Manolito Gafotas, como lo conocen todos en su barrio de Carabanchel (Alto), es un niño dicharachero que vive con sus padres, su abuelo Nicolás y su hermano pequeño, el Imbécil, y que siempre está dispuesto a contar su visión de las cosas. Junto a su mejor amigo, el Orejones López, y su mayor enemigo, el chulito Yihad, la vuelta al colegio Diego Velázquez se convierte en una aventura. La llegada de un nuevo compañero, Paquito Medina, una cita en el Árbol del Ahorcado con Susana o el cumpleaños más feliz del abuelo Nicolás son algunos de los acontecimientos memorables del primer libro de Manolito Gafotas.
«El descaro de la inocencia es lo que descubrí y admiré tanto yo en mi querido Manolito Gafotas… Lo bueno del talento, expresado en la voz de un niño como aquél, es que nos pone en nuestro sitio y sin embargo nos reímos», Fernando Delgado.
«Manolito Gafotas, ese niño entrañable creado por Elvira Lindo… ponía a la sociedad frente al espejo con humor», Winston Manrique Sabogal, Blog Papeles Perdidos.
«Una obra en la que se dan cita grandes dosis de poesía y humor», Bernardo Atxaga
Recounts the exploits of the irrepressible Manolito as he navigates the world of his small Madrid neighborhood, along with his grandpa, his little brother, and his school friends.
Elvira Lindo’s series about the adventures of Manolito Four-Eyes is a children’s classic in Spain, where it has inspired feature films and a TV series, and is also widely popular in other European countries. She has received Spain’s National Children’s Book Award, and her books are regularly translated into some twenty languages.
At the age of 12 Lindo moved to Madrid, where she studied journalism. She did not get her degree, as she began to work in television and radio as a speaker, actress and scriptwriter. Her first novel was based on one of her fictional radio characters, the madrileño boy Manolito Gafotas, who has become a classic of Spanish children's literature. Manolito is the son of a trucker and lives a humble life in the working-class quarter of Carabanchel. The character was the protagonist of several first-person novels written with a solid style that includes humour, irony and sharp social criticism.
Lindo has also written adult novels and plays; she is the screenwriter of the film La primera noche de mi vida, and collaborated with director Miguel Albadalejo on the screenplays for Manolito Gafotas and Ataque verbal. She also adapted the screenplay Plenilunio from the novel by her husband, Antonio Muñoz Molina.
Ever since her husband Muñoz Molina was appointed director of the Instituto Cervantes of New York, Lindo has lived in New York City. She often writes for the Spanish-language newspaper El País, contributing editorials, and writes freelance work for other magazines and newspapers.
In 1998 Lindo was awarded the Premio Nacional de Literatura Infantil y Juvenil (National Award for Children's and Youth Literature) for her book Los trapos sucios de Manolito Gafotas, and she received the Biblioteca Breve (Tiny Library) Award for her adult novel Una palabra tuya.
Pues buenisimo. Mejor de lo que lo recordaba. Me he emocionado un poco al revisitarlo y al ver tanto de mi yo de hoy en dia en Manolito. Es gracioso ver la de cosas que hoy en dia no se permitirian escribir en un libro “para niños”. De los mejores libros del mundo mundial.
Le pongo cuatro estrellas aunque el personaje de Manolito en sí se merece cinco estrellas más grandes que las orejas del Orejones López. También a destacar el abuelo y la relación de éste con Manolito. Unas historias con mucho encanto y muy vivas. Más adelante le daré a las otras novelas seguro.
Esta relectura llega unos... 26 años después de la primera vez que leí este libro y esa brecha me generaba mucha curiosidad. ¿Me volvería a gustar Manolito? ¿O se habría quedado como uno de esos recuerdos de la infancia que es mejor no revisitar para no malearlos? Bueno, en mi caso ha sido la primera opción. Es más, me he dado cuenta de que Elvira Lindo en realidad no escribía para niños; creo que escribía para los treintañeros que algún día volveríamos a leer sus libros. El trasfondo social que destila esta historia no ha caducado y los temas a los que Manolito se acerca con su mirada ingenua (diferencias entre clases sociales, conciliación familiar, edadismo...) le dan esa otra dimensión al libro que, cuando lo leías con 10 años, no llegabas a entender.
Pero por encima de todo, releer este libro es un regalo: volver a esa época en la que las mayores preocupaciones que te asaltaban eran sacar un seis en Conocimiento del Medio o que la merienda que te trajeran no fuera de Nocilla; volver a un universo donde jugar en el parque con tus amigos era religión, hacer recados en el centro era toda una aventura y los abuelos eran piezas fundamentales en tu vida... no tiene precio. Estoy deseando, poco a poco, releer todos los libros, y seguir disfrutando de la mejor de las nostalgias.
«امسال تابستان، مادرم دکتر را مجبور کرد که برایم ویتامین تجویز کند. فکر میکنم از اینکه میبیند هنوز پالتو برایم زیادی بزرگ است، احساس شرمندگی میکند. و به من ویتامین میدهد تا بالاخره من و پالتو هم اندازه بشویم.»
داستان «یک جشن تولد شاد» رو برای چهارمین بار میخوندم. دو بارش رو تو برام خوندی.
Ha sido leerlo y rememorar mi infancia. No había capítulo donde no me riera por alguna tontería de Manolito y sus compañeros. 🧡 Este es sin duda un libro que puede releerse mil veces y seguir gustándote como la primera vez...
Otro libro de mi sobrino. Es que ya lo había terminado y estaba ahí tirado con dedicatoria y todo (no a mí, eso sí, jajaja), y ¿quién puede resistirse a un libro con dedicatoria? Además, siempre he encontrado que leer ocasionalmente libros infantiles y/o juveniles alegra el alma. O que debería, al menos. Para mí, es parte del menú de la literatura, si uno lo quiere balanceado y saludable.
Y me gustó. Hay partes medias fomeques, pero me imagino que importante para los niños. No me gusta, eso sí, que al hermano le llame "Imbécil", aunque sea de cariño. Y amé, AMÉ el capítulo del cumpleaños del abuelo. Era el último del libro y reconozco que lo terminé con lagrimones cayendo por mis mejillas. Creo que hasta dije "awww" en voz alta.
La próxima semana te lo devuelvo, Simón (aunque no te diste ni cuenta de que me lo había llevado, muajaja).
Un fragmento al azar:
" En mi barrio, que es Carabanchel, hay de todo. Hay una cárcel, autobuses, niños, presos, madres, drogadictos y panaderías, pero no hay cuernos para las trencas, así que mi abuelo Nicolás y yo cogimos el metro para ir al centro.
Tenemos mucha suerte en el metro porque, aunque vaya muy lleno, mi abuelo y yo juntos damos mucha pena y siempre nos dejan el sitio. Mi abuelo da pena porque es viejo y está de la próstata. La próstata no se le ve, pero sí se le ve que es viejo. A lo mejor yo doy pena porque llevo gafas, pero no te lo puedo asegurar.
Cuando la gente nos deja el sitio, nos vemos en la obligación de poner cara de pobres desgraciados, porque si, por ejemplo, te dejan el sitio y vas y te sientas y te partes de la risa, inmediatamente la gente se mosquea. Así que mi abuelo y yo siempre entramos en el metro como hechos polvo y siempre nos da resultado. Pruébalo, pero tampoco se lo vayas contando a todo el mundo, a ver si al final se corre la voz y se acaba el chollo".
Jajaja. Me gustó esta cita porque la encontré bastante realista y muy valiente en su sinceridad. Todos lo hemos hecho alguna vez, en una versión u otra. Me hizo reír. La vida real cotidiana puede ser muy cómica.
مانولیتو یک پسربچهی بامزه ست که دنیای اطرافش رو از نگاه خودش میبینه و تحلیل میکنه. دوستش داشتم و چند بار به بامزگیش خندیدم. + من نسخهی صوتیش رو با صدای مهشید اژدهفر گوش دادم که واقعا بامزه بود و میتونه برای بچهها هم واقعا جذاب باشه. -------------------- یادگاری از کتاب: بعضی آدما از یه سوال ساده چقدر عصبانی میشن. ... - نمیخوام که اونو بزنم بچه جون، میخوام میانجی شم. + میانجی؟ معنیش چی بود؟ - چیزیه که باید تو تمام جنگهای بزرگ وجود داشته باشه. میانجی چیزی رو که با مشت و لگد نتونی به دست بیاری، با حرف زدن به دست میاری. ... پدربزرگم گفت که کافی نیست که فقط با کسی دوست بشی، باید به اون ابراز علاقه کنی. ... چیزی نمیگم اما باعث نمیشه که راجع بهش فکر نکنم. ... گفت وقتی که اتفاق بدی برات میافته، باید فکر کنی که اینم میگذره، حتی اگر باور نداری که بگذره... سعی کردم اینطوری فکر کنم: اتفاقی که الان میافته، سه ماه دیگه برام بیتفاوت میشه و سه سال دیگه به نظرم میاد که برای یکی دیگه اتفاق افتاده.
مانولیتوی ساده و دوست داشتنی پسر بچه کوچولویی که هیچ ابایی نداره از اینکه هر چیزی به ذهنش میاد رو بی پرده بیان کنه همین صراحت و رک گویی با چاشنی طنز در اکثر بخش ها باعث میشه لبخند روی لباتون بیاد بس که ساده و شیرینه به شکلی بامزه مادرهارو آنالیز کرده و خصوصیات اونارو بیان میکنه !چیزی که بیش تر از همه نظرمو جلب کرد این بود که شخصیت ها بسیار واقعی بنظر می رسیدن انگار که در زندگی اکثر ماها همچین آدمهایی وجود دارن و باهاشون مراوده داشتیم یجورایی برای من تداعی گر خاطرات نوجوانیم بود لذت بردم و قطعا مجموعه مانولیتو رو تهیه خواهم کرد
:یک جمله بامزه از این کتاب !همون روز فهمیدم برای اینکه دل مادرهارو بدست بیاری بهتره که یه جای بدنت رو بشکنی تا اینکه لباست رو پاره کنی (:Dمادرها روی لباس های نو حساسن)
“Mi abuelo dice que el suelo de Carabanchel es horroroso, pero que el cielo es de los más bonitos del mundo, tan bonito como las pirámides de Egipto o el rascacielos de King Kong. Es la octava maravilla del mundo mundial”.
Há imenso tempo que queria ler estes livrinhos do Manolito, um miúdo que me arranca gargalhadas com a sua linguagem e as situações caricatas e engraçadas da sua vida! Foi graças a um empréstimo que o consegui! Este foi o primeiro, outro seguir-se-á!
یکی از بهترین کتابهای کودکی که تا به حال خواندهام. لحن کودکانه و طنزآمیز مانولیتو-که از نقاط قوت اثر است و در ترجمهای که من دیدم (به کوشش خانم فرزانه مهری) ابدا برای انتقالش تلاشی نشده- بینظیر است؛ از آن دسته لحنهایی که بازآفرینیشان نیازمند مهارت و ذوق بالا در ترجمه است. منیکی را که بارها و بارها خنداند و طرفدار پروپاقرص مانولیتو شدم، با آن افکار کودکانه و زبان شیرین. پیشنهاد میکنم اگر میتوانید متن اصلی اسپانیایی را بخوانید، وگرنه سراغش نروید. در بازار موجود است.
Qué gran personaje es Manolito. Qué bonita es la relación que tiene con su abuelo. Qué divertida puede llegar a ser una vida sencilla en Carabanchel. Qué bien me lo he pasado al recordar la historia de Manolito Gafotas.
Me parece uno de los mejores libros para niños que he leído, siendo yo español, me parece increíble que haya descrito tan bien como es una familia española, y como se siente nuestro protagonista al ser un hermano mayor, ademas, me parece increíble el punto de vista narrativo, ya que, al hablar Manolito, nuestro protagonista, el cual es un niño, las faltas de ortografía están hechas aposta y usa frases utilizadas por niños.
Leí este libro por primera vez en el año 2000 en un avión camino de Nueva York. Os puedo asegurar que los demás viajeros pasaban por el pasillo para ver quién debía ser la loca que iba riéndose a mandíbula batiente durante tanto tiempo seguido. La forma de escribir de Elvira Lindo, me encanta. Su sarcasmo y su manera de describir temas tan delicados como el cuidado de los ancianos por sus familiares, los celos infantiles o las penurias económicas de cualquier familia de a pie... Las trastadas de los niños solo son comparables a las del abuelo. Me encantó de principio a fin. Lo he releído varias veces.
mi libro favorito de la infancia! super divertido! super txuli porque está escrito como si lo escribiera un niño de 10 años de verdad... tan tierno Manolito lo amo, narra su día a día en carabanchel a finales de los 90 en una familia workinklas, todo visto de sus gafotas de un niño ingenuo y buenísimo, todo es como una aventura para el, lindo petit manolito
nuestro principito, un clásico imperecedero que no tiene capítulo sin sonrisa. la absurdidad de los niños y la identificación con la clase media española de un pueblo es ❤️. qué fina elvira lindo
This was the second Spanish book that I’ve read. I’m trying to read more in Spanish because now that I’m not in Spain I want to keep my level up because as they say ‘use it or lose it.’ My friend bought me this book near the end of my trip in Spain because I had expressed interest in reading more in Spanish and this book is pretty popular for kids in Spain. It’s pretty much the Spanish version of ‘diary of a wimpy kid’ it’s about a young boy called Manolito Gafotas who’s a bit of a nerd and gets into all sorts of strange situations. It consists of 8 funny short stories. I had sort of a love/hate relationship with this book, well hate is sort of strong. It was just hard for me to get through because 1. It’s harder to read in Spanish than English and 2. I probably wouldn’t even read this book in English. But overall, Manolito is a funny kid and there were parts that made me laugh. Because it’s set in Madrid in the 1990’s I didn’t understand lot of references that my mum laughed at so I probably missed some good ones but oh well. I think it really helped my level and even though I don’t loveeeeee reading in Spanish I’m going to keep doing it because it’s good for me.
اصلن فکر نمیکردم انقدر کیف بده خوندنش تو این سن و سال. باید بشینم مجموعه هایی مثل نیکولا کوچولو رو که بچگیهام خوندم، دوباره بخونم. البته این فسقلی یه چیز دیگه است.
پدرم همیشه به من می گوید: « موقع کتک کاری باید از خودت دفاع کنی.» برای چی این کار را بکنم؟ برای اینکه باز هم بیشتر کتک بخورم؟ نه، خیلی ممنون. -از متن کتاب (ص 42)
De pequeña me encantaba Manolito y me acordaba de cosillas pero de nada en particular. Lo he releído después de escuchar el podcast de Elvira Lindo en Estirando el chicle y me ha traído muchos recuerdos y también me ha sorprendido mucho, es bastante bastante más cómico y gracioso de lo que me esperaba 😊
Very funny.It's like the diary of a wimpy kid.I enjoyed it a lot.Manolito's brother nickname is the funniest ever in a book.I recommend it to all.I think i discovered the male Matilda.
A sublime achievement in writing for kids. Some kind of masterpiece for its warmth and humor and zaniness. Please read it in Spanish; Manolito's voice is freakin' untranslatable.