrictor slowly suffocating its prey, trías already has you well within her grasp long before you even know what's happening.

no one could possibly understand how i feel: isolated, expecting nothing, knowing i'm locked in a desperate battle to defend something that's already gone.

*translated from the spanish by annie mcdermott (levrero, harwicz, almada, lozano, et al.)

[Milad Rami · Rating 4 out of 5]

کتاب «پشت بام» اثر فرناندا تریاس یکی از کتاب های خیلی خوبی بود که اخیرا خوندم.
اکثر اتفاق های داستان تو یه واحد آپارتمانی جریان داره‌. محیطی بسته و خفقان‌آور که به‌تدریج حس ناامنی، اضطراب و فروپاشی را در ذهن خواننده ایجاد می‌کند.
کل داستان، ما تو ذهن شخصیت اصلی هستیم و تمام ترس‌ها، توهمات و اضطراب های شخصیت اصلی رو حس میکنیم.

کتاب فقط یک روایت ساده از یک اتفاق نیست؛ بلکه در پس‌زمینه‌ی آن، مفاهیمی مانند انزوا، فروپاشی خانواده، بحران‌های فردی و اجتماعی، و مرز بین واقعیت و توهم بررسی می‌شوند.

پایان‌بندی «پشت بام» از آن دسته پایان‌هایی بود که میتونه شما رو اذیت کنه و تا مدت ها تو ذهن شما بمونه.
برای من یه مقداری حسی مشابه به خواندن کتاب تونل از ارنستو ساباتو رو داشت. نمیتونم بهش فکر نکنم.

از متن کتاب:
آنچه از دست می‌رود چنان سترگ است که امکان ندارد متوجه‌اش نشوی.

[Mahsa Arjmand · Rating 5 out of 5]

کتابی کم حجم درمورد موضوعی عجیب و جسورانه.
دختری تصمیم میگیره پدرش رو که جور عجیبی عاشقشه! در خونه حبس کنه و این تازه شروع ماجراست.... هرچی بیشتر میخوندم بیشتر غرق ورطه ذهن پیچیده اما جذاب راوی داستان میشدم و حسابی میرفتم تو فکر

کتاب پشت بام ذهنم رو بدجوری بازی داد و پایانش چنان میخکوبم کرد که نتونستم ورق بزنم و مصاحبه نویسنده رو همون لحظه بخونم
واقعا یک نویسنده چطور تونسته چنین دنیایی خلق کنه؟ بعیده تا آخر عمر بتونم فراموش کنمش. چه تضادی که باید بگم از خوندن این داستان دهشتناک لذت بردم.
اگه میخواین این کتاب رو بخونید بدون ذهنیت قبلی بخونیدش.

[Ángela Arcade · Rating 3 out of 5]

¿Qué $&@% acabo de leer?

La verdad es que este es uno de los pocos libros en los que me quedé con una idea demasiado vaga de lo que quiso decirnos la autora. Buscaré reseñas para entender qué fue lo que encontraron otros lectores y sobre todo en dónde, pues es una novela bastante ligera y con descripciones muy precisas del entorno que, sin embargo, para mí, no alcanzó a cobrar sentido más allá de lo explícito, y me parece una pena, porque que tal vez solo sobrepensándolo encontremos un mensaje o siquiera un motivo para darle voz a la protagonista. Sí, habita un entorno claustrofóbico y hostil; sí, la dinámica de sus afectos y las relaciones con otros son problemáticas y pueden llegar a perturbar. Y aun así, a mí me dejó con la pregunta: ¿qué se pretende concluir de todo eso más allá de lo evidente?

[Iris L · Rating 5 out of 5]

Asfixiante! Tengo una opinión muy parecida a la de Mugre Rosa, porque esta lectura removió esa sensación perturbadora que se siente al leer a Fernanda Trias porque ella tiene una manera de narrar que te intimida fácilmente, te coloca en una zona entre el miedo y la desesperación, las cosas que no te cuenta, esas que deja que se alberguen en tu imaginación de una forma tan salvaje son las que te mantienen toda la lectura a mil por hora. 👏🏼👏🏼 Yo estoy que la pongo en un altar!

“Tal vez la tierra sea redonda sólo para evitar que la gente vaya hasta el borde del mundo y salte al vacío, para que no podamos escapar de ella”

[Nea Poulain · Rating 1 out of 5]

Weird and sick as fuck well-written shit. Prometo que le haré una reseña más completa.

http://www.neapoulain.com/2018/02/lib...

Este es uno raro. Hay libros raros pero interesantes, este no es uno de ellos. La uruguaya Fernanda Trías compone en La azotea una novela llena de incomodidades y obsesiones muy bien escritas que sin embargo nunca parecen llegar a ningún lado. Y si eso sonó muy rebuscado, dejen me explico con más ganas.

Para empezar, es un libro lleno de obsesiones que no entiendo muy bien. Pero ahí están. Uno de sus grandes aciertos (que los tiene) es precisamente el meterte en la atmósfera de libro e incómodarte con lo que esta pasando en el libro. La protagonista evita el mundo exterior tanto como puede, controla a su padre, mantiene una relación con él bastante extraña (no les voy a contar todo, pero cuando lo lean lo verán). Vemos todo en fragmentos muy pequeños y quizá eso es lo que evita que entienda en que se sustentan todas las obsesiones de la protagonista, de dónde vienen, por qué están allí. (Hay un por qué, la explicación ronda por ahí, medio a pedazos, medio incompleta, pero definitivamente no muy satisfactoria).

La narración es buena, plana, pero buena. Es una narración en primera persona, porque desde el primer momento se entiende que uno no se puede fiar de la narradora. La autoridad narrativa está decentemente bien, la verdad, ahí no tengo quejas; mi única queja, una pequeña, pequeñísima, es que considero que la narración no logra transmitir nada que no sea incomodidad en diferentes situaciones. No transmite incomodidad y algo más, entonces no sé si sólo está apelando a incomodar a sus lectores, más que reforzar el núcleo de la historia.

No me quedó claro el núcleo de la historia. ¿El mundo construido en cuatro paredes? ¿Las salidas a la azotea? ¿Las vivencias de una familia claramente rara? No sé. Les digo. No hay nada más que una historia rara con obsesiones que causa incomodidad en este libro. Una lástima, porque creí que podría ser un libro más interesante.

Como nota, este libro es parte de mi Tour Latinoamericano como parte de Uruguay.

[Shakiba · Rating 4 out of 5]

نفس گیر!!!!
این کتاب قطعا تا مدت ها از یادم نمیره. در توصیفش فقط میشه گفت عجیب و دارک.

[Federico Sosa Machó · Rating 4 out of 5]

Muy buena novela que plasma un universo familiar (un padre, una hija, una nieta) sórdido y opresivo lleno de ambigüedades que potencian el sentido del texto. La historia transcurre dentro de cuatro paredes, y desde el comienzo la acción la lleva a instalarse dentro de lo que llamaríamos lo extraño. El devenir vislumbra la posibilidad de llevarla a lo fantástico, pero un mérito es no dar ese paso, de modo que la tensión del realismo del relato enriquece la novela. Mucho de lo importante no se dice, se sugiere, hay escasísimas referencias al contexto dentro del cual se desarrolla la acción, pero la autora sabe mantener el interés a través de un ritmo narrativo que no deja caer el interés nunca. Cierto vacío de información prepara al lector para que este proyecte lecturas simbólicas que se agreguen a la literalidad de la narración, y en esa suma de significados se cifra el valor de una interesantísima obra.

[Milly Cohen · Rating 4 out of 5]

Íjoles, está tremendo, tremendo, me encanta lo que no dice y te deja a imaginar, me estremece el lenguaje y me fascina lo mórbido y espeluznante de la situación, aunque me gusta más que Mugre Rosa, aún hay algo que falta, no sé bien qué, para que lo considere una lectura perfecta. Me entusiasma más el principio que el final, y no me gustan tantos cabos sueltos para amarrar la curiosidad, creo que se puede mantener al lector ansioso aun sin eso, pero me fascina!