1943. Τελευταία περίοδος της γερμανικής κατοχής. Ο Μηνάς Παπαθανάσης και οι ένοπλοι άντρες του έχουν αποδυθεί σε μια θανάσιμη αναμέτρηση με ένοπλες ομάδες της αριστεράς. Ο αμοραλισμός και η θηριωδία δεν περιορίζονται ωστόσο στην εξόντωση του αντιπάλου και στην αδίστακτη συνεργασία με τον κατακτητή.
Ζώντας αδιάκοπα την αβάσταχτη αγωνία του θανάτου, οι παγιδευμένοι άντρες μετατρέπουν την μικρή κατοικία μέσα στην οποία βρίσκονται ταμπουρωμένοι σε μια κόλαση βίας κατ’ εικόναν και ομοίωσιν του ανεξέλεγκτου μηχανισμού του οποίου αποτελούν ασήμαντα εξαρτήματα.
Ο Αλέξανδρος Kοτζιάς γεννήθηκε στην Αθήνα το 1926.
Στην Kατοχή έλαβε μέρος στην Εθνική Αντίσταση. Από το 1961 ως το 1967 είχε την επιμέλεια της φιλολογικής σελίδας της εφημερίδας Μεσημβρινή, όπου έγραφε και βιβλιοκρισίες. Ως κριτικός εργάστηκε και στο Βήμα (1971-1972).
Τον καιρό της δικτατορίας υπέγραψε τη Δήλωση των 18 Συγγραφέων (1969) και μετείχε στην εκδοτική ομάδα που δημοσίευσε τα Δεκαοχτώ Κείμενα (1970), τα Νέα Κείμενα Ι και ΙΙ (1970-1971) και το περιοδικό Η Συνέχεια (1973). Το 1976 οργάνωσε την Φιλολογική Καθημερινή της οποίας είχε την επιμέλεια έως ότου αποχώρησε από τη δημοσιογραφία το 1982.
Το 1965 έλαβε το Βραβείο Πεζογραφίας της Ομάδας των Δώδεκα για το μυθιστόρημά του H απόπειρα και το 1986 το Α΄ Κρατικό Bραβείο Μυθιστορήματος για τη Φανταστική περιπέτεια. Ιδρυτικό μέλος της Εταιρείας Συγγραφέων, διετέλεσε αντιπρόεδρός της από το 1982 ως το 1984.
Σκληρό. Πρώτο πρόσωπο από τη πλευρά (μάλλον) ενός ταγματασφαλίτη λίγο πριν και μετά την απελευθέρωση. Παρότι η ταύτιση με ένα τέτοιο χαρακτήρα είναι σχεδόν απίθανη, ο Κοτζίας καταφέρνει να δώσει μια ρεαλιστική εικόνα της περιόδου, αγνοώντας γεωπολιτική και ιστορικά γεγονότα, δίνοντας όλη την ιστορία από τα μάτια ενός ανθρώπου που βλέπει το θάνατο να πλησιάζει. Σίγουρα πολύ πρώιμη γραφή σε σχέση με τα υπόλοιπα βιβλία του.
εντυπωσιακό από όλα τα βιβλία του Κοτζιά να φαίνεται αυτό πρώτο πρώτο στη λίστα. Ενδιαφέρουσα η Πολιορκία, αλλά όχι και καλύτερη από την Αντιποίηση Αρχής! Έχει επίσης αρκετά από τα μειονεκτήματα των περισσότερων πρώτων βιβλίων, με κυριότερο ότι ο συγγραφέας δεν κατέχει τόσο καλά το υλικό του όσο νομίζει. Ούτε έχει ακόμα δημιουργήσει ο Κοτζιάς αυτό το πικρόχολο χιούμορ που τον χαρακτηρίζει
Ιδιοφυές. Ένα βιβλίο-γροθιά στο στομάχι. Από πολλές πλευρές μου θυμίζει την Καρδιά του Σκότους, το ίδιο νοσηρό συναίσθημα, απο-τοπικοποίησης και υπέρβασης, μια γρήγορη ματιά στο νοσηρό κομμάτι της ανθρώπινης ψυχής. Ολοκληρωμένες προσωπικότητες, μέσα στην πολυπλοκότητά τους να συμπλέκουν τη βρωμιά και τον ηρωισμό, ένα μυθιστόρημα που σέρνεται στα αιματοβαμμένα σοκάκια της ιστορίας.
3,5⭐️αναφέρεται στην εμφύλια διαμάχη 1942/44 παρακολουθώντας τον αρχηγό και την ομάδα παρακρατικών Δύσκολο με βαθιά ψυχολογική και συναισθηματική ανάλυση των χαρακτήρων Δεν σε θέλγει Αλλά είναι μια περιγραφή εκ των έσω που αξίζει να διαβάσεις