Aşka Övgü

by Alain Badiou, Nicolas Truong, Orçun Türkay (Translator)

"Aşk inatçı bir serüvendir. Serüven dolu tarafı gereklidir gerekli olmasına ama, inat da gerekir."

Ünlü yazar ve felsefeci Alain Badiou Nicolas Truong'la birlikte aşkı, o en olağanüstü duyguyu irdeliyor. Çıkarı, güvenliği her şeyin üstünde tutan günümüz dünyasında tehdit altında gördüğü aşkı "yeniden icat etmeye" çağırıyor bizi. Değil mi ki tüm dünyayı kapsayacak, ortaklaşa bir yaşamın savunma aracı, direnişi bu duygu. Badiou, tekbiçimliliğe, aynılığa karşı serüveni, rastlantıyı, farkı, demek ki aşkı yüceltiyor; sözü internetteki bir tanışma sitesinden açıp Schopenhauer'den Levinas'a aşkın dönüşümlerini sorguluyor.

Neden bu kadar düşkünüz aşka? Sayısız şiir, roman, film, oyun, hepsi aşk üstüne. Bir düşünür bunca insanın peşinde koştuğu bir güzelliğe karşı duyarsız kalabilir mi? Badiou bu yoğun tutkunun farklı yüzlerine tanımlar getiriyor, aşkla bir sahne, bir dünya kurmanın yollarını arıyor.

Genres: Philosophy, Nonfiction, Love, Theory, France, Essays, Psychology

80 pages, Paperback

First published January 1, 2009

About the author

Alain Badiou, Ph.D., born in Rabat, Morocco in 1937, holds the Rene Descartes Chair at the European Graduate School EGS. Alain Badiou was a student at the École Normale Supérieure in the 1950s. He taught at the University of Paris VIII (Vincennes-Saint Denis) from 1969 until 1999, when he returned to ENS as the Chair of the philosophy department. He continues to teach a popular seminar at the Collège International de Philosophie, on topics ranging from the great 'antiphilosophers' (Saint-Paul, Nietzsche, Wittgenstein, Lacan) to the major conceptual innovations of the twentieth century. Much of Badiou's life has been shaped by his dedication to the consequences of the May 1968 revolt in Paris. Long a leading member of Union des jeunesses communistes de France (marxistes-léninistes), he remains with Sylvain Lazarus and Natacha Michel at the center of L'Organisation Politique, a post-party organization concerned with direct popular intervention in a wide range of issues (including immigration, labor, and housing). He is the author of several successful novels and plays as well as more than a dozen philosophical works.

Trained as a mathematician, Alain Badiou is one of the most original French philosophers today. Influenced by Plato, Georg Wilhelm Friedrich Hegel, Jacques Lacan and Gilles Deleuze, he is an outspoken critic of both the analytic as well as the postmodern schools of thoughts. His philosophy seeks to expose and make sense of the potential of radical innovation (revolution, invention, transfiguration) in every situation.

Reviews

[Ian "Marvin" Graye · Rating 5 out of 5]

What’s Love Got to Do With It?

Let me confess straight away: I am in thrall to Alain Badiou, a French philosopher who was born in 1937 and therefore in 2013 is 76.

I make no pretence to objectivity in this review.

I share his interests, love and politics, culture and philosophy, and his analysis accords with my predisposition.

What has he done? He’s defined a worldview with which I wholeheartedly agree in 104 pages of passionate, pristine prose.

Reading it has been the most amazing and life-changing experience of my postgraduate, autodidactic life.

Unbeknown to me, I have been searching for this man all of my life.

Socrates:"Anyone who doesn’t take love as their starting-point will never discover what philosophy is about."

I Think, Therefore You Don’t Exist

Descartes:"I think, therefore I am."

Notice anything about this sentence? The first person pronoun is used twice. There is no "you"! There is no "we". There is no "us". There is no narrative. There is no love. There is only "solitary consciousness".

Boring! Philosophy, lift your game!

Immanuel Kant later postulated that we could never truly “know” the Other or the exterior, objective world.

And that type of approach resulted in solipsism! You don’t exist, except in my mind!

When I hold you in my arms, I know intuitively that that’s not true.

Half of these philosophers lacked adequate personal experience in sex, desire and love, or felt guilty about it.

Help! We need a philosopher to sort this out. Better still, a French one. One from the Continent.

Let’s give this gentle homme a chance…

Random Encounter

Let’s assume that you exist. "You think, therefore you are."

See, that wasn’t that hard, was it?

Now, let’s assume that it’s just the two of us on Earth. Somehow, we meet each other at a party. We enjoy our "Encounter". It’s a "Magical Moment". It’s an "Act of Randomness". Later, we will describe it as our "Random Encounter".

What am I going to do with you? What are you going to do with me?

How do we describe our relationship?

Is This Love or Desire?

I venture the word "Desire".

Alain Badiou: "Desire is immediately powerful... Desire focuses on the Other, always in a somewhat fetishist manner , on particular objects, like breasts, buttocks and cock."

Suddenly, you say, "I don’t like the sound of that. What about Friendship, what about Love?"

Me: OK, but what is Love?

Alain Badiou: "Love is a quest for truth. I mean truth in relation to something quite precise: what kind of world does One see when One experiences it from the point of view of Two and not One ? What is the world like when it is experienced, developed and lived from the point of view of Difference and not Identity? That is what I believe Love to be."

You: Can you have both Love and Desire?

Alain Badiou: "If you declare your Love to each other, Love includes and embraces Desire."

Me: Pardon?

Alain Badiou: "Love, particularly over time, embraces all the positive aspects of Friendship, but Love relates to the totality of the Being of the Other."

You: What do you mean by "the totality of the Being"?

Alain Badiou: "I mean the totality of your Being. All of it, everything. All of you. You. Your heart, your soul, your mind, your body."

Me: What about Sex?

Alain Badiou: "The Surrender of the Body becomes the material symbol of that totality."

You: "Sorry, what do I have to Surrender?"

Alain Badiou: " Surrendering your body , taking your clothes off, being naked for the Other, rehearsing those hallowed gestures, renouncing all embarrassment, shouting, all this involvement of the body is evidence of a Surrender to Love . It crucially distinguishes it from Friendship. Friendship doesn’t involve bodily contact, or any resonances in pleasure of the body."

Me: So, if I declare my Love, she will Surrender??

Alain Badiou: "Within the framework of a Love that declares itself, this Declaration, even if it remains latent, is what produces the effects of Desire, and not Desire itself. Love proves itself by permeating Desire."

I look at you. You nod.

Commitment

You: Tell me you love me then.

I look at Alain. I look back at you. I say, "I love you."

Alain Badiou: " A declaration of "I love you" seals the act of the Encounter, is central and constitutes a Commitment."

Me: What am I committing myself to here?

Alain Badiou: "You’re committing to Love, which I describe as a ‘Two Scene’ ".

Difference and Identity

Alain Badiou: "Starting out from something that is simply an Encounter, a trifle, you learn that you can experience the world on the basis of Difference and not only in terms of Identity.

"In Love, at the absolute Difference that exists between two individuals, one of the biggest Differences one can imagine, given that it is an infinite Difference, yet an Encounter, a Declaration and Fidelity can transform that into a creative Existence."

You: "We don’t have to be mirror images of each other. We don’t have to be identical. Like Doppelgänger."

A Two Scene

Me: What do you mean by a ‘Two Scene’?

Alain Badiou: "Love involves a separation or disjuncture based on the simple Difference between two people and their infinite subjectivities.

"This disjuncture is, in most cases, Sexual Difference.

"When that isn’t the case, Love still ensures that two figures, two different interpretive stances are set in opposition.

"In other words, Love contains an initial element that separates, dislocates and differentiates. You have Two. Love involves Two. A ‘Two Scene’.

"Precisely because it encompasses a disjuncture, at the moment when this Two appear on stage as such and experience the world in a new way, Love can only assume a risky or contingent form.

"That is what we know as "the Encounter". Love always starts with an Encounter.

"Love is evidence we can encounter and experience the world other than through a solitary consciousness.

"The issue of Separation is so important in Love that one can also define Love as a successful struggle against Separation."

Me: "So it’s a bit like a three-legged race? We have to stick together. We can’t continually pull away or in opposite directions. We have to work out a mutually acceptable way of moving ahead, without One dragging the Other against their Will."

Truth Procedure

Me: "How are we supposed to deal with our Differences?"

Alain Badiou: "The answer comes down to ‘Truth’".

"I believe that Love is what I call a "Truth Procedure" , that is, an experience whereby a certain kind of Truth is constructed.

"This Truth is quite simply the Truth about Two: the Truth that derives from Difference as such. And I think that Love - what I call the 'Two Scene' - is this Experience.

"In this sense, all Love that accepts the challenge, commits to enduring, and embraces this Experience of the world from the perspective of Difference produces in its way a new Truth about Difference."

Construction

Alain Badiou: "Love isn’t simply about two people meeting and their inward-looking relationship: it is a Construction , a life that is being made, no longer from the perspective of One but from the perspective of Two. And that is what I have called a ‘Two Scene’."

You: "So Love is more than Love at first sight?" You looked at me as you said it.

Alain Badiou: "Love cannot be reduced to the first Encounter, because it is a Construction.

"The enigma in thinking about Love is the duration of time necessary for it to flourish. In fact, it isn’t the ecstasy of those beginnings that is remarkable.

"The latter are clearly ecstatic, but Love is above all a Construction that lasts."

Me: So Real Love transcends the Randomness of the first Encounter and outlasts it.

Point by Point

Alain Badiou: "I go along with the miracle of the Encounter, but I think it remains confined, if we don’t channel it towards the onerous development of a Truth that is constructed Point by Point" .

Me: What do you mean when you say "Point by Point"?

Alain Badiou: "A 'Point' is a decision point, a point when you have to decide how you are going to deal with a situation, a particular moment around which an Event establishes itself, where it must be re-played in some way, as if it were returning in a changed, displaced form, but one forcing you 'to declare afresh'.

"A Point, in effect, comes when the consequences of a Construction of a Truth, whether it be political, amorous, artistic or scientific, suddenly compels you to opt for a radical choice, as if you were back at the beginning, when you accepted and declared the event.

Me: So having a made a Commitment, something might happen, a challenge, a problem, a dispute, that requires a decision, you have to negotiate and agree a resolution? You make a new Commitment or you refresh the original Commitment?

Alain Badiou: "Yes. We could say that Love is a tenacious adventure. The adventurous side is necessary, but equally so is the need for tenacity . To give up at the first hurdle, the first serious disagreement, the first quarrel, is only to distort Love.

"Real Love is one that triumphs lastingly, sometimes painfully, over the hurdles erected by time, space and the world."

A Work of Love

Me: "You say the Truth Process is ‘onerous’. It sounds like hard work. Isn’t the act of falling in Love enough?"

Alain Badiou: "‘Onerous’ must be taken here as something positive.

"There is a work of Love: it is not simply a miracle.

"You must be in the breech, on guard: you must be at one with yourself and the Other.

"You must think, act and change. And then, surely, Happiness follows, as the immanent reward for all that work. "

Me: So Happiness is an Earthly reward for the effort we put into our Love. We earn our Happiness from Love’s Labours.

Jealousy

Me: Does being Jealous prove that you’re in Love? Or does it mean you’re just obsessive?

Alain Badiou: "Good question. On this point, I disagree profoundly with all those who think that Jealousy is a constituent element of Love.

"The most brilliant representative of the latter is Proust , for whom Jealousy is the real, intense, demonic content of amorous subjectivity.

"Jealousy is a fake parasite that feeds on Love and doesn’t at all help to define it. Must every Love identify an external rival before it can declare itself, before it can begin? No way! The reverse is the case: the immanent difficulties of Love, the internal contradictions of the Two Scene can crystallize around a third party, a rival, imagined or real.

"The difficulties Love harbours don’t stem from the existence of an enemy who has been identified. They are internal to the process: the creative play of Difference."

Combative Love

Alain Badiou: "Selfishness, not any rival, is love’s enemy. One could say: my Love’s main enemy, the one I must defeat, is not the other, it is myself, the 'myself' that prefers Identity to Difference, that prefers to impose its world against the world re-constructed through the filter of Difference.

"We must demonstrate that Love really does have universal power, but that it is simply the opportunity we are given to enjoy a positive, creative, affirmative experience of Difference."

Me: So it’s OK to have differences of opinion as long as you recognise and permit Difference and don’t seek to impose the Identity of One on the Other. Differences of opinion are actually healthy?

Alain Badiou: "Christianity substitutes devout, passive, deferential Love for the Combative Love I am praising here, that earthly creation of the differentiated birth of a new world and a Happiness won Point by Point.

"Love on bended knee is no Love at all as far as I am concerned, even if Love sometimes arouses Passion in us that makes us yield to the Loved One."

I Believe in Miracles

You: Why does falling in Love seem like such a miracle? Is Love more than a chance meeting with the Other?

Alain Badiou: "Love remains powerful, subjectively powerful: it’s one of those rare Experiences where, on the basis of Chance inscribed in a moment, you attempt a Declaration of Eternity.

"The moment of the miraculous Encounter promises the Eternity of Love, though what I want to suggest is a concept of Love that is less miraculous and more hard work, namely a Construction of Eternity within time, of the Experience of the Two, Point by Point."

I Will Always Love You

Me: Is Love forever?

Alain Badiou: "If 'I love you' is always, in most respects, the heralding of 'I’ll always love you', it is in effect locking Chance into the framework of Eternity .

"The Declaration of Love marks the transition from Chance to Destiny, and that’s why it is so perilous and so burdened with a kind of horrifying stage fright.

" ‘Always’ means ‘eternally’. It is simply a Commitment within time."

Me: For an Atheist, Love can’t endure beyond death.

Alain Badiou: "There is no fabulous world of the afterlife. But Love, the essence of which is Fidelity in the meaning I give to this word, demonstrates how Eternity can exist within the time span of Life itself .

"Happiness in Love is the proof that Time can accommodate Eternity.”

Fidelity

Me: What do you mean by 'Fidelity'? Does it mean more than the simple promise not to sleep with someone else?

Alain Badiou: "The initial Declaration of 'I love you' is a Commitment requiring no particular consecration, the Commitment to construct something that will endure in order to release the Encounter from its randomness .

"By Fidelity, I mean: I shall extract something else from what was mere Chance.

"I’m going to extract something that will endure, something that will persist, a Commitment, a Fidelity.

"And here I am using the word 'Fidelity' within my own philosophical jargon, stripped of its usual connotations. It means precisely that transition from Random Encounter to a Construction that is resilient, as if it had been necessary.

"In Love, Fidelity signifies this extended victory: the randomness of an Encounter defeated day after day through the invention of what will endure, through the birth of a world."

Me: So the Construction of Love gives birth to a new world comprised of and between the Two. And Fidelity is designed to ensure that that world endures.

Politics

Me: You talk about Politics in the same way you talk about Love.

Alain Badiou: "Real politics is that which gives enthusiasm. Love and Politics are the two great figures of social engagement.

"Politics is enthusiasm with a collective; with Love, two people. So Love is the minimal form of communism.

"By 'communist' I understand that which makes the ‘held-in-common’ [ed: 'shared'?] prevail over selfishness, the collective achievement over private self-interest.

"Love is communist in that sense, if one accepts, as I do, that the real subject of a love is the becoming of the couple and not the mere satisfaction of the individuals that are its component parts. Yet another possible definition of love: minimal communism!"

Me: How do Politics and Love differ?

Alain Badiou: "Politics constitutes a Truth Procedure, but one that centres on the Collective.

"Political action tests out the Truth of what the Collective is capable of achieving.

"What are individuals capable of when they meet, organize, think and take decisions?

"In Love, it is about two people being able to handle Difference and make it creative.

"In Politics, it is about finding out whether a number of people, a mass of people in fact, can create equality.

"The problem Politics confronts is the control of Hatred, not of Love. And Hatred is a passion that almost inevitably poses the question of the Enemy.

"In other words, in Politics, where Enemies do exist, one role of the organization, whatever that may be, is to control, indeed to destroy, the consequences of Hatred."

Fraternity

Alain Badiou: "What on earth is 'Fraternity'? No doubt it is related to the issue of Differences, of their friendly co-presence within the political process, the essential boundary being the confrontation with the Enemy.

"And that is a notion that can be covered by internationalism, because, if the Collective can really take Equality on board, that means it can also integrate the most extensive divergences and greatly limit the power of Identity.

"The theatre is a community and the aesthetic expression of Fraternity. That’s why I argue that there is, in that sense, something communist in all theatre."

Art and Theatre

Alain Badiou: "Only art restores the dimension of the senses to an Encounter, an insurrection or a riot. Art, in all its forms, is a great reflection on the Event as such.

"Theatre is politics and love, and more generally, about the two intersecting.

"The theme of Love as a Game is crucial in the Theatre, and that it’s all precisely about Declarations. It is also because this Theatre of Love, this powerful Game of Love and Chance exists, that I have this love for the Theatre.

"The relationship between the Theatre and Love is also the exploration of the abyss separating individuals, and the description of the fragile nature of the bridge that Love throws between two solitudes."

Harmony

Me: The reconciliation of your Love and your Politics meant a lot to you.

Alain Badiou: "I realised that conviction in Love and Politics is something one must never renounce.

"That was really the moment when, in between Politics and Love, my life found the musical chord that ensured its harmony."

Endurance

Marxism has always endeavoured to construct a worldview on the foundation of Labour that fulfilled and rewarded the Worker.

To achieve this goal, it had to overcome the Alienation inherent in Capitalism.

Communism in practice never succeeded, because it simply replaced one oppressor with another, the State.

While Badiou still claims to be a Communist, he seems to be a Communist in the Atheist sense of trying, in the absence of God and an Afterlife, to create a Heaven on Earth.

An essential component of this worldview is Love, both at a personal and a political level.

It’s fascinating that his philosophy attributes great value to work and effort.

In Love, as in Politics, as in Employment, if we want something, we have to work for it.

Success is the reward for Effort.

In both Politics and Love, the reward is a Happiness that will last and endure.

Epigrams

The following epigrams are either the express words of Badiou or my paraphrase of his propositions.

1 Love includes and embraces Desire.

2 Love is what we construct on the foundation of our Differences.

3 Love is the birth of a new world constructed and shared by two different people.

4 We deal with our Differences, point by point, one at a time, for the duration of our Love.

5 It is our effort that makes Love endure.

6 Happiness is the reward for the effort we put into our Love.

[Salma · Rating 4 out of 5]

كنت حائرة فيما يمكن أن أستهل للحديث عن كتاب (في مدح الحب)، و خاصة أني لست خير من يتحدث عن الحب، و ليست القراءة فيه من ضمن خياراتي القرائية المفضلة كثيرا، إذ لا أطيق صبرا مع قراءة المشاعر الجياشة، كما أن الكثير من الروايات الرومانسية "الناضجة" تشعرني بالملل أو النكد، و لا أدري لماذا إن كنت ناضجة علي أن أهتم بكثرة المآسي المبالغ فيها و البكاء على الأطلال أو أفكار زيرة النساء الفجة، و أن أعتبر كل هذا البؤس حبا! من قال أن النضج يعني بالضرورة أن يكون المرء على هذه الشاكلة البليدة؟ مدري... 0
في لحظات قديمة و في بدايات الشباب حين يكون المرء سعيدا بكونه صار ناضجا، حاولت أن أكون منفتحة و أصادق بعض القريبات و نتحدث في أمور الفتيات، فكانت ردة الفعل تجاهي باتهامي بالطفولية و معاملتي و كأني مخلوق أبله... و من حينها فقدت الرغبة بالاقتراب منهن و من غيرهن... و لا يستطيع المرء أن يتذكر كل المقولات المحبطة التي توالت على هذه الشاكلة و ما زالت تتوالى طبعا... و ربما تكون ردود أفعالي غريبة و لا مألوفة فعلا، و ليست ناضجة حسب تعريفهم القاصر و المحدود للنضج، و أتفلسف بزيادة و أسأل في البديهيات و أستمتع بالمشاكسة، و التعاطف عندي هزيل أو ربما طريقته مضحكة... و لكني لست حجرا و لست طفولية بل لي رؤياي الخاصة عن الحب و الزواج، و التي لا تجعل الحياة أسلس بطبيعة الحال، و لكن فيها وجهة نظر قوية و منطقية، ربما أقوى من مجرد الاستمتاع بالمشاعر من دون التفكير، أو التلذذ بالنواح و دور الضحية، أو إتباع ما يفرضه المجتمع من عادات رغم خطئها و لا منطقيتها، و هي رؤيا اكتشفت أنها ناضجة بعد أن قرأت هذا الكتاب، مما جعلني أصادق عليها و أتمسك بها أكثر من الأول...0
و في واقع كواقعنا الحالي حيث يعرض فيه الحب بابتذال و وفرة و بأشكال و أنواع حد المرض و الغثيان، و شبكات التواصل التي أزالت الهيبة من التواصل البشري، و استسهلت فيها كلمات الحب على الألسن و جُردت من قيمتها الملزمة التي كانت تساوي عقودا مكتوبة، و صار القول كاللاقول، و الوعد كاللاوعد، فكلاهما له نفس الدرجة من الخواء و اللاوجود... و دعني من الطرف المقابل من الخطاب الذي يحاول التخفيف من غلواء ذاك الخطاب اللامسؤول، فيصب الاهتمام على مسؤولية إنشاء الأسرة و الأمومة المحتملة و مهمة المرأة المقدسة الخ... مما يعطي أهمية كبيرة لعمرك كأنثى لديها احتمالية إنجاب أكبر أو أقل من أنثى أخرى، و أنه أول ما يعني فيك... فهذا هو كل ما أنت باختصار... و التفاضل على هذا الأساس... و الذي لا يختلف كثيرا عن المركزية حول جسدها كشكل... 0
و كأنما هذه الأنا الأنثوية دائما وسيط لشيء آخر، فإما هي وسيط لوجودٍ آخر كالابن، أو وسيط لإثارة مشاعر شاعر لا ينفك يتحدث عن شعوره هو، أو جسدها بأنفها و شعرها و عينها _و هو جسد كل النساء _ أكثر مما يتحدث عن كونها هي كهي... و حتى هي تتحول إلى مقيّم لكينونتها و تجربتها الذاتية في الوجود وفق جسدها، و يصير الزمن وطئا ثقيلا يمر عليها بدل أن يكون حكمة و سكينة... 0
حتى ليبدو في نهاية المطاف و كأن هذه الأنا المتفردة فيك هي أرخص ما لديك... و كأن نظرتك الذاتية تجاه الوجود و رؤيتك التفسيرية له هي أمر تافه و لا يستحق أن يكون أمرا مطلوبا لذاته فيك...0
غريب أمر البشر و الله! 0
هذا كله يجعلك تعاود السؤال من البداية ما هو الحب و ما معناه حقيقة؟

آلان باديو، الفيلسوف الفرنسي، الذي أزعجه المفهوم الاستهلاكي للحب الذي استفحل بسبب الانترنت، و في الحوار الصغير الذي أجري معه في هذا الكتاب، أعاد تعريف الحب. 0
أكثر ما يركز عليه باديو هو أن الحب مشروع وجودي لاثنين، قائم على الخروج من مركزية الفرد و التخلي عن نرجسيته إلى النحن، من العيش في العالم بهويته "كأنا" إلى هوية جديدة قائمة على الاختلاف... إلى بناء رؤيا جديدة للعالم تقوم على اثنين بدل واحد... الحب عند باديو ليس فقط هو اللقاء الأولي الذي يكون مغلفا بذاك السحر و هو أكثر ما يتغنى به الشعراء و يخلد في الروايات... فليس هذا هو أهم ما في الحب، لأنه قائم على الصدفة كما يرى، بل الحب عنده و أهم ما فيه هو الاستمرارية و القدرة على البناء و استثمار ذلك اللقاء، و تحويل الصدفة لقدر، عبر بناء عالم جديد قائم على اثنين... هذا الجهد المستمر، هذا الالتزام و التخلي عن الأنانية الشخصية لإنجاح الأمر هو الحب... و بهذا يصير إنجاب الأولاد هو جزء من آلاف الأجزاء التي تشكل هذا العالم الجديد... جزء منه و ليس هو غايته... 0
و لذلك و حسب رؤياه فإن أقوى أعداء هذا الحب هو "الأنا"، لأنها تفضل الهوية على الاختلاف، و تحاول أن تبقى منعزلة في الكيان الذي أنشأته تجاه العالم و النظرة التأويلية الذاتية للعالم بدل الكيان الجديد القائم على اثنين و نظريتين تأويليتين له... 0
الحب هو ما وراء النرجسية، هو الوصول للآخر... أنا أحبك، تعني أنا ألتزم تجاهك...0

هذا الكتاب الصغير الذي يمكن قراءته في ساعتين، استغرقني أسابيع و أنا أقرأه... لأنه جعل الكثير من الأفكار تخطر لي...0
فبناء على كلامه هذا، و حسب رؤيتي الذاتية، و لأني دائما مشغولة بسؤال لماذا... فإن الآخر لا بد أن يكون لديه نظرة للوجود تستحق أن أتخلى لأجلها عن نظرتي الذاتية التي بنيتها بكد و تعب، و لا بد أن يكون لديه شيء أعلى مقاما و أكثر روعة بنظري مما أملك... بل أيضا أن يكون مستحقا لأشاركه رؤياي التي هي أنفس ما فيّ... على هذه الصورة فقط يصير خروج المرء من قوقعته و المخاطرة بعزلته التي يحبها أمر جدير بالتجربة... و برأيي ليست التجربة هي المهمة بقدر ما هو الشخص، فإن لم يتواجد هذا الشخص المستحق فالتجربة ليست مهمة، حتى لو خالفت باديو بهذا، و الذي يرى التجربة بحد ذاتها مهمة...0

و الحب ليس فكرة... الحب فعل... و هذا رأيي تماما، فلا حب من دون فعل، و من يدعي أنه يحب، فعليه أن يقدم برهانا على دعواه و يخرج من أنانيته و يفعل شيئا للآخر و يبذل جهدا و الآخر يعينه... و إلا فإن الكلمات و المشاعر المجردة شيء هش كالزبد، سرعان ما تتلاشى مع أول نفخة... و بعيدا عن رأي باديو فأنا مؤمنة أن لا يمكن للحب أن يكون من دون الرغبة بالزواج، و هما ليسا أمران منفصلان، و إلا فهو حب زائف أو على تحسين الظن أمر بلا معنى... لأن الحب رغبة بالخروج من الأنانية و بناء شيء مع الآخر... الحب ليس فكرة، الحب فعل...0
و هذا ما يجعلني أعتقد أيضا أن تجربة الزواج يفترض أن تكون في تصاعد مع التقدم في العمر و ليس في هبوط، بحيث يكون أول يوم هو أقل يوم شأن فيها، فليس هو ليلة العمر كما يدّعى، و لا يستحق هذا الاحتفاء المجنون بمظاهره فيه... و من لم يبن مشروعه الزواجي على ما هو قابل للزيادة مع الأيام فسرعان ما سيذوي...0

الكتاب ممتع بمجمله، و يملأك بالكثير من الأفكار الطيبة... و ما يلفت النظر أن الأنانية في الكتاب لا وجود لها، و هو أمر نادر في كتابات الفلاسفة الرجال عن الحب التي تغلب الأنا المتضخمة عليها عادة و كأنها كل الكون في مقابل اختفاء أنا المحبوبة... هذا الكتاب يمجد المشاركة و المسؤولية...
و بعض المواضع لم تعجبني كثيرا لأنها أقرب لتلك الحذلقات اللغوية عن ��لحب التي لا أستسيغها، و خاصة حين حديثه عن استخدام عبارة مثل "سأحبك دائما" و التي تثير شكوكي بمصداقيتها، مخرّجا إياها بكونها رغبة المحب في محاولة إقحام السرمدية في اللحظة الآنية... 0
بيد أن أسوأ ما في الكتاب _و هو حقيقة ما شعرت به أفسد كل شيء و قبل أن يبدأ_ هو المقدمة التي تتحدث عن فلسفة آلان باديو بالمجمل و التي هي فلسفة مادية إلحادية بحتة... و هو رغم كل العبثية التي تشع منها، إلا أنه يرفض العبث، و يريد صنع المعنى... و لكن ما معنى صنع المعنى من اللامعنى؟ أن تسحب القصد من وجود كل فرد بذاته، إلى مجرد شيء وجد مصادفة في عالم رياضي قائم على اللانهائية، ثم تطلب منه أن يرغب بفعل الحدث و يندمج فيه! و لماذا عليه أن يقاوم العبث إن كان هو العبث؟ حقيقة هذا أكثر ما أفسد نظريته، و كل ما حاولت أن أربط بين كلامه و بين فلسفته ينبع السؤال فلماذا هذا التعب كله، ألأجل شعور مؤقت سيتلاشى في عدمية مطلقة؟
أنا لا أحب العبث و لا أحب الإلحاد... و حين تسحب المعنى من الوجود، تبدو الكثير من التبريرات عبارة عن حذلقة لغوية محضة و تناقض نفسها بنفسها...0

أما بالنسبة لصورة الغلاف فهي لم ترق لي، و لا وجدتها معبرة عن مضمونه، و ما كانت لتجذبني للكتاب لو لم تكن لدي فكرة مسبقة عن موضوعه قبل شرائه... فالصورة كأنها خارجة من فيلم رومانسي كلاسيكي فرنسي، الفتاة الحسناء و الشاب في أبهى صورهما... النمطية النمطية النمطية... اللقاء الأولي الساحر اللحظي... و الذي ليس هو موضوع باديو و مكان عنايته، فحبكة اللقاء أمر قائم على الصدفة رغم فرادة تجربته، و لكن مكان اهتمامه هو بذلك الجهد للبناء و توكيده على الاستمرارية... و لذلك لو كان لي أن أختار صورة غلاف هي أكثر تعبيرا عن الكتاب و مضمونه عن الحب... لكانت صورة لزوج من المسنين... كهذه الصورة...0



بقي سؤال، و هو سؤال لا يسأله إلا من كانت الانعزالية المرتفعة عندهم جزء من فطرتهم، و المبادرة في التواصل البشري أمر يتعبهم، فلا يقتربون من أحد و لا يرتاحون لاقتراب الآخرين منهم، و بالتالي فعلاقاتهم البشرية قائمة على ردود الفعل و مبادلة الود الذي بودروا فيه و ارتاحوا له، بود مثله... و هو سؤال توجهت به لصديقتي وفاء المبادرة دائما، أن لماذا يبادر شخص لشخص آخر أصلا؟ فأجابت وفاء: هذا من الله...0
فتذكرت حديثي رسول الله: الأرواح جنود مجندة، فما تعارف منها ائتلف و ما تناكر منها اختلف... و أيضا قوله عن السيدة خديجة: إني رزقت حبها... 0
إذن الحب رزق... فاللهم ارزق حبنا من يحبك و تحبه...0

على أية حال، الكتاب أعجبني بمجمله و قد نجح في مسعاه في مدح الحب أمام شخصية متشككة سؤولة مثلي... و هكذا صرت رومانسية مع لمسة شريرة قليلا و ليس كثيرا... فالحب إذن كما أستطيع تلخيصه هو أن تساهم قدر استطاعتك _و التي ليست بالضرورة أن تكون مساوية لاستطاعة الآخر_ في بناء مع هذا الآخر الذي يدعي أنه يحبك، لتزعجه فيه...0


---


آلان باديو


كانون الأول 2014

[Sawsan · Rating 3 out of 5]

حوار فلسفي لطيف عن الحب بين الفيلسوف آلان باديو والصحفي نيقولا ترونج
الحب بين الحقيقة والوهم.. المخاطرة والأمان.. الرغبة والرومانسية.. الاستمرارية والانتهاء
يعترف باديو بسحر الحب في بداياته لكنه يري حقيقته كعملية بناء بأساليب متجددة
بناء يستمر ويربط بين شخصين ويتصدى أو يتحدى الاختلافات والعوائق
حديث يتناول الحب فكريا وعاطفيا بمفاهيمه المختلفة, ويمتد إلى السياسة والفن والأدب

[KamRun · Rating 5 out of 5]

این احتمال هست که ازعنوان کتاب، این تصور در مخاطب بوجود بیاد که این کتاب هم مثل باقی کتاب هایی که با موضوع محوری عشق نوشته می شن، تنها یک مدیحه سرایی باشد از باب شکم‌سیری در مورد عشق. ولی ابدا چنین نیست. آلن بدیو در مقام یک فیلسوف، در یک گفتگو بصورت پرسش و پاسخ، نظریاتش رو در مورد چیستی، چرایی و چگونگی ایجاد و بالیدن عشق توضیح می ده و در این بین، گریزی هم به جایگاه و ارتباط رابطه جنسی، ازدواج و فرزند، حسادت، سیاست، هنر و از این قبیل مسائل با عشق می زنه. بدیو در توضیح مراحل عشق، گاهی با رمانتیک ها هم‌صدا می شه، اما به رمانتیسیسم محدود نمی مونه و در نهایت به برداشت هایی سورئال، اما عقلانی از عشق می رسه و در این بین، همواره به اخلاق‌گراهای شکاک می تازه. بدیو اساس عشق را در دنیای امروز، در مخاطره می بینه و با آرتور رمبو هم عقیده ست که باید عشق را از نو ساخت. پس هدف این رساله در وهله نخست، بیان روشنی از مفهوم راستین عشق و مخاطرات پیرامون اون هست تا مخاطب به درک درستی از تجربیات پیشین ش برسه و سپس در پرتو این آگاهی جدید، به بازسازی مفهوم و خلق دنیایی جدید دست بزنه
رساله واقعا شورانگیزه و من حین خوندنش بارها و بارها به وجد اومدم و پاسخ بسیاری از پرسش‌های تا به امروز بی پاسخم رو از این کتاب گرفتم (مثلا این سوال که چطوری می شه تمام زندگی و وقایع یک عمر، روی یک دیدار کاملا تصادفی پایه ریزی بشه؟ آیا حقیقت می تونه اساس‌ش بر شانس باشه یا این پنداری بیش نیست؟). برای اینکه مطالب بدیو، بخصوص در فصل های پایانی فهمیده بشه، نیاز به اندکی مطالعات پیشین داره، در غیر این صورت ممکنه بعضی قسمت‌ها نامفهوم بنظر برسه.

این کتاب به‌طور خاص به چه کسانی توصیه می شود؟

پیش‌ترعشقی شورانگیز را تجربه کرده اید، احساس و موقعیت خود را جاودانه می دانستید، اما همه چیز به شکست منتهی شد بدون هیچ نتیجه ملموس و عینی. امروز جز جراحاتی عمیق، یادگاری از آن دوران ندارید و به راستی ِ مفهوم عشق شک دارید

اکنون در یک رابطه عاشقانه یک‌طرفه به سر می برید و متحمل درد و رنج بسیارید

اکنون در یک رابطه عاشقانه دو‌طرفه هستید، همه چیز خوب است، اما ترس از یکنواخت و محو شدن تدریجی عشق در روزمرگی زندگی دارید

در جتسجوی عشقی آرمانی و افلاطونی بی‌تاب هستید که جاودانه بماند

[Ahmed Oraby · Rating 4 out of 5]

يا الله
ما هذه الجمال؟ أنا مندهش حقيقة
لم أتخيله كتابًا بهذا القوة حقيقة
الكتاب على الرغم من حجمه الصغير أصابني بالدهشة، وجعلني في حالة من الاكتفاء
وكأن روحي امتلأت بكل كلمة مما كتب هذا الباديو
أعتقد أن الاسم الأنسب لهذا الكتاب كان من الأفضل أن يكون : في فلسفة الحب، فعنوان : في مدح الحب، عنوان رخو، هلامي، بل ومتهافت أيضًا. قد يجذب أشخاصًا يبحثون عن اللذة لا عن الفكر، ويبحثون عن الكلمات الرقيقة وفقط، لا عن دراسة متعمقة فلسفية لموضوع بهذه الأهمية، وهو الحب. ولكن أعتقد مع ذلك أنه لا بأس، فهذا أفضل لهم على كل حال
كما قالت الصديقة بشرى!
فالأفضل لهم أن يقرأوا هذا الكتاب على أنه مجرد كتاب "رومانسي عاطفي" في حين أنه من أعمق ما كتب - في رأيي - عن مسألة الحب. كتبه باديو بأسلوب فريد وممتع
يبدأ الكتاب أولًا بالتعريف بآلن باديو، وفلسفته، ومنهجه في رؤيته للأمور.
فهو فيلسوف على غرار دريدا وشتروس وفوكو، رغم الاختلاف الكبير بالطبع، ولكنه ذو منهج يتشابه كثيرًا أو قليلًا في بعض التفاصيل. فيلسوف كلاسيكي قح يتناول كذلك مشكلة كلاسيكية ولكن من منظور آخر لم نعتد عليه
جاء الكتاب أولًا بمقدمة كانت حوالي الأربعون صفحة، أولًا مقدمة لفلسفة باديو، كتبها فابيان تاربي، جاءت أكثر من ممتازة، فلولاها أعتقد ما كنت قد فهمت شيئًا من كلام الرجل باديو، كانت تلخيصًا سريعًا، وشاملًا في نفس الوقت لأهم الملامح الفكرية والفلسفية الرئيسية في فلسفة باديو.
ثم بعد ذلك كانت مقدمة باديو نفسه، أو قل تعليقه وتقريزه للكتاب
ثم كان بعد ذلك شكل الحوار هو المعلم الرئيسي ها هنا
فالكتاب عبارة عن حوار يديره نقولا ترونج، من أشهر المحاورين الفرنسيين على حد تعبير باديو
كان الحوار أكثر من ممتاز
أسئلة مدهشة، إجابات رائعة، نقد عبقري لبعض الأفكار التي تسيئ لفكرة الحب
تفنيد لإدعاءات الشكيين الذين يحصرون الحب في اللذة
تفنيد لآراء هؤلاء الاستهلاكيين الذين يرون في الحب مصلحة، أو إشباع غريزة جنسية، أو إرضاء لبعض العواطف لا أكثر
في حين كان كلام باديو هو الأجمل والأوقع بلا شك.
فيقول لك مثلًا، مقتبسًا عن أفلاطون :
إن الشخص الذي لا يتخذ الحب نقطة بداية لن يعرف أبدًا ما هي الفلسفة.
فالحب، على ذلك، هو أساس كل شيء، هو عين هذا الوجود
ولا يقصد بالحب هذه العاطفة الآمنة الحذرة للغاية، فالحب لا يكون - في رأيه، وهو ما أتفق معه كذلك - إلا بالمخاطرة.
ولكنها مع ذلك مخاطرة غير متهورة.
يقول معلقًا مثلًا على كلام رامبو :
إننا يجب أن نبتكر الحب من جديد.
فيعلق على هذا شارحًا الخلاف بين الفلاسفة الأخلاقيين في هذه النقطة فيقول :
فمثلًا تجد بين الفلاسفة أقصى النقيضين، ما بين رأي معادي تمامًا للحب والعاطفة، ويرى أن عاطفة المرأة هي السبب في وجودنا الآن، وهو ما يراه الكاتب شيء سيئ، وهو مع ذلك رأي متشائم للغاية، للفيلسوف الكئيب شوبنهور.
ورأي آخر هو الرأي الرومانسي الحالم قليلًا، والذي لا يرى في الحب غير عاطفة جنونية، وشهوة ورغبة جنسية، فيحصر الحب في مجرد فكرة هي : الحفاظ على النوع. ي حين يرى هو، باديو، أن الحب عاطفة مستمرة، تدوم بمجرد النطق بها، فلا نحتاج أن نقولها أكثر من مرة
وهي علاقة مقدسة، مستمرة، دائمة فلا يعتريها لا خور ولا جمود ولا كرب.
فيقول لك فيما معناه : الحب ما لن يقع لك مرتين.
يستمر باديو في نقد أطروحات الفلاسفة والمثقفين كذلك عن الحب
فيقول لك : بأن الحب لا يوجد به امتزاج بين شخصين لأحل صنع الواحد
بل هذا الواحد هو من نتاج هذه العلاقة، ولكنه ليس أساسها.
كما أن الجنس ليس هو الحب، ولكنه ضرورة لازمة عن علاقة الحب نفسها.
يرى باديو أن السياسة أفسدت علاقة الحب، فالحب والسياسة لا يجتمعان، فهما نقيضان كذلك.
يختلفان في كل شيء، فالسياسة يدفعها الكره الدائم، ومحاولة القضاء على الآخر، في حين أن الحب هو فلسفة، وهو رغبة وعاطفة وقوة، تهدف في الأساس للجمع لا للتفريق.
يرى باديو أن الحب الديني، في المسيحية مثالًا، رغم ما به من جمال، ولكنه لا يعبر بشكل جيد عن الحب الذي يقصده، فالحب لا يكون حبًا بالركوع والتذلل، بل هو علاقة قوة ة، لا نقول ندية ولكن علاقة يكون فيها الطرفين هما المحور.
في الحب، لا يرى باديو أنه علينا أن نكون متطابقين تمامًا، بل يكفي المحاولة للتعامل مع هذا الاختلاف
ومن هنا تنشأ فكرة الحب الرئيسية، أي الربط بين إثنين.
هذا كل ما أذكره من الكتاب، أو على الأقل هو ما علق بذهني بعد هذه القراءة السريعة
أتمنى لو كنت قرأته في مدة أطول حتى يزيد استمتاعي بكلام هذا الرجل وفلسفته الجميلة، على الأقل كان ليكون بديل جيد لكل هذا الهراء المنتشر الآن.
شكرًا باديو، وشكرًا للعزيز نوّاف.

[Atri · Rating 5 out of 5]

...love encompasses the experience of the possible transition from the pure randomness of chance to a state that has universal value. Starting out from something that is simply an encounter, a trifle, you learn that you can experience the world on the basis of difference and not only in terms of identity...love really is a unique trust placed in chance.

***

[Love] is an existential project: to construct a world from a decentred point of view other than that of my mere impulse to survive or re-affirm my own identity.

...When I lean on the shoulder of the woman I love, and can see, let's say, the peace of twilight over a mountain landscape, gold-green fields, the shadow of trees, black-nosed sheep motionless behind hedges and the sun about to disappear behind craggy peaks, and know not from the expression of her face, but from within the world as it is that the woman I love is seeing the same world, and that this convergence is part of the world and that love constitutes precisely, at that very moment, the paradox of an identical difference, then love exists, and promises to continue to exist.

...Love is always the possibility of being present at the birth of the world.

***

Love is simultaneously ignited, consummated and consumed in the meeting, in a magical moment outside the world as it really is. Something happens that is in the nature of a miracle, an existential intensity, an encounter leading to meltdown.
...love is consumed in the ineffable, exceptional moment of the encounter, after which it is impossible to go back to a world that remains external to the relationship.

***

...love invents a different way of lasting in life. That everyone's existence, when tested by love, confronts a new way of experiencing time...love is a re-invention of life. To re-invent love is to re-invent that re-invention.

***

...the affinities between poems and declarations of love are well known. In both cases, huge risks are involved that are dependent on language itself. It is about uttering a word the effects of which, in existence, can be almost infinite. That is also the desire driving a poem. The simplest words become charged with an intensity that is almost intolerable. To make a declaration of love is to move from the event-encounter to embark on a construction of truth. The chance nature of the encounter morphs into the assumption of a beginning. And often what starts there lasts so long, is so charged with novelty and experience of the world that in retrospect it doesn't seem random and contingent, as it appeared initially, but almost a necessity. That is how chance is curbed: the absolute contingency of the encounter with someone I didn't know finally takes on the appearance of destiny.

***

...if 'I love you' is always, in most respects, the heralding of 'I'll always love you', it is in effect locking chance into the framework of eternity...The locking in of chance is an anticipation of eternity. And to an extent, every love states that is eternal: it is assumed within the declaration.

***

...happiness in love is the proof that time can accommodate eternity.

***

The only temporal dimension possible for eternity [is] the moment.

***

To love is to struggle, beyond solitude, with everything in the world that can animate existence.

[پیمان عَلُو · Rating 1 out of 5]

‏ اگر عشق وجود نداشت،تئاتر چه چیزی را پیدا می‌کرد تا درباره‌اش سخن بگوید؟
تئاتر سخن می‌گفت،و بسیار طولانی هم سخن می‌گفت،درباره سیاست.بنابراین ما می‌توانیم بگوییم که تئاتر سیاست و عشق،وبه طور عمومی تر،درباره تقاطع این دو است.این تقاطق سیاست و عشق یک تعریف ممکن از تراژدی است.
تئاتر یک همبودگی است،و بیان زیباشناسانه‌ی برادری.به همین خاطر است که من استدلال می‌آورم،که به آن معنا،چیزی کمونیستی در هر تئاتری است.من از «کمونیستی»آن چیزی را می‌فهمم که باعث می‌شود به-اشتراک گرفته-بر خودخواهی،و دستاورد جمعی بر خود پسندی فردی غلبه کند.حالا که ما درباره این حرف می‌زنیم ،می‌توانیم این را هم بگوییم که عشق به آن معنا کمونیستی است،اگر آدم بپذیرد،همانطور که من می‌پذیرم،که سوژه‌ی واقعی یک عشق شدن زوج است و نه خرسندی صرف افرادی که بخش‌های سازنده آن هستند.باز یک تعریف ممکن دیگر از عشق:کمونیستی حداقلی!
شما تا به حال در گروه تئاتری بوده‌اید،یک ماه تمام باهم زندگی‌کرده‌اید،و بعد ناگهان،هرکس راه خودش را می‌رود.
تئاتر این تجربه‌ی جدایی را در بر دارد.لحظه‌هایی از مالیخولیای شدید هستند که برادری نهفته در اجراگری و صحنه‌پردازی از هم میپاشد.«این شماره تماس من است،باهم در تماس می‌مانیم.باشه؟»
اما هیچکس زنگ نخواهد زد.واقعا.این پایان کار است و ما راه‌های جداگانه‌ی خودمان را پیش می‌گیریم.و مقوله‌ی جدایی چنان در عشق مهم است که آدم می‌تواند عشق را به منزله‌ی یک پیکار موفق علیه جدایی نیز تعریف کرد.باهم بودن عشق نیز پرمخاطره است.و شما نیز به چیزی بسیار بیشتر از یک شماره تلفن نیاز دارید تا آن را نگه‌دارید.

[Arman V · Rating 3 out of 5]

این کتاب رو از انتشارات نیک فرجام خوندم و مثل تمام کتاب های دیگرش سانسور شده و کم حجم بود !
کتابش کمی واسم پیچیده و مبهم بود و به افرادی اشاره میکرد که من شناخت زیادی نسبت بهشون ندارم با این حال به کسانی که جامعه شناسان و فیلسوفان زیادی رو میشناسن این کتاب رو پیشنهاد میکنم
امتیاز به کتاب : 3
امتیاز به انتشارات نیک فرجام : 1

[Eylül Görmüş · Rating 5 out of 5]

70 sayfalık bu minik kitapla ilgili 70 sayfa yazabilirim sanırım: öyle çok etkilendim. Bir kere bir Rimbaud alıntısıyla başlıyor bu nefis sohbet: “Aşkı yeniden icat etmeli, besbelli.” Sonra Proust’a, Mallarmé’e, Simone de Beauvoir’a uzanıyor, Pessoa’ya başvuruyor ve hayatta açık ara en çok sevdiğim aşk kitabı olan André Gorz’un Son Mektup’unu elbette ki es geçmiyor. (Gorz’u hatırlamak ve hatırlatmak isterim: “Yakında seksen iki yaşında olacaksın. Boyun altı santim kısaldı, olsa olsa kırk beş kilosun ve hâlâ güzel, çekici, arzu uyandırıcısın. Elli sekiz yıldır birlikte yaşıyoruz ve ben seni her zamankinden çok seviyorum.”) Nicolas Truong soruyor, Alain Badiou enfes bir yalınlıkla anlatıyor: Günümüzdeki online dating pratiklerinin aşkı “risksiz” ve “garantili” hale getirme çabasındaki gülünçlüğü ve çelişkiyi, aşka “düşmeden / düşmekten kaçarak” aşkın mümkün olamayacağını, acı çekmekten duyduğumuz korkunun aşkın var oluşuna nasıl aykırı olduğunu, arzunun öznelliğini, “karşılaşma mucizesi”nin ötesinde uzanan, “süre” ile güçlenen ve ancak emekle mümkün olan “sürdürülebilir” aşktan kopmuşluğumuzu, aşkı nasıl bir “gerçekliği bulma yöntemi” olarak deneyimlemek gerektiğini, aşkın aslında “bir düşünce” olduğunu… Mucize gibi bir küçük kitap. Çok, çok, çok sevdim. “Aşk tam anlamıyla bir olasılık değil, daha çok olanaksız olarak görülebilecek bir şeyin aşılmasıdır. (…) Başlangıçta ilan edilen aşk aynı zamanda ‘yeniden ilan edilmeli’dir. Bu yüzden aşk, ayrıca şiddetli varoluş bunalımlarının kökenidir: her gerçekliği bulma yöntemi gibi.”

[Vik · Rating 4 out of 5]

"We must quite simply defend love because it faces threat from all sides"

[Miss Ravi · Rating 3 out of 5]

همیشه عقیده داشته‌ام که عشق تجربه‌ای شخصی است و فردیت هر آدمی، تعریف متفاوتی از آن می‌سازد. برای من تمام جنبه‌های زندگی همین اندازه شخصی‌شده است. و به همین دلیل از کتاب‌هایی که دستورالعمل می‌دهند، خوشم نمی‌آید. آلن بدیو همان ابتدای کتاب با نقل قول جالبش از رمبو خیالم را راحت کرد؛ «همان‌طور که می‌دانیم عشق را باید از نو ابداع کرد». و این خودش فراخوانی است به دمیدن لحظه به لحظه‌ی عشق. به این‌که عشق ابداع من است. آلن بدیو می‌گوید که عشق طرحی وجودی است به منظور ساختن دنیا از منظری مرکزیت‌زدایی شده غیر از منظر انگیزه محض من برای بقا یا تأیید مجدد هویت خود. دیدگاه بدیو به عشق، دیدگاه تعدیل شده‌ای است در میان تمام قرائت‌های متفاوتی که از ازل تا به امروز وجود دارد. و مخاطب به‌گونه‌ای مجاب می‌شود که نگاه او را بپذیرد.
کتاب مختصر است که شاید به خاطر گفتگومحور بودن‌اش باشد. ترجیح می‌دادم به هر فصل بیش‌تر از این بپردازد.

[Andrew]

Alain Badiou states the obvious in the Tinder era. More or less all of what he said could have been summed up in a succinct, elegant 10-page essay, but the contemporary French don't do that – they pontificate using lit Gauloises like conductors' wands (something I have a tendency to do as well, eep), invoking Lacan and Plato's Republic. I didn't need this kind of intellectual circle jerk in my life, and you don't either.

[Amirsaman · Rating 3 out of 5]

در اولین اپیزود فصل ۲۱ سوث‌پارک، اریک کارتمن به دوست‌دخترش می‌گوید «عشق قرار نیست دردآور باشد.» و او را ترک می‌کند. کارتمن بدنبال معشوقه‌ای مطیع است، کسی که وقتی گفت ساکت، ساکت شود، کسی که جک‌هایی که «او» دوست دارد را برایش تعریف کند. به عبارتی کارتمن در عشق پی کشف آدم و دنیایی متفاوت نیست، پی یکی را به دو تبدیل کردن نیست.
*
تعبیر آلن بدیو از عشق غلط همین است. او سایت‌های دوست‌یابی را متهم می‌کند به ارائه‌ی «عشق بی‌خطر»، حال آن‌که عشق برای این‌که ماهیتش را انجام دهد نیازمند خطر کردن در موقعیت‌هاست. بدیو به نقل از لاکان می‌گوید «عشق آن چیزی است که فقدان رابطه ی جنسی را جبران می‌کند.»
نیز معتقد است «عشق تجربه‌ی تازه‌ای درباره‌ی حقیقت پیش پای می‌گذارد. بدین معنی که می‌توانیم دنیا را جز از طریق آگاهی انفرادی تجربه کنیم و با آن مواجه شویم.»
آلن بدیو با تاکید بر اعتماد عشاق بر تفاوت‌هایی که با معشوق دارند، پیشنهاد می‌دهد «به چیزی عشق بورزید که آن را دوباره نخواهید یافت.»
*
من یاد حرفی از ژیژک می‌افتم، آن‌جا که می‌گوید دنیای سرمایه‌داری نو، قهوه‌ی بدون کافئین می‌دهد، مواد مخدر بدون اعتیاد می‌دهد، نوشابه‌ی بدون قند می‌دهد، به عبارتی جوهره‌ی هر چیزی را حذف می‌کند، تا مصرف‌کننده، بدون نگرانی ار عوارض جانبی، بی‌نهایت از محصول استفاده کند.
حال وضعیت عشق در دنیای معاصر هم همین است. اینستاگرام و فیسبک، اطلاعات افرادی که کاندیدای دوستی با ما هستند را در اختیارمان قرار می‌دهند؛ تحصیلاتش چیست، با عکس‌هایش می‌فهمیم به قدر کافی پولدار است یا نه، روابط اجتماعی‌اش چطور است، با لباس خواب خوشگل است یا خیر.
و این‌گونه از آن هیجان و ریسک عشق - آن‌طور که در ادبیات گذشته نقل شده - کاسته می‌شود. لذا می‌توانیم بدون عوارض جانبی و مخاطرات، بی‌رویه عشق بورزیم و قهوه‌ی دکافئینه بنوشیم!
از یک نظر این ورژن جدید عشق (که اعمال شیرین و فرهاد را حماقت می‌داند) بسیار دلپذیر است. همان جذابیت عشقی که در سینمای هالیوود می‌بینیم.
از طرفی خطر این نوع عشق این است که اساسا عشقی بروز پیدا نمی‌کند. رابطه‌ی افراد، آن‌ها را به مرحله‌ی بالاتری نمی‌برد، گذشتن از خود برای دیگری، پذیرفتن تفاوت‌ها، و دیدن جهان از دیدگاه متکلم مع‌الغیر.
بنظر من، مهم‌ترین فاکتور این است که ببینیم رابطه منجر به «تکامل همراه» می‌شود یا نه، و وقتی چنین تکاملی رخ دهد، دیگر چندان افسوسی هم بر رابطه‌ی تمام شده وجود ندارد، هر دو فرد از کمال دیگری نفع برده‌اند، مهربان‌تر شده‌اند یا باسوادتر شده‌اند.

[Maede · Rating 4 out of 5]

امتیاز واقعی 3.5
کتاب در واقع مکالمات دو فیلسوف در باب عشق است. آلن بدیو معتقد است که عشق زمانی است که شخص جهان را نه از نظرگاه "یک" که از نظرگاه "دو" تجربه می کند
این شور و شوق عشق های رمانتیک و افسان�� ای نیست که بدیو به عنوان عشق توصیف می کند، بلکه سرسختی و مداومت در راه عشق را، حقیقت عشق می داند و دقیقاً همین طرز تفکر برای من بسیار جالب بود. تعریف عشق به عنوان راهی برای دیدن جهان از دید دیگری

تکه هایی که از کتاب جدا کردم در واقع بهترین خلاصه من از این کتاب کمی پراکنده بود که نقطه ضعفش هم در همین بود. پرش از موضوع هایی که جای بیشتر باز شدن داشتند. سعی در بررسی عشق در بستر های مختلفی مثل سیاست و هنر و تآتر به صورت کلی. این به سرعت رد شدن از موضوعات ویژگی ای هست که در کتاب های این چنینی برام همیشه آزار دهندست وقتی جای باز کردن مطلب هست. هرچند در قالب گفتگو بودن این کتاب شاید این مساله را توجیه بکنه

ولی از طرف دیگری چنین دید مثبت فلسفی ای نسبت به عشقی که مدت هاست به هورمون و تمایل فیزیکی محکوم شده و به دیده ی شک نگاه شده واقعا جلب توجه بود

به گفته بدیو: ما باید عشق را از نوع ابداع کنیم و در عین حال قاطعانه از آن دفاع کنیم

[Alkimeya · Rating 2 out of 5]

معمولا دوست دارم چند روز بعد از خوندن کتاب ریویو بنویسم. بذارم هیجاناتم ته نشین بشه و منطقی فکر کنم. متاسفانه هرچی بیشتر میگذره بیشتر این کتاب به نظرم مهمل میاد.
بخش اول کتاب برام جالبترین بود؛ قسمتی که بدیو در مورد سایت دوستیابی «متیک» صحبت میکنه.خوشحال بودم که تنها کسی نیستم که فکر میکنه تیندر (در کنار عروسکهای خرسی و جعبه شکلات قرمز) باعث شدن عشق تو دنیای امروز مصرفگرایانه و …«خز» بشه (sorry not sorry 😊 مدرنیته همه چی رو برا من خز میکنه)
:
-«عاشق شوید بدون اینکه در دام عشق گرفتار شوید!»بدون اینکه مسحور و شیداشوید
این گونه هوچی گری ها و گزافه پردازی ها منعکس کننده مفهومی از عشق هستند که امنیت را در اولویت قرار میدهند


و اما عباراتی که باعث شد به نظرم این کتاب متوهمانه بیاد:

- عشق رخدادی است که پیش بینی و ارزشیابی آن بر حسب قوانین جهان ممکنه نیست… (کمی بعد)… عشق نوعی ماجراجویی سرسختانه است. تسلیم شدن با رسیدن به اولین مانع … چیزی جز از شکل انداختن و تحریف کردن عشق نیست. عشق حقیقی عشقی است که به کل پایدار و گاه توام با زحمت … بر موانع… چیره میشود.
(اگه قابل ارزشیابی نیست پس چطور میشه تعریف از عشق حقیقی و غیرحقیقی ارائه داد😐؟)


چرا انسان ها میگویند: همیشه دوستت خواهم داشت؟… گفتن اینکه این جمله هرگز راست نیست، درست نیست. افرادی هستند که همواره و بسیار بیشتر از آنجه ممکن است فکر کنید و یا به زبان بیاورید یکدیگر را دوست دارند. ( بسیار منطقی. کاش میتونیتم با اون افراد اشنا بشم:/ )

در آخر بگم که من هیچ موضع خاصی نسبت به موضوع این کتاب ندارم. جملاتی مثل «عشق فقط هورمونه» و «عشق فقط ظاهر سازی برا لیبیدوئه» به اندازه «عشق حقیقت هستیه» و «عشق در هوا جاریست» قدیمی ، سواستفاده شده و تک بعدیه. منتها بدیو برای statement هاش معمولا با حرفهای شعار گونه میزنه یا استدلال های غیر منطقی میاره
-

[ليلى |レイラ · Rating 4 out of 5]

"أن تحب يعني أن تُناضل، في ما وراء العزلة، مع كل ما يمكن أن ينعش وجودك في هذا العالم. في هذا العالم أرى أمامي مباشرةً ينبوع السعادة الذي يفيض مع الآخر عليّ. (أحبّك) تعني: أنت ينبوع وجودي في هذا العالم. في مياه هذا الينبوع، أرى فرحنا، وأرى فَرَحَك أولًا.."

حوار شيق لطيف👌🏻💙

[صان · Rating 3 out of 5]

شروع خوبی داره. با خودت می‌گی هی پسر یک کتاب جالب که چیزای محشری قراره توش بخونم. اما وقتی به فصل دوم می‌رسی حس می‌کنی که فقط داره بدیهیات رو در بستر فلسفی بیان می‌کنه: البته که چیزای جالبی می‌گه اما باز هم حس می‌کنی که یک خط حرف جالب می‌زنه و دو صفحه بسط‌اش می‌ده به طوری که چیز جدیدی توش نمی‌گه. البته نمی‌شه خرده گرفت چون این کتاب درواقع مصاحبه بوده و مقاله نیست. در نهایت به فصل "هنر" می‌رسیم که باز کتاب جذاب می‌شه.

در مجموع، نگاهی که به عشق داره و تعریفی که از عشق داره و بحرانی که درباره عشق مطرح می‌کنه جالبه. نیاز انسان به عشق رو مطرح می‌کنه و سعی می‌کنه جواب بده که چرا بهش نیاز داریم و چرا برامون جذابه.
خوندنش بد نیست، با توجه به حجم کم.

×
بارها از اصطلاح "این‌همانی" استفاده می‌کنه که ترجمه‌‌ی کلمه‌ی identity هست، اما هیچوقت متوجه نشدم دقیقن ینی چی.(این‌همانی در جمله، به صورت انفرادی شو بلدم)

[Batool · Rating 5 out of 5]

شراء هذا الكتاب كان عرضيًا جدًا، لم أكن قد سمعت به ولا بالفيلسوف آلان باديو من قبل.
لكن اختصار الكتاب الذي جاء في غلافه الخلفي دفعني إلى شراءه.
لم أتوقع متعة قرائية وفلسفية بصراحة، مدهوشة.

العنوان -بظنّي- لم يعط الكتاب بحقّه.
المقدمة التي كتبها فابيان تاربي طويلة -حدود ٤٠ صفحة- لكنها مقدمة بسيطة لأسلوب آلان الفلسفي.. لكي تفهم وجهة نظرة وطريقته في التعامل مع الحب.

الكتاب يحتوي على ستة فصول أحببتها بدون استثناء، لكن فصل السياسة والحب كان أقل متعة بالنسبة لي.

حبّيت.

[Annetius · Rating 5 out of 5]

Να σας συστήσω ένα βιβλιαράκι ουσιαστικό για τον έρωτα. Ο Alain Badiou, Γάλλος φιλόσοφος μεταξύ των άλλων ιδιοτήτων του, προτείνει έναν επαναπροσδιορισμό του έρωτα παραθέτοντας πρώτο πρώτο τον Ρεμπώ από το Μια εποχή στην κόλαση: «Τον έρωτα πρέπει να τον επινοήσουμε απ΄ την αρχή, γνωστό αυτό».

Αδυνατώ να παραθέσω όλα τα σημεία του βιβλίου˙ κι αν είναι μικρό είναι απίθανα περιεκτικό. Αυτό που κυρίως με έκανε να «ερωτευτώ» τον Badiou, πέρα από την αναμφισβήτητη οξύνοιά του, είναι ότι μιλά για τη διάρκεια του έρωτα και δε στέκεται εκεί που οι περισσότεροι έχουν σταθεί, στα αρχικά πυροτεχνήματα. Ρίχνουμε, καταλήγω, αρκετά χαμηλά τον έρωτα αν τον περιορίσουμε σε αυτές μόνο τις αρχικές σκηνές του, σφοδρές, με επιτάχυνση, με υπερβολή και θολούρα επενδυμένες. Υπάρχει η «συνάντηση», μετά όμως από αυτή υπάρχει μια διάρκεια για την οποία έπρεπε κάποιος να μιλήσει.

Ο έρωτας είναι αρχικά μια συνάντηση και έπειτα μια δήλωση και έπειτα μια νέα δήλωση κ.ο.κ. Είναι μια κατασκευή κομματάκι-κομματάκι, ένα οικοδόμημα που εμπλουτίζεται και μεγαλώνει. Οφείλει να γίνεται μια νέα δήλωση με το πέρας του χρόνου που να τον επικυρώνει εκ νέου, υπό τις νέες συνθήκες. Μετά το θαύμα της συνάντησης έρχεται η «εργώδης σύλληψη της αιωνιότητας»! Βρίσκω πως είναι μια απίθανη διατύπωση αυτή και πολύ σοβαρή. «Υπάρχει μια εργασία του έρωτα. Και όχι μόνον ένα θαύμα. Πρέπει να είμαστε εν δράσει, πρέπει να είμαστε σε επιφυλακή, πρέπει να ξαναβρισκόμαστε, με τον εαυτό μας και με τον άλλον. Πρέπει να στοχαζόμαστε, να δρούμε, να μετασχηματίζουμε. Και τότε, ναι, ως εμμενής ανταμοιβή του μόχθου, υπάρχει η ευτυχία».

Το θέμα είναι να περνάμε καλά. Αλήθεια, το θέμα είναι να περνάμε καλά, τελεία; Όχι. Όχι μόνο. Ένα φιλάκι είναι λίγο, πολύ λίγο.

«Ο Μαλλαρμέ θεωρούσε το ποίημα ως ‘το τυχαίο νικημένο λέξη τη λέξη’. Στον έρωτα η πιστότητα κατονομάζει αυτή τη μακρά νίκη: το τυχαίο της συνάντησης νικημένο μέρα τη μέρα μέσα στην επινόηση της διάρκειας, μέσα στη γέννηση του κόσμου.»

Υπάρχει αυτός ο έρωτας; Φυσικά και υπάρχει, και είναι ο ρεαλιστικός, ο έρωτας με το ειδικό βάρος και την τιμή που του αξίζει, χωρίς να ευτελίζεται, χωρίς να πνίγεται μέσα στη συγκαταβατικότητα και τον συμβιβασμό με την απωθητική έννοιά του. Ιδού μια ερωτική δήλωση του φιλοσόφου André Gorz στη γυναίκα του [Γράμμα στην D. Ιστορία ενός έρωτα]:

«Θα γίνεις ογδόντα δύο ετών. Μίκρυνες κατά έξι εκατοστά, ζυγίζεις μόνο σαράντα πέντε κιλά και είσαι πάντα όμορφη, γεμάτη χάρη και επιθυμητή. Ζούμε μαζί πενήντα οχτώ χρόνια και σ’ αγαπώ περισσότερο από ποτέ. Νιώθω και πάλι στα μύχια του στήθους μου ένα αδηφάγο κενό που μόνο η ζεστασιά του σώματός σου πάνω στο δικό μου μπορεί να γεμίσει».

Τι λέμε εδώ; Λέμε ναι –εγώ λέω ναι– όσο κι αν τα νύχια της δυσπιστίας μάς ξύνουν.

Σε αντίθεση με τον Παπαγιώργη ο οποίος στέκεται στη ζήλια ως κύριο συστατικό τού έρωτα, ο Badiou μιλά γι’ αυτήν ως «τεχνητό παράσιτο». «Οι δυσκολίες του έρωτα δεν οφείλονται στην ύπαρξη ενός ταυτοποιημένου εχθρού. Είναι εσωτερικές ως προς τη διαδικασία του: το δημιουργικό παιχνίδι της διαφοράς. Εχθρός του έρωτα είναι ο εγωισμός, όχι ο αντίζηλος. Θα μπορούσαμε να πούμε: ο κύριος εχθρός του έρωτά μου, εκείνος που πρέπει να νικήσω, δεν είναι ο άλλος, είμαι εγώ, το ‘εγώ’ που θέλει την ταυτότητα ενάντια στη διαφορά, που θέλει να επιβάλει τον κόσμο του ενάντια στον κόσμο που είναι φιλτραρισμένος και ανακατασκευασμένος μέσα από το πρίσμα της διαφοράς.»

Σήμερα, επιχειρείται μια προπαγάνδα του έρωτα, κάτι σαν το παλιό συνοικέσιο με νέο ένδυμα. Θέλουμε να απορρίψουμε το ρίσκο για να μην υποφέρουμε από τον πόνο που ενέχει ο έρωτας, να σκανάρουμε και να ζυγίσουμε και να ματσάρουμε τόσο καλά τα θέλω μας, με τα σαφή μας κριτήρια, ώστε να βρούμε τον καλύτερο δυνατό Άλλο χωρίς τη βάσανο του ρίσκου και του τυχαίου, με την ασφάλεια ανά χ��ίρας. Είναι ο ντεκαφεϊνέ έρωτας, όπως πολύ ωραία τον χαρακτηρίζει ο Δημήτρις Βεργέτης που επιμελήθηκε το ενδιαφέρον ερμηνευτικό επίμετρο [άλλοτε επιτηδευμένο, άλλοτε κατανοητό].

Όμως: «Ερωτεύομαι σημαίνει έρχομαι αντιμέτωπος, πέρα από κάθε μοναξιά, με ό,τι από τον κόσμο μπορεί να εντατικοποιήσει την ύπαρξη. Μέσα σ’ αυτό τον κόσμο βλέπω, άμεσα, την πηγή της ευτυχίας που μου προσφέρει η παρουσία του άλλου δίπλα μου. Το «σ’ αγαπώ» γίνεται: υπάρχεις και είσαι η πηγή της ύπαρξής μου μέσα στον κόσμο. Στο νερό αυτής της πηγής βλέπω τη χαρά μας, τη δική σου πρώτα απ’ όλα. Βλέπω, όπως στο ποίημα του Μαλλαρμέ:

Στον κυματισμό εσύ να γίνεσαι

Η γυμνή σου αγγαλίαση

Σε πείσμα της προπαγάνδας του αποστειρωμένου έρωτα κατά παραγγελία που μένει στη φλούδα και δεν μπαίνει ποτέ στο ζουμί και στο αληθινό διακύβευμα που είναι η διάρκεια, η κατάκτηση της αιωνιότητας πέρα από τη τυπική έννοια του χρόνου, ο Badiou προτρέπει σε μια πιο ευρυγώνια και ρεαλιστική ματιά∙ προτείνει την ανύψωση του έρωτα σε αυτό που θα έπρεπε να είναι, μια κοπιώδης, διαρκής προσπάθεια, μια επιμονή για τη θέαση του κόσμου μέσα από «τη σκηνή του Δύο».

Το μυαλό και η φιλοσοφία του Badiou έκανε να πάρει πολλές στροφές το δικό μου μυαλό πάνω στο θέμα. Τον βρήκα ισορροπημένο και ρεαλιστή να πραγματεύεται στα σοβαρά τον έρωτα με διάφορες διασταυρώσεις όπως η πολιτική, η τέχνη (το θέατρο ιδιαίτερα), οι φιλόσοφοι. Αυτό σημαίνει ότι τούτο είναι ένα μικρό βιβλίο που προτείνω με όλη μου την καρδιά γιατί αυτή η φωνή αξίζει να ακουστεί.

Για το τέλος, κι επειδή αναφέρεται ο καθρέφτης και τα καθρεφτίσματα σε κάποιο σημείο, μου ήρθε στο μυαλό αυτό το τόσο απλό μα υπέροχο τραγούδι.

https://youtu.be/aLptzXoLr20

[Stella K · Rating 5 out of 5]

Read it in one go, of course. Last night -to be precise. It was an unforgettable night. The pleasures of reading about the philosophical ideas of love last longer than the pleasures of the physical expression of love, but the two are not necessarily mutually exclusive.

I agree with Badiou's insistence on love as a higher ideal, more than with Lacan's rational theory of love as a particle of our existence.

Badiou suggests that love 'becomes' and he arrives to this conclusion by giving gravity to the 'adventure' that precedes love. The 'adventure' is separated from the initial encounter, the warm, fuzzy feeling of being in love. 'Adventure' is when we succumb to the risks inherent to love. And love, is the product of the 'adventure'.

It was refreshing to read this wise man's view that,all this trouble of protecting oneself from the side-effects of love,in essence deprives one from that which was sought in the first place: love.

To try to understand love and its impact on the person is hard enough. But it is definitely worth aiming for, as the benefits are deeper and much more rewarding than what a risk-free, contractual approach of love.

I would have enjoyed a discussion on the various formulations of love. Expressions of love if you like. Badiou suggests to throw love in the rocks and stick with it, but would the result be as romantic and fulfilling as we would have liked it to be? When we end up resenting the other person for what they did to love during the 'adventure' is that another formulation of love? Is there anything worth fighting for in order for love to become?

Nicola Truong's questions were challenging but urged Badiou for a more philosophical and less practical approach on love.

Thoroughlly enjoyed this book. Definitely worth reading, contemplating and if you can find someone you can talk this with, then you'll be really lucky.

[M.rmt · Rating 3 out of 5]

تو مسیر زیبای قطار رشت به تهران بودم که یک ساعت بعد حرکت متوجه شدم که مدارس دو روز تعطیل شدند،ناراحت ازینکه چرا زودتر اطلاع ندادند و فرصت بیشتر موندن کنار عزیزانم و هوای پاک و خیلی از دوست داشتنی هارو از دست دادم،بالاخره این کتاب با ترجمه بسیار سخت شروع کردم،خوبی آلن بدیو اینه که: فرمول خاصی رو برای همه ارائه نمیده.
عشقو در حد نیازهای جنسی پایین نمیاره.
عشق یعنی تجربه ی دو شدن و توانایی پذیرش تفاوت ها.
از فیلسوفان شکاکی که عشق رو دلیلی برای ادامه نسل بشریت میدونن به شدت نقد میکنه.
به عشق جاودانه و وفاداری نه فقط در معنای جسمی بلکه قلبی،کاملا معتقده.
عشق رو از منظر فیلسوفان متعدد و سیاست و هنر مقایسه میکنه که بخش سیاستش اونقدرا هم برام ملموس نبود.
و در آخر عشق تجربه ناب بشری میدونه که حاصل تلاش و از خود بیرون اومدنه.
نسبت به کتابهای آلن دوباتن که عشق رو به روزمرگی و عادت محدود کرده و متد های روانشناسی تو کتاباش گنجونده برام جذابتر بود.

[Eli Za · Rating 5 out of 5]

یکی از بهترین کتاب‌هایی بود که تا به حال درباره عشق خوانده‌ام. فکر می‌کنم هر انسانی هر بار که عاشق می‌شود، باید این کتاب را بخواند و «عشق را از آسمان به زمین بیاورد.»

[Zahra Dashti · Rating 3 out of 5]

با توجه به اینکه موضع محوری این گفتگو عشق بود برای من جذابیت داشت ولی بخش 5 و 6 این کتاب خیلی برای من قابل درک نبود ، خصوصا بخش 5.
در کل با این دیدگاه که عشق و امنیت و تضمین با هم جمع شدنی نیستند ، موافق بودم ، بعضی دیدگاه های بدیو نیز برام قابل توجه و جالب بود ، هرچند که خیلی نظرات مشترکی نداشتیم.
ترجمه کتاب روان نبود ، یا شاید هم خود گفتگو سنگین بوده و ترجمه خیلی وفادار به متن. برای درک بعضی جملات و عبارات خیلی باید دقیق می شدم و گاهی حتی حس کردم که خود مترجم یا متوجه نشده یا نتونسته منظور رو برسونه.
به هر حال اگر ماهیت عشق و بحث هایی پیرامون این قضیه براتون جذابه ، این کتاب می تونه براتون جالب باشه

[Kaśyap · Rating 4 out of 5]

More than 150 years ago, Kierkegaard wrote a brilliant essay mourning the loss of passion in the world. His words are truer now for the modern world. This short work by Alain Badiou is a passionate defence of the universal phenomenon of love in the ennui of the modern world. In a world where everything including love has fallen under consumerism, where everything is calculated as an investment.

He invokes other thinkers who talked about love, like Lacan, Kierkegaard and Plato. He also makes the case for his view of love as a quest for truth. Love makes you look at the world through the perspective of difference. He argues that love is not just an experience but an event in reality. It starts with an encounter and then becomes a truth-procedure that leads from subjective experience to universal value. He also challenges the romantic conception of love. He argues for love as something that takes shape over time. Love is a construction that is being made from the perspective of two.

He distinguishes this with the conception of love in religion where one forgets oneself, leading to the experience of God. Love leading to transcendence. Love here takes the form of yielding to a God. As a Marxist, he wants to separate love from that. Bring it back to Earth.

Love and Politics is another interesting chapter. Politics is a collective affair. Love is like politics in the sense that love has a same structure as communist politics, but in a two-fold way.
“Real politics is to engage to resolve problems within a collective with enthusiasm. It's not simply to delegate problems to the professionals. Love is like politics in that it's not a professional affair. There are no professionals in love, and none in real politics.”

And finally love as a struggle.
”To love is to struggle, beyond solitude, with everything in the world that can animate existence.”

[Hulyacln · Rating 4 out of 5]

Nicolas Truong soruyor, Alain Badiou yanıtlıyor. Aşk’ı konuşuyorlar, onun pek çok yüzünü. Rimbaud’un şu sözünü temel alıyorlar : “Aşkı yeniden icat etmeli”
.
İcat etmeli ama kim? Neden ve daha önemlisi nasıl? Klavyelerimizden dökülen kelimelerle mi? Meydanlara çıkıp ‘aşk hala vardır’ diye bağırarak mı? Tuvallere yansıyan renklerle mi? Hepsi olabilir mi? Badiou şöyle diyor: ‘aşk her zaman her yerdedir’
.
Tehdit Altındaki Aşk, Felsefecilerle Aşk, Sevgililerin Kurduğu, Aşkın Gerçekliği, Aşkla Siyaset, Aşkla Sanat başlıklarından oluşan görece kısa bir kitap Aşka Övgü. Ancak üzerinde uzun uzun düşündürdü beni (özellikle aşkın dile gelmesi konusu, ‘kalp ile tasdik dil ile ikrar’ı yeniden anlamlandırmamı sağladı). Ve okudukça şunu bir kez daha gördüm: aşkın değmediği-değinmediği hiçbir nokta yok yeryüzünde.
.
Badiou ve Truong doyurucu sohbetinden altını çizdiğim öyle çok cümle oldu ki. Birini yazsam diğeri alınır gibi hissediyorum.
.
Orçun Türkay çevirisi, Bora Başkan kapak tasarımıyla ~

[Hana Asgari · Rating 4 out of 5]

عشق متضمن نوعی جدایی ست بر مبنای تفاوت سوبژکتیویته های اونها
اما نباید قدرت عشق رو در شکافتن و گذر از میان پر قدرت ترین مخالفت ها و بنیادی ترین جدایی ها دست کم بگیریم
که نمونه ش رو در رومئو ژولیت میبینیم
در قسمت عشق و هنر و سیاست هم بیشتر این موضوع رو تبیین میکنه
ارتباط سکس و عشق هم از نظر لکان جالب بود،اینکه سکس،جدا میکنه،متحد نمیکنه و عشق میاد اون خلا و جای خالی رو پر میکنه

کلا خیلی از قسمت های کتاب رو دوست داشتم اما
موخره ی کتاب رو گلچین کردم :؛)))))

عشق ورزیدن پیکاری ست در فراسوی انزوا با هرچیزی در جهان که وجود را به تکاپو درمیاورد؛این جهان در نظر من سرچشمه ی خوشحالی و شادمانی ست؛شادمانی ای که بودن با دیگری به ارمغان میاورد،در چنین جهانی «دوستت دارم»یعنی:در این جهان چشمه ای دارم که تو هستی.در آب این چشمه تمام شادمانی خود را میبینم و مقدم بر خود شادمانی تورا.

در تلاطم زندگی است که
به خلسه ی محض خود،خواهی رسید.

[David · Rating 4 out of 5]

Weirdly, this might be a great place to start with Badiou. More weirdly, it isn't even available in the US. It's a slight little thing, but packed with insights and beautiful meditations on the challenges of love. Awesome.

[Mohammed Yusuf · Rating 5 out of 5]

كعادة الفلاسفة وعلى ما لهم من رؤية عميقة و/أو مختلفة ، فإنهم لديهم اللغة الخاصة بهم ، التعبيرات والتصورات البسيطة لكل منا تصير عندهم اشياء محملة بمعاني كثيرة ، تصور ان السياسة ابنة الحب مثلا او الحب هو الحد الادنى من الشيوعية ، هذه الجمل ربما تكون غريبة بطابعها هذا ، لكنها داخل الصياغة الفلسفية منطقية ، و من هنا كانت لغة الخواص ولغة العوام محط اختلاف ، والسؤال هنا في صعوبة الفلسفة و هل يمكن تبسيط هذه الكلمات لتصير بمتناول ايا كان ، فنجد ان ذلك من غير الممكن لأن هذه المعاني تبنى داخل التساؤل الفلسفي نفسه ، و لذا تظل محتكرة هناك ، كثمرة بعيدة ، لن تأتيك إلا إذا ذهبت إليها

ينبئنا باديو هنا الى ان الحب هو اضافة منظور اخر للعالم بالنسبة لطرفيه ومن هنا هو ينبع من الاختلاف لا من التوحد حتى وان كان الاختلاف على ما هو متطابق ، و عبر انتقادات كثيرة لنظرات مختلفة عن الحب اهمها النظرة المتأثرة بالعلموية والقائلة بأنه رغبة جنسية مغلفة يطرح كيف ان ذلك خاطئ وان الجنس هو فقط التمثل المادي للانقياد الحب ، حيث يصل بنا الى نظرته ذات التجدد للحياة والتي تبدو شاعرية وجميلة


كتاب جميل و معبر

[Ahmad Gamal Saad-Eddin · Rating 4 out of 5]

مشكلته الوحيدة بالنسبة لي، إن كان نفسي الكتاب يستمر لفترة أطول.
جميل فعلاً، وحديثه عن الحب بإعتباره مخاطرة وجودية حقيقيّة كان ممتاز


مقال مرتبط ببعض أفكار الكتاب:
http://thephilosophersmail.com/relati...

[Amani Abusoboh (أماني أبو صبح) · Rating 3 out of 5]

"أحبك تعني: أنت ينبوع وجودي في هذا العالم. في مياه هذا الينبوع، أرى فرحنا. وأرى فرحك أولا"