What do you think?
Rate this book
The Promises of Dr. Sigmundus #1
Κούφιοι άνθρωποι
Στο νησί Τάρναγκαρ, όπου κυριαρχεί ο νόμος του μυστηριώδους δόκτορα Σιγμούνδου, υπάρχει ένα άσυλο όπου φυλακίζονται όσοι επιμένουν να ονειρεύονται.
Ο Ντάντε είναι το παιδί των μαγειρείων για όλες τις δουλειές.
Η Μπία είναι κόρη γιατρών. Οι κόσμοι τους θα συναντηθούν και οι δυο έφηβοι θα μοιραστούν τις ιδέες και τα όνειρά τους.
Όταν, όμως, εμφανίζεται στο άσυλο ένας νέος ασθενής (επικίνδυνος για τους πολλούς, χαρισματικός γι' αυτούς), θ' αρχίσουν να αναρωτιούνται αν οι υποσχέσεις πάνω στις οποίες έχουν στηρίξει τις ζωές τους έχουν βάση ή αν είναι απλώς ψευδαισθήσεις απ' τις οποίες θα πρέπει να ξεφύγουν μια για πάντα.
Έτσι, αναζητώντας την αλήθεια, ο Ντάντε και η Μπία δραπετεύουν από το νησί, συναντάνε άλλους ελεύθερους ανθρώπους σαν κι αυτούς και υποχρεώνονται να αντιμετωπίσουν το απόλυτο κακό.
Ο Ντάντε είναι το παιδί των μαγειρείων για όλες τις δουλειές.
Η Μπία είναι κόρη γιατρών. Οι κόσμοι τους θα συναντηθούν και οι δυο έφηβοι θα μοιραστούν τις ιδέες και τα όνειρά τους.
Όταν, όμως, εμφανίζεται στο άσυλο ένας νέος ασθενής (επικίνδυνος για τους πολλούς, χαρισματικός γι' αυτούς), θ' αρχίσουν να αναρωτιούνται αν οι υποσχέσεις πάνω στις οποίες έχουν στηρίξει τις ζωές τους έχουν βάση ή αν είναι απλώς ψευδαισθήσεις απ' τις οποίες θα πρέπει να ξεφύγουν μια για πάντα.
Έτσι, αναζητώντας την αλήθεια, ο Ντάντε και η Μπία δραπετεύουν από το νησί, συναντάνε άλλους ελεύθερους ανθρώπους σαν κι αυτούς και υποχρεώνονται να αντιμετωπίσουν το απόλυτο κακό.
280 pages, Paperback
First published September 25, 2007
37 people are currently reading
791 people want to read
About the author
Brian Keaney
50 books145 followersBrian writes novels for adults, young adults and children. HIs latest novel for adults is The Alphabet of Heart's Desire (Holland House Books), based on an incident in the life of the nineteenth century writer and opium addict, Thomas De Quincey
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 125 reviews
December 9, 2015
From the rating of this book i wasn't sure what to expect but it turned out to be really good. The enviroment is similar to the one of "1984" ( im not comparing ofcourse ) and it works really nice to me. Since this is a childrens book, the lead character has some kind of powers-abilities which he has been told, will help him to save the world.
One good thing for me, is that it has very few pages for that kind of book, so it doesnt have unnecessary desriptions in it.
So this is your basic childrens fiction book, but it has a few new things and keeps the interesting of the reader high
One good thing for me, is that it has very few pages for that kind of book, so it doesnt have unnecessary desriptions in it.
So this is your basic childrens fiction book, but it has a few new things and keeps the interesting of the reader high
September 24, 2014
I have this absolutely ridiculous, probably unhealthy love of dystopian fiction. If it takes place in a nasty-sounding society with lots of crazy government and crazier people in charge of it -- I'm so there. If it's futuristic-y, or science fiction-y, or fantasy-y [ugh, I know, but I had to keep the pattern up] -- then I'm there in 1/2 the time. So, I feel like I should get that disclaimer out of the way because I've been reading a LOT of dystopian fiction lately. It's like I'm on a major pessimism kick or something. Who knows. But here's another dystopian, the first in a series.
The Hollow People was a pretty good read. It had the hallmark of a good dystopian, which is the crazy authorities who have gone, well... crazy. And have thus created a society in which everyone is controlled intensely, situated on the isolated island of Tarnegar, home to a mental asylum and a small community made up of those who work at the institution. In this book, the controlling is done through the use of a drug called Ichor, which makes people become obedient mush and suppresses their dreams. But unbeknownst to those in charge, Dante the lowly kitchen boy is still dreaming. And so does Beatrice, but that's because he has yet to go through the coming of age ceremony where kids receive their first dosing of Ichor. Beatrice, however, has been dreaming of a ruined city and this makes her interesting to both Dante and one of the asylum's "patients" (really prisoners), Ezekiel. I don't want to say much more than that so that I don't give away too much. But there's a little bit of magic, some adventure, and a whole lot of creepiness. (Asylums freak me out.)
The book is definitely an interesting one, particularly if you're as crazy as I am about dystopian novels. It was a pretty quick read and the story's pace was good. I enjoyed it and will be reading the next book in the trilogy. (They've all been released now, which is nice.)
The Hollow People was a pretty good read. It had the hallmark of a good dystopian, which is the crazy authorities who have gone, well... crazy. And have thus created a society in which everyone is controlled intensely, situated on the isolated island of Tarnegar, home to a mental asylum and a small community made up of those who work at the institution. In this book, the controlling is done through the use of a drug called Ichor, which makes people become obedient mush and suppresses their dreams. But unbeknownst to those in charge, Dante the lowly kitchen boy is still dreaming. And so does Beatrice, but that's because he has yet to go through the coming of age ceremony where kids receive their first dosing of Ichor. Beatrice, however, has been dreaming of a ruined city and this makes her interesting to both Dante and one of the asylum's "patients" (really prisoners), Ezekiel. I don't want to say much more than that so that I don't give away too much. But there's a little bit of magic, some adventure, and a whole lot of creepiness. (Asylums freak me out.)
The book is definitely an interesting one, particularly if you're as crazy as I am about dystopian novels. It was a pretty quick read and the story's pace was good. I enjoyed it and will be reading the next book in the trilogy. (They've all been released now, which is nice.)
November 1, 2014
Στα νότια της χώρας με την ονομασία Γκεχένα υπάρχει ένα μικρό νησάκι το Τάρναγκαρ. Εκεί ζει ο δεκατετράχρονος Ντάντε Καζαμπόν ένα παιδί ορφανό από γονείς. Τον πατέρα του δεν τον γνώρισε ποτέ, ούτε το όνομά του δεν ξέρει, ενώ η μητέρα του αυτοκτόνησε πέφτοντας από το πιο ψηλό σημείο του ασύλου όπου νοσηλεύονταν. Βλέπετε το Τάρναγκαρ είναι το νησί εκείνο όπου η κεντρική εξουσία στέλνει όλους όσους έχουν ψυχικά προβλήματα και θεωρούνται ελαττωματικοί στην τέλεια κοινωνία που έχει δημιουργήσει ο Ηγέτης Δόκτορας Στανισλάους Σιγμούνδος. Το άσυλο περιβάλλεται από ψηλούς τοίχους ενώ φρουροί το φυλούν νυχθημερόν. Περισσότερο με φυλακή υψίστης ασφαλείας μοιάζει παρά με κέντρο θεραπείας. Εκεί λοιπόν οι ελαττωματικοί κάτοικοι της Γκεχένα τοποθετούνται ανάλογα με τη σοβαρότητα της κατάστασής τους σε μια από τις 20 πτέρυγες και λαμβάνουν από τους γιατρούς την κατάλληλη θεραπεία που μπορεί να είναι από απλά φάρμακα μέχρι ηλεκτροσόκ και άλλα βασανιστήρια έχοντας πάντα στο πόδι τους μια αλυσίδα να τους κρατά δέσμιους στα δωμάτιά τους. Ο Ντάντε μεγάλωσε στον χώρο αυτό, όταν η μητέρα του αυτοκτόνησε ήταν μωρό και από τότε τον ανέλαβαν οι εργαζόμενοι του ιδρύματος. Δεν τον μεγάλωσαν όμως με αγάπη και στοργή ούτε ζει μια ευτυχισμένη ζωή. Από τότε που κατάλαβε τον κόσμο γύρω του θυμάται να εργάζεται από το πρωί μέχρι το βράδυ στα μαγειρεία και να κάνει ότι του λένε. Όλοι είναι ανώτεροι του και όλοι έχουν δικαίωμα να του δίνουν εντολές. Στην κοινωνική βαθμίδα της κοινωνίας του Τάρναγκαρ είναι ο κατώτερος όλων. Είναι το παιδί για όλες τις δύσκολες και βρώμικες δουλειές. Και τις κάνει γιατί δεν έχει άλλη επιλογή. Δεν έχει πάει ποτέ του σχολείο, δεν ξέρει να διαβάζει και να γράφει, το μόνο που θυμάται αυτά τα 14 χρόνια είναι να τον φωνάζουν, να τον βρίζουν, να τον χτυπούν, να τον περιγελούν, να τον περιφρονούν, να τον κοροϊδεύουν και να τον αποκαλούν γιο μιας τρελής. ''Γιατί ο κατώτερος όλων και ο απόγονος μιας ελαττωματικής τρελής γυναίκας να πάει στο σχολείο και να συναναστραφεί με τα άλλα ανώτερα παιδιά;; Υπάρχει κίνδυνος να τα μολύνει!!!''. Αυτά ακούει να λένε καθημερινά πίσω από την πλάτη του αλλά εκείνος έχει μάθει πια να τους αγνοεί και να μην τους δίνει σημασία όσο κι αν τον πληγώνουν. Η μόνη του παρηγοριά είναι η ξυλογλυπτική και το μυστικό του. Ο Ντάντε διαφέρει από τους άλλους κατοίκους του νησιού αφού αν και είναι 14 θεωρείται ενήλικας και παίρνει καθημερινά το ιχώρ - το χάπι εκείνο που κάνει τους ενήλικες να ακολουθούν τις εντολές, να είναι υπομονετικοί και υπάκουοι και να μην ονειρεύονται- εκείνον δεν τον πιάνει. Κάθε βράδυ ονειρεύεται και αυτό του αρέσει πολύ. Δεν τολμά όμως να το αναφέρει σε κανέναν αφού τα όνειρα απαγορεύονται στην τέλεια κοινωνία του Σιγμούνδου κι αν οι υπεύθυνοι του ασύλου το μάθουν θα τον θεωρήσουν ασθενή και θα τον αλυσοδέσουν. Ό Ντάντε προτιμά χίλιες φορές τη ζωή που κάνει τώρα από το να είναι φυλακισμένος σε ένα δωμάτιο και να του κάνουν ηλεκτροσόκ. Μια μέρα όμως θα συναντήσει στο δάσος πίσω από το άσυλο μια όμορφη νεαρή κοπέλα που προσπαθεί να μάθει το λόγο της για την τελετή ενηλικίωσης. Ονομάζεται Μπεατρίς Αρτζέντι σε λίγο καιρό κλείνει τα 14 και πρέπει μέχρι την τελετή να έχει μάθει απ’ έξω τις υποσχέσεις του Σιγμούνδου που για πρώτη φορά τις είπε στο διάγγελμα του όταν ανέλαβε την εξουσία. Τότε υποσχέθηκε να εξαλείψει μια για πάντα τη βία και την εγκληματικότητα, να φέρει την ειρήνη και την ηρεμία στον τόπο, να τον κάνει παραγωγικό και πλούσιο και όλοι οι άνθρωποι να ζουν χαρούμενοι, μονιασμένοι και ευτυχισμένοι. Και δείχνει να τα έχει καταφέρει. Όλοι οι κάτοικοι λατρεύουν τον ηγέτη τους ως Θεό και τον ευγνωμονούν καθημερινά για τα όμορφα χρόνια που τους έφερε από τότε που ανέλαβε την κυβέρνηση. Η Μπία όμως δεν συμφωνεί με όλα αυτά, ασφυκτιά με τον τρόπο ζωής και με το πως λειτουργεί το σύστημα. Δεν θέλει να πάρει το ιχώρ και να ζήσει μια τόσο υπάκουη και μονότονη ζωή. Εκείνη λοιπόν τη μέρα Ντάντε και Μπία γνωρίζονται, γρήγορα έρχονται κοντά και μια δυνατή φιλία δημιουργείται παρόλο που ανήκουν σε διαφορετικές τάξεις. Ο Ντάντε της λέει το μυστικό του ενώ εκείνη του αποκαλύπτει το δικό της που έχει να κάνει με τα όνειρα της για μια κατεστραμμένη πόλη που μοιάζει αληθινή και που την νιώθει σαν να είναι σπίτι της.. Γρήγορα θα ανακαλύψει ότι δεν είναι τρελή που νιώθει έτσι αφού στο άσυλο φτάνει ένας νέος ασθενής ο Εζεκιήλ Σεμίραμις. Ένας πολύ επικίνδυνος ασθενής που αμέσως μεταφέρεται στον θάλαμο Υ. Ντάντε και Εζεκιήλ συναντιούνται όταν ο πρώτος του πάει το φαγητό και ο δεύτερος του αποκαλύπτει τρία πράγματα. Πρώτον ότι γνώριζε τη μητέρα του αφού ζούσαν μαζί στην κατεστραμμένη πόλη, δεύτερον ότι δεν αυτοκτόνησε αλλά τη δολοφόνησαν αφού ήταν κίνδυνος για την κοινωνία και τρίτον ότι δεν τον έπιασαν με τη θέληση του ήρθε στο άσυλο για να τον βρει και να τον πάρει μαζί του. Ο μικρός αρχίζει να αναρωτιέται αν όλα όσα του είπε είναι αλήθεια. Όσο κι αν φοβάται και όσο κι αν ξέρει ότι τον παρακολουθούν αποφασίζει να το ψάξει για τη μητέρα του. Κοντά του θα έχει και τη Μπία που αν και αμφιταλαντεύεται για το αν κάνει το σωστό η επαναστατική της πλευρά και η επιθυμία της να δει την κατεστραμμένη πόλη νικούν. Τα δύο αυτά παιδιά θα μπλεχτούν μαζί με τον Εζεκιήλ σε μια απίστευτη περιπέτεια που θα τους οδηγήσει έξω από τα στενά όρια του νησιού που μεγάλωσαν και θα τους γνωρίσει το παράλογο κράτος στο οποίο ζουν και το πως ο Ηγέτης που όλοι λατρεύουν πήρε την εξουσία, τη Μοιτέερα την πόλη της καταστροφής αλλά και της ελπίδας, τους Πούκα τους ανθρώπους εκείνους που αντιστέκονται στην τυραννία του Σιγμούνδου ενώ θα μάθουν για το παρελθόν των δικών τους ανθρώπων. Και πάνω απ’ όλα θα έρθουν σε επαφή με την οδυλλική ενέργεια και τον κόσμο του Οδύλλ έναν κόσμο που κρύβεται πίσω από τον δικό μας, έναν διαφορετικό κόσμο με απίστευτες δυνάμεις που αν κάποιος μπορέσει να τΙς ελέγξει μπορεί να κάνει το μεγαλύτερο καλό αλλά και το μεγαλύτερο κακό. Εξαρτάται ποιός θα είναι αυτός που τις ελέγχει. Ο Ντάντε έχει τη δυνατότητα να την ελέγξει θα μπορέσει όμως να το κάνει;; Θα μπορέσει να μάθει να την χρησιμοποιεί για να φέρει τα πάνω κάτω στον τέλειο κόσμο του Σιγμούνδου και να δείξει στο λαό το πόσο πολύ λάθος κάνει για αυτόν;; Η Γκεχένα έχει γεμίσει από ανθρώπους άβουλους, υπάκουους που μοιάζουν περισσότερο με ρομπότ που βρίσκονται στην υπηρεσία του Σιγμούνδου. Θα μπορέσει ο Ντάντε να ταρακουνήσει αυτούς τους κούφιους ανθρώπους και να τους ξυπνήσει ή ο Σιγμούνδος είναι ήδη ένα βήμα μπροστά και θα νικήσει;;;
Ας πούμε κάποιες αλήθειες.. Αλήθεια νούμερο 1:Την τριλογία του Brian Keaney δεν την γνώριζα. Δεν γνώριζα τον συγγραφέα ούτε ήξερα ότι κυκλοφορούν στη χώρα βιβλία του. Τα αγόρασα μόνο και μόνο γιατί στην Πολιτεία τα είχαν σε προσφορά. Το κάθε βιβλίο έκανε 2,80!! Είχα πάει για βόλτα περισσότερο χωρίς να έχω πολλά λεφτά πάνω μου όμως ήξερα πως αν βρω κάποια καλή προσφορά θα την πάρω. Έτσι λοιπόν κοιτάζοντας τις προσφορές έπεσα εντελώς τυχαία πάνω στην συγκεκριμένη τριλογία και στην απίστευτη τιμή της. Δεν το σκέφτηκα λεπτό παιδιά έβαλα το χέρι στην τσέπη και την αγόρασα χωρίς ουσιαστικά να έχω διαβάσει την περίληψη!! Το έκανα καθαρά για την τιμή της. Και να σας πω και κάτι;; Αν συνολικά ως τριλογία δεν μου αρέσει δεν θα κλάψω τα λεφτά μου. Θα πω ότι ήταν μια λάθος αγορά δεν θα τα βάψω μαύρα όπως έχω κάνει με βιβλία των 20 ευρώ. Όπως και να το κάνουμε άλλο 20 ευρώ άλλο 2,80. Πάντως το πρώτο βιβλίο το αξιολόγησα θετικά και του έβαλα τέσσερα αστεράκια γιατί μου άρεσε άρα έκανα καλή αρχή με την τριλογία. Αλήθεια νούμερο 2: Όπως είπα παραπάνω δεν διάβασα την περίληψη. Την διάβασα με προσοχή όταν γύρισα σπίτι. Και ομολογώ πως αν και είχε ένα ενδιαφέρον δεν είχα και πολλές ελπίδες για το περιεχόμενο. Δεν περίμενα να ενθουσιαστώ με αυτό που θα διαβάσω δεν περίμενα να τρελαθώ με την ιστορία γενικά ξεκίνησα το βιβλίο αρνητικά προκατειλημμένη. Δεν ξέρω αν αυτό οφείλονταν στο ότι έχω διαβάσει πολλά μυθιστορήματα με νέους σε ηλικία πρωταγωνιστές και πλέον δεν ενθουσιάζομαι τόσο όταν βλέπω μια ακόμα νεανική σειρά με τα ίδια στοιχεία ή αν οφείλονταν στο ότι δεν είχα ξανακούσει τίποτα για αυτή δεν είχα διαβάσει καμία κριτική και κανείς στις διάφορες σελίδες που συμμετέχω δεν την είχε προτείνει και για αυτό την ξεκίνησα μη περιμένοντας να μου αρέσει. Μάλιστα δεν περίμενα να έχει προσθέσει εδώ κάποιος την ελληνική έκδοση να όμως που έκανα λάθος. Την είχαν προσθέσει και όχι μόνο αυτό αλλά κάνοντας μια μικρή έρευνα στο διαδίκτυο είδα ότι κάποιες σελίδες που ασχολούνται με την ανάγνωση και τα βιβλία είχαν διαβάσει τις Υποσχέσεις του Δόκτορα Σιγμούνδου και είχαν γράψει και κριτική για αυτές.. Από τα τέσσερα αστεράκια νομίζω ότι καταλαβαίνετε ότι αρκετά γρήγορα ήθελα να αυτοχαστουκιστώ για τις άσχημες σκέψεις και που την καταδίκασα χωρίς καν να της δώσω μια ευκαιρία.. Μου άρεσε αρκετά το πρώτο μέρος της τριλογίας μου έκλεισε το στόμα κυριολεκτικά και μεταφορικά ο συγγραφέας και ελπίζω το ίδιο να συμβεί και με τα άλλα δύο μέρη.. Αλήθεια Νούμερο 3: Μπορεί να είχα τις αμφιβολίες μου για το περιεχόμενο το εξώφυλλο του όμως μου άρεσε από την αρχή. Είναι σκοτεινό, μυστηριώδες, λίγο τρομαχτικό, σου δημιουργεί αγωνία και περιέργεια για το τί ακριβώς συμβαίνει στις σελίδες του βιβλίου. Βλέπεις έναν πύργο και από πίσω κάτι σαν κατεστραμμένα σπίτια ενώ οι δύο σκιές που εμφανίζονται να κοιτούν τον πύργο εμένα μου έκαναν για φαντάσματα. Μη σας πω ότι για μια στιγμή σκέφτηκα ότι η εικόνα δείχνει ένα νεκροταφείο! Καμία σχέση βασικά οι σκιές είναι οι δύο πρωταγωνιστές της ιστορίας ενώ ο πύργος και τα σπίτια από πίσω του δείχνουν το πως περίπου είναι κατασκευασμένο το άσυλο στο Τάρναγκαρ.. Ο τίτλος Κούφιοι Άνθρωποι είναι επίσης επιτυχημένος ενώ οι αποθεωτικές κριτικές σε συνδυασμό με το βιογραφικό του συγγραφέα και τις προσωπικές του σκέψεις για τον κόσμο σε κάνουν να θέλεις να διαβάσεις το έργο του… Επίσης βρήκα ενδιαφέρον τον υπότιτλο και κυρίως το όνομα Δόκτορας Σιγμούνδος. Ήθελα να μάθω για αυτόν και τις μυστήριες υποσχέσεις του...
Έδωσα τέσσερα αστεράκια στο πρώτο μέρος της τριλογίας Οι υποσχέσεις του Δόκτορα Σιγμούνδου: Κούφιοι Άνθρωποι γιατί μου άρεσε αρκετά. Έχω κάποια παράπονα αλλά τα θετικά υπερτερούν των αρνητικών και άρα το προτείνω στους φίλους αναγνώστες.. Τί μου άρεσε λοιπόν: 1. Ο κόσμος που ζουν ο Ντάντε και η Μπία. Όπως ήδη είπα έχω διαβάσει πολλά παρόμοια νεανικά μυθιστορήματα και πλέον δεν εντυπωσιάζομαι τόσο εύκολα. Ο κόσμος όμως του Keaney μου φάνηκε τρομερά ενδιαφέρων και με κέρδισε σχεδόν αμέσως. Ο Ντάντε ζει σε μια χώρα με τυραννικό καθεστώς όπου οι άνθρωποι ζουν σαν στρατιωτάκια ακούνητα και αμίλητα και κάνουν ότι τους έχουν προγραμματίσει να κάνουν χωρίς να διαμαρτύρονται. Παίρνουν καθημερινά ένα χάπι, το ιχώρ, που τους στερεί την ελεύθερη βούληση και τους υποτάσσει στο να ακολουθούν συγκεκριμένους κανόνες και τρόπο ζωής χωρίς να διαμαρτύρονται και πιστεύοντας μάλιστα ότι αυτό είναι το σωστό και το υγιές. Λατρεύουν τον Ηγέτη φωτογραφίες και αγάλματα του οποίου υπάρχουν παντού. Αν πω ότι ο τρόπος ζωής και ο Σιγμούνδος δεν μου θύμισαν το καθεστώς της Βορείου Κορέας θα πω ψέματα. Ο Σιγμούνδος είναι τύραννος, είναι δικτάτορας με όλη τη σημασία της λέξης και έχει βρει τρόπο να ελέγχει απόλυτα τους ανθρώπους, τους έχει κάνει ρομπότ και διακηρύσσει ότι αυτή είναι μια υγιής κοινωνία. Όποιος δεν συμφωνεί θεωρείται ψυχασθενής κλείνεται στο άσυλο του Τάρναγκαρ και περνά των παθών του τον τάραχο. Μιλάμε για μια τρομακτική, ανατριχιαστική κοινωνία στην οποία ούτε καν τα όνειρα δεν επιτρέπονται αφού μέσω αυτών ο άνθρωπος ελπίζει. Ποτέ μου δεν θα ήθελα να ζω σε μια τέτοια χώρα αλλά ομολογώ ότι το βρήκα συναρπαστικό να διαβάζω για αυτή και όσο προχωρούσε η ιστορία τόσα περισσότερα ήθελα να μάθω για το σύστημα, το ιχώρ, το πως ο Σιγμούνδος πήρε την εξουσία, τις κοινωνικές τάξεις που έχει δημιουργήσει. Δεν μας τα ρίχνει όλα στο πιάτο ο συγγραφέας σιγά σιγά μας βάζει στην ιστορία και μας παρουσιάζει τον τρομαχτικό κόσμο της Γκεχένα.. 2.Η ανάπτυξη της ιστορίας. Το βιβλίο χωρίζεται σε δύο μέρη. Στο πρώτο που έχει την ονομασία Τάρναγκαρ γνωρίζουμε τους δύο μικρούς πρωταγωνιστές μαθαίνουμε τις ιστορίες τους τα μυστικά τους και γιατί διαφέρουν από τους υπόλοιπους και γνωρίζουμε και τον τρίτο βασικό της παρέας που έρχεται για να τους ανατρέψει τη ζωή και να δώσει νόημα σε αυτή. Στο δεύτερο μέρος που λέγεται Μοιττέρα γνωρίζουμε καλύτερα τον φριχτό κόσμο του Σιγμούνδου, εκείνον και πως πήρε την εξουσία, γνωρίζουμε τους επαναστάτες αφού πάντα σε τέτοια καθεστώτα υπάρχουν εστίες αντίστασης και ερχόμαστε σε μια πρώτη επαφή με την οδυλλική ενέργεια, το φανταστικό κομμάτι της ιστορίας. Γιατί η υπόθεση έχει ένα ρεαλιστικό κομμάτι που αφορά το καθεστώς της Γκεχένα και ένα φανταστικό που αφορά τον κόσμο του Οδύλ.. 3. Η φαντασία του συγγραφέα που καλπάζει.. Οι Κούφιοι άνθρωποι ανήκουν στην κατηγορία των φανταστικών βιβλίων και αφορούν κυρίως τους λάτρεις του είδους. Όποιος δεν τρελαίνεται για τη φαντασία και δεν πιστεύει σε άλλες πραγματικότητες εκτός της δικής μας φοβάμαι ότι δεν θα καταφέρει να το ολοκληρώσει. Ο συγγραφέας είναι λάτρης της θεωρίας ύπαρξης άλλων κόσμων και αυτό ακριβώς αναλύει εδώ. Ο ίδιος λέει πως έγραψε την τριλογία για να δείξει ''έναν κόσμο όπου δεν υπάρχει προσωπική ζωή, όπου το να ονειρεύεσαι θεωρείται αντικοινωνική συμπεριφορά κι όπου αυτοί που ελέγχουν την κοινωνία μπορούν να κοιτάζουν μέσα από το παράθυρο της ψυχής σου και να ανακαλύπτουν τις πιο κρυφές σου σκέψεις. Ήθελα όμως να πω στον κόσμο και τη μεγαλύτερη αλήθεια που έχω μάθει: ότι η ουσία του κόσμου μας δεν είναι παρά μια ψευδαίσθηση όπως το σκηνικό ενός θεάτρου. Πίσω του σε περιμένει ένας εντελώς διαφορετικός κόσμος''. Στην αρχή όταν το διάβασα αυτό χαμογέλασα αν πω όμως ότι δεν με έβαλε σε σκέψεις δεν με προβλημάτισε και δεν άρχισα να αναρωτιέμαι όσο διάβαζα το βιβλίο ‘’λες να έχει δίκιο;’’ θα πω ψέματα...
Τι δεν μου άρεσε: 1. Οι ηλικίες των πρωταγωνιστών.. Θα προτιμούσα οι δύο βασικοί ήρωες να μην ήταν δεκατεσσάρων χρονών αλλά είκοσι ίσως και ακόμα μεγαλύτεροι. Όσο προχωρούσα στην ιστορία και έμπαινα όλο και πιο βαθιά στον κόσμο του Keaney και στην οδυλλική ενέργεια τόσο πιο παράξενο μου φαίνονταν δυο παιδιά να είναι αυτά που θα πρέπει να επωμιστούν το βάρος της ανατροπής των πάντων, να σπάσουν το γυαλί δηλαδή και να δείξουν στον υποταγμένο και άβουλο λαό το πόσο λάθος κάνει για τον Ηγέτη. Πώς μπορούν δύο δεκατετράχρονα να τα βάλουν με αυτό το συγκεκριμένο απολυταρχικό και τυραννικό καθεστώς που έχει μάτια παντού;; Εντάξει έχουν τη βοήθεια των επαναστατών αλλά δεν είναι δα και κανένας μεγάλος στρατός αυτός και να σας πω την αλήθεια αν εγώ ήμουν επαναστάτης δεν ξέρω αν θα ακολουθούσα δύο μικρά παιδιά κι ας ήταν ο ένας ο γιος δύο ηρώων. Ο Ντάντε δεν μου έκανε και καμιά τρομερή εντύπωση, ως χαρακτήρας δεν έχει και καμία δυναμική και σοβαρή προσωπικότητα εντάξει είναι καλός, θέλει να βοηθήσει, να παλέψει, είναι αληθινός φίλος και τα σχετικά αλλά δεν μου φάνηκε για ηγέτης. Πώς ένα παιδί που μέχρι χθες δούλευε στα μαγειρεία και πέταγε τα σκουπίδια θα γίνει ηγέτης και θα τα βάλει με ένα τέτοιο καθεστώς;; Έχει τη δύναμη της οδυλλικής ενέργειας αλλά ακόμα και έτσι μπορεί ένας λαός να εμπιστευτεί την τύχη του σε έναν δεκατετράχρονο;; Αν τουλάχιστον ήταν 20 -25 θα ήταν αλλιώς.. θα φαίνονταν και αλλιώς στον κόσμο. Θα μου πείτε υπάρχει το θέμα με το ιχώρ που το παίρνουν στα 14 εντάξει αυτό λύνεται ας ανέβαζε το όριο ηλικίας σιγά τη δυσκολία! Πάντως για μένα Οι Κούφιοι άνθρωποι δεν είναι νεανικό βιβλίο. Τα παιδιά και οι έφηβοι θα το παρατήσουν εκτός κι αν τρελαίνονται για τη φαντασία αλλά και πάλι θα καταφέρουν να φτάσουν στο δεύτερο μέρος που εισάγεται ο φανταστικός κόσμος;;; Πολύ αμφιβάλλω. Οι ενήλικες τώρα νομίζω ότι θα το ολοκληρώσουν τους αρέσει ή όχι. Έχουν περισσότερη υπομονή και δεν είναι και μεγάλο, 224 σελίδες έχει θα τα καταφέρουν..2.Το τέλος.. Με μπέρδεψε πάρα πολύ ο συγγραφέας με το τέλος δεν κατάλαβα ακριβώς τι έγινε και ελπίζω στην αρχή του επόμενου να μου το εξηγήσει. Πάντως φαίνεται ότι στο άλλο βιβλίο η φαντασία θα έχει τον πρώτο λόγο και δεν ξέρω αν αυτό εμένα θα μου αρέσει. Εγώ αν αγάπησα αυτό το βιβλίο το αγάπησα για την τρομακτική του κοινωνία, τον ρεαλιστικό τρόπο που την περιγράφει ο συγγραφέας και το πόσο πολύ μου θύμισε κάποια σημερινά καθεστώτα τρομαχτικά και αποκρουστικά. Προτιμώ τον ρεαλισμό από τη φαντασία και μάλιστα από τη συγκεκριμένη φαντασία που παραείναι μπερδεμένη..3.Το ότι είναι τριλογία. Το πρώτο βιβλίο έχει 224 σελίδες, το δεύτερο 186 ενώ το τρίτο 207. Ποιός ο λόγος λοιπόν να είναι τριλογία;; Γιατί να μην γράψει ένα μόνο βιβλίο με όλη την ιστορία μέσα σε αυτό;;; Γιατί να χωρίσει την ιστορία σε τρία μικρά μέρη;; Θα μου πείτε δικαίωμα του, εκείνος και ο εκδοτικός αποφασίζει όχι εσύ! Ναι ωραία αλλά πιστεύω πως αν ήταν ένα μόνο βιβλίο 500/600 σελίδων θα ήταν πολύ καλύτερα θα παρουσίαζε καλύτερα τον τυραννικό κόσμο σε συνδυασμό με τον φανταστικ�� και οι χαρακτήρες θα είχαν καλύτερη ανάπτυξη θα τα βλέπαμε όλα καλύτερα... 4. Οι χαρακτήρες.. Δεν μπορώ να πω ότι εντυπωσιάστηκα από κάποιον, ότι αγάπησα κάποιον, ότι τους έβαλα στη καρδιά μου. Όχι δεν νοιάστηκα και πολύ για κανέναν ο Ντάντε δεν με γοήτευσε ούτε και η Μπία μου έκανε καμιά φοβερή εντύπωση. Το ίδιο και με τους επαναστάτες. Λίγο πήγε να με προσελκύσει ο Σιγμούνδος και αυτό από περιέργεια γιατί ήθελα να μάθω γιατί τα έκανε όλα αυτά και γενικά πως σκέπτεται ένας τύραννος αλλά στο τέλος απογοητεύτηκα με την εξέλιξη και με το ότι πλέον δεν υπάρχει Σιγμούνδος και κάποιος άλλος κατοικεί στο σώμα του. Οπότε χάθηκε η ευκαιρία να μπω στο μυαλό ενός τυράννου και να το εξερευνήσω με τη βοήθεια ενός συγγραφέα. Νίκησε και σε αυτό το κομμάτι η φαντασία.. Επίσης να πω ότι και οι διάλογοι μου φάνηκαν λίγο παιδικοί…
Εν κατακλείδι Οι υποσχέσεις του δόκτορα Σιγμούνδου: Κούφιοι Άνθρωποι είναι ένα ενδιαφέρον βιβλίο που συνδυάζει τον ρεαλισμό με τη φαντασία για να κερδίσει στις τελευταίες του σελίδες η φαντασία. Το τέλος του δείχνει το δρόμο για το επόμενο.. Κατά τη γνώμη μου απευθύνεται στους λάτρεις της φαντασίας, σε όσους πιστεύουν σε άλλες πραγματικότητες και κόσμους και σε όσους δεν πιστεύουν αλλά είναι διατεθειμένοι να δώσουν μια ευκαιρία στον συγγραφέα και στα πιστεύω του. Βρήκα και θετικά και αρνητικά στοιχεία αλλά τα θετικά υπερτερούν. Αν και νόμιζα πως δεν θα μου άρεσε τελικά διαβάζοντας το έπιασα τον εαυτό μου να το απολαμβάνει να θέλει να μάθει τι θα συμβεί παρακάτω, να αναρωτιέται για κάποια στοιχεία της ιστορίας και όταν το τελείωσα ήθελα να διαβάσω τη συνέχεια. Μου άρεσε και το προτείνω. Φτηνό είναι, μικρό είναι , ευκολοδιάβαστο είναι, δώστε του μια ευκαιρία.. μπορεί να εκπλαγείτε και εσείς όπως και εγώ…
Ας πούμε κάποιες αλήθειες.. Αλήθεια νούμερο 1:Την τριλογία του Brian Keaney δεν την γνώριζα. Δεν γνώριζα τον συγγραφέα ούτε ήξερα ότι κυκλοφορούν στη χώρα βιβλία του. Τα αγόρασα μόνο και μόνο γιατί στην Πολιτεία τα είχαν σε προσφορά. Το κάθε βιβλίο έκανε 2,80!! Είχα πάει για βόλτα περισσότερο χωρίς να έχω πολλά λεφτά πάνω μου όμως ήξερα πως αν βρω κάποια καλή προσφορά θα την πάρω. Έτσι λοιπόν κοιτάζοντας τις προσφορές έπεσα εντελώς τυχαία πάνω στην συγκεκριμένη τριλογία και στην απίστευτη τιμή της. Δεν το σκέφτηκα λεπτό παιδιά έβαλα το χέρι στην τσέπη και την αγόρασα χωρίς ουσιαστικά να έχω διαβάσει την περίληψη!! Το έκανα καθαρά για την τιμή της. Και να σας πω και κάτι;; Αν συνολικά ως τριλογία δεν μου αρέσει δεν θα κλάψω τα λεφτά μου. Θα πω ότι ήταν μια λάθος αγορά δεν θα τα βάψω μαύρα όπως έχω κάνει με βιβλία των 20 ευρώ. Όπως και να το κάνουμε άλλο 20 ευρώ άλλο 2,80. Πάντως το πρώτο βιβλίο το αξιολόγησα θετικά και του έβαλα τέσσερα αστεράκια γιατί μου άρεσε άρα έκανα καλή αρχή με την τριλογία. Αλήθεια νούμερο 2: Όπως είπα παραπάνω δεν διάβασα την περίληψη. Την διάβασα με προσοχή όταν γύρισα σπίτι. Και ομολογώ πως αν και είχε ένα ενδιαφέρον δεν είχα και πολλές ελπίδες για το περιεχόμενο. Δεν περίμενα να ενθουσιαστώ με αυτό που θα διαβάσω δεν περίμενα να τρελαθώ με την ιστορία γενικά ξεκίνησα το βιβλίο αρνητικά προκατειλημμένη. Δεν ξέρω αν αυτό οφείλονταν στο ότι έχω διαβάσει πολλά μυθιστορήματα με νέους σε ηλικία πρωταγωνιστές και πλέον δεν ενθουσιάζομαι τόσο όταν βλέπω μια ακόμα νεανική σειρά με τα ίδια στοιχεία ή αν οφείλονταν στο ότι δεν είχα ξανακούσει τίποτα για αυτή δεν είχα διαβάσει καμία κριτική και κανείς στις διάφορες σελίδες που συμμετέχω δεν την είχε προτείνει και για αυτό την ξεκίνησα μη περιμένοντας να μου αρέσει. Μάλιστα δεν περίμενα να έχει προσθέσει εδώ κάποιος την ελληνική έκδοση να όμως που έκανα λάθος. Την είχαν προσθέσει και όχι μόνο αυτό αλλά κάνοντας μια μικρή έρευνα στο διαδίκτυο είδα ότι κάποιες σελίδες που ασχολούνται με την ανάγνωση και τα βιβλία είχαν διαβάσει τις Υποσχέσεις του Δόκτορα Σιγμούνδου και είχαν γράψει και κριτική για αυτές.. Από τα τέσσερα αστεράκια νομίζω ότι καταλαβαίνετε ότι αρκετά γρήγορα ήθελα να αυτοχαστουκιστώ για τις άσχημες σκέψεις και που την καταδίκασα χωρίς καν να της δώσω μια ευκαιρία.. Μου άρεσε αρκετά το πρώτο μέρος της τριλογίας μου έκλεισε το στόμα κυριολεκτικά και μεταφορικά ο συγγραφέας και ελπίζω το ίδιο να συμβεί και με τα άλλα δύο μέρη.. Αλήθεια Νούμερο 3: Μπορεί να είχα τις αμφιβολίες μου για το περιεχόμενο το εξώφυλλο του όμως μου άρεσε από την αρχή. Είναι σκοτεινό, μυστηριώδες, λίγο τρομαχτικό, σου δημιουργεί αγωνία και περιέργεια για το τί ακριβώς συμβαίνει στις σελίδες του βιβλίου. Βλέπεις έναν πύργο και από πίσω κάτι σαν κατεστραμμένα σπίτια ενώ οι δύο σκιές που εμφανίζονται να κοιτούν τον πύργο εμένα μου έκαναν για φαντάσματα. Μη σας πω ότι για μια στιγμή σκέφτηκα ότι η εικόνα δείχνει ένα νεκροταφείο! Καμία σχέση βασικά οι σκιές είναι οι δύο πρωταγωνιστές της ιστορίας ενώ ο πύργος και τα σπίτια από πίσω του δείχνουν το πως περίπου είναι κατασκευασμένο το άσυλο στο Τάρναγκαρ.. Ο τίτλος Κούφιοι Άνθρωποι είναι επίσης επιτυχημένος ενώ οι αποθεωτικές κριτικές σε συνδυασμό με το βιογραφικό του συγγραφέα και τις προσωπικές του σκέψεις για τον κόσμο σε κάνουν να θέλεις να διαβάσεις το έργο του… Επίσης βρήκα ενδιαφέρον τον υπότιτλο και κυρίως το όνομα Δόκτορας Σιγμούνδος. Ήθελα να μάθω για αυτόν και τις μυστήριες υποσχέσεις του...
Έδωσα τέσσερα αστεράκια στο πρώτο μέρος της τριλογίας Οι υποσχέσεις του Δόκτορα Σιγμούνδου: Κούφιοι Άνθρωποι γιατί μου άρεσε αρκετά. Έχω κάποια παράπονα αλλά τα θετικά υπερτερούν των αρνητικών και άρα το προτείνω στους φίλους αναγνώστες.. Τί μου άρεσε λοιπόν: 1. Ο κόσμος που ζουν ο Ντάντε και η Μπία. Όπως ήδη είπα έχω διαβάσει πολλά παρόμοια νεανικά μυθιστορήματα και πλέον δεν εντυπωσιάζομαι τόσο εύκολα. Ο κόσμος όμως του Keaney μου φάνηκε τρομερά ενδιαφέρων και με κέρδισε σχεδόν αμέσως. Ο Ντάντε ζει σε μια χώρα με τυραννικό καθεστώς όπου οι άνθρωποι ζουν σαν στρατιωτάκια ακούνητα και αμίλητα και κάνουν ότι τους έχουν προγραμματίσει να κάνουν χωρίς να διαμαρτύρονται. Παίρνουν καθημερινά ένα χάπι, το ιχώρ, που τους στερεί την ελεύθερη βούληση και τους υποτάσσει στο να ακολουθούν συγκεκριμένους κανόνες και τρόπο ζωής χωρίς να διαμαρτύρονται και πιστεύοντας μάλιστα ότι αυτό είναι το σωστό και το υγιές. Λατρεύουν τον Ηγέτη φωτογραφίες και αγάλματα του οποίου υπάρχουν παντού. Αν πω ότι ο τρόπος ζωής και ο Σιγμούνδος δεν μου θύμισαν το καθεστώς της Βορείου Κορέας θα πω ψέματα. Ο Σιγμούνδος είναι τύραννος, είναι δικτάτορας με όλη τη σημασία της λέξης και έχει βρει τρόπο να ελέγχει απόλυτα τους ανθρώπους, τους έχει κάνει ρομπότ και διακηρύσσει ότι αυτή είναι μια υγιής κοινωνία. Όποιος δεν συμφωνεί θεωρείται ψυχασθενής κλείνεται στο άσυλο του Τάρναγκαρ και περνά των παθών του τον τάραχο. Μιλάμε για μια τρομακτική, ανατριχιαστική κοινωνία στην οποία ούτε καν τα όνειρα δεν επιτρέπονται αφού μέσω αυτών ο άνθρωπος ελπίζει. Ποτέ μου δεν θα ήθελα να ζω σε μια τέτοια χώρα αλλά ομολογώ ότι το βρήκα συναρπαστικό να διαβάζω για αυτή και όσο προχωρούσε η ιστορία τόσα περισσότερα ήθελα να μάθω για το σύστημα, το ιχώρ, το πως ο Σιγμούνδος πήρε την εξουσία, τις κοινωνικές τάξεις που έχει δημιουργήσει. Δεν μας τα ρίχνει όλα στο πιάτο ο συγγραφέας σιγά σιγά μας βάζει στην ιστορία και μας παρουσιάζει τον τρομαχτικό κόσμο της Γκεχένα.. 2.Η ανάπτυξη της ιστορίας. Το βιβλίο χωρίζεται σε δύο μέρη. Στο πρώτο που έχει την ονομασία Τάρναγκαρ γνωρίζουμε τους δύο μικρούς πρωταγωνιστές μαθαίνουμε τις ιστορίες τους τα μυστικά τους και γιατί διαφέρουν από τους υπόλοιπους και γνωρίζουμε και τον τρίτο βασικό της παρέας που έρχεται για να τους ανατρέψει τη ζωή και να δώσει νόημα σε αυτή. Στο δεύτερο μέρος που λέγεται Μοιττέρα γνωρίζουμε καλύτερα τον φριχτό κόσμο του Σιγμούνδου, εκείνον και πως πήρε την εξουσία, γνωρίζουμε τους επαναστάτες αφού πάντα σε τέτοια καθεστώτα υπάρχουν εστίες αντίστασης και ερχόμαστε σε μια πρώτη επαφή με την οδυλλική ενέργεια, το φανταστικό κομμάτι της ιστορίας. Γιατί η υπόθεση έχει ένα ρεαλιστικό κομμάτι που αφορά το καθεστώς της Γκεχένα και ένα φανταστικό που αφορά τον κόσμο του Οδύλ.. 3. Η φαντασία του συγγραφέα που καλπάζει.. Οι Κούφιοι άνθρωποι ανήκουν στην κατηγορία των φανταστικών βιβλίων και αφορούν κυρίως τους λάτρεις του είδους. Όποιος δεν τρελαίνεται για τη φαντασία και δεν πιστεύει σε άλλες πραγματικότητες εκτός της δικής μας φοβάμαι ότι δεν θα καταφέρει να το ολοκληρώσει. Ο συγγραφέας είναι λάτρης της θεωρίας ύπαρξης άλλων κόσμων και αυτό ακριβώς αναλύει εδώ. Ο ίδιος λέει πως έγραψε την τριλογία για να δείξει ''έναν κόσμο όπου δεν υπάρχει προσωπική ζωή, όπου το να ονειρεύεσαι θεωρείται αντικοινωνική συμπεριφορά κι όπου αυτοί που ελέγχουν την κοινωνία μπορούν να κοιτάζουν μέσα από το παράθυρο της ψυχής σου και να ανακαλύπτουν τις πιο κρυφές σου σκέψεις. Ήθελα όμως να πω στον κόσμο και τη μεγαλύτερη αλήθεια που έχω μάθει: ότι η ουσία του κόσμου μας δεν είναι παρά μια ψευδαίσθηση όπως το σκηνικό ενός θεάτρου. Πίσω του σε περιμένει ένας εντελώς διαφορετικός κόσμος''. Στην αρχή όταν το διάβασα αυτό χαμογέλασα αν πω όμως ότι δεν με έβαλε σε σκέψεις δεν με προβλημάτισε και δεν άρχισα να αναρωτιέμαι όσο διάβαζα το βιβλίο ‘’λες να έχει δίκιο;’’ θα πω ψέματα...
Τι δεν μου άρεσε: 1. Οι ηλικίες των πρωταγωνιστών.. Θα προτιμούσα οι δύο βασικοί ήρωες να μην ήταν δεκατεσσάρων χρονών αλλά είκοσι ίσως και ακόμα μεγαλύτεροι. Όσο προχωρούσα στην ιστορία και έμπαινα όλο και πιο βαθιά στον κόσμο του Keaney και στην οδυλλική ενέργεια τόσο πιο παράξενο μου φαίνονταν δυο παιδιά να είναι αυτά που θα πρέπει να επωμιστούν το βάρος της ανατροπής των πάντων, να σπάσουν το γυαλί δηλαδή και να δείξουν στον υποταγμένο και άβουλο λαό το πόσο λάθος κάνει για τον Ηγέτη. Πώς μπορούν δύο δεκατετράχρονα να τα βάλουν με αυτό το συγκεκριμένο απολυταρχικό και τυραννικό καθεστώς που έχει μάτια παντού;; Εντάξει έχουν τη βοήθεια των επαναστατών αλλά δεν είναι δα και κανένας μεγάλος στρατός αυτός και να σας πω την αλήθεια αν εγώ ήμουν επαναστάτης δεν ξέρω αν θα ακολουθούσα δύο μικρά παιδιά κι ας ήταν ο ένας ο γιος δύο ηρώων. Ο Ντάντε δεν μου έκανε και καμιά τρομερή εντύπωση, ως χαρακτήρας δεν έχει και καμία δυναμική και σοβαρή προσωπικότητα εντάξει είναι καλός, θέλει να βοηθήσει, να παλέψει, είναι αληθινός φίλος και τα σχετικά αλλά δεν μου φάνηκε για ηγέτης. Πώς ένα παιδί που μέχρι χθες δούλευε στα μαγειρεία και πέταγε τα σκουπίδια θα γίνει ηγέτης και θα τα βάλει με ένα τέτοιο καθεστώς;; Έχει τη δύναμη της οδυλλικής ενέργειας αλλά ακόμα και έτσι μπορεί ένας λαός να εμπιστευτεί την τύχη του σε έναν δεκατετράχρονο;; Αν τουλάχιστον ήταν 20 -25 θα ήταν αλλιώς.. θα φαίνονταν και αλλιώς στον κόσμο. Θα μου πείτε υπάρχει το θέμα με το ιχώρ που το παίρνουν στα 14 εντάξει αυτό λύνεται ας ανέβαζε το όριο ηλικίας σιγά τη δυσκολία! Πάντως για μένα Οι Κούφιοι άνθρωποι δεν είναι νεανικό βιβλίο. Τα παιδιά και οι έφηβοι θα το παρατήσουν εκτός κι αν τρελαίνονται για τη φαντασία αλλά και πάλι θα καταφέρουν να φτάσουν στο δεύτερο μέρος που εισάγεται ο φανταστικός κόσμος;;; Πολύ αμφιβάλλω. Οι ενήλικες τώρα νομίζω ότι θα το ολοκληρώσουν τους αρέσει ή όχι. Έχουν περισσότερη υπομονή και δεν είναι και μεγάλο, 224 σελίδες έχει θα τα καταφέρουν..2.Το τέλος.. Με μπέρδεψε πάρα πολύ ο συγγραφέας με το τέλος δεν κατάλαβα ακριβώς τι έγινε και ελπίζω στην αρχή του επόμενου να μου το εξηγήσει. Πάντως φαίνεται ότι στο άλλο βιβλίο η φαντασία θα έχει τον πρώτο λόγο και δεν ξέρω αν αυτό εμένα θα μου αρέσει. Εγώ αν αγάπησα αυτό το βιβλίο το αγάπησα για την τρομακτική του κοινωνία, τον ρεαλιστικό τρόπο που την περιγράφει ο συγγραφέας και το πόσο πολύ μου θύμισε κάποια σημερινά καθεστώτα τρομαχτικά και αποκρουστικά. Προτιμώ τον ρεαλισμό από τη φαντασία και μάλιστα από τη συγκεκριμένη φαντασία που παραείναι μπερδεμένη..3.Το ότι είναι τριλογία. Το πρώτο βιβλίο έχει 224 σελίδες, το δεύτερο 186 ενώ το τρίτο 207. Ποιός ο λόγος λοιπόν να είναι τριλογία;; Γιατί να μην γράψει ένα μόνο βιβλίο με όλη την ιστορία μέσα σε αυτό;;; Γιατί να χωρίσει την ιστορία σε τρία μικρά μέρη;; Θα μου πείτε δικαίωμα του, εκείνος και ο εκδοτικός αποφασίζει όχι εσύ! Ναι ωραία αλλά πιστεύω πως αν ήταν ένα μόνο βιβλίο 500/600 σελίδων θα ήταν πολύ καλύτερα θα παρουσίαζε καλύτερα τον τυραννικό κόσμο σε συνδυασμό με τον φανταστικ�� και οι χαρακτήρες θα είχαν καλύτερη ανάπτυξη θα τα βλέπαμε όλα καλύτερα... 4. Οι χαρακτήρες.. Δεν μπορώ να πω ότι εντυπωσιάστηκα από κάποιον, ότι αγάπησα κάποιον, ότι τους έβαλα στη καρδιά μου. Όχι δεν νοιάστηκα και πολύ για κανέναν ο Ντάντε δεν με γοήτευσε ούτε και η Μπία μου έκανε καμιά φοβερή εντύπωση. Το ίδιο και με τους επαναστάτες. Λίγο πήγε να με προσελκύσει ο Σιγμούνδος και αυτό από περιέργεια γιατί ήθελα να μάθω γιατί τα έκανε όλα αυτά και γενικά πως σκέπτεται ένας τύραννος αλλά στο τέλος απογοητεύτηκα με την εξέλιξη και με το ότι πλέον δεν υπάρχει Σιγμούνδος και κάποιος άλλος κατοικεί στο σώμα του. Οπότε χάθηκε η ευκαιρία να μπω στο μυαλό ενός τυράννου και να το εξερευνήσω με τη βοήθεια ενός συγγραφέα. Νίκησε και σε αυτό το κομμάτι η φαντασία.. Επίσης να πω ότι και οι διάλογοι μου φάνηκαν λίγο παιδικοί…
Εν κατακλείδι Οι υποσχέσεις του δόκτορα Σιγμούνδου: Κούφιοι Άνθρωποι είναι ένα ενδιαφέρον βιβλίο που συνδυάζει τον ρεαλισμό με τη φαντασία για να κερδίσει στις τελευταίες του σελίδες η φαντασία. Το τέλος του δείχνει το δρόμο για το επόμενο.. Κατά τη γνώμη μου απευθύνεται στους λάτρεις της φαντασίας, σε όσους πιστεύουν σε άλλες πραγματικότητες και κόσμους και σε όσους δεν πιστεύουν αλλά είναι διατεθειμένοι να δώσουν μια ευκαιρία στον συγγραφέα και στα πιστεύω του. Βρήκα και θετικά και αρνητικά στοιχεία αλλά τα θετικά υπερτερούν. Αν και νόμιζα πως δεν θα μου άρεσε τελικά διαβάζοντας το έπιασα τον εαυτό μου να το απολαμβάνει να θέλει να μάθει τι θα συμβεί παρακάτω, να αναρωτιέται για κάποια στοιχεία της ιστορίας και όταν το τελείωσα ήθελα να διαβάσω τη συνέχεια. Μου άρεσε και το προτείνω. Φτηνό είναι, μικρό είναι , ευκολοδιάβαστο είναι, δώστε του μια ευκαιρία.. μπορεί να εκπλαγείτε και εσείς όπως και εγώ…
This entire review has been hidden because of spoilers.
August 24, 2014
Há uns tempos, descobri que a Wook tinha um código especial para portes grátis. Para experimentar se aquilo funcionava mesmo, fui ao site e escolhi o livro mais barato do catálogo: «Gente Vazia», de Brian Keaney, o primeiro volume da trilogia «As Promessas do Dr. Sigmundus».
A sinopse não me convenceu, e através dos grupos de trocas/vendas de livros que frequento, já tinha visto, várias vezes, múltiplas pessoas a tentarem trocá-los. Isto, aliado ao 1,36€ que paguei por ele, tornaram as minhas expectativas muito baixas.
A princípio, confirmaram-se. Ia já a meio do livro (que se lê em cerca de duas horas) e ainda não tinha percebido se estava mal escrito ou se era apenas uma má tradução.
Além disso, a certa altura, a acção avança tão depressa que o leitor fica «mas afinal, ainda há dois minutos ele estava aqui e agora já consegue fazer isto e já se apercebeu daquela coisa e....». A meu ver, isto é uma das piores falhas: até certo ponto o ritmo é bastante lento, e de repente tudo acontece ao mesmo tempo, sem haver realmente uma coisa que despolete tudo - ou, mesmo que haja, não lhe é dada a devida importância para que o leitor fique sobreaviso em relação ao que aí vem.
A parte positiva deste livro é que, na minha opinião, a premissa é boa: um único homem - o misterioso e acalmado Dr. Sigmundus - mente e manipula uma nação, através de um fármaco de nome Ícor, que priva as pessoas de sonhos e esperanças, e as torna submissas. São, como o título indica, gente vazia.
Não sei se gostei ou não de «Gente Vazia». Acima de tudo, Brian Keaney confundiu-me.
A sinopse não me convenceu, e através dos grupos de trocas/vendas de livros que frequento, já tinha visto, várias vezes, múltiplas pessoas a tentarem trocá-los. Isto, aliado ao 1,36€ que paguei por ele, tornaram as minhas expectativas muito baixas.
A princípio, confirmaram-se. Ia já a meio do livro (que se lê em cerca de duas horas) e ainda não tinha percebido se estava mal escrito ou se era apenas uma má tradução.
Além disso, a certa altura, a acção avança tão depressa que o leitor fica «mas afinal, ainda há dois minutos ele estava aqui e agora já consegue fazer isto e já se apercebeu daquela coisa e....». A meu ver, isto é uma das piores falhas: até certo ponto o ritmo é bastante lento, e de repente tudo acontece ao mesmo tempo, sem haver realmente uma coisa que despolete tudo - ou, mesmo que haja, não lhe é dada a devida importância para que o leitor fique sobreaviso em relação ao que aí vem.
A parte positiva deste livro é que, na minha opinião, a premissa é boa: um único homem - o misterioso e acalmado Dr. Sigmundus - mente e manipula uma nação, através de um fármaco de nome Ícor, que priva as pessoas de sonhos e esperanças, e as torna submissas. São, como o título indica, gente vazia.
Não sei se gostei ou não de «Gente Vazia». Acima de tudo, Brian Keaney confundiu-me.
December 15, 2020
"Hollow People" is a book about hope. In Tarnagar, those who dream are considered crazy and put in an asylum. Dante is the boy who serves meals to the asylum's patients but no one cares about him except Bea. They share a secret: they can dream and what they see is a city, destroyed but at the same time alive.Their lives change when a new patient comes to the asylum. He tells them that the city of their dreams exists. Non-stop adventure in an alternate world with a touch of paranormal and dystopia makes this a must-read.
June 11, 2024
Όταν γύρισα και την τελευταία σελίδα αυτού του βιβλίου, αναστέναξα με ανακούφιση. Η ανάγνωσή του με κατέβαλλε, αισθάνθηκα ιδιαίτερα κουρασμένη, πράγμα που δε μου συμβαίνει συνήθως, ακόμα κι όταν κάποιο βιβλίο είναι τελείως βαρετό. Μη βιάζεστε να βγάλετε συμπεράσματα όμως. Ο λόγος που αισθάνθηκα αυτή την κόπωση, καθαρά πνευματική, είναι πολύ συγκεκριμένος και έχει δύο προεκτάσεις. Η πρώτη εξ' αυτών, το γεγονός ότι δεν αισθανόμουν πραγματικά, βαθιά και απόλυτα σίγουρη ότι είχα κατανοήσει το μυθιστόρημα αυτό εις βάθος, φέρνοντας ξανά και ξανά στο μυαλό μου στοιχεία τα οποία ίσως να ήταν σημαντικά κι εγώ, δεν είχα καταφέρει να αποκρυπτογραφήσω. Η δεύτερη είχε να κάνει καθαρά με τον προβληματισμό στον οποίο βυθίστηκα, έναν προβληματισμό που σχετίζεται, όχι μόνο με τις ικανότητες που μπορεί να έχουμε και να μην γνωρίζουμε αλλά, με το που μπορούμε να φτάσουμε προκειμένου να τις κατακτήσουμε.
Για πολύ λίγα βιβλία το τελευταίο διάστημα έχω ισχυριστεί κάτι τέτοιο όμως, νομίζω ότι οφείλω να το επισημάνω προς αποφυγήν πάσης φύσεως παρεξήγησης ή παρανόησης όσων ειπωθούν παρακάτω. Το βιβλίο αυτό δεν είναι εύκολο και απευθύνεται όχι μόνο σε απλούς λάτρεις του φανταστικού αλλά, σε εκείνη την μερίδα αναγνωστών η οποία είναι πρόθυμη να προβληματιστεί και να πάει την σκέψη της ένα βήμα παραπέρα. Αν δεν ανήκετε στην κατηγορία αυτή, τότε ίσως καλύτερα να μην το επιλέξετε και γιατί όχι, ίσως είναι καλύτερο να μην διαβάσετε παρακάτω. Αν συνεχίζετε, πάρα πολύ ωραία αλλά, αν κάψετε εγκεφαλικά κύτταρα, σαν εμένα καλή ώρα, δεν φέρω καμία ευθύνη. Αλλά ποιος ξέρει, μπορεί να σας αρέσει αυτή η αίσθηση 'καψίματος' όσο αρέσει και σε 'μένα. Γιατί καλή η φαντασία όμως, όταν στηρίζεται σε μια λογική πέρα από τα συμβατικά όρια, τα πράγματα είναι ακόμα πιο ενδιαφέροντα.
Βρισκόμαστε λοιπόν σε μια εποχή όπου οι πολίτες των διαφόρων πόλεων μιας χώρας, ζουν κάτω από ένα παράξενο καθεστώς. Σε κάθε τι, ακόμα και στην ίδια τους την ύπαρξη, υπάρχει μια κλίμακα η οποία καθορίζει την ιεραρχία, την δύναμη, την θέση σου στην κοινωνία, από τα ανώτερα μέχρι τα κατώτερα στρώματα, χαρακτηριστικό μάλιστα που κληρονομείται από γενιά σε γενιά. Από όποια τάξη κι αν προέρχεσαι, δεν μπορείς να ανέβεις αλλά ούτε και να κατέβεις, ακόμα και αν το θέλεις αφού, δεν υπάρχουν περιθώρια που να σου επιτρέπουν να το προσπαθήσεις. Όχι πως θα το ήθελε κανείς θα μπορούσε να το πετύχει αφού, αυτή είναι η ιδέα με την οποία ανατρέφεται και γαλουχείται, κάνοντάς τον να υπακούει τυφλά στο κατεστημένο. Παράλληλα, στα δέκατα τέταρτα γενέθλιά του, κάθε πολίτης θεωρείται ενήλικας και με μια καθορισμένη τελετή, αρχίζει να λαμβάνει το Ιχώρ, δημιούργημα και προσφορά του Δόκτορα Σιγμούνδου, αρχηγού και καθοδηγητή όλων όσων βρίσκονται στα εδάφη που ελέγχει, που δεν τους επιτρέπει να κάνουν κακές και βίαιες σκέψεις, προκαλώντας έτσι το χάος, την αναρχία και την εγκληματικότητα.
Και μπορεί να αναρωτιέστε τώρα που ακριβώς βρίσκεται το κακό σε μια χώρα σαν αυτή... Μα φυσικά στο γεγονός ότι κανένας από τους πολίτες της δεν έχει προσωπικότητα, ελεύθερη βούληση, ανεξάρτητη λογική, πνεύμα και ικανότητα να πράττει. Δεν έχει φαντασία, στερείται δημιουργικότητας και το σημαντικότερο όλων, έχει πάψει να ονειρεύεται. Με άλλα λόγια, μιλάμε για μια ρομποτική κοινωνία, όπου τα πάντα λειτουργούν καλοκουρδισμένα, ελεγχόμενα από ένα και μόνο άτομο και για το καλό και μόνο του ανθρώπου αυτού αλλά και για την δύναμη και την εξουσία που έχει στα χέρια του. Σκοπός του δεν είναι η δημιουργία μιας ειδυλλιακής και ειρηνικής κοινωνίας αλλά, μιας κοινωνίας καθ' όλα υποταγμένης, ανίκανης να εναντιωθεί στα θέλω και στα πιστεύω ενός, απόλυτου άρχοντα ο οποίος ωστόσο δεν διστάζει να χρησιμοποιήσει τα μέσα που φαινομενικά καταδικάζει, προκειμένου να πετύχει τον σκοπό του και να διατηρήσει τον έλεγχο.
Ο Brian Keaney μας συστήνει έναν τρομακτικά ομαλά ρυθμισμένο κόσμο. Αντιλαμβανόμαστε ότι η αρμονία μέσα σε αυτόν δεν είναι τίποτα άλλο από μια ψευδαίσθηση και ανατριχιάζουμε στην ιδέα του απόλυτου ελέγχου, της ολοκληρωτικής καθυπόταξης και της αδυναμίας ή ακόμα χειρότερα, της έλλειψης πάσης επιθυμίας για αντίσταση. Επιπλέον, έχουμε μια καλή εισαγωγή στον κόσμο της οδυλικής ενέργειας, η οποία μας προκαλεί να την ανακαλύψουμε και πολύ περισσότερο, να εξερευνήσουμε, τόσο τις δυνατότητες που αυτή προσφέρει, όσο και τις δυνατότητες που έχουμε εμείς οι άνθρωποι, σε συσχέτιση πάντα με την δύναμη της σκέψης και την αλληλεπίδραση αυτής με κάθε τι υλικό στον κόσμο. Ξέρω, ακούγεται λίγο μπερδεμένο και σε καμία περίπτωση δεν θα ισχυριστώ πως δεν θα μείνετε με απορίες αλλά, ας μην ξεχνάμε ότι πρόκειται απλά για το πρώτο μέρος μιας πολλά υποσχόμενης τριλογίας, την οποία και αδημονώ να συνεχίσω.
Για πολύ λίγα βιβλία το τελευταίο διάστημα έχω ισχυριστεί κάτι τέτοιο όμως, νομίζω ότι οφείλω να το επισημάνω προς αποφυγήν πάσης φύσεως παρεξήγησης ή παρανόησης όσων ειπωθούν παρακάτω. Το βιβλίο αυτό δεν είναι εύκολο και απευθύνεται όχι μόνο σε απλούς λάτρεις του φανταστικού αλλά, σε εκείνη την μερίδα αναγνωστών η οποία είναι πρόθυμη να προβληματιστεί και να πάει την σκέψη της ένα βήμα παραπέρα. Αν δεν ανήκετε στην κατηγορία αυτή, τότε ίσως καλύτερα να μην το επιλέξετε και γιατί όχι, ίσως είναι καλύτερο να μην διαβάσετε παρακάτω. Αν συνεχίζετε, πάρα πολύ ωραία αλλά, αν κάψετε εγκεφαλικά κύτταρα, σαν εμένα καλή ώρα, δεν φέρω καμία ευθύνη. Αλλά ποιος ξέρει, μπορεί να σας αρέσει αυτή η αίσθηση 'καψίματος' όσο αρέσει και σε 'μένα. Γιατί καλή η φαντασία όμως, όταν στηρίζεται σε μια λογική πέρα από τα συμβατικά όρια, τα πράγματα είναι ακόμα πιο ενδιαφέροντα.
Βρισκόμαστε λοιπόν σε μια εποχή όπου οι πολίτες των διαφόρων πόλεων μιας χώρας, ζουν κάτω από ένα παράξενο καθεστώς. Σε κάθε τι, ακόμα και στην ίδια τους την ύπαρξη, υπάρχει μια κλίμακα η οποία καθορίζει την ιεραρχία, την δύναμη, την θέση σου στην κοινωνία, από τα ανώτερα μέχρι τα κατώτερα στρώματα, χαρακτηριστικό μάλιστα που κληρονομείται από γενιά σε γενιά. Από όποια τάξη κι αν προέρχεσαι, δεν μπορείς να ανέβεις αλλά ούτε και να κατέβεις, ακόμα και αν το θέλεις αφού, δεν υπάρχουν περιθώρια που να σου επιτρέπουν να το προσπαθήσεις. Όχι πως θα το ήθελε κανείς θα μπορούσε να το πετύχει αφού, αυτή είναι η ιδέα με την οποία ανατρέφεται και γαλουχείται, κάνοντάς τον να υπακούει τυφλά στο κατεστημένο. Παράλληλα, στα δέκατα τέταρτα γενέθλιά του, κάθε πολίτης θεωρείται ενήλικας και με μια καθορισμένη τελετή, αρχίζει να λαμβάνει το Ιχώρ, δημιούργημα και προσφορά του Δόκτορα Σιγμούνδου, αρχηγού και καθοδηγητή όλων όσων βρίσκονται στα εδάφη που ελέγχει, που δεν τους επιτρέπει να κάνουν κακές και βίαιες σκέψεις, προκαλώντας έτσι το χάος, την αναρχία και την εγκληματικότητα.
Και μπορεί να αναρωτιέστε τώρα που ακριβώς βρίσκεται το κακό σε μια χώρα σαν αυτή... Μα φυσικά στο γεγονός ότι κανένας από τους πολίτες της δεν έχει προσωπικότητα, ελεύθερη βούληση, ανεξάρτητη λογική, πνεύμα και ικανότητα να πράττει. Δεν έχει φαντασία, στερείται δημιουργικότητας και το σημαντικότερο όλων, έχει πάψει να ονειρεύεται. Με άλλα λόγια, μιλάμε για μια ρομποτική κοινωνία, όπου τα πάντα λειτουργούν καλοκουρδισμένα, ελεγχόμενα από ένα και μόνο άτομο και για το καλό και μόνο του ανθρώπου αυτού αλλά και για την δύναμη και την εξουσία που έχει στα χέρια του. Σκοπός του δεν είναι η δημιουργία μιας ειδυλλιακής και ειρηνικής κοινωνίας αλλά, μιας κοινωνίας καθ' όλα υποταγμένης, ανίκανης να εναντιωθεί στα θέλω και στα πιστεύω ενός, απόλυτου άρχοντα ο οποίος ωστόσο δεν διστάζει να χρησιμοποιήσει τα μέσα που φαινομενικά καταδικάζει, προκειμένου να πετύχει τον σκοπό του και να διατηρήσει τον έλεγχο.
Ο Brian Keaney μας συστήνει έναν τρομακτικά ομαλά ρυθμισμένο κόσμο. Αντιλαμβανόμαστε ότι η αρμονία μέσα σε αυτόν δεν είναι τίποτα άλλο από μια ψευδαίσθηση και ανατριχιάζουμε στην ιδέα του απόλυτου ελέγχου, της ολοκληρωτικής καθυπόταξης και της αδυναμίας ή ακόμα χειρότερα, της έλλειψης πάσης επιθυμίας για αντίσταση. Επιπλέον, έχουμε μια καλή εισαγωγή στον κόσμο της οδυλικής ενέργειας, η οποία μας προκαλεί να την ανακαλύψουμε και πολύ περισσότερο, να εξερευνήσουμε, τόσο τις δυνατότητες που αυτή προσφέρει, όσο και τις δυνατότητες που έχουμε εμείς οι άνθρωποι, σε συσχέτιση πάντα με την δύναμη της σκέψης και την αλληλεπίδραση αυτής με κάθε τι υλικό στον κόσμο. Ξέρω, ακούγεται λίγο μπερδεμένο και σε καμία περίπτωση δεν θα ισχυριστώ πως δεν θα μείνετε με απορίες αλλά, ας μην ξεχνάμε ότι πρόκειται απλά για το πρώτο μέρος μιας πολλά υποσχόμενης τριλογίας, την οποία και αδημονώ να συνεχίσω.
September 1, 2016
Tive alguma dificuldade em conseguir que esta história me envolvesse e me levasse a saborear cada página com prazer. Isso, verdadeiramente, não chegou a acontecer. Sei que tenho mais dois livros pela frente, mas encaro-os com algum desânimo. Espero, muito sinceramente, estar errado.
Deste primeiro livro, fico com a impressão de ter mastigado papel. Brian Keaney tem uma escrita muito superficial, talvez até, infantil (no mau sentido do termo). Existe no entanto alguma originalidade na história, sendo essa a única arma em cima da mesa. "Sabe" mesmo a muito pouco...
Deste primeiro livro, fico com a impressão de ter mastigado papel. Brian Keaney tem uma escrita muito superficial, talvez até, infantil (no mau sentido do termo). Existe no entanto alguma originalidade na história, sendo essa a única arma em cima da mesa. "Sabe" mesmo a muito pouco...
September 2, 2008
This is more of a 3.5/4 star. Good, dystopia anti-hierarchical society book. People are controlled by a drug they start to take at 14, it dulls them and makes them very passive. Not everyone is affected though and some people resist.
95% of this book was fantastic. I was super engaged, then we got to the last few pages and it took a strange and kind of unnecessary supernatural twist. I was not loving the ending at all. It is set up for a sequel for sure!
95% of this book was fantastic. I was super engaged, then we got to the last few pages and it took a strange and kind of unnecessary supernatural twist. I was not loving the ending at all. It is set up for a sequel for sure!
October 16, 2008
An interesting story about a dystopian society...book two will be coming out in December and as the reader is left with a complete cliffhanger and many unanswered questions...I will be picking that up!
May 2, 2013
It has interesting ideas. All different from what I've read and I liked it.
August 21, 2015
Review coming soon.
July 4, 2016
It was an ok read.... i think.... idk... i like the first part of the book better. Its a cool concept and idea....
Currently reading
November 8, 2019The book The Hollow People, by Brian Keaney, was a very
interesting book. This book was probably not my favorite book ever
because I kept getting really into it at times then it would die down on
action. It’s about a girl and her friends who escape jail and go on a boat
and have an adventure. Luckily for them jail guards never found them
but they have many adventures ahead of them some life-affecting and
some exhilarating.
Brian Keaney has really put a lot of details into this book. Towards
the middle of the book things begin to get juicy. Bea also is known as
Beatris and her friend decide there done with jail and escape. Hearts are
pumping with fear they’ll get caught and run with as much power as they
can to find a boat that has been waiting for there arrival. A little bit farther
into the book there on the ocean in the boat trying to find an island, with
many problems like the weather and food and water. Once they finally
found an island they were not sure what to do.
The Hollow People failed to keep my interest. Even know it wasn’t
for me, people who like mystery books about escaping and adventure
might enjoy this book
April 27, 2024
O livro é bastante interessante por isso acho estranho ter demorado tanto tempo para o ler (acho que um certo jogo no tlmvl me distraiu lol)
Confesso que quando comecei a ler, pensei que ia ser algo light, modo juvenil e acabei surpreendida.
A história faz-me lembrar a junção de várias outras histórias e até algumas Histórias do nosso mundo.
Aqui temos uma sociedade que se estava a destruir com a violência e crime. Supostamente o Dr. Sigmundus foi o herói que salvou a nação dando aos seus habitantes um medicamente chamado Icór quando atingissem a maioridade, neste caso 14 anos. Este medicamento inibia as pessoas de ter sonhos, de ter vontade própria, de reagir e pensar fora daquilo que lhes foi ensinado. Viviam tipo castas indianas: um pessoa nascida de pessoal de cozinha nunca poderia ser outra coisa, um filho de médicos, médico teria de ser. Mas claro... há sempre uma resistência...
Tenho ali os dois volumes seguintes, portanto breve lerei tudo. :)
Confesso que quando comecei a ler, pensei que ia ser algo light, modo juvenil e acabei surpreendida.
A história faz-me lembrar a junção de várias outras histórias e até algumas Histórias do nosso mundo.
Aqui temos uma sociedade que se estava a destruir com a violência e crime. Supostamente o Dr. Sigmundus foi o herói que salvou a nação dando aos seus habitantes um medicamente chamado Icór quando atingissem a maioridade, neste caso 14 anos. Este medicamento inibia as pessoas de ter sonhos, de ter vontade própria, de reagir e pensar fora daquilo que lhes foi ensinado. Viviam tipo castas indianas: um pessoa nascida de pessoal de cozinha nunca poderia ser outra coisa, um filho de médicos, médico teria de ser. Mas claro... há sempre uma resistência...
Tenho ali os dois volumes seguintes, portanto breve lerei tudo. :)
September 15, 2023
Honestly, after having read the rest of the books, this book is easily and by far the highest point of this trilogy. The ideas that this book introduces are immaculate for a dystopian novel such as this and as it is obvious throughout the book, the theme remains the same and the pace is really on point. I enjoyed this book a lot more than the rest of the trilogy. In some cases i would argue that having known that the last two would be a slight disappointment would make me wish i hadn't read the first one, but in all honesty this book was quite good and even though the rest of the trilogy falls off quite hard, it is not that big/time wasting of read so i would recommend anyone that likes dystopian/dark literature to take a look at this one as well as the rest.
July 25, 2025
I have no idea how to start this review.
First of all, as someone who has very vivid and sometimes strange dreams, any media that has to do with dreams is so fascinating to me.
The Authors note at the end talking about Reinchenbachs research into sleepwalking and odylic force???? Hello??? Im so excited to do more reading into that.
Now on to the book itself.
Dante Cazabon!!!! I love him hes so silly. Like hmm i wonder why u feel weird that Bea was chosen to be on Albigens team or whatever? Dudes never felt jealous before. Also the son of a doctor and a poet, but hes never had the chance to learn how to read???? Ouuughhh my heart hurts.
Bea Argenti! Crazy girl. I love her. Shes so weird and strange and offputting. Its so funny how her entire class turned on her in a second cus of rumors and shes just like okay... and what of it? Like she couldnt care less what anyone really thinks. Except Dante tbh. I rlly hope they dont make them get together in the other books tbh. Bea should be a girlkisser!!!! Thats my vote.
The whole part where its like 'oh no she was seen with a kitchen boy?' And she doesnt care. Like theyre literally like 'One thing is certain: no boy was going to be interested in her now. She was tarnished.' Like oh no no boys will be interested in her??? That sucks like so much. Wow. So sad for her. Can you hear the sarcasm. Anyways her and Maeve should kiss in the next book!
I do wish they had leaned into some of the more horror-ey parts a bit more, specifically the last part with Dante and whatever the thing is masquerading as Dr. Sigmundus. But i get it! Its a kids book so it makes sense.
Idk how to close this off other then to say that Aristotle said it best: Hope is a waking dream.
First of all, as someone who has very vivid and sometimes strange dreams, any media that has to do with dreams is so fascinating to me.
The Authors note at the end talking about Reinchenbachs research into sleepwalking and odylic force???? Hello??? Im so excited to do more reading into that.
Now on to the book itself.
Dante Cazabon!!!! I love him hes so silly. Like hmm i wonder why u feel weird that Bea was chosen to be on Albigens team or whatever? Dudes never felt jealous before. Also the son of a doctor and a poet, but hes never had the chance to learn how to read???? Ouuughhh my heart hurts.
Bea Argenti! Crazy girl. I love her. Shes so weird and strange and offputting. Its so funny how her entire class turned on her in a second cus of rumors and shes just like okay... and what of it? Like she couldnt care less what anyone really thinks. Except Dante tbh. I rlly hope they dont make them get together in the other books tbh. Bea should be a girlkisser!!!! Thats my vote.
The whole part where its like 'oh no she was seen with a kitchen boy?' And she doesnt care. Like theyre literally like 'One thing is certain: no boy was going to be interested in her now. She was tarnished.' Like oh no no boys will be interested in her??? That sucks like so much. Wow. So sad for her. Can you hear the sarcasm. Anyways her and Maeve should kiss in the next book!
I do wish they had leaned into some of the more horror-ey parts a bit more, specifically the last part with Dante and whatever the thing is masquerading as Dr. Sigmundus. But i get it! Its a kids book so it makes sense.
Idk how to close this off other then to say that Aristotle said it best: Hope is a waking dream.
This entire review has been hidden because of spoilers.
November 9, 2015
The Promises of Dr Sigmundus:
The Hollow People by Brian Keaney
ISBN: 978-044024010-5
Published by Alfred A Knopf/ New York
• Sam Hawksmoor review
The pressure to read new fiction and the sheer amount of new work published every month means it’s hard to go back and re-read – even if you have good memories of the first time. With Brian Keaney’s The Hollow People it has been a constant frustration because I really enjoyed the first volume in his trilogy (The Promises of Dr Sigmundus) but was never able to find the subsequent volumes in any bookshop. Luckily Amazon came to the rescue and I was able to complete the journey this November.
If you haven’t met Dante, the poor downtrodden kitchen boy working in a mental institution akin to the terrifying Shutter Island, you are missing something important from your library. 'Some people gave orders, others followed them. That was the way things were done in the asylum. There was a very strict chain of command'. Dante is virtually shunned; his mother was one of the inmates and committed suicide diving off the tower that overlooks the Tarnegar asylum. His life is one of unremitting misery and he is picked on by kitchen staff. He is illiterate but has secret skills as a carver that he keeps to himself.
Bea, the daughter of two privileged physicians in the asylum, is the almost fourteen-year-old girl reluctantly preparing for her coming-of-age ceremony where you have to memorise the thoughts of Dr Sigmundus and finally succumb to the power of Ichor, a drug, given weekly, that prevents you from dreaming and provides ‘harmony and peace’ in society. ‘Where there was anxiety, there shall be peace, where once we lived in fear of violence, in future we shall fear no more’.
'If Bea had been able to choose a life for herself it would have been quite different. She would not have been born in an asylum on the remote island of Tarnagar. She would not have picked two very dull and dutiful junior doctors for her parents. And there would have been no coming-of-age ceremony'.
Bea isn’t convinced this is her future. All around her kids her own age can’t wait for the ceremony and the delights of Ichor, but she questions it, and though troubled by her intense dreams of a lost ruined city of towers, she doesn’t want to give up her dreams, or be controlled, live a life of flower-arranging in her time off, like her very dull mother.
Enter a dangerous murderer to the asylum, Ezekiel Semiramis, notorious for multiple killings and brutality. It befalls to the kitchen boy to deliver his meals. Ezekiel seizes Dante’s arm and tells him ‘Your mother didn’t commit suicide, she was murdered.’
Dante leaves the cell in shock and so a mystery begins to unfold. Who is Dante Cazabon, really? Who was his mother? And will Bea submit to the coming-of-age ceremony?
When Dante and Bea meet and how it alters both their lives forever is the driving force of the first volume, and of course Ezekiel will prove to be pivotal in the eventual escape from the asylum. Things begin to change when Bea discovers there was a scandal in her father’s past on the same day she is shunned for being seen to be speaking with the kitchen boy. Kids can be cruel in a society where everyone knows their place.
Dante wants to know about the city Bea dreams about; Bea wants to know if it is real. Perhaps the madman Ezekiel knows more… if he can still speak after his daily shock therapy ordered by the cruel asylum director.
Reading The Hollow People again after some eight years one is struck how prescient Keaney’s writing is and how relevant. Dr Sigmundus could be Assad in Syria, Putin in Russia. Control of body and mind is essential, manipulation of facts and history, propaganda and lies presented as the truth, using drugs to control young rebellious minds. Keaney doesn’t shirk the unpleasantness, does not avert his eyes from blood and carnage, his stories expect a reader to approach it with eyes wide open and learn something about how ruthless people will use any means to perpetuate their power.
Which leads us to The Cracked Mirror and The Mendini Canticle which complete the trilogy.
I can possibly see why there might have been reistance to buying The Cracked Mirror, at 147 pages it is a tad thin and really should belong to the first volume as it has a very natural and spooky cliff-hanger (on a cliff no less) ending. I don't want to go into any detail of either book as to do so only spoils the read.
The Mendini Canticle continues the story vividly with a complete transformation of Dante and continuation of the Nyro/Luther sub-plot with arcane black-magic thrown in for good measure. Bea emerges as a true heroine, but the outlook for humanity looks bleak at the best of times.
I enjoyed these books and they are quickly read. The extraordinary tussel between Dante and the mind of a bird is brilliant and poignant. There's much to think about in these volumes, but I think Brian Keaney was badly served by his publisher and they should be just re-launched under one title as one book and they would find the sci-fi/fantasy readership they deserve.
Happy hunting for these volumes (The Mendini Canticle is known as The Resurrection Fields in the USA)
© Sam Hawksmoor – November 2015
Author The Repossession and The Heaviness
The Hollow People by Brian Keaney
ISBN: 978-044024010-5
Published by Alfred A Knopf/ New York
• Sam Hawksmoor review
The pressure to read new fiction and the sheer amount of new work published every month means it’s hard to go back and re-read – even if you have good memories of the first time. With Brian Keaney’s The Hollow People it has been a constant frustration because I really enjoyed the first volume in his trilogy (The Promises of Dr Sigmundus) but was never able to find the subsequent volumes in any bookshop. Luckily Amazon came to the rescue and I was able to complete the journey this November.
If you haven’t met Dante, the poor downtrodden kitchen boy working in a mental institution akin to the terrifying Shutter Island, you are missing something important from your library. 'Some people gave orders, others followed them. That was the way things were done in the asylum. There was a very strict chain of command'. Dante is virtually shunned; his mother was one of the inmates and committed suicide diving off the tower that overlooks the Tarnegar asylum. His life is one of unremitting misery and he is picked on by kitchen staff. He is illiterate but has secret skills as a carver that he keeps to himself.
Bea, the daughter of two privileged physicians in the asylum, is the almost fourteen-year-old girl reluctantly preparing for her coming-of-age ceremony where you have to memorise the thoughts of Dr Sigmundus and finally succumb to the power of Ichor, a drug, given weekly, that prevents you from dreaming and provides ‘harmony and peace’ in society. ‘Where there was anxiety, there shall be peace, where once we lived in fear of violence, in future we shall fear no more’.
'If Bea had been able to choose a life for herself it would have been quite different. She would not have been born in an asylum on the remote island of Tarnagar. She would not have picked two very dull and dutiful junior doctors for her parents. And there would have been no coming-of-age ceremony'.
Bea isn’t convinced this is her future. All around her kids her own age can’t wait for the ceremony and the delights of Ichor, but she questions it, and though troubled by her intense dreams of a lost ruined city of towers, she doesn’t want to give up her dreams, or be controlled, live a life of flower-arranging in her time off, like her very dull mother.
Enter a dangerous murderer to the asylum, Ezekiel Semiramis, notorious for multiple killings and brutality. It befalls to the kitchen boy to deliver his meals. Ezekiel seizes Dante’s arm and tells him ‘Your mother didn’t commit suicide, she was murdered.’
Dante leaves the cell in shock and so a mystery begins to unfold. Who is Dante Cazabon, really? Who was his mother? And will Bea submit to the coming-of-age ceremony?
When Dante and Bea meet and how it alters both their lives forever is the driving force of the first volume, and of course Ezekiel will prove to be pivotal in the eventual escape from the asylum. Things begin to change when Bea discovers there was a scandal in her father’s past on the same day she is shunned for being seen to be speaking with the kitchen boy. Kids can be cruel in a society where everyone knows their place.
Dante wants to know about the city Bea dreams about; Bea wants to know if it is real. Perhaps the madman Ezekiel knows more… if he can still speak after his daily shock therapy ordered by the cruel asylum director.
Reading The Hollow People again after some eight years one is struck how prescient Keaney’s writing is and how relevant. Dr Sigmundus could be Assad in Syria, Putin in Russia. Control of body and mind is essential, manipulation of facts and history, propaganda and lies presented as the truth, using drugs to control young rebellious minds. Keaney doesn’t shirk the unpleasantness, does not avert his eyes from blood and carnage, his stories expect a reader to approach it with eyes wide open and learn something about how ruthless people will use any means to perpetuate their power.
Which leads us to The Cracked Mirror and The Mendini Canticle which complete the trilogy.
I can possibly see why there might have been reistance to buying The Cracked Mirror, at 147 pages it is a tad thin and really should belong to the first volume as it has a very natural and spooky cliff-hanger (on a cliff no less) ending. I don't want to go into any detail of either book as to do so only spoils the read.
The Mendini Canticle continues the story vividly with a complete transformation of Dante and continuation of the Nyro/Luther sub-plot with arcane black-magic thrown in for good measure. Bea emerges as a true heroine, but the outlook for humanity looks bleak at the best of times.
I enjoyed these books and they are quickly read. The extraordinary tussel between Dante and the mind of a bird is brilliant and poignant. There's much to think about in these volumes, but I think Brian Keaney was badly served by his publisher and they should be just re-launched under one title as one book and they would find the sci-fi/fantasy readership they deserve.
Happy hunting for these volumes (The Mendini Canticle is known as The Resurrection Fields in the USA)
© Sam Hawksmoor – November 2015
Author The Repossession and The Heaviness
November 10, 2023
4.5 stars! This book was one of many that a friend gave me when she moved. I didn't know what to expect and I was pleasantly surprised! I love dystopian thrillers and since this was young adult and shorter in length it was easy to blow through. Also I didn't realize it was part of a series but I'm hooked so now I'm on to book 2 😊
November 2, 2017
I like the book in some ways. I would recommended this book if you like suspense. It has suspense throughout the whole island. They base the story off an insane asylum. Where they took in this kid in from his dead mom who died which was in labor and was raised there since he was born.
July 16, 2020
Lê-se muito rápido. Li o que faltava hoje, durante a tarde. O conceito é engraçado, é igual ao filme “The Giver”. Fiquei curioso com a continuidade da história, no entanto, não é algo que faça questão de procurar
November 5, 2018
Great book! Just not very scary... but I love how the story takes place in an asylum!
September 11, 2019
Όταν ο κομμουνισμός συναντά το Matrix ! Πολύ ωραίο βιβλίο και καλογραμμένο ευτυχώς έχω αγοράσει όλη την τριλογία και δεν θα χρειαστεί να περιμένω ! Ξεκινάω άμεσα και το δεύτερο βιβλίο !
May 20, 2022
Η αρχή της τριλογίας, πολύ εισαγωγικό μέχρι να μπει στο ζουμί της υπόθεσης, αλλά αποδεικνύεται γλαφυρό για το τι έπεται
October 23, 2022
Taip ir nesupratau apie ką knyga , knyga be konkrečios pabaigos
February 10, 2024
Brilliant thriller for all ages, I enjoyed the book from start to finish and could not take my mind off it
December 13, 2019
This book is suspenseful and it’s a good book. It is about this kid named Dante,he works as a kitchen boy in an asylum, he finds this girl and they share dangerous ideas. I haven’t gotten far in the book but they have been trying not to get caught and they begin a quest together.
March 1, 2011
Reason for Reading: I love dystopian fiction and books that are set in asylums; this fitting both descriptions was a must read.
Tarnegar, is an island community that houses the insane from the rest of the population in this country where dreaming is forbidden, adults (14 and over) take a drug to make them stop dreaming and comply quietly to any authoritative figures. Questioning the wisdom of any part of this society could have you banded a lunatic and thrown into the asylum. Dante is an orphan whose mother was a lunatic and killed herself by jumping off the roof of the asylum. He now works as a kitchen boy, but the drug has never taken away his dreams. Bea Argenti is a middle-class girl, daughter of two junior doctors, who will be turning 14 soon but questions the use of the drug and does not want her dreams to go away as she has been dreaming for a long time about a strange ruined city. The two meet and start to figure out that their society is based on lies and perhaps the time has come for someone to stand up for the truth.
I loved this dystopian novel! The idea of controlling society with drugs has been done many times before, perhaps starting with Brave New world, but it is a realistic thought-provoking idea that is not beyond the realms of possibility. Dante is a wonderful character and I liked him from the beginning; his background and character are fleshed out as the story progresses. This is definitely his story. Bea on the other hand has not been as fully developed, and she felt more like a sidekick, a female element to satisfy the 'need' for one. Personally,l I don't think there is a need for a male/female partnership/relationship for a good story but perhaps she will have more of a point to the plot in the next book. I loved the asylum half of the story, very creepy! Then the story progresses far beyond that level, more character's are introduced and the plot takes on many more levels while remaining a very dark and atmospheric tale of a future controlled by a madman. There is a science fiction element to the story that at first seems more magical than scientific and I wondered where it was going. I like fantasy so that's not necessarily a bad thing, but the book did remain in the scientific world while having this quasi-science/magic element that had me stumped of whether the series was going to turn into fantasy. But at the end, the Author's Note qualifies that there really was, historically, a scientist who did many experiments in the field of the subject matter used in the story. This made me appreciate the story more when I had finished. I look forward to continuing the series but do hope that we see a return to the asylum at some point.
Tarnegar, is an island community that houses the insane from the rest of the population in this country where dreaming is forbidden, adults (14 and over) take a drug to make them stop dreaming and comply quietly to any authoritative figures. Questioning the wisdom of any part of this society could have you banded a lunatic and thrown into the asylum. Dante is an orphan whose mother was a lunatic and killed herself by jumping off the roof of the asylum. He now works as a kitchen boy, but the drug has never taken away his dreams. Bea Argenti is a middle-class girl, daughter of two junior doctors, who will be turning 14 soon but questions the use of the drug and does not want her dreams to go away as she has been dreaming for a long time about a strange ruined city. The two meet and start to figure out that their society is based on lies and perhaps the time has come for someone to stand up for the truth.
I loved this dystopian novel! The idea of controlling society with drugs has been done many times before, perhaps starting with Brave New world, but it is a realistic thought-provoking idea that is not beyond the realms of possibility. Dante is a wonderful character and I liked him from the beginning; his background and character are fleshed out as the story progresses. This is definitely his story. Bea on the other hand has not been as fully developed, and she felt more like a sidekick, a female element to satisfy the 'need' for one. Personally,l I don't think there is a need for a male/female partnership/relationship for a good story but perhaps she will have more of a point to the plot in the next book. I loved the asylum half of the story, very creepy! Then the story progresses far beyond that level, more character's are introduced and the plot takes on many more levels while remaining a very dark and atmospheric tale of a future controlled by a madman. There is a science fiction element to the story that at first seems more magical than scientific and I wondered where it was going. I like fantasy so that's not necessarily a bad thing, but the book did remain in the scientific world while having this quasi-science/magic element that had me stumped of whether the series was going to turn into fantasy. But at the end, the Author's Note qualifies that there really was, historically, a scientist who did many experiments in the field of the subject matter used in the story. This made me appreciate the story more when I had finished. I look forward to continuing the series but do hope that we see a return to the asylum at some point.
Displaying 1 - 30 of 125 reviews